• • KNIVES OUT •
    - Geïnspireerd door de gelijknamige film -

    Hillsborough, California -- De Montgomery familie staat al generaties lang bekend als een steenrijke en vooral invloedrijke familie. Met meerdere miljoenenbedrijven op hun naam en bekende namen in de politiek is het geen wonder dat veel mensen van hen gehoord hebben en bovenal, naar hen opkijken. Wanneer het noodlot in de familie toe slaat, moet het dan ook koste wat het kost geheim gehouden worden. De reputatie van de familie mag nou eenmaal nooit op het spel komen te staan.
    3 juni: Het immense landgoed wordt opgeschrikt door een ontdekking. Namelijk die van het lichaam van James Montgomery, het 78-jarige hoofd van de familie. Het einde aan zijn leven veroorzaakt door een enkele messteek door zijn hart. Hoe graag de familie het ook stil wou houden en intern wou oplossen.. Daar was het te laat voor. Een team van detectives stond voor hun neus zonder dat ze zich daarop voor konden bereiden, klaar om de dader te vinden en de zaak op te lossen. Maar het is niet zo makkelijk als het lijkt, het te vinden bewijs is gering en werkelijk iedereen op het landgoed lijkt een motief te hebben. Daarnaast lijkt het erop dat er steeds meer geheimen naar boven komen naarmate ze langer met de zaak bezig zijn, en dat ze ook zelf steeds meer verstrengeld raken met de familie.
    De Montgomeries doen er alles aan om hun status te behouden, de detectives doen er alles aan om achter de waarheid te komen. Maar wie zal uiteindelijk echt krijgen wat ze willen, en wat moet het kosten?

    • PERSONAGES •

    The family
    Sons & daughters of James sr.
    Charlotte Liv Montgomery - 26 - 1.5 - Isolophilia
    Addison Ella Montgomery - 42 - 1.8 - Enjoy_20
    James Clarence Montgomery - 38 - 1.5 - Epione
    Harrison Bartholomew Montgomery - 47 - 1.5 - Raccoon
    Anthony Christopher Montgomery - 30 - 1.4 - calice
    Sebastian Aubrey Montgomery - 44 - 1.7 - Amren

    Grandsons & granddaughters of James sr.
    Cristine Davinia Montgomery - 17 - 1.7 - Veda
    Adelaide Vivica Montgomery - 20 - 1.7 - Epione
    Olivia Rosaline Montgomery-Kovalenko - 22 - 1.7 - Reeses
    Meadow Isadora Montgomery - 20 - 1.7 - Iotte
    Margaret Billie Felicia Leneghan - 21 - 1.8 - deangelis
    Linnea Tamires Montgomery - 21 - 1.8 - Morrigann
    Beaufort Jesse Montgomery - 23 - 1.5 - Amren
    Lucas Maksim Montgomery - 20 - 1.7 -Helvar
    Alexander Sebastian Montgomery - 18 - 1.8 - Epione

    Partners
    Jazmín Sofía Reyes - 25 - 1.4 - Niragi
    Valeria Cinta Jiménez - 33 - 1.3 - Veda
    Neveah Verónica Charlize Montgomery - 29 - 1.6 - deangelis
    Nadiya Kateryna Montgomery-Kovalenko - 42 - 1.7 - Morrigann
    Marek Tomás Novotný - 23 - 1.5 - Everglow

    Staff
    Evelyn Finley Gardner - 28 - 1.6 - Raccoon
    Heather Katherine Hayes - 23 - 1.8 - Raccoon
    Linley Blake - 23 - 1.8 - Rionach
    Maxwell John Anderson - 55 - 1.7 - Niragi

    Detectives
    Jason Benjamin King - 34 - 1.3 - Niragi
    Fyodor Aleksej Orlov - 32 - 1.4 -Helvar
    Bexley Hemera MacGavin - 26 - 1.5 - Veda
    Elena Blackbourne - 29 - 1.5 -Morrigann


    • REGELS •

    • Minimaal 250 woorden per post
    • Reageer minimaal een keer per week, als dit echt niet kan geef het dan gerust door
    • We sluiten niemand buiten!
    • Drama in de RPG zelf is prima, maar vecht het OOC maar uit in privé
    • OOC in het praattopic
    • 16+ is uiteraard toegestaan, maar geef het aan bovenaan je post
    • Niemand is perfect!
    • Be creative
    • Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.


    [ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 15:37 ]


    El Diablo.

    Lucas      Montgomery
    20      •      with Adelaide      •      at her bedroom

    There's always a wild side to an innocent face





         
    Addie was duidelijk niet blij toen Lucas zei dat hij vermoedde dat ze pas weg mochten als de moordenaar van hun opa gevonden was. Ze keek hem met ongeloof aan, waarop Lucas slechts zijn schouders even ophaalde.
          'Lang genoeg,' merkte ze op. 'We zijn hier nu met wat? Zo’n twintig mensen en daar zit niet eens de staf bij.'
          'Er zijn hier inderdaad wel heel veel mensen aanwezig en ze zullen de staf vast ook ondervragen.' Hij hield even zijn hand onder zijn kin, terwijl hij probeerde te bedenken hoeveel mensen. Het waren er alleen zoveel dat hij het halverwege maar opgaf. 'In ieder geval te veel mensen, ze zullen hun handen er vast vol aan hebben.' Hij zuchtte diep en liep maar richting het raam om te kijken of hij vanuit daar kon zien of de detectives er al waren. Of iets anders interessants. Alleen was er op de zwarte auto's na weinig bijzonders te zien.
          'Je hebt gelijk, al ik wel hoop dat we straks weer frisse lucht mogen,' zei Addie toen hij weer terug op haar bed zat. Het was een gelijk dat hij niet leuk vond om te halen. Ook hij had echt geen zin om dagen, of zelfs wekenlang met hun familie hier opgescheept te zitten. De jaarlijkse familiebijeenkomsten had hij normaal al meer dan genoeg gevonden, meer kon hij echt niet van hen hebben. Hij was veel liever alleen met hun gezin, dat soms zelfs al te druk kon zijn met zijn vier zussen.
          'Ik hoop ook dat we inderdaad gauw wel weer de tuin in mogen. Een wandeling is veel beter voor je mentale gesteldheid dan binnen zitten.' Hij herinnerde zich alleen ook de pers die hij net vanuit het raam had kunnen zien. 'De paparazzi moet alleen wel eerst van het landgoed afgewerkt worden,' zuchtte hij. Hij had er zelf nog geen aanvaring mee gehad, maar hij had wel meer dan genoeg verhalen gehoord, die stuk voor stuk behoorlijk negatief waren naar de bemoeizuchtige pers toe.
          Het viel Lucas op dat zijn zus nu weer even op haar telefoon zat en ze leek nogal gefrustreerd te zijn om wat ze las. Hij trok zijn wenkbrauw op naar haar toen ze haar telefoon weggooide, maar voor hij een vraag kon formuleren, had zij al de hare op hem afgevuurd.
          'Wil je erover praten?' vroeg ze hem. Hoewel ze niet direct zei waarover, was dit voor hem wel maar al te duidelijk. Wilde hij erover praten? Hij wist het eigenlijk niet zo goed, hij werd eigenlijk liever afgeleid. Dus liet hij zich weer achterover vallen op haar bed en hield hij zijn gezicht net naast Mila.
          'Hmm, ik weet het niet, denk het niet,' mompelde hij, zijn focus weer op de kitten. Haar knuffelen was veel beter dan praten. 'Maar wat is er op je telefoon dat je zo gefrustreerd maakt?' De zijne had hij al even met rust gelaten, want er kwam nu toch weinig op binnen wat hem interesseerde. De paar vrienden die hij had, had hij nu geen zin in. Ze hadden toch vast weinig nuttigs te melden.

    [ bericht aangepast op 6 juli 2021 - 22:53 ]


    JAKOB FINCH

    /̵͇̿̿/'̿̿ ̿̿ ̿̿

    Detctive Finch | Picking up Elena | Car

    Hij geloofde het bijna niet, maar Elena was bloedserieus over het zwarte kruipsel op haar muur. Hij rolde met zijn ogen en gooide de schoen weer neer op de grond.
          'Geen zorgen, ik ben je alibi wel als de politie achter ons aan komt. Geen gevangenis voor jou. Of je werkt samen met dat duivelse wezen en laat ‘m naar buiten ontsnappen. Zolang het mijn huis maar uit is ben ik blij.' Na haar woorden verdween Elena richting de badkamer, waardoor er in Jakob's hoofd een hele stoute gedachte ging. Was het heel gemeen om een geintje met haar uit te halen? Misschien... Ging hij het alsnog doen? Absoluut... Hij haalde een zakdoek uit zijn jaszak en plukte de spin er mee van de muur om hem vervolgens buiten de deur in de bosjes te gooien. Hij zwaaide het beestje nog even na met een valse glimlach. Jakob opende zijn jas en haalde bij het etiketje aan de binnenkant de reserveknoop los. Het zwarte knoopje was ongeveer net zo groot als de spin van net. Hij sloot de knoop in zijn hand en liep richting de badkamer. Eenmaal in de badkamer sloeg hij een kreet om Elena op scherp te zetten en gooide het knoopje vervolgens haar kant op, in de hoop dat ze het ding aanzag voor de spin.

    Al grinnikend liep Jakob weer richting de woonkamer, om daar even op de bank te ploffen. Die dame moest ook altijd zo lang de tijd nemen, ondanks dat ze een tijd hadden afgesproken. Ze had ook nog een rokje aan en hakken, terwijl ze naar een crime scene gingen.
          'Als je toch nog bezig bent, misschien kan je een broek aantrekken. Die familie is gek op vrouwtjes en zo loop je er wel gevaarlijk bij.' Zijn advies klonk bijna vaderlijk. Hij was dan ook wel beschermend over Elena, het was niet de eerste keer dat ze samen hadden gewerkt, ze had wel een speciaal plekje in zijn koude hart.
          'En schiet eens op dame want we zijn al laat door je tantrum over de spin.' Mopperde hij nog even haar kant op. Hij keek op zijn horloge en schudde lichtelijk met zijn hoofd. Gelukkig had hij een snelle auto.


    - thank you for existing -

    ANTHONY CHRISTOPHER MONTGOMERY
    Take off your clothes, give me your trust. Look me in the eyes and confess your lust.
    Get on your knees, beg me to stop. I promise I'll love you if you do it, so do it for me
    Son of James Sr. • 33 years old • Study 2nd floor • w. Meadow


    Meadow wreef haar duim zachtjes over Anthony zijn hand, welke op haar blote been rustte.
    “Maak je geen zorgen om mij, ik ben ongedeerd, ik red me wel.” Deed Meadow een poging hem gerust te stellen. Oh, wat zou hij haar graag geloven. Maar Tony wist wat voor een ziekelijke geesten er rond liepen op deze aardkloot. Precies om die reden had hij de maanden hiervoor Meadow nauwlettend in de gaten gehouden. Hij kon haar niet verliezen. Toen Meadow haar telefoon dan ook had laten liggen in de study, om naar de wc te gaan, had hij een tracker geïnstalleerd op haar telefoon. Op die manier kon hij met zijn eigen telefoon zien waar Meadow was. Er zijn vele avonden voorbij gegaan dat hij thuis in het landgoed zat, met zijn telefoon gefrustreerd in zijn handen. Het meisje hield van uitgaan. Tony was daar geen fan van. Wanneer Jazmín aan hem vroeg wat hij zo laat nog op zijn telefoon deed, gaf hij altijd als excuus dat hij mail van werk moest beantwoorden. Een eerlijk antwoord kon hij niet geven. Ten eerste, aangezien hij dan zijn relatie met Meadow moest opbiechten. Ten tweede, omdat hij op Jazmín een zelfde soort traker had geïnstalleerd. Het idee was ontstaan nadat zijn verloofde erop stond om haar baan als serveerster in een club te behouden. Tony begreep er niks van waarom ze wou blijven werken, terwijl hij haar al het geld in de wereld kon geven. Zodoende hield hij haar reisbewegingen in de gaten; ging ze na het werk nog ergens anders naartoe, of ging ze meteen naar huis? Tot nu toe had Tony niets vreemds aan Jazmín haar gedrag kunnen ontdekken. Al was hij haar soms wel kwijt op het landgoed... Helaas voor hem was de trakcer niet nauwkeurig genoeg om haar exacte locatie binnen het huis weer te geven.
    “Ik maak me altijd zorgen om jou.” zei Tony tegen zijn geliefde. “Heb je jezelf wel eens gezien? Het is een wonder dat je vader je uberhaupt het huis laat verlaten.”

    Het was inmiddels meer dan één keer voorgevallen dat Tony zichzelf niet kon bedwingen en hij naar de club was gegaan waar Meadow zich op dat moment in bevond. In zijn auto met geblindeerde ramen bleef hij buiten op haar wachten. Soms liet hij omroepen dat Meadow Montgomery de club moest verlaten, soms wachtte hij de hele avond op haar tot ze zelf naar buiten kwam. Vanzelfsprekend liet hij Meadow op die avonden niet naar huis gaan, maar na hij haar mee naar een hotel waar hij haar liet weten dat hij de baas over haar was.

    Over het voorval die avond daarvoor besloot Meadow “Ik denk dat ons geheim veilig is.”
    Tony knikte, dat dacht hij ook al, maar hij wou de woorden nog uit haar mond horen.
    Wat hij gisteravond had willen doen, maar niet de mogelijkheid toe had, deed hij nu. De ketting met het gouden hart hing hij om Meadow haar hals, alvorens haar naar zichzelf toe te draaien. Nu was het voor iedereen duidelijk dat ze van hem was. Sort off. Maar op dit moment was dit het beste wat hij kon doen.
    “Nu weten andere mannen ten minste dat je bezet bent.”
    Meadow grinnikte. Gelukkig ging ze niet tegen hem in. In plaats daarvan drukte ze een kus op zijn wang. “Dankjewel, dat is echt super lief van je, dat had je echt niet hoeven doen!”
    Tony glimlachte, natuurlijk had hij dat wel hoeven doen. Dit was puur egoisme, maar dat hoefde Meadow niet te weten.
    “Ik heb helaas niets voor jou,”zei ze bedroefd. “Maar ik kan je wel op een andere manier bedanken?”
    De blik in haar ogen en haar lippen die de zijne vonden. Deze dame wordt mijn einde nog eens.. Schoot er door Tony zijn hoofd, terwijl hij Meadow voorzichtig van zich afduwde.
    “We moeten voorzichtig zijn nu.” Achterdochtig keek hij naar de ramen achter hen. “Binnen de kortste keren zal het huis vol zijn met niet alleen familie, maar ook agenten. Ik wil niet dat iemand tussen jou en mij in komt te staan.”
    Tony liep naar de ramen en trok de gordijnen dicht. De kamer werd meteen een stuk donkerder door het gebrek aan daglicht. De enige lamp die brandde was de notarislamp op zijn bureau.
    “Dit is beter.” zei Tony, terwijl hij terug liep naar Meadow. Hij tilde haar op, nam haar in zijn armen en tilde haar naar de bank waar ze zojuist op hadden gezeten. Tony liet Meadow vallen op de bank en drukte zichzelf tussen haar benen in.
    “Nu kun je me wel bedanken.”



    [ bericht aangepast op 5 juli 2021 - 16:07 ]

    Fyodor      Orlov
    32      •      Detective      •      with Bexley      •      at the front door of the mansion

    When you try your hardest not to be a fucker, but everyone you deal with is a fucker, so you end up being a bigger fucker just to outfuck the fuckers






         
    Tijd om Bex betaald te zetten voor dat ze hem op het verkeerde moment had afgeleid, dus Fyodor gaf vol gas tijdens het wegrijden. Hij genoot van de kleine adrenaline kick dat het hem gaf en van Bexley's gemopper. 'Was dat nou nodig?' wierp ze tegen. Fyodor grinnikte slechts en focuste zich op het verkeer, even later zijn mond openend voor een donut.
          Natuurlijk nam Bex op haar beurt weer wraak en eindigde een deel van de jam uit de donut op zijn neus, dus gromde hij naar haar. Waarop zij weer zo onschuldig als wat reageerde. Wacht maar, hij kreeg haar nog wel. Hij had een hele autorit de tijd om een plan uit te denken.
          'Ik zou niet durven,' bracht ze uit na zijn beschuldiging dat zij verantwoordelijk zou zijn voor eventuele doden. 'Ik breng gewoon wat leven in de brouwerij.' Ze viel even stil, waarna ze 'oké, misschien een foute woordkeuze maar je snapt wat ik bedoel' toevoegde aan haar verhaal.
          'Natuurlijk niet,' zei hij, terwijl hij met zijn ogen rolde. 'Je brengt alleen wel leven in de brouwerij op precies de verkeerde momenten.' Haar tweede opmerking besloot hij maar te negeren, hem maakte dat toch niet zoveel uit. Hij had zelf ook vaak zat opmerkingen gemaakt die misschien niet volledig gepast waren voor de situatie.
          Eenmaal aangekomen leek Bexley nog helemaal niets door te hebben van zijn wraakplan. Juist terwijl ze haar broek stond op te hijsen, stapte hij op haar af en leegde de inhoud van zijn waterflesje boven haar hoofd. Ze wist vervolgens snel opzij te springen, maar ze had de nodige hoeveelheid over haar heen gekregen. Het was dan ook niet zijn bedoeling geweest om haar kletsnat te maken, dat kwam misschien inderdaad niet helemaal goed over op de familie hier, maar wel nat genoeg dat het oncomfortabel voor haar was. 'Verdomme, Fyodor. Waar was dat voor nodig?' bracht ze uit, maar Fyodor liep slechts grijnzend verder. Missie geslaagd, wraak was zoet. Of nat in dit geval.
          'Heeft iemand jouw ooit wel eens vertelt wat voor een ongelooflijke klootzak jij bent? Op mijn tien à vijftien keer in de week na dan?' vroeg ze hem, nadat ze hem naar de voordeur gevolgd was.
          'Hmmm, alleen jij,' grinnikte Fyodor. De belediging probeerde hij van zich af te laten glijden, want ze maakte hem vaak genoeg voor het ergste uit. Toch deed het ergens een beetje pijn. Hoewel haar daarop volgende woorden hem nog wat extra pijn deden.
          'Als je zo doorgaat, komt dat Tinder-account van jou waar we het eerder over hadden toch op miraculeuze wijze online.' Hij wierp haar een vernietigende blik toe, maar omdat ze op de deurbel drukte, voorkwam ze dat hij hier fatsoenlijk op kon reageren. Daten was echt het laatste waar hij behoefte aan had, al helemaal als zijn dates geregeld werden door Bex. Als hij dan nou zo per se moest daten, wilde hij tegenover haar zitten, niet één of andere dame die ze voor hem geregeld had.
          'Geen tinder,' gromde hij dus even kort en gaf haar een zachte trap tegen haar schenen. Slechts enkele seconden voor de deur werd opengedaan.
          'Hoi, goedenmiddag,' nam Bex het initiatief voor hij ook maar iets kon zeggen. Het was dat hij zich nu moest gedragen, maar anders had ze sowieso een blik gekregen. Hij was nog steeds haar senior en had graag zelf de touwtjes in handen. 'Bexley MacGavin, detective. En dit is mijn partner: Fyodor Orlov. Zouden we jouw en je familieleden een paar vragen kunnen stellen over de moord op James Montgomery? Mijn oprechte condoleances.'
          'Ook mijn condoleances,' voegde hij eraan toe en neeg even met zijn hoofd. 'Mogen we binnen komen?' Oké, ze zouden sowieso binnen komen, maar beter konden ze het eerst netjes vragen.

    [ bericht aangepast op 6 juli 2021 - 0:09 ]


    HEATHER KATHERINE HAYES

    'The new Maid' With Max at the servants bedroom slight 16+




    ''Ofcourse I did, Princess, Wat voor man zou ik zijn als ik niet onthoud waar je van houd?'' Zei Max me een plagende ondertoon in zijn stem wat me zacht deed gniffelen, ik kende helaas veel jongens die nooit onthielden wat ik hen vertelde, maar misschien wat dat nou wat hun jochie maakte en Max een echte man.
    Gelukkig kreeg ik ook mijn zin om Maxie hier te houden, de man lachte hartelijk om mijn pogingen wat me warm deed worden vanbinnen, ookal leek hij iets minder fan van zijn bubbelbaard, al vond ik het wel ontzettend schattig bij hem staan. ''Vooruit..'' zijn lage stem deed me op mijn onderlip knauwen, verlangend. De man draaide de kraan dicht en ontknoopte de laatste twee knoopjes van zijn witte hemd dit terwijl ik zijn broeksknoop open frutselde en ook zijn lederen riem opende, iets trekkend om hem los te krijgen.
    ''Darling, je hebt heel weinig nodig om mij te overtuigen, dat weet je toch?'' zei de man geamuseerd toen ik nog ontschumdig opmerkte dat ik iemand nodig had om mijn rug te schrobben, hij gebaarde dat ik iets moest opschuiven, wat ik ook met veel plezier deed. Ik strok mijn benen op tegen mijn boezem aan welke al helemaal in bubbels bedekt leek te zijn. ''Jij zelf bent meer dan genoeg..'' hij stapte het bad in, het water golfde iets waardoro de bubbels mijn hals kietelden. De blosjes op mijn wangen en de zachte 'nahww" die liefhebbend mijn lippen verlieten toonden mijn waardering voor zijn ontzettend lieve woorden. Eens hij ook onder de bubbels zat, nam ik de opportuniteit om in zijn armen te komen dobberen. Ik rustte mijn rug tegen zijn bovenlijf aan en liet mijn hoofd op zijn borst rusten. "Hmm, heerlijk dit." zuchtte ik een stuk kalmer dan enkele uren geleden. De geur van lavendel deed me meteen aan het zuiden van Frankrijk denken, een plek dat ik enkel nogmaar kon bewonderen uit de films, maar ooit...
    Maxwell had zijn armen losjes om me heen geslagen, zijn vingers in een lichte streling over mijn naakte lichaam glijdend. Ik sloot genietend mijn ogen. ''Dus waar wil je heen als dit allemaal voorbij is?'' humde de man rustig zijn prikkelbaardje kietelde mijn nek wat me zacht mijn benen deed optrekken, zijn lippen deden me genietend zuchten, oh wat een man. " Waar ik heen wil?" vroeg ik hem voorzichtig, mijn ogen nog steeds gesloten. ''We kunnen overal heen, wat jij wil...'' ik kon aanvoelen hoe hij zacht tegen me aanglimlachte, de kietels in mijn half verrieden het wat me deed giechelen. ''Samen kunnen we alles doen, my princess..' voorzichtig opende ik mijn ogen, mijn gezicht iets naar hem toedraaiend. " Ik hou ervan als je me princess noemt." zei ik oprecht mijn lippen verderlicht op de zijne drukkend. "Overal? " herhaalde ik dan nog eens , niet door hebbend dat Maxwel het echt meende. "Oh hoe ik ervan droom om ooit Frankrijk te bezoeken, Paris, het zuiden, de mode. " zuchtte ik dromerig en keek de man vanonder mijn wimpers aan. " Ik moet dan wel aan mijn frans werken, ik weet nog steeds neit hoe je croissant uitspreekt. " vervolgde ik dan gniffelend, mijn hand zocht de zijne op, waarna ik mijn vingers even in de zijne vlocht, zijn handen waren gigantisch in vergelijking met die van mij. "Wel ken ik deze." verolgde ik iet speels waarbij ik zijn hand naar mijn borst bracht. "voulez vous coucher avec moi ?" ik grijnsde speels mijn witte tanden bloot en liet mijn andere vrije hand onder de bubbels verdwijnen, Maxie opzoekend.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Valeria            Cinta            Jiménez
    33 | Soon to be wife of Harrison| Lawyer | Outfit | the kitchen with Evelyn

          De gezichtsuitdrukking van mijn vriendin stond nors terwijl ik luid roepend om haar naam de keuken binnenkwam. Ik wankelde vervaarlijk op mijn hoge hakken en moest me aan het aanrecht vastgrijpen om niet om te vallen. Na de dood van James Montgomery Senior had ik me ergens afgesloten met een fles wijn. Harrison had zijn twee kinderen waar hij zijn verdriet al voor moest wegstoppen, ik wilde niet dat hij dat ook bij mij zou doen. En dus koos ik ervoor om mijn eigen gevoelens tijdelijk weg te drinken. Iets waar ik over de jaren heen steeds beter in was geworden.
          Ik hoorde Evelyn van veraf nog vragen wat er aan de hand was maar voor ze haar zin kon uitspreken, lag mijn maaginhoud al in de wastafel. Wat er verder om me heen gebeurde, kreeg ik nauwelijks mee. Ik voelde enkel Evelyn haar koele vingers die het haar in mijn nek weghaalde. Een dankbaar en toch uitgeput glimlachje gleed over mijn lippen.
          “Ik hoop dat dit geen uitbeelding is van wat je van mijn kookkunsten vind,” klonk haar stem grappend. Tijd om haar een plagende vernietigende blik toe te werpen, had ik aangezien de volgende golf overgeefsel omhoog kwam zetten. “Rustig maar meid, gooi het er allemaal uit.” Zowel mijn tranen als mijn maaginhoud hoefden dat geen tweede keer te horen. Ik had oprecht bewondering voor haar geduld en liefde waarmee ze even later mijn haar in een elastiekje bond.
          Liefdevol bood ze me thee aan die ik met beide handen aanpakte. Ondamesachtig haalde ik mijn neus op. “Drink, het zal je iets oppeppen.” Het enige waartoe ik in staat was, was het op en neer halen van mijn hoofd. Lusteloos leunde ik tegen het aanrecht aan en nam ik een klein slokje van de thee in de hoop zo de wrange smaak weg te spoelen.
          “Ik weet niet zo goed meer. . . wat ik hier kwam doen. . .” gaf ik voorzichtig toe aan mijn vriendin. “Het was iets met. . . politie? Mensen. . . met badges.” Mijn dubbele tong klonk nog steeds door in mijn woorden. “Ik ben bang. . . Eve,” mompelde ik, alvorens ik mezelf tegen haar schouder aan liet zakken.


    [ bericht aangepast op 6 juli 2021 - 15:49 ]


    I have seen my own sun darkened

    LINNEA TAMIRES MONTGOMERY
    I might be a fragile little flower but I'll kick your ass
    twentyone • with marek • just outside of her room

    Lin was een familiepersoon, maar zelfs zij had na een weekend vol met haar lichtelijk gestoorde familie behoefte aan rust. Met het nieuws van die ochtend leek daar echter niet snel verandering in te komen. De gedachte dat iemand van de familie het gedaan had, maakte haar instant misselijk. Haar hoofd had al meerdere malen boven de wc gehangen. Eigenlijk wilde ze Heather straks ook nog op zoeken, de arme meid die het lichaam gevonden had, maar ze had het nog niet voor elkaar gekregen om haar kamer te verlaten, zelfs niet om iets te eten. Lin betwijfelde of ze dat binnenkon houden. Het liefst wilde ze nu gewoon terug naar het apartmentje dat ze sindskort stiekem deelde met Marek, iets wat ze zelfs Beau en Meadow nog niet verteld had, maar binnenkort wel wilde doen. Voor haar vader kon ze het beter voorlopig maar geheim houden. Ondanks dat ze al twee jaar een relatie had met haar vriendje, was hij nog steeds geen fan van Marek, tot haar grote irritatie.
          ”Wil je ergens heen?” vroeg Marek.
          Stilletjes keek Lin naar de tijd op haar telefoon. “Eigenlijk zou ik nu naar training moeten,” murmelde ze, terwijl ze een verdwaalde traan van haar wang veegde. Enkele uren geleden had gebeld om af te zeggen. Of beter gezegd: ze had een poging gedaan tot. Aan de telefoon had ze enkel ‘mijn opa’ gezegd, waarna de waterval aan tranen kwam en haar vader het gesprek moest overnemen. “Jij zou iets moeten eten, we hebben nog niet gegeten.” Met moeite maakte ze zich los uit zijn armen, waarna ze van haar bed afgleed. “Kom.” Haar hand vond die van Marek. “Sorry dat je hier nu vast zit… Kom je niet in de problemen met werk nu?”

    Bobo
    Slaapkamer met Marek. Hoe gaat het met papa?

    Do
    Alles okay? Hug soon?

    [ bericht aangepast op 6 juli 2021 - 15:54 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Jason Benjamin King
    34 • Detective • With Beau and Harrison @ Old study



    Opeens verschijnt een ander figuur in mijn vizier en ik hou mijn hoofd wat schuin: Harrison. Een andere Montgomery waar ik maar wat bekend mee ben, al was dat op een meer professionele manier. Ik had eerder met de man samengewerkt en ik mocht hem zeker, maar ik kende ook zijn trucjes. Dit kon een voordeel zijn mocht hij iets verbergen, we zullen het zien. "Als dat Jason King niet is, is even geleden niet?" begroette hij me eerst waardoor er een lichte grijns over mijn gezicht trekt. ''Veel te lang geleden, hoe staat het ervoor op werk?'' zeg ik en steek ondertussen mijn hand uit om hem een stevige hand te geven. "Ken je mijn zoon Beaufort al? Jij is ook opweg een advocaat te worden net als ik." Langzaam valt mijn blik op Beau en ik trek licht mijn wenkbrauw op, een blik die hem genoeg moest zeggen. Een advocaat huh? Dat is nieuws voor mij, ook niet iets wat ik snel had verwacht met zijn regelmatige bezoekjes aan het bureau.
    “Ja, we zijn elkaar al een aantal tegengekomen. Op het politiebureau, onder andere,” Sprak Beau al en ik knik lichtjes, voor ik weer naar Harrison kijk. ''Dat inderdaad, hij houd me wel bezig.'' zeg ik en ik lach even. ''Maar goed, we zijn allemaal jong geweest. Niet?'' spreek ik nonchalant en ik glimlach kort naar Beau. Nu kon ik niet ontkennen dat het me wel is gaan vermaken ondertussen, hij is bijna als een break tussen alle heisa op het drukke bureau. ''Ik ga ervan uit dat het bij korte bezoekjes blijft, hmh?'' zeg ik uiteindelijk en kijk weer naar Harrison. Het was duidelijk dat ik er niets persoonlijks mee bedoelde, Harrison begreep ook wel dat ik iedereen hier als een verdachte moest zien tot het tegendeel bewezen was. Ik betwijfelde ook heel erg of Beau hiertoe in staat kon zijn, maar het zou niet de eerste keer zijn dat mensen je verbazen.
    ”Nu ben ik wel benieuwd waar jullie twee elkaar van kennen?” vroeg Beau ons toen en ik lach weer even. ''We zijn elkaar bij een aantal zaken tegengekomen. Altijd een fijne samenwerking tot nu toe, ik hoop dat dat nu niet veranderd.'' zeg ik en zucht. ''Des te sneller kunnen we het oplossen, niet?'' Ik leg kort mijn hand op Harrisons schouder. ''Gecondoleerd trouwens, beide. Ik weet dat het niet makkelijk moet zijn, zeker met alle chaos nu.'' zeg ik en laat mijn hand vallen. ''Als jullie willen dat er iets aan de media buiten gedaan wordt, laat het me weten. Dat hebben we opgeruimd in no time'' Ik kon mij bijna niet voorstellen hoe het moest zijn, een situatie als dit. Media die aast op elk klein detail die ze kunnen krijgen, de politie die het hele huis overhoop halen voor misschien weken en dan nog het feit dat je niemand kan vertrouwen. Zelfs je eigen familie niet. Nee, ik ben blij dat ik geen Montgomery ben in elk geval.


    El Diablo.

    Maxwell John Anderson
    55 • The butler • With Heather @ his bathroom • Slight 16+




    Haar gezicht draaide wat naar mij toe en met een lichte glimlach kijk ik haar aan. "Ik hou ervan als je me princess noemt." Kort ben ik stil en til ondertussen mijn hand op die kort over haar wang streelt. ''Hmh, dan zal ik dat maar blijven doen hmh? You're my princess after all..'' grijns ik lichtjes en neem de lichte kus in ontvangst. Eigenlijk had ik haar al zo genoemd vanaf dag een, het was waar ze me aan deed denken toen ze hier het huis binnenliep voor een baan. Ik voer de gesprekken met iedereen die hier wil komen werken en sinds ik haar tegenover me had zitten wist ik al dat ik haar van mij moest maken. Gelukkig leek dit allemaal goed en bijna automatisch te gaan vanaf vrijwel haar eerste werkdag, normaal hou ik van een uitdaging maar voor haar was dit niet nodig.
    "Overal? " herhaalde ze en ik knik even. ''Everywhere you want to go.'' bevestig ik nogmaals. "Oh hoe ik ervan droom om ooit Frankrijk te bezoeken, Paris, het zuiden, de mode. " zuchtte ze dromerig en mijn glimlach wordt wat breder. Ik had Frankrijk meerdere keren gezien toen ik mee moest met James, het was niet helemaal mijn ding maar ik kon zien wat iemand als Heather er leuk aan zou vinden. "Ik moet dan wel aan mijn frans werken, ik weet nog steeds niet hoe je croissant uitspreekt." vervolgde ze gniffelend waardoor er ook een hartelijke lach over mijn lippen rolt en mijn hoofd even naar achter valt. ''Hmh, dat komt al aardig in de buurt.'' grijns ik speels en kijk weer naar haar.
    Haar hand vond die van mij weer en kort vlechten haar vingers in die van mij, waardoor ik de kans krijg om een zachte kus op de rug van haar hand te drukken. "Wel ken ik deze." vervolgde ze speels waarbij ze mijn hand naar haar borst bracht. De grijns op mijn lippen wordt wat breder en een zacht, tevreden lachje verlaat mijn mond. "voulez vous coucher avec moi?" Ik schud mijn hoofd grijnzend. Mijn Frans was niet super, maar ik wist heel goed wat ze bedoelde. Ondertussen voel ik haar hand onder de bubbels mij opzoeken en ik bijt kort op mijn lip, terwijl mijn hand ondertussen zacht haar borst begint te masseren. ''Hmh... Oui mon Amour...'' fluister ik speels en ik plaats mijn lippen weer zachtjes in haar nek. ''Dan doen we dat.. Ik denk dat ik wel gewend kan raken aan dit, maar dan met uitzicht op Parijs.'' beloof ik haar, mijn vrije hand vind ondertussen een weg naar beneden onder de bubbels. ''Sound good?'' fluister ik terwijl mijn vingers langzaam aan het werk gaan. ''Het is maar goed dat nog niemand ons is komen storen.. Ik hou er niet van om kostbare tijd met jou te delen..''


    El Diablo.

    〚      If it wasn't for the coffee, I'd have no identifiable personality whatsoever.      〛

    Alexander Sebastian Montgomery





          18      ―      Outfit      ―      With detective 1 and detective 2      ―      Front door


          Wie nu zijn kamer in kwam lopen zou hem met zijn benen zover mogelijk opgetrokken naar zijn borst en met harde muziek die van zijn koptelefoon kwam zien zitten op zijn bed. Al de gebeurtenissen van deze ochtend leken nep. Net alsof het een of andere zieke grap was van iemand. Enige probleem? Het was geen grap. Zijn opa was daadwerkelijk dood in zijn kamer gevonden. Alles wat er voor nodig was was een messteek in zijn hart. Je zou zeggen dat zo’n belangrijk orgaan wel wat kon hebben, maar nee.
    Hij voelde zich kloten. Zelfs na wat zijn grootvader hem had geflikt rondom Juilliard. Één verloren traan rolde over zijn wang, die hij snel weg veegde. Nu was niet het moment om te zitten janken. Er was vast nog meer politie onderweg om de dader op te sporen. De dader zou gepakt worden én daarna kon hij zijn tranen laten gaan. Niet eerder. De gedachte dat één van zijn familieleden de dader was drong nog steeds niet helemaal door. Alec wilde hier ook niet over nadenken, dan zou hij gek worden. Het komt allemaal goed, het komt allemaal goed, het komt allemaal goed — bleef hij als een soort mantra in zijn hoofd zeggen.

          Door de muziek hoorde hij het geklop op zijn deur niet, waardoor zijn ogen omhoog schoten toen hij de deurklink omlaag zag gaan. Spontaan kon hij zijn versnelde hartslag voelen en horen. Vals alarm. De persoon die zijn kamer binnen kwam was Jack. Zijn hoofdtelefoon deed hij af om te horen wat zijn oom wou. Hoe het ging. Hoe het ging? Kloten. ‘’Prima,’’ had hij geantwoord, geen zin hebbende om te praten over wat er die ochtend was gebeurd in de villa. Om te laten merken dat hij wel degelijk luisterde knikte hij toen hem werd medegedeeld dat zijn moeder en oom in de serre zaten als hij wilde praten of er wat was. De deur sloot weer en Alec was weer alleen. Hij beet op de binnenkant van zijn wang om de tranen die in zijn ogen brandden in te houden.
    Een notificatie op zijn telefoon trok gelukkig zijn aandacht en bracht wat afleiding. Hij opende de chat met Cristine en las het bericht wat ze had gestuurd.

    From Crissy:
    Zin om hem te smeren? Achteruitgang. Via de keuken. Geen zin in gezeik, joejoe.

    Het bericht zorgde voor een minuscule glimlach op zijn gezicht. Hem smeren klonk op dit moment als een goed plan. Opgesloten zitten op zijn kamer was ook vast niet gezond.

    To Crissy:
    Sounds like a plan, omw.
          Zijn hoofdtelefoon deed hij uit en legde hij op het nachtkastje. Zachtjes, maar met een versneld tempo liep Alec richting de keuken. Eenmaal daar aangekomen keek hij om het hoekje of er mensen in de keuken waren. Natuurlijk waren die er, net zijn geluk weer. Hij zag hoe Evelyn de haren van Valeria opzij hield, die laatste stond gebogen over de wastafel. Juist. Tijd om weer terug te lopen naar de hal.

    To Crissy:
    Keuken is vól met staf. You sure?
          Nadat hij op ‘verzenden’ had gedrukt begon hij met doelloze rondjes te lopen door de hallen om te wachten op wat Cristine nu wilde doen. Achteringang ging hem in ieder geval niet worden. Of ze moesten heel hard rennen. Wie weet lukte het hen dan wel om weg te komen uit de villa. De buitenlucht was in ieder geval beter dan hier binnen de hele dag te zitten niksen. Niet binnen vast zitten zou tenminste helpen met de zenuwen die toch wel aanwezig waren. Weer kwam er een bericht binnen op zijn telefoon. Het was niet een bericht van degene op wie hij wachtte.

    From Nathan:
    Ik kan niet meer helder denken, wat een kut dag. Waar ben je?
    Kut dag indeed. Hij kon wel naar Nathan gaan terwijl hij wachtte op Cristine, als die laatste bij haar ouders zat kon het toch nog een tijd duren voordat ze weg kon komen daar.

    To Nathan:
    In de hal,
          Voordat Alec de kans kreeg om nog een bericht terug te sturen klonk het geluid van de bel van de voordeur. Precies waar hij dichtbij stond. Dus stopte hij zijn telefoon weg in zijn broekzak en was hij onderweg naar de deur. Zodra hij de deur open deed werd hij begroet door een politiebadge. Geweldig. “Hoi, goedenmiddag, Bexley MacGavin, detective. En dit is mijn partner: Fyodor Orlov. Zouden we jouw en je familieleden een paar vragen kunnen stellen over de moord op James Montgomery? Mijn oprechte concoleances.” zei de vrouwelijke detective die er stond. Condoleances..wat moest hij daar mee? Het bracht zijn opa niet terug.
    ''Ook mijn condoleances. Mogen we binnen komen?'' Ditmaal was het de mannelijke detective die sprak. Alsof jullie zonder mijn toestemming niet binnen zouden komen — het lag op het puntje van zijn tong. Gelukkig kon Alec zich inhouden om de impulsieve woorden te zeggen. Hij trok zijn schouders kort op en opende de deur verder. Manieren, die had hij ook. Misschien wel netjes om jezelf voor te stellen bij de mensen die er achter moeten komen wie dit gedaan had. ''Kom binnen.'' zei hij, terwijl hij wat aan de kant ging zodat de detectives de villa konden betreden. Hun namen was hij al weer vergeten. Detective 1 en detective 2 klonk ook prima in zijn hoofd. ''Alec Montgomery trouwens en bedankt.'' Hij toverde een kleine, vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Kregen detectives koffie of thee aangeboden als ze een moord kwamen oplossen? Alec wist het niet en dus vroeg hij het maar niet. Straks zette hij zichzelf voor lul en de dag was al kut genoeg. ''Ehm,'' begon hij wat nadenkend. Zijn stem klonk niet steady genoeg en dus schraapte hij zijn keel even. ''waar wilden jullie beginnen?'' Hopelijk niet bij hem. Hier had hij geen zin in. Praten over wat er gebeurd was, waar hij was geweest, met wie hij was geweest.


    What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?


    HEATHER KATHERINE HAYES

    'The new Maid' With Max at the servants bathroom 16+



    Zijn handen voelden ruw en toch teder aan tegen mijn wang, mijn lichaam. Het voelde aan als een nieuwe gehaakte sweater waar je even je gezicht in kon verstoppen. Familiar en liefdevol kon ik het noemen. ''Hmh, dan zal ik dat maar blijven doen hmh? You're my princess after all..'' ik voelde me ook werkelijk een prinsesje in zijn bijzijn zoals het bad dat hij net voor ons had laten lopen, hij had dat niet hoeven doen en toch deed hij het. Met bubbels nota bene !
    Ik drukte een verderlicht kusje op zijn lippen, waarbij ik een "yes please' tegen zijn lippen aan fluisterde. Mijn gedachten dwaalden al af naar verre oorden waar ik met Maxie heen kon, zoals Frankrijk. Oh wat hield ik van Franse films, ik begreep er vaak niet veel van maar de drama, de passie het klonk allemaal zo heerlijk spannend.
    Maxwell moest lachen bij het hoeren hou is croissant -Kra zand- uitsprak , waardoor ik mee gniffelde en toekeek hoe hij zijn hoofd iets naar achter liet vallen, ik kon de spieren van zijn bovenlichaam haast tellen. ''Hmh, dat komt al aardig in de buurt.'' sprak de man geamuseerd over de uitspraak van de Franse ontbijtkoek. Ik grijnsde breed, zijn handen in de mijne nemend vooralleer ik mijn beste frans bovenhaalde voor de man.
    Als een echte gentleman drukte hij een kus op de rug van mijn hand, wat me deed blozen voordat ik ons gesprekje de meer uitdagendere route opnam. Het water was al zalig warm, maar nu ging het wat stomiger worden. Hij had grijnzend zijn hoofd geschud, en hoewel ik even vreesde dat dit een 'nee' zou betekenen spraken zijn handelingen er anders over. een gelukzalig geluidje verliet mijn lippen, waarbij een ''Hmh... Oui mon Amour...'' zijn lippen verleit, het schorre in zijn stem deed me weer genietend mijn ogen sluiten, waar ik nog eens verwent werd met een boel kussen in mijn hals.
    ''Dan doen we dat.. Ik denk dat ik wel gewend kan raken aan dit, maar dan met uitzicht op Parijs.'' humde hij verder, waardoor ik een instemmend geluidje maakte en zacht kreunde. "Met jou als uitzicht ben ik ook al meer dan tevreden." sprak ik wat krols en draaide me wat, zodat ik met weers mijn benen naast hem zat en iets boven hem hing. "Sounds perfect." prevelde ik zacht, mijn ene hand om zijn nek plaatsend terwijl de andere van zijn bovenbeen iets omhoog gleed en hun werk begonnen te doen, net zoals Maxie mijn boezem begon te masseren. ''Het is maar goed dat nog niemand ons is komen storen.. Ik hou er niet van om kostbare tijd met jou te delen..'' sprak de man vervolgens, waardoor ik even op mijn lip beet. Hij deed al dit werk om mij mijn zorgen te laten vergeten, dus wilde ik hem nu opbeuren, hem even naar een andere planeet brengend. Zoals Frankrijk.
    Ik kreunde zachtjes en drukte lustig mijn lippen op de zijnde om vervolgens een 'ssst,' te fluisteren in zijn oor "Ze gaan ons toch niet storen in de badkamer." gevolgd door een kusje achter zijn oor, terwijl ik mijn onderlichaam naar voren verschoof. Ik hield kort mijn adem in om dan gelukzalig te zuchten eens alles in plaats gleed.

    ...


    Ik spoelde het laatste beetje zeep uit mijn haren en drukte nog een lange liefdevolle kus op Max' lippen. " Dat- dat was geweldig." sprak ik oprecht, mijn eigen ademhaling nog wat onder controle krijgend, mijn hartje bonsde nogal hevig al was de stress al een heus stuk minder. Tijdens ons.. amusement had ik echte wel de fles bubbels omgegooid, waardoor we met een badkuip vol bubbels zaten, maar on the positive side - roken we beiden heerlijk . Ik klom de badkuip uit en wikkelde een handdoek om me, heen, waarna ik de andere grote zachte handdoek al beet nam zodat ik deze al knuffelend rond de grote gespierde man kon wikkelen. " Om eerlijk te zijn vind ik dit wel beter dan een fictief tripje Parijs." gniffelde ik tegen zijn nog natte rug aan, waarna ik nog een verdwaald kusje op zijn schouder drukte vooralleer ik hem losliet en mezelf begon af te drogen. Helaas zaten we nog in het Montgomery huis, met een boel moordverdachten en detectives. Maar ik zat hier lekker veilig met Maxie en daar focuste ik me voor even op.



    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH


    Addison Ella Montgomery

    42 | With Jack | @Serre


    "Oh baby, I’m a nightmare.”

          Te neergeslagen had Addison plaats genomen op een van de pluche banken in de Serre. Het uitzicht was hier fenomenaal. Je keek uit over het groenere deel van het landgoed – het deel dat nog niet met agenten, pers of ramptoeristen overspoeld was. Het was rustig en dat was precies wat Addison op dit moment nodig had. Toen ze het nieuws hoorde, had ze in een van haar vaders werkkamers gestaan. Ze had met hem willen praten over hun recente ruzie. Ze wilde het goedmaken. In shock had ze het glas in haar hand binnen een seconde kapot geknepen. Scherpe scherven glas drukte in haar huid en druppels bloed dropen over haar hand. In stilte gleed de eerste traan over haar wang waarna het huilen niet stopte. Tot nu hier in de Serre. Tussen haar tranen door had Addison aan Jack gevraagd om als hij langs Nathan ging ook langs Alec te gaan. Ze wilde zeker weten dat hij veilig was. Ze voelde zich een slechte moeder. Ze was nog niet eens zelf naar haar zoon geweest om hem eventueel te troosten of te steunen. Tuurlijk was ze dit wel van plan maar ze wilde eerst zelf wat kalmeren.
    Haar nog maar net opgedroogde ogen vlogen de ruimte rond en vonden tussen de vele planten een portret van de gehele familie. Haar blik viel op het gezicht van haar vader. Here we go again.. Tranen prikte in haar ogen. Thank god dat precies op dat moment Jack aan kwam gelopen. Addy haalde haar neus op en droogde haar ogen opnieuw af.
    Jack zette de koffiemok bestemd voor Addy voor haar op de koffietafel neer. “Dankje.” Mompelde ze zacht terwijl haar jongere broertje tegenover haar ging zitten. Haar ogen vernauwde zich kort toen ze merkte hoe voorzichtig de man plaats nam. Het was haar opgevallen dat haar jongere broertje steeds vaker spierpijn leek te hebben en tevens steeds vaker onder de blauwe plekken zat. Misschien was zijn werk wel ruwer dan Addy dacht maar het zat haar niet lekker. Met haar rechterhand – die verwikkeld was in verband door haar eerdere actie– pakte ze voorzichtig haar hete mok van tafel die ze vervolgens in beide handen als een kommetje vasthield. Jack zuchtte waarna hij een slok van zijn koffie nam. “Als we nu alcohol hadden, dan had ik getoost op pa.” Addy glimlachte zwak. “Dat zou mooi geweest zijn ja.” Gaf de brunette toe. Ze vond het oprecht een mooi gebaar. Haar ogen scande de ruimte en opeens bedacht ze zich iets. Alsof ze het licht gezien had, zette ze haar mok weg en stond ze op.
    Ze bewoog zich richting een klein kastje in de hoek. Uit de plantenbak die ernaast op de grond stond, viste ze een sleuteltje. Behendig stak ze die in het kastje waarna een fles dure Whiskey de show stal. Ze had deze ooit van Harrison gestolen nadat ze jaloers op hem was geweest om iets stoms. Grijnzend liep ze met de fles terug. “Het is misschien wat vroeg maar..” Ze draaide de fles open en bracht de fles naar haar mond. “Op papa!”
    Een warm prikkelend gevoel borrelde op in haar keel waarna ze de fles aan Jack overhandigde.

    “Met de jongens gaat het prima,” deelde haar broertje aan haar mee. Een opgeluchte glimlach sierde Addys gezicht. “maar ik denk dat ze zich groot houden. Ze komen vanzelf en anders kan een van ons later altijd kijken.” De brunette knikte fronsend.
    “Ja. Ik ga straks sowieso nog wel even langs bij de jongens. Ik wilde eerst zelf even een beetje kalmeren.” Gaf ze toe waarna ze haar blik opnieuw over het groene uitzicht liet glijden.
    “Denk je dat je oude detective vriend ook komt?”
    “Hmm…” Addison twijfelde. Ze hoopte van wel en van niet. Jakob had haar altijd enorm gesteund zowel tijdens als na hun relatie. Hij zou tijdens dit hele circus een troost voor haar kunnen zijn. Aan de andere kant kende hij haar zo goed dat hij snel door haar heen kon prikken. Ze wilde niet dat mensen achter de ruzie tussen haar en haar vader kwamen of achter de reden voor die ruzie. Ze wilde al helemaal niet dat men erachter kwam dat ze stiekem per ongeluk getrouwd was.. Misschien moest ze hem dan ook op een afstandje houden alhoewel dat alle andere keren dat hij in het huis aanwezig was geweest nog niet gelukt was. Zijn lippen hadden telkens die van haar gevonden.
    “Het zou fijn zijn om een bekend gezicht te hebben in dit hele gebeuren. Iemand van buitenaf die ik kan vertrouwen om de dader op te pakken, maar aan de andere kant wordt het misschien te persoonlijk en hoop ik van niet..” Addison nam een slok van haar koffie die ze opnieuw van de tafel gepakt had. “Het voelt allemaal gewoon zo onwerkelijk.. en bovendien haat ik het idee dat buitenstaanders ons huis en leven zomaar ondersteboven kunnen keren.” Addy beet even op haar lip. Ze wist niet of Jack eerlijk zou zijn op haar volgende vraag maar ze moest het vragen. Ze kon zichzelf niet bedwingen. “Jack.. wie denk jij dat dit heeft kunnen doen?” haar stem was zacht en onzeker. “Heb jij enige vermoedens?”









    [ bericht aangepast op 8 juli 2021 - 16:27 ]

    MEADOW ISADORA
    MONTGOMERY - KOVALENKO
    20 • daughter of sebastian and nadiya • outfit • with tony • at the study at the second floor



    "sweet as sugar, cold as ice"


    Meadows lippen vonden die van Tony, maar deze duwde haar zachtjes van zich af. “We moeten voorzichtig zijn nu.” Zijn blik gleed achterdochtig naar de ramen achter hen. “Binnen de kortste keren zal het huis vol zijn met niet alleen familie, maar ook agenten. Ik wil niet dat iemand tussen jou en mij in komt te staan.” Hij stond op en Meadow volgde nerveus zijn voorbeeld. Het was niets voor haar maar ze werd altijd wat onzeker als het om Tony ging. Hij liep naar de ramen en trok de zware gordijnen dicht. Het daglicht werd hierdoor geweerd, waardoor de study er duister bij lag. De enige lichtbron kwam nu van een klein lampje op het bureau, die lange spookachtige schaduwen maakte in de kamer.
          “Dit is beter.” Concludeerde Tony en liep terug naar Meadow. Ze had echter zo haar eigen bedenkingen, want viel het nou juist niet heel erg op dat dit de enige kamer was waarvan de gordijnen dicht zaten op klaarlichte dag? Toch hield ze wijselijk haar mond. Tony zou vast een goede reden hebben. Van uit het niets tilde hij haar op, nam haar in zijn armen en droeg haar naar de bank. Zonder iets te zeggen liet hij haar op de bank vallen. Een kort gilletje ontsnapte aan haar lippen, waarna hij zichzelf tussen haar benen in drukte. “Nu kan je me wel bedanken.” Grinnikte hij tevreden. Ze lachten en liet haar lange slanke vingers door zijn korte donkerbruine haren glijden. Ze keek diep in zijn blauwe ogen en met een kleine glimlach op haar gezicht boog ze zich tergend langzaam naar hem toe. Ze drukte een kusje in zijn hals en daarna nog één, om zich vervolgens langzaam omhoog te werkte tot haar lippen de zijne vonden. Meadow sloeg haar armen om zijn nek en trok Tony dichter tegen zich aan, waarna haar handen langs zijn rug naar beneden gleden. Verwikkeld in hun innige zoen zochten haar vingers gretig naar de knoopjes van zijn overhemd. Soepel maakte ze de knoopjes één voor één los. “Is dit een beetje wat je in gedachten had, daddy?” Fluisterde ze hem plagend in zijn oor, waarna ze hun zoen hervatte.

    [ bericht aangepast op 9 juli 2021 - 14:11 ]


    someone out there feels better because you exist

    ELENA BLACKBOURNE
    I need a stronger word than ‘fuck’ in my life
    twentynine • outfit (less lowcut blouse and different shoes) • with jakob • on the driveway

    Note to self: volgende keer dat Jakob in haar huis was, zou ze haar badkamerdeur op slot doen. Ze had nog daadwerkelijk gegild ook. Het kostte haar te lang om te beseffen dat het niet daadwerkelijk Satan’s spawn was die Jakob naar binnen had gegooid, maar een verdomde knoop. Verscheidene dingen in de badkamer lagen nu over de grond verspreid, tijd om dit uitgebreid op te ruimen was er niet. Hier zou ze later in de avond spijt van krijgen, maar veel keuze had ze niet.
          Met een gezicht als een donderwolk liep ze de woonkamer in en smeet ze de knop richting zijn hoofd. “Klootzak.” Aan zijn kop te zien vond hij zichzelf maar al te grappig. Dit ging hij later hoe dan ook nog terug krijgen. Er waren meerdere collega’s die vast wel wilden meewerken aan hem voor de gek houden.
          ”Als je toch nog bezig bent, misschien kan je een broek aantrekken. Die familie is gek op vrouwtjes en zo loop je er wel gevaarlijk bij,” was zijn verdere commentaar. “En schiet eens op dame want we zijn al laat door je tantrum over de spin.”
          ”Als je niet oppast ben jij degene waar ik op schiet,” bromde Lena, terwijl ze een blik naar beneden wierp, op haar blote benen. Ze hoopte dat hij een grap maakte. “Ik heb jou anders nog nooit eerder horen klagen over het zien van mijn benen, Finch.” Nog geen maand geleden had hij wel meer gezien dan enkel dat. Als die mannen daar niet tegen konden, was dat meer een probleem voor hun dan voor haar. Misschien kon ze er nog wel een voordeel uithalen. “Hun liefjes moeten de halsbanden dan maar wat strakker aantrekken”
          Rollend met haar ogen liep ze naar de keuken. De koffie die ze eerder gezet had kon hij vergeten. Lena schonk enkel een to-go cup in voor zichzelf en keerde terug naar de woonkamer. Jakob kon zoveel zeuren om de spin als hij maar wilde, hij de tijd zelf enkel verlengt door die knop te gooien.
          ”Nou, hophop, laten we maar gaan dan.” Ze snapte de haast niet geheel. Als het goed was, was de familie geinformeerd dat ze op het terrein van het landgoed moesten blijven. Bovendien was de moord al gepleegd. Een dood lichaam kon lastig vluchten. Als dat wel het geval was, dan hadden ze een groter probleem dan een murdercase.

    Het was niet veel later dat ze aankwamen bij het landgoed van de Montgomery-familie. Lena’s ogen werden groter bij het zien van het enorme huis. “Kijk, met zo’n groot huis is een spin geen probleem, meer dan genoeg ruimte om te vluchten,” mompelde ze. Wat een droom. Echter leek zo’n massief huis haar ook niet alles. Het kon snel eenzaam voelen, al was dat met de grote van deze familie waarschijnlijk geen probleem. “Hoeveel mensen moeten we ook alweer ondervragen?” vroeg Lena aan Jakob terwijl ze uitstapte. Het was wel weer typisch dat dit net gebeurde wanneer de hele familie aanwezig was. Of misschien juist daarom wel.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

          BEXLEY       HEMERA      MACGAVIN      
    26 | Newbie Detective | Outfit| with Fyodor & Alexander at the frontdoor of the villa / inside the villa




          Desondanks ik wegdook voor de inhoud van de waterfles die Fyodor over me gooide, wist een behoorlijke hoeveelheid toch over me heen te komen. Met mijn armen gespreid, haalde ik geschrokken adem. Ik kon voelen hoe het water mijn blouse aan mijn lichaam deed doen plakken. Om de schade iets in te perken, draaide ik mijn krullen gauw in een losse knot bovenop mijn hoofd.
          Fyodor bleek geen aandacht te schenken aan mijn gemopper en liet onverstoorbaar verder in de richting van de voordeur. Er restte me niets meer dan hem lichtelijk geïrriteerd te volgen. Echter kon ik het niet laten hem nog eens subtiel te vragen of iemand hem ooit vertelt wat voor een gigantische klootzak hij was, op mij na. “Hmmm, alleen jij,” was het onbevredigende antwoord dat ik kreeg.
          Ik kneep mijn ogen samen. “Ow ja? Elena deelt mijn mening op sommige vlakken dus het zal me niks verbazen als zij jou ook meerdere creatieve benamingen heeft gegeven.” Bij de gedachte aan Elena, een goede collega en zelfs vriendin van ons beide, schoot me het dreigement te binnen dat ik al verscheidene keren in Fyodor zijn bijzijn genoemd. Deze keer meende ik het echt serieus, van het Tinder-account, en ik wist dat Elena me hier zeker bij zou willen helpen, mocht het nodig zijn. De vernietigende blik die ik toegeworpen kreeg van Fyodor was het in ieder geval allemaal waard.
          “Geen tinder,” gromde hij. Ik kreeg een trap tegen mijn schenen waardoor ik gedwongen werd een onhandige sprong te maken om zijn voet te ontwijken. “Doe eens lief,” mopperde ik. “Ik heb je zelfs nog die donut gevoerd. En dan bedank je me op deze manier. Ik had ergens toch meer collegiale liefde van je verwacht.” Ik stak mijn tong uit en versnelde mijn pas om de eerste te zijn die op de bel drukte. Een goed-uitziende knaap opende de deur en vlug stelde ik mezelf en de gezelligerd naast me voor. “Mijn oprechte condoleances,” was de zin waarmee ik eindigde.
          “Ook mijn condoleances,” volgde Fyodor mijn voorbeeld waarna hij vroeg of we binnen mochten komen. Officieel hadden we geen huisbezoek dus ze zouden ons kunnen weigeren. Dan zou het ons alleen maar extra moeite kosten om binnen te komen, dus het zou handiger uitkomen als de jongen ons gewoonweg binnenliet. Iets wat hij ook deed, al was het met de nodige tegenzin. Ik trok mijn wenkbrauw naar hem op maar besloot om er niets van te zeggen. Het arme jong leek behoorlijk ontdaan door alles wat er zich afgespeeld had binnen deze muren.
          “Alec Montgomery trouwens en bedankt,” wist de jongen er toch nog uit te persen. Met moeite wist ik een glimlach op mijn gezicht te toveren. Als ik meer met dit soort types te maken ging krijgen, wist ik dat het een hele zware middag zou gaan worden. Ik knikte hem toe alvorens ik langs hem heen liep de hal in. Een klein gevoel van triomf verspreidde zich in mijn binnenste. Dit keer had ik het beginwoordje gedaan in plaats van Fyodor en dat voelde misschien beter dan het zou moeten doen.
          “Ehm,” begon de jongen ietwat aarzelend waarop ik mijn aandacht weer op hem richtte in plaats van het scannen van mijn omgeving. Hij schraapte zijn keel alvorens hij zijn zin hervatte. “Waar wilden jullie beginnen?” Lag het aan mij of klonk de jongen ietwat nerveus? Ik besloot het voor nu te negeren en vroeg: “Zijn je ouders hier misschien aanwezig? Het zou ons enorm helpen als je die ging halen.” Hierna richtte ik me tot Fyodor. “Weet jij of er meerdere agenten hier gestationeerd zijn? Ik zag zojuist de auto van Jakob de oprit oprijden, dus waarschijnlijk zal Elena ook met hem zijn meegekomen.”

    [ bericht aangepast op 9 juli 2021 - 11:35 ]


    I have seen my own sun darkened