[RPG • 250] Alfea College • speeltopic II - Speeltopics

29 maart 2022 - 12:51 reguluswife is offline

ALFEA COLLEGE
"Discomfort Is Where Growth Lies."

STORYLINE

Alfea College is een school die zich richt op het verder ontwikkelen van fairies en specialists. Sinds het ontstaan van de school zijn er twee verschillende meningen over de manier van lesgeven. Voor zover bijna iedereen zich kan heugen is dit de afgelopen tientallen jaren voornamelijke op de moderne manier gebeurd. De traditionele manier was de doofpot ingestopt, dacht men.
Halverwege het vorige schooljaar was er de eerste waarneming van een Burned One sinds tientallen jaren. Hoewel hier eerst over gedacht werd als een unieke verschijning, namen de hoeveel waarnemingen toe naarmate de maanden vorderden. Voor een kleine groep nog bestaande traditionalists werd het steeds duidelijker dat de moderne manier van werken een te klein effect had op het terug dringen van de grote aantallen Burned Ones en andere dreigingen. Een week geleden heeft deze groep het regime op Alfea onder dwang overgenomen. Per direct zijn er nieuwe regels ingevoerd.

rollentopic • praattopic • speeltopic I • story • spreadsheet

PERSONAGES

Ladies
♀ Myka Montarac - 20 - 3 - specialist - U - mikaelsondaddy
♀ Nevya Levan - 20 - 3 - air fairy - T - mikaelsondaddy
♀ Remy Ó Braonáin - 20 - 3 - earth fairy - U - mikaelsondaddy
♀ Phyre Falconsky - 21 - 3 - fire fairy - M - Elentiya
♀ Isla Rothberg - 22 - 4 - specialist - M - Elentiya
♀ Maerilyn of Linphea - 21 - 3 - earth fairy - M - Enjoy_20
♀ Cassia Laiken - 20 - 3 - mind fairy - U - Enjoy_20
♀ Aiofe O'Malley - 18 - 1 - light fairy - M - Tahani
♀ Mari Solberg - 20 - 3 - mind fairy - U - Tahani
♀ Lune Castemont - 20 - 3 - light fairy - U - Tad
♀ Leysa Rothberg - 18 - 1 - specialist - M - Starsight
♀ Hayden Gahlman - 19 - 2 - water fairy - M - Starsight
♀ Nerissa Ajax - 20 - 3 - specialist - U - Gallowglass
♀ Ember Hayes - 20 - 3 - water fairy - U - calice
♀ Jelka Kasun - 18 - 1 - specialist - U - RadioTapok

Gentlemen
♂ Ramsay Rothberg - 20 - 3 - specialist - M - calice
♂ Aerys Callahan - 22 - 4 - light fairy - U - calice
♂ Rush - 20 - 3 - specialist - T - calice
♂ Bruno Castillo - 22 - 4 - specialist - M - calice
♂ Leander Madsen - 19 - 2 - specialist - M - RadioTapok
♂ Faolan Callahan - 20 - mind fairy - T - RadioTapok
♂ Caelan Haywood - 22 - 4 - specialist - T - Lunation
♂ Dante Parrish - 20 - 3 - fire fairy - M - Lunation
♂ Týr Pedersen - 22 - 4 - fire fairy - M - Tahani
♂ Asher Dugray - 23 - 4 - specialist - M - Salamanca
♂ Rainn Kovsky - 22 - 4 - fire fairy - T - Salamanca
♂ Dorian Castemont - 22 - 4 - specialist - M - mikaelsondaddy
♂ Reilly Donaghue - 21 - 4 - air fairy - T - Starsight
♂ Carson O'Malley - 20 - 3 - specialist - T - Starsight
♂ Ronan Faughn - 19 - 2 - water fairy - M - Gallowglass
♂ Kit Vernon - 21 - FC - 3 - specialist - T - 1.4 - Mirabel
♂ Xavier Castillo - 21 - 4 - specialist - T - Tad
♂ Matías Cross - 21 - 4 - specialist - M - Elentiya

CHARACTER WHEREABOUTS

REGELS

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen mikaelsondaddy maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

[ bericht aangepast op 20 juni 2022 - 17:02 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

26 april 2022 - 22:15 LordJohn is offline

LordJohn 10840

Týr Pedersen

22 — year 4 — fire fairy — modernist — outfit — aula — Kit & Nissa

the hope and the hurt
has lived inside of me

but there's gold in the dirt
I never took the time to see

'Ik? Niemand.' Ember had Týr haast niet uit laten praten of ze reageerde al op zijn vraag. Týr wist wel het een en ander van het leven van Ember, maar zij wilde ook niet alles vertellen. Net als Týr. Ze deelden best veel geheimen, maar niet alles werd altijd verteld. 'Nee, ik ben slechts jullie drinkbuddy! Weet je...' en toen was ze even stil. Ze staarde met grote ogen naar haar telefoon en er viel een stilte tussen het drietal. 'Ik moet gaan.' Nog voor Týr iets anders kon zeggen of kon vragen wat er aan de hand was, drukte Ember een kus op Týrs wang, zei ze ook Nissa gedag en zei ze nog iets over een rebound, voor ze haastig en met een fles drank de aula verliet. Verbouwereerd bleef het tweetal achter.
Týr werd door Nissa kort aangestoten. 'Soms lijkt het echt alsof ze in haar eigen wereldje leeft,' zei ze. Týr knikte kort en lachte, maar wist niet of dit zo positief was. Ember was inderdaad nogal heftig en springerig af en toe, maar dit leek wel heel erg spontaan. Hij zou haar straks wel een appje sturen met de vraag of alles wel goed was. Ze zag er niet bepaald vrolijk uit. 'En ik heb meer drank nodig.'
Goedkeurend keek Týr opzij naar de specialiste, die het laatste slokje uit haar glas achterover sloeg. 'Zie je? Vergeten is zó gebeurd!' lachte Týr en hij volgde haar voorbeeld. Eigenlijk had hij ook enorm veel in in een sigaret, maar binnen roken was ten strengste verboden. Eigenlijk mocht het buiten ook niet, maar daar trokken de meeste docenten zich niet veel van aan. Gelukkig hadden ze hem dat niet afgepakt na de overname. Hij had zijn nicotine nodig, zéker nu. Moest hij er anders gewoon een opsteken? Iedereen was druk bezig met alle specialisten en ze zouden het vast niet door hebben als hij een paar minuutjes met een sigaret tussen zijn vingers zou staan.
'Dus, rebound. Wie zou je kiezen?' vroeg Nissa toen. De blik die ze hem schonk, kende Týr helemaal niet. Toegegeven, hij kende haar sowieso amper, maar ze leek na enkele slokken drank al heel wat losser en spontaner dan een halfuur geleden.
'Ik weet vooral wie ik níét zou kiezen,' bromde Týr, terwijl hij de fles drank van haar aannam en nog een beetje inschonk. Al waren ze de laatste mensen op aarde, hij zou met sommigen never nooit niet in bed duiken. Met Rush, Gianna, Reilly of Rainn zou hij nooit ofte nimmer iets uitvoeren. Hij zou alleen met Gianna een nieuwe generatie fairies op de wereld kunnen zetten, maar hij zou liever eenzaam en alleen sterven. Een rilling liep over zijn rug. Nee, gadver, met die vier wilde hij niets te maken hebben.
Even was hij afgeleid door de flessen drank op de tafel waar ze naast stonden. Hij stond met zijn rug naar Nissa toe, die ook op haar telefoon bezig was met een bericht sturen. Zij zou ook wel ongerust zijn over al haar specialistenvrienden. 'Is er nog een slok sterke drank over voor mij?' hoorde Týr toen een bekende stem zeggen. Zijn wat vrolijke humeur verdween als sneeuw voor de zon, en zijn hart sloeg een slag over. Oh. Fuck. 'Hey. Sorry dat ik ehm... even weg moest. Kan... of mag ik er weer bij komen zitten?'
Laat dat hele vergeten maar zitten. Had Týr nu maar die sigaret. In alle haast en paniek had hij het pakje een paar uur geleden ergens laten liggen en in zijn zak kon hij het niet vinden. Dan maar drank, dacht hij. Zonder te kijken naar het etiket greep hij naar een fles en zette die aan zijn mond. Gadverdamme, gin. Smerig. Maar het deed zijn werk. Er zat alcohol in en dat was het belangrijkste. Kit vergeten kon ook als hij voor hem zat. Toch? Toch???? Hij pakte zijn telefoon uit zijn broekzak en stuurde meteen een vuur van appjes naar Ember toe. De enige persoon op de hele wereld die wist van de shitzooi die tussen Týr en Kit bezig was, was nét enkele minuten voor de specialist kwam opdagen, weggegaan. Typisch. Het zat allemaal weer mee
'Hé,' zei Týr toen hij zijn stem weer had gevonden. Hij blikte kort naar Kits been en de kruk die hij bij zich droeg. 'Hoe is het met je been?' wist hij met enige moeite uit te brengen. Het liefst rende Týr hard weg, maar hij wilde zich niet laten kennen. Ten eerste waren er in de aula redelijk wat mensen, waaronder Nevya, die hij het liefst ook niet zag, en ten tweede wist niemand van hem en Kit. Zucht.

[ bericht aangepast op 27 april 2022 - 18:36 ]

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

27 april 2022 - 18:57 darkurge is offline

darkurge 3074

☩ RAMSAY ROTHBERG ☩
Specialist • Modernist • Year 3 • Random Classroom • w. Lune

Een zwak protest had geklonken terwijl Ramsay zijn tirade tegen zijn ex-vriendinnetje hield. Lune haar woorden tuimelden haperend over haar lippen, maar Ramsay was niet te stoppen in zijn blinde waas van woede. De implicatie dat hun relatie niet ‘echt’ was geweest was te pijnlijk om zo maar voorbij te laten gaan. Met Lune haar volgende idee, dat houden van loslaten betekende, deed zijn ex er nog een schepje boven op. Zijn stem verheffend vervolgende Ramsay zijn tirade. Over hoe het onzin was en dat het al Lune die tijd was geweest die nooit vocht voor hun relatie. Dat het probleem niet alleen bij hem lag, maar ook bij haar. Hoe langer Ramsay sprak, hoe kleiner Lune leek te worden. Kwetsbaar stond ze voor hem, in haar zwarte top en rokje en op blote voeten, maar Ramsay voelde niets van de kwetsbaarheid die voor ieder ander overduidelijk zichtbaar was. Voor hem was Lune zoveel meer dan de kwetsbare fearie die anderen zagen. Het was Lune geweest die hem uit zijn destructieve cirkel had gehaald in zijn eerste jaar, maar tegelijkertijd was het ook Lune die hem harder had laten vallen dan ieder ander. De pijn die de blondine bij hem te weeg kon brengen was groter dan anderen zouden kunnen vermoeden.
“Rams, ik…” doorbrak Lune uiteindelijk zijn geraas. Haar stem was amper te verstaan. Maar Ramsay had zijn al conclusies getrokken voordat hij Lune goed en wel had aangehoord. Voor hij er erg in had waren de berichten verzonden en was de relatie met Gianna verbroken. Maar zelfs dit gebaar was blijkbaar niet genoeg voor de blondine. Ramsay hield zijn scherm naar haar op, maar Lune zei niets. De telefoon trillend in zijn handen houdend bleef Ramsay naar zijn ex staren. Zijn ademhaling begon te vertragen. Het gejaagde tempo van zijn longen kwamen tot rust en verslagen stak Ramsay zijn telefoon weg. Als zelfs dit niet genoeg voor haar was...
“Sorry, i-ik…” begon Lune een zin die ze niet afmaakte.
Ramsay vatte de fearie haar hand en leidde hun beiden weg uit de chaos en drukte van de hal, ontsnappend naar een van de afgelegen klaslokalen zodat ze alleen konden zijn.
In de stilte en duisternis van het lokaal voelde Ramsay niet langer de aandrang om tegen zijn ex-vriendinnetje te schreeuwen. Hij had gezegd wat hij wilde, wat hij voelde, en Lune was stil gebleven. Was hij dan echt de enige die zag hoe mooi hun leven samen kon zijn? Hoe mooi hun leven samen ging worden? Eenmaal ze weg waren van deze te drukke en verwarrende school zou alles op hun plek vallen. Zag Lune dan echt hun gezin niet meer voor zich?
Dat de rest van de studenten niet in hun relatie geloofde was geen geheim meer, maar Lune.. Als zelfs Lune niet meer geloofde in de droom die ze ooit samen hadden gecreëerd...
“Is dat echt wat je wilt? Elkaar loslaten?” vroeg Ramsay met een kalme, verslagen stem. “Want ik weet niet of ik dat kan.” Het was niets minder of meer dan de waarheid. Geen mooie praatjes of kleine leugens. Lune laten gaan was simpelweg een onmogelijke opgave. Nadat ze het had uitgemaakt was Ramsay nooit opgehouden met zoeken naar zijn favoriete persoon te midden van de andere leerlingen op Alfea. Op ieder feestje zocht hij naar haar. In ieder gesprek hoopte hij dat haar naam genoemd zou worden. Een echte poging om Lune te laten gaan had hij nooit gedaan en als het aan hem lag zou hij dat ook nooit doen.
“Nee,” fluisterde Lune hees. “Nee,” zei ze opnieuw en haar stem leek aan te sterken. “dat is niet wat ik wil. Alles behalve, maar… maakt het zelfs nog uit wat ik wil?” Verwoed veegde de blondine haar tranen weg. Ramsay klemde het tafelblad tussen zijn vingers. Het was verschrikkelijk om Lune zo te zien, maar ze moesten hierdoor heen. Zoals ze hier altijd door heen moesten. Eerst ruzie, en daarna zou het weer goed komen. Het moest gewoon.
“Ik… het spijt me, oké? Van het slaan. Dat ik je steeds wegduw en…” zei ze. Ramsay bracht ongemakkelijk zijn blik van zijn ex-vriendin af. Wanneer hij zelf over gevoelens sprak ging het nog wel, maar dezelfde woorden uit Lune haar mond horen voelde te kwetsbaar. Het was het bewijs dat zij wist wat hij voelde, wat hij dacht, welke onzekerheden en angsten er door zijn hoofd spookten. “Wat ik wil is nooit veranderd. Jij bent overal, Rams. In mijn hoofd, in mijn dromen, in mijn verlangens. Maar niet zó. Niet op deze manier met het vreemdgaan en de ruzies en… wat ik wil kan toch helemaal niet? Ik ga nooit genoeg voor je zijn en dan begint het hele circus weer opnieuw.”
Buiten in het bos was Ramsay ervan overtuigd geweest dat het anders kon zijn, maar hoe langer hij weer in de school was, hoe meer dat vertrouwen begon af te nemen. Kon hij met Lune zijn zonder met anderen te gaan? Maar dat was eigenlijk helemaal niet belangrijk nu. Wat er toe deed was dat ze zei dat hij nog in haar hoofd was, in haar dromen en haar verlangens. Ze wilde nog altijd hetzelfde en hij ook! Wat deden ze dan moeilijk? De rest zochten ze later wel uit. Hoe kon ze hun relatie en liefde niet nog één kans geven? Maar al die gedachten sprak Ramsay niet uit. Hij kende Lune lang genoeg om in één oogopslag te zien dat er meer was dat ze wilde zeggen, maar dat ze nog aan het zoeken was naar de juiste bewoording. En dus wachtte Ramsay in stilte af.
“Dit alles – het fuckt met mijn hoofd. Jij fuckt met mijn hoofd. Mensen fucken met mijn hoofd. Ik heb het idee dat ik gek word omdat ik je niet gewoon – ... Iedereen verklaart me voor gek dat ik je niet los kan laten.” Daar gaan we weer... Ramsay had dit script al zo vaak gehoord, dat hij de opsomming bijna uit zijn hoofd kende. “Nev roept dat ik je moet loslaten.” Jup, het begon altijd met die bloed irritante Nevya. ”Mae.” Ja, oh zo perfecte Mae was nummer twee. ”Matt.” Fucking Matt die zich schaamteloos ging bemoeien met hun relatie en met de manier waarop Ramsay met chicks omging, ook geen verrassing. “Zelfs Rainn denkt er het zijne van.” Wacht, wat? ”Rush zegt dat je me manipuleert, bespeelt, …” Die was ook nieuw...
Ramsay zijn mond viel open. Volledig in de war van wat hij zojuist uit de mond van zijn ex-vriendin had horen komen bleef hij haar aanstaren. What te fuck besprak ze hun relatie met Rainn en Rush?! Waarom ging ze überhaupt met zulke weirdos om?! Dit was toch niet de persoon die Lune wilde zijn... In plaats van aan zijn arm door de school lopen, sprak ze blijkbaar met het uitschot van de instelling.
Met een simpele beweging van haar hand creerde Lune een lichtbal in de ruimte, zoals ze altijd voor hen had gedaan wanneer ze ‘s avonds in bed lagen. Voor een kort moment werden alle zorgen en pijnlijke gevoelens weggenomen door het heldere licht van Lune, maar toen zijn ex opnieuw begon met praten kwam alle ellende opnieuw over hem heen. Ze keek hem aan. “Ik weet het gewoon even niet meer, Rams,” fluisterde ze verslagen. “Ik weet niet meer wie ik kan geloven. Wie ik kan vertrouwen. Of ik mijn eigen hart kan vertrouwen als iedereen zegt dat het het bij het foute eind heeft, want ik denk niet dat ik het aankan om nog een keer die… die pijn te voelen.” Lune haar stem ging door merg en been. Langzaam liet zijn ex zich tegen de muur omlaag zakken. Als een verslagen, jong vogeltje bleef ze daar zitten. Haar knieën opgetrokken en beschermend haar armen om haar blote benen heen geslagen. De gekwelde blik zie ze hem toewierp maakte hem kapot. “Is… dat zo verkeerd of gek? Ben ik gek?” vroeg ze hem hopeloos.
Heel even bleef hij staan, leunend tegen een van de tafeltjes aan. Had hij dit gedaan? Had hij de vrolijke, bijdehante Lune die hij al die jaren geleden had ontmoet veranderd in deze verslagen schim van dezelfde vrouw?
Nee, dat kon niet. Hij hield van haar.
Het waren Rainn geweest en Rush. Of ieder ander bemoeiierige bloedzuiger die verwarrende woorden in Lune haar oor had lopen fluisteren. Ramsay verbrak de bewegingsloze trance waar zijn lichaam in had gezeten terwijl Lune had gesproken. Hij liep op zijn ex af, liet zich naast haar neerdalen op de grond en sloeg zijn arm om haar heen. Voor de zoveelste keer die avond raakten ze elkaar aan, maar iedere keer leek hun fysieke contact volledig te veranderen. Van de wanhopige manier waarop Ramsay zich aan Lune had vastgeklampt toen Leysa nog vermist was, tot de zoen die hij daarna op haar lippen had gedrukt, en de klap die snel daarop volgde. En uiteindelijk zijn arm die hij nu om de blondine heen sloeg. Iedere keer als hij Lune aanraakte was overweldigend uniek en ging gepaard met een verscheidenheid aan gevoelens. Angst, verlangen, woede en nu... liefde.
”Nee, je bent niet gek.” zei Ramsay troostend. “Denk eens na, Luun, van alle circus clowns die op deze school lopen ben jij toch niet degene die gek is.” Probeerde hij licht opbeurend. “Ik wil helemaal niet fucken met je hoofd,” maar of dat waar was... “het spijt me als ik dat heb gedaan.” Zachtjes kneep hij in Lune haar bovenarm en trok zijn ex stevig tegen hem aan. “Maar waarom laat je je hoofd gek maken door types zoals Rainn of Rush...” Ramsay kon simpelweg niet negeren wat zijn ex zojuist had gezegd. “Als het aan Rush lag waren alle fearies allang uitgeroeid, of in ieder geval verbannen van de school... en Kovsky, kom op, Luun, je weet toch wat voor dingen erover hem rondgaan... Hoezo praat je met zo’n engerd? Een gast die voor de grap dieren loopt te kwellen is toch niet iemand waarmee je wilt omgaan..” Dat zijn ex-vriendinnetje wellicht wel meer met beide gasten had gedaan dan alleen praten kwam niet in Ramsay op. Lune hoorde bij hem. Lune met een andere gast was simpelweg niet iets wat zijn verbeelding ooit naar voren zou brengen. “Je weet dat ik een fucking hekel heb aan Nev en Mae.. maar die sporen wel, snap je?” Ramsay kon amper geloven dat hij dit nu zei. “Die andere twee.. moet je niet naar luisteren, Luun.” Waarna hij kort verviel in stilte.
“Jij gek...” Ramsay grinnikte zacht, nadat ze kort in stilte hadden gezeten tegen de koude, stenen muur aan. “Natuurlijk niet.” Hij kroop nog wat dichter naar de blondine naast hem toe en liet zijn eigen hoofd rusten tegen dat van haar. “Het spijt me als ik je avond heb verziekt,” sprak hij verder. “of als je liever had dat ik nooit uit dat bos was teruggekeerd.” zei Ramsay terneergeslagen. “Misschien was je leven wel makkelijker geweest als zo’n monster me had gepakt buiten, maar ik moest je gewoon weerzien, snap je?” Na een verdwaalde traan te hebben weggeveegde pakte Ramsay Lune haar hand vast, zijn blik verplaatste hij naar de lichtbal die een eindje verder in het lokaal ver boven de grond zweefde. “Ik heb dat gemist,” zei hij daarna. “en ik heb jou gemist.” De hand die op Lune haar arm rustte gleed langzaam omlaag, streelde haar blote huid. De afgelopen maanden hadden vreemd aangevoeld zonder Lune haar zachte huid te kunnen aanraken. De initiële aantrekkingskracht en opwinding die hij had leren kennen toen hij de light fearie voor het eerst zag 3 jaar geleden schoot weer als een elektrische schok door hem heen. Met Lune zou dat gevoel nooit slijten. Het liefste wilde hij zijn hand verder laten dalen, haar middel vastpakken en haar opnieuw zoenen. Maar Ramsay wist wel beter. Zijn wang prikte nog steeds na van de klap die Lune hem had verkocht. En dus was de enige manier om verdere toenadering tot Lune te vinden een toevlucht zoeken in zijn woorden.
“Het maakt ook niet uit als jij niet meer met me wilt zijn,” loog hij, haar eerdere woorden over dat ze nog altijd naar hem verlangde negerend. “misschien moet jij gewoon verder gaan met je leven, doen waar je blij van wordt..” Ging hij verdrietig verder. “ik zou willen dat ik hetzelfde kon doen...” Nog altijd gleden zijn vingers strelend over Lune haar bovenarm heen. “Het liefst begon ik gewoon opnieuw. Jij en ik. Op eerste date ofzo. Gewoon samen opnieuw beginnen. Onze relatie een eerlijke kans geven.” vertelde Ramsay zijn ex-vriendinnetje. "En misschien moeten we het dan tegen niemand zeggen. Zodat al die kut meningen van anderen er niet toe doen. Alleen jij en ik. Verder heeft toch niemand iets met ons te maken." Zei Ramsay en daarmee hield hij weer op met praten. Zijn ogen richtte hij kort op de blonde haren van Lune en vervolgens probeerde hij haar blik te vangen, om voor de zoveelste keer in zijn leven te verdrinken in haar heldere, verdrietige ogen.

[ bericht aangepast op 27 april 2022 - 19:12 ]

27 april 2022 - 23:54 Novalunosis is offline

Novalunosis 674

➹ Caelan Atley Haywood ➶
Listen, smile, agree, and then do whatever you were gonna do anyway

22 – Specialist – Traditionalist - Year 4 – Specialist outfit – Ziekenboeg– With Ember

Liefkozend plaatste Em haar hand op zijn wang nadat hij had uitgelegd waarom hij geen selfie had genomen. Het waren dit soort kleine gebaren die hij het meeste miste uit hun relatie. De meeste gebreken vielen op te vullen, maar tot nu toe had hij nog geen vervanging gevonden voor momenten zoals deze. Natuurlijk had hij een hechte vriendengroep waarin om elkaar werd gegeven, maar dat was toch anders dan binnen een romantische relatie.
“Het maakt mij toch niet uit hoe je eruitziet, ik wilde gewoon weten dat je oke was.” Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Haar woorden waren oprecht, dit wist hij omdat dit niet de eerste keer was dat hij ze hoorde.
''Ik weet het, maar je weet hoe ik ben.'' Het was dat de regen en modder het al zover verpest hadden dat enkel een douche hem zou kunnen redden, maar anders had hij zeker wat aan zijn uiterlijk gedaan en héél misschien had hij dan die foto verstuurd.
Het duurde even voordat hij de woorden had gevonden, maar uiteindelijk wist hij een poging te doen tot het beantwoorden van Ember's vraag. Hoe was het daarbuiten? De woorden om het precies te beschrijven bestonden niet, maar hij deed tevergeefs een poging daartoe. Met een verschrikte uitdrukking –die ervoor zorgde dat hij zich nog gestoorder voelde over het feit dat de adrenaline hem ergens ook wel goed deed luisterde – zijn ex-vriendin in stilte. Pas toen hij uitgesproken was slaakte ze een afkeurende zucht. Hij verwachte dat er meer kwam dan enkel een zucht en haalde al schaapachtig een hand door zijn natte lokken in afwachting daarvan, maar de berisping bleef uit. In plaats daarvan trok ze hem in een knuffel. Een die hij deze keer teruggaf.
Naast haar toch wel gewenste aanwezigheid had Ember nog iets meegenomen om de nacht beter te maken; een fles Whiskey. Met een brede grijns had hij de fles in ontvangst genomen. “Je bent echt een held, dankjewel.''
“Kom je daar nu pas achter?” Was haar speelse reactie die een lichte grinnik opleverde.
Voordat hij zelf een slok nam, stak hij de fles uit naar Ember wetende dat zij ook niet vies was van de drank.
“Jij bent absoluut perfect, wist je dat?” Zei Ember waarna ze de fles overnam en de fles aan haar lippen zette. Maar niet perfect genoeg om samen te blijven...
''Kom je daar nu pas achter?'' Herhaalde hij haar woorden met een knipoog. Een iets minder vriendelijke opmerking lag op het puntje van zijn tong maar hij wist deze door te slikken. Dit was niet het moment om daar over te beginnen. Het was gebeurd, er viel niets meer aan het verleden te veranderen. Bovendien wilde hij nu simpelweg zijn ego strelen met het compliment wat te niet gedaan zou worden als hij nu een hele scéne zou schoppen.
Voordat er ook maar iets van een ijzige stilte kon vallen voegde Myka zich bij het tweetal. Ietwat verward keek Caelan naar het schouwspel voor hem. Het leek bijna alsof de twee dames een andere taal spraken, zo weinig begreep hij van hun gesprek. De flarden die hij kon verstaan en begreep maakte een onsamenhangend geheel waar om de een of andere reden Ember's broer bij betrokken was. De frons op zijn gezicht was het enige wat zijn verwarring kon verraden want ernaar vragen deed hij niet. Het klonk niet als iets wat zijn business was – of waar hij naar geïnteresseerd was als hij heel eerlijk was. Wat afwezig nam hij een slok van de drank waaanr ahij kort zijn berichten controleerde en beantwoorde.
Vrij plotseling vond er een omslag plaats in het gesprek. De eerst zo zonnige stemming kreeg een scherper randje toen Lune ter sprake kwam. In tegenstelling tot het vorige onderwerp, had hij hier wat meer kennis van. Ember had het vaak genoeg duidelijk gemaakt hoe ze tegenover de light fairy stond.
Zo plotseling als Myka was verschenen, zo plotseling verdween ze weer. Caelan zag dit als een geschikt moment om te vragen hoe de avond van Ember was geweest – niet wetende dat een verhaal van ruim 3 minuten zou volgen. Hij liet het maar over zich heen komen. Luisteren had nooit zijn aller beste eigenschap geweest, maar het was zeker verbeterd in de tijd dat hij Ember had leren kennen. Hij moest wel want zij zou toch niet stoppen met praten. Het verhaal ging in ieder geval alle kanten op, van het feest tot Ember's lugubere huisdier - aan wiens naam hij nog steeds niet echt gewend was – terug naar een bijeenkomst met Týr en Nissa en weer door naar het gevecht buiten. Als iemand deze monoloog twee jaar terug aan hem had opgedragen dan was hij binnen no-time uitgezoned, maar deze keer was alles binnengekomen én had hij de rode draad onthouden.
''Klinkt alsof je meer hebt meegemaakt dan wij daarbuiten,'' merkte hij grinnikend op toen ze eenmaal uitgesproken was. Het schuldgevoel van eerder was toch een beetje teruggeroepen bij het horen van haar avond. Had ze zich echt zo druk om hem gemaakt? Terwijl hij maar een beetje ronddwaalde en het vertikte om een foto te maken? Hoewel hij had haar op een andere manier laten weten dat hij oké was... ''Ik had je wel geappt,'' verdedigde hij zichzelf, ''je hoeft je echt geen zorgen om mij te maken, zelfs met ‘die clown’ is het gelukt. Je kan hem haten, maar hij is wel een goede vechter.''
''Maar C...'' Ging Ember er direct tegenin waarbij ze zijn polsen vast pakte. “Stel je voor dat ik daar met je buiten was, oh.” Compleet opgezogen in haar fantasie had Ember in geuren en kleuren verteld hoe het had geweest als zij met hem mee was in plaats van Ramsay. Ze wist de situatie zo te beschrijven dat hij het zelf ook kon voorstellen en ze had ook wel gelijk, zo had het precies kunnen gaan. Misschien hadden ze ook wel veel eerder klaar geweest als de fairies wél mee naar buiten waren gegaan. Hij twijfelde niet aan haar magie, maar toch was hij ook wel blij dat ze niet mee naar buiten had gehoeven; dat ze niet oog in oog was komen te staan met een van die monsters; dat ze niet gewond was geraakt zoals een van de velen specialisten.
Nietsvermoedend had Ember de afstand tussen hen verkleind. Ze hield hem hierbij in haar greep. Het gebeurde niet vaak dat hij sprakeloos was, maar op dit moment kon hij even niets meer uitbrengen. Wat was ze van plan? Ze ging toch niet...?
Een druppel die vanuit zijn haar viel verbrak het moment. Haar donkerbruine kijkers verschoten van zijn ogen naar de plek waar de druppel was gevallen. ''Oh sorry!'' Met die verontschuldiging werd de afstand weer vergroot en Caelan wist niet wat hij erger vond: dat ze dat deed of dat hij het ergens ook wel jammer vond. Hoewel de verliefdheid over was bleef de aantrekkingskracht toch wel een dingetje. Ze zag er nou eenmaal even fantastisch uit als daarvoor, mede hierdoor zou hun vriendschap nooit een ‘normale’ vriendschap worden.
''Mag ik?'' Vroeg ze vervolgens, maar nog voordat hij knikte was ze al bezig met het verwijderen van het water. Het was en vreemde gewaarwording om het water gewoon te voelen verdwijnen zonder dat iets of iemand hem verder aanraakte. Vol verwondering keek hij naar de bubbel water die van hem afkomstig was tot het verdween in de dichtstbijzijnde wasbak. Vervolgens haalde hij een hand door zijn veel minder platte haar. Het was niet de eerste keer dat hij haar magie had zien gebruiken, maar het bleef toch wel bijzonder. ''Beter zo?''
Een glimlach verscheen op zijn gezicht. ''Veel beter, thanks.''
"En nu je pak niet meer nat is.." Haar telefoon werd tevoorschijn genomen en voordat hij het wist stond hij met haar op een foto. Wat er daarna met de foto was gebeurd zou een zorg voor later zijn. "Ik heb je gemist."
Goed haar eerdere verhaal... Wat had ze ook alweer allemaal gezegd? Iets met exen bespreken, die gare spin en de fairies buiten? '''Je hebt wel gelijk tho, met jou erbij had het wel een episch gevecht geweest. Die Burned Ones hadden geen schijn van kans met jou erbij.'' Plagend bracht hij haar haren in de war waarna hij de fles Whiskey stal, een slok nam en hem vervolgens weer terug uitstak. ''Maar als je daarbuiten had geweest dan had je geen therapeutische sessie met Týr en Nissa gehad, en bovendien ook geen Burned One op je netvlies staan.'' Reageerde hij nog op haar eerdere verhaal. ''Ik zie het als een voordeel. Had je echt naar buiten willen gaan?''

[ bericht aangepast op 27 april 2022 - 23:57 ]

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

28 april 2022 - 21:21 Aelin_Jackson is offline

Aelin_Jackson 580

Cassia Laiken
20 | mind fairy | jaar 3 | outfit | with Deimos @her room

"I have no choice, i hear your voice."

De kalmte in haar broers stem moest haar geruststellen, maar deed het tegenovergestelde. Ze werd er onrustiger van. De beelden van de Burned One aanval die hij zo emotieloos beschreef, stonden nog vers op haar netvlies gebrand. Ze was erbij geweest en had Ath haar pijn gevoeld. Het had op de pijn die ze destijds bij haar moeder voelde, geleken. De koelte in De zijn stem had op die van hun vader geleken. Toen die haar vertelde dat alles met hun moeder goed ging, was dat ook niet waar. Automatisch rolde de vraag of Deimos tegen haar loog daarom over haar lippen. ‘’Wat? Waarom zou ik liegen? Over zoiets?’’ Zijn woorden klonken oprecht, maar Cas registreerde het al niet meer. Ze was te erg door haar overtuiging dat er iets achtergehouden werd, opgeslokt. Ze moest en zou weten wat er gebeurd was. Waar haar studiegenoten dit deden door elkaar met paniekerige berichten vol te spammen, wanhopig door de gangen te rennen of elkaar huilend op te bellen, deed zij het door in Deimos zijn hoofd te kijken. Je kon haar van alles wijsmaken, maar ze wist zeker dat meer dan de helft van haar mede studenten hetzelfde zou doen. Als je de kracht bezat om binnen een seconde te weten of je dierbaren in deze situatie oke waren, geloofde ze niet dat ook maar iemand daar nee tegen zei. Hoe erg had ze haar broers privacy bovendien nou echt geschonden? Hersenen moest je zien als een mentaal archief. Gedachtes, gevoelens, herinneringen, ze waren allemaal netjes geordend. In volle concentratie en in een rustige omgeving kon Cas deze ene herinnering er prima uit pikken zonder daarbij vlagen uit andere secties op te vangen. Als Deimos de waarheid sprak dan zou hij het haar sowieso hebben verteld. Wat maakte dit dan voor een verschil? Op deze manier kon ze hem veel beter begrijpen en hem beter helpen met wat hij had meegemaakt. Woorden schoten in dit soort situaties toch alleen maar tekort. Dit was juist de manier waarop ze als mind fairy kon helpen, maar de wereld was er nog niet aan toe. Haar krachten waren onnatuurlijk en moesten worden weggestopt. Haar handen lieten De's zwarte lokken los en haar ogen kleurden weer groen. Binnen een seconde had ze spijt. Niet alleen de wereld was er nog niet aan toe, haar broer was dat ook niet. ‘’Doe dat nooit meer. Ik meen het.’’ De temperatuur in de kamer zakte meerdere graden. De ijzige toon waarmee de woorden waren uitgesproken, overrompelde haar. Het was een toon die vaak voor haar vader bestemd was geweest, maar nooit voor haar. Had ze daadwerkelijk zoiets slechts gedaan? Was deze ene herinnering bekijken even erg als wat haar vader bij Deimos deed? Ze weigerde dat te geloven. Verontschuldigingen rolde over haar tong. Opzoek naar begrip probeerde ze haar actie uit te leggen. "Sorry... I–ik wilde zeker weten dat ze oké was.. het zelf zien.. je hebt vaker gelogen om me te beschermen...Ik moest het weten.." Niet alleen haar vader had in het verleden een handje gehad in het verborgen houden van dingen voor haar eigen bestwil. Deimos kon daar ook wat van.
"Denk je nu echt dat ik hier zo rustig zou zitten als Ath overleden was?’’
"Nee, tuurlijk niet, maar–"
"Verdomme Cas,’’
Licht geschrokken staarde Cas hem aan. Haar broer was nog nooit op deze manier tegen haar uitgevallen. Hij had haar überhaupt nog nooit niet laten uitpraten. Ze had niet eens de kans gehad om op zijn vraag te antwoorden, om zichzelf te verdedigen.

‘’ben je nu blij?’’ Die opmerking schoot compleet het verkeerde keelgat in.
"Of ik nu blij ben?" herhaalde ze haar broers woorden verontwaardigd. "Serieus?"
Dacht hij echt dat ze zo een heks was dat ze hier plezier uithaalde? Dat ze het fijn vond om mensen te wantrouwen en altijd maar op haar tenen te lopen met betrekking tot haar krachten? Dat ze het fijn vond om light, water, earth, air en fire fairies geprezen te zien worden wanneer ze hun ding deden terwijl zij in de schaduw moest blijven staan, hopend dat mensen haar accepteerden. Waarom probeerde ze het überhaupt nog? De weinige vrienden die ze had, lieten haar toch een voor een vallen. Asher...Ember... en daar zou het vast niet bij blijven. Als Em haar zo makkelijk uit haar leven kon bannen, doen alsof ze niet bestond dan kon de rest dat al helemaal. Do, Gianna, Xavier, Mat, het zou hen vroeg of laat te heet onder hun voeten worden. Zij zouden de roodharige dame haar voorbeeld volgen. Daar was ze op voorbereid. De enige van wie ze zeker wist dat hij haar nooit zou verlaten, was Ramsay. Haar handen vonden de ketting om haar nek. Het gouden driehoekje had een verborgen foto van haar en Rams erin. God, waarom kon de rest niet zoals die jongen zijn. Hij had geen enkele moeite om zijn gedachtegang met haar te delen. Het knaagde dat haar beste vriend haar meer waardeerde dan haar eigen broer. Ongelovig schudde ze lichtjes haar hoofd. "Denk je echt dat ik dit leuk vind?" Gefrustreerd gooide ze haar handen in de lucht. "Fuck hè, ik ben een mind fairy.. Dit is wat ik doe. Wie ik ben. Daarom zit ik op deze school. Ik kan geen planten laten groeien of het laten regenen. Nee, ik lees gedachtes en ik kan mensen daarmee helpen als jullie dat eens toelaten." Ze had deze kut krachten net zo goed niet kunnen hebben. Ze kon er toch niets mee doen zonder raar aangekeken te worden. "Heb je me ooit iets over andere horen vertellen? Nee. Ik draag die last, neem die shit mee m'n graf in." Met haar vinger tikte ze op haar borstkas. "Ik ben te vertrouwen. Waarom is dat voor iedereen zo lastig om te geloven?" Met een zucht liet ze haar gefrustreerde toon achterwege. Het ging toch nooit veranderen. Ze kreeg toch nooit begrip. Het enige wat ze kon doen, was zoals altijd haar excuses aanbieden. "Maar goed. Sorry." Of het geloofwaardig klonk of niet de woorden waren haar keel uit. Ze had ze gezegd. Een trilling van haar telefoon was haar redding. Gretig toverde ze het toestel uit haar bh tevoorschijn. Ze moesten eens meer rokjes of jurkjes met zakken maken. Dat was echt een maatschappelijk probleem. Haar ogen vonden de naam van haar beste vriend. Ze was opgelucht om van hem te horen. Haar ogen gleden over zijn berichtjes.

From: Rams👫💕
Heb het uitgemaakt met Gia
Lune heeft me geslagen
Zieke shit... ik laat het je later wel zien
Waar slaap je vnv? Dit is een verhaaltje voor het slapen gaan die je niet wilt missen.
Sws moet je ook ff die burned ones zien. Ga je goor van dromen

Hij had het met Gia uitgemaakt? Haar hart maakte een klein sprongetje. Irritant. Ze wilde dat geen leuk nieuws vinden. Waarom had hij dat gedaan? Niet dat Cas die twee bij elkaar had vinden passen, maar toch. Haar beste vriend was niet iemand die een meid zomaar liet gaan. De zin daarop maakte een hoop duidelijk. Lune... Lune had hem geslagen? "Denk je alles gehad te hebben..." mompelde ze onverstaanbaar tegen zichzelf. Waarom waren die twee nu überhaupt samen? Het verbaasde Cas eigenlijk niets. Die twee bleven voor altijd om elkaar heen draaien en dit bevestigde het maar weer. Haar mind actie bij Rams van vorig jaar was dus absoluut de juiste keuze geweest. Hoe pijnlijk het ook was. Het berichtje daarna maakte het alleen maar pijnlijker. Ik laat het je later wel zien. Hij begreep haar oprecht. Het bracht haar in een tweestrijd. Ze wilde maar wat graag bij hem slapen, maar het was tijd om dat deel van hun vriendschap af te sluiten. Ze had het nu al een tijdje volgehouden. Elke keer had ze hem met smoesjes afgewimpeld en al wilde Cas het niet toe geven, er waren meer redenen waarom ze het tijd vond om haar gevoelens voor Rams nu echt los te laten. Snel typte ze wat berichtjes terug waarbij ze zijn vraag waar ze sliep bewust negeerde. Ook Caelan stuurde ze snel een berichtje. Hoe irritant ze haar oude partner soms ook vond, al vond ze wel meer van hem, ze wilde weten of hij terug was. Ofcourse had fucking Rush haar ook geappt, maar voor hem deinsde ze niet terug. Hoe hard hij haar ook pakte, ze zou hem tien keer zo hard terug pakken. Ze stak haar telefoon vervolgens weg. De korte afleiding was fijn, maar ze moest de realiteit, haar broer, weer onder ogen zien.

"Beautiful, but destructive."

[ bericht aangepast op 28 april 2022 - 23:09 ]

29 april 2022 - 14:02 Amobi is offline

Amobi 15201

LEYSA DANIKA ROTHBERG
specialist • 18 • modernist • infirmary • with isla

De hoopvolle blik op Leysa’s gelaat die ontstaan was nadat Isla de woorden ‘je hebt je best gedaan’ uitgesproken had, verdween weer zodra er een maar volgde. Leysa rolde met haar ogen. Natuurlijk kon haar oudere zus het niet laten om toch kritiek op haar te leveren. Ze deed het goed, maar dit en dit en dit kon beter. Het was alsof Isla soms vergat dat haar zusje drie jaar jonger was en daarnaast net begonnen was aan haar opleiding tot specialist. “Ies, alsjeblieft, je was er niet bij, oké? Jij zou hetzelfde hebben gedaan. Zoals je zegt: ik heb mijn best gedaan,” kaatste Leysa terug. Ze wist niet zeker wat haar zus wilde zeggen vooraleer ze haar woorden inslikte, maar het zou waarschijnlijk slechts meer gepreek zijn geweest. Iets over dat zelf de beste specialisten niet alleen tegen een Burned One konden vechten. Doodvermoeiend in ieder geval. Toch moest Leysa het Isla niet al te kwalijk nemen. Als oudste Rothberg-kind lag er veel druk op haar schouders, waardoor ze nu eenmaal wat feller was soms.
Leysa bekeek haar zus met een bezorgde gloed in haar ogen. Isla leek aan de rand van de afgrond te staan, alsof een volgend klein ongemak genoeg was om er overheen te vallen. Waarom maakte ze zichzelf dan ook zo gek van zorgen altijd? Als Isla er nou gewoon eens vanuit zou gaan dat Leysa zichzelf kon redden, dan hoefde zij daar minder energie in te steken. Echter zei Leysa dit niet hardop, wetende dat haar zus het nu niet goed ging opvatten. In plaats daarvan ging ze in op de belofte om in de toekomst niet meer zo’n actie te uitvoeren.
“Ja, ja, dat weet ik,” zuchtte Leysa toen Isla vertelde dat zij haar hieraan ging houden. Alsof Leysa voor haar plezier zich in de directe aanvalslijn van een Burned One wilde plaatsen. Ze deed gekke dingen, zeker, maar dat ging zelfs haar te ver. Voor een tweede keer schoten Leysa’s ogen over Isla’s lichaam heen. Haar schouders stonden gespannen en haar handen waren tot knokkels gevormd. Leysa vroeg zich af wat Isla nu toch steeds dwars zat. Zou het Rams’ afwezigheid zijn? Die jongen had toch al laten weten dat hij veilig binnen was? Isla moest echt eens nodig ontspannen. “Maar Ies, relax nou even oké? Je gekke gedrag maakt mij ook gespannen,” zei Leysa daarna, terwijl ze dicht tegen haar zus aankroop, om eens goed te knuffelen. Haar hoofd rustte ze op Isla’s borst, terwijl ze tijdelijk haar ogen sloot om te luisteren naar de snelle, gejaagde hartslag van haar zus. God, zij had echt ontspanning nodig.
De gebeurtenissen van de avond in combinatie met Isla’s woorden dat ze alleen nog maar elkaar hadden, maakte verlangen naar vroeger los bij Leysa. Een wens om haar ouders weer te kunnen omarmen en hun te vertellen wat voor een gekke avond ze had gehad. Het missende gevoel overviel Leysa en ze sprak deze uit. Haar woorden leken als een bom in te slaan bij Isla, wiens gezicht wit wegtrok. Toch zei ze niet hetzelfde terug. Leysa vroeg zich af waarom, maar durfde de vraag niet hardop te stellen. Ze wist vrij zeker dat het antwoord haar te pijnlijk ging zijn. In de tussentijd genoot Leysa in stilte van Isla’s zachte hand door haar, een kleine glimlach op haar lippen. Het was iets wat ze vroeger altijd deden, toen mama nog leefde. Dat Isla juist op dit cruciale moment de handeling overnam was genoeg om Leysa’s hart opnieuw in stukjes te breken.
“Denk je dat Ramsay deze keer wel meegaat? Hij lijkt altijd plotseling andere plannen te hebben als we een datum afspreken,” zei Leysa tegen haar zus, waarna ze haar met grote, waterige ogen aankeek. Ze wilde niets liever dan als drietal hun ouders opzoeken, maar haar oudere siblings leken hier duidelijk anders over te denken. Leysa had nooit gesnapt waarom. Wilde ze papa en mama niet zien? Natuurlijk was het zwaar voor ze, maar het was het minste wat hun ouders verdienden toch? Leysa forceerde de vele vragen uit haar hoofd en focuste zich op iets vrolijkers: Isla’s tweeëntwintigste verjaardag. Met enige moeite haalde Leysa het verpakte sieraad uit een van haar besmeurde broekzakken en gaf ze het aan haar zus. Ze wist heel goed dat Isla haar verjaardag niet wilde vieren en cadeau’s maar wat ongemakkelijk vond, maar dat weerhield Leysa er niet van het alsnog te doen.

“Natuurlijk moest ik het wel doen. Je bent jarig, dan geef je een cadeau, duhhhhh! Jij zegt dat ook altijd tegen mij,” reageerde Leysa overdreven, in een poging de zware sfeer wat te verlichten. Zodra Isla het doosje openmaakte, keek Leysa vol verwachting en spanning toe, hopende dat haar zus het mooi vond. Het kettinkje was een cadeautje geweest waar ze lang over had nagedacht en gepeinsd. Wat nou als de herinneringen aan vroeger Isla te zwaar waren geweest en het kettinkje nooit meer dan de binnenkant van een lade ging zien? Leysa zou het haar zus absoluut niet kwalijk kunnen nemen, maar toch zou dat pijn doen. Het zou voelen alsof haar cadeau niet gewaardeerd werd, alsof het een verkeerde keuze was geweest.
Nadat Leysa had gevraagd wat Isla ervan vond, volgde ze elke beweging die haar zus met het sieraad maakte, probeerde haar gezicht te lezen. Vond ze het mooi? Of juist vijf keer niks? Stond ze op het punt om te huilen? Zo ja, van blijdschap of juist verdriet? Vele vragen schoten door Leysa’s hoofd heen, maar Isla’s gezicht beantwoordde er geen. In plaats daarvan leek haar zus haast verstijfd, in een andere wereld. Oh nee, ze vond het niks. Een golf van teleurstelling spoelde Leysa’s eerdere hoop in een klap weg. Had ze dan toch iets moeten kiezen waarvan ze wist dat Isla er blij was, maar waar niet echt moeite achter had gezeten? “I-Ik kan het nog teru…-”
Het duurde enkele seconden vooraleer Leysa de omhelzing registreerde, waarna haar lippen zich tot een glimlach vormde. Ze legde haar bevuilde gezicht tegen Isla’s borst aan en sloot haar ogen, genietend van de warmte die van haar zus’ lichaam straalde. Ze vond het een prachtig cadeau, alles was goed. “Gelukkig maar, ik was bang dat je het niks vond,” zei Leysa zachtjes. Langzaam duwde ze zich weer overeind en keek ze Isla aan. Alles aan haar maakte duidelijk dat ze op het punt stond te breken. Had Leysa moeten wachten met het geven van het cadeautje wellicht? Het pas in de avond moeten geven?
Leysa knikte heftig met haar hoofd toen Isla vroeg of zij het kettinkje straks om wilde doen. “Ja, duh, wat dacht jij dan?” zei ze, waarna er een grote glimlach op haar lippen verscheen. “En daar houd ik je aan! Al moet je hem wel afdoen tijdens het douchen, denk ik.” Leysa pakte Isla’s handen vast en kneep er zachtjes in, als een soort bemoediging. Ze maakte zich zorgen om haar zus, had haar lang niet zo van haar stuk gebracht gezien om dingen. De aanval had waarschijnlijk veel opgekropte gevoelens naar de oppervlakte gestuurd en Leysa’s cadeautje had het nog erger gemaakt. Een gevoel van schuld overviel haar opnieuw. God, waarom moest ze ook per sé het gelijk geven? Ze was zo egoïstisch geweest.
“Ies, huilen is oké, hè? Je hoeft niet altijd sterk te zijn voor mij, voor ons. Rams begrijpt dat ook wel,” zei Leysa uiteindelijk zachtjes, terwijl haar zus opstond om de zuster te halen. Helaas kwam op dat moment Perce net binnen om zijn neus te laten fixen. Een schaduw van een speelse grijns verscheen op Leysa’s gezicht bij het horen van Isla’s gezicht. “Oh, absoluut niet. Dit ga ik van de daken schreeuwen hoor. Rams zal trots op je zijn,” reageerde ze, waarna ze haar tong uitstak en een hartje maakte met haar vingers.
Zodra Isla daadwerkelijk weggelopen was, pakte Leysa haar telefoon er weer bij om alle meldingen te bekijken. Haar speelse grijns werd groter bij het zien van Asher’s reactie. Hij had daadwerkelijk gehapt. Waren alle laatstejaars specialisten zo makkelijk? Een beetje hun ego strijken en ze wilde je al? Dan zou Leysa’s lijst heel snel klaar zijn. Voor enkele tellen dacht ze na wat ze terug ging zeggen. Ze wilde iets schandaligs, iets shockerend. Oh, ze wist het: een treesome suggereren! Misschien was Asher wel daadwerkelijk geïnteresseerd ook. Hij had in ieder geval zeker een oogje op Mae en zover Leysa wist had de jongen een fuckboy-status.

leysarothberg @ashtray @maetheforcebewithyou zo zo, jij bent lekker happig!! 🥵
leysarothberg @ashtray @maetheforcebewithyou maarrrrrr, treesome vanavond dus?? als je toch wilt dat we je ding komen bewonderen 🍆🍆🍆💦

Zodra Leysa de berichten had gestuurd, wist ze dat haar leven voorbij was als Ramsay ze ooit tegenkwam. Maar goed, ze verwachtte niet dat haar broer reacties las op posts die niet van hem waren. Toch? Dat haar gedachten verkeerd bleken, werd duidelijk zodra ze haar WhatsApp opende en Rams laatste bericht las. Ze opende de chat en las alle berichtjes. Hij was met Lune aan het praten, eindelijk en zou haar daarna opzoeken. Toch was het laatste berichtje dat bleef hangen. Leysa slaakte een diepe zucht en begon haar berichten terug te typen, waarna de andere gesprekken snel volgde.

Terwijl Leysa nog haar telefoon in haar handen had, keek ze weer omhoog naar de richting die Isla op gelopen was. Eigenlijk wilde ze liever niet dat haar zus op dit moment alleen was, in een hoekje aan het huilen. Maar Rams zou niet naar haar luisteren, zeker niet nu hij bezig was met ‘operatie-krijg-Lune-terug’ en dat niet zo makkelijk opgelost was. Daarom besloot Leysa uiteindelijk ook, zonder zichzelf veel bedenktijd te gunnen, om Nevya voor het eerst in haar leven te berichten. Ze kende de dame niet goed, maar wist wel dat ze een schijthekel aan Ramsay had en daarmee hopelijk hem Isla’s kant op kon schoppen. Ze klikte het niet opgeslagen nummer aan en begon te typen.

+44 1632 960374
nevya, hoi, dit is ley
kan je iets voor me doen??
rams wegsturen bij lune
ies staat op een breekpunt en heeft haar broer nodig, denk ik

[ bericht aangepast op 29 april 2022 - 14:04 ]

That is a perfect copy of reality.

30 april 2022 - 12:29 Syaoran is offline

Syaoran 12975

Isla Rose Rothberg
"I'm doing this for my family."

22 • Specialist • Modernist • ~~Infirmary w/ Leysa~~ -> Alone

In alle blikken die Leysa tot haar zus richt liet Isla enkel de bezorgde variant onbeantwoord. Ze wilde niet dat Leysa of Ramsay zich zorgen om haar maakten, dat was nergens voor nodig — een gegeven dat ze maar aan haar over moesten laten. Echter was Isla wel de laatste die zich zorgen om haarzelf kon maken. Het zat niet in haar aard, waar ze altijd maar bezig was met zorgen voor anderen. Net als relaxen — wat was dat? De laatste keer dat de oudste Rothberg-telg zich volledig ontspannen had gevoeld was minstens een paar maanden geleden geweest. Voordat de hele school een verandering onderging en Isla niets anders kon doen dan met de dag die verstreek onrustiger worden. Vanavond was het echter tot een hoogtepunt gekomen, waarvan de Specialiste de spanning ijzersterk door haar lichaam kon voelen razen. Hoezeer ze ook haar best deed om te ontspannen in Leysa’s aanwezigheid, wie godzijdank levend en veilig terug op school was, het lukte haar niet. Voor het eerst in tijden sijpelde glimpen daarvan dan ook door naar de oppervlakte, hetgeen niet ongezien bleef voor haar jongere zusje. Hoe graag ze dit ook verbergen wil.
Zachtjes veegt Isla een paar haren uit Leysa haar gezicht, nog voor ze haar cadeautje in handen kreeg en de brunette vraagt naar Ramsay en het bezoeken van het graf van hun ouders. Diep van binnen wist Isla heel goed waarom hun broer het niet zag zitten om hun overleden ouders te bezoeken — precies de reden waarom zij het wel deed. Wie lette er anders op Leysa als geen van beide het aankon om naar het graf te gaan?
“Ik praat wel met hem,” mompelde Isla zacht tussendoor. “Dan vinden we vast wel een moment waarop we alledrie kunnen gaan.” Het was echter een vorm van ijdele hoop dat ze hardop uitsprak, wetende dat Ramsay nooit tijd hiervoor ging maken omdat hij het mentaal niet aan kon. Het was niet dat ze hen niet wilde zien, maar daar waar het voor Isla veel te pijnlijke herinneringen naar boven bracht, had het voor Ramsay weer hele andere redenen. Misschien dat ooit de dag aan zou breken waarop ze het wel zouden kunnen — in een zoete herinnering aan wat ze allemaal gedeeld hebben samen, in plaats van de rauwe en donkere randen die nu in hun geheugen resten.
Net als de foto in het kettinkje dat ze gekregen heeft. Het sieraad voelt warm en vertrouwd aan in Isla’s hand, en de kracht van de emotionele betekenis slaat in als een bom. Secondenlang weet Isla niet wat ze moet zeggen; hoe ze haar woorden aan Leysa moet overbrengen zonder alsnog haar stem te laten breken. Het was een prachtig cadeau. Een dat ze de rest van haar leven zou blijven koesteren — waar niets of niemand ooit nog tegen op zou kunnen. Leysa had geweten waar haar zus naar verlangde en ze had geen andere manier kunnen bedenken om het haar zus cadeau te doen.
”Ohnee Ley, echt — het is prachtig. Maak je alsjeblieft geen zorgen.”
Een oprechte, warme en liefdevolle glimlach glijdt over haar lippen zodra Isla naar het gelukkige gezicht van haar zusje kijkt. Voor heel even was er angst in haar ogen te lezen geweest — bang dat ze iets verkeerd had gedaan — maar in alle werkelijkheid was er maar weinig dat Leysa daadwerkelijk verkeerd bij Isla kon doen. Zij en Ramsay betekende de wereld voor haar, de enige die twee nog echt bestonden. Ze moesten wel heel erg ver gaan wilde ze iets verkeerd doen waarop Isla het hen niet meer zou kunnen vergeven. Hetgeen ze hen alleen niet hardop ging vertellen, uiteraard.
”Ja, duh, wat dacht jij dan?” reageert Leysa enthousiast zodra Isla haar vraagt of ze straks de ketting bij haar om wil doen. “En daar houd ik je aan! Al moet je hem wel afdoen tijdens het douchen, denk ik.” Zachtjes pakt de jongste van het stel haar handen vast, waarop een bemoedigend kneepje volgt. Opnieuw kan Isla de zorgen zien in Leysa’s poelen, maar wederom laat de brunette deze onbeantwoord en lukt het haar om de sfeer luchtig te houden. Ondanks de situatie waarin ze zich bevonden. Met man en macht vocht Isla echter van binnen om heel te blijven — om geen scheurtjes te vertonen waar haar zusje nu bij was. Ze had er niets aan als ze nu zou bezwijken en ze zou er Leysa beslist niet mee gaan helpen. Isla was de oudste, zij moest voor hen zorgen en niet andersom.
”Perfect, dan ga ik nu de zuster aan haar haren trekken zodat ze je wonden kan komen verzorgen. Dan kom ik daarna terug zodat je de ketting om kan doen, oké? Ik wil even al het vuil en modder van me afspoelen en mijn spieren kunnen wel een warme douche gebruiken.”
”Ies,” klinkt het echter, vlak voor Rothberg zich wil omdraaien om daad bij woord te voegen. “huilen is oké, hè? Je hoeft niet altijd sterk te zijn voor mij, voor ons. Rams begrijpt dat ook wel.” Een pijnlijke steek drijft recht door Isla’s hart heen bij het horen van Leysa’s oprechte woorden, waarop haar gezicht eveneens vertrekt. Wist ik maar hoe, fluistert een stemmetje zacht — smekend om gehoord te worden, terwijl Isla deze juist steeds blijft onderdrukken. Kon ik het maar. . .
“Het is oké, Ley,” glimlacht Isla ietwat geforceerd. Haar mondhoeken voelbaar trillend als ze deze onder controle weet te houden voor het zicht van haar zusje. “Ik ben gewoon moe van deze avond en alles wat er bij is komen kijken. Maak je om mij maar geen zorgen, ik red me prima.” En met deze woorden draait Isla zich om, klaar om het masker van haar gezicht af te laten glijden — tot ze Perce de ziekenzaal binnen zien komen. Met een vertrokken uitdrukking op haar gelaat balt Isla haar pijnlijke hand tot een vuist. De klap nog altijd voelbaar. Tevergeefs spreekt ze vervolgens de waarschuwing uit aan Leysa’s adres, dondersgoed beseffend dat zij totaal niet ging luisteren. Nee, als Ramsay de geruchten door de gangen van de school niet al gehoord zou hebben, dan was Leysa wel de eerste die hem in geuren en kleuren ging vertellen hoe hun zus de neus van haar beste vriend had gebroken.
“Oh, absoluut niet. Dit ga ik van de daken schreeuwen hoor. Rams zal trots op je zijn.”

Hoofdschuddend loopt Isla weg, waarbij ze nog net geen middelvinger naar Leysa weet op te steken in een liefdevolle reactie op diens plagende woorden. Isla betwijfelt het echter in hoeverre Ramsay daadwerkelijk trots ging zijn, vooral als hij zou weten wat de achterliggende redenen waren in waarom ze geslagen had. Pure wanhoop en lichte waanzin de oorzaak daarvan. Met het uitdelen van deze stoot zou Ramsay wel een vermoeden hebben met dat er meer speelt, tenslotte zou Isla nooit zomaar iemand slaan. Althans, niet iemand die ze zo graag mocht als dat ze Perce deed.
Na uiteindelijk een zuster te hebben gevonden voor Leysa, wie Isla er van verzekerd heeft meteen naar de brunette te gaan zodra ze klaar is met de patiënt waarbij ze door de Specialiste vandaan is getrokken, verlaat Isla de ziekenzaal. Een laatste kus op Leysa’s voorhoofd, het kettinkje teruggestopt in het bijbehorende doosje — diep weggestoken in de zak van haar Specialisten-uniform — en Isla gaat er vandoor. In het begin van de gangen is het nog druk, vervuld met Faeries en Specialisten op weg naar de ziekenzaal of elkaar. Pratend over wat gebeurd is, of juist totaal het hele gebeuren negerend doordat ze afleiding trachten te vinden in het weerzien van vrienden. Maar naarmate Isla steeds verder doorloopt wordt het steeds rustiger en begeven er zich op den duur steeds mensen om haar heen. Als vanzelf graait de brunette naar haar telefoon, de vele berichtjes beantwoordend die ze heeft binnen gekregen terwijl een donkere sluimering door haar gedachten heen trekken. De werkelijkheid van wat er had kunnen gebeuren vanavond gaat wederom gepaard met hetgeen er jaren geleden op een soortgelijke avond is gebeurd.
Wanhopig tracht Isla de signalen die haar lichaam en geest afgeven te negeren. Om net als altijd te doen alsof het niet bestaat — alles de kop in te drukken nu iedereen die er voor haar toe doet weer veilig is, net als de rest. Echter is het voor vanavond een poging te veel en terwijl de brunette steeds sneller door de gangen heen loopt, verliest ze meer en meer de grip op haarzelf. Een dikke traan druppelt tussendoor plots neer op het midden van het scherm van haar mobiel, spat eenzaam uiteen. Geschokt staart Isla naar de gevallen traan, waarop ze met haar duim vluchtig over het scherm heen veegt — enkele letters en een enter daarbij weet te raken in haar bericht naar Rush toe.
Nee. Ze mocht niet huilen.
Niet hier. Niet nu.
Ze was niet oké. Moest ze het hem vertellen? Zou Rush het begrijpen als ze enkel stuurde dat ze alles behalve oké was? Of was de connectie die ze vanaf die ene avond is gaan voelen slechts voor dat moment geweest? Voor luttele seconden verlangt Isla terug naar die bewuste avond waar alles nog zo zorgeloos is geweest. Nog meer tranen vullen haar ogen, vertroebelen haar zicht en zonder de fouten uit het bericht te verwijdert maakt Isla het berichtje naar Rush en Ramsay af zodat ze haar telefoon weg kan stoppen. Ze kon het niet — wilde er niemand mee lastig vallen. De druk op haar borst neemt plotsklaps hevig toe en de dam die de brunette zorgvuldig op had gebouwd de afgelopen jaren begon zijn eerste scheurtjes te vertonen.
Ze moest weg hier. Nu.
Al gauw ging Isla in een nog snellere pas over naar het laatste stukje rennen. In de laatste meters voor ze een stille, lege ruimte vond was ze niemand op de gang meer tegen gekomen. Niemand die haar vallende tranen zou zien, of haar er van kon weerhouden de eenzaamheid op te zoeken. Althans, dat dacht ze. Zodra Isla dan ook een verlaten lokaal binnen rent duwt ze hijgend de deur achter haar dicht. Met het in het slot vallen van de deur, een klik die lijkt te galmen in Isla’s oren, breekt er ook iets diep van binnen. Een luide wanhopige schreeuw verlaat haar lippen, echoed door de kamer heen, waarop de brunette naar de eerste beste kast loopt om de paar spullen daarop met haar armen er vanaf te vegen. Een kletterend geluid ontstaat, maar weerklinkt dof in Isla’s oren als ze opnieuw een zwakke schreeuw laat horen zodra haar lichaam ongecontroleerd begint te schokken. Huilend, diep snikkend, zakt de brunette door haar knieën heen, haar gezicht verborgen in beide handen.
Ze moest het kwijt. Het moest eruit. De zorgen, de angsten — de verborgen spanningen en stress. De herinneringen aan vroeger, welke met een oude wond terug opgehaald zijn. Hier, in deze kamer, kon ze alles voor heel even loslaten. De tranen over haar wangen heen laten stromen zonder dat er iemand was die haar kon zien. De pijn uiten die ze niet zomaar en zonder reden voor zich had gehouden. In deze ruimte hoefde Isla even niet de grote zus te zijn, degene die sterk moest blijven voor haar siblings zodat ze zich ten alle tijden aan haar krachten konden blijven optrekken wanneer ze dat nodig hadden. Hier kon ze zichzelf even terug trekken van alles en iedereen, zodat ze straks weer verder kon — net alsof ze zojuist niet volledig was ingestort.

[ bericht aangepast op 30 april 2022 - 12:30 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

1 mei 2022 - 17:33 LordJohn is offline

LordJohn 10840

Mari Eva Solberg

21 — year 3 — mind fairy — undecided/modernist — outfit — hallways — alone

you've got the power over me
my, my

everything I hold dear resides in those eyes

De eerste Burned One was twee uur geleden gespot. Met een knoop in haar maag zat Mari op haar bed. Haar benen had ze tegen haar lichaam geklemd. Ze had haar armen om haar benen geslagen en al een kwartier had ze haar ogen niet meer opengedaan. Naast zich op het bed lag haar telefoon, die al urenlang achter elkaar liedjes afspeelde. Hij ging van Billy Elliot naar The Liong King en The Book of Mormon. Ze neuriede, humde en zong mee met alle nummers die voorbij kwamen. Haar kamergenote liet haar maar gaan. Zij wist ook wel hoe Mari hiertegenover stond. Het was vaak sowieso niet gezellig met haar, laat staan nu er buiten de school Burned Ones waren gespot. Ze had het haar ouders in een appje laten weten, maar sindsdien had ze haar telefoon niet meer opengedaan. Ze wilde niet van iedereen berichten krijgen met de vraag of het wel goed gingen of ze veilig binnen was. Ook in de groepschats waarin ze zat, ging het flink tekeer. Nadat ze ongeveer drie berichten had gelezen in de trant van “Waar komen die Burned Ones vandaan???” en “Hopelijk raakt er niemand gewond…” had ze haar telefoon met het scherm naar beneden neergelegd en had ze haar geluid op stil gezet. Haar ouders zouden haar vast proberen te bereiken, maar ze had momenteel niet de energie om een duidelijk gesprek te voeren. Zodra ze over dát onderwerp zouden praten, zouden Mari’s gedachten meteen in het negatieve vliegen. Nee, voor nu waren de musicalnummers de manier om haar nog relatief rustig te houden.
Nadat ze ruim een halfuur zo had gezeten, had ze haar ogen weer geopend. Haar playlist was om wat voor reden dan ook gestopt met spelen. Uiteindelijk draaide ze haar telefoon om en zag ze dat die uit was gevallen. Ze moest écht een nieuwe kopen, maar dat kostte tijd, geld en energie. Ze zou haar ouders maar weer even lief aan moeten kijken. Geld verdienen deed ze niet. Mari rolde op haar buik, greep naar haar oplader en hing haar telefoon eraan. Meteen sprong het scherm aan en kon ze zich inloggen. Aarzelend deed ze dat. En jawel. Zodra ze weer verbinding had, vlogen de appjes en gemiste oproepen binnen. Ze drukte alle berichten weg, maar besloot wel haar ouders terug te bellen.
Waren we maar in Zweden gebleven, dacht ze toen ze de beltoon over hoorde gaan.

• • •

Er heerste de week na de eerste Burned One een vreemde sfeer in de school. Mari merkte het ook maar al te goed. Het gesprek van de dag was natuurlijk wat er dat weekend allemaal was gebeurd. Mari was sinds vrijdag overdag niet meer naar buiten geweest. Ten eerste zou ze dan toestemming moeten vragen aan haar docenten en daar had ze geen zin in. Ten tweede wilden meer mensen wel gewoon even naar buiten, en eigenlijk wilde ze liever alleen zijn. Later mochten de studenten gewoon weer zelf naar buiten, waar Mari dan ook maar gebruik van zou maken. Ze zag echter weinig mensen, op een enkeling zoals Ember, Carson of Hayden na. De indeling van haar dagen was nogal simpel: ze werd wakker, kleedde zich aan, ging wat eten, volgde haar lessen en ging weer naar haar kamer. Misschien maakte ze zichzelf banger dan nodig was, maar ze wilde koste wat het kost voorkomen dat ze zo'n aanval zou krijgen. Als ze er weer voor zou zorgen dat ze mensen met haar eigen pijn en gedachten zeer deed, zou ze het zichzelf nooit kunnen vergeven. Sinds die ene keer op het slaapfeestje was het nog enkele keren gebeurd. Mari was nog jonger, maar ze had zelfs haar eigen familie pijn gedaan met die krachten. Ze baalde ook flink toen ze een kamergenote toegeschreven kreeg. Sinds ze op Alfea aankwam, ruim drie jaar geleden, had ze zich aangeleerd om met muziek in haar oren in slaap te vallen. Het werkte, soort van. Het was op school nog nooit gebeurd, maar ze wilde geen risico lopen.
Vanavond zou er een feest gegeven worden. Godzijdank. Nog altijd voelde ze zich niet goed, maar ze keek echt uit naar het feest. Ze wilde dolgraag met haar klasgenoten en vrienden luid schreeuwend in de feestzaal staan. Ze wilde haar paniek en angst en zorgen loslaten en haar blonde haren in de wind laten waaien. Ze zou zelfs nog naar buiten kunnen gaan en daar haar geliefde musicalnummers opzetten. Waarschijnlijk zou ze Carson zien. En ze kon écht niet wachten om zich weer een beetje... normaal te voelen.

• • •

Al weken achter elkaar zat haar hoofd vol. Haar hart racete continu en er lag voor Mari's gevoel een steen op haar maag. Na de eerste Burned One was ze in paniek geraakt. Het feest had alles beter moeten maken. Even had het ook gewerkt. Ze had gedanst met Hayden en Ember, ze had Carson gezien en met hem gesproken in een hoekje van de feestzaal. Ze had de anderen met wie ze veel contact had gesproken en eindelijk konden ze praten over iets anders dan de dreiging van de afgelopen week. Maar nu...
Ze was doods- en doodsbang. Niet per se voor de Burned Ones, maar voor haar eigen gedachten.. Ze had de laatste week de school amper verlaten. Ze was zeker niet de bossen rondom de school in gegaan. Ten eerste was het ten strengste verboden voor fairies, en ten tweede sprak het haar totaal niet aan. Ze zou écht haar leven niet riskeren daarbuiten. Ze had van veel van haar schoolgenoten gehoord dat ze maar al te graag met de specialisten mee waren gegaan. Mari had daar totaal geen behoefte aan. Ze voelde zich veel veiliger binnen de muren van Alfea. Maar sinds de stress was vertienvoudigd na de eerste Burned One, was iedereen continu op zijn hoede en leek er haast geen ruimte meer over voor gelach, muziek en gezelligheid. Dat waren juist de dingen die Mari nog een beetje sane hielden.
Ook nu de specialisten langzaam weer binnen druppelden, de een met meer wonden dan de ander, hield Mari zich afzijdig. Ze wilde niet al die gewonde specialisten de ziekenzaal in zien komen en horen hoeveel pijn ze hadden en hoe heftig het buiten was geweest. Integendeel, ze had haar telefoon in haar kontzak, haar oortjes in en ze luisterde naar haar favoriete playlist waarop allemaal liedjes uit musicals stonden, waardoor het rumoer in haar hoofd tenminste een beetje gedempt werd.

it's the circle of life
and it moves us all
through despair and hope
through faith and love

Neuriënd liep Mari uiteindelijk via de verlaten eetzaal door de gangen van de school. Ze had zich enkele dagen zo goed als opgesloten op haar kamer en ze had niemand gezien of gesproken, behalve de appjes die ze had verstuurd en ontvangen. Ze deed dat vaak. Niet omdat ze die mensen allemaal niet leuk vond, maar omdat ze wist wat er kon gebeuren als ze te bang, verdrietig of gestrest was. Wat er al die jaren terug op dat slaapfeestje in Zweden was gebeurd, wilde ze nooit meer herhalen. En was dit de beste manier: als ze alleen was, kon ze alleen maar zichzelf pijn doen. Dat was haar filosofie en daar hield ze zich maar aan vast. Ember was het helemaal niet eens met die gedachtegang. Zij wilde Mari leren dat haar gaven juist goed waren en voor goede dingen gebruikt konden worden. Mari was het daar echt niet mee eens. Wat was er goed aan in de hoofden van mensen kijken? Waarom zou iemand willen dat hun gedachten gelezen konden worden? Ze wist het niet en ze wilde het ook niet weten. Want er was niets goed aan, vond ze. De lessen op traditionele wijze hielpen ook niet. De traditionalisten vonden dat je je gevoelens maar los moest laten, zonder ze in te perken. Dat zorgde voor Mari júíst voor meer pijn.
Nu ze zich weer een beetje onder de mensen begaf, voelde ze de stress weer toenemen. Ze kwam enkele specialisten tegen op de gang, bebloed en kreunend en overduidelijk hadden ze pijn. Mari deed maar alsof ze erg druk bezig was met haar telefoon, zodat ze het niet hoefde te aanschouwen. De geluiden werden redelijk v verstomd door de soundtrack van The Lion King, maar haar ogen kon ze niet zomaar bij elk naar beeld sluiten. Ze zou het willen, maar dat ging helaas niet gebeuren. Toen ze de vierde gewonde specialist binnen zag komen, draaide Mari zich direct om. Ze was zonder erover na te denken in de richting van de ziekenzaal gelopen, terwijl ze daar juist niet heen wilde gaan.

you've got the power over me
my, my

the only one I know, the only one on my mind

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

1 mei 2022 - 19:27 reguluswife is offline

reguluswife 37248

NEVYA LEVAN

There's no heroes or villains in this place
Just shadows that dance in my headspace

twenty • third year • air fairy • traditionalist • outfit • random hallway • with bruno

In haar meer dan ontvlambare bui had Nev pas door dat de jongen niet Xav was toen hij zich omdraaide. Waar Xav bij alles rough around the edges was, was de jongen voor haar neus juist gepolijst. Zijn haar zat netter dan dat van Xav ooit zou zitten. Geen enkel spoor van stoppels die ze bij Xav juist zo aantrekkelijk vond. Zijn gehele uitstraling straalde properheid en discipline uit, waar die van Xav chaos en ondeugenheid schreeuwde.
De jongen ging door zijn knieeën, pakte haar hand vast en drukte een kus op haar hand. “Ik moet je verblijden.” Nev trok haar wenkbrauwen op. Als hij dacht dat hij haar kon verblijven met een zoetsappige kus op haar hand, dan had hij het mis. “Je hebt het genoegen met Bruno Castillo. “Je zag me aan voor mijn jongere tweelingbroertje, maar het is je vergeven. En wat is de naam van deze knappe dame die mijn broertje heeft genegeerd.”
Haar hand lag nog altijd in de zijne en het kostte enkele seconden voordat zijn woorden tot haar waren doorgedrongen. Met een ferme ruk trok ze haar hand los en niet bepaald subtiele veegde ze de rug van haar hand af aan haar rokje. “Tweelingbroer,” herhaalde ze langzaam. “Jij bent Xav’s tweelingbroer.” Een ongelovig lachje verliet haar lippen. “Fucking lul dat het is.” Het klonk te belachelijk voor woorden. Deze jongen voor haar familie was Xav. Maar ze had hem wel voor enkele seconden voor haar vriendje aangezien. Het onderwerp ‘familie’ kwam niet vaak te sprake tussen de twee. Nev praatte niet graag over haar vader die weg was gegaan toen ze slechts vijf was, of over haar strikte en rigide moeder, maar ze had Xav wel over hen vertel. Eveneens als dat ze geen broertjes en zusjes had, en toen ze hem er destijds naar had gevraagd, had hij beweerd dat hij ook geen siblings had. Wat betekende dat hij tegen haar gelogen had. Het kleine beetje van woede dat ze had weten in te dammen toen ze met Dante en Matí was vlamde weer op, samen met een golf van teleurgestelling. Haar relatie met Xav was absoluut niet eentje zonder obstakels en hoe moeizaam het soms ook ging, ze hield wel van hem. Van kindsaf aan was ze al voorzichtig met wie ze dichtbij haar liet komen, niet geheel enkel omdat ze simpelweg een groot deel van de mensen niet mocht. Het was als een messteek in haar rug dat hij tegen haar gelogen had. Ze kon er mee dealen wanneer hij weer eens te laat, of helemaal niet, op een afspraak kwam, of wanneer hij niet de moeite nam om naar bepaalde dingen te vragen. Maar niet dit. Geen leugens. Daar trok ze haar lijn. Met leugens was er geen vertrouwen. Met de weinige mensen die ze al dichtbij liet komen, had ze het voor zichzelf nodig dat ze degene die wel dichtbij haar stonden kon vertrouwen. Als Xav over dit had gelogen, waar had hij dan nog meer over gelogen?
Zonder een woord tegen Bruno te zeggen draaide ze hem haar rug toe, om enkele berichten te versturen. Haar handen waren hevig aan het trillen en de kans dat ze haar telefoon kapot zou laten vallen op de stenen grond was evengroot als de kans dat ze haar het ding zou frituren. De neiging om iets kapot te maken was groot en op dat moment kon het haar vrij weinig schelen of het haar telefoon, zijzelf of iets anders was. Haar hoofd was zo vol met ontzettend alles dat ze niet eens wist waar ze moest beginnen met alles uit de knoop te halen. Ze wilde Lune opzoeken en haar bij de klootzak van ex weg sleuren, maar Nev wist dat ze niet voor zichzelf kon instaan als ze die jongen momenteel zou zijn. Met Xav had ze geen idee wat ze er mee aan moest. Normaal loste ze alles het liefste helemaal alleen op. Op dat moment kon ze het niet. Het was hypocriet om tegen Lune te zeggen dat ze Ramsay moest dumpen voor onder andere de vele leugens die hij haar vertelde, als haar eigen vriendje ook tegen haar loog. Haar beste, blonde vriendinnetje kon ze er niet over appen. Niet als zijzelf al genoeg aan haar hoofd had. Kutzooi. Ze had nooit bij Dante en Matí weg moeten houden. Die laatste zou haar nog enigszins rustig weten te houden. Of Asher, een van de weinige op Alfea die haar daadwerkelijk had zien huilen. Hij was echter waarschijnlijk met Xav. Hoe graag ze eerder op de avond ook zijn gezicht terug wilde zien, zo weinig behoefte ze er nu aan had. Het moeilijk om hem niet gelijk iets te appen over Bruno, maar ze wilde hem nog een kleine opening bieden dat hij er zelf iets over zou zeggen.
Nev deed niet eens een poging om zichzelf kalmer over te laten komen toen ze zich weer omdraaide naar Bruno. “Ik ga naar buiten, denk ik.” Het was slechts een zwakke hoop dat de koude buitenlucht haar iets zou weten af te koelen. “Je mag mee, als je wilt.”Of durft. “Red Fountain specialist,” concludeerde ze vervolgens. Zijn gezicht had ze nog nooit eerder op Alfea gezien en ze had een vlaag van geruchten gehoord dat de Red Fountain specialisten te hulp waren geschoten. “Heb je ooit eerder met een fairy getraind?” Het kon haar op dat moment weinig schelen dat ze aan de kant van de traditionalisten hoorde te staan, dat ze niet samen hoorde te trainen met specialisten. Ze moest geagiteerde lading energie uit haar lichaam krijgen voor ze zou ontploffen. “Je ziet er nog aardig ongeschaafd uit.” Wat ofwel betekende dat hij simpelweg een excellente specialist was. Ofwel hij was eigenlijk een lafaard en had het gevecht buiten grotendeels vermeden. In een weddenschap zou ze daar haar geld op inzetten. In het donker in het bos waren er genoeg verstop plekken te vinden. “Je hebt vast nog wel wat energie over.” Tijd om haar theorie uit te testen.

[ bericht aangepast op 2 mei 2022 - 17:26 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

1 mei 2022 - 20:07 Kobyla is offline

Kobyla 19254

Leander Madsen

20 — Specialist — Modernist — with Hayden — at the infirmary

❝ You don't have to be who they want you to be❞

Hij en Perce hadden in ieder geval dezelfde gedachte gedeeld, dat ze ander wel een bezoekje aan de ziekenzaal kon gebruiken. Leander had geen idee wat Perce er zelf van vond, maar zelf kon hij weinig anders dan het eens zijn met de jongen gezien hoe ellendig hij zich voelde. Wankelend wist hij dan ook zijn weg naar de ziekenzaal te vinden en had hij zelfs moeite met rechtop blijven zitten. Verdomme, hij kon zich niet herinneren zich ooit zo slecht gevoeld te hebben en toch was het "slechts" een wond in zijn schouder. Leysa was er erger aan toe geweest of wist de adrenaline haar nu nog overeind te houden? Bij hem was er in ieder geval niets meer van over.
Leander was dan ook opgelucht toen hij Hayden op zich af kwam lopen, ondanks hun wat ongemakkelijke geschiedenis. Hij bleef zich ietwat schuldig voelen om dat hij haar niet voldoende aandacht had gegeven, waardoor hun vriendschap uiteindelijk gestrand was. Natuurlijk bleef hij normaal tegen haar doen als ze elkaar eens spraken, maar het ongemak was wel aanwezig.
'Hey, Lee, hoe is het met je?' vroeg ze hem, maar zoals verwacht vermeed ze zijn blik. Hij zou het alleen maar erger maken als hij zich er druk om zou gaan maken, dus probeerde hij zijn eigen blik op een neutraal punt te houden, waarna hij haar bedankte voor haar komst. Ondanks alles was ze nog bereid om hem te helpen gelukkig. 'Oh, geen probleem, ik doe het graag,' benadrukte ze nog.
'Afgezien van de pijn, gaat het nog,' ging hij nog op haar vraag in. Dacht hij, hoopte hij. Hij wilde nog niet nadenken over de gevolgen van vanavond, van alle angst die hij had uitgestaan. De bezorgdheid en al het schuldgevoel dat hij rondom Leysa had gevoeld, ondanks dat hij niet eens haar mentor was. De pijn hielp om al zijn emoties daaromheen weg te duwen, maar hij was wel ietwat bang voor wat zou komen tijdens de nacht, wanneer zijn brein eindelijk wel de tijd kreeg om alles te verwerken.
Ondertussen was Hayden begonnen met naar zijn wond te kijken en hij siste even terwijl ze aan de stof van zijn shirt zat. Zijn huid zat er waarschijnlijk ook aan vast geplakt door het bloed, dus ze trok niet alleen slechts aan zijn kleding. 'Uh… Kan je, wil je… Je moet je trui even uitdoen, zodat ik… Beter te werk kan gaan.' Haar eerste woorden trokken direct al zijn aandacht, waardoor hij haar gezicht roder en roder zag worden terwijl ze verder sprak. Huh, wat was er nu weer zo erg aan dat hij zijn shirt moest uittrekken? Eigenlijk was het best logisch ook, gezien de stof vast in de weg moest zitten voor de wond.
Nog steeds wilde hij er alles aan doen om te voorkomen dat deze situatie alleen maar meer ongemakkelijk zou worden, dus deed hij wat ze van hem vroeg zonder ook maar iets op te merken over haar rode wangen. 'Natuurlijk,' merkte hij nog op, waarna hij met veel pijn en moeite zich van zijn shirt wist te ontdoen. Zijn lichaam was ondertussen wat stijf geworden en zijn gewonde schouder hielp ook absoluut niet mee. Hij kreunde even toen hij de stof van de wond lostrok. 'Ik hoop dat ik het niet erger gemaakt heb.' De wond was direct weer gaan bloeden doordat hij met wat geweld de stof ervan had losgetrokken. Hopelijk bleef het bij slechts weer gaan bloeden.
Hayden kwam al gauw weer bij hem terug nadat hij zijn shirt had uitgetrokken en ze begon uit te leggen wat ze van plan was bij hem te doen. 'Oké, ik ga als eerst je wond schoonmaken in de hoop dat het gestopt is met bloeden, daarna ga ik het helen.' Het was fijn dat ze hem zo professioneel behandelde zonder moeilijk te doen, zonder te vragen waarom ze elkaar eigenlijk niet meer spraken. Het ging erom dat ze hem kon helen. Praten kon een andere keer, zeker nu hij daar waarschijnlijk toch niet fatsoenlijk toe in staat was.
'Ik ben bang dat ik het "stoppen met bloeden" verpest heb,' merkte hij wat schaapachtig op, maar hij liet haar wel verder haar gang gaan. Het deppen van de wond deed pijn, dus klampte hij zijn kaken op elkaar in de hoop zo wat minder geluid te maken. Hij wilde dat Hayden zich niet ongerust zou gaan maken om de hoeveelheid pijn die hij voelde. Hij hield zijn blik dan ook op het oneindige gericht om zo te kunnen focussen op het verdragen van de pijn.
'Wat is er gebeurd?' doorbrak Hayden na een tijdje de stilte, terwijl ze ondertussen wel bleef doorwerken. Aan de tweede rode doek te zien, had hij het haar inderdaad wel wat lastiger gemaakt om te zorgen dat zijn schouder stopte met bloeden. 'Ik zou willen dat ik Em’s bloedmagie had op dit moment,' hoorde hij haar mompelen. Heel even vroeg hij zich af waarom om zich dan te realiseren dat met bloedmagie het waarschijnlijk een stuk gemakkelijker zou zijn om zijn bloed in zijn lichaam te houden in plaats van dat het eruit kon sijpelen. Ze verhoogde de druk op de wond weer en hij kon het niet tegenhouden dat hij even sissend ademhaalde van de pijn.
'Burned One nederlaag,' legde hij kort uit, noch de zin, noch de energie hebbend om uitgebreid in detail te gaan. 'Vijf tegen drie, dus we mogen van geluk spreken dat we alle drie nog staan.' Ze hadden echt geluk gehad, maar toch voelde hij zich stom om dat hij gewond was geraakt. Het had niet hoeven gebeuren als hij gewoon zijn hoofd erbij had kunnen houden. 'Ik had moeten blijven opletten, anders had je me niet hier hoeven helpen,' gaf hij dan ook nog toe. Het bleef hem dwars zitten, dus hij moest er met iemand over spreken, ook al was het Hayden. Wie weet kon dit een opening zijn tot het herstellen van hun vriendschap.

1 mei 2022 - 20:23 Culloden is offline

Culloden 693

RONAN TALAN FAUGHN
19 ❈ Water Fairy ❈ Year 2 ❈ Modernist ❈ outfit ❈ at infirmary ❈ with Aoife

Samen met Aoife had Ronan de bibliotheek verlaten en het werd inderdaad al snel duidelijk dat de specialisten grotendeels terug binnen waren. Het viel op dat ze zeker niet allemaal ongehavend waren gebleven en hij hoopte maar dat niemand ook daadwerkelijk gebeten was door een burned one. Het nieuwe, traditionalistische regime zou daar namelijk niet goed mee omgaan.
'Wacht,' hoorde hij Aoife opeens zeggen waardoor hij haast onmiddellijk stopte met lopen. Het meisje begon verwoed op het scherm van haar telefoon te tikken waardoor hij wel vermoedde dat ze nog steeds met Leysa aan het appen was. 'Sorry, ik moest Carson nog een keer appen.'
'Heeft hij nog steeds niks laten weten?' Het moest echt vreselijk zijn om familie buiten te hebben en Ronan was dan ook blij dat hij zich daar al geen zorgen over hoefde te maken. Zijn relatie met Florence was dan wel zo goed als niet bestaande, maar het zou hem toch niet lekker zitten als zijn oudere zus buiten had rondgelopen. 'Hij duikt vast zo wel weer op en anders gaan we 'm wel zoeken,' stelde hij voor. Hij begreep goed dat Aoife ongerust was, zeker wanneer Carson niets van zich liet horen.
Na de korte stop vervolgde het duo hun weg naar de ziekenzaal weer terwijl ze steeds meer en meer specialisten tegenkwamen. Misschien moest hij zo meteen Mat toch eens een berichtje sturen, hij was één van zijn weinige specialist-vrienden. Aan zijn kamergenoot, Rush, kon hij in ieder geval niet vragen hoe het buiten geweest was, hij had waarschijnlijk nog een grotere haat voor Ronan dan voor burned ones.
'Waar komen zij vandaan?' vroeg Aoife opeens waardoor Ronan uit zijn gedachten gehaald werd. Het viel hem nu pas op dat er ook specialisten aanwezig waren die niet het gebruikelijke Alfea uniform droegen. De nieuwelingen droegen een blauw-wit uniform en Ronan wist meteen door de verhalen van Mat dat ze van Red Fountain afkomstig waren. Oké, nu moest hij hem zeker een berichtje sturen.
'Red Fountain,' mompelde hij dan ook als antwoord op Aoife's vraag. 'Specialisten van een andere school,' verduidelijkte hij vervolgens. 'Zou het zo erg geweest zijn buiten dat ze hulp nodig hadden van een andere school?' vroeg hij zich luidop af, wetende dat Aoife daar waarschijnlijk ook geen antwoord op had. Zonder zijn blik af te wenden van de nieuwe specialisten, viste hij zijn telefoon uit zijn broekzak om een paar berichtjes te versturen.
'Zeg maar hoi tegen Hayden,' zei Aoife waardoor Ronan weer opkeek. Hij kon ook echt niks voor haar verbergen. Zelfs niet wanneer hij het probeerde. Hij grijnsde even schaapachtig en stopte zijn telefoon weer weg.
'Ik wou even weten waar ze nu is.' Alsof hij zich wou excuseren terwijl hij wist dat het nergens voor nodig was. Hij was niet het type om zijn relaties in andermans gezicht te gaan gooien, dus zijn uitleg kwam er een beetje automatisch uit.
Na nog enkele gangen kwamen ze eindelijk bij de ziekenboeg aan. 'Zie je Leysa of Carson al ergens?' vroeg hij terwijl hij zelf ook probeerde rond te kijken.

Nothing is impossible in my own powerful mind.

1 mei 2022 - 20:40 darkurge is offline

darkurge 3074

☣ RUSH ☣
Specialist • Traditionalist • Year 3 • His Room • with Myka

Voor hij er erg in had zat Rush in een rolstoel en werd hij door de heerlijk geurende Myka de ziekenzaal uitgerold. Zichzelf van een kwetsbare kant laten zien tegenover fearies had hij vanavond eigenlijk al te veel gedaan, maar hij kon niet anders. Zijn been zou herstellen, maar voor nu was hij te vermoeid en verzwakt om zich op eigen been door de gang te begeven. Maar die uitputting maakte het niet minder pijnlijk om in de rolstoel langs verschillende fearies te worden gerold. Iedere keer wanneer de gekleurde ogen van de magische studenten op hem gericht werden kromp Rush van binnen ineen. Zijn ingewanden leken ongemakkelijk te verschrompelen, terwijl zijn schaamte groeide. Maar alle schaamte en ongemak rees tot een hoogtepunt toen Myka en hij slechts een paar passen buiten de ziekenzaal hadden gezet en het gezicht van Rainn om de hoek verscheen. De bleke, ongezond ogende fire fearie passeerde hen. Ondanks Rush zijn verschrikkelijk beschamende situatie, ontweek hij het oogcontact met de kille jongen niet. Tot op het laatste moment dat Rainn hem was gepasseerd bleef Rush hem in zijn koude ogen aankijken.
”Deel 1 van Plan O is geslaagd,” verzuchtte Myka toen. “Waar wil je heen? Je kamer? Je moet wel echt douchen, Rush. Je bent helemaal verkleumd. Oké ja, we gaan naar je kamer,”
Rush had zijn mond geopend, maar voordat hij een antwoord kon geven was Myka er blijkbaar al uit waar ze naar toe zouden gaan. En dus hield Rush zijn mond maar. Al was er wel een kleine glimlach op zijn lippen verschenen bij het aanhoren van het geratel van zijn goede vriendin.
“Normaal zou ik aanbieden mijn verpleegsters outfit aan te trekken maar ik denk dat jij daar niet zo blij van wordt… ”ging Myka onvermoeid verder.
De weinige kracht die Rush nog over had in zijn lichaam gebruikte hij om zijn armen protesterend in de lucht te gooien. “Nee, nee!” bracht hij smekend uit. “Nee, pls, Myk, zo wil ik je niet zien. Bewaar die outfits van je maar voor Asher, of een ander..” Opperde Rush. De losbandige nachtelijke avontuurtjes van zijn goede vriendin zou Rush nooit begrijpen. Hij voelde er niks voor om zo maar met iemand het bed in te duiken. Laat staan met meerdere personen in hetzelfde tijdsbestek. De ene dag met die, de ander met een ander. Alleen de gedachte al was verwarrend. “Ik wil graag gewoon vrienden blijven,” zei hij daarna, met een toon welke meer verdrietig was dan Rush had beoogd. Myka en hij hadden ooit één zoen gedeeld. Achteraf had hij er zo veel stress van gehad, zoveel schuld gevoel aan over gehouden.. dat hij niet opnieuw in zo’n situatie met de blondine wilden komen. Gelukkig was Myka een stuk relaxter onder de situatie dan hijzelf en was er nooit iets van gezeur of heartbreak van gekomen.
Maar ondanks dat zij samen geen romantische toekomst samen hadden, had Myka dat waarschijnlijk wel met een ander. “Ga je me nog vertellen waarom je zo lekker ruikt? Want je bloosde verdacht toen ik je er eerder naar vroeg.” Probeerde Rush nog wat meer informatie uit Myka te peuteren, terwijl hij tegelijkertijd berichtjes tikte op zijn telefoon. De hoop was dat door Myka te vragen naar haar rode wangen, ze geen aandacht zou geven of vragen zou stellen over wie Rush momenteel moest berichten. Want ondanks de stekende pijn in zijn been, welke hem in het huidige moment verankerde, bleven zijn gedachten steeds terug te gaan naar dat moment met Lune op het bed. De kus die ze bijna hadden gedeeld. Gevolgd door de vlucht van de blondine richting haar ex die zogenaamd in nood was. De light fearie helemaal niks meer laten sturen voelde verkeerd, maar te geïnteresseerd naar de verloop van Lune haar avond vragen leek hem dan weer wanhopig.

To: Lune Castemont
En? Is zijn zusje al terecht?

Het klonk wat afstandelijk, maar hij wilde ook dat Lune wist dat hij gekwetst door haar was. Dat hij haar weg wilde drukken, ondanks dat hij dat niet kan. De fluffy deken die Myka om hem heen had gewikkeld drukte Rush langzaam van zich af, voorzichtig bewegend.
De berichten van Isla die verschenen op zijn scherm zorgde voor een steen in zijn maag. Alles aan de woorden die de specialist stuurde lieten hem weten dat het niet oké ging met de brunette.

To: Isla Rothberg
Met mij gaat alles prima
Snee in m’n been, maar heelt wel
Jij bent niet oke he...
Wil je praten? Ben op m’n kamer. Maar kan ook naar jou komen straks
Ben er alleen niet heel snel.
Want, ja
Mijn been.
Wat is er gaande?

Het voelde ergens verkeerd om Isla direct te appen nadat hij zijn berichtjes naar Lune had verzonden. Maar hij had er geen bijbedoelingen bij, toch? Het enige wat hij wilde was dat het goed ging met zijn goede vriendin. De geweldige avond die hij met de brunette had beleefd vorig jaar op haar broertje’s poolparty had daar niets mee te maken. Dat hield Rush zichzelf in ieder geval voor. Er was niets tussen hen veranderd. Absoluut niet. Behalve dan dat hij zich meer verbonden voelde met de knappe specialist. Of dat hij vaker naar haar keek tijdens de trainingen. Of dat de achternaam Rothberg een stuk minder vervelend klonk sinds die ene avond... Oke misschien was er toch iets veranderd, maar dat zou Isla sowieso niet ook op die manier ervaren. En dus deed Rush niets met die kleine, ontwikkelende gevoelens. Het volgende bericht dat binnen kwam stak. ‘niet alleen fearies maar ook burned ones willen jou blijkbaar niet...’ Vrijwel meteen greep Rush met zijn handen naar zijn hoofd. Alsof hij op die manier de mind fearie die hem had geappt uit zijn hoofd kon houden. Had Cassia zijn hoofd geïnfiltreerd en de herinnering van Lune en hem gezien? Bezorgd keek Rush over zijn schouder en speurde hij de gang af naar ook maar een glimp van de mind fearie die zijn bloed liet koken op dit moment. Maar ze was nergens te bekennen.

To: Cassia Laiken
Je bent een monster. Een vies mislukt wezen.
Wat weet jij van mijn leven? Niks.
En wat praat je over mij.
Het is niet alsof jij gewild bent. Waarom ben je anders altijd alleen?
Niemand wil een mind freak zoals jou.

Aangekomen in de kamer die Rush met Ronan deelde duwde Rush zich met moeite op uit de stoel en strompelde naar zijn bed toe. De wapens die buiten van levensbelang waren geweest droeg hij nog altijd op zijn rug. Met vermoeide spieren trok Rush de zwaarden van zijn rug en legde ook zijn kleine dagger op zijn nachtkastje neer. Daarna knikte hij naar zijn kast. “Myk, kun jij mijn tent pakken?” Vroeg hij aan de blonde specialiste. “Ligt op de bovenste plank. Ik ga die buiten opzetten. No way dat ik vanavond met een fearie in één ruimte slaap.”

[ bericht aangepast op 9 mei 2022 - 9:55 ]

1 mei 2022 - 22:55 Halsin is offline

Halsin 1445

♚ Deimos Caderyn Laiken ♚

Control your emotions

Cassia geloofde hem niet. Vertrouwde hem niet.
Ondanks dat hij zonder leugens verteld had wat er gebeurd was met Athena. Hij had het ook niet mooier laten klinken dan dat het daadwerkelijk geweest was. Een aantal jaar geleden zou hij dit wel gedaan hebben. Misschien anders nu ook wel, als hij niet zo vermoeid was geweest. Dit was ook niet iets waar hij over wilde liegen.
Deimos hoefde zelf geen mind fairy te zijn om te weten welke van zijn herinneringen Cassia zojuist bekeken had. Waar zijn zusje op zoek leek te zijn naar zijn begrip, was deze niet bij hem te vinden.
Voor enkele seconden bleef hij stil. In die seconden deed hij zijn best om te zorgen dat zijn hart weer op een normaal tempo klopte en dat hij weer op een normale frequentie kon ademhalen.
Met een ijzige toon had hij gesproken. Dat ze dat nooit meer doen mocht. Normaliteit gebruikte hij die toon nooit bij Cassia, of bij Athena. Tot dusver was alleen zijn vader de ontvanger geweest van die toon. Na een discussie, of nadat hij een klap had gehad.
Hij sloeg nooit terug. Niet op zijn gewetene willen hebben dat straks een van zijn zusjes de dupe ervan zouden worden. Wel ontweek hij zijn vader zoveel als dat mogelijk was. In de vakanties bleef hij vaak op Alfea. Of in ieder geval zoveel mogelijk niet thuis aanwezig. Thuis, alsof hij het nog zo noemen kon.

Er was één instantie geweest waar hij degene was die zijn vader een klap had verkocht. Vijf jaar geleden. Het was niet lang na het overlijden van zijn moeder geweest. Niet veel momenten van toen kon hij zich nog voor de geest halen, maar deze speelde af en toe net als een film af in zijn hoofd.
Het was op een avond geweest. De temperatuur was een stuk koeler dan dat deze normaal was. Samen met Athena had hij bij het haardvuur gezeten. Beiden met een boek in de handen. Geen van beiden las het boek wat ze voor de neus hadden daadwerkelijk. In gedachten verzonken zaten ze naast elkaar op de bank die tegenover de open haard. Kracht halende uit elkaar.
Het was hun vader geweest die de rust en stilte onderbroken had. Dit was gewoonlijk het geval. Op zeventienjarige leeftijd had Deimos nooit geweten hoe erg hij iemand missen kon, zoals hij op die avond zijn moeder mistte.
Niet alleen die avond. Nu, op tweeëntwintigjarige leeftijd, mistte hij haar nog steeds. Vooral op deze avond. Met de huidige omstandigheden. Waar hij niet wist wat er met zijn tweelingzus zou gebeuren. Angst was niet iets wat hij vaak voelde, eerder: wat hij zich liet voelen. Maar bij de gedachte aan zijn tweelingzus was angst de grootste emotie die hij voelde. Zelfs nog groter als schuld.
Schuld. Jaren terug, op die avond, had hij het niet gevoeld. Frederick Laiken was niet alleen de kamer binnengetreden. Cassia was mee, die ook plaats op de bank nemen moest. De vriendin van zijn vader, Celeste, was ook aanwezig. Het had toen een grote vlaag irritatie bij hem veroorzaakt. Ze hadden niet eens het fatsoen om een tijd te wachten tot ze een blije familie gingen spelen. Nee, hij was geen fan van haar. Dat zijn vader haar begonnen was te daten, terwijl hij nog getrouwd was geweest met hun moeder, was hem niet goed gevallen. Meerdere discussies hadden plaatsgevonden erover tussen zijn vader en hem. Er werd niet naar hem geluisterd. Waarom zou het ook?
Zowel zijn vader, als Celeste hadden veel te blij geleken voor de situatie waarin ze zich verkeerden. Langzaam wakkerde het een woede aan. Hoe konden ze hier zo blij staan?
Toen kwam het hoge woord eruit. ‘’Cel is zwanger,’’ sprak zijn vader uit. In zijn stem was een trotse toon te horen. Een glimlach sierde zijn gezicht. ‘’vijf maanden.’’ Celeste haar gezicht werd ook door een glimlach gesierd, al was deze veel kleiner. Haar ogen richtte ze op alles behalve de andere personen aanwezig in de ruimte. Alsof ze zich bewust was van hoe armoedig het moment was die ze uit hadden gekozen.
Deimos zijn reactie was vol ongeloof geweest, die van Athena ook. Het was net alsof zijn vader en Celeste een heel andere reactie verwacht hadden.
Van het een was het ander gekomen. Wederom had hij een discussie met zijn vader. Hij was ‘disrespectvol’ en ‘egoïstisch’. Niets nieuws. De duw die zijn vader hem gegeven had, was duidelijk hetgeen geweest wat iets in hem liet knappen. Zonder dat hij er over na had kunnen denken, had hij uitgehaald en maakte zijn vuist contact met zijn vaders gezicht. Niet alleen de neus van zijn vader was gebroken geweest, ook enkele botjes in zijn hand.
Later op de avond, toen hij alleen op zijn kamer zat, was Athena zijn kamer binnengekomen. Een verbanddoos in haar handen. Niet dat een simpel verband helpen zou bij een gebroken hand. Deimos wist dat ze het alleen maar meenam om iets van afleiding te bieden, terwijl ze er samen over praten. Ze wist dat hij het er anders niet over zou willen hebben.
Al sinds kleins af aan was het duidelijk dat ze naast hun overeenkomsten, ook veel verschillen hadden. Athena was goed in praten. Over alles, niet alleen gevoelens. En ze was zorgzaam. Vond het niet moeilijk om te laten zien dat ze om iemand gaf.
Hij had dat niet. En zijn zus pakte het nooit persoonlijk op of leek zich er aan te ergeren.
Voor zichzelf gebruikte hij de herinnering van die avond tegenwoordig als een reminder. Om niet zijn emoties de baas van hem te laten worden.
Ondanks dat het toch goed had gevoeld. Om eindelijk eens terug te slaan, na al die tijd.
Dat Celeste na de geboorte van Fabien niet wilde dat hij te veel in de buurt kwam van zijn halfbroertje, zag hij alleen maar positief in.

Zijn reactie van nu, was niet de reactie die hij wilde hebben. De avond had duidelijk meer effect op hem dan hij zou willen. Meer dan dat hij het hebben kon. Zijn emoties had hij niet meer mooi weggestopt, onder controle. Zoals het hoorde. Zoals het moest.
Waar hij ze nog genoeg kon wegduwen, ontwijken – gaf het maar een naam – dat hij ze niet in volle kracht voelde, kwamen ze overduidelijk naar voren in hoe hij reageerde op Cassia, op het feit dat ze zijn gedachten had gelezen.
De gedachte dat Cassia nu precies wist hoe hij zich gedurende de afgelopen uren had gevoeld, was om moedeloos van te worden. Ze had het recht niet gehad.
Stamelend bood zijn zusje haar excuus aan. Legde ze uit dat ze het met eigen ogen zien moest. Dat hij vaker had gelogen.
In zijn ogen was te zien hoe haar woorden wat met hem deden. Er was een licht gekwetste blik te zien.
Mentaal sloeg hij zichzelf enorm voor de kop. Waarom kon hij zichzelf nou niet gewoon normaal staande houden? Waarom kon hij zijn emoties niet onder controle houden?
Dacht Cassia werkelijk dat hij hier zo kalm, zo doof reagerende zou zitten als Athena...dood was?
Tijdens het stellen van die vraag kon hij een toon van ongeloof en irritatie niet verbergen.
"Nee, tuurlijk niet, maar–" Hij liet haar niet uitpraten. Ze kreeg geen kans om haarzelf uit te leggen.
Hij vroeg of ze nu blij was.
"Of ik nu blij ben?" herhaalde ze, haar toon verontwaardigd. "Serieus?"
‘’Ja, weet ik veel,’’ bracht hij uit. ‘’waarom bekijk je mijn gedachten anders, zonder dat ik tegen je zeg dat dat oké is?’’
Cassia schudde, wat leek in ongeloof, met haar hoofd. Haar handen had ze gefrustreerd omhoog gegooid. "Denk je echt dat ik dit leuk vind? Fuck hè, ik ben een mind fairy.. Dit is wat ik doe. Wie ik ben. Daarom zit ik op deze school. Ik kan geen planten laten groeien of het laten regenen. Nee, ik lees gedachtes en ik kan mensen daarmee helpen als jullie dat eens toelaten."
Nu was hij degene die met zijn hoofd schudde. Hij had het zo vaak toegelaten. Toen ze jonger waren.
‘’Ik hoef geen hulp,’’ mompelde hij, alvorens hij op duidelijkere toon verder sprak, zijn stem nog steeds niet op het normale volume. ‘’niet wanneer ik zelf nog niet eens weet wat ik voel.’’ Hij was er zelf bij. Hij wist wat er gebeurd was, had het met eigen ogen gezien. Hell, hij zag het nu nog steeds met zijn ogen. Er was niet iets aan de avond wat hij niet snapte, waarbij hij hulp nodig had. ‘’En dat jij dan zomaar mijn gedachten leest en dat weer voor ik dat weet, is niet bepaald iets waar ik blij van word.’’
Deimos vond het vreemd om zich zo…kwetsbaar op te stellen. Het voelde in ieder geval kwetsbaar. Onnatuurlijk. Hij was er geen fan van. Absoluut niet. Licht oncomfortabel ging hij anders zitten op het bed.
Cassia was nog niet klaar met wat ze te zeggen had.
"Heb je me ooit iets over andere horen vertellen? Nee. Ik draag die last, neem die shit mee m'n graf in." Met haar vinger tikte ze op haar borstkas. "Ik ben te vertrouwen. Waarom is dat voor iedereen zo lastig om te geloven?" Een zucht rolde over haar lippen, waarmee ze de gefrustreerde toon in haar stem achterwege liet. "Maar goed. Sorry."
De woorden klonken niet gemeend. Natuurlijk niet. Ze vond zelf waarschijnlijk dat ze niets fouts had gedaan. Snapte zijn reactie niet. Eerlijk gezegd snapte hijzelf zijn reactie ook niet helemaal. Daar wilde hij echter niet nog langer over na denken. Het vergde een hele hoop energie. Energie die hij niet meer had.
‘’Het is niet dat mensen je niet vertrouwen Cassie,’’ begon hij. Cassia leek afleiding te zoeken bij haar telefoon. En dus sprak hij niet verder. Hij wist ook niet wat hij zou moeten zeggen.
Hij volgde haar voorbeeld. Zo gaf hij zichzelf een moment om ervoor te zorgen dat zijn volgende woorden niet iets gingen zijn waarvan hij spijt zou krijgen na het uitspreken van deze.
Myka haar berichten waren afleiding genoeg. Bij het bericht van dat alle specialisten zouden gekoppeld worden aan een andere specialist als patrol duo, had hij niet verwacht dat het hem zoveel taart zou kosten. Ondertussen had hij al drie chocolade taarten aan de blondine gegeven. Een nu leek ze nog meer te willen.
Onverstaanbaar gemompel van Cassia liet hem weer opkijken. Zijn telefoon legde hij een stukje verder naast hem op het bed.
‘’Ath lag al te slapen toen ik uit de ziekenzaal ging,’’ zei hij, een lichte trilling aanwezig in zijn stem. Het veranderen van onderwerp leek hem het beste plan. ‘’wil je morgen samen bij haar langs gaan?’’

22 • Fourth year • Specialist • Cassia's room • with Cassia

What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?

2 mei 2022 - 19:11 reguluswife is offline

reguluswife 37248

DORIAN SOLIS CASTEMONT

Can you love the version of me
I don't let anybody else see?

twentytwo • fourth year • specialist • modernist • song mood • in mae's room • with mae

Al sinds het moment dat het uit was gegaan had Dorian er overgetwijfeld of hij Mae moest vertellen over de reden er achter. Hij had het gelijk willen doen, maar zodra de eerste woorden over zijn tong waren gerold kwamen ook de eerste tranen en het was er niet meer uit gekomen, hoe graag hij het ook wilde. Anderhalf maand had hij afgewacht tot een juist moment waarop hij het haar wel kon vertellen, de brute stem van zijn vader negerend, maar tot nu was dat moment er niet geweest. Nu leek het ook niet juist, met hoe hij zich voelde, en belangrijker – met hoe Mae zich voelde. Hij wilde gewoon niet dat Mae dacht dat hij niet meer om haar gaf. Zijn vader’s preek destijds kon Dorian met gemak nog woord voor woord herhalen. Het was zijn laatste jaar. Hét moment om een stapje extra te doen, nu het nog kon. Enige vertraging oplopen was absoluut onverbiddelijk. Daar hoorden geen afleidingen bij en volgens zijn vader was Mae de grootste afleiding die hij had. Hij had er vanaf het allereerste moment tegen in moeten gaan. Sinds het uit was met Mae voelde hij zich juist meer in knoop met zichzelf en was alles onrustig, alsof alles wat hij voelde uitvergroot werd, waardoor het op te veel momenten moeite kostte om zelfs maar adem te halen. Het was allemaal gewoon te veel.
Met grote ogen van verbijstering keek Mae hem aan, een blik die al snel plaatste maakte voor eentje gevuld met pijn. Ze trok haar hand, die zo vertrouwend in de zijne had gevoeld, los en schoof bij hem vandaan. Tranen blonken in haar ogen. Had hij er verkeerd aan gedaan om dit aan haar te vertellen? Was het beter geweest om zijn mond er over te houden, en haar te laten denken dat hij het uitgemaakt had omdat de gevoelens er niet meer waren? “Ik had het je gelijk moeten vertellen. Ik wilde je nooit laten denken dat het was omdat de gevoelens weg zouden zijn. Als je boos bent of me wilt slaan of wilt schelden dan alsjeblieft… ga je gang.”
De momenten waarop hij Mae boos had gezien waren zeldzaam en waren grotendeels omdat iemand een dier expres had pijn gedaan. Tijdens hun relatie het nodige gekibbel en gediscuseer gehad, maar Dorian had haar nooit eerder op deze manier naar hem zien kijken. Zo verdrietig en boos te gelijk. Hij schaamde zich kapot, dat hij het meisje om wie hij zoveel gaf zo slecht liet voelen. Vaak genoeg had hij aan Ramsay zijn mening verteld over hoe sommige jongens op Alfea met hun vriendinnetjes om gingen. Hij had zelf Reilly er ook meerdere keeer aangesproken. En nu had hij het zelf ook gedaan.
"En je denkt dat dit beter is? Dat het minder pijn doet om te weten dat je nog wel van me hield, maar blijkbaar niet genoeg om voor me te vechten? Om nee tegen je vader te zeggen?" Mae stond op. De frustratie was aan alles af te lezen. De blik in haar ogen. De manier waarop ze verwoed daar haar kamer heen en weer liep. Dorian bleef stilletjes op de grond zitten. Het deed hem pijn om haar zo in pijn te zijn, maar hij was niet het type om nu zijn blik af te wenden. “Een jarenlange relatie vol met herinneringen en jij zet die omdat je vader het wilt opzij? Ik dacht dat onze relatie sterker was dan dat.. Dat je meer van me hield dan dat…” Een waterval een tranen stroomde over haar wangen en haar lichaam schokte kwetsbaar. Langzaam kwam Dorian overeind, terwijl Mae verder raaste. Tranen prikten ook in zijn eigen ogen. “Je kan mensen niet zomaar aan de kant schuiven als het even niet uitkomt… Ik verdien inderdaad beter dan dat.” Abrupt draaide ze hem haar rug toe. “Sorry… Ik…”
”Nee, nee, nee,” protesteerde Dorian snel. “Jij hebt niks verkeerd gedaan, oké? Je hebt niks waar je sorry voor hoeft te zeggen. Dit ligt volledig bij mij. Niet bij jou.” Hij overbrugde de afstand tussen hen in en trok haar teder in zijn armen. Voorzichtig liet hij zijn hoofd tegen het hare leunen. “Je hoeft het niet te geloven, ik snap het als je het niet gelooft. Ik wilde je niet aan de kant schuiven. Ik geef om je en ik houd van je. Het is niet een kwestie van niet genoeg van je houden. Ik vond je al leuk vanaf het allereerste moment dat ik je naast je vader zag staan.” Zelfs hij had zich over zijn uiteindelijke zenuwen omtrent meisjes heen kunnen zetten om haar mee uit te vragen. “Ik zou altijd voor jou willen vechten…” Mae wist hoe strict zijn vader kon zijn en dat zijn mening belangrijk voor hem was, maar niemand wist hoever dat ging. Hoe kon hij ooit aan haar uitleggen hoe beklemmend zijn vader’s mening voor hem was, zonder dat het over kwam als een excuus. Hij wilde het niet gebruiken als een excuus, want het meisje in zijn armen verdiende beter dan wat slap gelul. Hoe langer hij er over nadacht, hoe belachelijker het klonk, dat hij het uit had moeten maken. Als zijn vader Mae al niet als goed genoeg beschouwde, wie zou dat dan wel ooit zijn?
Dorian draaide Mae om in zijn armen, zodat hij naar haar gezicht kon kijken. Met één arm liet hij haar los om met zijn vrije hand met een delicaat gebaar de tranen van haar wangen te vegen. “Ik had je nooit zoveel pijn willen doen,” fluisterde hij. “Ik weet niet hoe ik woorden uit kan drukken hoe erg het mij spijt, voor dit. Jij zal altijd genoeg zijn, ook als mijn handelingen anders hebben laten blijken.”

To the stars who listen — and the dreams that are answered

2 mei 2022 - 22:12 reguluswife is offline

reguluswife 37248

MYKA CASSIOPEIA MONTARAC

she's got a friday night personality
with a sunday morning heart

twenty • third year • specialist • undecided • anthem • rush' room • with rush • pyjamas

Amper de zaal uit en Rainn kwam hen tegemoet lopen. De blik op zijn gezicht was al even fleurig als de kleur van zijn kleding. Was hij op weg naar de ziekenzaal? Waar Ember nu ook was? Ooooh misschien ging het nu eindelijk gebeuren dat haar beste vriendin contact zou leggen met haar crush. Het werd hoogtijd. Myka hield wel van een slowburn romance, maar dit ging haar te traag. Anders moest ze zelf maar stappen voor het stel ondernemen tijdens haar Halloweenfeestje. Haar ogen fonkelden. Een plan vormde al in haar hoofd. Ja, dit ging helemaal goedkomen. “Hallo Rainn!” begroette ze de fire fairy vol enthousiasme, compleet niet bewust van de blik des doods die de Rush en Rainn met elkaar uitwisselden.
Op een rustig tempo ratelde ze verder tegen Rush, met name waar ze heen zouden moeten gaan, al gaf ze hem niet de mogelijk om iets in te brengen tegen haar uiteindelijke beslissing om naar zijn kamer te gaan. Hij voelde koud aan en zijn uniform was nat; hij had absoluut een warme douche nodig. Stap 1 van haar ‘cheering-up-Rush’ meesterplan. “Normaal zou ik aanbieden mijn verpleegsters outfit aan te trekken maar ik denk dat jij daar niet zo blij van wordt… ” plaagde ze.
Zijn armen schoten de lucht in. “Nee, nee!” smeekte hij. “Nee, pleas, Myk, zo wil ik je niet zien. Bewaar die outfits van je maar voor Asher, of een ander… Ik wil graag gewoon vrienden blijven.” De jongen klonk bedroefd.
”Nou, zeg.” Met een dramatisch gebaar gooide ze haar blonde lokken over haar schouder. “Zo erg is het ook weer niet om mij in een verpleegsters outfit te zien,” vervolgde ze op een quasi-beledigde toon. “Je hebt geluk dat er geen trap in de buurt is…” Alsof ze Rush ooit ook maar pijn zou willen doen, op wat voor manier dan ook. Haar gezicht betrok bij het idee alleen al. “Je weet niet wat je mist.” Ze legde haar hand op zijn voorhoofd. “Volgens mij heeft de koud je al te pakken, of heb je toch je hoofd gestoten in het bos?” humde ze, Rush vrolijk verder duwend. Dat hij chagrijnig werd van de rolstoel kon haar op dat moment weinig deren, anders had ze hem met bed en al door de gangen gesleept en dat had hij toch erger gevonden. Haar enkel vond het minder plezier en het was een gehele missie op zich om de glimlach op haar gezicht te houden.
”Ga je me nog vertellen waarom je zo lekker ruikt? Want je bloosde verdacht toen ik je er eerder naar vroeg.” Oh oh, de afleidingstechnieken van deze jongen. Boef dat het was.
”Zoals ik al zei, Rushie, die wonderbaarlijke magie van het douchen. En shampoo. En conditioner. En douch schuim. Ik heb nu wat steviger douchschuim en als je een beetje je best doet, dan kun je er vormpjes mee maken, of een schuimhoed boven op je hoofd. Ik weet zeker dat dat je uiterst charmanst zou staan.” Haar wangen hadden ondertussen diezelfde rode kleur gekregen en als ze Rush daarnet niet al zo geplaagd had, dan zou ze hem verteld hebben dat die rode wangen door hem kwamen. “Je gaat me toch niet vertellen dat je niet eerder van shampoo hebt gehoord? Want dat gaat er een gehele wereld voor je open.” Misschien kon ze hem ooit zover krijgen om met haar naar de Lush te gaan.
Myka zwoor dat het minstens een kwart eeuw later was toen ze eindelijk met Rush aan kwam in zijn kamer. Haar wangen waren rood van inspanning en haar hoofd spinde lichtelijk. Met een vermoeide zucht liet ze zichzelf naast Rush op zijn bed vallen. Haar enkel schreeuwde van de pijn. Het was absoluut geen goed idee geweest om Rush in zijn rolstoel te duwen. Ze zou naar Matí en Reilly moeten luisteren en nu naar de ziekenzaal gaan, maar er was geen mogelijk waarop ze zichzelf daar nu heen kon slepen. Op haar voet staan ging al een opgave worden. En, belangrijker nog dan dat – ze wilde Rush niet alleen laten.
“Myk, kun jij mijn tent pakken?” vroeg Rush. “Ligt op de bovenste plank. Ik ga die buiten opzetten. No way dat ik vanavond met een fearie in één ruimte slaap.”
”Eén seconde,” murmelde ze. “Schoonheidspowernap.” Het kostte enkele seconden voordat zijn woorden tot haar doordrongen. Myka schoot overeind. “Buiten slapen?” vroeg ze verontrust. “Met dit weer?” Met grote ogen keek ze hem aan. Ze kende hem goed genoeg om te weten dat hij doodserieus was. Zeggen dat ze wel bij hem binnen zou slapen was zinloos, want dat zou niks veranderen aan dat hij nog steeds met een fairy op de kamer lag. Soms vroeg ze zich af of Rush fairies daadwerkelijk, oprecht haatte, of dat het gevoed werd door angst. “Ik blijf bij je slapen,” besloot ze vastberaden, zonder ook maar een vleugje van twijfeling. Ze legde haar hand op zijn mond om enige kans op protest te smoren. Ze zag al voor zich hoe er iets zou gebeuren en dat de specialist niet weg kon komen doordat hij niet kon lopen. Niet dat zijzelf zo'n ster was in lopen op dat moment, maar dan konden ze in elk geval samen lijden. “Ik kan genoeg redenen opnoemen waarom je überhaupt niet buiten zou moeten slapen,” vervolgde ze op een zachtere toon, “maar als je echt buiten wilt slapen, dan ga ik met je mee.” Net als eerder in het ziekenzaalbed schoof Myka een stuk op, zodat ze tegen Rush aan kon liggen. Haar armen sloeg ze stevig om hem heen, er niks van aantrekkend dat de grote hoeveelheid blauwe plekken op haar lichaam heet niet erg prettig vond. “Wil je er over praten?” Ze wisten allebei dat ze doelde op wat er voorgevallen was met Lune, en niet op de nachtmerries uit het bos. “Het hoeft niet als je niet wilt, maar als je er iets over kwijt wilt, dan ben ik hier voor je, oké?”

[ bericht aangepast op 2 mei 2022 - 22:15 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

3 mei 2022 - 1:24 Aelin_Jackson is offline

Aelin_Jackson 580

Cassia Laiken
20 | mind fairy | jaar 3 | outfit | with Deimos @her room

"I have no choice, i hear your voice."

De brunette kon maar moeilijk begrijpen dat haar bloedeigen broer haar zo slecht begreep. De hele avond had bestaan uit een wervelwind van andermans gevoelens, op het netvlies gebrande beelden, wantrouwen, onrust en paniek en hij vroeg haar of ze nu blij was? De vraag voelde als een aanval. Alsof zij alle ellende van deze avond eigenhandig had veroorzaakt. Verontwaardigd had ze zijn woorden herhaald. Hij kon niet serieus zijn. ‘’Ja, weet ik veel. Waarom bekijk je mijn gedachten anders, zonder dat ik tegen je zeg dat dat oké is?’’ Met stomheid geslagen, keek ze hem aan. Hij dacht echt dat ze dit leuk vond. Er waren zat redenen te bedenken waarom Cas dit had gedaan, maar haar broer nam de moeite niet eens. Hij nam genoegen met de oppervlakkigste verklaring die er was. Het kwam niet in hem op dat ze dit deed omdat ze te vaak was voorgelogen, omdat ook zij een zware avond had gehad en omdat ook zij niet meer helder na kon denken. Laat staan dat ze het had gedaan omdat ze oprecht de beste bedoelingen had gehad. Vol ongeloof had ze met haar hoofd geschud. Ze had hem overladen met haar frustraties. Ze was een mind fairy. Dit was wie ze was en wat ze deed. Ze kon mensen helpen als ze haar toelieten. ‘’Ik hoef geen hulp,’’ mompelde Deimos zoals verwacht afwijzend. Nee, tuurlijk hoefde hij dat niet. Niemand had dat ooit nodig en toch zat heel Alfea vol met verloren zielen die doelloos ronddwaalden. Het was absurd hoe men in de rij stond om te zien hoe madeliefjes de grond uit werden getoverd. Hoe er gelachen werd als een mini tornado een kaartenhuis omver blies. Hoe men opslag verliefd werd als er licht in een donker hoekje gecreëerd werd. Weet je waar magisch licht de boel niet kon redden? In mensen hun nachtmerries, in hun doem gedachtes en angsten. Dat was donker. Bloemetjes, grappige onschuldige tornado's en oh zo fantastisch licht waren daar niet. Hielpen daar niet. Zij was daar.
Deimos onderbouwde zijn afwijzing met argumentatie die ze al zoveel vaker had gehoord. ‘’niet wanneer ik zelf nog niet eens weet wat ik voel. En dat jij dan zomaar mijn gedachten leest en dat weet voor ik dat weet, is niet bepaald iets waar ik blij van word.’’ Het was complete bullshit. Als mensen oprecht in haar krachten geïnteresseerd waren, kon ze uitleggen dat het niet zo werkte. Cas kon gevoelens en gedachtes niet eerder voelen of horen dan de originele eigenaar ervan. Vaak wist iedereen al wat ze voelden, maar stopten ze het weg, wilde ze er niet aan toegeven. Er ontstond een blokkade. Wat Cas kon doen was er met een neutrale afstandelijke blik naar kijken. Proberen te achterhalen waarom die blokkade er zat en hoe ze die weg konden krijgen. Het waren dingen die de persoon in kwestie allang zelf voelde, maar negeerde. Het was basically waar therapeuten voor werden betaald. Zij puzzelden ook met mensen hun gedachtes, hielpen hen die gedachtes beter te begrijpen en blokkades op te heffen. Ze gaven mensen nieuwe inzichten en trokken nieuwe gevoelens die er allang zaten naar boven. Waarom was dat wel geaccepteerd en zij niet?

Misschien omdat therapeuten zoiets hadden als een beroepsgeheim, maar zij had andermans worstelingen ook nog nooit gedeeld. Haar pleidooi over dat ze te vertrouwen was, volgde. De oncomfortabele houding van haar broer bracht haar tot de conclusie dat het een verloren zaak was. Met een ongemeende 'Maar goed, sorry.' hoopte ze zich er makkelijk van af te maken. ‘’Het is niet dat mensen je niet vertrouwen Cassie,’ De brunette snoof spottend. Dat was het absoluut wel. Hij was daar zojuist nog het levende bewijs van geweest. Wat was het anders? De had daar zelf het antwoord ook niet op, gezien de stilte die volgde terwijl Cas wanhopig opzoek naar afleiding haar telefoon pakte. Na al haar berichten beantwoord te hebben, had ze weer naar haar broer opgekeken. "Ath lag al te slapen toen ik uit de ziekenzaal ging. Wil je morgen samen bij haar langs gaan?’’ Cas knikte. "Ja, dat lijkt me fijn." antwoordde ze zachtjes. De lucht om hen heen was veranderd. Het was een fenomeen dat vaker gebeurde wanneer broers en zussen ruzie hadden. Ze had het niet alleen zelf al talloze keren met De en Ath meegemaakt, in andermans herinneringen zag ze hetzelfde. Het ene moment kon je elkaars bloed wel drinken en het andere moment had die ergernis alweer ruimte gemaakt voor gelach en liefde. Het was een rare band wat dat betrof. Voorzichtig was Cas naast De op bed gaan zitten. Ze had zijn hand in de hare gewikkeld. "Ik kan jouw gevoelens nooit eerder voelen dan jijzelf, De. Waarschijnlijk duw je ze dan weg. Ik weet dat je geen hulp wilt, maar soms is het best handig als er iemand is die met je mee kan kijken en met wie je het samen kan uitvogelen." De brunette legde haar hoofd langzaam op haar broers schouder. "Je wilt dat nu nog niet en dat is oke. Ik zal het niet meer doen," Dit keer meende ze het. Ze wilde deze avond zonder knagend gevoel afsluiten. Het was bovendien tijd om haar eigen verwachtingen aan te passen. Ze zou niet langer van dierbaren verwachten dat ze haar begrepen. "maar als je er ooit klaar voor bent weet je me te vinden." Met alle eerlijkheid wist Cassia dat die dag nooit ging komen. Ze had zich er bij neergelegd. Haar broer accepteerde haar krachten niet en dat was prima. Hij was niet de enige. Een trilling van haar telefoon zorgde ervoor dat ze het toestel opnieuw pakte. Het was Rush

From: Rush
Je bent een monster. Een vies mislukt wezen.
Wat weet jij van mijn leven? Niks.
En wat praat je over mij.
Het is niet alsof jij gewild bent. Waarom ben je anders altijd alleen?
Niemand wil een mind freak zoals jou.

Mind freak. Het woord stak enorm. Waar Cassia al Rush zijn knoppen in wist te drukken, gold dat andersom net zo goed. Het was een ping-pong wedstrijd waarin het balletje steeds harder terug werd gekaatst. Alleen was Rush geen mind fairy. Hij kon niet in haar hoofd kijken en haar onzekerheden vinden en benoemen. Zijn beledigingen en aannames waren volledig gebaseerd op zijn perceptie van haar. Ze waren gebaseerd op alles behalve op haar eigen onzekere hersenspinsels, op alles buiten haar hoofd om en dus waren ze gebaseerd op de werkelijkheid. Ze was een freak, een vies mislukt wezen, een kosmische fout die het universum niet meer kon herstellen. Geen enkel normaal mens zou haar ooit willen. Het feit dat ze nog nooit een echte relatie had gehad bevestigde dat. Ramsay die haar als enige honderd procent accepteerde, wilde haar zelfs op die manier niet.
Ze zou altijd aan de randen van de maatschappij staan. Er niet bij horen en raar aangekeken worden. Buitengesloten worden. Een kwellend gevoel ving haar. Ze kreeg het benauwd. Ze wilde alleen zijn. Ze typte een berichtje vol venijn naar de afgrijselijke specialist terug om de telefoon vervolgens weg te steken. "De?" haar blik vond die van haar broer. "Ik ga zo een rondje lopen. Gewoon even alleen zijn na alle emoties van deze avond. Is dat oke? Of wil je dat ik bij je blijf? Je mag oprecht hier in m'n kamer blijven als ik weg ben als je teveel pijn hebt of te moe bent om terug de gang op te gaan!"

"Beautiful, but destructive."

[ bericht aangepast op 3 mei 2022 - 1:36 ]

Index RPG Actieve Topics Zoek