[RPG • 250] Knives out • Speeltopic O1 - Speeltopics

• KNIVES OUT • - Geïnspireerd door de gelijknamige film - Hillsborough, California -- De Montgomery familie staat al generaties lang bekend als een steenrijke en vooral invloedrijke familie. Met meerdere miljoenenbedrijven op hun naam en bekende namen in de politiek is het geen wonder dat veel mensen van hen gehoord hebben en bovenal, naar hen opkijken. Wanneer het noodlot in de familie toe slaat, moet het dan ook koste wat het kost geheim gehouden worden. De reputatie van de familie mag nou eenmaal nooit op het spel komen te staan. 3 juni: Het immense landgoed wordt opgeschrikt door een ontdekking. Namelijk die van het lichaam van James Montgomery, het 78-jarige hoofd van de familie. Het einde aan zijn leven veroorzaakt door een enkele messteek door zijn hart. Hoe graag de familie het ook stil wou houden en intern wou oplossen.. Daar was het te laat voor. Een team van detectives stond voor hun neus zonder dat ze zich daarop voor konden bereiden, klaar om de dader te vinden en de zaak op te lossen. Maar het is niet zo makkelijk als het lijkt, het te vinden bewijs is gering en werkelijk iedereen op het landgoed lijkt een motief te hebben. Daarnaast lijkt het erop dat er steeds meer geheimen naar boven komen naarmate ze langer met de zaak bezig zijn, en dat ze ook zelf steeds meer verstrengeld raken met de familie. De Montgomeries doen er alles aan om hun status te behouden, de detectives doen er alles aan om achter de waarheid te komen. Maar wie zal uiteindelijk echt krijgen wat ze willen, en wat moet het kosten?

---

• PERSONAGES •

The family Sons & daughters of James sr. • Charlotte Liv Montgomery - 26 - 1.5 - Isolophilia • Addison Ella Montgomery - 42 - 1.8 - Enjoy_20 • James Clarence Montgomery - 38 - 1.5 - Epione • Harrison Bartholomew Montgomery - 47 - 1.5 - Raccoon • Anthony Christopher Montgomery - 30 - 1.4 - calice • Sebastian Aubrey Montgomery - 44 - 1.7 - Amren Grandsons & granddaughters of James sr. • Cristine Davinia Montgomery - 17 - 1.7 - Veda • Adelaide Vivica Montgomery - 20 - 1.7 - Epione • Olivia Rosaline Montgomery-Kovalenko - 22 - 1.7 - Reeses • Meadow Isadora Montgomery - 20 - 1.7 - Iotte • Margaret Billie Felicia Leneghan - 21 - 1.8 - deangelis • Linnea Tamires Montgomery - 21 - 1.8 - Morrigann • Beaufort Jesse Montgomery - 23 - 1.5 - Amren • Lucas Maksim Montgomery - 20 - 1.7 -Helvar • Alexander Sebastian Montgomery - 18 - 1.8 - Epione Partners • Jazmín Sofía Reyes - 25 - 1.4 - Niragi • Valeria Cinta Jiménez - 33 - 1.3 - Veda • Neveah Verónica Charlize Montgomery - 29 - 1.6 - deangelis • Nadiya Kateryna Montgomery-Kovalenko - 42 - 1.7 - Morrigann • Marek Tomás Novotný - 23 - 1.5 - Everglow Staff • Evelyn Finley Gardner - 28 - 1.6 - Raccoon • Heather Katherine Hayes - 23 - 1.8 - Raccoon • Linley Blake - 23 - 1.8 - Rionach • Maxwell John Anderson - 55 - 1.7 - Niragi Detectives • Jason Benjamin King - 34 - 1.3 - Niragi • Fyodor Aleksej Orlov - 32 - 1.4 -Helvar • Bexley Hemera MacGavin - 26 - 1.5 - Veda • Elena Blackbourne - 29 - 1.5 -Morrigann

---

• REGELS • • Minimaal 250 woorden per post • Reageer minimaal een keer per week, als dit echt niet kan geef het dan gerust door • We sluiten niemand buiten! • Drama in de RPG zelf is prima, maar vecht het OOC maar uit in privé • OOC in het praattopic • 16+ is uiteraard toegestaan, maar geef het aan bovenaan je post • Niemand is perfect! • Be creative • Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

---

[ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 15:37 ]

---

El Diablo.

Bex vond hem blijkbaar eng, iets wat Fyodor niet helemaal kon waarderen. Hoezo eng? Iets wat hij zich dan ook hardop afvroeg. 'Eerlijk, als blikken konden doden dan was ik zojuist op achtentwintig zéér creatieve manieren gestorven,' volgde Bex' antwoord. Oké, op die manier dus, al was hij het hier nog steeds niet helemaal mee eens. Hoewel, hoe langer hij nadacht, hoe meer hij de logica ervan in begon te zien. Dodelijke blikken werpen was toch wel één van zijn specialiteiten, hij zag alleen niet in hoe Bex dit nou weer als eng kon zien.       'Achja, gelukkig kunnen blikken niet doden, anders had ik ondertussen vast een kerkhof kunnen vullen.' Hij kon het niet laten om even te grinniken om zijn eigen opmerking. Zo ernstig was het nou ook weer niet gesteld, gelukkig, maar hij was zich er wel van bewust dat hij er wel wat van kon. Dan moesten maar niet zo veel mensen hem op de zenuwen werken.       Hun gesprek kreeg wat ups en downs, maar uiteindelijk kwamen ze uit bij de rol koekjes in zijn tas. Een iets luchtiger onderwerp dat Fyodor nu wel kon gebruiken. Al had Bex natuurlijk weer commentaar als hij eindelijk eens dacht iets goed te doen. 'Ja, dat mag zeker in de krant,' merkte ze op, nadat hij haar vertelde over zijn goede ingeving. Wat nou? Het was een goede ingeving geweest en hij had die heus wel eens vaker. Blijkbaar niet vaak genoeg naar Bex' mening.       'En wat moet ik dan doen om je wel een keer echt blij te maken?' vroeg hij, deels grappend, maar ook deels serieus. Op dit soort momenten wist hij echt niet hoe hij haar tevreden kon stellen en indruk op haar maken. Als zelfs een rol koekjes niet het beoogde effect had, wat moest hij dan doen?       'Trouwens, begon ze nog, ondertussen met de rol koekjes naar hem wijzend, 'doe maar niet alsof ik je gelukzalige gezichtsuitdrukking niet gezien had bij het nemen van de eerste hap.' Het duurde enkele seconden voor hij doorhad dat ze het over de donut van die ochtend had. De donut waarvan hij maar één hap had kunnen nemen voor ze weer hadden moeten vertrekken. Het was inderdaad een goede donut geweest, dat moest hij toegeven. Het genieten ging alleen een beetje verloren toen Bex vervolgens de rest ervan in zijn mond had moeten douwen tijdens het rijden.       'Ik zei niet dat die donut niet goed was,' wierp hij tegen. 'Ik heb er geen spijt van dat je me had meegesleept, je had dan alleen onder normale omstandigheden mijn rol koekjes moeten missen.' Hij grijnsde even naar haar alvorens haar alleen te laten met de rol koekjes. Een rol die ze blijkbaar niet eens open kon krijgen, te horen aan haar gevloek en de daarop volgende opmerking. Natuurlijk. Gelukkig voor Bex was hij vandaag de beroerdste niet, al kwam dit deels omdat hij gewoon klaar was met de dag en geen zin meer had om moeilijk te doen.       'Natuurlijk. Ik zal er wel een paar voor je overlaten,' zei Bex, waarop Fyodor even een wenkbrauw optrok. Haar kennende zou een paar niet bijster veel zijn. Achja, hij nam zelf dat risico door haar het beheer over de rol koekjes te geven. 'En dank je wel,' vertelde ze hem nog. Hij liet even zijn blik op haar hangen, terwijl ze dit zo zei. Verdomme, ze bleef knap, ze bleef aantrekkelijk. Er was niets wat hij kon doen aan zijn gevoelens voor haar. Hoe ging hij er ooit vanaf komen? Toegeven was namelijk geen optie.       'Graag gedaan.' Een licht vertederd glimlachje sierde zijn lippen. Ze zei niet vaak "dank je wel", dus het waren woorden waar hij nog even van genoot. Hij betrapte zich er alleen op dat hij te lang bleef staren, dus bruusk scheurde hij zijn blik van haar weg. Echt, hij kon nauwelijks functioneren op deze manier, niet op dit soort momenten met haar. Hij schudde even met zijn hoofd en vervolgde zijn weg weer door de gangen, op weg naar de keuken.       Eenmaal daar negeerde ze verder zijn opmerking. Had hij iets verkeerd gezegd? Hij had het heus alleen maar goed bedoelt, hij wilde Bex gewoon helpen en voorkomen dat ze kleine onhandige foutjes maakte. Ze was ondertussen al een heel eind gekomen, maar ze had nog niet alles onder de knie. Hij had het knap gevonden als dit wel zo was. In plaats daarvan kreeg hij zijn rol koekjes weer terug in zijn handen geduwd. Er zaten nog precies twee koekjes in. Hij had ook niet anders verwacht en hij schudde zuchtend met zijn hoofd.       Bex nam het voortouw en opende de deur naar de keuken. Gauw haalde Fyodor nog even zijn handen door zijn haar om het weer een beetje terug in model te brengen om haar dan naar binnen te volgen. Daar was een vrouw bezig met het bereiden van eten. Gelukkig was er iemand hier. Hopelijk zou zij hen aanwijzingen kunnen geven naar de personen op hun lijstjes.       'Goedemorgen, ik ben op zoek naar Maxwell Anderson. Heb jij enig idee waar ik hem kan vinden?' vroeg Bex aan de vrouw. En ze vergat alweer om zichzelf voor te stellen. Goed bezig, Bex. Gelukkig had ze haar fout al door voor hij haar een blik toe kon werpen. 'Mijn naam is Bexley MacGavin,' stelde ze zichzelf nog gauw voor. 'Wij zijn hier voor de moord op James Montgomery.' Oké, goed, wist deze vrouw ook direct waarvoor ze kwamen.       'Fyodor Orlov,' stelde hij zichzelf voor en deed ook een paar passen naar de vrouw toe zodat hij haar een hand kon geven. Ondertussen zag hij hoe Bex hem een trotse blik toewierp. Ja, ja, goed gedaan, je hebt jezelf op het allerlaatste moment gered. Hij knikte dan ook even langzaam naar haar om dan weer zijn aandacht bij de andere vrouw te leggen. 'Om ook maar meteen ter zake te komen, weet jij toevallig ook waar ik Linnea Montgomery kan vinden?' Hij had eigenlijk geen idee bij wie te beginnen, maar gezien de naam Linnea zoveel onrust bij hem opriep, kon hij er waarschijnlijk maar mee beginnen. Dan was hij tenminste van die onrust af. Hopelijk. Bleek het wel een oude scharrel van hem te zijn, dan werd het natuurlijk wat ongemakkelijk, maar hij schatte de kans klein in.

I might be a fragile little flower but I'll kick your ass

twentyone • with marek, val & eve • kitchens one of the too many dining rooms

---

Na één klein hapje van de soep, die haar mond gelijk verbrandde, had Lin al door dat het beter was als ze niet meer nam. In elk geval niet als ze niet wilde dat het er binnen nu en een halfuur weer uitkwam. Het was toch niet toegestaan om naar training te gaan, vandaag of de komende dagen, dus de energie had ze toch niet per se nodig. Ze zou Evelyn en Valeria wel gewoon enigszins ontwijken. Hoe ze nu van haar lunch af ging komen wist ze niet. Meestal gaf ze haar left overs aan Marek, maar die leek ook niet veel honger te hebben en de blonde kok kennende zou ze de rest van de middag en het begin van de avond in de keuken spenderen, dus stiekem iets weggooien ging ook niet lukken. Wat een rukdag. Nu al.       ‘’Goed, je hebt gelijk, het is ook niets voor mij om je zo te bemoederen, Je dopt je eigen boontjes wel,’’ zei Marek met een kleine glimlach.       ”Inderdaad,” murmelde ze, waarna Lin slechts haar schouders op haalde. Ze scrolde doelloos daar haar telefoon. Misschien dat ze nu wat onredelijk tegen haar vriendje deed, ze wist dat hij het niet slecht bedoelde, maar ze kon er niet tegen als mensen over haar schouders meekeken naar wat ze allemaal deed. Eigenlijk wilde ze straks gewoon met Beau praten. Snel tikte ze nog een berichtje naar hem, al bleef deze nog steeds hangen op een enkel vinkje. Was hij nog steeds bezig met zijn ondervraging? Was het de bedoeling dat deze zolang duurden? Enigszins verontrust beet ze op haar lip. Hopelijk zat hij niet in de problemen. Ze wist als geen ander wat voor grote mond hij soms kon hebben. Hoewel hun jeugd door Karen vaak erg moeizaam was geweest, was ze daardoor wel erg close geworden met haar oudere broer. To Bobo Sorry not sorry ik ben je aan het spammen. Kunnen we praten zo? I need you.       De gedachten aan het verhoor liet haar wel lichtelijk nerveus voelen, een nervositeit die steeds meer toe nam. Ze had zelf nooit veel problemen met opa gehad, hij had haar zelfs geholpen met de universiteit binnen te komen. Zonder hem was dat nooit gelukt. Pas toen ze wilde stoppen met kunstschaatsen en dat hem vertelde, kreeg ze een nare kant van de oude man te zien. Maar, dat konden ze niet weten. Toch? En dan was er nog of haar alibi geloofwaardig was. Een moordenaar met een liefje zou waarschijnlijk ook zeggen dat ze de avond met hun liefje hadden doorgebracht en ze stelde zich zo voor dat het desbetreffende liefje daar zonder problemen akkoord mee ging. Lin dacht in elk geval dat ze dat wel voor Marek zou doen, mocht dat nodig zijn. In dit geval waren ze echter daadwerkelijk onschuldig. Aarzelend uitte ze haar twijfels hierover aan Marek.       ‘’Natuurlijk is dat betrouwbaar, het is niets anders dan de waarheid,’’ antwoordde hij kalmpjes, terwijl hij zijn lichaam naar haar toe draaide.       ”Als jij het zegt…” Zouden ze haar laptop nodig hebben voor haar zoekgeschiedenis? Dan konden ze wel zien dat ze echt Netflix gekeken had de avond ervoor. De volgende vraag was of onderzoek lang bezig zou zijn.       ”Vast niet. Luister Linn, die detectives zouden dom zijn als ze hun kostbare tijd te veel stoppen in jouw rol hierin. Ze hebben geen enkele goede reden om te denken dat jij iets hebt gedaan. Of ze ons alibi ongeloofwaardig is of niet daarbij, Harrison zal het niet laten gebeuren dat ze jou ergens van beschuldigen. En mocht dat zelfs niet helpen, dan zullen ze nog met mij te maken krijgen.’’       Ze had er inderdaad veel geluk mee dat papa een eigen advocatenbureau had. Mocht iemand van de familie in de problemen komen, dan kon hij helpen. Lin had er nog altijd hoop op dat de moord niet door iemand van de familie was gepleegd, maar door een buitenstaander. “Maar we moeten wel waarschijnlijk allemaal hier binnen blijven tot ze de schuldige pakken,” zuchtte ze. “Dus ook al verdenken ze ons niet, dan schieten we er alsnog niks mee op. Misschien moeten we allebei straks nog maar met pap praten, kijken wat handig is om te doen en hoe dit aan te pakken.” Ze wilde niet per ongeluk iets verkeerd zeggen of een van haar familieleden in de problemen brengen. Vermoeid wreef ze in haar ogen. “Ik bel straks de coach wel, vragen of ze wat oefeningen heeft die ik gewoon thuis kan doen…” Die zouden hopelijk gelijk afleidend werken.       En dan was er nog een ding waar ze zorgen over had: Evelyn en Valeria. De twee vrouwen waren goede vrienden, maar zo close? Lin twijfelde.       ‘’Eerlijk gezegd leek het wel even alsof ze meer dan gewone vriendinnen waren.” Als zelfs Marek het ook had gezien… ‘’maar het zijn gekke tijden, dan gedragen mensen zich anders. Valeria lijkt me een goede vrouw, ze zou jouw vader vast geen verdriet willen doen.’’       ”Dat dacht ik ook ooit eerst over Karen…” sprak Lin met een zachte stem, al kon ze zich niet voorstellen dat Val al jaren een act op hield. “Ik hoop het maar. Pap verdiend beter en iemand die volledig voor hem gaat.” Ze geloofde ook wel dat de jonge vrouw van haar vader hield, maar gevoelens waren nou eenmaal lastig tegen te houden. Ze waren er, of ze nou wilde of niet. Als Val echt gevoelens had voor Eve, dan hoopte Lin dat ze hier in elk geval eerlijk over zou zijn, en niet haar vader aan het lijntje zou houden. Met een zachte zucht liet ze haar hoofd op haar armen zakken, zachtjes mompelend dat ze naar bed wilde. Marek’s arm gleed om haar heen en ze nestelde ze zich tegen zijn zij.       ‘’Na het verhoor kunnen we zeggen dat je ziek bent geworden, dan ga je gewoon lekker terug naar bed,” was zijn suggestie. ‘’en Linn .., het komt heus wel goed. Ik ben bij je. Net als je vader, Beau en iedereen die je lief hebt hierbinnen. We komen hier echt wel samen doorheen.”       Twijfelend keek ze naar hem op. “Het is zeker niet geloofwaardig om dat nu al te zeggen?” Ziek zijn verhoor kon juist verdacht overkomen. Ze konden denken dat ze dan iets te verbergen had. “Als ze ons nou een lijst hadden gegeven met wie wanneer aan de beurt is zodat we ons daarop konden voorbereiden, maar nee… Zouden ze dat expres doen, ons zo laten afwachten?”

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ik had de deur voor mijn oudere zus opengedaan en daarna haar met een korte afscheidsgroet verlaten. De bestemming in mijn achterhoofd was eenvoudig. Het erf af, ergens een taxi vandaan zien te vissen en daarna Alec weer seinen dat hij als de wiederweerga naar buiten moest komen als hij nog meewilde. Hoe eenvoudig dit plan ook leek: er waren een aantal obstakels op de weg. En de eerste twee kwam ik tegen zodra ik de hoek omsloeg, Lucas en Adelaide.       Het gevoel dat papa en mama hen gestuurd hadden – de bemiddelaars in ons gezin – rees onmiddellijk omhoog en ik kruiste mijn armen voor mijn borst. “Nee, Crissy, we waren zelf ook een stukje gaan wandelen. Je bent niet de enige die nood heeft aan wat frisse lucht,” wees mijn broer me vriendelijk terecht. Mijn zus bleef verdacht stil maar voordat ik daar een opmerking over kon maken, was Lucas me voor door te vertellen dat we verdachten waren van een moordonderzoek. De trilling in zijn stem maakte dat ik iets in elkaar dook. Lucas trok me in een omhelzing en ik merkte dat ik automatisch mijn handen naar hem uitstak om hem steviger tegen me aan te drukken. Ik scheen zijn knuffel net zo hard nodig te hebben als hij. Voordat ik echter te sentimenteel ging worden, iets waar ik me helemaal geen raad mee wist, deed ik een snelle poging om mezelf te herstellen. Het feit bleef echter dat er een barst in mijn ‘onbreekbare’ verschijning te zien was geweest voor degene die goed gekeken had.       “Ik heb die moord niet gepleegd. Zo simpel is het. Ik zie het nut er niet van in als ik blijf,” zei ik schouderophalend. Adelaide scheen dit als een goed moment te zien om haar mening ertussen te gooien. “Lucas heeft gelijk. De detectives die er zijn zullen vast met ons allemaal willen praten. Wie weer kunnen we daarna kijken wat er kan met het landgoed verlaten?” De voorzichtigheid waarmee ze me aansprak, ergerde me. Ik was heus geen bom die op het punt stond om te ontploffen of een labiele persoonlijkheid.       Ik keek mijn oudere zus en broer één voor één aan waarna ik een diepe zucht slaakte. “Best,” mompelde ik na een hele lange stilte te hebben laten vallen. “Maar ik ben nu nog te opgefokt om normaal een gesprek in te gaan met een zogenaamde detective. Zeker na het gedoe met mam, pap en Olivia.” Het eenzame gevoel wat de laatste woorden van mama me hadden gegeven, bleef nog lang aan mijn lichaam geplakt zitten – langer dan ik dit wilde toegeven.       Een tijdje bleef mijn blik op de grond gericht hangen tot ik genoeg had van deze houding vol van pure zelfmedelijden. Zo was ik niet, dit hoorde totaal niet bij me. Ik schudde daarom ook mijn hoofd in de hoop dat ik alle nare gedachten van af kon gooien. “Is het ook al niet toegestaan om sterke drank uit de kelder te halen om de zin van het leven weer terug te vinden?” vroeg ik half-grappend en half-serieus.

[ bericht aangepast op 21 sep 2021 - 17:08 ]

---

I have seen my own sun darkened

Hoe graag Lucas ook wilde gaan beginnen aan zijn zijn studie na de zomer, een vakantie naar Griekenland in de tussentijd was wel erg aantrekkelijk. Misschien moesten ze maar gewoon direct de tickets boeken zodra ze hier weg zouden mogen. Dan waren ze vast op tijd weer terug voor het begin van het studiejaar. Hopelijk zou het een vakantie met alleen Addie kunnen worden, dat kon hij namelijk wel gebruiken. Even geen last van zijn ouders of andere zusjes.       'Ik ook,’ verzuchtte Addie, ’maar ik kan op dit moment echt niet denken aan het zitten in een collegezaal.’ Op zich, daar had Lucas zelf nog geen last van, collegezaal om leuke dingen te leren of vakantie naar Griekenland, op zich had hij wel zin in beiden. Het was iets volledig anders dan nu hier in dit landhuis opgesloten zitten. 'Zal ik Do vragen of doe jij dit liever?' vroeg Addie daarna nog, waarop Lucas zijn schouders ophaalde.       'Collegezaal is voor mij ook prima, zolang ik maar weg kan uit dit huis.' Hij grijnsde even, maar de grijns verdween al gauw weer. De reden waarom ze hier vastzaten bleef verschrikkelijk. 'Vraag jij haar maar,' gaf hij aan. Hoe moeizaam zijn relatie met Do ook was, hij wist zeker dat een afwijzing hem alsnog pijn zou doen.       Hun gesprek kwam vervolgens op Crissy wat ook niet het makkelijkste onderwerp was. Het was soms nogal vermoeiend hoe hij eens in de zoveel tijd een ramp moest proberen te voorkomen. En dan slaagde ze er soms alsnog in om zichzelf in de problemen te brengen. Hij gaf dan ook aan dat hij wel zijn best deed en dat Crissy heus wel eens luisterde. Iets waar Addie het niet bepaald mee eens leek te zijn.       De jongedame in kwestie kwam alleen al gauw aangelopen, iets waar Lucas toch enigszins verrast over was. En hij was er blij mee, want op deze manier kon hij nog op haar in praten zonder dit onhandig over de chat te moeten doen. Dingen kwamen toch altijd anders over en zo kon hij toch iets makkelijker de bijbehorende emoties tonen. Zo kon hij haar een knuffel geven, één die ze toch maar al te graag aannam.       'Ik heb die moord niet gepleegd. Zo simpel is het. Ik zie het nut er niet van in als ik blijf,' wierp ze vervolgens tegen toen ze zijn omhelzing weer had verlaten. Lucas moest even tot tien tellen voor hij hier überhaupt op kon reageren, al probeerde hij dit niet te laten zien. Echt, waarom kon ze maar niet de ernst van de situatie begrijpen? Zo moeilijk was dit toch niet?       'Lucas heeft gelijk, de detectives die er zijn zullen vast met ons allemaal willen praten. Wie weet kunnen we daarna kijken wat er kan met het landgoed verlaten?' Gelukkig was Addie er om de stilte op te vullen die was gevallen. Hierdoor kon Lucas even de rust nemen om goed over zijn eigen antwoord na te denken. Hij moest er namelijk wel voor zorgen dat Crissy deze keer echt geen domme dingen ging doen, iets wat toch een behoorlijke verantwoordelijkheid was.       'Best,' gaf ze uiteindelijk gelukkig toe. 'Maar ik ben nu nog te opgefokt om normaal een gesprek in te gaan met een zogenaamde detective. Zeker na het gedoe met mam, pap en Olivia.' Wat bezorgd trok Lucas zijn wenkbrauw op. Het verklaarde wel waarom ze nu extra graag weg zou willen, ze deed dit wel eens vaker na confrontaties en het moest frustrerend zijn om ernstig in je ademruimte beperkt te zijn.       'Wat is er gebeurd, Crissy?' vroeg hij en even legde hij zijn hand op haar schouder. Hij was oprecht nieuwsgierig en wat bezorgd en hoopte dat Crissy bereid was om nu met hem hierover te praten. 'Het moet vast te regelen zijn dat je als één van de laatsten ondervraagd wordt, dan heb je de tijd om even bij te komen. En daarna zullen ze weten dat jij onschuldig bent.' Hij glimlachte naar haar, hoopte dat hij haar overtuigd had. Hoewel zijn moeder hem had gevraagd om zijn zusjes in de gaten te houden, was hij wel oprecht begaan met Crissy en haar welzijn. Hij wilde dat zijn zusje gelukkig kon zijn.       Na wat stilte, keek ze uiteindelijk weer op, schudde even met haar hoofd en haar oude rebelsheid was weer terug. 'Is het ook al niet toegestaan om sterke drank uit de kelder te halen om de zin van het leven weer terug te vinden?' Lucas kon het niet laten om even te grinniken. Hij was geneigd geweest om haar uit te dagen tot iets doms doen op het terrein hier en de drankvoorraad aantasten viel daar wel onder. Wie weet, als hij met haar meeging, kon hij nog voorkomen dat ze daadwerkelijk dronken zou worden. Dan zou ze namelijk weer problemen hebben met hun ouders, maar een beetje drank kon geen kwaad.       'We kunnen een fles uit de kelder jatten en in mijn kamer opdrinken?' stelde Lucas voor, een ondeugend glimlachje op zijn gezicht. Zo kon hij in ieder geval de hoeveelheid drank controleren die ze binnen zou krijgen. Ze mocht eigenlijk nog helemaal niet drinken, maar een klein beetje moest vast kunnen, toch? 'Zin om mee te doen, Addie?' vroeg hij zijn drielingzus nog onschuldig, al had hij zo'n vermoeden dat ze niet zo'n groot fan van hun plan zou zijn.

JAKOB FINCH /̵͇̿̿/'̿̿ ̿̿ ̿̿ Detctive Finch | Addison | Serre

De uitermate achterlijke vraag die Jakob had gesteld werd natuurlijk beantwoord met de woorden die hij al had verwacht.       'Slecht, natuurlijk. Ik kan het nog steeds niet helemaal bevatten.' Hij knikte dan ook na Addy's woorden. Natuurlijk ging het slecht, het ging slecht met iedereen in dit huis. Tenminste, met de mensen die iets om de beste man gaven. Jakob haalde dan ook wat papieren uit zijn tas, hij kon er niet al te lang mee wachten, er waren zoveel mensen in dit gigantische huis. Een beetje vaart was wel nodig.       'Heb je enig idee waar dit ineens vandaan kwam, is er iemand hier in huis die nare gevoelens bij je naar boven brengt?' Vroeg Jakob, waarop Addison een lachje niet kon onderdrukken.       'Oh geloof me, er zijn genoeg mensen in dit huis die nare gevoelens bij me naar boven brengen.' Jakob keek haar even verbaasd aan, maar ook hij moest hier toch om lachen.       'Oh? Wie dan?' vroeg hij oprecht geïnteresseert. Niet zo zeer vanwege de zaak, maar meer omdat hij wel benieuwd was naar wat Addison te vertellen had over haar familie. Hij hoopte dat ze volledig eerlijk zou zijn tegen hem, maar hij kon natuurlijk nergens vanuit gaan.       'Mag ik je iets vragen Jakob... Waarom heb je deze klus aangenomen? Vind je het niet te persoonlijk allemaal? Ik bedoel hoeveel klussen heb je wel niet voor m'n vader gedaan?' Addison's vraag overviel Jakob een beetje, waardoor hij haar dan ook even zwijgend aankeek. Hij dacht even goed na over zijn volgende woorden, maar besloot het toch te delen.       'Ik heb niet alleen veel voor je vader gedaan, hij heeft ook veel voor mij gedaan.' Heel veel meer wilde hij er eigenlijk ook niet over loslaten. 'Ik vind dat dit uitgezocht moet worden, dat moet goed gebeuren en ik wilde graag toezicht.' Voegde hij er nog aan toe.       'Vind je het lastig dat ik bij de zaak betrokken ben?' Vroeg hij terwijl hij wat heen en weer schoof op de bank om wat comfortabeler te zitten. Hij liet zichzelf wat achterover zakken, hij was bij Addison toch wat kalmer dan met anderen.

---

- thank you for existing -

• SKIP • Dinsdag 5 juni 21:00 -- De meeste leden hebben ondertussen hun eerste gesprek gehad, de volgende gesprekken komen er echter aan. Of dit nou komt omdat er dingen opgehelderd moeten worden, of omdat je jezelf niet minder verdacht hebt gemaakt, het is voor iedereen anders. Aan de gesprekken wordt nu echter niet gedacht, het leven moet gevierd worden, dus zo ook dat van James Montgomery. Het huis is open gesteld voor familie, vrienden, kennissen en ook de detectives komen binnen om zo verder te komen in hun onderzoek. De luxe catering heeft de tafels gevuld, de dure champagne is er in overvloed, iedereen is aanwezig om James een laatste keer te eren met een feest zoals hij ze altijd gaf. Maar met de Montgomery familie bij elkaar kan het natuurlijk nooit lang goed gaan..

---

El Diablo.

---

Anthony draaide de de kraan van zijn regendouche dicht. Het warme water dat als een stortbui over hem heen had geraasd stopte abrupt. De stilte die volgde maakt hem onrustig. De sterk frisse cipres geur van zijn douchegel prikkelde zijn zintuigen. De jongste zoon van James Sr. sloot zijn ogen, terwijl hij naakt in de douchecabine stond. Heel even had hij de tijd nodig om de onrust die de stilte had gebracht te overwinnen. Adem in. 4, 3, 2, 1. Adem uit. 6, 5, 4, 3, 2, 2. Tony opende zijn langzaam zijn ogen. Eenmaal uit de douche sloeg hij een handdoek om zijn middel en pakte direct zijn telefoon die op de wasbak had gelegen gedurende zijn douche. Achter een beveiligde wall op zijn telefoon vond hij de app die hij meerdere keren per dag controleerde. Ze waren beiden in het landgoed. Meadow en Jazmín. Good. Sinds de moord op zijn vader had Tony de app vaker gecheckt dan hij daarvoor deed. Op ieder moment van de dag moest hij weten waar zijn geliefden zich bevonden. Het was dat Isabella geen telefoontje had, de schat was te klein, anders had hij haar ook toegevoegd. Voor de spiegel ontmoette Tony zijn eigen ogen in de spiegel. Zijn gezicht was tot in de perfectie getrimd. Zijn haren kamde hij naar achteren. Er was iets vreemds aan zijn gelaat, toch kon hij niet precies plaatsen wat het was. De afgelopen uren had hij geleefd op een roze wolk, maar tegelijkertijd met verschrikkelijke besef van zijn vermoorde vader in zijn achterhoofd. Waar het leven van James Sr. was afgelopen, ontstond nieuw leven in de vorm van Jazmín en zijn kindje dat onderweg was. Gehuld in zijn handdoek maakte Tony zijn weg naar de slaapkamer die hij deelde met zijn verloofde. Het pak dat hij die avond zou dragen hing al voor hem klaar. De nieuwe behulpzame werkster Linley had hem in zijn opdracht naar de drycleaning gebracht en voor hem klaar gehangen. Misschien zou hij haar later nog bedanken. Wie weet wat ze allemaal nog meer voor hem kon betekenen. Over het werk van Linley was tot nu toe niet te klagen. Tony zijn kleding zat als gegoten en waren geen kreukels te ontdekken. Na zijn telefoon in zijn binnenzak te hebben gestoken, je weet maar nooit wie z’n handen niet thuis kan houden, liep Anthony naar beneden. Daar aangekomen stelde de catering Anthony niet te leur, maar at mocht ook wel voor het geld dat ze neerlegden om vanavond het leven van hun vader te vieren. Het zou een prachtige avond moeten worden. Vol anekdotes over de late James sr. Al was het afwachten of de vrede in de familie bewaard zou kunnen worden. Het was geen geheim dat iedereen zo zijn eigen problemen had met de patriarch van de Montgomery’s. Anthony nam een glas champagne aan van een van de aanwezige bedienden en stationeerde zichzelf aan de bar. Als het aan hem lag zou deze avond niet alleen in het teken staan van zijn vader. Tony was voornemens om vanavond de tweede zwangerschap van Jazmín aan te kondigen, nu de hele familie toch bij elkaar was en de sfeer goed. Niemand zou hem daar op kunnen aanspreken, James Sr. was immers dol geweest op Isabella. Niemand, op zijn nichtje na, wie hij vanochtend alweer had opgezocht in haar logeerkamer. Meadow zou nog wel eens lastig kunnen worden. Laat staan het gesprek dat hij nog met haar moest gaan voeren over het voorkomen van een zwangerschap met haar. De benarde situatie waarin Tony zich bevond zorgde echter niet voor paniek, eerder voor een nieuwe vlaag aan energie. Er stonden hem dingen te doen. In één teug goot Anthony zijn glas champagne achterover, griste een nieuw glas van een voorbijkomend dienblad en keek de ruimte in. Hij was er klaar voor. Laat de avond maar beginnen.

---

[ bericht aangepast op 30 sep 2021 - 14:19 ]

Jazmín Sofía Reyes 25 • Outfit • With Jack @ Hallway

Langzaam doe ik de lange diamanten oorbellen in en haal voor een laatste keer een hand door mijn haren, waarna ik wat afstand neem en terugkijk naar mijn reflectie in de spiegel. Het zou weer een grote avond worden, niks minder dan wat ik ondertussen gewend ben van deze familie en natuurlijk van James. Het werd natuurlijk in zijn eer gehouden en dan kan je niet met iets kleins aankomen, zo was hij ook niet. Mijn handen strijken de dure jurk aan mijn lichaam glad en ik zucht. Rood, het was de favoriete kleur geweest van de late James Montgomery. Dat wist ik dan nog wel te vertellen. We waren nooit heel close, Isabella vond hij geweldig maar ik had net iets teveel Mexicaans in me wat hij niet kon hebben. Hij was zo typisch traditioneel.. Helaas voor hem had ik echter mijn plek in de familie weten te verkrijgen, de aankomende bruiloft zou het enkel bevestigen. Het was jammer dat hij het niet te zien zou krijgen, maar natuurlijk ook omdat hij nou eenmaal een deel van de familie zou blijven. Natuurlijk had ik de detective gister verteld hoe ik over de man dacht, een lichte versie daarvan tenminste. Als ik het niet deed dan zouden ze het vast van iemand anders horen, nee, zeggen dat ik dol op de man was zou een leugen geweest zijn die heel snel aan het licht zou komen. Dat moest ik dan ook weer niet hebben, dan was ik gelijk nummer een op de verdachtenlijst. Nee, het beste is om eerlijk te blijven. Hoe naar de waarheid ook kan zijn. Verder dan wat nare gedachtes had ik niks op mijn geweten, waarom zou ik me zorgen maken. Ik schud mijn hoofd en schiet snel in een paar zilveren hakken die goed samengingen met mijn sieraden. Het werd langzaamaan tijd om ook mijn gezicht te vertonen beneden. Even loop ik de andere kamer in waar ik Isabella al zie slapen. Een lichte glimlach speelt op mijn gezicht en zachtjes sluit ik de deur. Een van de werksters zou door de avond heen checken hoe het ging. Dat was wel altijd makkelijk hier, ik deed de meeste opvoeding zelf. Het was nou eenmaal mijn dochter, maar de mensen hier konden ook van pas komen zo nu en dan. Ik maakte mij er niet veel zorgen over, Isabella slaapt meestal makkelijk door de avond heen. Maar met alle chaos nu is het beter om het zekere voor het onzekere te nemen. Ik loop de kamer uit en ik ben slechts een aantal stappen verder als ik Jack zie. Mijn glimlach wordt iets breder en ik loop naar hem toe. ''Hey..'' zeg ik en leg een hand op zijn schouder. Kort laat ik mijn blik over zijn gezicht gaan en hou mijn hoofd wat schuin. ''Someone's looking good tonight..'' plaag ik hem en geef een zacht duwtje tegen zijn schouder. ''Hoe is het met je?''

---

El Diablo.

Na het gesprek met haar ouders, had Olivia zich weer op haar kamer teruggetrokken en had het grootste gedeelte van de middag op haar bed gelegen – op het gesprek met de detectives na. Zij was uiteindelijk door detective Finch opgehaald voor een gesprek, al was veel ervan langs haar heen gegaan. Ze had antwoord gegeven op zijn vragen, maar eerlijk toegegeven had ze nu al geen idee meer wat er precies gezegd was. Nee, Olivia had vooral met haar gedachten bij Nadiya en Seb gezeten en haar biologische ouders. Daar had ze ook het grootste gedeelte van de middag over gepiekerd. In beide gevallen wist de brunette niet zo goed wat ze met deze mensen aan moest. Of liever gezegd, met haar biologische ouders. Ondanks de leugen was Olivia niet meer boos op Nadiya en Seb en was er zelfs een schuldgevoel op komen zetten doordat ze zich zo rot had gedragen de afgelopen dagen – dat zou ze met hen goedmaken, had Olivia zich plechtig voorgenomen. Nu draaide Olivia een rondje voor de spiegel, waarna ze haar blik naar buiten wierp. Ze zag ontzettend op tegen het feest. Niet alleen omdat het haar geen barst kon schelen dat opa James dood was, maar ook om haar familieleden weer onder ogen te komen. Zouden ze van het adoptieverhaal afweten? Haar ooms en tantes ongetwijfeld, haar ouders konden moeilijk plots met een tweejarige aan komen zetten. Maar haar neefjes en nichtjes? Zouden die het weten? Olivia haalde nog een borstel door haar haren en vond het toen wel prima. Ze had geen zin om iets al te ingewikkelds met haar uiterlijk te doen, iets dat ze haar opa inmiddels ook niet meer gunde – dood of niet. Hij zou toch wel weer commentaar op haar hebben gehad. Nadat ze haar telefoon had gepakt, verliet Olivia de slaapkamer en wandelde door de gangen naar beneden. Het liefst was ze daar gebleven, maar dat kon ze niet maken tegenover haar ouders en broer en zussen. En bovendien had ze iets goed te maken. Al lopend selecteerde Olivia de nummers van Crissy, Lucas, Do en Addie. Waar zijn jullie, guys? On my way to the party, let’s meet? Waar het feest was, was niet moeilijk te missen. Bij de deuropening stond iemand van de catering met een dienblad champagne, die Olivia gretig aanpakte. Hmm, dronken worden was ook nog een optie, bedacht ze zich terwijl ze van de dure alcohol nipte. Olivia ging bij een statafel staan die uitzicht op de ingang bood en checkte nogmaals haar telefoon, in de hoop dat toch één van hen snel zou komen opdagen.

We hadden afscheid genomen van Addie en waren regelrecht naar de wijnkelder gelopen. Vrijwel onmiddellijk werden we tegen gehouden door een detective, zijn naam kon ik me niet meer herinneren. Ik had LuCas toen laten beloven dat we ons drankfestijn zouden verplaatsen naar de volgende dag. Een aperitief voordat het feest ter ere van de man die zich onze grootvader noemde, plaatsvond. LuCas had zich nog ingehouden met de drank, hoewel er een lichte stimulans voor nodig was om hem uiteindelijk de hele fles leeg te laten drinken. Toch vond ik het ergens wel gezellig en precies wat ik nodig had: gezelschap, afleiding en sterke drank. Tegen negen uur aan haalde ik mijn telefoon tevoorschijn. LuCas had me inmiddels al achtergelaten, op zoek naar antikaterwater. Hij scheen met Olivia afgesproken te hebben. Ik knikte slechts toen hij dit verkondigde en zwaaide hem uit met de lege wijnfles in mijn handen. Nu ik eindelijk volledig alleen was, kreeg ik de tijd om na te denken. Natuurlijk was ik nog altijd behoorlijk overstuur door hetgeen wat zich tussen mij en mijn ouders had voorgevallen, maar mijn vader was natuurlijk wel net zijn vader verloren. Ik moest er niet aan denken hoe ik me zou voelen als ik te horen kreeg dat mijn vader in koele bloeden vermoord was.       Tranen welden op bij de gedachte (of door de alcohol) en ik haalde mijn telefoon tevoorschijn. Ik tikte op mijn vader zijn icoontje en begon te typen. Nadat ik het bericht verzonden had, zag ik dat Olivia me ook een bericht had gestuurd, waar ik netjes op terug reageerde nu ik toch bezig was. Ik had er een hekel aan wanneer mensen me op gelezen lieten staan – die verdomde blauwe vinkjes zonder een reactie terug, dus deed ik dit ook niet bij anderen.       Alec had ik al eerder een bericht gestuurd met de vraag of hij me kwam vergezellen in de wijnkelder toen LuCas er nog bij was. Ik had hier geen reactie meer op gekregen, dus vermoedde ik dat hij in gesprek was met een detective. Vandaar dat ik ook hem nog een reminder stuurde en tegelijkertijd een nieuwe fles aan mijn lippen zette.

To Dad 🤍: Papa, heb je vanavond tijd om met me te praten? Alsjeblieft. . ? To Olivia 💚: Sorry, sis. Ik heb een date met een fles alcohol, maar wel bedankt voor het aanbod. Succes op het feest! To Alec, mah man: Het aanbod is nog steeds geldig. *Insert pic: Cristine holding the wine bottle and wears a dorky smile*

[ bericht aangepast op 3 okt 2021 - 22:06 ]

---

I have seen my own sun darkened

33 | Soon to be wife of Harrison| Lawyer | Outfit | Alone, at the reception       Het gesprek met mijn vriend had nog een tijd geduurd – voornamelijk uitte hij zijn zorgen over Beaufort en Linnea. Iets wat ik volkomen kon begrijpen. De twee kinderen hadden zeker geen makkelijke jeugd gehad en verdienden alle extra beetjes aandacht en liefde die ze konden krijgen. Ik hoopte ze nog te kunnen spreken en fatsoenlijk te kunnen condoleren met het verlies van grootvader. De man zelf betekende weinig voor me. Ik behoorde nog nauwelijks tot de familie Montgomery en ik had vrij weinig met de man in kwestie te maken gehad. Nou ja, in ieder geval wel genoeg om te weten dat hij een hekel had aan buitenlandse vrouwen. Nadya en Jazmín hadden dezelfde ervaring als ik.       De volgende dag had ik Harrison geholpen om zich klaar te maken voor de receptie ter nagedachtenis aan zijn vader. Ook ik trok iets netters aan in plaats van de pyjama waar ik nog in rondliep. Verder werkte ik mijn make-up bij zodat er niets meer te zien was van de uitgelopen mascara. Ik keek mezelf aan in de spiegel. “Je kan dit,” fluisterde ik mezelf toe – in de hoop daar iets kracht uit te putten. “Zo min mogelijk alcohol aanraken.” Of tenminste, niet in het volle zicht. Ik zou me er kapot voor schamen als er iemand achter kwam hoeveel noodzaak ik had aan een grote hoeveelheid alcohol in mijn systeem. Maxwell, onze butler had al een kennis gemaakt de voorraad die ik aan begon te leggen voor als ik er gemakkelijk bij moest kunnen komen. Het maakte het leven gewoon een stuk dragelijker, dus om mezelf aan de ‘zo-min-mogelijk-alcohol-quotum’ te houden, ging een grote uitdaging worden.       Harrison was al vertrokken zodra ik mezelf opgefrist had. Ik zou hem later op de avond waarschijnlijk nog wel tegenkomen. Voor nu was het belangrijk dat hij steun vond bij zijn familie. Eenmaal aangekomen op de plek waar het feest werd gehouden, bestelde ik een glas water en ging daarna zover mogelijk bij de bar vandaan staan waar ik zo kalm mogelijk van mijn water nipte. ‘Kom op,’ fluisterde een stemmetje vanbinnen. ‘Niemand gaat het merken als jij een glas alcohol drinkt. Iedereen doet het, dus waarom zou jij niet mogen?’ Ik kneep mijn ogen dicht en schudde mijn hoofd. Straks, beloofde ik mezelf. Straks zou ik mezelf te goed doen aan één van de flessen uit mijn geheime voorraad.

[ bericht aangepast op 3 okt 2021 - 22:01 ]

---

I have seen my own sun darkened

To The Devil in Flesh: Om terug te komen op gisteren: je zou me enorm blij maken met een gigantische pizza, bier en jouw gezelschap. To Elena: Is Jakob op dit moment bij je? Sorry, voor de directe manier van vragen, whahaha.

Na zoveel mogelijk informatie verzameld te hebben, had ik een taxi besteld die me thuis af zou zetten. Fyodor scheen immers nog bezig te zijn en ik wilde hem niet storen. Zeker aangezien ik wist dat hij in staat was met te vermoorden wanneer ik een stoorzender was tijdens een zéér belangrijke ondervraging. Ik had er nog wel eens een handje van om in de meest kritieke punten van de ondervraging binnen te komen stormen om nieuws te brengen over de zaak waaraan we werkte. Dit werd me meestal niet in dank afgenomen.       Thuis aangekomen, was het eerste wat ik deed als een zeester op de bank ploffen en alles op me laten inwerken wat er precies voorgevallen was. Lag het aan mij of gedroeg Fyodor zich de laatste tijd steeds vreemder in mijn bijzijn. Hij gedroeg zich doorgaans vreemd maar deze keer scheen er oprecht iets veranderd te zijn aan de manier waarop hij mij benaderde. Het feit dat hij zijn handen zo snel terugtrok nadat hij die van mij aangeraakt had, deed nog altijd zeer. Toch was dat niet het enige dat door mijn hoofd bleef malen.       “En wat moet ik doen om je wel echt blij te maken,” had Fyodor me gevraagd. Ik had hem in eerste instantie vaag aangekeken. “Waar komt deze vraag in een keer vandaan?” Ik schoot in de lach en gaf hem vervolgens een stomp tegen zijn schouder. “Als je Frederick-Willem eens met rust liet, dat zou me ontzettend gelukkig maken.” Ik dacht terug aan de cactus die ik op mijn bureau had staan. Hij stond altijd op één vast plek, tenminste, dat was de bedoeling. Er was echter één bepaald persoon die het leuk vond om deze plant continu te verschuiven waarna ik hem weer terugzette op de plaats waar hij hoorde te staan.       Dit scenario bleef veelvuldig door mijn hoofd spoken. Vooral omdat ik, nu ik erover nadacht, het gevoel had dat hij een serieus antwoord gewenst had. In plaats daarvan had ik een grap gemaakt, wat voor een slechte partner was ik nou. Deed Fyodor eens lief en reageerde ik op zo’n lompe manier die kenmerkend was voor mij. Met een gefrustreerde zucht sloeg ik mijn gezicht voor mijn handen. Zo bleef ik voor enkele minuten liggen terwijl ik nadacht over mijn volgende opties.       Uiteindelijk was ik toch in slaap gevallen, ondanks het vele piekeren. Zodra ik wakker werd, na een nachtmerrie waar Fyodor nagenoeg de hoofdrol in speelde, pakte ik mijn telefoon tevoorschijn om Fyodor een bericht te sturen. Ik had het veroeden dat mijn bewustzijn signalen verstuurde dat ik me niet zo onbehouwen had moeten gedragen. De lieve moment zou ik juist meer moeten stimuleren zodat deze vaker voor zouden gaan komen. Nadat ik dat gedaan had, opende ik ook de chat van Elena om haar een vraag te stellen die al langer brandde in mijn binnenste. Dat gedaan hebbende, hees ik mezelf overeind om een kan koffie te gaan zetten. Het ging immers een lange avond worden als ik mezelf van zoveel mogelijk informatie wilde voorzien over de huidige zaak die we toegewezen hadden gekregen.

[ bericht aangepast op 3 okt 2021 - 22:19 ]

---

I have seen my own sun darkened

I need a stronger word than ‘fuck’ in my life

twentynine • with tony • at the bar

---

Het was met vrij veel zekerheid te zeggen dat Lena niet bepaald pleased was. Ze hadden gisteren al meer tijd doorgebracht in het Montgomery mansion dan gepland. De meeste familieleden leken niet bepaald blij met de komst van de detectives, wat zeer begrijpelijk was, maar aan de andere kant: wilden ze niet weten wie hun geliefde – of eigenlijk niet zo geliefde – opa vermoord had? Misschien hebben rijke mensen wel andere prioriteiten dan dode familieleden. Lena had in elk geval gehoopt dat ze de avond vrij zou hebben, de volgende dag stond weer in teken van de Montgomery moordzaak. Ze had zich al klaar gemaakt voor de Tinder-date die ze eigenlijk die avond zou hebben, toen ze gebeld werd door het algemene hoofd van de detectives. De Montgomeries gaven een feest en het leek hem verstandig als enkele detectives ook naar het feest gingen. Dit onder het mum de boel in de gaten houden, gezien er nog altijd een moordenaar rondliep tussen de familieleden. Naast dit moesten ze proberen nog wat meer informatie te verkrijgen. Dronken mensen waren vaak een stuk spraakzamer, echter niet bepaald betrouwbare bronnen. Het ging in elk geval nog een interessante avond worden, dat was zeker. Van Jack had ze tot nu toe geconcludeerd dat hij onschuldig was. De beelden van de sportschool bevestigden zijn verhaal en zijn huidige werkgever had ook aangegeven dat zijn werkuren klopten. De aanvraag naar het inzien van de sollicitatie waar Jack mee bezig was stond nog open.       Met idee dat ze haar Tinder-date later nog kon opzoeken, en zelf ook wel een drankje wilde doen, was ze met een uber richting het grote huis vertrokken. Haar portemonnee huilde een beetje om de kosten. Het was een goede reminder waarom ze normaal gesproken met Jakob meereed. Ze zou de kosten later wel verhalen bij het bureau. Het nieuwsgierige aagje in haar was benieuwd naar hoe deze familie een feestje vierde en hoeveel onzinnige dingen erbij kwamen kijken. En bovenal ook wie van de familie dit had bedacht.       Na een lange autorit kwam ze eindelijk aan bij de mansion, voor de zoveelste keer in twee dagen tijd en er zouden waarschijnlijk nog vele malen volgen. Dit onderzoek was met gemak de ingewikkeldste waar ze tot nu bij betrokken was geweest. Lena had gehoopt snel een van haar mede-detectives te vinden. Zelfs zij moest toegeven dat het lichtelijk ongemakkelijk was om bij hierbij aanwezig te zijn. De vele kamers in het huis maakten het echter niet bepaald gemakkelijk. Toen haar ogen op een ander bekend gezicht vielen was de keuze gemakkelijk gemaakt. Ze plukte een glas champagne van een dienblad en voegde zich bij Tony, die strak in pak bij de bar stond.       ”Hey, Tony,” begroette ze hem met een kleine glimlach. Ze kende hem van haar universiteitsjaren en ondanks dat ze de afgelopen zesendertig uur haast meer tijd in dit huis had besteed dan in haar eigen, had ze nog niet de kans gehad om met hem te praten. Zijn naam stond nog altijd onafgestreept op haar ondervragingslijstje. “Gecondoleerd nog, met je vader.” In een andere setting had ze zijn hand vastgepakt om er zacht in te knijpen, nu hield ze het bij zijn arm. “Dit is waarschijnlijk een erg grove vraag, maar vieren jullie altijd feestjes als er iemand is overleden of is dit een rijke mensen ding?” Het was een oprechte vraag. “Ik weet dat het in sommige culturen ook gebruikelijk is, het leven van iemand vieren… Sorry in elk geval dat je nu ook nog met mij en de andere detectives opgescheept zit. Pinky promise dat ik je geen vragen over dit zal stellen. Daar is vanavond niet het moment voor.” Kort dacht ze terug aan hoe hij er gisterochtend niet erg overstuur was, in hoeverre ze dat had kunnen zien. “Hoe… Hoe gaat het met je?” To Bex Noope. Het zou je verbazen, maar ben niet altijd bij die man te vinden. You need him? To Jakob Beter zie ik jou ook op dit stomme feest. Zo niet, dan claim ik morgen je auto.

[ bericht aangepast op 6 okt 2021 - 23:42 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

HARRISON BARTHOLOMEW MONTGOMERY

---

De afgelopen dagen leken ondragelijk lang te zijn en ook in de nachten had ik amper een oog dichtgehad. Beaufort had zijn gesprek met Detective King verkloot -zo had hij het me toch aangegeven- en ook Linnea en haar vriend hadden al kennis gemaakt met de detectives. Mijn huid jeukte verschrikkelijk van hoe mijn broers en zus er zo koel onder bleken te blijven. Ik was de oudste, hoorde het voorbeeld te geven aan hen dat -ondanks vaders dood- er niets met onze familie kon gebeuren, maar met onze bende. Zelf al zou ik hen allemaal verdedigen, mijn onderbuik begon steeds meer aan te geven dat vaders lijk niet de enige skelet was die nog uit onze kasten zouden gaan rollen. Met een diepe zucht dichtte ik de machette knopen van mijn zwart pak. Vandaag hielden we een receptie, gezien we toch allemaal samen in het huis vast zaten moesten we maar een manier vinden om elkaar te gaan verdragen. Dit met een portie champagneen speeches om Vader te herdenken aan zijn 'gloriemomenten', het was een unaniem idee geweest van onze familie, en gezien ik de oudste was had ik me over een deel van het organiseren ontfermd.
Hoewel de oude man de laatste jaren zich minder populair had gemaakt, had ik zeker nog mooie herinneringen aan mijn vader. Welliswaar eerder uit mijn vroegere jeugd, samen met moeder en hoe voor héél even het een normale familie was geweest voor mij. Ik kneep even op mijn neusbrug een opkomende migraine proberend tegen te houden, waarna ik me even omdraaide naar Valeria die zich aan het omkleden was. Ik meldde aan mijn vriendin dat ik alvast al naar beneden zou gaan om te kijken of alles in orde was en ik haar zou komen halen.
Beneden zag alles er op z'n best uit, de tzfel was rijkelijk gevuld met vaders liefelings luxe producten en de bediendes waren allemaal ingeschakeld om champagne in te schenken en iedereen te verwelkomen. Zo ook de detectives. De dood was iets dat je niet angstig moest aankijken, een leven zo rijkelijk gevuld moet gecelebreerd worden- althans dat was wat vader me altijd had wijsgemaakt. Ik volgde zelfs na zijn dood nog zijn orders op. Ik haalde mijn mobiel even boven en besloot mijn kinderen Beaufort & Linnea nog eens een reminder te sturen dat ik hen beiden verwachtte beneden om 21:00 en zelf moest ik ook zorgen dat ik met Valeria beneden present was. Hierdoor haf ik nog een laatste werkpunt aan één van de medewerkers omtrent enkele glazen die proberder konden, vooralleer ik weer de trappen op ging om mijn vriendin op te zoeken.
Eens aan de kamer klopte ik even aan, waarna ik mijn hoofd tussen de deur piepte. "Val?" mijn blauwe kijkers vielen weer op de beeldschone vrouw waar ik zo verliefd op geworden was. Zelf gehuld in zwart bleef ze een glimlach om mijn lippen brengen. Ik liep voorzichtig de kamer weer binnen en dichtte de deur achter me zodat we nog even op ons zelf waren. "Hé." begroette ik haar zacht, terwijl ik mijn handen over haar armen liet glijden waarbij ze halt hielden bij haar handen, waar onze vingers zich als een puzzelstukje in elkaar vouwden. "Je ziet er prachtig uit." sprak ik gemeend, met een klein ietswat triest glimlachje om mijn lippen. Was het niet voor Valeria geweest was ik allang ingezakt. Vaders moord... De emoties waren intens geweest voor en na het sterfgeval en ik wist dat ik Val altijd om veel vroeg in dit soort situaties. Ze was een steunpilaar voor me en ook voor de kids stond ze altijd paraat. "Val - ik. Ik weet niet waar ik jou aan verdien." sprak ik met veel bewondering voor de vrouw, waarna ik een kus op haar lippen drukte. " Ik weet dat mijn familie nogal... Much is, maar echt, ik hou zo veel van je en wat je allemaal voor me doet." Ik liet haar handen voorzichtig los zodat ik haar kon omhelzen. " ..Zo veel van je." prevelde ik tegen haar voorhoofd aan, waarna ik haar weer even met een klein glimlachje aankeek, waarna deze stilaan verdween, wetende dat ik haar mee naar beneden moest nemen voor het feest terwijl ik veel liever ons momentje verder had doorgezet.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

De twee verhoren die hij al achter de rug had, hadden Fyodor weinig opgeleverd. Zowel Adelaide Montgomery en Marek Novotný waren niet verdacht op hem overgekomen en ze leken beiden een goed alibi te hebben. De enige die hij nog niet had kunnen spreken was Linnea Montgomery, om één of andere reden wist niemand waar ze was als hij haar wilde spreken, zelfs haar vriendje niet toen hij hem ondervraagde. De volgende keer was hij zelf ook spoorloos geweest. Zo schoot het ook echt niet op en Fyodors humeur was hierdoor de hele dag al niet geweldig.       Tot overmate van ramp had hun baas ook nog eens besloten dat ze aanwezig moesten zijn op het feestje van de Montgomeries die avond. Hoe Bexley eronderuit was gekomen, was hem een raadsel en ergens was hij ook wel jaloers. Het was niet dat hij hier nu zo veel zin in had. Sowieso was hij al nooit op zijn gemak op feestjes, laat staan als hij ondertussen ook nog op verdacht gedrag moest gaan letten. Hij had er zelf voor gekozen om detective te worden, maar het continu werken door zaken als deze, vond hij wel een minpunt. Na vandaag en gisteren was hij wel toe aan een vrije avond.       Direct aan het begin van het feest had hij zich wat buiten de menigte gehouden. In plaats daarvan stond hij de groep te observeren vanaf de muur, toch wel één van de veiligste plekken in de ruimte naar zijn idee. Tenzij iemand hem opeens besloot aan te vallen, dan stond hij vast tegen de muur, maar hij schatte die kans voor vanavond wel erg klein in en hij kon zichzelf heus wel verdedigen in zo'n situatie. Daarnaast zouden ze dan ook direct een hoofdverdachte hebben, want waarom zou je anders een detective aanvallen?       Terwijl hij zijn ogen rond liet dwalen over de mensen, gingen zijn gedachten terug naar gisteren. Wederom had Bexley hem weer enorm op de zenuwen weten te werken, terwijl hij juist een serieus antwoord had verwacht.       'Waar komt deze vraag in een keer vandaan?' had ze hem gevraagd en direct begon te lachen. Fyodor rolde met zijn ogen en zuchtte diep. Tot zover de kans om eindelijk van haar een antwoord te krijgen waar hij wel wat mee kon. Het verbaasde hem dan ook niet toen ze met een onzinantwoord kwam. 'Als je Frederick-Willem eens met rust liet, dat zou me ontzettend gelukkig maken.' Natuurlijk was dit niet waar hij op gedoeld had. Daarnaast, nooit dat hij de cactus op zijn plek zou laten staan. Het was juist een heerlijk onschuldige manier om Bex te kunnen irriteren. 'Nou, daar moet ik toch echt over na gaan denken,' merkte hij droogjes op en liet het onderwerp voor wat het was. Hij zou nu toch niets zinnigs uit Bex kunnen krijgen.       Het was haast alsof ze doorhad dat hij nu over dit gesprek aan het nadenken was, want tijdens zijn mijmeringen voelde hij zijn telefoon trillen. Gauw viste hij het ding uit zijn broekzak om te zien dat hij een berichtje van Bex had. Tot zijn verbazing stond daarin haar daadwerkelijke antwoord op zijn vraag en hij kon het niet laten om even te grijnzen. Dit klonk als een veel betere avond dan degene die hij nu had. Toch kromp zijn hart even samen toen ze ook opmerkte dat ze graag zijn gezelschap had. Wat voor spelletje speelde ze met hem of had ze oprecht niets door? Natuurlijk wilde hij graag haar gezelschap zijn, maar hij betwijfelde of zijn hart zo'n avond zou overleven. Ach, hij had toch andere dingen aan zijn hoofd vanavond, wie weet zou hij zich er morgen weer wat beter om voelen. Gauw stuurde hij haar een antwoord terug.       Eenmaal hij zijn blik weer terug op de zaal gericht had, zag hij opeens iemand lopen die hem pijnlijk bekend voor kwam. Shit, het was haar daadwerkelijk? Het was echt waar, Linnea Montgomery was één van zijn oude dates, iemand die opeens niets meer van zich had laten horen. Het was alweer zo'n drie jaar terug, maar het bleef een pijnlijk moment. Hij had oprecht om haar gegeven en hij snapte nog steeds niet waarom ze hem zo plots verlaten had. Dit was vast ook de reden dat hij haar nog niet had kunnen vinden voor een overhoring. Toch zou hij haar nu moeten aanspreken, op zijn minst om te zorgen dat ze er morgenochtend wel was. Hij zou helaas wat moeten dreigen, maar hij wilde niet dat ze hem bleef ontlopen.       Dus liep hij vastberaden op haar af. Tijd om oude spoken aan de kant te gooien en zich te focussen op het heden. Wat het oplossen van een moordzaak was, al verwachtte hij niet een verdachte in Linnea te vinden. Toch moest hij er zeker van zijn en daar was de overhoring voor nodig. 'Linnea Montgomery, niet?' vroeg hij haar. Zou ze hem nog herkennen of was ze zijn gezicht allang vergeten? 'Het is tijd dat wij morgenochtend gaan praten, je bent me nog een overhoring schuldig. Je wilt vast niet als verdacht worden gezien.' Hij glimlachte vluchtig naar haar. Hopelijk begreep ze zijn hint.       De spanning was alleen helaas niet uit zijn lichaam verdwenen na deze openbaring. Het was juist toegenomen. Hij had helemaal geen zin om alleen met haar in een ruimte te moeten zitten. Hij wist niet of hij zich in kon houden om te beginnen over wat er jaren terug gebeurd was. Kon hij zich nu überhaupt wel inhouden? Het gevoel dat hij het moest weten, overspoelde hem plots. Het had te lang aan hem zitten knagen, het had hem een flinke klap gegeven toendertijd. Ze was hem op zijn minst een antwoord verschuldigd.       Hij kwam iets dichterbij haar staan, niet gevend om haar persoonlijke ruimte. 'Waarom verliet je me zo plots?' siste hij in haar oor, zodanig zacht dat alleen zij het kon horen. Anderen hoefden niet van hun verleden te weten. Het was iets tussen hen persoonlijk. Misschien had hij het juist beter aan haar kunnen vragen als ze alleen waren, maar hij kon zijn nieuwsgierigheid, gevoed door pijn, niet meer tegen houden. To Bexley: Ik zal eens kijken wat mogelijk is. Morgenavond?

[ bericht aangepast op 10 okt 2021 - 14:27 ]