[RPG • 0] Happy Hunger Games • Speeltopic - Speeltopics

20 april 2025 - 21:09 bitterzoet is offline

bitterzoet 129

... and may the odds be ever in your favor

Deze rpg speelt zich af in een alternatieve tijdlijn waarin de gebeurtenissen uit het boek niet hebben plaatsgevonden. Het is het jaar van de honderdste Hunger Games, de vierde Quarter Quell. Waar de speciale omstandigheden van de Quell normaal van tevoren bekend worden gemaakt, is dat moment nu uitgesteld tot vlak voor de Spelen (om de rebellen eraan te herinneren dat niemand zich kan voorbereiden op de grootste gruwelen van oorlog). In de Districten is de spanning al weken om te snijden. De rpg begint vlak na de reaping. Twee tributen van elk District worden per trein naar het Capitool vervoerd, onder begeleiding van twee mentoren. Iedereen is van kinds af aan ingeprent met de gruwelen die de Spelen met zich mee brengen – maar de echte twist hangt als een donker zwaard boven iedereens hoofd. Nieuwe tributen moeten zich een houding geven ten opzichte van hun lot, terwijl mentoren zich staande proberen te houden in het slangennest van het Capitool. Onder sommige oud-winnaars speelt het idee van een rebellie (denk: Catching Fire).

> In deze rpg zijn rollen weggelegd voor tributen en mentoren. Of je nou een mentor of tribuut kiest (of allebei), alle personages blijven gedurende de rpg relevant. De Quarter Quell-twist wordt pas later in de rpg bekendgemaakt.

Volgorde van gebeurtenissen
- Reaping
- Afscheid van vrienden en familie
- Treinreis naar het Capitool met de mentoren (hier begint de rpg)
- Kennismaking met het prep team, tribuut wordt gewassen, onthaard etc., "klaargemaakt" voor de Spelen
- Aankomst in het Capitool
- Kennismaking met de stylist
- Parade die eindigt bij het presidentiële paleis
- Trainingsessies
- Trainingscores
- Interviews
(Er is tussendoor genoeg tijd voor mentorsessies)
- Op de ochtend van de Spelen wordt de Quarter Quell-regel live op tv bekend gemaakt
- Start van de Spelen

Rollentopic
Speeltopic
Praattopic

Invullijst
Voor mentoren:

Voor tributen:

Regels
> Respecteer elkaar en elkaars personages. Denk met elkaar mee zodat iedereen een plek krijgt in de rpg.
> Posts zijn in het Nederlands
> Maximaal twee personages p.p.
> Sommige personages zullen sterker zijn dan anderen. Dat is prima, maar houd het logisch (waarom heeft diegene deze vaardigheden?) en in balans - iedereen heeft zwakke punten.
> Gezien het onderwerp van de rpg zullen er heftige thema's voorkomen, maar ga hier respectvol en realistisch mee om.

[ bericht aangepast op 17 mei 2025 - 22:21 ]

17 sep 2025 - 18:00 Omatikaya is offline

Omatikaya 11333

COLE REED

28 — District 12 — mentor (winner of the 86th Games) — Isolde — waiting room — gesloten scene

'Je komt erdoorheen. Ook dit jaar.'
Loze woorden, dat wisten Cole en Isolde allebei. Het hele circus van de Games kon hij niet overleven. Weer zouden er twee namen toegevoegd worden aan de lijst van overleden tributen uit District 12. Weer twee dode kinderen die hij met geen mogelijkheid had kunnen redden. Weer twee redenen om te drinken.
'Je moet er voor ze zijn. Ik kan je helpen, als je wil. Het helpt. Echt.'
Cole schudde zijn hoofd. 'Jij bent druk met jouw eigen tributen,' mompelde hij. De komende dagen zouden vol zitten met trainingen en interviews. Cole en Isolde zouden zelf, samen met alle mentoren, haast permanent op camera te zien zijn. Ze zouden in de gaten gehouden worden, net zo lang tot de Victor werd uitgeroepen. En daarna nog. Nooit, nooit zouden ze hiervan afkomen. 'Het is lief van je, maar het gaat ze niet helpen.' Hoe langer hij hierover sprak, hoe zwaarder de steen in zijn maag werd. 'Ik red me wel,' sloeg hij het aanbod uiteindelijk definitief af. Wat Isolde daarvan vond, interesseerde hem niet eens heel erg. Hij wist dat zij veel meer betrokken was als mentor dan hij ooit was geweest. Hij wist ook dat zij meer kans had, al was het maar miniem. Cole was slechts de derde in bijna honderd jaar die de Games voor District 12 won. Zijn thuis maakte geen schijn van kans en onderging elk jaar het leed.
Toen hun gesprek — godzijdank — niet meer ging over hun tributen, probeerde Cole iets meer te ontspannen. 'Ik mis jou ook,' zei Isolde. Hij keek recht in haar ogen en glimlachte. 'Zal ik naar jou komen?'
Hij knikte direct. Niemand zou zich druk maken over mentoren die elkaar 's nachts bezochten. Net als dat niemand gek opkeek als de mentoren zich tijdens de weken van de Spelen stortten in de gezelligheid en overvloed van het Capitool. Het was onschuldig. Deze weken waren bedoeld voor... feest. Toen ze dichterbij kwam om hem een kus te geven, trok hij haar wat meer naar zich toe. Zijn hand plaatste hij op haar onderrug. Het liefst wilde hij nu al weg, maar hij wist dat ze geen schijn van kans hadden om weg te raken hier.
'Heb je al anderen gezien of gesproken?'
Cole knikte even. 'Ja, op het station. Lloyd eerst,' vertelde hij. Even aarzelde hij of hij moest vertellen dat hij ook Dane had gezien en gesproken. De winnaar van het afgelopen jaar was niet Isoldes favoriete persoon. 'En Dane,' zei hij toen toch maar. Hij bekeek haar, haar reactie peilend. Als steun trok haar haar nog iets meer naar hem toe. Zijn ogen schoten over de menigte, maar hij zag Dane nu niet zo snel staan. Hij viel niet op; die jongen was amper ouder dan de meeste tributen hier. 'Gaat het?' vroeg hij. Hij wilde haar bijna een slok alcohol aanbieden om de pijn te verzachten, maar hield zich in. Zelf had hij zeer de behoefte. Hij hoopte maar dat de alcohol niet echt goed te ruiken was. Het was ook verdomd lastig om een niet-pijnlijk gespreksonderwerp te kiezen binnen deze omstandigheden. Cole legde zijn vingers onder haar kin en bestudeerde haar gezicht. 'Je hoeft hem niet te spreken, dat weet je, toch?'

Protect the people.

19 sep 2025 - 20:45 Ekko is offline

Ekko 9762

╒═══════════════════════════════════════════════════════════════╕

Elijah Kamal
╘═══════════════════════════════════════════════════════════════╛

35 • District 11 • Parade grounds • closed scene • outfit of the day

Gail's koele vingers sloten zich om zijn pols. Haar groenblauwe ogen glommen onverzettelijk, alsof ze gewend was om haar grenzen met hand en tand te verdedigen. Toch bespeurde Elijah een aarzeling in haar grip, zo licht dat hij bijna twijfelde. Hoewel Gail een formidabele actrice was, kreeg Elijah het gevoel dat de zachte trilling in haar hand niet gespeeld was.
Achter hem flitste een camera. Gail's gezicht vertrok haast onmerkbaar toen het licht in haar ogen weerspiegelde, alsof ze ineen wilde krimpen bij de herinnering aan de pers. Na al die jaren nog niet gewend aan de spotlight.
Goed zo, fluisterde zijn instinct. Waar zij onzeker werd, won hij macht.
“Dat is inderdaad je recht," kaatste Gail halfslachtig terug. Bijna gedachteloos deed ze een stapje achteruit, weg uit de ruimte die hij van haar had ingenomen. Ineens kreeg hij de behoefte om de afstand weer te verkleinen - gewoon om te zien of ze weer achteruit zou deinsen - maar hij weerstond de neiging. Deze ronde had hij al gewonnen.
"Het is tenslotte jouw aansteker en men neemt graag terug wat van hem is, niet waar?” Hoewel hij wist dat het een retorische vraag was, momelde hij een lome "vanzelfsprekend".
Gail forceerde een imitatie van een glimlach op haar gezicht. "De volgende keer mag je het gerust ook vragen.”
Elijah humde nietszeggend, bevredigd door zijn overwinning. Hij bracht zijn glas naar zijn lippen. De drank tintelde scherp op zijn tong en stookte het warme gevoel in zijn borst op. Met iedere slok veroverde hij een klein stukje controle terug.
Tevreden nestelde hij zich in zijn rol, alsof hij een nauwkeurig op maat gesneden pak aantrok. Hij was wèl gewend aan de spotlight. Dat hij vandaag een nieuwe rol speelde deed niets af aan zijn bekwaamheid. Dit was zijn rijk.
Speaking of, tijd om wat terrein te winnen.
Voordat hij echter een nieuwe zet kon overwegen, werd hij onderbroken door een Tribuut die behendig tussen Gail en hem door naar de tafel glipte. Elijah ving enkel een glimps van warrig haar en zeeblauwe stof op, maar hij zou deze dansende pas overal herkennen. Abel.
God, wat was de jongen lang geworden.
Elijah gaf weinig om kinderen en Abel was geen uitzondering, maar er was iets aan de jongen zien opgroeien en vervolgens zien rondlopen als Tribuut dat hem oncomfortabel maakte. Het hielp niet dat hij vreselijk op zijn vader leek. En nu werd Finnick, net zoals Elijah, tegen de afspraken in weer genadeloos teruggezogen in de Spelen.
Wat was er in godsnaam aan de hand met deze Quarter Quell?
Elijah keek even toe hoe de jongen probeerde weg te komen met zijn illegitieme drankje en daar vervolgens een puinhoop van maakte door het over een andere Tribuut heen te gooien. Getergd door de onbeholpenheid van de jongen richtte hij zijn aandacht weer op Gail. De jonge Mentor hield voorzichtig een sigaret tussen haar lippen en probeerde deze met trillende handen aan te steken. Haar duim glipte steeds van het wieltje voordat het een vonk kon produceren, alsof ze niet genoeg kracht in haar vingers had.
Gespeeld of echt?
Elijah keek een aantal seconden toe voordat hij zijn glas op de tafel plaatste. Subtiel verzette hij zijn gewicht naar zijn linkerbeen, waardoor hij Gail met zijn rug afschermde voor de ongeduldige pers die vanuit hun toegewezen vak de ruimte vastlegden. Van buitenaf zou het eruit zien alsof hij per ongeluk in hun frame bewoog.
Zijn vrije hand omvatte haar trillende handen en duwde deze voorzichtig omlaag. Met een milde blik hief hij zijn eigen aansteker en produceerde met een scherpe klik een sterke vlam om haar sigaret aan te steken.
"Gun ze het genoegen niet, Gail," mompelde hij zacht, zichzelf verrassend met zijn eigen woorden. "Niet voor de camera's."
Zijn ogen volgen de rook die tussen haar lippen door glipte, kortstondig gevangen in het vacuüm van het moment. Plotseling ontstond er achter zijn rug een commotie. Een schrille stem klonk op boven het geroezemoes in de ruimte. "...Die kost meer dan jouw--AAH!"
Elijah deinsde terug en knipperde een paar keer hard met zijn ogen, opgeschrokken uit zijn trance. Wat had hem in godsnaam bezield? Alsof ze verdomme in hetzelfde team zaten!
Hij hief zijn kin en rechtte zijn rug. Hij was Elijah - fucking - Kamal. Niemand stond aan zijn kant, dus hij stond aan niemands kant. Hij had zijn Spelen gewonnen door medogeloos en individualistisch te zijn, dus dat was precies hoe hij zijn Mentorschap diende in te gaan. Hij zou zijn naam eer aan doen.

|| I told you not to play with the misfit toys ||

30 sep 2025 - 15:47 Merrin is offline

Merrin 28786

⋆ ✧˚₊‧⋆. ✧˚₊‧⋆ ✧˚₊‧⋆. ✧˚₊‧⋆ ✧˚₊‧⋆. ✧˚₊‧⋆

_{Stella Rivers}
^{^{Stella Rivers}}⋆ ✧˚₊‧⋆. ✧˚₊‧⋆ ✧˚₊‧⋆. ✧˚₊‧⋆ ✧˚₊‧⋆. ✧˚₊‧⋆

20 ⋆ 94TH VICTOR ⋆ DISTRICT 4 ⋆ PARADE ⋆ NERISSA (OPEN SCENE)

Wanneer Abel de coupé verliet om naar zijn kamer te gaan en een doodse stilte tussen haar en Nerissa viel, besloot Stella maar om ook haar eigen kamer op te zoeken, waar Wade al uitgeteld op bed lag met een slapende Reef op zijn borst gedrukt. Voor het eerst die dag sloop een oprechte, voorzichtige glimlach op Stella's gezicht. Als ze hem zo zag liggen, herkende ze hem weer. Die man waar ze verliefd op geworden was. Die haar in leven gehouden had, terwijl haar bloedeigen zus het belangrijker vond om met knappe socialites naar bed te gaan.
Ze had de neiging om zich naast hem te leggen, maar ze wist dat ze de slaap niet zou kunnen vatten. Dus zocht ze de badkamer op, zodat ze haar flamboyante jurk kon uittrekken en zich kon wassen. Opnieuw een leeg canvas worden, zodat haar team morgen meteen weer aan de slag kon. Toen ze een blik in de spiegel wierp terwijl ze haar lange haren weer over haar schouders borstelde, merkte ze op dat dat lege canvas er net als een zombie uitzag. Gelukkig wist ze ook dat haar team capabel was, en dat ze er morgen, bij de parade, weer onberispelijk uit zou zien.
Ze had natuurlijk gelijk. Ze zag er perfect uit - in een diepblauwe, lange jurk met brede mouwen die samenvloeiden in manchetten die afgezet waren met zoutwaterparels. Haar haren zaten in perfecte vingergolven die tot net voorbij haar kin vielen.
Vanbinnen voelde Stella zich allesbehalve perfect. Ze wist niet waarom ze het dit jaar zo moeilijk vond. Ze zou gelukkig moeten zijn; met haar perfecte man en haar perfecte zoontje, net zoals het op televisie verkocht werd. Maar Stella was al sinds Reef geboren werd moe en rusteloos tegelijkertijd, en het gevoel dat haar hart in een vallende metalen lift opgesloten zat, was nooit veraf. Ook nu niet, bij de Parade, die ze andere jaren zo fantastisch had gevonden.
'Doe sociaal,' siste Wade haar nijdig toe om haar op te schrikken uit de vermoeide leegte die haar maar niet leek te willen loslaten. Hij duwde Reef in haar armen en liep van haar weg, ergens anders heen, om sociaal te doen met belangrijkere mensen.
Reef protesteerde, en even was daar het gevoel weer - haar hart die overuren sloeg - maar toen wiegde ze hem zachtjes en nestelde hij zich tegen haar aan.
Daar stond ze dan. Als een zo'n religieus standbeeld van voor de rebellie. Kind op de arm, melancholisch in de verte starend. Ze herkende gezichten, maar het lukte haar niet om de informatie te verwerken. Het lukte haar niet om vrolijk op een van haar oude vrienden af te stappen en een gesprek aan te knopen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. In plaats daarvan richtte ze zich op Reef, fluisterde ze hem woordjes toe, alsof hij de enige andere persoon in de ruimte was. Dat was ook sociaal doen. Toch?
'Reef wordt al groot,' deed een stem haar uit haar trance opschrikken.
Verschrikt keek Stella op, terwijl ze Reef dichter tegen zich drukte. Een halve seconde daarna dwong ze zichzelf om zich te ontspannen, om te doen alsof ze zich al de hele tijd bewust was geweest van haar omgeving. Het bleek moeilijker dan verwacht toen ze zag dat het Nerissa was die bij haar stond.
Stella's mond ging open en klapte weer dicht, verward. Niet helemaal zeker waarom haar zus zo... normaal deed. Automatisch gingen haar ogen op zoek naar haar echtgenoot, maar die bevond zich ondertussen al aan de andere kant van de ruimte, in diep gesprek verwikkeld met een andere Winnaar die Stella vaag herkende.
Nerissa negeren was geen optie. Niet hier. Dus dwong Stella een stralende glimlach op haar gezicht. Ze voelde zich opgelucht wanneer het haar ook effectief lukte.
'Hij is net een bloemkool,' beaamde ze, iets dat ze al duizenden keren gezegd had toen ze een gelijkaardige opmerking gekregen had. 'En toch kan ik amper geloven dat hij er al een heel jaar is.'
Soms ben ik bang dat hij me zo weer afgenomen kan worden.
Ze bestudeerde Nerissa kort, met vluchtige blikken, want te lang kijken was te moeilijk. Dan zou ze door de mand vallen. 'Het team heeft ons weer een mooi paar gemaakt, zie ik.'
De glimlach begon nu al vals te voelen. En de Parade zelf was nog niet eens begonnen.

[ bericht aangepast op 30 sep 2025 - 15:47 ]

help

5 okt 2025 - 19:14 Ekko is offline

Ekko 9762

Jude Shaffer
•────────────────────⋅ 𖠰 ⋅────────────────────•

13 • District 7 • w. Nash & Marigold • parade • open scene

"Chin up kiddo,
they would kill
to see you fall."

"I'm going to be okay,
right?"

Ik hoef helemaal niet naar jou te luisteren. Fuck off, Nash.
In haar haast om weg te gekomen was Jude al half omgedraaid voordat de laatste woorden haar mond uit rolden, al had ze geen idee waar ze heen wilde. Als ze maar weg kon komen van Nash. Dit was allemaal zíjn stomme schuld. Haar woorden echoëden in haar oren. Was dat verdriet geweest, die glans in zijn donkere ogen? Had ze hem pijn gedaan?
Mooi zo, dacht haar boosheid, maar ze meende het niet. Niet echt, tenminste.
Jude had nog geen twee passen gezet voordat Nash haar weer pontificaal omdraaide. Hoe graag ze ook van hem weg wilde komen, ze was geen match voor zijn sterke armen. Ze wilde in zijn gezicht schreeuwen dat hij haar los moest laten, maar tot haar verbazing zonk Nash op zijn knieën om haar in de ogen te kijken. De vertrouwdheid van het gebaar verraste haar.
“Nu ga je even heel goed naar me luisteren," sprak Nash vermanend. Hij klonkt net zoals papa. Jude verstomde, haar woorden vergeten. "Eén: Nee, ik ben je broer niet, en wees daar maar blij mee, want anders had ik een stuk minder geduld met je gehad...”
Jude luisterde beduusd. Langzaam ebde de woede weg, hoe hard ze ook haar best deed om het vast te houden. Als de boosheid weg was kwamen de tranen en ze wilde niet huilen. Nash, daarentegen, had geen tekort aan boosheid. Het hing als een wolk om hem heen. Het lekte door in zijn woorden en golfde over haar heen totdat ze het gevoel had dat ze erin verdronk.
Ze had zich nog nooit kleiner gevoeld dan nu, in de handen van een veel grotere, sterkere jongen die haar leven met één felle klap zou kunnen beëindigen en daar geen geheim van maakte. Haar hele leven was gereduceerd tot niets meer dan een statistiek. Een spectaculair beeld op tv. Een opwarmertje.
Het absurde Capitool-ontbijt van vannochtend dreeg een verschijning te maken. Haar zicht werd troebel van de tranen die over dregen te lopen.
Haar leven was meer waard dan dat, toch?
"Jij en ik zijn een team. Echt kut voor je, maar in deze hele ruimte is er maar één persoon die jij kan vertrouwen, en dan ben ik," mompelde Nash. Zijn stem werd steeds zachter, alsof hij een storm was die zichzelf had uitgeblazen. "En andersom net zo goed, oké? Ik kan hier ook niemand vertrouwen, behalve jou. Jij hebt mij nodig, en ik jou. Begrijp je dat?”
Jude knikte beteuterd, compleet murw geslagen. Ze probeerde diep in te ademen, maar haar adem schokte in haar middenrif. Zijn wrede woorden stond in zo'n schril contrast met zijn laatste pleidooi dat haar hoofd tolde. Ze was klein, kwetsbaar, machteloos, maar híj had háár nodig? Alles wat hij zei was onaardig, en toch moest ze hem als enige vertrouwen? Het voelde alsof een wolf haar een boom in had gejaagd en hij met een vreselijke glimlach vol scherpe tanden haar nu zoetjes vroeg om naar beneden te komen.
Voordat hij haar aandrong 'haar woorden te gebruiken', zoals grote mensen dat vaak deden, raakte Nash afgeleid door een verschijning achter haar. Zijn grip verslapte en Jude greep haar moment. Snel trok ze zich los, om vervolgens bijna pardoes in de armen van een andere Tribuut te lopen.
"Kan ik je helpen, 11?" bekte Nash de nieuwkomer onmiddelijk af. Met moeite trok Jude haar blik van de grond los om naar de Tribuut op te kijken.
Half verstopt achter een grote, stoffen bloem, verschool het vriendelijke gezicht van het meisje uit 11. Vergeleken met Nash oogde alles aan haar zacht; haar blik, de ronding van haar gezicht, de gloed van haar huid. Haar stem. "Hoi. Mijn naam is Marigold, de jouwe?"
Jude was te overweldigd om haar eigen stem te vinden, maar Marigold leek niet in het minste uit het veld geslagen door haar gebrek aan een antwoord. In plaats daarvan boog ze zich naar voren en plukte ze iets uit Jude's haar.
"Het is niet erg slim om zo openlijk ruzie te maken met je District-partner," vervolgde ze op een zachte, samenzweerderige toon, alsof ze een geheim deelde dat alleen voor Jude bedoeld was. "Laat de andere Tributen denken dat jullie een front zijn. Met twee sta je sterker dan alleen."
Heel even staarde Jude het grotere meisje aan. Toen, voordat ze zichzelf tegen kon houden, liet ze zichzelf naar voren vallen en omhelsde ze Marigold alsof het haar laatste reddingsboei was. Ze wond haar armen strak om de buik van het meisje heen, niet van plan om haar los te laten.
De tranen die al die tijd in haar ogen hadden gestaan liepen over en lieten hete sporen achter op haar wangen. Jude nestelde haar gezicht in de beige jurk van het meisje, die welliswaar een beetje vreemd aanvoelde, maar die warm en veilig was. Marigold rook naar de vreemde zeep waarmee de stylisten alle Tributen hadden aangevlogen, maar daaronder bespeurde Jude iets anders. Iets eigens. Iets dat het Capitool niet had kunnen uitwissen.

|| I told you not to play with the misfit toys ||

14 okt 2025 - 18:12 Rumi is offline

Rumi 13669

Cyrille Eathon
^{^{^{The odds are never in our favor.

⇝ 18 ⋅ District 10 ⋅ Capitol w/ Abel ⋅ Open scene ⋅ ⇜}}}

Het was voor het eerst dat Cyrille haar slechte voorkennis vervloekte. Hoe vaak had haar moeder niet gezegd dat ze naar binnen moest komen wanneer er weer wat bekend werd gemaakt? Of dat ze het advies in de trein, om de boetes van dit jaar te bekijken, tactvol had afgeslagen omdat ze zich wilde terugtrekken in haar kamer. In haar eigen gedachten. Ze zou hem moeten haten — zoals hij zelf voorzichtig liet doorschemeren. Op zijn minst had ze zijn naam moeten kennen. Maar niets kwam bovendrijven.
Cyrille glimlachte slechts. Een kleine trek rond haar lippen wat zich n tot een flauwe uitstraling terwijl hij iets gekscherends zei in de richting van ‘maar goed ook.’ Veel later, wanneer ze in de arena zouden staan en hij letterlijk of figuurlijk een mes in haar rug steken, dan zou Cyrille het misschien kunnen opbrengen om hem te gaan haten. Nu had ze andere, belangrijkere dingen aan haar hoofd. En een daarvan was deze avond te zien doorkomen.
”Wil je nieuw drinken?” vroeg Cyrille aan de jongen nadat ze vluchtig een keer rond had gekeken. Ze wilde niet stil blijven staan. De nervositeit in haar binnenste stuurde haar erop aan om in beweging te blijven. Om iets te doen. Het flitsen van een camera hier en daar, het zachte geroezemoes om hen heen, gaven Cyrille daarbij een gejaagd gevoel, waardoor ze haast weer weg wilde.
”Ja, graag. Wat jij neemt.”
Twijfelachtig keek Cyrille de jongen heel even aan. Wat in haar glas had gezeten was ijskoud water, met hooguit een paar ijsklontjes. Hetgeen hij dronk had een zoete geur achtergelaten op haar top en Cyrille meende zelfs de vage hint van alcohol te ruiken. Het waren precies twee uitersten van elkaar en Cyrille betwijfelde of ze het hem nu wel moest geven. Na lang wikken en wegen koos ze bij de tafel met drank en eten uiteindelijk voor wat fris. Toen ze weer bij hem terugkwam, stak ze het glas naar hem uit, dat hij moeiteloos van haar overnam.
”Het zal waarschijnlijk niet hetzelfde zijn als wat je eerder had,” murmelde Cyrille met een hint in haar stem die verried dat ze iets door had.
”Voor we toosten, moeten we toch even kennis maken, denk je niet?” glimlachte de jongen op zijn beurt. Cyrille kantelde haar hoofd een klein stukje. “Mijn naam is Abel. Zullen we toosten op ... geen haat of messen in ruggen ... voorlopig althans?”
Kort beet Cyrille op haar onderlip. Haar wenkbrauwen fronsten zich lichtjes samen terwijl ze zijn gezicht bestudeerde, waarna er uiteindelijk een subtiele lach door haar masker brak. “Aangenaam kennis te maken, Abel.” Zijn naam rolde over haar tong heen. “Mijn naam is Cyrille.” Cyrille hief haar glas op. “Op geen haat en messen in ruggen..”
Langzaam bracht Cyrille haar glas dichter naar dat van Abel. Haar hart klopte plotsklaps een stuk sneller en voor heel even kreeg ze het gevoel dat er een steen zwaar op haar maag woog, maar als ze nu de stap al niet durfde te zetten - wanneer dan wel? Eén verkeerde inschatting kon haar straks de kop kosten. En hij was misschien precies wat ze nodig had: iemand die haar rug dekte. Al was het maar zolang het nut had. Misschien sloeg Cyrille de plank wel finaal mis, maar dan kon ze later zeggen het tenminste één keer geprobeerd te hebben. Wanneer ze Caspian dan sprak zou hem wel een uitleg geven waarom het niet gelukt was.
“Voor misschien iets veel langer dan voorlopig?" Hun glazen raakten elkaar met een zacht tikje. Cyrille keek hem aan, net iets te lang — lang genoeg om te hopen dat hij het begreep.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

18 okt 2025 - 14:44 Temeraire is offline

Temeraire 19967

Caspian Fairhorn

25 • Disctrct 10 mentor • w. Dane • Open scène?

Caspian wist ook wel dat Dane waarschijnlijk niet op hem zat te wachten, maar toch wilde hij de nieuwste mentor tonen dat hij niet alleen was. Ze zaten hier allemaal in hetzelfde schuitje, geforceerd om elk jaar twee kinderen uit hun district te zien sterven. Tenzij ze toevallig een sterke of slimme tribuut onder hun hoede hadden die genoeg indruk wist te maken en uiteindelijk de spelen te winnen. Een gebeurtenis die zeldzaam was voor hun districten. In plaats daarvan konden ze zich maar beter voorbereiden op de pijn die hen te wachten stond. Verdomme, het bleef allemaal oneerlijk.
‘Echt fantastisch,’ reageerde Dane stug, wegkijkend, duidelijk niet blij met de aandacht die hij kreeg. Caspian besloot bijna om hem dan maar alleen te laten, zoals Dane wilde, maar iets zei hem dat hij niet moest opgeven. Wie weet kon hij uiteindelijk toch nog iets voor Dane betekenen.
Hij bleef ook omdat hij zichzelf zo in Dane herkende. Het eerste jaar na zijn spelen had hij ook geen idee gehad van wat hem te doen stond. Het jaar daarvoor was hij nog een tribuut geweest die ervan overtuigd was dat hij ging sterven, en opeens moest hij een jaar later als mentor precies zo’n tribuut helpen te winnen? Hij kon niet eens zo veel advies geven, wetend dat hij zijn eigen spelen vooral op geluk had gewonnen. Zonder dieren aanwezig in de arena, was hij waarschijnlijk zoals elke andere district 10 tribuut gestorven. Dane moest zichzelf vast dezelfde vragen stellen, met dezelfde problemen zitten.
‘Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat ik hier aan het doen ben,’ gaf Dane uiteindelijk toe en Caspian kon het niet helpen om een klein gevoel van overwinning te voelen. Hij had door Dane’s onverschillig masker weten te breken. Hopelijk kon hij hem nu wat nuttig advies geven. ‘Ik voeg helemaal niets toe, de tributen hebben even veel kans zonder mij. Ik weet niet eens waar ze op dit moment zijn.' Caspian wilde zijn hand op Dane’s schouder leggen ter steun, maar hij besloot dit toch maar niet te doen, hij wilde niet te opdringerig zijn.
‘Moet jij eigenlijk niet bij jouw tributen zijn?’ De vraag kwam onverwacht, stak Caspian. Toch deed hij zijn best om zijn gezicht neutraal te houden, probeerde het te relativeren. Hij kon niets voor hen doen nu met de parade en op dit moment leek Dane hem harder nodig te hebben.
‘Soms kan er gewoon voor hen zijn, hun zelfvertrouwen net dat ene extra zetje geven,’ ging hij in op Dane’s eerdere opmerking alsof er niets aan de hand was. ‘Maar ik begrijp dat dit lastig tijdens je eerste jaar als mentor. Het is niet gek, ik voelde me net zo hulpeloos als jou mijn eerste jaar.’ Terwijl hij sprak, hield Caspian voldoende ruimte tussen hem en Dane. Hij wilde dat Dane makkelijk kon weglopen als hij besloot dat het teveel werd.
‘Wij mentoren zijn er niet alleen voor onze tributen, maar ook voor elkaar. Wij zitten allemaal in hetzelfde schuitje.’ Nu wist hij wel dat niet iedereen hier hetzelfde over dacht, maar er waren zat mentoren geweest de afgelopen jaren die hem hadden geholpen om in zijn rol te settelen, te leren hoe je om ging met het leven van een winnaar. Het was nu tijd om hetzelfde te doen voor een andere mentor.
‘Maar wat betreft mijn tributen, nu met de parade is het aan de stylisten om alles voor te bereiden. Er is niet zo veel dat ik nu kan doen terwijl we wachten.’ Hij haalde zijn schouders op en keek nog eens rond. ‘Hen moed inspreken zal effectiever zijn als ik dit vlak voor vertrek doe. Dan is het tijd om bij hen te zijn, maar voor nu lijkt dat moment nog ver weg.’ Er liepen nog zo veel mensen kriskras door elkaar in de ruimte dat het Caspian niet zou verbazen als de parade op zijn vroegst pas over een halfuur zou beginnen.

[ bericht aangepast op 18 okt 2025 - 14:49 ]

19 okt 2025 - 12:50 Temeraire is offline

Temeraire 19967

Aurelia Sterling

18 • District 1 Tribute • w. Lloyd • at the paradegrounds • open scene

Lloyd intrigeerde haar. Het was ergens frustrerend dat hij in raadsels sprak, maar het gaf Aurelia ook het idee dat hij haar serieus nam. Niet zoals Gail die haar als een klein verwend kind behandelde. Dit was veel beter. Serieus genomen worden terwijl je een bondgenootschap probeerde af te spreken, was belangrijk. Daarvoor wilde ze prima nadenken voor haar antwoorden op zijn raadsels. Stiekem genoot ze ook wel van de uitdaging, het gaf haar een gevoel van voorbereiden voor de potentiële mindgames die in de arena gespeeld gingen worden met hen die het bloedbad overleefden. De mindgames die ze zou moeten spelen, wist ze inderdaad de tributen van District 3 als bondgenoten te verwerven.
‘Een verstandig antwoord.’ Lloyd was duidelijk een man van weinig woorden, maar dat was oké. De weinige woorden die hij sprak, vertelden haar al een hoop. Aurelia grijnsde vluchtig als antwoord, trots op zichzelf. ‘Je hebt gelijk: vuurwerk is mooi, maar logica brandt langer.’ Ze knikte met hem mee, blij dat haar antwoorden hem tevreden leken te stellen, maar ze was toch ook nog wat onzeker. Hij speelde met haar en zij probeerde om niet in zijn val te trappen en hem in plaats daarvan te impressioneren.
Hij zette een stap naar voren, maar ze voelde geen dreiging in de beweging. Dus bewoog zij zelf ook net wat dichter naar hem toe, haar hoofd wat gekanteld. Nieuwsgierig naar of er meer raadsels gingen volgen of dat ze meer grijpbare woorden zou gaan horen.
‘Maar, logica is pas waardevol als je haar niet laat zien. De meeste mensen dragen hun plannen op hun gezicht, net zoals ze hun angsten op hun mouwen dragen.’ Een waarschuwing. Laat niet zien wat je van plan bent. Aurelia knikte weer, begrijpend. ‘Ik ben benieuwd welk gezicht jij straks draagt, als het doek omhooggaat.’ Hij zweeg, keek haar aan en zij keek hem strak terug aan, ondertussen nadenkend over haar antwoord. Ze had ondertussen door dat hij het waardeerde dat ze nadacht over haar antwoord in plaats van impulsief te spreken. ‘District 3 houdt van efficiëntie,’ eindigde hij uiteindelijk. ‘We verspillen geen energie aan vijanden die geen uitdaging zijn.’
‘Er is een reden dat ik je in mijn antwoorden niet alles vertelde,’ was het antwoord dat ze besloten had hem te geven. ‘Ik hoop dat iedereen zal moeten gissen naar hoe ik het spel nu precies wil gaan spelen.’ Al was ze zich ook wel bewust van hoe ze niet alles kon verhullen. Ze zou niet kunnen verbergen dat zij en Caesar onafscheidelijk waren, het was iets dat ze niet wilde verbergen. In plaats daarvan hoopte ze andere tributen af te schrikken om vuil spel tegen haar te spelen, want vuil spel tegen haar, was vuil spel tegen Caesar. Samen behoorden zij tot de sterkste tributen in de spelen en ze wilde dat iedereen dit wist.
Maar hoe ze verder het spel wilde spelen? Dat was iets dat ze zelf nog niet helemaal zeker wist, maar zodra ze erachter was, hoopte ze dit voor iedereen verborgen te kunnen houden. Iedereen behalve Caesar, maar ze vertrouwde erop dat ook hij hun geheimen diep zou koesteren en verdedigen.
‘Ik beloof je, in mij zal district 3 een uitdaging vinden. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.’ Ze deed nog één stapje verder naar hem toe, keek uitdagend naar hem op. ‘Ik hoop dat jullie die uitdaging willen aangaan.’
Aurelia stapte weer terug achteruit en keek Lloyd afwachtend aan, nieuwsgierig naar wat hij hierop zou zeggen.
‘Bondgenoten, dus? Voor nu,’ was één van de dingen die hij benoemde. Geen vraag, slechts een vaststelling aan zijn kant.
‘Bondgenoten voor nu,’ bevestigde Aurelia. Ze snapte dat Lloyd zijn tributen niet direct aan haar vast wilde leggen. Voor haar ging het ook geen langdurig bondgenootschap zijn. Ze had hen nodig om de kudde uit te dunnen tijdens het bloedbad en daarna. Op een gegeven moment zou de tijd voor een bondgenootschap over zijn en zij was van plan om te bepalen wanneer dat ging zijn.

22 okt 2025 - 20:28 Rumi is offline

Rumi 13669

Gail Voxx
^{^{^{Congratulations. You have survived the war.

⇝ 26 ⋅ District 1 ⋅ Mentor ⋅ Parade Grounds w/ Elijah ⋅ Closed scene Outfit ⇜}}}

Gail deed wanhopig haar best om haar vingers niet te laten trillen. Dat het pakje sigaretten bijna tussen haar vingers vandaan glipte had daar dan ook niets mee te maken. Net als dat ze het niet voor elkaar kreeg om de aansteker ook daadwerkelijk aan te krijgen. Ruw haalde ze haar duim over het wieltje van de aansteker. Een keer, twee keer. Vonken schitterden, maar een vlam bleef uit. Er waren te veel ogen op haar gericht, te veel geluiden en stemmen die samen kwamen in een ruimte waar Gail niet zichzelf kon zijn. Het voelde verstikkend.
Een camera flitste opnieuw net toen Gail een nieuwe poging deed om haar sigaret aan te krijgen. Haar duim gleed opnieuw van het wieltje af en voor ze op kon kijken verscheen Elijah in haar blikveld. Het glas dat hij in zijn handen had, stond nu op de tafel naast hen, waarna hij haar trillende vingers omvatte. Gail sloeg haar blik naar hem op in een poging zijn gelaat te lezen terwijl ze de subtiele warmte van zijn aanraking probeerde te negeren.
”Gun ze het genoegen niet, Gail,” klonk het mompelend. Haast op een warme toon. Dit was wel het laatste dat ze nu had verwacht. Gail slikte, te hard. Alsof ze de brok in haar keel probeerde weg te duwen voordat iemand hem kon zien. En trok instinctief een van haar wenkbrauwen omhoog in een geoefende reactie waarbij ze poogde onverschillig over te komen. Ze was sterker dan dit. Ondertussen hield Elijah zijn eigen aansteker omhoog en met een simpele klik stak hij de sigaret aan die Gail tussen haar lippen hield. “Niet voor de camera’s.”
Een lichte vorm van kalmte daalde voor luttele seconden op Gail neer. Ze ademde de rook in toen ze een trekje van haar sigaret nam en liet haar blik over Elijah’s gezicht glijden. Ze herkende een glimp van wie hij werkelijk was tussen de paar minuscule scheurtjes in zijn masker. Zag hoe zijn blik op haar mond gericht was, toekijkend hoe de rook tussen haar lippen vandaan kringelde. Op dat onbevangen moment, grotendeels verscholen achter zijn lichaam dat de rest van de zaal verborgen hield, liet Gail het masker verder omlaag glijden. Ze liet het puntje van haar tong vluchtig over haar lippen glijden.
”Je wilt niet weten hoe —”
Commotie doorbrak hetgeen ze uit had willen spreken in een moment van zwakte, omgeven door iemand die ze meer was gaan vertrouwen dan ze had gedacht. Ze wist niet wie gevaarlijker was — hij, of wat ze voelde wanneer hij dichtbij kwam. Een schrille stem verstoorde hen. Elijah deed een stap achteruit en Gail rechtte haar rug terwijl ze nog altijd naar hem opkeek. Weg moment. Hallo façade, en het masker dat kundig terug over Elijah’s gelaat gleed.
Gail sloot haar ogen voor een paar tellen. Ademde diep in en uit terwijl ze haar emoties onder controle probeerde te krijgen. Toen ze deze weer opende om op te kijken naar de man voor haar, stootte ze een kort lachje uit. Ze waren zo verschillend, maar ergens ook weer hetzelfde. Gail hunkerde naar de man die hij was toen hij zich niet in het Capitool bevond, maar hoe kon ze hem dit ooit duidelijk maken? Al helemaal nu hij wist wie ze werkelijk was. Ze nam een nieuwe hijs van haar sigaret.
“Ik heb geen idee waar je het over hebt,” glimlachte ze vervolgens, maar de donkere schaduwen in haar ogen spraken iets geheel anders uit.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

26 okt 2025 - 20:26 Novalunosis is offline

Novalunosis 1010

_{_DANE}
^Dynaris

20 ● winner of the 99th games (district 5) ● backstage ● with Caspian ● Open scene

Dane zijn stugge toon leek Caspian niet af te schrikken en mocht dit wel invloed op hem hebben dan wist de mentor het goed te verbergen.
Al sinds Dane in de molen van het winnaarsschap terecht was gekomen bezat hij een overvloed aan woede, woede waar hij zich geen raad mee wist. Ooit kostte het anderen moeite om Dane boos te krijgen, té veel moeite zelfs. Ongemerkt had hij de rol op zich genomen om anderen op te vrolijken, om hen te helpen relativeren. Hij was zo druk bezig geweest met ervoor zorgen dat anderen níet boos werden, dat hij vergat dat boosheid ook een functie had en dat hij er zelf ook recht op had. Inmiddels voelde dat aan als eeuwen geleden – ondanks dat zijn spelen nog maar een jaar geleden waren. Tegenwoordig was het minste al genoeg om zijn lont al aan te steken en als hij niet verdronk in boosheid dan was het wel de leegte die hem opslokte. Hij wist niet zeker wat erger was.
Zonder al te veel woorden wist Caspian Dane toch aan het woord te krijgen. Achteraf kneep Dane zijn ogen dicht uit schaamte, gevolgd door een zucht. Dit was alweer te veel informatie. Kon hij de woorden maar weer inslikken.
‘Soms kan er gewoon voor hen zijn, hun zelfvertrouwen net dat ene extra zetje geven,’ sprak Caspian kalm. Als dit een interview was geweest, dan zou er nu gelachen worden om zijn zwakte, alsof hij zich aanstelde. Maar dit was geen interview en Caspian was geen interviewer. Hij maakte geen misbruik van Dane's kwetsbaarheid, bagatelliseerde niets. Dane herkende een patroon die hem nog niet eerder was opgevallen; hij was op zijn hoede. Poogde zijn woorden zorgvuldig te kiezen zodat ze niet tegen hem gebruikt konden worden. Er was niets meer over van zijn zorgeloosheid.
Woede welde weer op.
Hijklemde zijn kaken op elkaar en luisterde verder naar Caspian. ‘Maar ik begrijp dat dit lastig tijdens je eerste jaar als mentor. Het is niet gek, ik voelde me net zo hulpeloos als jou mijn eerste jaar. Wij mentoren zijn er niet alleen voor onze tributen, maar ook voor elkaar. Wij zitten allemaal in hetzelfde schuitje.’ Dane dacht aan zijn ontmoeting met Cole en voelde twijfel bij die wooden, al leken Lloyd en Caspian het wel goed te bedoelen. Tot nu toe.
Caspian ging ondertussen verder, zich onbewust van hetgeen wat zich in Dane's hoofd afspeelde. ‘Maar wat betreft mijn tributen, nu met de parade is het aan de stylisten om alles voor te bereiden. Er is niet zo veel dat ik nu kan doen terwijl we wachten.’ Dane volgde Caspian's blik naar de chaos in de ruimte. De haast waarmee de organisatoren en stylisten rondliepen drukte zwaar op hem Het voelde haast verboden om niks te doen, maar misschien had Caspian wel gelijk. Misschien was niets doen precies wat er op het moment van hen verwacht werd.
Dat kon Dane.
Hij humdeuit begrip terwijl zijn blik nog door de ruimte gleed. Er viel een stiltetussen de twee totdat Dane de woorden had gevonden om te reageren. ''Maar wat zeg je tegen mensen-'' Hij schraapte zijn keel. ''Nee, tegen kinderen, die hoogstwaarschijnlijk hun ondergang tegemoet gaan?'' Het is waarschijnlijk beter om gewoon te sterven, want het overleven is ook een vorm van sterven
Dane's blik stond op oneindig toen hij verder sprak. ''Het is oneerlijk voor de tributen om een onervaren mentor te krijgen, het is niet alsof er een soort handboek is.'’ en cynisch lachje ontsnapte. ''Ik kan er wel een gebruiken.'' Al wist hij al wat hij gedaan zou hebben met een dergelijk handboek. Het afgelopen jaar kon hij zichzelf niet eens uit bed krijgen – laat staan een boek lezen. ''Eerlijk, jij hebt dit al een aantal keer gedaan toch?'' Met een vragende blik richtte Dane zich tot Caspian. ''Het wordt zeker nooit makkelijker?''

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

27 okt 2025 - 19:31 glowfaery is online

glowfaery 1632

✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　

NERISSA
PASSMORE
✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　

23﹒93th victor﹒parade grounds﹒Stella

Zodra Stella verschrikt opkeek, verzachtte Nerissa haar glimlach iets. Ze wilde iets zeggen om haar gerust te stellen, maar de woorden leken haar tong niet te bereiken. In plaats daarvan volgde ze Stella’s blik naar Wade. Zelfs na de jaren wist het aanzicht van die man nog de rillingen over haar rug te krijgen.
Haar blik vond Stella weer. De glimlach op haar zusje’s gezicht was bijna eng-stralend ineens.
“hij is net een bloemkool,” sprak ze. “En toch kan ik amper geloven dat hij er al een heel jaar is.” Opeens raakte het Nerissa hoe erg Stella nu op hun moeder leek. Ze had haar zo vaak horen beamen hoe beide meisjes ‘groeiden als bloemkool’.
Het voelde als een schop in haar maag. Nerissa wist enkel te knikken op de woorden, alle andere woorden uit haar hoofd verdwenen. Haar blik bleef hangen op Stella en Reef. Ze kon de tranen voelen prikken, maar ze weigerde om ze te laten ontsnappen.
“Het team heeft ons weer een mooi paar gemaakt, zie ik,” merkte Stella vervolgens op. Een kort, bijna-cynisch lachje ontsnapte tussen Nerissa haar lippen, terwijl ze eindelijk haar ogen wist af te wenden, dwalend naar haar eigen jurk.
“Ja, sorry,” verontschuldigde ze zich voor haar reactie. “Ze weten zichzelf altijd te overtreffen,” beaamde ze, terwijl haar vingers over de stof gleden.

✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　 . ✦ . 　⁺ 　

9 nov 2025 - 15:32 Omatikaya is offline

Omatikaya 11333

De trainingen

Twee dagen na de parade is het tijd voor de tweede training voor de jonge tributen. Er zijn verschillende stations waar zij hun kennis en kunsten kunnen tonen. De tributen krijgen uitleg over overleven in de wildernis, maar kunnen zich ook bekwamen in het gebruik van verschillende wapens. Tijdens de training lopen er verschillende instructeurs rond die vanuit het Capitool die uitleg kunnen geven, maar ook iedereen in de gaten houdt. Het is niet de bedoeling dat de tributen al vechten tijdens de trainingen. Van de mentoren wordt verwacht dat zij hun tributen met raad en daad bijstaan.

Protect the people.

10 nov 2025 - 19:07 Ekko is offline

Ekko 9762

Elijah wreef over zijn gezicht en keek met doffe ogen naar zijn horloge. Kwart voor tien. Wat een ongoddelijk uur. Het werd tijd dat die koters de Arena in gingen, misschien kon hij dan eindelijk weer op een normaal ritme gaan leven.
Had zijn eigen voorbereiding ook zo lang geduurd? De herinnering ontglipte hem.
Het geklik van zijn schoenen op de marmeren vloer echoëde door de gang. Elijah trok losjes aan de mouw van zijn asgrijze trui zodat deze een klein stukje onder zijn colbert uit kwam. Toen zijn stylist met de coltrui aan was komen zetten had Elijah hen getolereerd, maar dat was duidelijk een fout aan zijn kant geweest. Met een grimas onderdrukte hij de neiging om aan de strakke col te trekken.
De vier Avoxen die ervoor nodig waren om de reusachtige deuren van het trainingscentrum te openen kwamen haastig in actie. Elijah hield zijn pas niet in terwijl de glanzende zegel van het Capitool in tweeën splitste en het trainingscentrum voor hem uitstrekte.
Er was in de afgelopen twintig jaar weinig veranderd aan de grauwe, minimalistische ruimte. Een nieuwe architect had duidelijk de verachtelijke illusie gehad dat de ruimte meer natuurlijk licht nodig had, maar dat de relatieve privacy van solide muren behouden moest worden. Als resultaat baadde het trainingscentrum nu in het zonlicht, dat in grote vlakken door de skylights viel.
Een aantal Tributen waren al begonnen met trainen. Elijah kneep zijn ogen samen tegen het scherpe licht en liet zijn blik misprijzend de ruimte door glijden. Hij ving zijn eigen reflectie in een stuk getint glas waarachter zonder twijfel de Spelmakers zaten te pronken. Blijkbaar had hij ergens onderweg in zijn ogen gewreven, want het scherpe lijntje köhl was een donkere veeg onder zijn ogen geworden. Hij rolde met zijn ogen maar gaf zichzelf een stille sneer. Hier was geen ruimte voor onbewuste handelingen.
Een stylist maakte zich los van diens toegewezen hokje en haastte zich naar hem toe. Elijah ving haar blik en staarde haar onbewogen aan totdat de stylist onder zijn aandacht bezweek en terug vluchtte naar de relatieve veiligheid van haar groep.
Geïrriteerd haalde Elijah zijn flacon uit zijn binnenzak en begaf zich in de richting van de verzamelde groep Mentoren. Zijn limiet voor het aantal mensen dat hem aan mocht raken was voor vandaag al ruimschoots bereikt en hij had er geen problemen mee om dat door te laten schemeren. Iedereen met een minimaal gevoel van zelfbehoud zou uit zijn buurt blijven.
"Jude! Pas o-"
Voordat hij de beweging kon registreren knalde er iets hard tegen zijn borst. Zijn benen raakten verstrikt en hij kon zichzelf nog net struikelend opvangen, maar de flacon belandde met een kletterend lawaai op de stenen vloer. Onder hem klonk een doffe, gewichtige bonk en een zachte, ademloze 'oef'.
Elijah staarde een aantal seconden naar de tequila die over het witte marmer gutste en liet zijn adem sissend ontsnappen. Met trage, weloverwogen handelingen rechtte hij zijn rug, trok hij zijn colbert strak en draaide hij zich om.
Een jonge tribuut werkte zich met moeite op haar ellebogen omhoog. Met haar donkere haar in vlechten en een slecht passend trainingspak leek het kind nauwelijks oud genoeg om mee te mogen doen. Fronsend keek ze naar de grond. "Wow, hard."
Toen, alsof ze Elijah's blik voelde branden, keek het meisje onbevangen naar hem op.
"Oh, sorry," zei ze met heldere stem. Elijah's ogen vernauwden zich. Het kind krabbelde stijfjes overeind, waarbij haar veel te grote trui van haar schouder zakte, en pakte de flacon van de grond. "Hier. Het spijt me van je drinken. Misschien hebben ze nog meer?" Ze keek om zich heen.
Elijah's handen jeukten van alle dingen die hij graag had willen doen, maar een stem die akelig veel op zijn handler leek hield hem tegen. Handen van de Tributen af houden Elijah, ze moeten wel fotogeniek blijven voor de start van de Spelen.
Hij pakte de flacon niet aan. Zijn vrije hand flexte. Zo verleidelijk. Maar, geen probleem. De regels lieten genoeg ruimte voor wat creativiteit.
Langzaam trok een roofzuchtige lach over zijn gezicht. De Tribuut spiegelde hem automatisch met een opgeluchte grijns, zich compleet onbewust van de spanning in de lucht. De argeloze blik in haar ogen deed hem denken aan een jong vogeltje.
Oh, dit was véél te makkelijk.
"Drink maar leeg, zo veel zit er niet meer in," zei hij zacht. Zijn ogen glansden. "Eén grote slok denk ik zo. Voor de schrik."
Het kleine gezichtje lichtte op, haar grijns zo breed dat Elijah de scheve hoektanden kon zien zitten. De anticipatie zoemde in zijn oren. Zonder enige aarzeling sloeg het meisje de zilveren flacon achterover. Een grote hoeveelheid tequila gutste direct haar keel in zodat ze niets anders kon doen dan doorslikken. Haar smalle lijfje reageerde accuut op de brandende sensatie en deed een poging om de drank proestend en kokhalzend te verwijderen.
Elijah's half geloken ogen namen ieder moment in zich op. Toen de Tribuut met tranen in haar ogen de flacon naar hem uitstak grinnikte hij tevreden.
"Oh jee," kirde hij. Zijn stem kreeg een hees randje van plezier. "Hier zit nog wat in. Dat was niet de afspraak."
Hij pauzeerde even en zakte door zijn hurken om in haar ogen te kunnen kijken. Ze onderdrukte haar gehoest met zichtbare moeite en ontmoette zijn blik met kinderlijke ernst. Elijah's hart klopte in zijn borst en zijn bloed zong van verruking. Terwijl hij haar blik vasthield kantelde hij langzaam de flacon. De rest van de tequila stroomde uit de smalle opening over haar stoffen sneakers. Het ademende materiaal zoog de drank onmiddelijk in zich op. De ogen van het meisje sperden zich open van verrassing.
"Was dat niet dom van je?" mompelde hij fluwueelzacht.
Hij kwam vloeiend overeind en wierp een laatste blik op zijn resultaten. De kleinste Tribuut van de hele groep staarde naar haar verzopen schoenen. Haar haar was losgeraakt uit haar vlechten en haar afgezakte kleding gaf haar een verfomfaaide uitstraling. Alles aan haar zag er triest uit.
Perfect.

[ bericht aangepast op 10 nov 2025 - 19:14 ]

|| I told you not to play with the misfit toys ||

19 nov 2025 - 20:51 Novalunosis is offline

Novalunosis 1010

_{_{L Y S S A}}
^Thimbleton
20 ● District 8 ● at the knive station ● with Cyrille ● open?

Roerloos stond Lyssa aan de voet van de trainingszaal. Metershoge grijze muren die reikten tot in de verte sloten haar en de andere tributen in. Zelfs het licht dat door de ronde skylights naar binnen sijpelde wist de kille ruimte niet te verwarmen. Ergens had de ruimte wel iets weg van de fabrieken uit haar district, maar een gevoel van thuis bleef uit.
Voor haar lagen de trainingsstations verspreid als kleine eilanden, sommige al direct geclaimd. Een frons trok over haar gezicht. Waar moest ze vandaag in hemelsnaam beginnen?
Langzaamaan kwam ze in beweging. Haar armen gekruist, de binnenkant van haar wang gevangen tussen haar kiezen. Aan weerskanten stonden wapens die er niet uitzagen alsof ze voor haar bedoeld waren. Bijlen, zwaarden, stokken met zware gewichten eraan. Een blik was genoeg om te beseffen dat elke tribuut die hiermee oefende haar met één vinger kon verpulveren terwijl zij het wapen niet eens van de grond kon krijgen.
De spierpijn in haar gehele lichaam herinnerde haar pijnlijk aan haar gebrek aan kracht. Isolde had haar de dag ervoor flink uitgedaagd met boogschieten – waarbij vrijwel al haar pijlen zielig naast het bord eindigden op één na die wonderbaarlijk genoeg in de roos belandde. Na die zielige vertoning kreeg ze een speer in haar handen gedrukt, maar zelfs met alle opgebouwde woede wist ze de speer maar een paar meter verder te gooien voordat het neerviel als een afgedankte tandenstoker. Uiteindelijk had ze met een katapult wat blikjes omvergeschoten voordat Isolde haar als een klein kind afzette bij de survivalstations waar ze de rest van de training had doorgebracht.
Vandaag was het tijd voor een nieuwe ronde, maar waar begon ze? Ondanks Isolde's advies voelde het niet goed om weer een dag knopen te leggen, hutten te bouwen en water te zuiveren. Tegelijkertijd betwijfelde ze of haar lichaam een intensievere training wel aan kon.
De moed zakte in haar schoenen. Na vandaag was er nog maar één trainingsdag over en de tijd tikte maar door. Doe iets. De wegsijpelende kostbare tijd was de drijfveer achter het maken van een keuze. Vastberaden liep ze naar het station over eetbare planten, een onderdeel waar nog veel informatie te winnen viel. Een groot gedeelte van de ochtend bracht ze door bij de survivalstations zoals Isolde haar had geadviseerd, maar des te langer ze daar bleef des te meer er iets begon te kriebelen in haar lichaam. Een onrust. Ze moest zich in de arena toch kunnen verdedigen en klaarblijkelijk lag haar talent niet bij boogschieten, speergooien of al het andere met té zware wapens, maar waar lag het dan wel? Er moest toch iets zijn waarmee ze zich kon verdedigen?
Ze volgde haar hart terug naar de wapenafdeling waar haar blik bleef hangen bij een klein station. Hier lagen geen grote zwaarden, zware bijlen of verzameling pijlen. In plaats daarvan lager er werpmessen. Compact. Handzaam en toch scherp genoeg om gevaarlijk te zijn. Een hoek van haar mond krulde omhoog. Ze bond haar rode lokken in een staart en voegde zich bij de trainer, precies op tijd om te horen dat de les ging over het hanteren van een mes in een gevecht.
Toen de trainer aankondigde dat er in tweetallen geoefend kon worden met een nepmes, zette Lyssa instinctief een stap naar achter. De afgelopen dagen had ze zich nog nauwelijks verdiept in haar tegenstanders – te druk bezig met rouwen om haar toekomst. Enkel de Careers had ze bestudeerd zodat ze er angstvallig bij uit de buurt kon blijven.
Lyssa was niet de enige die zich terugtrok. De één was wat happiger op het samenwerken dan de ander. Uiteindelijk loste de groep toch op in tweetallen totdat Lyssa alleen over bleef met een jongedame die ook aan de zijlijn stond. Lyssa had geen idee uit welk district de bruinharige kwam, maar dat betekende in ieder geval dat ze geen Career was. Voor nu was dat voldoende.
’Hey,’ groette Lyssa haar zachtjes. ‘Wil je misschien samen oefenen?’ Ter uitnodiging reikte Lyssa haar een extra mes toe. Het rubberen lemmet wiebelde een beetje heen en weer. ‘Het zouden hele andere Spelen worden als alle wapens van dit materiaal waren,’ grapte ze, hopend om het ijs te breken.

[ bericht aangepast op 22 nov 2025 - 21:41 ]

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

22 nov 2025 - 20:40 Ekko is offline

Ekko 9762

Jude Shaffer
•────────────────────⋅ 𖠰 ⋅────────────────────•

13 • District 7 • w. Elijah > Aurelia • closed scene

Jude bestudeerde haar natte schoenen. Het vocht trok langzaam in haar sokken.
Wat een vreemde man. Ze wist niet eens wie hij was.
Jude zakte door haar hurken om de haastig gestrikte veters weer los te trekken. Voorzichtig liet ze zichzelf achterover op haar beurse kont vallen en trok één voor één haar schoenen uit. En haar sokken, voor de zekerheid.
Ze was eraan gewend dat grote mensen soms boos op haar werden om - voor haar - ondoorgrondelijke redenen. Sommige mensen schreeuwden totdat ze haar ogen dichtkneep en haar handen op haar oren drukte. Sommige grepen haar arm tot het pijn deed of duwden haar de klas uit. Maar er was nog nooit iemand geweest die zijn drinken over haar heen had gegoten. Was dat normaal in het Capitool?
Niet dat ze het heel erg vond om de doorweekte schoenen uit te moeten trekken. Stiekem had ze dat al willen doen. De zolen omarmden haar voeten perfect, alsof ze tot haar enkels in de rode klei gezonken was. Het voelde vreemd. De grond moest plat zijn. Dus, de schoenen moesten uit.
Het koude marmer trok alle warme uit haar tenen, maar dat was niet erg. Thuis liep ze het liefst iedere ochtend op blote voeten, totdat haar moeder riep dat ze haar bijl thuis moest laten als ze geen schoenen aan deed.
Jude snoof hard om het snot uit haar neus te halen en droogde haar wangen met haar mouwen. Nu het prikken voorbij was proefde het niet zo vies meer. Ze voelde zich helemaal warm vanbinnen en haar buik kriebelde alsof ze ieder moment in lachen uit kon barsten. En de zon scheen! Die had ze al zeker drie dagen niet gezien.
Tevreden slenterde ze naar een vlak zonlicht, haar blote voeten zachtjes kletsend op de stenen vloer. Heel even sloot ze haar ogen en genoot ze van de warmte op haar gezicht. Waar ze ook was, de zon voelde overal hetzelfde. En als ze de boze stemmen op de achtergrond buitensloot kon ze bijna doen alsof ze thuis was. Het zachte gemurmur van het kunstmatige beekje in de hoek van de ruimte. De vogelgeluiden uit een doosje in het neppe bos rechts van haar. Het was allemaal net niet echt, maar met de heimwee die haar al dagen achtervolgde voelde dit als een verademing.
woooosh-THUNK
Jude spitste haar oren. Iemand lachte hard en verstoorde het geluid, maar na een paar tellen hoorde ze het weer.
woooosh-THUNK
Dàt geluid was echt. En ze zou het uit duizenden herkennen.
Jude opende haar ogen en scande de ruimte, op zoek naar de bron. Daar! Achter de arena waar twee Tributen stonden te sparren met zwaarden. Zwiepend blond haar. Een onderdrukte grom. woooosh-THUNK
Aangespoord door het kriebelende gevoel in haar buik keek Jude over haar schouder naar Nash. Die was te druk om aandacht aan haar te besteden, dus trippelde ze naar de andere kant van het trainingscentrum. Haar hoofd duizelde een beetje bij de snelle beweging en ze vertraagde haar pas.
Er was maar één oefenruimte, dus Jude pakte een bijl uit het rek en ging in kleermakerszit achter het meisje zitten wachten. De bijl rustte op haar knieën en het bekende gewicht ankerde haar iets meer in het moment. Waarom was ze ineens een beetje misselijk? Ze ademde diep in en uit tot het gevoel zakte.
Het meisje hief de bijl zo ver achter haar hoofd dat haar lichaam krom stond en gooide de bijl met een enorme zwiep de ruimte door. Jude hield hoofd schuin en bestudeerde haar terwijl ze met een geïrriteerd geluid een nieuwe bijl oppakte. Als een roofdier sloop ze terug naar haar plek zonder haar blik van haar doelwit af te halen. Toen ze de bijl weer boven haar hoofd hief en haast op haar tenen stond om meer kracht achter haar worp te leggen kon Jude zichzelf niet inhouden.
"Doe je het expres verkeerd?" vroeg ze bedachtzaam. Haar vingers gleden over het koele ijzer van de kop van haar bijl.
Een nieuwe gedachte kwam in haar op. "Of weet je gewoon niet hoe het moet?"

|| I told you not to play with the misfit toys ||

23 nov 2025 - 16:24 Novalunosis is offline

Novalunosis 1010

_{_DANE}
^Dynaris

20 ● winner of the 99th games (district 5) ● trainingroom ● with Isolde ● gesloten scene

Verwachtingen wikkelde zich als een stevige band om zijn middel. Een constante spanning probeerde hem terug te trekken naar zijn oorsprong. Naar het trainingsstation waar alles om energie draaide. Dat was waar hij bekend voor stond. De jongen die het moeras onder stroom had gezet.
Elke trilling van energie liet het beeld verschijnen van de jongen tegenover hem. De angst op zijn gezicht. Het lichaam dat verstijfde. De blauwe vonken die Danes gezicht oplichten.
En dan de geur.
De geur van verbranding die hij nooit meer zou vergeten.
Hij balde zijn handen tot vuisten. Hij weigerde om ook maar in de buurt van dat station te komen, maar inmiddels had hij al geleerd dat je zelfs als mentor niet het recht had om dingen te weigeren. Zo verscheen het avondeten dat hij had geweigerd de volgende ochtend op het dienblad van een Avox. Haar stilte was dwingend. Pas nadat hij aan haar dwingende blik had toegegeven verdween ze weer.
Nu liep hij met trillende benen door een deel van de zaal waar hij niets te zoeken had. Pijlen zoefden door de lucht. Scherp. Snel. Uitnodigend. Raakten ze hem maar. Dat zou misschien minder pijnlijk zijn dan deze rol opvullen. Een rol die veel te groot voor hem was.
Wederom had hij geen idee waar zijn tributen waren. Hij hoopte voor ze dat Lloyd bij ze was, of ze op z'n minst instructies had gegeven. Gisteren had Dane niet eens een voet gezet in de trainingszaal. Hij had voor de deur gestaan en het vervolgens zo benauwd gekregen dat hij terug was gevlucht naar zijn balkon.
Hij moest beter worden, sterker worden. Niet voor zichzelf maar voor Kellan ... en de andere tribuut. God, hij wist haar naam niet eens.
Dane wreef met zijn hand over zijn gezicht. Focus. Een diepe, trillende ademhaling volgde voordat hij de ruimte scande opzoek naar de kinderen. Het hielp niet mee dat Kellan van nature niet veel opviel. Eén voor één ging Dane de trainingsstations langs. Hij vroeg het aan de begeleider, de mentoren, aan iedereen die er maar enigszins uitzag alsof ze het konden weten. Het antwoord bleef hetzelfde. Niemand leek zich bewust van het bestaan van de kinderen.
Bij de speren herhaalde hij zijn tactiek, zich niet bewust van de tikkende tijdbom waarnaast hij was gaan staan.
'Heb jij toevallig Kellan hier gezien? Uit district 3?’ Met een vragende blik keek hij de jongedame naast hem aan. Haar golvende donkerbruine haren omlijsten een gezicht dat hem bekend voor kwam – maar dat deden alle mentoren eigenlijk wel. Isolde weerklonk haar naam van ergens diep uit zijn herinnering. Meer dan dat kwam er niet mee. Ze zag eruit als een sterke winnaar, niet per se fysiek vanwege haar lengte, maar wel mentaal. Aan haar gezicht viel niets af te lezen, geen angst, geen twijfel.
Dane verwachtte al een nee, nog voordat ze gesproken had. De moed begon hem in de schoenen te zakken. Wat als ze wel bij het energiestation waren? Dane slaakte een gefrustreerde zucht, eentje die al opgekropt was sinds de Avoxen niet wilden vertrekken uit zijn kamer. ‘Wat voor nut heeft 3 dagen trainen überhaupt.’

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Index RPG Actieve Topics Zoek