[RPG • 250] Alfea College • speeltopic - Speeltopics

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen Neaira en Neaera maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

Je liet haar stikken. Dat was heus niet nodig geweest. Het was een typisch modernistische uitspraak. Dat soort mensen dachten altijd dat alles opgelost kon worden met een ferme tik op de vingers, figuurlijk gesproken. Helaas werkte het in het echte leven niet zo. Dat Phyre dit niet begreep was zorgelijk. “Het was een gepaste straf voor een domme actie. Als ik slechts hun boeken afpak, leren ze niks. Dan zouden ze opnieuw de verboden afdeling induiken, zodra ik weggelopen was,” antwoordde Reilly. Hij keek haar strak aan, bekeek haar van top tot teen. “Maar goed, ik weet dat dit voor mensen als jij lastig te begrijpen is.” De minachting in zijn stem was duidelijk hoorbaar.
      Na deze laatste harde woorden waren ze vertrokken naar een verlaten hal, zodat ze onder vier ogen met elkaar konden praten. Zonder eventuele pottekijkers. Zijn ogen gleden nogmaals over Phyre heen. Haar vuisten waren gebald, in haar ogen brandde vuur en in zijn hoofd hoorde hij een reeks verwensingen met haar stem. Reilly glimlachte kort. “Je mag me ook gewoon face-to-face uitschelden, hè? Jouw woorden raken me niet,” zei hij, waarna hij het meisje klem zette tussen zijn lichaam en de muur. Een poging tot intimidatie volgde.
      Reilly hield ervan dat Phyre haar kin ophief. De glimlach op zijn gezicht werd groter. Haar rebellie was wat hem in eerst instantie tot haar had aangetrokken. Al ging hij dat niet toegeven, natuurlijk. Echter, alsof ze zijn gedachten kon lezen, wees Phyre hem er toen op dat hij destijds was gevallen voor haar tegendraadse gedrag. Had hij die connectie van eerder toch niet goed afgesloten? Reilly schudde zijn hoofd, nee, hij ging altijd secuur te werk. Phyre kende hem gewoon beter dan hij wilde toegeven.
      “Nee, het was juist de reden dat ik het met je uitmaakte,” loog Reilly, terwijl hij haar ogen zocht. Zijn tong liet hij over zijn tanden glijden en hij leunde tegen een van de pilaren aan. Phyre stond nog altijd vast tussen hem en de muur. “Maar waar moet jij met zoveel haast heen, dan? Je specialistenvriendjes zijn nog buiten en je feeënvriendjes heb je de hele avond kunnen opzoeken. Ten minste, als je - jezelf niet had afgezonderd.” Reilly negeerde het feit dat zijn specialistenvrienden zich ook nog steeds buiten bevonden, in gevaar waren. Met Isla had hij gelukkig inmiddels alweer contact gehad, maar de lijn met Dorian was nog altijd niet meer dan statisch geluid geweest. Had de sukkel zijn telefoon laten vallen in het bos, of zo? Reilly moest zijn beste vriend vanavond maar opzoeken en een goede preek geven.
      De vibratie in haar stem verraadde meer over Phyre’s gevoelens dan ze ging willen toegeven. Een deel van hem wilde haar hiermee treiteren, vernederen. Aan de andere kant: wilde hij zo zijn? Een onoriginele, sneue pestkop? Nee, hij had liever dat ze onder de indruk van hem bleef, geïntimideerd was. In het beste geval zelfs bang van hem.
      Zodra Reilly zijn straf voor Phyre uitgesproken had, kwam er gelijk protest. Ze vond het oneerlijk, het te zwaar voor een klein vergrijp. Hij liet de dame maar even tieren. Ze ging nu toch niet luisteren naar wat Reilly te zeggen had. Hij slaakte een diepe zucht. “Er waren regels opgesteld, Phyre. Voor ieders veiligheid. Daar hoor je - je gewoon aan te houden. Dat jij dit niet begrijpt, of het er niet mee eens bent.. Dat is fijn voor je, maar dat betekent niet dat je een uitzondering op de regels kan zijn,” zei hij uiteindelijk. Hij begreep echt wel waarom ze isolatie had gezocht, daar de spanningen en emoties binnenin de volle zalen als buskruit voor haar waren. Echter betekende dit niet dat ze zomaar verboden ruimtes kon betreden.
      Reilly’s kaak verstrakte bij het horen van Phyre’s volgende woorden. Met zijn ogen vond hij die van haar, bekeek hij ze. Zou ze hem kunnen haten? Zou hij haar over die grens kunnen duwen? Normaliter zou het hem geen zier uitmaken of mede-leerlingen hem mochten of niet. Maar Phyre.. Zij had hem natuurlijk veel intiemer leren kennen. “Je zou willen dat je mij kon haten. Maar je hart lukt dit niet. Al twee jaar voorbij en zij snakt nog altijd naar me,” blufte Reilly. Hij had oprecht geen idee of het de waarheid was, maar hij hoopte dat het een string binnenin Phyre raakte. Dat hij op de juiste gevoelens had ingespeeld.
      Geroezemoes doorbrak hun private conversatie, nam de overhand in de ruimte en maakte het gevaarlijk voor Reilly om Phyre vast te houden in een hoekje. Daarom zette hij ook wat stappen naar achter, gaf hij zijn ex-vriendin wat bewegingsvrijheid. Vanaf een afstand bekeek hij alle stappen die de brunette zette. Haar blik gleed over de specialisten-menigte in de verte, duidelijk opzoek naar iemand. “Wie zoek je?” vroeg Reilly dan ook, nieuwsgierig. Sinds dat het tweetal uit elkaar was, had hij bepaald geen interesse getoond in haar vriendschappen namelijk.
      “Hm, dat klinkt wel iets als wat de Red Fountain-specialisten zouden doen. Uitgelezen kans om te laten zien dat zij beter zijn, natuurlijk. Ik vraag het haar later wel,” reageerde Reilly op Phyre’s verbazend slimme opmerking. Opnieuw wendde hij daarna een blik op het meisje. De onrustigheid die door haar lichaam gierde, liet hem on edge voelen. Om wie was ze toch zo bezorgd? Misschien was het beter als hij haar terugbracht, naar haar vriendinnen. Hopelijk zou het kalmeren, het aangewakkerde vuur binnenin weer tot bedaren brengen.
      “Kom, laten we naar de ziekenzaal gaan, misschien dat je vriend of vriendinnetje daar is,” zei Reilly, waarna hij direct begon te wandelen. Hopelijk waren Dorian, Myka, Deimos en Isla ook daar. Ze moesten wel. Reilly was absoluut niet het bezorgde type, maar na ze bijna vier uur lang niet gesproken of gezien te hebben, wilde hij niets liever dan ze alle vier in zijn armen sluiten.

PART I
Het baarde Leysa zorgen dat geen van de drie nog iets van de Burned One leek te horen. Een klein deel van haar hoopte dat dit betekende dat het monster een andere kant was opgewandeld. Echter zei haar gezonde verstand dat ze op dit moment in de directe lijn van gevaar stonden. Iets wat waarheid bleek slechts enkele seconden later, toen Leysa plotseling oog in oog stond met een van hen. Ze verstijfde en werd door Perce op de grond geduwd. Een ongewenste modderbad en enkele schrammen later en ze stond weer overeind. Ze keek toe hoe haar twee partners het gevecht waren aangegaan, maar niet in staat waren het monster te overmannen. Er was een derde persoon nodig om de killing blow te leveren: Leysa. Daarom stond ze enkele minuten later dan ook opnieuw oog in oog met de Burned One. Alleen had ze deze keer al haar zwaard in het hart geduwd voordat het monster zich besefte wat er gebeurde.
      Helaas kwam er niet eens een bedankje voor Leysa’s harde werk. Nee, slechts een: wil je dat alsjeblieft nooit meer doen? Verontwaardigd had ze Leander aangekeken. Als zij daar niet had gestaan, was de Burned One nog in leven geweest. Perce en hemzelf hadden er namelijk niet goed voorgestaan en het monster was té gefocust geweest op het mannelijke tweetal. Echter reageerde Leysa er verder niet op, daar er een groter probleem haar aandacht trok: de schreeuwende specialist. Ze moesten kijken of ze nog hulp konden bieden. Leander’s woorden totaal negerend rende ze dan ook als een kip zonder kop het bos door, opzoek naar de specialist. Vurig hoopte ze dat haar collega was weggekomen, dat ze niet een dood lichaam zou vinden.
      Het was tevergeefs, daar Leysa al vrij snel een onbewogen silhouette in de vorm van een lichaam spotte. Haar hart klopte hard in haar keel, terwijl ze op het figuur naast de boom afrende. De grond nu modder door de harde regen zorgde voor een natuurlijke slip and slide, wat Leysa’s weg vermoeizaamde. Na enkele keren bijna uitgegleden te zijn had ze de afstand overbrugd en het lichaam op een teken van leven gecontroleerd.
      Zodra Leysa duidelijk werd dat het over en uit was, duwde ze zichzelf weer overeind, stapte ze van het verminkte lichaam weg. Pas nu ze stilstond, realiseerde ze zich hoe koud ze het had. De harde regen had inmiddels elk kledingstuk doorweekt en haar bruine haren plakten vervelend in haar nek. Nu ze alleen was, in een groot en onbekend bos, ontdekte Leysa dat ze beter naar Leander had moeten luisteren, niet zomaar had moeten wegrennen. Zeker toen het gekrijs van meerdere Burned Ones nabij klonk. Direct greep ze de hilt van het zwaard vast met haar stroeve, half-bevroren vingers.
      Ze had de namen van haar partners geschreeuwd. Een beginnersfout, wellicht, maar ze had hun nodig en wilde niet rennend naar ze opzoek. Gelukkig waren ze in de buurt en had Perce haar vrij snel gevonden. Voorzichtig had de jongen haar verder weggetrokken van het dode lichaam af, dichter naar het tweetal toe. Daarna had Leander haar beschermend achter zich getrokken. Normaalgesproken had Leysa daar een opmerking over gemaakt, iets in de trant dat ze zichzelf wel kon redden. Echter had ze duidelijk laten zien dat dit vanavond niet het geval was.
      Leysa kwam er al snel achter dat ze omsingeld waren door welgeteld vijf Burned Ones. Het feit dat ze eerder op de avond met z’n drieën met moeite er eentje omgelegd hadden, betekende dat ze op dit moment zo’n twaalf specialisten te weinig hadden. Een angst die Leysa niet eerder had gevoeld verplaatste zich door haar gehele lichaam. “Uh, burnies doden en hopen dat we niet gebeten worden?” probeerde Leysa een luchtig antwoord te geven op Perce’s vraag. De trilling van haar stem verraadde haar echter. “Of vechten tot we erbij neervallen, dat.. Dat werkt ook.”
      Perce was degene die de aanval startte door elk van de monsters te raken met een throwing star. Leander volgde al snel met een pijl en Leysa voelde zich opnieuw nutteloos. Ze besloot hier en nu dat ze het volgende jaar wilde experimenteren met lange afstand wapens. Met haar zwaard stevig in haar handen geklemd, stapte ze weg uit het beschermende cocon dat de jongens om haar gevormd hadden. Hoewel ze het liefst achter hun was blijven staan, kon ze niet anders dan zelf ook het gevecht aangaan. Er waren teveel Burned Ones en ze kwamen van alle kanten.
      Haar eerste slachtoffer had Leysa snel gevonden. Het stond tussen de bomen en rende op haar af zodra gespot. Dit gaf slechts enkele seconden om te voorbereiden op een aanvalsactie. Gelukkig had Leysa minder nodig. Ze hief haar zwaard op en stak het vol in de abdomen. De Burned One krijste het uit en zwaaide boos met zijn klauwen op en neer. Met moeite wist ze - ze te ontwijken, maar het was uitputtend. Zeker met de ongelijke ondergrond en haar steeds wegzakkende schoenen. Leysa trok haar zwaard uit het lichaam van het beest en wilde opnieuw steken, dit keer in het hart. Echter leek haar tegenstander weer de kracht te hebben gevonden en haalde hij uit naar haar. Het was raak.
      Exploderende pijn en hard gegil. Haar linkerhand plaatste ze op haar linkerschouder, in de hoop bloed tegen te houden. Leysa deed een verwoede poging om het monster nogmaals te steken, maar met enkel haar rechterarm nog functioneel had ze niet genoeg kracht over. Met een snelle beweging van de Burned One werd het zwaard uit haar handen geslagen. Gewond en onbewapend stond het meisje nu voor het. Bange tranen drupten uit haar ooghoeken en Leysa wist een huil niet tegen te houden. Voorzichtig zette ze snelle stappen naar achteren en ontweek ze opnieuw een klauw. Helaas verloor ze daardoor de grip onder haar voeten en gleed ze uit. Op de grond huilde Leysa harder, vond ze niet het gewicht om zichzelf overeind te duwen. In plaats daarvan kroop ze naar de dichtstbijzijnde boom en leunde ze daar zittend tegenaan.
      In het donker leek de Burned One haar tijdelijk kwijtgeraakt te zijn, wat Leysa de ruimte had gegeven om weg te komen. Haar schouder, sleutelbeen en kaak waren pijnlijk aan het bonzen en ze voelde zich duizelig worden. Door haar troebel wordende zicht zag ze dat de Burned One haar opnieuw gevonden had en nu dreigend op haar afliep, klaar om de genadeslag te leveren. Leysa’s tranen werden vermenigvuldigd en ze duwde zichzelf harder tegen de boom aan. Ze sloot haar ogen, wilde haar dood niet aankijken. In haar hoofd zei ze haar afscheid tegen familie en vrienden. Ze hoopte dat er in de toekomst een jaar zou zijn waarin Isla haar verjaardag weer ging willen vieren. Dat Ramsay het zichzelf zou kunnen vergeven dat hij niet in staat was geweest zijn zusje te redden. Dat hij het Lee en Perce zou vergeven. Ze hoopte dat Dorian niet voor eeuwig met een schuldgevoel zou rondlopen, of zou weigeren nog een specialist te zijn, daar hij zichzelf hier te min voor vond. Leysa wilde dat al haar geliefden en vrienden door bleven gaan met leven.
      De verwachtte doodslag kwam niet. Leander had haar gevonden. Leysa opende haar ogen en zag hoe haar partner als een dolleman in de Burned One aan het hakken was. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen. Het leek alsof hij alle woede en frustratie van de avond op het monster aan het afreageren was, schreeuwend en al. Zou het boosheid zijn omwille van haar? Dat de Burned One het lef had gehad om haar te verwonden? Leysa wist het niet, durfde het niet te vragen. Ze kon alleen maar toekijken hoe Leander tevergeefse pogingen deed om het monster te doden. Hoe sterk waren die dingen?

PART II
      Tegelijkertijd vroeg Leysa zich af waar Perce was, haar andere partner. Was hij nu in zijn eentje tegen de anderen aan het vechten? Of was de rest al dood? Hoewel Leysa dat graag wilde geloven, zei haar gevoel iets anders: Perce had op dit moment drie van die monsters op zijn hielen en hij had hulp nodig. Alleen was de Burned One voor hen nog altijd levend, dan wel verzwakt. Plotseling kwam er geroep uit de verte. Leysa’s ogen werden groter. Er kwam versterking aan. Deze nieuwe ontwikkeling gaf haar de kracht om haarzelf overeind te duwen, weliswaar zwaar leunend tegen de boom aan. Met haar zwaard verloren in de modder kon ze zelf geen hulp meer bieden, maar met z’n vieren zouden ze het makkelijk redden.
      Leander plantte zijn zwaard in de borst van de Burned One, wat de letale klap leek te zijn. Helaas ging het niet ten onder voordat het zelf een laatste stoot had uitgedeeld. In horror keek Leysa toe hoe het monster zijn klauw in Leander’s schouder duwde en het daarna neerviel, dood. Haar ogen schoten daarna direct naar haar partner toe. “Lee, ben je oké? Kan je nog vechten?” vroeg ze, al leek de jongen niet veel pijn te hebben. Of hij was goed in doen alsof.
      Twee specialisten in blauw-wit gekleurde uniformen kwamen hun kant opgelopen. Leysa herkende ze niet, maar wist wel dat dit geen Alfea-studenten waren. Had het bestuur om versterking gevraagd? Leysa wist niet of ze zich beledigd moest voelen of juist huilen van dankbaarheid. Met getrokken wapens voegden de twee onbekende specialisten bij hun, waarna ze direct deelnamen aan het gevecht. Na een korte blik over het veld te hebben geworpen, kwam Leysa tot de conclusie dat er nog maar twee tegenstanders levend waren. Dit konden ze makkelijk aan, met z’n vieren. Leysa had besloten zich buiten het gevecht te houden, deels omdat ze haar zwaard kwijt was, maar vooral omdat ze zich nauwelijks staande hield. Als ze nu zou meevechten, zou ze alleen maar tot last zijn.
      In een rap tempo werden de laatste twee Burned Ones afgemaakt. Leysa was inmiddels weer terug tegen de boom gaan zitten, daar de duizeligheid erger was geworden. Ze wist niet of haar sneeën aan het bloeden waren, of hoe diep ze waren. Ze wist niet eens of haar handen onder het bloed zaten, of dat de regen het al weggewassen had. Het deed vooral pijn, zoveel pijn. Het voelde alsof tien messen haar vanuit binnenuit aan het steken waren. Wat als een verwonding als deze haar voor altijd uit de running zou houden? Ze hierdoor nooit haar studie op Alfea zou afmaken? De gedachte daaraan maakte Leysa opnieuw huilerig. Nee, ze zou er alles aan doen om volledig te herstellen. Zelfs al ging dit veel vroege ochtenden en late avonden extra kosten.
      “Ja.. Ja, ik ben-,” begon Leysa aan het begin van een leugen. Ze wilde zichzelf beter voordoen dan ze was, maar ze besloot op het laatste moment dat ze zichzelf niet voor de gek wilde houden. “Nee, sorry.. Ik ben niet oké. Zoveel pijn en.. Ik ben duizelig,” antwoordde ze Leander’s vraag oprecht. Ze liet een korte blik over de jongen gaan, zag dat hij zelf ook hard tegen de pijn vocht.
      “Gaat het met jou oké? En met Perce?” vroeg Leysa daarna. Het baarde haar zorgen dat ze nog niks van de jongen gezien had. Was hij gestorven en durfden ze dat niet te vertellen? Of was hij al zijn wapens bijeen aan het rapen? Ze schoof haar hoofd iets, kreunend door de pijnscheuten, om zo over het open veld te kunnen kijken. Tot haar opluchting zag ze daar Perce staan. Uitgeput, maar onbeschadigd. Voor zover Leysa kon zien althans. Gelukkig één iemand die zonder kleerscheuren uit dit gevecht was gekomen.
      “Jij moet ook naar Alfea, je schouder, het bloedt,” zei Leysa in reactie op Leander’s volgende opmerking. Vlak daarna werd ze overeind geholpen door een van de specialisten met de onbekende kleuren. “Kan je lopen?” vroeg hij daarna en Leysa knikte kort. Of dit waar was, moest nog blijken, maar no way José dat ze zich liet dragen. Ze sleurde zichzelf wel door dit bos heen, al was dit het laatste wat ze ooit nog zou doen.
      Met de nodige ondersteuning van de blauw-witte specialist bereikte Leysa eindelijk de bosrand, samen met de rest. Ze keek naast haar om Perce en Leander te spotten en glimlachte kort. Het was hun gewoon gelukt. De wereld had op z’n minst zes Burned Ones minder vanaf vandaag, al waren het er waarschijnlijk veel meer. “Ik hoop dat ik pas weer hoef te vechten als ik in mijn tweede jaar zit,” zei Leysa, om een gesprek te starten. “Want dit was echt hopeloos voor me. Een zwaard is zó niet mijn wapen.” Er klonk kort gegrinnik van de specialist die haar overeind hield. Het maakte de glimlach op haar lippen breder. Het was fijn om te zien dat ze ten minste een iemand blijer maakte.
      Na bijna vijf uur in de bossen hebben gewandeld, kwam Alfea weer in zicht. De school, onaangeroerd, bracht een bom van emoties teweeg bij Leysa. Voor enkele minuten had ze in doodsangsten geleefd, gedacht dat ze het gebouw nooit meer ging zien. Opnieuw vielen er tranen naar beneden, die zich samenvoegden met de regen. De regen, die nog altijd even hard was. Lopend liep het vijftal richting de aankomsthal, waar het een drukte van jewelste had. Het plotselinge, harde geluid liet haar hoofd bonken. In combinatie met de pijn die haar duizeligheid en een misselijk gevoel bracht, begon ze te wankelen. Met veel moeite en hulp bleef ze staan. Ze keek om zich heen, hoopte haar broer en zus te spotten. Echter was Isla haar voor.
      Er klonk een enthousiast geluid, gevolgd door iemand die aan de kant geduwd werd. Toen stond Isla, haar grote zus, voor Leysa’s neus. Zonder een woord te zeggen, dook Leysa in Isla’s armen. Het interesseerde haar op dit moment niet dat ze hiermee haar zus onder het bloed zou smeren. Tranen prikte opnieuw in haar ooghoeken, maar deze keer wist ze - ze tegen te houden. Na een innige en lange omhelzing liet ze Isla pas weer los en zette ze enkele stappen naar achter. Pas nu besefte ze zich dat Ramsay er niet bij stond. “Waar.. Waar is hij?” vroeg ze, verdrietig. Zou hij zich nog in het bos bevinden? Nee toch? Op de route terug waren ze niemand meer tegen gekomen. “Waar is Rams?” vroeg Leysa opnieuw, paniek in haar stem hoorbaar. Ze keek rond, in de hoop dat ze haar broer spotte, maar hij was er niet. Hij was hier niet.
      Haar telefoon ging over, waarschijnlijk voor de zoveelste keer deze avond. Echter hoorde Leysa het nu pas voor het eerst. Met een bonzend hart haalde ze de telefoon uit haar doorweekte zak, wat betekende dat ze sowieso een nieuwe telefoon ging moeten halen. Echter, tot haar verbazing, ging het ding gewoon aan. Weliswaar was het scherm nat en vies, maar alsnog. Leysa scrolde door alle berichten en gemiste telefoontjes heen. Rams had haar vijf keer achter elkaar gebeld, evenals een specialisten-vriendin uit haar jaar. Daarnaast had ze vele berichten van haar broer ontvangen en van Aoife, Remy, Deimos – oh god, hij had aan haar gedacht – en Phyre. Veel energie om uitgebreid te reageren had Leysa echter niet, waardoor ze iedereen uiteindelijk hetzelfde stuurde.
      “Ik moet naar de ziekenzaal, denk ik,” zei Leysa daarna, alsof Isla het nog niet opgevallen was dat ze gewond was geraakt.