Het was niet voor het eerst dat Lune anderen van haar woorden poogde te overtuigen, terwijl de werkelijkheid was dat ze zichzelf haar eigen leugens trachtte te laten geloven. Rainn, Rush, Ramsay, … Elk van hen had een of meerdere hoofdstukken in haar leven. Op momenten had ze zelfs durven zweren dat Ramsay haar begin, midden en eind was, maar keer op keer werd het pijnlijk duidelijk bij welke man dan ook dat ze niet meer was dan een betekenisloze voetnoot. Steeds bruter werd evident dat de blondine haar oprechte vertrouwen dat ze mensen kon veranderen in werkelijkheid niets meer dan kansloze naïviteit was.
Natuurlijk gaf Rush als het er daadwerkelijk op aan kwam niet om haar. Dat moment van zojuist op de ziekenzaal was een moment van zwakte geweest; een connectie waarvan hij zou ontkennen hem gevoeld te hebben als ze er bij het ochtendgloren over zou beginnen. Ze was dankbaar dat Ramsay zijn mond er over hield zonder een ‘ik zei het toch’ over zijn lippen te laten rollen. De woorden die hij wel uitsprak, door te suggereren dat het misschien wel beter was dat hij het bos niet meer uit zou zijn gekomen, wakkerden het besef dat ze ondanks alles weigerde om haar ex slechts een voetnoot te laten zijn in haar leven aan. De gedachte alleen al aan Ramsay zijn levenloze lichaam in de modder, maakte haar ziek. Het beeld op haar netvlies kneep haar keel dicht en maakte het onmogelijk door te blijven ademen. Wist hij dan niet hoe het voelde?
“Natuurlijk weet ik hoe dat voelt,” reageerde de specialist echter en heel even hoopte ze dat hij en zij hetzelfde waren en weer één konden zijn. “Ik heb jou keer op keer moeten verliezen…” Het enige wat voorkwam dat haar hart verder brak door de herinneringen die hij opbracht, waren zijn handen die krachtig in de hare knepen en zijn woorden dat hij haar miste. Het waren die magische woorden die ervoor zorgden dat ze aan zijn lippen hing toen hij de mogelijkheid van een nieuw begin voor hen schetste. Niet alleen hun lichamen bogen dichter naar elkaar toe gaandeweg zijn pleidooi, maar ook hun harten.
“Wil je dat oprecht? Opnieuw beginnen? Echt opnieuw. Jij en ik?” vroeg ze met zachte fluistering. Zijn positieve antwoord, dat hij het nooit niet zou willen liet haar binnenste gloeien en brak het ijs. Een zachte, ontspannen grinnik verliet haar mond, zelfs al stonden de tranen van zojuist nog in haar ogen.
“Ik mag hopen dat je dit keer met een betere openingszin komt dan, Rothberg,” plaagde ze hem op een toon die ze al lange tijd niet meer in zijn aanwezigheid had aangeslagen. Niet tegen wie dan ook, eigenlijk. Het was een versie van de light fairy die enkel gereserveerd was voor de specialist hier voor haar. Ze kon enkel hopen dat het wederzijds was, maar wist één ding zeker: het geluid van het gegrinnik dat zijn mond verliet, daar zou ze nooit genoeg van kunnen krijgen en van de speelse spanning tussen hen op hun goede momenten al evenmin.
“Oh geloof me, voor jou heb ik nog genoeg openingszinnen klaar staan,” sprak hij breed grijnzend en ze kon een kleine, theatrale rol van haar ogen niet voorkomen. Achteraf gezien was het een wonder dat haar ex haar hart veroverd had, maar misschien hoefde de reden dat ze harder voor hem gevallen was dan voor wie dan ook geen exacte wetenschap te zijn.
“Try me],” daagde ze hem desondanks uit, waarbij ze haar wenkbrauw in anticipatie wat optrok. De lichte fonkeling in haar ogen kwam niet enkel meer door haar tranen. De achtbaan van emoties waar deze avond haar in had getrokken, naderde langzaam zijn climax. Nu ze in korte stilte elkaar in de ogen keken en hun ziel lieten spreken, voelde ze zich meer verbonden met de jongen dan ze in maanden had gevoeld. Misschien had ze het al die tijd verkeerd gezien: misschien was het niet Ramsay met wie ze klaar moest zijn. Misschien moest ze klaar zijn met de rest van de wereld.
Maar de rest van de wereld was niet klaar met haar.
Op het punt dat haar ogen afdwaalden naar zijn lippen, werd haar aandacht voor de tweede keer die avond op een cruciaal punt naar haar telefoon getrokken. De appjes die ze binnenkreeg, gingen onder haar huid zitten. Het was een spel van aantrekken en afstoten: in Ramsay zag ze haar toekomst, maar tegelijkertijd wist ze dat het niets meer was dan als een fata morgana in de woestijn.
Mensen konden veranderen, maar niet door haar. Niet voor haar. De light fairy was niet aimabel genoeg om een man te kunnen veranderen, daar was ze inmiddels wel van overtuigd geraakt. Dus had ze haar hoofd vertwijfeld geschud in een poging haar twijfels onder woorden te brengen. Met het moment dat ze dit deed, had ze echter spijt. Van de speelse, uitdagende versie van Ramsay waar ze zo hard voor gevallen was, was weinig meer over. Zijn stem klonk koel en verwijtend toen hij weer sprak en het was een versie van de specialist die haar altijd had geraakt en tot wanhoop dreef.
“Niet te geloven dit,” snoof hij bot. “Dit bedoel ik nu… Ik kies voor ons, maar jij kiest voor niks.” De emotionele achtbaan waar ze in had gezeten was niet langer een achtbaan; het was een vrije val zonder veiligheidsgordel en de allesverzengende klap met de grond naderde angstaanjagend snel. Lune haar lippen trilden toen hij de afstand tussen hen vergrootte en ze opende haar mond om zacht een weerwoord te prevelen, toen hij op geïrriteerde toon doordenderde.
“En dat je denkt dat ik gelukkig was met Gia zegt ook genoeg… Ik was fucking miserable. We hadden geen ruzie omdat we amper met elkaar spraken. Lekker makkelijk is dat. Bovendien was ik de hele tijd pissed op haar. Weet niet of jij het weet, maar die chick liep te klooien met allemaal andere…” Stil hoorde Lune het aan. De toon van zijn stem trok ze zichzelf te veel aan om de betekenis van de woorden daadwerkelijk tot zich door te kunnen laten dringen. Zojuist had Ramsay voor een gloeiende borstkas gezorgd, maar nu had ze het ijs- en ijskoud.
“Laat ook maar,” besloot hij hoofdschuddend. “Fijn om te weten dat jij amper aandacht aan mij hebt besteed de afgelopen maanden, terwijl ik hopeloos probeerde om weer contact met je te krijgen.” Meende hij dit? Eenieder die de afgelopen periode op haar had gelet, had geweten dat hij niet de enige was die fucking miserable was. Nev, Mae en zelfs Rainn hadden op de eerste rang gezeten toen ze zichzelf volledig kwijt was geraakt op zoek naar flarden van hém. Geen seconde van de dag passeerde zonder dat Ramsay in haar hoofd ronddoolde. Haar ex was zelfs na hun breuk de zon geweest in haar eigen universum.
“Dat is niet waar,” protesteerde ze dus zwakjes. “Elke sec…”
“Wie loop je nu sowieso te appen?” Ramsay boog naar haar toe, maar ditmaal waren zijn ogen niet in haar helderblauwe gericht. Zo snel als hij voorovergebogen was, boog hij weer terug. De toon van zijn stem was ontzet. “
“Rainn? Ik probeer onze relatie te redden en jij loopt te appen met Rainn?!” Verward blikte Lune naar de jongen naast haar, onzeker over waar zijn frustratie vandaan kwam. Het was niet alsof ze graag met de fire fairy wilde appen. Integendeel. Als het even kon dan zou ze de tijd hebben teruggedraaid en was ze die bewuste zomeravond omgedraaid, ver van de jongen vandaan.
“Ik…”
“Je zegt net nog dat je niet met hem wilt omgaan, blokkeer die gast dan gewoon, of laat mij het weten als hij je lastig valt…” Rusteloos taste hij in zijn broekzakken zonder er iets uit te halen, maar het gebaar ging volledig langs de light fairy heen. Zijn rusteloosheid straalde uit naar haar en een brok vormde zich opnieuw in haar keel; haar lippen trilden.
“En dan wat?” kaatste ze stilletjes terug. Haar stem sloeg over, want het plotselinge verwijt in zijn stem zonder dat ze zich van kwaad bewust was, maakte haar nerveus. “Hem opnieuw de kans geven je wenkbrauwen te verassen? Het is Kovsky. Natuurlijk wil ik hem niet spreken, maar…” In een wanhopig gebaar klemde Ramsay zijn hand rond haar pols en haar stem stierf weg. Gekweld blikten haar ogen in de zijne.
“Waar ben je in godsnaam mee bezig, Luun?”
Het was alsof haar keel werd dichtgeknepen. De vrije val was ten einde en de genadeloze klap was gemaakt. Verstijfd staarde ze haar ex aan. Voor iemand die haar zojuist nog op warme toon had toevertrouwd dat zij niet degene was die gek was hier, liet hij haar toch behoorlijk voelen alsof ze doorgedraaid was. En misschien had hij nog gelijk ook: waar was ze in godsnaam mee bezig? Gedachten tuimelden over elkaar in haar hoofd, vechtend om gehoord te worden en de strijd tussen de gevoelens die door haar lichaam raasden was er niet milder om. Ramsay’s vraag liet haar volledig dichtklappen.
Ze had haar broer nog niet met eigen ogen kunnen zien nadat hij zijn leven voor haar en heel Alfea gewaagd had. Waar was ze in godsnaam mee bezig?
Ze had het verkloot met Myk. Waar was ze in godsnaam mee bezig?
Ze had gespeeld met vuur en moest nu met de gevolgen genaamd Rainn Kovsky dealen, terwijl het overduidelijk was wie de overhand had in wat de twee ook met elkaar hadden. Waar was ze in godsnaam mee bezig?
Ze had Rush bijna gekust. Waar was ze in godsnaam mee bezig?
Ze had Ramsay nog geen paar minuten later gekust. Waar was ze in godsnaam mee bezig?
Ze had Ramsay geslagen. Waar was ze in godsnaam mee bezig?
De waarheid was: ze had bij god geen idee waar ze mee bezig was.
“I-ik…” klonk haar stem zwak, nauwelijks luider dan een fluistering. “Ik weet het niet. Ik weet gewoon niet meer wat ik voel soms. Of voor wie. Wie wat voor mij voelt. Wat echt is, en wat niet. Ik voel me gewoon... niet helemaal mezelf meer,” bekende ze zacht. “W-wil je me loslaten? Je doet me pijn.”
Ze wendde haar blik af en momenten lang zat de kleine, gebroken light fairy daar. Ze wist dat ze er één grote puinzooi van gemaakt had en ze had geen idee hoe ze dit tot een goed einde moest brengen. Het liefst wilde ze het lokaal uitlopen, Do opzoeken en het hele verhaal uit de doeken doen in de hoop dat hij zou weten hoe dit op te lossen. Do wist altijd wat te doen. Maar tegelijkertijd wist Lune dat ze onder geen beding deze zaken met haar broer zou kunnen bespreken. In gedachten liep ze alle verwijten die ze zojuist naar haar hoofd had geslingerd na, maar waar ze moest beginnen haar excuses te maken, wist ze niet goed. De woorden van mensen eerder die avond waren prominent aanwezig in haar gedachten. Had Ramsay gelijk? Was zij degene die dit wig tussen hen had veroorzaakt? Of was het een zoveelste manipulatiepoging en begon het spel dat hij altijd met haar had gespeeld opnieuw?
“Ik was met Rush toen je belde,” floepte ze er uiteindelijk ondoordacht uit, te moe om op dit moment nog geheimen voor haar ex te bewaren. “We… praatten en toen…” De blondine beet op haar lip. “Laat ook maar. Maar het moment dat jij belde kwam ik naar jou toe. Naar jou, Rams. Dat is toch niet niks kiezen?” De onzekerheid over de vraag of zij gek was en zijn verwijten terecht waren, brak haar op, maar voor het eerst deze avond voerde lichte frustratie de ondertoon. Het was alsof ze een andere taal spraken en er geen tolk ter wereld was die hen duidelijkheid zou kunnen verschaffen. Zag hij dan niet dat haar hele leven on hold werd gezet, enkel voor hem? Dat ze niemand anders echt toeliet, door hem?
“Fuck, Rams, de afgelopen maanden heb ik alleen maar aan jou gedacht. Ik at niet, ik sliep niet, ik… Jij was met Gianna. Ik probeerde over je heen te komen. Je kunt me toch niet kwalijk nemen dat ik dat probeerde?” Tranen borrelden op in haar blauwe ogen.
“Dat is toch niet eerlijk? Het is niet eerlijk dat je doet alsof ik geen aandacht in ons stopte. Ik ben er nu toch? Niet bij Rush, niet bij Do, zeker niet bij Kovsky maar bij jou…” De baken van licht die ze voor hen had gemaakt flikkerde in felheid, als een dans op de emoties die door haar lichaam gierden. Ze wendde haar blik verloren af naar haar mobiel, waar hij zojuist haar berichten aan Rainn vanaf had gelezen. Ze ontgrendelde de chat en drukte deze in zijn gezicht.
“Hier. Ik vertelde Rainn dat hij me met rust moest laten. Dat is het verschil tussen mijn berichten en die van jou, al die tijd dat we samen waren.” Zo snel als de frustratie zich had opgebouwd, sloeg deze weer om in verdriet om de wederom uitzichtloos lijkende situatie. De fairy schudde haar hoofd en haar blonde lokken dwarrelden langs haar gezicht. Kort bleef ze stil, woordeloos voor zich uitstarend naar de flikkerende lichtbal, die het lokaal af en aan verlichtte.
“Sorry, ik weet zelf ook niet meer zo goed waar ik mee bezig ben,” prevelde ze uiteindelijk. Zacht haalde ze haar neus op; het puntje ervan was roodgekleurd door al haar tranen van de avond. Ze richtte haar blik weer op haar ex. “Dus misschien…” Ze haalde diep adem. “Misschien moet ik gewoon even mijzelf terugvinden wanneer deze rotavond voorbij is, w-want ik denk niet dat iemand me daarbij kan helpen." Ze zou willen dat de ruïne van haar hart in één avond op te lossen viel; dat ze bij het ochtendgloren niet langer een schim van zichzelf was. "Voor ons. Voor... mezelf.”
To Myk 🧸
— is okay, dankjewel Myk
— ben blij dat we weer praten
To Exhibit C: Rush 🚩🚩🚩
— fijn om te horen 😊
—ik dacht dat je haar gezelschap wel kon gebruiken, dus had haar gevraagd naar je toe te komen
— sorry. maakte me gewoon zorgen
— zou jij je zorgen maken?
— als ik daarbuiten was geweest, bedoel ik
— of ben ik onder aan de streep niet meer dan gewoon… de zoveelste fairy?
To Exhibit H: Kovsky 🚩🚩🚩🚩
— bold of you to assume dat er een weerzien gaat zijn, Kovsky
— je zegt het net zelf: sommige dingen moet je niet over willen doen
— ik ben niet degene die gek is hier
— dus laat me met rust
To Ash
— oh. okay
— is dit omdat ik het vraag?
— maar ben je okay Ash? naar omstandigheden en zo
To Mati
— ‘alleen wat’
— dat is een behoorlijke opsomming, matt
— laat er alsjeblieft naar kijken?
— ik ben met rams
— hij heeft het uitgemaakt met gianna en zoende me en ik heb hem geslagen
— ik had hem niet moeten slaan, matt
— maar je hoeft niet te komen, dankjewel
— nev ook niet
— moet dit alleen fiksen, denk ik
To Mae
— dank je, mae. je bent een held 💞
— sorry dat ik er niet was
— ik ben met rams
— het is even een puinhoop. Het is uit met gianna, hij zoende me en ik sloeg hem en nu hebben we ruzie
— wil je het alsjeblieft niet tegen Do zeggen?
— ik kom zo snel mogelijk
— zeg Do maar dat hij niet alles zelf moet opdrinken
— is hij boos dat ik er niet ben?
— wil je zeggen dat dat me spijt?
|
|
