Lee Williams
Toen Lee Vinnie niet op zijn kamer aantrof en Cooper wel op de vensterbank in de leerlingenkamer zag liggen, begreep Lee dat zijn vriend niet opnieuw hiernaartoe was gegaan. Waar was hij dan heen gegaan? Naar buiten? Het zou niet meevallen om hem dan te vinden. Hem kennende zocht hij het gezelschap van dieren op – op een plek waar niemand kwam. Was hij naar de uilenvleugel gegaan? Op dit tijdstip stuurde er toch niemand een brief.
Helaas, er bleek niemand te zijn.
Met een onrustig gevoel in zijn maag keerde hij zich weer om. Vinnie was net al zo van streek geweest en dan dit er nog bovenop… Die jongen was hartstikke preuts, hij kleedde zich het liefst in de badkamer om. De gedachte dat de halve school hem naakt had gezien… Dat maakte hem ontzettend verdrietig.
Lee versnelde zijn pas toen er iemand aan kwam. Misschien kon die wel helpen zoeken.
Op het moment dat hij Nomad herkende, draaide de jongen zich om en ging een andere gang in.
Teleurgesteld klemde Lee zijn kaken op elkaar. Wat een stomme eikel was het eigenlijk. Hij begreep niet dat hij daar ooit verliefd op was geworden. Juist nu kon hij zijn hulp goed gebruiken, maar Nomad gróétte hem niet eens meer. Alsof hij niet eens meer een méns was in zijn ogen.
Boos knipperde hij zijn tranen weg. ‘Hij is gewoon een stomme koe. Nee, koeien zijn lief. Een stomme rotzak.’ Hij haalde diep adem.
Nomad is helemaal niet belangrijk. Vinnie wel!
Hij liep weer verder. Hij was bijna de gang uit toen er een papiertje naar hem toe kwam. Gretig viste hij het ding uit de lucht vandaan. Eindelijk nieuws over Vinnie!
Hij vond de jongen uiteindelijk op zijn kamer, al in een dikke pyjama en pluizige sokken. Hij zat in bed, met Cooper in zijn armen.
‘Ik was al naar je op zoek,’ zei Lee. ‘Mag ik naast je komen zitten?’
De jongen staarde naar beneden. ‘H-heb je m-me gez-gezien?’
‘Nee, ik eh, was druk met iemand anders. Isabella vertelde wat Mosh heeft gedaan.’
Vinnie leek een klein beetje te ontspannen. Hij keek even opzij en gaf een klein knikje, waarna Lee naast hem ging zitten. Er glommen tranen op zijn wangen. Het zien ervan liet de woede weer oplaaien. Die achterlijke Mosh. Dit zouden ze hem nog wel betaald zetten!
‘Mag ik je een knuffel geven?’
Vinnie streek langs zijn wang. Zijn ademhaling was oppervlakkig, maar hij knikte opnieuw. Lee sloeg zijn armen om zijn vriend heen, die verrassend snel tegen hem aan leunde en weer zachtjes begon te snikken.
Lee liet hem maar een tijdje begaan en wiegde hem zachtjes heen en weer.
‘Wat gebeurde er?’ vroeg Lee toen Vinnie weer een beetje bedaard was.
‘H-hij z-zat aan Isa-Isabella. En ik w-wilde helpen.’
Lee dacht aan het roodharige meisje, dat toch al een hekel aan jongens had.
Thanks Mosh, dat je het nog erger maakt. ‘Wat stoer van je, hé. Ik ben supertrots.’
‘Maar ik deed niets,’ murmelde Vinnie. ‘En hij… Hij ver-vernederde me.’
Lee wist niet goed wat hij moest zeggen. Voor Vinnie was het heel heftig geweest en hij kon niet doen alsof dat allemaal wel meeviel. ‘Ik vind het heel rot voor je, Vin. Als ik iedereen zijn geheugen kon wissen zou ik het doen, maar dat gaat helaas niet. Maar Mosh is degene die zich moet schamen en niet jij.’
Hij wilde zeggen dat ze nog wel een wraakplan bedachten, samen met Roman en Casper, maar hij dacht dat Vinnie daar alleen maar zenuwachtig van zou worden en opperde dat dus niet.
‘Ik zag dat je met het nieuwe meisje hebt gedanst,’ zei Lee, die de aandacht wilde afleiden van wat er met Mosh was gebeurd. ‘Ze lijkt me heel aardig – en ze is heel mooi.’
Hij wist dat zijn vriend twee jaar geleden helemaal in de wolken van een meisje van Beauxbatons was geweest en dat hij nog steeds heel vaak aan haar dacht, dus het zou best leuk zijn als hij daar overheen kon stappen. Die twee konden er ook wel bij op zijn date-lijstje. Hij wist echter wel beter dan dat nu te opperen.
‘Ja,’ zei Vinnie zacht. ‘Ze was ook best lief.’
Lee glimlachte. ‘Kijk aan! Hé, ik ga even omkleden en tandenpoetsen, zullen we dan nog een potje kaarten?’
De emoties zaten toch nog te hoog bij Vinnie om al te gaan slapen.
De jongen pakte zijn hand en gaf een dankbaar kneepje. Een lichte blos kleurde zijn wangen. ‘Dat is goed,’ zei hij zacht.
Lee grijnsde en drukte toen een snelle kus op zijn wang. ‘Ga jij de kaarten dan maar delen!’
Every villain is a hero in his own mind.
