[RPG • 250] Alfea College • speeltopic - Speeltopics

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen Neaira en Neaera maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

Liever gewoon niet kiezen, het was de makkelijkste uitweg, maar wel onmogelijk om te bereiken. Reilly snapte Myka wel. Wanneer je vrienden aan beide kanten van het spectrum had en geen van hen wilde verliezen, bestond er geen juiste keuze. Wat dat betreft was het makkelijk voor Reilly dat zijn moeder de rol van directrice had overgenomen, zijn loyaliteit was voor hem bepaald. Zijn toekomst voor hem uitgestippeld, met als einddoel het leiderschap van de traditionalisten overnemen als zijn moeder te oud werd. Het was niet bepaald Reilly’s droombaan, maar hij realiseerde zich wel dat hij op deze manier de traditionalisten kon omvormen tot iets waar hij volledig achter stond.
      “Zeg, volgens mij heb ik jou geen toestemming gegeven om aan mijn telefoon te zitten,” grapte Reilly, nadat Myka zonder waarschuwing het toestel uit zijn handen had getrokken. Geïnteresseerd keek de jongen toe op wat ze aan het doen was. Lichtjes schudde hij zijn hoofd toen hij erachter kwam. Ze had een wekker gezet voor vanavond. Reilly pakte de telefoon terug zodra Myka klaar was en stopte het in zijn broekzak. “Strafpunten ja? Waarvoor dan?” vroeg Reilly daarna, al maakte het antwoord hem niet zo uit. Zelfs als hij te laat was, was hij nog optijd. De rest was dan gewoon te vroeg.
      Niet veel later besloten ze een potje te sparren in een poging tot ontspanning. Afgelopen week was immers een regelrecht gekkenhuis geweest en er was niks beters dan deze frustratie eruit te slaan. Of dat was het in ieder geval voor Reilly. Al gebruikte Reilly liever wel magie dan zijn vuisten. Het was effectiever en hield zijn vuisten vrij van eventueel bloed. Hoe Myka hier over dacht wist hij echter niet, daar ze natuurlijk wel een liefaardige persoonlijkheid had. Haar kennende uitte ze woede liever door eenmaal hard te schreeuwen in een verlaten plek, of uitte ze haar gevoelens in een soort dagboek voor volwassenen. Of wellicht dat er toch een deel van Myka bestond dat verlangde naar geweld, ze was immers wel een specialist.
      “Een potje sparren is goed voor je, blijf je helder van,” zei Reilly, waarna hij zijn schouders kort ophaalde. Sparren, of dit nou met magie of vuisten was, zorgde er altijd voor een beter humeur. Het zorgde ervoor dat overtollige energie en spanningen uit zijn lichaam verdwenen, om plaats te maken voor een welkome vermoeidheid. Het liefst sparde Reilly door tot dat hij te moe was om te functioneren, zodat hij zonder emoties was. Echter waren er weinig gewilligden die zolang bezig wilde zijn. Alleen Rainn kwam in de buurt, de eigenaardige fire fairy die altijd zijn uiterste best leek te doen om geen vrienden te maken.
      “Een romantische boswandeling..?” vroeg Reilly met een grimas. Hij had duidelijk weer teveel informatie gedeeld met Myka, waar hij nu de gevolgen van ondervond. Eigenlijk was het echt een stiekeme pestkop. Haar hele lieve karakter was gewoon een act, zodat iedereen hun geheimen met haar zou delen. Reilly had haar door. Kort schudde hij zijn hoofd, waarna er weer een glimlach op zijn lippen verscheen. “Goed, een romantische boswandeling als prijs dus. Gelukkig ben ik onverslaanbaar.” De glimlach op zijn lippen werd groter en hij keek de stenen cirkel rond. Myka had voorgesteld om hier te sparren, maar hij betwijfelde of het wel veilig genoeg was. Een verkeerde stap of klap en ze belandde zo met haar hoofd op een steen. Bloed aan zijn handen wilde Reilly er op dit moment echt niet bij hebben.
      “Ik denk niet dat het hier veilig genoeg is, maar wellicht dat we iets meer richting het bos verplaatsen? Mama zit toch verstopt in haar hokje, proberen belangrijk te zijn,” zei Reilly, waarna hij zich langzaam die kant op verplaatste. Bij het horen van Myka’s grote zelfvertrouwen ging zijn wenkbrauw weer in een frons omhoog. Was ze er echt van overtuigd dat ze van Reilly zou winnen? Met haar kleine frame en lichte gewicht? Dan moest ze wel heel sterk zijn in strategische vechttechnieken. Al was ze natuurlijk wel een specialist, dus Reilly wist wel beter dan haar volledig te onderschatten.
      “Als jij mij onderuit haalt, Myk. Laten we niet té hard van stapel lopen hier,” zei hij en hij gaf het meisje een knipoog. “En valsspelen? Ik zou het niet eens durven. Mijn magie blijft verstopt waar het hoort, maak je geen zorgen.” Sowieso dacht geen haar op Reilly’s lijf er overna om een vriendelijk spargevecht met Myka te winnen door haar luchtwegen te blokkeren. Hij was geen psychopaat en hield van eerlijke gevechten.
      Myka raakte weer afgeleid door haar telefoon, wat ervoor zorgde dat Reilly dat ding ook weer uit zijn zak viste. Hij had een aantal berichten om op te reageren, elk van hun op een andere manier irritant. Alleen die van Isla was normaal. Hij was nog druk aan het tikken op zijn scherm, toen hij de stem van de blondine naast hem hoorde. “Hm?” vroeg Reilly, waarna hij weer opkeek en z’n telefoon wegstopte. Hij keek Myka voor enkele tellen verward aan, waarna hij zijn schouders ophaalde in antwoord. Wat zou hij doen als iemand hem plotseling zou ghosten? De persoon met rust laten, waarschijnlijk. Als zij geen moeite in hem wilden stoppen, dan deed hij dat met alle liefde terug. Reilly was nooit een bepaald sentimenteel persoon geweest. Vrienden voor hem waren altijd al vervangbaar geweest. Zag er iemand geen waarde meer in hun vriendschap? Prima, tot ziens dan. Beter kwijt dan rijk waren die personen, als je het Reilly vroeg. Echter dacht hij dat Myka hier niet zo over dacht en dit het verkeerde advies zou zijn.
      “Heeft dit persoon, zover jij weet, enige reden om het contact plotseling te verbreken? Iets wat jij hebt gedaan? Of dat persoon juist? Wellicht dat deze zich schaamt en daarom niet meer durft te praten met je?” begon Reilly met zijn advies, waarna hij voor enkele tellen nadacht. “Ook is het belangrijk om voor jezelf vast te stellen hoeveel dit persoon waard is voor je. Voelt het leeg zonder hen? Of mis je die persoon niet bepaald?” Reilly reikte zijn hand uit naar Myka en kneep er zachtjes in, trok haar daarna mee richting een perfecte sparplek in het bos.
      “Afhankelijk van de antwoorden op deze twee vragen moet je voor jezelf bepalen of je naar dit persoon wilt uitreiken of niet. Dat is wat ik zou doen, althans,” sloot Reilly af en hij glimlachte kort naar het meisje naast hem. Ze hoefde niet te weten dat er voor hem persoonlijk vrij weinig waar was van deze woorden. Zolang Myka er maar mee geholpen werd.
      “Maar goed, wat vind je van deze plek?” vroeg Reilly na een korte stilte. Inmiddels stonden ze op een groot, rond grasveld, omringd door bossen. Perfect verlaten, maar wel veilig binnen de barrières. Geen Burned One die hun plotseling kon aanvallen.

Leysa was bang. Ze zou het nooit toegeven als iemand het haar vroeg, maar ze was het wel. Het geritsel tussen de bomen, de gedempte schreeuwen van ver weg, het gekraak van bladeren achter hen. Alles zette haar op scherp, liet haar maag omdraaien van angst. Het feit dat ze buiten rondliep met Perseus en Leander deed niets om haar spanning te verminderen. Ze maakte zich zorgen om haar familieleden, had sinds hun bijeenkomst aan het begin van de klopjacht niks meer van ze vernomen. Natuurlijk had Leysa alle vertrouwen dat ze nog leefden en succesvol op Burned Ones aan het jagen waren, maar de kans bestond natuurlijk altijd. Wat nou als ze plotseling een geïnfecteerde Ramsay tegenkwamen? Of een Isla die zo zwaargewond was dat ze in Leysa’s armen kwam te overlijden? Zelfs om Hunter maakte ze zich op dit moment zorgen, al zou hij dit waarschijnlijk absoluut niet willen.
      “Hebben jullie nog contact gehad met Isla en Dorian? De lijn is bij mij al de hele avond dood. Ik maak me zorgen,” sprak ze toen tegen de twee jongens. Wellicht hadden ze wel tegen hun gepraat? Zij waren wel de ‘leiders’ van hun groepje uiteindelijk. Leysa hield haar handen stevig om haar wapen geklemd. Een krakend geluid links van haar liet haar direct stoppen en die kant op kijken. Door het donker kon ze niks zien, geen bewegingen of een paar duivelse ogen. Haar hart ging als een gek tekeer. Koud zweet druppelde langs haar nek haar shirt in. Leysa rilde. Ze was absoluut nog niet klaar voor een opdracht als dit, snapte niet waarom Directrice Donaghue haar eropuit had gestuurd. Dat haar oom dit had toegestaan. Al ging ze er ergens vanuit dat hij wel degelijk er tegenin was gegaan, maar gedwongen werd haar te laten deelnemen.
      Toen hoorde Leysa dat er ergens in de buurt een gevecht gaande was, dat gepaard ging met veel gekreun en gevloek. Het klonk niet alsof ze specialisten aan de winnende kant waren. Zouden ze hulp nodig hebben? Leysa draaide zich om naar Leander en Perseus. “Moeten we helpen? Het klinkt niet alsof ze..” begon ze, maar ze werd onderbroken door een harde, menselijke schreeuw. Daarna was het stil. Oh nee. Ze waren te laat. Een nieuwe golf van paniek overviel haar en ze begon opnieuw te rillen. Ze stond zwak op haar benen en leek aan de grond vastgenageld te zijn. Leysa wilde nu niets liever dan dat haar broer en zus hier waren, om de bescherming te bieden waar ze altijd zo op haatte.
      “Is.. Dood?” wist Leysa uiteindelijk uit te brengen, nadat ze zich teruggedraaid had naar waar het geluid vandaan was gekomen. Ze zette een twijfelachtige stap naar voren. Als deze persoon nog leefde, was hij of zij waarschijnlijk goed gewond geraakt en als specialisten zijnde moesten ze elkaar helpen en beschermen toch? Hun mede-student moest teruggebracht worden naar de school, als er nog een teken van leven was. Het was aan Leysa om dit te doen, samen met Perseus en Leander. “We moeten hem of haar terugbrengen.. Naar de school. Zodat ze daar kunnen helpen, zodat ze..” ging ze toen verder, al maakte ze haar zin niet af. Zodat ze hem of haar kunnen redden van de dood. Leysa blokkeerde die gedachte uit haar hoofd. Niemand was dood.
      Naast angst voelde ze plotseling een andere, vreemde sensatie opborrelen. Adrenaline wellicht? Opwinding? Leysa ging natuurlijk wel haar eerste, echte Burned One tegenkomen en daar tegen vechten. Zelfs al was ze er totaal niet op voorbereid. Hoewel ze voor Alfea al oefende met haar oom, broer en zus, had ze nog maar een maand echte training gehad. Nooit dat zij tegen een van die monsters kon vechten en er levend vanaf zou komen. Het irriteerde Leysa, liet haar nutteloos voelen. Op dit moment wenste ze dat ze beter haar best had gedaan tijdens de trainingen vroeger, het serieuzer had genomen. Ze wilde dat ze meer vertrouwen had in haar kwaliteiten, wetende dat ze genoeg had getraind om een situatie als deze aan te kunnen.
      “Kom, ik denk dat ik ongeveer weet waa-,” begon Leysa, maar ze werd onderbroken door een hard gekrijs dicht in de buurt. Ze herkende het geluid meteen: een Burned One. Wild draaide ze om haar heen, in de hoop het monster te spotten. Helaas was het te donker en zag ze niks, ondanks dat haar ogen inmiddels gewend waren aan de nacht. Leysa haalde snelle, gepanikeerde teugen adem. Het feit dat ze niet wist waar de Burned One zich bevond, betekende dat het van alle kanten kon aanvallen. Nogmaals draaide ze een gepanikeerd rondje, tot dat ze het wezen uiteindelijk spotte. Het stond recht tegenover haar, leek Leysa aan te staren. Haar adem stokte in haar keel en ze greep haar wapen stevig vast. Ze probeerde te onthouden wat haar was geleerd. In het hart. In het hart. Daar zit hun kern, hun Cinder.
      Terwijl Leysa zich gereed maakte om het gevecht aan te gaan, leek de Burned One haar niet te spotten. Nog altijd stond het op dezelfde plek als eerst. Voor een milliseconde voelde ze een vlaag van hoop. Het had haar niet opgemerkt en zou verder lopen. Echter leek het haar plotseling te zien, waarna het op volledige snelheid op haar afrende. Leysa’s hart sloeg op hol en met trillende handen probeerde ze haar wapen in haar hand vast te houden. Ze hoefde het alleen maar in z’n kern te raken. In het hart. Helaas voelde Leysa zichzelf volledig dichtklappen, de angst had de overhand gekregen. Ze kon slechts toekijken hoe de Burned One in een rap tempo de afstand tussen de twee verminderde. Leysa forceerde zichzelf te focussen, om haar trillende lichaam onder controle te krijgen, maar het lukte niet. Alles in haar blokkeerde en ze was nutteloos. Oh shit, oh shit. Iemand help me.
      “Perce.. Leander.. Help?” piepte Leysa, beschaamd en verslagen.

Ongeveer twee uur geleden was er een grote groep Burned Ones gespot, waarop Reilly’s moeder alle specialisten, student en leraar, erop af had gestuurd. Faeries waren niet toegestaan het gebouw te verlaten. Reilly en Rainn hadden de opdracht gekregen hierop toezicht te houden. Het was weeral een beslissing van zijn moeder waar hij zich niet in kon bevinden. Hij en zijn mede-faeries zouden juist naast hun specialisten-partners in de bossen moeten zijn. Was ze vergeten dat vuurmagie de meest efficiënte manier was om die vervloekte wezens te doden? Of was dit een zieke ploy om de specialisten populatie te verminderen? Reilly had zijn moeder in ieder geval nooit aangezien voor iemand die een hekel had aan hen. Hij zette het voor nu maar weg als een twijfelachtige, overhaaste beslissing in een poging haar recent overgenomen school te beschermen.
      Samen met Rainn had hij sinds de aanval genoten van de macht die zijn moeder hen had gegeven. Over het algemeen luisterden hun mede-leerlingen goed. Er waren slechts een aantal zelfverklaarde helden geweest die een tevergeefse poging hadden gedaan om te ontsnappen naar het bos. Reilly had ze hardhandig aangepakt door voor enkele tellen hun luchtwegen te blokkeren, vooraleer hij de rest van de straf overliet aan Rainn om de overige faeries een ferme preek te geven. Inmiddels was het rustig, op geklaag van de jonge eerstejaars na, die graag naar bed wilden. Reilly nam het hen niet kwalijk, zelf vond hij het ook wel lang genoeg duren. Helaas moesten ze met hun allen hier blijven, tot dat de dreiging voorbij was. “Je gaat maar op een van de stoelen of banken slapen, Paris, tot dat directrice Donaghue groen licht geeft om te gaan,” zei hij dan ook kortaf, waarna hij wegliep van het irritante gezever. Waren tieners altijd zo vervelend?
      Doelloos liep Reilly de feestzaal rond. De avond was zo vrolijk begonnen met een goedmakend feestje, nadat die van vorige week zaterdag vroegtijdig verbroken was door de aangekondigde lockdown. De mededeling van de Burned Ones had Reilly ruw teruggebracht naar anderhalve maand geleden, naar die vervloekte dag waar zijn oudere broer per se de held wilde uithangen. Hij had thuis gezeten, met een aantal vrienden en Hunter, toen hij het telefoontje van zijn moeder had gekregen. Reilly herinnerde zich nog elk woord. Rowan is gewond geraakt door een Burned One en heeft het niet overleefd. Hij balde zijn vuist en sloot zijn ogen. Een verloren traan gleed over zijn wang naar beneden, die hij met een snelle beweging wegveegde. Rowan was dom geweest, door er alleen op uit te gaan. Teveel vertrouwen in zichzelf, teveel haat in zijn hart jegens specialisten. Allemaal dankzij hun ouders. Als zijn oudere broer nou eens naar hem geluisterd had, wellicht dat hij nu nog zou leven.
      De gedachte aan Rowan deed Reilly zeer. De wond was nog veel te vers. Het feit dat Alfea nu omsingeld was door die moordenaars maakte hem nerveus. Wat als hij meerdere geliefden zou verliezen vandaag? Dorian en Isla waren buiten met hen. Evenals Myka, de lieftallige blondine, die hem vlak voor het alarm afging had gevraagd om te dansen. Reilly was absoluut geen danser, maar als zij dat graag wilde, zou hij het zo doen. Zeker nu, hij kon de afleiding goed gebruiken.
      Met zijn hoofd bij Rowan bleef hij rondlopen, al was Reilly niet bepaald aan het opletten naar wat de leerlingen allemaal uitspookten. Zijn blik kruiste kort die van Rainn, die ergens in de buurt stond, vooraleer hij verder liep. De fire fairy zou het vast niet erg vinden als Reilly een aantal minuten voor zichzelf nam toch? Rouwen om het verlies van je oudere broer was een legitieme reden om je verantwoordelijkheden even aan de kant te leggen. Zuchtend plofte hij neer op een bankje in een verlaten hal. Reilly pakte zijn telefoon erbij en opende het gesprek met Rowan. Het laatste berichtje dat hij zijn broer had gestuurd was dat hij niet zo dom moest doen, dat dit zijn dood kon worden. Een grimme lach verscheen op Reilly’s gezicht. Wat ironisch dat juist die woorden uitgekomen waren. Alsof hij het door het in de wereld te brengen werkelijkheid had laten worden.