[RPG • 0] Happy Hunger Games • Speeltopic - Speeltopics

20 april 2025 - 21:09 bitterzoet is offline

bitterzoet 129

... and may the odds be ever in your favor

Deze rpg speelt zich af in een alternatieve tijdlijn waarin de gebeurtenissen uit het boek niet hebben plaatsgevonden. Het is het jaar van de honderdste Hunger Games, de vierde Quarter Quell. Waar de speciale omstandigheden van de Quell normaal van tevoren bekend worden gemaakt, is dat moment nu uitgesteld tot vlak voor de Spelen (om de rebellen eraan te herinneren dat niemand zich kan voorbereiden op de grootste gruwelen van oorlog). In de Districten is de spanning al weken om te snijden. De rpg begint vlak na de reaping. Twee tributen van elk District worden per trein naar het Capitool vervoerd, onder begeleiding van twee mentoren. Iedereen is van kinds af aan ingeprent met de gruwelen die de Spelen met zich mee brengen – maar de echte twist hangt als een donker zwaard boven iedereens hoofd. Nieuwe tributen moeten zich een houding geven ten opzichte van hun lot, terwijl mentoren zich staande proberen te houden in het slangennest van het Capitool. Onder sommige oud-winnaars speelt het idee van een rebellie (denk: Catching Fire).

> In deze rpg zijn rollen weggelegd voor tributen en mentoren. Of je nou een mentor of tribuut kiest (of allebei), alle personages blijven gedurende de rpg relevant. De Quarter Quell-twist wordt pas later in de rpg bekendgemaakt.

Volgorde van gebeurtenissen
- Reaping
- Afscheid van vrienden en familie
- Treinreis naar het Capitool met de mentoren (hier begint de rpg)
- Kennismaking met het prep team, tribuut wordt gewassen, onthaard etc., "klaargemaakt" voor de Spelen
- Aankomst in het Capitool
- Kennismaking met de stylist
- Parade die eindigt bij het presidentiële paleis
- Trainingsessies
- Trainingscores
- Interviews
(Er is tussendoor genoeg tijd voor mentorsessies)
- Op de ochtend van de Spelen wordt de Quarter Quell-regel live op tv bekend gemaakt
- Start van de Spelen

Rollentopic
Speeltopic
Praattopic

Invullijst
Voor mentoren:

Voor tributen:

Regels
> Respecteer elkaar en elkaars personages. Denk met elkaar mee zodat iedereen een plek krijgt in de rpg.
> Posts zijn in het Nederlands
> Maximaal twee personages p.p.
> Sommige personages zullen sterker zijn dan anderen. Dat is prima, maar houd het logisch (waarom heeft diegene deze vaardigheden?) en in balans - iedereen heeft zwakke punten.
> Gezien het onderwerp van de rpg zullen er heftige thema's voorkomen, maar ga hier respectvol en realistisch mee om.

[ bericht aangepast op 17 mei 2025 - 22:21 ]

13 aug 2025 - 19:37 vergankelijk is online

vergankelijk 1356

Isolde Twyne

24 ● Mentor ● District 8 ● 92e Hongerspelen ● Cole ● Gesloten scène

Zachtjes, bijna onhoorbaar liet Isolde een zucht ontsnappen. Dertien. Misschien veertien. In de arena maakte het een verwaarloosbaar verschil. ‘Onze mannelijke tribuut is ook veertien,’ zei ze voor ze kort met haar ogen knipperde.
Aan de manier waarop Cole tegen de muur leunde, zijn lange wimpers trillend tegen zijn oogleden, leidde ze af dat zijn gedachten af waren gedwaald naar een werkelijkheid die niet te bevatten was. Zelfs met andere winnaars ervoer Isolde zelden een wederzijds begrip. Geen twee Spelen waren dezelfde. Vragen wat er op dit moment in Cole omging, durfde ze niet. Gebaseerd op de fragmenten die ze van zijn jaar had gezien kon ze zich er een voorstelling van maken. Maar het enige dat Isolde nog vreselijker vond dan de huilende kinderen elk jaar waren de eindeloze herhalingen die ze constant gedwongen waren te kijken. Niemand was meer hun oude zelf, maar sommigen waren onherkenbaar. Soms een schim, hun leven begonnen tijdens de Reaping van hun district. Alsof ze geen geschiedenis hadden. Voorzichtig legde ze haar hand op zijn rug in de hoop hem uit het verleden te kunnen trekken
De Spelen waren voor altijd onlosmakelijk vervlochten met wie ze waren geworden, dacht ze, hun invloed onmiskenbaar aanwezig. Onwillekeurig gingen haar gedachten naar de verzwakte jongen die nauwelijks meer aanspreekbaar was geweest. Om geliefden en mensen die ze inmiddels als vrienden beschouwde in doodsangst te zien verkeren, gewond, in verwarde staat… De enige reden dat het haar steeds minder aangreep was omdat ze mettertijd van elk jaar het narratief had leren kennen.
Nog altijd stond ze op momenten als deze met lege handen. Haar geruststelling klonk hol. Dat wist ze zodra ze haar mond verlieten, maar ze wilde iets doen. De ongeloof in Coles ogen bevestigde echter opnieuw dat hij niets van haar mooie praatjes geloofde.
‘Je komt er doorheen,’ zei ze daarom zachter, haar rug recht, alsof ze hem daarmee van extra kracht van voorzien. ‘Ook dit jaar.’
Aan Haymitch had hij echter, zoals ieder jaar, nil. Het frustreerde Isolde mateloos dat Cole er praktisch alleen voor stond. Heimelijk vroeg ze zich af hoeveel mentorsessies eindigden in twee dronken mannen en tributen die op het punt stonden in huilen uit te barsten, of met lede, afwezige blikken voor zich uit staarden. Die ergernis probeerde ze echter krampachtig te onderdrukken, hoewel ze niet de illusie had daarin te slagen. Cole kende haar langer dan vandaag.
‘Je moet er voor ze zijn,’ drukte Isolde hem daarom op het hart. ‘Ik kan je helpen, als je wil. Het helpt. Echt.’ Lijdzaam toekijken was nooit een optie geweest. Niet voor haar. Tot vorig jaar had Isolde niet geweten hoe het voelde je na afloop af te vragen of je wel alles had gedaan. Of een bepaalde instructie de koers van de Spelen had kunnen veranderen. Of ze de kinderen voldoende op hun gemak had gesteld.
Kort blikte ze naar Coles handen voor ze weer opkeek. Haar mondhoeken krulden zich om in een glimlach. ‘Ik mis jou ook,’ bekende ze terwijl ze zijn handen in de hare nam en ze even bestudeerde. Ze liet hem los en keek op, in zijn ogen. Isolde trachtte niet te onderzoeken, geen oordeel te vellen over de glazen die er al door heen waren gegaan. Als ze meer tijd konden doorbrengen samen, kon ze ook een goede invloed op hem uitoefenen. Beter dan Eli en die verschrikkelijke Elijah. Het was een klein wonder dat die niet laveloos in het trainingscentrum rondhingen.
‘Ja,’ glimlachte ze op zijn voorstel na even geaarzeld te hebben. Wat als men er lucht van kreeg? Ze zag er nu al tegenop, hoewel ze ook wist dat ze altijd kon pretenderen dat het een overleg over een bondgenootschap was. ‘Zal ik naar jou komen?’
Het was oneerlijk, vond ze, dat ze elkaar enkel onbeperkt in deze context konden zien. Alsof hun liefde samenging met het bloedbad buiten de luxueuze vertrekken.
Isolde boog zich naar Cole toe en drukte een vluchtige kus op zijn kaak toen er een aantal mensen – werkers van het Capitool – voorbij renden richting een pilaar om de pyrotechnische instellingen te controleren.
‘Heb je al anderen gezien of gesproken?’ vroeg ze daarna.

Omnia mutantur, nihil interit

14 aug 2025 - 20:57 Ekko is offline

Ekko 9762

╒═══════════════════════════════════════════════════════════════╕

Elijah Kamal
╘═══════════════════════════════════════════════════════════════╛

35 • District 11 • Parade grounds • closed scene • outfit of the day

Gail droeg haar kwetsbaarheid op haar mouw, hoe hard ze ook haar best deed om zich onwrikbaar op te stellen. Zijn blik bleef hangen op haar handen, die ze gedachteloos dieper in de mouwen van zijn colbert verstopte. Alsof ze het niet kon verdragen dat hij zijn eigendom ieder moment terug kon nemen.
Elijah kauwde bedachtzaam op zijn mondhoek en overwoog wat voor spelletje ze speelde. Winnaar's overleefden het Capitool niet als ze zo makkelijk van hun stuk te brengen waren. De media vrat hen levend op. Gail's media-aanwezigheid, daarentegen, was juist bijna niet-bestaand. Ze vloog zo uitzonderlijk goed onder de radar dat Elijah haar twee keer had ontmoet zonder haar te herkennen. Nee, de Gail die tegenover hem stond, die worstelde om haar masker bijeen te houden, dat was niet de Gail die de rest van de wereld kende.
Tegenover Elijah was ze echter wel consistent geweest met deze onbeholpen act. Alsof ze wilde dat hij zou geloven dat hij de oorzaak was. Slimme Gail, sluwe Gail. Ze wist dat ze alle touwtjes in handen had, en toch ging ze tot het uiterste om hem te doen geloven dat hij de controle had. Genoeg om hem in een bedriegelijk gevoel van veiligheid te lokken. Zolang hij dacht dat hij macht over haar had, zou hij tenslotte haar nekslag niet zien aankomen.
Niet voor de eerste keer kwam hij tot de conclusie dat dit allemaal onderdeel was van haar langetermijntactiek. Elijah rolde bijna met zijn ogen bij de realisatie dat hij wéér in een cirkeltje had gerend. Dit is precies wat zijn instinct vanaf het allereerste moment had geconcludeerd, maar toch wist ze het steeds voor elkaar te krijgen dat hij twijfelde aan haar motivatie.
Jokes on her, though. Hij doorzag haar compleet. Maar dat hoefde zij niet te weten. Hij zou deze rol perfect spelen, zodat zij dacht dat hij dacht dat zij niet meer aan zijn schuld dacht.
Hah. Liet mensen maar fluisteren dat hij paranoïde was. Hij doorzag al hun vieze spelletjes.
”Een token zou in de meeste gevallen betekenen dat deze voor me gekozen wordt om te dragen," murmelde Gail zoetjes. "Sommige dingen kies je niet. Ze blijven gewoon hangen." Ze plukte de fles uit zijn handen en schonk hem lichtvaardig de perfecte dubbele whiskey in. Eeuwig de bartender.
Gail keek niet op toen ze verder sprak. “Het zat nog in mijn tas en het paste.” Leugenaar. “Je kunt niet zeggen dat het me misstaat, is het wel?” Ze hief haar blik.
Zonder weg te kijken pakte hij het glas van haar aan. Zoals ze zo tegen hem op keek, met haar grote groenblauwe ogen en zijn colbertje dat losjes over de welving van haar borst lag - oh, ze wist precies waar hij een zwak voor had. Het liefst had hij gehapt, maar in plaats daarvan nam hij een laatste trekje van zijn sigaret en liet hij de rook langzaam ontsnappen voordat hij reageerde.
"Geen zorgen, engel," sprak hij in een echo van hun eerste ontmoeting, maanden geleden. Wraakengel. "Je mag hem houden. In tegenstelling tot wat de roddelbladen zeggen, zou ik nooit een dame vragen om zich in het openbaar uit te kleden." Hij liet zijn blik vederlicht naar beneden dwarrelen voordat hij haar felle ogen weer ontmoette. Voorzichtig nam hij het glas over in zijn linkerhand. In privé, daarentegen...
Hij liet de woorden tussen hen in hangen terwijl hij van zijn whiskey nipte. De verleiding om zijn blik door de ruimte te laten dwalen was groot, maar hij hield zijn blik op haar gericht. Tijd voor een zet.
"Ik denk," begon hij, "dat het echter wel mijn recht is..." Voordat ze kon protesteren bewoog hij haar persoonlijke ruimte in en liet hij zijn vrije hand in het colbertje glijden. Daar pauzeerde hij kort om haar de kans te geven om zelf in te vullen wat hij van plan was. Met een wolfachtige grijns keek hij op haar neer.
Ben je al nerveus, Gail Voxx? Heb je al spijt van je keuzes?
Vervolgens glipten zijn vingers in de binnenzak van zijn colbert en viste hij een gouden aansteker tevoorschijn. Hij had het ding jaren geleden van Remus gekregen, en hoewel hij niet zou toegeven dat het hem dierbaar was, had hij het wel gemist. Hij hield de aansteker omhoog in de kleine ruimte tussen hen in.
"...om deze terug te nemen," maakte hij de zin af, zijn stem zacht genoeg dat alleen Gail hem kon horen. Hij was zich compleet bewust van alle Mentoren, werknemers, journalisten en camera's die misschien wel misschien niet de boel vastlegden. Deze tactiek werkte echter beter als ze dacht dat hij alleen maar aandacht voor haar had, dat hij de hele wereld vergat als hij haar zag. Net zoals zij dat zo overduidelijk speelde toen ze hem herkende.
Ik zie jou, Gail. Twee kunnen dit spel spelen.

|| I told you not to play with the misfit toys ||

28 aug 2025 - 11:37 Temeraire is offline

Temeraire 19967

Aurelia Sterling

18 • District 1 Tribute • w. Lloyd • at the paradegrounds • open scene

Paradetijd. Aurelia sloot haar ogen en nam diep adem om deze dan rustig weer uit te blazen. Ze was er klaar voor, maar ze haatte het wachten. Deze tijd kon ze beter vullen met nuttige dingen, dus stapte ze weer van de strijdwagen af. Ze blikte naar Gail, die verderop met een andere mentor stond te praten. Ze sneerde naar haar achter haar rug om.
Aurelia had haar voor de rest van de treinreis vermeden. Wat een teleurstelling was haar mentor geweest, waardeloos. Gail had duidelijk te lang buiten de spotlight geleefd, ver weg van District 1. Zij snapte duidelijk niet meer de essentie van de spelen, het doel waarvoor zij jarenlang had getraind. Zij was er klaar voor, maar extra begeleiding was welkom. Gail dacht er duidelijk anders over. Dan maar niet, Aurelia kon het allemaal wel prima zonder haar. Ze ging zelf maar op zoek naar bondgenoten, was ervan overtuigd dat ze dit kon regelen.
Haar ogen gleden over de ruimte waar de tributen en hun mentoren verzameld stonden. Stylisten renden rond om de laatste wijzigingen aan te brengen. Zelf was ze al klaar in haar gouden lange jurk en tijdens het afstappen deed ze haar best om het harde werk van haar stylisten niet te verpesten. Zij hadden haar naam gezien, en Caesar’s achternaam, en wisten wat hen te doen stond. Gelukkig hadden ze wel overleg gehad met de stylisten van District 2, gezien zij helaas niet de enige was die een gouden naam droeg en ze het niet konden maken om in een vergelijkbaar outfit de prarade te rijden.
Ze keek dan ook vol jaloezie naar Goldie, die ook nog eens met haar Caesar stond te praten. Hopelijk was hij slechts bezig een bondgenootschap met haar te smeden. Gebaseerd op wat Aurelia tot nu toe van Goldie gezien had, kon ze haar niet uitstaan, maar ze wist dat ze haar nodig zouden hebben. Het career team had District 2 nodig voor het begin van de spelen, of ze het nu wilde of niet.
Maar ze konden wel wat meer bondgenoten gebruiken, misschien zelfs meer dan de standaard bondgenoten van hun district. De tributen van District 3 waren druk met elkaar in overleg, maar hun mentor stond alleen tegen een pilaar geleund. Ze had veel over Lloyd gehoord en de man intrigeerde haar. Ze besloot om eerst alleen met hem te praten, afhankelijk van de uitkomst zou ze later met de tributen praten.
District 3 was misschien geen onderdeel van de careers, maar Aurelia vond hen wel voor de hand liggende bondgenoten. De tributen kwamen van een district met geld en waren slim. Wat als ze hun intelligentie kon combineren met de vaardigheden die zij en Caesar bezaten? Daar zouden ze ver mee komen en mochten de tributen tegen het einde niet al gestorven zijn, dan hadden zij en Caesar zeker de kracht om hen te overweldigen en te doden. Hopelijk achten de districten zichzelf slim genoeg dat ook zij het voordeel van dit bondgenootschap inzagen.
‘Dus, District 3, kan ik jullie als mijn bondgenoten rekenen of als mijn vijand?’ Ze had besloten om dit direct aan te pakken. Zelf was ze geen fan van poespas, al wist ze het zeker wel hoe het te gebruiken. Lloyd leek haar alleen niet de man om dit op toe te passen. Vermoedelijk zou hij haar directheid veel meer waarderen. Ze bleef hem strak aankijken, rustig wachtend op zijn antwoord, verwachtend dat hij hierover zou moeten nadenken. Het zou teleurstellend zijn als hij dit niet deed.
Hij nam de tijd om zijn antwoord te overwegen en bestudeerde haar ondertussen. Goed, ze kon dit waarderen. Tot nu toe voldeed hij aan haar verwachtingen en dit stemde haar hoopvol.
‘Dat hangt ervan af,’ begon hij rustig, duidelijk zonder haast. ‘Hou je meer van logica of van vuurwerk?’ Heel even trok ze haar wenkbrauw verbaasd op, maar ze dwong haar gezicht gauw weer terug in een neutrale blik. De vraag verraste haar, maar wilde ze wat bereiken met dit gesprek, nam ze het beter serieus. ‘Bondgenoten zijn efficiënt. Vijanden… zijn voorspelbaar. Wat lijkt jou veiliger?’
Hij sprak in raadsels, haar geen duidelijk antwoord gevend. Hij testte haar, wilde weten of zij een waardige bondgenoot zou zijn voor zijn tributen. Prima, ze zou hem geven wat hij wilde, maar ook niet te veel. Ze betwijfelde of het in haar voordeel zou werken om volledig open kaart te spelen.
‘Vuurwerk is mooi, maar met logica kom je verder.’ Ze was hier om te winnen en hoewel een spektakel haar sponsors kon winnen, speelde ze dit spel liever voorzichtiger, sluwer. Gail had duidelijk geen vertrouwen in haar, maar ze wilde haar tonen dat ze meer was dan brute kracht en puur zelfvertrouwen. Daarnaast was ze hier om Lloyd en zijn tributen voor zich te winnen en ze had een vermoeden van wat hij wilde horen. ‘Met puur mooi zijn en opvallen win je geen spelen.’ Met een combinatie van kracht en het spel slim spelen, kon je ze wel winnen.
‘Voorspelbaarheid maakt een taak makkelijker en veiliger, maar in de arena bestaat geen veiligheid. Met bondgenoten kom je verder dan alleen.’ Ze haalde haar schouders op om de nonchalante toon in haar woorden te onderstrepen. Ze was benieuwd naar de indruk die ze op hem had gemaakt, maar nog benieuwder naar of deze aanpak haar wat op ging leveren.

[ bericht aangepast op 29 aug 2025 - 12:37 ]

29 aug 2025 - 12:22 Frodo is offline

Frodo 15621

MARIGOLD
LARK

15 jaar ❉ District 11 ❉ Tribuut ❉ Trein --> Capitool - open scène

❉

"Nobody ever wins the games.
Period.
There are survivors.
There's no winners."

❉

❉

"Hope is the only thing
stronger than fear"

❉

❉

"In the dark times, will there also be singing?"
"Yes, there will be singing. About the dark times."

❉

De trein reed geruisloos over het spoor en deed niets om de stilte tussen Marigold en Elijah te doorbreken. De donkere ogen van haar mentor gleden over haar gezicht, de vraag die ze net gesteld had hing tussen hen in. Is het echt zo erg dan? Winnen? Winnaar zijn?
Uiteindelijk wees Elijah met zijn vrije hand - de ander omklemde nog steeds het waterglas - naar Marigold. 'Dit ... Wie je nu bent ... Dit raak je kwijt. Om de Arena te overleven moet je jezelf, je gevoel van identiteit, compleet afbreken en opnieuw opbouwen. Iets dat je nooit... vrijwillig zou worden.'
Marigold liet zijn woorden binnen sijpelen. Voor de zoveelste keer vandaag schoten de beelden van afgelopen Spelen door haar hoofd. Tributen die bij hun Boete nog jammerend op trillende benen stonden, om enkele dagen later met scherpgesneden bijlen of speren of drietanden op andere Tributen in te hakken. Of het omgekeerde: Tributen die hun hele leven al trainden om te moorden, om bij de aankomst in de Arena te verstijven of in elkaar te zakken van angst. Marigold had het allemaal zien gebeuren, jaar na jaar. En toch had ze altijd gedacht dat als de Tributen de Arena verlieten, ze hun gewone leven weer konden oppikken. De winnaars die de Districten rond toerden of op haar scherm verschenen zagen er altijd zo ... gelukkig uit. Verzorgd, omringd, gezond ... rijk op alle vlakken. Was dat niet de waarheid dan?
Margiold wist niet zeker of ze meer wilde horen, maar voor ze hem kon tegenhouden, ging Elijah verder. 'De vraag die je jezelf moet stellen is: is het het je waard om te veranderen? Als je straks uit de Arena wordt gelift, kan je jezelf dan nog in de spiegel aankijken? Of was het beter geweest om te sterven als wie je was? Om niet te hoeven veranderen. Om je familie en je vrienden de kans te geven om je te herinneren zoals ze je kenden, niet wie je noodgedwongen moet geworden.'
Koude rillingen liepen over Marigold rug terwijl de waarheid die Elijah aan haar opdrong, naar binnen droop. Ze had Cedars dood altijd gezien als de ergst mogelijke optie. Maar was dat wel zo? Wat als hij was teruggekeerd met een hoofd vol herinneringen aan de ergste tijd van zijn leven? Was Cedar dan nog wel Cedar geweest?
Elijah mompelde er nog iets achteraan, iets dat Marigold bijna niet verstond: 'Sponsoren zijn niet alles. Hoe meer aandacht je krijgt tijdens je Spelen, hoe meer aandacht je krijgt nà je Spelen.'
Marigold kneep haar handen in elkaar. Ze wist niet zo goed wat Elijah bedoelde. Was aandacht zo slecht dan? Bedoelde hij dat het vermoeiend was om steeds in de spotlights te staan?
Marigold schudde haar hoofd. Hoe langer ze hier, bij Elijah in de coupon, bleef, hoe meer ze in de war raakte. Winnen, overleven, was altijd beter dan doodgaan. Dat was wat ze altijd had geweten en dat was waar ze zich nu aan vast moest houden. Want als ze dat niet kon ... Wat had ze dan nog om voor te vechten, als ze eenmaal in de Arena stond?
Marigold krabbelde recht, vulde nog een glas met water en zette dat naast Elijah. 'Welterusten,' zei ze zacht. Voor hij een antwoord kon geven, liep ze de coupé uit.

Gewassen, geschoren, geëpileerd, geknipt, ingesmeerd en gepolijst. In de afgelopen uren was Marigolds lichaam niet meer van haar geweest. Er was geen haar op haar hoofd, geen centimeter op haar huid dat haar team van stylisten niet had aangeraakt. Toen ze in de spiegel keek, waren haar wilde haren een pak minder wild en had haar huid een glanzende schijn in plaats van een doffe. Maar het waren nog steeds haar ogen die terugkeken en dat was waar Marigold zich aan vastklampte.
Elijah had ze sinds hun gesprek in de trein niet meer gezien. Ze had alleen met Malik ontbeten, die steeds stiller werd naarmate ze het Capitool naderden. Marigold was gestopt met hem vragen te stellen en had in de plaats de rust omarmd, voor de storm losbarstte. En die storm was inmiddels in volle hevigheid opgestoken.
De Stylisten hadden Marigold in een beige jurk gestoken, waar zowel aan de voor- als achterkant grote zonnebloemen op genaaid waren. Vooral de bloem op haar linkerschouder irriteerde haar, omdat hij halvelings haar gezicht verborg. Toch durfde ze niet te klagen, want Malik naast haar had het veel erger te verduren. Hem hadden ze in een kostuum geduwd dat een zonnebloempitje moest voorstellen. De jongen moest zijn armen steeds omhoog houden en kon enkel waggelen in plaats van lopen.
Marigold verzekerde Malik nog maar eens dat hij er niet zo erg uitzag als hij dacht - een leugentje voor bestwil - duwde de bloem voor de zoveelste keer opzij en keek rond in de ruimte. Ze stond, samen met de andere Tributen, klaar voor de parade. Elijah had ze nog nergens gezien en ze voelde zich wat onwennig. Tijdens haar Boete had ze exact het beeld gegeven dat ze wilde: een sterke, standvastig meisje. Niet mee te sollen. Maar ze wist niet hoe ze dat imago hoog kon houden als ze liefst van al terug naar de trein rende, om de Vredebewakers te smeken haar terug mee naar huis te nemen.
Marigold nam een diepe zucht, stak haar kin in de lucht en stapte op de groep af. Haar blik kaatste naar de Careers, die er in het echt net zo bedreigend uitzagen als op beeld. De Tribuut van District 2 - Goldie, herinnerde Marigold zich - was in goud gekleed en nog mooier in levende lijve. Ze leek druk in gesprek met de Tribuut van District 1, Caesar, die zijn koude blik had ingewisseld voor een grijns. Marigold wist dat slim was om zo snel mogelijk banden te leggen met de Careers, maar haar hele lichaam protesteerde bij de gedachte om de twee te vervoegen.
Iemand anders dan. Het meisje van District 1? De jongen van District 4? Marigold wilde net in beweging komen, toen ze het gesprek langs haar oppikte. 'Ik ben ook geen klein kind meer, dus ik hoef helemaal niet naar jou te luisteren.'
Marigold keek op en zag een meisje dat niet veel ouder kon zijn dan haar kleine zusje. Haar stylisten hadden er een zooitje van gemaakt, met haar haren in een verwarde bos op haar hoofd. Ze stond naast een jongen die duidelijk uit hetzelfde District kwam, met hun bijpassende kostuums. Het samengeknepen gezicht van het meisje en de frons boven de ogen van de jongen voorspelden niet veel goeds.
Haar lichaam bewoog als vanzelf. Marigold liep op het meisje af en stak haar hand uit. 'Hoi. Mijn naam is Marigold, de jouwe?' Ze knikte en deed alsof ze iets uit het haar van het meisje plukte, om zo dichter bij haar te geraken. Op zachte toon zei ze: 'Het is niet erg slim om zo openlijk ruzie te maken met je District-partner. Laat de andere Tributen denken dat jullie een front zijn. Met twee sta je sterker dan alleen.'
Een stemmetje achterin haar hoofd lachte schamper en vroeg zich af of gratis advies geven deel was van haar overlevingsstrategie. Maar het meisje voor haar deed Marigold zo aan haar zusje denken, dat het allemaal vanzelf gebeurde.
Marigold schraapte haar keel, rechtte haar rug en bracht het koud masker terug op zijn plaats. Toen richtte ze zich naar de jongen achter het meisje met het vreemde haar. 'Ik gok dat jij haar District-partner bent?'

[ bericht aangepast op 29 aug 2025 - 12:28 ]

Even the smallest can change the course of the future

29 aug 2025 - 12:36 Temeraire is offline

Temeraire 19967

Caspian Fairhorn

25 • Disctrct 10 mentor • w. Dane • Open scène?

Hij voelde zich nog altijd machteloos. Er was geen extra informatie over de spelen binnengekomen, hij vermoedde dat de Quarter Quell twist pas vlak voor de spelen bekend gemaakt zouden worden in plaats van tijdens de reaping. Het frustreerde hem, het maakte deze spelen anders zonder te weten wat anders was. Er was niets dat hij kon voor Cyrille en hij wist dat ze zou sterven. Hopen op een mirakel zoals dat zijn overwinning was geweest, durfde hij niet. Het zou hem toch alleen maar harder pijn doen het moment dat ze tijdens de spelen zou omkomen.
Caspian kon niets betekenen voor Cyrille en Theo, dus hield hij zichzelf op de achtergrond toen ze klaargemaakt werden voor de parade. Hij was er als ze hem nodig hadden, maar nu wilde hij zichzelf niet aan hen opdringen.
In plaats daarvan nam hij de ruimte in zich op, de wirwar van tributen, stylisten en mentoren. Iedereen was gespannen en waarom ook niet? Er hing veel af van de parade. Eén faal van een stylist kon ervoor zorgen dat een tribuut een stuk minder sponsoren kreeg. Met een schuin oog keek hij dan ook naar de stylist en zijn prepteam dat bezig was met zijn tributen. Caspian wist weinig van mode, maar voor zijn ongetrainde oog leek de man een oké kostuum gecreëerd te hebben. Niet slecht, maar ook niet bijzonder. Cyrille en Theo gingen niet opvallen, zij het positief of negatief.
Zijn ogen bleven verder dwalen over de zaal en vielen uiteindelijk op de jongste mentor in hun gezelschap: Dane Dynaris, winnaar van de vorige spelen. Arme jongen om meteen al in het mentorschap gegooid te worden. Caspian kon zich voorstellen hoe dit traumatiserend voor hem moest zijn, terugdenkend aan hoe hij zijn eerste jaar mentorschap overleefd had. Nauwelijks.
Caspian verzekerde zich ervan dat Cyrille en Theo het even zonder hem zouden redden en stapte vervolgens op Dane af. Hij had helaas nooit één van zijn tributen naar de overwinning weten te mentoren, maar hij hoopte dat hij met zijn ervaring iets voor de arme Dane kon betekenen.
‘Hé, Dane, hoe gaat het?’ vroeg hij de jongeman. Caspian glimlachte vriendelijk naar hem, hoopte hem op zijn gemak te kunnen brengen. ‘Hoe vergaat het mentorschap het je tot nu toe? Red je het een beetje?’ Hij vermoedde dat Dane momenteel vol zat met herinneringen aan zijn eigen spelen. Na negen jaar had Caspian dit zelf nog altijd een beetje, al viel het elk jaar meer en meer mee. Slechte herinneringen vervaagden met de tijd als je geluk had. Hopelijk zou het voor Dane uiteindelijk sneller gaan dan het voor hem ging.

[ bericht aangepast op 29 aug 2025 - 12:36 ]

1 sep 2025 - 13:54 Frodo is offline

Frodo 15621

ABEL ORIEN ODAIR

17 jaar ► District 4 ► Tribuut ► Trein --> Capitool (open scène)

►

"History is written
by the victors"

►

Nerissa Passmore kwam de coupe binnen gelopen. Met haar haren in een hoge paardenstaart viel het Abel voor het eerst op hoe zeer de zussen Passmore op elkaar leken. Nerissa plantte zich zich neer in de stoel tegenover Abel en sloeg haar benen over elkaar. 'Maak je geen zorgen, Abel. We gaan zorgen dat je de best voorbereide tribuut bent.'
Abel hield net op tijd zijn verontwaardigde snuif binnen. Geen zorgen? Morgenochtend reden ze het Capitool binnen, de plek waar zijn ouders af en toe naar verdwenen en altijd grimmiger uit terugkeerden. Om nog niet te spreken van de Arena ...
Nerissa schonk zichzelf een glas rode wijn in, zonder aan Abel of haar zus te vragen of zij ook iets wilden. Voor Abel iets kon zeggen, stond Stella recht. Ze wierp Abel een blik toe die hij niet kon lezen. 'Ik begrijp dat je boos bent,' zei ze, alsof ze de uitspraak van Nerissa niet eens gehoord had. 'Maar als je kans wil maken op de glorie van de overwinning ... Als je de Spelen wil overleven, moet je me je wel laten helpen. Of Nerissa, als je liever iemand hebt die ... als je je bij haar beter op je gemak voelt. Maar weet dat jij, als 'zoon van', sowieso in de schijnwerpers zal terechtkomen. En daar heb ik heel veel ervaring mee."
Abels blik schoot van de ene zus naar de andere. Hun vete was een publiek geheim en de roddels in District 4 waren zelfs Abel - die zich normaal zoveel mogelijk afzijdig hield van zo'n zaken - ter ore gekomen. 'Hulp van jullie beiden krijgen is waarschijnlijk geen optie?' vroeg hij droogjes.
Abel stond recht en liep naar de deur van de coupé. Zijn hand rustte even op de muur voordat hij zich half omdraaide. 'Ik heb jullie nodig in die Arena. Allebei.' Hij haalde scherp adem. 'Dus wat er ook mis is tussen jullie - los het op. Ik heb geen tijd hiervoor. Thuis zitten een heleboel mensen die liefst willen dat ik terugkom en ik ben niet van plan te sterven omdat jullie te druk bezig zijn elkaar de loef af te steken.'
Daarna liep hij door de deur, richting zijn slaapkamer.

Een van Abels stylisten bleef maar huilen en dat begon serieus irritant te worden. De oudere man herhaalde steeds hoe hij ook stylist van Finnick was geweest en dat hij maar niet kon geloven dat het nu Abels beurt was. Abel had hem met geklemde kaken, maar wel in zijn vriendelijkste toon, gevraagd om zijn vele herinneringen voor zich te houden en sindsdien bleef het bij heftig gesnik.
'Zo,' zei een van de andere stylisten - ondertussen ook met tranen in haar ogen - 'Volgens mij ben je er klaar voor.'
Abel keek naar beneden. Ze hadden een blauwe stof over zijn bovenlichaam gedrapeerd, waardoor hij nog steeds halfknaakt tussen de andere Tributen stond. De witte tekeningen deden Abel vermoeden dat ze de illusie van een golf zeewater wilde opwekken, die zijn lichaam doorkruiste. Abel zag vooral heel veel huid. Gelukkig hadden ze hem ook een wijde broekrok gegeven, in de kleur van het zand, In zijn half krullend haar hadden ze enkele parels verstopt.
'Prima. Bedankt voor jullie hulp.' Abel dwong een glimlach op zijn gezicht een maakte zich toen zo snel mogelijk uit de voeten.
De andere Tributen stonden ondertussen in kleine groepjes over de ruimte verspreid. Abel had geen enkele interesse om zich te mengen en liep in de plaats naar de dichtstbijzijnde tafel met drankjes. Hij slalomde langs drie mentoren en deed zijn uiterste best om met geen van hen oogcontact te maken. Snel vulde hij een glas met de fles waar hij het makkelijkst aan kon, helemaal tot aan de rand, met drie ijsblokjes om het af te maken. Hij draaide zich opgelucht om en wilde meteen weer naar een hoekje van de ruimte lopen, toen er iemand tegen hem aan knalde. De helft van het glas, inclusief de ijsblokjes, schoten in de lucht, recht op het kostuum van de Tribuut voor hem. Het meisje hapte naar adem.
Eén seconde bleef Abel naar de steeds groter wordende vlekken staren. Toen draaide hij zich abrupt om, graaide wat papieren servieten van de tafel en gaf die onbeholpen aan het meisje. 'Eh ... hier. Sorry. Ik zag je niet.' Zijn ogen gleden alweer door de ruimte, naar een manier om te ontsnappen. Toen besefte hij dat het meisje nog steeds voor hem stond en keek hij op.
Ze had lichtbruine haren en grijze ogen, nu omringd door een diepe frons. Ze leek niet veel ouder dan hem, maximum een jaartje of twee. Bijna als vanzelf schoten zijn gedachten naar de Arena. Ze had lange, pezige ledematen die verrieden dat ze in haar District - welke van de twaalf dat ook mocht zijn - niet veel had stilgezeten. Ze zou een goede bondgenoot kunnen zijn ... als hij niet zonet zijn glas over haar heen had gekieperd.
Abel keek naar beneden maar zijn kostuum had te weinig stof om haar een alternatief aan te bieden. Dus draaide hij zich voor een derde keer naar de buffettafel, vulde een glas en hield dat voor het meisje in de lucht. 'Kan je me alsjeblieft niet te hard haten of zo?'

[ bericht aangepast op 1 sep 2025 - 13:56 ]

Even the smallest can change the course of the future

3 sep 2025 - 14:16 Rumi is offline

Rumi 13669

Gail Voxx
^{^{^{Congratulations. You have survived the war.

⇝ 26 ⋅ District 1 ⋅ Mentor ⋅ Parade Grounds w/ Elijah ⋅ Closed scene Outfit ⇜}}}

”Geen zorgen, engel,” sprak Elijah uit. “Je mag hem houden. In tegenstelling tot wat de roddelbladen zeggen, zou ik nooit een dame vragen om zich in het openbaar uit te kleden."
“Wat galant van je,” reageerde Gail met een zweem van een glimlach rond haar lippen. Niet dat ze er ook maar een beetje aan twijfelde de roddelbladen te geloven boven de daadwerkelijke waarheid. “Maar mocht je je bedenken… dan weet je me vast te vinden.”
Toen zijn blik haast veelzeggend een keer omlaag gleed, via de welvingen van haar borst naar haar taille en weer terug omhoog, trok Gail subtiel een van haar wenkbrauwen op. De kleding die ze droeg was geheel in haar eigen stijl, passend bij wie ze was en niet wat het capitool wilde dat ze uitstraalde. Ze ademde de rook in die hij had uitgeblazen en voelde een siddering langs haar ruggengraat schieten toen ze kort terug dacht aan de eerste keer dat hij haar een engel had genoemd. De sfeer was destijds zoveel anders dan het nu was. De geladenheid echter even aanwezig, misschien nu wel wat krachtiger dan voorheen.
”Ik denk,” begon Elijah vervolgens weer te spreken. “dat het echter wel mijn recht is..." Hij trad haar persoonlijke ruimte binnen alsof het niets was. Een stap die hij al een paar keer eerder had gemaakt en waarmee Gail hem weg had laten komen. Nu, in de put van al haar nachtmerries en ver verwijderd van haar eigen vertrouwde omgeving, voelde Gail echter hoe haar spieren zich aanspanden - klaar om toe te slaan. Hoe haar geest zich schrap zette voor een impact die helemaal niet volgde. Dit was niet de plek om toe te geven aan het verlangen dat ze eerder had gehad. Ieder vezeltje schreeuwde haar toe dat ze hem tegen moest houden. Zijn pols beetpakken nog voor hij met zijn hand het colbertje in kon glippen. Ze zou hem moeten waarschuwen zoals ze ieder ander gewaarschuwd zou hebben, met of zonder wapen. Raak me niet aan.
Maar Gail bewoog niet. Haar vingers knepen slechts kort samen. Haar blik gleed over zijn gelaat terwijl hij dichterbij kwam en ongemerkt hield ze haar ademhaling in. Ze rook de whiskey waarvan hij een slok genomen had, voelde de warmte van zijn lichaam ook al raakte Elijah haar niet. Zijn handelingen hadden bijna iets intiems en Gail besefte veel te gauw wat voor effect het op haar had. Licht kneep ze haar ogen toe. Wat was hij van plan? Waarom kwam hij zo dichtbij en bekeek hij haar op een manier waardoor Gail niet goed wist wat hij nu precies van haar wilde. In deze setting vond Gail hem lastiger peilen dan anders. Hoe goed ze zijn masker ook had leren kennen, hier op deze set had ze hem nog nooit ontmoet.
Voor luttele seconden hield Elijah zijn hand stil, waarop Gail alsnog haar vingers rond zijn pols sloot. “Wat ben je aan het doen, Elijah?” fluisterde Gail zacht, haast binnensmonds en enkel hoorbaar voor hem. Zijn hand bewoog weer, dieper het jasje in en naar de binnenzak toe. Daar plukte hij een aansteker tevoorschijn. De wolfachtige grijns op zijn gezicht verried meer dan genoeg. Hij daagde haar uit.
”...om deze terug te nemen,” maakte hij zijn zin uiteindelijk af.
In de verte flitste er ergens een camera. Een, twee keer. Misschien een derde keer. Iemand lachte en er kletterde vagelijk iets op de grond. Bijna wanhopig trachtte Gail zichzelf bijeen te rapen. Ze wilde niet dat de camera's van het Capitool, of wie anders ook op deze vreselijke plek, haar kwetsbaarheden zouden zien. Of de cruciale zwakte die ze had voor de lange man voor haar en dat hij deze haast met de flick van zijn pols wist los te maken. Haar hart hamerde in haar borstkas. Niet hier. Een scheur in haar façade betekende voor velen een situatie waarvan ze misbruik konden maken. Of tegen haar, zoals de president dat kon doen wanneer hij er lucht van kreeg.
“Dat is inderdaad je recht.” Gail slikte een keer en dwong haar stem onaangedaan te klinken. Ze bewoog een klein stukje naar achteren, precies genoeg om haar geest weer helder te krijgen. “Het is tenslotte jouw aansteker en men neemt graag terug wat van hem is, niet waar?” Haar ogen vonden de zijne, bestudeerden zijn gelaat en tegelijkertijd kreeg Gail grip op de touwtjes van haar eigen masker. Ze trok hem weer strak op zijn plek, tezamen met dat ze haar mondhoeken naar omhoog dwong. “De volgende keer mag je het gerust ook vragen.” Gail kantelde haar hoofd een klein stukje.
Toen ze kort weg keek van Elijah viel haar blik op een klein groepje mentoren dat bij elkaar stond. Hooguit twee of drie, samen in gesprek — met hun blikken zo nu en dan vluchtig hun kant op geschoten. De blondine kon wel raden waar dit over ging en ze wilde er niets mee te maken hebben. Hier vormde zich geen bondgenootschap tussen twee mentoren, want dat was niet wat ze uiteindelijk van Elijah wilde. Gail nam een slok van haar drankje, plaatste deze op de tafel vlak naast hen en zocht naar het eigen pakje sigaretten dat ze bij zich had.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

3 sep 2025 - 15:02 Rumi is offline

Rumi 13669

Cyrille Eathon
^{^{^{The odds are never in our favor.

⇝ 18 ⋅ District 10 ⋅ Capitol w/ Abel ⋅ Open scene ⋅ ⇜}}}

Het was alsof ze door de mangel werd gehaald. De uren waarin Cyrille door de stylisten onder handen werd genomen voelde haast als een verschrikking. Ieder spoortje vuil werd van haar lichaam geschrobd en geboend, zodanig zelfs dat Cyrille heel even bang was dat zelfs haar zongebruinde kleur verdween, totdat er geen hint van thuis meer te vinden was. De oude versie van haarzelf was uitgeveegd en leek plaats te hebben gemaakt voor een variant die enkel in het capitool voorkwam. Iemand had haar mooi genoemd en vagelijk had ze zelfs opgevangen dat een ander haar zelfs een verborgen schoonheid noemde, maar Cyrille voelde zichzelf alles behalve dat. Toen ze als meisje eens droomde van mooie, schone nagels en wat make-up op haar gezicht had ze niet gedacht dat het zo verschrikkelijk zou voelen als nu.
Na wat voelde als uren werk, nam Cyrille uiteindelijk afscheid van haar stylisten. De sombere blikken die ze zo nu en dan toegeworpen kreeg, poogde ze wanhopig te negeren. Het was haar gelukt om eerder een paar tranen te laten, alvorens woede en boosheid de overhand namen. Het gesprek dat ze met Caspian had gehad was voldoende geweest om op een bijzondere wijze voor nu enige kalmte te ervaren, maar Cyrille wist dat deze slechts van korte duur was. Zodra ze ook maar één voet had gezet in de gezamenlijke ruimte nam de onrust alweer toe. Misselijkheid liet haar maag schommelen, mede door de afkeer die ze voelde. De flitsende camera’s hier en daar bezorgde haar hoofdpijn.
Hier was het de bedoeling om bondgenoten te zoeken. Om met andere tributen in contact te komen, hopende zo tenminste een dag of twee langer te blijven leven in de arena straks. Dit was het moment waar haar vader eens voor gewaarschuwd had en Cyrille niet naar had geluisterd. Vooral het afgelopen jaar, toen Cyrille dacht er na de laatste keer boete vanaf te zijn. Het leven buiten haar eigen district was haast aan haar voorbij gegaan, waardoor Cyrille nu in het nadeel was.
Met een glas ijskoud water vol met ijsklontjes liep Cyrille door de zaal heen. Terdege bewust van het contact dat ze moest maken, deed ze echter het tegenovergestelde. Cyrille wist simpelweg niet hoe. En hoe meer ze erover nadacht, hoe witter haar knokkels werden vanwege de ferme grip rond het glas. Ze was te diep in gedachten verzonken toen er iemand uit het niets voor haar verscheen. Toen ze met een rotgang tegen hem aan knalden en de inhoud van haar glas (of was het de zijne?) over haar heen golfde. De kleding die ze droeg was simpel van kleur; aardetinten van grijs bruin en beige bruin. Hierdoor viel de donkere verkleuring van haar top nog duidelijker op toen deze nat werd. Cyrille hapte naar adem, de kou was er een die ze niet verwacht had. Haar lichaam hield direct halt en ze hief haar handen in de lucht terwijl ze keek naar de natte plek op haar borst.
Dat kon er ook nog wel bij, dacht ze stilletjes.
”Eh… hier. Sorry. Ik zag je niet,” klonk het stamelend. Direct verschenen er servetjes in haar blikveld. Cyrille had de opmerking willen maken met dat wanneer hij zijn drinken niet lekker vond, hij deze gerust terug op tafel mocht plaatsen, in plaats van over haar heen kieperen, maar haar stem zat nog vast in haar keel. Cyrille plaatste haar eigen glas op een tafel vlak naast haar en begon direct haar top droog te deppen.
”Het is oke.”
Toen pas keek ze echt een keer goed naar de jongeman voor haar. Traag gleed haar blik over hem heen, probeerde ze te peilen aan de hand van zijn kleding bij welk district hij hoorde. Een frons nestelde zich tussen haar wenkbrauwen in. Hij was beslist getraind, wat aan de subtiele lijnen van zijn spieren viel op te merken. Niet heel erg zongekleurd, waarop Cyrille halfslachtig concludeerde dat hij of niet gauw bruin kleurde, of weinig buiten werkte. Wie was hij? Van welk district? Ze nam zijn houding volledig in haar op, tot ze zijn ogen vond. Dat was net een woeste oceaan aan heldere kleuren in dezelfde tint. Cyrille slikte slechts een keer en schudde half een keer met haar hoofd toen ze zag dat hij een nieuw glas voor haar maakte.
”Kan je me alsjeblieft niet te hard haten of zo?” sprak de jongen uiteindelijk uit. Het gevulde glas drinken hing zwevend tussen hen in. Cyrille blikte van het glas terug naar de jongen, alvorens de inmiddels natte servetjes ergens weg te leggen. Ze trok een wenkbrauw op.
“Het is maar water, maak je geen zorgen,” bracht ze vervolgens uit. “Er zijn ergere dingen op de wereld, gok ik zo, dus ik zou niet weten waarom ik je nu moet haten.” Erger dingen… zoals de strijd die op hen wachtte. Het gevecht van leven op dood. Cyrille klemde haar kaken op elkaar en blikte vluchtig een keer rond. “Tenzij je later misschien een mes in mijn rug steekt. Dan wordt het een ander verhaal,” murmelde Cyrille op een droge toon tussen haar lippen door. Opnieuw sloeg de ironie door in haar houding en humeur. In een poging zichzelf af te leiden, knikte Cyrille naar het lege glas dat van hem was. “Wil je nieuw drinken?” vroeg ze hem vervolgens.

[ bericht aangepast op 3 sep 2025 - 15:23 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

7 sep 2025 - 15:27 Moriendi is offline

Moriendi 409

RAJANN LUX

20 — winner of the 97th hunger games — mentor district 7 — outfit — with bestie vippie — theme

Het appelrode satijn gleed als water tussen zijn handen. Met wijs- en middelvinger controleerde Rajann de dikte van het weefsel.
Hij stond aan een tafel bezaaid met schitterende stoffen, glimmende steentjes in alle kleuren van de regenboog en een overvloed aan fascinerende tierelantijntjes. Als hij het voor elkaar kreeg vóór de Tribute-interviews een jurkje voor Jude te ontwerpen, zou het gegarandeerd een hit worden. Niet alleen zou zijn vrouwelijke tribuut in een originele Lux ongetwijfeld zorgen voor extra promotie voor District 7 en daarmee extra sponsoren; elk meisje in the Capitol zou de volgende dag jubelend in dezelfde jurk willen rondlopen. Iedereen won. Win-win-win.
“Raja, alsjeblieft, we kwijnen weg hier! We moeten het weten! Vertel ons alsjeblieft wie je draagt vandaag, het is prachtig!”
Hij draaide zijn hoofd naar links, waar twee verslaggevers met cameramensen - die daar helemaal niet mochten staan; Rajann vroeg zich af hoe ze voorbij de Peacekeepers waren geslopen - elkaar elleboogjes en net-niet dodelijke blikken gaven. Het moment dat hun blikken die van Rajann kruisten, vertrokken hun hongerige uitdrukkingen direct in wanhopige grijnzen. Hoewel het inmiddels niet nieuw meer voor hem was, zou Rajann hun gretigheid nooit voor lief nemen. Integendeel. Dit waren de mensen die hem groot hadden gemaakt. Vandaag hadden zij hem nodig, maar ooit was het andersom geweest. En eerlijk? Stiekem genoot hij nog altijd van hun gulzigheid; ieder evenement weer.
Soepel gunde hij hen de innemende glimlach waar ze zo dapper de regels van de organisatie voor hadden overtreden.
"Helemaal mee eens." Hij zette een stapje achteruit en poseerde instinctief voor de camera om zijn outfit te laten zien - een op maat gemaakt herenpak met opengeknipte mouwen. Elk onderdeel had dezelfde lichte, babyblauwe kleur.
“Ik draag een eenvoudige Alessandro Amari. Avant-garde maar futuristisch, zonder poespas.” Hij lachte. “Ik ben immers niet de focus vandaag. Dat zijn Jude en Nash, mijn prachtige tributen van District 7.”
Elk interview onderstreepte hij hun namen. Hun district. Hun significantie. Goedschiks of kwaadschiks; Jude en Nash moesten blijven hangen bij de kijker, hun namen onlosmakelijk verbonden met hem. Iedereen wist hoe het werkte. Géén indruk bij de kijker, betekende géén kans in de Arena.
“Oh, je bent om bij weg te zwijmelen!” kirde de mannelijke verslaggever. “Wel nu, wat ben je van plan om met deze stoffen--“
De verslaggever hapte naar adem toen hij hardhandig bij zijn schouder gegrepen werd. Een Peacekeeper trok hem met een ruk naar achteren.
“Verboden voor pers!” blafte hij. “Jullie ratten sluipen overal voorbij!”
Rajann voelde zijn glimlach van zijn gezicht glijden en deed een stapje achteruit. Zijn maag kneep samen bij het zien van de hardhandigheid van de beveiliging.
“Oké, oké!” snauwde de verslaggever. “Maar blijf van mijn jas af, die kost meer dan jouw--AAH!”
Het geduld van de Peacekeeper was op. Met microfoon en al ging de interviewer naar de grond na een flinke duw.
“We gaan al!” sputterde zijn vrouwelijke concullega geschokt naar de Peacekeeper. “Jullie gedragen je als District-beesten…”
Rajann's wangen begonnen te branden. Zonder iets te zeggen draaide hij zich om en beende hij weg, zijn hartslag bonzend in zijn keel. Zodra hij mensen zag kijken, toverde hij echter zijn klassieke glimlach weer op zijn gezicht en rechtte hij zijn rug. Zonder een woord met iemand over het voorval te reppen, begaf hij zich naar de bar.
Een stem die hij herkende maar niet direct thuis kon brengen, kirde zijn naam.
“Raja! Bestie!”
Naast hem stond Vipsanius Redgrave, zijn stralend witte tanden ontbloot in een hartelijke grijns. Natúúrlijk!
“Hé, Vip!” Rajann rustte zijn handen op Vip’s schouders en begroette hem met twee luchtkussen voordat hij hem van top tot teen bekeek.
“Wat mooi dat ik jou hier nu net tref! Hoe was de treinreis? En hoe zijn je tributen?”
Maar Rajann had een moment nodig om zich eerst even op iets belangrijkers te richten.
“Ja, goed, goed. Maar wauw, Cirianus Couture!” Hij knikte en glimlachte naar hem. “De Champagne Secret Collection van twee seizoenen geleden. Ik heb deze lijn nog voor Ciri gelopen. Baanbrekend dat jaar.”
Hij knipoogde dankbaar naar de barvrouw nadat Vip een tequila sunrise voor hen beide bestelde.
“De aftrap als mentor. Bevalt het je een beetje?" wilde zijn vriend weten.
“Het is even wennen… maar ja, het is heel bijzonder,” knikte Rajann. Dat was zo eerlijk als hij zijn kon.
“Heb je ze gezien, mijn knappe Nash en Jude? Om door een ringetje te halen, al zeg ik het zelf!”

[ bericht aangepast op 19 sep 2025 - 20:55 ]

hodie mecum eris in paradiso

7 sep 2025 - 17:27 Omatikaya is offline

Omatikaya 11333

GOLDIE CAELIA SOLOMON

18 — District 2 — Career tribute — Caesar — waiting room — impressie outfit — open scene?

'We weten allebei dat dit geen innige vriendschap wordt. Misschien niet eens echt een alliantie. Maar ik zal je in de gaten houden. Niet om je te doden. Om te zien of je standhoudt.'
Bij Goldie ontstond een zweem van een glimlach rond haar lippen. Zij en Caesar stonden aan de ene kant lijnrecht tegenover elkaar, maar aan de andere kant hadden ze precies hetzelfde doel: overleven, op welke manier dan ook. En wellicht hadden ze elkaar daarvoor nodig.
'Bang zijn is iets voor kinderen uit District 10. Of voor die arme jongen uit 6 die net zijn lunch heeft overgegeven achter het voertuig.' Caesars blik gleed terug van Aurelia naar Goldie. 'Jij kijkt alsof je al weet wie de eerste vijf doden zijn en hoeveel daarvan door jouw hand gaan vallen.
'Hm,' zei Goldie. 'Ik ben graag voorbereid.' In de afgelopen dag had ze de Reapings van dit jaar nogmaals gekeken. Ook had ze zich gefocust op de winnaars van de laatste paar Games, zodat ze nog meer inzicht kreeg in het verloop van de tijd in de Arena. Al voor ze zich überhaupt als vrijwilliger had opgegeven, wist ze van alle Games in de laatste twintig jaar wat ze kon verwachten. Maar ze wist ook heel goed dat dit jaar weer een Quarter Quell was, waar het Capitool van alles kon veranderen en bedenken om de Games nog interessanter te maken. Niets was zeker, en juist daarom moest ze goed voorbereid zijn.
'Je klinkt alsof je denkt dat ik een oordeel velde,' vervolgde Caesar. Hij boog zich wat naar haar toe. 'Maar ik vroeg of je haar aan durfde te spreken, niet omdat ik dacht dat je bang was, maar omdat ik wilde weten of je nieuwsgierig genoeg was. Veel Tributen denken dat de Spelen pas beginnen als het startschot klinkt, maar jij weet beter. Jij snapt dat dit al het speelveld is. De camera's. De stiltes. De verbanden. Ik zie geen angst in je ogen. Alleen afwezig. En dat maakt je gevaarlijker dan de meesten hier, Goldie.'
Goldie keek haar tegenstander recht in de ogen aan. Dit hele gesprek zette de toon voor de rest van de Spelen en alle momenten tussen Goldie en Caesar. Ze weken geen van beiden af van hun doel en waren volledig eerlijk naar elkaar toe. Het werd geen vriendschap. Ze werden niet eens goede kennissen van elkaar. Ze hadden elkaar nodig, maximaal een paar dagen, en daarna zou het ieder voor zich zijn. Caesar vertelde haar dat ze op Aurelia af moest stappen.
Ze glimlachte weer een keer. 'Zal ik doen,' reageerde ze. Haar stem klonk bijna luchtig, maar ze wisten allebei dat ze bloedserieus was. Het was letterlijk een spel van leven of dood. Ze besloot hem nog niets te vertellen over haar plan om Atticus direct aan te vallen. Hoewel ze bijna een band had opgebouwd met de mannelijke tribuut uit District 1, was het nog maar pril.
De camera's gleden over de verzameling mensen heen: tributen, mentoren, stylisten. Haar oog viel even op Vipsanius, die Rajann had aangesproken. Haar hart maakte een vrolijk sprongetje. Ze had Caesar nog steeds nodig, maar Rajanns aandacht zou haar nog meer helpen. Ze had aandacht nodig, om zo meer sponsoren te krijgen. Ze hoopte maar dat Vipsanius over de brug kwam.
'Ik loop nog even een rondje,' meldde ze toen aan Caesar. Ze knikte nog een keer naar hem en liep toen langzaam van hem weg.

Protect the people.

7 sep 2025 - 17:50 Moriendi is offline

Moriendi 409

NASH ARDOR HUNTSMAN

17 — mannelijke tribuut, district 7 — backstage bij parade — theme — met jude & marigold — open scene

“Je stinkt."
—“Jij stinkt."
Jude kermde in ongeduld terwijl ze zich los probeerde te trekken uit zijn grip. Het had weinig zin.
”Laat me los, laat me los!”
“Nee. Ik moet dit eerst oplossen.”
Hij draaide het kind met haar rug naar hem toe. Vervolgens begon hij aan de onmogelijke taak van het fatsoeneren van haar kapsel, dat al stijf stonden van de haarlak. Het neerknuppelen van een medetribuut was er niets bij.
Terwijl de smeulende kegel van zijn sigaret tussen zijn lippen langzaam langer werd, focuste hij zich op de speldjes die hij op de één of andere manier weer in Jude’s haar moest zien te verwerken. Hoe the fuck moest dit? Zijn vingers voelden te groot voor deze kleine klotespeldjes. Een stille, binnensmondse vloek volgde toen één van de pinnetjes knapte.
"Wilde je nou zonder mij naar die career lopen?" gromde hij terwijl het ene speldje - vooruit, inmiddels waren het twee stukjes speld - geïrriteerd op de grond liet vallen en een nieuw exemplaar opraapte. ”Misschien een idee om dat in het vervolg zeg maar... niet te doen?"
Als door een west gestoken draaide Jude zich om. Haar woedende gezichtje was bijna dreigend, ware het niet dat haar hele gelaat was vol-gesmeerd met allerlei rare… make-up? Schmink? Hij kon het werkelijk niet zeggen.
"Want jij hebt natuurlijk alles te zeggen over wat ik wel en niet doe, alleen maar omdat jij ouder bent?" brieste ze in zijn gezicht.
“Helemaal niet,” antwoordde Nash. “Maar ik hou je liever wel nog even in leven voordat we straks die Arena - hey!”
Jude had nog geen seconde nodig gehad om de sigaret tussen zijn lippen vandaan te trekken. Deels verbouwereerd, deels geërgerd keek hij toe hoe ze de peuk op de grond gooide en onder haar schoentje verbrijzelde. Toen ze naar hem opkeek, blies hij bij wijze van protest het laatste beetje rook demonstratief in haar gezicht.
“Jij moet echt stoppen met dingen op de grond gooien.” Hij knikte naar de vertrapte peuk, die nu het stralende middelpunt vormde in de trieste mierenhoop van speldjes. “Ik probeer je alleen maar te helpen. Wil je dat mensen je gaan zien met een ontploft hoofd, als je op die kar gaat staan?"
"Jij denkt dat we ineens familie zijn omdat we in hetzelfde District zitten, maar je bent mijn broer niet, dus hou op met doen alsof," siste Jude venijnig terug, haar ogen vol vuur. "En ik ben ook geen klein kind meer, dus ik hoef helemaal niet naar jou te luisteren. Fuck off, Nash."
Nash klemde zijn kaken op elkaar toen ze zich omdraaide om weg te stampen. Met een ruk trok hij het meisje terug en draaide hij haar naar zich toe. Vervolgens zakte hij door zijn knieën om haar direct in haar ogen aan te kijken. Het was nu echt mooi geweest.
“Nu ga je even heel goed naar me luisteren,” sommeerde hij haar. “Eén: Nee, ik ben je broer niet, en wees daar maar blij mee, want anders had ik een stuk minder geduld met je gehad.” Hij gaf haar een kort rukje aan haar arm toen ze opnieuw weg leek te willen fladderen, zijn grip klemmend als een bankschroef.
“Twee: Ik heb schokkend nieuws voor je, en neem even de tijd om dit te verwerken, maar tussen al deze tributen ben je wel een klein kind. Dat is klote en oneerlijk in deze situatie, maar dat is gewoon de realiteit. Deal ermee.”
Hij knikte naar de blondine van District 2, die inmiddels met de mannelijke tribuut van 1 stond te praten. “En weet je wat zij zijn?”
Even gaf hij haar de kans om antwoord te geven.
“Zij zijn wolven,” vervolgde hij toen, zijn stem zachter maar nadrukkelijker terwijl hij haar diep in de ogen aankeek. “Wolven die niet twee keer na zullen denken om kleine kinderen te verscheuren als dat betekent dat zij langer in het spel zullen blijven. En geloof me, dat willen ze. Je hebt gezien hoe careers te werk gaan. Voor hen ben jij niets meer dan een opwarmertje."
Hij gaf haar een moment om die woorden tot haar door te laten dringen - hopende dat er iets tot haar door zou dringen. Zijn woorden waren hard, maar ze had de reality check nodig die hun mentoren haar niet zouden geven.
“Je hoeft mij niet aardig te vinden, Jude. Dat interesseert me echt geen reet,” zei hij toen. “Maar jij en ik zijn een team. Echt kut voor je, maar in deze hele ruimte is er maar één persoon die jij kan vertrouwen, en dan ben ik.” Voordat ze kon protesteren, was hij haar voor, zijn stem nog weinig meer dan een fluistering. “En andersom net zo goed, oké? Ik kan hier ook niemand vertrouwen, behalve jou. Jij hebt mij nodig, en ik jou. Begrijp je dat?”
Hij rukte zijn blik van Jude weg toen hij iemand's aanwezigheid voelde en draaide zijn hoofd.
Het was het meisje van District 11. Ze droeg een beige jurk met zonnebloemen, en keek de twee met grote ogen aan. Shit, wat had ze gehoord? Nash voelde zijn maag samenknijpen. De harde monoloog van zo-even was nadrukkelijk alleen voor zijn districtpartner bedoeld geweest.
"Kan ik je helpen, 11?" vroeg hij daarom scherp, een ietwat gespannen frons op zijn gezicht.

[ bericht aangepast op 11 sep 2025 - 21:00 ]

hodie mecum eris in paradiso

8 sep 2025 - 20:55 Novalunosis is offline

Novalunosis 1010

_{_DANE}
^Dynaris

20 ● winner of the 99th games (district 5) ● backstage ● with Caspian (open scène)

Zodra de mogelijkheid zich voordeed had Dane zich in zijn kamer opgesloten. LLoyd had die middag nog zijn best gedaan om Dane te instrueren over zijn nieuwe rol, maar hij was geen heelmeester. Alles aan deze plaats deed Dane herinneren aan zijn eigen spelen en nu moest hij het toneelstukje zelf gaan opvoeren. Het was een verschrikkelijke dag, die aanvoelde alsof er constant zout in open wonden werd gewreven.
Met een zucht liet Dane zich op zijn bed vallen. Als hij lang genoeg roerloos met zijn ogen dicht bleef liggen leek het net alsof hij in zijn eigen bed in district 5 lag. Voor even dan, want het echte toneelstuk ging vanavond pas beginnen. Wat kon hij nou betekenen voor de tributen wiens naam hij alweer vergeten was? Zijn aandacht was gedurende de dag maar op één ding gericht en dat was niet over zijn nek gaan van de stress.
Maar ontkomen deed hij niet. Het liefste was hij op zijn kamer gebleven, maar de Avox was erop gebrand om hem uit zijn kamer te trekken. Zodoende liep hij nu als een schim tussen de paradewagens door. De chaos sloeg hem in het gezicht: tranen werden weggeveegd bij de tributen en make-up werd opnieuw aangebracht. De ene tribuut zag er nog belachelijker uit dan de ander. Ook Dane was niet helemaal ontkomen aan de visagisten. Na aankomst hadden ze hem helemaal onder handen genomen, zelfs zijn stoppelbaard dreigden ze weg te scheren, maar voordat ze dat konden doen had Dane al schreeuwend het scheerapparaat afgepakt en tegen de muur gesmeten. Hij kon het niet verdragen zijn spiegelbeeld te zien veranderen in dat van de winnaar van de 99e spelen.
Tussen de wirwar van visagisten, stylisten en medewerkers zocht hij naar iets van houvast. Zou Raja nog steeds kleding ontwerpen voor de spelen? Waar was LLoyd? Hij zou toch wel moeten weten wat er moest gebeuren? Zelfs Cole, die zijn hekel aan Dane maar al te duidelijk had gemaakt, zou een stabiele factor in de drukte zijn. Er was geen spoor van hen te bekennen.
Als verloren dwaalde Dane steeds verder af naar de achtergrond totdat hij toekeek vanaf een rustige plek. Hij probeerde onzichtbaar te worden als een schim in de duisternis, maar Caspian wist hem toch daar te vinden. Dane had de oud-winnaar nog niet eerder gesproken, maar herkende het gezicht maar al te goed. Zonder Caspian's spelen had Dane mogelijk niet eens gewonnen, al wist hij niet meer of hij daar zo dankbaar voor moest zijn. Dat Caspian Dane bij naam kende zorgde voor een frons op zijn gezicht. Hij wilde vragen hoe Caspian zijn naam wist, tot hij zich realiseerde dat iedereen hem kende van de spelen van vorig jaar.
''Echt fantastisch,'’ bromde Dane op Caspian's vraag zonder hem aan te kijken. Zijn ogen bleven strak op de drukte gericht. Hoewel de vraag in kwestie hem lang niet zo vaak was gesteld als hij had verwacht, irriteerde het hem mateloos. Waarom zou het goed met hem gaan? Het was niets meer dan een tweede toneelstuk wat hij weigerde mee te spelen.
Caspian liet zich niet uit het veld slaan. ‘Hoe vergaat het mentorschap het je tot nu toe? Red je het een beetje?’
Dane draaide zijn hoofd langzaam naar Caspian toe. Voor het eerst zakte de irritatie weg uit zijn schouders. ''Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat ik hier aan het doen ben.'' Zijn armen sloten zich over elkaar heen als een barrière. ''Ik voeg helemaal niets toe, de tributen hebben even veel kans zonder mij.'' Zijn woorden vloeiden over in een schamper lachje. ''Ik weet niet eens waar ze op dit moment zijn.'' En wat had hij gedaan als hij wel bij ze was? Hij had geen idee hoe hij ze zou moeten helpen; wat hij zou moeten zeggen.
''Moet jij eigenlijk niet bij jouw tributen zijn?''

[ bericht aangepast op 9 sep 2025 - 20:30 ]

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

9 sep 2025 - 11:01 Frodo is offline

Frodo 15621

ABEL ORIEN ODAIR

17 jaar ► District 4 ► Tribuut ► Capitool met Cyirille (open scène)

►

"History is written
by the victors"

►

Abel keek wat belabberd toe hoe het meisje haar top droog depte. 'Het is oké,' zei ze, maar de manier waarop ze verwoed de servieten tegen de stof drukte, zei wat anders. Toen ze haar pogingen staakte, nam Abel de propjes van haar over en legde ze in een zielig hoopje op het buffet.
Het moment dat hij zich omdraaide, waren haar nieuwsgierige, grijze ogen al op hem gericht. Ze gleden langs zijn gezicht, langs het kostuum dat niet veel aan de verbeelding over liet en Abel zuchtte. Hoe lang zou het duren voor ze hem herkende?
In de trage periodes, wanneer er geen Spelen werden georganiseerd en de opwinding van de vorige editie was weggeëbd, zocht het Capitool steeds naar nieuwswaardige beelden. Zo kwamen ze wel vaker bij de vorige Winnaars uit. Dan werd er een team van Stylisten naar hun huis in de Winnaarswijk gestuurd en werden ze opgedoft om een paar uur onder de schijnwerpers te staan, om zodra de hovercraft vertrok, snel weer alles van zich af te spoelen en een poging te doen om zo gauw mogelijk naar hun gewone leven te keren.
Eén keer had Abel geweigerd om in beeld te komen. Hij had een boottrip gepland die twee weken zou duren en de shoot, die het Capitool promootte als 'de gouden update over onze gouden jongen', viel midden in die periode. Bij terugkomst waren de donkere plekken onder Annies ogen nog donkerder en was Finnicks enige begroeting aan de kade: 'Zorg dat je volgende keer aanwezig bent als ze komen.'
Sindsdien had Abel geen één shoot, filmpje of reportage gemist.
Dus toen de stormachtige ogen van het meisje over zijn gezicht gleden, telde Abel de seconden af tot haar blik zich zou verwijden, om dan te volgen met: 'He, ben jij niet ...'
En toch was dat niet wat er gebeurde. De blik van het meisje bleef peilloos. Ze herkende hem niet.
De spanning die zich in Abels maag had opgebouwd, liet weer los. Over enkele momenten werden ze in de parade gesmeten en werd zijn naam door het publiek gescandeerd. Maar voor nu was hij niet Abel Odair. Simpelweg Abel.
'Kan je me alsjeblieft niet te hard haten of zo?' vroeg Abel, verwijzend naar het drankje.
Het meisje trok een soepele wenkbrauw op. 'Het is maar water, maak je geen zorgen. Er zijn ergere dingen op de wereld, gok ik zo, dus ik zou niet weten waarom ik je nu moet haten.'
Abel grijnsde. Wetende dat ze beiden op het punt stonden om in een bloeddorstige arena te worden gesmeten, hadden ze inderdaad zwaardere dingen aan hun hoofd. 'Maar goed ook,' antwoordde hij gekscherend.
Het meisje keek vluchtig rond zich. 'Tenzij je later misschien een mes in mijn rug steekt. Dan wordt het een ander verhaal.'
De opmerking zou het gesprek zwaar moeten maken, zou de lucht tussen hen in weg moeten trekken, en toch deed het dat niet. Zwarte humor, merkte Abel in zichzelf op. De beste variant.
Ze knikte naar zijn lege glas. 'Wil je nieuw drinken?'
Zijn blik kaatste naar het buffet. Het was waarschijnlijk niet slim om haar te vertellen dat hij zonet alcohol had genomen - iets wat streng verboden was voor alle Tributen. 'Ja, graag. Wat jij neemt.'
Ze verdween kort naar het buffet en Abel keek rond zich. Hij was nog steeds niet geneigd om zich bij de kleine groepjes tributen rond hem te voegen, dus leek het hem de beste optie om bij het meisje te blijven. Toen ze terugkeerde, nam hij het glas van haar aan en hield dat in de lucht. 'Voor we toosten, moeten we toch even kennis maken, denk je niet?' Hij glimlachte. 'Mijn naam is Abel.' Hij liet expres zijn achternaam en District achterwege. 'Zullen we toosten op ... geen haat of messen in ruggen ... voorlopig althans?' hij grijnsde schaapachtig.

[ bericht aangepast op 9 sep 2025 - 11:03 ]

Even the smallest can change the course of the future

9 sep 2025 - 12:44 Iotte is offline

Iotte 1198

Lloyd liet haar woorden even in de lucht hangen, alsof hij ze proefde op bitterheid of zocht naar een verborgen nasmaak. Zijn hoofd kantelde een fractie, net genoeg om te laten zien dat ze zijn aandacht had, maar niet meer dan dat. De drukte in de voorbereidingsruimte golfde onverminderd door: een stylist die op hoge hakken haastig een rol tape liet vallen en met een geïrriteerde uitroep bukte om het ding weer op te rapen; een tribuut uit District 9 dat zenuwachtig de gesp van zijn harnas herschikte alsof hij daarmee zijn hartslag kon bedwingen; een Capitoolcamera die scherp klikte toen ergens een groepje te hard lachte. Het was een kakofonie van zenuwen en glans, een markthal vol zenuwachtig vee, maar Lloyd hoorde het nauwelijks.
Zijn blik bleef op Aurelia rusten, berekenend maar zonder haast. Hij kende de types, of dacht dat hij ze kende. Hij had al genoeg tributen gezien die zichzelf slimmer, sterker of belangrijker vonden dan ze werkelijk waren. Meestal waren het de eersten die verbrandden: gedoofd vuurwerk, kort opvlammend voor het Capitoolpubliek, en dan de stilte van de modderige arena. Maar dit meisje, nee, deze jonge vrouw, bezat iets dat hem deed vertragen. Ze koos haar woorden zorgvuldig, maar bracht ze met een toon die net genoeg nonchalance had om het te laten lijken alsof ze ze ter plekke bedacht. Geen ingestudeerde glamourpraat. Eerder de stem van iemand die wist dat ze gehoord zou worden, simpelweg omdat ze dat eiste.
Langzaam haalde hij zijn handen uit zijn zakken en streek hij met zijn duim langs de naad van zijn broek, een klein gebaar dat verried dat hij nadacht. “Een verstandig antwoord,” zei hij uiteindelijk, zijn stem laag en beheerst, met dat bijna onmerkbare randje van ironie dat zelden van hem week. “Je hebt gelijk: vuurwerk is mooi, maar logica brandt langer.” Zijn ogen vernauwden zich iets, niet vijandig, maar onderzoekend, alsof hij probeerde te zien hoeveel van wat ze zei werkelijk van haar kwam en hoeveel zorgvuldig geconstrueerd was.
Achter hen liep een styliste van District 6 vloekend langs toen haar tribuut per ongeluk met zijn hand in een pot glitter was beland. De jongen keek ernaar alsof het bloed was. Lloyd schonk het nauwelijks een blik waardig, al registreerde hij het detail in een hoek van zijn gedachten. Chaos hoorde bij dit voorspel, en soms waren juist die kleine incidenten onthullend.
Hij zette één stap naar voren, genoeg om de afstand tussen hen in te verkleinen zonder het opdringerig te maken. Het was geen beweging van toenadering, eerder een gebaar dat liet zien dat hij het gesprek de moeite waard vond.
“Maar,” vervolgde hij, “logica is pas waardevol als je haar niet laat zien. De meeste mensen dragen hun plannen op hun gezicht, net zoals ze hun angsten op hun mouwen dragen.” Zijn mondhoek trok iets op in een halve glimlach, niet warm, niet koud. Het was de glimlach van iemand die te veel gezien had om zich nog te laten verrassen. “Ik ben benieuwd welk gezicht jij straks draagt, als het doek omhooggaat.” De stilte die volgde was bewust, zorgvuldig uitgesponnen. Niet ongemakkelijk, maar geladen, alsof hij haar uitdaagde die ruimte te vullen. Daarna knikte hij traag, bijna onmerkbaar. “District 3 houdt van efficiëntie,” zei hij. “We verspillen geen energie aan vijanden die geen uitdaging zijn.” Zijn blik week even af naar haar strijdwagen, naar de glans van het metaal dat al naar buiten getrokken zou worden, toen naar Caesar in de verte, die met Goldie sprak, met die te gemakkelijke flair van iemand die wist dat ogen hem volgden en dan terug naar haar.
“Bondgenoten, dus? Voor nu.” Het klonk niet als een vraag, maar als een voorlopige conclusie. Een aantekening die hij voor zichzelf maakte, alsof hij haar woorden opborg in een lade die hij later zou openen om te herzien. Bondgenoten waren voor Lloyd nooit eeuwig. Ze waren afspraken met een houdbaarheidsdatum.

[ bericht aangepast op 9 sep 2025 - 12:45 ]

someone out there feels better because you exist

11 sep 2025 - 19:42 glowfaery is online

glowfaery 1632

✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　

NERISSA
PASSMORE
✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　

23﹒93th victor﹒parade grounds﹒Stella

Het was indrukwekkend hoe snel het capitool Nerissa zich als een ander persoon kon laten voelen. Indrukwekkend op de meest negatieve manier. Met al de zeezout resten uit haar haar, was het zachter dan ze zelf ooit voor elkaar kreeg. De stof van haar jurk voelde té zacht tegen haar huid. Alles voelde net fout. Maar ze haalde drie keer diep adem en zette zich eroverheen.
De stilte tussen haar en Stella werd langzaam pijnlijk. En Abel’s woorden van de dag ervoor in de trein spookte nog door haar hoofd. Alleen als ze probeerde te denken aan wat ze kon zeggen tegen haar zusje, bleef haar hoofd leeg. En alles wat ze kon bedenken voelde niet juist.
“Reef wordt al groot,” wist ze uiteindelijk te zeggen terwijl ze de gigantische ruimte in liepen. Nee, dat was een perfecte conversatie starter na elkaar 2 dagen genegeerd te hebben, wauw. Maar het was tenminste een start, probeerde ze zichzelf te overtuigen.
Nerissa haar ogen dwaalden rond. Overal waren al groepjes tributen en winnaars ontstaan. Uiteindelijk vond haar blik Abel, wie al met een tribuut aan de praat was geraakt. Ze deed een poging om voor de geest te halen van welk district het meisje was, maar het was hopeloos. Het eerste jaar had ze zo haar best gedaan om elke tribuut bij naam te kennen, maar zodra ze in de arena kwamen was het een verloren zaak.
Haar blik vond uiteindelijk Stella en haar lippen krulde in een voorzichtige glimlach.

✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　

Index RPG Actieve Topics Zoek