[RPG • 250] Alfea College • speeltopic II - Speeltopics

29 maart 2022 - 12:51 reguluswife is offline

ALFEA COLLEGE
"Discomfort Is Where Growth Lies."

STORYLINE

Alfea College is een school die zich richt op het verder ontwikkelen van fairies en specialists. Sinds het ontstaan van de school zijn er twee verschillende meningen over de manier van lesgeven. Voor zover bijna iedereen zich kan heugen is dit de afgelopen tientallen jaren voornamelijke op de moderne manier gebeurd. De traditionele manier was de doofpot ingestopt, dacht men.
Halverwege het vorige schooljaar was er de eerste waarneming van een Burned One sinds tientallen jaren. Hoewel hier eerst over gedacht werd als een unieke verschijning, namen de hoeveel waarnemingen toe naarmate de maanden vorderden. Voor een kleine groep nog bestaande traditionalists werd het steeds duidelijker dat de moderne manier van werken een te klein effect had op het terug dringen van de grote aantallen Burned Ones en andere dreigingen. Een week geleden heeft deze groep het regime op Alfea onder dwang overgenomen. Per direct zijn er nieuwe regels ingevoerd.

rollentopic • praattopic • speeltopic I • story • spreadsheet

PERSONAGES

Ladies
♀ Myka Montarac - 20 - 3 - specialist - U - mikaelsondaddy
♀ Nevya Levan - 20 - 3 - air fairy - T - mikaelsondaddy
♀ Remy Ó Braonáin - 20 - 3 - earth fairy - U - mikaelsondaddy
♀ Phyre Falconsky - 21 - 3 - fire fairy - M - Elentiya
♀ Isla Rothberg - 22 - 4 - specialist - M - Elentiya
♀ Maerilyn of Linphea - 21 - 3 - earth fairy - M - Enjoy_20
♀ Cassia Laiken - 20 - 3 - mind fairy - U - Enjoy_20
♀ Aiofe O'Malley - 18 - 1 - light fairy - M - Tahani
♀ Mari Solberg - 20 - 3 - mind fairy - U - Tahani
♀ Lune Castemont - 20 - 3 - light fairy - U - Tad
♀ Leysa Rothberg - 18 - 1 - specialist - M - Starsight
♀ Hayden Gahlman - 19 - 2 - water fairy - M - Starsight
♀ Nerissa Ajax - 20 - 3 - specialist - U - Gallowglass
♀ Ember Hayes - 20 - 3 - water fairy - U - calice
♀ Jelka Kasun - 18 - 1 - specialist - U - RadioTapok

Gentlemen
♂ Ramsay Rothberg - 20 - 3 - specialist - M - calice
♂ Aerys Callahan - 22 - 4 - light fairy - U - calice
♂ Rush - 20 - 3 - specialist - T - calice
♂ Bruno Castillo - 22 - 4 - specialist - M - calice
♂ Leander Madsen - 19 - 2 - specialist - M - RadioTapok
♂ Faolan Callahan - 20 - mind fairy - T - RadioTapok
♂ Caelan Haywood - 22 - 4 - specialist - T - Lunation
♂ Dante Parrish - 20 - 3 - fire fairy - M - Lunation
♂ Týr Pedersen - 22 - 4 - fire fairy - M - Tahani
♂ Asher Dugray - 23 - 4 - specialist - M - Salamanca
♂ Rainn Kovsky - 22 - 4 - fire fairy - T - Salamanca
♂ Dorian Castemont - 22 - 4 - specialist - M - mikaelsondaddy
♂ Reilly Donaghue - 21 - 4 - air fairy - T - Starsight
♂ Carson O'Malley - 20 - 3 - specialist - T - Starsight
♂ Ronan Faughn - 19 - 2 - water fairy - M - Gallowglass
♂ Kit Vernon - 21 - FC - 3 - specialist - T - 1.4 - Mirabel
♂ Xavier Castillo - 21 - 4 - specialist - T - Tad
♂ Matías Cross - 21 - 4 - specialist - M - Elentiya

CHARACTER WHEREABOUTS

REGELS

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen mikaelsondaddy maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

[ bericht aangepast op 20 juni 2022 - 17:02 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

20 april 2022 - 20:45 Kobyla is offline

Kobyla 19250

Faolan Callahan

19 — Mind Fairy — Traditionalist — With Aerys and Gianna — in the library

❝ I am awake. Please respect my privacy during this difficult time.❞

Aerys probeerde duidelijk het gesprek weg te leiden van hemzelf. Jammer, want Faolan was nog steeds nieuwsgierig naar wat er aan de hand was. Naar welke invloed Rainn nou precies op zijn broer had, al vermoedde hij dat hij op dit antwoord nog even zou moeten wachten. Dan was het hopen op dat Aerys in ieder geval zou loslaten over wat hem zo opgewonden had gemaakt. Het was een gevoel dat van hem af bleef stralen en Faolan kon het gewoon niet negeren. Ze deelden toch alles?
'Oja,' merkte Aerys op nadat Faolan vertelde over dat het feestje, de afleidingsmanoeuvre van zijn broer, hem echt niets kon schelen. Aerys had het kunnen weten, maar had in zijn hoop om het gesprek af te wenden waarschijnlijk niet nagedacht. Nog meer tekenen over dat er iets aan de hand was. 'Ja, ik hoop het ook.' Nog een kort antwoord op zijn volgende opmerking over het feest. Dat hij er niets om gaf, betekende niet dat hij anderen niets gunde.
Aerys had al gauw door dat zijn afleiding niet werkte, dus zweeg hij. Voor Faolan juist het moment om zijn mond open te trekken. Ze waren nu toch alleen, dus een goed moment voor een gesprek tussen de broers. Hij merkte tijdens het gesprek wel of hij het onderwerp Rainn ook nog aan zou snijden of het bij de gebeurtenissen van vandaag zou houden. Helaas kwam Gia roet in het eten gooien en direct was alle aandacht op haar, ook al had Faolan niet bijster veel zin in extra gezelschap.
'Ja, tuurlijk is die vrij!' ging Aerys enthousiast op haar vraag in, duidelijk blij om weer aan de vragen van zijn broertje te kunnen ontsnappen. Faolan slaagde er redelijk goed in om niet zuur te kijken, maar enthousiast was zijn blik ook niet. In plaats daarvan voelde hij zijn eerdere vermoeidheid weer vol terugkomen. Ook geen goed idee dus om alcohol aan te raken, dus bedankte hij Gia. Zijn broer daarentegen had duidelijk wel behoefte aan alcohol, want hij ging gretig op haar aanbod in.
Gia had blijkbaar alleen al gauw weer andere plannen, want nadat Aerys enkele slokken had genomen, verdween ze weer met het excuus van dat ze een belangrijk appje had gekregen. Kort maar krachtig dus en Faolan was er niet rouwig om. Het gaf hem weer tijd alleen met zijn broer, hopelijk kreeg hij deze keer wel de kans om het gesprek aan te gaan.
'Ga je me nog vertellen waarom je je zojuist zo opgewonden en enthousiast voelde?' viel hij met de deur in huis zodra Gia echt weg was. 'En vertel me niet dat het Rainn was, dat geloof ik niet. Tenzij je me moet opbiechten dat je een crush op hem hebt ofzo, anders kan ik me niet voorstellen waarom hij iemand zo'n gevoel zou kunnen geven.' Faolan probeerde niet al te veel ongenoegen in de nadruk op Rainn te leggen, maar het idee alleen al deed hem gruwen. Hoe kon iemand ooit blij worden van die jongen? Tenzij de sterke fairy diegene bijzondere magie wist te leren, maar Aerys was geen vuurfairy, dus dat kon het niet zijn.
'Heeft het iets te maken met een crush?' vroeg hij nog door. De hint van gevoelens die hij van zijn broer had doorgekregen, hadden hem vaag doen denken aan zijn eigen gevoelens die keer dat Mackenzie met hem had willen wandelen. Het bleef spijtig dat ze weg was, maar Faolan moest door. In deze chaotische tijden had hij al helemaal geen moment om erbij stil te blijven staan. Het maakte hem wel nieuwsgieriger naar eventuele gevoelens die zijn broer zou kunnen hebben.

20 april 2022 - 21:02 reguluswife is offline

reguluswife 37248

REMY SAOIRSE Ó BRAONÁIN

twenty • third year • earth fairy • undecided • anthem • in the library • with rainn

Een bom aan emoties kolkten rond in haar lichaam, op zoek naar een weg naar buiten. Het was een opluchting dat haar hand niet meer op de muur lag, bevrijd uit Rainn’s stevige grip, als een simpele zucht al opnieuw scheuren deed ontstaan. Het destructieve aspect van magie was angstaanjagend en adembenemend, haast esthetisch, tegelijk. Haar ogen gleden naar haar pols. Rainn’s hand had een rode afdruk achtergelaten op haar pols, die wellicht de volgende dag zichtbaar zou zijn in de vorm van een blauwe plek, maar nog steeds onmiskenbaar een handafdruk. Een shirt met lange mouwen it is. Lang leve het koude weer.
Voor ze hetzelf goed en wel door had ze tegen hem gezegd dat ze geadopteerd was, een onderwerp dat ze zelden te sprake bracht. Haar ogen ontmoette de zijne en ze durfde te zweren dat zijn koude blik voor een minimime seconde plaats maakte voor een verraste. Een stilte viel terwijl hij haar in zich opnam. Met nog altijd de luttele afstand tussen hen in zorgde het er opnieuw voor dat haar wangen gloeiden.
”Jouw echte ouders wilden je niet.” Anders dan normaal was zijn stem niet doordrenkt met koud. Het bleef intrigerend, hoe deze jongen, die van de buitenkant gemaakt leek van ijs, vuur magie bezat. Een element dat zo destructief kon zijn, maar ook een symbool was van passie en warmte. Het kon een gehele stad afbranden, maar ook branden als een verwarmend haardvuur. Waar haalde een jonge, die er altijd zo gebrand op was dat magie moest voortvloeien uit emoties, zijn eigen kracht vandaan, als hij zelf zelden enige blijk van emoties liet zien. Remy had zeker de geruchten gehoord over wat hij kon doen. Als kind al een volledig weeshuis laten afbranden. Geen overlevenden, behalve hijzelf. Maar, ondanks dat voelde zich niet meer zo beklemd en verstijft in zijn aanwezigheidheid. De angst had plaatsgemaakt voor nieuwsgierigheid, niet zo zeer omdat ze moest weten wat er allemaal in hem omging, maar eerder uit verontrustheid. “Je adoptieouders ook niet. Het doet er dus niet toe wat het erger maakt.” Rainn, doorgaans zo alert voor alles wat er om hem heen gebeurde, verzonk compleet in zijn eigen gedachten, met zijn ogen die waren afgegleden van de haar gezicht naar de scheuren in de muur. Het was een moment waarop ze met gemak weg zou kunnen glippen, zonder dat hij het doorhad, en waarschijnlijk zonder dat ze het later zou moeten beboeten. Ze werd gestopt door zijn houding, de manier waarop zijn vingers over de scheuren gleden. Daarnet had hij nog zowel langer geleken als haar. Nu leek hij kleiner dan ze hem ooit had gezien. “Je hebt geen ouders nodig. Je hebt niemand nodig, Remy.”
Met geen enkel woord dat uit zijn mond gekomen was kon ze ineenstemming vinden. In de stilte die viel was zij ditmaal degene die hem bestudeerde. Zijn ongevoelige uitstraling was terug, een zorgvuldig geplaatst masker, maar het beeld van Rainn met zijn vingers op de scheuren kreeg ze niet meer uit haar hoofd. “Het is niet altijd een kwestie van niet willen,” sprak ze met een heldere stem. “Natuurlijk zijn er ouders die hun kind niet willen, of hun kind haten, om wat voor reden dat ook moge zijn, gegrond of ongegrond, maar… Soms is het een kwestie van niet kunnen. Denken dat een kind het ergens anders beter of veiliger zal hebben, dan het bij henzelf zou kunnen hebben. Soms hebben ouders zoveel liefde voor hun kind dat ze die liever beter af zonder hen, dan slechter af met hen zien. Het is niet altijd een getekend zwart-wit beeld van houden van en haten, en willen en niet willen. Er is zoveel meer dat daar tussen in valt.” Er waren meer woorden die op het puntje van haar tong lagen. De geruchten over het weeshuis, Rainn’s opmerking over geen ouders nodig hebbeb, zijn aanwezig op Alfea tijdens de afgelopen kerstvakantie. Het maakte een makkelijk te schetsen beeld dat de jongen voor haar zonder ouders was opgegroeid. En hoe pijnlijk het ook was geweest was geweest toen haar ouders haar uit hadden gezet, hoeveel pijn dat nu nog steeds deed, in haar jeugd had ze wel veel liefde gekend. Remy wilde hem vertellen dat het niet zo hoefde te zijn dat zijn biologische ouders hem haten, dat de keuze om een kind weg te geven soms ongelukkig genoeg alsnog slecht uit kan pakken voor het kind, als het kind terecht komt op een plek dat geen liefde biedt. Zoals met een weeshuis het geval kan zijn. Maar ze hield haar mond dicht, met de gedachte dat de woorden niet goed zouden vallen bij hem, met de vastberadenheid waarmee hij had gezegd dat je niemand nodig hebt. “En… iedereen heeft iemand nodig." Hoe erg ze ook beweren van niet. “Mensen zijn er niet opgemaakt om constant alleen te zijn.”
Haar ogen dwaalden af naar zijn handen, zijn huid die zo koud tegen de hare had gevoeld. Van een fire fairy ging je er automatisch vanuit dat ze wel warmen moesten aanvoelen, zoals Dante ook warm voelde, maar opnieuw bewees Rainn daar het tegendeel. Alles aan hem was in puur contrast met zijn magie. Hoe makkelijk het voor hem zou moeten zijn om zichzelf om te warmen. Op een haast achteloze manier had hij eerder het rookgordijn gecreëerd, daar wel zijn magie voorgebruikt. “Mag ik?” vroeg Remy abrupt. Ze knikte naar zijn handen en zonder zijn reactie af te wachten maakte ze een sprong in het diepe en pakte ze zijn handen vast. “Vertrouw me.” Ze drukte zijn handpalmen tegenelkaar. Enkel zijn vingers hoefden nog door elkaar verstrengeld te zijn en het zou er ironisch genoeg uit zijn alsof hij aan het bidden was. Haar eigen handen plaatste ze over de zijne heen, smal in vergelijking, waardoor haar handpalmen tegen de rug van zijn handen lag. Langzaam wreef ze op die manier zijn handen warm. “Je hoeft niet koud te zijn,” murmelde ze.

[ bericht aangepast op 20 april 2022 - 21:50 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

20 april 2022 - 21:54 Novalunosis is offline

Novalunosis 671

➹ Caelan Atley Haywood ➶
Listen, smile, agree, and then do whatever you were gonna do anyway

22 – Specialist – Traditionalist - Year 4 – Specialist outfit – Ziekenboeg– With Ember

Nog voordat Perseus Caelan zijn vragen kon beantwoorden was het oog van de zuster op zijn bebloede neus gevallen. De aanblik van zijn scheve neus deed haar echter niets. Zonder ook maar een kik te geven gebaarde ze de specialist om haar te volgen en was Caelan opnieuw alleen. Het was volkomen logisch dat anderen voorrang kregen, maar geduld was niet zijn meest sterke kant. In eerste instantie probeerde hij zichzelf te vermaken door een beetje te wiebelen met zijn benen. Uiteindelijk had hij toch maar zijn telefoon tevoorschijn gehaald om vervolgens na het beantwoorden van zijn berichten door 3 dezelfde apps te rouleren. Voor het eerst die avond was hij blij om een nieuwe berichtengolf van Ember te ontvangen. Dit was misschien wel de snelste keer dat hij had gereageerd op haar berichten, al wist hij ook wel dat niets ervoor ging zorgen dat ze rechtsomkeert ging.
Misschien had hij die foto wel gewoon moeten nemen. Misschien had hij ook wat minder kortaf moeten doen. Misschien... zoveel misschiens. Hij wilde boos op haar blijven, maar ze maakte het wel verdomd moeilijk. Elke keer als hij zich terugtrok kwam zij hem met een hengel weer halen. Als het aan hem had gelegen hadden ze geen contact meer gehad na hun break-up. Ze had hem echt gekwetst en daar was hij vooral erg boos om. Nog steeds kon hij niet begrijpen dat het niet ging om het verliezen van gevoelens maar omdat ze haar pijlen op een fire fairy had gezet. Toch kon hij wel genieten van haar gezelschap, net zoals ze dat eerder deden en dankzij haar kon dat nog steeds.
Het geluid van hakken op de vloeren deed hem opkijken. Het duurde daarna niet lang voordat de rode lokken van Ember zichtbaar waren. Ongegeneerd baande ze een weg tussen het personeel door totdat ze voor hem tot stilstand was gekomen en haar armen om hem heen sloeg. Nog voordat hij uit zijn verstarde houding kon ontwaken had ze hem alweer losgelaten en begon ze vragen op hem af te vuren. Hij voelde hoe haar blik hem van top tot teen onderzocht. Tussendoor probeerde Caelan haar te onderbreken door haar naam te noemen, maar pas bij de 3e poging werkte het. Haar reactie was buitenproportioneel voor de ‘verwondingen’ die hij daadwerkelijk had opgelopen. Hij begon er dan ook een klein beetje tegenop te zien om dit aan haar duidelijk te maken. Dat de zorgen eigenlijk voor niets waren, al was hij tevens van mening dat het niet helemaal zijn schuld was. Hij had immers gezegd dat alles oké was.
''Em, er is echt niets aan de hand!'' Waren de woorden waarmee hij eindelijk haar vragen kon doorbreken. Zijn blik had de hare gevonden en bijna wilde hij haar handen vastpakken zoals ze dat vroeger ook deden. ''Er is echt niets aan de hand, ik heb alleen wat schrammen en blauwe plekken, maar het was nogal vies buiten dus ik ben hier alleen om wat ontsmettingsmiddel te halen.''
Een gekwelde blik verscheen in haar ogen. ''Oh C... Je had me gewoon een foto moeten sturen.'' Hoewel de bezorgdheid nog te horen was in haar toon, leek ze ook iets te kalmeren.
''Ik weet het, sorry.'' Verontschuldigde hij zichzelf. Zijn mond vertrok zich kort tot één lijn. Vervolgens gebaarde hij naar zijn modderige en doorweekte outfit. ''Ik zie eruit als een verzopen hond, ik was niet helemaal in de mood voor een selfie.''
''Hoe was het buiten?''
Caelan opende zijn mond om te reageren, maar het geluid bleef nog uit. Waar moest hij in hemelsnaam beginnen? Er waren niet genoeg woorden om te beschrijven wat voor een ervaring het daarbuiten was. ''Het was echt bizar,'' begon hij uiteindelijk, ''we hebben een Burned One neergehaald en ze zijn echt freaky, maar tegelijkertijd is dit wel waar we voor opgeleid zijn en het voelt wel verdomd goed om te weten dat alle trainingen niet voor niets waren.'' Hoofdschuddend snoof hij. Niet alles aan de avond bestond uit angst en verderf, hij had ook zeker adrenaline gevoeld en dat voelde eigenlijk ontzettend goed, maar het voelde zo verkeerd om toe te geven. ''Het was zenuwslopend, maar ergens ook wel vet,'' vatte hij het samen. Ze hadden hun taak volbracht en Alfea in veiligheid gebracht. De doodsangsten die ook zeker aanwezig geweest waren liet hij bewust buiten beschouwing. Zelf wilde hij daar liever niet aan toegeven, maar hij kon zich nauwelijks voorstellen dat iemand zonder angst buiten was geweest.
Toen hij eenmaal uitgesproken was sloeg Ember haar armen om hem heen. Deze keer bleef hij niet verstard zitten, maar sloeg hij zijn armen om elkaar heen. En voor een moment sloot hij zijn ogen en wensten hij dat ze hem niet meer losliet. Haar lichaam, haar geur, het voelde allemaal zo vertrouwd. Tot nu toe had hij niet gerealiseerd hoe hard hij hunkerde naar iemand die hem gewoon vasthield zodat hij alle emoties van de avond los kon laten. Hij was binnen, Hij was veilig. Het was voorbij.
“Ik ben zo blij dat het goed met je gaat.” Zei Ember toen ze hem weer losliet. Het gevoel van een koud glas liet zijn blik naar beneden zakken. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht bij het zien van de fles Whiskey. Voor jou, voor het geval je hier behoefte aan hebt."
''Heeyyy,'' Bracht hij grijnzend aan. ''Je bent echt een held, dankjewel.'' Hij nam de fles kort in zich op voordat hij haar weer aankeek. Een behoefte was het zeker, al wist hij dat tot dit moment zelf nog niet. Ondertussen draaide hij de fles open waarna hij het naar haar uitstak. ''Dames eerst.''
''Hoe was het hier? Ik heb gehoord dat jullie nergens heen mochten?'' De gedachte alleen al klonk misschien nog wel erger dan naar buiten gestuurd worden. Wachten en hopen dat anderen de klus correct zouden klaren.

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

21 april 2022 - 16:08 darkurge is offline

darkurge 3074

☩ RAMSAY ROTHBERG ☩
Specialist • Modernist • Year 3 • Random Classroom • w. Lune

Er was alleen maar Lune. Na haar wekenlang te hebben moeten missen hadden Ramsay zijn lippen hun weg eindelijk teruggevonden naar die van Lune. De tijd die tussen hun laatste kus en deze was versteken leek te vervagen. Het deed er niet meer toe. Ze waren nu samen en zouden samen blijven. Alhoewel het deze keer geen zekerheid meer was, want dat Lune hem überhaupt al zo lang had weten weg te duwen had hij nooit verwacht. Maar Ramsay hoopte dat het meisje dat hij vasthield eindelijk besefte wat ze voor elkaar betekende én dat ze bij elkaar hoorde. Kuste ze hem terug? Ramsay kon weinig opmaken uit de manier waarop de blondine reageerde op zijn zoen. Maar dat er iets niet klopte wist hij wel. Ze pakte hem niet vast, hij voelde niet haar handen op zijn rug of het verlangen in haar lippen. Het was alsof hij een versteende versie van zijn ex-vriendin had gezoend en de roze wolk waar hij tot een paar seconden geleden nog op had gezeten verdween.
Een harde klap tegen zijn wang en de magie was verbroken. De chaotische hal met al Alfea’s gewonde specialisten en bezorgde fearies bestond weer. Lune zette vluchtig een paar stappen achteruit en te oordelen aan de blik in haar ogen had hij een grote fout gemaakt. Echt groot.
“Je had het recht niet,” bracht zijn ex-vriendin uit. “Je had verdomme het recht niet.” Ramsay kon haar haast zien denken, wanhopig opzoek naar woorden die hem op zijn plek zouden moeten zetten. “Je hebt een fucking relatie, Ramsay.” vervolgde Lune, terwijl haar stem oversloeg. “Je kunt niet zeggen dat het je spijt en dan… Ik… Ik ben verdomme niet zoals zij…” zij...? Ramsay probeerde gezichten achter die ‘zij’ te vinden, maar hij had geen idee waar Lune het over had. Waren het de andere meisjes waar hij haar mee had bedrogen? Want in dat geval wist ze toch dat zij niet was zoals al die anderen. Hij had toch een relatie gehad met haar. Voor twee fucking jaren nog wel.
“Fuck,” fluisterde Lune toen. Ramsay had amper bewogen nadat Lune haar hand zijn wang had gevonden. Hij bleef maar naar haar kijken. Net had hij gezegd dat ze nog steeds dezelfde was als de Lune die hij had ontmoet al die jaren gelden. Maar ze had hem geslagen... En nu wist hij niet meer zeker of hij nog achter diezelfde woorden kon staan. Ze had hem gewoon geslagen. “Fuck sorry, ik wilde je niet… Heb ik je pijn gedaan?” Door Lune haar koele hand die zijn wang vond besefte Ramsay pas echt wat er zojuist was gebeurd. Hij had haar gezoend en zij had hem geslagen?! Hij wilde boos worden. Hij had het recht niet? Waar the fuck haalde zij het recht dan vandaan om hem te tikken? Onbegrip ontstond in zijn ogen. Wat the hell had ze de afgelopen maanden gedaan om te veranderen in dit?! Was dit wie Lune zou worden als hij niet in haar leven was? Echt een verbetering... wat een grap.
Opnieuw verbrak Lune hun aanraking. Ze schudde haar hoofd, haar ogen waren waterig en haar lange blonde lokken dansten om haar lieflijke gezicht. Al zag Ramsay haar nu in een compleet ander daglicht. Hoe had ze hem kunnen slaan?
“Dit bedoel ik, Rams… Dit… Jij en ik – we halen het slechtste in elkaar naar boven.” begon Lune weer met praten. Nog altijd had hij niets gezegd. Het was allemaal te moeilijk te bevatten en een conclusie over het geheel wist hij ook nog niet te trekken. “Het maakt niet eens meer uit wiens fout het is” haar stem begon radeloos te klinken. “We proberen het keer op keer opnieuw en elke keer weer leidt het tot dezelfde uitkomst. We maken elkaar kapot en trekken iedereen mee de vernieling in die te dichtbij komt. Fuck, tuurlijk wil ik je zien. Vanaf dag één zag ik een toekomst met jou voor me, maar elke keer als ik je zie doet het zo verdomd veel pijn.”
Wat was in godsnaam het probleem dan?! Waar hij eerst niet wist wat hij moest zeggen, leken de woorden ineens als een tsunami zijn hoofd over te nemen. Hoezo ze maakten elkaar kapot? Wat voor een onzin was dat nu weer. Ze hadden zoveel goede momenten gehad. Naar welke niet bestaande, droomversie van een perfecte relatie was ze dan op zoek?! Dingen gebeurden nu eenmaal, liepen niet zoals je wilt, maar dan is toch niet alles meteen een soort persoonlijke hel zoals hoe Lune hun relatie nu liet klinken. Maar hij zei nog niets. Laat haar maar uitpraten, dan wist hij ten minste wat voor waanbeelden zijn ex-vriendin allemaal had gecreëerd in haar hoofd.
“Iets wat echt hoort te zijn zou toch niet zo’n pijn mogen doen?” vroeg ze en dat was de druppel.
“ECHT?!” Gooide Ramsay eruit. “Zeg je nu dat wij hadden niet echt was?!” Hij wist niet wat hij hoorde. Twee fucking jaren van zijn leven had hij aan dit meisje gegeven en het enige wat zij wilde was hem en hun relatie in een kwaad daglicht zien. Nee, het was niet perfect geweest, maar dat was niets. Hem ervan beschuldigen dat hun relatie niet echt was, dat ging te ver. De helderblauwe ogen van Lune stonden smekend, maar haar woorden waren scherper en gevaarlijker dan de zwaarden op zijn rug. “Ik hou ook zo fucking veel van jou, Ramsay Rothberg, maar…” Haar stem haperde. “… wat als liefde niet altijd genoeg is? Wat als het egoïstisch is om elkaar vast te blijven houden? Fuck Rams, jij hebt Gia nu. En ik…” Haar stem stierf weg. Een korte stilte viel, maar lawaai van de hal bleef tot Ramsay doordringen. Niet langer was al zijn focus op de light fearie voor hem. Alle beelden, geluiden, geuren kwamen veel te hard binnen, maar niets kwam zo hard aan als Lune haar volgende woorden. “Wat als houden van juist betekent dat we elkaar los moeten laten?”
Het was de grootste onzin die hij ooit had gehoord. Als je van iemand hield dan liet je diegene toch niet los? Welke domme vriendin van Luun had dit verhaal aan haar verkocht... al had Ramsay wel zo’n idee. Nevya zou de volle laag krijgen zodra hij hier klaar was, maar eerst moest hij iets met de opgeborrelde woede, wanhoop en onbegrip die van binnen voelde.
Ramsay raakte haar niet opnieuw aan. Er was iets veranderd. Lune was veranderd. Het begon al met het uitmaken, toen met zijn bed in de fik, toen met hem negeren. Wie was deze blondine die voor hem stond? “Is dat wat je wilt?” Vroeg Ramsay toen defensief. “Wil jij loslaten?” Zijn stem was zowel kil als kwaad. Hij voelde zich verraden, was er klaar mee om altijd als enige voor hun relatie te moeten vechten. Altijd de enige te zijn die na een ruzie of break up dingen weer kon gaan lopen lijmen. Hoezo had hij het dit nog nooit eerder doorgehad?! Deze meid nam het hem dan wel kwalijk dat hij vreemd ging, maar zelf ook maar een poot uitsteken om hun relatie te redden... ho maar. “Dit is nu het fucking probleem Luun!” Ramsay had niet door of zijn stem door de gang galmde of niet, hij was te opgefokt om zich bezig te houden met hoe hij overkwam. Het enige wat hij wilde was de woorden die hem dwars zaten eruit gooien. Hoe hard, hoe snel of hoe bot dan ook. “JIJ bent altijd degene die mij loopt weg te duwen. En dan moet IK onze relatie weer gaan lopen fixen.” Ramsay pakte zijn telefoon met gebarsten scherm erbij en vurig begon hij te tikken. “KIJK dan, ik weet te kiezen!” De chat met Gia die open stond draaide hij naar zijn ex-vriendin toe.

To: Gia ❤️
Wij zijn klaar. Het is over tussen ons. Uit.

Met bevende vingers klemde hij het apparaat vast. “IK kies voor ons. Maar jij?!” Het was alsof alle frustratie uit hun relatie er in één keer uitkwam. Hij was degene die haar keer op keer had bedrogen, maar het was niet alsof Lune hier heilig was. Haar wantrouwen en jaloezie was net zo toxic voor hun relatie als zijn nachtelijke uitstapjes.
Plots kwam het besef hoe hij te keer was gegaan tegen Lune in het bijzijn van hun medestudenten. Godver. Hij wilde helemaal niet dat anderen zagen hoe moeilijk ze het hadden. Het enige wat Ramsay wilde was dat de buitenwereld zag hoe perfect ze bij elkaar pasten, want nu zelfs Lune daar anders over dacht... Hij kon niet de enige zijn die in hun geloofde. Ramsay slikte en keek wat paniekerig om zich heen. Voorzichtig, bang voor opnieuw een pets in zijn gezicht, pakte hij zijn ex-vriendin haar hand vast en loodste haar door de menigte heen. Samen met Lune dook hij een van de lege klaslokalen welke grensten aan de dichtstbijzijnde hal in. Ramsay sloot de deur achter hen. De stilte die hier hing was een fijne verandering van de chaos in de gang. Nu er niet meer hordes leerlingen om hen heen bewogen, kon hij weer helder denken. Het licht bleef uit. Slechts de maan en de lampen uit de gang zorgden ervoor dat Ramsay zijn weg wist te vinden naar een van de tafels. Hij liet zichzelf er tegen aanleunen, sloeg zijn armen over elkaar en zocht Lune haar blik op.
Eigenlijk wilde hij haar vragen om licht te creëren. Toen ze samen waren had hij dat altijd aan haar gevraagd. Standaard iedere avond was het Lune die letterlijk voor licht in de duisternis zorgde, maar op dit moment durfde Ramsay die vraag niet te stellen.
“Is dat echt wat je wilt?” Vroeg hij daarna een stuk rustiger. Zijn stem verslagen. "Elkaar loslaten?" Ook al stond hij tegen de tafel aangeleund, Ramsay wist zichzelf geen houding te geven. Hoe moest hij omgaan met Lune die écht niks meer met hem te maken wilde hebben? Dat kon hij gewoon niet. Dat was Lune niet. Dat was hij niet. Wat ze hadden was messy, maar het was wel van hun. Het kon onmogelijk ineens opgaan in rook. Oh, hij had niet naar Caelan moeten luisteren. Dit ging allemaal helemaal niet zoals hij het zich had voorgesteld. Lune en hij stonden aan de rand van een gevaarlijke afgrond en door één simpel woord van haar zouden ze er samen invallen.
Hoe makkelijk het was om Gia die berichtjes te sturen, hoe onmogelijk het leek om Lune op een zelfde manier te verbannen uit zijn leven. En dus vertelde hij Lune eerlijk “want ik weet niet of ik dat kan.”

To: Mae ☢️
Is Do bij jou?
Zei toch dat je hem terug wilde
Maak ff aan dan
Dubbeldate met Luun

To: Myka
Wie the fuck is die gast????
Ik heb Gia gedumpt.

To Remy
Ja, ja ben nog heel. Of nouja... vertel ik wel
Jij?

To: Dante
Weak..
Als je met mij zuipt dan stel je je niet zo aan hoor
Met welke lichtgewichten ben je dan?

To: BabyLey
LEY
Goedzo dat je op de ziekenzaal bent!
Kom straks naar je toe
Blijf daar
Ben ff met Lune praten
Ley...... the fuck zit jij naar Asher te sturen? Ben jij niet helemaal goed geworden daar buiten?

To: Ies
Kom er zo aan
Zo fucking blij dat jullie oke zijn
Ik heb er beetje een zooitje van gemaakt Ies
Lune gezoend enzo
Het is ook uit met Gia
Weet het allemaal ff niet meer
Jij?
Je moet ff Ley haar telefoon afpakken
Ze zit allemaal gare shit naar Asher te sturen
Over zn pik enzo
Zei toch dat je met haar moest praten

To: Asher
Vriend wat is mijn zusje aan het doen
Verwijder die shit
Ze zet zichzelf echt voor gek
Je bent niet into haar toch? Want dan voer ik je aan zo'n vies ding buiten

To: Matt
Thanks man.
Ze zijn nu ziekenzaal. Ga er zo heen.
Waar ben jij? Buiten beetje doorgekomen?

To: Reilly
Als je je zorgen om me maakt kun je het ook gewoon zeggen, he.
Je wilde zeker nog één keertje met me tongen voor ik de pijp uit ga...
Heb je wel door

To: CrazyGinger
Yo, val je ex niet zo lastig

To: Cealen
Yooo die ex wil je terug hoor
Gewoon 1 x overheen gaan
Dat zou ik doen als ik jou was
Zieke luxe dit
Voor jou dan
Want je advies heeft niet echt gewerkt
Beter begin je geen adviesbureau
Wil m’n geld terug
Je mag me ook betalen met drank

To: Dora👅💋
Gozer. Waar ben jij dan?

To: Cassia 👩🏻‍🤝‍👨🏼💕
Heb het uitgemaakt met Gia
Lune heeft me geslagen
Zieke shit... ik laat het je later wel zien
Waar slaap je vnv? Dit is een verhaaltje voor het slapen gaan die je niet wilt missen.
Sws moet je ook ff die burned ones zien. Ga je goor van dromen

To: Nev 🤢
Jij en ik moeten eens praten
Heb je wat te vertellen

Grindr
To: Ashtray.du-gay
Je hebt denk ik een verkeerd nummer

[ bericht aangepast op 21 april 2022 - 16:14 ]

22 april 2022 - 10:43 darkurge is offline

darkurge 3074

Ember Scarlett Hayes
Water Faerie • Third Year • Fit • Hospital wing• Caelan

Caelan probeerde haar gerust te stellen. Er zou echt niets aan de hand zijn, maar Ember was het daar niet mee eens. Haar ex-vriend zat onder de schrammen, was volledig doorweekt en zijn pak was besmeurd met modder en wie weet wat nog allemaal meer. ''Er is echt niets aan de hand, ik heb alleen wat schrammen en blauwe plekken, maar het was nogal vies buiten dus ik ben hier alleen om wat ontsmettingsmiddel te halen.'' deed hij een vergeefse poging Ember haar bezorgdheid weg te nemen.
“Oh C... Je had me gewoon een foto moeten sturen.” zei ze gekweld. Als hij eerder een foto had gestuurd van hoe hij eraan toe was dan zou ze meteen naar hem zijn toegekomen. Het was natuurlijk goed nieuws dat Caelan heelhuids uit het bos was teruggekeerd, maar ergens begon het bij Ember te knagen dat hij daar alleen was. Zonder haar. In de regenachtige nacht had zij zoveel voor hem kunnen betekenen in de strijd. Samen met de andere water fearies zouden ze in een groot voordeel zijn geweest met de stortbuien die op de bossen van Alfea neerkwamen.
”Ik weet het, sorry.” Verontschuldigde de specialist zich. Zijn mond vertrok zich tot één lijn en daarna gebaarde hij naar zijn smerige outfit. “Ik zie eruit als een verzopen hond, ik was niet helemaal in de mood voor een selfie.”
Ember lachte kort en bracht haar hand naar Caelan’s wang. Ze hief zijn gezicht en ving zijn blik. “Het maakt mij toch niet uit hoe je eruit ziet,” Vertelde ze hem. Dat wist hij wel toch? “ik wilde gewoon weten dat je oke was.”
Ember haar hand gleed van de wang van haar ex-vriend en ze vroeg verder over hoe het buiten was. Caelan opende zijn mond, maar hij zei niks. Het leek even te duren voor hij de woorden had gevonden om te beschrijven wat hij buiten aanschouwd had. Op momenten als dit miste Ember Cas... Haar voormalige beste vriendin zou de beelden over kunnen brengen, van Caelan naar haar. Maar Cassia was net zo verbannen uit haar leven als de monsters die de specialisten buiten hadden bevochten.
“Het was echt bizar,'' zei Caelan uiteindelijk ''we hebben een Burned One neergehaald en ze zijn echt freaky,” Ember sloeg haar handen voor haar mond, haar ogen werden groot, “maar tegelijkertijd is dit wel waar we voor opgeleid zijn en het voelt wel verdomd goed om te weten dat alle trainingen niet voor niets waren.” Vertelde haar ex hoofdschuddend en hij snoof. “Het was zenuwslopend, maar ergens ook wel vet,”
Ember zuchtte en schudde pinnig haar hoofd. “C...” zei ze afkeurend, maar echt verbaasd was ze niet. Ze kende de jongen maar al te goed en het kwam niet als een verrassing dat hij nog plezier had gehaald uit het avontuurtje uit het bos ook. De aandrang om haar ex-vriend opnieuw in een omhelzing te trekken kwam weer opzetten en Ember bood er geen weerstand tegen. Haar armen om zijn nek en zijn armen om haar middel. Het was perfect. De modder die op haar vuurrode jumpsuit kwam maakte haar niks uit, net zoals de smerigheid die haar blote hals vond toen ze Caelan vasthield.
“Ik ben zo blij dat het goed met je gaat.” fluisterde Ember. Ze verbrak de omhelzing en ving een glimps op van de blik van de jongen die omlaag schoot. Het was pijnlijk om te zien en Ember zou willen dat ze nog met Caelan kon zijn... Er was niets aan hun relatie geweest dat verkeerd was. Oke, hij kon soms wat afstandelijk reageren op haar enthousiasme, maar nu het uit was begon ze dat ergens ook wel te missen. Niets aan hun relatie was verkeerd, behalve het feit dat C was wie hij was. En dat was een probleem dat niet op te lossen viel. Niet te veranderen.
”Heeey,” De grijns die op Caelan’s gelaat verscheen liet de mistroostigheid in Ember direct verdwijnen. “Je bent echt een held, dankjewel.”
“Kom je daar nu pas achter?”
Ember overhandigde de fles aan haar ex, maar Caelan being Caelan stak hem meteen weer uit naar haar. “Dames eerst?”
“Jij bent absoluut perfect, wist je dat?” Ember nam de fles over, zette hem aan haar felrode lippen en overhandigde de drank daarna weer aan haar ex-vriend. Dat het vreemd was hem perfect te noemen én hun relatie te hebben verbroken kwam niet in haar op. De situatie was zo glashelder, het was zo overduidelijk hoe de kaarten waren geschud, dat Ember geen voorzichtigheid had met haar woordkeuze.
Plots vloog er een arm om Ember heen. De frisse, zoete geur die daarbij gepaard ging kon maar van één iemand zijn. “Hij heeft mij zijn nummer gegeven!” werd er in haar oor gefluisterd. Ember gilde. “STOP!” bracht ze enthousiast uit. Haar broer had haar beste vriendin zijn nummer gegeven! En zij had helemaal niets hoeven sturen of motiveren of creëren. Dit was het lot! Net zoals het lot haar en Rainn samen zou brengen, zou het lot nu ook Myka familie van haar maken. Ember draaide zich om en omhelsde haar beste vriendin. “Waarom wilde je zo snel praten? Ik ben nieuwsgierig nu.”
“Later! Alleen!” Vertelde Ember Myka streng, maar onaardig was haar stem niet.
“Hij is ongeveer even lang en gespierd als Xav.” Duh, “Iets gespierder denk ik, maar Xav heeft warriger, leuker haar. Hij was zo lief in de douche wel. Hij vond het water te heet volgens mij, maar hij zei er helemaal niks van. En hij heeft mij dus helemaal van het bos naar binnen getild, en net ook weer naar de ziekenzaal, en –” Het was heerlijk om naar Myka te luisteren, maar plots stopte haar beste vriendin met praten. Ember volgde de blondine haar ogen en vond Rush op een bedje alleen. “Oh, kijk, Lune heeft alweer genoeg gespeeld. Wat een verrassing.” Dit keer klonk Ember haar stem wel onaardig.
“We praten later verder, oké?” Myka haar ogen bleven op de specialist gericht en Ember kuste de wang van haar beste vriendin en liet haar gaan.
“Hoe was het hier? Ik heb gehoord dat jullie nergens heen mochten?”
Een dramatische zucht volgde. “Het was zo saai.” vertelde Ember hem met een pruillip en gekwelde blik. Het was ook saai geweest, op het uitstapje naar Rainn’s kamer na dan. “Ik was op het feest, jij ook he? Nou ik was daar en ik had echt zin in een leuke avond, even weer dansen, gewoon iets gezelligs, maar toen-” Hoofdschuddend, haar rode haren dansend sloeg Ember haar ogen ten hemel. “Die stomme aanval, zo sfeer verziekend... en jullie moesten naar buiten. Echt vreselijk. Ik had helemaal geen zin meer in een feestje, dus ben ik maar naar C gegaan. Nou met hem gaat alles gelukkig goed, maar zelfs hij was in en slechte stemming vanavond. Ik weet zeker dat hij door had dat er iets gaande was. Hij is echt slim. Misschien wist hij wel dat jij buiten aan het vechten was... het zou me niet verbazen,” Vertelde Ember in een noodtempo over haar avond en over haar geliefde huisdier. “Nou goed, en toen, ik ging maar een rondje lopen en uiteindelijk was ik dus in de feestzaal met Nissa en Týr. Die twee worden achtervolgd door geesten uit het verleden, C, couldn’t relate....” Zei ze, niet bot of spottend, maar eerlijk. Want Ember wilde haar ex helemaal niet vergeten. “En jij... oh ik was zo bezorgd.. en ik wist natuurlijk dat je met die clown daar buiten was. Dat hielp ook echt niet met mijn bezorgdheid hoor. Je weet hoe ik over hem denk. Nou, en toen wilde jij geen foto sturen... ik vrat mezelf helemaal op!” Het was vrijwel onmogelijk voor Caelan om Ember haar monoloog te onderbreken. Ze wilde hem alles vertellen over haar avond, alles, behalve over het shirt van hem dat nu op haar bed lag te wachten op haar. “Ik kan toch niet luisteren naar verhalen over exen wanneer ik niet weet of jij oké bent.” Ember haar ogen gleden van Caelan zijn voeten langzaam omhoog naar zijn ogen. “Daarvoor hou ik te veel van je.” Vertelde ze hem, opnieuw niet bewust van hoe die woorden zouden kunnen overkomen.
“Maar, C,” veranderde haar toon direct en ze greep zijn pols vast. “Stel je voor dat ik daar met je buiten was, oh,” Ze stond bijna te springen op haar hoge hakken. “kun je je het voorstellen? Jij en ik, en die monsters... ohh....” Absoluut genietend van het scenario dat ze voor zich zag haalde ze content haar schouders op. “Het zou zo fantastisch geweest kunnen zijn. Zie je het voor je?” Vroeg ze Caelan met grote, gefascineerde ogen. “In die regen... ik had die wezens kunnen vasthouden met water, neer spiesen met ijs en jij-” Ember haalde diep adem en praatte vervolgens razendsnel verder. “jij had natuurlijk de final blow kunnen geven! Eén pijl zo recht-” En Ember strekte haar arm fel uit opzij tussen Caelan en haar in, volgde haar arm met haar blik en zag voor zich hoe Caelan met zijn kruisboog een dodelijke pijl afschoot op een monster in het donkere bos. “door een voorhoofd.” Ze ontspande haar arm, greep Caelan zijn beiden handen vast en met ogen gevuld met passie keek ze hem aan. “Als dat was gebeurd...” Onbewust had Ember de afstand tussen haar ex-vriend en haarzelf verkleind. Hun gezichten raakten elkaar bijna aan, maar Ember was alleen maar bezig met Caelan zijn ogen. Zag hij hetzelfde voor zich als zij? Zag hij hoe sterk en fantastisch ze samen konden zijn? En dit was al met C... stel je voor wat ze met hem... Ember haar ogen stonden nog steeds op standje schotel en het was pas toen koude druppels water op haar handen drupten vanuit Caelan’s uniform dat ze haar ex losliet. “Oh, sorry!” Verontschuldigde ze zichzelf. “Mag ik?” Maar Ember wachtte niet op een reactie. Ze liftte haar handen en soepel verwijderde ze al het water uit Caelan zijn kleding. De waterpartij stuurde ze door de lucht naar de dichtstbijzijnde wasbak en liet het daar verdwijnen. “Beter zo?” Vroeg ze hem met een grote, tevreden glimlach op haar gezicht. "En nu je pak niet meer nat is.." Ember haalde haar telefoon te voorschijn en maakte een selfie met haar ex-vriend, welke foto vervolgens trots en met veel emoji's werd geplaatst op haar instastory. Ze stak haar telefoon weg, nam een slok van de whiskey en pakte Caelan zijn hand weer vast. "Ik heb je gemist."

I'm so selfish with your love, I can't lie
It's all I'm thinkin' of, Each and every night

You wouldn't dare
Be thinkin' of her
I'll kill her

[ bericht aangepast op 22 april 2022 - 10:51 ]

22 april 2022 - 15:02 reguluswife is offline

reguluswife 37248

NEVYA LEVAN

If I can still breathe I am fucking fine

twenty • third year • air fairy • traditionalist • outfit • ~~party room~~ random hallway • with ~~dante & mat~~ bruno

Met de DJ-tafel die ze had verwoest bleven er weinig alternatieven voor wat muziek over. Onschuldig haalde Nev haar schouders op, alsof het niet zijzelf was waardoor de apparatuur nu ongebruikbaar was.
”Wil ik weten wat je nu weer hebt gedaan?”
”Waarschijnlijk niet nee,” humde Nev, op hetzelfde moment dat Dante naar de specialist fluisterde dat zij het gesloopt had.
”Voor mij part steek je de bieb wel in de fik, Dante.,” herhaalde hij haar eerdere woorden, om vervolgens naar de DJ-tafel te knippen. ''Nee, jij was het zeker weten niet.''
”Hmmm, is nog steeds geen hard bewijs materiaal.” De glimlach op haar gezicht was onschuldig, maar de blik in haar ogen alles behalve. “Jij had het er over hoe je bijna de bieb in de fik zette…” Met een zwierig gebaar wees ze naar de apparatuur. “Dus misschien ben je stiekem ook wel de deugniet dat hier voor verantwoordelijk is. Wie verdenk jij, Mati?” vroeg ze, hem uitdagend om naar naam te zeggen.
Voor enkele minuten werd Nev’s aandacht compleet opgezogen door haar telefoon en de berichtjes van Lune. Het gesprek tussen de twee jongens ging compleet langs haar heen. Haar handen jeukten op Ramsay een flinke knal in zijn gezicht te geven. Met of zonder wat electriciteit erbij. In haar hoofd vlogen allerlei verwensingen richting Ramsay voorbij. Ze hoopte dat Lune eindelijk voor eeuwig de jongen achter haar zou laten en verder ging met haar leven, dat ze niet nog verdere tranen om hem zou hoeven te laten. Dat hij een naaktfoto van Lune als achtergrond had, met Gia als vriendinnetje was zo’n ontzettend grote rode vlag dat de Sahara woestijn zelfs nog oppervlake te kort zou komen om de vlag volledig uitgespreid neer te leggen. Met grootste moeite stopte ze haar telefoon en uit voorzorg zette ze een stap naar achteren, bij Dante en Matí vandaan. Haar gehele lichaam was volledig geladen en ze had spijt dat ze de DJ-apparatuur eerder al verwoest had. Onbewust had ze de woorden ‘vuile klootzak’ hardop uitgesproken.
”Nou, bedankt,” zei Dante gespeeld verontwaardigd. “Wie gaan we elektrocuteren en waarom?”
De toon van zijn woorden waren zo haaks met hoe ze zich voelde dat het lange seconden duurden tot ze tot haar doorgedrongen waren. Voor even wist te niks te zeggen, uit het veld geslagen, waar ze normaal altijd een weerwoord klaar had staan. “Daar ben ik nog niet overuit,” merkte ze uiteindelijk op. “Ik heb meerdere kandidaten op het oog.”
Hoewel er een kleine glimlach op haar gezicht stond toen ze Dante vroeg of zijn acapella gezang veilig was om aan te horen, woede er een storm in haar ogen. Het drankje dat ze achterover had geslagen deed niet veel om haar emoties te temperen. Een klein stemmetje in haar achterhoofd, die klonk als haar moeder, zeurde dat dit precies was waarom ze haar emoties en gevoelens in de toom moest houden, zoals de traditionalisten beamen. Het maakte momenteel haar enkel gefrustreerder. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Matí zijn hand uitreikte en voor ze een extra stap naar achteren kon zetten omvatten zijn vingers al haar kin. Verdomme, Mat. Haar eigen hand schoot onmiddelijk uit naar zijn pols, om deze weg te trekken, maar met de onrustige energie in haar lichaam trok er een schok van haar vingers naar zijn arm. In dezelfde seconde trok ze vluchtig haar hand weer terug – echter was het al te laat. Matí’s gezicht vertrok van pijn en de onrust werd verder gevoed door een golf van schuld. En ondanks de pijn verscheen er een kleine glimlach op Matí’s gezicht, de idioot die hij was. Zijn vingers bleven op haar gezicht rusten, alsof ze niet zojuist een stoot electricteit door zijn lichaam heen had gegooid. De ongesproken vraag in zijn ogen is duidelijk, maar een waar hij geen antwoord op zal krijgen. Op dat moment niet.
”Misschien dat ik de drums wel kan spelen.” Met die woorden liet hij haar eindelijk los. Gebruikmakend van het moment zette Nev nog een stap naar achteren. Ze moest op haar tong bijten om niet op zijn woorden in te gaan. Mati wist dat ze prima in staat was om voor haarzelf op te komen. Er was niemand die hij uit haar naam een klap hoefde te verkopen. “Ik kan niet zingen, maar een beetje gevoel voor ritme heb ik wel.” Om zijn woorden te ondersteunen roffelt Matí kort met zijn handen op de tafel.
”Hopelijk beter dan je gevoel voor ritme op de dansvloer,” murmelde Nev binnensmonds, waarna ze nog een grote slok nam. Het bekertje in haar handen was ondertussen alweer halfleeg.
Dante hing een verhaal op over hoe hij niet alleen kon zingen, waarna hij de inhoud van zijn beker leeggooide, deze omkeerde en op de onderkant trommelde met zijn vingers. “Hebben jullie nog betere suggesties of moeten we het voor de veiligheid van ons gehoor maar in ons hoofd zingen.”
Het laatste beetje alcohol verdween in haar keel. ”Ik heb niet genoeg drank op om deze High School Musical improvisatie te overleven.” En was ze te geprikkeld om de buurt van deze twee jongens te zijn. Niet omdat ze het niet wilde, ieder ander moment waren ze een fijne afleiding geweest van Xav en zijn gebrek aan berichtjes, maar het gedoe met Xav en zorgen om Lune zorgde voor te veel onstuimigheid. En ze wilde niet een van de jongens per ongeluk pijn doen, zoals ze net bij Mati al had gedaan. “Ik ga. Geen zorgen, ik zal niemand vermoorden. Of electrocuteren.” Nev liet een korte stilte vallen voor ze verder praatte. “Denk ik. Ik verwacht later wel een optreden van jullie twee. En Mati? Ziekenhuis, morgenochtend.” Ze verkleinde de afstand tussen haar zelf en Mati in, om met haar vinger op zijn borstkas te tikken, voor ze zich op de laatste seconde bedacht en haar hand liet vallen. “Volg me niet, prinses,” meldde Nev aan hem. Haar ogen gleden naar Dante. “En jij ook niet.”
Zonder verder nog iets te zeggen liep ze de zaal uit, zonder een duidelijk doel voor ogen. Het liefst naar buiten, of dit ondertussen nou wel of niet mocht, en ze zou er ook geen ‘nee’ tegen zeggen om Ramsay een flinke opdonder te geven mocht ze hem toevallig tegen komen. Alle andere berichten in haar telefoon voor even negerend – van Lune had ze nog niks binnen en daar ging het haar momenteel om – tikte ze al lopend door de gangen een bericht naar Rainn.

To Rainn
Ik weet dat je mij de hele avond al hebt mogen verblijden met je fleurige aanwezigheid, maar ben je al klaar met je politierondje?

To Matí
Jij bent ook een klootzak.
Waarom glimlach je?
En sorry.
Ik wilde je geen pijn doen.

Aan het eind van de gang verscheen een bekend gestalte. Oh, dus meneer kon geen berichtjes sturen, maar wel op zijn gemakje door de school slenteren. Met grote passen stevende ze op hem af en eenmaal binnen handbereik gaf ze de jongen een tik op zijn achterhoofd. “Verdomme, Xav. Kost het nou daadwerkelijk zoveel moeite om iets te laten weten?”

To the stars who listen — and the dreams that are answered

22 april 2022 - 18:04 darkurge is offline

darkurge 3074

Bruno Castillo

I like to finish what you think you started

Het lichaam van zijn tweelingbroer leek te verstijven. Bruno had amper wat gezegd of Xavier staakte zijn bewegingen en bleef versteend staan te midden van de hal. Gretig nam Bruno zijn tweelingbroer in zich op. Hij was gehavend uit de strijd gekomen en vooral vergeleken met hemzelf, gedoucht en fris, leek Xavier op het slechtste excuus voor een specialist die er maar kon zijn. De jongen schudde zijn hoofd. Bruno observeerde het geheel geamuseerd. Probeerde zijn broertje hem nu van zich af te schudden? Zoals je van een slecht ingebeelde fantasie afkwam? Hij was er nog slechter aan toe dan Bruno had gedacht. De weinige hersencellen die de jongste Castillo broer had gekregen bij zijn geboorte waren duidelijk voor een groot gedeelte afgestorven.
Bruno trok Xavier in een niet gemeende omhelzing en sloeg zijn evenbeeld op zijn rug. Nog altijd zei zijn broertje niets. Jezus, hij was toch niet naast z’n ballen inmiddels ook z’n tong verloren?
“Hoe was het buiten, broertje?” Ging Bruno verder. Wellicht had Xavier een beetje hulp nodig. Het viel ook allemaal niet mee voor hem. Zo’n spannende avond in het bos, hopeloos en zwak, overgeleverd aan de grillen van de nacht. Dat kon iemand als Xavier helemaal niet aan. Maar er kwam geen reactie. Gelukkig was Bruno op alles voorbereid. Hij had nog een troefkaart achter de hand. Trots en gebarend naar het nieuwe uniform dat hij droeg zei hij “En, wat vind je van mijn nieuwe look? Raad eens wie er is overgeplaatst naar deze godvergeten school?!”
Kassa.
De ogen van zijn tweelingbroer en van hemzelf ontmoetten elkaar, maar het was maar voor korte duur. Xavier kneep zijn ogen paniekerig dicht en Bruno zuchtte geïrriteerd. Jezus wat was hij traag van begrip. De aandrang om zijn broertje een verfrissende klap in zijn gezicht te geven was groot, maar hij hield zijn handen thuis. Bruno sloeg niet iemand die zwakker was dan hijzelf. Plots was Xavier bevrijd uit zijn verstijfde lichaam. Een hese, gestoorde lach verliet zijn keel en Bruno grinnikte spottend. God, hij was er écht slecht aan toe.
“Nee,” was het eerste wat zijn broertje zei. Een beetje onaardig, maar het was ten minste bewijs dat Xavier nog kon praten, dus Bruno nam er voor nu genoegen mee. “Nee, nee, nee.”
“Jeetje, Xav, ken je nog maar één woord? Nee?”
Xavier begon zijn hoofd heviger te schudden, als een wild paard die los wilde breken uit de teugels van zijn rijder. Maar de verbinding tussen hen was niet te verbreken. Voor altijd zouden ze bij elkaar horen door het bloed dat door hun aderen stroomde.
Onhandig begon Xavier stappen achteruit te doen. De luide klap en het gerinkel van scherven die volgden waren absoluut geen verrassing. Bruno had bijna kunnen aftellen, zo voorspelbaar was het dat Xavier iets kapot zou maken met zijn lompe bewegingen. Was het niet een meisjes hart dat hij aan diggelen bracht, dan was het wel het interieur. Xavier... Xavier...
Afkeurend klakte Bruno zijn tong terwijl hij zijn stuntelende tweelingbroer volgde met zijn ogen. Het was niet moeilijk om je superieur te voelen als dít je competitie was. Dat was wat door Bruno zijn hoofd ging bij het zien van Xavier te midden van de gebroken plantenbak en de hevige bewegingen van diens borstkas. Volledig in de war door de aanblik van zijn bloed eigen broer.
Zwakkeling.
“Tering,” Klonk het ineens “Bro, rustig.”
Och, gossie. Daar zul je hem hebben..
Een grote gedaante kwam uit de kamer zetten waar ook Xavier zojuist uit was opgedoken. Dit moest Asher wel zijn. De jongen waar Myka hem over had verteld en een goede vriend van zijn broer, als hij de blondine moest geloven. Het was precíes hoe Bruno zich de jongen had ingebeeld. Geen schoenen, een sigaret tussen zijn lippen en een verdoofde blik in zijn ogen. Natuurlijk had Dumb Dumber gevonden... De grote gast, maar die duidelijk net zo traag van begrip was als Xavier, keek naar hem op en daarna naar zijn sullige vriend. Het was een kwestie van the blind leading the blind. Asher ving Bruno’s broertje op en hielp hem zijn evenwicht weer te vinden.
“Broer, rustig. Gaat het?”
“Ja, broertje, gaat het?” volgde Bruno Asher’s bezorgde voorbeeld.
“Je flikkert op,” Blijkbaar was agressie en geweld de enige toevlucht die Xavier nog kon nemen. Een beetje primitief, vond Bruno. Hijgend liftte Xavier zijn vinger en hield deze op richting Bruno. “Je wilde hier nooit zijn. Voelde je altijd te goed voor deze school. Dus je tyft op, of anders…”
”Wat is hier aan de hand?” De stem van Asher was als de onnozele en ongewenste vragen van sommige chicks die een sportwedstrijd keken en Bruno had geen zin om the obvious te moeten uitleggen aan deze onintelligente specialist, maarja, hij had manieren. Dus hij moest wel.
“Nou, nou...” begon Bruno met een sussende stem tegen zijn broer. “Is dat niet een beetje overdreven Xav?” Vroeg hij op een zoete toon. “Dit is niet hoe je je broer verwelkomt op je school!”
"Wie ben jij?” vroeg Asher toen met een frons op zijn voorhoofd. Het had waarschijnlijk het nodige denkwerk gekost om die vraag te stellen en Bruno was ook de beroerdste niet. Maar teleurgesteld in zijn tweelingbroer was hij wel.
“Wie ben ik?” herhaalde hij zijn vraag dan ook met een glimlach.
"En wat is er zo grappig, dude?"
Bruno slaakte een zucht, maar geen vermoeide, eerder een voldane uiting van zijn gevoelens. Glimlachend schudde hij zijn hoofd, keek van de ene jongen voor hem naar de ander en zocht toen de blik van zijn broer op. “Xavier, je gaat me toch niet vertellen dat je je beste vriend Asher niet hebt verteld over je favoriete tweelingbroer?” vroeg hij met zijn handen wat gelift. “Dat zou jij toch nooit doen.” Van zijn broertje keek hij naar Asher en hij stak zijn hand uit naar de jongen.
“Bruno Castillo,” Vertelde hij hem, waarbij hij kort zijn ogen sloot en zijn hoofd wat schuin bracht. “Voor als je het inmiddels nog niet door had; ik ben Xavier’ s tweeling broer. Twee-eiig." Laat het duidelijk wezen. "Ik ben als eerste geboren en een paar minuten later kwam mijn geweldige broertje ter wereld,” Plagend ging Bruno door Xavier zijn warrige haren. “Waar is ons lieftallige zusje, Xav?” vroeg hij vervolgens aan zijn broer, in de hoop en eigenlijk ook wel wetend dat Xavier Asher ook niet op de hoogte had gesteld van de familiare banden tussen hen en de lieve Ember.
“Maar, Asher,” richtte Bruno zich weer tot de grote vriendelijke (en domme) reus. “Zoals je merkt vindt mijn broertje ons weerzien wat lastig,” zei hij knikkend. “en volgens mij was Xavier bezig met héle belangrijke dingen.” Bruno veegde het laatste beetje witte poeder dat nog aan zijn broers neus zat weg en veegde zijn hand af aan zijn pak. “Poedersuiker op de late avond is slecht voor je figuur, maar goed, morgen weer een dag..” zei Bruno sarcastisch. Een laatste keer liet hij zijn kritische blik over zijn broer glijden. “Weet je wat Xav, morgenochtend, familie ontbijtje. Ik ben enorm benieuwd naar deze fantastische instelling hier en wie beter dan mijn eigen broer om me de school te laten zien. Goed plan, vind je niet?” Nogmaals sloeg Bruno Xavier stevig op zijn schouder. “Asher,” Bruno knipoogde naar de beste vriend van Xavier. “We zien elkaar snel weer, maar als je me in de tussentijd niet wilt missen: mijn instahandle is @AlphaBroBruno.” vertelde hij de jongen en Bruno rekte zich op zijn gemakje uit. “Al moet ik zeggen dat ik op mijn account zoetigheid ‘s avonds laat afraad.” Opnieuw een knipoog. “Veel plezier jongens!” Bruno draaide zich om en liep euforisch richting het einde van de hal. “En tot morgenochtend twin!” Riep hij luidt voor hij door de deur verdween.
Dit gevoel.
Dit was hét.
De onoverwinnelijkheid, de overtuiging van zijn eigen dominantie, de aandrang om 100 push ups te doen, right here, right now... Het was exact waar Bruno naar op zoek was geweest en waarvoor hij naar Alfea was gekomen. Het was precies die extase die momenteel door zijn aderen gonsde waar hij geen genoeg van kon krijgen. Zijn blijdschap en verrukking was meer dan zijn lichaam kon hebben. In een poging van iets van die extra energie af te komen stootte Bruno zijn vuisten een paar keer in de lucht, in zijn fantasie vechtend met zo’n monster buiten. Vanzelfsprekend was hij de winnaar van het verzonnen gevecht en triomfantelijk gooide hij zijn armen in de lucht. Er is maar één nummer 1, ging door zijn hoofd, waarna hij de stemmen van een menigte hoorde die zijn naam riepen. Bruno Castillo, Bruno Castillo, Bruno Castillo...
“Verdomme, Xav. Kost het nou daadwerkelijk zoveel moeite om iets te laten weten?” Bruno kreeg een tik op zijn achterhoofd. Had iemand hem zojuist aangezien voor zijn nutteloze broertje? Oei. Dat moest snel worden gerectificeerd. Steunend op zijn hielen draaide Bruno zich soepeltjes om en liet zijn oog vallen op een knappe brunette. Hij had het overduidelijk goed gehoord ; Xavier had deze knappe dame genegeerd. Echt verrassend was Xavier ook nooit.
Bruno ging iets door zijn knieën, vatte de hand van de brunette en plantte een kus op de rug van haar hand. “Ik moet je verblijden,” zei Bruno, dat moest hij wel vaker in plaats van mensen teleurstellen. “je hebt het genoegen met Bruno Castillo,” Stelde hij zich galant voor waarbij hij het meisje haar ogen opzocht. “Je zag me aan voor mijn jongere tweelingbroertje, maar het is je vergeven.” Vergaf hij het de onbekende vreemdeling. Haar hand liet hij nog niet los. “En wat is de naam van deze knappe dame die mijn broertje heeft genegeerd.”

@ Hallway w/ Nevya

[ bericht aangepast op 22 april 2022 - 18:05 ]

22 april 2022 - 20:27 Syaoran is offline

Syaoran 12962

~~Dantae~~ Matías Cross
"Never kick me when I'm down, because when I get back up. . . You're Fucked."

21 • Specialist • Former Red Fountain • Modernist • . . . w/ Nev & Dante

Ondanks dat Matías een quasi lelijk gezicht naar Dante trok vanwege de woorden die hij uitsprak, waarmee hij zich overduidelijk aan Nevya’s kant schaarde, speelde er een subtiele glimlach rond zijn mondhoeken. Als de situatie was omgedraaid had hij waarschijnlijk precies hetzelfde gedaan, maar nu het zichzelf betrof was het een stuk minder leuk. Hoofdschuddend luistert hij naar het korte gesprek over de DJ-set, waarvan Matías al een vermoeden heeft wat er zich afgespeeld heeft — of juist niet, gezien het apparaat er behoorlijk doorgegaard uit zag.
Uiteindelijk is het-het zachte gevloek vanuit de brunette dat er voor zorgt dat zowel Matías als Dante schuins haar kant op kijken. Echter daar waar hun vriend besluit er wel naar te vragen, neemt Matías de dame slechts met een frons in zich op. “Wie gaan we elektrocuteren en waarom?” Voor een moment oogt Nevya uit het veld geslagen, zichtbaar niet in staat te weten wat het precies is dat ze wil zeggen. Aan haar hele houding weet Matías dan ook op te merken dat wat het ook is dat ze via de app te horen gekregen heeft, het totaal foute boel is.
”Daar ben ik nog niet overuit,” reageert ze uiteindelijk. “Ik heb meerdere kandidaten op het oog.”
In plaats van te luisteren naar de stille hint dat ze eerder al heeft afgegeven, buigt Matías iets naar haar toe. Zachtjes raak zijn hand haar kin aan, de faery op deze wijze dwingend om hem aan te kijken als hij met zijn vingers haar kin omvat. In haar donkere kijkers leest hij meer dan woorden ooit over kunnen brengen en de schok die ze hem in een instinctieve reactie geeft doorstaat hij met opeengeklemde kaken. Het was niet de eerste keer dat dit gebeurde. Net als dat het niet de eerste is dat hij haar toch blijft vasthouden, wetende dat hem pijn doen wel het allerlaatste is dat ze wil.
”Hopelijk beter dan je gevoel voor ritme op de dansvloer,” brengt Nevya uit zodra Matías haar weer heeft losgelaten — het moment verbroken waarin de stilte hen genoeg heeft verteld. De suggestieve wijze waarop hij vervolgens laat zien moeiteloos te kunnen drummen doet een lichte grijns rond zijn mond tevoorschijn toveren. Echter, wanneer Nevya zijn dansmoves bekritiseerd plaats Matías een hand over zijn borst heen, waaronder zijn hart luid en stevig klopt. Enkel quasi gepijnigd door haar woorden. Nee, dansen was niet zijn ding en dat had niets met het gebrek aan een ritmisch gevoel te maken. Hij deed het gewoon niet graag — stond liever met een drankje in zijn hand ergens aan de zijkant de boel een beetje in de gaten te houden.
”Hebben jullie nog betere suggesties of moeten we het voor de veiligheid van ons gehoor maar in ons hoofd zingen,” zegt Dante ondertussen, nadat ook hij zijn trommel kunsten heeft laten zien. Iets dat hem veel beter afgaat dan zingen daadwerkelijk gaat doen. Direct schudt Matías zijn hoofd, onderwijl Nevya haar reactie geeft. “Ik heb geen stem om te zingen en uit betrouwbare bronnen —”Veelzeggend en met een opgetrokken wenkbrauw kijkt Matías tussendoor een keer naar Nevya. “— heb ik vernomen dat ik wat dansen betreft ook nog eens twee linkervoeten heb.”
”Ik ga. Geen zorgen, ik zal niemand vermoorden. Of elektrocuteren,” deelt de air faery vervolgens mee. “Denk ik. Ik verwacht later wel een optreden van jullie twee. En Mati? Ziekenhuis, morgenochtend.”
”Kom je me halen dan?” kaatst Matías direct terug terwijl Nevya de afstand tussen haar en hem in verkleind om met haar vinger in zijn borstkas te prikken. Een van zijn wenkbrauwen trekt hij op als hij opnieuw in haar donkere poelen kijkt. Hij wist dat ze geen grapje maakte, net als zij dondersgoed wist dat hij dat ook niet deed. “Volg me niet, prinses. En jij ook niet,” vervolgt ze in Dante’s richting. Met een bedenkelijke uitdrukking kijkt Matías toe hoe Nevya uiteindelijk de feestzaal verlaat, op weg naar wie of wat het dan ook is.
”Ik heb medelijden met degene wie haar heeft boos gemaakt, wat jij?” mompelt Matías vragend tegen Dante terwijl hij nog altijd de kant op kijkt waarin Nevya is verdwenen. Uiteindelijk schudt hij lichtjes met zijn hoofd, de donkere vlekjes negerend die de te snelle beweging met zich meebrengt, waarna hij zijn drankje moeiteloos achterover kiept. “Dus, geen zang, geen dans, maar wel drums en trommels. Dat wordt vast een leuk feestje.” Met een jongensachtige grijns kijkt Matías naar zijn goede vriend, de pijn in zijn gezicht en lichaam vergetend terwijl hij deze tracht verder te verdoven met een nieuwe beker drank.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

22 april 2022 - 22:56 reguluswife is offline

reguluswife 37248

MYKA CASSIOPEIA MONTARAC

she's got a friday night personality
with a sunday morning heart

twenty • third year • specialist • undecided • anthem • infirmary • with rush • pyjamas

Wat Ember haar ook zo nodig moest vertelde, het was niet voor andere oren bestemd. Myka keek vluchtig naar Caelan en overwoog om haar puppy-ogen op te zetten naar haar roodharige bestie. De lange specialist naast hen was niet bepaald iemand die veel gaf om wat gossip, de kans dat hij iets door zou lullen was nog kleiner dan de kans dat zij met Dorian op date zou gaan. “Oké, oké,” pruilde ze, “maar niet te lang wachten met het te vertellen! Ik ben te nieuwsgierig nu.” Ze kon het niet laten om Bruno nog wat op te hemelen voor Ember, maar de jongen die haar zo galant had gered in het bos verdween compleet naar de achtergrond bij het zien van Rush. Alleen in zijn ziekenhuisbed.
“Oh, kijk, Lune heeft alweer genoeg gespeeld. Wat een verrassing,” klonk Ember’s stem bot.
”Ja, wellicht…” mompelde Myka weifelend, haar ogen nog altijd op Rush gericht. “We praten later verder, oké?”
Zo snel als haar enkel het toeliet snelde ze op Rush af. Ze had hem nog nooit eerder op deze manier gezien, zo klein en gebroken als hij leek in het ziekenzaal bed. Hij zou nu niet op een plek moeten zijn met zo’n koude, steriele uitstraling, gewond been of niet, niet als hij zich zo voelde. De seconden die voorbij gingen voor Rush zijn armen om haar heen sloeg waren op één hand te tellen. “Myk. Ben jij oke?! Hoe heb je het uit dat bos gered? Je had me moeten vertellen van je enkel!”
Myka liet haarzelf in zijn omhelzing smelten. De tranen prikten heviger in haar ogen dan ze onder de douche met Bruno gedaan hadden. De hele avond had ze zichzelf volgehouden alsof alles oké ging, door zichzelf te forceren om te focussen op andere dingen, maar nu ze met Rush was, was dat eindelijk niet meer nodig. Hij wist ook hoe het in het bos was en hoewel er ook nog andere specialisten waren, was hij de enige met ze er over wilde praten. Zachtjes schudde ze haar hoofd, met haar armen nog altijd om hem heen geslagen. “Ik kwam een Red Fountain specialist tegen,” mompelde ze. “Hij heeft me naar binnen getild.” Geen noodzaak hier om Bruno de hemel in te prijzen. Hij deed er even niet toe. “En ik weet het… maar ik wilde niet gewoon binnen zijn terwijl jij en de rest allemaal buiten aan vechten zijn, voelt zo nutteloos.” Ze draaide haar hoofd zodat ze naar zijn gewonde been kon kijken, waar gelukkig al iemand naar gekeken had, aan het verband te zien. “Het spijt me dat ik je niets verteld had,” zei ze zachtjes. Door zo tegen Rush aan te liggen zat ze zelf ook al snel weer onder de modder, maar momenteel kon haar dat niks schelen. “Je kunt hier niet de hele nacht in deze vieze kleding blijven liggen.” Dat zijn been een grote wond had was al erg genoeg, ze wilde niet dat hij ook nog eens ziek zou worden door de hele nacht in koude kleding te liggen “Wil je hier blijven, of zal ik een ontsnappingsplan maken om je de ziekenzaal uit te krijgen?” Zijn verdediging dat de fairies hem niet daar konden houden drong nauwelijks tot haar door, terwijl ze op een nog zachtere toon haar excuses aanbood dat ze hem was kwijtgeraakt in het bos en dat hij nu gewond was.
“Wat maakt mij dat nou uit. Ik ben fucking blij dat het goed met jou gaat. Hoe ben je uit dat bos ontsnapt? Ik maakte me zorgen om je... jij en die enkel.. je had het me moeten zeggen Myk. Het was echt grimmig buiten. En wat waren die nutteloze feetjes aan te doen? Een beetje chillen met elkaar binnen. Het is belachelijk.” Rush zijn stem was luider geworden en waar Myka normaal iets gezegd had over zijn fairy-opmerking, bleef ze nu slechts stilletjes. Ze was Ember’s appje over hoe knus Rush en Lune daar straks hadden gezeten nog niet verwachten. Ze wist niet wat er allemaal gebeurd was, maar ze wilde niet dat Lune Rush wantrouwen tegenover fairies verder zou aanwakeren.
”Mij maakt dat wel wat uit, Rush,” zei ze met een brekende stem. “Als ik het gewoon tegen jou gezegd had van mijn enkel, dan was ik je misschien niet kwijt geraakt in alle chaos en dan was je misschien niet gewond geraakt.” Geïrriteerd met zichzelf wreef ze een verdwaalde traan van haar wang. “Het spijt me echt heel erg dat ik je niks verteld had. Het was dom en stom en ik wilde je leven niet in gevaar brengen, echt niet. Ik ben echt zo blij zo dat je het bos uitgekomen bent. Ik zou niet weten wat te doen als… als…” De woorden bleven vast haken in haar keel. Ze kreeg ze niet eens over haar lippen heen, wilde er niet eens aan denken.

“Waarom ruik je naar shampoo?” merkte Rush na een korte stilte van knuffelen op. “Overigens wil ik hier wel weg, kun je lopen?”
Haar wangen kleurden lichtelijk rood. “Ik ruik altijd zo lekker,” merkte ze op. “Maar voor de gewone mens is er ook een oplossing die douchen heet. Iets wat jij ook zou moeten doen.” Hem ging ze maar niet vertellen dat ze met iemand gedoucht had die ze nog maar net kende. “En eigenlijk niet… maar als jij hier weg wilt.” Aan zijn been te zien kon hij helemaal niet lopen. Myka maakte zichzelf los uit Rush armen en schoof naar de rand van het bed. Voorzichtig testte ze haar pijnlijke enkel uit op de grond, waarop haar gezicht onmiddelijk betrok. Als zowel Rush en zij hier niet langer wilde blijven, moest ze echter wel. Ze overwoog om Rush met bed en al de zaal uit te duwen, alleen zou dat behoorlijk de aandacht trekken, en dan kon het bed niet gebruikt worden door de volgende gewonde. Haar ogen vielen op een paar ongebruikte rolstoelen die dichtbij stonden. Gotcha. Moeizaam liet ze zichzelf op de grond zakken en hobbelde ze naar de stoelen. Nog iets waar ze morgen spijt van zou hebben, maar zorgen voor morgen waren geen problemen voor vandaag. Een vlaag van schuldgevoel bekroop haar voor haar opluchting dat er meer dan genoeg andere gewonden waren voor de verzorgenden om op te merken hoe ze een van de rolstoelen richting Rush reed. “Oke, gaat u maar zitten meneer patient.” Met enige moeite wist ze Rush in de stoel te krijgen. De fluffy deken die ze voor hem had meegenomen wikkelde ze opnieuw zorgzaam om zijn schouders heen. “Gedraag je normaal,” fluisterde ze in zijn oor, waarna ze de rolstoel richting de grote deuren duwde. Het ging een stuk langzamer dan ze allemaal zou willen. Ze kon de stoel als een soort kruk gebruiken, alleen had ze ook niet veel energie over om Rush te kunnen duwen.
”Deel 1 van Plan O is geslaagd,” zuchtte ze, toen ze eindelijk buiten de deuren waren. Als het een andere jongen dan Rush was en hij niet gewond was aan zijn been, was dit het uitgelezen moment om plaats te nemen op zijn schoot. “Waar wil je heen? Je kamer? Je moet wel echt douchen, Rush. Je bent helemaal verkleumd. Oké ja, we gaan naar je kamer,” besloot Myka. Langzaam duwde ze hem op een tergendtraag tempo verder. “Normaal zou ik aanbieden mijn verpleegsters outfit aan te trekken maar ik denk dat jij daar niet zo blij van wordt… ” Ze wilde hem vragen over Lune, of hij er over wilde praten, maar niet voordat ze ergens met meer privacy waren.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

24 april 2022 - 22:49 Tad is offline

Tad 3475

Lune Castemont

She was like the moon – part of her was always hidden away

De tijd was nog nooit zo traag voorbij gekropen. Vanaf het moment dat haar vlakke hand zijn wang had geraakt, leken seconden gelijk aan eeuwen. Een tsunami aan schuldgevoelens stortten zich over de blonde light fairy heen en het feit dat Ramsay niet direct reageerde, dreigde ervoor te zorgen dat ze genadeloos zou verdrinken. Niet langer vond Lune de liefde in zijn ogen. Op zoek naar het kleinste spoor van vergiffenis voor was ze hem zojuist had geflikt, vond ze nu slechts een kille blik vol verbijstering.
De wanhoop in haar toon zwol aan naarmate zijn stilte voortduurde. De wirwar aan emoties die door haar lijf raasden viel echter onmogelijk in woorden om te zetten en nog altijd kwam de jongen tegenover haar niet in beweging, zelfs niet toen ze voorzichtig haar vingers over zijn wang had bewogen, alsof het iets van de pijn zou kunnen wegnemen. Hoewel ze nog altijd op slechts enkele passen tegenover elkaar stonden, voelde Lune aan alles dat de kloof tussen hen met het woord dat ze uitsprak groter werd. Haar hartslag racete in haar keel en een gevoel van radeloosheid vrat haar van binnen op. Hoe kon dit gesprek zo uit de hand zijn gelopen als ze hem enkel en alleen maar had willen helpen bij het vinden van zijn zusje?
“ECHT?!” In een reflex kromp Lune haar lichaam ineen bij zijn plotselinge stemverheffing, haast alsof ze bang was dat het ditmaal zijn vuist was die haar huid zou raken, zelfs al wist ze dat dit niet zou gebeuren. Ramsay Rothberg had haar in de jaren dat ze een relatie met hem had gehad op meer manieren pijn gedaan dan hij zelf besefte, maar fysiek had hij haar nooit met een foute vinger aangeraakt. “Zeg je nu dat wat wij hadden niet echt was?!”
“N-nee, dat is niet w-w…” Ze slikte. Haperend tuimelden woorden over haar lippen, in een poging hem duidelijk te maken dat ze wel degelijk van hem hield. Koortsachtig probeerde ze na te denken over een manier waarop ze deze situatie nog kon redden, maar de enige conclusie die nu naar voren kwam, was het pijnlijke besef dat wat ze keer op keer probeerden te koesteren misschien wel helemaal niet meer te redden viel.
“Wat als houden van juist betekent dat we elkaar los moeten laten?” besloot ze uiteindelijk dan ook vertwijfeld, met een onzekere blik in haar ogen, vol angst voor zijn reactie. Diep van binnen verlangde ze naar zijn sterke armen om haar heen. Het moment van enkele minuten geleden toen ze voor het eerst in maanden tijd haar hoofd weer tegen zijn borstkas had laten rusten had haar het gevoel van thuiskomen gegeven, maar op het moment dat ze de woorden had uitgesproken voelde het alsof de deur van het huis pijnlijk hard in haar gezicht werd gesmeten.
“Is dat wat je wilt? Wil jij loslaten?” Het was alsof ze een ander hoorde praten. Een koude rilling ging over haar rug door de toon die hij aansloeg. Zijn stem klonk kil en woedend. Zijn houding was afstandelijk en het voelde alsof er geen brug ter wereld was om nog toenadering bij hem te kunnen vinden. Heel zijn harde voorkomen maakte Lune van slag. Nee. Ze wilde hem niet kwijtraken. Ze kon hem niet kwijtraken. Ze dacht niet dat ze dat zou overleven.
“I-ik…”
“Dit is nu het fucking probleem, Luun!” Opnieuw kromp ze ineen door de luidheid van zijn stem. De blondine klapte volledig dicht. Aan de grond genageld stond ze daar, op trillende benen starend naar haar ex-vriend die haar en plein public schreeuwend terechtwees.
“JIJ bent altijd degene die mij loopt weg te duwen. En dan moet IK onze relatie weer gaan lopen fixen.” Nu ze op blote voeten voor hem stond, torende hij nog verder boven haar uit dan gewoonlijk en met het woord dat hij haar toesmeet, had Lune het gevoel dat ze kleiner werd. Niet eerder had ze zich zo kwetsbaar gevoeld tegenover hem. Zijn woorden kwamen hard aan. Ze knaagden hun weg naar binnen toe en zorgden voor kortsluiting in haar hoofd. Wat als hij gelijk had? Keer op keer was zij degene die boos werd en de ergste verwensingen naar zijn hoofd slingerde die ze nooit echt meende. Hij was steevast degene die haar weer terughaalde en hemel en aarde bewoog om de plooien glad te strijken en de boel te sussen. Steeds weer was het Ramsay die een definitieve breuk wist te voorkomen. En wat deed zij? Terwijl hij niet had geaarzeld om haar – niet Gianna, maar haar – te bellen na de gruwelijkheden in het bos, verdronk zij in de ogen van een ander. Terwijl hij haar naam nog altijd als pin had voor zijn telefoon en haar foto nog altijd koesterde, had zij in een vlaag van woede elk aandenken aan hem uit haar leven gebannen.
Lune had plots het idee dat ze over moest geven. Misschien had Ramsay gelijk. Wat als zijzelf al die tijd het probleem was geweest? Er was geen moment in hun relatie geweest dat haar ex niet voor haar had gevochten. Waarom kon zij dan niet hetzelfde doen?
“Rams, ik…” Haar stem was nauwelijks hoorbaar. De krop in haar keel maakte het haast onmogelijk om nog normaal adem te halen. Gekweld zag ze hoe hij haar niet eens meer aankeek en hoe hij driftig op zijn telefoon bezig was. Ze was hem kwijt. Fysiek stond hij nog tegenover haar, maar haar beschuldigende woorden hadden hem permanent van haar vandaan gedreven. Lune voelde het aan alles en de misselijkheid ging hand in hand met een licht gevoel in haar hoofd. Hij was niet eens meer met haar, dat wist ze, maar ze kon hem niet kwijt zijn. Niet zo, ze moest…
Met een mat gevoel nam ze met trillende handen haar eigen mobiel uit haar tas in de ijdele hoop om daar het antwoord te vinden hoe ze deze situatie kon redden. De storm van berichtjes van eerder waren inderdaad van Nev geweest, maar door de waas voor haar ogen heen kon ze het nauwelijks meer lezen. Een antwoord vond ze evenmin in de appjes van Myka. De pikante foto die in beeld verscheen was overduidelijk niet voor haar bedoeld en het maakte de kille toon van de appjes van haar voormalige vriendin enkel en alleen nog maar pijnlijker. Het verwijt dat ze maakte en de vraag die de blondine haar stelde, zaaide enkel nog maar meer verwarring dan Lune had gevoeld voordat ze haar mobiel erbij had gepakt. Voor even was het alsof alles wat de kleine light fairy aanraakte, kapot ging en ze wist niet hoe ze het een halt toe kon roepen. Meer overstuur dan voordat ze haar berichtjes had gelezen, stak ze haar mobiel weer weg, zoekend naar woorden om toenadering te vinden. Ramsay was haar echter voor.
“KIJK dan, ik weet te kiezen!” Hij drukte zijn scherm in haar gezicht en verdoofd las ze de woorden dat hij het onmiskenbaar had uitgemaakt met Gianna. Haar hart sloeg een slag over. Hij koos haar. Ze opende haar mond, maar zijn boze, gefrustreerde toon verlamde haar. Dit was niet hoe ze had gehoopt dat dit moment zou voelen. “IK kies voor ons. Maar jij?!”
De beschuldiging die in zijn woorden schuilde, was gelijk aan de toon van Myks berichten. Het brak haar op, temeer omdat ze wist dat ze het in beide gevallen verdiende. Lune wilde kunnen zeggen dat ze ook voor hen koos, voor hem koos, maar het voelde als een leugen als ze niet veel eerder nog een vonk had gevoeld op het moment dat Rush bijna de afstand tussen hun lippen had overbrugd. Ramsay vocht voor hen en wat zette zij daar tegenover?
“Sorry, i-ik…” Ze kreeg de woorden niet over haar lippen, volledig uit het veld geslagen door zijn abrupte uitbarsting. Iets aan de houding van haar ex-vriend veranderde echter, alsof hij zich nu pas weer bewust werd van hun omgeving. Toen hij haar hand vastgreep, had ze niet eens de kracht om deze los te trekken. Verdoofd liet ze zich door hem meetrekken, zich welbewust van de brandende blikken om hen heen.
Het was alsof ze pas weer kon ademen toen Ramsay haar een lokaal in had getrokken en de deur achter hen had dichtgetrokken, om hen af te kunnen schermen van de aasgieren die op het drama tussen hen waren afgekomen. Waar de jongen in de zwakke schemering van de maan naar de tafels liep, bleef Lune als aan de grond genageld staan bij de deur. Haar vingers klemden zich krampachtig rond de klink, maar de kracht om er vandoor te gaan en de blikken van mensen weer te moeten trotseren had ze niet.
De kracht om weg te lopen van Ramsay had ze niet.
“Is dat echt wat je wilt? Elkaar loslaten?” De rust was wedergekeerd in zijn stem en de onzichtbare hand die haar naar de keel had gegrepen, verslapte zijn greep. Het was alsof de blokkade in haar hoofd iets afbrokkelde nu hij niet langer tegen haar schreeuwde. “Want ik weet niet of ik dat kan.” De kwetsbaarheid waarmee hij de woorden uitsprak deed haar pijn, wetende dat zij deze situatie had veroorzaakt.
“Nee,” fluisterde Lune hees. Voor het eerst sinds zijn uitbarsting had ze haar tong weer hervonden. Haar hand gleed van de deurklink. “Nee,” herhaalde ze luider en wanhopiger, “dat is niet wat ik wil. Alles behalve, maar… maakt het zelfs nog uit wat ik wil?”
In een verwoed gebaar veegde ze haar tranen weg. “Ik… het spijt me, oké? Van het slaan. Dat ik je steeds wegduw en…” Radeloos zocht de fairy naar woorden. “Wat ik wil is nooit veranderd. Jij bent overal, Rams. In mijn hoofd, in mijn dromen, in mijn verlangens. Maar niet zó. Niet op deze manier met het vreemdgaan en de ruzies en… wat ik wil kan toch helemaal niet? Ik ga nooit genoeg voor je zijn en dan begint het hele circus weer opnieuw.” Haar adem haperde. Verward schudde ze haar hoofd, alsof het haar gedachten zou kunnen ordenen. Onrustig ijsbeerde ze heen en weer.
“Dit alles – het fuckt met mijn hoofd. Jij fuckt met mijn hoofd. Mensen fucken met mijn hoofd. Ik heb het idee dat ik gek word omdat ik je niet gewoon – ... Iedereen verklaart me voor gek dat ik je niet los kan laten. Nev roept dat ik je moet loslaten. Mae. Matt. Zelfs Rainn denkt er het zijne van. Rush zegt dat je me manipuleert, bespeelt, …”
Haar stem stierf weg. De woorden van de specialist die ze in de ziekenvleugel had achtergelaten stonden nog vers op haar netvlies. Daar bij hem had het allemaal zo ongecompliceerd geklonken. Ze had aan Rush zijn lippen gehangen. Hoewel hij geen magische krachten had, had hij haar betoverd. De specialist had veilig en vertrouwd gevoeld en voor heel even was hij een baken van hoop geweest; was daar alleen Rush geweest zonder dat ze aan haar ex dacht. Maar hier, tegenover Ramsay, voelden de woorden zo fragiel en onzeker. In hoeverre kon ze uitgaan van de woorden van een jongen die haar zelf bespeelde en haar enkel zag staan wanneer het hem uitkwam? Zou hij ooit zo voor haar vechten als hoe haar ex-vriend zojuist had gedaan, temidden van iedereen die het maar wilde zien?
Nu pas creëerde Lune met een simpele beweging van haar hand een lichtbal om het zwakke maanlicht iets bij te kunnen schijnen, zoals ze zo vaak voor hen twee had gedaan. Een zachte gloed verlichtte de ruimte net voldoende om elkaar fatsoenlijk in de ogen te kunnen kijken. In een wanhopig gebaar haalde ze haar fragiele schouders op en in tweestrijd blikte ze naar Ramsay.
“Ik weet het gewoon even niet meer, Rams,” fluisterde ze verslagen. “Ik weet niet meer wie ik kan geloven. Wie ik kan vertrouwen. Of ik mijn eigen hart kan vertrouwen als iedereen zegt dat het het bij het foute eind heeft, want ik denk niet dat ik het aankan om nog een keer die… die pijn te voelen.” Verloren liet ze zich langs de muur naar beneden zakken. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen eromheen, alsof het haar zou behoeden voor een nieuwe stortvloed die zou komen. Ze sloeg haar blauwe ogen gekweld naar hem op.
“Is… dat zo verkeerd of gek? Ben ik gek?”

☾ • @ classroom w/ Ramsay • Outfit • ☾

She's imperfect but she tries

25 april 2022 - 23:24 Sev is offline

Sev 19203

RAINN 'KOVSKY'
"A spark neglected makes the mightiest of fires."

theme • 4th yr fire faerie • age unknown • in the library • w remy

Part I.
De earth faerie had hem verteld dat ze geadopteerd was. Ze was een wees, net als hij.
Voor slechts een fractie van een seconde had hij haar aangekeken met verbazing in zijn ogen. Hardop vroeg Remy zich af wat erger was: dat haar biologische ouders haar verstoten hadden, of dat haar adoptieouders haar ook niet meer wilden.
Die vraag bracht Rainn terug naar zijn eerste jaren in het St. Joseph Orphanage. Hoe klein en insignificant hij zich gevoeld had als mager, verdrietig jongetje dat geen aansluiting kon vinden en genadeloos werd gepest door alle andere kinderen. Rainn was van nature al een introvert, maar in het weeshuis trok hij zich alleen maar meer en meer terug. Liet hij zijn hoofd hangen in de hoop dat ze hem niet zouden opmerken en hem daarmee met rust zouden laten. Telde hij elke dag stilletjes het aantal keren dat ze hem vernederden, en was hij blij wanneer hij de momenten op één hand kon tellen in plaats van twee — dat waren de goede dagen.
St. Joseph was de plek waar zijn biologische ouders hem willens en wetens hadden achtergelaten. Zij hadden hem alle keuze ontnomen en hem daar gedumpt in de wetenschap dat hij op zou groeien zonder een vanzelfsprekende gezinsverbintenis. Nee, zijn ouders hadden duidelijk hun keuze gemaakt.
”Jouw echte ouders wilden je niet. Je adoptieouders ook niet. Het doet er dus niet toe wat het erger maakt,” sprak hij daarom. Hij liet zijn vingers over de diepe groeven in de stenen muur glijden. “Je hebt geen ouders nodig. Je hebt niemand nodig, Remy.”
Een korte stilte volgde. Rainn had de woorden niet uitgesproken om uitgedaagd te worden tot het herzien van zijn mening, maar desondanks ging Remy een discussie aan.
“Het is niet altijd een kwestie van niet willen,” antwoordde ze. Rainn’s lichtgrijze ogen schoten van de muur terug naar het meisje.
“Natuurlijk zijn er ouders die hun kind niet willen, of hun kind haten, om wat voor reden dat ook moge zijn, gegrond of ongegrond, maar… Soms is het een kwestie van niet kunnen," vervolgde ze. "Denken dat een kind het ergens anders beter of veiliger zal hebben, dan het bij henzelf zou kunnen hebben. Soms hebben ouders zoveel liefde voor hun kind dat ze die liever beter af zonder hen, dan slechter af met hen zien. Het is niet altijd een getekend zwart-wit beeld van houden van en haten, en willen en niet willen. Er is zoveel meer dat daar tussen in valt.”
De korte stilte die na haar uitgesproken woorden viel, werd vrijwel direct op grimmige wijze opgevuld met Rainn’s harde, spottende lach. “Jij hebt geen idee hoe ik ben opgegroeid, Ó Braonáin.”
Zij was terechtgekomen in een nieuw gezin met achterlijke non-magiërs die haar blijkbaar alles hadden gegeven wat haar hartje begeerde. Hij had nooit een familie gehad. De leidster van het weeshuis, die hij eigenhandig had omgebracht toen hij het weeshuis had laten afbranden, kwam het dichtst in de buurt. Het was te bespottelijk voor woorden dat de earth faerie durfde te insinueren dat zijn ouders hem wellicht uit liefde voor de deuren van een arm weeshuis hadden gedumpt. In de stromende regen, zonder naam, zonder warme toekomst. Als dat familieliefde was, was hij blij dat hij het nooit gekend had. Wat een grap.
“Ouders die hun kind niet willen kennen of erkennen, verdienen geen zoete verdediging," zei hij toen.
Hij gedachten keerden terug naar het weeshuis.
Het kleine jongetje van toen was zijn vuurmagie door de jaren heen blijven ontwikkelen. Hij zette de ingewanden van de dieren die hij in de tuin tegenkwam van binnenuit in brand om een controle uit te oefenen die hij nooit gekend had. Het voelde goed. Met het constante verdriet dat plaatsmaakte voor een constante woede en zijn immer ontwikkelende krachten, begon hij te omarmen dat hij inderdaad anders was. Niet langer wilde hij deel uitmaken van groepjes kinderen die hem dag in dag uit terroriseerden.
Nee, hij gaf hen gelijk.
Hij was niet zoals zij, en dat zou hij nooit worden.
Dat zou hij ook nooit meer willen. Terugkijkend op die periode, was hij als een tijger geweest die bang was voor een stel kittens.
“Iedereen heeft iemand nodig,” vervolgde Remy haar verhaal. “Mensen zijn er niet op gemaakt om constant alleen te zijn.”
”Ik ben het levende bewijs dat dat onzin is. Ik ben de sterkste faerie uit mijn jaar,” sprak Rainn met zijn koude stem, zijn ogen op haar gefixeerd. “Jezus stond in zijn eentje op uit de dood. Hem zou je ook niet vertellen dat hij anderen nodig heeft.”
”Mag ik?” Remy knikte naar zijn handen. Mocht ze wat? Een schok schoot door zijn lichaam toen ze zonder antwoord af te wachten zijn handen in de hare nam. “Vertrouw me.”
Ze duwde zijn witte handpalmen tegen elkaar met haar eigen warme, kleine handen. Tot zijn grote verbazing en nog grotere afschuw, begon ze over de dunne huid van zijn koude handen te wrijven. Haar aanraking zorgde voor een overweldigend gevoel van ongemak en verwarring dat zich een moment lang meester van hem maakte.
”Je hoeft niet koud te zijn.”
Zodra ze die woorden uitgesproken had, maakte de verwarring plaats voor een emotie die Rainn een stuk beter kende. Een vlaag van pure woede in zijn lichaam opkomen. Wie dacht ze dat ze was? Wie dacht ze dat hij was? Dacht ze werkelijk dat hij haar medelijden nodig had? Dat ze hem op deze manier kon vernederen en kleineren?!
Het was te laat voor Remy om haar handen terug te trekken toen Rainn’s ijzige ogen oranje oplaaiden. Plotseling zette een zware hittegolf zich met een oerkracht uit het lichaam van de fire faerie. De lucht rondom de twee studenten vertroebelde voor een kort moment, trillend door het plotselinge extreme temperatuurverschil dat de jongen veroorzaakt had. Rainn's zwarte haren en de stof van zijn kleding vlogen even op door de kracht van het energieveld dat razendsnel van hem af was geschoten. De allesomvattende hitte die vervolgens als een sterke, oranje aura van de fire faerie afstraalde, zorgde ervoor dat zijn irissen voor een kort moment onzichtbaar waren, verstopt achter een withete gloed.
Rainn warmde zichzelf vaak op met zijn eigen magie, maar nog nooit had hij dit gedaan met de zonnekracht die nu uit hem voortkwam. Als een soort menselijke superoven was hij uit het niets van 0 naar 1000 gegaan — en dat had de earth faerie mogen voelen. Hij had dan ook een punt te maken.
”Ik heb niemand nodig,” herhaalde hij zijn sentiment van eerder met een heldere stem, zijn gloeiende ogen gericht op de earth faerie die haar handen met een ruk had moeten terugtrekken van zijn zijn gloeiendhete huid. Dat ze beide wees waren geweest, betekende helemaal niets. Ze moest absoluut niet denken dat er een vorm van begrip tussen hen speelde nu. Integendeel. Ze leek er helemaal niets van te begrijpen. Hoe kon ze ook? Ze waren op geen enkele manier hetzelfde.
En dat wilde hij ook niet.
Rainn sloot zijn ogen om de magische straling te stoppen. Zodra hij niet langer hitte spuwde uit elke vierkante centimeter van zijn lichaam, opende hij ze pas weer. Zijn irissen kleurden weer lichtgrijs.
De fire faerie checkte niet of hij Remy had verwond met zijn vuurmagie. In plaats daarvan draaide hij zich om, om met een ferme pas tussen de rijen boekenkasten weg te lopen terwijl hij zijn zwarte haren weer secuur in model bracht. Ó Braonáin had vandaag geleerd dat blaren onontkoombaar waren wanneer je speelde met vuur.

Golden child,
Lion boy
Tell me what it’s like to conquer.

Fearless child,
Broken boy
Tell me what it’s like to burn.

ars moriendi

25 april 2022 - 23:24 Sev is offline

Sev 19203

RAINN 'KOVSKY'
"A spark neglected makes the mightiest of fires."

theme • 4th yr fire faerie • age unknown • in the ~~library~~ infirmary • w ~~remy~~

Part II.
Met zijn lichaam nog gespannen van de ongemakkelijke, beledigende situatie van zo-even, marcheerde Rainn met opgeheven hoofd en gerechte rug door de bibliotheek. Zijn woede werd enkel verder aangewakkerd toen hij las hoe onbeleefd Castemont op zijn WhatsApp-bericht gereageerd had. Ze had wel lef voor een meisje met de standvastigheid van een afgefikt luciferhoutje. Rainn was ingegaan op haar advances toen ze vlak voor de start van de zomervakantie met liefdesverdriet bij hem was komen uithuilen, enkele maanden geleden. Ze waren intiem geweest die nacht; een geheim dat ze waarschijnlijk geen ziel ooit had verteld. Hoewel hij weinig mensen kende met een zwakkere persoonlijkheid dan Lune, had het meer met hem gedaan dan hij hardop zou toegeven. Die nacht, toen de bloedmaan hoog aan de hemel had gestaan, was speciaal geweest. Nog nooit in zijn leven had hij zich één gevoeld met een ander persoon. Het voelde bijna als een type magie dat hij niet kende. Eentje die hem onbekend was, maar waardoor hij zich wel op een intense manier verbonden was gaan voelen met de ruggengraatloze light faerie, of hij dat nu wilde of niet.
Hoewel het fijn was om haar te blijven kwellen met het feit dat hij dwars door haar act heenkeek en hij haar beter kende dan ze wilde, moest hij regelmatig aan haar denken. De bijna onzichtbare sproetjes rond haar neus. De sterretjes en maantjes in haar oren. Haar diepblauwe, verdrietige ogen die zo wanhopig hun best deden om onverschillig over te komen maar waarachter zoveel schuilging. Alle emoties die ze zo voor hem probeerde te verstoppen, maar die hij moeiteloos aanhaalde. In zijn armen was ze zo fragiel als een klein vogeltje geweest. Een meisje dat zich met alles wat ze nog over had aan hem had vastgeklampt om maar niet bezig te hoeven zijn met haar eigen kwetsbaarheid. Iets daaraan had wat aangewakkerd in Rainn. Die ene nacht zorgde ervoor dat hij haar niet meer los kon laten, zo gebroken als ze was. Ze had hem nodig gehad. Was sinds die nacht zijn Lunae Lumen.
En dus belde hij Aerys.
”Callahan. Ik wil dat je uitzoekt waar Lune Castemont is,” sprak hij terwijl hij met een flinke pas door de gangen van de school liep, op weg naar de ziekenzaal. Het was tijd om de balans op te maken en te zien in hoeverre het specialistenaantal na die avond geslonken was. “Ze was onbeleefd. Gebruik je magie, zoek het uit en laat het me weten.”

To Myka Montarac:
- Ik heb wat advies voor je. Lees berichten die je typt eerst nogmaals door voordat je ze verzendt.
- Vertel me waar je rook voor nodig hebt.

To Reilly Donaghue:
- Maak alvast rapport op over vanavond voor je moeder. Ik geef je mijn aandeel morgen.

To Nevya Levan:
- De maatregelen gelden niet meer.

To Lunae Lumen:
- Lieg niet tegen mij.
- De maatregelen zijn opgeschort. Kom straks naar de wilg bij het meer.
- Je weet waar.

Met een frons kruiste hij Myka die de ziekenzaal op een slakkengangetje uitliep terwijl ze een rolstoel voor zich uit duwde. Ze had zich ontfermd over Rush, een arrogante specialist die het niet zo had op faeries, als hij de verhalen moest geloven. Wat hij dan in godsnaam deed op Alfea, was een vraag die Rainn net niet genoeg interesseerde om er ook maar een seconde langer over na te denken.
Rainn passeerde de twee en opende één van de dubbele houten deuren naar de ziekenzaal. Zo op het eerste gezicht leek het erop dat het druk was — dat was goed. Hij betrad de ruimte en leunde tegen de muur naast de ingang, zijn armen over elkaar heengeslagen. Vervolgens nam hij de ruimte in zich op.
Hij zag de jonge eerstejaars specialist Leysa praten met haar zus. Oh. Die leefde dus nog, tegen alle verwachtingen in. Het mocht een wonder heten dat hij dat bloed-irritante, brutale, talentloze kind nooit (op wat eenvoudige bedreigingen na) serieus wat aan had gedaan. Als hij in God zou geloven, zou hij Hem elke ochtend bedanken voor die prachtige dag waarop hij niet langer met haar als ‘partner’ opgezadeld werd.
Zijn blik gleed over enkele andere specialisten, waarbij de één er nog slechter aan toe was dan de ander. Hij zag bloed. Verbonden lichaamsdelen. Specialisten die moesten wachten tot er een bed vrijkwam. Het leek wel kerstavond.
Zijn ogen verschoven van de blonde prins of Linphea naar Hayden, de waterfaerie die altijd bezig was met het oplappen van anderen.
En toen schonk hij zijn aandacht aan de extraverte faerie wiens rode lokken hem al eens eerder op waren gevallen. Gek genoeg kende hij het meisje eigenlijk helemaal niet. Rainn wist alleen dat ze een jaar onder hem zat en qua karakter net zo aanwezig was als haar haarkleur. Met haar rood-gestifte lippen praatte ze aan één stuk door tegen een gewonde, duidelijk vermoeide specialist die er geen speld tussen leek te krijgen. Ondertussen hield ze zijn handen stevig vast.
Rainn's blik gleed verder door de ruimte. Verschillende faeries zaten huilend naast specialisten — of de lichamen van specialisten. Het was maar goed dat er inmiddels een nieuwe wind door Alfea waaide die het niet toeliet dat faeries hun energie tijdens gevechten verspilden aan het babysitten van specialisten. Nu de Burned Ones terug waren, was zoiets al helemaal ondenkbaar.
Even controleerde hij zijn telefoon om te zien of hij al wat terug had gekregen van Aerys. Of Lune. Zijn aandacht werd echter vrij snel getrokken toen hij iets zag in zijn ooghoek. De faerie met de lange rode haren was eindelijk even gestopt met praten. Ze had haar handen opgeheven om het water uit de kleding van haar vriend te toveren. Soepel stuurde ze de ketting aan vloeistof met enkele sierlijke bewegingen naar de wasbak. De dansende beweging van het water was net zo extravagant als het meisje dat de magie uitvoerde. Ah. Een water faerie dus. Rainn wist graag zoveel mogelijk over de magiërs in zijn school. Niet alleen omdat kennis nu eenmaal macht was, maar ook omdat het handig was om altijd iets achter de hand te hebben waarmee mensen gemanipuleerd konden worden.
Nadat het meisje een selfie had gemaakt met de specialist, keek ze plotseling zijn kant op. Rainn keek niet weg. Integendeel. Zijn blik greep de hare, en hij staarde het meisje indringend aan met een afstandelijke, bijna verveelde blik.

I'm a legend
I'm a lethal overdose
I'm a subject of your nightmare
I'm a ghost

There's only one spot on this throne
But I'll find my way up
Cause it's all I know

[ bericht aangepast op 1 mei 2022 - 17:52 ]

ars moriendi

26 april 2022 - 19:42 darkurge is offline

darkurge 3074

✴AERYS CALLAHAN✴
Light Fairy • Undecided • Year 4 • Library • with Faolan
I just wanna talk, and conversate, cause I usually just stalk and masturbate
And I finally got the courage to ask you on a date so just say yes, let the future fall into place

Part I.
Zenuwachtig bleven Aerys zijn ogen hangen op de tequila fles die hij van Gianna had gekregen. Ondanks dat zijn broertje een mind fearies was en gemakkelijk zelf kon uitzoeken wat er aan de hand was, had Faolan eerst gevraagd wat Aerys die avond zo energiek maakte. Maar Aerys wilde helemaal niet uitleggen wat voor emoties er allemaal door zijn lichaam gierden op dit moment. Gia haar plotselinge verschijning voelde als een redding, maar de air fearie verdween net zo snel als ze was gekomen. Met niemand die de bliksem kon afleiden opende Faolan opnieuw het vragenvuur.
“Ga je me nog vertellen waarom je je zojuist zo opgewonden en enthousiast voelde?” Viel zijn broertje meteen met de deur in huis. Aerys slikte. Met man en macht probeerde hij niet aan Mae te denken. Al zijn aandacht moest blijven bij de fles drank in zijn handen. Zolang hij niks van Mae in zijn verbeelding toe liet, was er een kans dat Faolan de reden van zijn opleving niet zou kunnen achterhalen. Of in ieder geval niet zo snel.
“En vertel me niet dat het Rainn was, dat geloof ik niet. Tenzij je me moet opbiechten dat je een crush op hem hebt ofzo, anders kan ik me niet voorstellen waarom hij iemand zo’n gevoel zou kunnen geven.” De veroordelende klank in Faolan zijn stem was niet te missen. Zijn broertje had Rainn niet hoog zitten en echt kwalijk kon Aerys het hem niet nemen. Maar wat Rainn en hij hadden, de manier waarop hij hem begreep... Het maakte niet uit dat iedereen hem veroordeelde voor hun vriendschap, Rainn stond dichterbij hem dan alle anderen in de school. Rainn begreep hem op een manier die anderen nooit zouden kunnen.
Aerys voelde zijn oren rood worden, maar er was niets tegen te doen. Het liefste zou hij nu verdwijnen. Volledig aan het zicht van zijn broertje onttrekken. De schaamte en zijn betrapte gezicht verbergend. Maar zelfs dan zou Faolan hem nog kunnen vinden door zijn gedachten te volgen. Want ondanks dat hij voor het blote oog niet meer te zien zou zijn, waren zijn gedachten en gevoelens nog altijd aanwezig. Overdonderd door de directe vragen en absoluut niets over Maerilyn te willen vertellen kwam Aerys tot een overhaaste beslissing. “Hij en ik brengen veel tijd door de laatste tijd.” de woorden kwamen onhandig over zijn lippen. Struikelend en ongemakkelijk door de gedachte dat deze leugen waar zou zijn, had zijn stem aarzelend geklonken. “Het is...” Aerys zijn stem haperde. Wat was het? Het was een belachelijk idee dat hij ook maar iets van romantische gevoelens kon hebben voor zijn beste vriend. Vooral wanneer zijn hart harder ging kloppen van de warmte en zachtheid die Mae uitstraalde, was de harde, kille blik van zijn beste vriend de laatste toevlucht die zijn hart ooit zou nemen. “Het is...” begon Aerys opnieuw, in de hoop deze keer wel een einde van de zin te vinden. “pril.” Maar het woord was amper te horen. Aerys zijn telefoon was afgegaan en de ringtone die speelde kon maar van één iemand zijn.
Zijn ogen vluchtig van zijn broertje afhalend nam Aerys zijn telefoon op.
“Callahan. Ik wil dat je uitzoekt waar Lune Castemont is,” De stem van Rainn voelde verlossend. Aerys zijn gedachten hoefden niet langer beschermd en aangelijnd te worden om het onderwerp Mae te ontwijken. Zijn beste vriend gaf hem een opdracht en al zijn aandacht zou gaan naar wat hem te doen stond voor de fire fearie aan de andere kant van de lijn. “Ze was onbeleefd. Gebruik je magie, zoek het uit en laat me het weten.” Aerys zei niets. Hij hing op en duwde zichzelf van de tafel af waar hij op had gezeten.
Onrustig schoten zijn ogen van zijn schoenen, naar Faolan, naar de fles tequila en toen naar de lange gang die door de bibliotheek liep. Hij moest Lune zoeken.
“We bellen veel,” Zei Aerys toen. Verder bordurend op het slappe verzinsel dat Rainn en hij meer zouden zijn dan goede vrienden. “Ik moet... ik ben zo weer terug.” Nog voordat Faolan kon protesteren baande Aerys met grote passen zijn weg richting de uitgang van de bibliotheek. Eenmaal hij aan zijn broertjes zicht was onttrokken begon hij zelfs te rennen; vluchtend voor de krachten die zijn broer bezat en uit angst dat hij toch iets zou oppikken van zijn dromen over Maerilyn.
Met een gejaagde ademhaling en zich schuldig voelend tegenover zijn enige familielid hier op de school, hield Aerys halt in een lege gang. Hij wilde helemaal niet tegen Faolan liegen... maar als hij zou weten van Mae.. als hij ook maar íets zou weten van Mae.. dan zou hij alles weten. Zijn broertje zou kunnen zien hoe Aerys de prachtige engel volgde in de ochtenden, hoe hij met haar mee liep naar haar lessen en aan de eind van de dag zag hoe ze in slaap viel. Zijn broertje zou alles weten van de ongezonde affectie die hij voor haar voelde en dan... dan kwam nog het ergste. Dan zou hij erover willen praten. Maar Aerys wilde er niet over praten. Wat Mae en hij hadden was tussen hen. Niemand zou kunnen begrijpen hoe perfect ze in elkaar pasten. Zelfs Mae wist het nog niet eens! Alleen hij had gezien hoe zij tweeën feilloos op elkaar afgestemd waren.
Er klonken stemmen en een groepje jongerejaars kwam voorbij. In de hoop zo normaal mogelijk over te komen nam Aerys een grote slok van de tequila die hij vasthield. Dat was vast wat andere jongens ook aan het doen waren. Asher en Xavier ofzo. Meteen door feesten, nu het gevaar was geweken. Maar de substantie prikte onaangenaam in Aerys zijn keel en toen de deur van de bibliotheek open ging liet hij de fles geschrokken uit zijn vingers glippen. Plots was hij omringd door scherven en zijn schoenen werden nat van de alcohol. Met zijn handen tegen de muur achter zich begon hij te lopen. Waarom was alles zo’n zooitje vanavond? Zijn vingers bleven langs de stenen bewegen en met een beklemmend gevoel op zijn borst zocht Aerys naar de schaduwen waar hij zo naar verlangde. Weg van alles en iedereen. Weg van de andere leerlingen. Alleen in zijn schaduw dimensie. Met een borstkas die steeds sneller begon te bewegen en een hoofd dat vol leek te stromen met angstige gedachten versnelde Aerys zijn pas. Onhandig plaatste hij zijn voeten steeds sneller naast elkaar, als een krab vluchtend voor een hongerige vogel. De zijwaartse bewegingen waren absoluut niet efficient, maar met de muur achter zich voelde hij zich ten minste nog enigszins beschut.
Eindelijk aangekomen in het donkere uiteinde van de gang sloot Aerys zijn ogen. Het verlossende gevoel kwam snel en de zorgen in zijn hoofd verdwenen. Zijn lichaam ging op in de duisternis. Voor elk ander zou de gang er leeg uit zien. Onheilspellend wellicht. Maar voor Aerys was de leegte, de stilte en zijn onzichtbare aanwezigheid het enige wat hem rust zou kunnen bieden in deze stressvolle nacht. Faolan zijn vragen deden er niet toe op dit moment. Voor heel even leek Aerys niet te bestaan. Als een stille toeschouwer kon hij zich door de school begeven. Op zijn gemak kon hij iedereens acties in aanschouwen, rustig de tijd nemend om een gepaste reactie te bedenken op alles en iedereen die iets van hem vroeg en wilde. Zolang Aerys onzichtbaar was, was hij veilig.
Waarom Rainn iets van Lune moest kon Aerys niet bedenken. Het meisje was onbeschoft geweest, dat had Rainn gezegd. Maar waarom had Rainn überhaupt contact met haar? Hij had zijn beste vriend nog nooit over de blondine horen praten. Soms had Aerys zelfs het gevoel dat Rainn meisjes niet kon zien. Op dezelfde manier dat hij nu niet zichtbaar was voor de andere studenten, leken meisjes onzichtbaar te zijn voor de fire fearie met wie hij zo graag omging. Deden hun mooie, lange haren, hun hoge, lieve stemmen en doordringende ogen dan niks met hem? Waarschijnlijk niet op dezelfde manier waardoor Aerys er door betoverd kon raken. Maar het maakte niet uit wat de reden was achter Rainn en Lune hun contact. Blijkbaar had het meisje zijn beste vriend gekwetst en als Aerys iets voor hem kon betekenen dan deed hij dat graag. Zelfs wanneer hij zich niet kon inbeelden hoe Lune, wie hij kende als een vriendelijk en zachtaardig meisje, Rainn gekwetst kon hebben.
Voorzichtig de andere studenten ontwijkend liep Aerys door de gangen. Zijn ogen zochten Lune , maar waar moest hij beginnen? De school was groot en in tijden niet zo chaotisch geweest als vannacht. Het meisje kon overal zijn en Aerys kon het niemand vragen. Aan de telefoon had Rainn geklonken alsof het dringend was, dus te lang wachten op een antwoord wilde hij zeker niet. Wat was Lune aan het doen... Waar was ze.. En met wie? Het leek haast een onmogelijke opgave, maar Aerys had inmiddels zoveel ervaring met zijn onzichtbare speurwerk dat hij wist dat uiteindelijk iedereen gevonden kon worden. Mae was ook nog nooit onvindbaar geweest en dat zou Lune dus ook niet zijn.
Nergens op de gangen waren de blonde haren van de kleine light fearie te vinden. Op de ziekenzaal waar Aerys haar eerder had gezien met Rush was ze niet meer. De jongen waarmee het meisje zo intiem had gezeten werd nu weggerold door Myka en te oordelen naar zijn gezicht vond hij het niet heel leuk. Ook de feestzaal, eetzaal en het zwembad waren niet het toevluchtsoord voor de blondine op deze warrige avond. Aerys checkte de tijd op zijn horloge; hoe lang was het geleden dat Rainn had gebeld? Het gejaagde gevoel dat hij eerder had ervaren tijdens Faolan zijn vragenvuur keerde terug. Als hij Rainn niet op tijd kon berichten, dan zou ook zijn beste vriend vragen gaan stellen en wellicht zelfs teleurgesteld in hem zijn.
Officieel was rennen off limits wanneer Aerys zich in het schaduwland bevond, maar het waren desperate times. Terwijl hij door de gangen rende en zijn ogen gretig zochten naar Lune Castemont vond Aerys zichzelf ineens in de aankomsthal van de school. Het was er druk en hij moest zijn best doen om alle gewonde specialisten te negeren, maar de schuld en pijn die hij voelde bij de aanblik van hun verwonden was lastig om weg te wuiven. En daar was ze. Het kleine blonde feetje en de lange blonde haren waar hij naar op zoek was geweest werden weggeleid door de ruimte. Ze leek te worden meegetrokken door een hand en een figuur die Aerys niet kon zien. Met gefronste wenkbrauwen en zijn ogen samenknijpend volgde hij haar door de menigte. Volledig in zijn focus botste hij bijna tegen iemand op, wilde zich verontschuldigen, maar sloeg nog net op tijd zijn hand voor zijn mond.

26 april 2022 - 19:44 darkurge is offline

darkurge 3074

Part II.
In de korte tijd dat hij zijn ogen van Lune had afgehaald leek het meisje te zijn verdwenen. Alsof zij, net zoals hij, was onttrokken aan het zicht van alle anderen. Het zou kunnen. Ze was net zoals hem... Een paar onzekere passen door de ruimte en Aerys kon opgelucht ademhalen. Hij zag nog net hoe het meisje in het zwarte rokje en topje in een van de klaslokalen verdween. Dit keer beter oplettend dat hij niemand omver liep volgde Aerys haar. De deur van het klaslokaal sloeg dicht en Aerys’ moed zakte bijna in zijn schoenen. Zich door muren begeven kon hij niet. Nog niet. Ook al zou Maerilyn hem dat ooit in de toekomst leren, op dit moment had hij daar niks aan. Lune was verdwenen door een deur welke hij onmogelijk kon openen om ook naar binnen te stappen. Maar Rainn teleurstellen kon hij ook niet. De ramen waardoor het licht van de gang in de lokalen scheen was simpelweg te hoog om door heen te kijken. Als Mae al de zijne was geweest dan...
Maar Aerys wilde zichzelf niet laten afglijden. Fantaseren over Mae moest worden uitgesteld tot na deze vreselijke avond. De enige optie die hij had was zo primitief, zo niet magisch, dat het bijna belachelijk was. Maar het was het enige wat hij kon doen. Aerys plaatste zijn oor aan de deur en luisterde in stilte naar alles wat zich binnen in het klaslokaal afspeelde.
“Ik… het spijt me, oké? Van het slaan. Dat ik je steeds wegduw en…” klonk de radeloze stem van de light fearie. Het was haast onverstaanbaar. In een poging meer te kunnen opvangen van het gesprek dat werd gevoerd drukte Aerys één oor dicht. “Wat ik wil is nooit veranderd. Jij bent overal, Rams. In mijn hoofd, in mijn dromen, in mijn verlangens. Maar niet zó. Niet op deze manier met het vreemdgaan en de ruzies en… wat ik wil kan toch helemaal niet? Ik ga nooit genoeg voor je zijn en dan begint het hele circus weer opnieuw.” Het werd stil. Ze was met haar ex-vriend, dat was inmiddels wel duidelijk. Rams kon maar één persoon zijn. Aerys zijn hart was plots omringd door een gekweld gevoel. Lune haar stem deed pijn. Nevya die hem had bedrogen met Xavier had hem meer gedaan dan Aerys ooit had gedacht. Helemaal nu zijn ex zo slecht over hem had gesproken tegenover Rainn vanavond. Was hij echt zo onbelangrijk en zo nietszeggend voor haar? Afgedwaald in zijn eigen gedachten en gevoelens was Aerys bijna vergeten te luisteren, maar Lune haar verslagen stem haalde hij weer bij de les. “Dit alles – het fuckt met mijn hoofd. Jij fuckt met mijn hoofd. Mensen fucken met mijn hoofd. Ik heb het idee dat ik gek word omdat ik je niet gewoon – ... Iedereen verklaart me voor gek dat ik je niet los kan laten. Nev roept dat ik je moet loslaten. Mae.” Aerys zijn hart maakte een sprongetje. “ Matt. Zelfs Rainn denkt er het zijne van. Rush zegt dat je me manipuleert, bespeelt, …” Lune haar stem stierf weg. Een stilte volgde en meelevend met de light fearie hield Aerys zijn hart vast naar de woorden die zouden volgen. Hij wilde niet dat de jongen die zich in de ruimte met Lune bevond haar hart zou breken, maar een partner die je bedroog... Niemand verdiende dat, wat er ook was voorgevallen in de relatie van die twee, vreemdgaan hoorde niet in een relatie thuis. “Ik weet het gewoon even niet meer, Rams,” De stem van Lune werd steeds zachter. “Ik weet niet meer wie ik kan geloven. Wie ik kan vertrouwen. Of ik mijn eigen hart kan vertrouwen als iedereen zegt dat het het bij het foute eind heeft, want ik denk niet dat ik het aankan om nog een keer die… die pijn te voelen.”
De stem van Lune verdween en kwam niet meer terug. Of het gesprek daarmee ook beëindigd was, wist Aerys niet. Verward door de waarheid in Lune haar woorden zette Aerys een paar verdwaasde stappen bij de deur vandaan en zocht zijn toevlucht in een afgelegen gang. Daar bleef hij staan. Wat hij zojuist had gehoord was zo intiem geweest, zo kwetsbaar en zo, oh zo herkenbaar. Ergens voelde het als verraad, om een vriendin zo af te luisteren op zo’n persoonlijk moment. Laat staan deze informatie delen met zijn beste vriend.
Rainn.. de jongen met de meest kille blik die Aerys ooit had gezien. Rainn zou niets kunnen begrijpen van de gevoelens die Lune zojuist had geuit en welke hij bij vlagen zelf ook had gevoeld. De twijfels die werden getrokken bij de vriendschap die hij met zijn beste vriend onderhield.. Faolan’s afkeuring van Rainn.. Nevya haar vreemdgaan... De afwijzing van de populaire meisjes.. De absolute warboel in zijn hoofd, waarbij Aerys niet meer wist wie hij moest geloven en wie niet, had hij terug gehoord in Lune haar verhaal. Het enige wat hem onderscheidde van de light fearie was de focus, de aandacht en de liefde die hij had voor Mae. Door aan haar te denken, haar te volgen, wist Aerys waar hij thuishoorde. Bij wie hij thuishoorde. Zijn liefde voor Maerilyn maakte logisch wat zonder haar een warrige en ongeregelde wereld zou zijn.
Langzaam haalde Aerys zijn telefoon tevoorschijn. Zijn spell was inmiddels gelift. Iedereen die langs zou lopen zou hem hier kunnen zien staan. Met een verwarde blik in zijn ogen en met een verslagenheid in zijn schouders. Inmiddels had Nevya gereageerd. Het ging niet goed met haar. Voor een kort moment bleven Aerys zijn vingers zweven boven zijn scherm, maar hij wilde zijn ex iets vragen. Alleen niet meteen. Niet direct. Dat durfde hij niet.

To: Nevya
Zelfde.
Oh, ja, vorige week. Dat is oke.
Hee, Nev, mag ik je iets vragen?

Verder waren er geen berichten.
Het moment dat hij aan het uitstellen was kon hij niet langer uit de weg gaan. Hij zou Rainn moeten berichten over wat hij had gezien en gehoord, maar hoe... Hoe viel samen te vatten wat Lune achter die deur allemaal had geuit tegenover haar ex-vriend? Het ook maar proberen te herhalen zou geen eer doen aan de eerlijkheid en kwetsbaarheid van haar woorden. En dan was er nog een gevoel van schaamte en schuld. Want wat zei het over hem als hij dit zo maar klakkeloos aan zijn beste vriend zou doorspelen? Zonder te weten wat Rainn met die informatie zou doen.. Maar aan de andere kant, te oordelen naar Lune haar woorden, was zijn beste vriend op de een of andere manier op de hoogte van de situatie. Zelfs Rainn denkt er het zijne van
“Hee,” Begon Aerys met praten. “Lune was met haar ex, Ramsay Rothberg, het jongere broertje van Isla.” vertelde Aerys, die de jongen zelf alleen maar kende als de jongere sibling van zijn goede vriendin. “Het klonk niet zo gezellig. En ze had het over jou.” Aerys haalde zijn vinger van de opnameknop af. Het spraakbericht werd verzonden. Met een bonzend hart drukte hij opnieuw op record. “Waar ken je haar van?” Het voelde vreemd om zo’n directe vraag aan zijn beste vriend te stellen, maar Aerys begreep niks van de context van de woorden die hij had gehoord. Wanneer spraken Rainn en Lune elkaar ooit? En waarom hadden zowel Lune als Rainn er beiden nooit met één woord over gerept.

To: Lune
Hee.
Vannacht is zwaar.
Ik ben altijd een luisterend oor.
Als je wilt kunnen we samen ontsnappen.
Onzichtbaar en onvindbaar voor de rest van de school.
Je hoeft het maar te zeggen.

***

“Oke,” Was het eerste wat Aerys zei eenmaal hij zijn broertje weer had teruggevonden tussen de hoge boekenkasten. De bibliotheek was inmiddels wat drukker geworden. “Ik denk dat ik nu niet meer weg moet.” Op zijn terugweg had Aerys een nieuwe fles tequila gehaald uit de feestzaal. Deze had weliswaar een ander label, maar hij hoopte dat het aan Faolan zijn oplettende oog zou ontsnappen “Maar.. heb jij een crush?” Vroeg hij snel, waarna een gehaaste slok van de tequila volgde. “Aangezien je daarover begon, wil je mij iets vertellen?”

[ bericht aangepast op 26 april 2022 - 19:46 ]

26 april 2022 - 21:09 LordJohn is online

LordJohn 10837

Aoife O'Malley

18 — year 1 — light fairy — undecided — outfit — infirmary — Ronan

I wrote some words and then I stared at my feet

became a coward when I needed to speak

'Ik weet het. Misschien heb ik het je te rooskleurig voorgesteld of zo. Vorig jaar was het niet zo, maar daar heb jij natuurlijk weinig aan.' Ronan leek oprecht te zitten met deze gebeurtenissen. Aoife zelf ook, maar niet op die manier. Ronan had ook niet kunnen weten dat dit jaar het hele schoolsysteem op de schop zou gaan en dat de burned ones een comeback zouden maken. Niemand vond het leuk, maar haar beste vriend kon er echt niks aan doen.
Aoife gaf Ronan een klein stootje tegen zijn arm aan en leunde toen tegen haar beste vriend aan. Ze was blij dat ze hem had, want zonder hem had ze deze laatste weken écht met geen mogelijkheid overleefd. Het liefst kroop ze de hele dag in bed. Nóg liever ging ze naar huis, waar ze bij haar vader, Cillian en Aidan kon blijven. Carson zou dan ook wel meegaan. Hij wilde die burned ones maar al te graag afschieten.
'Ja, tuurlijk!' reageerde Ronan uiteindelijk op haar vraag. 'Zullen we richting de ziekenboeg gaan?' stelde hij uiteindelijk voor en Aoife knikte meteen, greep zijn hand vast en trok zich omhoog.
'Kom,' zei ze. Ze haakte haar arm in die van de water fairy naast haar en ze liepen in een redelijk tempo richting de ziekenzaal. 'Wacht.' Halverwege een gang hield ze ineens stil en ze greep direct naar haar telefoon. Geen antwoord van Leysa en ook nog niks van Carson. Ze had hem eerder op de avond al een bericht gestuurd, maar daarop had ze nog steeds geen reactie. Ze tikte direct meerdere berichten onder elkaar. Misschien zouden ze hem in de ziekenzaal tegenkomen, maar ze wilde zeker weten dat ze er alles aan had gedaan om hem te bereiken. Nadat ze alle appjes had verstuurd en haar oudere broer had herinnerd aan hun andere broers en hun vader, borg ze haar telefoon weer op. 'Sorry, ik moest Carson nog een keer appen,' mompelde ze, voor ze haar arm weer in die van Ronan haakte en ze hun weg naar de ziekenzaal vervolgden. De gangen in de buurt van de ziekenboeg waren drukker dan net. Van haast alle kanten kwamen specialistenduo's naar binnen, de een meer gewond dan de ander. En ze zag zelfs andere uniformen. 'Waar komen zij vandaan?' vroeg Aoife verbaasd. Ze herkende ze niet. Ze maakte zich geen illusies dat ze iedereen op school kende, maar de uniformen waren niet zoals die op Alfea.
Kort keek ze toen opzij naar Ronan, die ook op zijn telefoon bezig was. 'Zeg maar hoi tegen Hayden,' glimlachte ze toen. Ronan hoefde niet eens te zeggen met wie hij appte. De blik op zijn gezicht was genoeg.

To: big bro Carson 💕
Carson, waar ben je?
bijna iedereen is terug maar ik kan je niet vinden
please app me als je binnen bent ok?
en app papa en Cillian en Aidan ook, ze zijn ongerust
ik ben met Ronan, ga richting de ziekenzaal
xxxxxx

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Index RPG Actieve Topics Zoek