Even spuwen. Een burn-outs is zo fucking eenzaam... Er is in je omgeving niemand die écht snapt of heeft gevoeld wat je moet doorstaan. En het gaat ieders inlevingsvermogen te boven. Uiteindelijk moet je het allemaal zelf doorkomen en kun je hoogstens om hulp of een knuffel vragen. Wat helpend is, echt waar, maar soms ook gewoon niet voldoende.
Ik ben het ook zo zat om mensen uit te leggen wat er met me aan de hand is. Ik snap een ontregeld zenuwstelsel, maar ik merk dat anderen dat gewoon niet volledig kunnen bevatten. Ze kijken ernaar vanuit hun eigen perspectief, en dan krijg je dus adviezen als “blijf positief” of “ja maar je moet niet alleen kijken naar wat je niet kunt” of “kun je niet wandelen? Daar raakt mijn hoofd altijd van leeg”.
Mensen denken altijd dat het een mentaal probleem is, terwijl ik weet dat ik mentaal juist verschrikkelijk sterk ben hierin. Dat er angstgedachten in mijn hoofd komen, is een FYSIEKE reactie. Daar heb ik geen invloed op. Dat mijn lichaam in de stress schiet, is niet mijn keuze. Daar heb ik géén invloed op. Dat komt door mijn ontregelde zenuwstelsel, dat zich onveilig voelt.
Het enige waar ik invloed op heb, is hoe ik er vervolgens mee omga. En dat doe ik goed: ik ga niet mee in de angst, ik handel niet naar mijn gedachten. Maar dat weerhoudt mijn lichaam er niet van om de volgende keer gewoon weer in de stress te schieten.
En daarin voel ik me het minst begrepen. Door de mensen die van me houden, maar eigenlijk doorvoelen zorgverleners, en door de hele samenleving. En dat maakt dat ik me heel eenzaam voel...
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
Taire
