[RPG • 250] Knives out • Speeltopic O1 - Speeltopics

• KNIVES OUT • - Geïnspireerd door de gelijknamige film - Hillsborough, California -- De Montgomery familie staat al generaties lang bekend als een steenrijke en vooral invloedrijke familie. Met meerdere miljoenenbedrijven op hun naam en bekende namen in de politiek is het geen wonder dat veel mensen van hen gehoord hebben en bovenal, naar hen opkijken. Wanneer het noodlot in de familie toe slaat, moet het dan ook koste wat het kost geheim gehouden worden. De reputatie van de familie mag nou eenmaal nooit op het spel komen te staan. 3 juni: Het immense landgoed wordt opgeschrikt door een ontdekking. Namelijk die van het lichaam van James Montgomery, het 78-jarige hoofd van de familie. Het einde aan zijn leven veroorzaakt door een enkele messteek door zijn hart. Hoe graag de familie het ook stil wou houden en intern wou oplossen.. Daar was het te laat voor. Een team van detectives stond voor hun neus zonder dat ze zich daarop voor konden bereiden, klaar om de dader te vinden en de zaak op te lossen. Maar het is niet zo makkelijk als het lijkt, het te vinden bewijs is gering en werkelijk iedereen op het landgoed lijkt een motief te hebben. Daarnaast lijkt het erop dat er steeds meer geheimen naar boven komen naarmate ze langer met de zaak bezig zijn, en dat ze ook zelf steeds meer verstrengeld raken met de familie. De Montgomeries doen er alles aan om hun status te behouden, de detectives doen er alles aan om achter de waarheid te komen. Maar wie zal uiteindelijk echt krijgen wat ze willen, en wat moet het kosten?

---

• PERSONAGES •

The family Sons & daughters of James sr. • Charlotte Liv Montgomery - 26 - 1.5 - Isolophilia • Addison Ella Montgomery - 42 - 1.8 - Enjoy_20 • James Clarence Montgomery - 38 - 1.5 - Epione • Harrison Bartholomew Montgomery - 47 - 1.5 - Raccoon • Anthony Christopher Montgomery - 30 - 1.4 - calice • Sebastian Aubrey Montgomery - 44 - 1.7 - Amren Grandsons & granddaughters of James sr. • Cristine Davinia Montgomery - 17 - 1.7 - Veda • Adelaide Vivica Montgomery - 20 - 1.7 - Epione • Olivia Rosaline Montgomery-Kovalenko - 22 - 1.7 - Reeses • Meadow Isadora Montgomery - 20 - 1.7 - Iotte • Margaret Billie Felicia Leneghan - 21 - 1.8 - deangelis • Linnea Tamires Montgomery - 21 - 1.8 - Morrigann • Beaufort Jesse Montgomery - 23 - 1.5 - Amren • Lucas Maksim Montgomery - 20 - 1.7 -Helvar • Alexander Sebastian Montgomery - 18 - 1.8 - Epione Partners • Jazmín Sofía Reyes - 25 - 1.4 - Niragi • Valeria Cinta Jiménez - 33 - 1.3 - Veda • Neveah Verónica Charlize Montgomery - 29 - 1.6 - deangelis • Nadiya Kateryna Montgomery-Kovalenko - 42 - 1.7 - Morrigann • Marek Tomás Novotný - 23 - 1.5 - Everglow Staff • Evelyn Finley Gardner - 28 - 1.6 - Raccoon • Heather Katherine Hayes - 23 - 1.8 - Raccoon • Linley Blake - 23 - 1.8 - Rionach • Maxwell John Anderson - 55 - 1.7 - Niragi Detectives • Jason Benjamin King - 34 - 1.3 - Niragi • Fyodor Aleksej Orlov - 32 - 1.4 -Helvar • Bexley Hemera MacGavin - 26 - 1.5 - Veda • Elena Blackbourne - 29 - 1.5 -Morrigann

---

• REGELS • • Minimaal 250 woorden per post • Reageer minimaal een keer per week, als dit echt niet kan geef het dan gerust door • We sluiten niemand buiten! • Drama in de RPG zelf is prima, maar vecht het OOC maar uit in privé • OOC in het praattopic • 16+ is uiteraard toegestaan, maar geef het aan bovenaan je post • Niemand is perfect! • Be creative • Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

---

[ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 15:37 ]

---

El Diablo.

JAKOB FINCH /̵͇̿̿/'̿̿ ̿̿ ̿̿ Detctive Finch | Arriving at the house with Elena | Car

Zoals verwacht kreeg Jakob de knoop terug gesmeten in zijn gezicht, waardoor er een geniepig lachje vanaf kwam. Na Jakob's opmerking over Elena's rokje, leek de dame het alles behalve eens te zijn met zijn commentaar.       'Ik heb jou anders nog nooit eerder horen klagen over het zien van mijn benen, Finch.' Hij rolde even met zijn ogen. Ze had wel gelijk, hij had daar absoluut nog nooit eerder over geklaagd. Maar dat was dan ook als Elena's benen alleen voor hem waren.       'Hun liefjes moeten de halsbanden dan maar wat strakker aantrekken.' Zei ze volledig terecht. Jakob hield dan ook instemmend zijn handen in de lucht. Jakob volgde Elena met zijn ogen naar de keuken, waar ze koffie inschonk voor haarzelf. Lichtelijk beledigd keek Jakob naar hoe ze met haar beker koffie de keuken weer verliet. Een zucht verliet zijn lippen terwijl hij naar de keuken liep om maar voor hemzelf koffie te pakken.       'Nee joh, ik pak zelf wel koffie, dankje.' Sprak hij dan ook binnensmonds. Hij gluurde in haar kastje en pakte daar nog een tweede to-go beker. Die dame had er veel te veel, al waren ze wel verdomd handig. Zodra hij zijn koffie had, volgde hij Elena naar buiten richting de auto. Met een flinke snelheid waren ze toch redelijk vlug gearriveerd bij het huis.       'Kijk, met zo’n groot huis is een spin geen probleem, meer dan genoeg ruimte om te vluchten,' mompelde Elena, waardoor Jakob even met zijn ogen rolde. Aanstelster die dame, niet te geloven.       'Hoeveel mensen moeten we ook alweer ondervragen?' Vroeg Elena, waardoor Jakob haar even met een poker-face aankeek.       'Dame, je krijgt in de ochtend altijd een rapportage met alle betrokkenen, heb je die niet gelezen?' Een zacht moppertoontje sierde zijn woorden terwijl hij de auto uitstapte, omliep en de deur voor Elena open deed.       'Alle familieleden die in en rondom het huis waren de afgelopen 24 uur en al het personeel.       Reken maar op ongeveer 25 man, het ligt er ook aan hoeveel personeel er aanwezig was.'.

---

- thank you for existing -

---

Een glimlach verscheen op Seb’s lippen bij Nadiya’s suggestie om een reis te boeken naar Australië. Lekker overnachten in de wildernis, zonder kinderen, zonder constante telefoontjes van familie. Alle rust en vrijheid die ze maar wilden. Helaas was het op dit moment onmogelijk, gezien zijn vader zojuist vermoord was en zijn hele gezin nu een verdachte in een moordzaak was. “Het eerste wat we doen zodra dit allemaal voorbij is, is boeken, oké? De kinderen zijn inmiddels oud genoeg om voor zichzelf te zorgen en anders vraag ik Addison of Harrison wel een oogje in het zeil te houden,” zei Seb, net voordat hij zijn vrouw meetrok naar zijn devil’s spawn, die niet bepaald gediend leek te zijn van het verplicht in dit huis te moeten verblijven. Alsof zij de enige op de wereld was met dit probleem.       De situatie werd verergerd door Olivia, die erbij kwam zitten, maar zowel Sebastian als Nadiya niet meer dan een korte blik waardig leek te keuren. Het deed hem zeer, dat hij zo behandeld werd door zijn eigen kinderen. “Ook goedemorgen, Liv,” begroette Sebastian zijn dochter, ook al gedroeg de dame zich alsof hij niet meer was dan het vuil onder haar schoenen. Natuurlijk wist hij waar Liv’s reactie vandaan kwam. Het moest een schok zijn geweest om erachter te komen dat je geadopteerd was. Sebastian wist ook niet meer waarom hij en Nadiya hadden besloten om het niet te vertellen, al zal er wel een goede reden voor zijn geweest. Sebastian wreef in zijn ogen, voelde een hoofdpijn opkomen. Het tegendraadse gedrag van zijn dochters, bovenop de moord van zijn vader, bovenop de recentelijke diagnose die hij had gekregen maakte het leven onnodig moeilijk voor hem op dit moment.       Gelukkig was Sebastian niet de enige die er genoeg van had gehad. Nadiya, die zichtbaar geïrriteerder werd, sprak hun kinderen streng in het Oekraïens toe. “En je weet dat wij je zonder problemen een nachtje in een cel laten zitten, Cris,” sprak Sebastian zijn dochter waarschuwend toe, zodra Nadiya klaar was met haar tirade. Het feit dat zijn kinderen verdacht werden van moord en detectives met hem wilde spreken zat hem niet lekker. Ze waren allemaal nog jong en gingen mogelijk verkeerde dingen zeggen onder druk. Gelukkig mochten ze in ieder geval bij Cristine’s verhoor aanwezig zijn. “Mama heeft gelijk: iedereen hier is een verdachte. Dus doe alsjeblieft geen stomme dingen zoals proberen weg te glippen.” Bij de laatste woorden keek hij naar de jongste.       Zij leek de woorden van haar ouders echter niet te appreciëren. Niet dat Sebastian anders had verwacht, maar het werkte extreem op zijn zenuwen. Hij wreef over zijn slapen heen, terwijl zijn hoofd pijnlijk begon te bonken. Cristine’s woorden raakte hem. “Nou het spijt ons dat je we proberen te beschermen voor problemen,” waren Sebastian’s botte woorden, nadat Cristine haar ouders had uitgemaakt voor ongezellig. Waarom werd het Sebastian in stank afgenomen dat hij zijn kinderen wilde beschermen voor een enkeltje naar het politiebureau? Waarom kon zij niet inzien dat hij zo streng was voor haar eigen veiligheid? Sebastian keek Olivia kort aan, die nog steeds geen oogcontact had gemaakt. Waarom weigerde zij hem aan te kijken? Zijn emotionele emmer was overvol aan het raken.       Cristine’s laatste woorden waren de druppel. Alsof een van haar breincellen zich ooit realiseerde dat volwassenen en ouders ook gevoelens hadden. Ze leek vaak te vergeten dat Sebastian en Nadiya ook eigen mensen waren, met gedachtes en emoties en harten die geraakt konden worden. Wat was er fout gegaan in Cristine’s opvoeding dat ze zo respectloos was geworden? Sebastian voelde tranen in zijn ooghoeken prikken. Het werd hem even teveel. “Ik.. Weet.. Crissy..” probeerde hij tevergeefs drie verschillende zinnen te starten. Hij schraapte zijn keel even, keek naar zijn vrouw, toen naar Olivia en vervolgens naar de grond. Een aantal tranen hadden inmiddels al een weg naar beneden gevonden. “Ik heb even.. Ik moet even.. Moment,” kreeg Sebastian nog gezegd, waarna hij zonder waarschuwing de woonkamer uitliep. Misschien moest hij maar even Addison opzoeken, zijn zusje. Of eventueel een fles alcohol, ook altijd een goede vriend.

[ bericht aangepast op 9 juli 2021 - 15:03 ]

---

That is a perfect copy of reality.

---

16+ sexual content. digusting. excuse me. jesus take the wheel. Met de gordijnen gesloten was de study een stuk naargeestiger dan wanneer de Californische zon haar licht liet schijnen op de eikenhouten vloeren en peperdure meubels. De voornaamste lichtbron op dit moment was Anthony zijn groene notarislamp, welke lange spookachtige schaduwen over de kamer projecteerde. De jazzplaat die hij van zijn vader had gekregen speelde nog altijd de smoothest jazz, waardoor de sfeer in de ruimten nog sensueler werd dan Tony die al vond . Met de deuren op slot en de ramen gesloten voelde het alsof alleen Meadow en hijzelf bestonden. Het circus buiten leek ver verwijderd van hun alternatieve droomwereld binnen de veilige muren van de studeerkamer. Na Meadow te hebben opgetild van de vloer, droeg Tony haar in zijn armen naar de bank toe. Zonder er goed over na te denken liet hij haar uit zijn armen vallen. Meadow slaakte een gil. “Ssssh.” sisteTony. Hij hoefde haar er toch niet aan te herinneren dat ze nog altijd voorzichtig moesten zijn, ze bevonden zich op dit moment in het hol van de leeuw. De korte kreet van zijn geliefde mocht hun pret echter niet drukken. Tony duwde zichzelf tussen Meadow haar benen, waardoor haar korte rokje iets omhoog schoof. Geen vervelend gezicht. “Nu kan je me wel bedanken.” Meadow lachte en liet haar slanke vingers door zijn haar glijden. Haar ogen vonden die van hem. Er schoot een rilling over Tony zijn rug, maar het was geen vervelende sensatie. Na al die keren dat ze samen waren geweest gaf het Tony nog steeds een kick om zijn nichtje in zo’n positie te krijgen. Ze kuste zijn nek één keer, daarna nog een keer en bracht toen haar lippen naar de zijne toe. Haar armen sloeg ze om zijn nek heen en trok hem dichter naar haar toe. Tony voelde Meadow haar zachte handen op zijn rug. Als ze wou mocht ze haar nagels in zijn rug zetten. Ze mocht alles doen waardoor hij zich nog meer verbonden met haar ging voelen. Maar in plaats van haar nagels in zijn rug te zetten, begon ze soepel de knoopjes van zijn overhemd los te maken. Zo te zien wou zij hem net zo graag als dat Tony haar wou. “Is dit een beetje wat je in gedachten had, daddy?” fluisterde ze plagend in zijn hoor. Fuck. Nu had ze erom gevraagd. “Je weet dat het gevaarlijk voor je is om zulke dingen tegen me te zeggen.” fluisterde Tony vervolgens in haar oor. Hij was vanochtend voor een split second bang voor geweest dat zijn lichaam hem vandaag in de steek zou laten, gezien het plotselinge overlijden van zijn vader. Maar nu hij Meadow onder zich had met haar benen om hem heen, werd al snel duidelijk dat zijn angst niet was uitgekomen. “Het was slim van je om vandaag een rokje aan te trekken.” Tony liet zijn vingers langs de rand van Meadow haar rokje glijden. “Jij wist natuurlijk allang dat ik je vandaag nodig zou hebben.” Langzaam bracht hij zijn vingers onder haar witte rokje. De zachte huid van haar dijen maakten hem nog hongeriger dan hij al was naar zijn nichtje. Het maakte Tony op dat moment niet uit dat de ontvangsthal van het landhuis inmiddels vast vol stond met detectives. De kans om opnieuw betrapt te worden was nog nooit zo groot. Misschien maakte dat idee de hele situatie juist spannender en intrigerender. Het liefste zou hij haar zijn naam willen horen gillen, maar dat moest worden bewaard tot een latermoment. Daarom bracht Tony zijn linkerhand over Meadow haar mond. Ze konden het zich niet veroorloven dat ze opnieuw zou gillen. Kort kuste hij haar nek. Om daarna zonder verdere aankondiging met zijn rechterhand haar string ruw aan de kant te trekken. Dat was sneller dan haar ondergoed volledig uit te doen. Uit zijn achterzak haalde hij een condoom. Hij had zijn lesje wel geleerd met Bree en Isabella. “Dit is precies wat ik in gedachte had.” Fluisterde Tony en hij maakte zijn broek los. .... Die adrenalinekick die Tony kreeg nadat Meadow en hij klaar waren, was de beloning waar hij continue naar op zoek was. Hij voelde zich weer scherp, energiek en levend. Dit was de reden waarvoor hij keer op keer het gezelschap van zijn nichtje opzocht. De stroomtstoot door zijn lichaam ging herinnerde hem aan het feit dat hij nog leefde. Hijgend liet hij zijn hand van Meadow haar mond glijden en kuste haar lippen. “Wat zou ik zonder jou moeten, babygirl.” fluisterde hij glimlachend. Tony stond op en liep naar de prullenbak in de hoek van de kamer. Hij viste een lege lays paprika chipszak eruit, dumpte daar het gebruikte condoom in, maakte de chipszak weer dicht en gooide hem opnieuw weg. Zijn ogen zochten Meadow, terwijl hij zijn broek dichtmaakte. “Ben je zenuwachtig om zo naar beneden te gaan?” vroeg hij. Tony pakte zijn glas whiskey en nam dorstig een slok. Dat kon hij wel gebruiken na de inspanning van zo net. Weer volledige gekleed liep hij door naar het raam, om naar te kunnen spieken naar de oprit en de detectives. Nieuwsgierig schoof hij de gordijnen iets opzij en liet zijn ogen over de driveway glijden. Niemand minder dan Elena Blackbourne stapte uit een van de auto’s die op de oprit stond geparkeerd. Tony bracht de gordijnen verder aan de kant en hield zijn hand naar Elena op. Glimlachend keek hij naar de dame, hij had niet verwacht haar vandaag hier te zien.

---

[ bericht aangepast op 9 juli 2021 - 15:21 ]

Maxwell John Anderson 55 • The butler • With Heather @ his bathroom

Na dat kleine, geweldige momentje neem ik nog even de tijd om achterover te leunen in het bad. Niet klaar om terug te keren naar de hectiek dat ik gewend ben van de Montgomeries, en zonder twijfel nu dubbel zo erg is. Maar ik wist dat ik uiteindelijk geen keus had, door de jaren heen heb ik kunnen zien dat het landgoed waarschijnlijk al meerdere keren zou zijn opgegaan in een oorlog die hier kan woeden. Als ik er niet was natuurlijk, iemand moet het overzicht behouden als niemand anders het doet. Ik glimlach lichtjes als ik haar lippen weer op die van mij voel. "Dat- dat was geweldig." sprak ze en ik hum instemmend, terwijl ik mijn ogen weer open. ''Hmh, dat zeker..'' begin ik en streel een pluk haar weg van haar gezicht. ''You are truly a gift from god..'' glimlach ik en druk nog een zachte kus op haar kaak. Ik volg haar niet veel later uit de badkuip, waar ze al knuffelend een handdoek om mij heen slaat. "Om eerlijk te zijn vind ik dit wel beter dan een fictief tripje Parijs." gniffelde ze tegen mijn rug aan en lachend schud ik mijn hoofd. Oh niks fictiefs aan darling.. Ik denk dat het tijd is dat ik even een break krijg van deze waanzin. Ik voel haar lippen op mijn schouder voor ze me loslaat, waarna ik met mijn hand de beslagen spiegel schoon veeg. Mijn korte haar veeg ik nonchalant naar achteren droog mezelf dan ook af, waarna ik langzaam mijn kleding aantrek. Al heb ik niet direct haast met de knopen van mijn shirt. ''Oh princess..'' begin ik dan en stap achter haar. Mijn vingers laat ik zachtjes over haar huid strelen tot ze haar kaak bereiken, die ik zacht vastneem. ''Wie had het over een fictief tripje? Ik ben een man van mijn woord niet?'' zeg ik en grijns lichtjes. Ik druk een kus op haar slaap en sla mijn armen dan om haar lichaam, terwijl ik naar ons kijk via de spiegel. ''Je krijgt alles wat je wil, ik beloof het.'' fluister ik en druk nog een laatste kus op haar hoofd, voor ik haar los laat en de knopen vast begin te maken. Ik zucht en begin mijn haar te fatsoeneren. ''Dit wordt nog wat..'' mompel ik, doelend op het hele circus dat nu nog buiten stond. ''Als een van hen je oncomfortabel maakt moet je het laten weten, dan zorg ik ervoor. Begrepen?'' vraag ik haar nu wat serieuzer en ik keer naar haar toe. ''En onthoud dat ze werkelijk alles tegen je willen gebruiken, het zijn ratten.. Soms is het beter om niks te zeggen en de advocaten het werk te laten doen. Oké?'' vervolg ik en neem haar gezicht in mijn handen. ''Ik weet dat je niks hebt gedaan darling, maar zaken als dit willen ze zo snel mogelijk opgelost hebben en ze pakken alles wat ze kunnen om iemand aan te wijzen. Het maakt die ratten niet uit of je onschuldig bent, alleen dat ze weer een 'opgeloste zaak' op hun naam mogen zetten. Onthoud dat alsjeblieft..'' Zeg ik nog zacht en boor mijn ogen in die van haar. Ik moest haar dit duidelijk maken, ze kon naïef zijn, denken dat het geen kwaad kon om iets te zeggen. Maar ik weet ondertussen heel goed hoe deze mensen te werk gaan..

---

El Diablo.

20      ✦      Outfit zonder tasje      ✦      With Lucas and best kitten in the world      ✦      Slaapkamer       Ongeloof was van haar gezicht te lezen toen Lucas had gezegd dat ze waarschijnlijk pas weg mochten als de dader gepakt was. Addie merkte op dat dit lang zou duren gezien de hoeveelheid mensen die aanwezig waren. ''Er zijn hier inderdaad wel heel veel mensen aanwezig en ze zullen de staf vast ook ondervragen. In ieder geval te veel mensen, ze zullen hun handen er vast vol aan hebben.'' Instemmend knikte ze, terwijl er een 'mhm' uit haar mond kwam. De gedachte van detectives die haar en haar familie kwamen ondervragen maakte haar wat nerveus. Vreemde mensen die haar privéleven wilde uit pluizen. Liever niet. Sowieso zouden ze haar alibi wilden weten wanneer ze haar zouden ondervragen. Haar echte alibi kon ze nooit, maar dan ook nooit vertellen. Zoals gewoonlijk had ze aan haar ouders verteld dat ze ging studeren met Layla, basically de enige vriendin die ze had in de Staten. In werkelijkheid was ze uiteten geweest met een of andere dertig-jarige advocaat genaamd Damian. Zijn hobby was over zichzelf praten en over hoe geweldig hij was. Gelukkig was zijn uiterlijk mooier dan zijn woorden, wat er in geresulteerd had dat ze onbedoeld in de man zijn bed was beland. Waar ze zich prima vermaakt had met de man. Zodra ze de kans had was ze weggegaan en teruggekeerd.       Haar ogen volgden haar broertje die weer naast haar kwam zitten na te hebben gekeken of de detectives er al waren. Het antwoord was basically 'ja'. Een naar gevoel in haar buik over kwam haar. Ze trok haar benen op richting haar thorax, om zo het nare gevoel hopelijk wat minder te voelen. ''Je hebt gelijk, al ik wel hoop dat we straks weer frisse lucht mogen.'' had ze geantwoord op dat alles langer zou duren als ze wilden. ''Ik hoop ook dat we inderdaad gauw wel weer de tuin in mogen. Een wandeling is veel beter voor je mentale gesteldheid dan binnen zitten.'' zei Lucas en hij vervolgde: ''De paparazzi moet alleen wel eerst van het landgoed afgewerkt worden.'' Oh, daar wist ze alles van. De paparazzi kende geen schaamte of respect. Laat staan dat ze een familie lieten rouwen. Nee, alles voor het meest interessante verhaal. Waarheid of geen waarheid. Op dit moment kon ze de paparazzi niet uit staan. ''Oh I wish. Zouden de detectives daar wat aan kunnen doen?'' Technisch gezien niet zolang ze niet op het terrein zelf stonden, maar detectives zouden vast intimiderend genoeg zijn. Misschien kon Max, de head of staff, er wel wat aan doen. Die was ook intimiderend genoeg, tenminste dat vond zij. ''Als de paparazzi nou wat respect had voor mensen, waren ze niet zo irritant.'' mompelde ze nog.       De notificatie van haar telefoon trok haar aandacht, waar ze het bericht van haar vader zag. Uitleg over het artikel. Hoe kon een dag als maar beter worden. Na een diepe adem te hebben gehaald, had ze geantwoord op het bericht. De telefoon gooide ze vervolgens naar het voeteind van het bed. Daar kon dat ding prima de rest van de dag liggen. Op dit moment vermoeide het haar alleen maar. Haar ogen vielen weer op Lucas, om wie ze zich nog steeds zorgen maakte. Met de hand die het dichtst bij Mila was, aaide ze de kitten eventjes. Het hielp niet veel om het nare gevoel in haar buik te laten verdwijnen, maar het was wel kalmerend. Vooral toen het beestje spinde. ‘’Wil je erover praten?’’ had ze zacht aan Lucas gevraagd. De jongen leek even na te denken over zijn antwoord. ''Hmm, ik weet het niet, denk het niet.'' was het antwoord dat ze mompelend terug kreeg. Een kleine 'oke' verliet haar mond. Dat was natuurlijk ook prima. Ze snapte het wel. Ondanks dat haar gevoelens wat verwarrend waren rondom alles, wilde ze liever ook niet praten.       ''Maar wat is er op je telefoon dat je zo gefrustreerd maakt?'' Addie moest een zucht onder drukken. Haar eerste instinct was om te zeggen dat hij zich geen zorgen hoefde te maken en dat alles prima zou zijn. Dit was echter Lucas, degene met wie ze over van alles praatte en met bijna alles vertrouwde. ''Ik liep vanochtend buiten, ja?'' begon, terwijl ze haar ogen strak op Mila richtte. ''Nou, buiten waren er genoeg fotografen van tabloids. Het was ze blijkbaar gelukt om goede foto's van mij te maken, want nu sta ik op het internet als ijsprinses. Aangezien ik niet in tranen uitbarste ofzoiets.'' Nu verliet er wel een zucht haar mond. Het punt was niet eens dat ze de foto erg vond, whatever wat de media van haar dacht op dit moment. Niet belangrijk. Het punt was dat haar vader het gezien had en ze wilde niet dat die zich onnodig zorgen ging maken. Vooral vandaag niet. De dag was al verschrikkelijk. ''Ik dacht dat ik morgen iets kon proberen om te het te regelen ofzo, maar pap heeft het al gezien. Die wilde ik vooral extra kopzorgen besparen.'' sloot ze af.

[ bericht aangepast op 10 okt 2021 - 16:46 ]

---

What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?

---

23 • with Linnea • on their way to the kitchen

---

'I was a born troublemaker and might as well earn a living at it'

Onder de indruk van de moord op James Sr. was Marek niet echt. In zijn leven had hij wel meer afrekeningen gezien. Het weten dat een mensenleven abrupt door een ander beëindigd werd liet hem koud. Het riep zelfs geen herinneringen meer op aan zijn ouders, die voor zijn eigen ogen vermoord werden. Hij voelde gewoon niets, alsof het niet echt was gebeurd; alsof hij naar een film gekeken had. Zo dacht hij er altijd over - het was niet echt. Dat het wel echt was en Marek zijn trauma nooit verwerkt had, stopte hij weg. Ook de dood van James Sr. zou het niet meer oprakelen, dat ging hij niet laten gebeuren. In ieder geval niet voor de ogen van de familie Montgomery. Zijn eigen shit was hoe dan ook niet belangrijk. Op de eerste plaats kwam altijd Linnea. Hij wist dat zij een familiemens was en ondanks alle drama, veel van ze hield - ook van haar grootvader. Marek was verre van rouwig om zijn dood, maar hij vond het wel vreselijk om haar zo gebroken te zien. “Eigenlijk zou ik nu naar training moeten,” murmelde ze op zijn vraag. Een verdwaalde traan werd van haar gezicht geveegd. Het voelde voor Marek als een stomp in zijn maag om haar vol verdriet te zien. Dat was voor hem niet te verkroppen. Hij wilde zijn arm weer om haar heen slaan, maar deed dat niet toen ze van het bed gleed. Het was niet alleen voor Marek vervelend dat ze vast zaten, dat was het ook voor haar. De afleiding van het kunstschaatsen kon nu juist zo goed gebruiken. Maar voorlopig zouden ze nog wel even gevangen zitten in het huis. “Jij zou iets moeten eten, we hebben nog niet gegeten.” Zei ze. Ze hadden inderdaad nog geen hap binnen gekregen. “Kom.” Haar hand vond die van hem. “Sorry dat je hier nu vast zit… Kom je niet in de problemen met werk nu?” Marek keek kort weg van haar heldere blauwe ogen. Dat hij weer moest liegen stak hem ontzettend. ‘Ze redden het wel op de zaak zonder mij,’ zei Marek. ‘De zaak’ was altijd hoe hij zijn bende noemde. Hij had weleens gelogen dat hij administrator was bij een bedrijf van één van zijn maten uit de bende. Het bedrijf was echt van hem, dus dat was het perfecte dekmantel voor Marek. Het bedrijf werd vooral gebruikt voor hun witwaspraktijken. Hij had weer opgekeken naar Linnea, zijn gezichtsuitdrukking stond bezorgd. ‘bovendien is dat niet belangrijk nu. Ik ben veel liever nu bij jou’ zei hij een tikje rusteloos. Hij probeerde het te onderdrukken. Alhoewel het niet per sé vreemd zou moeten overkomen, er was bovendien een moord gepleegd. Dat hij liever bij haar was, was overigens niet gelogen. Na alles wat zich had afgespeeld week hij voorlopig niet teveel van haar zijde. Hij begeleidde haar de trappen af, op weg naar de keuken voor een nogal “laat ontbijt”.

---

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

HARRISON BARTHOLOMEW MONTGOMERY

---

Ik kende mijn zoon ondertussen al lang genoeg om te weten dat gedachten in zijn hoofd maalden, ondanks zijn sterke houding kon ik die droeve blik in zijn ogen spotten. Daarin was hij toch helemaal zijn moeder. Het was erg miniem, en toch zo duidelijk. Ik kon hem ook zien twijfelen welke houding hij moest aanhouden tegenover me, iets waardoor ik mijn rug iets rechtte terwijl ik mijn zoon aankeek die uiteindelijk tegen de muur aan ging leunen. “Ik doe gewoon extra vrolijk zodat niemand het ziet,” het kwam er zacht gemompeld uit, maar het was een eerlijk antwoord. Ik zuchtte kort en knikte en stilte mijn blik richtend op de leder beklede rugleuning van de mahony houten bureaustoel waartegen ik aan leunde. Mijn kinderen hadden altijd een goede band gehad met hun grootvader, hun verdriet was dan ook meer dan terecht. Ik wilde mijn zoon troosten, duwde mezelf weer overeind, maar de jongen had zijn aandacht al op zijn mobiel gericht.
Een lichte vlaag van teleurstelling ging door me heen, ik had hem eerder al moeten opbeuren. Ik besloot Beau te vragen of hij Linnea stuurde en hoe het met haar ervoor stond. Mijn dochter had me de hele ochtend al gemeden en Marek stond als een ware waakhond rondom haar waardoor ik mijn dochter niet had opgezocht. Bezorgd kauwde ik op de binnenkant van mijn wang, de ware reden waarom ik mijn kinderen nog niet had opgebeurd? Ik- Ik wist zelf niet eens of ik het echt aan zou kunnen. Daarbij had ik niet echt het gevoel dat ze echt behoefte hadden aan een knuffel van hun vader…
Beau maakte een kreunend tegenstribbelend geluid toen ik hem verklaarde dat het onderzoek nog lang kon duren. Ik keek mijn zoon aan die over zijn gezicht leek te wrijven, hij mocht van gelukspreken, ik had mijn jeugd gedeeld met mijn broers en zussen, hij hoefde ze enkel maar met feestdagen te zien. “Nou, misschien neem ik een nachtje in de cel slapen dan wel voor lief. Ik denk dat ik dan met meer sanity thuiskom dan wanneer ik even lang hier moet doorbrengen,” sprak de jongen vervolgens nonchalant, waarbij ik mijn wenkbrauwen fronste en een ietswat strenge “Beaufort” waarschuwend over mijn lippen rolde. Ik had de jongen er al meer dan eens uit moeten kopen omdat hij het weer eens niet kon laten de straten ‘onveilig’ te maken. Maar nu zijn grootvader vermoord was, vond ik zijn commentaar meer dan ongepast.
Mijn strenge toon werd meteen weer teruggekaatst door de jongen toen ik hem naar zijn zusje vroeg. Hij rolde overdreven met zijn ogen ‘’Pap, doe eens rustig. Lin is volwassen, weet je nog? Eenentwintig hele jaren. Die loopt echt niet in zeven sloten tegelijkertijd, of zo. Daarnaast is ze waarschijnlijk met Marek, en hij is even oud als ik. Maak je nou eens niet zoveel zorgen om haar,” kwam er geïrriteerd over zijn lippen rollen, wat me mijn lippen even op elkaar deed persen.
Ik scheurde mijn blik dan af van mijn zoon, niet laten merkend dat zijn houding me wel kwetste en knikte dan weer even iets afwezig. Ik zou echt alles doen voor mijn kinderen, dat was ik ze ook verschuldigd dus het was niet meer dan normaal dat ik me zorgen maakte over mijn dochter en zoon. Mijn blauwe kijkers vielen nu op een oude bekende, waardoor ik de stoel losliet en mezelf overeind duwde. Ik negeerde de waarschuwende toon van mijn zoon en liep naar Jason King toe, die me ook nog leek te herkennen.
De man grijnsde begroetend naar me waarna hij meteen al zijn hand uitstak, welke ik stevig beet greep om hem te schudden. ''Veel te lang geleden, hoe staat het ervoor op werk?'' ik klopte met mijn andere hand nog even vriendschappelijk tegen zijn arm aan voor ik zijn hand los liet. “Nog steeds erg druk, dus dat is een goed teken.” Sprak ik toch lichtelijk trots op mijn werk. Het was mijn trotse houding die ervoor zorgde dat ik Beaufort ook aan de man voorstelde. Mijn kinderen waren mijn grootste trots en iedere kans dat ik kreeg om mensen te vertellen dat mijn zoon mijn voetstappen achterna ging nam ik dan ook.
Mijn zoon klaarde zijn keel al , vaak kwam er een ‘paaap’ achterna als ik opschepte over mijn kinderen al was Beaufort de laatste jaren al een stuk proffesioneler op dit gebied. Toch had ik niet meteen zijn volgende antwoord verwacht. “Ja, we zijn elkaar al een aantal tegengekomen. Op het politiebureau, onder andere,” Mijn blik gleed weer naar mijn zoon die zich van de muur afgeduwd had. ''Dat inderdaad, hij houd me wel bezig.'' Lachtte detective King, waardoor ik de man voor me even aankeek met een excuserende blik. Natuurlijk kende Beaufort de detective van zijn grootvaders moord onderzoek…
''Maar goed, we zijn allemaal jong geweest. Niet?'' Vervolgde King, het was dat de man geamuseerd klonk, Beau had er weer een zooitje van gemaakt. ''Ik ga ervan uit dat het bij korte bezoekjes blijft, hmh?'' King keerde zijn blik nu naar mij toe waardoor ik mijn bekende beleefde advocaten glimlach opzette. Gevolgd met een rustige .‘’ Natuurlijk’’ Mijn blik ging kort en streng naar mijn zoon toe. ik ging hier later nog wel met Beaufort over spreken. De jongen wist het onderwerp van zichzelf naar ons te verduwen en richtte zijn blik nu op mij al was het King die na een kort lachje antwoord gaf. ''We zijn elkaar bij een aantal zaken tegengekomen. Altijd een fijne samenwerking tot nu toe, ik hoop dat dat nu niet veranderd.' Sprak de detective en ik knikte instemmend.
“En die zaken hebben we allemaal met glans gewonnen, niet King? We hebben nu ook hetzelfde doel.” sprak ik mijn blauwe ogen hield ik nu strak op de man voor me ik had de lichte dreiging wel gehoord in zijn stem, er hoefde niets te veranderen in onze werkrelatie, maar eens hij kwam voor de mensen van wie ik hield. Dan was ik niet bang om mijn tanden te tonen. Ik hief mijn kin iets op al zonk ik de man wel een zwakke glimlach toen hij zijn hand op mijn schouder plaatste. ''Des te sneller kunnen we het oplossen, niet?'' Ik knikte instemmend met de man en schraapte mijn keel even. Ik was er vrij zeker van dat de man ook wel wist dat ik mijn kinderen zou beschermen, hij was zelf ook een vader. ''Gecondoleerd trouwens, beide. Ik weet dat het niet makkelijk moet zijn, zeker met alle chaos nu.'' Vandaar dat ik mijn verdedigende houding nu ook iets liet vallen en de man bedankte voor zijn condoleantie. Ik blikte kort naar mijn zoon die zich erg stil hield nu. Desondanks dat ik er zeker van was dat mijn kinderen niets met het overleiden van hun grootvader te maken hadden moest ik zo meteen met zowel Beau als Linnea het hebben over de komende gesprekken.
Jason King was een goede man, maar hij had natuurlijk ook een job te doen en dat was de waarheid achterhalen. Ook als dit betekende een héél web van andere leugens te ontwarren voor hij deze vond. Dus wilde ik mijn kinderen nog even spreken voor één van hun zijde draden misschien zouden gaan vallen.
Jason liet zijn hand van mijn schouder zakken, waardoor ik de man weer aankeek . ''Als jullie willen dat er iets aan de media buiten gedaan wordt, laat het me weten. Dat hebben we opgeruimd in no time'' stelde hij voor en ik haf de man een dankbaar knikje. “Dat zouden we erg waarderen.” Sprak ik oprecht, de media bezorgde een hoop onrust bij dit al akelig moment.
“Laat ons weten wanneer je ons wilt spreken.” Verklaarde ik. “Maar als je het niet erg vind wil ik nog even met mijn zoon spreken… Onder vier ogen.” Mijn blik gleed nu iets streng naar Beaufort, hij had wat uitleg te geven. En dan had ik het niet enkel over de avondjes in de politiecel waar ik hem al vaker uit had moeten vissen.
 

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

EVELYN FINLEY GARDNER

---

 

Valeria zag er nogal beroerd uit, haar normaal mooi getinte huid stond nu lijksbleek terwijl ze boven de wasbak ging. De dame had duidelijk gedronken, dat merkte ik van de zure geur die ze net eruit gespuwd had. Ze had me een dankbaar zwak glimlachje geschonken maar het was nog niet het eind van haar misselijkheid. Ik liet ondertussen het water lopen en sprak Val rustig aan, haar gerust stellend dat ze er beter alles uitgooide.
Valeria snikte waardoor ik kalmerend over haar rug wreef en haar een thee aanbood toen de grootste golven voorbij leken te zijn. Ze had even haar neus opgetrokken, maar eens ik haar ervan verzekerde dat het haar zou oppeppen dronk ze toch van het lauwwarme water. Ondertussen spoelde ik de wasbak helemaal uit en keek haar daarna bezorgd aan. “Wil je even zitten? En doe maar gerust je hakken uit meid, hoe je daar nog op loopt is me een raadsel.” Sprak ik rustig, Val ging nog half tegen het aanrecht aan wat me ook niet al te comfortabel leek.
“Ik weet niet zo goed meer. . . wat ik hier kwam doen. . .” Sprak Val voorzichtig met een nog licht dubbele tong. . “Het was iets met. . . politie? Mensen. . . met badges.” Ik knikte naar der als teken dat ik luisterde. . “Ik ben bang. . . Eve,” Val leunde tegen mijn schouder aan, waardoor ik de dame in een geruststellende knuffel trok. “Rustig maar, je hebt niets om bang voor te zijn.” Sprak ik sussend, mijn hand over haar rug strijkend als gemoedstelling. “ Jij hebt niets misdaan, wees gerust.” Sprak ik haar rustig toe. Ik liet nu ook mijn hand doro haar prachtige donkere haren glijden. Valeria zou zeveel beter af zijn als ze deze familie zou verlaatten, een stuk minder drama.
Ik liet haar voorzichtig los en zette een kleine stap naar achteren, zodat ik Val in haar mooie bruine ogen kon aankijken, wat een knappe vrouw was het. " Je weet dat je me alles kan vertellen, toch?"

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

“Ook goedemorgen, Liv,” reageerde haar vader, toen Liv enkel haar jongste zusje begroette. Olivia mompelde iets dat voor een begroeting door moest gaan, al wist ze niet zeker of die woorden haar ouders’ oren bereikten.       De Oekraïense woorden die vanuit hun moeder volgden, gaven echter al indicatie genoeg hoe hoog het irritatielevel stond, al kon Olivia zich daar op dat moment niet al te druk om maken. Ook Crissy leek niet erg onder de indruk te zijn van haar moeders woorden, hoewel de jongste Montgomery – Kovalenko telg daar nooit problemen mee leek te hebben. “Gezien je zusjes desinteresse voor de rest van de familie: er is nog niks bekend. Er komen zo detectives, die zullen waarschijnlijk met iedereen willen praten, ook jullie.” Een diepe zucht verliet Olivia’s lippen. Fijn – echt iets waar ze op zat te wachten. Moest ze nu een potje gaan zitten huilen waar die detectives bij waren? Of kon ze gerust zeggen dat het haar bar weinig kon schelen dat haar opa dood was?       “Ja? Ben je klaar?,” klonk het toen vanuit haar zusje, haar toon haast verveeld. Hoewel er geen antwoord kwam – of Crissy gunde haar moeder die tijd niet eens – vervolgde ze: “Oké mooi. Nou, ik ga eens disrespectvol zitten te wezen. Aangezien je me net zelf toestemming hebt gegeven.” Een beetje ongeïnteresseerd keek Olivia van haar zus naar haar ouders en weer terug, tot ze Crissy’s hand op haar schouder voelde. “En nee, je stoorde helemaal niet. Je was gewoon nog een gezellige persoonlijkheid die deze dag nóg gezelliger kwam maken.” Olivia rolde met haar ogen, het sarcasme duidelijk hoorbaar in haar zusjes toon. De sfeer was in ieder geval ver te zoeken, dacht Olivia bitter. “God, wat zijn jullie gezellig zeg,” mopperde Olivia, haar toon nog een stukje sarcastischer dan dat van Crissy. “Meestal wordt er flink wat afgehuild wanneer er iemand dood is, maar dat gaat bij jullie zo te zien niet op.” Olivia wierp haar zus een blik toe, al vermeed ze het nog steeds haar ouders aan te kijken. Crissy was echter nog niet klaar. “Hebben jullie er ooit bij stil gestaan dat ik verdriet op een andere manier verwerk? Vast niet. Het enige dat jullie zien is een dochter die niet geïnteresseerd is in de familie. En als dat is wat jullie willen zien, prima. Ik hou je niet tegen. Nou, Sayōnara.”       Hoewel Crissy de woonkamer al leek te willen verlaten, waren de woorden die Sebastian trachtte te produceren weinig waard en ook een tweede poging wilde niet echt lukken. Maar voor haar vader zich omdraaide, meende Olivia iets te zien glinsteren in zijn ooghoeken. Shit, huilde hij nou?       Een ongemakkelijk gevoel bekroop Olivia toen haar vader de woonkamer verliet. Het was absoluut niet haar bedoeling geweest haar ouders te kwetsen – was ze nu toch een stap te ver gegaan? Olivia kwam overeind, prevelde een verontschuldiging richting haar moeder en volgde haar vader.       “Pap,” zei Olivia, zodra ze haar vader de gang opvolgde. “Sorry, oké? Maar je bent niet de enige die zich gekwetst voelt… Waarom hebben jullie het nooit eerder vertelt?” Ook Olivia voelde nu tranen in haar ogen springen. Verdorie, ze wilde niet nu gaan huilen en ruw veegde ze de opkomende tranen weg. “Waarom moest ik het notabene via die man horen? Hadden jullie het mij überhaupt wel vertelt, als ik die ruzie niet had gehoord?”

[ bericht aangepast op 12 juli 2021 - 14:16 ]

Bexley was duidelijk niet geamuseerd en gooide dus een verwensing naar zijn hoofd. Waarop Fyodor slechts zijn schouders ophaalde en haar vertelde dat zij toch echt de enige was die hem klootzak noemde. Niet dat hij geen andere benamingen van zijn collega's had gekregen, maar klootzak was voor hen tot nu toe een stapje te ver gebleven. Alleen Bex durfde het aan en die gedachte deed hem juist glimlachen. De plagende manier waarop ze het vaak zei, gaf wel aan wat voor band ze hadden.       'Ow ja? Elena deelt mijn mening op sommige vlakken dus het zal me niks verbazen als zij jou ook meerdere creatieve benamingen heeft gegeven.' Bex was duidelijk ook niet tevreden met zijn antwoord. Had hij op zich kunnen verwachten.       'Ze heeft me inderdaad meerdere creatieve benamingen gegeven, maar ik heb klootzak nog nooit uit haar mond horen komen. Dat is toch echt uniek voor jou.' Hij grijnsde breed, al verdween die grijns net zo gauw weer toen ze over tinder begon. Hij uitte dan ook duidelijk zijn ongenoegen daarover, al had Bex daar natuurlijk geen boodschap aan.       'Doe eens lief. Ik heb je zelfs nog die donut gevoerd. En dan bedank je me op deze manier. Ik had ergens toch meer collegiale liefde van je verwacht.' Na haar woorden drukte Bex op de bel, dus Fyodor wist dat hij slechts kort had om hierop te reageren. Iets in hem schreeuwde dat hij haar moest zeggen dat hij niet zo reageerde omdat hij haar vervelend vond. Juist het tegenovergestelde, al kon ze hem soms nogal op zijn zenuwen werken.       'Dat is nou eenmaal hoe ik mijn liefde uit,' wist hij er ietwat stamelend uit te krijgen. Verdomme, nu kwam hij vast wanhopig over of op een andere niet al te beste manier. Echt, dit was waarom hij het daten had opgegeven, hij kon het gewoon niet. Hij kon niet op de juiste manier uit zijn woorden komen en verpestte het elke keer weer. En als het eindelijk wel goed ging en er een klik was, ging de jongedame in kwestie er opeens vandoor, zoals hem drie jaar terug overkomen was.       Hij staarde wat ongelukkig voor zich uit, toen hij de deur hoorde en gauw probeerde hij een neutrale gezichtsuitdrukking aan te nemen, al vonden mensen hem er dan vaak boos uitzien. Daar kon hij alleen weinig aan doen. Heel stiekem was hij dan ook wel een beetje opgelucht toen Bexley het woord nam, hoe zeer het hem ook wel irriteerde. Hij had nu in ieder geval een paar extra seconden om zichzelf bij elkaar te rapen en zich weer professioneel te gedragen.       De jongen die de deur open deed, was duidelijk niet blij hen te zien, maar liet hen gelukkig wel binnen. 'Kom binnen, Alec Montgomery trouwens en bedankt,' stelde hij zich nog voor. Fyodor knikte naar hem en probeerde net zoals Bexley ook even een dankbare glimlach op zijn gezicht te krijgen. Hij moest zich hier natuurlijk wel van zijn betere kant laten zien, ook al was zelfs deze jongen een verdachte. Aan de andere kant leek hij oprecht ontdaan te zijn door de hele situatie en als Fyodor zich de paar dossiers die hij had gelezen voor ze werden opgeroepen goed kon herinneren, hadden ze tot nu toe ook weinig aanleiding om hem te verdenken.       'Ehm, waar wilden jullie beginnen?' vroeg de jongen hen uiteindelijk, duidelijk twijfelend over wat hij eigenlijk met hen aan moest. In dit gigantische huis met tientallen mensen, dus tientallen verdachten, had Fyodor zo gauw eigenlijk ook geen idee. Dus was hij, stiekem, alweer blij dat Bex als eerst het woord nam en zo begon met langzaam structuur aan te brengen.       'Zijn je ouders hier misschien aanwezig? Het zou ons enorm helpen als je die ging halen,' spoorde ze de jongen aan. Misschien was het inderdaad wel handig om eerst met de kinderen van James Montgomery te beginnen. Vanuit daar kwamen ze vanzelf bij alle kleinkinderen terecht. En één van de kinderen kon vast ook zorgen dat de staf bij elkaar geroepen werd. 'Weet jij of er meerdere agenten hier gestationeerd zijn?' vroeg Bex daarna aan hem. 'Ik zag zojuist de auto van Jakob de oprit oprijden, dus waarschijnlijk zal Elena ook met hem zijn meegekomen.'       'Hmmm, ik heb gezien dat de dossiers inderdaad ook gedeeld zijn met Jakob en Elena. Ook Jason trouwens, dus we zijn met zijn vijfen, denk ik.' Tijdens hun nachtdienst had hij de dossiers al zien binnen komen en in een pauze er even gauw doorheen gekeken. Hij had alleen verwacht dat dit met hun hele departement gedeeld was en wist niet zeker of hij er ook direct aan zou moeten gaan werken, het was slechts zijn interesse geweest dat hem had doen lezen. Hij had dan ook nog na het telefoontje gauw de berichten gecheckt en toen pas gezien dat slechts vijf van hen deze had gekregen. Pfff, als hij nou eerder goed had gekeken, had hij hier zich mentaal al op kunnen voorbereiden.       'Ik denk dat het sowieso wel handig is als we proberen om bij elkaar te komen met de andere detectives.' Fyodor nam even de tijd om de hal rond te kijken, maar deze was afgezien van hen en Alec leeg. Wat een drama moest het zijn om in zo'n huis iedereen bij elkaar te krijgen, al er tienduizend kamers waren om je in te bevinden. 'En dan gezamenlijk een plan van aanpak opzetten. Als we nu allemaal als een kip zonder kop aan het werk gaan, komen we ook niet ver.' Bij het benoemen van de kip zonder kop keek hij Bex even strak aan, wetend dat ze nog wel eens van stapel kon lopen als je haar niet remde.

[ bericht aangepast op 12 juli 2021 - 14:08 ]

38      ―      With Addison      ―      Serre       In de serre had hij de koffie voor Addison neergezet, waarna hij tegen over haar was gaan zitten. Bij het zien van haar rode ogen en haar hand in het verband overkwam hem een gevoel van machteloosheid. Een gevoel die hij haatte. Er was niets wat hij kon doen voor haar of de rest van de familie op dit moment, alleen een luisterend oor bieden. Had hij ook wat anders verwacht? Eerlijk gezegd niet. 's Nachts nadat de beelden van Afghanistan weer voor zijn ogen kwamen in zijn slaap kon hij zichzelf niet eens kalmeren. Uren die verspild werden door naar het plafond te staren. Wachtende tot zijn hartslag weer omlaag ging, wachtende tot hij geen onbetrouwbare geluiden meer hoorde en wachtende tot het een acceptabele tijd was om op te staan. Als hij zichzelf al niet eens kon helpen, hoe kon hij van zichzelf verwachten wel zijn familie te kunnen helpen? Dit was niet het moment om hierover na te denken. Hij moest zijn kop erbij houden. Ieder moment konden er detectives komen met vragen. En dus stopte hij, net zoals zijn eerdere gedachten, deze gedachten weg.       Nadat hij een eerste slok van zijn mok had genomen maakte hij een opmerking over hoe hij zou toostten als er nu alcohol was. “Dat zou mooi geweest zijn ja.” was de reactie van zijn zus. Uit het niets zette deze haar koffie aan de kant en stond ze op. Ze kwam terug van een klein kastje weg met een fles whiskey, die er duur genoeg uit zag. “Het is misschien wat vroeg maar..” Jack haalde zijn schouders op. Vandaag was het absoluut niet te vroeg voor alcohol, dit was een perfect tijdstip. Het was vast ergens happy hour. “Op papa!” toostte Addison, alvorens zij een slok nam. De fles paktte hij vervolgens van haar over. ''Op pa!'' zei hij, waarna hij ook een slok nam. Vrijwel meteen kneep hij zijn ogen even dicht. Whiskey was niet zijn drank, dat bleek maar weer. ''Sterk spul,'' mompelde hij. Normaal dronk hij eigenlijk altijd bier. Niet dat hij vaak dronk. Jack wilde graag controle hebben over zijn acties en niet de alcohol de schuld geven. Hij hield de fles weer uit naar Addison voordat hij zijn koffie mok weer vast pakte.       Eerder had hij bij Nathan en Alec gekeken hoe het met de twee ging. Zowel zijn zoon als zijn neefje had niet veel zin gehad om aan te geven hoe het daadwerkelijk ging. Het resulteerde erin dat hij aan Addison meedeelde dat het goed ging met beide jongen, al ze zich sterk leken te houden. “Ja. Ik ga straks sowieso nog wel even langs bij de jongens. Ik wilde eerst zelf even een beetje kalmeren.” antwoordde Addison nadat ze even had gefronst. Hij knikte even. Dat was waarschijnlijk het beste. ''Doe rustig aan,'' begon hij. Jack nam een slok van zijn koffie. ''de jongens zoeken elkaar vast op als ze het nodig hebben en daarnaast heb jij ook recht op je gevoelens.''       Het gesprek veranderde hij door te vragen of de oude detective vriend ook zou komen, Jakob. “Het zou fijn zijn om een bekend gezicht te hebben in dit hele gebeuren. Iemand van buitenaf die ik kan vertrouwen om de dader op te pakken, maar aan de andere kant wordt het misschien te persoonlijk en hoop ik van niet..” was het antwoord van Addison. Gelukkig had hij niet iemand die hij zo persoonlijk kende bij de politie zitten, zoals het antwoord al zei: dat zou te persoonlijk worden. Persoonlijk was niet iets wat wenselijk was op dit moment. ''We zullen het wel zien, anders kun je altijd om een andere detective vragen.'' Er was geen manier mogelijk dat zijn zus dit gedaan had, maar toch was het een zwakte dat een detective haar zo goed kon kennen. “Het voelt allemaal gewoon zo onwerkelijk.. en bovendien haat ik het idee dat buitenstaanders ons huis en leven zomaar ondersteboven kunnen keren.” Instemmend knikte hij. ''Onwerkelijk is het ook. Pa i-, was echt een man die het makkelijk tot honderd zou halen.'' Verleden tijd was nu de manier die gebruikt moest worden als het om zijn vader ging. Niets meer nu, tegenwoordig. ''Jij en ik allebei.'' zei hij doelend op het gedeelte over de buitenstaanders. ''Laten we hopen dat ze snel weg kunnen en niet te ver ons leven ondersteboven keren.''       Addison leek nog wat te willen zeggen, maar het leek ook alsof ze twijfelde erover. “Jack.. wie denk jij dat dit heeft kunnen doen? Heb jij enige vermoedens?” Het was haast alsof zijn zus bang was om dit te vragen. Of hij enig idee had wie dit had kunnen doen? Nee. Zijn vader was geen engel, dat wist bijna iedereen. Hij kon zich echter oprecht niet voorstellen wie van zijn familie zijn vader zo erg haatte om dit te doen. Als hij eerlijk was wilde hij niet eens te lang nadenken over wie het gedaan had kunnen hebben. ''Nee,'' antwoordde hij. Kort schudde hij zijn hoofd en met een soort van nerveus lachje mompelde hij een 'fuck'. ''Addy, nee. Ik wil er niet eens aan denken dat degene die dit gedaan heeft hier nog rondloopt tussen iedereen.'' In de eerste instantie wilde hij zeggen 'tussen de kinderen', maar dat leek hem niet verstandig. Er was al genoeg om zorgen over te maken. Wederom nam hij een slok van zijn koffie. ''Waarom vraag je dat?'' Waar de vraag van Addison vandaan kwam, was hij wel benieuwd naar. ''Heb jij dan wel vermoedens?''

[ bericht aangepast op 7 aug 2021 - 11:01 ]

---

What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?

De gedachte aan de paparazzi die het liefst allerlei vaak op waarheid gebaseerde leugens de wereld in hielp, deed Lucas zich niet bepaald beter voelen. Terwijl hij die gedachten weg probeerde te duwen, vonden de gedachten over de gelegen gekomen dood van zijn opa weer een weg terug naar zijn brein. Nee, nee, ook die moesten oprotten. Hij wilde niet denken aan hoe zijn positie als favoriete kleinzoon nu waarschijnlijk was veiliggesteld. Toch, mochten de detectives ook hem willen ondervragen, moest hij hier misschien wel eerlijk over zijn. Anders kwamen ze het vast te weten op een andere manier en als hij zelf zou zwijgen, kon hem dit verdacht maken. Hij had niets gedaan, maar de gedachte aan dat ze hem wel verdacht zouden kunnen vinden, maakte hem panisch.       'Oh I wish. Zouden de detectives daar wat aan kunnen doen?' vroeg Addie hem en hij vond het eigenlijk wel een goede vraag. Hij hoopte dat ze dit zouden kunnen, tegen de tijd dat ze in ieder geval wel op hun eigen landgoed mochten rondlopen, hadden ze dan in ieder geval geen last meer van de paparazzi. Dat zou wel echt beter zijn. 'Als de paparazzi nou wat respect had voor mensen, waren ze niet zo irritant.' merkte ze vervolgens nog op en Lucas grinnikte even.       'Ik denk dat ik redelijk accuraat ben als ik zeg dat het woord paparazzi gelijk staat aan irritant.' Dat was het probleem wat je had als je rijk was, helaas. Hij hoopte dat hij straks wel een beetje fatsoenlijk naar de universiteit zou kunnen gaan en hij niet lastig gevallen zou gaan worden, alleen maar omdat hij een Montgomery was. Wat dat betreft had hij misschien liever gehad dat ze in een ander land voor een langere tijd waren gesetteld. 'Maar we zouden het de detectives kunnen vragen als we ze zien. Wie weet of ze toch nog wat nut hebben in deze klotesituatie.' Aan de andere kant, ze waren er ook om de moordenaar van hun opa op te sporen en eerlijk gezegd twijfelde Lucas een beetje of de familie het in zich zou hebben om één van hen daar fatsoenlijk voor te kunnen veroordelen.       En toch wilde hij er nu gewoon liever niet over praten, zelfs niet met zijn triplet zus met wie hij zo close was. Hij wist niet wat het was, maar hij kreeg het gevoel dat hij door erover te praten alles bevestigde, terwijl hij het voor nu liever nog niet bevestigd wilde zien. Hij wilde nog niet accepteren dat hun opa dood was, hun landgoed omsingeld door de pers, hun huis binnengevallen door detectives. Kon dit niet gewoon een normaal weekend zijn?       Gelukkig accepteerde Addie dat hij geen zin had om te praten en was hij er met een "oké" vanaf. In plaats daarvan wist hij de aandacht op haar te leggen, want ze leek ook ergens mee te zitten en zover hij wist niet direct gerelateerd aan dit alles. Al zou het hem weinig verbazen als er wel een link bleek te zijn. Toch wilde hij het alsnog dan wel weten. Wie weet dat praten zijn zus nu wel kon helpen? Hij wilde heus wel met haar praten erover als het echt nodig was, alleen niet over zijn eigen gevoelens.       'Ik liep vanochtend buiten, ja? Nou, buiten waren er genoeg fotografen van tabloids. Het was ze blijkbaar gelukt om goede foto's van mij te maken, want nu sta ik op het internet als ijsprinses. Aangezien ik niet in tranen uitbarste ofzoiets.' Hoewel ze hem eerlijk vertelde wat er was, hield ze wel haar ogen op Mila, alsof ze hem niet kon aankijken.       'Die verdomde paparazzi ook,' mompelde hij toen ze even een pauze in haar verhaal nam. Ze hadden alleen maar zijn vooroordelen weer waarheid gemaakt.       'Ik dacht dat ik morgen iets kon proberen om te het te regelen ofzo, maar pap heeft het al gezien. Die wilde ik vooral extra kopzorgen besparen.' Toen ze klaar was met haar verhaal, snapte Lucas al helemaal waarom het haar dwars zat. Het laatste wat hij zelf wilde, was zijn ouders teleurstellen en hij wist dat Addie in dit op zijn minst ook een beetje had. Deze tijd was ook al stressvol genoeg voor iedereen, dus dit soort kopzorgen konden hun ouders inderdaad niet gebruiken.       'Misschien een wild idee, maar we zouden een korte wandeling buiten kunnen maken? Maar deze keer op elkaar leunend, die verdomde paparazzi laten zien dat we wel daadwerkelijk rouwen. Misschien is dat genoeg om je probleem op te lossen?' Lucas wilde eigenlijk het liefst buiten het bereik van de paparazzi blijven, maar hier konden ze niet bijster veel doen om het probleem van zijn zus op te lossen. Hij wilde inderdaad niet dat foto's die hun imago konden schaden ook nog kopzorgen moesten zijn voor hen en hun ouders. Niet dat Lucas zich nou bijzonder druk maakte om zijn imago, maar hij wist dat Addie dit wel deed.

[ bericht aangepast op 14 juli 2021 - 0:01 ]

---

Beaufort keek zijn vader uitdagend aan toen hij waarschuwend zijn naam uitsprak. Kennelijk werden grappen over slapen in politiecellen niet gewaardeerd nu opa vermoord was. Oude zuurpruim dat het af en toe ook was. Juist in tijden als deze moesten zulke grappen gemaakt worden, anders werd dit huis helemaal een treurige bedoeling. De daaropvolgende opmerkingen maakten de sfeer tussen vader en zoon niet veel beter. Het was duidelijk dat Harrison geraakt werd door Beau’s harde woorden, zelfs al was de man goed in zijn emoties verbergen. Beau kende hem inmiddels al drieëntwintig jaren en herkende de veranderende houding. Hij zuchtte zachtjes, ging hier later wel zijn excuses voor aanbieden. Misschien moest hij ook wel minder hard zijn voor zijn vader, gezien de situatie op dit moment.       Met zijn ogen gefocust op zijn telefoon luisterde Beau het gesprek russen zijn vader en detective King af. Zolang er geen aandacht op hemzelf gevestigd werd, kon hij zijn vlinders onder controle houden en Jason’s aanwezigheid negeren. Ondertussen stuurde hij Linnea een aantal berichtjes terug. Licht rolde Beau met zijn ogen toen zijn vader opschepte over zijn werk. Nergens anders was de man zo trots op. Behalve dan misschien zijn kinderen. Zijn vader mocht er namelijk écht niet achterkomen dat hij op King viel, op een man. Helaas was Beau’s onzichtbaarheid slechts van korte duur, omdat zijn vader het niet kon laten over hem op te scheppen. Zijn ogen scheurden zich van zijn telefoon af, waar op dit moment een chat met een van Beau’s klasgenoten open stond.       Beau’s eerlijke antwoord dat hij Jason al kende van het politiebureau leek zijn vader niet te waarderen. Ergens begrijpelijk, maar aan de andere kant: het was niet alsof dit geheime informatie was, iets wat Beau in de problemen kon brengen als het uit kwam. Jason was immers de agent die hem regelmatig arresteerde en overhoorde. Hij wist allang van Beau’s vele nachtelijke avontuurtjes in de cel. Had hem er vaak genoeg naartoe gebracht, zelfs. Een ongemakkelijke glimlach verscheen op zijn lippen. “Ja, jij houdt mij ook bezig,” mompelde hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen een van de andere mannen in de ruimte. Beau's wangen kleurden tegen zijn wil rood zodra hij zich realiseerde hoe deze opmerking opgevat kon worden. Hij hoopte maar dat niemand het had gehoord. De jongen forceerde zichzelf zowel Harrison als Jason aan te kijken. Oh wat zou hij graag zichzelf het raam uitgooien op dit moment.       ”Het is niet mijn schuld dat mensen zich tijdens het uitgaan niet kunnen gedragen. Als je ruzie zoekt met mij, krijg je het ook,” zei Beau in reactie op Jason’s opmerking, terwijl hij zijn schouders ophaalde. Het zou de detective inmiddels wel bekend in de oren moeten klinken, aangezien hij het vaak genoeg had gezegd. Wel ontweek Beau bewust de blik van zijn vader, daar hij de opmerking waarschijnlijk minder zou waarderen. Bij Jason’s volgende opmerking stopte zijn hart even met werken. Wilde hij hiermee zeggen dat Beau verdacht werd van een moord die hij niet had gepleegd? Dit gesprek ging volledig de verkeerde kant op. “Ja, natuurlijk blijft het bij korte bezoekjes.” Beau rolde even met zijn schouders, niet goed wetend hoe hij zichzelf nu moest positioneren.       Gelukkig had hij de focus van het gesprek snel weer op de detective en zijn vader gelegd. De strenge blikken van Harrison en de vervelende vragen van King lieten hem ongemakkelijk voelen. De twee kenden elkaar van werk, niet erg verrassend. Blijkbaar hadden ze een aantal keer aan dezelfde zaken gewerkt. “Oh, dus jullie hebben een positieve band met elkaar? Dat is.. Fijn,” zei Beau, niet goed wetend welke woorden hij moest gebruiken. Hij keek kort naar zijn vader, die klonk alsof hij detective King ergens voor waarschuwde. Een van zijn wenkbrauwen ging vragend omhoog. Hij durfde wel. Beau hield zich er maar buiten, hij had namelijk al veel te veel ongewenste aandacht op hem gehad. Zelfs Jason aankijken zou op dit moment al fout gaan.       Bij Jason’s condoleance hield de jongen zich dan ook stil. Niet omdat hij verdacht was, zelfs al leek het nu wel zo, maar omdat hij de detective niet kon aankijken. Het lukte hem niet. Zijn maag sloeg al meer dan genoeg op hol door het feit dat ze in dezelfde ruimte stonden. Hij klaarde zijn keel kort en bleef intens naar zijn telefoon staren. Slechts toen Jason overging op het uit de weg ruimen van de irritante paparazzi en media, keek Beau weer van zijn telefoon op. “Het zou op zich wel prettig zijn als ze van ons landgoed zouden verdwijnen. Ik wil graag naar buiten kunnen zonder een camera in mijn smoel te krijgen,” zei hij op neutrale toon, ondanks dat de zenuwen door zijn lijf aan het gieren waren. Kort keek Beau de detective aan, waarna hij zich weer op Harrison richtte. Als Jason toch eens zou weten wat hij met Beau deed.       ”Waarom dat?” vroeg Beau aan zijn vader, nadat hij aangegeven had in privé met hem te willen praten, de pijn in zijn buik nu door paniek. Dit kon alleen maar problemen betekenen en daar had Beau absoluut geen zin in op dit moment. De strenge blik in Harrison’s ogen maakte hem alleen maar banger. Zijn gedachten dwaalden af aan de tijd toen Karen er nog was. Op een paar onhandige opmerkingen na had Beau toch niks fout gedaan? Hij stuurde snel wat berichtjes naar random mensen. “Lin vraagt of ik haar wil opzoeken, dus ik spreek je later wel pap,” zei Beau uiteindelijk, een slappe poging om weg te komen. Zijn telefoon stopte hij in zijn kontzak, waarna hij zijn voeten naar de deur verplaatste.       “Ik wens je een spoedig en snel onderzoek, Jason,” zei Beau tegen de detective, terwijl hij haastig de deur probeerde open te maken, wat hem daardoor niet lukte. Pain In The Ass Met papa gaat het goed. Hij doet vooral vervelend. Maakt zich onnodig zorgen om je.

[ bericht aangepast op 14 juli 2021 - 13:21 ]

---

That is a perfect copy of reality.

---

“Je weet dat het gevaarlijk voor je is om zulke dingen tegen me te zeggen.” fluisterde Tony in haar oor. Een aangename rilling gleed over haar rug. Zijn stem in haar oor deden de haren in haar nek overeind doen staan en kippenvel verspreidde zich over haar hele lichaam. Ze lachte zachtjes en klemde haar benen om zijn middel. “Het was slim van je om vandaag een rokje aan te trekken.” Humde Tony verder, waarna hij zijn rechterhand onder haar rokje liet glijden. Met zijn linkerhand bedekte hij haar mond. Meadow’s ogen werden ietsjes groter en vragend keek ze hem aan. Maar als snel viel het kwartje en begreep ze waarom Tony dat deed. They used to be a little bit too loud. Ze moesten nu meer dan ooit te voren stiller zijn om niet betrapt te worden. Wat het alleen maar spannender maakte. Ze voelde hoe hij zijn lippen kort in haar nek drukte en genietend sloot ze haar ogen. Ze had zoveel zin in hem. Zonder waarschuwing voelde ze hoe hij haar string ruw opzij trok. Gelukkig lag zijn hand nog steeds op haar mond, want een klein gilletje ontsnapte aan haar lippen. Deels van schrik en deels van opwinding. Uit zijn achterzak haalde hij een condoom. “Dit is precies wat ik in gedachte had.” Fluisterde hij en maakte zijn broek los. .... Hijgend liet Tony zijn hand van Meadow’s mond glijden en kuste haar lippen. “Wat zou ik zonder jou moeten, babygirl.” fluisterde hij glimlachend. Ze glimlachte tegen zijn lippen aan en drukte kort een kus op zijn mond. Ze vlijde zich tegen hem aan en bleven voor even zo liggen nahijgen, waarna Tony opstond en naar de hoek van de kamer liep. Meadow bleef op de bank liggen en volgde hem met haar ogen. Ze zag hoe hij een lege Lays zak uit de prullenbak viste om daar vervolgens het gebruikte condoom in te dumpen. Vervolgens maakte hij de chipszak weer dicht en gooide het opnieuw weg. Hij draaide zich om en zijn ogen vonden die van haar. “Ben je zenuwachtig om zo naar beneden te gaan?” Vroeg hij terwijl hij zijn broek dichtmaakte. Ze ging rechtop zitten. “Nee,” antwoordde ze eerlijk, maar of ze er zin in had was een tweede. Beneden betekende geen contact met Tony. Daarnaast moest ze beneden aanzien hoe hij samen was met Jazmin en dat zag ze niet graag. Delen was niets voor haar. Ze bleef liever hier, waar het alleen hun twee en niemand anders was. “Jij wel?” vroeg ze hem. Hij nam een gretige slok van zijn whiskey, schoof het gordijn iets opzij en keek naar buiten. Meadow stond op van de bank, trok haar rokje recht en pakte haar telefoon van het tafeltje naast de bank. Ze negeerde alle binnengekomen appjes en scrolde meteen naar het gesprek met Linnea. Haar vingers vlogen over het toetsenbord.       “Ga jij eerst naar beneden? Dan wacht ik even vijf minuten om geen argwaan te wekken?” Vroeg ze Tony terwijl ze op keek van haar telefoon. Dat zou het veiligst zijn, want ze mochten niet betrapt worden. Ze liep naar hem toe en gaf hem een laatste kus ter afscheid. Ze hoopte dat ze snel een mogelijkheid hadden om weer even alone time samen te hebben, maar met al die detectives beneden zag het daar niet naar uit.

Lin Yes please, where you at?

---

someone out there feels better because you exist

---

---

"Oh baby, I’m a nightmare.”

Nadat Addison op haar vader had getoost, pakte Jack de fles van haar over. “Op pa!” zei hij, waarna ook hij een slok nam. De brunette keek grijnzend toe hoe haar jongere broertje als reactie op de alcohol zijn ogen dicht kneep. Het beurde haar op om te weten dat ze hem nog steeds onder de tafel kon drinken. “Sterk spul,” mompelde Jack waarna Addy grijnsde. “Hmm kinderspel,” haalde ze expres nonchalant haar schouders op. De brunette vond het heerlijk als ze kon bewijzen dat ze ergens beter in was dan haar broers – al was het iets nutteloos zoals drinken. Om haar woorden te bewijzen, had Addy de naar haar uitgestoken fles whiskey opnieuw naar haar lippen gebracht. Gulzig nam ze een te snelle en grote slok waarna ze het uitproestte. Zo veel beter was ze duidelijk niet. “Oke, het is inderdaad erg sterk spul.” Gaf ze lachend toe terwijl ze de wiskey fles op tafel zette en haar mond afveegde. Addison had meegedeeld dat ze binnenkort ook nog even langs de jongens zou gaan waarop Jack aandachtig had geknikt. “Doe rustig aan,” begon hij waarna hij een slok van zijn koffie nam. “de jongens zoeken elkaar vast op als ze het nodig hebben en daarnaast heb jij ook recht op je gevoelens.” De brunette glimlachte. Jack had gelijk. De familie was enorm groot. Er was als je het nodig had altijd wel iemand in de buurt om mee te praten. It was a blessing and a curse at the same time. Bovendien vond ze het fijn dat haar broertje beaamde dat je als ouder ook recht had op je eigen gevoelens. Het liet haar zich iets minder slecht voelen. “Je hebt gelijk ,” gaf ze toe met een dankbare ondertoon. “Ugh–sinds wanneer ben jij zo wijs?” plaagde ze hem waarna ze een slok van haar koffie nam. Het gesprek veranderde door de vraag of Jakob ook van de partij zou zijn. Addy had daar de voor en nadelen hardop van afgewogen. “We zullen het wel zien, anders kun je altijd om een andere detective vragen.” Had Jack haar gerustgesteld. “Ik denk niet dat dat nodig is maar het is in ieder geval wel geruststellend dat die optie er is.” Beaamde ze Jack zijn woorden. Op haar opmerking over hoe onwerkelijk de situatie was, knikte haar broertje instemmend. “Onwerkelijk is het ook. Pa i–,” Een korte stilte viel over de kamer. “was echt een man die het makkelijk tot honderd zou halen.” Een pijnlijke steek drukte op de brunette haar borst bij het besef dat ze nu in de verleden tijd over haar vader moest praten. Ze slikte een brok in haar keel met moeite weg. Één blik was voldoende om te weten dat Jack hetzelfde voelde. “Ja, hij zou op z’n negentigste nog steeds achter ons aan zitten met preken van hier naar Tokio.” Lachte Addy met een ietwat trillerige stem. “Jij en ik allebei. Laten we hopen dat ze snel weg kunnen en niet te ver ons leven ondersteboven keren.” Antwoordde Jack doelend op het gedeelte over de buitenstaanders. Addy knikte. “Ik ben wel benieuwd wat voor geheimen er allemaal boven water komen.” Probeerde ze de situatie wat luchtiger te maken. Ze was oprecht benieuwd wat er allemaal naar de oppervlakte zou komen drijven. Ze wist dat ze zelf redelijk wat geheimen verborgen hield. Het kon niet anders dan dat andere familieleden hetzelfde deden. Ze kende haar eigen vlees en bloed goed genoeg om te weten dat ze soms niet eerlijk waren – ook al had ze geen idee waarom.

Addison had kort getwijfeld of ze haar vraag wel aan haar jongere broer wilde stellen. Ze wilde niet onnodig meer pijn of onrust veroorzaken. Ze had zich echter snel beseft dat onrust en pijn allang in het huis heerste. Haar vraag zou daar weinig aan veranderen of toevoegen. Het zou voor haar persoonlijk zelfs een deel onrust weg nemen als Jack zijn gedachtes met haar zou delen. “Nee,” antwoordde hij echter. De man schudde zijn hoofd en mompelde met een nerveus lachje “fuck. Addy, nee. Ik wil er niet eens aan denken dat degene die dit gedaan heeft hier nog rondloopt tussen iedereen.” Addison had op haar lip gebeten en zichzelf ietwat teleurgesteld terug in haar stoel laten vallen. Ze hoopte op meer. Ze hoopte dat hij eerlijk met haar had durven zijn. Het kon niet dat Jack niemand op z’n minst verdacht vond. Of misschien was hij daar oprecht nog niet mee bezig geweest en was zij de enige met een fucked up brein dat nu al wraak op de dader wilde nemen in plaats van nutteloos te blijven rouwen. “Kom op Jack, niemand wilt eraan denken dat de moordenaar hier nog steeds rondloopt maar het is waarschijnlijk wel de realiteit.” Ze kon maar moeilijk geloven dat een buitenstaander haar vader zou vermoorden middenin hun familiehuis en wilde haar broertje wakker schudden. De dader was duidelijk iemand met toegang tot het huis. Een buitenstaander was niet eens verder dan de gangen gekomen zonder dat iemand hem vreemd had nagekeken of had opgemerkt. “Waarom vraag je dat?” klonk het nieuwsgierig. “Heb jij dan wel vermoedens?” Addy beet op haar lip. Wilde ze dit delen? Jack had zijn kaarten vrijwel niet laten zien, wilde zij haar hand dan wel verspelen? Ook al had ze er totaal geen bewijs voor, ze vertrouwde haar broertje 100 procent. Ze wist zeker dat hij het niet gedaan kon hebben ondanks zijn soms minder stabiele band met hun vader. “Hm, ik heb Neveah nooit vertrouwd. Vind je het niet raar dat een dame jonger dan ik interesse heeft in onze vader? Het klinkt hard maar misschien vond ze het lang genoeg geduurd hebben en wilde ze cashen.” Haar woorden waren fel maar dit kon Jack niet verassen. Addison stond bekend als een dame die fel en bitchy kon zijn alhoewel ze dat nooit was tegen mensen die ze als familie beschouwde. “Bovendien is het ook rare timing dat Heather hier net twee weken werkt en onze vader uit het niets vermoord wordt.” Addison keek bedenkelijk. “Ik weet het ook allemaal helemaal niet zeker hoor. Maar zulke gedachtes spoken wel constant door m’n hoofd. Ik wil gewoon van dit hele gebeuren af zijn.” Zuchtte ze. “Heb je enig idee of ze al zijn begonnen met ondervragen?” klonk het nieuwsgierig vanuit de dame.

[ bericht aangepast op 14 juli 2021 - 21:55 ]