[RPG • 250] Alfea College • speeltopic II - Speeltopics

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen mikaelsondaddy maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

Lang had Carson met Isla op de vloer gezeten. gehuild en gepraat. Alle emoties van de avond waren besproken, alle zorgen gedeeld en Carson had Isla een luisterend oor geboden terwijl ze dit deed. De brunette had het zwaar gehad buiten, met de moord op haar ouders nog vers in het geheugen en een broer en zus die onbereikbaar waren door het falende communicatie systeem. Gelukkig waren ze allebei veilig en heel terug op school en bevonden er, voor zover Carson wist, onder de overleden specialisten geen vrienden of bekenden van Isla. Helaas waren er genoeg klasgenoten die wel geliefden verloren hadden tijdens de aanval. Het was duidelijk dat Alfea de traditionalistische specialisten-training benodigde om dit soort tragedies in de toekomst te kunnen voorkomen. Hopelijk pakte Aoife haar nieuwe lessen ook goed op. Met haar licht magie was ze kwetsbaar tegen de Burned Ones en ze moest zichzelf kunnen beschermen als Carson er niet was.
      Zelf had Carson niet veel losgelaten over zijn gevoelens. De afgelopen twee weken had hij niemand verteld over zijn terugval, ondanks dat hij de grootste moeite had met clean blijven. Het was een domme fout geweest, een moment van zwakte, dat hem in deze situatie had gekregen. Het zou geen tweede keer gebeuren en Carson wilde niet dat vrienden en familie zich onnodig zorgen om hem maakte, wilde niet dat zijn vader hem alsnog van school haalde.
      Het Halloween feestje van vanavond maakte hem dan ook nerveus. Drugs zou waarschijnlijk rijkelijk vloeien en veel zelfcontrole van Carson vragen. Misschien wel te veel. Nee, zo mocht hij niet denken. Zolang hij afstand hield van de donkere hoekjes van Alfea, waar de leerlingen zich meestal verstopten om te gebruiken, moest het goedkomen. Als Carson bij Mari of een andere vriend in de buurt bleef, kon hij niet afdwalen naar zijn oude, vertrouwde plekken. Het was belangrijk dat hij de zaal niet verliet en zijn alcoholconsumptie onder controle hield. Voormalige vrienden die hem van alles gingen aanbieden moest hij weigeren. Carson moest zich aan deze regels houden en dan zou de avond foutloos verlopen.
      Op het Halloween feest aangekomen realiseerde Carson zich al snel dat hij een van de weinigen was die zich meer op het ‘glitter’ dan het ‘gore’ gedeelte van het thema had gefocust. Ach ja, misschien won hij daarmee wel de prijs voor meest-originele-kostuum. Waarschijnlijk niet hoor, maar een jongen kon dromen. Langzaam speurden Carson’ ogen de ruimte af, opzoek naar Mari, met wie hij had afgesproken. Hij vond haar eenzaam in het midden, niet goed op haar plek lijkend. Tijd voor Carson om de reddende prins op het witte paard te spelen.
      Onderweg naar Mari viel zijn blik op een dame die ondergedompeld was in bloed: Ember. Als een soort geautomatiseerde reactie rolde Carson met zijn ogen. Waarom moest zij altijd het middelpunt van de aandacht zijn? Het maakte het lastig aan haar te ontkomen, terwijl hij juist niets liever deed. Ten minste, zolang hij nuchter was en er geen feest plaatsvond. Ember en Carson wisten dondersgoed wat er gebeurde wanneer dit wel het geval was. Het was iets waar hij de redhead maar al te graag aan herinnerde, tot grote irritaties van haar.
      “Hé Mariposa,” begroette Carson de blondine zodra hij bij haar aangekomen was. Een snelle kus op de wang volgde, waarna hij haar hand vastpakte en haar door de dansende menigte heen begeleidde richting de dranktafel. “Wat wil jij?” vroeg hij aan Mari, terwijl hij voor zichzelf een biertje pakte. Daarna schoot zijn blik opnieuw naar Ember, die nog altijd zichzelf alleen aan het vermaken was, en besloot hij om haar eens plagend te herinneren aan hun gedeelde geschiedenis. Binnen enkele minuten had hij een aantal berichten terug. Er verscheen een plagende grijns op Carson’s lippen. Ember op de kast proberen te jagen was een van zijn favoriete naschoolse activiteiten. Zeker nu ze geen partners meer waren en hij het niet meer tijdens trainingen kon doen.


Carson had zijn telefoon weer weggestopt en zijn vrije arm om Mari’s middel gewikkeld. Hij had het meisje dicht tegen hem aangetrokken. “Zullen we zo dansen?” vroeg hij fluisterend in haar oor, terwijl hij haar met een opgetrokken wenkbrauw aankeek. Nonchalant nam hij een slok bier uit zijn fles. Toen voelde Carson het. Alsof een onbekende, ongeziene kracht de controle over zijn hand overnam. Het was niet alsof het hem zeer deed, alsof er een honderdtal naalden door zijn bloed stroomden. Het voelde vooral gewoon raar en ongewenst, als een soort schending van zijn privacy. Het was Ember’s wraak. “Verdomme,” siste hij tegen niemand in het bijzonder, terwijl hij zijn vingers stevig geklemd hield om het flesje.
      Carson probeerde haar met tevergeefse pogingen uit zijn lichaam te jagen, maar hij had nooit geleerd om bloedmagiërs te weren. Hij kon alleen maar hulpeloos toekijken hoe Ember een voor een de vingers rondom het bierflesje weghaalde. Tot dat het met een harde klets op de grond uiteenspatte. De inhoud van de foes gutste over zijn en Mari’s schoenen heen. Meteen daarna was het gevoel van overname verdwenen. Om hen heen waren een aantal leerlingen verschrikt weg gesprongen en Carson’s lippen waren vervormd tot een rechte lijn. God, wat haatte hij die duivelse trut. Hij hoopte dat ze stikte in haar bloed of het eerste drankje dat ze pakte.
      Carson’s hoofd bewoog naar de richting waar hij Ember voor het laatst had gezien en vond haar ogen die recht naar hem staarde. Onbeschaamd stak hij zijn middelvinger uit. Dat was het minste wat ze verdiende. Al kon hij veel meer ook niet doen. Hij was geen fairy, kon alleen maar overweg met zijn wapens en daarmee kon hij bepaald niet Ember verwonden. “Die kut fairy’s ook altijd,” mompelde Carson zachtjes, terwijl hij zijn voet schudde om het meeste bier er vanaf te krijgen. Hij staarde Mari weer aan. “Sorry, ik bedoel daarmee niet jou. Alleen mensen zoals Emby die hun magie voor slechte doeleinden gebruiken. Je hebt nog een dans van me te goed, of niet?” zei Carson vervolgens tegen Mari. Hij pakte het meisje weer bij de hand vast en liep weg bij de tafel. Een of andere water fairy kon de gemaakte zooi makkelijk opruimen met hun magie toch?