[RPG • 300] Disney Descendants Vestigo University • Speeltopic - Speeltopics

𝓦𝓱𝓪𝓽 𝓲𝓯 𝓘'𝓶 𝓷𝓸𝓽 𝕥𝕙𝕖 𝕙𝕖𝕣𝕠? 𝓦𝓱𝓪𝓽 𝓲𝓯 𝓘'𝓶 𝕥𝕙𝕖 𝕓𝕒𝕕 𝕘𝕦𝕪?       𝐑𝐎𝐎𝐌 𝐌𝐀𝐓𝐄𝐒:       Amor-Beau ● Raven       Methuselah ● Larsen       Percival ● Nathaniel       Elio ● Antonio       Ilyas ● Dominic       Qadir ● Lucien       Jack ● Ash       Lihn ● Elodie       (. . .) ● Ava       Olivia ● Memphis       Poppy ● Calista       Ivy ● Gia       Jia ● Agoueh

Vestigo University ➵      Dominic/March Liddell ✧ ♂ Alice ✧ Maneskin ➵      Nathaniel Charming ✧ ♂ Cinderella ✧ Marshtomp ➵      Ilyas of Agrabah ✧ ♂ Aladdin and Jasmine ✧ Raccoon ➵      Amor-Beau Desrosiers ✧ ♂ Belle and Adam ✧ Raccoon ➵      Memphis Panagos ✧ ♀ Megara and Hercules ✧ Toothpick ➵      Neorah Fitzherbert ✧ ♀ Rapunzel and Eugene ✧ Zemo ➵      Olivia Pan ✧ ♀ Wendy and Peter Pan ✧ glowfaery ➵      Ava of DunBroch ✧ ♀ Merida ✧ Valmiera ➵      Antonio Rivera ✧ ♂ Miguel Rivera ✧ Sombre ➵      Poppy DeVil ✧ ♀ Cruella DeVil ✧ Marshtomp       Ira University ➼      Larsen Oldenburg ⬧ ♂ Elsa ⬧ Maneskin ➼      Raven ⬧ ♂ Maleficent and Diaval ⬧ Maneskin ➼      Elio Beneviento ⬧ ♂ Captain Hook ⬧ Maneskin ➼      Percival Hook ⬧ ♂ Captain Hook ⬧ Raccoon ➼      Methuselah "Seth" ⬧ ♂ the Grim Reaper ⬧ Marshtomp ➼      Victoria Chimaira ⬧ ♀ Ursula ⬧ Dimitrescu ➼      Élodie Facilier ⬧ ♀ Dr. Facilier ⬧ glowfaery ➼      Zaheer Ujinga ⬧ ♂ Scar and Zira ⬧ Paracosmal ➼      Qadir Al-Jurjani ⬧ ♂ Jafar ⬧ Dalma ➼      Jack Thessian ⬧ ♂ The Headless Horseman ⬧ Dalma ➼      Calista Aidoneus ⬧ ♀ Hades and Persephone ⬧ Sombre ➼      Ivy DeVil ⬧ ♀ Cruella ⬧ Toothpick ➼      Ash DeVil ⬧ ♂ Cruella ⬧ Maneskin

RULES ✧ In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet. ✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden. ✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. ✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. ✧ Een reservering blijft 72H staan. Geef aan als je dit niet red vanwege omstandigheden. ✧ Maximaal 3 personages per persoon. ✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. ✧ Alleen Maneskin of Raccoon maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. ✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post. ✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies. ✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom. ✧ Naamsverandering graag doorgeven. ✧ Dit idee is uitgewerkt door Maneskin, Raccoon en Marshtomp

[ bericht aangepast op 27 juli 2021 - 22:39 ]

---

[ heaven knows ]

---

---

20 | Bibliotheek ⟶ ... | Larsen Double Major Bibbidi Bobbidi Boo & Once Upon A Time Zwaardvechten, paardrijden & art club

"Ik zie hoe de vork in de steel zit, jij wilt gewoon een revanche omdat je het de vorige keer niet van me kon winnen, of niet? Dat was niet erg goed voor je ego, huh?" De grijns waarmee het blondje sprak amuseerde Qadir uitermate. Als kind was Larsen fragiel geweest; hij sprak niet veel, maar had wel een kort lontje. En hoewel er nog steeds sporen van het verlegen jongetje in de jongeman voor zich aanwezig waren zag de Arabier vooral het verschil. De Noorse reus was niet op zijn mondje gevallen, en kwam tegenwoordig haast zonder nadenken op voor zichzelf - iets wat Qadir alleen maar aan zou moedigen, en vaker wel dan niet probeerde uit te lokken. Larsen leek namelijk maar al te graag te happen naar zijn aas. "Vooruit dan, maar alleen omdat je me eerst een drankje aan hebt geboden," ging de Prins van Arendelle inmiddels verder, waarbij hij zijn arm in die van de Sorcerer haakte. "Je vleit jezelf zo graag. Is het niet, Snow?" grijnsde de Arabier vermaakt. Het was oorspronkelijk niet zijn plan geweest de jongeman naast zich te trakteren, maar nu het idee op tafel lag zou hij Larsen het kleine pleziertje niet ontzeggen, ookal was het blondje ettelijke malen rijker dan hijzelf. In stilte wandelden ze verder tot ze de Grote Hal - waar drie maal daags een gigantische maaltijd geserveerd werd- bereikten. Mentaal maakte Qadir een opmeting van de reeds aanwezige studenten, die als bezige bijtjes druk in de weer bleken met de voorbereidingen van het welkomstfeest dat vanavond zou plaats vinden. Hij werd in zijn opzet gestoord door een wrijving tegen zijn schouder en richtte automatisch zijn aandacht op Larsen. Met zijn blik volgde hij het gebaar dat de jongen maakte en kwam hij uit bij Charming; die reeds in de eerste week een geducht tegenstander in de paardrijd- en zwaardvechtlessen was gebleken voor Qadir. "Whaddaya say, let's stir up some fun later tonight." Vragend keek de Arabier de Prins aan. Aan diens gezicht te zien had hij niet veel goeds in petto voor de originele Vestigo studenten. De Sorcerer voelde naast een gevoel van afgrijzen - tenslotte waren ze hier wel ten gast, ook een onmetelijke sensatie van trots. Het deed hem goed, te zien hoe Larsen zowat stond te popelen zijn krachten te gebruiken, ookal was het slechts in een ondeugende bui. En hoewel Qadir zelf normaliter niet deelnam aan kinderachtige pesterijen zou hij er alles aan doen om het enthousiasme van het blondje te vieren; zelfs als dat betekende zijn eigen krachten voor een flauwe grap te gebruiken. "Helaas serveren ze hier geen alcohol, anders had ik je aangeraden wat extra moed in te drinken." Dit keer barste de Oosterling luidop in lachen uit. Hij haalde een hand door Larsen's gouden lokken en liet zijn vingers er even in rusten terwijl hij zijn leeftijdsgenoot strak in de ogen keek en een duivelse grijns op zijn lippen liet verschijnen. "Wanneer heeft het mij ooit al aan moed ontbroken, Princeling?" grinnikte hij. Hij stond er namelijk niet om bekend uitdagingen uit de weg te gaan, ongedacht wat deze inhielden. Hij ging wat dichter bij het blondje staan en bracht zijn lippen wat dichter naar diens oor. "Maar vertel me eens, welk heerlijk sinister idee gaat er door dat hoofdje van jou? Wat wil je uithalen met onze gastvrije nieuwe huisgenoten?" De Arabier was nu eenmaal van nieuwsgierige aard. Verrassingen waren voor hem eerder een straf; hij wilde weten waar hij aan toe was zodat hij nodige acties kon ondernemen indien de surprise niet naar zijn zin was.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

24      ⬧      Colors Of The Wind      ♥      Dominic/March      ♠      With Percy and Seth

Ik genoot van de warme bries die door mijn haren woelde en zacht langs mijn gezicht streek. Voor een moment sloot ik mijn ogen en liet de zoete geur van de zomer tot me doordringen. Helaas werd deze geur nog altijd verstoord door de penetrante, overheersende geur van ijzer welke altijd vaag aanwezig leek te zijn. Echter liet ik dit de pret niet drukken. Ik huppelde vrolijk door de gangen van de school. Ik was weer eens te laat en ik was nog wel extra vroeg opgestaan. Ik hield ervan op te staan als het nog donker was buiten. Zo kon ik de wereld rustig horen opstarten. Zo was ik ook vanmorgen naar buiten gegaan en was ik in het grote grasveld gaan zitten achter het gebouw. Volgens mij was het niet de bedoeling dat de leerlingen zich hier zouden vertoeven maar ik snapte niet zo goed waarom, het was een prima plek. Het enige nadeel is dat ik me nogal eens openhaalde aan het hek waar ik overheen moest klauteren. Ach, het was het waard. Ik had even naar de langzaam verdwijnende sterren gekeken en werd daarna al snel afgeleid door een wit konijn. Het konijn leek hulp nodig te hebben, het zag eruit alsof het te pakken was genomen door een roofdier. Echter zorgde het feit dat hij gewond was er niet voor dat dat hij trager was. Ik heb een tijd lang rondgedwaald in het bos, op zoek naar het konijn maar het mocht niet baten, het dier leek spoorloos verdwenen te zijn... Eenmaal ik besefte dat ik het beestje waarschijnlijk niet meer zou gaan vinden drong ook tot me door dat het inmiddels allang weer licht was. En dat ik verwacht werd door een zeker iemand. Ik haastte me terug naar het gebouw maar werd voor de zoveelste keer onderweg afgeleid. Nathan had mijn hulp nodig bij het versieren had hij me verteld. Wat was er nou betere versiering dan prachtig vers geplukte bloemen? Misschien kon ik ook wat achterhouden voor Nathan zelf, als een bescheiden goedmakertje. Ik hoopte maar dat hij van bloemen hield. Inmiddels baande ik me een weg door de indrukwekkende hallen van de school met een flink boeket in mijn armen. Onderwijl kon ik het niet laten wat te zingen. "I'm late, I'm late for a very important date..." een brede grijns sierde mijn lippen naarmate ik dichterbij mijn bestemming kwam. Onderweg kwam ik een aantal bekende gezichten tegen en ik glimlachte kort naar hen. "No time to say hello, good-bye," hervatte ik mijn liedje. "I'm late, I'm late, I'm late..." begon ik nu iets ernstiger te klinken toen ik zag hoe meerdere mensen al bezig waren met de versieringen. "I'm late and when I wave, I lose the time I sa-" ik werd ruw onderbroken door een piraat welke fiks in de problemen leek te zitten. Een opgelaten grinnik verliet mijn mond en ik kwam iets dichterbij het tafereel. "Ooh, it looks like someone got himself into a real pickle." gniffelde ik terwijl ik mijn blik over de duistere vreemdeling liet glijden. "Seems like you've got death on your doorstep." humde ik tevreden verder. "You better watch out, you know what they say..." grijnsde ik terwijl ik wat heen en weer wipte van mijn ene op de andere voet. "...Dead man tell no tales..." Ik had mijn blik al vaker op het mysterieuze gezelschap van de piraat laten vallen. Ik wist toevallig dat hij zich vaak schuil hield in de bibliotheek dus kwam ik er ook steeds vaker. Ik was er al vrij snel op uitgekeken, het verbaasde me hoe weinig boeken plaatjes in zich hebben. Wie leest er nou voor zijn plezier een boek waar geen plaatjes in staan?! "Bad pirate, sad pirate, soon to be a dead pirate..." hervatte ik mijn lied en sloeg vervolgens snel mijn handen voor mijn mond, alsof ik iets ontzettend stouts had gezegd. Naarmate ik steeds iets dichterbij kwam zag ik pas wat laat dat de twee druk bezig waren met elkaar. Ik had ze misschien beter met rust kunnen laten maar mijn gezonde verstand leek weer eens vertraagd te werken. "Oh, I beg your pardon, didn't know you two were... busy..." grijnsde ik. Terwijl ik toe keek hoe ze met elkaar verstrengeld waren voelde ik mijn opperbeste humeur plots kelderen, al wist ik niet precies waarom. Het enige wat ik wist was dat ik misschien best graag op de plek van die beschonken piraat had gestaan...

---

How far is far

🇦​🇳​🇹​🇴​🇳​🇮​🇴​ 🇯​🇺​🇱​🇮​🇴​ 🇷​🇮​🇻​🇪​🇷​🇦      ♫​ Once Upon A Time | Music | Powers: connected to the dead | In front of the school | Olivia&Neo De dames leken in een goede stemming en dat maakte Antonio's dag alleen maar beter en beter. Ook het aanzicht van de twee dames was totaal niet verkeerd.       'Oh, Antonio, zometeen ga ik nog blozen,' Antonio kon een glimlach niet onderdrukken bij Olivia's woorden en ging met zijn wijsvinger langs haar wang.       'Dat valt reuze mee,' glimlachte hij dan ook, vervolgd door de nieuwsgierige vraag over het feest van vanavond, waar beide dames erg enthousiast van werden. Gelukkig was hij niet de enige die er zin in had.       'Ja! Tenzij ze weer die saaie playlist van vorig jaar aanzetten want dat was echt verschrikkelijk,' Antonio en Neo schoten beide in de lach. Ja, die playlist was verschrikkelijk. 'Oh alsjeblieft niet, ik kan dat niet nog een keer aan, en ik ben denk ik niet de enige.' Zei Neo dan ook al lachend, waarop Antonio instemmend knikte.       'Ik vroeg het aan Nathan tijdens bijles en hij weigerde antwoord te geven. Misschien moet je je gitaar meenemen voor de zekerheid Antonio.'       'Geen kans dat we het uit hem krijgen?' Vroeg Neo met een pruillipje over Nathan's mysterie. 'We moeten weten waar we aan toe zijn, vinden jullie niet?' Antonio knikte wederom, maar het kwam vast wel goed. In het ergste geval trok hij gewoon de stekkers eruit en ging hij gitaar spelen. Antonio grinnikte en ging met zijn hand richting zijn gitaar. 'Ze gaat mee, geen zorgen!'.       'Oh yes, neem mee. Maar dan ga ik wel verzoekjes indienen, so be prepared.' Neo liet zich achterover vallen, waardoor haar lokken verspreid over het gras lagen. 'Wat denken jullie dat het vanavond gaat worden? Moet er voorbereid worden op overspannen gevallen van onze kant?' Antonio volgde haar voorbeeld en liet zich ook in het gras vallen.       'Hmm, overspannen weet ik niet... Ik was het niet van plan in ieder geval. Ik wil vooral los gaan vanavond, lekker ontspannen en mijn hoofd leegmaken,' zei Antonio terwijl hij met zijn vingers aan Neo's haren zat, ze waren echt super zacht.       'Ik heb er in elk geval wel zin in, eens zien of Ira mij bij kan houden.' Glimlachte Neo ondeugend. 'En jij?' Vroeg Antonio nieuwsgierig aan Olivia.

[ bericht aangepast op 21 juni 2021 - 20:33 ]

---

- thank you for existing -

NATHAN CHARMING Op sommige dagen had hij het idee dat hij door de bomen het bos niet meer kon zien. Er waren simpelweg te veel activiteiten, zaken, werk wat hij hoorde uit te voeren —en waarvoor hij met vlag en wimpel hoorde te slagen. Laat staan de verwachtingen van iedereen rondom hem, ze rekende allemaal op een bepaald niveau op hem. En, hoe moest dat straks gaan als hij een heel koninkrijk had om te leiden? Als hij dan niet eens dit aan kon, was het gelijk einde oefening. Na de laatste tent buiten opgezet te hebben, nam hij een paar stappen afstand. Zelfs al stonden ze prachtig op een rijtje naast elkaar en vertelde Ava dat het er perfect uitzag, miste er iets voor hem. Hij kon er zijn vinger niet opleggen, maar perfect was het alles behalve. Met een diepe frons op z’n voorhoofd beet hij op zijn onderlip, zwaar in gedachten over het ‘missende element’. Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd, grinnikend om het grapje die de dochter van Merida had gemaakt. Een wrange expressie schoot in een luttele seconde over zijn gezicht heen, alvorens deze alweer verdwenen was.       “I can’t, there’s too much to take care of —but you should get yourself a drink.” Hoewel hij glimlachte, kwam de oprechtheid niet volledig in zijn ijsblauwe kijkers terecht. “Thank you for helping, Ava, every little bit helps after all. Now I still need to prepare the food, confetti, music, and. . .” Met een snelle blik op zijn clipboard en vervolgens naar het groepje mensen die hiervoor zou zorgen, deelde hij in frustratie mede: “Where are the cups? No, not plastic, paper —and that’s far too little!” De medestudenten hadden hem de hoeveelheid laten zien, net zoals het eten, en Nathaniel leek voor een enkel moment kortsluiting te maken.       “I’m sorry, Ava, I need to go. I’ll talk to you later, and thanks again”, zei hij, terwijl hij zijn hand opstak en al wegrende naar het tafereel dat zijn aandacht vroeg. Was de school maar afgebrand, dacht hij, dan had hij niet zoveel responsabiliteit om te dragen. Voor een enkel moment zou hij gewoon absoluut niets willen uitvoeren en rustig op z’n gat willen zitten. ‘s Nachts lag Nathaniel weleens onder de sterren, dromende over hoe het anders zou kunnen. Maar hij begreep dat het daarbij bleef, de Vestigo student hoorde reëel te blijven immers. Dromers krijgen niet de dingen gedaan die allemaal op zijn to do-list stonden. Na de hoeveelheid eten en bekertjes in orde gemaakt te helpen, hielp hij verder met de versieringen tot iets hem opviel in zijn ooghoeken. Iemand was bezig de lijnen van de tenten strakker of losser te trekken, waardoor het ding begon te wiebelen.       “No, no, stop it —it was done already! Give it here, and go help the others with the decorations.” Hij gooide het clipboard praktisch naast zich neer om de lijn over te pakken en deze strak aan te trekken zodat deze de grond weer in kon. Nu maar hopen dat niemand eroverheen zou vallen.

▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁ 『 ᴰᵒⁿ’ᵗ 𝐭𝐞𝐥𝐥 ᵖᵉᵒᵖˡᵉ ʸᵒᵘʳ ᵖˡᵃⁿˢ. 𝐒𝐡𝐨𝐰 ᵗʰᵉᵐ ʸᵒᵘʳ ʳᵉˢᵘˡᵗˢ • 』 ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

[ bericht aangepast op 14 juni 2021 - 18:23 ]

---

[ heaven knows ]

OLIVIA PAN ☆All this has happened before, and it will all happen again☆ Hakuna Matatta • 21 years • outfit • with Neo/Antonio

''Oh alsjeblieft niet, ik kan dat niet nog een keer aan, en ik ben denk ik niet de enige.'' moest Neo lachen nadat Olivia over de playlist van vorig jaar had geklaagd. Olivia glimlachte enthousiast terwijl ze een grasspriet uit haar haar probeerde te krijgen.       ''Geen kans dat we het uit hem krijgen?' sprak de blonde dame daarna met een pruillip''We moeten weten waar we aan toe zijn, vinden jullie niet?'       Olivia moest zachtjes lachen.       ”Hij neemt zijn werk als student body president een beetje te serieus daarvoor,” grinnikte Olivia voor ze haar waterfles oppakte van het gras en een paar gulzige slokken nam. Ze was Nathan heel erg dankbaar voor alle bijlessen die hij haar had gegeven maar damn die jongen mocht echt wel eens relaxen. Ze moest er niet aan denken om zo’n druk leven te leiden.       ”Ze gaat mee, geen zorgen!” sprak Antonio.       ”Kijk we kunnen ook altijd op jou vertrouwen he,” glimlachte Olivia hem toe.       ''Oh yes, neem mee. Maar dan ga ik wel verzoekjes indienen, so be prepared.'' Het meisje keek toe hoe Neo zich daarna in het gras liet vallen. Olivia haalde haar zonnebril van haar hoofd en bood hem aan het meisje aan. Ze had nu toch de zon niet meer in haar gezicht, terwijl Neo de zonnestralen recht in haar ogen had.       ''Wat denken jullie dat het vanavond gaat worden? Moet er voorbereid worden op overspannen gevallen van onze kant?'' grijnsde Neo. ''Ik heb er in elk geval wel zin in, eens zien of Ira mij bij kan houden.''       'Hmm, overspannen weet ik niet... Ik was het niet van plan in ieder geval. Ik wil vooral los gaan vanavond, lekker ontspannen en mijn hoofd leegmaken,' sprak Antonio terwijl hij ook in het gras ging liggen.       'En jij?' Vroeg Antonio nieuwsgierig aan Olivia.       ”Het maakt mij echt geen hol uit als het maar een leuke avond wordt” glimlachte ze. “En dat moet wel lukken zodra jij je gitaar tevoorschijn haalt,”

---

--

20      ❅      Bibbidi Bobbidi Boo      ❅      With Q

De manier waarop Qadir naar me keek zei genoeg. De trots welke duidelijk te zien was in zijn ogen streelde mijn ego enigszins. En ik wist precies waarom hij zo keek, iets wat me zacht liet gniffelen. Hij had het me immers geleerd gas terug te geven en nu zat hij er zelf mee. Ik kon me nog goed herinneren hoe mijn eerste week op Ira eruit had gezien... Het was iets waar ik niet al te graag op terug keek. Ik voelde me thuis niet welkom maar op Ira kreeg ik ook verre van welkom. Het was pijnlijk duidelijk dat de studenten me liever zagen gaan dan komen. Het heeft dan ook een lange tijd geduurd voor ze het opgaven met dit daadwerkelijk voor elkaar te krijgen. Qadir heeft zich hier echter geen seconde schuldig aan gemaakt, ondanks dat ik honderd procent zeker wist dat ook hij zijn bedenkingen had. Toch had hij ervoor gekozen mij een kans te geven. Een kans welke ik bijna aan me voorbij had laten gaan... "Je vleit jezelf zo graag. Is het niet, Snow?" was Qadir zijn antwoord. Ik lachte geamuseerd. "I learned from the best..." natuurlijk kon ik het niet laten het onder zijn neus te duwen dat het toch echt zijn eigen schuld was. Qadir was met het idee gekomen een kop koffie te halen en om hier aan te komen moesten we door de Grote Hal, waar al volop voorbereidingen werden getroffen voor het zogenaamde welkomstfeest. Nathaneal had iedereen fiks aan het werk gezet. Het was misschien niet heel volwassen maar bij het aanzien van al die braverikken die gehoorzaam deden wat er van hen gevraagd werd kreeg ik spontaan zin om chaos te creëren. Zodra ik mijn blik over deze prinsjes en prinsesjes liet glijden was de oppressie gewoon voelbaar. Alles in mijn lichaam kriebelde en krioelde wanneer ik terug dacht aan de tijd dat ik me zo voelde. Mijn blik brandde nieuwsgierig op Qadir maar kon niet echt een duidelijke reactie opmaken uit zijn houding, dus trok ik mijn wenkbrauwen vragend op. Vervolgens had ik het niet kunnen laten om het feit te benadrukken dat er binnen deze muren geen alcohol geserveerd werd. Met een brede grijns schudde mijn hoofd op Qadir zijn reactie. "Wanneer heeft het mij ooit al aan moed ontbroken, Princeling?" Het was duidelijk dat Qadir nog best makkelijk op de kast te jagen was. Even verstijfde mijn lichaam door de plotselinge aanraking van Qadir maar ontspande ik al snel genoeg weer. Ik had er een hekel aan wanneer hij aan mijn haar zat en sloeg zijn arm dan ook weg. "Zeg je wat over mij..." verzuchtte ik alvorens ik mijn arm weer terug haalde en mijn armen nu over elkaar heen kruiste terwijl ik hem doordringend aan keek. "Jij bent anders ook erg vol van jezelf..." Waar ik afstand creëerde tussen ons, zorgde Qadir ervoor dat deze weer ingekort werd. "Maar vertel me eens, welk heerlijk sinister idee gaat er door dat hoofdje van jou? Wat wil je uithalen met onze gastvrije nieuwe huisgenoten?" mijn grijns werd enkel breder na het horen van deze woorden. Door zijn verwoording liet hij me bijna slecht voelen over mijn plan. Zo gastvrij vond ik ze immers niet. Het was fijn dat we een plek hadden om onze studie te vervolgen maar het punt was; het was onze studie niet meer. Het kwam er niet eens bij in de buurt. All Evil is forbidden on Vestigo, wat betekende dat ik mijn ambitie om zwarte magie onder de knie te krijgen wel vaarwel kon kussen. "Hmm, not really sure yet maar ik heb wel wat ideetjes..." grijnsde ik en keek de jongen veel betekenend aan. "Ik zeg laten we beginnen met het feest wat op te leuken door het op zijn Ira's aan te pakken." die zin op zich zou Qadir toch genoeg moeten zeggen. De regel was hier natuurlijk: geen alochol, geen drugs, geen geflikflooi. En zo kon ik nog wel even door gaan. Het leek mij al een goed begin om wat chaos te creëren. Ik was niet per se een voorstander van verslavende middelen maar het zorgde altijd net voor dat extra beetje chaos tijdens een feestje. En liet dat nou net zijn wat Vestigo te kort kwam. Wat het echter nog leuker maakte was een potje stoken. En liet dat nou net één van mijn favoriete bezigheden zijn. "En laten we het nog eens extra opleuken door hier en daar wat wrijving te veroorzaken," sprak ik verder alvorens ik mijn compagnon een knipoog zond. Zodra we dat deden zouden er vanzelf wat gevechten ontstaan en was ons werk gedaan. Er zal in ieder geval niet veel overblijven van het theekransje van Nathaneal. Het was inmiddels wellicht iets onder ons niveau, maar dat maakte het niet minder leuk. Je af en toe even laten gaan was soms ook nodig...

---

How far is far

M E M P H I S P A N A G O S

Ilyas — School Gardens — Outfit       Haar grijns bij het aanschouwen van zijn reactie is wreed, de flits tanden in combinatie met de misdadige glans in haar ogen niets wat haar toch al scherpe gezicht zachter maakt. De in moedertong toegeworpen woorden van de prins houden geen betekenis voor haar, maar zijn klank verteld genoeg, het ineenkrimpen van zijn lichaam de kers op de taart.       ‘Memphis,’ constateert hij, de beschuldigende toon die eenieder ander misschien aangewend zou hebben nergens te bekennen. Hoe een zachtzinnig persoon als hem ooit een land moet gaan leiden is haar een raadsel.       ‘I-ik zag je niet uit de lucht vallen- ik bedoel, letterlijk eh uit de... lucht vallen…’ Donkere ogen spieken omhoog naar waar ze zich zo-even nog had bevonden en de trek rond haar mond wordt een meer zelfvoldane. Het blijkt voor hem antwoord genoeg om de woorden die ze al bijna in de lucht kan proeven in te slikken. Heb je je bezeerd?       ‘Your eminence,’ bedeeld ze hem als wijze van groet, haar weinig aan de etiketten voldoende buiging er een omlijnd met spot. ‘Begrijp me niet verkeerd, I love this,’ Memphis gebaart achteloos naar de knielende houding die hij aan haar voeten heeft, ‘maar ik dacht dat het gebruikelijk was dat het gewone volk buigt voor koninklijk bloed en niet andersom.’ Al zou ze zichzelf geenszins onder het gewone volk bedelen.       Ilyas strekt zich weer tot zijn volle lengte en geeft haar hiermee een verrukkelijk beeld op de verkleuring van zijn wangen, evenals op het gespierde lichaam waarvan ze gewoonweg weet dat het onder zijn kleding huist. Het schrapen van zijn keel in een poging weer grip te krijgen op de situatie is niets dan aandoenlijk.       ‘W-was je hier al lang? Ik bedoel in de boom, niet op school, want natuurlijk studeer je hier ook—’       ‘Spaar je woorden, geen reden om ze allemaal aan mij op te maken,’ onderbreekt ze hem vermaakt, voor hij met een uur nog staat te stamelen. ‘Ik was hier al lang, ja. Voor iemand me ontdekt en ik nog in de organisatie van die achterlijke vertoning van vanavond wordt gesleurd. En waar was jij zo doelbewust naar onderweg?’       ‘I-ik was op weg naar—’ Maar besef daalt in en wat het dan ook was wat hij haar wilde zeggen gaat verloren in zijn panische herhaling van ‘oh nee’. Verwilderd kijkt de prins van Agrabah om zich heen en Memphis beseft zich dat hij iets kwijt is op hetzelfde moment dat haar ogen op het stuk papier vallen wat tussen zijn benen ligt. De jongen kijkt overal, behalve recht naar beneden.       Met een katachtige beweging grist ze het van de grond en dart uit Ilyas zijn bereik voor het geval hij het direct weer afhandig wil maken.       ‘Wat hebben we hier? Een liefdesbrief? Een hit-list? Een…’ maar haar ogen hebben het oersaaie lijstje met benodigdheden al gescand en ze rolt haar ogen vermoeid, het handschrift een welbekende. ‘...lijstje van Nate. Hoe teleurstellend.’ Haar vriend stuurt uiteraard die achterlijke vertoning van vanavond aan.       ‘En hij heeft jou gestrikt om dit allemaal te regelen?’

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

25 ⬧ Under The Sea & Once Upon A Time ⬧ With Ava

Lichtelijk buitenadem maar stierlijk verveeld zakte ik neer op een bankje vlakbij de arena. Waar iedereen druk in de weer leek te zijn voor de meest miserabele poging tot een feest die ik ooit had gezien, had ik besloten mijn tijd liever te spenderen aan trainen. Echter kwam ik er opnieuw steeds achter dat er geen enkele vorm van uitdaging aan is. Jaren lang heb ik het zwaardvechten nodig gehad om mijzelf en anderen te verweren. Het ging vaak letterlijk om leven en dood, nu ging het enkel om hersenloos vermaak. Wanneer je iets fout deed kon je het zo weer opnieuw doen. Ik merkte ook dat ik er vele malen minder voldoening uit haalde. Wat ook niet zo heel gek was, ik mocht geeneens ledematen afhakken. Het was voor het eerst in mijn leven dat ik me aan strikte regeltjes moest houden en het viel me stiekem best zwaar. Ik mocht mezelf niet verweren, ik mocht niet plunderen, ik mocht geen alcohol drinken en het ergst vond ik nog dat ik geen schip meer had. Goed, ik kon hier wel gaan zitten sip lippen maar dat zou ook niets oplossen. En zo erg was het nu ook weer niet dat ik hier de koning was van het zwaardvechten. Een vriendelijke waarschuwing niet met mij te sollen. Ik liet het meest botte zwaard wat ik ooit in mijn leven was tegengekomen vallen in het gras en strekte mijn handen. Ik liet mijn blik gaan over de kleurrijke collectie stenen rond mijn vingers. Allemaal even echt en allemaal eerlijk gejat. Iets wat me kort deed grijnzen. Wat mis ik die tijden... Naast een collectie ringen merkte ik ook mijn gehavende knokkels op. Gister ondervond ik een moment van zwakte toen ik één van de aandoenlijke studentjes probeerde te ontdoen van de glimmende schatten welke hij met zich meedroeg. Het werd me niet ten danken afgenomen en het prinsje wist zelfs een goeie rechtste uit te delen. Ik wist ook wel dat dit strikt tegen de regels in ging maar ook ik ben niet perfect. Het gezegde: eens een piraat altijd een piraat, gaat niet voor niets rond. Ik kon het gewoon niet helpen, zodra ik iets glimmend zie lijkt het of mijn handen plots hun eigen leven krijgen. Al met al was het me wel een weekje. En ik merkte steeds meer dat ik toe was aan een grote kroes rum. Voor nu moest ik mijn verlangen naar alcohol maar even aan de kant zetten en genoegen nemen met tabak. Iets zei me dat ik snel genoeg aan mijn rum zal komen vanavond... Als het aan de studenten van Ira lag zal de alcohol rijkelijk vloeien. Iets waar ik op het moment alleen maar over kon dromen. Na een diepe, nogal deprimerende zucht geslaakt te hebben stak ik een sigaret op. Het enige momentje geluk wat ik op een dag mocht beleven tegenwoordig. Al was dat niet helemaal waar besefte ik me toen ik wonderschone verschijning aan zag komen lopen. Haar prachtige rode lokken glommen als robijnen in de zon. Ik had haar wel vaker voorbij zien stormen deze week, en iedere keer opnieuw wist ze mijn aandacht te trekken met haar verschijning. Mijn grijns verbrede eenmaal ik een plannetje had bedacht haar aandacht te trekken. Ik liet mijn sigaret links liggen en haastte me haar richting op voor ze weer weg was. Ik legde mijn hand voorzichtig op haar schouder en trok deze net zo snel weer terug eenmaal ze zicht omdraaide. Ik toverde mijn meest charmante glimlach naar boven en hoopte haar op deze manier te kunnen veroveren. Mocht ze geen interesse hebben kon ik altijd nog mijn volledige siren song in de strijd gooien. Ik moest haar gewoon beter leren kennen, iets in haar trok leek me enorm aan te trekken en ik moest erachter komen wat. "Oh, excuses, ik dacht dat je iemand anders was," verontschuldigde ik me. "Het is gewoon, je komt me zo bekend voor. Zo vertrouwd..." sprak ik met een lichte grijns. Ik liet mijn blik over haar mooie lokken glijden en kon het niet laten een verdwaald plukje achter haar oor te schuiven. "Ik weet al aan wie je me doet denken," sprak ik op een zachte toon. "Menig kapitein heeft zijn schip op de klippen doen lopen voor zulke schoonheid." vertelde ik haar, doelend op dat haar uiterlijk dat van een meermin oftwel siren weerspiegelde. "Nogmaals mijn excuses," sprak ik snel alvorens ik voor haar knielde. Het was immers duidelijk dat deze jongdame van adel was. "De naam is Elio, met wie heb ik het genoegen?"

[ bericht aangepast op 21 juni 2021 - 2:08 ]

---

How far is far

---

Victoria’s paarse ogen veranderden terug naar groen toen ze zag hoe Élodie haar hand voor haar mond sloeg en lachte om de transformatie van de jonge student. “Het is zo sexy als je mensen vervloekt,” grijnsde de jonge vrouw terwijl ze haar opgerookte sigaret platdrukte. Vicky beet op haar rood gestifte onderlip en trok haar dunne wenkbrauwen op. “Niet zo sexy als jij wanneer je me ligt te bewonderen,” humde ze met een zachtere, lagere stem. Zonder oogcontact te breken, drukte ze een kus op haar met zilveren ringen versierde wijsvinger, en bracht ze deze naar Élodie’s lippen. Ze keek pas op toen ze een welbekende, diepe stem hoorde. “Dames, jullie kunnen daadwerkelijk geen moment alleen gelaten worden niet waar? Duiveltjes.” Vicky lachte zachtjes en haar ogen begonnen te twinkelen. Zaheer. De enige man van koninklijke stand die ze hoog in het vaandel had staan. Who could blame her? Met zijn zwoele maar indringende uitstraling en een paar ogen die recht door de ziel heen leken te kijken, was hij een innemende, mysterieuze persoonlijkheid. Eentje waar zowel Vicky and Élodie zeer op gesteld waren. De twee hadden hun relatie verbroken, maar waren altijd goede vrienden gebleven. Gelukkig maar. Met zijn drieën waren ze ongekend krachtig, en dat voelde goed. “Rawr. Goedemorgen, Leeuwenkoning,” begroette ze hem met een speelse lach en een lichtjes gekanteld hoofd terwijl Zaheer zijn ex-vriendin op haar voorhoofd kuste. Het leverde haar een knipoog op. Ze haalde haar hand door Élodie’s haren en trok de trotse Zaheer terug naar beneden om gezellig bij hen te komen zitten. “Al zin in het feest van vanavond?” vroeg ze toen. "Ik had jullie eerder verwacht met een wensenlijstje voor vanavond,” antwoordde de zoon van Scar. “Wellicht kunnen we eveneens een speciale verrassing maken voor onze nieuwe schoolgenoten hier. Wat dachten jullie van een tijdelijke samenwerking?' “Een tijdelijke samenwerking?” Victoria’s grijns verscheen weer op haar bleke gezicht terwijl haar dunne vingers schaamteloos met Élodie’s haar bleven spelen. Ze wist dat Zaheer daar geen moeite mee had. Integendeel. Hij was een… voorstander van de intiemere relatie tussen de twee vriendinnen. Vicky kon het hem niet kwalijk nemen. Ze wist dat ze met haar seksuele, intimiderende uiterlijk goed in de markt lag, maar haar twee beste vrienden waren net zo goed woestaantrekkelijk. Ze genoot enorm van de sensuele spanning die tussen hen hing. Dit feest zou nog wel eens heel interessant kunnen worden, zo later op de avond. Wie weet had Zaheer wel zin om met hen mee naar hun gedeelde kamer te gaan.. “Oh kitten, we zouden niet eens zonder je willen. Toch Ély?” Haar blik gleed terug naar de onfortuinlijke jongeman met het lange, constant groeiende haar. Hij was aan het huilen terwijl zijn vrienden hem paniekerig van het terrein af begeleidden, terug naar het kasteel van Vestigo. Victoria zuchtte toen Zaheer liet vallen dat hij dacht dat het feest geweldig zou worden. “Dat is nog te bezien… Élodie en ik zaten te denken aan het transformeren van al die enige baljurken en snoezige kapseltjes,” antwoordde ze toen, met een nadruk van walging. “Leer, latex.. waar je maar zin in hebt. Maar misschien is dat niet genoeg…” Ze fronste en liet haar blik van Zaheer terug naar Élodie glijden. Ze had haar vrienden met zorg uitgekozen. Intelligent, avontuurlijk en beide met een hart zo zwart als het hare. “We moeten een statement maken. Laten zien dat wij vanaf nu de dienst uitmaken op deze… prinsessenschool.”

---

ars moriendi

Ava merkte al snel dat Nathan duidelijk niet zo tevreden was als zij zelf. Waar zij waarschijnlijk allang gestopt was met de voorbereidingen en op het moment zelf alles wel zou regelen, leek Nathan nog lang niet van plan te zijn te stoppen. 'I can't, there’s too much to take care of —but you should get yourself a drink,' was dan ook zijn antwoord, 'Thank you for helping, Ava, every little bit helps after all. Now I still need to prepare the food, confetti, music, and...' Met medelijden keek ze naar haar goede vriend, als hij hiervoor al zo gestrest was vroeg ze zich oprecht af hoe hij zijn koninkrijk zou kunnen leiden. Zij zou het in ieder geval heel anders aanpakken. 'I'm sorry, Ava, I need to go. I'll talk to you later, and thanks again.' Ava keek naar de wegrennende Nathan, niet zeker of ze achter hem aan moest om hem verder te helpen of dat ze hem beter even alleen kon laten omdat ze anders waarschijnlijk toch alleen in de weg zou staan. Uiteindelijk besloot ze dat ze een drankje voor zichzelf en Nathan zou gaan halen en het daarna wel zo aardig zou zijn om te kijken of ze hem nog verder zou kunnen helpen. Heel ver kwam ze echter niet, want al snel voelde ze hoe er voorzichtig een hand op haar schouder werd gelegd. Nieuwsgierig draaide Ava zich om, waarbij de hand direct van haar schouder verdween. Bij het zien van de charmante glimlach van man voor haar, verscheen er bijna automatisch ook een glimlach op haar gezicht. 'Oh, excuses, ik dacht dat je iemand anders was.' Ava beet hard op haar lip om er zo voor te zorgen dat de teleurstelling niet al te duidelijk van haar gezicht te lezen was. Echter verscheen er bij het horen van zijn volgende woorden en het voelen van zijn hand die een plukje van haar haar achter haar oor schoof langzaam een kleine grijns op haar gezicht. 'Ik weet al aan wie je me doet denken,' hoorde ze hem zeggen, waarbij het haar steeds duidelijker werd waar hij mee bezig was, 'menig kapitein heeft zijn schip op de klippen doen lopen voor zulke schoonheid.' Opvallend langzaam liet Ava haar ogen over het lichaam van de man voor haar glijden, waarbij de grijns op haar gezicht steeds groter en duidelijk werd. Aan haar blik was duidelijk te zien dat ze zeer tevreden was met wat ze zag. De man was minstens 20 centimeter groter dan zij zelf en zag er met zijn vele tatoeages en gespierde, licht getinte lichaam ongelofelijk aantrekkelijk uit. 'Nogmaals mijn excuses,' hoorde ze hem zeggen, alvorens hij voor haar knielde. 'Ik ben Elio, met wie heb ik het genoegen?' 'Ik ben Ava,' antwoordde ze glimlachend, terwijl ze op haar hurken ging zitten zodat ze hem in zijn ogen aan kon kijken, 'en alsjeblieft,' vervolgde ze, terwijl ze haar hand op zijn schouder legde 'je hoeft niet voor mij te knielen, ik ben niet zo een prinses.' Voor een seconde was de afgunst van Ava's gezicht te lezen. Ze hield echt niet van het type van adel dat hun onderdanen verplichtte voor hen te knielen, ze zou haar mensen altijd met veel meer respect willen behandelen. Echter verdween die blik zo snel als hij gekomen was en was er al snel opnieuw een kleine grijns op Ava's gezicht te zien. 'Ik was net van plan een drankje te gaan halen,' herinnerde ze zich opeens, 'heb jij toevallig nog een goede fles ergens liggen of zullen we de rum uit mijn slaapkamer halen?' Ze had de fles van de week van een student van Ira gekregen, iets waar ze erg dankbaar voor was geweest, maar aangezien ze de rest van de week altijd met anderen had gedronken, had ze nog niet de kans gehad om de fles zelf open te breken.

[ bericht aangepast op 18 juni 2021 - 10:08 ]

---

---

20 | Bibliotheek ⟶ ... | Larsen Double Major Bibbidi Bobbidi Boo & Once Upon A Time Zwaardvechten, paardrijden & art club

Qadir liet zich niet uit het lood slaan, en al gauw vonden zijn vingertoppen terug hun weg naar Larsen's zachte haren - al was het maar omdat hij de indicatie had gekregen het niet te doen. Langzaam streek hij de verwarde lokken van zijn kuif terug naar achteren, wetend dat het blondje in de ochtend behoorlijk wat tijd spendeerde zijn manen in dat model te krijgen, ookal bleef zijn weerbarstige bos zelden langer dan twee uren liggen. De Arabier betrapte zichzelf er steeds vaker op een ongenoegen te ervaren indien hij de ogen van de Noorse prins niet kon zien tijdens hun gesprekken omwille van zijn warrige kapsel. Ondertussen lichtte de kroonprins van Arendelle een tipje van de sluier op, wat betrof zijn plannen voor later die dag. Aandachtig luisterde de Oosterling naar wat hij ter vertellen had. Zijn ogen gingen fonkelen bij de gedachte aan alle zaligheden die Larsen onuitgesproken tussen hen in liet hangen. Zelfs indien het blondje niet perse doelde op wat hij voor ogen had, kwamen er onmiddellijk enkele personen in zijn gedachten naar boven die gewillig genoeg waren om hem die specifieke pleziertjes te schenken. "En laten we het nog eens extra opleuken door hier en daar wat wrijving te veroorzaken," besloot Larsen zijn pleidooi. Qadir kon het grinniken niet laten. "Wrijving, hm?" plaagde hij, waarna hij onbewust de knipoog van het blondje beantwoordde door zijn blik naar diens lippen te doen zakken. "Daar kan voor gezorgd worden," vervolgde hij, de prins terug in de ogen kijkend. Hij likte kort zijn lippen en lachte zachtjes alvorens hij sprak, "Mag ik een voorstel doen, Princeling?" Hij boog zich wat voorover, zodat hij dichter bij Larsen kwam te staan. Hij bracht zijn lippen tot vlak naast diens oor en fluisterde er zijn inmiddels doordachte kwajongenstreek in die voor een beetje roet in het eten kon strooien, en tegelijk de sfeer kon doen stijgen - dan wel bij de geschikte personen. "Wat denk je, Snow? Jij en ik; cold and darkness," grijnsde hij, zijn hoofd ietwat kantelend. Hierdoor veegden zijn volle lippen vluchtig langs de wang van het blondje, terwijl hij zijn gezicht terug naar achteren bracht in de hoop in de uitdrukking van het prinsje af te lezen wat deze van zijn idee vond. Ondertussen maakte hij enkele passen achteruit, zonder het oogcontact te verbreken, richting de koffieautomaat. Kort hield hij zijn armen open; een uitnodiging, om in te gaan op zijn idee, maar net zo goed om hem te volgen voor een welverdiend kopje cafeïne.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

ÉLODIE FACILIER ☾ I got voodoo, I got hoodoo, I got things I ain't even tried! ☽ Bibbidi Bobbidi Boo • 21 years • outfit • with Vicky & Zaheer outside

”Niet zo sexy als jij wanneer je me ligt te bewonderen,” humde Victoria. Élodie keek toe hoe de dame een kus drukte op haar wijsvinger. Voor de vinger Élodie’s lippen kon raken klonk er een diepe stem.       ”Dames, jullie kunnen daadwerkelijk geen moment alleen gelaten worden, niet waar? Duiveltjes.” Élodie keek op om begroet te worden door Zaheer’s grijns. De man torende over haar heen. Hoewel de twee geen relatie meer hadden moest Élodie toegeven dat Zaheer zeker nog een van haar favoriete verschijningen was. Niet alleen fysiek (hoewel dat zeker hielp) maar ze kon het, gelukkig, nog steeds super goed met hem vinden. Ze kon zich vaak genoeg niet indenken wat ze zonder hem moest.       ”Iemand moet hier toch wat leven in de brouwerij brengen,” sprak ze, haar ogen op zijn gezicht gericht. “Het is anders al saai genoeg hier”       Een glimlach kroop over Élodie haar lippen toen Zaheer door zijn hurken zakte om haar een kus op haar voorhoofd te geven. Ze bewoog haar hoofd iets naar Vicky die haar handen door Élodie haar haren haalde voor de dame Zaheer naar beneden trok.       ”Een tijdelijke samenwerking? vroeg Victoria met een grijns nadat de twee het over het feest hadden gehad. Haar vingers speelde nog steeds met Élodie haar krullen. Élodie had haar ogen nog op de man gericht. ”Oh kitten, we zouden niet eens zonder je willen. Toch Ély?”       “Dat is nog te bezien… Élodie en ik zaten te denken aan het transformeren van al die enige baljurken en snoezige kapseltjes,” sprak Victoria nadat Zaheer had gezegd dat het feest geweldig zou worden. De walging in haar stem was duidelijk aanwezig. “Leer, latex.. waar je maar zin in hebt. Maar misschien is dat niet genoeg…” Élodie ontmoette haar blik voor de dame verder sprak. “We moeten een statement maken. Laten zien dat wij vanaf nu de dienst uitmaken op deze… prinsessenschool.”       ”Weten jullie nog die brownies die we eens gemaakt hadden. Volgens mij zat daar fairydust in, toch?” begon Élodie. Ze haalde haar hand door haar krullen terwijl ze sprak. “Ze waren niet sterk maar sterk genoeg als je niks gewend ben. En hoe aardig zullen ze het vinden als we een cadeautje meenemen voor het warme welkom wat ze ons gegeven hebben. Zo attent,” stelde ze voor, een lieve glimlach op haar lippen terwijl ze overdreven met haar ogen knipperde, zoals ze een klasgenoot eerder had zien doen deze week.       ”Ik denk dat we ook makkelijk een paar flessen drank in punch or whatever shit they serve kunnen gooien. Wordt een dode boel anders als iedereen aan de limonade en cola gaat.”

[ bericht aangepast op 20 juni 2021 - 0:04 ]

---

--

---

---

23 • A Spoonful Of Sugar • Chemistry room • Poppy

In eerste instantie had Jack niet gehoord dat er nog een persoon het lokaal binnen gekomen was. Hij was intensief aan de slag geweest met het bekijken van zijn experiment en het zorgvuldig neerpennen van de resultaten ervan. Hij had het gevoel dat hij iets miste. Voor Ira opgebrand was tot niets minder dan een hoopje as en wat stenen was hij er zo zeker van geweest iets op het spoor te zijn. Recent was hij echter aan zichzelf gaan twijfelen, en die onzekerheid kreeg hij maar niet de kop in gedrukt gezien hij niet in staat leek dezelfde uitkomst te reproduceren. Hij tikte nerveus met zijn potlood op zijn aantekeningen en zuchtte vermoeid, waardoor hij zich er pijnlijk van bewust werd hoe uitgeput hij wel degelijk was. Het blondje wreef in zijn ogen en streek zijn lange lokken naar achter. Hierna bekeek hij de bruisende, gifgroene vloeistof in de erlenmeyer voor zich nog keer. Pas nu zag hij, weliswaar vervormd door de liquide substantie, een figuur aan het bureau van de professor staan. Als betrapt klapte hij zijn boek dicht en deed het slotje er op, waarna hij het sleuteltje in zijn binnenzak stopte. Hij schraapte zijn keel even en gaf zichzelf enkele seconden de tijd om te bekomen van zijn schrikreactie. "Als je de professor zoekt, die is reeds vertrokken," deelde hij monotoon mee. "Zo'n -" hij richtte zijn blik op de klok en bleef even sprakeloos staren bij het besef hoeveel tijd er hem alweer door de vingers geglipt was. "Zo'n drie uur geleden." Rustig begon hij zijn spullen in zijn tas te doen. Vervolgens nam hij een testbuisje waarin een wit poeder zat, en schonk de inhoud hiervan voorzichtig in de erlenmeyer uit, waarmee hij zijn experiment volledig neutraliseerde. "Volgens mij heeft hij over twee uur nog een aantal kantooruren," trachtte hij toch iets van goed nieuws te brengen terwijl hij de kraan liet lopen aan zijn instrumenten uit en af spoelde om deze vervolgens op het uitdruprek te plaatsen. Nadat hij zijn handen afgedroogd had, pikte hij zijn tas op en begaf zich richting de uitgang - en daarmee onrechtstreeks ook dichter naar zijn medestudente toe, die hij inmiddels als Poppy zijnde herkende. Nu de afstand kleiner was merkte hij ook haar houding, en vooral uitstraling op; kaarsrechte rug, benen evenwijdig gespreid met de schouders, armen over elkaar gevouwen en een blik op haar gezicht die melk zuur kon doen worden. Tenslotte werd zijn aandacht getrokken door het stapeltje papieren dat de roodharige in haar perfect gemanicuurde handen had. "Ik neem aan dat het daarover gaat?" gokte hij. Diezelfde seconde beklaagde hij het zich al. Waarom probeerde hij een conversatie aan te gaan met Poppy De Ville? De stap was echter reeds gezet en nu de benen nemen zou ook niet best overkomen. "Mag ik het lezen? Ik weet dat de professor behoorlijk minutieus kan verbeteren - heb ik zelf op de harde manier geleerd... Misschien kan ik een suggestie maken?" bood hij secuur aan. "Oh, en je hoeft je geen zorgen te maken om je reputatie, hierna ga ik je gewoon weer negeren als we elkaar op de gang tegen komen," voegde hij er nog snel aan toe. Meer dan een afkeurende blik had hij tot nu toe nog niet van de iets jongere vrouw ontvangen, en daar was hij nog nooit rouwig om geweest. "Pardon?" bracht de studente verontwaardigd uit. Jack keek haar vragend aan, wachtend op de tirannieke litanie die er hoogstwaarschijnlijk zat aan te komen. "Ík ben degene die jóú negeert, niet andersom," sneerde Poppy hem toe. Van alles waarvan hij verwacht had dat ze aanstoot aan zou nemen, was dit gegeven het laatste. Hij wachtte geduldig tot ze uitgesproken was, al kon hij het niet laten even richting de deur te blikken. Indien ze zijn hulp af zou wijzen dan had hij liever dat ze er kort werk van maakte, tijd was ten slotte kostbaar. "Dat gezegd zijnde," vervolgde de zelfverklaarde Queen Bee. "Hier-" Met een klap kreeg hij het stapeltje papieren tegen zijn borstkas aan gedrukt. "Ga je gang, neem een kijkje." Het klonk bijna als een uitdaging, en dan wel eentje die volkomen overbodig was gezien hij zelf het voorstel gemaakt had. "Maar als je iemand hierover durft vertellen maak ik je leven tot een hel," dreigde de furie nog, terwijl het blondje zijn aandacht reeds op de taak gericht had. "In tegenstelling tot de picknick die het nu is," mompelde hij onbewust; niet je reinste beetje aangedaan door Poppy's bangmakerij, alvast bladerend door wat op het eerste zicht een tot in de puntjes afgewerkte paper leek. Hij besefte dan ook al gauw dat hij geen moeite hoefde te doen alles grondig door te nemen - het ontbrak Poppy niet aan intelligentie; zoveel was altijd al duidelijk geweest. Bij het skippen naar de bijlages kwam hij echter tot de conclusie dat dit de exacte reden voor haar imperfecte cijfer was; met name het ontbreken ervan. "Je hebt geen diagrammen," deelde de Duitser droogjes mee, waarbij hij het stapeltje terug overhandigde. "De prof geeft enkel volle punten als je voldoende diagrammen bij je werk voegt - Een drietal volstaat, een vijftal is ideaal in zijn ogen," tipte hij haar. "Wat ik zou doen is bij bepaalde paragrafen een asterisk zetten, onder je paper 'zie bijlage' vermelden en straks je bijlage bij de prof indienen. Hij zal al lang blij zijn dat hij diagrammen ziet, dat hij er niks achter zoekt," trachtte Jack zijn aangeboden hulp zo effectief mogelijk waar te maken. "Oh, en ik ben me ervan bewust dat je mij negeert, en dat doe je ook goed. Bedankt daarvoor trouwens, ik heb de energie niet een langdurig gesprek met jou aan te knopen," glimlachte hij haar toe, zonder enige blijk van belediging in die kennis. "Succes, en een fijne dag nog, Miss De Ville," nam hij afscheid, waarbij hij aanstalten maakte het lokaal te verlaten.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

PERCIVAL ASHLEY HOOK

---

De laatste noten hadden mijn lippen nogmaar verlaten of een stel pezige handen grepen me bij mijn shirt vast en duwden me tegen de ruwe muur aan waarbij een angstvallige “Ajjj” mijn liepen al verliet voor ik überhaupt wist met wie ik te maken had. Ik opende mijn ogen ietje en deze werden algauw schoteltjes toen ik merkte dat de jongeman van eerder me nu beet had. “Seth.” Kwam er iets verrast over mijn lippen. ‘You won’t believe me but I dreamed about you.” Probeerde ik me al uit deze situatie te redden, echter snierde de bringer of death me al de mond. “Percival Hook, you tease” het kwam er nogal op een dreigende toon uit, maar een automatisme liet me smug grijnzen waarbij een krolde. “well.” Mijn lippen verliet echter ging de man gauw verder. “You take delight in flirting with Death, don't you?” De donkere stem van de man bezorgde me een rilling over me ruggengraat heen. “It depends on your mood” kwam er iets buiten adem over mijn lippen gefluisterd , Seth blokte me nu helemaal in, zijn hand naast me tegen de muur aanleunend wat het vreselijk moeilijk maakte voor me om hier nog uit te ontsnappen. Mijn blauwe ogen darten vluchtig van zijn hand, tot naar zijn knappe gelaat en toen dood me aanraakte leek mijn adem toch even in mijn keel te stokken. Seths vingers waren ijzig koud en grepen mijn kin beet, waarbij zijn duim wat ruw over mijn onderlip heen welke vast al paars werden van zijn koele greep.
“I don’t take kindly to being provoked”Ondanks dat ik angstig was voor de dood, waren mijn zwakke knieën de oorzaak van verleidelijke aantrekking, deze man was onweerstaanbaar knap en mijn lichaam zou zich zo aan hem overgeven, maar mijn geest was nog lang niet vanplan om dit feestje op aard vroegtijdig te verlaten. Het beetje adem dat ik nog in mijn lijf had, verlieten mijn lippen nu met een ietswat opgewonden zucht, waarna ik gauw weer naar adem hapte, mijn borstkas hevig op en neer gaand en mijn zeemanshard hield de zeilen nauwelijks bij op deze stormachtige levensdag. Ik sloot mijn ogen, te concentrerend op mijn ademhaling al maakte Seth het me verdomt moeilijk, zijn adem in mijn nek deed me denken aan de zilte zeelucht op deck van de Jolly Roger en zijn lippen tegen mijn oor gaven me heimwee naar iets wat ik nooit eerder vast had gehad. “. . .and you smell delicious. Shall I just take your soul?” zijn hese stem was net als ruw wrakhout die tegen het zand aan knarste en met moeite kreeg ik mijn ogen nog open die zich al in een eeuwige slaap wilde wikkelen voor de jongeman. “I’m afraid I lost that thing years ago at strippoker , Dearie.” Mijn zee blauwe ogen vonden zijn donkere poelen en mijn lippen, trokken zich in een kleine grijns, zijn duim nog steeds tegen mijn onderlip aangeduwd welke snakte naar een ruw gevecht met een ander paar lippen, en mijn blik gleed dan ook onvermijdelijks naar de smackerds van Death’s son. Er was iet met ‘je leven op spel zetten’ dat behoorlijk opwindend was en hoewel ik als schijterd zijnde mijn piraten leventje echt niet moe was, had ik wel behoorlijk veel zin om te dansen met de dood.
Mijn aalmoes deed dood grommen waardoor een klein kreuntje mijn lippen verliet uit angst eens zijn lippen zich weer aan mijn oor zettige. “There’s always something to take”, ik plaatste mijn handen tegen zijn borstkas aan om me al uit zijn heerlijke valstrik te kunnen wurmen, maar zijn lippen ruw tegen mijn kaak aan, zijn lichaam zo dicht tegen het mijne ther was no chance fort his pirate. “Death always comes at a price, Percy”, de doodse koelte deed me mijn ogen weer openen, ik opende mijn mond al voor een pleidooi al werd deze op een wel zeer intrigerende manier gesnoerd. Mijn handen die tegen zijn borstkas aangedruk zaten verslapten hun grip en een klein verlangen borrelde zich in me op. “Especially for you. “ Maybe Death wasn’t that bad at all? Zijn lippen ruw op de mijne, lieten mijn vingers zelf zijn shirt beetnemen, Seth kus verwelkomend zonder goed en well te beseffen wat zijn waarschuwing van net betekende. Mijn benen werden zo week als mosselen en ik voelde hoe mijn lichaam wat zwaarder werd, mijn rug iets openhalend aan de stenen muur waar ik langzaam tegen naar beneden zakte terwijl ik de man gepassioneerd kuste, mijn handen verschuivend naar Seth nek gezien ik bijna neer stortte in zijn armen. Death had some of the best kisses.

Was het niet voor een enorme stoorzender geweest had ik vast mijn laatste avond gespendeerd op Seths bed- mijn hoogstwaarschijnlijk letterlijke sterfbed- Maar de vreselijk vervelende stem van Dominic haalde me uit mijn aandachtseisende roes. "Ooh, it looks like someone got himself into a real pickle." Ik had mijn ogen nog steeds gesloten en probeerde de irritante mug te negeren, al schoten mijn ogen angstvallig open bij de realisatie van zijn tevreden gehum "Seems like you've got death on your doorstep." Het vreselijke vrolijke stemmetje wad hetgene wat me spotndaan nuchter kreeg. Oh no…. Ik wist dan toch mijn lippen van Seth af te halen, al voelde ik me plots erg week, kort van adem en behoorlijk misselijk. Mijn borstkas ging nog heviger op en neer dan net en ik kon zweren een zilveren draad te zien verdampen om Seth lippen heen. Echter was mijn angstige blik niet op de zoon des doods gericht maar op het hobbelkonijn die ramptoerist speelde. "You better watch out, you know what they say..." de grijns om zijn lippen was haast onnatuurlijk te noemen. Al moeit ik mijn best doen om niet misselijker te worden van zijn op en neer gewip. "...Dead man tell no tales..." “Fuck.” Verliet dan ook schaapachtig mijn lippen eens het besef eindelijk door gespeipeld was waar ik mee bezig was.
"Bad pirate, sad pirate, soon to be a dead pirate..." alsof de jongen eht leit kon laten me nog meer uit mijn kajuit te lokken sloeg hij nu quasi onschuldig zijn handen voor zijn mond. Enerzijds wilde ik het joch hielhalen, want eerlijk hij creepte me nog meer out dan Seth… Maar anderzijds moest ik de landrat bedanken, gezien ik niet de enige was die afgeleid bleek te zijn. Seth zijn vingers zaten nog om mijn bloes al waren mijn knoopjes tijdens onze kussessie los gekomen, waardoor ik me als een gladde aal uit het stukje stof kon glibberen, waardoor ik op mijn knieën belande en zo door Seths gespeirde benen kon glippen. De blonde bijstaander leek juis top te merken dat hij ons stoorte al salueerde ik hem , mijn benen half wankel en mijn blose bast wat geschaafd al was er één ding die zowel Seth als Dominic niet kon ontgaan. De smugg ass smile op mijn lippen die weer eens bewezend at ik Seth had kunnen ontsnappen. “All is forgiven Lad, you can take mey place!” ik salueerde hem alsof hij nu de nieuwe kapitein was van Seth Death ship en wankelde vluchtig naar achteren, vooraleers Seths beenderige vingers me nog konden grauwen .” Farewell hope to never see ya again, sucker!” riep ik nog na Seth nog een handkusje toewerpend met een veels te tevreden grijns, waardoor ik natuurlijk oven een koord struikelde en Face first in het grass lande. “Ah crabs…..” moffelde ik tegen de grond aan, Ik krabbelde echter al snel overeind , denkende dat de voetstappen die al naar me toe snelden, die van Seth gingen zijn waardoor ik opsprong en mijn benen even wenkel waren als mijn reputatien waardoor ik in de arme viel van deze onbekende blonde heer. “ Ah, are you my guardian angel? Because you are doing a horrible job matey. Fix it.”

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

25 ⬧ Under The Sea & Once Upon A Time ⬧ With Ava

Waar ik me enkele momenten geleden nog tergend verveeld had, was dit snel over zodra ik mijn ogen had gericht op de schoonheid met de rode haren. Binnen de zeevaart gingen er meerdere sterke verhalen en urban legends de ronde. Zeemannen waren nou eenmaal een sterk bijgelovig volk. Dames met rode haren werden dan ook het liefst gemeden en al helemaal niet op het dek uitgenodigd. Toch leek rood nou net mijn type te zijn. Ik hield dan ook wel van een uitdaging. Nadat ik haar aandacht had weten te krijgen voelde ik haar blik over me heen glijden, wat mijn grijns enkel deed verbreden. Ik besteedde veel aandacht aan mijn uiterlijk en genoot er dan ook van wanneer dit gewaardeerd werd door anderen. Vooral door mooie dames en knappe heren. Nadat ik door had dat ik met een heuse prinses te maken had moest ik natuurlijk wel even door mijn knieën gaan voor haar. Ik mocht dan wel een ordinaire piraat zijn, enige manieren had ik nog wel. Ik keek haar afwachtend aan eenmaal ik me voorgesteld had, tot zij hetzelfde zou doen. 'Ik ben Ava,' sprak ze terwijl ze op haar hurken ging zitten voor me. Uitdagend trok ik mijn wenkbrauwen naar haar op en wachtte tot ze zichzelf nader uit zou leggen. 'en alsjeblieft,' vervolgde ze haar zin waarna ze haar slanke hand op mijn schouder plaatste 'je hoeft niet voor mij te knielen, ik ben niet zo een prinses.' Aangenaam verrast knikte ik naar haar en pakte voorzichtig haar hand beet waarna ik haar weer mee omhoog trok. Met nog altijd haar hand in die van mij bracht ik deze richting mijn lippen om er vervolgens een zachte kus op te drukken. 'Het genoegen is geheel mijnerzijds, Ava.' sprak ik met een tevreden grijns. Met nog altijd haar hand in de mijne keek ik haar nieuwsgierig aan. 'Hmm, je lijkt niet bepaald blij met je titel, of zie ik dat verkeerd?' de blik vol afgunst van daarnet was me zeker niet ontgaan. Iets wat ik toch best interessant vond. Ik had namelijk met alle liefde haar plaats ingenomen. Het leek mij wel wat in een groot paleis te wonen en alles te krijgen wat mijn hartje begeert. Al was het misschien wat kortzichtig vanuit mijn kant. Het is immers niet altijd wat het lijkt, dat had ik toch wel geleerd. Ik was dan ook zeer benieuwd naar het verhaal van Ava. Ik was al aardig onder de indruk van haar en iets zei me dat dit enkel nog het begin was. 'Ik was net van plan een drankje te gaan halen,' viel Ava plots met de deur in huis. Een korte grinnik rolde over mijn lippen door de plotselinge wissel van het gespreksonderwerp. Het betrof echter wel een onderwerp wat mijn interesse wekte. 'heb jij toevallig nog een goede fles ergens liggen of zullen we de rum uit mijn slaapkamer halen?' ratelde ze aan één stuk door. Met een geamuseerde grijns keek ik haar aan. 'Zie ik er zo belabberd uit?' plaagde ik haar, doelend op het feit dat ze me nu al aan de alcohol wilde. Al hoorde je mij niet klagen, hoe vroeger hoe beter in mijn opinie. Vervolgens liet ik nogmaals mijn blik langzaam over haar prachtig gevormde lichaam glijden en beet ik kort op mijn lip. 'Hmm, ik had je niet ingeschat als het type dat rum drinkt voor lunch,' grijnsde ik tevreden. 'Ik heb er niets op tegen, eindelijk iemand een goede fles rum kan appreciëren.' Zelfs nu had ik haar hand nog altijd vast en zonder haar te waarschuwen trok ik haar soepel dichter naar me toe, om vervolgens mijn hand rond haar middel te leggen en haar in haar donkere, mysterieuze poelen aan te kijken. 'Laat ik nou net al weken in het bezit zijn van een mooie fles die smeekt geopend te worden,' sprak ik zacht terwijl ik mijn gezicht steeds iets dichter bij die van haar bracht. 'Ik wachtte enkel nog tot het juiste moment. Het lijkt erop dat ik dat gevonden heb...' glimlachte ik naar haar. 'Volgt u mij maar, signora.' grijnsde ik alvorens ik haar meenam naar mijn geheime buit.

[ bericht aangepast op 21 juni 2021 - 2:08 ]

---

How far is far