[RPG • 250] Knives out • Speeltopic O1 - Speeltopics

• KNIVES OUT • - Geïnspireerd door de gelijknamige film - Hillsborough, California -- De Montgomery familie staat al generaties lang bekend als een steenrijke en vooral invloedrijke familie. Met meerdere miljoenenbedrijven op hun naam en bekende namen in de politiek is het geen wonder dat veel mensen van hen gehoord hebben en bovenal, naar hen opkijken. Wanneer het noodlot in de familie toe slaat, moet het dan ook koste wat het kost geheim gehouden worden. De reputatie van de familie mag nou eenmaal nooit op het spel komen te staan. 3 juni: Het immense landgoed wordt opgeschrikt door een ontdekking. Namelijk die van het lichaam van James Montgomery, het 78-jarige hoofd van de familie. Het einde aan zijn leven veroorzaakt door een enkele messteek door zijn hart. Hoe graag de familie het ook stil wou houden en intern wou oplossen.. Daar was het te laat voor. Een team van detectives stond voor hun neus zonder dat ze zich daarop voor konden bereiden, klaar om de dader te vinden en de zaak op te lossen. Maar het is niet zo makkelijk als het lijkt, het te vinden bewijs is gering en werkelijk iedereen op het landgoed lijkt een motief te hebben. Daarnaast lijkt het erop dat er steeds meer geheimen naar boven komen naarmate ze langer met de zaak bezig zijn, en dat ze ook zelf steeds meer verstrengeld raken met de familie. De Montgomeries doen er alles aan om hun status te behouden, de detectives doen er alles aan om achter de waarheid te komen. Maar wie zal uiteindelijk echt krijgen wat ze willen, en wat moet het kosten?

---

• PERSONAGES •

The family Sons & daughters of James sr. • Charlotte Liv Montgomery - 26 - 1.5 - Isolophilia • Addison Ella Montgomery - 42 - 1.8 - Enjoy_20 • James Clarence Montgomery - 38 - 1.5 - Epione • Harrison Bartholomew Montgomery - 47 - 1.5 - Raccoon • Anthony Christopher Montgomery - 30 - 1.4 - calice • Sebastian Aubrey Montgomery - 44 - 1.7 - Amren Grandsons & granddaughters of James sr. • Cristine Davinia Montgomery - 17 - 1.7 - Veda • Adelaide Vivica Montgomery - 20 - 1.7 - Epione • Olivia Rosaline Montgomery-Kovalenko - 22 - 1.7 - Reeses • Meadow Isadora Montgomery - 20 - 1.7 - Iotte • Margaret Billie Felicia Leneghan - 21 - 1.8 - deangelis • Linnea Tamires Montgomery - 21 - 1.8 - Morrigann • Beaufort Jesse Montgomery - 23 - 1.5 - Amren • Lucas Maksim Montgomery - 20 - 1.7 -Helvar • Alexander Sebastian Montgomery - 18 - 1.8 - Epione Partners • Jazmín Sofía Reyes - 25 - 1.4 - Niragi • Valeria Cinta Jiménez - 33 - 1.3 - Veda • Neveah Verónica Charlize Montgomery - 29 - 1.6 - deangelis • Nadiya Kateryna Montgomery-Kovalenko - 42 - 1.7 - Morrigann • Marek Tomás Novotný - 23 - 1.5 - Everglow Staff • Evelyn Finley Gardner - 28 - 1.6 - Raccoon • Heather Katherine Hayes - 23 - 1.8 - Raccoon • Linley Blake - 23 - 1.8 - Rionach • Maxwell John Anderson - 55 - 1.7 - Niragi Detectives • Jason Benjamin King - 34 - 1.3 - Niragi • Fyodor Aleksej Orlov - 32 - 1.4 -Helvar • Bexley Hemera MacGavin - 26 - 1.5 - Veda • Elena Blackbourne - 29 - 1.5 -Morrigann

---

• REGELS • • Minimaal 250 woorden per post • Reageer minimaal een keer per week, als dit echt niet kan geef het dan gerust door • We sluiten niemand buiten! • Drama in de RPG zelf is prima, maar vecht het OOC maar uit in privé • OOC in het praattopic • 16+ is uiteraard toegestaan, maar geef het aan bovenaan je post • Niemand is perfect! • Be creative • Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

---

[ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 15:37 ]

---

El Diablo.

I need a stronger word than ‘fuck’ in my life

twentynine • outfit (less lowcut blouse and different shoes) • with jakob • on the driveway

---

Jakob, eikel dat het is, was natuurlijk zelf naar haar keuken gelopen om koffie te pakken. Ze had de hele meuk weg moeten tyfen, maar voedselverspilling was niet haar ding. Dan liever dat het in Jakob’s maag terecht kwam. Later zou hij zijn karma nog wel krijgen, wanneer ze klaar zijn met de nieuwe moordzaak. Haar oude mentor leek de familie al te kennen. Het was nog maar de vraag of dat een goed of slecht ding was. “Dame, je krijgt in de ochtend altijd een rapportage met alle betrokkenen, heb je die niet gelezen?” momperde Jakob. Ze zou graag een ochtendhumeur de schuld geven van zijn knorrige gedrag, ware het niet dat het al ‘s middags was.       Defensief hield Lena haar handen omhoog. “Hey, ik weet pas hooguit anderhalfuur dat ik hier heen moest, zou eerst gewoon naar kantoor komen. Ik zou willen dat ik zo snel kon lezen, zou een hoop tijd besparen.” Als een ware gentleman stapte Jakob uit, liep hij om de auto heen en opende hij haar deur. Beetje oubollig voor haar smaak, maar wel schattig. Ze trok lichtelijk een wenkbrauw op terwijl ze uitstapte en sloot overdreven voorzichtig de deur. Het was al te vaak voorgekomen dat ze een uitbrander van hem kreeg voor het te hard dicht gooien van zijn autodeuren. Misschien dat ze hem aan het einde van de dag wel zover kreeg dat zij terug mocht rijden. Ooit zou hij toegeven. Voor het rijden in auto kon ze wel even geduld hebben. “Zie je, zo moeilijk is het niet om lief te zijn.” Lena gaf hem een klopje op zijn schouder.       ”Alle familieleden die in en rondom het huis waren de afgelopen 24 uur en al het personeel. Reken maar op ongeveer 25 man, het ligt er ook aan hoeveel personeel er aanwezig was.” Dat verklaarde de zeer dikke stapel aan papieren. Voor even dacht ze dat Jakob een grapje maakte.       ”Ik had meer koffie moeten maken,” murmelde ze. Hopelijk waren er een paar met een waterdicht alibi, dat zou gelijk al wat kandidaten schelen. “Dit gaan een paar lange dagen worden, of niet?” De Tinder-date die ze voor de volgende dag gepland had kon ze beter alvast afzeggen, vermoeiend. “Hebben we al een plan van aanpak?” Ze ging er vanuit dat Jakob de hoofddetective was op deze zaak, zoals hij wel vaker vast.       Haar ogen gleden over enorme gebouw. Bijna alle gordijnen waren open, behalve die bij een raam op de tweede verdieping. Alsof je het over de duivel had, gingen de gordijnen op dat moment open. Een bekend gezicht kwam te voorschijn. Tony. Die jongen had duidelijk niet gelogen met al zijn praatjes. Bescheidenheid was absoluut niet een van zijn sterke punten. Voor zo ver ze kon zien zag hij er niet heel overstuur uit. Verdacht, maar verdriet deed ook vreemde dingen met mensen. Lena stak haar hand op naar Tony en keerde zich terug naar Jakob. “Schijnbaar ken ik ook iemand?” Ze haalde haar schouders op. “Tijd om naar binnen te gaan? Volgens mij is dat Fyodor’s auto, dus hij en Bex zullen er ook al wel zijn.”

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

HEATHER KATHERINE HAYES

---

Ik stond iets op mijn tippen en tuurde mee over Max zijn schouder hoe hij de beslagen spiegel iets schoonveegde, vervolgens kamde hij zijn donkere haren naar achter, ik had het altijd fascinerend gevonden hoe de enkele zilveren lokken zijn haar lieten glazen, het salt & pepper stond hem geweldig. Ik ging ook net beginnen met mijn blondgekleurde lokken te doorkammen met mijn vingers toen Maxie zich naar me toe draaide. ''Oh princess..''Vragend keek ik op naar de grote man, waarbij mijn huid al teder gestreeld werd door zijn warme handen. Mijn blauwe kijkers richtten zich weer op de knappe verschijning en zijn vingers onder mijn kin vroegen ook niets anders dan dat. ''Wie had het over een fictief tripje? Ik ben een man van mijn woord niet?'' zijn zwoele grijns zorgde voor vlinders in mijn onderbuik en een zachte "Meen je dat?" ging als een dromerige zucht over mijn lippen. Ik sloot mijn ogen kort toen hij een verderlicht kusje op mijn slaap drukte en sloeg zijn armen om me heen, waar ik dan ook gretig in mee ging door mijn hoofd tegen zijn gespierde borstkas te laten rusten. "Oh Maxie." zuchtte ik duidelijk in de zevende hemel.
''Je krijgt alles wat je wil, ik beloof het.'' hoorde ik hem nog fluisteren, het liefst bleef ik zo de hele dag in zijn armen liggen maar een laatste kus op mijn voorhoofd was het teken dat dit helaas niet kon. "Waar heb ik jou toch aan verdient?" gniffelde ik zacht. Ik voelde me zo geliefd in zijn bijzijn, net alsof ik al jaren bij hem hoorde, alsof hij me al zo goed kende .
Ik liet met lichte tegenzin de man ook los en ontdeed me van mijn handdoek, wetende dat Maxwell zou kijken, liep ik ook extra sexy naar mijn kleren toe en boog me uitdagend om deze op te rapen. Zelf had ik geen energie meer voor een derde ronde, maar ik mocht de man toch nog altijd lichtelijk plagen, niet? Ik gleed in mijn kleren en knoopte mijn bloesje nu ook dicht, de zwarte kanten bh genoeg bedekkend om er deftig uit te zien en de knoopjes ook niet helemaal dicht knopend dat ik zou stikken in het werkuniform.

Ik kwam naast Maxie staan om mijn haren nu ook wat deftig te krijgen toen ik de blik in zijn donkere ogen zag veranderen. ''Dit wordt nog wat..'' mompel de hij , waardoor ik hem even vragend aankeek. ''Als een van hen je oncomfortabel maakt moet je het laten weten, dan zorg ik ervoor. Begrepen?'' Max keek me nu met een serieuze blik aan waardoor ik even mijn ogen knipperde en na enkele seconden viel het kwartje. "Oh..." kwam er zacht over mijn lippen, ik wende mijn blik weer af van Max en keek naar mijn spiegelbeeld. Het liefst had ik deze ochtend uit mijn geheugen gewist, was ik niet gaan aankloppen bij Mr.Montgomery Sr. Het voelde ergens als een vreemde horrorfilm, maar waar ik nu in betrokken was als actrice die van niets wist. Ergens wou ik het liefst dat er nog iemand om het hokeje kwam en zou zeggen 'gefopt!' maar... Zoveel bloed... dat kon je volgensmij niet nabootsen... "- alles tegen je willen gebruiken, het zijn ratten.. Soms is het beter om niks te zeggen en de advocaten het werk te laten doen. Oké?'' Ik knipperde afwezig , ik had de helft van wat Max me vertelde niet meegekregen waardoor ik iets afwezig knikte. De man liet zijn handen echter over mijn gezicht strijken waardoor ik verplicht was hem weer aan te kijken, mijn blik stond terug triest. Oh wat wilde ik nu zo graag in Parijs met hem zijn. ''Ik weet dat je niks hebt gedaan darling, maar zaken als dit willen ze zo snel mogelijk opgelost hebben en ze pakken alles wat ze kunnen om iemand aan te wijzen. Het maakt die ratten niet uit of je onschuldig bent, alleen dat ze weer een 'opgeloste zaak' op hun naam mogen zetten. Onthoud dat alsjeblieft..'' zijn donkere poelen priemde zich in de mijne en hoewel ik wel iets wilde zeggen, geluid kwam niet uit mijn keel. "I-ik ehm, ik zal mijn best doen." sprak ik zacht. De Montgomery's waren niet blij geweest dat ik eerst de hulpdiensten had gebeld zonder hun toestemming en waarom wist ik nog steeds niet, maar het boezemde angst in. Zeker nu Maxwell de politie ratten noemde.
Het deed me denken aan mijn vader die ook geroepen had tegen de politie, schreeuwend dat zijn vrouw niet zomaar weggelopen was, maar ik herinnerde me enkel een politieman die me een lolly aanbood en zei dat alles goed kwam. Zou het nu ook goed komen? "Max?" vroeg ik zacht, mijn handen naar die van hem brengend die nog steeds op mijn wang rustten. "W-Waarom mocht ik de politie niet bellen? Deze ochtend toen ik... Mr.Mongomery vond?' vroeg ik hem zacht, nog steeds niet echt begrijpend waarom de man zo tegen de autoriteiten was.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

I might be a fragile little flower but I'll kick your ass

twentyone • with marek, val & eve • kitchens

---

Het idee dat er detectives kwamen om de hele familie te ondervragen zat haar absoluut niet lekker. Niet zo zeer omdat ze de politie niet vertrouwde, want dat deed ze wel, maar om de onderliggende betekenis: dat iemand van de familie opa vermoord had. Hoevaak ze in gedachten ook bij elk familielid langs ging, van niemand kon ze het voorstellen dat ze tot zoiets instaat konden zijn. Haar hoop was nog altijd dat het een inbreker of iemand anders was, maar tot nu toe leek er niks gestolen te zijn. Het makkelijkste zou zijn om nu afleiding te zoeken, zover dat kon zolang ze hier opgesloten zaten. Voor haar neefje en nichtjes die overal op de wereld gewoond hadden moest deze opsluiting al helemaal moeizaam zijn.       ”Ze redden het wel op de zaak zonder mij, bovendien is dat niet belangrijk nu. Ik ben veel liever nu bij jou.” Een bezorgde uitdrukking stond op zijn gezicht.       Lin gaf Marek een zwakke glimlach en kneep zachtjes in zijn hand. “Als je wel echt moet gaan, moet je het zeggen, okay? Misschien dat papa iets kan regelen.” Van hem kon ze het ook niet voorstellen dat hij hier rustig kon zitten. Hij stond bekend als een workaholic. “En anders kun je misschien iets vanuit hier doen? We hebben genoeg ruimtes hier om bezig te gaan.” Haar ambitieuze familie kennende zouden meer dat gaan doen.       Hand in hand in liepen ze richting de enorme keukens. Evelyn moest er een enorme taak aan hebben om de hele familie te voeden voor zoveel dagen. Het was voor haar altijd weer een wonder hoe de kokin zoveel eten op tafel kreeg. In de keuken troffen ze echter niet altijd Evelyn, maar ook Val, die er bleek uitzag, met nog tranen op haar wangen. Het stond in contrast met etensgeuren die de keuken vulden. Evelyn stond vlakbij Val. Lin was blij voor haar zo goed als stiefmoeder dat ze Evelyn als goede vriendin had.       ”Gaat alles goed?” vroeg ze verontrust, terwijl ze Marek’s hand losliet en op Val afstapte. “Moet ik papa halen?” Ondanks dat Val nu al vijf jaar tot de familie behoorde, had ze de dame nog niet eerder zo gezien. Lin dacht alcohol te ruiken, maar schoof dit af op het eten waar Eve meebezig was. Voorzichtig legde ze haar hand op Val’s rug. “Kunnen Marek en ik helpen met iets?” Ze was haast alweer vergeten waarvoor ze hier gekomen waren. Het bleef altijd lichtelijk ongemakkelijk om Evelyn om dingen te vragen, ook al was ze daarvoor aangenomen. “Evelyn? Zou je, eh, u, zo iets te eten willen maken voor Marek? We hebben nog niet ontbeten.” Bobo Papa is altijd vervelend. Als hij dat kindertuigje maar in de kast laat liggen… Val is ziek, ben je nog bij papa? Do Keuken met Marek! Jij drukke ochtend? Appen met je secret lover? Heb je nog niet gezien vandaag :c

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

"Ben je zenuwachtig om zo naar beneden te gaan?” Bekommerde Anthony zich om Meadow. Nadat hij zijn broek had dicht gemaakt liep hij naar het raam van de ruimte toe. “Nee.” zei Meadow. “Jij wel?” Tony schudde zijn hoofd. “Ik heb niets te verbergen.” Langzaam schoof hij de gordijnen aan de kant. De oprijlaan lag er minder vredig bij dan op de meeste dagen. De auto’s van de detectives waren een doorn in Tony zijn oog. Die vreemdelingen hadden niets te zoeken hier. Dit was hun familie, ze zouden intern moeten oplossen wat er was gebeurd. Buitenstaanders hadden er niets mee te maken. Hij twijfelde er niet aan dat zijn broers Harrison, Jack, Seb en zijn zus Addie daar precies hetzelfde over dachten. Misschien zouden ze de koppen nog bij elkaar kunnen steken en met een oplossing voor het 'detectives' probleem kunnen komen. Alles was beter dan die slangen in hun nest laten. Beneden stapte een oude bekende uit een van de auto’s: Elena Blackbourne. Dat was nog eens een prettige verrassing. Tony kende Elena van college, waar ze een vriendschap op hadden gebouwd. Nog niet heel lang geleden was hij haar voor het eerst weer tegen gekomen in de bar van Jazmín en nu stond ze hier, op zijn landgoed. Tony glimlachte en stak vriendelijk een hand naar haar op. Elena keek omhoog en hun ogen ontmoeten elkaar. Ze zwaaide en vervolgde haar weg naar de voordeur. Dit kon nog wel eens interessant worden. Tony draaide zich om en sloot de gordijnen opnieuw. “Op jou na dan.” vervolgde hij zijn zin en glimlachte naar Meadow. Zij was zijn grootste geheim. Op zijn questionable side job na dan. “Ga jij eerst naar beneden?” Stelde ze voor. “Dan wacht ik even vijf minuten om geen argwaan te wekken?” Ze had haar telefoon in haar handen. De telefoon waar Tony haar maar wat graag mee in de gaten hield. “Wat ben je ook slim.” Maar Tony keek argwanend naar de telefoon in Meadow haar handen. Met wie was ze op dit moment aan het appen? Het meisje stond op, liep naar hem toe en gaf hem een kus. Tony pakte Meadow haar hand vast. “Geen woord over ons, oké?” zijn stem was lichtelijk dwingend. “Ook niet over gisteravond.” Voegde hij eraan toe, kuste haar en liep de kamer uit. Kort dook hij een van de vele badkamers van het landgoed in om zichzelf op te frissen. Hij waste zijn handen, poetste zijn tanden en spoot nieuwe parfum op. Hij kon het zich niet permitteren om naar een andere vrouw te ruiken. Vliegensvlug controleerde hij zichzelf in de spiegel, maar ontdekte geen onregelmatigheden. Nergens lipstick, nergens een zuigzoen, hij zag er perfecty normal uit. Tony draaide de kraan dicht en verliet de badkamer. Het werd tijd om zijn andere vriendin op te zoeken. Waar zou Jazmín kunnen zijn? Hopelijk nog niet met de detectives, want hij wou zijn verloofde in bescherming nemen en samen de buitenstaanders te woord staan. Het was voor hem simpel weg geen optie om haar dat alleen te laten doen. De moeder van zijn kind verdiende alle bescherming die hij haar maar kon geven. Bij hun slaapkamer aangekomen klopte Tony twee keer op de deur, voordat hij naar binnen ging. Jazmín aaide een slapende Isabella over haar schattige krulletjes. Haar blik stond op het raam gericht. Ze was prachtig gekleed in een volledig witte outfit, welke afstak tegen haar licht getinte huid. ”Hee.” Fluisterde Tony terwijl hij de kamer binnen stapte en stilletjes de deur weer achter zich sloot. “Dus hier zijn mijn twee favoriete vrouwen op de wereld.” Zolang Jazmín, Isabella en Meadow maar niets overkwam, mocht de rest van de wereld vergaan. Tony omhelsde Jazmín stevig. “Ik heb je gemist.” zei hij, ondanks dat hij haar eerder die dag nog had gezien. “Hoe is het jou? En met ons kleine meisje?” Tony keek naar Isabella. Tranen prikten achter zijn ogen. Dat effect had zijn dochter nog altijd op hem. Hij vond het zo moeilijk te bevatten dat Jazmín en hij dat kleine wondertje hadden gemaakt. “Denk je dat ze iets doorheeft? Van wat er allemaal gaande is?” vroeg hij bezorgd aan zijn verloofde. Dit hele incident mocht Isabella niet schaden. Anthony had zich voorgenomen om betere vader voor zijn tweede dochter te zijn. Hij zou er alles aan doen om haar gelukkig te zien opgroeien. Dit hele drama met zijn vader mocht daar geen verandering in brengen.

---

[ bericht aangepast op 15 juli 2021 - 13:48 ]

---

Het werd al vrij snel duidelijk in wat voor humeur Crissy was. Het ging een lange dag worden. Of waarschijnlijk: lange dagen. Nadi hoopte van harte dat geen van haar kinderen ook maar iets te maken had met de dood van James Sr. Het zou niet verkeerd zijn om samen met Seb met al hun kinderen te praten en als er wel iets mis was, dan konden ze Harrison inschakelen. Goddank konden ze zelf bij Crissy’s verhoor aanwezig zijn, dat gesprek was anders niet goedgekomen. Seb was in elk geval de gehele avond bij haar geweest en stond haar bij in haar woorden, die compleet verkeerd vielen bij hun jongste dochter. Wat een verrassing.       “Ja? Ben je klaar? Oké mooi. Nou, ik ga eens disrespectvol zitten te wezen. Aangezien je me net zelf toestemming hebt gegeven.” Crissy liep met een grote boog om haar en Seb heen. “En nee, je stoorde helemaal niet. Je was gewoon nog een gezellige persoonlijkheid die deze dag nóg gezelliger kwam maken,” vervolgde ze tegen Olivia. “Hebben jullie er ooit bij stil gestaan dat ik verdriet op een andere manier verwerk? Vast niet. Het enige dat jullie zien is een dochter die niet geïnteresseerd is in de familie. En als dat is wat jullie willen zien, prima. Ik hou je niet tegen. Nou, Sayōnara.”       Ze moest toegeven dat haar dochter gelijk had: iedereen verwerkt dingen op een andere manier. Ze wist echter ook dat Crissy een herrieschopper was en dat ze zelfs op een dag als deze in de problemen zou komen. De enige die verantwoordelijk was die dit beeld had gecreeerd was Crissy zelf. Een groot fan van James Sr. was Nadi zelf ook niet, maar Crissy kon op zijn minst een beetje respect tonen en in het huis blijven, al was het alleen maar voor Seb. Naast haar slaagde haar man er niet in om een weerwoord te geven. Haar eigen opgebouwde muur brak bij de emoties in zijn stem. Seb verliet de ruimte en voordat Nadi haar dochters kon waarschuwen om even uit de buurt van hun vader te blijven, was Olivia al achter hem aan verdwenen.       “Crissy,” zuchtte ze vermoeid, terwijl ze over haar slapen wreef. “Als je niks fatsoenlijks hebt om te zeggen tegen je vader, blijf dan alsjeblieft gewoon hier,” meldde Nadi aan Crissy. Zo niet, dan kon hun jongste gezinslid rekenen op huisarrest voor de rest van de zomervakantie. “Of de dood van je opa nou wat met je doet of niet, het blijft de vader van je eigen vader. Vergeet dat niet.” Haar woorden waren waarschijnlijks tegen dovemansoren gericht. Zonder verdere aarzeling liep ze achter Seb en Olivia aan. Ze ving nog net de woorden op die Olivia tegen Seb zei. Het was duidelijk dat beide kinderen nog veel te leren hadden. “Olivia,” begon ze, terwijl ze zich naast Seb voegde en zijn hand vastpakte. “We zijn je zeker een uitleg verschuldigd, maar ik hoop toch echt dat je je beseft dat dit niet bepaald het moment is om hier over te praten.” Dit maakte ook duidelijk dat ze voorlopig hun kinderen absoluut niet konden vertellen over Seb’s diagnose. “We gaan hier later over praten, maar niet nu.”

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

JAKOB FINCH /̵͇̿̿/'̿̿ ̿̿ ̿̿ Detctive Finch | Elena, Fyodor, Bexley & Alec | hallway

Elena verliet sierlijk de auto en deed de deur voorzichtig dicht. Goh, had de preek van de vorige keer toch nog geholpen. Die dame kon toch met deuren smijten.       'Zie je, zo moeilijk is het niet om lief te zijn.' Zei ze terwijl ze een klopje op jakob's schouder gaf, waardoor hij met zijn ogen rolde.       'Alle familieleden die in en rondom het huis waren de afgelopen 24 uur en al het personeel. Reken maar op ongeveer 25 man, het ligt er ook aan hoeveel personeel er aanwezig was.' Vertelde Jakob, waardoor er een verslagen blik op Elena's gezicht stond, ze had er overduidelijk nu al geen zin meer in.       'Ik had meer koffie moeten maken, dit gaan een paar lange dagen worden, of niet?' Bevestigde ze Jakob's gedachten.       'Hebben we al een plan van aanpak?' Vroeg Elena vervolgens, waarop Jakob knikte.       'Jazeker, met zo'n grote familie en zo veel potentiële verdachten lijkt het me heel belangrijk om eerst iedereen individueel te spreken, voordat de verhalen op elkaar af worden gestemd, het liefst zo snel mogelijk. We zijn met aardig wat detectives, als het goed is, dus het moet prima te verdelen zijn.' Vertelde hij terwijl hij zijn auto op slot deed en richting de deur van de villa liep. Elena bekeek het huis en leek iets te hebben gezien, of eerder iemand.       'Schijnbaar ken ik ook iemand?' Zei ze. 'Tijd om naar binnen te gaan? Volgens mij is dat Fyodor’s auto, dus hij en Bex zullen er ook al wel zijn.'       'Goed plan. Laten we eens even kijken wat de situatie momenteel is,' zei hij terwijl hij op de deur klopte. Na enkele seconden werd de deur al geopend door Alexander.       'Dag Alexander, goed je te zien, ik wou dat het onder betere omstandigheden was.' Sprak hij kalmpjes. Achter hem zag hij de twee andere detectives al staan, waar hij even snel naar knikte.       'Mijn condoleances,' zei hij nog terwijl hij zacht zijn hand op de schouder van de jongen liet rusten voor enkele seconden. Jakob keek even naar Elena en liep vervolgens het huis binnen, richting de collega's Fyodor en Bexley.

[ bericht aangepast op 15 juli 2021 - 19:12 ]

---

- thank you for existing -

From: Alexander the great In de hal, Lekker duidelijke taal Alec, we hebben maar twintig hallen in dit huis. Nathan ging even met zijn handen door zijn haar en besloot toch uit bed te gaan en zichzelf weer bij elkaar te rapen. Zijn maag stond nog steeds op scherp en de misselijkheid maakte hem bleek, maar hij kon ook niet de hele dag op zijn kamer blijven janken. Hij trok een coltrui en een sweatsuit uit de kast en hees zichzelf na een warme douche in de outfit. Hij had geen zin in formele kleding vandaag, hij voelde zich al slecht genoeg, een strakke pantalon maakte dat vast niet beter. Na wat deodorant en een paar pufjes one million in zijn hals verliet hij zijn kamer en ging hij richting de grootste hal in het huis, waar hij Alec dacht te vinden. Zodra hij in de hal kwam zag hij meer mensen dan alleen Alec, waardoor hij even op een afstandje bleef staan. Detectives. Hij herkende Jakob, een ex van Addy. De andere drie herkende hij niet.       'Ik wist niet dat we bezoek zouden krijgen,' kwam er dan ook zwakjes uit terwijl hij zich naast Alec voegde.

𝑵𝑨𝑻𝑯𝑨𝑵 𝑴𝑶𝑵𝑻𝑮𝑶𝑴𝑶𝑹𝒀 messed up | hallway | detectives & alec | outfit

---

- thank you for existing -

Met mijn hoofd in mijn handen probeerde ik wijs te worden uit de gehele situatie. Het bekende schuldgevoel wat ik kreeg na zo’n moment als deze, na het drinken van teveel sterke drank om de stress de baas te blijven, dreigde me te overweldigen. Gelukkig kon ik rekenen op mijn goede vriendin Evelyn die liefdevol de wasbak uit spoelde.       Gedwee deed ik van ze van me vroeg – mijn hakken uit. Ik schoof deze met mijn voet iets naar de zijkant. “Ik ben het gewend,” zei ik terwijl er een piepklein lachje doorschemerde op mijn gezicht. Een lachje dat algauw overschaduwd werd door de vele zorgen die mijn hoofd binnendrongen. Evelyn was de enige aan wie ik durfde toe te geven dat ik bang was en ik zocht steun tegen haar schouder. Op de een of andere manier wist de muffe keukenlucht die haar omringde me gerust te stellen.       “Rustig maar, je hebt niets om bang voor te zijn.” Haar sussende woorden werden begeleid door lange stroken van haar vingers over mijn rug. Mijn ademhaling werd steeds meer gelijkmatiger onder haar aanraking. “Jij hebt niets misdaan, wees gerust,” vervolgde ze waarop ik loom knikte. Haar vingers verplaatste zich van mijn rug naar mijn haar waarna ze zich losmaakte van mij.       “Hmm?” vroeg ik haar waarna ik haar met verwachtingsvolle ogen aankeek. De scherpe hoeken van haar gezicht waren zo verschillend van mijn zachte ronde vormen. Haar blauwe ogen, die bij menigeen als ijs konden aanvoelen, stonden nu zacht en meelevend.       “Je weet dat je me alles kan vertellen, toch?” waren haar bezorgde woorden. Ik knikte en mijn hand sloot zich om de hare waar ik zachtjes inkneep. “Dat weet ik. Zonder jou als vriendin zou ik het niet overleven.” Ik lachte zachtjes en begon me al iets beter te voelen. Nog steeds belabberd maar minder zwaarmoedig dan voorheen.       Ik schrok me wild toen ik Linnea, de stiefdochter die ik in mijn hart omsloten had, binnen zag komen en ik vloog overeind. Ook zij was bezorgd om mijn welzijn wat me deed doen glimlachen. “Is dat niet iets wat ik aan jou zou moeten vragen?” Ik deed mijn best om mijn vermoeidheid zo goed mogelijk uit mijn stem te houden.       “Moet ik papa halen?” vroeg ze me daarna. Ik stond op en stak beide armen uit zodat ik deze op haar bovenarm kon leggen. “Alles gaat echt goed met mij, lieverd. Ik zocht simpelweg steun bij een goede vriendin. Ik ben blij dat jij Marek bij je hebt.” Ik gaf haar vriend een knikje. Hoewel ik me nog altijd zorgen maakte om Linnea haar jongenskeuze was ik van mening dat ik hier niets in te brengen had. Mijn ouders waren het ook niet eens geweest met Harrison, al leken ze hem over de jaren heen steeds meer te zijn gaan waarderen. Ze hadden immers geen reden om dat niet te doen.       In een teder gebaar legde Linnea haar hand op mijn rug waarna ze vroeg of zij en Marek iets voor mij konden betekenen. Ik schudde mijn hoofd. “Ik zal jou niet opzadelen met mijn zorgen, daar heb ik immers je vader voor. Of Evelyn hier.” Ndat ik de aandacht weer op mijn vriendin had gevestigd, vroeg Linnea of de kokkin nog iets te eten kon maken voor Marek.       “Hoe sta jij nog overeind?” vroeg ik Marek lachend om de sfeer iets te verlichten. “Heb jijzelf ook al iets gegeten, Lin?”

---

I have seen my own sun darkened

18      ―      Outfit      ―      With Detectives, Nathan & Jack      ―      Front door       Toen detective 1 en detective 2 ―hij was nog steeds hun namen vergeten― de hal binnen traden, sloot hij de deur. Nu hij alleen in de hal stonds met de vrouw en man werd zijn nerveus gevoel er niet beter op. Wanneer hij nerveus was, ging hij stotteren. Als er iets was wat hij haatte was het als hij stotterde. Geen goed begin als er detectives zijn die opzoek moeten naar een verdachte. In hun ogen leek hij waarschijnlijk verdacht. ― Oké, break. Misschien was het een idee om zijn brein niet op een snelheid van 100 miles per hour te laten werken. Om zijn stem te vinden schraapte hij zijn keel even. “Waar wilden jullie beginnen?” vroeg hij aan de detectives. Diep van binnen hoopte hij dat ze niet wilden beginnen bij hem. Het was detective 1 die zijn vraag beantwoordde. “Zijn je ouders hier misschien aanwezig? Het zou ons enorm helpen als je die ging halen.” vroeg de vrouw. Vervolgens sprak de detective tegen detective 2, de man. De twee praatten over detective zaken. Oh ja, ouders. Ouders? Ouders. Mason, zijn vader, zat in New York, dat wist hij. New York. De gedachte bij de stad gaf een kleine steek in zijn borst. Deze negeerde hij maar. Nu was niet het moment om zich bezig te houden met wat had kunnen zijn. Mason hadden ze natuurlijk niets aan, sukkel. Zijn moeder was degene die hij moest hebben. Wat had Jack nou ook al weer gezegd? In zijn hoofd ging hij langs wat ruimtes van de villa langs. De keuken waren zijn moeder en oom niet, de woonkamer ook niet, buiten ook nie-. De serre. Duh.       Alec kreeg de kans niet om zich naar de serre te begeven, aangezien er alweer op de deur geklopt werd. Nog meer detectives? Het was wat naïef om te denken dat twee detectives de boel wel kwamen oplossen, maar alsnog. Met wat tegenzin opende hij de deur weer. Ditmaal stond er een bekend gezicht achter de deur: Jakob, ook wel zijn moeders ex-vriend. Alec wist niet of hij opgelucht moest zijn of juist niet. Achter Jakob stond nog een vrouw, zeker weten ook een detective. Weer deed hij een stapje opzij om de twee naar binnen te laten. ''Dag Alexander, goed je te zien, ik wou dat het onder betere omstandigheden was.'' Werd hij begroet, de man zijn stem was kalm. Kort haalde Alec zijn neus even op bij het feit dat Jakob hem 'Alexander' genoemd had. Vrijwel iedereen noemde hem Alec, wat hij ook liever had. Hoe moest hij de man terug begroetten? Nog nooit had hij hem detective Finch genoemd. Wat natuurlijk ook niet had gehoeven. Voor de tweede keer vandaag toverde Alec een kleine glimlach op zijn gezicht. ''Betere omstandigheden had ook mijn voorkeur gehad,'' gaf hij toe. Logisch, duh. ''maar ook goed om jou te zien.'' Hij had nooit een probleem gehad met Jakob, ondanks dat hij nu niet meer een relatie had met zijn moeder. ''Mijn condoleances.'' Ditmaal was de stem zacht en hij voelde even een hand op zijn schouder. ''Bedankt,'' antwoorrde hij fluisterend, nauwelijks hoorbaar. Hij beet op de binnenkant van zijn wang terwijl hij een stap opzij zette om de detectives binnen te laten. Wederom sloot hij de deur. De buitenwereld was weer gescheiden van het verschrikkelijke wat hierbinnen was gebeurd.       Hij wilde hier weg en zo snel mogelijk. Waarom moest ik ook al weer zo nodig door de hal lopen? Als hij wist dat hij de deur open ging doen voor de detectives, was hij in zijn kamer gebleven. Nu moest hij echter opzoek naar zijn moeder. De serre, daar moest hij heen. Een andere stem voegde zich bij het gesprek. Nathan. De komst van zijn neef zorgde zeker wel voor wat minder zenuwen. Hij was niet meer alleen met de detectives. ''Ik wist niet dat we bezoek zouden krijgen,'' waren de woorden waar die zijn entree mee maakte. Nathan zag er net zo slecht uit als dat die zich waarschijnlijk voelde. Zelf zou hij er vast niet beter uit zien. Onderweg naar de hal had hij duidelijk zijn spiegelbeeld gezien in een raam. Rode ogen, bleek gezicht en een ietswat kapotte onderlip van het vele bijten ―de enige reden waarom hij nu op de binnenkant van zijn wang beet―. ''Suprise?'' zei hij wat onzeker. Een poging om iets van luchtigheid te krijgen. Door de gespannen sfeer in de villa voelde hij zich nog slechter. ''Anyways, ouders; ik ga zoeken.'' Serre toch? Ja serre.       Eindelijk maar toch liep Alec naar de serre. Zoals beloofd zaten zijn moeder en oom daar. Hij deed zijn best om zo min mogelijk oogcontact te maken met beiden. Ten eerste wilde hij niet dat ze zagen hoe shit hij er nu uit zag en ten tweede zou hij het zelf niet meer droog houden als zijn moeder ook aan het huilen was. ''De detectives zijn er en willen basically een echte volwassene spreken.'' kwam hij meteen ter zake. Natuurlijk waren dat niet de letterlijke woorden van de detectives, maar eigenlijk kwam het daar wel op neer. Tenminste in Alec zijn ogen. Ze zouden het vast niet op die manier bedoelt hebben. Het was Jack die opstond. ''Ik loop met je mee.'' En dus liep hij met zijn oom terug richting de hal. Stilletjes nam Alec weer plaats naast Nathan, terwijl diens vader het woord nam bij de detectives. ''Jack Montgomery,'' stelde zijn oom zich voor aan de detectives. ''wat hebben jullie nodig om te beginnen?'' Vervolgens leken zijn ogen die van Jakob te vinden. ''Addison zit in de serre, ik weet niet waar de rest van de familie is.''

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

Jason Benjamin King 34 • Detective • With Beau and Harrison @ Old study

“Oh, dus jullie hebben een positieve band met elkaar? Dat is.. Fijn,” sprak Beau en ik lach zachtjes. Dat is een manier om het te zeggen, maar het kon alles ook veel moeilijker maken.. “En die zaken hebben we allemaal met glans gewonnen, niet King? We hebben nu ook hetzelfde doel.” sprak hij, zijn ogen strak op mij gericht. Ik hou in stilte die blik vast, zeker niet geïntimideerd erdoor. Ik weet dat het moeilijk moet zijn, maar hij moet accepteren dat het hoogstwaarschijnlijk uit de familie komt. Hij weet dat ook wel uiteindelijk. Uiteindelijk weet ik een kleine glimlach op mijn gezicht te krijgen wanneer ik een dezelfde op zijn gezicht zie. Ik condoleer hem en richt mij dan op het hele mediacircus wat buiten afspeelt. “Dat zouden we erg waarderen.” antwoordde Harrison en ik knik. “Het zou op zich wel prettig zijn als ze van ons landgoed zouden verdwijnen. Ik wil graag naar buiten kunnen zonder een camera in mijn smoel te krijgen,” Ik kijk naar Beau en ik knik begrijpend. ''Dan wordt het geregeld.. Het zal wel even duren maar het komt goed.'' beloof ik hen, tegelijk maak ik een mentale notitie om gelijk te bellen wanneer ik klaar ben met deze twee. “Laat ons weten wanneer je ons wilt spreken.” Verklaarde hij en ik knik, als het even kan zo snel mogelijk. Hopelijk kon ik deze twee snel onschuldig verklaren. “Maar als je het niet erg vind wil ik nog even met mijn zoon spreken… Onder vier ogen.” Wederom knik ik. ''Natuurlijk,'' zeg ik en ik blik hierbij kort naar Beau. Waarschijnlijk wou hij hem voorbereiden, vertellen wat hij wel of niet kon zeggen. Gelukkig weet ik hoe dit werkt en kom ik altijd achter de waarheid, zelfs als het langer moet duren. ”Waarom dat?” vroeg Beau en ik begin langzaam te lopen. “Ik wens je een spoedig en snel onderzoek, Jason,” hoor ik hem dan zeggen terwijl hij de deur probeert open te maken in alle haast. ''Dankje,'' begin ik en open dan zelf de deur. ''Ik wil met jou beginnen, als je het niet erg vind, dan heb je het ook weer achter de rug.'' zeg ik en boor mijn ogen kort in die van hem. Kort ben ik stil en slik even, maar keer dan snel naar Harrison. ''Harrison,'' ik knik hem toe en draai me dan langzaam om.

---

El Diablo.

Maxwell John Anderson 55 • The butler • With Heather @ his bathroom

"Meen je dat? Oh Maxie." verzuchtte ze dromerig waardoor mijn grijns iets breder werd. Jouw dame zo gelukkig zien is altijd een geweldig beeld, en Heather is sowieso al een geweldig plaatje. "Waar heb ik jou toch aan verdient?" gniffelde ze en ik lach kort. ''Dat is een geweldige vraag, en een die ik beter aan jou kan stellen.'' zeg ik speels en volg haar met blik, maar ging dan toch verder op serieuzere toon. Ik moest het haar duidelijk maken. "Oh..." kwam er zacht over haar lippen en ik zucht, bijna had ik spijt dat ik erover begonnen was. Ik wou niet dat ze verdrietig was. Maar het moest. Zelfs nu ik de trieste blik in haar ogen zag wist ik dat ik door moest gaan, een punt moest maken. "I-ik ehm, ik zal mijn best doen." sprak ze en ik knik licht, al was ik niet volledig overtuigd. Mijn handen verplaats ik langzaam naar haar middel en ik trek haar wat dichter naar me toe. Het was een serieus probleem dat ze 911 had gebeld, het is nog steeds een echt probleem. Dit had eigenlijk haar eerste les moeten zijn in dit huis, de anderen onder mij zouden het niet eens in hun hoofd halen. Maar Heather was onschuldig, ze wist niet beter dan volledig vertrouwen hebben in de autoriteiten. Jammer genoeg moest ik dit beeld voor haar verpesten, maar het was voor haar eigen bestwil. "Max?" vroeg ze zacht, haar handen vonden ondertussen een weg naar de mijne. "W-Waarom mocht ik de politie niet bellen? Deze ochtend toen ik... Mr.Mongomery vond?' Ik zucht en kijk even weg van haar, nadenkend over hoe ik dit het beste kon brengen. ''Kijk.. Er zullen vast goede mensen tussen zitten en die ben jij waarschijnlijk gewend, of die verwacht je vooral te zien..'' begin ik en schud mijn hoofd, waarna ik haar weer aankijk. ''Maar de realiteit is.. De meeste mensen die voor de politie werken hebben niet het beste met je voor. Dit is niet hun leven wat ze leiden, dit is gewoon weer een zaak voor ze. En een zaak als dit? Dat betekent enkel meer moeite. Ze willen het zo snel mogelijk opgelost hebben, een promotie pakken en weet ik veel wat nog meer. Het zijn egoïsten.'' ga ik verder en mijn blik verhard als ik aan die ratten denk. ''Dit betekent dat het hen ook niet boeit als ze de verkeerde pakken, het heeft geen invloed op hun leven. Wat wel invloed op hun leven heeft, is een zogenaamde opgeloste zaak op hun naam.'' zeg ik en kijk in haar ogen. ''Geloof mij alsjeblieft, ik heb meerdere keren moeten zien hoe dit gaat. Ze pakken wat ze pakken kunnen, Hell, ze zouden mij nu oppakken als dat betekent dat de zaak opgelost is.'' sluit ik duidelijk af. Mijn hoofd hou ik wat schuin. ''De Montgomeries weten ook dat dit is hoe het werkt. Daarom lossen ze het liever intern op, dan weten ze zeker dat de daadwerkelijke dader gepakt wordt én dat die de juiste straf krijgt. Want ze geven natuurlijk niet op.'' Ik zucht. ''Maar het komt goed darling.. Je hebt ervan geleerd, niet?''

---

El Diablo.

Jazmín Sofía Reyes 25 • Outfit • With Tony and baby Isabella @ their bedroom

Ik frons lichtjes als ik geklop hoor op de deur en even ben ik bang dat de detectives mij nu al gevonden hebben. Natuurlijk komt het eraan, maar ik stel het liever uit zoveel als ik kan. ”Hee.” Fluisterde een welbekende stem en een zwakke glimlach ontstaat op mijn lippen, waarna ik mij wat omdraai. “Dus hier zijn mijn twee favoriete vrouwen op de wereld.” Ik geef Isabella een laatste aai over haar krullen en sta dan op, waarna ik naar hem toeliep en de stevige omhelzing in ontvangst nam. ''Hey cariño..'' fluister ik terwijl mijn armen om zijn nek slaan. “Ik heb je gemist.” Mijn glimlach wordt iets breder. ''Ik jou ook..'' prevel ik en druk een zachte kus in zijn nek. “Hoe is het jou? En met ons kleine meisje? Denk je dat ze iets doorheeft? Van wat er allemaal gaande is?” ” vroeg hij waarna ik een beetje afstand neem. ''Het gaat.. Redelijk goed, met de omstandigheden in mind..'' Kort kijk ik naar Isabella. ''Ze lijkt er gelukkig nu niks van te merken, maar ik vrees dat het nog komt. Je weet hoe goed haar band met hem was.'' zeg ik nu, een stuk droeviger. Ik kon het aan, maar Isa was een kind. Een kleuter. Ze begreep dit nog niet. Ik zucht en slik de tranen weg, waarna ik mij weer op Tony richt. Een hand verplaatst naar zijn wang en ik hou mijn hoofd wat schuin, terwijl ik in zijn ogen kijk. ''Ben je oké?'' vraag ik hem zachtjes. Hij leek er van buiten redelijk goed mee om te gaan, maar het bleef zijn vader en ik moest weten hoe hij zich echt voelde. Het kon niet zo zijn dat het hem niks deed. ''Als je iets nodig hebt.. Dan ben ik hier, dat weet je toch?'' maak ik hem duidelijk. Ik zucht. ''Te Amo.'' fluister ik en ik druk een kus op zijn lippen, mijn hand verplaats ondertussen naar zijn borstkas. Kort kijk ik naar beneden, naar mijn nu nog platte buik. Dit gaat niet het goede moment zijn, niet nu. Ook al weet ik dat ik het hem wel snel moet vertellen, daarnaast weet ik ook dat Jack het recht heeft om het te weten. Het kan natuurlijk ook nog van hem zijn, alweer. Er is een spreekwoord met een ezel en een steen, maar daar heb ik duidelijk niet naar geluisterd. Wanneer ik merk dat ik wel heel stil ben kijk ik weer op, hopelijk snel genoeg al was ik niet zeker. ''Heb je de detectives al gezien? Het staat zo vol buiten.'' ik bijt kort op mijn lip. ''If so.. Weet je wie als eerst moet?''

---

El Diablo.

20      ✦      Outfit zonder tasje      ✦      With Lucas and best kitten in the world      ✦      Slaapkamer -> Outside       ''Als de paparazzi nou wat respect had voor mensen, waren ze niet zo irritant.'' merkte Addie op. De paparazzi was net een leeuw, wachtende om een stuk prooi te kunnen grijpen wanneer deze op diens kwetsbaarste was. Ditmaal was het haar familie, zijzelf, die de prooi was. Stiekem was ze wel blij dat het bij haar gebeurd was. Haar dossier was vlekkeloos en ze zat genoeg op social media om te voorkomen dat de tabloids nog dieper gingen zoeken. Misschien had ze nu wel een probleem met haar...bijverdiensten. Hoewel ze daar een andere naam gebruikte, stond ze nu met haar gezicht én voor- en achternaam online. Intern zuchtte ze diep. ''Ik denk dat ik redelijk accuraat ben als ik zeg dat het woord paparazzi gelijk staat aan irritant.'' zei Lucas en voor de eerste keer van de dag moest ze oprecht even lachen. Dat leek erg reëel. Ze snapte dat de mensen hun werk deden, maar er was blijkbaar een dunne lijn aanwezig tussen het zijn van paparazzi en aasgier. De mensen die hier vandaag aanwezig waren, behoorden tot de laatste categorie. Waarom zou je mensen hun privacy gunnen als je ook gewoon een camera in hun gezicht kon douwen? ''Maar we zouden het de detectives kunnen vragen als we ze zien. Wie weet of ze toch nog wat nut hebben in deze klotesituatie.'' Addie was blij dat ze niet de enige was die zo over de detectives dacht. Sure, ze waren hier om de boel op te lossen. Maar hoever zouden de detectives graven? ''Wie weet hebben we nog wat aan de detectives ja,'' zei ze wat bedenkelijk. Er waren genoeg geheimen aanwezig op het landgoed, wel met deze familie. Ze wist niet wat voor geheimen haar broer, zussen of ouders hadden. Wat ze wel wist was dat ze in ieder geval haar best moest doen om hun gezin te beschermen.       Lucas haaldde de aandacht bij hemzelf weg door te vragen wat haar gefrustreed had gemaakt. In de eerste instantie had ze willen antwoorden dat hij zich geen zorgen had hoeven maken over haar. Op een of andere manier werd het altijd wel weer oké. Toch dacht ze dat misschien het nare gevoel in haar buik wat minder zou worden als ze gewoon eerlijk vertelde wat haar frustreerde. Misschien zelfs wel dwars zat. Addie hield haar ogen strak gericht op Mila terwijl ze vertelde over wat er gebeurd was. ''Misschien een wild idee, maar we zouden een korte wandeling buiten kunnen maken? Maar deze keer op elkaar leunend, die verdomde paparazzi laten zien dat we wel daadwerkelijk rouwen. Misschien is dat genoeg om je probleem op te lossen?'' Bedenkelijk beet ze op de binnenkant van haar wang. Het was een goed idee. Een frisse neus zou haar buikpijn misschien ook oplossen. Ietswat hoopvol keek ze hem aan. ''Echt?'' vroeg ze. Het achterliggende probleem zou niet opgelost zijn, maar het zou wel kunnen helpen verder. ''Heel graag.'' Een kleine glimlach sierde haar lippen.       Niet veel later liep Addie weer buiten. Deze keer met haar broer aan haar zijde. Toen ze net buiten waren had ze haar ogen weer gesloten en diep ademgehaald. Niet om zich voor te bereiden op wat dan ook, maar gewoon om de heerlijke frisse lucht in te ademen. Ze realiseerde zich nu pas hoe benauwd ze het binnen gehad had. Tranen waarvan ze niet wilde dat ze ontsnapten dreigden te vallen. Het was niet eens dat deze er waren omdat haar opa dood was. Ze wilde gewoon huilen om de gedachte van het verdriet van haar vader. Ze wilde huilen omdat ze het verdriet van Lucas had gezien, die nu toch hier met haar buiten liep. Zodat zij zich beter kon voelen. De buikpijn zakte niet af. Het voelde juist alsof haar ingewanden zich in nog meer knopen wrongen. Binnenshuis had ze haar gezicht emotieloos gehouden. Alleen was het punt van deze wandeling om te laten zien dat het haar daadwerkelijk wat deed. Huilen kon ze echter niet gaan doen, niet nu. Nu moest ze sterk zijn. ''Wat zeg je ervan om er snel vandoor te gaan?'' vroeg ze, haar best doende om een wat speelse toon in haar stem te hebben. Naar hun eigen huis gaan klonk perfect. Ze mistte haar eigen bed. ''Wie weet kunnen we nog een vlucht boeken naar een zonnig eiland?'' Haar broer liep met haar buiten om haar een kans te geven zich beter te voelen, dan was het minste wat zij kon doen dit moment hem wat afleiding proberen te geven. ''Zijn we al eens in Griekenland geweest? Ik zie het wel zitten om naar Griekenland te gaan.''

[ bericht aangepast op 17 juli 2021 - 0:23 ]

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

De stroom aan Oekraïense woorden die mijn moeders mond verlieten, werd aangevuld door mijn vader. “En je weet dat wij je zonder problemen een nachtje in een cel laten zitten, Cris.” Het masker dat ik eerder op had gehad onder mama’s tirade vertoonde enige barstjes bij zijn woorden. “Mama heeft gelijk: iedereen hier is een verdachte. Dus doe alsjeblieft geen stomme dingen zoals proberen weg te glippen.” Ik draaide mijn hoofd van papa weg, wetende dat hij daarmee mij bedoelde. Ook hoorde ik Olivia naast me een flinke zucht slaken.       Dit was dan ook de reden dat voor mij het gesprek ten einde liep en ik mijn eerlijke mening tegenover de aanwezige familieleden verkondigde. Mijn vader wreef over zijn slapen alsof hij de harde waarheid niet aan kon en ergens voelde ik een licht schuldgevoel opkomen. Ik besloot om hier niet aan toe te geven aangezien ik volledig in mijn recht stond, ik voelde me niet begrepen binnen mijn eigen familie. “Nou het spijt ons dat we je proberen te beschermen voor problemen,” klonk de stem van mijn vader bot. Op eenzelfde toon snauwde ik terug: “Ik heb jullie bescherming niet nodig. En hier ook nooit om gevraagd.”       Na een kalmerende hap lucht te hebben genomen, legde ik mijn hand op de schouder van mijn oudste zus en vertelde haar sarcastisch dat haar aanwezigheid vandaag nóg gezelliger maakte dan het al was. Hierop rolde Liv met haar ogen. “God, wat zijn jullie gezellig zeg. Meestal wordt er flink wat afgehuild wanneer er iemand dood is, maar dat gaat bij jullie zo te zien niet op.” De woorden hadden nauwelijks haar mond verlaten of de stem van papa brak. Ik kromp lichtelijk ineen en keek langs mijn zus heen in de richting van mijn vader.       “Ik. . . Weet. . . Crissy. . .” Zijn ogen waren gericht op de grond en ik zag een paar glinsterende druppels naar beneden vallen. Mijn maag trok zich samen toen ik hem zag weglopen maar koppig weigerde ik om hem achterna te gaan. Hij was vast in goede handen bij Olivia. Mama en ik bleven als enige achter. Net op het moment dat ik me wilde omdraaien om weg te lopen in de richting van de keuken trok ze haar mond open om teleurgesteld mijn naam te prevelen. “Als je niets fatsoenlijks hebt om te zeggen tegen je vader, blijf dan alsjeblieft gewoon hier. Of de dood van je opa nou wat met je doet of niet, het blijft de vader van je eigen vader. Vergeet dat niet.”       De woorden van mijn moeder voelde ik hard binnenkomen. Bijna had ik zelf weer terug in mijn moeders armen willen kruipen waar ik vroeger ook vaak de steun kon vinden die ik nodig had maar voordat ik iets kon zeggen, had ze zich als omgedraaid om papa en Olivia achterna te lopen. Gehaast veegde ik eventuele opwellende tranen weg vanuit mijn ooghoeken en bleef ik alleen achter. Ik rechtte mijn rug en hief mijn kin in de lucht. Zo snel zou ik me niet ten onder laten gaan.       Ik pakte mijn telefoon tevoorschijn in de hoop dat mijn neef Alec al gereageerd had. Een gefrustreerde zucht rolde over mijn lippen zodra ik las dat de keuken vol stond met personeelsleden. We zouden er prima langs kunnen sneaken. Veel werd er toch niet van gezegd. To Alexsieee: Gezeik heeft toch zijn weg naar mij gevonden. Vandaar de late reactie. Ben je nog beschikbaar?       Lang hoefde ik niet te wachten om mijn antwoord te krijgen aangezien ik Alec in de richting van hal zag staan, omringd door een meute aan detectives. Daar ging ik dus mooi niet heen. Mijn vingers zweven over mijn contactenlijst. Uiteindelijk stopte ik mijn telefoon weg. Nee, ik had niemand nodig om me te troosten. Ik was een grote meid en prima in staat om voor mezelf te zorgen ondanks wat mijn ouders beweerden. Desnoods ging ik alleen op weg naar mijn vrienden die ik hier al gemaakt had in de korte tijd dat we hier waren. Het modellenwereldje was immers groot. Evenals het andere wereldje waar ik me in bevond.       Uiteindelijk koos ik er toch voor om de andere familieleden op de hoogte te stellen van het voorval met papa. Misschien dat zij hem beter zouden kunnen troosten dan ik dat kon en op dit moment überhaupt wilde. Mijn boodschap zelf hield ik kort en krachtig: To Meadow, Lucas & Addie: Papa werd emotioneel. Ik heb behoefte aan frisse lucht. Kom laat thuis.

[ bericht aangepast op 17 juli 2021 - 12:06 ]

---

I have seen my own sun darkened

Na mijn opmerking over het feit dat ik wel meer collegiale liefde van hem verwachtte nadat hij me had laten struikelen, drukte ik ruwweg op de bel zonder op zijn reactie te wachten. In de tijd dat we moesten wachten op het moment dat iemand de deur open deed, hoorde ik hem nog “Dat is nou eenmaal hoe ik mijn liefde uit” prevelen.       Ik wierp hem een zijdelingse blik toe en trok mijn wenkbrauw op. “Moet ik dit nou opvatten als een stiekeme hint? Je gooide water over mijn kleding, als je het nog niet door had,” zei ik met een wijds gebaar naar mijn blouse die tegen mijn lichaam aan geplakt zat. “Lekker ben jij als dit je manier is om je liefde te tonen.” Ik gaf hem een plagende stomp tegen zijn schouder. Zodra de deur echter opengedaan werd, viel deze glimlach van mijn gezicht af en werd er van me verwacht serieuzer te werk te gaan.       Aangezien ik mezelf ervan wilde verzekeren dat deze jongen achttien jaar of ouder was, leek het me verstandig om eerst bij de ouders langs te gaan en zo ons een weg naar beneden te werken. Niet dat kinderen onschuldig waren. Ik had mijn eigen broer als voorbeeld die in koele bloeden mijn ouders had vermoord. Hoewel zijn situatie anders was vanwege de waanbeelden waar hij aan leed.       Net op het moment dat de jongen, die zich voorgesteld had als Alec Montgomery, de deur sloot om ons de weg te wijzen, werd er voor een tweede keer op de deurbel gedrukt. Ik boog me naar Fyodor toe om te vragen of hij wist of er nog meerdere detectives gestationeerd waren op de moord van James Montgomery. “Hmmm, ik heb gezien dat de dossiers inderdaad ook gedeeld zijn met Jakob en Elena. Ook Jason trouwens, dus we zijn met zijn vijven, denk ik.” Ik keek verwachtingsvol in de richting van de deur toen Fyodor de naam Jason liet vallen, in de hoop dat het de man in kwestie was die op de deurbel had gedrukt. Vanaf het moment dat ik me aansloot bij de politie keek ik al naar hem op. In eerste instantie was ik dan ook teleurgesteld dat ze me bij Fyodor hadden geplaatst maar dat even terzijde.       "Ik denk dat het sowieso wel handig is als we proberen om bij elkaar te komen met de andere detectives. En dan gezamenlijk een plan van aanpak opzetten. Als we nu allemaal als een kip zonder kop aan het werk gaan, komen we ook niet ver." De veelbetekenende blik die Fyodor mijn kant op wierp had ik niet eens gezien want ik knikte slechts. "Nee, inderdaad." Een kort stilte viel alvorens ik bedenkelijk mijn hoofd zijn kant op draaide. "Zeg. . . Wat bedoel je daar precies mee?" Geamuseerd trok ik mijn wenkbrauw naar hem op. Dat moment werd mijn aandacht echter getrokken door Jakob en Elena die binnenkwamen. Geen Jason in zicht.       Alec werd hartelijk begroet als een oude bekende waardoor ik hem even vreemd aankeek. Zouden de leidinggevende weten dat dit speelde? Ze zouden Jakob dan nooit op deze zaak hebben geplaatst. Vooral omdat dit misschien invloed kon hebben op zijn denkwijze. Dit was dan ook de reden dat ik tussenbeide stapte na een snelle blik gewisseld te hebben met Fyodor.       “Ehm, Jakob, denk je niet dat het verstandiger is als wij met de ouders van Alexander gaan praten. Natuurlijk zal het ze goed doen een bekend gezicht te zien maar ik weet niet of het zo verstandig is tijdens de ondervragingen,” stelde ik voor in de tijd die Alec nodig had om zijn ouders te halen. Vervolgens gaf ik Elena kort een knikje. “Goed om jullie hier te zien.” Uiteindelijk kwam er een lange man tevoorschijn die zijn hand naar ons uitstak.       “Jack Montgomery. Wat hebben jullie nodig om te beginnen? Addison zit in de serre, ik weet niet waar de rest van de familie is,” zei hij waarop ik hem vriendelijk toeknikte. “Aangenaam, hoewel niet onder deze omstandigheden, kennis te maken. Gecondoleerd met het verlies van uw. . . vader was het?” Ik gaf de man een stevige handdruk waarna ikzelf een stap achteruit deed zodat we konden beslissen wat nu het handigst was om te doen. Als iemand die voor het eerst zelf beslissingen mocht nemen, wilde ik toch zeker weten dat mijn collega’s met meerdere jaren ervaring het ook met me eens waren.

[ bericht aangepast op 17 juli 2021 - 23:52 ]

---

I have seen my own sun darkened