[RPG • 250] Alfea College • speeltopic - Speeltopics

14 nov 2021 - 14:00 reguluswife is offline

ALFEA COLLEGE
"Discomfort Is Where Growth Lies."

STORYLINE

Alfea College is een school die zich richt op het verder ontwikkelen van fairies en specialists. Sinds het ontstaan van de school zijn er twee verschillende meningen over de manier van lesgeven. Voor zover bijna iedereen zich kan heugen is dit de afgelopen tientallen jaren voornamelijke op de moderne manier gebeurd. De traditionele manier was de doofpot ingestopt, dacht men.
Halverwege het vorige schooljaar was er de eerste waarneming van een Burned One sinds tientallen jaren. Hoewel hier eerst over gedacht werd als een unieke verschijning, namen de hoeveel waarnemingen toe naarmate de maanden vorderden. Voor een kleine groep nog bestaande traditionalists werd het steeds duidelijker dat de moderne manier van werken een te klein effect had op het terug dringen van de grote aantallen Burned Ones en andere dreigingen. Een week geleden heeft deze groep het regime op Alfea onder dwang overgenomen. Per direct zijn er nieuwe regels ingevoerd.

rollentopic • praattopic • speeltopic • story • spreadsheet

PERSONAGES

Ladies
♀ Myka Montarac - 19 - 2 - specialist - U - Neaira
♀ Nevya Levan - 20 - 3 - air fairy - T - Neaira
♀ Remy Ó Braonáin - 20 - 3 - earth fairy - U - Neaira
♀ Gianna Pretorius - 20 - 2 - air fairy - T - Neaera
♀ Eileen Madsen - 19 - 2 - water fairy - M - glowfaery
♀ Phyre Falconsky - 21 - 3 - fire fairy - M - Sionnach
♀ Isla Rothberg - 22 - 4 - specialist - M - Sionnach
♀ Maerilyn of Linphea - 21 - 3 - earth fairy - M - Enjoy_20
♀ Cassia Laiken - 20 - 3 - mind fairy - U - Enjoy_20
♀ Aiofe O'Malley - 18 - 1 - light fairy - M - Laufeydottir
♀ Lune Castemont - 20 - 3 - light fairy - U - Tad
♀ Leysa Rothberg - 18 - 1 - specialist - M - Starsight
♀ Nerissa Ajax - 20 - 3 - specialist - U - Lerwick
♀ Ember Hayes - 20 - 3 - water fairy - U - calice

Gentlemen
♂ Ramsay Rothberg - 20 - 3 - specialist - M - calice
♂ Aerys Callahan - 22 - 4 - light fairy - U - calice
♂ Rush - 20 - 3 - specialist - T - calice
♂ Bruno Castillo - 22 - 4 - specialist - M - calice
♂ Deimos Laiken - 22 - 4 - specialist - U - Neaera
♂ Perseus Montarac - 21 - 3 - specialist - M- Neaera
♂ Leander Madsen - 19 - 2 - specialist - M - RadioTapok
♂ Faolan Callahan - 20 - mind fairy - T - RadioTapok
♂ Caelan Haywood - 22 - 4 - specialist - T - Lunation
♂ Dante Parrish - 20 - 3 - fire fairy - M - Lunation
♂ Týr Pedersen - 22 - 4 - fire fairy - M - Laufeydottir
♂ Asher Dugray - 23 - 4 - specialist - M - Normandy
♂ Rainn Kovsky - 22 - 4 - fire fairy - T - Normandy
♂ Dorian Castemont - 22 - 4 - specialist - M - Neaira
♂ Reilly Donaghue - 21 - 4 - air fairy - T - Starsight
♂ Ronan Faughn - 19 - 2 - water fairy - M - Lerwick
♂ Xavier Castillo - 21 - 4 - specialist - T - Tad

CHARACTER WHEREABOUTS

REGELS

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen Neaira en Neaera maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

[ bericht aangepast op 30 maart 2022 - 15:13 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

1 maart 2022 - 20:48 Kobyla is offline

Kobyla 19254

Faolan Callahan

19 — Mind Fairy — Traditionalist — With Aerys — in the library

❝ I am awake. Please respect my privacy during this difficult time.❞

Na een vlugge blik op zijn broer geworpen te hebben, masseerde Faolan zijn slapen. In zijn poging om andermans gedachten en emoties zo veel mogelijk uit zijn hoofd te houden, was er een knallende hoofdpijn komen opzetten. Hij had de stiekeme hoop deze weg te kunnen masseren, maar hij wist ook wel dat dit slechts een tijdelijke verlichting van de pijn was. Op het moment dat Aerys zich weer naar hem toe draaide, liet hij zijn handen op zijn schoot vallen. Hij wilde ook weer niet te veel aan zijn broer tonen hoe ellendig hij zich eigenlijk voelde. Toch klonk er iets van door in zijn antwoord, al nam dit vooral de vorm van nonchalance aan. Momenteel had hij ergere dingen aan zijn hoofd dan de specialisten die buiten moesten vechten, hoe zelfzuchtig het ook was. Hun pijn voelde hij nu niet, de zijne wel.
Toch probeerde hij nog een beetje een fatsoenlijk antwoord te geven, één dat Aerys hopelijk gerust zou stellen. Het luchtte hem dan ook op om een glimlach op zijn gezicht te zien. Door zijn hoofdpijn heen glimlachte hij dan ook terug om zich dan weer terug proberen te trekken. Hopelijk zou wat meditatie helpen om alles en iedereen buiten te sluiten, zou hierdoor de pijn ook verminderen. Hij nam dan ook een geriefelijke houding in zijn stoel aan, maar enkele seconden na hij zijn rust dacht gevonden te hebben, doorbrak Aerys de stilte weer. Met wat moeite wist Faolan een antwoord te formuleren, welke hij dan ook zachtjes uitsprak. Dit kwam alleen niet slechts door de hoofdpijn, maar ook door de inhoud.
'Nee, ik snap het ook niet,' was zijn broer het met hem eens over het gebrek aan inzet van de fairies. Niet iedere fairy was even geschikt in het gevecht tegen de Burned Ones, maar er zaten zeker enkelen tussen die veel meer schade konden aanrichten onder deze wezens dan een specialisten duo. Het was goed om te weten dat zijn broer het wat dat betreft met hem eens was. Het was hem de afgelopen tijd dan ook opgevallen dat Aerys steeds meer met Rainn rondhing en ergens vond hij dit zorgwekkend. Hij keek zelf ook op tegen de sterke vuurfairy, maar de jongen had iets dat hem ook afstootte. Wat hem ongeschikt maakte als gezelschap, hoe fantastisch zijn magie ook was. Dat Aerys juist naar hem leek toe te trekken, was vreemd. Misschien moest hij hier binnenkort toch maar naar polsen. Alleen niet nu, niet nu zijn broer duidelijk in de stress was.
Aerys was weer naar buiten gaan staren en Faolan nam het moment om weer een poging tot meditatie te doen. Hij had gewoon die rust nodig nu, hij moest al die schreeuwende, wanhopige stemmen zijn hoofd uit krijgen. Heel even vond hij kalmte, kreeg hij zijn hoofd volledig leeg. Wat een rust, heerlijk. Tot er opeens een schok van opwinding door hem één ging, een emotie die absoluut niet hem toebehoorde. Wel tot een naast iemand gezien de kracht ervan en verrast keek hij op naar Aerys. Niemand anders zou door zijn meditatie heen kunnen breken, ook al was dit ongewenst.
Faolan keek toe hoe zijn broers blik aan zijn telefoon gelijmd leek te zitten. De blik die hij vluchtig toegeworpen kreeg, vind hij op en vragend trok hij een wenkbrauw op. Voor nu negeerde Aerys hem echter en begon hij al gauw driftig een berichtje te typen. Oké, interessant. Voor heel even liet de hoofdpijn zich naar de achtergrond verdringen. Misschien was het dan toch beter om het gesprek met zijn broer aan te gaan, het leek in ieder geval iets te doen voor hoe hij zich voelde. Al kon het misschien ook zijn dat hij zich nu op zijn broers opwinding voedde en daarom even geen pijn meer voelde.
'Iets interessants aan de hand?' vroeg hij dan ook, nieuwsgierig naar wat Aerys blijkbaar zo blij maakte in deze ellendige uren. 'Je weet dat ik dit niet bewust doe, maar ik kreeg een gevoel van opwinding van je door.' Hij wist dat als hij echt wilde, hij in Aerys hoofd zou kunnen kijken naar de oorzaak, maar het voelde niet goed om dit bij zijn eigen broer te doen. Daarnaast hoorde hij het antwoord veel liever uit zijn mond komen. Het was beter als Aerys hem iets vrijwillig vertelde.

2 maart 2022 - 17:22 darkurge is offline

darkurge 3074

☩ RAMSAY ROTHBERG ☩
Specialist • Modernist • Year 3 • Mood • Woods • with Caelan

Hoewel de koude regen zijn huid verkoelde stond Ramsay zijn binnenste in brand. Hij voelde de kilte van de regendruppels amper en zijn ogen waren aan zijn scherm vastgeplakt. Alles door haar. Lune hield nog van hem. Ondanks alles wat hij haar had geflikt. Ze hield nog van hem. De tranen die net nog achter zijn ogen hadden geprikt waren niet langer weg te duwen en rolden nu samen met de regen over zijn wangen naar beneden. Lune hield nog van hem. Alles in hem schreeuwde om zijn wapens te laten vallen en naar de blondine terug te keren in de school. Haar in zijn armen nemen en beloven dat alles wel goed kwam. De gedachte dat Lune zich alleen in Alfea bevond, gek van ongerustheid, was een kwelling. Maar het was geen optie om zijn wapens erbij neer te gooien. De enige reden dat Lune veilig binnen kon zitten, was dat hij hier buiten was.
“En ja die gil, die hoorde jij toch ook voordat we hier kwamen?” de stem van Caelan kwam van ver. “Of denk je dat het geluid afkomstig was van onze vriend hier?”
Kort keek Ramsay op van zijn telefoon en Lune haar woorden. “Nee,” Zei hij, terwijl hij de neergeslagen Burned One in zich opnam. De donkere vloeistof die het wezen verliet drupte op de mosgrond. “Die stem klonk,” zei hij. “menselijker.” Hij twijfelde er niet over dat die gil afkomstig was van een andere specialist, maar die woorden hardop uitspreken voelde aan als onrust zaaien waar dat niet nodig was. Caelan en hij zouden op zoek gaan naar degene die zo had gegild, ze hadden er niets aan om te speculeren wie het zou kunnen zijn geweest.
De twee jongens deden er het zwijgen toe. Caelan pakte ook zijn telefoon erbij en Ramsay bracht zijn aandacht terug naar zijn eigen scherm. Zijn oren bleven gespitst, maar het enige geluid dat hij kon horen was zijn eigen ademhaling en de regen. Nogmaals ging hij over de woorden van Lune heen. Ze hield nog van hem. Het waren vooral die 4 woorden die hij voor zichzelf moest herhalen in zijn hoofd. Hou ook van jou. Maar waarom? Bijtend op de binnenkant van zijn wang dacht Ramsay terug aan de oneindige keren dat hij Lune had bedrogen. Gevolgd door de tevens ontelbare keren dat zij erachter was gekomen. En keer op keer had hij zichzelf eruit weten te lullen. Mooie praatjes, ontkennende woorden en haar blonde haren strelend. Het was allemaal een leugen geweest, al had het op dat moment nooit zo gevoeld. Net zoals Lune zijn woorden iedere keer geloofde, deed Ramsay dat zelf ook. Dit zou de laatste keer zijn geweest. Dat had hij zichzelf voor gehouden. Nu was het genoeg. Hij had genoeg geproefd van alles en iedereen dat de wereld te bieden had en nu zou hij zich verbinden aan het meisje aan wie hij dacht voor hij in slaap viel.
Maar iedereen wist dat dat voornemen nooit voor lang was. Zijn vreemdgaan was een publiek geheim op de school en dat maakte het allemaal zoveel erger. Iedereen wist door wat voor een hel hij Lune liet gaan, maar hij kon niet stoppen. Hij haatte zichzelf ervoor, maar zelfs dat wist het geen halt toe te roepen. Met zijn duim tikte Ramsay tegen de zijkant van zijn telefoon, nog altijd diep in gedachten verzonken. Waarom kon hij niet wat anderen wel konden? Waarom kon hij niet gewoon bij Lune blijven? Zoals dat telkens zijn plan was geweest en ook nu weer in hem op kwam. Misschien was dit de wake up call die hij nodig had. Hier buiten bleek maar hoe kwetsbaar alles was en wilde hij maar bij één iemand zijn. Bij haar.
Ramsay hoopte dat de woorden die hij naar Lune stuurde de juiste waren en dat ze op hem zou wachten als hij terug keerde uit het bos. Zijn telefoon schoof hij weer in zijn zak, waarna hij Caelan vroeg of ze achter die gil aan moesten gaan.
“Ja, het zit me niet lekker om het te negeren.” zei zijn partner en Ramsay deelde dat gevoel. Ze hadden geen ander keuze dan de oorsprong van het geluid te achterhalen.
Caelan haalde zijn comm los, maar het gebrek aan knipperende lampjes vertelde Ramsay al genoeg. Aan die dingen hadden ze niks meer.
“Nope, vandaar dat het zo stil is.” Zuchtte Caelan. “Dan moeten we het zelf maar regelen.” en hij kwam weer in beweging.
Ramsay knikte en volgde de andere specialist. Zijn zwaarden die net nog op zijn rug hadden gerust, hadden hun vertrouwde plek in zijn handen teruggevonden.
Even liepen de jongens in stilte. Na te hebben geconcludeerd at de comms het inderdaad niet meer deden, miste Ramsay het vertrouwde geluid van de stemmen van de andere specialisten ineens extra. Die wazige stemmen, gemengd met het geruis van de comms waren een geruststellend element dat hem herinnerde aan de trainingen die ze hadden gehad. Verder was er namelijk maar weinig dat overeenkwam met de oefeningen van de jaren hiervoor. Geen faeries, nieuwe partners en geen onderlinge communicatie.
Na een tijdje zwijgend te hebben gelopen verbrak Caelan de stilte.
“Alles oké though?” Vroeg de jongen hem.
Ramsay zijn ogen schoten naar zijn partner. Had Caelan hem zien huilen? Hij slikte.
“Ja,” beantwoordde hij de vraag snel en voor even was de stilte terug. Ze vervolgden hun weg door het bos, zoekend naar een schoolgenoot en op de hoede voor meer monsters. De vredige stilte die tussen hen hing deed Ramsay doen twijfelen over zijn eerdere botte antwoord. Wat maakte het ook uit. Wie weet kwamen ze dit bos niet eens meer levend uit.
“Jij hebt geen vriendin, of wel C?” probeerde Ramsay het gesprek weer op gang te brengen. “Of vriend,” voegde hij er snel aan toe. “Zijn er dingen waar je spijt van hebt?” De vragen zouden misschien wat onsamenhangend kunnen overkomen op een ander, maar voor Ramsay waren ze inherent aan elkaar verbonden. Relaties en spijt. Liefde en bedrog. De twee gingen hand en hand, maar hij was klaar met het spelen van spelletjes. Nu echt.
Hij zou zich volledig wijden aan het meisje waar hij het meeste van hield. Dat besefte hij zich nu pas, na al die jaren kloten, hij hield misschien wel meer van Lune dan hij hield van het zusje van Asher.

[ bericht aangepast op 2 maart 2022 - 17:26 ]

6 maart 2022 - 18:50 reguluswife is offline

reguluswife 37248

NEVYA LEVAN

If I can still breathe I am fucking fine

twenty • third year • air fairy • traditionalist • party room • with rainn

Een van die zeldzame glimlachen verscheen op Rainn’s gezicht, voor hoeverre je de miniscule optrekking van zijn mondhoek als een glimlach kon beschouwen. “Ik zou jou niet wegsturen.”
Nev legde geveinsd vereerd haar hand op haar borstkas. “Wat lief van je.”
”Samenwerken is niet altijd verkeerd. Gebundeld kunnen we bijzondere dingen doen,” ging hij verder. Jij bent tot heel veel in staat. Als je de kans krijgt.”
Zacht grinnikend schudde ze haar hoofd. “Dat weet ik, Rainn, dat hoef je me niet te vertellen.” Ze had zelf al gemerkt hoeveel makkelijker het was om kracht uit haar emoties te halen sinds ze de medicijnen niet meer gebruikte. De vuurtornados waar zijzelf en Rainn meebezig waren, waren de afgelopen week flink in kracht gegroeid. Nev was niet per se een regelbreker, maar was toch tijdens de lockdown samen met Rainn het schoolgebouw uitgeglipt om te oefenen. Ze had het nodig om haar frustraties er uit te krijgen en een vuurtornado binnen de schoolmuren was geen goed idee, al zou ze er geen problemen mee hebben om Alfea volledig te zien affikken. “Als Alfea een film was zou dit gezien worden als je villain origin speech.” En vele specialists buiten zouden het dan niet overleven. Het meisje aan de andere kant van de zaal zou het dan zeker het einde van de nacht niet halen. Verveeld liet Nev enkele ballonen knappen, waarop het meisje opnieuw een schrikte gil slaakte. Hoewel het haast saai begon te worden, speelde er toch een kleine glimlach op Nev’s lippen.
“Ik geef haar tien minuten,” begon Rainn met een kille stem, daar waar Nev haar overlevingskans op vijf minuten schatte.
Met een opgetrokken wenkbrauw luisterde Nev naar zijn terroriserende woorden. Het meisje werd met de seconde bleker, terwijk de fire fairy haar met een intense blik aan bleef staren. Het deed haar denken aan natuurdocumentaries waarin het roofdier zijn prooi gevonden had en niet meer van plan was om deze te laten gaan.
“En dan heeft ze nog één laatste, oneindige minuut waarin ze zich realiseert dat ze zal sterven. Een minuut waarin ze zich eenzamer voelt dan ze ooit geweest is, wetende dat er niemand is die haar begeleidt nu ze de dood in de ogen kijkt. Ze zal het licht om haar heen verder en verder ziet doven en een angst voelen zoals ze deze nog nooit gevoeld heeft.. tot ze enkel nog een half-aangevreten lichaam is,” eindigde Rainn.
”Je hebt een erg beeldende woordenschat, Rainn,” merkte Nev op. “Mochten je ambities om de school, wereld, of wat dan ook over te nemen niet slagen, dan kun je altijd nog de creatieve kant uitwijken.”
De tranen liepen over de wangen van het meisje, haar blik nog altijd gevangen in die van Rainn, terwijl haar vrienden onzeker toekeken of ze iets moesten doen, geen van allen leek iets te durven doen. Bang voor Rainn. Lafaarden. Ze kon het haar zelf niet voorstellen dat ze absoluut niks zou doen als iemand zo tegen haar vrienden zouden spreken. Het idee alleen al was genoeg om de woede van binnen te laten aanwakkeren.
Het snikken van het meisje begon zacht, maar werd steeds luider en luider. Verder klonk er geen enkel ander geluid in de zaal, op het tikken van de regen tegen de ramen na. Nev haar ogen gleden naar Rainn. Oh, hij genoot hier ongetwijfeld van, van de macht die hij over het gebroken meisje uitoefende. Waar er op dat moment veel emoties door haar eigen lichaam raasden, was medelijden daar niet één van. Ze voelde zich eerder op een bizare manier vermaakt. En geïrriteerd, door het huilende geluid dat nu de zaal vulde.
“Ga alsjeblieft ergens anders huilen,” zuchtte ze tegen het meisje. Het angstige meisje keek weg van Rainn, alsof ze nu pas door had dat er ook nog anderen in de zaal waren. “Nu, voordat ik hoofdpijn van je krijg.” De waterige ogen keken opnieuw naar Rainn, waarna het meisje met moeite overeind kwam en half strompelend de zaal uit snelde. Haar zogenaamde vrienden haasten zich achter haar aan. De deur viel met een klap achter hen dicht. De zaal was stil. De studenten die nog over waren durfden geen woord meer te zeggen. “Van haar vrienden moet ze het in elk geval niet hebben.” De plotselinge stilte in de zaal werkte op haar zenuwen en haar aandacht werd getrokken door de verlaten DJ-tafel, waar enkele uren eerder nog iemand achter stond. Gelijk nadat het alarm was afgegaan was de muziek stop gezet en sindsdien niet meer aangezet. Nev duwde zichzelf van de muur af en liep naar de DJ-tafel, die in werkelijkheid niet veel meer was dan een laptop met Spotify die was aangesloten op een muziek installatie. Met enkele simpele klinken had Nev een afspeellijst met klassieke muziek gevonden. Vivaldi’s Four Seasons Winter galmde door de ruimte terwijl ze terug liep naar Rainn.
”Nog gesproken over vrienden… Ik hoorde dat Aerys zich ook heeft aangesloten bij Donaghue’s groepje? Wat heb je hem aan zijn oren gepraat?” Het was moeilijk om voor ogen te zien, zachtaardige Aerys die andere studenten op hun kop moest gaan geven.
Terwijl ze Rainn’s antwoord afwachtte wierp ze een snelle blik op haar telefoon. Zoals te verwachten viel keek Xav inderdaad op zijn telefoon tijdens de chaos buiten. En Ash ook. Verdomde sukkels. Mocht het mogelijk zijn zou haar vriendje de hele boel nog live streamen ook. In plaats van een duidelijk berichtje, was zijn antwoord een wazige foto en enkele willekeurige fotos. Ze vloekte zachtjes. Dat Ash wel met fatsoenlijke woorden antwoordde liet haar niet veel beter voelen. Lune’s berichtje evenmin. Nev wist dat haar beste vriendin daadwerkelijk in staat was naar buiten te gaan, als ze daarmee Dorian kon redden. Hoe hypocriet het ook was, gezien ze zelf ook in staat was om naar buiten zou gaan om Xav of Ash te helpen, was er geen enkele situatie waarin ze Lune’s blonde lokken in de duisternis buiten zou zien verdwijnen.

To Xav
Verdomme Xav

To Ash
Dankje. Verlies elkaar niet uit het oog alsjeblieft?

To Lune
Ik sleur je aan je haren terug naar binnen als je ook maar een stap buiten zet. Het komt goed met Dorian, oké? Hij redt zichzelf wel.
Xav stuurde een wazige foto maar Ash beweert dat ze oké zijn.

[ bericht aangepast op 6 maart 2022 - 19:15 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

8 maart 2022 - 22:45 Amobi is offline

Amobi 15201

REILLY DONAGHUE
air fairy • 21 • traditionalist / undecided • inside alfea • with phyre

Het is niet. . . Deze drie woorden voedde zijn al groeiende frustratie en Reilly schudde zijn hoofd. Hij had genoeg gehad van Phyre’s slechte, zwakke excuses voor haar vervelende gedrag. Ze had het altijd anders bedoeld en het was nooit wat het leek. Verantwoordelijkheid nemen voor haar daden en keuzes was het vuurfeetje niet toe in staat. Overigens ging dat niet veranderen dat Phyre bewust zijn vraag had genegeerd. Al was dat wellicht een antwoord op zichzelf. Het was Reilly in ieder geval duidelijk dat ze hem na twee jaren nog steeds niet vergeven had, wat hij niet snapte. Hoe kon een relatie van enkele maanden Phyre zo diep geraakt hebben? De vele vragen in zijn hoofd zorgden voor kortsluiting. Reilly raakte de controle kwijt.
Misschien had ik hem een simpele ‘ja’ of ‘nee’ moeten verkopen… Een gedachte die niet van Reilly was schoot door zijn hoofd. Het werd gevolgd door een serie fragmenten die niet voor Phyre’s ogen bestemd waren. Een ruzie tussen broers; Rowan’s bebloedde en gehavende lichaam; gegil; zijn moeder die instortte van verdriet; een begrafenis. Al deze herinneringen lagen op dit moment open voor Reilly’s ex-vriendin om te bekijken. Een nare film dat slechts enkele seconden duurde, vooraleer de jongen zichzelf weer herpakte en uit Phyre’s hoofd stapte. Beschaamd en kwetsbaar keek hij weg van haar. De verwarde blik in haar ogen kon hij niet aan.
“Dat.. Het.. Ik..-” begon Reilly langzaam, maar hij kwam niet goed uit zijn woorden. Hoe moest hij aan Phyre uitleggen wat ze zojuist had gezien? Het was iets wat hij zelf nog nauwelijks geprocesseerd had. Moest hij een ontwijkend antwoord geven? Of de focus verleggen? Was dat eerlijk tegenover Phyre? Een deel van Reilly zei van niet. Ze had het nu toch al gezien, het minste wat hij kon doen was haar de uitleg geven die ze verdiende. Hij slaakte een diepe zucht stompte zijn vuist licht tegen de muur in frustratie, waarna hij zijn excuses aanbiedde aan de brunette voor het binnendringen van haar hoofd.
Reilly liep ijsberend door de hal heen. Hij had totaal geen idee hoe hij zichzelf moest presenteren op dit moment. Phyre had iets gezien wat niet voor haar ogen bestemd was en leek vastberaden om het volledige verhaal erachter te weten. Dit gevoel werd versterkt toen de dame Reilly’s arm beet pakte en voor hem ging staan, zodat hij gedwongen werd om te stoppen. Ze keken elkaar in de ogen aan. De zorgelijke blik in Phyre’s ogen maakte Reilly misselijk.. En geïrriteerd. Zo’n twee jaar had ze hem haast geen blik waardig gekeurd en nu was ze opeens bezorgd? Hij knipperde een aantal keer met zijn ogen, forceerde de irritatie uit zijn lijf. Ze had alle recht om zich druk te maken over hem. Hij deed immers heel ongewoon voor zijn doen en daarnaast had ze net rare, onbegrijpelijke herinneringen voorgeschoteld gekregen.
Reilly slaakte een diepe, verdrietige zucht. “Mijn broer,” zei hij uiteindelijk, waarna hij zijn ogen verplaatste naar de uitgestrekte hal achter Phyre. De grote, bezorgde en geschokte ogen van het meisje werkten op zijn zenuwen en hij begon opnieuw te ijsberen. “Wat je zag waren fragmenten van de dag van zijn dood.” Reilly slikte eenmaal. Zijn keel voelde droog en in zijn ooghoeken prikte tranen. Hij glimlachte zwakjes toen ze hem eindelijk vertelde dat ze niet meer boos op hem was, maar had niet de puf om erop te reageren. Hij had afleiding nodig en wel nu. Sowieso moest hij verder gaan met zijn taken uitvoeren, was hij al veel te lang afwezig. Zou Rainn het opgevallen zijn? Of was die jongen te druk bezig met eerstejaars terroriseren om iets door te hebben?
“Laten we teruggaan. Ik moet verder met mijn taken uitvoeren,” zei Reilly daarna resoluut, zonder tegenspraak te dulden. Zijn hand wikkelde zich om Phyre’s arm heen en hij liep terug richting de feestzaal, zonder te wachten op haar reactie. Onderweg kwamen ze de bibliotheek tegen, een van de weinige ruimtes waartoe de leerlingen op dit moment nog toegang hadden. In een opwelling besloot Reilly om eens binnen te wandelen, om inspecteur te spelen. De kans was erg groot dat er namelijk leerlingen waren die dingen deden die niet waren toegestaan, daar de bibliotheek de meest veilige ruimte was hiervoor. Tot nu toe.
Met zijn kaken op elkaar geklemt en zijn ogen emotieloos, liep Reilly met grote stappen de ruimte binnen. Zijn hand had hij nog altijd om Phyre’s arm geklemd. Hij was nog niet klaar met het meisje, daar ze natuurlijk wel de opgestelde regels had gebroken door zich af te zonderen van de groep. Alle fairies waren opgedragen bij elkaar te blijven, zodat Rainn, hij en hun enkele cronies makkelijk het overzicht konden houden.

Reilly genoot van de vele gezichten die snel wegkeken zodra ze oogcontact maken, de geïntimideerde blikken en de bange gedachtes die hij kon horen. Over de jaren heen had hij zeker een bepaalde reputatie opgebouwd. Niet zo slecht als die van Rainn, gelukkig, maar ook zeker niet goed. “Ik wil het zo nog even met je hebben over het breken van de lockdown-regels, Phyre. Heel teleurstellend wel, ik had beter van je verwacht,” fluisterde Reilly tegen de brunette die hij meetrok door de bibliotheek heen.
Eenmaal diep binnenin spotte Reilly aan een tafel een tweetal die hij totaal niet vertrouwde: Mae en Dante. Die twee samen kon vast niks goed betekenen. Hij rolde met zijn ogen en liep met grote stappen op hun af, waarna hij Phyre een waarschuwende blik gaf, voordat hij haar losliet om zijn hand ruw op de tafel te zetten. Reilly liet zijn blik kort over de objecten die op tafel stonden glijden. Het waren voornamelijk boeken, niks illegaals aan. Alhoewel… Reilly’s blik viel op een specifieke titel. Burned Ones: Can We Heal Them? Een grijns verscheen op zijn lippen. Een boek uit de verboden kamer. Redenen genoeg voor straf.
“Oh Maetje toch,” prevelde Reilly, waarna hij een pluk haar achter haar oor veegde. Daarna draaide hij zijn blik naar Dante toe. “En jij.. Wie had gedacht dat jullie ooit de regels zouden breken?” Hij schudde quasi-teleurgesteld zijn hoofd, waarna hij zonder waarschuwing het verboden boek uit de stapel rukte, waardoor het in zijn geheel op de grond denderde. Al snel spotte hij meer verboden titels, waaronder The Modernist Guide to Fighting Burned Ones en een biografie over een bekende, modernistische specialist. Reilly keek om naar Phyre, waarna hij zijn vrije arm om haar schouders drapeerde en de dame naar zich toetrok.
“Phy, vertel me eens: wat doen we met leerlingen die de regels breken?” vroeg Reilly haar. Een gevaarlijke grijns danste op zijn lippen en van de emotionele jongen in de hal was nauwelijks meer wat te zien. Echter, voordat zijn ex-vriendin hem kon antwoorden, deed Reilly dit zelf al. “We straffen ze natuurlijk!“ Hij trok Phyre dichter tegen zich aan.
Reilly knipte slechts met zijn vingers en de lucht om het tweetal heen veranderde. Direct zag hij hoe de paniek bij Mae toesloeg zodra ze merkte dat haar lucht opraakte, hoe haar wangen rood kleurde. Reilly rolde met zijn ogen. Zo dramatisch wel. Ze zou hoogstens een paar seconden lucht missen. Aan de andere kant leek Dante, ondanks het opkomende zuurstofgebrek, plannen te smeden om hem terug te pakken. Echter, als die jongen enig greintje intelligentie in zijn kop had, dan zou hij beter weten dan de zoon van de directrice aan te vallen. “Geen gekke dingen in je hoofd halen, Parrish. We weten allemaal dat dit alleen maar slecht voor jou zal aflopen,” waarschuwde Reilly hem, waarna hij de jongen een knipoog gaf en de twee weer losliet.
Hij liet Phyre weer los om de verboden boeken van de grond te rapen. “Deze neem ik in ieder geval mee, heeft Rainn iets om mee te spelen straks. Zie dit als een waarschuwing. De volgende keer dat ik jullie betrap komen jullie er minder goed vanaf. Fijne avond,” zei hij, waarna hij afstand nam van de tafel. Hij keek zijlings naar Phyre en bewoog kort met zijn hoofd om aan te geven dat ze met hem mee moest lopen naar buiten. Hopelijk luisterde ze, voor de verandering, een keer naar hem.
Desalniettemin liep Reilly in ieder geval de bibliotheek al uit en haalde hij zijn telefoon uit zijn zak. Nog altijd had hij niks ontvangen van zijn vrienden die in de bossen aan het vechten waren. Het zorgde voor een vervelend, misselijkmakend gevoel in zijn maag. Het rationele gedeelte van zijn brein wist dat ze veel te druk waren om op hun telefoon te zitten, maar dat weerhield Reilly er niet van om niet in doomscenario’s te denken. Wat als ze allemaal dood waren? Een graf moeten bezoeken was al teveel. Reilly beet op zijn lippen, terwijl hij door de vele onbeantwoorde berichtjes heen scrolde, vooraleer hij opnieuw een hele rits verstuurde, wachtend tot dat Phyre de juiste keuze had gemaakt en hem achterna gekomen was.

[ bericht aangepast op 11 maart 2022 - 20:16 ]

That is a perfect copy of reality.

11 maart 2022 - 10:55 Tad is offline

Tad 3475

Lune Castemont

She was like the moon – part of her was always hidden away

Waar het echte gevecht van die avond zich buiten in de bossen afspeelde, woedde er binnen in Lune al even goed een strijd. In stilte sloeg ze gade hoe Rush het waterflesje aannam. Ze hoopte dat ze haar nervositeit kon verbergen, maar het feit dat de specialist zo afgezwakt binnen was komen strompelen liet alle alarmbellen bij haar afgaan. Iedere fairy hierbinnen had vrienden, familie of geliefden daarbuiten onder de sterrenhemel lopen. Sinds dat ze Rush binnen had zien komen, verliet het beeld van de mensen om wie ze gaf die gewond – of erger: dood – waren haar netvlies niet meer. De situatie die de specialist hier tegenover haar schetste met zijn woorden, gaven enkel nog maar meer reden voor zorgen. Normaal gesproken hield de blondine van de nacht. Het had iets vertrouwds en kalmerends om in maanlicht gehuld te zijn, maar op dit moment wilde ze niets liever dan dat de dag weer zou aanbreken.
Dat iedereen veilig zou zijn.
Maar niet iedereen was veilig en de avond was nog vroeg. Langzaamaan namen de zenuwen de overhand en toen Rush haar vroeg of ze wist of de rest al terug was, verliet de sneer haar mond nog voordat ze hier een halt toe kon roepen. Ze had er spijt van nog voordat ze het had uitgesproken, want hoewel de pijn in de vraag levensecht was, was het niets in vergelijking met de pijn die sommige specialisten deze avond moesten ervaren. Niet het feit dat de jongen licht van haar wegtrok, of de verharde blik in zijn ogen zorgden ervoor dat ze haar excuses aanbood over de scherpe opmerking. Nee. Ze wilde op dit moment geen drama schoppen over iets wat er niet toe deed. Niet tegenover iemand die zojuist zijn leven had gewaagd voor de veiligheid binnen deze muren.
In al haar emotie had ze niet eens door dat ze aan het ratelen was, of dat de specialist zijn tong leek te zijn verloren. Het was als een sneeuwbaleffect: hoe meer ze over de avond praatte, hoe groter haar doemgedachten werden en hoe banger ze werd dat ze de blonde lokken van haar broer nooit meer binnen de muren van Alfea zou zien verschijnen. Niet levend, althans. De berichten op haar telefoon maakte dit alles niet gemakkelijker. Zonder dat ze er echt controle over had was er een lichte gloed rond haar handen verschenen, die langzaam feller werd naarmate ze zichzelf meer angst in praatte.
Ze moest naar buiten.
Alles in haar riep, nee schreeuwde, dat ze daar moest zijn. Ze kon niet afwachten. Wanhopig rolden de woorden over haar lippen. Haar smekende blik werd enkel beantwoord door een afstandelijke. Zijn korte gestamel liet haar realiseren dat ze een fout had gemaakt. Te laat kwam het besef dat Rush bij hen hoorde. Donaghues paradepaardjes. Maar Rush zou niet… Zou hij haar verlinken? In gedachten verzonken schudde ze haar hoofd. Als ze moest kiezen tussen per direct geschorst worden en nooit meer legaal magie kunnen uitoefenen of het leven van haar broer dan was die keuze in een enkele hartklopping gemaakt. Ze zou de wereld geven om ervoor te zorgen dat haar broer oké was. Misschien leken beide Castemonts onder aan de streep meer op elkaar dan ze zouden willen toegeven.
“Je zag er mooi uit op het feest,” duurde het even voordat de jongen uiteindelijk moeizaam een ander onderwerp wist aan te snijden. Lune haar blik vond die van Rush. Moeizaam of niet, voor even voelde ze hoe een warm gevoel zich verspreidde in haar borstkas. Hij had haar opgemerkt. Hoezeer de specialist ook deed alsof ze lucht was: in een volle feestzaal hadden zijn ogen haar alsnog gevonden, zelfs al had hij haar vervolgens bruut genegeerd. Haar mondhoeken kropen omhoog tot een voorzichtige glimlach bij het compliment. In gedachten hoorde ze Rainns spottende stem. Zelfs zonder recht in zijn doordringende ogen te blikken was zijn stem altijd daar in haar achterhoofd. Een hol gevoel verscheen in haar borstkas. Geen ongemeend compliment zou de waarheid kunnen veranderen. Hoe hongerig naar zoete leugens ze ook was, onder aan de streep zou niets veranderen wie ze was. Wat ze was: waardeloos. Lune wist dat haar zelfrespect ver te zoeken was, maar ze wilde zo graag iemand zijn dat ze steeds weer geloofde dat het ditmaal anders zou zijn; dat er daadwerkelijk iemand in haar geïnteresseerd was in plaats van haar lichaam. Voor elke kruimel van affectie zou ze haar hart openstellen. De blondine wist dat Nev haar zou verkondigen dat ze meer waard was dan dit, maar zelfs als dit waar zou zijn, wat had ze daaraan als niemand daadwerkelijk bereid was daarnaar te bieden?
“Nu nog steeds, trouwens,” vervolgde Rush. Het compliment was een bevestiging dat haar lichaam haar enige troef was. “Had je zin in het feest? Was je met vriendinnen?”
“Ik dacht niet dat je me… zag,“ bracht ze zacht uit. De blondine glimlachte vreugdeloos, zonder dat haar ogen meededen. “En ja… met vriendinnen. Of toch in ieder geval mensen die wel met me willen dansen,” reageerde ze, alvorens ze besefte dat dit misschien wederom als een steek onder water zou worden beschouwd. Ze sloeg haar blik naar hem op.
“Je mocht… mag,” corrigeerde ze zichzelf onhandig, “er zelf anders ook wel wezen, trouwens.” Een waterige glimlach verscheen op haar gelaat. “Al zie ik je liever zonder die wond. Doet het pijn? Misschien kunnen de artsen…” Haar stem stierf voor de zoveelste keer die avond weg. Ze wilde er niet aan denken dat hij hier daadwerkelijk in pijn zou liggen. Niet als zij hier zonder dat er zelfs nog maar een blonde haar gekrenkt was naast hem zat. Opgelaten schudde ze dan ook haar hoofd toen de specialist haar het waterflesje aanbood. Ze had het gevoel alsof haar keel was dichtgeknepen.
“Geen zorgen trouwens over het feest,” sneed ze daarom een ander onderwerp aan. “Ik snap het. Jouw gevoel over… Geloof me, op sommige momenten haat ik mezelf ook.” Niemand zou haar meer kunnen haten dan hoezeer ze zichzelf op sommige momenten kon verachten. De light fairy beet op haar lip, tuurde naar haar handen, om vervolgens haar blik weer op Rush te richten.
“En van nu of zojuist… niemand zal het van me horen,” doelde ze ter geruststelling op het feit dat ze hem zojuist afgezwakt naar de ziekenzaal had geholpen. Terwijl haar blik naar de klok gleed, waar de tijd steeds dichter naar middernacht kroop, werd ook de gloed rond haar handen feller. Haar onrust stond een op een verbonden met haar magie die schreeuwde naar buiten te komen.
Ze sloeg haar blik neer van de klok en haar blik werd naar haar mobiel getrokken. Nieuwe berichtjes stroomden binnen. Het dreigement van Nev nam de blondine niet serieus. Ergens had ze gehoopt dat uitgerekend de brunette haar noodzaak om naar buiten te moeten zou begrijpen. Bij het lezen van Rams’ bericht slikte de light fairy. Hij was de zoveelste die avond die haar ervan probeerde te overtuigen dat het goed zou komen met Do; dat ze hem kende. Wist niemand dan dat juist het gegeven dat ze hem kende ervoor zorgde dat ze zich druk maakte om haar opofferingsbereide broer? Do zou niemand achterlaten als hij de kans kreeg, zelfs al zou hij dat met de dood moeten bekopen.
En toch zorgden voornamelijk de laatste woorden van Ramsay’s bericht ook voor een warm gevoel van binnen. Een paar uren eerder zou ze hem op scherpe toon hebben medegedeeld dat hij hier maar eerder over had moeten nadenken. Maar op deze avond was alles zo snel veranderd. Het betekende niet dat het vergeven en vergeten was. Wat was gebeurd was onomkeerbaar, en bovendien had Ramsay Gia nu, hoeveel pijn dat ook deed. Deze hele noodlottige situatie plaatste de gebeurtenissen echter in perspectief. Het belangrijkste voor nu was dat hij veilig binnen zou raken, in wiens armen hij dan ook zou vliegen. Snel tikte ze haar berichten terug. De kleine baken van licht rond haar handen was niet verdwenen toen ze haar mobiel wegstak; de storm van emoties in haar woedde nog altijd.
Kort kneep ze haar ogen dicht, in een poging het licht af te vlakken. Toen ze haar ogen weer opende keek ze Rush aarzelend aan. Op dit moment had ze gewoon even iemand nodig die haar ervan zou doen weerhouden om naar buiten te snellen. Iemands wiens aura kalmerend op het hare werkte.
“Mag ik…” begon ze voorzichtig, maar ze maakte haar vraag niet af. Aarzelend bewoog haar hand zich naar de zijne, voorzichtig hun vingers verstrengelend. Vrijwel meteen doofde het licht uit tot niet meer dan een zachte gloed.
“Alles komt goed,” murmelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Rush. Want alles zou goedkomen.
Toch?

☾ • great hall w/ Rush • Outfit • ☾

She's imperfect but she tries

11 maart 2022 - 16:06 Sev is offline

Sev 19203

RAINN 'KOVSKY'
"A spark neglected makes the mightiest of fires."

theme • 4th yr fire faerie • age unknown • at the ballroom • w nevya

"Dat weet ik, Rainn, dat hoef je me niet te vertellen," wuifde Nevya zijn opmerking over haar magische krachten weg.
“Hm. Goed," antwoordde Rainn kortaf maar tevreden.
Mensen die hun krachten kenden, stonden een stuk sterker in het leven. En Nevya hoefde hem weinig meer te bewijzen — de vuurtornado’s die ze samen creëerden, wonnen elke poging opnieuw aan kracht. Hoe vaker ze samen trainden, hoe beter ze op elkaar ingespeeld raakten. Rainn was geen samenwerker. Nooit geweest. Maar het zou dom zijn om de krachten van sterke faeries niet tot het uiterste te benutten als ze toch al aan jouw kant stonden.
“Als Alfea een film was zou dit gezien worden als je villain origin speech,” vervolgde Nevya.
Rainn’s donkere wenkbrauwen fronsten even bij het horen van die woorden. Villain origin speech? Daar was ze een paar jaar te laat mee.
Nooit had hij empathie gevoeld zoals andere mensen dat deden. Het moment dat hij zich pas echt besefte dat hij in dat opzicht anders was dan anderen, moest hij rond de zes of zeven jaar oud zijn geweest. Een van zijn kamergenootjes in het weeshuis, Liz Rembrands, had tranen met tuiten gehuild toen ze haar jonge konijntje die ochtend dood in zijn hok had gevonden. Ze had het diertje recentelijk gekregen en het beest had alles voor haar betekend.
Andere kinderen hadden haar vastgehouden, getroost… enkelen hadden zelfs met haar meegehuild omdat ze de plotselinge dood van het diertje schokkend en zielig vonden. Maar hij? Hij voelde niets. Geen medelijden en geen verdriet.
Het was immers haar eigen schuld geweest. Liz had hem de avond ervoor uitgelachen nadat hij op zijn kop had gekregen voor het verscheuren van een geliefde comic van één van zijn pesters. Rainn maakte geen onderscheid tussen dingen die belangrijk waren voor de mensen die hem het vuur aan de schenen legden. Vandaag vernielde hij een stripboek, morgen een konijn.
Die dag had hij zich gerealiseerd dat mensen altijd wel iets hadden waarvan ze bang waren om het te verliezen. Spullen, dieren. Andere mensen. Daar moest je gebruik van maken.
Je kon niets verliezen als je niets meer te verliezen had.
“Een villain,” herhaalde hij Nevya’s woorden. Hij liet zijn ogen kort rood oplichten om de sigaret die langzaam was uitgedoofd tussen zijn lippen opnieuw aan te steken. “Omdat ik niet zo soft ben als jouw vrienden natuurlijk.”
Zijn focus verschoof al snel naar het jankende hoopje niets op de grond tegenover hen. Aangezien hij toch een momentje had, besloot hij haar mentaal helemaal kapot te maken door haar aan te staren en haar in detail uit te leggen hoe zinloos ze was. Hoe ze buiten gegarandeerd een pijnlijke dood zou sterven tegenover de Burned Ones.
Het kostte weinig woorden om haar helemaal met de grond gelijk te maken. Rainn zou er bijna verveeld van raken. Het was te gemakkelijk.
”Je hebt een erg beeldende woordenschat, Rainn,” merkte Nevya op. “Mochten je ambities om de school, wereld, of wat dan ook over te nemen niet slagen, dan kun je altijd nog de creatieve kant uitwijken.”
“Oh Nevya, wat denk je wel niet van mij,” antwoordde hij ijskoud, een sarcastisch zoetgevooisde ondertoon in zijn stem. Nevya jaagde het meisje weg, en haar vrienden vluchtten achter haar aan. Eén van de jongens was zo stom om direct in de lichtgrijze ogen van de donkerharige jongen te kijken. Hij bevroor terwijl de rest doorrende, gevangen in Rainn’s hypnotiserende blik. Zolang als de fire faerie wilde.
In tegenstelling tot het verdriet van anderen, deed de angst in mensen hun ogen hem wel degelijk iets. Het voelde goed om een bijna dierlijke bevestiging te krijgen dat mensen doodsbang voor je waren. Het idee dat de ander zich onbewust zowel mentaal als fysiek inferieur achtte aan hem, voelde fantastisch.
Terwijl Rainn de jongen aanstaarde, blies hij langzaam de rook uit zijn longen. Met een klein knikje richting de deur, gaf hij de faerie uiteindelijk toestemming om achter zijn vrienden aan te rennen. Dat liet het konijntje zich geen twee keer zeggen.
Met een klap sloeg de zware deur achter hen dicht en een oorverdovende stilte volgde.
“Van haar vrienden moet ze het in elk geval niet hebben.” Nevya duwde zichzelf van de muur af en liep naar de aan speakers aangesloten laptop die als goedkope DJ-set fungeerde. Rainn trok kort een wenkbrauw op toen de jachtige, beklemmende klanken van Antonio Vivaldi's zomerakte in The Four Seasons plotseling door de ruimte galmde. Probeerde ze hem nou te paaien met klassieke muziek van de oude meesters? Wat schattig.
Lichtelijk geamuseerd keek hij haar aan terwijl ze naar hem terugliep.
”Nog gesproken over vrienden… Ik hoorde dat Aerys zich ook heeft aangesloten bij Donaghue’s groepje? Wat heb je hem aan zijn oren gepraat?” vroeg ze toen.
“Je onderschat Aerys’ vermogen om keuzes voor zichzelf te maken,” concludeerde Rainn aan de hand van haar woorden. Met zijn magie liet hij de opgerookte peuk in zijn handen wegbranden. De overgebleven as verpulverde hij tussen zijn duim en wijsvinger. “Maar Aerys is klaarblijkelijk intelligent genoeg om de juiste keuze te maken. In tegenstelling tot sommige mensen.” Hij keek haar niet aan, maar Nevya begreep ongetwijfeld dat hij naar haar refereerde.
Even keek hij toen hoe ze koortsachtig op haar telefoon berichtjes zat te tikken en zelfs zachtjes vloekte. Wat moest het vermoeiend zijn om je bezig te houden met het welzijn van anderen. Hij vroeg zich af hoeveel specialisten er al dood waren. Hopelijk konden ze er een mooi getal van maken.
“Welke doden en zwaargewonden zijn al gemeld?” wilde hij weten.
Hoe mooi zou het zijn als zijn waardeloze eerstejaars "partner" Leysa Rothberg ook het loodje had gelegd buiten? Dat ruimde in elk geval mooi op. Hoefde hij ook niet meer met haar achterlijke gestuntel te dealen -- plus, het zou Ramsay Rothberg raken. Ideaal. Het was eventjes afwachten hoeveel geluk hij zou hebben die avond.

To: Reilly Donaghue 
- Maerilyn of Linphea mag zich wel eens wat meer als een prinses gaan gedragen.
- Straf haar goed, dit is niet de eerste keer dat ze irritant gedrag vertoont.
- Het is beter als we verspreid blijven. Die boeken verbrand ik zo wel. Kost geen energie.

ars moriendi

11 maart 2022 - 21:21 reguluswife is offline

reguluswife 37248

DORIAN SOLIS CASTEMONT

give it to your brother, your brother's stronger
see if he can hang on a little longer

twentytwo • fourth year • specialist • modernist • anthem • in the forest • with isla

Het kostte veel moeite om niet te veel na te denken over de manier waarop haar donkere lokken aan wangen vastplakten en in wat voor andere situaties dat ook het geval zou zijn. Het was moeilijk, met haar fijne gezicht in zijn handen. Als dit een film was, dan was dit het moment waarop ze naar elkaar toe zouden buigen tot hun lippen elkaar raakten, zoals vaak leek te gebeuren in cinematische vechtscenes. Maar dit was niet een film en Dorian kon het niet, niet met de wetenschap dat hun klasgenoten voor hun leven aan het vechten waren. Het zou verdomme niet eens iets moeten zijn waar hij op dat moment aan dacht. Dit was niet bepaald het moment om andere dingen te doen, hoe vluchtig het ook was. Elke luttele seconden kon er een te veel zijn en het was iets wat hij niet op zijn geweten wilde hebben, niet kon hebben. De andere gelijknis met battle scenes in films was namelijk wel kloppend: er zouden gewonden vallen en erger dan dat. En als het er op aan kwam, dan had hij liever dat het hemzelf was dan één van de andere specialisten buiten. Hij had het aan het begin van de avond al geaccepteerd. Hij zou doen wat nodig was voor de rest, om er voor te zorgen dat zij er levend uitkwamen. Het maakte de neiging om zijn telefoon te pakken des te groter. Het kleine ding leek te branden in zijn zak, ondanks de koud van de regen. Hij had zijn telefoon nooit mee moeten nemen. Hij had Lune nog gesproken voordat hij wegging, maar niet Reilly. Zijn oude partner had hij überhaupt nauwelijks gesproken sinds de overname. Reilly wist niet eens dat Dorian nooit boos zou kunnen zijn op hem voor iets wat zijn moeder deed. En ondanks dat hij Mae al duizendmaal zijn excuses had aangeboden voor de break-up, voelde het nog altijd alsof het niet genoeg was. Het leek nu belachelijk dat hij voor de zomer naar zijn vader had geluisterd. Het was belachelijk en het zat hem nog altijd niet lekker. Zijn vader had gezegd dat het goed voor hem zou zijn, dat hij er minder afleiding door zou hebben, maar de waarheid was dat hij zich sinds de break-up enkel meer afgeleid was en meer met zichzelf in de knoop lag. Het heeft het tegenovergestelde effect gehad. Als hij het niet had uitgemaakt, dan zaten ze nu bijna tegen hun tweejarige samen zijn aan.
Dorian deed zijn best om Isla er van te overtuigen dat alles goed zou komen met Ramsay en Ley, dat ze in veilige handen waren. Het waren woorden die hijzelf ook wilde geloven. Hij wilde geen angstvlaag over zich heen om de gedachte dat er ook maar iets met een van de twee zou gebeuren, al wist hij zelf ook wel dat het compleet onrealistisch was dat ze er zonder verwondingen uit zouden komen. Het jongste Rothberg telg was net als een zusje voor hem en dan was er nog Ramsay. De broer die hij nooit gehad had. Hoe verschillend ze ook waren, Dorian kon zich zijn leven op Alfea absoluut niet zonder zijn idiote beste vriend voorstellen. Het zou niet hetzelfde zijn. Alfea zou Alfea niet zijn zonder Ramsay. Het maakte hem des te vastberadener om er alles op alles te zetten dat ze er uit kwamen.
Een klein, vreugdeleuze glimlach verscheen op Isla’s gezicht, zijn handen nog altijd op haar gezicht. Zachtjes legde ze haar hand over de zijne heen en kneep ze er zachtjes in, wat de rode blos op zijn wangen niet bepaald deed verminderen. Hij was opgelucht dat geen van de andere jongens dit momenteel kon zien. Langzaam gleden zijn handen van haar gezicht af, terwijl hij voorstelde om zijn vader of haar oom te gaan zoeken. Om weer in beweging te komen. Het stil staan werkte op zijn zenuwen. Hij wilde in beweging blijven, want als hij in beweging was, actief op zoek naar Burned Ones, zijn concentratie op alles om hem heen, dan was het makkelijker om alles wat in zijn gedachten afspeelde voor even te vergeten.
Voor Dorian een eerste stap kon zetten, pakt Isla zijn arm vast. Ondanks de koud van haar vingers, voelde de aanraking warm aan. “Dankje, Do.” De zachte fluistering was nauwelijks hoorbaar door de regen. “En je hebt gelijk, we kunnen dit. Blijf bij me, alsjeblieft?” Isla’s hand gleed naar beneden, maar voordat ze zijn vingers konden bereiken weken ze van koers. Een steek van teleurstelling volgde, al wist hij dat dat voor het beste was. “Laten we die kant op gaan,” sprak Isla. Ze knikte in de richting van het meest recentelijke geschreeuw. Een van de vele geluiden die hij voor de komende weken niet zou vergeten, als hij ze ooit al zou vergeten. “Ik weet niet wat daar was, maar misschien is het een idee om te gaan kijken voordat we de ronde verder gaan. Gewoon voor de zekerheid.”
Hij knikte. “Dat klinkt als een plan.” Het was na de schreeuw akelig stil geworden in die richting en hij wilde niet te veel nadenken over wat daar de oorzaak voor was. Het was een naam voor het verkeerde lijstje dat hij mentaal bij hield. “En ik blijf bij je, okay, Isla?” beloofde hij haar. “Net zolang tot we weten dat Ramsay en Ley binnen zijn en geen seconde eerder.” Hij kende haar goed genoeg om te weten dat zij ook niet eerder naar binnen zou willen gaan en dat hij haar absoluut niet zou kunnen tegen houden. Hij wilde haar ook niet tegenhouden daarin. “Oh, en uh, fijne verjaardag, denk ik.” Het voelde ongemakkelijk om haar te feliciteren, maar wilde ondanks alles ook niet dat ze dacht dat hij niet wist wanneer ze jarig was. Zijn cadeautje voor haar lag al enkele weken weggestopt in zijn kast. Moest hij haar nu wel een kus op haar wang geven? Of een knuffel? Een klopje op haar hoofd? De mysterieuze manieren om met meiden om te gaan waren haast moeilijker dan het vechten met een Burned One. Dat laatste vereiste ten minste niet zoveel denkwerk. Dorian stak zijn hand naar haar uit, bedacht zich toen dat dat al helemaal ongemakkelijk was en trok snel zijn hand weer terug. “Ik zou je een knuffel geven, maar ik ben wat vies.” Alsof Isla zelf ook niet compleet natgerend was en onder de modder zat. Smooth Dorian, smooth. “Ja, oké we moeten verder.” Hij knikte om zijn woorden kracht bij te zetten en liep snel verder, vrij zeker dat de staat van zijn rode wangen zelfs met deze duisternis te zien zou zijn.

[ bericht aangepast op 11 maart 2022 - 21:21 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

12 maart 2022 - 15:05 LordJohn is online

LordJohn 10840

Aoife O'Malley

18 — year 1 — light fairy — undecided — outfit — library — Ronan & Eileen

but there's beauty here that's yet to depart
there's still a song inside the halls in the dark

'Nog niks,' reageerde Eileen vrijwel meteen en Aoife zag dat het haar nogal veel pijn deed. Logisch ook. Aoife voelde zich er niet fijn bij, en zij had geen familie buiten. 'Kunnen we het over iets anders hebben?'
'Tuurlijk,' zei Ronan direct en ook Aoife knikte instemmend. Geen van drieën hadden ze echter een idee waarover ze het zouden kunnen hebben. Het was frustrerend, omdat het de fairies verboden was naar buiten te gaan. Aoife snapte dat ook best wel, maar aan de andere kant wilde ze graag zien hoe het er buiten aan toe ging. Dit gaf ze niet toe, maar toch. Het was beter dan hier binnen blijven zitten zonder ook maar iets te weten. 'Denken jullie dat er nog een derde poging voor het feest gaat komen? Volgens mij is de alcoholvoorraad op Alfea nog nooit zo groot geweest,' bracht Ronan uiteindelijk in.
Aoife kon het niet helpen om een beetje te lachen. 'Misschien denkt de directie wel dat het feest elke keer de reden is dat het zo ontzettend fout gaat,' zei ze toen. 'Ik denk dat we het ooit maar stiekem en illegaal moeten doen.' Ze kon zich niet inbeelden dat er na dit voorval nog een feest georganiseerd zou gaan worden, zeker niet als er gewonden of zelfs doden zouden vallen. Even checkte ze haar telefoon, maar van Leysa had ze nog steeds niks gehoord. De knoop in haar maag draaide zich alleen maar strakker aan. Om zichzelf af te leiden strekte ze haar hand uit, met haar handpalm naar boven en concentreerde zich. Niet veel later verscheen er een kleine regenboog. Hier was ze trots op. Ze had af en toe best wel veel moeite met Photokinesis, maar de nieuwe lessen, waarin ze bijvoorbeeld dark light manipulation leerde, gingen haar makkelijker af, eigenlijk. Ze vertelde dit maar niet aan Ronan, maar ze was blij dat ze dit in ieder geval kon.
'Kijk,' zei ze, omdat ze niet wist of Ronan en Eileen hadden gezien wat ze had gemaakt, omdat ze alleen maar geconcentreerd naar haar uitgestrekte hand keek. 'Ik heb geoefend!'

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

12 maart 2022 - 21:23 Novalunosis is offline

Novalunosis 674

➹ Caelan Atley Haywood ➶
Listen, smile, agree, and then do whatever you were gonna do anyway

22 – Specialist – Traditionalist - Year 4 – Specialist outfit – Outside– With Ramsay

Hij had zo gehoopt dat de kreet het monsterlijke geluid was van een Burned One, maar Ramsay bevestigde vrijwel direct hetgeen wat hij eigenlijk had proberen te negeren; het was menselijker. Langzaam slikte Caelan voordat hij knikte. Het bleef misschien onuitgesproken, maar een menselijke kreet betekende dat het afkomstig was van een van hen. Een mede specialist. Een die gezien het gebrek aan een tweede of derde gil misschien niet meer in leven was. De gedachten alleen al liet een rilling over zijn huid kruipen Wat als ze al te laat zouden zijn?
Nog snel tikte hij een laatste bericht terug naar Eileen. De groepsapp liet hij op gelezen, dat zou hij later wel doorlezen als ze weer binnen de muren van Alfea waren.
Voordat ze verder op pad gingen in de richting van de kreet, wees zijn partner hem nog op de niet werkende comms. Uiteraard besloot de technologie hen achter te laten, juist op het moment dat ze dit niet konden gebruiken. Caelan vroeg zich dan ook af of zij een slecht werkende variant hadden gekregen, of dat iedereen nu zonder verdere communicatie rondliep. Misschien was het dan toch wel handig dat iedereen op deze school aan zijn telefoon gekluisterd zat. Nu hadden ze nog een back-up communciatie middel, mochten ze echt zwaar in de problemen komen.
In stilte kamde de twee jongens het bos verder door. De adrenaline van het voorgaande gevecht gierde nog door zijn aderen, maar begon licht te kalmeren des te meer tijd verstreek. Als het ze een keer gelukt was om een Burned One te doden dan moesten ze dat nog een keer kunnen, toch? Hij moest eerlijk toegeven dat hij dit wel een goede combinatie vond, tot nu toe verliep alles namelijk vlekkeloos. Toch bleef de gedachte dat dit misschien hun laatste avond kon zijn in zijn gedachten rond spoken. Hij was nog niet klaar om afscheid te nemen van zijn leven.
Het was uiteindelijk Caelan die de stilte had verbroken toen hij vroeg hoe het ging met zijn kameraad. Het antwoord mocht dan wel een ‘ja’ zijn, maar het werd zo snel naar buiten gespuwd dat het twijfels opwekte. Licht fronsend had hij zijn blik op Ramsay geworpen, maar verder was hij er niet op ingegaan.
De stilte keerde terug – voor zover dat kon, van het zachte geritsel van de bladeren tot de gedempte voetstappen; een bos was nooit helemaal stil. Het was geen vervelende stilte, ze hadden beiden en missie en er was genoeg materiaal wat ze in stilte mentaal konden verwerken. Toch besloot Ramsay de stilte te verbreken.
“Jij hebt geen vriendin, of wel C? Of vriend.” De vraag overviel hem enigszins. Uit verbazing trokken zijn wenkbrauwen nogmaals samen, met deze keer als extra toevoeging één opgetrokken mondhoek. Waar zat deze jongen met zijn gedachten? Waren relatieproblemen echt de dingen waar hij nu mee bezig was. Zelf had Caelan dan ook wel makkelijk praten. In tegenstelling tot Ramsay had hij inderdaad geen vriendin. Het deed hem herinneren aan zijn laatste break-up, met Ember, die inmiddels meer afgunst opwekte dan verdriet. Gedumpt omdat hij geen fire fairy was. Een grotere stomp in zijn ego had hij tot nu toe nog niet gehad.
''Nee ik heb geen vriendin...'' Reageerde hij langzaam, wat aftastend waar de jongen heen wilde gaan met zijn vraag, ''of vriend.'' Caelan had er geen moeite mee dat hij op dit moment geen relatie had – al waren er wel mensen met wie hij dat wel zag zitten, maar waarvan dat gevoel niet wederzijds was. Desondanks had hij genoeg andere connecties die net zo interessant waren en die ervoor zorgden dat hij het relatieleven niet per se miste. De namen van de betreffende personen besloot hij maar niet door te geven aan de jongen naast hem.
“Zijn er dingen waar je spijt van hebt?”
Er viel een korte stilte na Ramsay's vraag. Het was geen vraag waar hij direct een antwoord voor klaar had liggen. Het was ook geen onderwerp waar hij echt over na had gedacht tot dit moment dan. Met zijn blik op de grond en omgeving gericht dacht hij er nu wel over na. Om aan te geven dat hij Rams niet simpelweg negeerde, bromde hij een nadenkende ''hmm,'' voordat zijn daadwerkelijke antwoord kwam. ''Ik heb wel dingen waar ik nú spijt van heb, maar dat is meer omdat ik nu kennis heb die ik toen niet had.'' Sprak hij rustig, zijn schouders ophalend. ''Dus écht spijt zou ik het niet noemen, want ik had er destijds toch niets aan kunnen veranderen.'' Hij verplaatste zijn blik van het pad voor zich naar de specialist. ''Maar het klinkt alsof jij wel ergens spijt van hebt, of niet?'' Zo bleek het dus toch te kloppen dat een bijna-doodervaring ervoor zorgde dat je al je levenskeuzes ging analyseren. Hij wilde er en flauwe opmerking over maken, maar slikte hat na een lichte twijfeling toch in. Dit was niet het moment, eerst maar eens zien waar de jongen precies spijt van had, als hij dat überhaupt wilde delen.

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

14 maart 2022 - 9:45 darkurge is offline

darkurge 3074

✴AERYS CALLAHAN✴
Light Fairy • Undecided • Year 4 • Library • with Faolan
I just wanna talk, and conversate, cause I usually just stalk and masturbate
And I finally got the courage to ask you on a date so just say yes, let the future fall into place

Met zijn blik naar buiten gericht keerde de stilte tussen Aerys en zijn jongere broertje terug. Er viel ook niet veel te zeggen over de huidige omstandigheden. Aerys begreep er weinig van en wilde het liefste buiten zijn om zijn vrienden te kunnen helpen, maar voor zijn gevoel was dit een sentiment dat hij maar beter voor zich kon houden. Hij miste Isla, met wie hij na de regime verandering nog zo vrij had gesproken over hoe hij alles beleefde. Het beangstigde hem dat er een kans bestond dat hij de specialist wellicht nooit meer zou spreken. In een poging zichzelf af te leiden keek Aerys naar het schermpje van zijn telefoon en vrijwel meteen kreeg hij waar hij naar zocht. Maerilyn wilde met hem praten! Het was een soort opwinding en blijdschap die tot een paar minuten geleden nog onmogelijk leek. De mooiste, liefste en leukste fearie van de school wilde met hem praten. Aerys kon zijn geluk niet op.
“Iets interessants aan de hand?” vroeg Faolan nieuwsgierig. “Je weet dat ik dit niet bewust doe, maar ik kreeg een gevoel van opwinding van je door.”
Het was nooit makkelijk geweest om op te groeien met een mind faerie als jongere broertje. Dingen voor Faolan geheim houden was vrijwel onmogelijk en Aerys had het dan ook vroeg in zijn leven al opgegeven. Hij deelde vrijwel alles met Faolan. Maar dit wilde hij nog even voor zichzelf houden. Helemaal gezien de reactie van Rainn, nadat hij hem had verteld over zijn gevoelens voor Mae. Aerys wilde niet opnieuw in de grond worden getrapt, niet wanneer Mae op zijn voorstel was ingegaan.
“Nee,” loog Aerys, ook al wist hij dat Faolan gemakkelijk door zijn leugen heen kon prikken. Zijn ogen hield hij van zijn broertje afgekeerd. Eén blik en Faolan wist waarschijnlijk genoeg. Zijn scherm bood opnieuw de benodigde afleiding.

From: Rainn Kovsky
Gebruik je onzichtbaarheidsspreuk en maak rondes. Als iemand stiekem iets doet wat niet deugt, kom je naar mij. Je geeft niemand waarschuwingen.

“Het is Rainn,” Vertelde Aerys vervolgens. In de hoop dat dat voldoende uitleg was voor Faolan om niet in zijn hoofd te duiken. “Hij heeft even iets nodig.” Aerys duwde zichzelf weg van de muur en het raam waar hij het afgelopen uur door heen had getuurd. “Ik ben zo terug.”
Zonder zijn broertje aan te kijken verliet Aerys het veilige hoekje van bibliotheek. Vrijwel meteen toen hij tussen de boekenkasten was uitgestapt en zag dat de bibliotheek verder leeg leek te zijn, onttrok Aerys zich aan het zicht van de anderen.
Zich onzichtbaar door de gangen van de school bewegen gaf een gevoel van vrijheid dat met niets anders te vergelijken was. Als een stille observant kon hij alles gadeslaan en in zich op nemen wat er in de school gebeurde. Vrij automatisch vertraagde Aerys zijn pas en liep op zijn gemakje door de bibliotheek heen richting de uitgang. Het was er stil en Aerys wilde tot de conclusie komen dat de bibliotheek verder afgelegen was, totdat zijn oog viel op een klein, ineengedoken meisje in de hoek van een gang.
Zo geluidloos als hij kon probeerde hij dichterbij te komen en te zien wie het was. Het meisje had haar handen krampachtig in één geslagen en haar hoofd was iets gebogen. Met ingehouden adem hurkte Aerys naast haar neer en bekeek haar gezicht. Het was Remy die hier moederziel alleen in het hoekje van de bibliotheek verscholen zat. Aerys keek naar haar handen en haar gesloten ogen. Wat was ze aan het doen?
Een schok van opwinding volgde. Ze was aan het bidden. Ze was de regels aan het overtreden. Geloofsovertuigingen waren onacceptabel onder het nieuwe regime en Aerys wist zeker dat dit iets was wat Rainn wilde weten. Toch voelde het wrang. Ze was overduidelijk bang. Zou hij haar echt kunnen verlinken aan Rainn?
Voorzichtig ging Aerys recht op staan en liep weg van Remy en haar toevlucht tot bovenaardse krachten.
Er klonken nog meer stemmen. Zojuist had Aerys durven wedden dat de bibliotheek leeg was, maar er was een zware mannenstem die hij niet kon negeren. Op zijn gemak volgde hij het geluid en kwam uit in een gang van de bibliotheek waar hij drie faeries aantrof. Ronan, Aiofe en Eileen. Ze hadden het over het feest dat gepland stond en of er nog een derde feest poging zou worden gedaan. Aerys glimlachte. Hij hoopte het maar. Maar de glimlach die zo plotseling was ontstaan veegde hij direct van zijn gezicht. Rainn wilde niks horen over een feest. Hij moest met interessantere informatie komen.
En dus maakte Aerys aanstalten de bieb nu echt te verlaten. Toen zijn hand de deurklink vond, verstijfde hij. Opnieuw een mannenstem. “En jij.. Wie had gedacht dat jullie ooit de regels zouden breken?” De stem van Reilly herkende hij uit duizenden. Zo te horen was zijn ex-vriend ook op jacht om regelbrekers te ontdekken, maar Aerys voelde er niks voor om hun krachten te bundelen. Hun relatie was inmiddels al tijden geleden stuk gelopen en het had bewezen dat ze totaal niet bij elkaar pasten. Zonder zich om te draaien en te ontdekken tegen wie Reilly sprak verliet Aerys de bibliotheek.
De rest van de school was snel uitgekamd. Er waren maar een paar locaties waar de faeries zich mochten bevinden en zo te zien hielden de meesten van hen zich aan de regels. Aerys wist zeker dat dat wel anders zou zijn als de specialisten opgedragen was om binnen te blijven. In de ziekenzaal trof hij Rush aan met Lune. Het deed Aerys goed om in ieder geval weer één specialist in levende lijven te zien, zelfs al was het Rush.
“Mag ik…” hoorde Aerys de zachte stem van Lune en zag hij hoe het meisje voorzichtig haar vingers in die van Rush verstrengelde. Een warm gevoel vulde zijn borst.
“Alles komt goed,” waren de geruststellende woorden van de blondine.
De deuren van de ziekenzaal gingen open en Aerys moest vluchtig een stap op zij zetten om niet in de weg te staan van de helers. Met nog een laatste blik op Lune en Rush te hebben geworpen verliet hij de ziekenzaal. Wat hij zojuist had gezien wilde hij ook. Hij verlangde er zo sterk naar. Iemand om vast te houden, om tegen te praten op moeilijke momenten als deze. Maar in plaats daarvan bewoog hij zich verborgen voor de anderen door de school. Voor nu dan. Want wie weet zou Mae zijn hand op dezelfde liefkozende manier willen vasthouden als Lune dat bij Rush had gedaan. Hij zou het snel genoeg weten.
Na niets opvallends te hebben gezien in de gangen en in de grote zaal, was er nog één ruimte die Aerys wilde controleren. De feestzaal. Wellicht waren er faeries achter gebleven nadat het geplande feest was afgelast en hij kon geen enkele ruimte ongecontroleerd laten. Tot Aerys zijn genoegen stond de deur van de feestzaal op een kiertje. Zonder de deur te veel te bewegen glipte Aerys naar binnen en positioneerde hij zich tegen de muur naast de deur.
”Nog gesproken over vrienden… Ik hoorde dat Aerys zich ook heeft aangesloten bij Donaghue’s groepje? Wat heb je hem aan zijn oren gepraat?” Het was Nevya.
Aerys zijn hart begon sneller te kloppen. Shit. Waar was hij beland.
“Je onderschat Aerys’ vermogen om keuzes voor zichzelf te maken,” de stem van zijn beste vriend reageerde op Nevya haar vraag.
Het was nooit zijn bedoeling geweest om Rainn zijn gesprekken af te luisteren of om hem te bespioneren. Maar Aerys kon zich niet bewegen. Waarom hadden ze het over hem? En hoezo dacht Nev dat Rainn hem iets had aangepraat? Vond Nevya hem een zwakkeling?
Rainn liet de sigaret die hij vasthield wegbranden. Aerys had het hem ontelbare keren zien doen. De as werd verpulverd tussen Rainn zijn duim en wijsvinger. “Maar Aerys is klaarblijkelijk intelligent genoeg om de juiste keuze te maken. In tegenstelling tot sommige mensen.” vervolgde zijn beste vriend over hem.
Het warme gevoel dat hij eerder had ervaren na het zien van Rush en Lune was niets vergeleken met de trots die nu in hem opkwam. Rainn vond dat hij de juiste beslissing had gemaakt.
Er viel een stilte. Nevya tikte op haar telefoon en Rainn keek haar aan.
“Welke doden en zwaargewonden zijn al gemeld?” verbrak de fire faerie de stilte.
Zo te horen was Aerys niet langer het onderwerp van gesprek en dus zag hij dit als een teken om de feestzaal te verlaten. Hij wilde dolgraag weten of er gewonden waren, maar tegelijkertijd voelde het verkeerd om zijn beste vriend en ex-vriendinnetje zo af te luisteren. Op dezelfde onopvallende manier als hij de zaal binnen was gekomen, glipte hij ook weer naar buiten.
Het duurde niet lang voordat Aerys terug was in de bibliotheek. Hij trad uit de schaduwen weer terug in het licht en werd weer zichtbaar voor de rest.
“Ben ik weer.” kondigde hij aan zijn broertje aan en Aerys ging weer bij het raam zitten. Snel tikte hij zijn verslag naar Rainn. Hij zat nu anders naast het raam dan hij eerder had gedaan. Rainn had positief over hem gesproken tegenover Nevya. Aerys wist al wel dat de band die Rainn en hij hadden sterk was, maar toch was het fijn om het zo bevestigd te krijgen. Hij hoefde dan ook niet lang na te denken over de informatie die hij aan Rainn kon doorspelen. Zijn loyaliteit lag bij Rainn, niet bij Remy of enig ander.
“Dus..” zei Aerys en hij stopte zijn telefoon weg. “Hoop jij dat het feest opnieuw gegeven gaat worden?” Gebruikte hij de vraag die Ronan zojuist aan de twee meisjes had gesteld om het gesprek met zijn broertje op gang te houden.

To: Rainn Kovsky
Ronde gemaakt.
Remy Ó Braonáin deed vreemd.
Het leek alsof ze aan het bidden was.
Op de ziekenzaal zag ik Rush als enige specialist die binnen is.
Gewond.
Niet ernstig.

[ bericht aangepast op 14 maart 2022 - 9:48 ]

14 maart 2022 - 13:42 Culloden is offline

Culloden 693

NERISSA LYRA AJAX

20 ◭ Specialist ◭ Year 3 ◭ Undecided ◭ infirmary ◭ with ~~Kit~~ Týr

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ◭ - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Voor het eerst deze avond dacht Nissa aan Vidarr. In een soort oude reflex had ze de behoefte om hem te appen, maar al snel herinnerde haar gevoel haar er weer aan dat ze nog steeds kwaad was op de jongen. Was ze dan echt niet goed genoeg geweest? Hij had er in ieder geval geen problemen mee gehad om met zware voet op haar hart te trappen. Zijn actie had er voor gezorgd dat ze nu even niets meer van jongens moest weten. Toch niet serieus althans. Op die manier zou ze in ieder geval niet nog eens gekwetst worden.
Haast automatisch duwde ze haar gevoelens aan de kant en verscheen er een zwakke glimlach op haar gezicht toen Týr zich bij het duo voegde. Een masker opzetten was zoveel makkelijker dan de pijn telkens opnieuw te voelen door er met iemand over te praten. Daarbij kende ze de fire fairy ook eigenlijk helemaal niet. 'Hé...' bracht hij uit. De ongemakkelijkheid droop er nog net niet van af. 'Hoe was het?'
Vooraleer Kit of Nissa daar op konden antwoorden, werd haar partner op zijn schouder getikt. Een verpleegster keek hem bemoedigend aan. 'Je mag even met mij meekomen, dan gaan we je been even verzorgen.' De jonge vrouw nam Kit vervolgens mee waardoor Nissa met Týr achterbleef. Haar blik verplaatste zich weer naar de jongen die er nogal bezorgd uitzag.
'Het was geen Burned One,' probeerde ze Týr een beetje gerust te stellen. Dan hadden ze hier nu niet zo rustig gezeten. Een rilling liep over haar rug bij de gedachte aan zo'n monster. 'Ik heb 'm per ongeluk geraakt met één van mijn pijlen.' Dat nog een keer toegeven proefde wrang in haar mond. Natuurlijk waren ze als nieuw duo nog niet goed op elkaar ingespeeld, maar het gebeurde haar gewoon niet vaak dat ze miste. Dat ze daarbij Kit geraakt had maakte het er ook niet beter op.
'Zijn jullie goede vrienden?' vroeg Nissa vervolgens in een poging om de jongen, maar ook zichzelf, een beetje af te leiden. Daarbij was het eigenlijk ook gewoon een oprechte vraag. Kit en Nissa hadden nog niet echt veel tijd gehad om over persoonlijke dingen te praten. Voornamelijk omdat ze vooral kibbelend op het trainingsveld terug te vinden waren. Ze hoopte maar dat hij niet al te lang uit zou zijn met zijn been. 'Hij heeft waarschijnlijk gewoon een paar hechtingen nodig,' flapte ze er dan ook nog vlug uit. Al was het maar om zichzelf dat wijs te maken.

Nothing is impossible in my own powerful mind.

14 maart 2022 - 21:29 Halsin is offline

Halsin 1445

♚ Deimos Caderyn Laiken ♚

Control your emotions

Eerder op die avond had Deimos te horen gekregen dat hij met Neela Khan naar buiten moest. Een tweedejaars specialist. Hij kende haar niet en wist ook niet of ze nota bene te vertrouwen was of capabel was. Hoewel hij ook nog maar kort met Myka samenwerkte, wist hij in ieder geval van haar dat ze wist wat ze aan het doen was en dat ze capabel was. Maar vanavond moest hij met Neela op pad. De vierdejaars specialist aan wie zij gekoppeld was was ziek of iets dergelijks en kon niet naar buiten gaan vanavond. Niet iets wat Deimos kon schelen.
Dat Neela niet volledig bekwaam was om met een situatie als deze om te gaan werd Deimos al vrij snel duidelijk. Het meisje stond al aan de grond vastgenageld bij de eerste burned one die ze tegenkwamen. Eerst probeerde hij haar aan te moedigen wat te doen door middel van de vriendelijke manier, zoals Remy hem tegenwoordig wat vaker probeerde te laten zijn. Veel effect had het echter niet. Neela leek nog banger, als dat al kon, en leek eerder op het punt te staan om weg te rennen. Dit deed ze gelukkig niet. Na een geërgerde zucht had hij haar toegeroepen dat ze niet nutteloos moest blijven staan. Klaarblijkelijk had het effect, aangezien ze toen wel in beweging gekomen was en hem ondersteund had met het vechten tegen de burned one. Tot zijn verbazing ging het nog best soepel. Het duurde dan ook niet al te lang voordat de burned one neer was.
Deze werd al snel verplaatst met een nieuwe burned one. Hierbij ging het alles behalve soepel. Haast alsof deze burned one sterker was dan die van eerst. Als dat al kon.
Naast sterker leek de nieuwe burned one ook sneller te zijn. Het ontwijken van de uithalen van de burned one werd lastiger met de minuut. Langzaam kregen beide specialists meer sneeën op hun lijf doordat ze net niet op tijd een nieuwe uithaal konden ontwijken. Neela wist op een gegeven moment niet meer op tijd een aanval te ontwijken. Resultaat? Een diepe snee in haar bovenarm.
Waar hij in de eerste instantie verwacht had, dat het meisje nu zou opgeven – bewees ze hem het tegendeel. Ze zette door. Nadat ook de tweede burned one een zwaard door diens hart had, begeleidde hij haar richting de ziekenzaal. Er was geen mogelijkheid dat ze met een wond als die ze had nog langer in het bos bleef rondzwerven.
Lopen met Neela die steun nodig had om nog een vorm van zelfstandig te kunnen lopen was lastig. Vooral met een van zijn zwaarden nog in zijn hand, mocht er onderweg nog een burned one aanvallen.
Alfea kwam steeds meer in zicht. Kort wierp hij een blik over zijn schouder. Ze waren op goede afstand van het bos. Veilig genoeg. Deimos verplaatste zijn ene arm van over Neela haar schouders, naar onder haar armen. Hij kon haar zacht horen sissen van de pijn. Zijn andere arm verplaatste hij richting haar knieholtes. Met een vloeiende beweging tilde hij haar op. Lichtjes versnelde hij zijn pas richting de ziekenzaal. Enkele jongerejaars fairies keken met grote ogen toe hoe hij met Neela in zijn armen en een versnelde pas langs hen ging. Eenmaal aangekomen in de ziekenzaal seinde hij richting een van de verplegers die er stond. De vrouw wees richting een van de bedden, waar hij Neela dan ook op neerlegde. Het duurde niet lang voordat er meer verplegers aangesneld kwamen en zonder enkele woorden gingen ze te werk. Ze wisten precies wat ze doen moesten. Zijn telefoon die afging leidde zijn aandacht af van het geheel voor hem. Neela leek in goede handen te zijn, wat betekende dat hij zijn taak als ‘partner’ volbracht had en dus verliet hij de ziekenzaal om zijn telefoon op te nemen.

Deimos was nog nooit in zijn leven zo snel terug gesprint richting het bos als dat hij gedaan had toen zijn tweelingzus Athena hem gebeld had. Haar partner was ze kwijt geraakt en ze had hulp nodig. Meer was er niet voor nodig om te zorgen dat hij zo snel mogelijk richting zijn zus ging.
In beide handen had hij één zwaard vast terwijl hij door het bos liep. Hij kon zijn hart snel voelen kloppen in zijn borstkas. Bij het uitademen ontstonden kleine wolkjes door de kou.
Voorzichtig stapte hij over een omgevallen boom. Op zoek naar Athena. Eerder op de avond had het communicatie systeem het begeven, waardoor het lastiger zoeken was. Uitgerekend van alle avonden dat deze het kon begeven, was het vanavond. Daarnaast hielp de regen zijn zicht ook niet bepaald.
Goed zicht bleek niet nodig te zijn. Geluiden van een gevecht wat bezig was klonken dichterbij bij iedere stap die hij zette. Bij aankomst kon hij Athena in gevecht zien met een burned one. Ze was gewond. Haar gewicht steunde op een been en haar dominante hand gebruikte ze om haar zwaard te ondersteunen, in plaats van om deze te leiden.
Vlug snelde hij richting haar toe. Zwaarden klaar om uit te halen naar de burned one. Hij raakte het ding bij de armen. Iets wat het niet leuk leek te vinden, als hij afging op de krijs die het ding verliet. Het leek genoeg te zijn dat Athena vlug haar zwaard door het hart van de burned one kon steken, waarmee ze het doodde.
‘’Waarom deed je er zo lang over?’’ vroeg ze. Er zat een geamuseerde toon in zijn zus haar stem en een grijns sierde haar gezicht, of voor zover mogelijk was met de pijnlijke blik in haar ogen.
Kort zuchtte hij en schudde hij met zijn hoofd.
‘’Waarom heb je niet eerder gebeld?’’ Zijn toon was accuserend.
Ditmaal was het Athena die zuchtte. Voordat ze kon antwoorden, klonk het geluid van een nieuwe burned one in de omgeving.
Een simpele blik richting de ander was genoeg voor de tweeling, voordat ze in beweging kwamen. Ze renden samen in de richting waar het geluid vandaan kwam. Zoals verwacht was er een burned one. Eentje die hen ook in het vizier had.
Alsof ze nooit wat anders gedaan hadden in hun leven vochten ze tegen de burned one. Er waren geen woorden nodig. Jaren en jaren van samen trainen had ervoor gezorgd dat ze elkaars sterke en zwakke punten kenden. Ze konden elkaar aanvullen waar nodig. En uiteindelijk stak hij de burned one door het hart.
‘’Goed we-’’ Athena kreeg de kans niet om haar zin af te maken. Deimos kreeg de kans niet om snel te reageren. Achter Athena was een nieuwe burned one verschenen. De burned one boorde de scherpe klauwen die die bezat dwars door Athena haar abdomen heen. Een ijzingwekkende schreeuw weerklonk uit haar mond.
‘’Nee,’’ Het woord was eruit voordat hij kon verwerken wat hij gezien had. ‘’nee, nee, fuck.’’
Vanuit instinct verstrakte zijn grip op zijn zwaarden. En hij ging in de aanval. Hoe erg zijn hart ook wilde dat hij Athena hier weg haalde. Het was niet veilig om te doen. Zo zouden ze beiden dood gaan. Hij was er zeker van.
Het was alsof hij op de automatische piloot zat. Zijn lichaam deed al het werk. Deimos hoefde niet na te denken over wat zijn volgende stap zou zijn. Alles om ervoor te zorgen dat Athena en hij levend weg konden uit het bos.
Hij vloog op de grond toen de burned one uithaalde naar zijn hoofd en hij het niet ontwijken kon. Een stekende pijn kwam meteen opzetten in zijn schouder en een kloppende pijn in zijn hoofd. Het bloed wat langs zijn slaap stroomde kon hij ook voelen. Een stuk dikker gevoel dan de regen die in de eerste instantie op zijn gezicht was.
Deimos stond weer op. Zonder twijfel pakte hij zijn zwaarden weer stevig vast en zette hij de aanval wederom in op de burned one. De pijn in zijn schouder en zijn hoofd negeerde hij. Snel en methodisch haalde hij uit naar de burned one. Hij ontweek de tegenaanvallen die hij kreeg. En bij de eerste beste kans die hij kreeg, haalde hij uit richting het hart van de burned one.
Puur geluk. Het was puur geluk dat hij deze raakte.
Opgelucht haalde hij adem toen de burned one dood neerviel. Zijn zwaarden liet hij op de grond naast zich neervallen.
De opluchting was voor korte duur. Vlug liep hij naar Athena toe en knielde hij naast haar neer. Het aanzicht van de grote wond in haar abdomen liet hem fronzen. Dat zag er niet goed uit. Totaal niet.
Zodra hij door had dat Athena nog bij bewustzijn was en naar hem keek, haalde hij de frons van zijn gezicht en verplaatste hij deze met een smalle glimlach.
‘’Hey,’’ zei hij met een zachte stem. ‘’Je bent oké, ja? Ik breng je naar de ziekenzaal en…en dan lappen ze je op.’’ Deimos stond op en tilde haar vervolgens net zo op als dat hij eerder gedaan had bij Neela. De pijn in zijn schouder werd meer merkbaar. Zachtjes vloekte hij.
Athena had overduidelijk ook pijn. Ze kermde van de pijn toen hij haar op tilde. Het opkomende schuldgevoel wat ervan kwam negeerde hij.
‘’Ze gaan je oplappen en dan komt alles weer goed Ath.’’ Hij wist niet of hij Athena hier van wilde overtuigen of zichzelf. Wellicht allebei.
Ze waren ondertussen bij de school aangekomen. Net zoals eerder werd er gewezen naar een bed, waar hij Athena kon neerleggen. Overal kwamen weer verplegers vandaan die meteen te werk gingen. Hij werd nog net niet aan de kant geduwd door een van hen. Een van de groep mensen die de wonden van Athena probeerde te genezen was Hayden, een tweedejaars water fairy die wel vaker in de ziekenzaal meehielp.

Bloed. Overal zat bloed. Op zijn handen, op zijn armen, op zijn kleding, op zijn gezicht.
De regen had allang het bloed van Neela en een deel van zijn eigen bloed weggespoeld. Dit was bloed van een nieuwe wond van hemzelf. En bloed van Athena. Vooral bloed van Athena.
Bijna werd hij misselijk van de gedachte dat er zoveel bloed van zijn tweelingzus nu op hem zat. Bijna.
Een van de verplegers in de ziekenzaal hechtte de wond op zijn hoofd en de laceratie op zijn onderarm, waarna dezen verbonden werden. Terwijl dit gebeurde, zag hij de gebeurtenissen van de afgelopen uren steeds voor zijn ogen. Hoe de scherpe klauwen van een onverwachte burned one zich door het lichaam van Athena heen boorden. Niet een beeld wat hij snel uit zijn geheugen kon wissen. Evenals de pijnlijke schreeuw die erop volgde. Over en over en over zag hij het voor zich. Genoeg materiaal om hem wakker te houden de komende nachten. Als het niet al langer zou zijn.
Deimos balde zijn handen tot vuisten. Om zo te voorkomen dat aanwezigen in de ziekenzaal konden zien hoe erg zijn handen aan het trillen waren.
Het had hem moeten zijn. Hij was degene die zwaargewond in het ziekenbed hoorde te liggen, niet zijn tweelingzus. Wat moest hij wel niet tegen Cassia zeggen? Was er een goede manier om te zeggen dat haar zus voor haar leven lag te vechten? Door hem.
‘’Zo,’’ De stem van de verpleger haalde hem terug naar de realiteit. Een uitleg over het verzorgen van zijn wonden volgde. Net zoals de mededeling dat hij niet toegestaan was om terug te keren richting het gevecht buiten. Hij fronste. Wat was dat voor een onzin? Echter hield hij zijn mond dicht. Op dit moment had hij niet genoeg energie om in discussie te gaan hierover. En dus mompelde hij alleen een ‘prima’ en ‘bedankt’, voordat hij was opgestaan. Hij verliet de ziekenzaal niet meteen.
De waarschuwende blik van de verpleger die hem zojuist had verbonden, negeerde hij terwijl hij richting het bed liep waar Athena lag. Aangekomen bij het bed van zijn tweelingzus, pakte Deimos zijn zus haar hand vast en kneep er zachtjes in. Er was geen enkele reactie te zien van Athena dat ze dit voelde of wat dan ook. Hij voelde tranen achter zijn ogen prikken. Deze liet hij niet vallen. Dan zou hij de belofte aan hemzelf van jaren geleden breken. Ietwat beverig haalde hij adem. Met het uitademen stopte hij al zijn gevoelens weg. De angst, de schuldgevoelens en de woede gericht aan hemzelf. Alles stopte hij weg. Ver weg. Zodat hij er niet mee hoefde om te gaan. Nu niet. Het liefste helemaal niet.
Hij voelde meerdere blikken op hem gericht. Duidelijk genoeg makende dat hij de ziekenzaal moest verlaten nu hij zelf behandeld was. Nogmaals kneep hij zachtjes in zijn zus haar hand.
‘’Ik zie je later weer Ath,’’ sprak hij zachtjes. Een deel van hem wist dat dit niet zo zou zijn.

Gezelschap waar hij zich niet aan zou irriteren was schaars. Wat logisch was met de hoeveelheid specialists die vermoedelijk buiten nog rondliep.
Door het berichtje wat Mae eerder op de avond verstuurd had, had Deimos besloten haar op te zoeken. En dus was zijn eerste stop de bibliotheek. Hij wist dat de earth fairy vaak genoeg in de bibliotheek te vinden was.
Zoals verwacht zat Mae inderdaad in de bibliotheek. Al bleek ze niet de enige te zijn. Meerdere faeries hadden deze avond zich teruggetrokken in de bibliotheek. Hij kon ze geen ongelijk geven. Het was ook een betere ruimte om in te zitten dan de andere openbare ruimtes.
Samen met Dante zat Mae ergens achterin aan een tafeltje. Er lagen enkele potloden op de tafel. Op de grond, net een stukje van de tafel af, lag een boekm die er overduidelijk niet uit zichzelf gekomen was. Hij ging door zijn hurken om het boek op te pakken en trok een wenkbrauw omhoog toen hij deze vast had.
‘’Ik wist niet dat je met boeken gooide,’’ zei hij toen hij weer was opgestaan. Kort wierp hij zijn blik nog even op de titel van het boek. History Of Burned Ones. Waarom zaten Mae en Dante boeken te lezen over burned ones? ‘’of gooien jullie alleen met boeken over burned ones?’’ Deimos legde het boek terug op de tafel en nam plaats naast Mae.
‘’Iemand tips om bloed uit kleding te krijgen?’’ vroeg hij vervolgens, alsof het de meest normale zaak op de wereld was.

22 • Fourth year • Specialist • Library • with Mae & Dante

[ bericht aangepast op 14 maart 2022 - 21:59 ]

What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?

15 maart 2022 - 9:15 darkurge is offline

darkurge 3074

☣ RUSH ☣
Specialist • Traditionalist • Year 3 • Hospital Wing • with Lune

Blij. Rush had Lune verteld dat ze er mooi uit zag op het feest en het was alsof hij een klein sprankje blijdschap kon zien ontstaan in haar ogen. De mondhoeken van de blondine krulden iets om in een voorzichtige glimlach. Rush glimlachte ook. Hij was volledig verscheurd van binnen. Alles in hem riep dat hij het meisje naast hem niet kon vertrouwen, dat hij de benen moest nemen en haar niet verder moest toelaten in zijn hoofd, maar tegelijkertijd wilde hij haar vasthouden. Haar geruststellen. Wellicht dat hij bij haar kon blijven, zolang hij op zijn hoede bleef? Maar misschien was dat wel juist wat de faerie wilde dat hij dacht. Een steek bij zijn slapen kwam op. Hij was te vermoeid en verzwakt om zijn hersenen te kraken over deze kwestie op dit moment. Zijn vermoeidheid versterkte de drang om al zijn alarmsignalen te negeren en volledig toe te geven aan de hunkering naar Lune haar aanraking en liefde.
“Nu nog steeds, trouwens,” vervolgde Rush toen Lune haar mond niet opende. “Had je zin in het feest? Was je met vriendinnen?”
“Ik dacht niet dat je me… zag,“ zei ze zacht. De blijdschap in haar ogen verdween en haar glimlach werd vreugdeloos. “En ja… met vriendinnen. Of toch in ieder geval mensen die wel met me willen dansen,”
Rush slikte en speelde met de dop van het flesje water in zijn handen. “Oh, oke.” was het enige wat hij over zijn lippen wist te krijgen. Hij had niks te zeggen. De waarheid wilde hij niet met haar delen.
Lune keek op.
“Je mocht… mag,” ging ze stuntelig verder. “er zelf anders ook wel wezen, trouwens.”
Rush sloeg zijn blik af en beet knikkend op zijn lip. Opnieuw wist hij niet wat hij moest zeggen. Het voelde goed om een complimentje van haar te krijgen, maar kon hij die wel accepteren?
“Al zie ik je liever zonder die wond. Doet het pijn? Misschien kunnen de artsen…” Voor de zoveelste keer die avond maakte ze haar zin niet af en Rush keek weer op.
“Ja, maar al minder dan eerst.” Vertelde Rush en zijn ogen schoten van Lune naar de inmiddels verbonden wond aan zijn been. Die wond was het minste van zijn zorgen op dit moment, de grootste bedreiging voor zijn veiligheid zat voor zijn gevoel naast hem op het bed.
In een poging in contact te blijven met het meisje, maar zonder te weten wat te moeten zeggen, bood Rush het waterflesje aan Lune aan. Ze schudde haar hoofd en Rush liet het flesje langzaam zakken. Wilde ze niet van hetzelfde flesje drinken als hij? Voelde ze zich daar te goed voor?
“Geen zorgen trouwens over het feest,” zei Lune ineens onkarakteristiek direct voor haar doen. Een frons verscheen op Rush zijn voorhoofd en hij luisterde afwachtend naar de faerie haar woorden. “Ik snap het. Jouw gevoel over… Geloof me, op sommige momenten haat ik mezelf ook.”
Hij wist niet wat hij hoorde. Waar was ze mee bezig? Met verbaasde, opgetrokken wenkbrauwen staarde Rush naar het meisje naast hem. Hij probeerde haar psychologische spelletjes te ontcijferen, maar de pijn in zijn slapen sterkte aan. Het meisje keek op en Rush was volledig sprakeloos.
“En van nu of zojuist… niemand zal het van me horen,” ze pakte haar telefoon erbij en Rush zat nog altijd stom geslagen naast haar. De ogen van de faerie schoten over haar scherm heen en ze stuurde zo te zien wat berichtjes. Uiteindelijk kneep ze haar ogen dicht, waarna ze ze weer opende en hem aankeek.
“Mag ik…” voorzichtig bewoog Lune haar hand naar de zijne en verstrengelde hun vingers in elkaar. Voor zijn gevoel kon Rush niets doen; de aanraking van de faerie leek alle pijn en ongemak in zijn lichaam weg te vagen. Lune haar vingers in de zijne voelde zo veilig en vertrouwd, het liefst wilde hij haar nooit meer loslaten. “Alles komt goed,” mompelde ze.
Rush kneep in Lune haar hand en liet zijn lichaam voorzichtig tegen de hare aanleunen. De bloemige geur van haar haren en de zachtheid van haar huid maakte de strijd die hij buiten had gevoerd het meer dan waard. Zijn vrije arm sloeg hij om het meisje heen en trok haar dichter naar hem toe.
“Kun je bij mijn telefoon?” vroeg Rush. De zijne lag op het nachtkastje naast het ziekenzaalbed waar ze op lagen, maar door Lune haar positie kon hij er zelf niet bij. Eenmaal zijn telefoon zijn vrije hand had gevonden unlockte hij zijn scherm. Het maakte hem niet uit dat Lune kon meekijken; hij had niets te verbergen, al zijn wantrouwen bevond zich in zijn hoofd.

To: Myka
Waar ben je? Alles oke?
Ik ben op de ziekenzaal. App me als je kan.

Tikte hij ietwat onhandig met één hand, aangezien hij die van Lune niet wilde loslaten.
Het was het enige berichtje dat hij wilde sturen op dit moment. Hij moest weten dat Myka het had gered. Zij was zijn verantwoordelijkheid geweest en hij was er nu niet om over haar te waken. De enige reden dat hij nu niet gek werd van onmacht, was door Lune haar nabijheid. Waarom konden ze niet altijd zo zijn samen?
Omdat ze een faerie was.
Het was alsof hij ineens weer helder kon zien. Alles stond op scherp. Hij hield Lune haar hand vast en iedereen kon het zien. Fuck. Hoe was hij hier beland? Hoe had hij zichzelf zo kunnen laten gaan? Zijn hoofd riep dat hij het meisje moest loslaten, moest wegduwen, voor de anderen zouden zien hoe hij zich inliet met een faerie, maar zijn lichaam werkte niet mee. Hij wilde Lune bij zich houden.
Dus in plaats van het meisje weg te duwen, kwam hij terug op haar eerdere woorden.
“Waarom zou jij jezelf haten?” Vroeg Rush met een afwezige stem, terwijl hij met zijn vingers in Lune haar hand kneep. “Je hebt veel vriendinnen, vrienden, je hebt een familie, de helft van de jongens op de school kwijlt over je en je bent een...” maar het woord faerie uitspreken kon hij niet. “Jullie vinden jezelf altijd geweldig. Ik wil niet dat je tegen me liegt.” Zijn woorden waren kouder dan hoe hij zich daadwerkelijk voelde.
Het was waar wat hij zei, hij wilde niet dat Lune hem aan het voorliegen was. Al wist hij ergens ook wel dat dat waarschijnlijk de enige reden was dat ze nu met hem hier zat; de faerie wilde hem om zijn vinger winden om hem later haar bidding te laten doen. Zo was het altijd al geweest. Specialists in dienst van faeries en Lune was geen uitzondering. Toch kon Rush haar niet loslaten, voor nog een paar naïeve minuten wilde hij geloven in een wereld waar hij haar kon vertrouwen. Voor nog heel even wilde hij geloven in een wereld met Lune als de zijne. Hij wilde dit moment stilzetten, voor altijd veilig met Lune bevroren op dit moment in tijd.

15 maart 2022 - 12:06 Tad is offline

Tad 3475

Xavier Castillo

The best lies about me are the ones I told

Morgen zouden ze de gevallen specialisten ongetwijfeld herdenken, maar vanavond was er niet veel tijd om stil te staan bij alles wat er in het bos gebeurde. Niet denken, maar doen. Liet dat nu net een credo zijn dat de specialist niet vreemd was. Desondanks was de last die van zijn schouders was gevallen nu hij weer herenigd was met zijn brother from another mother groter dan hij ooit zou toegeven. Hoewel sommigen wellicht zouden denken dat het tweetal als het even kon in tien sloten tegelijk liep, zou Xav zijn leven aan de grote vriendelijke reus toevertrouwen zonder enig moment van twijfel. Zou hij het ooit met de dood moeten bekopen? Wellicht, maar dan tenminste samen. Er bestond geen mooiere manier om te gaan, daar was hij van overtuigd.
Dat dit einde sneller zou kunnen aanbreken dan gehoopt, bleek echter al snel. Waar Asher zijn mobiel zonder problemen had weten terug te steken in zijn zak, werd Xav opschrikt door de gil in de verte, waardoor zijn mobiel op de drassige bosgrond viel. De duisternis die zijn intrede deed toen zijn telefoon het leven liet, weerspiegelde de grimmige situatie waarin ze zich plots bevonden. Het hinkende meisje dat moeizaam naar hen toe gehaast kwam was het startsein van de geoliede machine die het tweetal op hun beste momenten kon zijn.
Asher commandeerde het meisje achter hen te komen staan en bij het zien van de angst op Maisies gezicht vroeg Xavier zich af waarom het bestuur het lot van de school toevertrouwde aan een meisje dat als een hinde was die in de koplampen van de auto staarde vlak voor de fatale klap, als fairies zoals Nev binnen zaten. Als de aanval een maand eerder had plaatsgevonden, dan had hij de brunette nog aan zijn zijde gehad te midden van deze strijd. Tijd om na te denken hoe dat zou zijn geweest en hoe erg hij afgeleid zou worden door hoe goed Nev er in het gevecht uit zou zien, was er echter niet. Eén blik op Asher was voldoende om de strijd aan te gaan.
Het gebeurde snel. Op exact het juiste moment zoefde de pijl van Ash’ kruisboog door de lucht. De krijs van het monster ging door merg en been, maar de tijd om het succes te vieren en het gedrocht af te maken was er niet. Bij het zien van de tweede Burned One aarzelde Xav geen moment en met zijn verkeerde arm had hij zijn speer door de lucht geworpen, akelig dicht over Ashers hoofd, die geen seconde later naar de brul van Xav had moeten luisteren.
Voor de tweede keer in korte tijd vonden de blikken van de jongens elkaar. Zonder er veel woorden aan vuil te maken was het plan gemaakt.
“Ik neem de eerste!”
“Ik hou deze bezig!”
Het voelde kaal om zonder rugdekking op een Burned One af te rennen, maar de specialist was vastbesloten om de persoon die het gezegde ‘verdeel en heers’ in het leven had geroepen diens ongelijk te bewijzen. Er was niets of niemand ter wereld die de twee nog uit elkaar zou drijven nu ze elkaar weer hadden teruggevonden. Xav negeerde de gillen, schreeuwen en krijsen achter hem en liep met zijn zwaard gereed op het monster af. Het gedrocht was groter dan hij zich kon herinneren van vorig jaar met het incident dat zijn fairy een schorsing had opgeleverd. Dreigender. Maar het was verzwakt door zijn speer. Adrenaline gonsde door zijn lichaam en met een schreeuw stortte Xav zich op het beest. Wild zwaaide hij met zijn zwaard in de richting van de Burned One. Met een krijs stortte het monster ten gronde en de strijd gewonnen wanend wierp Xav een blik over zijn schouder toen hij Maisie hoorde schreeuwen.
Het was iets wat hij beter niet had kunnen doen. Het volgende moment werd alle lucht uit zijn longen gedrukt en stortte hij op de bosgrond met de Burned One boven op hem. In een reflex wilde Xav naar zijn dagger grijpen, maar hij greep mis – te laat beseffend dat hij het wapen had uitgeleend aan de specialiste die jankend op de grond niets lag te doen.
Fuck.
Het beest trok een klauw op, maar leek heel even afgeleid toen er een nieuwe ijzingwekkende gil uit Maisies mond klonk. Het was slechts een luttele seconde, maar het was voldoende tijd voor Xav om het beest een trap te geven en weg te rollen. De klauw die neerkwam, doorboorde niet zijn romp, maar kwam door de afleiding slechts diep in zijn rechterschouder terecht. Een kreun verliet Xavs mond, maar hij verbeet de pijn en krabbelde enkele meters verder overeind en griste zijn zwaard mee om het wapen nét op tijd gereed te hebben voor de tweede aanval van het gedrocht.
Voor de tweede keer die avond doorboorde hij met zijn zwaard de romp van een lichaam. Voor Isla. Nog eens. Voor Ash. Nog eens. Voor Joshua. Nog eens. Voor het bewijzen van het ongelijk van zijn familie. Ditmaal was het geen menselijk bloed dat vloeide, maar een gore, zwarte substantie. De stank ervan was ondraaglijk, maar dit keer kwam de Burned One niet meer omhoog. Dit keer had hij het afgemaakt.
Kort bleef Xav op het heft van zijn zwaard rusten, om tot adem te komen en om de pijn die vanuit zijn schouder naar zijn rechterarm uitstraalde te verbijten. Al snel trok hij zijn zwaard echter uit het monster en draaide hij zichzelf om te kijken of hij zijn vriend kon helpen. Een opluchting gonsde door hem heen toen juist op dat moment ook Asher ongeschonden in zijn richting blikte. Op een drafje overbrugde Xav de afstand tussen hen, waarbij hij niet geheel vrijwillig met een sliding tot stilstand kwam door de glibberige modder.
“Vier-twee,” loog hij nahijgend, waarbij een karakteristiek jongensachtige grijns op zijn gezicht verscheen. Nu de rust weer was wedergekeerd, voor zolang het mocht duren, was er weer ruimte voor banter en praatjes. Eenieder die twijfels zou hebben gehad toen hij samen met Asher in een patrol groep geplaatst werd, zou na vanavond de mond gesnoerd zijn. Ze waren goed samen. Verrassend goed, zelfs. Zelfs Goody Two-Shoes Dorian zou hen niet meer op hun flikker kunnen geven om hun – vooruit: veelal zijn – goed getimede grappen eerder die avond.
“Je hebt iets in te halen, bro.” Amicaal gaf hij Asher een klap op zijn schouder, al deed hij dit met zijn linkerarm in plaats van zijn rechter. De steek die hij in zijn rechterschouder voelde werd heviger met de beweging, waardoor hij zijn arm zoveel als mogelijk probeerde te ontlasten. Het was niets wat hij niet zou overleven. Met een beetje geluk zou het een nieuw souvenir zijn aan het zoveelste avontuur dat hij had beleefd.
Alert scanden zijn ogen de bosomgeving, al leken er geen schimmen meer in de duisternis verholen te zijn. Kort rustten zijn ogen op de afgezwakte specialiste die nog altijd in de modder lag. Hij stak zijn linkerhand naar haar uit. Niet zozeer met de bedoeling om haar overeind te trekken van de drassige grond, maar eerder om de dagger terug te vragen die hij zojuist aan Maisie had uitgeleend. Toen de blondine in plaats daarvan dankbaar haar trillende hand in de zijne legde, fronste hij. Als ze een knight in shining armor zocht dan kon ze beter bij zijn vriend zijn; met diens zwaard had ze per slot van rekening toch al kennis gemaakt. Desondanks trok hij haar wat ongeduldig uit de modder, zo was hij dan ook wel weer. Als ze zouden moeten wachten totdat de specialiste zelf omhoog was geklauterd dan zouden ze al lang en breed onderkoeld zijn geraakt.
“Ik gok dat de kust veilig is. Met die sirene van een stem van je laten die Burned Motherfuckers het wel uit hun hoofd om nog bij ons in de buurt te komen,” stelde hij de blondine op geheel eigen wijze gerust, waarbij hij onder andere op haar gillen die de afgelopen minuten zijn trommelvliezen hadden doen trillen doelde. Haar gillen die hem zowel in de problemen hadden gebracht, als hadden gered. Al snel gleed zijn blik weer naar zijn beste vriend.
“Ze is gewond. We moeten haar hier wegkrijgen,” besloot hij een tikkeltje teleurgesteld, al gokte hij dat de blonde specialist datzelfde plan al in zijn hoofd had gehad nog voordat Xavier het had uitgesproken. Er was geen uitdaging die Xav uit de weg zou gaan, maar een team was uiteindelijk zo zwak als hun zwakste schakel en hij had weinig trek om hier als lokaas te blijven wachten op nog meer duistere creaties. Dat hij zelf met zijn schouder ook niet meer met volle kracht ten strijde zou kunnen trekken, negeerde hij. In zijn hoofd hoorde hij de smalende stem van Bruno. Als zijn tweelingbroer hier was geweest, dan zou hij ongetwijfeld zonder kleerscheuren uit de strijd zijn gekomen. Dan zou hij kritiek hebben gehad op hoe onzuiver Xav zijn speer had gegooid. Op hoe nodeloos onbezonnen hij met zijn zwaard gezwaaid had. Op hoe Joshua Fenwick dan nog zou leven en …
Silenzio Bruno, legde Xav de stem in zijn hoofd geïrriteerd het zwijgen op. De klootzak die door moest gaan voor zijn broer was hier niet; had hier geen macht over hem. Daarnaast had hij het fout. Gevechten won je niet op kracht of techniek. Gevechten won je op durf en karakter – eigenschappen waar Bruno enkel van kon dromen.
Met zijn bebloede hand veegde Xav de aan zijn voorhoofd plakkende plukken haar weg. Hij speurde de drassige bosgrond af, op zoek naar zijn mobiel, maar het leek zoeken naar een speld in een hooiberg. Geweldig. Het laatste wat hij wilde was zijn familie moeten bedelen om geld voor een nieuwe mobiel. Geld waarmee hij in het beste scenario een Nokia zou kunnen kopen.
“Al iets van de rest?” vroeg hij Asher. “Van Isla?”

@ forest w/ his homie

She's imperfect but she tries

15 maart 2022 - 17:16 darkurge is offline

darkurge 3074

☩ RAMSAY ROTHBERG ☩
Specialist • Modernist • Year 3 • Mood • Woods • with Caelan

tw: no texts & sad rams. sos. send help. he needs to go back inside.
Chaos leek het thema van deze avond te zijn. Het voelde wel een eeuw geleden dat Ramsay met goede moed, opwinding en zelfs wat nervositeit de feestzaal van Alfea was binnen gestapt. Hij was van plan geweest om Dorian dronken te voeren, wat aandacht te krijgen van Myka en Cassia, waarschijnlijk verder kibbelen met Gia en uiteindelijk wilde hij Lune spreken. De nervositeit had niets te maken met al die personen, maar met de specialist met wie hij nu al een aantal dagen suggestieve berichtjes aan het sturen was. Na die ene middag toen hij voor de grap een van zijn foto’s naar Asher had gestuurd, had zijn vriend hem niet meer met rust gelaten. De uitnodiging van de jongen om te komen douchen had Ramsay afgeslagen, toch kon hij niet stoppen met reageren op diens flirterige berichtjes.
Maar dat allemaal leek op dit moment irrelevant. De chaos van de feestzaal werd verruild voor de chaos van het bos, waar de sfeer een stuk minder plezierig was, dan in de feestzaal met shotjes aan de bar. In stilte kamden Caelan en Ramsay het bos uit. Ze hadden een gil gehoord en waren erop gebrand om de degene die had gegild te vinden, maar tot nu toe was hun zoektocht zonder enig succes. De alcohol die hij eerder die avond had gedronken was door de adrenaline en verstreken uren allang afgebroken. Ramsay voelde zich helder; iets wat hij niet vaak meemaakte. Hij wist wat hij wilde en moest er met iemand over praten. Vrij abrupt had Ramsay zijn partner gevraagd of die een vriendin had, of vriend (wie weet).
Ramsay kon zien dat Caelan fronste. Hij sprak de jongen meestal alleen op feestjes en hij kon zich niet herinneren dat ze ooit een echt, serieus gesprek hadden gevoerd. Het irriteerde Ramsay meestal wanneer mensen verbaasd reageerden op een serieuze vraag van hem, alsof hij geen diepgang kende. Maar hier in het bos, nadat ze zojuist een Burned One hadden afgeslacht kon Ramsay het Caelan wel vergeven.
''Nee ik heb geen vriendin...” Reageerde de jongen. “Of vriend.” Nou wisten ze dat ook weer, én het was een opluchting. Het zou niet de eerste keer zijn dat Ramsay met een vriendinnetje van een vriend zou zijn gegaan, dus de relatiestatus van zijn partner was een meevallertje.
“Zijn er dingen waar je spijt van hebt?” vroeg Ramsay nieuwsgierig verder, terwijl ze rustig verder liepen door het bos. Op het geluid van hun stemmen en hun voeten die de bosgrond raakten was het stil.
Caelan antwoordde niet direct. Hij humde wat en zei daarna. “Ik heb wel dingen waar ik nú spijt van heb, maar dat is meer omdat ik nu kennis heb die ik toen niet had.” Hij haalde zijn schouders op. “Dus écht spijt zou ik het niet noemen, want ik had er destijds toch niets aan kunnen veranderen.”
Ramsay knikte en de jongens keken elkaar aan.
“Maar het klinkt alsof jij wel ergens spijt van hebt, of niet?” vroeg Caelan.
Met zijn ogen nog op Caelan gericht kon Ramsay niet meteen antwoorden. Hij wist niet zeker of hij echt spijt had. Misschien had Cealan wel een punt, over dat kennis van nu gedoe, maar eerlijk gezegd wist Ramsay zelf ook wel dat dat in zijn geval niet gold. Hij had altijd dondersgoed geweten waar hij mee bezig was en had het ook voor geen goud willen missen. Myka, Gia, Cassia. Hij had hen niet willen missen. Toch zat het hem dwars dat hij Lune was verloren, dat hij haar had gekwetst; maar was het spijt?
“Ik weet niet, man.” Was Ramsay zijn nonchalante antwoord. “Ik denk dat ik sommige shit niet goed heb aangepakt, maar hoe weet je of je echt spijt hebt van iets...” Met een van zijn zwaarden drukte hij de takken op zijn pad aan de kant. “Bedoel, ik zou het denk ik niet weer doen.” ging Ramsay verder. “Denk je dat je iemand kunt vergeven? Dat je iemand moet vergeven?” Vervolgde hij cryptisch. “Als iemand écht spijt heeft?”
Plots stopte Ramsay zijn pas en bracht zijn zwaard naar Cealan zijn borst. “En beter vertel je niemand over dit gesprek.” zei hij half grappend, half serieus. “Of ik haal nooit meer drank voor je.” Niemand hoefde te weten hoe hij zich daadwerkelijk voelde. Al zou het moeilijk zijn om zijn gedachtes en gevoelens voor Cassia te verbloemen.

[ bericht aangepast op 15 maart 2022 - 17:16 ]

Index RPG Actieve Topics Zoek