[RPG • 250] Alfea College • speeltopic - Speeltopics

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen Neaira en Neaera maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

Het feit dat Perseus ook niets van haar zus of Dorian had gehoord, maakte de knoop in Leysa’s maag alleen maar groter. Doomscenario’s schoten door haar hoofd heen, over het verminkte lichaam van Isla, of over een gebeten Dorian die eenzaam lag weg te kwijnen in het bos. Tranen begonnen al in haar ogen te prikken. Echter kwam op dat moment het verlossende woord van haar andere partner: Leander had nog wel contact met ze. Leysa slaakte een opgeluchte zucht. “Oh mijn god, gelukkig. De stilte maakte me bang,” riep ze uit. Er was een last van haar schouders gevallen, al zouden haar zorgen niet volledig weggaan zolang ze Isla niet hoorde of zag. Zolang ze niet kon vragen wat haar broer allemaal uitspookte. Had Ramsay al Burned Ones gedood? Of dwaalde hij ook ergens alleen door het bos, Caelan al tijden kwijtgeraakt?
      “Kan je Isla vragen hoe het met on-,” begon Leysa haar volgende vraag, vooraleer nabije klanken van gevecht en gekreun haar liet stoppen. Het drietal stond gelijk op scherp en probeerde te achterhalen waar het geluid vandaan kwam. Leysa had voorgesteld om een helpende hand te geven, maar voordat ze überhaupt een stap in die richting kon zetten klonk er al een ijzige schreeuw. Daarna werd het stil, zowel daar als tussen het drietal. Geen van hen wist precies wat te zeggen. Uiteindelijk doorbrak Leysa de ongemakkelijke stilte door de vraag die iedereen had hardop te stellen. “Nee, dat weiger ik te geloven,” reageerde ze op Perseus, al wist ze diep vsn binnen dat hij gelijk had. Haar lip begon zachtjes te trillen en ze moest moeite doen haar tranen binnen te houden. Ze hoopte maar dat het niet een van haar jonge klasgenoten was.
      Veel tijd om erover na te denken had Leysa echter niet, want plotseling hoorde ze het geschreeuw van het monster dat haar mede-leerling had omgebracht. Nee, mogelijk omgebracht. Ze moest positief blijven denken nu, anders zou ze helemaal gek worden. Haar zwaard klemde ze strak in haar handen, al voelde hij vreemd aan, niet de hare. Als eerstejaars had ze natuurlijk nog geen eigen wapen, waardoor ze het moest doen met een geleend ding van school. Het was een mooi zwaard, dat zeker, maar het paste niet bij Leysa. Wellicht dat ze net zoals haar zus voor een katana zou gaan volgend jaar. Of misschien een messenset? Het werd in ieder geval niet een zwaard als deze. Terwijl Leysa haar zwaard omhoog hield, keek ze tussen de bomen door, op zoek naar de Burned One. Ze had genoeg foto’s gezien van die monsters om het direct te moeten herkennen. Echter bleef het weg, alsof het een ander doelwit had gevonden.
      “Horen jullie nog wat?” vroeg Leysa zachtjes, terwijl ze inmiddels veilig met haar rug tegen Leander en Perseus aanstond. Het gaf haar een tijdelijk gevoel van veiligheid. Iets wat ze de gehele avond had gemist. Helaas was dit gevoel van korte duur, daar Leysa plotseling oog in oog stond met de Burned One. In het echt was het nog lelijker dan op de foto’s. Als ze ooit gebeten werd door zo’n ding, hoopte ze maar dat haar partner een mes door haar hart zou duwen. Liever dood dan er zo afzichtelijk uitzien.
      Leysa’s gedachtegang werd ruw onderbroken door de Burned One die op haar afgerend kwam, met als enig doel haar van het leven te beroven. Leysa’s ogen werden groot en ze voelde hoe haar lichaam verstarde uit angst. Kop op Ley, steek het, steek het, steek het, sprak ze zichzelf toe, maar het hielp niets. Uiteindelijk riep ze om de hulp van haar twee partners. Enkele seconden later maakte Leysa contact met de grond, waardoor de lucht uit haar lichaam werd geduwd. “Oof,” mompelde ze zachtjes, waarna ze snel weer op twee voeten stond. Veel tijd om te reageren op de situatie kreeg ze echter niet, aangezien Leander haar achter zich duwde. Leysa snapte wel waarom het deed, gezien de familieleden die ze had, maar dat maakte het niet minder vervelend. Het liet haar nutteloos voelen.
      Perce was in gevecht met de Burned One en riep al snel de hulp van Leander in, waarop Leysa alleen maar kon toekijken hoe ze bezig waren. Beide jongens gaven rake klappen, maar geen een was dodelijk. Het was haar duidelijk dat ze het moeilijk hadden, maar ze vroeg zich af of ze wilden dat zij mee zou helpen. Ze mocht dan wel een Rothberg zijn, het feit bleef dat ze slechts een eerstejaars met een maandje training was. Echter wist ze ook dat een goede specialist haar partner(s) te hulp schoot, waardoor haar beslissing snel was gemaakt. Terwijl de jongens de Burned One afleidden door het op verschillende plekken te raken, liep Leysa zo stil mogelijk om het drietal heen. Haar hart bonkte hard in haar keel. Een misstap, een krakende tak en de Burned One wist precies waar ze was en wat haar plan was. Zelfs Perseus en Leander zouden het dan niet meer kunnen tegenhouden. Zou het een van hun zijn die haar dan de mercy kill moest geven? Hoe gingen ze dat ooit aan Isla en Ramsay kunnen vertellen? Gefeliciteerd met je verjaardag! Oh ja, trouwens, ik heb je zusje moeten doden? Leysa schudde zachtjes haar hoofd. Waarschijnlijk konden de twee jongens dan beter wegvluchten van Alfea.
      Leysa was er bijna, nog enkele stappen en ze zou pal achter de Burned One staan. Echter stond haar voet op dat moment op een tak, die met een luide krak in tweeën brak. Het monster reageerde direct en draaide zich weg van Perseus en Leander, om haar weer aan te kijken. Opnieuw voelde Leysa de angst een weg naar boven vinden, maar deze keer was ze erop voorbereid. Zonder haarzelf een gedachte te gunnen, ramde ze haar zwaard in het hart van de Burned One. Voor enkele tellen sputterde het monster, waarna het naar de grond viel. Leysa trok haar zwaard eruit en nam een diepe teug adem. Ze staarde naar het dode wezen, draaide toen haar hoofd naar waar het vandaan was gekomen. Een herinnering schoot haar te binnen: de specialist. Ze moest kijken of hij nog leefde.
      “De specialist, we moeten kijken of hij nog leeft,” zei Leysa, ademloos. Ze wachtte niet op de goedkeuring van de twee jongens, maar rende direct die richting uit. Ze keek om zich heen, op zoek naar een lichaam, maar de harde regen vertroebelde haar zicht. Gelukkig duurde het niet lang voordat ze het gestalte in de modder spotte. Levenloos. Leysa rende erop af en knielde naast de jongen. Het was Joshua Fenwick en zijn ogen waren gesloten. Haar ogen scande over het lichaam, en ze vond al snel de fatale wond. Een beet.. En een steek van een zwaard. “Iemand is ons al voor geweest,” mompelde ze. Er ontstond een brok in haar keel, waarna ze zich met moeite weer overeind duwde. Ze veegde enkele tranen uit haar gezicht. Het was het eerste dode lichaam dat ze ooit had gezien, daar Isla haar destijds had verboden om de verminkte lichamen van haar ouders te mogen zien. Iets waar haar oom mee had ingestemd. Zouden zij er net zo hebben uitgezien als Joshua? Ondanks dat zij niet gedood waren door Burned Ones?
      Leysa zette enkele stappen weg van het dode lichaam. Ze voelde zich misselijk en haar hoofd draaide. Hoeveel van zulke levenloze lichamen zouden ze vanavond nog tegenkomen? Is dit wat een zestienjarige Isla destijds had gezien? Vlakbij hoorde Leysa de rennende voetstappen van haar twee partners, die haar blijkbaar achterna gekomen waren. Waarschijnlijk zou ze elk moment een bezorgde preek krijgen van hun, maar dat kon haar op dit moment niet zoveel schelen. Toen klonk er plots opnieuw een krijs van een Burned One in de buurt, daarna nog een. Oh shit, nog meer. Leysa draaide voorzichting rond, hield haar zwaard voor haar geheven. “Lee? Perce?” riep ze uit, in de hoop dat ze nabij waren.

Phyre leek niet gediend te zijn van Reilly’s scherpe woorden. Jammer voor haar, had ze zich maar aan de opgestelde regels moeten houden. Iets wat erg moeilijk voor de dame was, maar zeker tijdens gevaarlijke situaties als deze nodig was. Toch was er iets aan Phyre’s houding dat ervoor zorgde dat Reilly zachter werd. Het zorgde ervoor dat de tirade die de dame elk moment wilde uitspuien werd ingeslikt en er slechts een grom haar lippen verliet. Typisch Phyre die de strijdbijl niet kon begraven zonder een laatste weerwoord te hebben. Beter, want Reilly had op dit moment absoluut geen zin om te staan ruziën met haar in een verlaten hal, alsof ze een verbitterd en getrouwd koppel waren.
      Echter stond haar gezicht nog altijd geïrriteerd, wat Reilly liet besluiten om zijn actie te verantwoorden. Het waren bevelen van zijn moeder, ze moesten streng optreden en niemand mocht ontsnappen. Hij vermoedde dat dit besluit iets met Rowan te maken had. Zijn broer met wie hij twee maanden geleden nog op vakantie was geweest. Het zorgde voor een brok in Reilly’s keel en een boel opgekropte gevoelens die er nu dreigden uit te komen. Hij voelde zijn magie opborrelen, direct reagerend op de negatieve emoties. Echter negeerde Reilly de drang om het eruit te gooien, hij kon op dit moment niet voor een stroomstoring zorgen. Hij moest er niet aan denken wat voor een extra paniek dat zou creëeen, eentje waar zelfs hij en Rainn geen orde meer van konden maken. Zouden de faeries denken dat de Burned Ones binnen waren en gillend naar buiten rennen, waar die monsters juist op hun stonden te wachten? Reilly blokkeerde de gedachte aan de bloedbad dat dat zou worden uit zijn hoofd.
      “Ja.. Ja dat klopt,” antwoordde Reilly kort, nadat Phyre had gezegd dat het goed was, dat iedereen deed wat ze moesten doen. Ze had zeker gelijk, hij deed alleen maar wat zijn moeder hem verteld had. Als een soort slaafje dat niet voor zichzelf kon denken. Vreselijk vond Reilly het, daar hij altijd geleerd was te leiden in plaats van levenloos te volgen, maar hij kon zijn familie nu niet in de steek laten. Zijn ouders waren nog altijd druk bezig een traditioneel bestuur op te zetten en iedereen onder de duim te krijgen en als zoon moest Reilly hier volledig achterstaan. Over een aantal weken wellicht, kon hij wat tegengas gaan geven.
      Reilly liet zijn ogen glijden over Phyre, analyseerde haar gesloten houding. Ze was duidelijk niet op haar plek hier, met hem. Ze leek klaar te zijn om elk moment van hem weg te vluchten. Zou de breuk van haar relatie nog steeds vers in haar geheugen zitten? Samen met de negatieve gevoelens en associaties die daarbij horen? Waarschijnlijk wel. Reilly wist dondersgoed dat Phyre hem nooit echt vergeven had voor het breken van haar hart. Niet dat hij zich daar veel om bekommerde. Natuurlijk vond hij het vervelend dat hij het meisje pijn had bezorgd, maar hij voelde niks meer voor haar. De relatie was klaar voor hem. Reilly’s enige fout was dat hij had onderschat hoeveel Phyre voor hem gevoeld had. Echter kon hij niet goed omgaan met deze relationele spanningen, waardoor hij uiteindelijk maar de vraag stelde die al een tijd op zijn tong brandde: of ze nog boos op hem was.
      Phyre ontweek het, zijn vraag, zowel verbaal als non-verbaal. Reilly zag hoe haar ogen de hele hal bekeken, maar zijn gezicht bewust vermeden. Ze beantwoordde alleen zijn daarvoor gestelde vraag: hoe het met haar ging. Het frustreerde Reilly, liet vervelende gevoelens opborrelen. Hoe moeilijk was het om gewoon te antwoorden met een simpele ‘ja’ of ‘nee’? Dacht ze hem pijn te doen als ze niet het antwoord gaf dat hij wilde horen? Reilly had wel een dikkere huid dan dat. “Goed om te horen dat het oké met je gaat, ondanks alle plotselinge veranderingen. En tsja, dit is nu eenmaal hoe het gaat. Misschien is het wel eens tijd voor een radicaal ander bestuur, worden we er allemaal beter van, sterker,” reageerde hij zodra Phyre klaar was met haar antwoord. Zijn stem klonk weer hard, terug naar hoe het was in het begin. Reilly toonde eens zijn emotionele kant naar haar en dit was wat hij ervoor terugkreeg? Was dat niet hetgeen waar ze al die maanden tijdens hun relatie om had gesmeekt? Dat hij zich emotioneel openstelde naar haar?
      Na enkele minuten weet Phyre’s blik toch die van hem weer te vinden. Hij snoof zachtjes om de vraag die ze stelde. Hoe het echt ging met hem? Was dat oprechte interesse of gewoon uit beleefdheid? Reilly schudde zijn hoofd en wreef kort over zijn oogleden heen, waarna hij zijn ogen over Phyre heen liet glijden. Hij snapte weer waarom hij ooit voor de dame was gevallen, verliefd op haar was geworden. Zijn lippen waren inmiddels tot een rechte lijn gevormd. Nog altijd had ze zijn laatste vraag niet beantwoord, leek ook niet de intentie te hebben om dit te doen. Het maakte Reilly boos. Hij wilde gewoon het antwoord weten. Waarom deed ze zo moeilijk? Waarom deden vrouwen altijd zo moeilijk? Waarom bepaalde Phyre voor hem of hij het antwoord wilde weten of niet? Natuurlijk wilde hij het weten, anders zou hij het niet vragen.
      “Met mij gaat het goed,” antwoordde Reilly toen resoluut. Meer woorden ging hij er niet vuil aan maken. Als Phyre wilde dat hij zich nu aan haar openstelden, had ze kans mooi verpest door niet normaal te reageren op zijn vraag. “Bijzonder wel dat je deze vraag wel kan stellen, maar niet normaal op die van mij kan reageren, Phyre,” ging hij daarna verder. Zijn frustratie werd snel groter, alsof het explodeerde binnen zijn lichaam. Reilly kon er niet mee omgaan, snapte niet waarom hij hier zo opgefokt van werd. Echter maakte zijn frustratie om zijn ongecontroleerde emoties alles alleen maar erger. Nu had hij zijn air magic gelukkig onder controle, maar mind magic prikte aan de oppervlakte. Toen schoot het uit naar Phyre, voordat Reilly het besef had. Een golf van gedachtes vloeide zijn brein binnen, waarna hij snel de connectie weer verbrak. Voor Phyre was het niet meer dan een tintelend gevoel geweest.
      “Sorry, sorry, ik wilde niet.. Mijn emoties.. Ze zijn extremer dan normaal, een chaotische zooi. Het is Rowan, mijn broer. Hij is dood, en mijn ouders.. Ik heb veel stress,” ratelde Reilly vijf zinnen door elkaar, waarna hij onrustig door de hal begon te ijsberen. Om zichzelf af te leiden haalde hij zijn telefoon uit zijn zak en staarde hij opnieuw naar Ramsay’s bericht. Moest hij reageren? Op zich kon hij wel een goede lachbui gebruiken. Zonder zichzelf nog een extra gedachte te gunnen, opende Reilly de chat en typte hij een bericht terug.

Ramsay Rothberg (lul)
Fantastisch nu ik een berichtje van jou heb.
Nee, gozer, waarom stuur je mij een bericht?