Frisk schreef:
UGH
I feel like I'm being extremely difficult, but also I am tolerating so much and it's a very horrible feeling. I'm sliding down again and I cannot take that now. or ever again. En aan de andere kant vraag ik echt geen onlogische dingen? Sometimes I really miss home. Ik mis het gevoel van mijn eigen gewoontes normaal te vinden en dat de mensen rondom me ook zo al megalang kennen en dezelfde dingen doen en vinden. Ik wil ook gewoon dat het stopt dat er constant mensen in mijn huis moeten zijn. En ik wou dat mijn schoonouders verder weg woonden. Ze zijn fantastische schatten, maar 1. Ik voel me een mislukte volwassene omdat ik niet eens m'n eigen was kan draaien en 2. volgens mij is het eigenlijk echt niet normaal hoe involved ze zijn in ons leven? Ik zie mijn ouders gemiddeld misschien om de 2 weken? Ik voel me hier al heel lang niet goed bij en het wordt niet beter, maar ik kan dit echt niet gaan eisen. Ik moet een droogkast bestellen. Maar het is niet perse de was dat me stoort, of wat dan ook van die kleine dingetjes, het is het totaalplaatje en dat gaat echt niet zomaar weg. Geen van de 'oplossingen' werkt, ik voel me er alleen een zeur door en ik voel meteen dat het niet /dat/ is dat me stoort, maar ik krijg het gelijk niet beter uitgelegd. En dan reageert hij - wat heel logisch is - op een manier van: moet ik het dan zo doen? en dan is mijn antwoord nee, want dat is niet wat ik bedoel ook al is dat inderdaad wat ik zeg en wat je hoort.
En dan weet ik niet eens of al m'n gevoelens wel terecht zijn, want ik heb mijn fucking regels en dan is alles geweldig verschrikkelijk.
even ook, ik heb zo'n problematiek als volwassene met mijn neurodiversiteit, HOE DAFUQ WAS iK ZO"N BRAAF EN MAKKELIJK KIND? WAAROM DEED IK NIET MOEILIJK? HOEZO WAS IK GELUKKIG?
Oké ik weet je situatie niet maar first of all: herkenbaar, en besef dat al je gevoelens er mogen zijn, of ze al dan niet terecht zijn! Want jij hebt toch geen invloed op die gevoelens? Ze zijn er nu eenmaal, dus ze wegstoppen en afdoen als "dit mag niet" is enorm niet-helpend. Jij hebt er recht op (:
Second of all: ik kom in dit soort situaties ook heel vaak niet lekker uit mijn woorden. Het helpt mij dan enorm om het uit te schrijven of typen. Allereerst om van je af te schrijven en om het overzichtelijker te krijgen; en soms is het ook gewoon fijn om de uitgetypte, geordende versie dan aan je partner (of iemand anders) te geven. En dan gewoon eerlijk erbij zeggen dat je het moeilijk vindt om je gevoelens onder woorden te brengen, maar dat het op papier beter lukt. Helpt echt (:
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
Leodh
