Ze zat weggestopt in een hoekje van de bibliotheek, onvindbaar voor de meeste mensen. Het was al enkele tijd geleden dat ze voor het laatst zo gezeten had, met haar vingers in elkaar verstrengeld en haar ogen gesloten, stilletjes biddend. Het was compleet zinloos, in een wereld zo goddeloos als the Otherworld, en het gaf haar niet zoveel geruststelling als het vroeger gedaan had, voor ze van dit alles af wist, en nog minder sinds haar ouders haar uit huis hadden gezet. Soms vroeg ze zichzelf af of het überhaupt nut had om zo weinig mogelijk magie te gebruiken, of het niet sowieso al mis ging vanwege het kleine beetje dat ze tijdens lessen gebruikt, of gewoon simpelweg doordat ze het kon.
Al sinds het begin van de avond had ze het koud tot op het bot. Ze wilde naar buiten, de specialisten helpen, niet simpelweg binnen zitten, niks doen terwijl anderen hun levens op het spel zetten. Het enige wat haar tegen had gehouden, was dat ze enkel in de weg zou lopen, nog nuttelozer zijn dan ze nu binnen was. Ze zou niets kunnen toevoegen. Ze hield er niet van om niks te doen. Bijna, bijna, had ze spijt dat ze haar magie nauwelijks oefende. Nog altijd kostte het veel moeite om daadwerkelijk te studeren voor de lessen. Zoals met alle dingen in het leven was er een kleine uitzondering op de regel. Het boek onder haar benen leek haast te branden, alsof het elk moment vlam kon vatten, omdat het gewoon niet zou moeten bestaan. Eerder die avond had ze het boek van de plank gehaald, gevuld met magie voor earth fairies. Planten met geneeskundige recepten. Alleen het bestuderen van de tekst al liet haar misselijk voelen, laat staan hoe het zou voelen wanneer ze het daadwerkelijk ging maken, maar het was niks vergeleken met gedachte aan haar gewonde vrienden. De enige reden hoe ze zichzelf door de tekst had weten te slaan. Ze wilde zo wanhopig dat al haar vrienden in orde zouden zijn dat het fysiek pijn deed. Geen van allen verdienden het om gewond te raken. Remy had liever gezien dat de fairies naar buiten moesten, om geheel andere redenen dan de meeste hadden. Het egoïstische deel van haar wilde ook niet met enkel de fairies achter blijven. Zodra alle specialisten naar buiten verdwenen waren, had ze haar fairy vrienden afgewimpeld om vervolgens zelf ook te verdwijnen. In de tweeënhalf jaar dat ze nu op Alfea zat had ze enkele van de fairies voorzichtig vertrouwd, maar nu ze helemaal alleen met hen in het gebouw was, was het benauwend. Onveilig.
En dan was er nog Ash. De zorgen over de littekens die dit bij hem zou achterlaten laten overstemde elk ander gevoel. Niet slechts de fysieke, maar ook de mentale. Vooral de mentale. Ze wilde niet toekijken hoe hij zichzelf nog verder de afgrond instortte en ze wist ook nu al dondersgoed dat hij er niet over zou willen praten, dat hij het weg zou stoppen zoals hij alles weg stopte. Het was vermoeiend soms, maar ze kon hem nergens toe dwingen. Hij moest het zelf ook willen, geloven dat hij de moeite waard was.
To Captain Hook 🧸
Ben je oké?
Wil je het alsjeblieft laten weten als je terug bent?
Kan ik je zien als je terug bent?
Kom er goed uit, alsjeblieft. Ik wil je niet kwijtraken, nooit niet.
Ik wil je komen zoeken
Ash, alsjeblieft?
From Captain Hook 🧸
Deze piraat krijgen ze er niet onder,ree
Ikkom terug naar alfe nu, we zien elkaar zo
Ben oké.zet maar vast biertje voor me koud ❤️
To Captain Hook 🧸
Nee, dat weet ik, maar je bent wel mijn favoriete piraat en ik zie je liever in een stuk weer terug
Ben je gewond?
Blijf veilig, oké? Ook voor dat kleine stukje
App als je er bent, dan kom ik je zoeken
Kan ik anders iets voor je doen?
Zijn berichtjes zorgden slechts voor een kleine geruststelling. Ze moest hem voor haar neus zien, levend, of bevestiging van iemand krijgen dat hij terug was. Hetzelfde gold voor Rams, Leander en de rest.
Met het nieuws dat de specialisten op de terugweg waren en dat iedereen vrij was om terug te gaan naar hun kamers, kwam Remy langzaam overeind. Haar gewrichten kraakten zachtjes door de plotseling beweging. Het earth magic boek hield ze stevig vast onder haar arm. Haar schetspapier werd verfrommeld tot een bal en belandde in de eerste prullenbak die ze zag. Niemand hoefde te zien wat ze getekend had en zelf hoefde ze het ook absoluut niet terug te zien.
Ze bereikte het eind van een lange rij met boekenkasten toen haar ogen op Rainn vielen, die er uitzag alsof hij naar iets of iemand op zoek was. Binnen een seconde was haar keuze gemaakt en schoot ze een ander gangpad in. Veel praatte ze niet met de onheilspellende fire fairy. Tot de vakantie dat haar ouders haar het huis hadden uitgezet had ze zelfs nooit met hem gepraat, maar omstandigheden hadden ertoe geleid dat ze uiteindelijk toch op hem was afgestapt. Ze moest iets en Ash of Rams wilde ze er niet mee lastig vallen, zij konden haar ook niet helpen met magie. Het was destijds haar plan geweest dat het slechts eenmalig was, maar nu zocht ze de terror van de school bijna maandelijks op. Ze zag het zelf haast als een soort cleansing, eentje waar ze niemand over verteld had. Alles er uit en ze kon weer even door. Liever met Rainn dan met Reilly. Bij die eerste was het ongedwongen, als ze er mee stopte dan stopte ze er mee en dat was dat. Bij de tweede was het meer een verplichting.
Aan het einde van het gangpad werd ze begroet door een hoge stenen muur. Een dood eind. Remy vloekte zachtjes in haar hoofd en draaide zich met tegenzin om. Rainn stond halverwege het pad en kwam langzaam op haar afgelopen, zijn roodopgelichte ogen op haar gezicht gericht. Hij bleef op diezelfde manier naar haar kijken, terwijl hij steeds dichterbij kwam. De ruimte achter hem werd gevuld met rook, afkomstig uit zijn mond. Haar maag keerde om. Het was één ding om haar klasgenoten magie te zien gebruiken voor dingen als licht voor selfies, dit was iets geheel anders. Doelgericht om een reactie uit te lokken en angst in te boezemen. Dit was waarom ze niet alleen met de fairies in school wilde zijn. Rainn schroomde er in elk geval niet om om te laten zien hoe hij daadwerkelijk was, wat misschien ook wel de reden was waarom ze juist hem opzocht wanneer ze iets wilde weten over magie, en niet een van haar klasgenootjes die lief waren in haar gezicht maar van wie ze nog altijd niet met honderd procent zekerheid durfde te zeggen hoe ze achter haar rug om waren. Het was dezelfde reden waarom ze het wel goed met Ember kon vinden.
De rook nam het zicht op de rest van de bibliotheek weg. De enige hints die overbleven voor hun locatie waren de boeken naast haar en de muur achter haar rug. Haar haar bonsde alsmaar harder. Met de vingertopjes van haar vrije hand gleed ze over het reliëf van de muur, om haarzelf er aan te herinneren waar ze was. De bibliotheek en niet één of ander kerk of gevuld met rook. En toch, het schetste een mooi beeld, op een afschuwelijke manier. Zijn donkere gestalte omhuld door rook, zijn rode ogen de enige vorm van kleur in het plaatje.
”Jij gaat nergens heen, Aardmeisje.” Het was haast ironisch, de koude klanken van zijn stem in contrast met de magie die hij bezat. Hij stak zijn hand naar haar uit. Zijn ogen hadden haar gezicht nog altijd niet verlaten en zonder hun magie-sessies zou ze allang haar ogen afgewend hebben.
Remy legde het earth magic boek in zijn hand, er op lettend dat haar vingers de zijne niet aanraakten.
”Ik heb vernomen dat je zat te bidden. In het openbaar.” Hij sprak er op dezelfde manier over als zijzelf drie jaar geleden over magie had gedaan. “Het is indrukwekkend, hoe jouw nietige, incapable ouders je zoveel zelfhaat hebben aangepraat. Als een stel lammeren dat een wolf bespot.” Een wolf, een kloppende beschrijving voor fairies.
Met een frons op haar wenkbrauwen keek Remy hem aan. Hoe wist hij dat? De gedachte hij of iemand anders haar in de gaten hield zorgde er enkel voor dat de druk op haar borstkas toe nam. Niet te vertrouwen. En vooral de vraag waarom? En hoe? Beide vragen waar ze geen antwoord op wilde. Inslaap vallen die avond zou moeizaam worden, als iemand zo kon toe kijken. Haar groene ogen flikkerden onrustig, haar hand nog altijd op de muur achter haar. Een stukje earth fairy magie dat nu van pas zou komen, door muren kunnen wandelen, maar ze had nog een lange weg te gaan voor ze zichzelf zover kon krijgen om dat te oefenen – als ze dat ooit al zou doen.
”Ik weet niet waar je het over hebt,” antwoordde ze stellig, in de hoop dat Rainn slechts iets goed gegokt verzonnen had, al was hij daar het type niet voor. “Het mag niet meer, toch?” voegde ze er aan toe, iets waar ze antwoord allang op wist. “Mijn ouders…” Remy viel stil terwijl ze de fire fairies peinzend aankeek. Al maanden dook ze om het onderwerp ‘ouders’ heen. Ze had er niet over willen praten en klapte er automatisch door dicht. Het had geen zin, want ze kon niet veranderen wie ze was. De uitdrukkingen op hun gezichten toen ze erachter kwamen hadden boekdelen gesproken. Zolang ze ook nog maar een greintje van magie in haar lichaam had, zou ze hun huis niet inkomen. Ze opende haar mond al om iets te zeggen over hoe een lam in de Bijbel gezien werd, maar dat zou haar eerdere bewering dat ze niet aan het bidden was niet ten goede komen. Met wat ze echter meegekregen had op Alfea, waren gelovige ouders niet een vereiste voor het kind om een hekel aan zichzelf te hebben. Dat kregen andere ouders ook prima voor elkaar. Ze schudde haar hoofd. “Ik zou mezelf niet bepaald omschrijven als een wolf, met of zonder wat mijn… mijn ouders zeggen.” De jongen voor haar daarentegen…
Haar ogen vielen op het boek dat hij haar had afgenomen. “Mag ik die terug? Alsjeblieft?” durfde ze te vragen, terwijl ze haar ogen op zijn gezicht richtte. “Magie oefenen is toch wat fairies zouden moeten doen? Je predikeert er altijd over, hoe je je magie en emoties moet voelen.”
From Reilly
Rem, alles oké met je?
To Reilly
Ja
Nee
Maakt het uit?
Ben jij oké?
To: Rambam ✨
Wees voorzichtig alsjeblieft? Ik wil je graag heelhuids terug zien
Je appt wel als je terug bent toch?
Gaat alles nog okay?
Rams?
Antwoord alsjeblieft
To Lee
Ben je al terug?
Wil je appen als je terug bent?
Maak me zorgen
Wees voorzichtig, oké?
To Deimos
Zeg je het als je weer op school bent?
To Ies
Doe voorzichtig, oke?
Ben je al opweg terug?
Ies, dit duurt lang.
To Leyley
Blijf in de buurt van Perce en Lee, oke?
Ley, ben je nog in leven?
Laat alsjeblieft iets van je horen.
To Xav
Doe niks idioots alsjeblieft
Blijf gewoon veilig
Kom je terug samen met Ash?
|
|
