[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

"Welcome to Metanoia University, a place where all our students can work on their happy endings." Vestigo University is een grote campus waar de afstammelingen van welbekende sprookjesfiguren aan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren. Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen. Om hun loopbaan zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn er een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden. De school zorgt goed voor haar studenten en staat dan ook als beste aangeschreven. Iedereen is welkom en krijgt een kans de beste versie van zichzelf naar boven te halen. Zo ook de studenten van Ira University. De school waar het kroost van de zogenoemde Villains hun studie volgen. In tegentelling tot Metanoia stond Ira alles behalve goed aangeschreven. De hallen en lokalen van het duistere kasteel leken standaard gevuld met pure chaos. Ook hier golden regels maar of deze ook daadwerkelijk nageleefd werden is maar de vraag. Er werd meer stennis geschopt dan dat er daadwerkelijk iets werd geleerd. Het is dan ook geen wonder dat het uiteindelijk fout is gegaan. Na het zoveelste incident werd de Universiteit gesloten. Hierdoor belandde er een groot aantal studenten plotseling op straat. Zoals de meesten zich bewust zijn bestaat er geen licht zonder duister en hebben The Heroes hun Villains nodig, anders zou alles uit balans raken. Zo besloot Metanoia haar rivalen te helpen weer op de been te komen door ze op hun school onderdak en lessen aan te bieden. Je kunt je vast voorstellen dat beiden kanten flink moeten wennen aan deze situatie... In deze RPG volgen we de levens van de kinderen van verscheidene sprookjesfiguren en hoe de twee compleet verschillende werelden geforceerd worden kennis te maken met elkaar. Het verhaal speelt zich af op Metanoia University, welke zich aan de rand van de bergen bevind omringt door prachtige natuur. De school heeft een groot terrein waar verschillende sporten beoefend kunnen worden en waar je lekker een luchtje kunt scheppen in de mooie en netjes onderhouden kasteeltuinen. Een aantal kilometer verderop bevindt zich een dorp waar de studenten naartoe kunnen voor recreatie en waar ze hun school benodigdheden kunnen aanschaffen. Ook ligt het kasteel aan de rand van een groot magisch woud, waar allerlei wezens, zowel magisch of niet, zich schuilhouden. Maar er liggen ook genoeg gevaren op de loer...

---

---

---

---

---

METANOIA - CASTLE - DORMS 1 DORMS 2 - COMMON ROOMS - LIBRARY - DINING HALL - TRAINING GROUNDS - STABLES - LAKE - FOREST - TOWN Er wordt hier geleidelijk aan meer aan toegevoegd. Mocht je ideeën hebben, please let me know! DEZE ILLUSTRATIES ZIJN NIET VAN MIJ RULES ✧ In deze RPG gelden natuurlijk de huisregels van Quizlet. ✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden. ✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. ✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. ✧ Geen max aan personages per persoon. Denk er echter wel goed over na of je tijd gaat hebben voor het aantal rollen dat je aan gaat maken. ✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. ✧ Alleen Locky maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. ✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post. ✧ Als je heftige onderwerpen wilt verwerken in je post, vraag dan even aan je medespelers of zij hier oké mee zijn. Dit wordt ook boven de post duidelijk aangegeven. ✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies. ✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom. ✧ Naamsverandering graag doorgeven.

[ bericht aangepast op 24 aug 2023 - 21:41 ]

---

How far is far

Hoe langer mijn focus op de groep meiden lag, hoe meer ik tot de conclusie kwam dat mensen eigenlijk wel heel vermakelijk konden zijn. Al was de reden die er ditmaal achterlag niet helemaal fair. Ik was namelijk degene die het vermakelijk voor mijzelf maakte, dus het was niet dat ze dit uit zichzelf deden. Maar ja, zeg nu zelf als iemand anders het niet doet, moet je het maar zelf doen, toch?
“Een scherpe geest, een duivelse blik, en een vurige aanleg? You must be Crimson Heart —en ik moet zeggen, je doet je naam eer aan.” Je hoorde gewoon de vermakelijke ondertoon. Het viel niet te missen. “Maar laat mij je niet storen —please, continue. Ik wil je wel in actie zien. Zeker als dat betekent dat ze niet meer in staat zijn die troep op te hangen.”
Dat was het moment dat mijn focus verdwenen was. Ik rolde met mijn ogen en de enige reactie die volgde was; ´Je hebt mij al gestoord, dus daar is het een beetje laat voor,´
Ik had de neiging om wederom een boek te gooien, die ik helaas niet meer in mijn bezit had, of erger. Het was namelijk niet voor het eerst vandaag dat mijn geduld op de proef werd gesteld. En het kon niet voor iedereen een geluksdag zijn. Misschien was ik eerder toch niet duidelijk genoeg en moest het nog duidelijk. Ook al moest ik eerlijk bekennen dat het stukje vermakelijkheid wel mijn aandacht had getrokken. De dame had lef. Het was niet vaak dat mijn naam op een positieve manier terugkwam in een gesprek. Of een gesprek met of over mij überhaupt positief was.
Ik probeerde nog een keer mijn focus terug te krijgen. Hoe meer posters, decoratie en andere prullen onbruikbaar zouden zijn, hoe beter het zou zijn. Het moment dat mij duidelijk werd dat ik dit echt niet meer terug ging krijgen, keek ik pas voor het eerst op naar de gestalte. Waar ik eerder merkte dat ik onderzocht werd, kreeg zij dezelfde onderzoekende blik terug voor ik de moeite nam om mijzelf van de grond af te zetten. Ik kreeg namelijk door wie het lef had en had het ergens kunnen verwachten dat dit moment een keer aan zou breken. ´Darling, I´m the one and only -- En het feit dat jij nog steeds hier staat, met deze reactie, maakt dat je minstens zo verrot en duivels moet zijn,´
Het eerste moment dat mijn grijns over deze hele dag tevoorschijn kwam, was op dit moment. Waar ik zojuist de neiging nog had om haar leven tot een hel te maken, had ik ineens helemaal geen moeite meer met deze hele onderbreking. ´Als het niet The Queen haarzelf in levende lijve is. Het heeft mogen duren,´
Mijn blik gleed naar de sigaret tussen haar vingers en pakte deze uit haar handen om er een hijs van de nemen voor ik deze weer netjes terug overhandigde. ´Je zult toch iets langer met mij op moet trekken, wil je mijn acties kunnen zien. Dat is voor mij een mooie gelegenheid om te zien tegen wie ik het mag opnemen,´
Na het uitspreken van deze woorden kwam er wel een andere idee bij mij op, mede door haar sigaret. Mijn grijns werd alleen naar groter. Ik toverde een aansteker uit mijn zak en keek van Poppy naar de groep meiden. We zouden zien of het twee zielen met een gedachte zou zijn.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Het gesprek begon met een koekje. Uitgerekend een koekje en de gehele dag had ik nog niet zo´n vrolijk en goed gevoel gehad als op dit moment. Ash was een typisch gevalletje van een lichtpuntje. In mijn woordenboek althans. Het maak niet uit hoe slecht of hoe goed een dag was, hij wist hem altijd (nog net iets) beter te maken. Het mooie was; hij hoefde er nog geeneens moeite voor te doen. Het ging allemaal vanzelf. Vaak was zijn aanwezigheid al genoeg en hoefde dan nog geeneens zijn mond open te trekken.
Mijn ogen werden groot en hetzelfde protesterende geluid verliet wederom mijn mond. Ik wist dat ik makkelijk kon happen als het ging om dit soort opmerkingen, zeker bij hem, maar toch kon ik het niet laten. Andersom was het precies hetzelfde verhaal.
Ik bracht mijn vinger naar zijn wang en prikte daar in. ´E-VIL. EVIL zeg ik je,´ Ik had inmiddels dezelfde onschuldige grijns op mijn gezicht. ´Misschien doet je -je naam toch eer aan, De Vil - Evil , klinkt als hetzelfde,´
Mijn grijns veranderde in een lach toen hij de woorden "And people think I'm evil..." mopperde. ´Darling, you are evil. I just learn from the best,´
Misschien zat er wel een kern van waarheid in. Ik kon namelijk niet ontkennen dat het geen wisselwerking was en had. Dat Ash geen enkele invloed op mijn gedrag had gehad. Net als dat kereltje op die ladder, ik wist dat mijn missie geslaagd was toen ik hem hoorde gniffelen om die actie. En ik wist net zo goed dat hij mijn acties ook niet had geaccepteerd als ik het niet geweest was.
Tijdens zijn wandeling kreeg ik al snel het idee dat ik van hem geen antwoord meer zou krijgen op mijn vraag. Ik hoorde alleen luid gekraak in de lange stilte die viel.
Er was iets waar ik mijn vinger niet op kon leggen in zijn houding. Ik had hem zelden zo nerveus mee gemaakt, het straalde gewoon van hem af. Helemaal toen hij mij in een omhelzing trok. Ik zou er bijna zelf nerveus van worden.
Ik liet hem zijn gang gaan en bedacht mij dat hij vanzelf zou komen op het moment dat hij erover wilde praten. Ik staarde wat voor mij uit en werd meegenomen in de gedachten van onze eerste ontmoeting, die hier niet ver vandaan was. Pas toen ik zelf op het bankje werd getrokken, moest ik even knipperen om uit mijn gedachte weer bij de realiteit te komen.
Ik keek hem aan en zijn woorden zorgde voor wat verwarring van mijn kant. Pas toen zijn laatste vraag tot mij doorgedrongen was, begreep ik eindelijk zijn gedrag vandaan kwam en werd het plaatje compleet. Het was eigenlijk wel heel lief om hem zo te zien, maar ondertussen kwam ik ook tot de conclusie dat hij mij kon blijven verbazen. Ik beet op de binnenkant van mijn lip om mijn glimlach te verbergen.
´Ash, what are you really asking me?´De vingers van mijn vrije hand plaatste ik onder zijn kin, zodat ik zijn gezicht mijn kant op kon draaien. Dit maakte de ruimte om mijn blik te ontwijken een stuk kleiner. Natuurlijk wist ik waar dit overging, zo stom was ik nu ook weer niet. Mocht ik het wel vergeten zijn, werd je in elke mogelijke plek in de school er wel aan herinnerd welke avond het was. Maar we wisten allebei dat Ash ook nog wel eens een hele andere kant op kan schieten met zijn plannen. Niet dat het mij uitmaakte, want ik zo overal heen gaan wat hij voor zou stellen. Dat was ook de reden dat ik eigenlijk niet zo bezig was met het hele bal.´Hé, it´s just me. Don´t be nervous,´
Na die woorden stond ik op en omdat ik zijn hand nog steeds vast had, of hij eerder de mijne, maakte het makkelijk om hem naar mij toe te trekken. Ik keek op, liet mijn glimlachen een beetje doorschemeren en gaf hem eerst een knuffel. Daarna poseerde ik zijn arm precies zodat ik er zelf een rondje onder kon draaien zonder ook maar zijn hand los te laten. Allebei de kanten een keer op en stopte voor de mogelijkheid er was om duizelig te worden. Daarna bleef ik weer staan, trok een wenkbrauw op en wachtte net zo lang tot hij hetzelfde zou doen. Het was een lichte hint naar zijn vraag en de nieuwsgierigheid hoe het zijn met dit talent van hem.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Mijn voet nerveus op en neer bewegend nam ik nog vluchtig een paar laatste hijsjes van mijn bijna opgebrande sigaret. Ik versleet pakjes alsof het snoepjes waren, in de hoop het me iets zou helpen. Echter hield ik mezelf alleen maar voor de gek. Niets hielp. Ik leek maar niet te kunnen aarden en kwam hierdoor chronisch slaap tekort. Eigenlijk was dit nieuws. Het leek inmiddels gewoon deel uit te maken van mijn persoonlijkheid, de standaard donkere cirkels onder mijn ogen als bewijs. Deze wist ik nog enigszins te verbergen door donkere make-up te gebruiken. Mijn trillende handen en rooddoorlopen ogen waren moeilijker te verdoezelen. Ik gooide het stompje van mijn sigaret met een elegant boogje in een bloempot die hier zo te zien wel vaker voor werd gebruikt. Mijn besef van tijd was er niet op vooruit gegaan. Gelukkig hing op elk mogelijke muur wel iets om aan te tonen dat het bal vanavond was. Ik had de hype hieromheen nooit begrepen. Er was al vroegtijdig aangekonigd dat er geen alcohol te verkrijgen zou zijn, where's the fun in that? Ik had minimaal een fles rum nodig wilde ik het langer dan tien minuten volhouden. Echter voelde ik er wel iets voor de boel eens goed op stelten te zetten... Misschien moest ik me vandaag maar spitsen om mijn partner in crime te vinden. Maar eerst was het tijd nog snel een duik te maken. Niets wist mijn hoofd zo leeg te maken dan een middag spenederen in het meer. Ik slenterde het inmiddels al welbekende paadje af richting het meer, alvast de knoopjes van mijn overhemd losmakend. In de omgeving van Ira was er dan misschien wel meer water te bekennen, hier was beduidend vele malen schoner. Hier was alles wat zich in het meer bevond niet al overleden. Eenmaal aan de oever trok ik mijn overhemd uit en gooide deze van me af. Het was er altijd rustig rond dit tijdstip, maar ik leek niet de enige te zijn. Een roodharige verstekeling zwaaide vrolijk alvorens ze mijn richting op kwam zwemmen. Ik hoefde geen moeite te doen te bedenken wie dit kon zijn. Ik beantwoordde haar begroeting door mijn hand naar haar op te steken en breed te grijnzen. Vandaag kwam ik niet speciaal voor Naia, maar ze was een leuke bijkomstigheid. "Dag waterrat. Kom je ook een plons nemen?" vroeg ze, de zon weerkaatsend in haar koper kleurige haar. "You're a sight for sore eyes," grijnsde ik alvorens ik hurkte om haar beter aan te kunnen kijken. "Hmh, ik kom hier niet enkel voor de schone dames." knipoogde ik naar haar alvorens ik nonchalant een hand door mijn haren haalde. "Of mogen je haren misschien niet nat worden, met dat belangrijke bal vanavond?" begon ze vervolgens wat mijn wenkbrauwen speels omhoog liet schieten. "Belangrijk?" lachte ik uiterst vermaakt. "Ik weet zo net nog niet of ik wel ga," sprak ik bedenkelijk alvorens ik me ook in het water begaf met een kleine plons. "En jij? Moet jij je niet alvast klaarmaken voor het grote bal?" grijnsde ik ondeugend. Ik was benieuwd of Naia wel enthousiast was voor het "grootse evenement" van vanavond.

---

How far is far

"Dan zie ik u volgende week, miss Dormant." Met die woorden had de counselor ons korte, maar bondige gesprek afgesloten. Hoewel de vraag waarmee ik aangeklopt had nog niet in diens geheel beantwoord was, was het toch een goed gesprek geweest. "Bedankt voor uw tijd, nogmaals mijn excuses voor het zomaar langskomen." Natuurlijk had ik kunnen weten dat de gehele staf in rep en roer is vanwege de Ira studenten EN het jaarlijkse feest van vanavond. Dat ik hier op de drempel had gestaan was hen vast niet uitgekomen in de chaos die ze al hadden. Ik had me niet zo aan moeten laten sporen door Arthur nadat hij me overgehaald had om deze stap voor mijzelf te zetten. Mijn voeten brachten me terug naar de deurpost, maar de stem van de counselor hield me tegen. "Wacht even, nu u hier toch bent." Ze rommelde eventjes wat over haar bureau heen, die vol lag met stapeltjes aan elkaar geniete papieren en ik maakte me zorgen over het theekopje wat gevaarlijk dicht bij haar laptop staat. "Ah, hier is het. Ik had je eigenlijk willen mailen, maar-" Een harde ding van haar mobiel stopte haar midden in haar zin en ze zuchtte. "Om het even kort te houden wil ik u als activiteiten organisator van de bakclub vragen of de bakclub bereid is om een gedeelte van de catering voor vanavond op jullie te nemen." Een warm bolletje golfde door mijn lichaam heen, om ook weer even in een vrije val naar beneden te komen. Vanavond? Dat is wel een beetje kort dag. Ovens voorverwarmen. Baktijk. Koeltijd. Al het andere eromheen. Het is te doen, maar dan moeten we slim zijn met wat voor recepten we kiezen. "Maar natuurlijk, ik zal het direct doorgeven aan de club." Na mijn acceptatie knikte ze kort en richtte zich toen op de mobiel, mijn teken om te vertrekken. De gang was rumoerig en een aantal studenten hadden zich in groepjes tegen muren aan genesteld. Het herdoopte welkomstfeest was het gesprek van de dag. Logisch natuurlijk. Mijn voeten brachten me langs Arthur, die met over elkaar geslagen armen en benen op de vensterbank zat. "Zo? Wat zei ze?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik heb nu volgende week een gesprek om het uitgebreider te overleggen. Ze hebben het te druk met de komst van de Ira studenten." De jongen zuchtte. "Typical." Hij leek te merken dat ik doorliep en vloog op van zijn zitplaats. "Ze bekommeren zich meer om het front op te houden tegenover nieuwelingen dan er te zijn voor hun huidige pupillen." Weer haalde ik even mijn schouders op. “Ik begrijp het wel, ze krijgen opeens zoveel nieuwe leerlingen erbij en dat zorgt nou eenmaal voor veel administratie.” Arthur wuifde mijn woorden weg en haakte zijn arm door de mijne. “Hey, zin om te ontsnappen aan deze muren en een frisse neus te halen?” Nu was het weer mijn beurt om te zuchten. Een boswandeling klonk me heerlijk in de oren. “Sorry, maar ik moet dringend naar de bakclub, last minute party business.” De gedachte aan wat me te wachten stond deed mijn pas nog weer versnellen. Ik was even vergeten hoeveel haast hierbij geboden was. “Als je wilt mag je komen helpen en-” Maar de jongen was al in lachen uitgebarsten en hij even hapert met zijn pas om naar zijn buik te grijpen. “Ik en het precies afmeten van hoeveelheden is geen goede match, dus ik pas.” Hij haalde me nu weer in en begon voor me uit te zweven, mij bijna met zich meeslepend. Vlak voor het baklokaal hield hij plots halt, waardoor ik zowat tegen hem opbotste. “Dan laat ik je hier achter, little princess.” Hij haalde een hand plagend door mijn haar heen, die ik met een lach wegwuif. “Oké, oké, bye Darling." "Bye Sunflower. Oh en als je zoetigheid wilt delen, je weet me te vinden." Hij grijnsde. "Ook als je iets gebakken hebt natuurlijk." en met die woorden vloog hij door het openstaande raam naar buiten. Ik kon een zachte lach niet onderdrukken terwijl ik bedenkelijk mijn hoofd schudde. Soms kan ik echt geen touw vastknopen aan die jongen. Ik draaide me om en duwde de deur open die nog op een kier stond. Hier zag ik Daisy aan één van de tafels zitten, geconcentreerd over een bakplaat heen hangen. “Daisy!” Oh wat ben ik opgelucht dat er iemand is, dat scheelt alweer wat tijd. “Ik heb nieuws! De counselor vroeg net of we willen helpen met hapjes voor het welkomstfeest.” Even kwam er een gevoel van schuld over me heen. Had ik dit niet eerst moeten overleggen met de rest? Wat als ze allemaal al andere plannen hadden? Andere voorbereidingen voor vanavond? “En je kent mij, zoiets kan ik niet weigeren.” Iets wat verontschuldigend keek ik naar haar op. Desnoods wil ik het wel alleen doen, als zij nu nee zegt. Er was geen tijd te verliezen. In een soepele beweging stapte ik verder het lokaal in, recht op de archiefkast af waar de receptenboeken staan. Die binders staan vol met lekkers die we kunnen maken. Het moeten dingen zijn die makkelijk te pakken en te eten zijn. Anders moeten we weer met bordjes gaan werken en we weten allemaal nog hoe ongemakkelijk dat was vorig jaar. “Oh, wat zullen we maken?” Mompelde ik iets wat afwezig terwijl ik met mijn armen vol terugliep naar een tafel.

✧ Oh, you darlings! This is the happiest day of my life! Everything's *so* wonderful! ✧

[ bericht aangepast op 23 maart 2023 - 21:29 ]

---

Credendo Vides

Het was best grappig hoe ik hard to get probeerde te spelen, gegeven dat ik de persoon was die de hele dag rondliep met Candy in mijn hoofd. Het maakte niet uit hoe slecht mijn dag was, Candy wist hem altijd kleur te geven. Zelfs mijn gedachten aan haar leken dit effect te hebben. Ik was nooit een jongen van veel woorden geweest maar met haar leek ik nooit uitgepraat te zijn. We hadden het over de meest uiteenlopende gespreksonderwerpen gehad. Niets was haar te gek. ´E-VIL. EVIL zeg ik je,´ was haar reactie terwijl ze met haar wijsvinger in mijn wang aan het prikken was.´Misschien doet je -je naam toch eer aan, De Vil - Evil , klinkt als hetzelfde.' kwam ze tot een conclusie. Ik lachte hardop. "De meeste maken er dan Devil van, maar Ash Evil klinkt ook wel catchy moet ik zeggen." het ging daadwerkelijk nergens over, maar dat gaf het ook wel weer charme. "Klinkt gevaarlijk, huh? Ik zou maar oppassen als ik jou was..." Vervolgens griste ze het koekje wat ze me had aangeboden net zo hard weer voor me weg. Dat was pas evil. ´Darling, you are evil. I just learn from the best,´ was haar antwoord, iets wat een ondeugende grijns op mijn gezicht toverde. Het klonk goed om een partner in crime te hebben, één die niet terugdeinsde wanneer ik bijvoorbeeld een kunstwerk wilde maken van de school met graffiti. "Hmm, is dat zo... Misschien moeten we ook maar een jasje voor jou regelen." doelde ik op het eeuwige cliché van het lederen jasje bij de "bad guys". Iets waar ik in mee ging, puur omdat het me gewoon goed stond. En ik wist zeker dat het Candy ook goed zou staan. Haar volgende opmerking liet me zo erg in mijn gedachten verzinken dat ik niet eens doorhad dat ik haar geen reactie meer had gegeven. Het voelde of ik op heterdaad was betrapt. Na een vluchtige rookpauze leek ik ineens alle moed van de wereld te bezitten. Het ging nog wel met tril handjes, maar ik durfde haar mee te vragen. Het was nu of nooit. Echter zodra ze me begon te antwoorden zakte de moed weer mijn schoenen in. ´Ash, what are you really asking me?´ vroeg ze me terwijl ze mijn gezicht naar haar toe draaide, waardoor het een stuk moeilijker werd haar groene ogen te vermijden. Normaal kon ik geen genoeg van ze krijgen, maar nu keek ik liever naar de neuzen van mijn schoenen. Ik haatte het mezelf kwetsbaar op te stellen, het liet mijn hard tien keer zo hard kloppen en ik voelde me een grote loser. Het is zoveel makkelijker iedereen op afstand te houden. Met mijn vrije hand speelde ik wat afwezig met de rits van mijn jasje. ´Hé, it´s just me. Don´t be nervous,´ Ik weet niet of deze woorden het nou beter maakte of verergerde, wetend dat zoiets ook onze hele verhouding op zijn kop kon gooien. Ik had eindelijk iemand gevonden waardoor mijn leven iets minder leeg en minder gevuld met ellende leek, en ik was er gewoon mentaal niet klaar voor dat te verliezen. Ze stond op, waardoor ze mij automatisch mee overeind trok. Ik keek haar lichtelijk verbaasd aan maar ging al snel mee in de knuffel die ze me gaf. Vervolgens poseerde ze mijn arm zo dat ze er rondjes onder kon draaien, net zoals ze dat deden in van die old skool dans films. Het liet me weer lachen, zeker de uitdrukking die ze hierna op haar gezicht had. Ik kende haar lang genoeg te weten dat dit een uitnodiging was haar voorbeeld te volgen. Haar arm was een stukje korter dan de mijne, waardoor ik mezelf een halve hernia bezorgde toen ik haar exact na probeerde te doen. Candy was zo onvoorspelbaar als maar kon en ik vond het geweldig. Mijn ogen vonden die van haar weer en ik zuchtte diep, hard op mijn onderlip bijtend. "I guess I'm asking you to..." begon ik waarna ik mijn blik snel weer afwendde tot haar nachtblauwe nagellak. "...be my date tonight." Toen de laatste zin mijn mond verlaten had viel er een kleine last van mijn schouders af. Het hoge woord was er uit, maar nu kwam het wachten op een reactie, iets wat misschien zelfs nog wel erger was. Ik had wel vaker een blauwtje gelopen, dat was eigenlijk standaard, maar nooit bij iemand die ik écht leuk had gevonden...

---

How far is far

☽ · ☾ SETH       Waar het door kwam, wist hij niet zozeer —echter scheen deze dag langer te duren dan de voorgaande. Door het bal van vanavond, waren de laatste uren uitgevallen, en de uren die hij aan de lessen had besteed, leken eindeloos te duren. Zowat elke minuut had hij op de klok gekeken, en een enkele keer — bij geschiedenis — vroeg hij zich af hoezo hij daar überhaupt zat dus stond hij op en vertrok. De docent had al vaker foutieve informatie verspreidt, en Seth had zich op zijn beurt daar mateloos aan geërgerd, opgestaan en de les overgenomen. Niet dat hij dit altijd kon doen, negen van de tien keer juist niet, alleen zorgde dat voor des te meer voldoening wanneer dat wel mocht.       De Reaper zuchtte, haalde het zakhorloge uit de binnenzak van z'n jasje en klapte deze vervolgens weer enigszins ongeduldig dicht. Nu liet hij dat doorgaans niet zo gemakkelijk zien, alleen naarmate de tijd vorderde, bleek dit plan belangrijker te zijn dan hij in eerste instantie had gedacht. Of misschien kwam het omdat hij zich de afgelopen dagen zowat non-stop met Dom had bezig gehouden, die zich niet heel goed had gevoeld. Seth had heen en weer gedraaid in bed met verontrustende gedachten, welke allemaal op een zekere wijze betrekking hadden tot Dom — en hierdoor niet meer kunnen rusten. Is dit wat mensen bezorgdheid noemen? Hij moest zich gewoon ergens anders op concentreren, dus dacht hij weer aan z'n zakhorloge —die hij had gekregen van z'n oude man na de 10.000e zaak die hij had voltooid. Het horloge was octogoon-gevormd, was zwart en zilver gedecoreerd, en wanneer opengeklikt, stond er onder MEMENTO MORI. Net op het moment dat hij wilde gaan zitten op het dichtstbijzijnde bankje zag hij Dom aan komen huppelen. Een grijns dwaalde over z'n gezicht voor deze vertrok doordat hij tegen hem aanviel. Gelijk gleed er een arm rondom zijn rug, die hem dicht tegen zich aan drukte.       "I am a great hunter, if I do say so myself", grinnikte hij, een kus op zijn voorhoofd drukkende nadat hij Dom's lippen had ontmoet. Met een grijns pakte hij het cadeautje aan, maar in plaats van het konijntje los te laten, gooide hij z'n arm rondom zijn schouders en hield hem tegen z'n zij aan. Hoewel Seth elke keer aangenaam verrast was met de dingetjes die hem werd gegeven — het bosje bloemen had hij ook nog altijd — vroeg hij zich elke keer af waar hij dit aan verdiend had. Het was hem niet duidelijk wat hij deed waardoor hij deze kostbaarheden verdiende, nu ook deze mok. Echter, het meest waardevolle was hetgeen geschreven op de bodem.       "Oh, do you?" Een soepele toon gleed over zijn lippen heen, schalks en donker, terwijl hij naar hem toeboog z'n lippen tegen Dom's slaap aandrukte. "I wonder just how much, my little bunny?" Grinnikend liet hij hem los en bekeek het cadeau door het in beide handen van alle kanten te zien, en vervolgens naar het cadeaupapier te staren. "Is this a hint, sweet Dominic, are you asking me to the dance?" Het was geen al te serieuze vraag, daar een kleine draad van vermaak doorheen sijpelde. "I love the gift, Dom, perhaps I'll need it later." Met een mysterieuze uitstraling om hem heen sloeg hij zijn armen beschermend om de jongeman en verdwijnselde naar een plek in het bos.       "We're here. Now, promise me you'll close your eyes and don't open them until I tell you, too." Toen iedereen druk bezig was voor het bal, trefte hij zijn voorbereidingen met een verrassing voor Dominic, en hij wilde niet dat meneertje door zijn ongeduld al stiekem keek.

---

[ heaven knows ]

Boys will be boys. Ze gebruiken je waar je bij staat en spelen net zo lang met je hart tot ze klaar zijn om het te kunnen breken en door te kunnen naar de volgende.
De woorden van mijn moeder stonden voor een lange tijd in mijn geheugen gegrift en hadden voor een lange tijd invloed gehad op mijn leven. Bij elk mogelijk contact wat vroeger werd gelegd, zag ik die afkeurende blik weer verschijnen. Inmiddels had ik dit stukje bij beetje steeds meer naar de achtergrond kunnen laten verdwijnen. Ik had mezelf voorgenomen dat als het mocht gebeuren, ik in ieder geval die momenten plezier had beleefd en het gevoel van leven kon ervaren.
"De meeste maken er dan Devil van, maar Ash Evil klinkt ook wel catchy moet ik zeggen."
De woorden zorgde voor een bedenkelijke blik van mijn kant met een zacht knikje. Waar het aan de ene kant zo goed pastte en ik het zelf net uitsprak, vond ik het toch ergens nog steeds niet toepasselijk klinken. Maar inmiddels was ik er wel achter gekomen dat niets in deze vriendschap echt heel logisch leek te zijn. Zowel van de zijlijn, waar het helemaal een onlogische combinatie moest lijken, tot de vraagtekens af en toe nog in mijn ogen. "Klinkt gevaarlijk, huh? Ik zou maar oppassen als ik jou was..."
Ik probeerde mijn meest bange gezicht op te zetten nadat ik weer een poging deed om Ash wat beter aan te kunnen kijken, zodat het hem in ieder geval niet helemaal zou ontgaan. ´Eerlijk, wat is het ergste wat je mij zou kunnen aandoen?´
Het was een vraag die zonder nadenken mijn mond verliet. En ergens bracht het nieuwsgierigheid met zich mee zodra ik het doorkreeg en ergens wist ik niet of ik het antwoord wilde weten. We wisten dat ik het niet over iets simpels had als een koekje niet geven. Ik mocht nu dan wel de gunstige kant van zijn persoonlijkheid getroffen hebben, maar je kon nooit de toekomst voorspellen.
"Hmm, is dat zo... Misschien moeten we ook maar een jasje voor jou regelen."
Ik vroeg me af of hij doorhad dat ik de zijne al een aantal keer had geprobeerd achterover te drukken. Dit met de laatste momenten een bedenking, omdat ik gewoon wist dat het hem beter stond dan dat het mij ooit zou staan. ´Een roze? Of mag ik eindelijk jouw kast plunderen?´
Het waren de laatste woorden voor we allebei, om een eigen reden, in gedachten verzonken. Tot het moment dat Ash besloot om zijn gedachten te delen en de stilte te doorbreken.
Ik vroeg mij af wat er nu zo erg kon zijn dat hij deze houding had aangenomen. Pas later vielen alle puzzelstukjes samen. En dat zorgde ervoor dat ik moeite moest doen om mijn glimlach te onderdrukken, wetende dat die uit duizenden sprak. Dit waren de momenten dat ik wist een goede keuze gemaakt te hebben door hem in mijn leven te laten. Dat ik wist dat het goed was dat ik het besluit had genomen om naar mijn gevoel te luisteren. En stiekem waren dit de momenten die ik uiteindelijk het meest koesterde, ziende hoeveel moeite het kostte om zich kwetsbaar op te stellen. Het gaf mij een warm gevoel, wetende dat hij die moeite nam om het toch te doen.
De spanning maakte dat ik een van mijn acties uitvoerde. Het moest een licht hint zijn tot zijn nieuwe vraagstelling, maar uiteindelijk zorgde het alleen maar voor de slappe lach toen Ash mij exact nadeed. Iets wat er niet zo soepel uitzag. ´Oeps,´
Nadat uiteindelijk het hoge woord er wederom uit was, leek een deel van de spanning weg te zijn. Ik kroop wat dichter tegen hem aan, in de hoop dat dat het de rest van de spanning ook weg zou trekken, doorkrijgende dat ik nergens heen zou gaan.
´Ash..,' begon ik mijn antwoord. De woorden klonken bij onhoorbaar doordat ik mijn gezicht nog steeds half verstopt had in zijn shirt. ´How long will it take you to know I can´t say no to that cute face of yours?´
Ik deed voor het eerst niet meer de moeite om mijn glimlach te onderdrukken. ´So I guess you have a date tonight,´
De verwerkingstijd tussen mijn uitgesproken woorden, het moment van het besef wat het daadwerkelijk inhield en alles daaromheen was niet lang, dus liet ik mijn vingers in de zak van zijn jasje om daar een paar sleutels uit te vissen. Daarna drukte ik heel vluchtig mijn lippen tegen zijn wang voor ik genoeg afstand nam om hem even bedenkelijk aan te kijken. Ik twijfelde of ik zijn dace skills nog een keer op de proef zou stellen of met een soepele beweging weer op zijn rug zou springen. Ergens voelde ik mij helemaal niet geroepen om alweer door te gaan en de chaos weer te betreden. ´Hoe graag ik hier ook zou blijven staan...Sinds dit een little, but lovely, detour was, moeten we overgaan tot verdere actie, my lovely date,´sprak ik bedenkelijk met nog steeds dezelfde twijfel en hield de sleutels voor zijn neus.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Een tochtje wind streek langs mijn wang heen vanuit een klein, openstaand raam. Damn, ik wil naar buiten. In plaats daarvan zat ik hier op een vensterbank te lummelen. En dat vanwege haar. The Little Princess. Om één of andere reden is onze band zo gegroeid dat zij de enige is binnen deze muren die mij iets kan wijsmaken. Hoewel onze vriendschap alles behalve goed begin is het in de jaren uitgegroeid tot een soort wederzijdse broer en zus relatie. Met wat plagerijen, soms wat afgewisseld met misplaatste en goed advies, hugs en natuurlijk Happy Thoughts. Zij was mijn favoriete drug. Haar soms eindeloos lijkende positiviteit, haar hoop, verwondering en naïeve liefde voor deze verknipte wereld. Elke keer weer spoelde al haar optimisme over me heen en liet ik me verdrinken in het warme gevoel, mijn eigen extase. De deur ging open en ik hoorde nog net het laatste gesproken woord. “Bakclub.” Met een bepaalde schittering in haar ogen kwam ze naar buiten lopen en even leek het alsof ze me niet opmerkte, waardoor ik mijn armen over elkaar sloeg. “Zo? Wat zei ze?” Ze leek even op te veren voor ze haar schouders ophaalde. “"Ik heb nu volgende week een gesprek om het uitgebreider te overleggen. Ze hebben het te druk met de komst van de Ira studenten." Een half geïrriteerde zucht kwam over mijn lippen heen. Zowel richting Dawn als richting de counselor. Ik had haar eindelijk zover gekregen dat ze deze stap voor zichzelf zou zetten en nu stelt ze het toch weer uit en natuurlijk had de school weer een excuus om er zonder al te veel aandacht aan te besteden eronderuit te komen. “Typical.” Ik merkte nu pas op dat ze niet gestopt was met lopen en ik volgde haar, mijzelf afzettend van de vensterbank. "Ze bekommeren zich meer om het front op te houden tegenover nieuwelingen dan er te zijn voor hun huidige pupillen." En zoals ik haar had leren kennen heeft ze zelfs op situaties als dit vast een positieve houding. “Ik begrijp het wel, ze krijgen opeens zoveel nieuwe leerlingen erbij en dat zorgt nou eenmaal voor veel administratie.” Daar was het. Precies zoals ik al wel gedacht had. Maar om één of andere reden liet het mijn eerder opgebouwde irritatie als sneeuw voor de zon verdwijnen en ik haakte mijn arm door die van haar heen. “Hey, zin om te ontsnappen aan deze muren en een frisse neus te halen?” Voor de heisa voor vanavond los zou barsten, maar ik kon het antwoord al in haar ogen lezen. “Sorry, maar ik moet dringend naar de bakclub, last minute party business.” Ah, dat was waarom ik het woord bakclub had horen vallen eerder. “Als je wilt mag je komen helpen en-” Maar ik was al in lachen uitgebarsten. Ik en bakken? Dat is een goede manier om de school plat te branden. Misschien moest ik dat maar even noteren.“Ik en het precies afmeten van hoeveelheden is geen goede match, dus ik pas.” Weer moest ik haar even bijhouden. Als we buiten waren geweest had ik haar opgetild en weggevlogen. Haar later kunnen plagend over hoe paniekerig ze dan wel eens deed. Met haar achter me aan slepend in een sneller tempo dan ze misschien gewend is wist ik haar door de mensen naar het juiste lokaal te loodsen. “Dan laat ik je hier achter, little princess.” Voor ik het goed en wel doorhad, had ik mijn linkerhand al op haar kruin liggen en groeven mijn vingers zich wild heen en weer. Een typische beweging die ik altijd tussen vrienden en familie had gezien van een afstandje. Ze wuifde me dan ook lachend weg. “Oké, oké, bye Darling." Een bijnaam die altijd een bepaald gevoel bij me naar boven bracht. Ditmaal een gevoel van warmte. Zoals ik gewend ben met haar. "Bye Sunflower. Oh en als je zoetigheid wilt delen, je weet me te vinden." Ik grijns, ze weet wat ze als weerwoord terug kan krijgen. "Ook als je iets gebakken hebt natuurlijk." De punchline en ik zag haar dan ook even lachend haar hoofd schudden. Met een tik tegen mijn slaap aan nam ik nog even extra afscheid en met een beetje geluk schoot ik door het al openstaande raam heen, de zonnige middag lucht in. Waar zou ik me de komende tijd ophouden? Ik kan gaan slapen aan de rand van het bos. Of nog een grap uithalen met eerstejaars, maar die zijn vaak een makkelijk doelwit. Misschien had ik toch eerst nog even mee moeten gaan het lokaal in, dan had ik tenminste nog wat te eten gehad.

✧ “I taught you to fight and to fly. What more could there be?” ✧

[ bericht aangepast op 24 maart 2023 - 20:38 ]

---

Credendo Vides

Het Welkomstfeest, de eerste happening op Metanoia en iets waar Daisy elk jaar weer naar uit keek, want wat is nou beter dan los gaan op de dansvloer met je vriendinnen? Eerst natuurlijk het urenlang voor de spiegel hangen, jezelf bewonderen tot het moment eindelijk daar is en dan vooral genieten, maar daarvoor nog de zoektocht naar de perfecte jurk, die misschien ook wel in Naia's kast hing dit jaar... Want zelf had ze die ochtend gespendeerd met het legen van haar eigen koffers en kwam erachter dat ze niet één, maar twee mogelijke opties had meegenomen. Misschien klinkt dit niet als een probleem, maar voor Daisy verandert dit de zaak totaal, want hoe maak je een keuze tussen twee dingen met evenveel voor en nadelen? Ze had aan allebei de jurken beloofd ze te dragen... Welke stelt ze teleur? Dit is een probleem die om de hulp van een ander riep... Dawn

Na de lessen had ze het kasten plunderen eerst uitgesteld, want Candy had haar weer eens misleid haar tijd te besteden in het kooklokaal. Daisy was gemakkelijk over te halen, want wie zegt nou nee tegen het bakken van chocolate chip cookies met Candy von Schweetz als hulpje? Niet deze meid, want ze genoot van het roddelen en de meidentijd samen, maar ook aan deze pret kwam al snel een einde. ''Ik zie je straks, oké?'' Zei haar vriendin, voordat ze zich van de bakplaat af liet glijden. Daisy had niks terug gezegd, alleen maar geglimlacht. ''Je hebt weer een geweldig recept uitgezocht. Een natuurtalent,'' en met die woorden was Candy het kooklokaal uitgegaan. Daisy bleef achter met nog steeds de stress van het kiezen van een jurk in haar achterhoofd. Er was toen nog geen haast bij, maar naarmate de minuten in het kooklokaal verder begonnen te passeren, werd ook Daisy ingehaald door de tijd. Hierdoor had ze geen andere keuze dan haar uitstelgedrag aan de kant te schuiven en Dawn te gaan zoeken, want de klokuren naar het feest begonnen te tellen en Daisy moest beginnen met zich voor te bereiden voor die avond. Ze had nog geen jurk gekozen en had gehoopt dat haar goede vriendin haar kon helpen met dit probleem, maar al de hele dag liepen de twee elkaar mis. Misschien als Daisy doelgericht ging zoeken, zou ze misschien uiteindelijk vanzelf worden begeleid naar de juiste plek, maar deze school was soms nog steeds een doolhof voor de jongedame. Dawn kon nu wel in elke uithoek zijn.

Toen de klok besloot door te tikken en Daisy niet de tijd gunde om eerst de afwas te doen, werd ook Daisy gedwongen de ruimte eerst te verlaten om Dawn te vinden. Als ze zich vanavond op tijd klaar wilde maken, moest ze nu eerst wel beginnen aan haar zoektocht. De strijd met de klok leek te zijn begonnen en er was geen tijd voor afleiding. Hierdoor werd de eerste sociale interactie na het sluiten van het kooklokaal totaal genegeerd vanuit Daisy's kant toen ze langs Poppy en Crimson liep. Ze was snel genoeg om door hen niet opgemerkt te worden en als ze dat wél hadden gedaan, zou haar gedrag worden afgeschoven op de afleiding van haar telefoon waar ze vol interesse naar staarde. De blik op haar gezicht sprak boekdelen, alsof er net op het nieuws gemeld werd dat er raket was afgeschoten op Metroville, waardoor elke buitenstaander werd gewaarschuwd.

In de hal verdween ze in de menigte, maar toch, toen ze haar kennissen passeerde, had ze het gevoel alsof ze zich moest omdraaien. Ze moest ook Crimson hebben, maar sinds Poppy bij hem was kon ze niet met hem over haar criminele zaken spreken. Daisy zou hem later wel een bericht sturen of hem opzoeken als hij zich weer ergens in de nesten had gewerkt. Toch vloog haar aandacht ook naar Poppy. De jongedame deed Daisy aan haar afgelopen vakantie in Frankrijk denken, ook al hoorde Poppy totaal niet bij de huidige staat waarin Frankrijk verkeerde, nee… Poppy paste volgens Daisy meer in de tijd van de pruiken en revoluties, waarin de adel op de meest elegante wijzen hun dagen doorbrachten in het kasteel van de koning, maar waar ook hoofden werden afgehakt en werd gestreden om macht. Poppy had Frankrijk met alleen haar pink op haar knieën kunnen krijgen tijdens de Franse Revolutie, dacht Daisy, en met meer kracht dan heel het Franse volk had ze kunnen schreeuwen “off with their heads…”, maar Poppy bestond in 1793 nog niet en ook kwam dat citaat uit het verkeerde sprookje. Poppy was een kracht, een kracht die Daisy bewonderde, maar ook angst bracht.

In haar gedachten verzonken realiseerde ze zich dat ze bij het afsluiten van het kooklokaal vergeten was de oven uit te doen. Niet wetend of hierdoor een brand kon ontstaan, besloot ze zich toch maar gehaast weer om te draaien om haar fout ongedaan te maken. Tussen de mensen door maakte ze zich een baan terug naar waar ze nog geen twee minuten weg was geweest en kwam erachter dat haar onderbuik gevoel gelijk bleek te hebben. Gelukkig was er nog geen vuur te zien. Opgelucht over zichzelf hing ze over de bakplaat, maar schrok zich opnieuw dood door een enthousiast figuur achter haar.

“Daisy!” De jongedame bleek gelijk te hebben. Als Daisy maar lang genoeg zou ronddwalen, kwam uiteindelijk haar doel wel bij haar terecht. De Dawn die ze de hele dag had gezocht, was spontaan voor haar neus verschenen. “Ik heb nieuws! De counselor vroeg net of we willen helpen met hapjes voor het welkomstfeest. En je kent mij, zoiets kan ik niet weigeren.”

De blik in Dawns ogen veranderde naar verontschuldigend, maar wat Dawn had gezegd was nog niet helemaal bij haar binnengekomen. Daisy volgde Dawn naar de boekenkast, waar de jongedame tussen de recepten begon te zoeken. ''Zei je nou... Het welkomstfeest?'' Daisy begreep niet zeker of ze dat correct had gehoord, want: ''Dawn, bedoel je het welkomstfeest... vanavond?'' In haar hoofd leken de puzzelstukjes langzamerhand op de juiste plekken te belanden. Haar blik verschoof richting de klok die nu niet alleen een onaardige vriend was geworden, maar ook haar aartsvijand. Deze dag veranderde in een race tegen klok, want als Daisy in deze omstandigheden ook nog een jurk zou moeten kiezen, zou ze nooit op het feest kunnen komen.

''Natuurlijk is dit weer voor de bakclub. Waarom krijgen wij dit soort dingen altijd nog op de dag zelf te horen?!'' Kraamde Daisy uit in de frustratie, terwijl ze Dawn boeken begon aan te geven. De archieven kende ze uit haar hoofd, zij had ze immers aangelegd, waardoor zij simpelweg bij sommige boeken alleen maar de rand hoefde te voelen om te weten wat de titel was. Met haar vingers gleed Daisy langs de rijen, waar ze soms één uitpikte en blind aan Dawn begon aan te geven. ''Deze heeft de roze cupcakes... Deze is lactose-vrij.... En deze heeft alleen maar fruit...'' De boeken lieten stof na op haar vingers en langzamerhand had de jongedame ook geen idee meer welke ze nog aan de stapel kon toevoegen. De archieven waren gevuld met lekkernijen, maar welke nou echt bij dit feest pasten was een raadsel. Voornamelijk met de komst van de Ira studenten, want wat eten villians nou eigenlijk? ''Heb jij nog een toevoeging?'' Zei Daisy, terwijl ze een laatste blik over de kast wierp. Daisy had haar uren voor het feest anders voorgesteld, maar met Dawn zou ze het binnen de tijd moeten kunnen redden. Hopelijk...?

[ bericht aangepast op 24 maart 2023 - 22:40 ]

---

''With all due respect, which is none...''

❀₊˳˚‧ outfit ┊w/ Larsen ‧˚˳₊❀       Brianna had haar ogen niet eens gericht op de gang, terwijl ze haar weg door de school maakte. Wat onhandig prutste ze met de pleister die alles behalve strak om haar vinger bleef zitten. De huid brande nog licht na van de krultang die net te lang op de plek had gelegen.       Gelukkig had ze besloten al eerder vandaag tijd te besteden aan haar haren. Want het leek geen boodschap te hebben aan het feest van die avond, het meisje drie keer zo lang bezig geweest als normaal met de brandplek om het te bewijzen. God waar was een fairy godmother wanneer je haar nodig had?       Het meisje vertrouwde er volledig op dat mensen aan de kant weken voor haar. Pas toen ze erop vertrouwde dat de pleister op zijn plek bleef keek ze weer op, de mensen in de gang waar ze liep observerend.       Met de lessen die uitgevallen waren was het veel drukker dan ze gewend was op dit tijdstip. Het meisje streek voorzichtig een krul over haar schouders, terwijl ze stug door bleef lopen.       Pas toen een snelle verschijning haar aandacht trok was er een twijfel in haar stap te vinden. Ze ving maar een glimps op van de persoon voor hij een andere hal in verdween. De seconde heersde maar een twijfel voor ze van haar koers afweek en de persoon volgde.       Sinds de Ira studenten waren gearriveerd had Brianna het gevoel gehad dat ze langzaam gek werd. En het meisje had toch een klein beetje gevreesd dat ze haar moeders kant op zou gaan. Ze kon de keren dat ze overtuigd was de lichtblonde lokken te zien al niet meer op een hand tellen. Maar steeds kreeg ze geen goed beeld van de heer, raakte ze hem kwijt in de gangen.       Nu zou hij haar niet weer weten te ontglippen. Haar pas versnelde om hem niet weer uit het oog te verliezen. Nu moest en zou ze het zeker weten voor het feest vanavond, met een gerust hart kunnen slapen hopelijk.       “Hey,” bracht ze uit, zodra ze dichtbij genoeg was, de arm van de heer vast pakkend zodat hij naar haar toe draaide.       Het voelde alsof alle lucht uit haar longen werd geslagen zodra haar ogen het gezicht van Larsen vonden. Met de tijd was de hoop dat ze hem ooit nog zou zien verdwenen, overtuigd dat ze hem nooit meer tegen het lijf zou lopen. Hoewel ze het onmogelijk had geschat leek hij nog langer dan de laatste keer dat ze hem zag.       “Larsen,” wist ze zacht te stamelen, de eerste shock langzaam uit haar hoofd vertrekkend, alles weer wat helderder maken. Als hij hier was gekomen met de Ira studenten, dan liep hij hier al een aantal dagen rond. Tijd waarin hij haar niet had opgezocht, niet eens een hallo had gesproken. Na drie jaar.       Brianna was echt geen kwaadwillig of agressief persoon. Maar soms dan heb je een moment dat je niet helder meer nadenkt en op instinct handelt. Haar eerste insticht was dan ook het balen van haar linker vuist, voor haar rechterhand uithaalde. De huid van haar palm begon meteen te branden zodra het hard tegen zijn wang aan tikte.       “What the Fuck, Larsen?”

---

--

ILYAS CASSIM OF AGRABAH

---

Mt mijn vingers zacht over de talloze boeken in het rek glijdend humde ik wat in gedachten verzonken een vertrouwde melodie. Mijn voorkeur van boek helemaal vergetend zijnde terwijl mijn gedachten verder maalden- iets waarbij ik met een pluizige kop tegen mijn hand even uit wakker gedschud werd. "Hmm?" ik keek neer naar de grote gouden kijkers van mijn beste maatje Hassim waarbij ik hem met een glimlach een "Sorry " schonk en het pluizige beestje een aai over zijn bol gaf. " Ik kijk er eigenlijk best naar uit vanavond." vertrouwde ik hem toe met een warme glimlach, waarna mijn bruine kijkers terug naar de boeken voor me gericht werden. Al deze boeken hadden een verhaal met zich mee- één groot avontuur die uitgespeeld werd. Een hunkeren naar verlangen of een kreet van moed- een boek die van mij nog onbeschreven leek... Ik viste een magenta kleurige boekenrug uit de reeks verhalen en blies kort over de stoffige voorkant om de met goudenletters geschreven titel te bekijken.
'The Fantastic Adventures Of The Brave ...' een kleine zucht verliet mijn lippen, waarna ik vastberaden me terugdraaide naar Hassim. " Dit word mijn jaar Hassim- mijn verhaal." een brede glimlach krulde om mijn lippen terwijl ik de lederen kaft voor me hield om mijn naam er al ingebeeld te zien staan. Mijn vader kon van straatrat uitgroeien tot groots en geliefde Sultan en mijn moeder was een powerhouse om zich. Ik hield het boek kort omhoog om zo aan te tonen aan de tijger naast me dat ik het werkelijk meende.
"Vanavond gaan we dansen- en eindelijk eens met meiden praten én én - ehm." een kleine frons ontstond op mijn voorhoofd terwijl ik het boek weer liet zakken- " Wat hoort daarna te volgen? Betere studiepunten? Klink ook niet echt erg avontuurlijk..." mijn stem stief zachtjes af terwijl ik besefte dat ik geen idee had hoe ik hier werkelijk aan moest beginnen. "Met kleedje vliegen?" Ik hoorde Hassim al half niezen als teken dat hij mijn plan maar niets vond.. " Heb jij een beter idee dan?" ik haalde mijn wenkbrauw even op naar mijn gesprekspartner die even iets anders veel interessanter leek te vinden. Met een laatste blik op de kaft in mijn handen, stak ik het ding maarweer terug waas ik het gevonden had en liep iets verder door, Hassim volgens die snuffelend enkele boeken verderop aan het bekijken was. Ik humde vrolijk verder mijn tijger achterna die zijn zinnen had gezet op 1 boek- erachter klauwend als tegen dat ik die moest uithalen, ik moest zacht lachen en kriebelde even over zijn kopje waarna mijn blik gleed naar de titel van zijn aangeraden boek.
'Flirten voor Dummies'. Mijn mond viel haast open waarna ik het boek uit het rek haalde, niet eens beseffend dat dit plek maakte voor een bekende om aan de andere kant mij te bekijken. "Ha ha erg geestig- ik kan het heus wel aan om met een meisje te praten- daar heb ik deze handleiding niet voor no-" terwijl ik met het boek aan het zwaaien was, viel mijn ooghoek plots op de bruine kijkers ven Elodié die exact aan de overkant van dit rek stond- de schaamte bekroop me meteen en mijn wangen gloeiden hevig - ik kon wel in de grond zakken. "Ehh" het boek verstopte ik vliegensvlug achter mijn rug bang dat ze wat gehoord zou hebben van mijn dialoog met mijn pluizige wingman. "Wat... ehm.. Héy- zit je hier eh ... al lang?"

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

“Zei je nou… Het welkomstfeest?” Oh zie je nou wel, ik heb haar er compleet mee overrompeld. Ik had de club echt eerst in moeten lichten. “Dawn, bedoel je het welkomstfeest…vanavond?” Ik knikte, haar ergens niet in de ogen aan durven te kijken. Dit was mijn schuld. Als zij hier niets mee te maken wilde hebben, dan nam ik de volledige verantwoordelijkheid wel op me. Daarnaast is de bakclub niet de enige aanwezige partij die iets maakte, ze had het over een deel van de catering. Er is dus een soort back-up. ''Natuurlijk is dit weer voor de bakclub. Waarom krijgen wij dit soort dingen altijd nog op de dag zelf te horen?!'' De frustratie droop van haar stem af en ik begreep haar compleet. Het was vreemd dat ze daar nu pas mee kwamen, terwijl de voorbereidingen al weken aan de gang zijn. Daisy gaf me op haar beurt een aantal boeken aan, zij kent de inhoud van deze kast als geen ander. “Deze heeft de roze cupcakes.” Weer een boek voor op de stapel, een relatief dik exemplaar zelfs. Het grote bakboek genaamd, waar dus niets over gelogen was. “Deze is lactose-vrij.” Ze gaf me nu een smaller en dunner boek aan, Lacking in Lactose. Hhmm, een pun als titel. “En deze heeft alleen maar fruit.” Wat ook best wel een dikke pil bleek te zijn. A Delightful Garden. Na dat boek leek Daisy even met haar handen in het haar te zitten. En snel legde ik de boeken op één van de tafels neer en wilde ik net een hand op haar schouder leggen om te vragen of alles wel oké was toen ze weer in beweging kwam. “Heb jij nog een toevoeging?” Net zoals Daisy wierp ik nog weer even een blik op de kast. Er schoten me wel een aantal dingen te binnen. Oh, welke boeken waren dat nou ook alweer? “Even denken, we moeten hier slim mee zijn.” Mompelde ik terwijl ik mijn ogen liet glijden over de titels op de ruggen. Iets simpels maar doeltreffends. Iets elegants, maar ook iets wat Ira studenten eten met hun- mogelijk aangepaste smaakpaletten. Al zullen die vast niet zo anders zijn als de onze. Opeens schoot het me te binnen. “Ah! Het Afternoon Tea Cookbook! Ik zag daar laatst een brownie recept instaan die je uitspreidt over een gehele bakplaat en die op het laatste moment in blokken snijd. Volgens mij was er ook een versie met aardbeien erin verwerkt. Daarvan kunnen we met één bakplaat al makkelijk dertig stukken verwerken per keer. zestig als we met een dubbele bakplaat werken.” Mijn vingers gleden over de ruggen van de boeken heen en vonden het groene boek met sierlijke gouden ranken en trok het van de plank af. “Ik kan er nog mijn harde karamel of wat gesponnen suikerwerk bij maken om het wat interessanter te maken en zeg nou zelf, met chocolade zit je altijd goed.” Snel blader ik door het boek heen en zo stuitte ik nog op een ander recept. “Kokostruffels?” Het klinkt interessant. Tropisch. Dat zou toch ook wel door velen goed opgepakt worden? Tijd voor een opinieonderzoek hebben we echter niet. Mijn ogen gleden over het recept heen. “Witte chocolade, gecondenseerde kokosmelk, dus het is melk en soja vrij en dan nog geraspte kokos.” Gefocust probeerde ik de tekst zo snel mogelijk door te lezen. “Ah! Geen baktijd, maar het mengsel moet wel minimaal 5 uur in de koeling.” Mijn ogen gleden naar de klok. De klok die alsmaar dichter naar de avond toe sloop als een tijger achter diens prooi aan. Het is net na de lunch dus we hebben nog tijd en de eerste stap is snel te maken en in de vijf uur wachttijd kunnen we aan andere hapjes werken. Misschien had Daisy nog wel andere dingen die ze wilt regelen voor vanavond. Hoeveel verschillende dingen zouden we eigenlijk moeten maken? “Wat vind jij hiervan?” Met een hernieuwde hoop keek ik nu naar Daisy om. Dit gaat ons gewoon lukken.

✧ "Now, come have a nice cup of tea, dear. I'm sure it'll work out somehow." ✧

[ bericht aangepast op 25 maart 2023 - 2:42 ]

---

Credendo Vides

‵BOO YOU WHORE‵

• ♛ • POPPY DEVIL             Ze slaakte een vermakelijk gegniffel uit bij zijn woorden, “Don't be so dramatic, je mist niks”, om vervolgens met haar ogen te rollen, terugkijkend naar het groepje meiden. Zonder blikken of blozen richtte hij zijn poelen eveneens steevast op zijn eerdere doelwitten, nu met een geconcentreerde expressie. Enkel de hijsjes van Poppy aan de sigaret bleef als geluid op de achtergrond, tot meneer besloot op te staan.       “Verrot en duivels? I’d rather say clever ─as clever as the devil, and not twice, but thrice as pretty.” Ze reageerde snel en tot nog toe niet onder de indruk. Haar stem klonk vermoeid, alsof het op automatische piloot werd gezegd. “Al het goeds laat op zich wachten, vandaar dat ik nu pas kom, en blah blah ─cut the chit-chat, darling, vertel me in plaats daarvan over──" Ongelovig staarde ze naar de sigaret die van haar hand naar de zijne ging, daar ze amper kon geloven dat dit gebeurde. Zodra hij deze terug wilde overhandigen, gleed er een rode gloed over haar anders helderblauwe ogen heen. “Luister─ het kan me geen fuck schelen wat voor reputatie je hebt. . . Jat mijn rookwaar nog eens, en ik druk het uit op jou." Ze griste de peuk uit z'n tengels, doofde deze tegen de muur, en wierp het stompje weg zonder te zien waar het belandde of dat het tegen iemand aan zou komen. Vervolgens zuchtte ze diep, wellicht een beetje dramatisch, en bedacht zich dat hij haar alsnog had beantwoord, zelfs al had ze haar vraag niet af kunnen maken.       “A challenge?” Eén wenkbrauw haalde ze op, geïntrigeerd door de prikkeling naar chaos. “Je weet duidelijk niet wie je voor je hebt, amateur. Challenge me, and you’ll lose every time. I can do better than this, I'll show you.” Ze duwde zijn aansteker weg. “Now, put that lighter away, darling, you'll hurt yourself.”       Als een vrouw op een missie marcheerde ze naar de dames toe, die nog altijd aan het stuntelen waren met de decoraties. “Oh no, oh no”, bracht ze uit, hand voor haar mond geslagen, “this is a disaster. Are these the decorations for the ball tonight?” De meisjes keerden zich naar haar om, enigszins geschrokken, en antwoorden wat terug ─wat precies hoorde Poppy niet, dat kon haar niet schelen. “Oh, no, this can't do. Hier klopt het ook al niet. Ik kom net bij de andere kant van het kasteel vandaan, en daar vernietigen ze de decoraties omdat ze het niet eens zijn met deze.”       Hoewel ze haar eerst nogal sceptisch aankeken, was er lichte onrust bij ze te bemerken toen Poppy vertelde hiernaartoe te zijn gestuurd om de zaken te controleren. Zeker toen ze een berichtje op haar mobiel liet zien die erop duidde dat ze gelijk had. “Ugh!” Geërgerd gooide ze de slingers op de grond. “Wat moeten we hier nu mee?”       In plaats van iets te zeggen, wees ze naar buiten en haalde toen een aansteker uit haar zak. “Betere halen.”       Eens dat voorbij was, liep ze terug en sloeg haar armen over elkaar heen. “Nog geen vinger uit hoeven te steken. Ben je nu niet blij dat ik je toch gestoord heb? Laat jij nu eens wat zien,” Met de rechtermondhoek lichtelijk omhoog getrokken, wees ze degene aan, “Mess with them, if you dare.”

[ bericht aangepast op 25 maart 2023 - 18:14 ]

---

[ heaven knows ]

Dawn knikte op Daisy's vraag, de dames hadden geen andere keuze dan hun tijd voor het feest in het kooklokaal te besteden. Haar vriendin legde de boeken op één van de tafels neer, waarna ze allebei nog een laatste blik op de kast wierpen. “Even denken, we moeten hier slim mee zijn,” mompelde Dawn. Daisy zag haar ogen langs de boeken gaan en wachtte geduldig af op antwoord. De school was in rep en roer door de komst van de Ira studenten. Als zij nu de baksels zouden verpesten, zouden de nieuwe leerlingen meteen slecht naar de bakclub kijken. Ze zouden dan de reputatie van Metanoia NU AL hebben verpest... Daisy ademde in, rustig blijven. Als ze nu ook nog een paniekaanval zou krijgen, zouden de Dawn en zij nog verder van huis zijn.
      “Ah! Het Afternoon Tea Cookbook! Ik zag daar laatst een brownie recept instaan die je uitspreidt over een gehele bakplaat en die je op het laatste moment in blokken snijd. Volgens mij was er ook een versie met aardbeien erin verwerkt. Daarvan kunnen we met één bakplaat al makkelijk dertig stukken verwerken per keer. zestig als we met een dubbele bakplaat werken.” Daisy kon niets anders doen dan toegeven dat ze onder de indruk was van het snelle rekenwerk en wou haar collega complimenteren, maar Dawn's geweldige brein kreeg nog een ingeving. Daisy hoefde alleen maar te knikken, ook al zou Dawn dat niet eens hebben gemerkt door de flow van concentratie waar ze in zat.
      “Ik kan er nog mijn harde karamel of wat gesponnen suikerwerk bij maken om het wat interessanter te maken en zeg nou zelf, met chocolade zit je altijd goed,” voegde Dawn toe over het brownierecept, waarna ze door bladerde naar een andere pagina. “Kokostruffels? “Witte chocolade, gecondenseerde kokosmelk, dus het is melk en soja vrij en dan nog geraspte kokos.” Daisy haalde een wenkbrauw op, dat recept klonk niet zo slecht. Ze naderde dichter naar Dawn toe om over haar schouder mee te kunnen lezen. De dames lieten hun blikken over de pagina glijden, waarna Daisy's vriendin hen op een belangrijk detail wees. “Ah! Geen baktijd, maar het mengsel moet wel minimaal 5 uur in de koeling. Wat vind jij hiervan?”
      Daisy pakte het boek van Dawn over en ging zitten naast de boeken op de tafel. Haar ogen gleden langs het recept, voordat ze antwoord gaf moest ze alles nog één keer doornemen. ''Ik heb mijn twijfels,'' gaf Daisy uiteindelijk eerlijk toe. ''Kokos heeft een... bijzondere smaak die niet iedereen geweldig vindt. Ik weet niet hoe populair kokos gaat zijn, voornamelijk omdat de bakclub een keer eerder een taart heeft gebakken met kokossprenkels en die bijna niet werd aangeraakt... En de minimaal 5 uur in de koeling voelt wel als erg lang.''
      Daisy bladerde terug naar het brownie recept dat Dawn eerder had benoemd, met de brownies die je uitspreidt over een hele bakplaat. ''Zestig met een dubbele bakplaat klinkt als een geweldig idee. De baktijd van de brownies is 25 minuten op 190 °C, veel sneller dan de 5 uur.'' Ze gaf Dawn het boek aan, zodat Dawn het ook nog een keer kon bekijken. Ondertussen pakte ze één van de boeken van de stapel naast haar die haar vriendin eerst aan de kant had gelegd. ''Sinds de brownies snel klaar zijn, kunnen we eerst nog onze tijd besteden aan een moeilijker recept. Ik heb gehoord dat veel van de Ira studenten een Franse achtergrond hebben, zoals een jongen genaamd Larius... M-Marius Legume?'' Daisy bladerde door Het grote bakboek, maar niet naar de pagina met de roze cupcakes. ''Wat vind je van macarons? Ongeveer 1,5 uur tijd om te maken en dan nog in de oven,'' Daisy liet haar vingers over de tekst glijden, op zoek naar de ingrediëntenlijst. ''Voor 50 stuks hebben we 375 gram poedersuiker, 200 gram amandelmeel, 125 gram fijne suiker, 5 eiwitten, een snuf zout en kleurstof nodig. Ze gaan ook met grote hoeveelheden tegelijkertijd.'' Daisy keek voor de zekerheid nog even op de klok, ''dan hebben we ook nog tijd om ons klaar te maken voor het feest zelf, want ik wou je nog iets belangrijks vragen...''
      Daisy nam even een korte, dramatische pauze, voordat ze de bom bij haar vriendin dropte. ''Staat blauw of roze mij leuker?'' Een tragedie, dat wist Daisy, maar op Dawn kon je vertrouwen, ook al paste dit totaal niet bij het kookonderwerp.

---

''With all due respect, which is none...''

Nadat ik de vraag gesteld had pakte Daisy het boek van me over en plofte zichzelf op de tafel neer, waar een aantal boeken vervaarlijk wankelden. “Ik heb zo mijn twijfels.” Ze had haar ogen over het gehele recept laten gaan voor ze tot een conclusie kwam. “Kokos heeft een….Bijzondere smaak die niet iedereen geweldig vindt. Ik weet niet hoe populair kokos gaat zijn, voornamelijk omdat de bakclub een keer eerder een taart heeft gebakken met kokos sprenkels en die bijna niet werd aangeraakt. En de minimale 5 uur in de koeling voelt wel als erg lang.” Daar had ze gelijk in. Op alle punten. Niet iedereen kan de smaak van kokos waarderen. Het was ook niet vaak dat ik de smaak in mijn mond heb gehad en persoonlijk vond ik het wel lekker. Het leek me een leuke ijsbreker, maar het incident wat Daisy net oprakelde gleed langs mijn netvlies heen als een vintage stille film. Dat was inderdaad geen succes geweest. Volgens mij was ik inderdaad één van de weinigen geweest, samen met een handvol anderen. Naderhand was ik vergeten nog wat mee te pakken voor het alweer verdwenen was. Misschien moest ik die zelf maar eens maken voor mij en Arthur als we weer eens een wandeling gingen maken. Misschien kon ik er ook een paar aan Ilyas geven. Dan heb ik ook weer eens een excuus om hem op te zoeken. Daisy had de draad weer verder opgepakt en bladerde terug naar het brownie recept dat ik eerder benoemd had. ''Zestig met een dubbele bakplaat klinkt als een geweldig idee. De baktijd van de brownies is 25 minuten op 190 °C, veel sneller dan de 5 uur.'' Ze overhandigde mij het Afternoon tea cookbook weer aan om zelf ook eentje van de stapel af te maken, duidelijk hernieuwd met een nieuw soort energie. Heeft zij nog iets in gedachten? Mijn ogen gleden nog weer over het brownie recept. Dit was zeker haalbaar. In de tijd dat de ovens voorverwarmen kunnen we het beslag maken en in de tijd dat het in de oven zat de mogelijke toppings. Desnoods roteren we de ovens. Nu de lessen voor de rest van de middag uitgevallen zijn hebben we dit gehele lokaal tot onze beschikking. Daarmee al het gerei, ovens en tafels. ''Sinds de brownies snel klaar zijn, kunnen we eerst nog onze tijd besteden aan een moeilijker recept.” De stem van mijn vriendin haalde me weer uit mijn gedachten. Een moeilijker recept? Hoe moeilijk? Maar mijn interesse is gewekt. “Ik heb gehoord dat veel van de Ira studenten een Franse achtergrond hebben, zoals een jongen genaamd Larius... M-Marius Legume?'' Marius. Het was een naam die ik al eerder door de gangen heb horen waaien. Was die jongen echt zo bijzonder? Hoewel hij een Ira student is, heeft hij al een bepaalde indruk gewekt onder Metanoia studenten. Natuurlijk luister ik niet naar de geruchten die zich als een lopend vuurtje verspreid hadden door de school. Nee, als hij naar het feest zou komen, zal ik mijn eigen oordeel vellen. ''Wat vind je van macarons? Ongeveer 1,5 uur tijd om te maken en dan nog in de oven.'' Weer haalde Daisy me uit mijn dromerige overpeinzingen. Zodra het woord macarons bij me geland was klikte het in mijn hoofd. Maar natuurlijk. “Dat is een goed idee! We kunnen dan ook lekker met de kleurstof in de weer. Misschien zelfs een aantal zwartkleurige als een soort welkomstcadeautje? Wat voor kleuren denk jij dat ze allemaal leuk vinden? Misschien moeten we ook nog wat hartigs maken, zoals pesto-broodjes.” Maar nu liep ik weer te hard van stapel. Eerst het macarons-idee verder bekijken. Nu was het mijn beurt om over mijn vriendin haar schouder mee te kijken terwijl ze de ingrediëntenlijst opsomde. ''Voor 50 stuks hebben we 375 gram poedersuiker, 200 gram amandelmeel, 125 gram fijne suiker, 5 eiwitten, een snuf zout en kleurstof nodig. Ze gaan ook met grote hoeveelheden tegelijkertijd.'' Mijn hoofd begon te tollen van alle cijfertjes. Voor vijftig stuks was dat allemaal nodig, dus dan voor honderd… En voor tweehonderd… Ik schudde met mijn hoofd om mezelf los te trekken van de achtbaan in mijn hoofd. We hebben geen tijd te verliezen. Mijn voeten wilden me dan ook al in beweging brengen om de eerste beslagkommen te pakken, maar ik zag dat Daisy haar blik naar de klok was gegleden, alsof ze nog aan iets dacht. “Dan hebben we ook nog tijd om ons klaar te maken voor het feest zelf, want ik wou je nog iets belangrijks vragen…” Haar woorden vielen stil en even wist ik mezelf geen houding te geven. Wat wilde ze vragen? Was het zoiets moeilijks dat ze het niet durfde te vragen? Wilt ze iemand als date vragen en heeft ze daarbij mijn hulp nodig? Ging ze me nu vertellen dat ze toch niet naar het feest zou komen? “Staat blauw of roze mij leuker?” De vraag overrompelde mij, het was totaal niet wat ik verwacht had, maar een brede glimlach nam bezit van mijn lippen terwijl ik haar nog eens goed bekeek. “Het ligt er totaal aan wat voor tinten blauw en roze het zijn. Denken we hierin meer in het aspect pastel of neon? Meer navy of sky blauw? Zalmroze of hot pink?" Ik was weer begonnen met ratelen en ik kuchte mezelf snel bij de les. "Sorry daarvoor, maar ik denk dat roze over het algemeen meer bij je past, het brengt je warme persoonlijkheid meer naar voren.” Ergens moest ik hier ook om lachen. Make it blue, make it pink. Iets waar twee van mijn peettantes nog steeds wekelijks over lopen te kibbelen. “Heb je toevallig foto’s? En eventuele accessoires? Je kan ook dingen van mij lenen als je wilt. Vertel me er alles over terwijl we aan de slag zijn, want jammer genoeg begint de klok nu echt te tikken.” En we hadden geen betovering die hem stil kon zetten, hoe graag ik haar alle aandacht wilde geven die ze verdient, zeker voor een feest als dit. “Maar met een power-bakkersteam als ons moet het allemaal goed komen.”

✧ "Now, come have a nice cup of tea, dear. I'm sure it'll work out somehow." ✧

[ bericht aangepast op 25 maart 2023 - 19:47 ]

---

Credendo Vides