• Vestigo University
    ❝ 𝒯𝒽𝑒 𝒿𝑜𝓊𝓇𝓃𝑒𝓎 𝑜𝒻 𝒸𝒽𝒶𝓃𝑔𝒾𝓃𝑔 𝑜𝓃𝑒'𝓈 𝐦𝐢𝐧𝐝, 𝐡𝐞𝐚𝐫𝐭, 𝐬𝐞𝐥𝐟 𝑜𝓇 𝐰𝐚𝐲 𝐨𝐟 𝐥𝐢𝐟𝐞. ❞


    𝓦𝓱𝓪𝓽 𝓲𝓯 𝓘'𝓶 𝓷𝓸𝓽 𝕥𝕙𝕖 𝕙𝕖𝕣𝕠?
    𝓦𝓱𝓪𝓽 𝓲𝓯 𝓘'𝓶
    𝕥𝕙𝕖 𝕓𝕒𝕕 𝕘𝕦𝕪?
          𝐑𝐎𝐎𝐌 𝐌𝐀𝐓𝐄𝐒:
          Amor-Beau ● Raven
          Methuselah ● Larsen
          Percival ● Nathaniel
          Elio ● Antonio
          Ilyas ● Dominic
          Qadir ● Lucien
          Jack ● Ash

          Lihn ● Elodie
          (. . .) ● Ava
          Olivia ● Memphis
          Poppy ● Calista
          Ivy ● Gia
          Jia ● Agoueh


          Vestigo University

    ➵      Dominic/March Liddell ✧ Alice ✧ Maneskin
    ➵      Nathaniel Charming ✧ Cinderella ✧ Marshtomp
    ➵      Ilyas of Agrabah ✧ Aladdin and Jasmine ✧ Raccoon
    ➵      Amor-Beau Desrosiers ✧ Belle and Adam ✧ Raccoon
    ➵      Memphis Panagos ✧ Megara and Hercules ✧ Toothpick
    ➵      Neorah Fitzherbert ✧ Rapunzel and Eugene ✧ Zemo
    ➵      Olivia Pan ✧ Wendy and Peter Pan ✧ glowfaery
    ➵      Ava of DunBroch ✧ Merida ✧ Valmiera
    ➵      Antonio Rivera ✧ Miguel Rivera ✧ Sombre
    ➵      Poppy DeVil ✧ Cruella DeVil ✧ Marshtomp


          Ira University

    ➼      Larsen Oldenburg ⬧ Elsa ⬧ Maneskin
    ➼      Raven ⬧ Maleficent and Diaval ⬧ Maneskin
    ➼      Elio Beneviento ⬧ Captain Hook ⬧ Maneskin
    ➼      Percival Hook ⬧ Captain Hook ⬧ Raccoon
    ➼      Methuselah "Seth" ⬧ the Grim Reaper ⬧ Marshtomp
    ➼      Victoria Chimaira ⬧ Ursula ⬧ Dimitrescu
    ➼      Élodie Facilier ⬧ Dr. Facilier ⬧ glowfaery
    ➼      Zaheer Ujinga ⬧ Scar and Zira ⬧ Paracosmal
    ➼      Qadir Al-Jurjani ⬧ Jafar ⬧ Dalma
    ➼      Jack Thessian ⬧ The Headless Horseman ⬧ Dalma
    ➼      Calista Aidoneus ⬧ Hades and Persephone ⬧ Sombre
    ➼      Ivy DeVil ⬧ Cruella ⬧ Toothpick
    ➼      Ash DeVil ⬧ Cruella ⬧ Maneskin




    RULES

    In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet.
    Je schrijft een post van minimaal 300 woorden.
    Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden.
    Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt.
    Een reservering blijft 72H staan. Geef aan als je dit niet red vanwege omstandigheden.
    Maximaal 3 personages per persoon.
    Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's.
    Alleen Maneskin of Raccoon maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.
    16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post.
    Sluit niemand buiten, geen ruzies.
    Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom.
    Naamsverandering graag doorgeven.
    Dit idee is uitgewerkt door Maneskin, Raccoon en Marshtomp

    [ bericht aangepast op 27 juli 2021 - 22:39 ]


    [ heaven knows ]

    NATHAN
    CHARMING

    Vandaag was het precies een week geleden dat de leerlingen van IRA University waren aangekomen. Nathaniel had toendertijd behoorlijk wat studenten geholpen en wegwijs proberen te maken, waaronder zijn kamergenoot. Percival Hook. Helaas leek het alsof hij er amper wat kennis van had overgehouden aangezien hij hem soms vond op vreemde plekken in afwijkende toestanden. Negen van de tien keer straalbezopen, en volledig van z'n padje af. En hoewel de twee een kamer moesten delen, had de blonde jongeman hem maar amper tegengekomen. Zijn werk voor de school, en zijn eigen schoolwerk, zorgden ervoor dat hij zelfs tot vervelens toe de nachten door moest halen om bij te blijven.
          Daarnaast had hij ook studenten zoals Victoria en Élodie proberen te helpen, en waar de één hem vrijwel direct scheen te verachten, merkte hij een licht geflirt vanuit de ander. Élodie. . . Niet dat hij erop in zou gaan, hij hoort de fantasie van zijn nep-relatie natuurlijk in stand te houden. Daarnaast vond hij Memphis nog altijd fascinerend, dat was amper veranderd, al waardeerde hij haar houding niet altijd. Over de juiste houding hebben gesproken. . .
    Zijn ijsblauwe kijkers dwaalden over de gegadigden die meehielpen het feest klaar te spelen. Ze waren zeker twee weken geleden begonnen met prepareren, omdat er nogal wat werk aan de winkel was, maar Nate vroeg zich af of ze op tijd klaar zouden zijn voor vanavond. Met een diepe zucht schudde hij zijn hoofd terwijl hij een groepje aanwijzingen gaf hoe de versieringen opgehangen moesten worden. Dominic was nergens te bekennen, iets dat hem niet eens meer zou moeten verbazen. Hij had hem ook opgedragen eenmaal per week zijn studiebijeenkomst bij te wonen en dat lapte hij ook aan z'n laars. Nu had hij hem verteld mee te helpen de laatste loodjes in orde te maken, en vanzelfsprekend mocht dat niet baten.
          Ava, you've come at the right time”, verzuchtte hij, opgelucht dat zijn lieve vriendin hem had voorgesteld om te helpen —en ook daadwerkelijk was opgedaagd. “It's chaos right now: Everyone is getting in each other's way, and I think half of them don't even know what they're do—” Eén van de vrijwilligers liep voorbij met een bundel felgekleurde ballonnen die Nathaniel in zijn gezicht sloegen, en welke hij met verwoede pogingen weg trachtte te slaan.
          “Pffff —I rest my case”, beëindigde de jongen zijn pleidooi. “Will you help me set up the last of the tents outside? I hope they can handle it in here without burning down the school. Then, who's going to throw us a party?” De student body president liep met de clipboard in z’n hand door de open deuren naar buiten en nam de situatie in zich op alvorens aan de slag te gaan.





    ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

    『 ᴰᵒⁿ’ᵗ 𝐭𝐞𝐥𝐥 ᵖᵉᵒᵖˡᵉ ʸᵒᵘʳ ᵖˡᵃⁿˢ. 𝐒𝐡𝐨𝐰 ᵗʰᵉᵐ ʸᵒᵘʳ ʳᵉˢᵘˡᵗˢ • 』
    ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

    [ bericht aangepast op 11 juni 2021 - 10:49 ]


    [ heaven knows ]

    M E M P H I S





    P A N A G O S
    Alone >> Ilyas — School Gardens — Outfit


          Memphis weet zich geen houding te geven, zij het in haar letterlijke opstelling, loungend op een van de hoogste takken van een enorme eik in de tuin, ofwel in de meer figuurlijke opvatting. Ze heeft onderhand een houten kont van de positie waarin ze zichzelf al minstens een uur bevindt, maar heeft nog steeds niet de wilskracht gevonden of de motivatie gezien deze te verlaten. Het is wel prima zo; haar blik over het terrein een onverstoorde en de schaduwen een verkoelende deken tegen het lentezonnetje.
          Nee, de figuurlijke opvatting is waar haar daadwerkelijke probleem ligt en waarmee haar hersenen al dagen een loopje nemen, het gedachtenproces een constante. Was ze een impulsiever persoon of had ze meer ervaring met contact leggen met vreemden dan had ze de stap al honderd keer genomen— echter is ze goed in geen van die dingen en dus overdenkt ze het tot in de treurnis. Wat dat betreft is het idealer als mensen haar geen keuze laten, haar emotie gebonden reacties vele malen puurder en minder doordacht dan de acties die van haar kant moeten komen. De waarschijnlijkheid dat iemand van Ira haar zelf zal benaderen heeft ze echter twee dagen geleden al weggestreept.
          Toen bekend werd dat de schaduwrijkere studenten zich dit jaar zouden mengen op dit bedroevende excuus voor een school was Memphis zachts gezegd opgelaten geweest. Haar eerste twee jaren hier heeft ze met lood in de schoenen doorgebaggerd, zij het met een enkele noemenswaardige gebeurtenis hier en daar; verse ontwikkelingen omtrent Nathan daar gelaten. Ira's komst zou reuring betekenen.
          Misschien had het niet als een verrassing moeten komen dat geen van de nieuwe gasten zich geroepen voelt contact te leggen met iemand van Vestigo, en waarom zouden ze ook? Er zijn uitzonderingen, maar Memphis weet zelf als geen ander dat er meer brave do-gooders rondlopen dan mensen die in zijn voor iets gewaagders dan de dagelijkse sleur. Ergens krenkt het haar dat zij in hun ogen waarschijnlijk tot die groep behoort, maar actie ondernemen om het tegendeel te bewijzen heeft ze tot noch toe niet.
          Violette ogen vinden een van de eerder genoemde uitzonderingen en haar lippen krullen op eigen akkoord tot een roofzuchtige glimlach. Daadwerkelijke vreugde delft het onderspit in de wrede trek die haar gezicht tekent, lieflijkheid nooit iets waarover ze heeft beschikt, en de beweging waarmee ze zich opricht van haar zithouding is onmenselijk soepel voor iemand die al lange tijd in dezelfde houding zit.
          Calculeren hoeft niet, hetgeen ze op het punt staat te doen iets wat al honderden keren eerder is gedaan. Het enige wat haar rust is wachten tot Ilyas onder haar vaste hangplek door loopt en zorgen dat ze hem niet raakt. Nu.
          Memphis stapt van de boomtak zoals ze over een drempel zou stappen. Dat deze drempel zo'n vijfentwintig meter hoog is maakt voor haar geen enkel verschil— de vrije val een gecontroleerde en goed getimede. Ze land op haar voeten met een gratie die haar boven-menselijkheid weggeeft, de vibraties te voelen in haar knieën zowel als door de grond onder haar voeten.
          Neus aan neus met Ilyas; veel dichterbij dan waar hij zich gemakkelijk bij voelt, zo weet ze, de kastanje-kleurige spikkels in zijn gesperde ogen telbaar.
          'Boe.'


    Marrow deep, soul deep, essence deep

    🇦​🇳​🇹​🇴​🇳​🇮​🇴​ 🇯​🇺​🇱​🇮​🇴​ 🇷​🇮​🇻​🇪​🇷​🇦      ♫​
    Once Upon A Time | Music | Powers: connected to the dead | In front of the school | Olivia&Neo

    Enkele minuten verder was Antonio nog steeds intens aan het genieten van de zon en de medolieuze geluiden van zijn gitaar. Antonio keek op bij het zien van twee welgevormde schaduwen die dichterbij kwamen.
          'Well, hello hello,' - 'Serenade me, kind sir,' hoorde hij dan twee welbekende stemmen zeggen, waardoor hij met een brede glimlach tegen de zon in naar de twee dames keek. Antonio veranderde snel het geluid op zijn gitaar naar Un Poco Loco.
          '¡Ay, mi amor! ¡Ay, mi amor! - Jullie zien er geweldig uit dames.' Glimlachte Antonio dan ook naar de dames terwijl hij rustig verder ging met pingelen. 'Hmh, hoe was je week? Nog iets bijzonders gebeurt?' Hoorde hij Neo vragen, waardoor hij zijn gitaar even opzij legde en zich focuste op de dame.
          'Niks bijzonders gebeurd eigenlijk, maar het was de eerste week, dus ik moest er weer even inkomen.' Vertelde hij terwijl hij met zijn vingers door het gras ging. 'En hoe was jullie week?' Vroeg hij nog voor ineens het feest van vanavond door zijn hoofd heen ging. 'Oh! En het feest vanavond! Hebben we er zin in?' Antonio nam zijn flesje water in zijn handen en nam er een flinke teug van voor hij lekker achterover ging zitten.


    - thank you for existing -


    PERCIVAL ASHLEY HOOK

    Son of a b*tch - Alone for now - Outside-ish




    It seems like a bright white hallway, a bit too bright if you asked me. While squinting my eyes my nose went grudgingly up. I could’ve sworn I just took a nap. And then it came to my notice that it was quiet here. More quiete then quiete. No breeze of wind, no breathing noises. I wasn’t even breathing, how does that shit work? It was just me with my thoughts. Those damn thoughts that sounded so loud right now. I took a few steps trying to look for that ol’ bottle of rum that I had a few moments earlier. Even my squeaky leather boots made no sound. Not even a stomp. I frowned, stomped a few times more till I finally heard noise. Ah I wasn’t deaf that was a relief. I stopped stomping like those land rats liked to do, but the steps seem to continue making noise. That wasn’t me… I felt a hot breath breathing down my neck, a soft ‘finally’ send shivers down my spine, making my heart jump so badly that I gasped for air and scooted up. The Magic stuff book that was resting on my face flew a few meters further smacking a kid in the head. “ Oi by the bloody depths of Davy Jones Locker!” I panted my seagreen eyes screening the room. A few people sended me a confused of jumped look. I looked at my hand, which was holding a almost emptied bottle of rum. “ I found ya matey.” I said with a double tongue, still kinda confused about my whereabouts. This didn’t look like that bloody white hallway, yet my eyes where still squinty trying to decipher where I really was. Magic class eyy? I don’t even follow this bloody shite. “Aight I need to take a piss.” I’ve decided yet my body struggled to follow my command, making me half fall from my seat , since my legd where still resting on the chair before me, annoying a tall dude whe sat in a weird way because of that. “Bugger.” I said laying with my upper body on the ground and my legs still up in the air. “What are you lookin at squid?” I said annoyed to the person who was seated next to me, het little smile faded, since she knew I referred to het spaghetti like greasy hair. Up , one leg swooshed from the air and fell to the ground and hop the other one followed. Now I was fully laying on the cold ass floor. My body was to tired to get up and I could’ve swore I heard Seth voice calling my name again, wich made my yeet myself up, that and the fact that I really ,needed to take a leak, or else I woul’dve brought the salty yellow ocean to this brewery.
    I might’ve blacked out a little again as I was now swerving to the not white hallway. Yet this place was no Ira and seemed like a pretty mess that was called Vestigo. It appeared that I went to the toilet, as my pants weren’t wet and my blatter was emptied. Some of the alcohol in my system was gone but yet, enough was still in there to make me wanna have more. That sentence sounded about right in my head. The hallways looked all the same to me wich made roaming around a bore real quick. I didn’t even know where I was going. I cracked my neck and started humming a bit to bring some pleasure to the trip my legs were taking me to. “My heart is pierced by Cupid“ the sounds slipped my mouth witouth thinking. Mostly when I got bored I took a sip of rumm, but the rum was gone… Again, so my brain went to the second best thing, getting a sea shanty stuck in your head for the whole day.
    “I disdain all glittering gold. There is nothing can console me…” I stopped in my tracks when I noticed I stood outside. “But my jolly sailor bold…” My voice faded a bit, the fresh air tried to clear my head, but my own thoughts were lingering again. I drank to drown them out, to not be lonely with those cursed insecurities. Besided, when I was drunk I had the gift of being a gifted singer -but only when I was drunk- I took a deep breath of the fresh air and sighed. Nah I wan’t in the mood for not so salty air right now.

    [ bericht aangepast op 10 juni 2021 - 21:14 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    OLIVIA PAN
    ☆All this has happened before, and it will all happen again☆




    Hakuna Matatta • 21 years • outfit • with Neo/Antonio


          ''Meh. Same old, Same old.''sprak Neo met een lachje nadat Olivia naar haar week had gevraagd. ''Ik denk niet dat de lessen het interessantste waren deze week,''
          Olivia rolde met haar ogen op de speelse toon van de dame. Ze moest toegeven dat de komst van de grote groep Ira studenten haar wel erg nieuwsgierig had gemaakt. Maar het was ook wel al snel duidelijk dat zij in ieder geval geen haast hadden om met Vestigo studenten om te gaan.
          'Tenzij er nog iets is gebeurd bij jouw lessen? Heb ik iets gemist?'
          ”Niks nieuws, weer saai als altijd,” sprak Olivia met een glimlach voor de twee naar buiten liepen.
    Nadat Olivia was gaan liggen op het gras begon Antonio aan een nieuw liedje. Olivia neurdie zachtjes mee terwijl de jongen zong.
          ”¡Ay, mi amor! ¡Ay, mi amor! - Jullie zien er geweldig uit dames.”
          ”Oh, Antonio, zometeen ga ik nog blozen,” sprak Olivia met een zachte giechel. Haar gedachte dwaalde af terwijl ze luisterde naar het gepingel van Antonio’s gitaar. Het gaf haar een rustgevend gevoel.
          ”Oh! En het feest vanavond! Hebben we er zin in?” doorbrak Antonio haar gedachte.
          ”Ja!” riep Olivia enthousiast uit voor ze overeind ging zitten. “Tenzij ze weer die saaie playlist van vorig jaar aanzetten want dat was echt verschrikkelijk,” ze weet niet wie toen de muziek had geregeld maar het was vooral klassiek geweest, niet helemaal haar ding. "Ik vroeg het aan Nathan tijdens bijles en hij weigerde antwoord te geven. Misschien moet je je gitaar meenemen voor de zekerheid Antonio"


    --

    Ava Caillen of DunBroch

    22 ~ Circle of life en Bare Necessities ~ ~ Outfit ~ Outside, with Nathan

    Zoals bijna elke ochtend was Ava die ochtend vroeg haar bed uit gekomen om te gaan paardrijden. Ze vond het heerlijk om de zon te zien opkomen, terwijl ze met haar beste vriend door de natuur reed.
    Waar ze normaal echter maar een kort ritje kon maken voor ze zich klaar moest maken voor de lessen, was vandaag anders. Het was zaterdag, wat betekende dat ze de hele ochtend in het bos door kon brengen. Hier, tussen de dieren, voelde ze zich nog altijd veel meer thuis dan in het grote gebouw van Vestigo, al was ze de school door de jaren heen ook steeds meer als haar tweede thuis gaan zien en wist ze dat ze daar vooral dit jaar weer de nodige avonturen zou gaan beleven.
    Sinds een week bestond Vestigo namelijk niet meer voornamelijk alleen uit prinsen en prinsessen, maar waren er ook nieuwe, wat duisterdere mensen en wezen verwelkomt. Enkele nieuwe studenten kende Ava al wat langer, een aantal anderen had ze deze week leren kennen, en ze moest toegeven dat ze de nieuwe studenten tot nu toe alleen maar leuk vond. Ze brachten een soort spanning, een gevoel van avontuur met zich mee waar Ava zeker van wist te genieten.
    Ze had haar vertrek naar Vestigo als een enorm avontuur gezien en de eerste jaren had ze het ook enorm naar haar zin gehad. Maar ze merkte de laatste maanden van het afgelopen schooljaar dat ze de spanning langzaam begon te missen en steeds meer toe was aan een nieuw avontuur. Ze had er zelfs even over getwijfeld om Vestigo weer te verlaten en op zoek te gaan naar het volgende avontuur.
    Echter was ze blij dat ze toch gebleven was. Dit keer hoefde ze het avontuur namelijk helemaal niet op te zoeken, maar was het simpelweg naar haar toe gekomen.

    Ava kon daarom ook niet wachten tot het feest van vanavond, zodat ze zowel haar oude vrienden weer zou zien als nieuwe vrienden zou kunnen maken. Echter wist ze dat er nog wel het een en ander voor het feest moest gebeuren, iets waar ze haar goede vriend Nathan mee had beloofd te helpen. Ze wist dat hij het waarschijnlijk maar al te goed alleen af kon, maar had zo het idee dat hij met haar aan zijn zijde een stuk rustiger zou blijven.

    Vandaar dat ze, na genoten te hebben van een heerlijke lunch, besloot weer terug naar Vestigo te rijden, om daar in haar kamer snel een douche te nemen, waarna ze schone kleding aan trok, haar make-up bij werkte en naar de plek waar ze met Nathan had afgesproken liep.

    "Ava, you've come at the right time." De manier waarop hij die woorden zei zorgde voor een kleine grijns op haar gezicht. Zo te horen had ze inderdaad geen minuut laten moeten komen.
    "It's chaos right now: Everyone is getting in each other's way, and I think half of them don't even know what they're do— Pffff —I rest my case.”
    Ava keek even snel om zich heen en was van mening dat het er, op het accident met de ballonnen na, helemaal niet zo slecht aan toe leek te gaan. Het feest zag er nu al een stuk beter georganiseerd uit dan de vele feesten binnen haar clan. Echter wist ze zeker dat ze daarin heel erg qua mening met Nathan verschilde, waardoor ze wijselijk haar mond besloot te houden
    "Will you help me set up the last of the tents outside? I hope they can handle it in here without burning down the school. Then, who's going to throw us a party?”
    Hoofdschuddend grijnzend liep Ava achter de jongen aan, alvorens hem te helpen met het opzetten van de tenten.
    "Looks perfect if you'd ask me," zei ze tevreden toen de tenten stonden, "and, hey, look, the school hasn't burned down at all," vervolgde ze plagend, "looks like those people in there are able to be alone for a second, so let's get ourselves a drink and get our little pre party started."




    SΣTH


          —S A T U R D A Y.      It has been a full week of utter confusion and friction —and not even the kind he enjoyed. VESTIGO was nothing more than a disappointment for many IRA students, sometimes excluding him. As he analysed every person, whether they’d be a girl or a boy, old or young —and what does age mean next to him?
    Death has existed forever, continually it shall endure. However, the fact was that Seth was sent to this godforsaken hole for a reason. A reason he much liked to ignore, since it was neither beneficial or valuable. No —he had his own reasons none would know about. Not even his dear old dad. In purgatory everything stayed a secret, unless you decided to share it. Which he didn’t.
          VESTIGO wasn’t any different in the fact that he was looked at like an oddity, a rare trinket like Pandora’s Box, a mere something that belonged in a museum. Or a circus. Either way, he was anything but pleased. Death was feared but not loved, misunderstood mostly. Just like at IRA university, but at the very least there they had a fair base of understanding how it felt. How it was to be placed in a box you didn’t choose for. And how you’re punished for it. Without certain explanation, his mind lingered back to that one person, staying there for an indefinite time.
          Now, his puffs of smoke circled into the air, becoming the only grey clouds in the sky. In that very, very sunny, blue sky. He grunted, obviously discontent with it. Until. . .
    The Harvester of Souls dropped his cigarette in pure disbelief. Or was it shock? Never, in a million, trillion, years had he been thrown for a loop quite like this.. Someone must be playing a trick on him, but his grey eyes did not deceive him as they noticed his name on the list of Deceased. Percival Hook. Finally, after all this time, he was his. Ironically at the only moment he had not been waiting for it to happen. . .
          Yet, he found it bizarre how his intuition had not worked properly —perhaps it was malfunctioning due to his human state? As all Grim Reapers, he should intuitively know when a person is supposed to die. . . Is that why he is given this list? Whatever the reason was, he should act now —after all, there’s a bet going ‘round in Purgatory. One he started, questioning when Percy’s drinking behavior would take him to the netherworld.
    His orbs of silver gleamed in the sunlight, sparkling with promise and desire. Is this what humans like to call an adrenaline rush? A soft flutter of his black cloak and wings could be heard as he vanished into thin air. Appearing in a snowy white hallway, clean, without any soul —this was limbo, a place of nothingness, formed according to how you have lived your life.
    Seeing this, Seth realized Percy must’ve been lonely, and alone, as if he had given up on himself. Or as if he thought not deserving of anyone’s love. But the Reaper had seen something, a tiny speck of color, there in the corner, barely visible for the one not searching for it.
          “Finally. . .” Grinning wickedly, his stimulated state could barely contain himself. “How long I have waited for this. . .” Many tried to claim, but he had won. When he wanted something, he always conquered.

    ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

    『 𝖂𝖊𝖑𝖈𝖔𝖒𝖊 𝖙𝖔 𝒫𝓊𝓇𝑔𝒶𝓉𝑜𝓇𝓎 • 』
    ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

          A stale, rather salty air drifted around the buccaneer; a bouquet of different blends he did not recognize straight away. —A fresh, clean scent of cotton. A sweet, rich and syrupy smell. And the refreshing scent of rose petals. It was the smell of his death.
    Bony fingers reached up to him, but he was gone before he could act. Yet again, confusion hit him like a sledgehammer, swinging him back into reality. Perchance now he took the meaning of the phrase, the one that got away. Seth found himself at the same spot he had left before: outside, leaning against the brick wall of the building. However, at this moment he was deep in mind, on a mission —and unusually enticed still.
          “My heart is pierced by Cupid, I disdain all glittering gold. There is nothing can console me, but my jolly sailor bold. . .” If you speak of the Devil. None other than the raider of hearts and seas alike had walked outside, unaware of the upcoming doom. Stealthily, with a diabolical smile on his lips, he moved towards him, pushing the man’s chest so he’d come to a sudden stop against the wall.
          “Percival Hook, you tease”, he hissed, not sure for the individual in question if it’s supposed to be a compliment or a threat. “You take delight in flirting with Death, don't you?”
    His dark orbs wandered to his green, with a gaze that explored and suggested clandestine things. Slowly, as if time had stopped, Seth grabbed Percy’s chin and placed his thumb on top of his bottom lip —tracing it leisurely yet roughly. Impatient, perhaps. His other hand he placed besides the man’s head, boxing him in as it were.
          “I don’t take kindly to being provoked”, he murmured, a throaty sound in his voice, for only him to hear. Leaning forward, he casually moved closer to him, putting his lips against his ear, “. . .and you smell delicious. Shall I just take your soul?”

    The wicked grin hadn’t left his face once.

    Niet eens terwijl zijn lippen tegen z’n oor aan streelde, luisterend naar de woorden die onvast over Percy’s rolde. Zeggende dat hij zijn ziel al verkocht had, dat er niets voor hem was om te pakken. Maar het maakte een laag, onheilspellend geluid uit zijn keel los, wat haast wreedaardig klonk.
          “There’s always something to take”, beantwoordde hij, eerder een gegrom dan een gefluister. Zijn mond schuurde over zijn kaak naar zijn lippen, waar hij z’n kin nog altijd vasthield in z’n ijzeren greep. “Death always comes at a price, Percy”, sprak hij op luttele mllimeters van zijn mond af, zijn tong gleed eroverheen. “Especially for you.” Een zilveren draad van rook kwam er uit Seth’s keel kronkelen alvorens hij zijn mond op de zijne liet glijden, de draden verstrengeld met die van de piraat. Net zoals hun tongen.

    [ bericht aangepast op 13 juni 2021 - 14:52 ]


    [ heaven knows ]

    MT


    Whatever causes night in souls, causes stars too.

         
          Waarom de oorspronkelijke studenten op Vestigo zoveel energie hebben in de vroege ochtenduren, is Zaheer een compleet raadsel — zijn voorliefde voor slapen schijnbaar niet gedeeld door positieve sprookjesfiguren. Alsnog heeft hij het voor elkaar gekregen te blijven liggen, gemakkelijk zijn ontwakende kamergenoten professioneel volledig negerend. Dat leeuwen wakker worden met het zonlicht, is een absurd grote leugen — het tegenovergestelde eerder de waarheid sinds de jongeman is veranderd in een nachtdier van plezier.
          Zelfs op Vestigo — een oord met meerdere duistere verborgen schaduwen, zorgvuldig verborgen voor de studenten.
          Gedurende de afgelopen week heeft Zaheer deze duistere schaduwen bekeken, waarop hij zijn plan uit heeft gezet. Vestigo en diens studenten zouden binnen de kortste keren onder zijn zeggenschap vallen — waardoor de geheimen zouden binnenstromen. Ondanks de gemaakte schone schijn, weet Zaheer dondersgoed wat daaronder verborgen zit. Zelfs de meest lichte sprookjesfiguren hebben skeletten in de kast — welke niet gevonden mogen worden door iemand. Vanwege zijn talent ontluikt hij ze allemaal, een groter betalingsmiddel dan kostbaarheden zoals goud.
          Hummend in gedachten bevindt de leeuw zichzelf in de buitenlucht — een betere omgeving dan het luide binnen. Alhoewel, ook hier lopen groepen sprookjesfiguren gezamenlijk rond. Waar de ene groep eindigt, start de andere — allemaal gekleed in vrolijke kleuren, een walgelijke aanblik.
          Zaheer's kijkers blijven voor een kort moment hangen bij een mooie roodharige jongedame, wiens bruine kijkers verwijden onder zijn blik. Glimlachend schenkt hij de jongedame een knipoog — denkend aan het moment waarop ze hem vroeg voor medicatie om zichzelf beter te concentreren. Wie zou kunnen raden dat de jongedame een relatie heeft, met een docent nota bene. Het was een prachtig geheim, spannend en vol. Hopelijk de eerste van vele te volgen. Zaheer heeft de jongedame in zijn macht, zonder haar weten.
          Plotseling wordt zijn gehoor gevangen door een stel kakelende lachen — plezier, vermengd met leedvermaak. Daarin weet hij zijn ex te ontdekken, waardoor zijn koers direct veranderd. Élodie is een welbekende raddraaier — overheerlijk. Zaheer is niet verbaasd om haar te vinden bij Vicky, een even grote duistere jongedame.
          'Dames, jullie kunnen daadwerkelijk geen moment alleen gelaten worden niet waar? Duiveltjes.'
          Grijnzend kijkt hij naar het tweetal omlaag. Daarna glijdt hij gracieus op zijn hurken, waardoor hij zijn lippen op Élodie's voorhoofd kan plaatsen als een vederlichte begroeting. Vicky krijgt een gebruikelijke knipoog van hem, waarop de jongeman opnieuw weer omhoog glijdt.
          'Ik had jullie eerder verwacht met een wensenlijstje voor vanavond,' mijmert hij dan — met oog op het feest. 'Wellicht kunnen we eveneens een speciale verrassing maken voor onze nieuwe schoolgenoten hier. Wat dachten jullie van een tijdelijke samenwerking?' Met Élodie's en Vicky's krachten rondom magie, zou zijn voorraad extra speciaal kunnen worden. Zaheer heeft ideeën, maar wanneer zijn blikveld wordt gevangen door de langharige jongeman (waarvan haren nog steeds groeien) wil hij eveneens Vicky's goddeloze mening horen. Perfect.
          'Ik denk dat het feest fantastisch wordt.'

    Zaheer Ujinga

    25 • The Lion King • Outfit • @ Outside • & Élodie, Vicky


    Whatever causes night in souls, causes stars too.


    How far is far

    MT


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    Qadir Fayez Al-Jurjani


    Come, whisper to me whatever it is you want. You ain't never had a friend like me.



    20 | Bibliotheek ⟶ ... | Larsen



    Double Major Bibbidi Bobbidi Boo & Once Upon A Time



    Zwaardvechten, paardrijden & art club

    Larsen en Qadir hadden zich in een donker hoekje van de bibliotheek genesteld, elk met een gigantisch boek voor zich. Zoals inmiddels de gewoonte geworden was, had de Arabier het blondje een turf voorgeschoteld die hem nóg verder zou helpen met het ontwikkelen en beheersen van diens krachten. Ze hadden al heel wat vooruitgang geboekt sinds de Noorse prins op Ira beland was, en Qadir's hulp aanvaard had. Al moest de Oosterling bekennen dat hij nog zoveel onaangeraakt potentieel in de jongen zag. Hij was er zeker van dat Larsen van Arendelle de geschiedenis in kon gaan als een gevreesd figuur, en hij zou er - kostte wat het kost- bij zijn wanneer het zover kwam.
    "Stop met staren, Princeling" sprak Qadir zachtjes, doch kordaat, zonder verder zijn aandacht van zijn boek af te halen. Hij hoefde niet op te kijken om te weten dat hij het bij het juiste eind had; hij voelde Larsen's blik zowat op zijn gezicht branden. De ironie hiervan ontging hem niet - gezien Larsen's krachten vooral met ijs te maken hadden- en liet hem even gniffelen.
    Nu hij zich echter van Snow's aandacht bewust was leek het een onmogelijke opgave zijn concentratie op de pagina's voor zich te richten. Hij kon de exacte reden daarvoor niet benoemen, al was het een onvermijdelijk feit gebleken. Precies daarom besloot hij zijn lectuur te laten voor wat het was en sloot het boek.
    Dit maal zochten zijn ogen wel die van het blondje op. Hij glimlachte; een gebaar dat hij reserveerde voor slechts enkelen waaronder zijn broer(s), en zelfs dan gebeurde het tegenwoordig nog zelden. Gauw trachtte hij dan ook zijn gezicht weer in de plooi te strijken.
    "Laten we het hierbij houden voor vandaag, hmm?" Zonder het antwoord van Larsen af te wachten klapte Qadir zijn boek dicht en kwam overeind, waarna hij zijn -
    praktisch ongelezen - turf terug op het correcte schap plaatste.
    "Wat denk je er van op zoek te gaan naar een degelijke kop koffie, en daarna kan ik je inmaken met een potje sparren." Samen met de woorden bood hij het blondje zijn arm aan. Hij wachtte geduldig tot de jongen beide zou aannemen en gooide er nog een uitdagende blik bovenop. Indien hij de Noorderling goed kende, en daar prees hij zichzelf toch immers inmiddels op, dan zou hij deze niet zomaar laten passeren.
    "Of ben je bang weer op je donder te krijgen?" plaagde de Arabier genadeloos verder.


    Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

    NEORAH 'NEO' ARIANNA FITZHERBERT
    21 • A Spoonful Of Sugar • Outfit • With Olivia & Antonio



    '¡Ay, mi amor! ¡Ay, mi amor! - Jullie zien er geweldig uit dames.' Glimlachte Antonio waardoor ik even een klein rondje draaide, om vervolgens met een lach plaats te nemen op het gras. Vervolgens vraag ik hem naar zijn week, wellicht dat die wat interessanter was geweest dan die van mij. 'Niks bijzonders gebeurd eigenlijk, maar het was de eerste week, dus ik moest er weer even inkomen.' Ik knik bij zijn woorden, het kwam me maar wat bekend voor. 'En hoe was jullie week?' Vroeg hij vervolgens. Kort haal ik mijn schouders op in een nonchalant gebaar. ''Zo ongeveer hetzelfde als jou, art club was waarschijnlijk nog het hoogtepunt van de week.'' lach ik. Het was de plek waar ik echt tot rust kwam in de hectiek die het hier kon zijn en ik was dan ook helemaal verloren geweest in mijn nieuwe project.
    'Oh! En het feest vanavond! Hebben we er zin in?' Een kleine, ondeugende grijns vormt op mijn lippen bij deze woorden. Natuurlijk zal ik nooit klagen over een feest en de Vestigo feesten zijn ook zeker niet slecht. Daarnaast moet je het natuurlijk zelf ook leuk maken en tot nu toe is dat wel gelukt met mijn vrienden erbij. Toch kan ik het niet helpen om te bedenken hoe het nu gaat zijn. Ik kan er vanuit gaan dat de feesten hier te mild zijn voor Ira-standards, dus ook dat er waarschijnlijk iets aan gedaan gaat worden. Ik ben benieuwd, als ik dat mag zeggen. ”Ja!” riep Olivia ondertussen enthousiast uit . “Tenzij ze weer die saaie playlist van vorig jaar aanzetten want dat was echt verschrikkelijk,” Ik kan het niet laten om te lachen en schud mijn hoofd. ''Oh alsjeblieft niet, ik kan dat niet nog een keer aan, en ik ben denk ik niet de enige.'' lach ik. Echt degene die daar verantwoordelijk voor was... Ik mag hopen dat die niet meer de leiding heeft.
    "Ik vroeg het aan Nathan tijdens bijles en hij weigerde antwoord te geven. Misschien moet je je gitaar meenemen voor de zekerheid Antonio" Ik kijk naar Olivia. ''Geen kans dat we het uit hem krijgen?'' zeg ik met een lichte pruil. ''We moeten weten waar we aan toe zijn, vinden jullie niet?'' Een lach speelt ondertussen op mijn lippen. Zoals ik al zei, een deel van het feest gaat erom dat je het zelf leuk maakt. Slechte playlist of niet. Mocht dit weer het geval zijn vanavond dan is er alleen maar meer reden voor een kleine verandering. ''Oh yes, neem mee. Maar dan ga ik wel verzoekjes indienen, so be prepared.'' Na deze woorden laat ik mezelf in het gras vallen en plaats mijn hand voor mijn ogen tegen de zon, mijn zonnebril was ik in alle haast vergeten. ''Wat denken jullie dat het vanavond gaat worden? Moet er voorbereid worden op overspannen gevallen van onze kant?'' vraag ik hen en grijns dan licht wanneer ik mijn laatste woorden speels uitspreek. ''Ik heb er in elk geval wel zin in, eens zien of Ira mij bij kan houden.''


    El Diablo.

    L A R S E N      N I K L A S      O L D E N B U R G

    20            Bibbidi Bobbidi Boo            With Q




    Mijn blik had ik voor de zoveelste keer door de bibliotheek laten glijden, op zoek naar vertier. De bibliotheek was dan ook niet zozeer mijn favoriete plek. Althans, niet meer. Zodra ik keek naar het monsterlijke boek wat voor me op tafel lag zakte de moed me al in de schoenen. En leek het nou net Qadir zijn hobby te zijn mij een zo groot mogelijk boek voor te schotelen. Soms dacht ik dat het meer met leedvermaak te maken had dan met het feit dat hij me iets bij wilde brengen.
    Ik vond het lastig me te concentreren op een boek waarvan ik de helft allang beheerste. Dat was de échte uitdaging, de kaft van het koren scheiden.
    Qadir had me hier al minstens een halve dag gevangen gehouden en mijn concentratie begon nu echt op te geraken. Ik begon subtiel om Qadir zijn aandacht te vragen. Ik haalde een keer mijn neus op, kuchte even, begon te gapen en liet zelfs een ijzige bries door de ruimte gaan. Niets leek te helpen, Qadir was volledig in zijn boek gezogen.
    Ik bleef naar hem staren, hard nadenkend over een manier waarmee ik hem terug naar deze wereld zou kunnen halen.
    "Stop met staren, Princeling" een minuscule triomfantelijke grijns verscheen op mijn gezicht. Het had gewerkt.
    "Zorg er dan maar voor dat ik iets anders te doen heb," sprak ik op een uitdagende toon.
    Het was me een raadsel hoe Qadir het presteerde zich hele dagen te vertoeven in de bibliotheek. Er was niets mis met mijn concentratieboog maar op een gegeven moment was ik het wel een beetje zat.
    Een lichtelijk ondeugende grijns sierde mijn lippen zodra Qadir het boek voor zich sloot. Dat betekende dat ik mijn zin had gekregen, iets wat toch best lastig was bij Qadir.
    "Laten we het hierbij houden voor vandaag, hmm?" deze woorden klonken me als muziek in de oren. "Wat denk je er van op zoek te gaan naar een degelijke kop koffie, en daarna kan ik je inmaken met een potje sparren." ook dit klonk als een prima idee. Ik was inmiddels wel toe aan wat beweging.
    Ik wreef wat over mijn polsen om ze wat losser te maken, alvast wat voorbereidend werk op Qadirs ondergang later deze middag.
    "Of ben je bang weer op je donder te krijgen?" deze woorden lieten me mijn wenkbrauwen optrekken. Nu begaf de arabier zich op glad ijs.
    "Ik zie hoe de vork in de steel zit, jij wilt gewoon een revanche omdat je het de vorige keer niet van me kon winnen, of niet?" grijnsde ik. "Dat was niet erg goed voor je ego, huh?" plaagde ik de jongen nog eens extra.
    Vervolgens haakte ik mijn arm in de zijne. "Vooruit dan, maar alleen omdat je me eerst een drankje aan hebt geboden." vertelde ik de jongen.
    Samen liepen we door de gangen, eindelijk weg uit die benauwde, muffe ruimte. Het rook er altijd een beetje naar mottenballen, iets waar ik maar niet aan leek te kunnen wennen.
    Inmiddels kende ik de weg naar het cafetaria wel uit mijn hoofd. Ondanks dat we hier nog niet al te lang waren, was dit een locatie geworden die we minstens een keer per dag bezochten.
    Qadir had me geïntroduceerd in de wereld van cafeïne en nu leek ik haast niet meer zonder te kunnen. Qadir zijn opdrachten hadden er meerdere malen voor gezorgd dat ik wel eens een nachtje door moest halen en dan werkte koffie echt als een wondermiddel.
    Eenmaal in het cafetaria viel het me op hoe druk iedereen bezig was. Ik wilde me al hardop afvragen wat ze bezielde maar toen schoot het me te binnen: vanavond was zou er een of ander feest gegeven worden. Het was maar wat je een feest noemde... Niet dat ik zelf zo'n feestbeest was maar ik wist wel dat de feesten die ik gewend was geen snacktafel en bordspellen hadden...
    Ik stootte Qadir aan met mijn schouder en gebaarde naar de zogenaamde aanvoerder van Vestigo, Charming. Hij was druk bezig met orders uit delen. "Whaddaya say, let's stir up some fun later tonight." grijnsde ik. De grijns op mijn gezicht werd enkel groter bij de voorpret die ik eraan beleefde.
    Het was misschien erg puberaal om roet in het eten te gooien bij zoiets simpels als een "welkomstfeestje" maar dat nam niet weg dat het enorm vermakelijk was. Zeker met Qadir aan mijn zijde.
    De neiging om de studenten wie stonden te wankelen op trapjes om de versieringen opgehangen te krijgen eraan vast te vriezen was dan ook zeer groot, maar ik wist me voor nu in te houden.
    "Helaas serveren ze hier geen alcohol, anders had ik je aangeraden wat extra moed in te drinken." borduurde ik verder op de plagerijen. Eens zou ik hem verslaan, en dan niet per toeval...


    How far is far


    ILYAS CASSIM OF AGRABAH

    Anxious Boy || Outside with Memphis || Panic mode on



    MEt een lijstje in mijn handen was ik iets in gedachten verzonken aan het slenteren in de tuinen van Vestigo. Hassim was voor me uit al in het gras aan het hobbelen en bleek enkel nog maar oog te hebben voor de geel gekleurde vlinder die hij al tien minuten aan het besluipen was. Het was een erg schattig zicht en ik was er vrij zeker van dat de grote tijger het fragiele vlindertje geen kwaad zou doen. Daarom lag mijn focus ook op het half gekreukte blaadje in mijn licht trillende handen. Nathan had me om hulp gevraagd om nog een paar dingen op te halen voor het feestje vanavond, me verzekerend dat ik de spullen enkel moest oppikken, no talking recuired. Met alle liefde wilde ik mijn beste vriend helpen, al deed ik mijn best om niet bij de ballonnenman om de hapjes te gaan vragen en vice versa. Vandaar dat ik als een malle het kleine blaadje in mijn hoofd probeerde op te slaan. Zo in gedachten verzonken had ik niet eens door gehad dat een paar ogen me al lang op de loer lagen, wachtend op het perfecte moment om toe te slaan. De schaduw van de grote eigenboom rijkte nog maar net mijn huid, toen uit het niets een gestalte voor mijn neus kwam vallen. "niemat jayida! *" gilde ik het ook haast uit van verschot, het blaadje in mijn handen laten vallend en als een halve spast me klein makend met mijn handen voor mijn gezicht. Het was pas toen de vrouwelijke stem er nog een kalme 'Boe' bij gooide, dat ik mijn vingers iets opende en door de kleine spleet spiekte naar de onbekende aanvaller... "Memphis." kwam er met een klein verrast pieptoontje over mijn lippen ik keek haar nog even verbrouwereerd aan met mijn mond iets open, blosjes vormden al gauw op mijn wangen bij het besef dat ik er vast als een halve gare uitzag. "I-ik zag je niet uit de lucht vallen- ik bedoel, letterlijk eh uit de... lucht vallen.." mijn blik gleed even omhoog naar de hoge boom waar de dame vast in had gezeten. Het idee dat ze werkelijk gevallen was begon me al iets zorgen te maken, maar de brede grijns om haar lippen kon me eigenlijk al vertellen dat de dame prima in orde was. Ik zat nog steeds op mijn hurkje, en besloot dan overeind de komen de beschaamde blos nog steeds op mijn wangen. Dit was niet hoe een prins zich hoorde te gedragen, toch? Ze moest me vast een kluns vinden. Oh Allah help me dan toch... Ik schraapte mijn keel iets. " W-was je hier al lang? Ik bedoel in de boom eh ,niet op school, want natuurlijk studeer je hier ook." ratelde ik maar verder. Hassim was te geconcentreerd op zijn gele vlinder om ook maar te merken dat ik hier weer het bibberend stresskonijn aan het uitgangen was. "I-ik was opweg naar -" ik wilde mijn blaadje tonen aan Memphis met de spullen die ik moest afhalen, toen ik merkte dat het niet meer in mijn handen zat. "Oh nee, oh nee." paniek.

    [ bericht aangepast op 13 juni 2021 - 9:10 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH