SΣTH
—H E T gelach van de jongeman naast hem zorgde ervoor dat zijn blik voor een kort moment op hem was gericht, een kleine, geamuseerde trek rond zijn mondhoek. Een schittering van plezier in zijn oorspronkelijk donkere kijkers, waar het voor luchtig vertier bood in plaats van de beslommeringen van het werk. Het zogenaamde 'opruimen' was voor menigeen van de Grim Reapers alles behalve een aangename taak, zelfs de man achter het gordijn zat er niet op te wachten. Maar degenen die de natuurlijke orde uit balans maakten, hadden een herinnering aan hun sterfelijkheid nodig. Die had Percy nu gekregen, —en Seth voelde zijn houding weer bewolken terwijl hij zich bedacht hoe de beschonken piraat het op zou nemen. Met zijn gedachtegang ergens anders stuurde hij de moord van kraaien en raven weg, de één luid krassender dan de ander.
Op onderzoekende wijze dwaalde zijn blik over zijn gestalte, kwam hierbij tot de ontdekking dat er aardevlekken op zijn kleding zaten en bladeren in zijn haren —welke hij op trage manier weghaalde. Het was al wel vaker voorgekomen dat hij de jongen in eenzelfde staat was tegengekomen, zelfs voor ze hun eerste ontmoeting hadden. Desalniettemin hoorde hij niet afgeleid te raken van zijn originele taak, die had voorrang op het merendeel van de gebeurtenissen. Zijn moeder mocht er weliswaar niet meer zijn, hij had haar een belofte gemaakt die onbreekbaar was. En hij was van plan die in stand te houden. Het zachte geluid die uit Dom's keel kwam rollen, als het zachte gespin van een katje, liet hem uit zijn gedachten ontwaken en hij haalde de hand uit zijn haarlokken.
Op dit ogenblik was Seth degene geweest die lichamelijk contact had gezocht, geheel vrijwillig, iets wat op het begin vrij wrevelig bij hem verliep. Tijdens hun eerste ontmoeting had Dom namelijk al uitgesproken laten weten hoe interessant hij de Harvester of Souls had gevonden, hetgeen op een vrijpostige stijl verliep. Dom had amper grenzen en Seth had er een boel, welke hij meteen duidelijk had gemaakt. Door deze brutale omgangsvorm had Dom een misselijkheid opgelopen die bij een ander slechter waa gevallen. Dit was de eerste keer dat hij zijn handen netjes thuis hield, en Seth ervoer een vreemde gewaarwording in zijn binnenste. Een gegeven die hij trachtte te verhelpen door in het hier en nu te wederkeren, wat averechts werkte door de handeling die Dom besloot te maken.
Voor een kort moment bleef hij stil, om daarna plots zijn hand met de bloemen naar hem uit te steken. "Actually, they're for you", kwam er met een bescheiden glimlach uit waar Seth zijn wenkbrauwen verrast door ophaalde. Hij keek van Dom naar het bosje, en liet zijn lange, magere vingers deze omsluiten -de huid van de ander hierbij onopzettelijk strelend.
"Admittedly", verbrak hij de stilte uiteindelijk, kijkend naar de verschillende bloemen in zijn hand. "I am an indispensable element in life, without a doubt." De toon in zijn stem had een zelfvoldane transformatie gekregen, terwijl hij Dom opnieuw aankeek. "Does that mean you finally recognize me, little one?" Een cryptische glimlach gleed op zijn lippen bij deze woorden, wetende dat Dominic van het begin af aan al het wazige idee had hem ergens van te herkennen. Seth vroeg zich af wanneer het gloeilamp moment zou komen, daar hij al de hele week achternagezeten was -zowel van dichtbij als veraf.
In de tussentijd had hij een peuk en zippo tevoorschijn getoverd, waarvan het voorgenoemde aan hem werd gegeven. Hij wist dondersgoed dat de jongeman niet rookte, maar hij kon de neiging niet onderdrukken hem hierop te testen. Zoals de Reaper zich al realiseerde, had Liddell weinig tot geen grenzen toen hij met de vlam dichterbij kwam. Het was een geluk bij een ongeluk dat de sigaret in zijn hand werd teruggeduwd, waardoor hij het niet kon laten hem mentaal een compliment te geven. Anders zou hijzelf het net zo snel weer afgepakt hebben, daar hij hem niet aan zekere trauma’s op zo’n wijze bloot wilde stellen.
|
▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁
『 𝖂𝖊𝖑𝖈𝖔𝖒𝖊 𝖙𝖔 𝒫𝓊𝓇𝑔𝒶𝓉𝑜𝓇𝓎 • 』
▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁
Zelf leek het hem geen schade te geven een hijs van zijn peuk te nemen, kijkend naar het achterlijke ding in zijn andere hand. De krijtwitte blouse van ene Angsthaas Hook, die de geur meedroeg van zijn herstelde dood. Eén blik op de witte blouse verkondigde hem dat het niet bruikbaar noch gewild zou zijn, daar het stuk stof al bijna in de prullenbak verdween. De gedachte die vervolgens in zijn hoofd tevoorschijn sprong, redde het kledingstuk waar de geur van de Dood desalniettemin aanhing.
Uit zijn ooghoeken staarde hij koeltjes naar Dom, die nog altijd rondliep met aardevlekken op de kleding. Seth probeerde hem in te denken met het desbetreffende kledingstuk aan, en was zelfverzekerd over het gegeven dat dit de jongeman beter zou staan. “Why don’t you take this? This would fit you better”, had hij gezegd. Bij het zien van de grijns rondom zijn mondhoeken beleefde hij een vreemde sensatie door zijn lichaam schieten, die hij te kennen gaf aan de sluimerende wellust die Percy’s dood had gecreëerd. Hetgeen wat des te meer verwarring veroorzaakte was het moment dat een shirt naar hem werd uitgestoken —wat wilde hij dat hij daarmee deed? Hij was net van dat andere ding af.
Zuchtend pakte hij het na enkele ellenlange tellen aan, ongeduldig puffend aan de sigaret die in zijn mond bungelde. Desalniettemin had Seth liever dat Dom iets aan had, dit weer zou iemand nog ziek kunnen maken en de stem van Alice speelde constant af in zijn gedachten: Pas goed op Dominic. De woorden van een ware moeder, vol liefde en bescherming. Bovendien hadden mensen een zwakker immuunsysteem, en dat van Dom wilde hij er niet op wagen.
“Ah, I see you’re, as they say, a pervert —like me. I wish I could join you, but, weirdly enough, people are quick to take offense to naked bodies.” Op IRA had hij meer dan genoeg waarschuwingen gekregen, al was dit vooral in zijn eerste semester als mens. Tot op heden had hij het alsnog amper begrepen, al trachtte hij zijn best te doen de wensen van de mensheid te respecteren.
Toen Dom stond te kloten met de knoopjes, keek hij nonchalant toe, al scheen de vermaak in zijn ogen helder. “Maybe next time you can buy me a drink first?” Nog zo’n aparte opmerking waarvan hij niet wist wat het betekende, want voor wat zou hij iemand eerst een drankje moeten kopen? Echter, hij bleef stil en zag aan hoe de jongen onschuldig met zijn ogen knipperde om tegelijkertijd nog met z’n knoopjes bezig te zijn. “Or tell me your name, for instance? You see, I’m very curious. It’s in my nature.”
Dit was voor Seth het punt dat hij het niet meer aan kon zien, en opstond van het bankje waar hij in de tussentijd op was gaan zitten om toe te kijken. Gedurende zijn handelingen nam hij een laatste trek van de sigaret en wierp deze vervolgens met een boogje in de dichtstbijzijnde prullenbak, de bloemen op het bankje achterlatende. Zwijgzaam sloeg hij de jongeman zijn handen weg met een zachte tik, om de knopen razendsnel weer stuk voor stuk te openen en deze van beneden naar boven weer te sluiten. Dominic had de meeste knoopjes wellicht dichtgemaakt, maar ze zaten stuk voor stuk scheef —en Seth vroeg zich af waar hij zat met zijn gedachten.
“All these names you’ve mentioned, and still you forgot the most important one. Seth.” Met gemak speelde er een ondeugende trek rond zijn lippen, iets dat weerkaatst werd in zijn donkere kijkers eens hij deze in de zijne liet dringen. Hij zette een enkele stap dichterbij, waardoor ze praktisch tegen elkaar aanstonden. “Mhm”, rolde een zoete uitademing over zijn lippen heen terwijl hij de kraag recht trok, een sensuele glittering in zijn expressie, “Perhaps I should give the blouse back to Percy after all. . .” Voor een luttele seconde liet hij zijn ogen demonstratief over Dom’s lijf glijden, het allerlaatste knoopje opzettelijk open houdende.
|
Valkyria
