[RPG • 250] Alfea College • speeltopic II - Speeltopics

29 maart 2022 - 12:51 reguluswife is offline

ALFEA COLLEGE
"Discomfort Is Where Growth Lies."

STORYLINE

Alfea College is een school die zich richt op het verder ontwikkelen van fairies en specialists. Sinds het ontstaan van de school zijn er twee verschillende meningen over de manier van lesgeven. Voor zover bijna iedereen zich kan heugen is dit de afgelopen tientallen jaren voornamelijke op de moderne manier gebeurd. De traditionele manier was de doofpot ingestopt, dacht men.
Halverwege het vorige schooljaar was er de eerste waarneming van een Burned One sinds tientallen jaren. Hoewel hier eerst over gedacht werd als een unieke verschijning, namen de hoeveel waarnemingen toe naarmate de maanden vorderden. Voor een kleine groep nog bestaande traditionalists werd het steeds duidelijker dat de moderne manier van werken een te klein effect had op het terug dringen van de grote aantallen Burned Ones en andere dreigingen. Een week geleden heeft deze groep het regime op Alfea onder dwang overgenomen. Per direct zijn er nieuwe regels ingevoerd.

rollentopic • praattopic • speeltopic I • story • spreadsheet

PERSONAGES

Ladies
♀ Myka Montarac - 20 - 3 - specialist - U - mikaelsondaddy
♀ Nevya Levan - 20 - 3 - air fairy - T - mikaelsondaddy
♀ Remy Ó Braonáin - 20 - 3 - earth fairy - U - mikaelsondaddy
♀ Phyre Falconsky - 21 - 3 - fire fairy - M - Elentiya
♀ Isla Rothberg - 22 - 4 - specialist - M - Elentiya
♀ Maerilyn of Linphea - 21 - 3 - earth fairy - M - Enjoy_20
♀ Cassia Laiken - 20 - 3 - mind fairy - U - Enjoy_20
♀ Aiofe O'Malley - 18 - 1 - light fairy - M - Tahani
♀ Mari Solberg - 20 - 3 - mind fairy - U - Tahani
♀ Lune Castemont - 20 - 3 - light fairy - U - Tad
♀ Leysa Rothberg - 18 - 1 - specialist - M - Starsight
♀ Hayden Gahlman - 19 - 2 - water fairy - M - Starsight
♀ Nerissa Ajax - 20 - 3 - specialist - U - Gallowglass
♀ Ember Hayes - 20 - 3 - water fairy - U - calice
♀ Jelka Kasun - 18 - 1 - specialist - U - RadioTapok

Gentlemen
♂ Ramsay Rothberg - 20 - 3 - specialist - M - calice
♂ Aerys Callahan - 22 - 4 - light fairy - U - calice
♂ Rush - 20 - 3 - specialist - T - calice
♂ Bruno Castillo - 22 - 4 - specialist - M - calice
♂ Leander Madsen - 19 - 2 - specialist - M - RadioTapok
♂ Faolan Callahan - 20 - mind fairy - T - RadioTapok
♂ Caelan Haywood - 22 - 4 - specialist - T - Lunation
♂ Dante Parrish - 20 - 3 - fire fairy - M - Lunation
♂ Týr Pedersen - 22 - 4 - fire fairy - M - Tahani
♂ Asher Dugray - 23 - 4 - specialist - M - Salamanca
♂ Rainn Kovsky - 22 - 4 - fire fairy - T - Salamanca
♂ Dorian Castemont - 22 - 4 - specialist - M - mikaelsondaddy
♂ Reilly Donaghue - 21 - 4 - air fairy - T - Starsight
♂ Carson O'Malley - 20 - 3 - specialist - T - Starsight
♂ Ronan Faughn - 19 - 2 - water fairy - M - Gallowglass
♂ Kit Vernon - 21 - FC - 3 - specialist - T - 1.4 - Mirabel
♂ Xavier Castillo - 21 - 4 - specialist - T - Tad
♂ Matías Cross - 21 - 4 - specialist - M - Elentiya

CHARACTER WHEREABOUTS

REGELS

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen mikaelsondaddy maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

[ bericht aangepast op 20 juni 2022 - 17:02 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

29 maart 2022 - 12:54 Sev is offline

Sev 19203

ars moriendi

29 maart 2022 - 13:38 Aelin_Jackson is offline

Aelin_Jackson 580

29 maart 2022 - 13:46 Halsin is offline

Halsin 1445

MT.

What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?

29 maart 2022 - 14:40 Syaoran is offline

Syaoran 12962

Mine.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

29 maart 2022 - 15:16 Culloden is offline

Culloden 689

MT.

Nothing is impossible in my own powerful mind.

29 maart 2022 - 15:20 LordJohn is online

LordJohn 10836

MT.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

29 maart 2022 - 16:06 Kobyla is offline

Kobyla 19250

MT.

29 maart 2022 - 16:13 Amobi is offline

Amobi 15201

MT.

That is a perfect copy of reality.

29 maart 2022 - 16:54 Novalunosis is online

Novalunosis 671

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

30 maart 2022 - 12:40 glowfaery is offline

glowfaery 1546

1 april 2022 - 17:12 LordJohn is online

LordJohn 10836

Týr Pedersen

22 — year 4 — fire fairy — modernist — outfit — aula — Ember & Nissa

the hope and the hurt
has lived inside of me

but there's gold in the dirt
I never took the time to see

Ze hadden nog geen drie passen voorbij de deurpost van de ziekenzaal gezet, of Ember had wat ruw Týrs arm weggeslagen. 'Týr, ben ik jouw vriendin? Nee. Zie je een ring aan mijn vinger die jij me hebt gegeven? Nee. Dus dan is er ook geen reden voor ons om zo te lopen met elkaar,' zei ze op redelijk vinnige toon. Týr keek de roodharige dame na terwijl die wegliep en bij hem verscheen een grijns rond zijn lippen. Als Týr het zich goed kon herinneren, vond Ember het helemaal niet zo vervelend om dicht bij hem in de buurt te staan, twee maanden geleden. Om eenzelfde soort confrontatie als met Lune van enkele dagen geleden te voorkomen, besloot hij dit maar niet in bijzijn van Nissa te vermelden.
'Sorry, babe,' lachte hij alleen. Ember wist goed dat Týr nu eenmaal fysiek was aangelegd, maar goed, als ze dat niet wilde, zou Týr haar ook niet dwingen. 'Het is gewoon veel te gezellig,' knipoogde hij naar de water fairy. 'En met die pit had je best wel een fire fairy kunnen zijn.' Hij zou hier nog lang op door kunnen gaan, maar hij wist ook wanneer hij moest stoppen en met die laatste opmerking liet hij het onderwerp varen, ook al zei Nissa er nog wel wat van. Týr kon er alleen maar om lachen. Hij liet zijn arm wel om de specialiste hangen en zo liep het drietal naar de zaal waar het feest zou zijn vanavond. Het was ondertussen uren sinds de aanval en waarschijnlijk waren er weinig studenten nog in partymodus, maar Týr wilde juist zijn aandacht afleiden. Dit keer niet alleen maar van zijn familie, die hem in de laatste weken vaker benaderd hadden dan in de maanden ervoor, maar ook van de traditionalisten, de overname en de burned ones. En vooral van Kit. Het frustreerde hem dat ze nog niet echt hadden gepraat. De enige keer dat ze er echt de mogelijkheid voor hadden, waren ze vooral boos op elkaar geweest en waren ze na een kwartier de andere kant opgelopen.
'Oh, wat hadden we een héérlijke avond kunnen hebben,' zei Ember zodra ze de feestzaal betraden. 'Dus, NisNis, wat voor spannende dingen was jij aan het doen voordat je de wereld moest redden met je mede non-magische klasgenoten?'
Týr grinnikte en greep de fles wodka uit Embers hand en zette die aan zijn mond.
'Ik was eigenlijk nog bezig met me klaar te maken voor het feest. Het was mijn plan om vanavond Vydarr volledig te vergeten...' antwoordde Nissa al snel en Týr keek haar wat afwachtend aan. Hij kende Nissa niet goed genoeg om alle ins en outs van haar liefdesleven te weten, maar blijkbaar was er iets tussen haar en Vydarr aan de hand, wat dat ook mocht wezen. Het zou na vanavond echter nogal ongepast zijn om haar helemaal uit te horen. Als ze hem wilde vergeten, zou het waarschijnlijk niet zo leuk zijn geweest, om wat voor reden ook. Met die gedachte in zijn achterhoofd gaf hij de fles drank over aan Nissa.
'Mensen vergeten? Daar ben ik de beste in,' zei Týr. Hij had haar al losgelaten en hij zette een stap in de richting van de eenzame tafel waar alle drankflessen stonden. Hij was niet zo heel goed in mensen vergeten, want zowel zijn familie als Kit bleven door zijn hoofd spoken, maar hij wilde de specialiste toch wat moet inspreken. Ember wist wel hoe het tussen Týr en Kit was vergaan, dus ook zij wist heel goed dat hij hier onzin verkondigde. Hij hoopte maar dat ze er niets van zou zeggen.
'Wat doen al die Red Fountain-specialisten hier eigenlijk?' vroeg Nissa toen, nadat Týr zich had omgedraaid naar de tafel en daar zocht naar een fles whisky.
'Wat? Red Fountain? Zijn ze hier?' vroeg Týr verbaasd. Hij was net zo oplettend als een vlieg die zijn weg naar buiten wilde vinden. Hij had de vreemden niet eens opgemerkt. Hij schaamde zich er niet eens echt voor. Hij had wel betere dingen te doen. Hij haalde toen even zijn schouders op en gaf de twee dames voor hem een plastic bekertje aan, waarin hij een laagje whisky schonk. 'Vast om de held uit te hangen en ons met de zooi te laten zitten,' zei hij toen en hij zette de beker aan zijn mond. Hij kende de mensen van Red Fountain niet eens, maar hij vroeg zich wel af wat ze hier deden. En of er nog leuke mensen tussen zaten om hem af te leiden.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

1 april 2022 - 20:11 darkurge is offline

darkurge 3074

Ember Scarlett Hayes
Water Faerie • Third Year • FYI • Partyroom • Nissa & Týr

De arm van haar goede vriend had absoluut geen plek op haar schouder.
“Sorry babe,” Lachte Týr, maar Nissa leek Ember niet helemaal te hebben begrepen. “Týr bedoelde het vast niet zo, Ember,” klonk haar stem dan ook.
“Oh, ik weet dat hij het niet zo bedoelde,” Zei Ember, terwijl ze een blik over haar schouder wierp naar het tweetal achter haar. “Týr is een schat en hij weet dat ik dat van hem vindt, maar er kunnen anders verkeerde ideeën van komen, snap je?” vroeg ze vrolijk aan de brunette, waarna ze zich weer omdraaide. Ember hoefde eigenlijk ook geen antwoord te hebben, het was eerder een mededeling. Het was niet de bedoeling dat hij dacht dat ze al bezet was, juist wanneer ze ervoor had gezorgd dat ze niet langer gebonden was aan een andere man.
“Het is gewoon veel te gezellig,” klonk Týr’s stem en Ember keek nog één keer om. Hij knipoogde hij naar haar, Ember blies een kus terug. “En met die pit had je best wel een fire fairy kunnen zijn.” Au.
Haar gezicht zoveel mogelijk in de plooi proberende te houden keerde Ember zich haar gelaat van haar vrienden af. Dit was geen opmerking die ze vanavond wilde horen. Of ooit eigenlijk. Ze had een fire fearie moeten zijn.. Ze.. Nee! Ember brak haar eigen negatieve spiraal af. Dit had ze al vaak genoeg gedaan. Het was klaar! Hij was er. Dat probleem was opgelost.
“Dat had het universum niet aangekund,” Zei ze daarom luid. “Ik had duidelijk wat water nodig om in balans te blijven. Wonder of nature!”

Aangekomen in de feestzaal liet Ember zich uitbundig uit over de mogelijke avond die ze hadden kunnen hebben. Het was zo zonde... Als ze niet waren aangevallen, had ze hem misschien wel aangesproken. Maar haar plannen waren gewijzigd en eigenlijk was dit idee veel beter. Welke avond was er nu romantischer dan Halloween? Nissa nam de uitgestoken fles wodka van haar aan en bracht deze naar haar lippen. Ember bleef haar gezicht nauwlettend in de gaten houden, ze wilde dat het meisje het naar haar zin had; dat verdiende ze wel na die vreselijke vond buiten en met die snee in haar wang.
Echter zorgde haar telefoon voor afleiding en een hoog piepje verliet Ember haar mond bij het zien van Myka’s prins op het witte paard.
”Alles oké?”
“Uhu!” zei Ember, razendsnel doortikkend op haar telefoon.
“Ik was eigenlijk nog bezig met me klaar te maken voor het feest,” vertelde Nissa toen. “Het was mijn plan om vanavond Vydarr volledig te vergeten...”
Met een medelevende blik keek Ember naar het meisje en legde haar hand op Nissa haar arm. “Oh honey..” zei ze zacht.
“Maar ik denk dat ik nog veel hiervan ga nodig hebben daarvoor.” vervolgde de brunette en ze knikte naar de fles wodka, nam een slok en gaf hem vervolgens aan Týr door.
“'Wat doen al die Red Fountain specialisten hier eigenlijk?”
“Mensen vergeten? Daar ben ik de beste in,” viel Týr in.
Ember sloot haar ogen, schudde haar hoofd en opende haar ogen met haar blik op Týr gericht. Het was geen geheim tussen hen dat Kit vergeten nou niet bepaald het meest succesvolle project van haar vriend was geweest. Ze haatte het dat ze de gevoelens en het verlangen naar Kit niet weg kon nemen, maar tegelijkertijd kon ze zichzelf niet herkennen in Týr zijn struggle. Mensen vergeten ging haar beter af dan een gemiddeld ander. Cassia kon het weten...
“Wat? Red Fountain? Zijn ze hier?' vroeg Týr verbaasd. “Vast om de held uit te hangen en ons met de zooi te laten zitten,”
Op de opmerkingen en de vragen van de Red Fountain Specialists ging Ember niet in. Ze had maar weinig verstand van specialist-zaken en kon hier dan ook geen nuttig woord over vermelden. In zulke gevallen hield ze liever haar mond. Daarnaast vond ze het niet erg dat de jongens van de Red Fountain er waren, het betekende dat de broer waarmee ze ontzettend goed overweg kon naar hier was gekomen én het gezellig had met haar beste vriendinnetje. Ember ontving de Specialisten dan ook met open armen!
“Oke, oke,” zei Ember toen. “Missie personen vergeten gaat nu in!” kondigde ze aan aan de schatten die naast haar stonden. “Nissa,” Ember keerde zich tot de brunette, “Als je nog iets over Vydarr wilt zeggen, dan is nu je kans-” daarna wende ze zich tot Týr “Zelfde geldt voor jou over Kit,” Vertelde ze haar vriend. “Spreek nu! En zwijg de rest van de avond over de vreselijke geesten uit jullie verleden!” Sprak Ember luid en ze hief de inmiddels overgenomen fles wodka in de lucht.
Snel controleerde ze of er ondertussen al een teken van leven van Caelan was en tot haar opluchting had hij eindelijk iets terug gestuurd. De woorden van haar ex-vriend waren summier, maar het was iets! Oh, wat fantastisch dat Caelan binnen was! Maar hoewel het fijn was om te weten dat haar oud-geliefde weer in veiligheid was, was zijn reactie wel wat te kort voor Ember haar liking. Gelukkig wist Ember precies wat ze moest doen. Het liefste had ze zelf in de zogenaamde ‘broskis’ app gezeten, maar dat had niet gemogen van Asher. Erg flauw. Hoe dan ook, daardoor was Ember genoodzaakt geweest om het heft in eigen handen te nemen en zo nu en dan kwam haar telefoonlijstje erg goed van pas.

To: Caelan (ex-boyfriend, not 🕷️💕 )
Oh, C!
Ik ben zooo blij dat het goed met je gaat
Waar ben je??
Ben je gewond?
Moet ik eraan komen???
Je zegt het maar he!

To: Verzendlijst ⚔️💯 (Asher, Xavier, Caelan, Ramsay, Rush, Dorian, Leander, Perseus, Deimos, Matt)
Hallo lieve specialisten mannen van het goede én veilige leven!!
Hoop dat jullie allemaal weer hoog en droog binnen zitten & zo bedankt voor jullie bescherming vanavond. Ik heb één klein vraagje! Heeft iemand mijn geliefde ex zijn tong of duimen gezien buiten in het bos??? Is hij ze verloren?!?!!? Hij stuurt zúlke kórte berichtjes naar me. + 0 selfies.
C stuur me een foto om te laten zien dat het goed met je gaat!!
Of anders, wie een foto van mijn beloved C weet te maken krijgt een fles wodka
XX

I'm so selfish with your love, I can't lie
It's all I'm thinkin' of, Each and every night

You wouldn't dare
Be thinkin' of her
I'll kill her

[ bericht aangepast op 1 april 2022 - 23:50 ]

1 april 2022 - 23:19 Tad is offline

Tad 3475

Lune Castemont

She was like the moon – part of her was always hidden away

DEEL 1
Nog niet eerder had Lune zich zo verbonden gevoeld met de specialist naast haar. Talloze keren had ze zich blootgegeven, maar nooit op deze wijze. Nu ze daadwerkelijk met elkaar praatten, hun stemmen zacht en enkel voor elkaar bestemd, voelde het echt. Kwetsbaar, maar oprecht. Begripvol had ze geknikt toen Rush aangaf dat hij haar wellicht later in vertrouwen wilde nemen over zijn wantrouwen jegens fairies. Dat hij geloofde dat het tussen hen zou blijven, was hopelijk een eerste stap in het heropbouwen van hun fragiele vertrouwen en Lune was niet van plan om het daarbij te laten. Ze sprak haar hoop uit dat ze elkaar konden helpen; elkaar ooit zouden kunnen bewijzen dat hun verleden niet hun toekomst hoefde te tekenen.
“En misschien is dat niet vandaag, of morgen. Maar ooit. Ik heb alle tijd van de wereld,” besloot ze, waarbij haar blauwe ogen voorzichtig de zijne zochten. Het voelde eng om de woorden uitgesproken te hebben. Ze wist niet of hij er hetzelfde in stond, maar de woorden waren simpelweg over haar lippen gerold zonder dat ze er een halt toe kon roepen. Haar ogen vonden de zijne echter niet. Lune haar hart sloeg een slag over toen ze doorhad dat zijn blik gericht was op de plek waar hij haar zojuist nog op betrapt had toen ze naar hem tuurde.
Haar lippen.
De fairy zei niets. Ze zag hoe de specialist traag naar haar toeboog en met elke millimeter afstand die er verdween werd het verlangen naar zijn lippen op die van haar sterker. Het was niet de eerste keer dat ze Rush zou zoenen, maar hier in dit moment, na het gesprek dat ze zojuist hadden gevoerd, zou het anders voelen. Niet uit pure lust. Niet in het geheim. Hier, open en bloot, terwijl ze in hun eigen bubbel verkeerden. Het was een bubbel die Lune niet wilde verlaten en toen hun lippen bijna raakten, sloot ze haar ogen om volledig op te kunnen gaan in het moment dat nooit zou aanbreken.
Haar mobiel ging af.
Haastig had ze opgenomen, maar het was niet de stem van haar broer die in haar oren klonk. Het was Ramsay en vol angst had ze zijn toon gehoord. Alles in haar schreeuwde code rood. Do was dood.
“Do is oké.” De stem van haar ex bracht het verlossende antwoord. Do leefde. “Do is oké, hij was met Ies, hij appte me… Ik had jou geappt. Ik zei dat hij oké was.” Ramsay ratelde, maar het maakte Lune niet uit. Nog altijd was ze het nieuws aan het verwerken dat haar broer oké was. Ze had nooit geloofd in een hogere macht, maar nu zou ze welke god dan ook op haar blote knieën willen bedanken voor het feit dat Do oké was. Het was een dankbaarheid die per direct werd gekaapt door een nieuwe vlaag van bezorgdheid toen Rams verderging.
“Maar, Ley…” Een onkarakteristieke trilling weerklonk in zijn stem. “Ley… ze laat niks van zich horen. Niemand laat iets over haar horen… Lune, wat als…?” Zijn stem stierf weg, maar hij hoefde de woorden niet uit te spreken om Lune duidelijk te maken dat hij hetzelfde lot voor zijn kleine zusje vreesde als zij zojuist nog voor haar broer had gedaan. Voor even voelde de blondine zich versteend. Kon ze niets anders dan luisteren.
“Ben jij oké? Ben je ongedeerd? Waar ben je? Nog op de ziekenzaal?” vervolgde Ramsay, maar ze kon het onmogelijk hebben over zichzelf na de woorden die hij zojuist over haar had uitgestort. Wat als Ley…? Ze voelde hoe Rush bemoedigend zijn vrije hand op de hare legde en het was alles wat ze nodig had om haar tong te hervinden. Om te moed te vinden de doemgedachten uit haar hoofd te bannen.
“Niet zeggen,” reageerde ze zacht aan de telefoon. “W-we vinden haar wel. Ik kom eraan, oké? Niets stoms doen,” stamelde ze, terwijl haar hoofd de storm van emoties trachtte te bevatten. Do leefde. Ley mogelijk niet meer. Met haar belofte aan haar ex hing ze op. Enkele seconden lang staarde ze verdoofd naar haar mobiel. Pas na een moment van stilte vond ze de kracht om Rush aan te kijken. Ze voelde zich licht in haar hoofd.
“Do is oké,” stortte ze uit. Een kleine, beverige glimlach verscheen en verdween. Haar stem brak. Ze wist niet of ze zich opgelucht voelde. Haar broer was oké, maar op dit moment was haar hoofd bij de kleine brunette die geen schijn van kans zou maken tegen Burned Ones. “Do is oké, maar Ley… fuck Rush, ze is een eerstejaars en nog niet terug. Moet je jou zien… De andere ouderejaars zien… er is geen manier dat Ley…” Haar stem stierf weg.
“I-ik…” De light fairy slikte wanhopig, zoekend naar de juiste woorden. Rush en zij hadden een moment gehad. Ze voelde het aan alles. Voor heel even had hij haar de hoop gegeven dat niet tijd, maar de juiste mensen alle wonden konden helen. Voor een moment had Lune erin geloofd dat ze elkaars pijn konden verzachten en dat ze elkaars reden konden zijn om weer heel te worden. Het was slechts één klein moment, dat haar zoveel had gezegd. Een moment dat bruut verstoord werd door haar telefoon.
“I-ik wil niets liever dan hier de hele nacht te blijven en de wereld te vergeten. Met jou. Om uren vol te praten. Je te leren kennen. Echt te leren kennen, maar…” Verloren schudde ze haar hoofd. “Dat zou egoïstisch zijn. I-ik kan het niet. Niet zonder dat ik weet dat iedereen veilig is. Dat Ley veilig is.”
Vurig hoopte ze dat Rush het zou begrijpen. Ze hadden het net zelf gezegd: zij hadden alle tijd van de wereld om elkaars vertrouwen te helen, terwijl er wellicht medestudenten waren voor wie elke luttele seconde een verschil van leven of dood kon maken. Lune beet op haar lip, niet zeker wetend hoe ze afscheid moest nemen. Kort dwaalden haar ogen af naar zijn lippen, maar het voelde niet goed. Het moment was voorbij en ze wilde er niets betekenisloos van maken. Op dit moment, hier tegenover hem, koesterde ze de wens om het zaadje dat tussen hen geplant was te kunnen laten uitbloeien tot iets moois, zelfs al had het verleden uitgewezen dat alles wat ze aanraakte leek te verdorren.
Voorzichtig gaf ze hem een knuffel. Kort sloot ze haar ogen, alsof ze de rust en geborgenheid die de specialist uitstraalde probeerde te koesteren voor het moment dat ze straks haar ex onder ogen moest komen.
“Dankjewel voor vanavond,” fluisterde ze zacht, waarna ze zich traag van hem losmaakte zodat ze haar blauwe ogen in de zijne kon richten. “Voor je geleverde strijd, je steun, al je woorden… gewoon jij. De hoop. Het betekent meer voor me dan je denkt.” De blondine meende elk woord, maar wist dat ze niet langer kon blijven zitten. Op iedere andere avond zou ze tot het ochtendgloren zijn blijven plakken, maar niet vanavond. Vanavond was alles anders. Dus slaakte ze een lichte, gespannen zucht en liet ze zichzelf van het bed afglijden.
“Ik laat het je weten als ik iets van Myk of de rest hoor,” beloofde ze hem, haar hoofd licht van het snelle opstaan en de spanning. Haar benen voelden wankel, alsof ze een jong hert was dat voor het eerst stond. Maar ze moest gaan. Weten dat iedereen veilig was. Ley vinden. Do vinden.
“Zie ik je snel?” vroeg ze Rush nog, voordat ze naar de uitgang van de ziekenzaal liep. Ze viste haar mobiel al uit haar zak om te kijken of er al meer nieuws was en om bij mensen na te vragen of ze Ley gezien hadden, toen ze zich bedacht. In de deuropening van de ziekenzaal hield ze halt. Aarzelend draaide ze zich om.
“Hee Rush?” trok ze nog een laatste keer zijn aandacht. “Dat van net… voordat mijn telefoon… Ik voelde dat ook.”
Met die woorden verliet ze de ziekenzaal. Niet wetende dat als ze de woorden enkele minuten later had uitgesproken, ze de brunette om wie ze zich nu zo’n zorgen maakte had gekruist.

☾ • hospital wing w/ Rush • Outfit • ☾

[ bericht aangepast op 1 april 2022 - 23:19 ]

She's imperfect but she tries

1 april 2022 - 23:40 Tad is offline

Tad 3475

Lune Castemont

She was like the moon – part of her was always hidden away

DEEL 2
Terwijl ze op blote voeten naar de entreehal toesnelde, had ze haar chats bijgelezen, om te beginnen met iemand op wiens bericht ze al de hele avond hoopte: Do. Kort vertraagde ze haar pas toen ze zag dat ze geen nieuwe berichten had. Twee blauwe vinkjes. Hij had het gelezen. Waarom had hij niet gereageerd? Zou hij…? Nee. Nee, hij had op Ramsay gereageerd. Do was veilig. Rams loog over veel dingen, maar hierover zou hij haar nooit voorliegen. Lune slikte en drukte op het hoorntje, waarbij ze haar mobiel aan haar oor hield in de hoop haar broers stem te horen. Niets. Voicemail. Een nerveus gevoel maakte zich van haar meester, maar ze klampte zich vast aan de woorden die Ramsay haar zojuist had verteld. Do was oké. Do was veilig.
Met die gedachte in haar achterhoofd beantwoordde ze ook de rest van haar berichtjes en stuurde ze zelf ook wat berichten rond in de hoop meer te weten te komen van wie veilig was. Of Ley veilig was. Juist toen ze Rush wilde laten weten dat Myk oké was, viel haar blik op een nieuwe notificatie die binnenkwam van niemand minder dan Rainn Kovsky. Voor eenieder zou een man die bij de maan aan je moest denken een teken van romantiek zijn, maar Lune wist wel beter. Haar pas vertraagde bij het lezen van de woorden en een golf van misselijkheid trok door haar lichaam. Haar grip rond haar mobiel verstevigde. Het was alsof hij wist dat ze op dit moment naar Ramsay onderweg was. Alsof hij haar wilde laten doen blijken dat hij gelijk had gehad, aan het einde van het vorige jaar. Maar als ik naar jou kijk zie ik enkel verdriet. Een type meisje dat haar vingers telkens tegen beter weten in brandt aan een vuur waar ze niet van kan wegblijven. De light fairy slikte, probeerde de ijzige stem van de jongen uit haar hoofd te verdrijven.
Rainn wist niet waar hij het overhad. Die jongen kende geen empathie, liet staan liefde. Hij had geen idee hoe het was om je zorgen te moeten maken om mensen om wie je gaf. Woest tikte ze een bericht terug en pas toen ze per ongeluk tegen een jongere specialist aanbotste en met een excuses haar mobiel wegstak, zag ze dat ze in de drukke hal was beland.
Jachtig zocht haar blik door de entreehal op zoek naar de bekende, donkere lokken van de jongen die ze de laatste maanden zo grondig ontweken had. Het was alsof haar blik automatisch naar hem toegezogen werd, alsof er zich een onzichtbare magneet tussen hen bevond. Ondanks de drukte van specialisten die herenigd werden met hun vrienden en geliefden, hadden haar blauwe ogen moeiteloos Ramsay weten te vinden. Kort slikte ze, de herinneringen van de laatste keer dat ze hem sprak – echt sprak – naar de achtergrond verbannend, al lukte het niet volledig. Er zou nooit een moment komen waarop haar hart niet oversloeg als ze hem zag. Ongeacht met wie hij was, of hoe hij eruit zag. Wellicht was dat het effect dat je eerste, echte liefde op je had: het tekende je voor je leven. Na een diepe teug adem te hebben genomen om zichzelf tot kalmte te manen liep ze op hem af, om op een paar meter afstand en net binnen gehoorafstand tot stilstand te komen.
“Rams,” begroette ze hem op zachte toon, een tikkeltje onwennig. “Hé.”
Het bonzende gevoel in haar borstkas leek het zwijgen opgelegd te worden toen ze de specialist van dichterbij zag. Ramsay zag eruit zoals hij geklonken had: verloren en moegestreden. Kwetsbaar. Het zien van de tranen in zijn ogen verdreef alle terughoudendheid of twijfel die Lune nog had gehad. Op een moment als dit was er maar één manier waarop ze zou kunnen reageren.
In stilte overbrugde ze de afstand tussen hen om zonder moment van aarzeling haar armen om hem heen te slaan. De modder en het zweet deerden haar niet. De kou van zijn doorweekte uniform voelde ze niet eens. Op dit moment was er enkel Ramsay in de drukte van de entreehal. Daar waar ze de afgelopen maanden meer dan eens gehunkerd had naar zijn sterke armen om haar heen, was dit alles behalve hoe ze dat voor zich had gezien. Maar op dit moment was alle pijn, al het bedrog, al het gemis en alle verwijten verdwenen. Dit ging even niet om hen, of hun historie.
Dit ging om zijn zusje.
Lune wist als geen ander hoe Ramsay zich op dit moment moest voelen. Tot enkele minuten geleden had zij zich zelf zo gevoeld. Het idee van Do die daarbuiten de strijd tegen de Burned Ones had moeten staken en een eenzame, pijnlijke dood was gestorven had haar bij de keel gegrepen en haar niet meer losgelaten. En dan was Do nog een van de sterkste specialisten die Alfea kende, waar lieve Ley pas net kwam kijken en jaren aan voorbereiding miste. Maar dit keer mocht Lune haar paniek niet de overhand laten nemen. Waar haar ex haar eerder ervan verzekerd dat het goed zou komen met Do, moest ze nu hetzelfde voor hem betekenen.
“Het komt goed,” prevelde dus zacht na enkele seconden van stilte zonder hem los te laten. Voorzichtig wreef ze met haar hand over zijn rug in een poging hem gerust te stellen. Een stil gebaar dat ze er voor hem was, ondanks alles. “Ik heb rondgevraagd of iemand haar of Perce of Lee gezien heeft,” vervolgde ze, om hem de zekerheid te bieden dat op dit moment half Alfea naar zijn zusje op zoek was. “Vinden we haar binnen niet, dan kam ik samen met je elke laatste millimeter van het bos uit totdat ze veilig en wel is.”
Zonder enige twijfel zou de kleine light fairy het duistere bos intrekken om naar zijn zusje te zoeken. De eventuele consequenties op Alfea konden haar gestolen worden. De gevaren die zich schuilhielden in het bos deerden haar evenmin, zolang Leysa maar veilig en wel huiswaarts kon keren. Lune had er geen twijfel over dat Ramsay zonder enig moment hetzelfde zou doen voor Do.
“We gaan haar vinden. Dat beloof ik, oké?” Voorzichtig liet ze hem los, zodat ze een stapje achteruit kon zetten om zijn blik te kunnen vangen. Het stel ogen waar ze zo vaak zo verliefd in had gestaard. Het zien van zijn tranen erin had de spanning van de avond die Rush magischerwijs had laten verdwijnen, weer naar de oppervlakte gebracht en haar ogen waren evengoed vochtig geworden. Lune voelde zijn pijn, alsof het die van haar was.
“Al is het het laatste wat we doen.”

~~Happy b-day to rams xx Nu ga ik weer braaf m'n postvolgorde aanhouden en geen two-parters meer schrijven, pinky promise~~

☾ • main hall w/ Ramsay • Outfit • ☾

[ bericht aangepast op 1 april 2022 - 23:42 ]

She's imperfect but she tries

1 april 2022 - 23:56 Novalunosis is online

Novalunosis 671

Dante Parrish
I just really want to be the warm golden light that pours over everyone I love

20 – Fire Fairy – Modernist - Year 3 – Outfit – Feestzaal – With Nevya & Matías

De feestzaal was nog maar een fractie van wat het enkele uren geleden was geweest. Het paste wel bij de gelegenheid, maar alle somberheid was juist niet wat Dante op dit moment nodig had. Hij wilde dansende mensen zien, gesprekken voeren over van alles en nog wat waarvan de helft niet verstaanbaar was vanwege de luide muziek, maar in plaats van een mensenmenigte was de feestzaal een stuk leger, lagen alle ballonnen in stukken op de grond en hing er een ijzige stilte.
Te midden van alle treurnis stond Nevya inclusief een fles drank die Dante's aandacht trok. Zijn vriendschap met Nev behoorde toch wel tot een van de vreemdste die hij had. Zover hij wist hadden ze vrijwel niets gemeen, maar toch deed het hem goed om te weten dat ze hem had toegestaan in haar leven. Waar hij wel wat meer moeite mee had was het einde van haar vriendschap met Týr en Mae. Het gaf hem het gevoel dat hij een keuze moest maken tussen zijn eigen vrienden - iets waar hij niet toe in staat was. Zolang beide partijen maar niet over elkaar begonnen te klagen zou hij wel een manier vinden om zijn hoofd boven water te houden. Hij wilde geen vriendschappen verliezen en zou dit ten alle tijden beschermen.
’’Care to share?'' Was zijn begroeting aan de brunette, waarna hij haar vroeg naar haar avond.
“Ik wel, de mensen om mij heen niet zo zeer… Moet toch iets doen tegen de verveling,” Concludeerde ze. Uit haar toon kon hij niet helemaal opmaken of ze het meende of niet. Was er dan niemand om wie ze zich zorgen maakte, of was dit gewoon een van haar maskers?
''Dat moeten dan lange uren geweest zijn of heb je nog iets van vermaakt kunnen vinden?'' Vroeg hij waarna hij zichzelf op de tafel hees waar al het DJ-apparatuur stond. Hij kon zweren dat er wat rook uit de laptop kwam.
Voordat Nev de fles overhandigde nam ze zelf nog een slok waarna het Dante's beurt was. Gretig liet hij de alcohol zijn lichaam binnen treden. “En jij? Gezien je nu wel aan de drank gaat.” Haar blik ging door merg een been. Ze had hem door. “Nog spannende dingen uitgevoerd? Ik heb je de hele avond niet gezien, waar had je je verstopt?” Tja, waar moest hij beginnen? En bovendien: welke informatie kon hij beter niet vertellen. Hun visies lagen immers niet op één lijn en hij kon momenteel even geen preek hendelen.
''Nou....'' begon hij met een diepe zucht. ''Ik zocht afleiding in de bibliotheek, maar toen kwam mijn grote vriend Reilly langs en vervolgens heb ik bijna de bibliotheek in de fik gezet.'' Vatte hij de situatie samen alsof het niets was, waarna hij nog een slok nam. ''In mijn verdediging,'' hij verhief zijn hand en wees naar niets specifieks, '''hij begon door de zuurstof te laten verdwijnen ofzo.''
Dante zijn aandacht werd getrokken door Matías die zijn gezichtsveld binnenliep. De jongen zijn donkere haren leken nóg donkerder door de regenbui die hij over zich heen had gehad, maar op enkele bloedende schrammen en blauwe plekken na was hij gelukkig nog intact. Glimlachend groette Dante zijn vriend terug. Weer iemand die veilig binnen was.
“Weten jullie of iedereen inmiddels terug is gekomen? Is alles goed gegaan hier binnen?” Vroeg Matías. Snel viste Dante zijn telefoon tevoorschijn om te kijken of er al nieuwe berichten binnen waren gekomen, maar op de foto van Myka die hem kort deed grijnzen, was er nog geen nieuws.
’Ik heb van de meeste nog niets gehoord.'' Zei hij waarna hij kort een blik uitwisselde met Nevya om te kijken of zij misschien over meer informatie beschikte. ''Hierbinnen was het niet zo bijzonder, maar hoe was het daarbuiten? Heb je de Burned Ones gezien?''

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Index RPG Actieve Topics Zoek