[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 11 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • • •

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

[ bericht aangepast op 11 nov 2021 - 9:41 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Hm-hm. Hij lag er zo eenzaam bij.’ Casper kwam weer overeind en liet het reptiel terug in het terrarium zakken. ‘Ga je al mee eten?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Mosh vond het wel meevallen hoe laat het was, maar hij had dan ook niet zo’n uitgebreid ochtendritueel. Hij trok dezelfde kleren als gister aan – na het ontbijt had hij toch nog tijd zat om te douchen en zich om te kleden – en besloot naar de Ravenclaw-toren te gaan. Hij moest wel z’n stok terug hebben voordat de lessen begonnen.
      ‘Het was me weer een genoegen,’ zei hij met een knipoog naar Maddie. ‘Je wordt steeds beter.’
      Misschien dat ze het vanavond nog eens over konden doen. Hij wilde zich daar echter niet al op toeleggen en verliet niet veel later de kamer. De trappen werkten vandaag eindelijk eens mee en redelijk snel stond hij naar het raadsel te staren. Wat is van jou, maar wordt meer door andere mensen gebruikt?
      Hij was best slim – vond hij zelf – dus hij had verwacht dat hij het wel even kon oplossen, maar er kwam niet echt een intelligent antwoord bovendrijven, wat hij dan maar aan het vroege tijdstip weet.
      Toen er een paar jongerejaars naar buitenkwamen, greep hij er eentje bij de nek en duwde hem terug. ‘Wat is het antwoord op het raadsel?’
      Na het te hebben gehoord, piepte de jongen ‘je naam’ en kon Mosh naar binnen stappen. Hij was amper binnen of Roman stond voor zijn neus.
      ‘Wat doe jij hier,’ klonk het nors.
      Mosh klemde zijn kiezen op elkaar. Die lul zou hem er natuurlijk niet zomaar langs laten. En met een “gaat je niets aan” zou hij zich ook niet laten afschepen.
      ‘Isabella heeft mijn stok. Ik wil hem terug.’

[ bericht aangepast op 10 nov 2021 - 19:44 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Roman had zin om de jongen voor hem een klap te verkopen. Hij wist niet precies wat er gisteravond gebeurd was, maar er was helemaal níéts wat een vernedering verdiende als Vinnie gehad had. Hij vond dan ook niet dat het ongestraft moest blijven.
      ‘Isabella zal je stok aan professor Banning geven, dan kun je daaraan uitleggen waarom je het nodig vond om Vinnies kleren weg te toveren.’
      Mosh keek hem met een giftige blik aan. Roman trok zich daar niets van aan, pakte zijn staf en blies hem met een zwiep van zijn stok naar achteren.
      ‘Verder heb je hier niets te zoeken, Mosh. Fijne dag nog.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

ZZe had vrijwel niet geslapen die nacht. Isabella had nog een tijdje onder die boom gezeten, bang zich te bewegen, bang Thomas opnieuw tegen te komen. Uiteindelijk werd ze door een van de Prefects betrapt en naar boven gestuurd. De common room was al volledig leeg geweest toen ze terugkwam, maar tot haar verrassing waren Blythe en Rhae nog wakker geweest. Ze had niet goed kunnen verklaren waarom ze zo somber was, maar uiteindelijk had ze alle schuld maar in Mosh schoenen geschoven. Lichtelijk twijfelend had ze aan hen vertelt over haar afspraak met Mosh, hun gesprek buiten en wat hij daarna deed. Het voelde ergens onwerkelijk dat hij dit gedaan had, maar de herinnering eraan werd nogal overschaduwt door de ontmoeting met Thomas erna.
      Ze had net gedaan alsof ze nu bij Vinnie vandaan kwam, alsof zoeken naar hem veel langer geduurd had dan het daadwerkelijk gedaan had. Ze hadden allebei verder geen vragen gesteld, al was er een aantal keer gevallen dat ze het zielig vonden voor Vinnie. Na een half uur praten waren ze toch allemaal gaan slapen, al had Isabella geen oog dicht gedaan. Ze had de ademhaling van Rhae en Blythe regelmatiger horen worden, maar elke keer dat Isa haar ogen dicht deed, zag ze het gezicht van Thomas voor zich. “Je weet best dat je gestraft moet worden, Isabella.” Die zin bleef maar door haar hoofd spoken. Ze wist ook wel dat ze hun deal verbroken had, maar.. Ze had er niets aan kunnen doen. Al had ze zich lang opgelucht gevoeld dat het eindelijk was uitgekomen, opluchting die nu vooral als valse hoop aanvoelde. Het was nu vooral angst wat overheerste en wat haar uit haar slaap hield. Uiteindelijk had Isabella het opgegeven en was ze maar onder de douche gestapt.
      De warme stralen luchtte iets op, lieten de mist in haar hoofd iets optrekken. Maar het hielp niet om de zware klomp in haar maag te verdrijven. Het spoelde niet het aambeeld weg, dat nu aan haar enkels leek te hangen en haar naar beneden trok. Ze was nog steeds niet van hem af. En dit keer zou alles erger zijn. Anders. Voor een moment sloot Isabella haar ogen en werd meegetrokken in een oude herinnering.

Ze stond in de deuropening, ergens beneden in de gangen van de kerkers. Thomas had gevraagd hier op hem te wachten. Waarschijnlijk zou hij vragen om een nieuwe lading ingrediënten of een nieuwe toverdrank. De gedachte alleen al dat ze aan de slag moest, maakte haar misselijk. Maar.. maar het was voor een goed doel toch? Niet veel later kwam hij de hoek omzetten, met in zijn hand een donkere flacon waar hij terug een dop op duwde. Isabella ging uit automatisme voor hem aan de kant, maar in plaats van het lokaal te betreden, voelde Isabella zijn hand haar pols omsluiten en het lokaal uittrekken. Wat deed hij?! Ze mochten niet met elkaar gezien worden, dat was zijn eigen regel. Voor Isabella ernaar kon vragen, trok hij haar echter achter een pilaar. Er lag een lichte zweem van een glimlach op zijn gezicht toen hij haar aankeek.
      ”Ik wilde je wat laten zien.” Thomas blikte met zijn ogen naar een kleine emmer die een paar meter verderop hoog in de lucht zweefde. Hij stak daarna een flacon in de lucht, die Isabella herkende als de flacon die ze de week ervoor had gevuld met Vuursap, een toverdrank waarvan je enorme zweren kon krijgen die leken te branden. Met grote ogen keek Isabella op naar Thomas en terug naar de emmer. Na een paar minuten kwam er een vierdejaars Slyhterin aanlopen. Opnieuw keek Isabella naar de stelling. Hij ging toch niet..? “Nee! Nee dat kun je niet doen. Ze verbrand!”

Isabella had het meisje willen waarschuwen, had Thomas gesmeekt het niet te doen. Maar hij had niets anders gezegd dan dat dit haar verdiende loon was, omdat ze hun deal had verbroken. Machteloos had Isabella toe moeten kijken hoe het goedje over het meisje was gevallen, hoe ze had geschreeuwd van de pijn. De dagen die volgden, gingen wel de geruchten dat het Thomas was geweest, dat Thomas die emmer als wraak over haar heen had gegooid. Maar niemand had het ooit kunnen bewijzen dat hij het was. Vuursap was een lastige drank. Hij bezat de skills er niet voor, de ingrediënten konden niet uit het magazijn van school zijn gekomen (alles was compleet), plus het feit dat het om middernacht gebrouwen moest worden had Thomas een perfect alibi door puur op zijn kamer te zijn geweest. Het was de eerste keer dat Isabella had gezien hoe verdorven Thomas eigenlijk wel niet was en ze had zich weken ziek gevoeld van het schuldgevoel dat aan haar geknaagd had.
      Maar terugkomen op hun deal had ze sindsdien niet meer gedurfd. En nu ze door de mand gevallen was? Ze wist, ze wist dat hij door zou zetten. Je bent vanaf nu van mij en ik wil alles. Elk klein stukje huid. De eerste keer dat iemand deze lijn overgaat. Dat is wat ik als compensatie wil voor het feit dat je onze deal verbroken hebt,. Een golf misselijkheid kwam bij Isabella naar boven. Hij zou het komen halen, dat was zeker. De vraag was alleen wanneer. Isabella voelde tranen branden langs haar wangen zakken. Ze moest zich vasthouden aan de muur om overeind te kunnen blijven staan. Was dat dan haar straf? Dat ze in spanning af moest wachten tot hij ruw haar maagdelijkheid kwam stelen?. Isabella schudde haar hoofd.
      Nee, nee. Er moest een manier zijn waarop ze hieraan kon ontsnappen. Iets of iemand moest haar kunnen helpen zonder dat ze hoefde te vertellen dat het hier om Thomas ging. Zonder dat ze Novalie in gevaar bracht. Voor heel even schoot het idee door haar hoofd om alsnog naar Banning te gaan. Wat kon Thomas haar nu maken? Als hij van school gestuurd werd, dan was Dumbledore er nog altijd om Novalie en haar te beschermen. Maar kon ze dat risico nemen met het vooruitzicht dat volgend jaar ze geen school meer hadden? En dus geen schoolhoofd. Ze aarzelde verschrikkelijk.
      Daarnaast, min de dreiging van Thomas, was er grote kans dat het hele verhaal van Thomas uit zou komen als ze zou klikken. En Isabella wist niet of ze daar klaar voor was. Wat zou de school wel niet van haar denken als ze hoorde wat ze had gedaan. Die vuurdoop was haar schuld! Zij had die toverdrank gebrouwen, om nog maar te zwijgen over alle andere dingen die ze voor hem gedaan had. Banning zou er dan wel voor zorgen dat hij direct van school werd gestuurd, dan was ze zeker van hem verlost. Maar voor hoe lang? Ze kende Thomas goed genoeg, dat hij nooit iets vergat en dat hij alle geduld van de wereld had om wraak te nemen.
      Isabella draaide de kraan uit en begon zich af te drogen. Ze zou het zelf ergens moeten doen. Hemzelf vervloeken of zoiets. Of hem vergiftigen. Het punt was alleen dat vervloekingen ze absoluut niet goed in was, verdedgingsspreuken nog minder. En vergiftigen klonk makkelijk, maar een vergif was ook niet zo klaar en ze wist niet of ze zo ver durfde te gaan dat ze hem letterlijk zou omleggen.... Misschien als laatste redmiddel...

[ bericht aangepast op 10 nov 2021 - 22:28 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze had zich ergens nog schuldig gevoeld. Ze had gewoon te hard gereageerd op hem gisteravond. Niet echt aardig gedaan. Maar nu ze het werkelijke verhaal van Novalie hoorde, voelde Rosalie een ongekende woede omhoog komen. "Dus je wilt zeggen dat hij Vinnie gewoon uitgekleed heeft? Midden op de dansvloer?!" Vinnie was haar klasgenoot, haar vriend. Hoe kon iemand zo diep zinken om zoiets weerzinwekkends te doen en er dan ook nog om te lachen? Rosalie balde woest haar hand tot een vuist in een poging zichzelf een beetje te beheersen. Novalie had net verteld aan haar wat er gebeurd was met Vinnie. Het meisje had omgekeken toen ze anderen hoorde lachen, toen ze Vinnie opeens naakt langs rende. Ze was achteraf na Lee gesproken te hebben erachter gekomen dat Mosh de dader was. Rosalie kon zich gewoon niet voorstellen hoe vreselijk idioot en gemeen iemand kon zijn. Zo was het niet dat ze Mosh als eerste instantie had ingeschat.
      Pas toen ze weer een beetje gekalmeerd was, liep Rosalie met Noof mee naar de ontbijtzaal. Rosalie had zich voorgenomen zich er niet mee te bemoeien, maar ergens kon ze het niet loslaten. “Ik ga met hem praten,” zei ze, nadat het niet hielp haar woede te negeren. Rosalie sloeg haar voeten over de bank heen. Dit ging ze echt niet over haar heen laten glijden. Niet alleen had hij Vinnie pijn gedaan, hij had daarnaast gelogen waarom hij gisteren in die kroonluchter had gehangen. En als Casper dat gedaan had, had Mosh dik zijn verdiende loon gekregen. Ze kon er gewoon niet bij hoe iemand dit kon doen en daarna ook nog eens erover kon liegen. Dit ging ze echt niet laten zitten. Vinnie was haar vriend! Ze zou het hier echt niet bij laten!
      Rosalie dacht even na en haalde een keer diep adem voor ze wegstormde. Als ze Mosh zou confronteren, zou het betekenen dat ze naar de Slytherin tafel moest. De tafel waar zowel Casper als Daphne aan zou zitten. Ergens boezemde dat haar angst in, aan de andere kant wilde ze zich er niet door tegen laten houden. Ze stond in een volle grote zaal, wat konden ze haar nu maken? Plus, Charming zat daar ergens aan tafel. Als het echt mis ging, zou hij er vast zijn. De woede die ze voelde, hielp ook wel een handje.
      “Lee?” probeerde ze de jongen zijn aandacht te trekken. “Ik wil graag een praatje maken met onze grote vriend Mosh. Ga je mee?”

[ bericht aangepast op 10 nov 2021 - 22:40 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Justin Trelawney

'Simpel?' Justin fronste. 'Hoe bedoel je?'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Evan moest lachen en kwam overeind in bed. 'Eenzaam, jaja, dramaqueen.' Hij gooide zijn benen uit bed, liep richting de badkamer om wat water in zijn gezicht te gooien, ging met zijn handen door z'n haar en kwam weer terug de kamer in om zich aan te kleden.
      'Nou, laten we ontbijten.' Evan stak zijn hand uit om Bob over te nemen, hij had tenslotte aan Lee beloofd om hem voor te stellen. Hij liet zijn vingers even langs het koppie gaan en liet hem daarna verdwijnen in de zak van zijn gewaad.
      'Daar slaapt ie' ongeveer de hele dag,' zei hij terwijl hij richting het ontbijt liep.

---

- thank you for existing -

Andreas haalde zijn neus op en keek hoe Rafaël zich omdraaide in bed, slaaplekker dan.
      'Het is hier heel gezellig, maar ik ga er vandoor.' Zei hij terwijl hij in de badkamer zijn haren in model bracht met wat wax. 'Ik ga eten, toedeloe.' Andreas liep de slaapkamer uit en vertrok richting het ontbijt. Zijn oog viel op Rosalie, die rechtop stond naast de Hufflepuff tafel.
      'Goeiemorgen Roos, goed geslapen?' Vroeg hij toen hij er even langsheen liep. Ze zag er niet heel vrolijk uit, geïrriteerd eerder. Hij keek even naar Lee, had hij wat lulligs tegen d'r gezegd? Hij besloot er nu nog niks over te zeggen.

[ bericht aangepast op 11 nov 2021 - 13:04 ]

---

- thank you for existing -

Casper had Sage op zijn schouder laten klimmen – die niet zo heel gecharmeerd van Bob leek – en liep met Evan mee naar de ontbijtzaal. Hij kreeg een beetje een déjà vu gevoel van hoe ze hier naast elkaar liepen, maar kon ergens ook niet geloven dat alles zo gemakkelijk vergeven en vergeten was en besloot er verder maar niet te veel bij stil te staan. Het maakte allemaal niet meer uit, what's done is done.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Eenmaal aan de ontbijttafel had Evan plaatsgenomen naast Casper. Hij schonk twee koppen met koffie in en schoof er één richting Casper. Het was toch raar, om hier weer op school te zijn, met allemaal oude bekenden en nieuwe gezichten. Hij keek de Slytherin tafel nog even rond, maar had Nora nog niet gezien.
      'Dit is raar,' dacht hij hardop terwijl hij een broodje pakte. Het was nu in principe al redelijk gewend, maar toch voelde het gek. Hij had drie jaar lang op een school gezeten met allemaal mensen die anders waren dan hij. Hij was nu weer thuis, bij zijn oude vertrouwde school, maar zo voelde het niet. Hij had iedereen hier al drie jaar niet gezien. De karakters waren veranderd, er waren ongelukken gebeurd, er waren docenten geterroriseerd. Het was anders.

---

- thank you for existing -

Casper keek opzij. 'Wat is raar?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Evan keek richting Casper, die reageerde op zijn opmerking. Hij dacht er even over na, hoe moest hij dat uitleggen?
      'Gewoon, om hier weer te zijn,' begon hij. 'Met mensen die je kent, maar toch ook weer niet kent.'

---

- thank you for existing -

Een beetje bezorgd liet Lee zijn blik over Vinnies gezicht glijden. Hij had gevraagd of zijn vriend met hem naar de eetzaal wilde gaan, maar hij had stilletjes zijn hoofd geschud, zijn gezicht weggedraaid en zich weer als een balletje opgekruld.
      ‘Ik heb buikpijn,’ mompelde Vinnie.
      Lee wreef even over zijn schouder. Dat was niet zo gek, hij durfde de deur waarschijnlijk niet meer uit. Wat moest hij doen? Vinnie zou de rest van de wereld toch eens onder ogen moeten komen. Maar kon hij zoiets dwingen? Misschien was het juist wel beter voor hem als hij een dagje wachtte en alles wat meer verwerkte.
      ‘Ik snap het,’ zei hij zacht. ‘Ik kom je zo wel wat eten brengen, goed? Als je toch een beetje opknapt, kunnen we straks samen naar Fabeldieren. Dan ben ik de hele tijd bij je. En daar zijn verder toch alleen maar lieve mensen en wie weet met wat voor leuks Hagrid aankomt!’
      Hij wist zeker dat zijn vriend niet zo naar de lessen had uitgekeken als hij, maar het ontlokte geen glimlach aan zijn lippen.
      Lee gaf nog een kneepje in zijn schouder en verliet toen de kamer. Hij was nog steeds ziedend op Mosh en hij zou het hier niet bij laten zitten. Misschien kon Casper helpen met een goed wraakplan. Het zou toch mooi zijn als Mosh voor altijd zijn tong verloor.
      Ongewoon grimmig voor zijn doen, schoof Lee aan de tafel. Het was een gewoonte geworden om tijdens het eten zijn blik naar de Ravenklauw-tafel te laten afdwalen, maar Nomad kon nu de boom in. Misschien moest ie maar vrienden met Mosh gaan worden, ofzo.
      Toen Rosalie dan ook voorstelde om eens een hartig woordje met Mosh te gaan praten, stond Lee meteen op en sloeg strijdlustig zijn handen in elkaar. ‘Graag. Dan doe ik vanochtend aan gebarentaal.’ Er stonden best wat dingen op tafel die hij best over dat jong z’n hoofd wilde kieperen.
      Net op dat moment liep Andreas langs. Misschien moest hij hem zeggen dat Mosh niet met zijn handen van Rosalie af had kunnen blijven, dat beloofde ook wel wat vuurwerk. Toch hield hij maar braaf zijn mond dicht.

[ bericht aangepast op 11 nov 2021 - 15:57 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Nah, zo veel zijn de meesten niet veranderd hoor,' reageerde Casper terwijl hij een slok van zijn zwarte koffie nam.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Cole Esworthy

Wat een gekke avond was het geworden. Pas toen Cole opstond en wakker werd, besefte hij dat Lee en Mavis toch wel iets in zijn drankje gestopt moesten hebben. Niet dat het een vervelende avond was geweest, maar wel gék. Hij had de hele avond met Novalie gekletst en zelfs gedanst. Pas nu hij weer hersteld was van de avond, besefte hij dat hij niet helemaal zichzelf was.
Het moest iets van een liefdesdrankje zijn - of een slap aftreksel, want verliefd was hij niet geworden. Hij had één keer in zijn leven iemand gezien die een liefdesdrankje had gedronken en die had wel bezopen geleken. En hoewel Cole wel wat licht in het hoofd was geworden, was hij zich nog steeds volledig bewust geweest van zijn keuzes en zijn woorden.
Wat het extra gek maakte dat hij nu Novalie ineens met andere ogen bekeek. Ze was altijd gewoon de vriendin van Roos geweest. En nu ineens was ze een leuke meid met wie hij vandaag een studeerafspraakje had staan. En dat was raar, want hij het was heel lang geleden dat hij een afspraakje met iemand gehad had en dat meisje had hij ook al jaren niet gezien.
Misschien was het ook wel geen afspraakje. Ten slotte gingen ze gewoon samen studeren - dat kon ook prima als vrienden. Toch wist hij dat hij gisteravond met haar geflirt had, op zijn manier, en haar mooi genoemd had.
Samen met Roman liep hij naar de eetzaal. Ze hadden elkaar goedemorgen gewenst, maar Cole was niet zo spraakzaam in de ochtend en Roman vond het ook wel prima dat ze even stil waren. Terwijl ze naar de tafel liepen, schoot Cole's blik toch even naar de Huffelpuf-tafel. Hij voelde zijn hart ietsje sneller kloppen toen hij Novalie zag zitten. Ze keek toevallig ook zijn kant op en hij dwong zichzelf om kort zijn hand op te steken en te glimlachen.
Ze beantwoordde zijn glimlach, al werden haar wangen wel rood. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit eerder die uitwerking op haar had gehad en de lach op zijn gezicht werd nog net een klein stukje breder.
En die was er nog steeds toen hij tegenover Roman ging zitten aan de eettafel.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain