[RPG • 250] Alfea College • speeltopic II - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek
  • 29 maart 2022 - 12:51   reguluswife is offline
    reguluswife
    reguluswife 37248

    ALFEA COLLEGE
    "Discomfort Is Where Growth Lies."

    STORYLINE
    Alfea College is een school die zich richt op het verder ontwikkelen van fairies en specialists. Sinds het ontstaan van de school zijn er twee verschillende meningen over de manier van lesgeven. Voor zover bijna iedereen zich kan heugen is dit de afgelopen tientallen jaren voornamelijke op de moderne manier gebeurd. De traditionele manier was de doofpot ingestopt, dacht men.
          Halverwege het vorige schooljaar was er de eerste waarneming van een Burned One sinds tientallen jaren. Hoewel hier eerst over gedacht werd als een unieke verschijning, namen de hoeveel waarnemingen toe naarmate de maanden vorderden. Voor een kleine groep nog bestaande traditionalists werd het steeds duidelijker dat de moderne manier van werken een te klein effect had op het terug dringen van de grote aantallen Burned Ones en andere dreigingen. Een week geleden heeft deze groep het regime op Alfea onder dwang overgenomen. Per direct zijn er nieuwe regels ingevoerd.

    rollentopic • praattopic • speeltopic I • story • spreadsheet

    PERSONAGES
    Ladies
    ♀ Myka Montarac - 20 - 3 - specialist - U - mikaelsondaddy
    ♀ Nevya Levan - 20 - 3 - air fairy - T - mikaelsondaddy
    ♀ Remy Ó Braonáin - 20 - 3 - earth fairy - U - mikaelsondaddy
    ♀ Phyre Falconsky - 21 - 3 - fire fairy - M - Elentiya
    ♀ Isla Rothberg - 22 - 4 - specialist - M - Elentiya
    ♀ Maerilyn of Linphea - 21 - 3 - earth fairy - M - Enjoy_20
    ♀ Cassia Laiken - 20 - 3 - mind fairy - U - Enjoy_20
    ♀ Aiofe O'Malley - 18 - 1 - light fairy - M - Tahani
    ♀ Mari Solberg - 20 - 3 - mind fairy - U - Tahani
    ♀ Lune Castemont - 20 - 3 - light fairy - U - Tad
    ♀ Leysa Rothberg - 18 - 1 - specialist - M - Starsight
    ♀ Hayden Gahlman - 19 - 2 - water fairy - M - Starsight
    ♀ Nerissa Ajax - 20 - 3 - specialist - U - Gallowglass
    ♀ Ember Hayes - 20 - 3 - water fairy - U - calice
    ♀ Jelka Kasun - 18 - 1 - specialist - U - RadioTapok

    Gentlemen
    ♂ Ramsay Rothberg - 20 - 3 - specialist - M - calice
    ♂ Aerys Callahan - 22 - 4 - light fairy - U - calice
    ♂ Rush - 20 - 3 - specialist - T - calice
    ♂ Bruno Castillo - 22 - 4 - specialist - M - calice
    ♂ Leander Madsen - 19 - 2 - specialist - M - RadioTapok
    ♂ Faolan Callahan - 20 - mind fairy - T - RadioTapok
    ♂ Caelan Haywood - 22 - 4 - specialist - T - Lunation
    ♂ Dante Parrish - 20 - 3 - fire fairy - M - Lunation
    ♂ Týr Pedersen - 22 - 4 - fire fairy - M - Tahani
    ♂ Asher Dugray - 23 - 4 - specialist - M - Salamanca
    ♂ Rainn Kovsky - 22 - 4 - fire fairy - T - Salamanca
    ♂ Dorian Castemont - 22 - 4 - specialist - M - mikaelsondaddy
    ♂ Reilly Donaghue - 21 - 4 - air fairy - T - Starsight
    ♂ Carson O'Malley - 20 - 3 - specialist - T - Starsight
    ♂ Ronan Faughn - 19 - 2 - water fairy - M - Gallowglass
    ♂ Kit Vernon - 21 - FC - 3 - specialist - T - 1.4 - Mirabel
    ♂ Xavier Castillo - 21 - 4 - specialist - T - Tad
    ♂ Matías Cross - 21 - 4 - specialist - M - Elentiya

    CHARACTER WHEREABOUTS
    italics = turn to post

    dark corner
    Myka & Rainn

    table with drinks
    Dorian & Phyre
    Dante & Remy
    Asher & Ramsay

    dancefloor
    Isla & Rush

    next to the dance floor
    Aerys & Mae

    somewhere at the party
    Lune & Matías
    Caelan & Cassia
    Aiofe & Leysa
    Bruno & Nissa
    Kit & Tyr

    near the wall
    Nevya & Xavier

    outside
    Hayden & Ronan
    REGELS
    • Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
    • Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
    • 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
    • De Quizlet huisregels gelden hier ook.
    • Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
    • Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
    • Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
    • Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
    • Alleen mikaelsondaddy maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

    shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

    [ bericht aangepast op 20 juni 2022 - 17:02 ]

    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    3 mei 2022 - 2:16   Tad is offline
    Tad
    Tad 3475

    Xavier Castillo

    The best lies about me are the ones I told




    Xav had geen tweelingbroer.
          Het was een leugen die hij in al zijn jaren op Alfea moeiteloos had volgehouden zonder dat ook maar iemand er vraagtekens bij had gezet. Aanvankelijk had het als een doodzonde gevoeld om te doen alsof zijn oh zo perfecte broer niet bestond en was het alsof zijn veroordelende blik hem overal volgde, zelfs als diens lichaam niet fysiek aanwezig was. Gaandeweg had Xav echter geleerd dat Bruno hier geen macht over hem had. Geen ziel op Alfea had ooit de vergelijking tussen hem en Bruno gemaakt. Natuurlijk niet: die gast bestond niet.
          Xav had geen tweelingbroer.
          En toch stond hij hier juist nu voor hem, met dezelfde zelfvoldane grijns op zijn gezicht als hij altijd al had gehad. Geen silenzio Bruno kon hier tegen op. Xav wist dat het niets te maken had met het witte goud dat hij zojuist had gesnoven. Dit was geen oefening, zoals eerder die avond. Fuck.
          “Jeetje, Xav, ken je nog maar één woord? Nee?” De spottende stem van Bruno zorgde ervoor dat hij in beweging kon komen. Ongelovig liep hij naar achteren, in een poging weg te raken nog voordat de situatie erger zou kunnen worden, maar uiteraard liep hij een godvergeten plantenbak aan diggelen die al net zo weinig recht had om daar te staan als Bruno had. Er ging echter slechts één ding door zijn hoofd op dit moment: hij moest hier wegkomen voordat…
          “Tering.” Tering. Ash. “Bro, rustig.” Het was alsof hij hem vertelde rustig te blijven terwijl er een voltallig leger aan Burned Motherfuckers op hem afgestormd kwam. De sterke armen van zijn beste vriend hielden hem fysiek weliswaar overeind, maar zijn woorden bereikten mentaal niet hetzelfde effect. Dit, deze situatie, kon zich niet afspelen. Niet nu. Nooit. Bruno had zijn hele leven al genoeg plezier gehaald uit dingen voor Xav zijn neus wegkapen. Hoe moest hij in godsnaam rustig zijn als het hele circus opnieuw zou beginnen? Hij schudde de armen van Ash van zich af en wreef nerveus met zijn hand in zijn nek. Het eerder opgedroogde zweet van buiten, had plaats gemaakt voor vers zweet. Hij kon het zich niet herinneren dat het zo warm was geweest.
          “Broer, rustig. Gaat het?”
          “Ja, broertje, gaat het?”
          Xav klemde zijn kaken opeen. Het waren twee nagenoeg dezelfde zinnen, maar slechts één daarvan voelde oprecht aan. Slechts één daarvan was daadwerkelijk zijn broer. Het was degene met wie hij zij aan zij gevochten had; niet degene die tegenover hem stond. Het was degene die feilloos aanvoelde wanneer het niet oké ging met hem en daar in een klein, karakteristiek gebaar – een korte knuffel en kus op zijn slaap – gerust over probeerde te stellen; niet degene die enkel maar olie op het vuur gooide om vervolgens vol vreugde te kijken hoe het vuur ontspoorde. Het was degene die zijn relatieshit probeerde glad te strijken zodat het weer goedkwam; niet degene die zijn kans schoon zag om zijn vriendin te stelen.
          Bruno was zijn fucking broer niet. Hij kwam niet eens dichtbij. De race voor die titel was in ieder geval één wedstrijd die hij nooit van zijn oh zo perfecte leven zou kunnen winnen.
          “Je flikkert op,” siste hij daarom vol gif naar de jongen met wie hij slechts een zwakke bloedband deelde. “Je wilde hier nooit zijn. Voelde je altijd te goed voor deze school. Dus je tyft op, of anders…”
          “Wat is hier aan de hand?” Xav klemde zijn kaken opeen bij het horen van de stem van Ash. Dit ging verkeerd. Ondanks, of misschien dankzij, het snuiven van zojuist wist de specialist dat hij dit af moest kappen. Bruno moest hier weg. Eerder gisteren dan vandaag.
          “Niks,” snauwde Xav dan ook bot voor zijn doen, al was het meer om de situatie dan naar zijn vriend. “Gewoon een fucking eendagsvl- …”
          “Nou, nou. Is dat niet een beetje overdreven Xav?” sprak de onwelkome eendagsvlieg. “Dit is niet hoe je je broer verwelkomt op je school!” Dit ging fout.
          “Wie ben jij?” Dit ging nog fouter dan de keer dat hij in een dronken bui een natuurdocumentaire had trachten te maken over Rainn in zijn natuurlijke habitat en zijn volgers via een livestream de consequenties op de eerste rij hadden mogen aanschouwen. “En wat is er zo grappig, dude?” Xav wist dat hij tussenbeide moest komen en dit gesprek moest kapen, om ervoor te zorgen dat Bruno het b-woord niet meer zou noemen, maar hij vond de woorden niet. De specialist was niet vies van een leugen, een deel ervan was zelfs bij Ash bekend, maar op dit moment wist hij dat hij zich met de rug tegen zijn muur bevond. Bruno was hier in levende lijve, en doen alsof hij niet bestond zou niet langer een oplossing zijn.
          “Xavier.” God, misschien had hij aan de start van zijn schoolcarrière moeten aangeven op de allergenenlijst dat personen genaamd Bruno zwaar in zijn allergiezone zaten. Misschien, als hij die lijst serieus had ingevuld, dan zou hij nooit in deze situatie beland zijn. “Je gaat me toch niet vertellen dat je je beste vriend Asher niet hebt verteld over je favoriete tweelingbroer? Dat zou jij toch nooit doen?”
          Xav klemde zijn kaken opeen. Hoe wist die fucking gast van Ash? Was dit allemaal een vooropgezet plan? Was het hele gedoe in het bos karma? Maar hij kon Ash niet kwijtraken. Zeker niet aan Bruno. Inwendig deed hij een schietgebedje, zelfs al zou Remy hem ongetwijfeld vertellen dat het zo niet werkte. Het kon hem niet schelen. Als er een god was, dan moest ie het verdomme maar eens een keer laten merken. Zijn hersenen maakte overuren en maar half kreeg hij mee hoe Bruno zich voorstelde. Als een stier naar een rode lap werd Xavs blik naar zijn uitgestoken hand getrokken. Oh fuck off. In een woest gebaar mepte hij de hand weg – een tweede keer toen Bruno met diezelfde hand door zijn haren woelde. Het zou niet meer zo zijn zoals vroeger. Hij zou niet langer lijdzaam toekijken hoe zijn hele leven opnieuw gekaapt werd door deze gast. Dit keer zou hij terugvechten.
          “Waar is ons lieftallige zusje, Xav?” Als blikken konden doden, dan was Bruno nu ter plaatse neergevallen. Xav zijn vuisten waren gebald en hij zwoor bij dezelfde god aan wie hij zojuist een schietgebedje had gericht, dat hij zichzelf niet langer in de hand zou hebben als er nog één opmerking uit zijn zogenaamde broer zou komen. Juist op tijd kondigde hij echter zijn aftocht aan. Xav hoorde het niet eens meer. De woorden waren flarden. Het enige wat nagalmde in zijn hoofd waren de woorden die nooit uitgesproken hadden mogen worden: broer, broertje, zusje, twin, … In een betere bui had hij er een drankspel van gemaakt, maar voor nu duurde de lijdensweg nog even voort.
          “Weet je wat, Xav, morgenochtend, familieontbijtje. Ik ben enorm benieuwd naar deze fantastische instelling hier en wie beter dan mijn eigen broer om me de school te laten zien. Goed plan, vind je niet?” treiterde Bruno. De woorden, in combinatie met het op arrogante wijze wegvegen van het restje poeder dat nog aan zijn neus had gekleefd, liet iets in Xav knappen. Dit was het. Dit was de druppel. Hij zette een pas naar voren; zijn vuist klaar om uit te halen.
          “Je mag je fucking gelukkig prijzen als je de fucking morgen nog ziet als je nu niet fucking g…” Asher. Pas toen Bruno zich onverstoord tot zijn vriend richtte werd hij zich weer bewust van zijn bro. Het zorgde ervoor dat hij zijn vuist liet zakken en zichzelf probeerde te kalmeren. Het opgefokte, rusteloze gevoel liet zich echter niet sussen. Dus op het moment dat Bruno op geheel onuitstaanbare wijze was verdwenen, barstte Xav los.
          “Hij is mijn godvergeten broer niet!” riep hij woest, in de hoop dat Bruno het nog luid en duidelijk zou horen. “Hij is fucking niemand. Ik maak hem af als hij niet weg gaat. Hij is dood voor me. Ik maak hem…” Zijn stem stierf weg. De opluchting die hij had gevoeld omdat Bruno Ash liet voor wat hij was, voor nu, maakte plaats voor paniek.
          “Fuck,” stootte hij uit. Verloren woelde hij met zijn hand door zijn haren. IJsberend door de gang van Alfea trapte hij tegen de omvergelopen plantenbak aan. De losse scherven belandden enkele meters verder; net zo aan diggelen als zijn relatie zou zijn als Nev hierachter zou komen. Of beter gezegd: als Bruno achter zijn relatie zou komen. “Fuck, fuck, fuck.”
          Haastig grabbelde hij naar het oude toestel van Ash in een poging om de schade te beperken. Pas toen hij de berichtjes verzonden had, besefte hij dat Bruno in dit eerste gesprek wellicht al meer schade had toegebracht dan hem lief was. Nerveus draaide hij zich om, verloren naar Asher starend voor enkele tellen in de hoop dat zijn bro hun abronnement niet zou willen stopzetten.
          “Fuck, bro,” vervolgde hij zachter, na een machteloze stilte, waarbij zijn bloeddoorlopen ogen zich trachtten te focussen. Bruno was er out of the blue. Hij had gelogen en geschreeuwd tegen zijn bro. Nev was pissig om god mocht weten welke reden. Er was maar één logische verklaring. “Wij zijn doodgegaan daarbuiten, hè? We zijn in de fucking hel… toch?” Met smekende ogen keek hij zijn echte broer aan, alsof de dood een aantrekkelijkere optie was dan de echte waarheid onder ogen te moeten komen.

    To Ember
    — wist je hiervan
    — wist je dat die godvergeten klootzak hier is?
    — what
    — the
    — fuck
    — is
    — hij
    — hier
    — we moeten dit fiksen
    — en niet zeggen dat het mijn probleem is
    — je weet verdomd goed dat het evengoed jouw probleem is
    — hij vroeg naar mn zusje
    — waar mensen bij waren
    — voor je het weet is het out in the open
    — siski from another misski
    — dus beter help je dit te fiksen


    To Cassia
    — jij en ik
    — wanneer smoken
    — fucking hell cash
    — heb je toevallig geen voodoo powers?


    To Rush
    — oh kom op rushki, waar is je gevoel voor avontuur?
    — was best vet toch?
    — beetje flexen met wapens en elke fairy in heel alfie zwijmelt weg
    — ze zouden ’t goed doen op het kampvuur
    — de burnies, bedoel ik


    To Nev
    — ???
    — ik appte je in het fucking bos
    — denk je dat ik je voor de lol met ash zn phone app?
    — mijne is dood. ikzelf niet
    — dus ‘hey xav’ of ‘blij dat je veilig bent xav’ will do
    — maar fuck deze ruzie
    — ik moet je zien nev
    — alsjeblieft?
    @ hallway w/ brunonono + ashtray

















    She's imperfect but she tries

    3 mei 2022 - 16:21   darkurge is offline
    darkurge
    darkurge 3074

    Ember Scarlett Hayes
    Water Faerie • Third Year • Fit • Hospital wing• Caelan

















    "Kom je daar nu pas achter?” Had Caelan Ember haar woorden herhaald. Breed glimlachend stond de water fearie nog altijd voor haar ex-vriend in de ziekenzaal. Bij hem zijn voelde zó goed. Caelan was vanaf die ene nacht dat ze samen naar huis waren gegaan de enige man waar haar hart sneller van was gaan kloppen. Maar inmiddels waren dingen veranderd. De knipoog die haar knappe ex haar gaf veroorzaakte niet langer een wervelwind aan vlinders in haar buik. Het was alsof de vliegende insecten waren opgestegen en haar lichaam hadden verlaten. Terwijl ze haar liefde voor Caelan met zich mee hadden genomen.
    Het deed pijn.
          Ratelend stelde Ember Caelan op de hoogte van haar avond. Ze vertelde hem alles over wat ze de laatste uren sinds het feest had meegemaakt. Alles, op hem na.
    ''Klinkt alsof je meer hebt meegemaakt dan wij daarbuiten,” Merkte Caelan grinnikend op. De vrolijke uitdrukking op zijn gezicht liet Ember weer opleven. Ze konden nog gewoon vrienden zijn, ze hoefde hem niet te missen in haar leven.
    “Ik had je wel geappt,” verdedigde hij zichzelf, “je hoeft je echt geen zorgen om mij te maken, zelfs met ‘die clown’ is het gelukt. Je kan hem haten, maar hij is wel een goede vechter.”
    Pijlsnel schoten Ember haar ogen richting het plafond van de ziekenzaal. “Ja, dat zal wel.” bracht Ember nogal ongelovig uit. Iemand die zich zo opstelde in het dagelijks leven verdiende het niet om aan Caelan’s zijde in het donker te vechten.
          Ze wilde echter de schoolclown haar tijd met Caelan niet laten verpesten en dus fantaseerde Ember snel verder over hoe het geweest zou zijn als zij met haar ex buiten was geweest. Samen vechtend tegen de vijand. In haar opwinding had Ember Caelan zijn polsen gepakt, de afstand tussen hen beiden tot het minimum verminderd en staarde ze met grote, bruine ogen in de zijne. Een druppel water welke op Ember haar hand terecht kwam liet de bubbel van haar fantasie barsten en geschrokken van haar eigen nalatigheid haalde ze snel al het water uit Caelan’s uniform.
          Glimlachend keek Caelan haar aan. Oh, ze zou hem wel kunnen zoenen! Als hij er niet was... Nu Caelan zijn pak niet meer nat was, had hij geen enkel excuus meer om geen selfie met haar te willen maken. Na snel samen een kiekje te hebben geschoten en nadat Ember diezelfde foto met een gezellige tekst op haar insta story had gezegd keerde ze zich weer tot haar ex. Ember pakte Caelan zijn hand vast. Haar slankere en kleinere vingers verstrengeld in de robuuste handen van haar ex voelde zo geborgen. “Ik heb je gemist,” Verzuchtte ze toen.
          Maar Caelan beantwoordde die uiting van genegenheid niet. In plaats daarvan sprak hij verder over zijn avontuur buiten. Had hij haar niet gemist? Ember wilde er verder niet op ingaan. Wat de jongen buiten had meegemaakt was zo heftig, natuurlijk wilde hij het daar over hebben. Bovendien was C toch nooit echt een prater geweest.
    ”Je hebt wel gelijk tho, met jou erbij had het wel een episch gevecht geweest. Die Burned Ones hadden geen schijn van kans met jou erbij.” zei hij.
    Ember haar ogen lichtten weer op. Zie je! Hij zag het ook. Plagend haalde Caelan zijn hand door Ember haar haren en waar ze het bij ieder ander onuitstaanbaar zou vinden, gaf de aanraking van haar ex iets van de speelsheid aan haar over. Ze kon weer rustig ademhalen. Ember nam de fles whiskey die Caelan naar haar uitstak van hem over en nam een slok. “Maar als je daarbuiten was geweest dan had je geen therapeutische sessie met Týr en Nissa gehad, en bovendien ook geen Burned One op je netvlies staan.”
          Maar met Caelan zijn zou het altijd winnen van welke therapiesessie dan ook. Of welk ander persoon dan ook. Ember kneep in Caelan zijn hand. “Maar, dan had ik ook op mijn netvlies staan hoe jij zo’n monster neerhaalde!” Zei ze euforisch.
    ''Ik zie het als een voordeel. Had je echt naar buiten willen gaan?''
    “Natuurlijk,” Liet Ember hem weten. “Met jou wil ik overal naartoe..”
    En toen stierf Ember haar stem weg. De geur van rook, brand, as had haar bereikt en met een groots gebaar zwiepte Ember haar lange rode haren over haar schouder en draaide ze haar gezicht naar de deur. Daar stond hij. Plots was hij hier voor haar verschenen. Het lot had hun eerder naar elkaar toegebracht dan ze had durven dromen. Rainn’s geur welke ze eerder die avond zo vol genot had geroken, was ineens hier aanwezig. Zijn blik ving de hare. Zijn doordringende ogen keken naar haar. Ember had het gevoel alsof ze niet langer op de grond stond, maar zweefde op een dikke, zachte wolk. Alles aan de blik van Rainn bevestigde wat ze al zolang had gevoeld: hij was de hare. De ware! De kilheid, de afstandelijkheid in zijn ogen... het had iets liefkozends. De kilte van zijn blik, maar de hitte die hij kon opwekken. Het waren twee uitersten samengebracht in één man waardoor Ember volledig in vuur en vlam werd gezet.
          Nog altijd met Caelan’s hand in de hare hief Ember haar vrije hand op. Ze liet het raam naast Rainn volledig condenseren. De buitenlucht en de maan waren niet langer zichtbaar. De gehele buitenwereld werd onttrokken aan het zicht door het vocht dat Ember op de ramen liet verschijnen. Schrijvend in de lucht, liet haalde ze woorden tevoorschijn in de gecondenseerde ruit. Het was niet lastig om haar hart te laten spreken, helemaal nu ze haar toekomstige man recht in zijn ogen kon kijken. Zonder hun oogcontact te verbreken schreef Ember de woorden die haar diepste verlangen uitten op het raam. Eenmaal uitgeschreven bracht ze haar hand naar haar lippen, blies een kus naar Rainn en zei ze geluidloos “soon..” Waarna ze naar het raam knikte en zich weer tot Caelan wendde.
          Voor nu moest ze Rainn achterlaten met woorden die haar zielsverlangen naar hem zouden moeten vertalen.

    My fiery phoenix, how thrilled I am to see you on this dark night
    I am taken by the way you spark, burn and ignite,
    When the clock strikes midnight on Halloween
    I will show you what I’ve always seen
    Nothing in this world will stand between you and me
    For months I’ve been your greatest devotee
    I’m counting down the days, watching the passing of the time
    For a while I’ve been patient, but now I can no longer wait for you to be mine.

    Stond geschreven op de gecondenseerde ruit.
          Haar hele lichaam leek na te schokken, na te tintelen van die eerste, kleine interactie die ze met hem had gehad. Hier had ze al weken van liggen dromen, maar nu was het dan eindelijk gebeurd. Het enige wat haar nu nog te doen stond was afwachten tot Halloween en dan..
    “Ben jij alweer aan het daten?” Vroeg ze uit het niets aan Caelan. “Je zou het me wel vertellen toch?”
    Daarna haalde Ember haar telefoon te voorschijn en verdwenen alle dromerige gevoelens als sneeuw voor de zon. Xavier had een warrig geheel aan paniekerige berichten haar kant op gestuurd en fronsend nam Ember de informatie in zich op. Van haar telefoon keek ze naar Caelan en daarna weer terug naar haar scherm. Shit. Ondanks dat ze Caelan had verteld over Bruno en de bloedband die zij deelden, had ze met geen woord gerept over Xavier. De enige persoon op de hele school die wist van de verwantheid tussen haar en de specialist was haar voormalige beste vriendin Cassia... En vrijwel meteen wilde Ember haar hulp inroepen, maar dat kon niet meer.
          Voor een splitsecond overwoog Ember om haar zorgen met Caelan te delen, maar zo snel als dat idee was opgekomen, zo snel schoof Ember het ook aan de kant. Nee, niemand kon dit weten. Ze was een volbloed fire fearie, met toevallig andere krachten. Het was een beetje een long stretch, maar niet zo bizar als verwant zijn aan specialisten. Met een noodgang stuurde Ember een stortvloed aan berichten terug aan haar halfbroer. Xavier moest rustig blijven. En zij ook.
          Ember stopte haar telefoon weg en zette een stap in de richting van Caelan. Ze moest haar kin liften om ex-vriend nog steeds in de ogen te kunnen kijken. Haar borst kwam tegen de zijne aan. Plotseling leek de waarheid zo te dicht bij te komen. Het was van levensbelang dat dit verhaal het daglicht nooit zou zien. Want stel je voor... Wat moest Rainn wel niet van haar denken als hij wist dat ze hetzelfde DNA als Xavier of all people deelde. Angstvallig kneep Ember in Caelan zijn hand. “C,” Begon ze ongerust. “Heb jij iemand verteld over mijn -” Ember slikte. “familiesituatie?” Vroeg ze toen en ze nam weer een slok van de whiskey welke brandde in haar keel. Please, C, heb het voor je gehouden.... smeekte ze haar ex in haar hoofd.
    To: Caelan (🕷️, not ex-boyfriend )
    C! CRISIS!
    Deze avond houdt maar niet op..... hoeveel onverwachte wendingen staan ons nog te wachten terwijl de maan aan de hemel staat?!?!?!?!?!??!

    To: Xavier 💝
    Ten eerste, doe eens even rustig
    Ten tweede, nee ik wist hier niets van
    Ten derde, maak je niet zo druk, B is vanavond al weer weg.
    Ten vierde, gebruik niet het woord ‘fuck’ tegen mij
    Ten vijfde, noem B geen klootzak....... dat jullie niet goed overweg kunnen is jullie probleem. Ik ben NIET Dr. Phil.
    Maar ja, ik wilde je al appen...
    Ik hoorde het net van Myka, dat B hier was, zij had hem buiten al getroffen in de stromende regen
    Ze is over haar oren!!!! Misschien krijgen we er een familielid bij!! HOE LEUK?
    Oke, maar, even over ons.....
    Zolang JIJ en IK niets zeggen tegen NIEMAND......
    En B na vanavond weer gevlogen is..... hebben wij 0 PROBLEMEN.
    MAAR DAN MOET JIJ NIET ZO PANIKEREN.
    DUS HOU JE MOND
    Wie heeft het gehoord toen hij naar mij vroeg???????
    WE KUNNEN DE SCHADE BEPERKEN
    PLAN NOT RELATED GAAT NU IN!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    Oja..............................
    Misschien moet je Cassia ontwijken......................
    Het kan zijn dat zij het weet.........
    Van ons....................
    Die heks is in mijn hoofd gedoken...............
    SO STAY AWAY!!! VOOR ZE HETZELFDE DOET BIJ JOU!!!!
    NIEMAND HOEFT HIERVAN TE WETEN

    To: Queen M ❤️❤️❤️
    Aan C hangen zal ik voor altijd doen
    Hij heeft een plek in mijn hart welke voor eeuwig voor hem gereserveerd is
    MAAR OMG MYK!!! IK HEB HOI GEZEGD
    EN WE HADDEN OOGCONTACT.
    Halloween.
    Dat is de avond.
    Alles verloopt volgens plan!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    Hoe is het met Grumpy Ass Fearie hater????

    To: Islay🔥
    Ramsay is vast ergens in de school
    Maak je geen zorgen om hem
    Ik weet zeker dat hij ergens rondhangt
    Moet ik anders even de specialisten appen?????? Heb ze ook naar C gevraagd!!!! Sws weet iemand waar hij is. Je hoeft het maar te zeggen!!!!
    En ISLA, niet de hele wereld op je schouders dragen he.......... Je hebt jezelf al om door dit leven heen te moeten voeren. Weet dat je klein van stuk bent, maar dat is al genoeg !!!!
    KNUFFEL

    To: TyrBaby🥂
    TYR
    VERGEET HEM EN ZIJN BILLEN!
    ZWICHT NIET VOOR DIE RONDE, HEERLIJKE DERRIERE!
    HET VERLEDEN IS GEWEEST, JE MOET HET LATEN GAAN
    MET GEESTEN UIT HET VERLEDEN ZOENEN IS VER ONDER JOUW NIVEAU
    Ik om ZSM terug
    Moest naar C....... Hij wilde geen selfies sturen en was op de ziekenzaal........... Maakte me zo druk!!!
    Maar hij is oke KIJK
    *Insert selfie she made earlier *
    Jij ook selfie??????????


    I'm so selfish with your love, I can't lie
    It's all I'm thinkin' of, Each and every night

    You wouldn't dare
    Be thinkin' of her
    I'll kill her

    [ bericht aangepast op 3 mei 2022 - 16:40 ]

    3 mei 2022 - 17:51   LordJohn is online
    LordJohn
    LordJohn 10836

    Aoife O'Malley
    18 — year 1 — light fairy — undecided — outfit — infirmary her room — Ronan alone

    I wrote some words and then I stared at my feet

    became a coward when I needed to speak

    I guess love took on a different kind of meaning for me

    so when I go just know it kills me to leave
    'Red Fountain,' antwoordde Ronan. 'Specialisten van een andere school.' Aoife knikte kort en begrijpend. Ze had weleens van die andere school gehoord, maar ze had er nooit over nagedacht dat die specialisten hierheen zouden komen. Het leek haar raar dat er zomaar studenten van een andere school voor naar Alfea zouden komen. 'Zou het zo erg geweest zijn buiten dat ze hulp nodig hadden van een andere school?' Aoife slikte even en beet op haar onderlip. Daar had ze nog niet eens over nagedacht. Ze had eerder gedacht aan het feest en dat het schoolbestuur andere mensen zou uitnodigen om de feestvreugde te verhogen, maar... ja, misschien waren ze inderdaad uitgenodigd om te komen helpen. Shit. Haar hartslag verdubbelde. Op dat moment grepen zowel zij als Ronan naar haar telefoon. En eindelijk, eindelijk, had ze een lading appjes terug van Leysa. Ze was oké en leek weer binnen te zijn. Aoife tikte meteen tien berichten terug. Ze wilde haar beste vriendin maar al te graag helpen. Ze kon zich geen voorstelling maken van hoe eng en heftig het buiten geweest was. Fuck. Het beeld van haar moeder brandde op haar netvlies.

    To: Leysa 🏹
    Ohhhhh eindelijk eindelijk
    Godzijdank ben je oké
    Had niet langer moeten duren of ik was je op komen zoeken!!!
    Ik ben in de buurt van de ziekenzaal, moet ik een fles wijn en een reep chocola halen?
    Wat is er met Isla? ):
    Ik ben hier voor een knuffel
    Oh ik heb chocola in mijn kamer!! 🍫🍫 Ik ga het meteen halen!!
    En ik ga me omkleden
    En wat doen die mensen van Red Fountain hier?
    'Zie je Leysa of Carson al ergens?' vroeg haar beste vriend toen. Aoife schudde haar hoofd.
          'Leysa is weer binnen, maar Carson heeft nog niet gereageerd.' Ze slikte kort en haalde haar hand door haar roze-geverfde haren heen. Nog steeds droeg ze het zwarte jurkje dat ze speciaal voor het feest aan had getrokken. Het was nu echt niet meer nodig om feestelijk gekleed te zijn. Misschien moest ze gewoon naar haar kamer gaan. De stress van de afgelopen uren was niet gezond. Ze keek Ronan aan en glimlachte. 'Ik ga even naar mijn kamer. Ik heb chocola liggen voor Leysa en ik wil me omkleden. Ik zie je later weer, oké?' Ze omhelsde Ronan heel stevig en liep toen in de richting van de slaapvertrekken.

    De steen in haar maag werd met de minuut zwaarder. Toen ze eenmaal in haar kamer was, smeet ze de deur iets te hard dicht en plofte ze op haar bed neer. Ze keek nog eens naar haar telefoon en zag appjes van haar broers en vader, maar niet van Carson. Cillian en Aidan wilden weten hoe het met Carson was en hoe het met Aoife ging. Ze wisten wat er de laatste keer dat zij een Burned One tegen waren gekomen gebeurd was. En het had voor de dood van hun moeder gezorgd.
          En ze wisten nog steeds niet 100% hoe die beruchte avond was verlopen.
          Aoife voelde de tranen achter haar ogen prikken. Ondertussen was het bijna een halfjaar geleden gebeurd, en haar broers en vader hadden geen idee wat tot de dood van hun moeder en vrouw had geleid. Als Aoife nou gewoon thuis was gebleven, als ze alleen maar kwaad in haar kamer was gebleven, was het beter geweest. Maar nee, ze had zo nodig naar buiten moeten gaan, de bossen in. En toen haar moeder erachter kwam dat ze weg was... Het gegil zou voor altijd in haar hoofd klinken. Een traan viel over Aoife's wang en met een snelle en harde beweging veegde ze die weg, maar ze wist dat er nog meer zouden komen. Niet vaak nam ze de tijd om na te denken over haar moeder, maar op dit soort momenten, nu het weer allemaal erg dichtbij leek, kon ze er niets aan doen. Ze had zo, zo, zó veel spijt van haar acties. Het liefst wilde ze de tijd terugdraaien en alles opnieuw doen. En... ze had haar familie moeten vertellen wat er écht gebeurd was. Dat het haar schuld was geweest. Maar het was nu al te laat. Zelfs een paar uur na haar dood was het al te laat. Ze had verteld dat zij achter haar moeder aan was gegaan en dat ze haar toen in het bos had gevonden, dood. Ze had gelogen, en ze zou met die leugen moeten leven.
          Verwoed veegde ze nog enkele tranen van haar wangen. Ze wilde niet dat haar kamergenote Lune ineens binnen zou lopen en een hoopje ellende aan zou treffen op Aoife's bed. Ze had geen idee waar de andere light fairy was, maar het was niet ondenkbaar dat ze op een gegeven moment hun kamer in zou komen. En ze wilde ook niet dat haar suitemates Ember of Remy haar tegen zouden komen. Gefrustreerd kwam ze overeind van haar bed en deed ze het zwarte jurkje uit. Ze greep van de stapel schone was op de stoel naast haar bed een paarse trui en een spijkerbroek en trok die outfit snel aan. Op dat moment herinnerde ze zich de 'belofte' aan Leysa. In de lade van haar bureau bewaarde ze voor noodgevallen altijd ladingen met chocola: repen, zakken M&M's en Maltesers, dozen Merci, ze had het allemaal. Ze pakte een reep Tony's chocolade en plofte weer op haar bed neer. De tranen waren voor nu gestopt met lopen, maar ze wist niet voor hoe lang. Als ze Leysa, of wie dan ook, zou zien, wilde ze niet dat mensen haar met roodbehuilde ogen zouden zien.

    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    5 mei 2022 - 22:41   Ken_ is offline
    Ken_
    Ken_ 18305


    KIT COLLIN VERNON

    Specialist - Year 3 - Traditionalist - EHBO -> Feestzaal - Found Nissa & Týr



    Dat er zoveel emoties door een mens heen konden gaan in zo'n korte tijd wist ik niet. Ik wist niet of ik blij moest zijn of me al jankend in iemands armen storten. Ik was oprecht blij dat ik de twee terug gevonden had, maar langs de andere kant was ik zo angstig. Kon ik - "Kit!" kirde Nissa -licht beschonken- en redelijk enthousiast na mijn woorden, waardoor ik haar met samengeperste lippen een 'akward' smile haf en even wuifde. "Hé." Waar de blondine oprecht bij leek met mij te zien was haar gesprekspartner het omgekeerde, wat natuurlijk voor een moeilijke druk op mijn borstkas voelde. Alsof dat sprankje hoop van net met een harde klap werd uitgedoofd. Ik nam even een diepe teug adem vooralleer ik vroeg of ik erbij mocht komen zitten, iets waar Nissa wel blij mee leek te zijn en opperde om een stoel te zoeken al hield ik haar koppig halt. "Nee nee, is oké. " grimaste ik lichtelijk koppig. Dat ik geadviseerd werd om me 2 weken koest te houden irriteerde me mateloos. Zeker met de situatie buiten de muren van Alfea om, dus haf ik mezelf maximum 3 dagen om even op de kiezen te bijten zodat ik weer zou kunnen trainen met Nissa. Ik dwong mezelf naar de twee toe en besloot me voor de twee neer te zetten. Tyr had me amper een blik gegund, maar ik wilde de hoop niet gaan opgeven al was direct naast hem zitten misschien te veel gevraagd. Dus in mijn snelle beredenering dacht ik soort cirkel gewijs erbij te zitten, waardoor ik nu wat met mijn kruk sukkelde om te zien hoe ik dit zou doen. 'Hoe is het met je been?' hoorde ik Tyr plots zeggen, waardoor mijn blauwe kijkers ietswat verrast naar hem toe sprongen. "Eh- het gaat best-" probeerde ik de blessure wat weg te wuiven, al toonde het onhandige gestuntel en het uiteindelijke belanden op de bips na foute calculatie dat ik toch op mijn tanden aan het bijten was. Waardoor dat eens Nissa nog eens vreog hoe het echt ging ik toch wat schuldig besloot te bekennen dat ik tja...fout was.
    "It hurts like a bitch, maar dat ik het minste." haf ik dan toch zuchtend toe , waarna ik mezelf wat beter probeerde te zetten, been half uitgestrekt terwijl de andere half kleermakersgewijs onder het zere been geplooid lag. "Ik ehm- het spijt me." mijn blik gleed van Nis naar Tyr waarna ik meteen weer wegkijk gezien de tranen van schuldgevoel mij overvielen. "Ik had moeten luisteren en- ik-. Ik het het opgefuckt." of het het wegebben was van de adrenaline of het feit dat ik dit als de kans zag om toch met Tyr te praten wist ik niet maar de frustraties en onzekerheden kwamen meteen boven. "Fuck - ik ben hier niet goed in-." ik krabbelde door mijn donkere lokken -fouten toegeven was niet mijn forté en zeker 'sorry' kwam niet vaak over mijn lippen heen. "Ik- had niet .." hackelend over mijn woorden zocht ik steun bij Nissa , die ondanks mijn been er wel had voor gezorgd dat ik hier nog was. "Ik had moeten luisteren." haf ik toe aan mijn trainingsbuddy, waarna mijn blik naar Tyr gleed. "En ik ben een asshole, ik weet het. Maar ik ehm,wil beginnen met leren luisteren." sprak ik mijn welgemeende excuses naar de twee uit de zenuwen gierden door mijn lijf al besloot ik niet meteen naar de fles drank te grijpen middenin de cirkel...

    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    6 mei 2022 - 16:38   Tad is offline
    Tad
    Tad 3475

    Lune Castemont

    She was like the moon – part of her was always hidden away

    Het was een vicieuze cirkel waaruit ze nooit wisten te ontsnappen, Ramsay en zij. Vanaf het moment dat haar ogen voor het eerst op de jongen waren gevallen, stond al in de sterren geschreven dat ook zijzelf voor hem zou vallen. Voor eenieder die hen daar had zien staan, zou het duidelijk zijn geweest dat de twee nooit gewoon vrienden zouden kunnen zijn. De spanning en aantrekkingskracht tussen hen was zelfs voor een blinde zichtbaar geweest. Diezelfde chemie leidde echter onvermijdelijk tot een explosie, keer op keer weer. Niet veel eerder had de light fairy hem nog verweten dat ze het slechtste in elkaar naar boven brachten en Lune wist dat het de waarheid was: steeds opnieuw volgden immers de onvermijdelijke en allesvernietigende ruzies, waarbij haar eigen handen evenmin schoon bleven.
          Toch was het nooit het einde. Ondanks alle verwensingen die ze in hun turbulente relatie naar zijn hoofd had geslingerd, had ze nooit daad bij woord kunnen voegen. Nooit echt; nooit voor lang. Elke keer dat ze Ramsay erop betrapte met een ander meisje te rotzooien viel ze in een zwarter gat dan de voorgaande keer, om vervolgens opnieuw genadeloos voor hem te vallen. Ergens voelde de pijn veilig en vertrouwd. Nog voordat ze eraan begon wist ze hoe het zou eindigen en nog voordat het eindigde wist ze hoe het zich weer van voor af aan zou herhalen. Wellicht had het iets troostends, de wetenschap dat de specialist ondanks het feit dat hij de oorzaak was van haar diepste dalen, haar nooit de rug toe had gekeerd. Hij zag haar op haar slechtst, op momenten waarop ze zelfs haar broer buiten zou sluiten, maar hij vond desondanks redenen om haar te mogen. Om haar te willen, ondanks alles.
          Tot nu.
          Radeloos had ze hem gevraagd of zij degene was die gek was geworden. Met de stilte die viel zwol het onbehaaglijke gevoel dat ze haar ex – en daarbij zichzelf – volledig was verloren aan. Vanavond was het anders dan normaal, Lune voelde het aan alles. Het besef dat de cirkel ditmaal daadwerkelijk en onomkeerbaar verbroken leek, zorgde ervoor dat haar lichaam licht was beginnen te trillen. Zwijgen was toestemmen. Dit keer dacht zelfs Ramsay dat ze was gek geworden.
          Met tranen in haar ogen sloeg ze echter gade hoe hij zichzelf in beweging zette. Ademloos zag ze hoe hij op haar afkwam en naast haar neerzakte. De arm die hij om haar heen sloeg, zoals hij zo vaak had gedaan, was een baken van hoop waaraan ze zich wanhopig vastklampte. Niets minder dan de woedende uitbarsting van Ramsay had haar in dit dal gejaagd, maar tegelijkertijd was hij de enige die haar er nog uit zou kunnen helpen. En ondanks dat vanavond alles anders voelde, bleef het steeds wederkerende moment van verzoening ook nu niet uit. Desondanks veranderde haar lichaamshouding niet: ze bleef gesloten. Fragiel en kwetsbaar, alsof het kleinste verwijt van haar ex haar definitief de afgrond in zou jagen.
          “Nee, je bent niet gek,” klonken zijn sussende woorden. “Denk eens na, Luun, van alle circus clowns die op deze school lopen ben jij toch niet degene die gek is.” Maar waarom voelde het dan zo? “Ik wil helemaal niet fucken met je hoofd, het spijt me als ik dat heb gedaan.” Speet het hem echt? “Maar waarom laat je je hoofd gek maken door types zoals Rainn of Rush…” Ze zou willen dat ze hier een antwoord op had. “Als het aan Rush lag waren alle faeries allang uitgeroeid, of in ieder geval verbannen van de school…” Dat wist ze, maar met haar was het anders. Toch? Als zij daar in het bos zou zijn geweest en aangevallen zou worden, dan zou hij haar te hulp schieten, … toch? “…en Kovsky, kom op, Luun, je weet toch wat voor dingen erover hem rondgaan…” En of, hij had het haar zelf verteld die nacht onder de bloedmaan. “Hoezo praat je met zo’n engerd? Een gast die voor de grap dieren loopt te kwellen is toch niet met iemand waarmee je wilt omgaan…” Ze slikte. Ze wilde ook niet met Rainn omgaan, maar het was niet alsof ze een keuze had. “Je weet dat ik een fucking hekel heb aan Nev en Mae… maar die twee sporen wel, snap je?” In ieder geval werden dat sentiment door haar vriendinnen gedeeld. “Die andere twee… moet je niet naar luisteren, Luun.”
          Maar naar wie dan wel? In de stilte die viel was dit de vraag die bleef hangen. Het maakte uit naar wie ze luisterde, want aan het einde van de rit leverde het enkel maar destructie op.
          “Ik geloof niet dat Rush iedere fairy haat…” probeerde ze zwakjes. “Misschien denkt hij wel… geeft hij wel… Hij zou niet…” Ze slikte haar woorden verloren in. Hoe kon ze Ramsay vertellen over de nachten die ze met de fairy-hatende specialist had gespendeerd onder de heldere sterrenhemel? Over het moment dat ze eerder die avond op de ziekenzaal hadden gehad, dat net zo snel verdwenen was als het gekomen was? Ze kon het niet delen, dat had Rush wel duidelijk gemaakt. Hoe kon ze ooit bepleiten dat hij misschien wel meer om haar gaf dan op het eerste oog leek – dat zij meer om hem gaf dan Ramsay zou kunnen vermoeden – als ze gedurende de dag lucht voor hem was?
          “En ik wil niet met Rainn praten, maar…” Hij laat me niet met rust. Ik heb dingen in gang gezet die ik niet meer kan stoppen. Ik heb met vuur gespeeld en moet me nu branden. Haar band met Rainn Kovsky zou ze nooit met iemand kunnen delen. Niet met Ramsay, niet met wie dan ook. “… het is niet alsof ik ervoor kies,” mompelde ze vertwijfeld.
          Naar wie moest ze luisteren? Ze wist het niet. De enige op wiens advies ze blind zou durven varen, Dorian, kon ze onmogelijk in dit alles betrekken. Op haar eigen kompas kon ze al helemaal niet meer vertrouwen. Ze was ervan overtuigd geweest Rainn zachter te kunnen maken, de reden te kunnen zijn dat Rush over zijn haat voor haar soort heen kwam en dacht steeds weer de persoon te zijn die ervoor zou zorgen dat Ramsay zijn nachtelijke avonturen – of die van overdag – aan de wilgen zou hangen. Met vlagen koesterde ze de hoop dat ze de wereld een betere plek kon maken en alles en iedereen ten goede kon veranderen, maar achteraf was die hoop volledig aan diggelen geslagen en was de enige die veranderd was zijzelf. Rainn was nog altijd een griezelige psychopaat. Rush haatte haar, en elke fairy met haar. Het moment dat ze Ramsay terug zou nemen zou hij weer door haar vingers glippen.
          Nee, niets of niemand was veranderd, behalve zijzelf.
          “Jij gek…” verbrak haar ex grinnikend de stilte en daarmee haar gepeins. “Natuurlijk niet.” De zachte lach leek weinig passend voor het zware en neerslachtige onderwerp, maar het verdreef de donkere wolken voor een deel. Een verlangend gevoel sloop in haar; ze dacht niet ooit genoeg te kunnen krijgen van zijn lach. Het was alsof hij haar scherven na zijn uitbarsting van zojuist langzaam weer aaneen plakte toen hij haar kleine lichaam steviger tegen het zijne aantrok. Het voelen van zijn ademhaling gaf haar iets om op te focussen en een poging te wagen de hare aan die van hem te spiegelen.
          “Het spijt me als ik je avond heb verziekt,” sprak hij verder, “of als je liever had dat ik nooit uit dat bos was teruggekeerd. Misschien was je leven wel makkelijker geweest als zo’n monster me had gepakt buiten, maar ik moest je gewoon weerzien, snap je?”
          Het waren deze woorden die haar versteende lichaam in beweging zette. Met een ruk keek ze opzij en overstuur schudde ze haar hoofd. “Nee, niet zeggen,” reageerde ze met trillende stem. Het beeld van Ramsay die door een Burned One afgeslacht werd, was er een dat ze niet op haar netvlies wilde en het bezorgde haar kippenvel. “Als ik ook maar één moment had gedacht dat je het niet onder controle had, dan…” Ze slikte.
          “Ik zou zijn gekomen, zonder aarzeling. Niet alleen voor Do. Niet alleen voor Ley. Óók voor jou, Rams. Dat weet je toch? Dus fuck jou voor te zeggen dat mijn leven makkelijker zou zijn zonder je, terwijl alleen al de gedachte aan jou verliezen me het gevoel geeft dat ik niet meer kan ademen.” Ze liet een korte stilte vallen en een verloren traan rolde over haar wangen. “Weet je hoe dat voelt? Want elke keer als ik je verlies…” Ze schudde haar hoofd.
          In stilte stond ze toe dat hij de traan wegveegde en zijn hand die de hare vasthield was op dit moment alles wat ze nodig had. Ze volgde zijn blik naar de lichtbal die ze met haar magie had gecreëerd en die als een maan boven hen zweefde.
          “Ik heb dat gemist, en ik heb jou gemist.” Deze woorden in combinatie met zijn vingers die haar blote huid streelden gaven haar wederom kippenvel, maar ditmaal kwam het niet door akelige associaties. Een aangename tinteling bleef achter op de huid die hij beroerde.
          “Het maakt ook niet uit als jij niet meer met me wilt zijn. Misschien moet jij gewoon verder gaan met je leven, doen waar je blij van wordt. Ik zou willen dat ik hetzelfde kon doen…” Haar maag draaide zich om. Zij had deze neerslachtige Ramsay gecreëerd. Wat had ze gedaan? Hij had zijn relatie beëindigd, voor haar, en zij sloeg hem. Kwetste hem. Misschien was ze nog wel een erger monster dan waar hij eerder die avond tegen had moeten vechten. Ze wilde hem antwoorden, hem vertellen dat ze hem óók had gemist en dat ze al duizenden pogingen had gewaagd om zonder hem verder te gaan, maar dat simpelweg niet kon. Haar woorden bleven echter stokken in haar keel.
          “Het liefst begon ik gewoon opnieuw. Jij en ik. Op eerste date of zo. Gewoon samen opnieuw beginnen. Onze relatie een eerlijke kans geven.” Met het woord dat hij sprak gloeide haar hart meer en meer. “En misschien moeten we het dan tegen niemand zeggen. Zodat al die kut meningen van anderen er niet toe doen. Alleen jij en ik. Verder heeft toch niemand iets met ons te maken.”
          Lune reageerde niet meteen en hield haar blik naar beneden gericht, op hun ineen verstrengelde vingers. Was het mogelijk wat hij zei? Wat als de cirkel waarin ze beland waren vanavond inderdaad verbroken kon worden, maar niet ten kwade, maar juist om het nu eindelijk goed te kunnen doen? Samen?
          “Wil je dat oprecht? Opnieuw beginnen? Echt opnieuw. Jij en ik?” Haar hart klopte sneller bij het idee dat het dit keer misschien wel goed zou gaan en opnieuw klampte ze zich wanhopig vast aan de kleinste kruimel hoop. Dit keer was het haar zachte grinnik die, ondanks haar nog waterige ogen, de korte stilte verbrak. Eindelijk sloeg ze haar ogen naar hem op, in de hoop dat hun zielen elkaar zouden vinden zoals hun blikken dat nu deden.
          “Ik mag hopen dat je dit keer met een betere openingszin komt dan, Rothberg,” deelde ze haar binnenpretje op haar vanouds gevatte wijze, haar gedachten overduidelijk bij hun ontmoeting. Voor enkele seconden keek ze hem in stilte aan en bestudeerde ze elk kleinste detail van zijn gezicht, al zou ze het blind kunnen dromen. Hoe kon het ook anders als hij een onderdeel van haar dromen was, steeds opnieuw? Misschien had hij gelijk. Daarbuiten, in de hal, was alles pure ellende geweest, maar hier in het lokaal, ver weg van de rest van de studenten, voelde het samenzijn veilig en vertrouwd. Wat als het niet uitmaakte wat anderen zeiden? Niemand anders voelde wat Ramsay haar liet voelen.
          Toch?
          Haar blik werd afgeleid naar het oplichtende scherm van haar mobiel, die haar een achtbaan aan emoties injoeg. De tirade van Nev, die haar aan de eerdere woorden van Ramsay liet twijfelen. Myks woorden die haar nerveus maakten en lieten hopen op een nieuw begin. Rainn die haar zoals altijd een onbehaaglijk gevoel gaf zonder dat ze ervan weg kon rennen. Rush. Als hij haar daadwerkelijk haatte, waarom appte hij haar dan? Hoe kort en zakelijk dan ook, hij vroeg het ging. Op slag voelde ze zich schuldig voor haar eigen gedachten. Maar hij vecht niet voor je en dat wil je toch zo graag? Iemand die voor je vecht? Het waren Aerys’ verrassende en lieve woorden die het stemmetje in haar hoofd het zwijgen oplegde en die op exact het juiste moment kwamen, alsof hij wist welke strijd er in haar hoofd omging.
          Het waren echter de eerdere woorden van Rush en Nev, hoe elk woord wat Ramsay zei uitdraaide op een leugen, die bleven hangen en ze prikten de bubbel van hoop lek. Rainn had het haar eerder al gezegd: ze brandde zich steeds aan hetzelfde vuur. Keer op keer bleef alles bij hetzelfde. De situatie zou niet veranderen. Ramsay zou niet veranderen. Ze trok haar hand los van de zijne, al wilde ze de rest van haar lichaam niet van hem distantiëren. Nog niet. Ze schudde verwoed haar hoofd, boos op zichzelf dat ze zich had laten meevoeren.
          “Ik weet niet of ik dat kan, Rams, wat ik ook wil. In het geheim daten brengt toch niets goeds?” sprak ze zacht. Ik kan het weten. “En… jij en ik,” haar stem haperde. “Dat klinkt zo goed. Je hebt geen idee hoe goed dat klinkt, maar… het is nooit echt jij en ik geweest.” Ze slikte. “Waarom zou dat dit keer anders zijn? Misschien ben jij wel degene die beter af is zonder mij. Ik zag je nooit ruziën met Gianna zoals wij dat doen. Je leek gelukkig, weet je.”
          De woorden deden pijn om uit te spreken, maar moesten gezegd worden. Samen verdwijnen met Aerys, weg van alle pijn en onzekerheid, had nog nooit zo goed geklonken.


    To Nev ✨
    — maar waarom maakt hij het dan uit met gianna?
    — shit, nev, hij fuckt gewoon met mijn hoofd
    — misschien verdien ik hem wel. verdien ik dit wel
    — ik wil iemand die voor me vecht nev en dat zou jij ook moeten willen voor jezelf
    — iemand die voor je vecht kun je toch niet zomaar laten gaan?


    To Myk 🧸
    — geen sorry zeggen! jij bent wel de laatste die sorry hoeft te zeggen
    — ik kan hem verwijderen als je wilt
    — maar is rush okay?
    — en dankjewel. dat je morgen tijd wil vrijmaken, bedoel ik. betekent veel voor me
    — wanneer komt je uit? ik pas me aan


    To Exhibit C: Rush 🚩🚩🚩
    — ja, lief dat je ernaar vraagt. alles is okay, goddank
    — ben jij okay?
    — hoorde dat myk bij je is en ze vroeg me waar we het over hadden. sorry daarvoor
    — en rush… mag ik je iets vragen?


    To Exhibit H: Rainn 🚩🚩🚩🚩
    — of wat?
    — we weten allebei dat ik niet nummer 43 ga zijn, Kovsky, dus wat heb ik te vrezen?
    — laat me met rust


    To Aerys ☀️
    — je hebt geen idee hoe goed dit klinkt op dit moment, rys
    — dankjewel hiervoor x
    — weet dat het ook andersom geldt. waar of wanneer dan ook
    — ben jij oké?

    ☾ • @ classroom w/ Ramsay • Outfit • ☾











    I just wanna hold you close, I wanna breathe in all your chemicals
    But they're flammable, never get the chemistry right
    Now we're blowing up in the night, night

    I know that you feed me lies, and I keep swallowing them every time
    Just to say your mine
    Never been that good with pain
    It's easier to walk away

    She's imperfect but she tries

    6 mei 2022 - 19:07   Amobi is offline
    Amobi
    Amobi 15201

    REILLY DONAGHUE
    air fairy • 21 • traditionalist / undecided • inside alfea • with phyre
    Want als ik dat niet doe. . . Het waren interessante woorden om te horen en vertelden Reilly veel meer dan Phyre had gewild. Toch vond hij het jammer dat ze haar zin niet had afgemaakt. Wat zou er gebeuren als ze zichzelf niet wijsmaakte dat hij het slechtste was dat ooit in haar leven was gekomen? Zou ze opnieuw verliefd worden op hem? Zich gek maken van verlangen naar zijn aanrakingen? Zijn lippen op de hare? “Nee, vertel eens, het werd net spannend. Wat zou je doen als je - jezelf niet forceert slecht over mij te denken?” vroeg Reilly, een plagende ondertoon hoorbaar. Hij was benieuwd wat Phyre ging antwoorden nu ze geen ‘niets’ meer kon zeggen. Hij had haar voor het blok gezet en hield ervan.
          Natuurlijk had Reilly zo zijn vermoedens wat het antwoord ging zijn, daar Phyre’s lichaamstaal nog meer verraadde dan haar daadwerkelijke woorden, maar hij wilde het graag uitgesproken hebben. Zodat hij het eventueel op een ander moment tegen haar kon gebruiken. Terwijl Phyre door bleef praten, kwam het tweetal geleidelijk steeds dichter naar elkaar toe. Het was niet helemaal Reilly’s plan geweest om de avond door te brengen met zijn ex-vriendin, maar hij voelde dat hij er steeds minder op tegen had.
          Reilly’s zelfvoldane grijns werd groter toen Phyre een zwak protest uitte op zijn plagende opmerking. Het was zo ontzettend makkelijk haar op de kast te jagen. “Niet? Waarom loop je dan wanhopig aan mijn shirt te trekken? Ik weet dat mijn buikspieren ontzettend aantrekkelijk zijn om te zien, maar dit is een beetje ongepast hè? Eerst toestemming vragen de volgende keer,” zei Reilly in een poging Phyre te irriteren. Het was namelijk niet alsof ze dat tijdens hun relatie ooit hadden gedaan. Nee, destijds had zijn ex-vriendin de broek aan en beveelde ze Reilly om zich uit te kleden, of deed ze het zelf als hij haar te lang bleef teasen. Alleen waren ze nu niet meer samen en was Reilly een veranderd man geworden. Luisteren naar Phyre behoorde tot de verleden tijd.
          Hierzo staande, pal tegenover haar, in een vergeten hoek van Alfea, bracht herinneringen naar boven. Evenals gevoelens lang gedacht verdwenen. Reilly’s weg met Phyre was, ondanks de vele obstakels, fijn geweest. Na hun breuk had hij lang gezocht naar een opvolger die hem hetzelfde gevoel kon geven als Phyre had gedaan. Alleen Ember was in de buurt gekomen, maar hierbij werd het al snel duidelijk dat ze beter werkten als goede vrienden. Alles ertussen of erna had Reilly niet kunnen geven wat hij zocht. Tot Myka. Het feit dat haar persoonlijkheid in elk opzicht anders was dan die van hem, dan die van Phyre, maakte het juist zo interessant.
          Phyre vond zijn aanrakingen fijn, prettig. Zelfs al deed ze zo hard haar best om een andere indruk te vinden, beweerde ze Reilly te willen vergeten. Hij snapte niet waarom en vroeg dit dan ook. Al zou geen enkele reden goed genoeg zijn voor hem. Alsof Phyre ooit Reilly wilde missen in haar leven. Waarom stond ze anders hier nog steeds, zwijmelend en haast bedelend om zijn aandacht, zijn aanrakingen? Ongegeneerd liet hij zijn blik over zijn ex-vriendin dwalen, terwijl ze inmiddels op enkele centimeters van elkaar afstonden. Phyre’s vuisten waren gebald, alsof ze Reilly elk moment kon meppen voor het spelen met haar gevoelens. Zijn wenkbrauw ging er vragend van omhoog.
          “Moet ik alvast een bed in de ziekenboeg reserveren lieverd?” vroeg Reilly, een plagende ondertoon hoorbaar. Hij wist dat als Phyre haar leven op Alfea lief was, ze hem met geen vinger zou aanraken, wetende dat dit alleen maar haar problemen ging brengen. Terwijl Reilly vrijuit ging natuurlijk, zelfs al had hij haar wellicht zonder toestemming gekust.
          Quasi-beledigd keek Reilly zijn ex-vriendin aan toen ze liet vallen dat iedereen hem zou moeten vergeten, dat dit beter voor hen was. “Auchie Phy, doe eens lief. We hebben net een heerlijke kus gedeeld en nu steek je mij opeens zo in m’n hart? Waar zijn toch je manieren,” zuchtte hij, waarna hij zijn hoofd schudde, alsof teleurgesteld. Daarna dwong hij Phyre om hem aan te kijken door haar kin omhoog te duwen. De blikken die het tweetal met elkaar deelden waren veelzeggend.
          Reilly genoot van de reacties die hij bij Phyre teweeg bracht, hoe ze haar blik naar de grond bracht om niet te verdrinken in de zijne. Het was alsof ze verlies geaccepteerd had, zich bij haar nederlaag had neergelegd. Voor de zoveelste keer was Phyre gevallen voor de charmes van haar ex-vriend. Het was een spelletje voor Reilly, eentje waar hij nooit genoeg van zou krijgen. Toch bood de jongen zijn excuses aan voor het zomaar kussen, in de hoop dat het Phyre wat rust gaf. Al kon Reilly het natuurlijk niet laten een tweede ronde te suggereren. Eentje waarbij zij de eerste stap mocht zetten.
          Geamuseerd ging Reilly’s wenkbrauw omhoog terwijl hij Phyre in zich opnam, die weer een innige strijd met zichzelf leek te voeren. Wilde ze dit? Of ging ze trouw blijven aan haar eerdere statement om Reilly te vergeten? “Oh? Je gaat mij geen toestemming geven ja? En mij niet kussen? Weet je dat héél zeker?” vroeg hij nadat Phyre gesproken had, nog altijd even geamuseerd. Een laatste slag en Reilly kon haar naar zich toe hengelen. Zou Phy zichzelf haten voor haar zwakte? Dat ze hem opnieuw niet had weerstaan? Had toegegeven aan haar diepste verlangen om bij hem te zijn? Reilly hoopte van niet. Hij haalde een hand door zijn haren. Er heerste een ongemakkelijke, maar seksueel geladen stilte.





          Gelukkig duurde het niet lang vooraleer Phyre klagend en al toegaf aan wat haar hart droomde en waar haar hoofd zich zo tegen verzet had: hem. Reilly voelde haar warme handen op zijn borstkas in een zwakke poging hem weg te duwen. Echter waren niet veel later haar lippen op die van hem gedrukt. Reilly’s lippen vormden zich tot een glimlach, terwijl hij zijn handen opnieuw onder haar shirt liet kruipen. Haar huid voelde even warm als haar handen. Alsof ze onder kokend heet water had staan douchen.
          Phyre’s kus en onderzoekende handen ontwaakte iets in hem, een lang verloren gevoel: lust. Richting haar. Reilly’s handen kropen verder omhoog en speelden met het bh-bandje. Hij ging het niet daadwerkelijk openmaken, maar het teasen deed vaak al genoeg. Zodra Phyre’s nagels over zijn borstkas beginnen te krassen, slaakt hij een geluidje van genot. Reilly drukte wat harder tegen haar lippen aan, tot dat deze opeens wegvielen. Verward staarde hij Phyre aan, met zijn ogen vragend waarom. Al sloeg de verwarring snel om in amusement zodra ze zichzelf hieruit wilde praten. Dit was miet… Ik wilde niet…
          “Oh Phy, lieverd, lieg jezelf toch eens niet zo voor. Gun jezelf de plezier die je hart overduidelijk zo graag wilt. Kus me,” treiterde Reilly haar licht. Terwijl Phyre bleef ontkennen, ging zijn wenkbrauw geamuseerd omhoog. Zelf bleef hij stil, wachtend tot dat zijj ex-vriendin zelf tot de realisatie zou komen. Phyre wilde hem, nu moest alleen haar hoofd dit nog toegeven, accepteren. Een laatste kreun verliet haar mond, vooraleer ze weer een stap dichterbij zette en opnieuw haar lippen op de zijne.
          Een explosie van vuurwerk ging los in zijn maag. Haar lichaam pal tegen de zijne voelde als thuiskomen. Het was lang geleden dat hij zo’n gepassioneerde kus had gedeeld met iemand als Phyre. Het zorgde voor een wirwar aan gedachten. Betekende dit dat het weer goed was tussen hun twee? Was dit voor herhaling vatbaar? Wilde Phyre meer dan dit? Of was dit juist eenmalig? Zou Myka het een en ander hiervan vinden? Was het niet beter als Reilly dit exclusief met haar zou doen? Misschien moest hij het hoofdstuk ‘Phyre’ hierna beter voor eens en altijd afsluiten.
          Reilly’s lichaam dacht daar duidelijk anders over. Hij voelde zich opgewonden worden, vocht tegen een sterk verlangen om met Phyre een nacht tussen de lakens door te brengen. Gezien hij nog niets exclusief met Myka had. kon het niet vreemdgaan genoemd worden, toch? Reilly liet zijn handen langzaam naar Phyre’s billen zakken, terwijl hij de kus intensifieerde. Hij wilde haar, zo graag. Niet langer was dit een spelletje voor Reilly, eentje waar hij een warboel van Phyre’s gevoelens maakte voor zijn eigen plezier. Nee, nu ervaarde hij ze zelf.
          “Ik wil je,” mompelde Reilly tegen haar lippen aan, waarna de kus enkele seconden later voorbij was. Hij staarde Phyre aan. Zijn pupillen waren groot, zijn ogen stonden hebberig. Reilly sloeg zijn arm om Phyre’s middel heen, hield haar dicht tegen zich aan. Met zijn andere hand exploreerde Reilly nog altijd schaamteloos haar lichaam, tot dat hij opnieuw bij het bh-bandje belandde. Hij keek zijn ex-vriendin aan en hief slechts een wenkbrauw op als vraag, waarna hij zijn lippen naar Phyre’s oren verplaatste.
          “Kom, ik weet een plek waar er nog ongebruikte kamers zijn. Dan kan niemand ons lastigvallen,” fluisterde Reilly haar zacht toe, vooraleer hij haar weer losliet en in plaats daarvan slechts haar hand vastpakte. In zijn andere hand pakte Reilly zijn telefoon vast, waarmee hij op een aantal mensen reageerde.

    Sparky 👩🏻‍🦰
    Em, love, darling
    Ik denk niet dat mind fairies staan te springen om achter jouw Rainn-plan te komen
    Hij is niet bepaald boyfriend material voor de meesten 🤭
    En vind je? Ik denk juist dat Rainn een baasje maken hem te veel macht geeft, waar hij niet helemaal mee kan omgaan
    Al is het wel leuk om te zien hoe hij de eerstejaars bang maakt, die koppies.. First class entertainment!
    EN IK ZOEN MET EEN MEISJE OMDAT
    OMDAT JA
    Ik moest aan een andere fling ontsnappen 💀
    Ik heb al sorry gezegd, dat is goed toch?
    En uhm….
    Hypothetische vraag: wat ga je doen als het wel een ex is?
    Vanaf morgenochtend zal ik mij weer gedragen, beloofd.

    Ramsay Rothberg
    Zou je willen dat ik mij zorgen maak om je?
    Je houdt wel van die aandacht, of niet?
    En tsja.. Ik zou best met je willen tongen, maar jij bent net een disfunctionele wasmachine en ik houd mijn tong graag heel.
    Sorry man 🤷🏻‍♂️
    Of ben je inmiddels beter geworden?

    MykMyk Montarac 💓
    Jij bent zo’n gek meisje soms 🤨
    Wil ik weten wat voor een films jij kijkt of boeken jij leest om zulke fantasieën te hebben?
    En oke oke oke, twee dansjes 😘
    Maar Myk ik ga niet de hinkeldans met je doen, gek
    Dan is je andere been straks overspannen door het gewicht dat erop staat
    Heb je straks beide voeten niet meer!!
    En ik pak wel wat extra dekens uit de la, joh.
    Dante kan zichzelf wel verwarmen met zijn vuurmagie.

    Matías Cross
    Natuurlijk mislukte dat.
    Ze werden al vrij vroeg in hun ontsnappingspoging betrapt.
    Geloof dat Rainn ze eens goed bang heeft gemaakt. Die kinders zullen het niet gauw een tweede keer doen, denk ik.
    Zelf heb ik ze met geen vinger aangeraakt, tho.
    Ik had belangrijkere dingen te doen.
    En ja joh, met zijn gekke oogjes kan Rainn zelfs de stoerste vierdejaars bang maken.
    Staren door je ziel heen.
    Vraag me vaak af wat er fout is gegaan in zijn opvoeding.

    Rainn Kovsky
    Nu nog een rapport maken…?
    Rainn, vriend van me, heb jij wel een leven?
    Ik ben op dit moment druk bezig, heb geen tijd.
    Morgenochtend is het het eerste wat ik zal doen.

    [ bericht aangepast op 6 mei 2022 - 19:11 ]

    That is a perfect copy of reality.

    6 mei 2022 - 21:32   reguluswife is offline
    reguluswife
    reguluswife 37248

    REMY SAOIRSE Ó BRAONÁIN
    twenty • third year • earth fairy • undecided • anthem • in the library • with rainn
    Part I

    Het was een avond gevuld met contrasten. Waar Rainn er van overtuigd was dat naar een weeshuis gebracht worden enkel als reden kon hebben dat iemands biologische ouders niet genoeg van diegene hielden, was het voor haar onmiskenbaar dat het ook juist een teken van liefde kon zijn. Soms nam je juist afstand van iemand als je dacht dat dat betere voor diegene kon zijn. Voordat ze begon met een weerwoord wist ze al dat ze Rainn met geen mogelijkheid hier anders over kon laten denken, maar ze wilde niet simpelweg stil blijven als de werkelijkheid niet altijd zo grauw was als hij voor ogen had.
          Een spottende lach was zijn reactie. “Jij hebt geen idee hoe ik ben opgegroeid, Ó Braonáin.” In een weeshuis dat hij tot de grond toe had afgebrand, als ze de geruchten moest geloven. Er was niks meer over van de kleine fractie van minder ijzigheid die hij net had laten zien. Remy wilde niet eens nadenken over hoe een kind behandeld moest zijn, om zulke negatieve gevoelens en inzichten te weeg te brengen dat het een brandend gebouw als gevolg had. Het was niks humaans. “Ouders die hun kind niet willen kennen of erkennen, verdienen geen zoete verdediging.” Als ze all niet op zo’n gevaarlijke rand zou dansen met haar woorden, zou ze hem vertellen dat hoe hij geëindigd is nog niet een teken was dat zijn ouders niet om hem gaven, dat ze alsnog hoop gehad konden hebben dat hij ergens beter terecht zou komen.
          “Iedereen heeft iemand nodig,” zei ze in plaats daarvan, op zijn andere woorden. “Mensen zijn er niet op gemaakt om constant alleen te zijn.”
          ”Ik ben het levende bewijs dat dat onzin is. Ik ben de sterkste faerie uit mijn jaar.” Zijn intense blik focuste op haar gezicht, maar door de verontrustheid die ze voor hem voelde bracht dit geen blos te weeg meer, ondanks dat ze nog altijd dicht bij elkaar stonden. “Jezus stond in zijn eentje op uit de dood. Hem zou je ook niet vertellen dat hij anderen nodig heeft.”
          Nee, want Jezus wist zelf wel dat hij ook andere mensen nodig had. De fire fairy voor haar was er op gebrand dat dit niet zo was en Remy twijfelde of er ook maar iets was dat hem van gedachten doen kon veranderen, om hem er van te verzekeren dat het volledig oké was om andere nodig te hebben en niet altijd alles alleen te kunnen doen. “Zelfs de sterksten en machtigsten hebben iemand nodig,” vertelde ze hem. “Dus ja, ik zou hem dat wel vertellen.”
          Het was niet enkel zijn gedrag, maar ook zijn koude huid waardoor ze zich zorgen om hem maakte. Remy had hem vaak genoeg zijn magie zien gebruiken, meermaals op momenten dat het overbodig was. Waarom stak hij er dan geen moeite in om zichzelf warm te houden? Voorzichtig nam ze Rainn’s koude handen in de hare zodat ze deze warm kon wrijven. Binnen een fractie van een seconde schoot zijn huid van ijskoud naar bloedheet. Gejaagd trok ze haar handen van de zijne, maar de topjes van haar vingers brandden al. In een instinct kneep ze haar ogen stevig dicht, ter bescherming tegen het oranje licht dat Rainn uitstraalde. Haar hart bonkte luid in haar keel en ze hoorde ruis in haar oren. Haar gedachtes schoven onmiddelijk naar het moment met Dante, al waren het bij hem daadwerkelijke vlammen geweest en geen pure hitte. Zo koud als het was, zo warm was het nu. Zelfs binnen die korte tijd ontstonden er zweet druppeltjes in haar nek. Voor de rest van de avond zou ze het niet meer koud krijgen. Dit was de Rainn waar bijna de gehele school bang voor was, en met een reden. Zo goed als ze kon probeerde ze haatdragende stemmen van haar ouders in haar achterhoofd te negeren.
          ”Ik heb niemand nodig,” zei hij wederom stellig, alsof hij haar er van wilde overtuigen, maar voor haar had het juist het tegenovergestelde effect.
          Haar nieuwsgierigheid zorgde er voor dat ze uiteindelijk haar ogen opende. Wat was er aan haar handeling dat hem zo plotseling had laten oplaaien, terwijl niks hem normaal deed te deren. Als er iets niet haar bedoeling was geweest, dan was het wel hem kwetsen of beledigen. “Ik had geen kwade bedoelingen,” zei ze met een zachte, verontschuldigende stem, waarna haar ogen afgleden naar haar vingers. Ze waren rood en brandden, maar als ze ze straks gelijk zou koelen onder waren, zou ze er nog wel zonder blaren af komen. Haar blik gleed opnieuw omhoog naar hem, en nu was hij degene die zijn ogen gesloten had. De hitte nam af, maar bleef voelbaar. Het snelle bonzen van haar hart zou voorlopig niet stoppen. Met een jongen die een huis had laten afbranden had het geheel anders af kunnen lopen en daar was ze zich maar al te goed van bewust. Iets waar ze hem haast geen verwijten voor kon maken, als het akelige gevoel in haar onderbuik over zijn jeugd ook maar enigszins juist zat. “Ik wilde je niet boos maken, simpelweg…” Simpelweg wat? Woorden dat ze hem wilde helpen zou het enkel erger maken, met niemand nodig hebben queeste. “Niet iedereen bedoelt dingen altijd slecht.”
          Zodra Rainn zijn ogen opende stormde hij er vandoor en de rook verdween met hem. Stilletjes keek ze hem na. Afgezien de nog na lingerende hitte en de scheuren in de muur was het net alsof er de afgelopen minuten niks gebeurd was. De bibliotheek klonk mogelijk nog stiller dan het daar straks had gedaan, toen ze in niemandsland leek te zijn met de fire fairy. Remy was lichtelijk opgelucht dat Rainn zelf was weggelopen. Hij was nog altijd een prime example waarom haar ouders fairies als uitschot zagen. Net als haar woorden hem niet van gedachten deed veranderen, zouden zijn woorden haar ook nooit volledig anders kunnen laten denken over hoe zij fairies zag, zeker niet met zijn reactie van daarnet. Maar het had wel één ding teweeggebracht: ze had Rainn in een ander licht gezien. Zijn bijna letterlijke uitbarsting was niet hetgene dat haar het meest bij stond. Dat was het moment waarop hij met zijn vingers over de scheuren in de muur had gedwaald. Het eerste moment waarop hij niet als compleet koud of harteloos over kwam. Er school meer achter hem dan zijn kille uitstraling liet blijken. Zijn felle woorden dat hij niemand nodig had. Misschien was zijn geloof daarin juist een teken dat hij wel iemand nodig had, die hem begreep. Zij was absoluut niet degene, was het zo’n beetje oneens met alles wat de jongen deed of zei, maar ze hoopte wel voor hem dat hij iemand zou vinden die wel zo’n rol voor hem kon vervullen. Hoe erg hij ook ontkende dat hij niemand nodig had.


    [ bericht aangepast op 6 mei 2022 - 21:32 ]

    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    6 mei 2022 - 21:34   reguluswife is offline
    reguluswife
    reguluswife 37248

    REMY SAOIRSE Ó BRAONÁIN
    twenty • third year • earth fairy • undecided • anthem • in the library in her room • with rainn alone
    Part II

    Nauwelijks een stap door de deuropening en één ding werd onmiddelijk duidelijk: Ember was weer bezig geweest. Niet alleen aan haar eigen kant van de kamer, maar de gehele ruimte. Remy hoefde niet eens haar kasten open te trekken om te weten dat deze nu ook compleet geordened waren. Vermoeid wreef ze over haar gezicht. Intens was nog een understatement voor haar kamergenote, maar ze wist dat Ember het allemaal niet slecht bedoelde. Haar wenkbrauwen trokken iets omhoog toen ze zag dat Ember nu een zwart shirt gebruikte als een kussensloop. Ze wilde het niet eens weten en zou er ook absoluut niet naar vragen.
          De kleding die ze had gedragen voor het feest trok ze uit en maakte plaats voor een hoodie uit de stapel met kleding die ze de afgelopen jaren van Ramsay en Ash had gepikt. Aan het formaat alleen al was duidelijk dat deze van Ash was. De onderkant van de hoodie reikte tot net enkele centimeters boven haar knieën en haar armen pasten met gemak twee keer in de mouwen, maar het was meer dan comfortabel: ze voelde zich er veilig in. En ondanks dat ze zich bij Rainn niet per se onveilig had gevoeld, was dit wat ze nodig had, het vertrouwde gevoel dat het met zich mee bracht. Een kleine pluspunt was dat de mouwen met gemak over haar polsen kon trekken en zo Rainn’s handafdruk op haar pols verstopte. Het laatste wat ze nu wilde was dat Ash vragen zou stellen of dat hij zich zorgen zou maken om haar. Hij had al meer dan genoeg aan zijn hoofd.
          Tijdens haar gesprek met Rainn was al het trillen van haar telefoon compleet langs haar heen gegaan en pas nu deze opnieuw trilde besefte ze zich dat ze al enige tijd niet haar berichtjes bekeken had. Aarzelend beet ze op haar lip. Was het egoïstisch dat ze het voor even compleet vergeten was, met alles wat er buiten gaande was? Haar vingers trilden lichtjes toen ze haar appjes opende, zich voorbereidend op het ergste. Rams berichtje en daarmee bevestiging dat hij nog leefde liet tranen in haar ogen prikken van opluchting, heel of niet. De gemiddelde persoon zou niet snel gokken dat ze zo close was met de specialist, maar de realiteit was dat Ramsay een van degene was bij wie ze het meest comfortabel voelde. Dante’s berichtje bracht een geheel andere reactie te weeg, in vorm van een voorzichtige glimlach op haar lippen en een lichtelijke blos op haar wangen. Halverwege het vorige schooljaar had hij haar verwond en destijds deed het er voor haar niet toe of dit per ongeluk was of niet: het maakte enkel duidelijker dat ze fairies niet kon vertrouwen. Maar de fire fairy had het niet gelaten bij een simpele, eenmalige excuses. Hij had er opgestaan dat hij de wond zou verzorgen en hoe boos de blikken ook waren die ze hem had toegezonden, of hoe terughoudend ze zich ook had gedragen, Dante had zich niet zo maar weg laten jagen en als vanzelf was ze gewend geraakt aan zijn aanwezigheid. Iemand die echt kwaad in de zin had, zou zich niet bekomeren om een wond die hij zelf had veroorzaakt, toch? Haar hoofd was in conflict met haar hart, wat deze fairy betrof.
    Ramsay
    Je bent een koppig ding, maar ga naar de ziekenzaal, oké?
    Wat voor verwondingen heb je allemaal?
    Moet ik proberen iets voor je te maken?
    Ik ben zo blij van je te horen.
    Leysa en Isla zijn ook terug, heb je al met ze gepraat?
    Dante
    Ik ben wel oké, denk ik
    Lief dat je het vraagt!
    Je weet dat je daar geen dankje voor hoeft te zeggen, toch?
    Wil je misschien morgen afspreken?

          Na het beantwoorden van enkele berichtjes zochten haar vingers als automatisch Ash’ nummer op. Het geluid van een beltoon klonk voor enkele seconden, die verbroken werd voor het over kon gaan op voice mail. ”Hey, Captain Ash,” sprak ze zachtjes. “Het is goed om je stem te horen,” vervolgde ze, toen hij antwoord gaf. Met gesloten ogen leunde ze met haar hoofd tegen de muur. Een klein deel van de spanning in haar lichaam ontsnapte. Het geluid van Ash’ stem was een nog bevestiging dat hij in leven was, een betere bevestiging dan zijn appjes waren. Ze zou hem in het echt moeten zien om de laatste twijfels weg te nemen. Het ging zonder twijfel dat hij niet oké was. Niemand kon oké zijn na tegen Burned Ones te moeten vechten in het donkere bos en als iemand daar wel oké onder was dan was dat al een reden om om geheel andere redenen zorgen om die persoon te hebben. Maar voor nu was een niet oké-Ash beter dan een die er helemaal niet meer was. Remy slikte de brok in haar keel door. “Ik ga straks naar de keuken om nog iets te eten voor mezelf te maken. Als jij nog die pannenkoeken of iets anders te eten wilt… Of een knuffel. Ik wil je graag zien.”
    Reilly
    Dat gaat moeilijk als je mij helemaal niks verteld
    Ik ben net weer in mijn kamer, was net in de bieb
    Alsof ik dat ooit zou kunnen vergeten
    Kun je mij daarbij helpen? Toegang krijgen tot die boeken?
    Ik had een maar die is... weg
    Deimos
    Je weet niet hoe fijn het is om dat te horen
    Ben je oke?
    Ben je al naar de ziekenzaal geweest?
    Leysa
    Rams is ook terug
    Heb je hem al gezien?
    Ikben blij dat je veilig en met Ies bent.
    Hoe gaat het? App als je wilt praten, oke?


    [ bericht aangepast op 6 mei 2022 - 23:14 ]

    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    8 mei 2022 - 19:56   Sev is offline
    Sev
    Sev 19203

    RAINN 'KOVSKY'
    "He is a self-made man and worships his creator."
    theme • 4th yr fire faerie • age unknown • outside, under the willow • alone







    Terwijl de zachte woorden van de earth faerie nog nagalmden in zijn hoofd, stapte Rainn met een ferme pas door de hallen van Alfea. Hoewel het druk was op de gangen, maakten de meeste leerlingen ruimte zodra ze zagen dat hij eraan kwam. Onoplettende studenten duwde hij simpelweg opzij.
    Hij voelde zich opgefokt na het gesprek dat hij met Ó Braonáin had gevoerd. Ze had zijn handen gepakt met de woorden ”Je hoeft niet koud te zijn”. Alsof hij naar haar zorg en genade snakte. Hij kon zichzelf verwarmen met een hitte waarnaast de zon zich nog inferieur zou voelen. Zijn leven lang had hij altijd zijn eigen weg moeten vinden zonder dat hij er ooit hulp bij had gekregen. Nu hij een machtige, volwassen faerie was, had hij onomstotelijk bewezen dat hij niemand nodig had. Niemand behalve zichzelf, en het vuur dat in hem brandde.

    Het duurde niet lang voordat hij de ziekenzaal van Alfea had bereikt. Zijn pad kruiste met Myka terwijl ze een zekere specialist vooruit duwde in een rolstoel. Rush. Uiteraard was hij gewond geraakt daarbuiten. Net zoals zoveel specialisten, was de jongen niet half zo sterk en bijzonder als hij zelf dacht dat hij was. Wat een tragiek. Nadat hij de arrogante zwakkeling in zijn rolstoel een ijskoude, neerbuigende blik had gegeven, betrad hij de ziekenzaal van Alfea. De hoop dat het aanzicht van Rush in een rolstoel slechts een voorproefje was geweest, was niet tevergeefs. De aanblik van de volle ziekenhuisbedden en specialisten waarvoor geen plek meer was op de afdeling, was een genot om te aanschouwen. Met zijn indringende, lichtgrijze ogen, telde hij in stilte alle specialisten die hij zag liggen. Nadat hij zijn telefoon had gecheckt om te zien of hij al antwoord had gekregen van Aerys en Lune, leunde hij met zijn rug tegen de muur naast de deuren om alles verder in zich op te nemen, zijn armen over elkaar heengeslagen.
    Dat was het moment dat zijn ogen de blik vingen van het roodharige meisje dat op een van de bedranden zat. Wanneer Rainn mensen in de ogen aankeek, was hun reactie eigenlijk altijd hetzelfde. Zonder er iets voor te doen, nam de fire faerie mensen gevangen met zijn blik, zolang als hij dat nodig achtte. Als een slang, starend naar een bange, verstijfde muis. Het was simpelweg het effect dat hij op mensen had. De manier waarop de water faerie naar hem terugkeek, was echter anders dan iemand ooit naar hem gestaard had. Haar grote ogen doorboorden zich diep in de zijne met een smachtende, bijna hongerige blik.
    Terwijl ze de hand van haar vriendje vasthield, hief de roodharige haar vrije hand op. Rainn was echter te geïntrigeerd door haar indringende uitdrukking om het oogcontact te breken. Het voelde bijna als een spel waarin ze beide probeerden de overhand te krijgen — maar dan op een manier die hij nog nooit had ervaren. Dit was intens en anders, en dat terwijl hij de water faerie die daar naast de gewonde specialist zat niet eens kende. Wat betekende dit? Waarom keek ze zo naar hem?
    De verwarring was compleet toen ze hem een kushandje blies, geluidloos ”soon” leek te mompelen en vervolgens naar het grote raam naast hem knikte.
    Rainn fronste maar draaide zijn hoofd om te zien wat ze bedoelde. Een klein schokje ging door zijn lichaam toen hij een compleet gedicht in condens op het glas zag staan. Zijn lichtgrijze ogen gleden over de zinnen en hij voelde hoe zijn hart wat sneller begon te kloppen. ”Nothing in this world will stand between you and me”, ”Your greatest devotee”, “For you to be mine”…
    Zijn ogen gleden terug naar de roodharige dame, maar ze was alweer in gesprek met haar vriendje. Hoewel hij van binnen ontzettend verward was, liet hij het niet blijken. Hij keek weer naar de woorden op het raam en prentte de zinnen één voor één in zijn hoofd. Nog nooit had iemand zo tegen hem gesproken, laat staan in de vorm van een romantisch gedicht. "When the clock strikes midnight on Halloween, I will show you what I’ve always seen". Myka's Halloween-feestje was zowaar interessanter gaan klinken.

    Met zijn hoofd vol en de gevoelens in zijn lichaam nog intenser dan voorheen, draaide hij zich om en verliet hij de ziekenzaal. Hij had dringend behoefte aan een moment voor zichzelf om te verwerken wat er vanavond allemaal gebeurd was. En dus stapte hij door de gangen van de school, op weg naar zijn kamer om zijn jas en tekenblok te pakken. Inmiddels hadden meerdere mensen hem geappt.
    Waaronder zij.
    Rainn bleef midden in de gang van de jongens slaapzalen staan terwijl hij haar woorden op zich liet inwerken. Hij voelde hoe de woede die Remy eerder had aangewakkerd met nog meer hevigheid oplaaide toen hij Lune’s appje las. Hoe durfde ze zo tegen hem te spreken, na alles wat ze gedeeld hadden — woordelijk en fysiek? En waarom maakte het hem zo godvergeten boos?
    Hij opende het slot van zijn slaapkamerdeur en ging snel naar binnen om Aerys’ voiceclip te beluisteren. Geïrriteerd stapte hij over een paar afgetrapte sneakers van zijn waardeloze kamergenoot Xavier Castillo heen. Nooit ruimde die kerel ook maar iets op. Het was om laaiend van te worden. Rond zijn vingertoppen speelden kleine vonkjes, smekend om verder tot uiting te mogen komen. En dus liet Rainn, zonder er twee keer over na te denken, zijn magie de overhand nemen en zette hij met één kleine beweging van zijn pols Castillo’s gympen in brand. Als de aartsluie specialist zijn rotzooi niet opruimde, deed hij het zelf maar.
          Hij drukte op de afspeelknop en Aerys' stem vulde de kamer. “Hé. Lune was met haar ex, Ramsay Rothberg, het jongere broertje van Isla.”
    Rainn sloot kort zijn ogen. Natuurlijk. Natúúrlijk was Lune bij Ramsay Rothberg. Hij had waarschijnlijk zelfs invloed gehad op de appjes die ze Rainn gestuurd had. Oh, ze was zo’n onvoorstelbaar cliché. En wat had ze stoer gedaan toen Rainn en zij samen onder de sterren hadden gezeten. Rokend, drinkend, zichzelf voorhoudend dat mensen konden veranderen. Net als de hersendode specialist die keer op keer haar hart brak en haar vervolgens manipuleerde om bij hem terug te komen, was ze zelf het schoolvoorbeeld van een meisje dat uit zichzelf nooit zou veranderen, hoe graag ze dat ook wilde. Ze was er simpelweg te zwak voor. Te kwetsbaar. Het gevallen vogeltje had een sterke invloed nodig in haar leven. Hem.
          ”Het klonk niet zo gezellig. En ze had het over jou,” vervolgde Aerys' stem. Het klonk niet gezellig? Ze had hem over hem? Betekende dit dat ze hem dan toch de waarheid had verteld, na al die keren? Nee, dat was onmogelijk. Wanneer zij bij die kerel was, was het alsof ze met kettingen aan hem vastzat en gaf ze hem altijd zijn zin. Maar waarom had ze het dan over hem gehad?
          ”Waar ken je haar van?” wilde Aerys weten in zijn tweede voiceclip. Rainn klemde zijn kaken op elkaar. Aerys was zwak van hart. Een meisje hoefde maar met haar wimpers naar hem te knipperen, en hij was al betoverd — net als Lune en haar enge obsessie met Rothberg. Hij was echter wel de enige persoon op Alfea die hij volledig vertrouwde.

    To: Aerys Callahan
    - Goed gevonden. Vertel me wat ze over mij heeft gezegd.
    - Lune Castemont en ik hebben een speciale band. Ze is nergens zonder mij.

    To: Myka Montarac
    - Ik zal erover nadenken.

    To: Nevya Levan
    - Goed. Dan zie ik je morgen om 19:00.

    To: Reilly Donaghue
    - Ok. Goede instelling. Succes ermee.

    To: Lunae Lumen
    - We weten allebei wat jij diep van binnen het meest vreest, en toch ben je weer naar Rothberg gegaan. Ik wou dat het me verbaasde.
    - “The definition of insanity is doing the same thing over and over again, expecting things to change.”
    - Ik kijk uit naar ons weerzien, maneschijn.

    Vijftien minuten later zat Rainn op zijn vaste plekje aan de rand van het terrein van Alfea, onder de enorme wilg aan het meer. De storm was gaan liggen, en de geur van pasgevallen regen en nat gras hing in de lucht. Hoewel het inmiddels nacht was en er geen natuurlijk licht meer scheen, was dat voor een fire faerie geen enkel probleem. De twee vuurbollen die hoog aan de weerszijden van de jongen zweefden, brachten hem al het licht dat hij nodig had om verder te werken aan de houtskooltekening in zijn schetsboek. Een flinterdunne, oranje gloed straalde van zijn huid terwijl hij zijn magere lichaam warm hield in de koude najaarsnacht. De klanken van Bach's Kyrie Eleison klonken door zijn oortjes. Terwijl hij volledig geconcentreerd opging in de muziek en het portret dat hij tekende op het vel van het schetsboek in zijn schoot, dacht hij aan Ó Braonáin’s onverwachte aanraking. Hij dacht aan de mysterieuze, poëtische roodharige waterfaerie en haar liefdesgedicht voor hem op het raam, zich afvragend wie ze was en wat ze zou doen op de nacht van Halloween.
    Maar voornamelijk dacht hij aan haar. De sproetjes op haar neus, de tranen in haar ogen en de manier waarop ze naar hem gekeken had op die bewuste zomeravond. Lune Castemont.
    Zijn kwetsbare, gebroken engel.
    Zijn muze.
    Golden child,
    Lion boy
    Tell me what it’s like to conquer.

    Fearless child,
    Broken boy
    Tell me what it’s like to burn.

    ars moriendi

    9 mei 2022 - 9:54   darkurge is offline
    darkurge
    darkurge 3074

    ☣ RUSH ☣
    Specialist • Traditionalist • Year 3 • His Room • with Myka







    Het was een fijne verrassing dat zijn kamergenoot Ronan nog niet was teruggekeerd naar hun gedeelde slaapkamer. Goed geboterd met de water fearie had het nooit, maar Rush was in ieder geval blij dat hij geen kamer hoefde te delen met zijn voormalige partner Týr. Maar desondanks dat Ronan niet zo erg was als Týr, begon Rush nu toch te overwegen om aan het nieuwe schoolbestuur te vragen om een nieuwe roommate. Een specialist. Maar wellicht zou er sowieso een verandering in de kamerindeling komen. Sommige red fountain specialists die waren aangekomen vanavond zagen er niet uit alsof ze van plan waren weer te vertrekken. En Rush vond het allemaal prima. Des te meer specialisten ze hadden om de fearies uit de school te verjagen des te beter.
          Vanaf zijn bed vroeg Rush of Myka, die een pyjama droeg welke er nou niet bepaald uitzag om in te slapen, zijn tent wilde pakken uit zijn kast.
    ”Eén seconde,” murmelde ze, naast hem op het bed. “Schoonheidspowernap.”
    Rush schudde grijnzend zijn hoofd en stootte daarna tegen de blondine haar schouder aan.
    Plots schoot de specialist overeind. “Buiten slapen?” vroeg ze verontrust. “Met dit weer?” Met grote ogen staarde zijn goede vriendin hem aan. Rush begreep de paniek niet zo goed welke hij zag in haar blik.
    “Ja?” Vroeg hij ongeduldig. “Ik heb echt in veel slechter weer buiten geslapen hoor.” Verdedigde Rush zijn plan. Dit weer was niks vergeleken met de onweersbuien welke Xavier en hij wel eens in de bergen hadden meegemaakt.
          “Ik blijf bij je slapen,” besloot Myka vervolgens vastberaden. Haar stem klonk niet alsof Rush er nog iets tegen in kon brengen en voor Rush er erg in had had de blondine haar hand op zijn mond gedrukt. Een glimlach onder haar vingers ontstond op zijn gezicht. “Ik kan genoeg redenen opnoemen waarom je überhaupt niet buiten zou moeten slapen,” ging ze verder, maar deze keer zachter. “maar als je echt buiten wilt slapen, dan ga ik met je mee.”
    De blondine schoof iets naar hem op en liet haar lichaam tegen de zijne aan rusten. Haar armen werden om hem heen geslagen en Rush keek ietwat ongemakkelijk om zich heen. Was dit het effect dat een gevecht had op vrouwen? Dat ze allemaal aan je wilde zitten? Wat het ook was, de eerdere aanraking van Lune en nu de omhelzing van zijn goede vriendin deed hem goed. Ooit was er een tijd geweest waarbij hij bij iedere warme aanraking was verstijfd, maar die tijd lag achter hem. Rush vond het beschamend om toe te geven, maar door Mae haar vriendschap en omhelzingen was er al iets van zijn steenharde buitenkant van hem afgesmolten en kon hij Myka haar knuffels deze dagen wel waarderen.
          Rush liet zijn hoofd rusten tegen die van Myka aan en sloot zijn ogen voor een moment. De frisse geur van Myka haar haren en de zogenaamde ‘lush’ shampoo was een fijne afwisseling van het drassige en natte bos. “Wil je er over praten?” klonk het plots.“Het hoeft niet als je niet wilt, maar als je er iets over kwijt wilt, dan ben ik hier voor je, oké?”
    Zijn hart sloeg een slag over. Ruw duwde hij Myka van zich af en met een achterdochtige blik keek Rush in de grote ogen van de blondine. “Waarover?” Vroeg hij haar op de man af. Het was waar dat hij zelf degene was die Lune had aangesproken in de gang. En hij was het die niet wilde dat Lune vertrok op de ziekenzaal. Maar dat de kans bestond dat hun samenzijn zich nu al als een roddel door de school had verplaatst vond Rush maar niks. Helemaal gezien de manier waarop Lune hem had achtergelaten. Ingeruild voor haar ex.
          De stilte die tussen hen was gevallen nadat Rush had gevraagd waarover Myka het had begon met de seconde ongemakkelijker aan te voelen. In een vlucht voor een confrontatie of een gesprek over de light fearie die hij bijna had gekust die avond stond Rush op. Hij pakte zijn telefoon, liep naar het raam en begon zijn berichten te lezen. Maar dat hielp bepaald niet. Lune had gereageerd. Rush zijn ogen gleden over de woorden. Alles was oké. Maar tegelijkertijd ook niet. Lune had het over Myka... Ze wist dat de specialist bij hem was en blijkbaar had Myka aan Lune gevraagd waar ze het over hadden gehad in de ziekenzaal. Volledig overmand met achterdocht draaide Rush zijn gezicht over zijn schouder naar Myka toe. Argwanend observeerde hij de vrolijke, warme, zachte, grappige specialist die speels op zijn bed lag. Maar momenteel zag Rush niets van de Myka die hij dacht te kennen. Hoezo hadden Lune en Myka het over hem? Hoe lang zaten ze al achter zijn rug om over hem te smiezen? Wist Myka het al die tijd al? Ze was een specialist... Rush dacht haar te kunnen vertrouwen.
          Onzeker naar wie hij zijn wantrouwen moest uiten; Lune die hem die avond een handreiking had gedaan, maar nog altijd een fearie was of Myka wie hij dacht te kunnen vertrouwen, maar die blijkbaar informatie over hem verzamelde bij fearies, bleef Rush staan bij het raam. Lang hoefde hij niet naar afleiding te zoeken. Op het moment dat Cassia haar berichten begonnen binnen te stromen begon Rush zijn bloed te koken. Wie dacht ze wel niet dat ze was? De gore griezel die in anderen hun hoofd kon kruipen en daar alles kon uitspoken wat ze wilde had het recht niet om hem zo aan te spreken. Rush verbaasde zich er nog altijd over dat mind fearies überhaupt werden toegelaten op Alfea, in plaats van dat ze werden opgesloten in een asylum waar ze hoorden. Alle haat en afkeer die was opgeroepen door Lune en Myka hun stiekeme onderonsje uitte Rush richting de mind fearie. Want ondanks dat hij bang was voor haar krachten, kon Rush zich nu niet inhouden. Met een versnellende adem tikte hij de hatelijke berichtjes terug in haar richting en ontstond er een plan in zijn hoofd om het meisje haar leven nog zuurder te maken dan hij al deed. Als er niemand was die dit monster aan banden wilde leggen, dan moest hij het zelf maar doen.
          “Misschien kun je beter op je eigen kamer slapen,” Verbrak Rush toen de stilte tussen Myka en hemzelf. “Of bij een van je avontuurtjes. Die kunnen die pyjama vast waarderen.” Klonk zijn stem mat en koud, waarna hij zijn armen beschermend over elkaar heen sloeg.

    To: Lune Castemont
    Ik ben oke.
    Hoezo praten Myk en jij over mij?
    Je mag alles vragen.

    To: Xavier Castillo
    Misschien doen fearies het ook wel goed op een vuurtje.
    Volgende camping trip proberen?

    To: Cassia Laiken
    Jij bent degene die z’n mond moet houden
    Niet vergeten dat ik vrienden heb op deze school.
    Terwijl jij...
    Wie heb jij nu echt?
    Wie wil er nu écht met een freak als jou geassocieerd worden...
    Je zegt het zelf, mind freak, je gaat meteen graven wanneer je je in het nauw voelt
    Hoeveel van jouw zogenaamde ‘vrienden’ heb jij al mentaal gemanipuleerd?
    Ik durf te wedden dat je bij iedereen loopt te wroeten in hun gedachten, hun herinneringen, hun gevoel...
    Wacht maar Laiken..
    Voor je het weet ziet de hele school je voor wie je werkelijk bent
    Een monster.
    De tijd tikt...
    Als ik jou was zou ik me heel snel wat vriendelijker opstellen naar mij toe
    Voor ik ga graven in jouw leven.
    Hoe snel denk je dat ik iemand kan vinden waarbij jij je trucjes al hebt uitgehaald?

    [ bericht aangepast op 9 mei 2022 - 10:29 ]

    9 mei 2022 - 12:07   darkurge is offline
    darkurge
    darkurge 3074

    ☩ RAMSAY ROTHBERG ☩
    Specialist • Modernist • Year 3 • Random Classroom • w. Lune
















    De trieste waarheid was, dat Ramsay zijn eigen, egoïstische verlangen naar Lune groter was dan zijn liefde voor haar. Buiten had hij voor een split second gedacht dat hij trouw kon zijn. Alleen met haar kon zijn. Maar nu hij voor de zoveelste keer weer met Lune was herenigd voelde hij opnieuw wat hij al talloze keren had gevoeld. Het maakte niet uit wat voor emoties er door Lune heen gierde, de enige persoon met wie Ramsay écht rekening wilde houden, was met hemzelf. Want Lune gebroken en fragiel, naast hem onder zijn arm, liet zijn binnenste ineenkrimpen. Maar wat hij belangrijker vond, was dat de blondine hem zou vergeven en terug zou nemen. In alle eerlijkheid zou Lune haar gevoel altijd inferieur blijven aan de zijne. En misschien was dat wel het grootste probleem in hun relatie. Ramsay kuste de blonde haren van zijn ex-vriendin. Zich bewust van zijn eigen grote tekortkomingen, maar tegelijkertijd ongewapend tegen de hunkering naar het meisje dat hij vasthield, probeerde hij haar met man en macht weer naar zich toe te trekken middels zijn woorden.
          Het was bijna beangstigend hoe makkelijk de woorden in hem opkwamen. Hoe goed hij was geworden in het bespelen van Lune haar gevoelens na al die tijd dat ze samen waren geweest. Ooit had hij dat gebruikt als bevestiging van zijn zogenaamde ‘echte’ liefde voor haar. Want hoe kon alles zo natuurlijk komen, zo goed voelen, terwijl hij zich zo huichelachtig opstelde tegenover zijn vriendin? Dat moest wel liefde zijn. Had hij gedacht. Maar inmiddels waren er zoveel maanden verstreken sinds hun eerste ontmoeting en wat was er nu echt veranderd? Keer op keer probeerde Ramsay zichzelf ervan te overtuigen dat het deze keer anders zou zijn. Dat hij deze keer écht zou zijn waar Lune behoefte aan had. Maar het enige wat hij bewees, was dat hij geen steek veranderd was. Het enige wat Ramsay wilde, was dat Lune was waar hij behoefte aan had. En niet andersom.
          Lune had haar stem weer gevonden en probeerde zich te verdedigen tegen de argumenten en vraagtekens die Ramsay had gemaakt en gesteld. “Ik geloof niet dat Rush iedere fairy haat…” klonk haar stem zwakjes, alsof ze zelf ook niet geloofde wat ze zei. “Misschien denkt hij wel… geeft hij wel… Hij zou niet…” Verloren werden haar woorden ingeslikt en Ramsay bleef voor nu zwijgen. Laat haar zelf maar tot de conclusie komen welke hij al eerder voor haar had getrokken. Maar ze gooide het over een andere boeg. “En ik wil niet met Rainn praten, maar…” opnieuw stopte ze met praten. “… het is niet alsof ik ervoor kies,” mompelde ze vertwijfeld. Ramsay wilde zeggen dat dat onzin was, dat alles een keuze was. Maar gezien zijn eigen verleden, hield hij die gedachte voor zich. Lune verviel in stilte en Ramsay gebruikte de ruimte die zij had laten vallen om haar weer verder naar zich toe te trekken. Weg van de gedachtes over Rush en Rainn. Hij vertelde haar dat het hem speet dat hij haar avond had verziekt, door terug te komen uit het bos. Dat haar leven wellicht makkelijker geweest zou zijn als hij daar in het bos ten onder was gegaan. Met een ruk keek Lune opzij en Ramsay zijn hart maakte een sprongetje. Ze gaf nog om hem. Overstuur schudde ze haar hoofd. “Nee, niet zeggen,” zei ze met een trillende stem. “Als ik ook maar één moment had gedacht dat je het niet onder controle had, dan…” Ze slikte en Ramsay zijn eerdere besef van zijn egoïsme werd weer gestilt. Lune gaf nog om hem, en hij om haar, dus waarom zouden ze dan niet het gewoon nog een keer proberen.
          “Ik zou zijn gekomen, zonder aarzeling. Niet alleen voor Do. Niet alleen voor Ley. Óók voor jou, Rams. Dat weet je toch? Dus fuck jou voor te zeggen dat mijn leven makkelijker zou zijn zonder je, terwijl alleen al de gedachte aan jou verliezen me het gevoel geeft dat ik niet meer kan ademen.” De tranen die over haar wangen liepen verwarmde Ramsay zijn binnenste. Ze huilde om hem! “Weet je hoe dat voelt? Want elke keer als ik je verlies…” Lune schudde haar hoofd.
    “Natuurlijk weet ik hoe dat voelt,” haakte Ramsay op haar in. “Ik heb jou keer op keer moeten verliezen...” Hij greep naar de handen van zijn ex, kneep stevig in haar koude, smalle vingers, waarna hij de hopeloze tranen van haar wang veegde. Lune creeerde een baken van licht in de verder donkere ruimte. “Ik heb dat gemist, en ik heb jou gemist.” liet Ramsay haar weten. Zijn hand verliet haar gezicht en liet hij rusten onder haar kin. Haar gezicht nog nat van de tranen, haar grote blauwe ogen op hem gericht... het was bijna onmogelijk om Lune niet te zoenen. Maar Ramsay wist zich te bedwingen. De klap die hij eerder van zijn ex-vriendin had ontvangen was te pijnlijk geweest om opnieuw te moeten ervaren. Maar zijn ogen die afgleden naar haar lippen, dat kon hij niet stoppen.
          Ramsay vervolgde over dat het niet uitmaakte of Lune niet meer met hem wilde zijn. Dat zijn ex misschien maar beter door kon gaan met haar leven, terwijl hij op haar zou blijven wachten. “Het liefst begon ik gewoon opnieuw. Jij en ik. Op eerste date of zo. Gewoon samen opnieuw beginnen. Onze relatie een eerlijke kans geven.” vertelde hij haar en Ramsay boog onbewust langzaam naar voren. Met elk woord dat hij sprak verzachtte hij zijn stem, en keek hij van Lune haar lippen naar haar ogen en vervolgens weer terug. Volledig gehypnotiseerd door haar hele zijn bleef hij praten. “En misschien moeten we het dan tegen niemand zeggen. Zodat al die kut meningen van anderen er niet toe doen. Alleen jij en ik. Verder heeft toch niemand iets met ons te maken.”
          Zijn ex reageerde niet direct, haar ogen schoten naar beneden en Ramsay volgde haar voorbeeld. Het waren hun verstrengelde vingers waar ze naar had gekeken. Moest ze erover nadenken? Want hij hoefde dat niet. Ondanks dat hij wist dat zijn intenties niet 100% eerlijk waren, wilde hij nog altijd niets liever dan terug zijn met Lune. Hij zou het wel uitvogelen, zijn gevoel en dat trouw zijn. Hij had gewoon wat tijd nodig om dingen op een rijtje te krijgen. Het enige wat Lune hoefde te doen was hem die tijd geven.
    “Wil je dat oprecht? Opnieuw beginnen? Echt opnieuw. Jij en ik?” vroeg ze toen. Het lokaal voelde warm aan. Samen met Lune, op de grond, tegen de deur, onder haar bron van licht klopte alles weer. Het speelveld waar zij hen beiden een paar maanden geleden van af geslagen had toen ze het had uitgemaakt, hadden ze opnieuw betreden.
    "Ja, dat is wat ik echt wil," vertelde hij haar. "Dat is wat ik altijd heb gewild en dat zal ook nooit veranderen."
    Lune grinnikte en daardoor glimlachte Ramsay. Daarna keek ze op. “Ik mag hopen dat je dit keer met een betere openingszin komt dan, Rothberg,” zei ze.
    Ramsay grinnikte nu ook. Zijn hart zwol op, bij het horen van zijn achternaam uit haar mond. Heb je een vriend? Want anders heb je die zojuist gevonden... Het was misschien niet een van zijn betere werk en dat had Lune hem op de dag van hun ontmoeting maar wat duidelijk laten weten. Maar ondanks dat zijn eerste flirtpoging met haar wellicht niet fantastisch was, had ze het wel onthouden. Hun eerste, fijne, moment samen leefde nog altijd in Lune haar herinnering voort. "Oh geloof me, voor jou heb ik nog genoeg openingszinnen klaar staan.." grijnsde hij, weer net zo verliefd als toen Lune hem voor het eerst aan het lachen had gemaakt.
          Ze keken elkaar in stilte aan. Hoe vaak had hij al in deze ogen gekeken, elk klein detail van Lune haar lieflijke gezicht geobserveerd? Ramsay had geen idee, maar hij zou er nooit genoeg van kunnen krijgen. Dat fijne, warme, liefdevolle moment waarin hun ogen rustten op elkaars gezicht werd verbroken door het licht van Lune haar telefoon. Ze verbrak hun oogcontact en richtte haar aandacht op haar telefoon. Teleurgesteld liet Ramsay zich tegen de muur verder onderuit zakken en pakte nu ook zijn telefoon erbij, maar echt focussen op de berichtjes die hij had ontvangen kon hij niet. Vanuit zijn ooghoeken probeerde hij te zien wat Lune deed, wie ze appte en wat de uitdrukking op haar gezicht was. Bijna had hij haar weer gehad. Hij was zo dichtbij geweest. Dat had hij gevoeld. Maar het moment dat anderen zich begonnen te bemoeien met hun relatie en zich gingen mengen in hun moment, glipte Lune door zijn vingers heen.
          De light fearie schudde plots verwoed haar hoofd. “Ik weet niet of ik dat kan, Rams, wat ik ook wil. In het geheim daten brengt toch niets goeds?” zei ze zacht en Ramsay voelde alles koud worden. “En… jij en ik,” weg was de warmte en speelsheid waarmee ze had gesproken over hun eerste ontmoeting, “Dat klinkt zo goed. Je hebt geen idee hoe goed dat klinkt, maar… het is nooit echt jij en ik geweest.” Ze slikte. “Waarom zou dat dit keer anders zijn? Misschien ben jij wel degene die beter af is zonder mij. Ik zag je nooit ruziën met Gianna zoals wij dat doen. Je leek gelukkig, weet je.”
    Ramsay snoof luid en afkeurend, liet zijn hoofd tegen de deur achter hen rusten en schudde zijn hoofd met gesloten ogen. “Niet te geloven dit,” sprak hij afkeurend. “Dit bedoel ik nu..” Ramsay likte zijn lippen, beet nog altijd hoofdschuddend op zijn onderlip en keek daarna Lune weer aan. “Ik kies voor ons, maar jij kiest voor niks.” Ramsay drukte zijn telefoon tegen de grond, duwde zichzelf iets omhoog en vergrootte de afstand tussen Lune en hem. De afwijzing van haar voelde zoveel pijnlijker dan die van ieder ander. Het maakte niet uit hoeveel treurige en makkelijke openingszinnen bij bij andere meisjes had gebruikt en hoe vaak die nerveus, maar ook afkeurend hadden gegiecheld. Het was Lune die hem altijd weer terugnam, weer zag zitten. Het was alleen Lune haar liefde die hij dacht nodig te hebben. Dus Lune die voor de zoveelste keer haar handen van hem aftrok, dat deed meer pijn dan alle afwijzingen in zijn hele leven tezamen.
          “En dat je denkt dat ik gelukkig was met Gia zegt ook genoeg... ik was fucking miserable.” Vervolgde hij geïrriteerd. “We hadden geen ruzie omdat we amper met elkaar spraken. Lekker makkelijk is dat. Bovendien was ik de hele tijd pissed op haar. Weet niet of jij het weet, maar die chick liep te klooien met allemaal andere ..” maar Ramsay stopte met praten. Nevya wilde hij zelf te grazen nemen. Daarnaast wilde hij die last niet op Lune haar schouders laten vallen. Hij zou degene zijn die Nevya vertelde over Xavier en Gia. Niemand anders. “Laat ook maar.” Schudde Ramsay zijn hoofd en haalde arrogant zijn wenkbrauwen op. “Fijn om te weten dat jij amper aandacht aan mij hebt besteed de afgelopen maanden, terwijl ik hopeloos probeerde om weer contact met je te krijgen.” Oh, waarom was hij niet eerst naar z’n kamer gegaan? Hij kon nu ziek goed een joint gebruiken. Ramsay taste automatisch naar zijn zakken, waar normaliter zijn hasj in te vinden was, maar natuurlijk had hij dat niet meegenomen naar buiten. In een verwoede poging iets van logica te vinden in de huidige situatie keek Ramsay keek van zichzelf naar Lune en toen naar de telefoon die nog altijd in haar handen rustte met een opgelicht scherm. “Wie loop je nu sowieso te appen?” Ramsay boog zich weer naar Lune toe en verwachtte dat de chat met Nevya of Mae open zou staan, maar het waren niet de namen van zijn ex haar beste vriendinnen die haar scherm sierden. “Rainn?” Zo snel als hij zich naar voren had bewogen bewoog Ramsay zich weer naar achteren. “Ik probeer onze relatie te redden en jij loopt te appen met Rainn?!” Ramsay snapte niets van wat er momenteel aan het gebeuren was. In ongeloof keek hij zijn ex aan. “Je zegt net nog dat je niet met hem wilt omgaan, blokkeer die gast dan gewoon, of laat het mij weten als hij je lastig valt...” Ramsay, opnieuw tastend naar zijn joint, gefrustreerd omdat hij die niet kon vinden en toen wanhopig naar Lune haar pols grijpend vroeg. “Waar ben je in godsnaam mee bezig Luun?”
    To: Caelan
    Dude, gewoon proberen.
    Een chick die zo achter je aan zit wilt maar 1 ding
    And it’s in your pants.
    En ja man, helemaal kut, ik snap niks van chicks....
    Zeg je sorry en ben je eerlijk is het niet goed
    Hou je dingen voor ze achter en lieg je, ook niet goed.
    The fuck?!
    Jij hebt een goede positie vriend. Had ik maar een ex die zo wild achter me aan zat als red head dat bij jou doet.

    To: Cassia 💕👩🏻‍🤝‍👨🏼
    Paar schrammen en blauwe plekken. Kom je later verzorgen?
    En ja goor he!! Maar waar slaap je vnv dan?? Zal ik naar jou toe komen of jij naar mij? Je moet die shit zien.
    Ja, ben met Lune, moest haar wat dingen vertellen. Maar toen sloeg ze me. En nu doet ze al helemaal gaar. Ik weet het niet Cas. Dacht dat we wel weer samen zouden komen. Wilde sorry zeggen voor de shit die ik heb gedaan enzo. Je weet wel. Maar ik weet niet of het nog goed komt. Heel even leek het erop dat ze het wel begreep, hoe alles gelopen is, en dat we het gewoon weer aan moeten maken. Maar nu doet ze een soort 180.
    Heb het al zo vaak gezegd, maar waarom zijn niet alle chicks zoals jij... jou snap ik.

    To: BabyLey
    Je IG is gehackt? Vraag nieuw ww aan dan.
    Fix die shit.
    Dit kan echt niet.
    Straks denkt Asher nog dat je hem wilt.
    Met Luun is het niet zo best. Ik snap er niks van Ley.... Jij vindt ons toch ook bij elkaar passen?
    Wat is er met ies?

    To: Ies
    Ja ik deed niks! Of nou.. nee. Ik deed niks raars ofzo. Vertel het je later wel.
    En oke ik fix die shit met Ley
    Wat is er gaande dan Ies?
    Moet ik naar je toekomen?

    To: Myka
    Ja ik heb liever een foto van jou...
    Cute smile Mykje
    En dat pyjamaatje is ook niet verkeerd
    Knuffel zsm.
    Wtf zijn die dieren...
    Probeer je me mee uit te vragen op een date?

    To: Reilly
    Hahahahahahahahhahah vriend
    Jij wilt mij nog zo hard
    Geen grapjes lopen maken nu
    Je valt door de mand Donaghue
    En ja ik heb wel wat bijgeleerd sinds de laatste keer dat wij samen waren
    Hoe lang wilde je me die vraag al stellen dan?

    To: Remy 👨🏻‍🤝‍👨🏽👊🏻
    Nee ziekenzaal hoeft niet.
    Cas kijkt straks ff naar mn verwondingen
    Paar schrammen enzo
    En nee ik hoef je flirty voedsel niet
    Je bent als een broertje voor me
    R&R weet je wel
    No sex shit
    Ik heb het uitgemaakt met Gia btw
    En ben nu met Lune
    Hierna ga ik ff naar m’n zusjes toe.
    Was hem ff helemaal geflipt toen ik Ley niet kon vinden, dus was toen naar Lune gegaan. Maar shit is messy geworden Rem, had haar gezoend, zij had mij geslagen, nu probeer ik het uit te praten.. maar zij is met dr koppie bij andere dingen ofzo.
    Waar ben jij?


    [ bericht aangepast op 9 mei 2022 - 12:23 ]

    9 mei 2022 - 15:46   Culloden is online
    Culloden
    Culloden 689

    NERISSA       LYRA       AJAX
    20 ◭ Specialist ◭ Year 3 ◭ Undecided ◭ Party Room ◭ with Týr & Kit



    		 Týr bromde net dat hij vooral wist wie hij zeker niet als rebound wou, toen Kit opeens weer uit het niets opdook. Met een kruk als gezelschap weliswaar. Nissa begroette haar partner enthousiast, misschien zelfs iets té enthousiast door alle alcohol die ze al gedronken had. Het kon haar vrij weinig schelen op dit moment. Haar partner leefde nog én zijn been zat nog aan de rest van zijn lichaam! Alleen maar een reden om te vieren, toch?
          'Hé,' begroette Týr Kit nu ook. Kit reageerde met een ietwat zuinige glimlach en een lichte zwaai van zijn hand. Hij leek zelf nog niet helemaal bekomen te zijn van hun avontuur en dat was niet meer dan begrijpelijk. Waar ze zelf alleen de burned ones vanop een afstand had gezien, had hij echt letterlijk oog in oog gestaan met zo'n monster. Je zou voor minder in een niet zo vrolijke mood zijn. Kit leek nogal wankel op zijn kruk te staan, niet wetende wat hij met zijn pijnlijke been moest aanvangen. Toen Nissa echter voorstelde om een stoel voor hem te gaan zoeken, hield hij haar tegen.
          'Nee nee, is oké.' Nissa snoof even ongelovig. Alsof ze daar in zou trappen. Zelfs met wat alcohol op kon ze nog steeds de pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht zien.
          'Die pijnlijke uitdrukking op je gezicht zegt toch heel wat anders,' sprak ze hem tegen terwijl ze hem nog eens van kop tot teen bekeek. In haar hoofd had ze besloten dat ze toch die stoel wel ging zoeken voor hem, maar koppig als hij was, liet ging hij met heel wat moeite op de grond zitten. Nissa rolde even met haar ogen en nam nog een slokje van haar glas. Ze had geen idee wat er op dit moment in zat. Ondertussen leek Týr ook weer te ontwaken uit zijn slaapstand. Al begreep ze natuurlijk wel waarom hij opeens zo stil was geworden...
          'Hoe is het met je been?' vroeg de fire fairy een beetje stroef. Nissa keek even gespannen van de ene jongen naar de andere, alsof ze een spannend potje tennis aan het volgen was. Het werd langzaamaan duidelijker dat er echt wel geschiedenis hing tussen de twee.
          'Eh- het gaat best-' probeerde Kit te antwoorden, maar viel al snel achterover op zijn achterwerk doordat hij aan het prutsen was met zijn kruk. Een lach ontsnapte en Nissa sloeg haar vrije hand voor haar mond.
          'Sorry!' bracht ze nog steeds lachend uit. Het had er ook gewoon zo grappig uitgezien! 'Dat is de alcohol,' verklaarde ze terwijl ze terug rustig probeerde te worden. Nuchter zou ze nooit met hem gelachen hebben, maar helaas was ze dat punt al eventjes voorbij. 'Maar hoe gaat het nu echt met je been?' Dat hij had gelogen had zelfs het kleinste kind kunnen zien.
          'It hurts like a bitch, maar dat ik het minste,' gaf Kit dan toch maar toe. 'Ik ehm- het spijt me.' Hij keek nu zowel Týr als Nissa aan en het lachen was haar opeens vergaan. Het gebeurde niet vaak dat ze haar partner zo kwetsbaar zag. 'Ik had moeten luisteren en- ik-. Ik het het opgefuckt.'
          'Kit...' bracht Nissa zuchtend uit terwijl ze door haar knieën ging zodat ze wat op gelijke hoogte met hem zat. De jongen was echter nog niet klaar met zijn betoog.
          'Fuck - ik ben hier niet goed in-.' Het bleef even stil terwijl hij moed leek te zoeken. 'Ik- had niet ..' Nissa knikte even bemoedigend ter teken dat hij het er maar gewoon uit moest gooien. 'Ik had moeten luisteren.' Dat was voor haar bestemd want Kit's ogen gleden nu naar Týr. 'En ik ben een asshole, ik weet het. Maar ik ehm, wil beginnen met leren luisteren.'
          'Het is oké, het was gewoon één grote chaos vanavond,' probeerde ze hem een beetje te sussen waarna ze haar hand op zijn schouder legde. Bijna was ze hem om de nek gevlogen na zijn excuses, maar ze had zichzelf toch nog kunnen tegenhouden. 'En daarbij, ik had ook wel wat beter kunnen mikken...' Haar ogen vielen weer even op zijn ingepakte been. 'Nog eens sorry voor je been.' Ze kneep nog even zachtjes in zijn schouder, kwam weer overeind en richtte zich tot Týr. 'Ik denk dat onze vriend hier wel een drankje kan gebruiken, niet?'
          Týr had tot nu toe nog maar bitter weinig gezegd en ze wist niet of de excuses van Kit dat zouden gaan veranderen. 'En volgens mij was drank jouw departement vanavond,' vervolgde ze met een voorzichtige grijns, doelend op het feit dat hij al de hele tijd hun glazen aan het bijschenken was. Hopelijk kon ze op die manier een beetje bemiddelen.

    Nothing is impossible in my own powerful mind.

    9 mei 2022 - 16:51   Sev is offline
    Sev
    Sev 19203

    Asher Ryan Dugray
    "Won't you lay here by my side, I wanna fxck away all my fears."
    theme • 4th yr specialist • in the hallways • with Xavier & Xavier's brother















    Met kracht schudde Xavier de armen van zijn beste vriend weg nadat Asher deze gebruikt had om de jongen op te vangen. De lange specialist zette een stap naar achteren, een verwarde maar vooral bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. Hij voelde enkele scherven van de zojuist gevallen bloembak vaag in de zool van zijn voet prikken, maar zijn focus lag op de onbekende gast tegenover hem. Vervolgens schoot zijn blik weer terug naar Xavier en nam hij zijn sigaret tussen zijn opeengeklemde tanden uit.
          “Broer, rustig. Gaat het?” wilde hij weten.
          “Ja, broertje, gaat het?”
    De onbekende jongen tegenover hen herhaalde zijn woorden bijna woord voor woord, maar dan met een cynische ondertoon in zijn stem.
    Broertje?
    Nadat Xavier vol gif naar de jongen had geschreeuwd dat hij op moest rotten, vroeg Ash zich hardop af wat er in godsnaam aan de hand was. Broertje.. De jongen tegenover hen, die er ook nog eens verdomd veel uitzag als zijn beste vriend, had Xavier broertje genoemd. Maar dat sloeg nergens op. Xavier was enigst kind. Hij had helemaal geen broer. Deze kerel moest in de war zijn. Xav en hij konden hem vertellen dat hij het bij het verkeerde eind had. Dat ze hem wel wilden helpen bij het zoeken naar zijn echte broertje en—
          “Niks!” snauwde Xavier Ash toe. Geschrokken keek de boomlange specialist zijn beste vriend aan. Een naar gevoel maakte zich meester van zijn lichaam. “Gewoon een fucking eendagsvl- …”
          “Nou, nou. Is dat niet een beetje overdreven Xav? Dit is niet hoe je je broer verwelkomt op je school!” vervolgde de verheugde specialist tegenover hen, de grijns op zijn gezicht onmiskenbaar. Hij genoot van Xavier’s paniek, en Asher begon de vreemdeling met de seconde minder aardig te vinden. Hij was echter duidelijk geen vreemdeling voor Xav.
    Broertje..
          ”Wie ben jij?” Asher sprak de jongen direct aan, aangezien zijn vriend hem geen antwoorden gaf. “En wat is er zo grappig, dude?”
    En toen kwam het. De onomstotelijke, woordelijke bevestiging dat Xavier al die jaren tegen Ash had gelogen over zijn familie.
          “Xavier. Je gaat me toch niet vertellen dat je je beste vriend Asher niet hebt verteld over je favoriete tweelingbroer? Dat zou jij toch nooit doen?”
    Het feit dat de jongen Asher’s naam kende, ging langs hem heen. Sterker nog, nadat hij het woord broer voor de honderdste keer op een spottende manier hoorde vallen uit de mond van de blaaskaak voor hen en Xavier die term niet ontkrachtte, hoefde hij niets anders meer te horen. De uitgestoken hand, negeerde hij.
    Versterkt door de mix van twee verschillende soorten drugs in zijn hoofd, voelde hij zich te verdoofd om te reageren. Alsof hij stoned een film aan het kijken was en de scene tussen Xavier en zijn broer zich voor hem afspeelde terwijl hij er zelf geen deel van uitmaakte. Gedeeltelijk was dat ook zo. Deze broer. Deze Bruno.. Hij maakte deel uit van Xavier’s leven. Ze waren samen opgegroeid en hadden blijkbaar zelfs nog een zusje op Alfea zitten. Nog iets wat Xavier heel toevallig was vergeten te melden in al die jaren.
    Hij had altijd beweerd enigst kind te zijn — zelfs toen Asher eerder die avond nog zijn gedachten had uitgesproken over zijn eigen zusje Mackenzie en had gezegd dat Xavier maar blij moest zijn dat hij geen broers of zussen had om zich zorgen over te maken..
    Gedurende hun vriendschap, de vriendschap die belangrijker was voor Asher dan welke vriendschap dan ook, hadden ze alles samen gedaan. Ze hadden samen gelachen, samen gehuild, samen gefeest, zij aan zij gevochten. Xavier was een van de weinige pilaren geweest waaraan hij zich had kunnen vasthouden na de brute dood van zijn ouders. Van alle mensen op de hele klotewereld, had hij hem meer vertrouwd dan wie dan ook.
    Maar andersom was het klaarblijkelijk niet het geval geweest. Andersom had Xavier jarenlang tegen hem gelogen over zijn familie, de hele basis van zijn leven. En godverdomme, deed dat pijn.
    Misschien had hij het moeten weten. Xavier loog wel vaker tegen zijn vrienden. Hij loog tegen zijn vriendin Nevya, een meisje dat dat helemaal niet verdiend had. Hoe naïef was het ook van hem om te denken dat Xav ondertussen wel eerlijk zou zijn tegen hem. Wat was hij toch ook een domme, domme fucking klootzak.
          Ash had de aftocht van Xavier’s broer in stilte aanschouwd, amper luisterend naar wat er nog gezegd werd. Pas toen Xav zich met een ruk omdraaide om hem aan te kijken, keek Asher weg. De peuk tussen zijn vingers was bijna helemaal opgebrand.
          “Hij is mijn godvergeten broer niet!” hoorde hij Xavier roepen. De woorden voelden als een extra steek in zijn buik. Begon hij zijn verklaring nu werkelijk direct met nog een leugen?
    “Hij is fucking niemand. Ik maak hem af als hij niet weg gaat,” schreeuwde Xav. De harde stem van de jongen deed pijn aan zijn hoofd nu zijn hersenen nog zo onder invloed waren. "Hij is dood voor me. Ik maak hem…—”
          “Hou op met schreeuwen, alsjeblieft,” mompelde Asher met een kleine stem. Hij voelde tranen achter zijn ogen branden, en hij weigerde Xavier aan te kijken zodat hij hem niet zou zien huilen. Hij had net zo goed naar hem kunnen blijven kijken: Xav was te druk met zijn nieuw-gekregen telefoon om zich om Ash te bekommeren.
    Terwijl de donkere jongen begon te ijsberen door de ruimte en meermaals het woord “fuck” uitschreeuwde, veegde Ash de bovenkant van zijn hand voorbij zijn ogen om ze te drogen. Vervolgens ging hij stilletjes in kleermakerszit op de grond zitten om de keramieken scherf die in zijn voet was gekomen uit de stof van zijn sok te halen. De flinke askegel die nog over was van zijn te lang onaangeroerde sigaret, drukte hij erop uit. Hij was te overweldigd en verdoofd tegelijkertijd om iets te zeggen. Die stomme plantenbak was in duigen gevallen op hetzelfde moment dat Xavier’s bubbel van leugens uit elkaar was geklapt.
    Asher keek pas op toen Xavier eindelijk aandacht voor hem leek te hebben.
          “Fuck bro,” sputterde de jongen, de paniek nog steeds zichtbaar in zijn bloeddoorlopen ogen. De blik voelde niet meer zo vertrouwd als voorheen.
          “Wij zijn doodgegaan daarbuiten, hè? We zijn in de fucking hel… toch?”
          ”Nee hoor,” mompelde Asher zachtjes terwijl hij weer opstond. “Ik ben er nog. En ik heb nog steeds maar.. één zusje.”
    In stilte begon hij de kapotte scherven op de grond bij elkaar te rapen. Hoewel zijn hoofd nog altijd even verdoofd voelde, ervoer hij stress in zijn lichaam, met aangespannen spieren en een gevoel van misselijkheid in zijn buik. Hij wist nog steeds niet wat hij moest zeggen. Normaalgesproken was hij de eerste om problemen glad te strijken, van zichzelf en van zijn vrienden, om vervolgens een grapje te maken en door te gaan. Dit keer lukte het niet. Hij voelde zich verraden.
    Asher legde de verzamelde scherven zorgvuldig tegen de rand van de muur zodat niemand erin zou stappen en zich zou bezeren, toen zijn telefoon afging. Een blik op het scherm vertelde hem dat het Remy was.
          “Chica, hé,” forceerde hij zijn stem vrolijk te laten klinken, de kleine trilling die de brok in zijn keel veroorzaakte amper hoorbaar. “... Ja. Ik vind het ook fijn om jouw stem te horen, Reem.”
          “Ik ga straks naar de keuken om nog iets te eten voor mezelf te maken. Als jij nog die pannenkoeken of iets anders te eten wilt… Of een knuffel. Ik wil je graag zien.”
    Shit. Die lieve, zorgzame woorden, waren genoeg om Asher’s ogen in één keer volledig vol te laten lopen. Hij draaide zich naar de richting van de muur zodat Xavier zijn gezicht niet zou zien en knipperde verwoed met zijn ogen. Vervolgens snoof hij, zijn tranen snel wegvegend met zijn mouw. Zichzelf groothouden was zelden zo moeilijk geweest.
          “Ik wil jou ook graag zien,” antwoordde hij, zijn vrolijke stem minder overtuigend dan de eerste keer, hoewel hij keihard zijn best deed. “En.. jouw pannenkoeken.. daar kan ik toch nooit nee tegen zeggen?” Hij haalde zijn hand afwezig door zijn haren. “Mag Xavier ook meekomen?” vroeg hij toen zachtjes. Hij kon hem niet alleen achterlaten in de staat waarin hij verkeerde. “Hij.. hij heeft ook een kut-avond gehad..”

    Nog steeds op zijn sokken liep hij even later naast Xavier richting de keuken van Alfea. Asher was stil, en probeerde zich te focussen op de eindeloze stroom berichtjes op zijn telefoon. Als Xavier wilde praten over wat er zojuist was gebeurd, moest hij zelf beginnen. En als hij dat niet wilde… nou, dan wist Asher ook genoeg. Misschien waren er nog wel veel meer geheimen waar hij niets vanaf wist. Misschien was hun vriendschap niet half zo waardevol voor Xavier als deze voor hem was. Ging hij alleen met Ash om omwille van de drugs die hij altijd met Xav deelde, als een idiote, barmhartige drugsdealer.
    Tussen de appjes die hij gekregen had, waren er meerdere mensen die ook om pillen en ander spul vroegen. Wellicht was dat gewoon hoe iedereen hem zag: als domme, goedgelovige druggie die je kon voorliegen en waar je mee om moest gaan als je goede shit wilde regelen. De jongen waarmee iedereen wilde feesten omdat het lucratief was, niet omdat ze hem daadwerkelijk aardig vonden. Wat had hij dan gedacht? Zelfs zijn eigen zusje wilde hem niet meer in haar leven. Hij was dom. Zo tering, fucking dom.

    Appjes:
    To Nevvie:
    - Nee wist ht ook niet,. van die broer en die zus niet.
    - Heb geen drugs voor je sorry. knuffel wel.

    To Islalala:
    - Nee je wil het niet weten
    - Ik ben blijdat jij oke bent, en zij ook.
    - Ik vind het heelerg dat ik je kwijtraakte in het bos
    - Het spijt me.

    To Baby Rothberg👶:
    - Jaa alles gaatgoed
    - Met jou ook, weet jedatzeker????
    - ???

    FOTO OP INSTAGRAM
    [Reacties verwijderd + onmogelijk gemaakt om nog te reageren]

    To Rambo:
    - Natuurlijk zit ik je niet achter je kleine zusje aan,wt denk je wel niet van mij/??! gast
    - Heb de reacties verwijderd.

    To Roomie T:
    - Ben nu netweg. Zie je later wel
    - Goed dat je niet gewond bent man,, houwe zo ok?

    To Maantje:
    - He luun. ik heb geen drugs voor je.
    - Sorry

    To Mati:
    - Betrapt worden is part of the fun bro
    - Mrs river’s gezicht was fucing priceless.
    - Wil je snel x hangen? niet om wiet te roken maar gwoon?

    To Readhead👩‍🦰:
    - Fijn datje em gevonden hebt em<3
    - Hij kijkt erg gelukkig
    - Slaap lekker vastzo x

    To C:
    - Sterkte broer
    - Ja ik ben helemaal in orde thnks

    Grindr
    To: Ramsayneedsabj
    - Aanbot staat nog steeds om irl te komen kijkenhe als je durft, geefmaar plaats en tijd
    - Kan je wel helpen met die bj
    - [Earlier made Dickpic]

    To: Mymy
    - … damn
    - Nee dat komt niet door mij komt door jou
    - Je bent mooi myka
    - Mag ik deze week weer x komen logeren?
    - Je knuffelt fijn;)
    You're killin' my vibe for the last time
    Vultures up high started preying on me, preying on me
    Take a step back to the broadside
    'Cause I'm not as brave as I'm letting on to be

    [ bericht aangepast op 9 mei 2022 - 22:47 ]

    ars moriendi

    9 mei 2022 - 17:51   Syaoran is online
    Syaoran
    Syaoran 12962

    Phyre Falconsky
    "Some woman fear the fire, some woman simply become it."
    21 • Fire Fairy • Modernist • Somewhere alone w/ Reilly
    Een woeste storm aan verschillende emoties kolkt door Phyre’s lichaam heen. Lust en begeerte, maar ook boosheid en afkeer. Echter, daar waar normaal de vlammen langs haar vingers zouden kruipen, over haar onderarmen heen, richting haar ellebogen — de hitte schitterende in haar lichte kijkers — was daar nu op een lichte gloed in haar ogen na niets van te zien. Phyre was te afgeleid door haar ex om bezig te zijn met de controle op haar magie. Een die ze tijdens het pieken en dalen van haar gemoedstand zo nu en dan nog wel eens durfde te verliezen.
          Het liefst van allemaal wil ze hem een klap verkopen. Om de vermakelijke uitdrukking van zijn gezicht te vegen nu Reilly in de gaten kreeg dat hij zijn ex vriendin letterlijk én figuurlijk met haar rug tegen de muur aan heeft staan. Ze kon hem simpelweg niet vertellen wat ze anders deed, als ze zichzelf niet forceerde om niet aan hem te denken. Daarmee legt ze namelijk haar gevoelens niet alleen open voor hem, maar is het ook een keiharde waarheid die als een genadeloze klap aan zou komen. Nee, het was het beste voor iedereen als ze Reilly vergaten zodra hij hen afgedankt had. Een mantra dat wanhopig door haar hoofd heen trok, maar steeds minder duidelijk hoorbaar werd naarmate de minuten die Phyre in Reilly’s aanwezigheid verkeerde.
          ”Als je daar zo nodig echt een antwoord op wil dan zul je zelf moeten gaan zoeken, maar wees gewaarschuwd; mijn hoofd betreden is geheel op eigen risico’s. En dan doel ik niet op het ongelukje van eerder,” bracht Phyre uit, seconden voor ze haar zelfcontrole verloor, in een reactie op zijn vraag wat ze anders zou doen als het haar niet lukte om hem te vergeten. Veelzeggend tikte ze een van haar wenkbrauwen op, waarbij ze nog net niet haar armen defensief over elkaar heen sloeg. Als hij het waagde om nog een keer in haar hoofd te poeren, wetende dat hij daar nooit zomaar toestemming voor zou krijgen nu ze geen koppel meer waren, dan liet ze haar allesverterende vlammen los. Dat ze daarmee het risico loopt de halve school in de fik te steken was iets dat ze dan maar voor lief moest nemen — alles om haar hoofd en geest veilig te houden voor faeries die daar niet in thuishoren. Het was de enige plek waar ze al haar emoties verborgen kon houden.
          ”Het is dat, of mijn handen jeuken om andere dingen te doen,” gromt Phyre zacht, trachtend de dreiging over te laten komen met dat ze hem anders een knal verkoopt terwijl ze beide inmiddels weten dat dát niet zomaar meer gaat gebeuren. Niet nu Reilly haar te pakken heeft op een kwetsbaar punt en oude herinneringen alle gedachten van eerder schaamteloos weten over te nemen. “Je hebt vroeger nooit geklaagd, Rei. En al die keren dat ik de kleren van je lijf af trok heb ik je nooit om toestemming gevraagd, of ben je vergeten dat onze relatie op dat vlak nooit zo heeft gewerkt? Je leek er wel van te genieten namelijk,” Miniem kantelt Phyre haar hoofd iets, opkijkend naar de jongen voor haar terwijl zij haar handen wanhopig tot vuisten balt — het vuur sluimerend onder de oppervlakte van haar huid, stromend als hete lava door haar aderen heen, maar desondanks gecontroleerd.
          “Moet ik alvast een bed in de ziekenboeg reserveren lieverd?” vraagt Reilly plagend.
          Verstandig klemt Phyre haar kaken op een, onderwijl haar ogen zich een klein stukje vernauwen. Ze kon hem niets doen, vooral niet als ze er zeker van wilde zijn niet van school gekickt te worden. Tegelijkertijd werd het een rampzalig gevecht met haar emoties, welke nog altijd als een stel giftige slangen om elkaar heen draaien, vechtend tot het aller einde. Welke ging er winnen? Wie ging er winnen? Phyre slikte, tracht de het donderslagende geroffel van haar hart tot een bedaren te brengen — pogend haarzelf niet over te geven aan dat ene kleine beetje dat ze nu zo graag hebben wil. Hem. Het is een waardeloos verzet.
          ”Auchie Phy, doe eens lief. We hebben net een heerlijke kus gedeeld en nu steek je mij opeens zo in m’n hart? Waar zijn toch je manieren.”
          Phyre lachte schamper, vlak voor ze zichzelf overgaf aan haar eigen begeerte.
          ”Lief zijn, staat niet in mijn vocabulair, dat zou je nu toch wel moeten weten,” humt Phyre zacht, hintend op de vele dingen die ze samen gedeeld hebben, waarin ze meer dan eens de stoute schoenen heeft aangetrokken. “En ik verloor mijn manieren op de dag dat ik besloot jouw vriendin te zijn. Zover ik weet heb je er tot op de laatste dag van genoten, en zo nu ook weer. . .”
          Dat hij haar daarna aan de kant schoof alsof ze niets was besloot Phyre voor het eerst sinds tijden te laten varen. Het had geen nut. Reilly zag de dingen nu eenmaal anders dan dat zij dat deed en wilde ze leren om hem los te laten, dan was dit het allereerste dat ze moest gaan accepteren. Echter, daar waar ze haar woorden krachtig en scherp bedoeld had, kwamen ze slechts over haar lippen heen in een zwakke poging om van hem af te komen. Haar lichaamstaal verried haar, net als de sluimerende blik in haar ogen. Wanneer Reilly zijn vingers onder haar kin zet knapt er iets in Phyre’s zelfbeheersing. Smekend klinkt er een stemmetje in haar hoofd, het verstandelijke gedeelte dat haar dwingt om bij Reilly vandaan te gaan, maar het zijn de gevoelens die ze nog altijd voor hem koestert welke de overhand weten te nemen. En hij weet het, weet precies wanneer hij de laatste slag moet uitdelen om zijn ex vriendin terug naar binnen te hengelen. In ieder geval voor dit moment.
          Nog voor Phyre aan de noodrem kan trekken, en ze haar beide handen op zijn borstkas geplaatst heeft in een poging Reilly van haar af te duwen, drukt ze haar lippen in plaats daarvan op de zijne. De kus een dat voelt als vanouds, als vroeger — als terug thuiskomen. Gretig en honger, waarop haar vingers de warmte van zijn naakte huid al gauw weten te vinden door onder zijn shirt door te glippen. Wanneer ze zich enkele tellen later geschrokken weet terug te trekken is de vuurfee al haar excuses verloren. Ze heeft er geen. Geen enkele opmerking zal haar hieruit weten te redden. Niet zonder dat Reilly het later weer tegen haar kan gebruiken.






          ”Oh Phy, lieverd, lieg jezelf toch eens niet zo voor. Gun jezelf de plezier die je hart overduidelijk zo graag wilt. Kus me,” klonk het licht treiterend vanuit de air faerie, precies zoals hij wel vaker deed — zichzelf terdege bewust van het feit dat hij daarmee de Vuurfee moeiteloos over de grens wist te trekken. Fuck it, schiet er door haar hoofd heen. Wie hield ze voor de gek, behalve haarzelf? Misschien moest ze inderdaad zichzelf nog één keer dit pleziertje gunnen; nog een avondje met haar ex, voordat ze hem resoluut uit haar wezen moest zien te bannen. Hem verbranden tot de allerlaatste restjes as verdwenen zijn. Een laatste maal nu, alvorens Phyre Reilly voorgoed zou vergeten.
          Gelijktijdig met dat haar lippen de zijne opnieuw raken, reageert het vuur in haar als backdraught door haar lichaam heen. Verschroeiend, woest en allesvernietigend brand het alles weg wat Phyre er toe gedreven heeft om bij Reilly uit te buurt te blijven. In ieder geval voor nu, voor vanavond. Wanneer ze de reactie voelt die ze bij haar ex teweeg weet te brengen, de honger niet alleen in zijn kus kan proeven, maar deze ook voelbaar is als zijn handen wanhopig over haar lichaam heen dwalen — in de richting van haar billen, welke hij ongegeneerd met beide handen omvat — schiet er een voldaan gevoel door Phyre heen. Sidderend langs haar ruggengraat af, haar ego gestreeld als Reilly toegeeft haar te willen. Ze was niet alleen in deze. . . Phyre herkent de blik in zijn ogen als deze hare ontmoet, terwijl zijn vingers vervaarlijk rond haar bh-bandje bewegen. De stille vraag die Reilly aan haar stelt beantwoord ze enkel door haar mondhoeken subtiel iets naar omhoog te tikken. Verloren was ze toch al, nu kon ze zich er beter maar volledig aan overgeven. Kippenvel ontstaan op haar huid als Reilly zijn mond naar haar oor verplaatst, waar hij haar zacht een voorstel toe fluistert.
          ”Lead the way,” mompelt Phyre hees. “Jij kent tenslotte de beste plekjes hier op school, al vraag ik me af of je er een kan vinden die we nog niet gehad hebben” vervolgd ze haar woorden suggestief, een tikkeltje uit de hoogte, puur om te stangen. Als vanzelf verstrengelen haar vingers zich met de zijne zodra Reilly haar hand beet pakt, precies zoals het destijd ook had gedaan. Het enige verschil nu met dat ze geen koppel meer zijn en hun wegen na deze avond voorgoed zouden scheiden. Althans, dat is wat Phyre zich voorgenomen had op het moment dat ze zich alsnog aan Reilly over gaf. Zonder aarzelen volgt ze hem dan ook door de gangen heen, alle andere leerlingen volledig achter hen gelaten — tot Reilly een kamertje vindt in een van de uiterste hoeken van de school. Met een luid bonzend hart volgt Phyre hem de ruimte binnen. Hetgeen vermoedelijk een oud leraren vertrek was, gezien er een bed, een paar kasten en een oud eiken bureau opstond. Tot op het laatste moment had ze zich nog bij zinnen kunnen roepen. Haarzelf tegenhouden om dit ene nog te doen. Om slimmer te zijn dan de gevoelens die door haar razen. Maar wanneer de deur achter hen in het slot dicht valt, de klik hoorbaar door de korte stilte dat heerst, is er niets meer waar Phyre voor terug zou moeten deinzen.
          ”Weet je zeker?” fluistert de Vuurfee zacht. Ironisch. Wist zij het wel zeker?
    Voor luttele seconden kijkt ze op naar Reilly, lust en verlangen nog altijd zichtbaar in haar reeds donker gekleurde kijkers. Nog één keer. Dan stapt Phyre op hem af. In de paar passen naar hem toe schudt ze het vest dat ze draagt van haar schouders af, welke elke ergens verloren op de grond terecht komt. Vlak voor Reilly komt ze tot stilstand, waarop ze haar vingers plagend over de stof van zijn shirt heen laat glijden. Over de breedte van zijn borstkas heen, richting zijn zij en over de krachtige spieren van zijn rug terwijl ze in een klein rondje om hem heen loopt. Het voelde veel te goed, veel te vertrouwd, om hier nu samen met hem te zijn. Wederom een van de redenen dat ze uit zijn buurt is gebleven. En ook zou moeten blijven. . .
          ”Je weet wat ze zeggen over spelen met vuur, right?” mompelt de brunette vervolgens, een oud gezegde over wie zijn billen brandt en op de blaren mag zitten, klinkend als een flauwe poging om de spanning in haar lichaam te doen minderen. “Kan je dat nog aan, Rei? Of ben je het inmiddels verleerd?” Phyre’s vlammen hadden in de afgelopen jaren, vooral thuis, veel schade aangericht, maar nooit had ze een van haar geliefde bezeerd. Hoe vaak het vuur hen ook geraakt had, de Vuurfee bezat de kracht om hen niet te schaden. Om hen geen pijn te doen zoals ze dat bij andere wel zou kunnen doen. Wanneer Phyre weer recht voor Reilly staat kijkt ze opnieuw naar hem op, alle woede van eerder volledig naar de achtergrond verdwenen.
          ”I do need you,” klinkt het veel te open, veel te kwetsbaar, haast onder haar adem door, vlammetjes dansend rond haar vingertoppen, waarna Phyre opnieuw aan Reilly’s shirt trekt. Dit keer doeltreffend, in een poging hem van het kledingstuk te ontdoen zodat ze zich begerig op hem kan storten. Echter, Reilly zou zichzelf niet zijn als hij niet direct meewerkt, waar hij dat zelden meteen doet — puur om te stangen. Met een opgetrokken wenkbrauw kijkt de brunette haar ex opnieuw aan, het stof van zijn shirt tussen haar vingers verkreukeld als ze de richting op neigt het gewoon kapot te scheuren.
          ”Really, Rei? Heeft dit me ooit tegengehouden? Je stelt me diep teleur.”
          Een scheurend geluid weerklinkt, gevolgd door de geur van verbrand stof als Phyre met de nagels van haar andere hand over het stof heen schraapt. De voorkant van zijn shirt aan flarden gebrand, waardoor ze alsnog bij de blote huid van zijn borstkas kan. Een triomfantelijke grijns siert haar lippen, de strijdbijl voor even begraven nu ze de vrijheid heeft om haarzelf in hem te verliezen.

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    10 mei 2022 - 21:54   reguluswife is offline
    reguluswife
    reguluswife 37248

    MYKA CASSIOPEIA MONTARAC
    she's got a friday night personality
    with a sunday morning heart
    twenty • third year • specialist • undecided • anthem • rush' room • with rush • pyjamas
    Met verwarde ogen keek Rush haar aan, alsof hij haar juist verteld had dat hij onder een heldere sterrennacht wilde slapen na een rustige avond, en niet in de stromende regen na de chaotische en beangtigende avond die hadden. “Ja? Ik heb echt in veel slechter weer buiten geslapen hoor.”
          Zo makkelijk liet Myka zich echter niet van gedachten veranderen. Voor Rush antwoordde had ze al de beslissing gemaakt dat ze bij hem zou gaan slapen. Zijn wangen bolden lichtelijk op onder haar vingers. “Het gaat niet enkel om het weer, Rush. Straks gebeurd er iets met je en dan… dan.” Ze slikte de brok in haar keel door en gebaarde richting zijn been. “Wees eerlijk. Je kunt niet snel wegkomen nu.” Niet dat zijzelf dat wel kon, maar goed. “Ik wil niet dat je nog verder gewond raakt, oke?” vervolgde ze zachtjes. Het was al deels haar schuld, dat hij zoveel last had van zijn been. Dat was echter niet de hoofdreden waarom ze hem niet alleen buiten wilde laten. Het beeld van Rush die eenzaam en opgekruld in het ziekenzaalbed lag was moeilijk om uit haar hoofd te krijgen. De gedachte alleen al liet tranen in haar ogen prikken. Niemand die zich zo voelde zou alleen moeten zijn. "Maar nu je niet kunt vluchten... Dit is wel de perfecte kans om jou eindelijk H2O, Teen Wolf of The Vampire Diaries te laten kijken," humde ze.
          Myka krulde zichzelf tegen Rush aan, hetzelfde ziekenhuisbeeld nog altijd voor ogen. Zo gebeurd nadat Lune met hem gepraat had. Volgens Ember hadden ze er samen erg knus uit gezien. Rush had nog nooit een enkel woord gefluisterd over Lune naar haar toe, maar de gekwetstheid daarover had allang plaatsgemaakt over zorgen wat Lune tegen Rush gezegd had dat hem zo verdrietig deed zijn. “Wil je er over praten?” vroeg ze voorzichtig. “Het hoeft niet als je niet wilt, maar als je er iets over kwijt wilt, dan ben ik hier voor je, oké?”
          Wat het was aan haar woorden wist ze niet. Ze dacht dat het oké zou zijn als ze hem simpelweg een luisterend oor aanbod en verder de keuze aan hem liet of hij er gebruik van wilde maken of niet, maar Rush duwde haar alsnog ruw weg en keek haar wantrouwig aan. “Waarover?”
          ”Over Lune...” Haar stem klonk twijfelend. “We praatten eigenlijk niet meer sinds… “ Sinds de blonde fairy het duidelijk had gemaakt dat ze haar niet goed genoeg vond om bevriend mee te zijn. Ondanks dat het ondertussen al een tijdje geleden was, praatte Myka er liever niet over. Hoeveel pijn liefdesverdriet ook kon veroorzaken, een vriendschapsbreuk kon met gemak voor even veel pijn zorgen. “Ze appte dat ze met jou was maar dat ze weg moest en ze wilde niet dat je alleen was. Je zag er zo… zo…” Gebroken. Alleen. Gekweld. “Je hoeft er niet over te praten als je niet wilt maar…” Haar zachte stem viel weg toen Rush met moeite overeind kwam en naar het raam hobbelde, zijn rug naar haar toegekeerd. De sfeer in de kamer was omgeslagen, met de vraag die ze had gesteld. Eerdere stiltes tussen haar en Rush in hadden niet eerder zo gevoeld. Meer pijnlijk dan ongemakkelijk. Ze hield haar ogen op zijn rug gericht, twijfelend of ze nog iets moest zeggen of dat ze beter af kon wachten tot de specialist zelf iets zei.
          “Misschien kun je beter op je eigen kamer slapen,” klonk het plots.
          ”Oh.”
          “Of bij een van je avontuurtjes. Die kunnen die pyjama vast waarderen.”
          Ze wist niet wat kwetsender was. Zijn harde woorden, zijn koude stem of zijn wantrouwige blik. Haar hoofd werd overvallen door een cascade aan gedachtes. De lichtjes die normaal zo vrolijk in haar ogen dansten waren verdwenen. Was hij toch boos op haar, dat ze hem was kwijtgeraakt in het bos en dat hij door haar gewond was geraakt? Waarom had hij eerder gezegd dat hij niet boos op haar was, als hij dit wel was? Het was niet de eerste keer die avond dat haar ogen waterig werden, maar ze waren niet eerder zo moeilijk te verbergen geweest. Was er iets mis met haar pyjama? Haar blik gleed naar beneden en ze pakte de randen van haar vestje vast om deze beschermend om zichzelf heen te trekken. “A-als dat is wat je wilt,” zei ze met breekbare stem. Ze schoof richting de rand van het bed, haar vochtige ogen op haar pantoffels gericht, zodat ze de giftige blik van Rush niet hoefde te zien. Zonder na te denken kwam ze overeind, waarop er onmiddelijk een pijnscheut door haar enkel trok. Haar gezicht betrok. Hoe graag ze ook zou willen, er was geen mogelijk dat er nu op kon lopen. “Sorry,” zei ze zachtjes. “Ik k-kan niet… Ik zal iemand v-vragen of ze m-mij op k-kunnen h-halen.” Uiterst voorzichtig ging ze op het randje van zijn bed zitten. Met haar ogen nog altijd naar beneden gericht pakte ze blindelings de fluffy deken die ze eerder voor Rush had meegenomen, nadat ze een vruchteloze poging had gedaan haar pyjamabroekje iets meer naar beneden te trekken. Nog niet eerder had ze zich zo ongemakkelijk en naakt gevoeld in de buurt van Rush. Rush ging compleet anders om met zoenen en rollebollen dan zij deed, maar ze besefte eerder niet dat hij hierdoor op een mindere manier naar haar keek. Haar wangen waren rood gekleurd van schaamte en haar verwoedde geknipper hielp niet langer om de tranen tegen te houden. Had hij altijd al zo over haar gedacht? Over haar en haar ‘avontuurtjes’?. Door de tranen die van haar wangen op haar telefoon vielen duurde het even voor ze deze wist te unlocken. Myka wist niet wat ze wilde. Of ze liever haar gebruikelijke afleiding zocht of dat ze liever bij Mae of Carson was. Haar handen trilden meer met de seconden en elk appje kostte langer om te versturen. Ember’s appje over Rainn deed haar humeur mimiem opfleuren. Ze hoopte oprecht voor haar beste vriendinnetje dat Rainn naar het Halloweenfeest zou komen en dat de twee toekomstige tortelduifjes eindelijk met elkaar gingen praten. Haar ogen gleden over de appjes en door Ash’ lieve berichtje lukte het niet langer om haar snikken zachtjes te houden.
    Emmie ❤️‍🔥🧜🏻
    voor eeuwig is een lange tijd!!
    IEEEEEEEE 💕💕💕
    OOGCONTACT!!!
    GAAT DE GOEDE KANT OP
    ZEI HIJ NOG IETS TERUG??
    EN
    HOE KEEK HIJ??
    ik ben bezig met peilen of hij naar halloweeen komt oook!!
    maar em wel echt oppassen dat hij niet denkt dat je caelan date!

    Lune 🌙
    nee is oke
    moet nog even kijken
    Reilly 🥰🍯🍆
    gek is beter dan saai ✨
    wattpad!! is leuk
    ik wil jou ook wel een keertje voorlezen
    maar dans 🥺🥺
    en komt wel goed!
    anders mag jij mij overal heen tillen
    hey rei?
    ben je druk?
    Firenation bby Zuko 🔥🌶️
    nadenken over de rook??
    of of je naar het feestje komt??
    je mag altijd suggesties voor de playlist geven als je wilt!
    Rams 🍭
    aawh, dankje rams, is lief 💕
    morgen knuffelen 🥺?
    de eerste is een slak en de tweede is een rups
    en nee, zou toch nooit werken 😘
    maar ik vond het schattig✨
    krijg ik niet een leuk fotootje terug van je?
    Ashieee 🍻🕺🏼🍦
    aawh, je bent echt een dropje, ashie ❤️❤️❤️
    dat deed me glimlachen
    favo softijsje
    jij mag altijd blijven slapen
    of komen voor een knuffel
    jij knuffelt ook fijn, voelt veilig en cozy 🥺
    kn ook zeker een van jouw goede knuffels gebruiken
    ben jij verder beetje oke?
    ook al heb je al je medematen
    ledematen?
    mag altijd appen of bellen als er iets is ja?
    partyline staat ook open voor praatjes als er geen party is
    Mae 🌸
    mae?
    heb je zo misschien even tijd?
    🚗🍬💖
    sorry beetje spam
    heb je zo misschien tijd om te helpen?
    echt alleen als je zelf oke bent ja?
    anders gewoon nee zeggen



    [ bericht aangepast op 10 mei 2022 - 22:06 ]

    To the stars who listen — and the dreams that are answered




Index RPG Actieve Topics Zoek