[RPG • 250] Knives out • Speeltopic O1 - Speeltopics

Beau haalde zijn schouders op. Was het een andere situatie? Of hij nou verdacht werd van moord, mishandeling of stoken, uiteindelijk was het allebei een misdrijf waarvoor hij verhoord moest worden. Waar dezelfde soort vragen gesteld werden en waar hij altijd eerlijk op antwoordde. Nog nooit had Beau problemen gehad met de politie, hij was een voorbeeldige jongen. Op het feit dat hij meermaals in een cel had gezeten voor agressieproblemen na, dan. In ieder geval was hij onschuldig en dat moest Jason ook wel weten toch? Beau mocht dan wel enkele keren opgepakt zijn voor het uitdelen van een klap en problematiek hebben met zijn woede, een moord plegen op zijn opa lag niet in zijn aard. Daar was hij te lief voor, te zachtaardig. Of vond Jason dat anders? Zou de man hem als verdachte zien vanwege zijn ‘agressieve’ natuur? “Ik zie niet in hoe dit een andere situatie is dan de keren dat ik aan jouw bureau heb gezeten op het politiebureau?” vroeg Beau ook uiteindelijk aan hem. “Je gaat toch gewoon dezelfde soort persoonlijke vragen stellen, of niet dan?”
      Hij mocht dan wel bezig zijn met Law School, dat betekende niet dat hij wist of er verschillen waren in verhoor afhankelijk van wat de beschuldigingen waren. Een kleine glimlach verscheen op Beau’s lippen toen Jason het huis complimenteerde. Niet dat hij enige invloed had op het interieur van het huis, maar toch voelde het goed om te weten dat de detective de smaak van zijn familie kon waarderen. Dat gaf Beau ideeën voor de inrichting van hun toekomstige huis, mocht dat ooit een werkelijkheid worden. Hij wilde het in ieder geval wel, hoopte dat Jason ook wilde. Zover Beau wist was hij weer een alleenstaande man, met kinderen. Dat tweede was wellicht een minpunt, maar als het lieverds waren, zou Beau vast wel kunnen opwarmen naar ze. In ieder geval waren dat niet problemen waar hij nu over na moest denken, zeker gezien hij op het punt stond verhoord te worden over een moord.
      Beau haalde zijn schouders op bij de vraag of hij mensen had om echt op terug te vallen. Niet echt. Zijn zusje was teveel bezig met dat stomme vriendje van d’r, zijn vader en hem hadden een onstuimige relatie en Valéria moest hij niet. Bij zijn ooms, tante, neefjes en nichtjes voelde Beau zich niet comfortabel genoeg om zijn gevoelens echt te uiten, maar dat hoefde Jason niet te weten. “Op zich, genoeg familieleden van mijn leeftijd om mee te praten, en zo,” antwoordde Beau uiteindelijk, al was het niet helemaal waar. Tot zover zijn claim dat hij altijd de waarheid sprak, hij vond het een beetje jammer van zichzelf. Na deze vraag begon het verhoor echt, waarop Beau direct verklaarde onschuldig te zijn, al geloofde Jason dat natuurlijk niet direct. De man haalde slechts zijn wenkbrauw op.
      Beau snoof zachtjes bij de eerste vraag. Een rustig begin zat er in ieder geval niet in, heel fijn. Toen de detective wat dichter zijn kant op schoof, voelde Beau zich gelijk warmer worden. Hij hoopte maar dat zijn lichaam het allemaal bij zich hield, anders ging het heel ongemakkelijk worden. “Opa en ik waren altijd twee handen op een buik, hij noemde me altijd zijn favoriete kleinzoon,” begon Beau zijn verhaal, terwijl hij met irritatie dacht aan het feit dat Lucas die titel nu met zich droeg. Een Montgomery die er bijna nooit was, totaal onlogische keuze van opa. “Maar ja, verstoringen dus, goed. Enkele maanden geleden vond opa mij in een van de vele kamers, met een jongen van mijn studie, vond hij niet zo leuk. Hij is zo’n gekke, traditionele republikein, totaal verlopen en ouderwets.” Beau rolde even kort met zijn ogen en tikte met zijn vingers tegen zijn knie. Op dit moment wenste hij dat hij een glas water had om uit te drinken, daar zijn keel als schuurpapier aanvoelde.
      “Maar goed, opa flipte helemaal, stripte mij van de titel als favoriete kleinzoon en dreigde mij uit zijn erfenis te zetten. Ik weet niet of je enig idee hebt hoe rijk opa is, maar dat zou me veel geld kosten. Dat kon ik hem natuurlijk niet laten doen, dus we raakten in conflict met elkaar en sindsdien kunnen we elkaar niet luchten,” maakte Beau zijn verhaal af, waarna hij zijn schouders weer ophaalde. Hij likte zijn lippen kort, waarna hij tegen de rug van zijn stoel leunde. “Zoals ik al had gezegd, een eerste klas eikel, dus.” Hij rolde kort met zijn ogen en keek het kantoor rond. Het was weer een ruimte die hij niet herkende. Waarom in godsnaam had opa ook zoveel kantoren nodig? Hij werkte niet eens vanaf huis.
      “Maar kan ik een glas water halen, alsjeblieft? Mijn keel is droog,” vroeg Beau daarna terug aan Jason, terwijl hij wachtte op een wederantwoord van de man op zijn uitleg van hoe de relatie tussen hem en opa was.