Caverna schreef:
(...)
Nou ik heb een soort globaal idee van wat ik wil dat er gebeurt, ik heb een duidelijk beeld van de personages en hun intriges/geheimen/achtergronden, en ik weet op zich waar ik wil beginnen. Maar omdat het een murder MYSTERY is, heb ik het gevoel dat elk woord moet kloppen, en dat is totaal niet hoe ik normaalgesproken schrijf. Dus dat geeft toch een bepaalde druk
...en dan vraag je je ook nog eens constant af of je het niet te obvious neerzet voor de lezer? Of projecteer ik dan haha
Zelf schrijf ik soms in "word vomit"-sessies, dan is het domweg typen om de scène een soort uit te schetsen op papier. Het feit dat het maar word vomit is, helpt mij om de lat wat minder hoog te leggen. Vaak begint het dan als een puntenlijstje van acties en gedachten van mijn personages, en als er een bruikbare zin in me opkomt, dan zet ik die er ook meteen bij. Daarna werk ik dat puntenlijstje uit in boektekst. Soms rolt er dan meteen wat uit waarvan ik denk nice, en soms blijft het bij word vomit en dan kijk ik er later met frisse ogen weer naar, want dan is het makkelijker aanwijzen wat niet lekker loopt.
Bottom line: probeer misschien word vomit sessies? Want dan
mag het ook gewoon nog niet zijn zoals je het wil (:
Dramatic