[RPG • 250] Knives out • Speeltopic O1 - Speeltopics

Sebastian zuchtte diep. Dit gesprek met Olivia en zijn vrouw wilde hij absoluut niet nu voeren, maar toch gebeurde het. Waarom zijn dochter toch dacht dat dit het uitgelezen moment hiervoor was, wist hij niet, maar hij moest er maar mee omgaan. Wel wist hij dat hij hierna hoog nodig een glas alcohol achterover moest werken. Anders ging hij de dag echt niet doorkomen. Sebastian haalde een hand door zijn haar, waarna hij Olivia aankeek, klaar om te spreken. Op dat moment antwoordde Nadi echter hun dochter’s vraag al, waarop hij kort bevestigend knikte. “Mama heeft gelijk. Ik kan mij het nog alsof het gisteren was herinneren hoe jouw opa tegen mij tekeer was gegaan toen ik thuiskwam met haar. Die man is helemaal geflipt omdat ik met een Oekraïens meisje thuiskwam, met haar een relatie was aangegaan,” voegde Sebastian aan Nadi’s woorden toe. Er verscheen een kleien glimlach op zijn lippen. Hij had toen al lak gehad aan alles wat zijn vader wilde. In dat opzicht was hij geen steek veranderd.
      Zijn hart brak toen Olivia aangaf dat ze zich niet onderdeel voelde van de familie. Dat was precies wat hij al die jaren had willen proberen te voorkomen. Had hij er verkeerd aangedaan om deze informatie voor haar achter te houden? Het was wel de reden geweest dat ze er nu op zo’n slechte manier achter was gekomen. Gelukkig was zijn zus Addison zo gracieus geweest om zijn dochter aan te nemen bij een van haar bedrijven. Zo kon ze toch de ervaring opdoen die ze verdiende, in een veilige omgeving, bij een familiebedrijf. “Je broer en zussen weten niet beter, Liv. Mama en ik hebben hun evenmin verteld dat je geadopteerd was, maar.. Dat zij er niet mee lijken te zitten is een goed ding toch? Dan.. Dan maakt het hun niks uit,” zei Sebastian uiteindelijk. Daarna veranderde het gesprek gelukkig van onderwerp. Al was zijn dochter Crissy niet bepaald veel gezelliger.
      ”Jullie zijn ook pubers geweest, maar geen van jullie hebben ooit deze streken uitgehaald,” zuchtte Sebastian gefrustreerd. Hij hield van zijn jongste, echt, maar ze leek soms echt geen besef te hebben van hoe de wereld werkte. Ondanks dat ze bijna zeventien werd. Hij had gehoopt dat ze nu eindelijk toch wat volwassener werd, maar wellicht dat Crissy’s ontwikkeling wat vertraagd was. “Ik weet ook wel dat ze van mij houdt, maar het doet niemand pijn als ze het wat vaker laat zien. Al is het misschien ook wel mijn eigen fout geweest,” vervolgde hij toen, de laatste woorden op een zachter volume. Hij keek Nadi aan, die terecht zei dat dit onacceptabel gedrag was. Sebastian moest het echt eens met zijn vrouw hebben over eventuele op te leggen sancties. Hoewel die in het geval van Crissy wellicht alleen maar averechts zouden werken. Hij vroeg zich af of ze als ouders een stop konden zetten op haar modellencarrière tot ze volwassen genoeg was. Dit waren zorgen voor later. “Mama en ik houden ook van jou, Liv, zielsveel zelfs.” Sebastian gaf zijn dochter een gemeende glimlach en liep naar haar toe om haar te omhelzen.
      Zodra ze weer uit elkaar stonden, besloot Olivia dat het toch weer tijd was om over de adoptie te beginnen. Sebastian had gehoopt dat dat onderwerp afgesloten kon worden, maar zijn dochter dacht er klaarblijkelijk anders over. Hij schudde zachtjes zijn hoofd toen ze vroeg of hij en Nadi iets wisten over haar biologische ouders. Ze keken elkaar kort aan, waarna zijn vrouw hun dochter vertelde dat ze nooit iets te horen gekregen. “Wat mama zegt. Mocht je Nieuw-Zeeland willen bezoeken om informatie te krijgen over je biologische ouders, betaal ik je vliegticket en verblijf oké? Desnoods ga ik of mama, of allebei met je mee, als je dit wilt,” voegde Sebastian toe aan Nadi’s woorden, waarna hij naast zijn vrouw ging staan en haar hand vastpakte. Voor wat comfort drukte hij zijn vrouw tegen zich aan. Sebastian beet zachtjes op de binnenkant van zijn lippen, daar er een vraag binnen hem brandde om gesteld te worden, maar hij bang was het mogelijke antwoord.
      “Maar, Livvie, voel je.. Voel je - je echt geen deel van dit gezin?” vroeg Sebastian uiteindelijk dan toch, na ruim een minuut stil geweest te zijn. Hij kon wel huilen om de gedachte dat hij zijn dochter zo hard gefaald had. Met hopeloze ogen keek hij Nadi aan, peilend of zij misschien wist hoe hiermee om te gaan. Er vormde zich een brok in zijn keel en hij vocht hard tegen de tranen die weer dreigden te vallen. God, was hij normaal gesproken ook altijd zo emotioneel?

Een ongemakkelijke lach verliet Beau’s lippen toen Jason zei dat hij waarschijnlijk geen advocaat nodig ging hebben. Zelf was hij daar niet zo zeker van, ondanks dat hij onschuldig was. Met zijn liefde in een ruimte zitten maakte hem gedoemd om verkeerde dingen eruit te floepen, die hem verdacht gingen maken. Beau had opa James niks aangedaan, hij zou niet durven, maar dat maakten de detectives niks uit als hij wel zichzelf onbedoeld interessant maakte voor hen. Zou Harrison hem uit frustratie tegen hem schreeuwen, zoals Karen altijd deed? Beau wist het niet. “Ja, vast niet,” zei hij uiteindelijk op een zacht volume. Zijn maag was salto’s aan het maken en hij wist niet goed of het kwam door zijn gevoelens voor Jason of de angst voor de ondervraging. Het maakte Beau misselijk en hij wist zeker dat hij na dit gesprek de wc moest opzoeken.
      ”Het zou je verbazen hoe rumoerig het hier soms kan zijn, ondanks de grootte van het huis,” antwoordde hij op Jason’s opmerking. Het was Beau’s grootste ergernis, dat het zelfs in een landhuis als deze, soms niet te ontkomen viel aan zijn luidruchtige familieleden. Het was ook de reden dat hij het liefst thuis doorbracht, waar alleen zijn vader, zijn zus en - jammer genoeg - Valeria. Tot op heden had ze nog geen Karen-achtig gedrag vertoond, maar Beau vertrouwde de dame niet. Ging dat waarschijnlijk ook nooit doen. Harrison’s tweede vrouw had hem totaal getraumatiseerd. Zijn wenkbrauw ging omhoog in een frons bij Jason’s volgende woorden. Hoorde hij daar nu een dreigement in? “Inmiddels zou je wel moeten weten dat ik vrijwel altijd meewerk, mits er normale vragen worden gesteld,” zei Beau, gezien dit niet de eerste keer was dat detective King onder vier ogen sprak betreffend een misdaad. Al was dit wel de zwaarste ooit.
      De brandende ogen van Jason lieten hem voelen alsof hij zojuist had toegegeven tot moord. Alsof laten merken dat je een vermoord iemand niet bepaald leuk vond gelijk stond aan een bekentenis. Om de ogen te ontsnappen keek Beau weg naar de muren. Het vooruitzicht dat hij zo alleen met King in een ruimte zou doorbrengen, gaf hem een raar gevoel van vrolijkheid. Het kwam namelijk niet vaak voor, zelf niet op het politiebureau. Het was alleen jammer dat het weeral onder slechte omstandigheden was. Beau knikte in antwoord op Jason’s vraag. “Ik heb mij inderdaad hier nooit thuis gevoeld. Het voelt vrij.. Koud aan,” zei hij, terwijl hij zuchtte. Zijn armen vouwde hij in elkaar. Hij voelde zich niet op z’n best op dit moment. “Maar ja, mooi kan je het wel noemen.” Al was het niet bepaald Beau’s smaak, maar hij en zijn opa botsten wel op meerdere dingen.
      Na nog een paar extra gangen doorgelopen te hebben, kwamen ze uiteindelijk terecht bij een leeg kantoor. Jason opende de deur en Beau volgde hem snel. Kort keek hij de ruimte rond. Het was er eentje die hij niet zo snel herkende, waarschijnlijk was het een van de kamers waar hij als klein kind nooit vaak kwam. “Uh, wel oké,” antwoordde Beau, waarna hij zichzelf forceerde om Jason weer aan te kijken. Er verscheen een kleine glimlach op zijn lippen. “Ik weet niet bepaald goed hoe ik deze hele situatie moet verwerken en ik denk mijn familieleden ook niet. En ja.. Niet iedereen binnen de familie was even goede vrienden met opa, dus ik vind de verschillende reacties niet zo gek.” Hij wreef over zijn armen heen, schreef snel een berichtje terug naar Lin en zette zijn telefoon uit. Daarna ging hij op de stoel tegenover Jason zitten. Oncomfortabel speelde hij met zijn vingers.
      “Ik heb opa niet vermoord, ik ben onschuldig,” begon Beau de ondervraging gelijk. Hij kon maar beter met de deur in huis vallen, toch? Misschien geloofde Jason hem niet eens. “Ik was niet eens thuis ten tijde van de moord,” vervolgde hij toen snel daarna, al wist Beau dat niet helemaal zeker. Gezien de grote hoeveelheid alcohol die hij die avond geconsumeerd had, waren de laatste uren een waas geweest, waardoor hij zich niet meer voor de geest kon halen wanneer hij thuis was gekomen, maar dit hoefde Jason niet te weten. “Maar goed, waar wil je mee beginnen? Ik sta open voor alles.” Niet dat Beau de keus had om vragen te weigeren, dat zou hem alleen maar verdacht maken.

Pain In The Ass
Ja ja ja, tis maar zodat je weet dat ik niet schuldig ben, oké?
Ben nu even onbereikbaar, talk to u laters.