[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Cole • Catan • Rafael • Beater/Prefect • Slughorn • • • • Margo • Chaser• Klaar • Jordyn • Beater• Peitho • Kyra • Chaser/Prefect • Morrigann • •

Ravenclaw • Nomad • Catan • Roman • Keeper/Headboy • Croweater • Noah • Trijn • • • Blythe • Chaser• Catan • Isabella • Slughorn • Jemina • Morrigann • •

Slytherin • Casper • Croweater • Mosh • Seeker • Croweater • Marcus • Beater • Schumacher • • • Prudence • Trijn • Lene • Keeper • Klaar • Daphne • Croweater • Zoya • Head girl • Peitho •

Hufflepuff • Lee • Chaser • Croweater • Theo • Chaser/Prefect • Schumacher • • • • Mavis • Beater • Catan • Rosalie • Slughorn • Tilly • Catan • Maddie • Trijn • Novalie • Prefect •Peitho

[ bericht aangepast op 4 mei 2021 - 10:59 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Told you," zei hij geamuseerd tegen zijn moeder. Rafaël zwaaide even naar zijn moeder en liep achter Zoya aan. Hij legde even een hand op Zoya haar schouder om haar tegen te houden. Hij fluisterde in haar oor, zodat zijn moeder hem verderop niet zou horen. "Thanks Zoya, je heb zojuist mijn dag gemaakt. Ik heb al zo vaak tegen haar gezegd dat je me niet nodig hebt. Maar ze is hardleers." Hij liep een stukje verder dan haar, draaide zich naar haar om en grijnde. "Al doet de middelmatige tovenaar opmerking wel een beetje pijn. Dat was nu ook weer niet nodig," zei hij met een knipoog. Rafaël draaide zich om en rende al zwaaiend van haar weg. "Dag Zoya, tot straks."
      Hij had het niet verwacht, maar juist Zoya had zijn dag vandaag gemaakt. Wel de laatste persoon van wie hij dat verwacht had. Rafaël spurtte tussen de mensen door het perron over, op zoek naar bekenden die wel gezellig waren.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Dat was het zeker, liefje,’ antwoordde Daphne zoetjes. ‘We spreken elkaar snel weer.’ Ze schonk het meisje een guitige knipoog en keek toen met een tevreden glimlachje hoe ze wegliep.
      Daarna keek ze om zich heen. De rust was weer aardig teruggekeerd.
      Haar blik viel op haar beste vriendin en ze liep naar haar toe en liet een arm om haar middel glijden. ‘Is alle onderbroekenlol voorbij? Ik denk dat we onze Isabella met een uitbreiding van haar garderobe moeten helpen, want als ze alleen maar van die saaie lingerie heeft blijft ze natuurlijk eeuwig maagd,’ zei ze met een zelfingenomen grijns. ‘Zou toch best zonde zijn, het is een mooie meid.’

[ bericht aangepast op 3 mei 2021 - 11:56 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Mavis Keegan
>> Op het perron met Cole en Lee, maar daarna met Rafaël <<

Mavis liet Lee en Cole bijkletsen - ze mocht Cole graag, maar vond hem ook weer niet heel interessant en toen ze Rafaël om zich heen zag kijken, leek haar dat een veel leukere gesprekspartner. Zonder iets te zeggen rende ze op hem af en sprong ze onverwachts op zijn rug. 'Suprise!'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Cole!’ riep Lee uit – zijn dilemma op slag vergeten. Hij sprong zijn vriend om de hals. ‘Hoe was je vakantie?’

[ bericht aangepast op 3 mei 2021 - 12:15 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij zette even haastig een stap naar voren om in evenwicht te blijven, maar keek toen lachend om naar degene op zijn rug. "Probeer je mijn rug te breken?" vroeg hij grijnzend. Rafaël greep de benen van Mavis vast en draaide zo een rondje met haar op zijn rug. Hij keek even haastig achterom of zijn moeder hem gevolgd was, maar gelukkig was hij haar kwijt. Die hoefde hij pas weer in de volgende vakantie te zien. En aangezien zijn moeder de meeste van zijn vrienden niet mocht, scheelde dit weer een reprimande.
      "Hoe was je vakantie?" Maar voor ze de vraag beantwoordde, keek hij haar met glimmende oogjes weer aan. "Zeg me alsjeblieft dat je wat prachtigs meegenomen hebt voor komend jaar."

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze glimlachte kleintjes. "Dat mis ik," zei ze met een kleine glimlach. "Boeken met braille zijn nog niet zo makkelijk te lezen, ik ben er nog niet zo handig in." Ze zuchtte even teleurgesteld. Aan de arm van Tilly liep ze mee naar de trein. Ravi op haar schouder was net iets eerder met waarschuwen dat er een opstapje kwam en voorzichtig klommen beide dames in de trein. "Ik ben vooral bezig geweest met spreuken oefenen," zei ze glimlachend. "Nu ik zeventien ben, mag het eindelijk thuis. En samen met mam en pap heb ik geprobeerd zoveel mogelijk spreuken te oefenen die me kunnen helpen." Ze draaide haar gezicht even opzij naar Tilly. "En veel met Cole op pad geweest natuurlijk."

---

It's never gonna happen, Guys.

"Lee was tegen me op gebotst, dus mijn hele kofferinhoud lag over het perron. En toen heeft hij met mijn ondergoed staan zwaaien," zei ze met een nieuwe blos op haar wangen. Het was niet dat ze het Blythe niet durfde te vertellen, maar terugdenken aan de situatie van net maakte haar weer net zo rood als op het moment zelf.

---

It's never gonna happen, Guys.

Blythe Carmichael
>> In een coupé met Isa <<

'Wat vervelend, zeg.' Blythe schudde haar hoofd. 'Dat moet vast ongemakkelijk zijn geweest. Ik snap niet waarom die jongen zich altijd zo kinderachtig gedraagt.' Dat was zo onnodig, en hij had ook écht wel leuke kanten.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Tilly James
>> Op het perron met Rosalie <<

'Wat voor soort spreuken zijn er eigenlijk die je kunnen helpen?' vroeg Tilly, die Rosalie begeleidde naar een coupé. Zodra Rosalie zat, ging ze zelf tegenover haar zitten.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Het werd zo langzamerhand tijd om alle Prefects te verzamelen. Roman keek om zich heen om te zien waar Zoya bleef. In plaats van op haar, viel zijn oog op Nomad. De vrouw die naast hem stond herkende hij als de moeder van zijn vriend. De man ernaast had hij nog nooit gezien, maar was onmiskenbaar Nomads vader. Ze hadden hetzelfde donkere haar en hij kon zich moeiteloos voorstellen dat de man er in zijn jonge jaren net als Nomad had uitgezien.
      Roman liep op het drietal af en begroette zijn vriend met een handdruk en een kneepje in zijn schouder.
      ‘Hé man, goed je weer te zien.’
      Daarna gaf hij ook de moeder van Nomad een hand en uiteindelijk wendde hij zich tot Nomads vader. Er straalde een arrogantie van hem af die Nomad duidelijk niet van een vreemde had, al betwijfelde hij of deze man ook de zachte kant had die zijn zoon het liefst verborgen hield, maar wel had.
      ‘Meneer Morphew.’ Roman stak zijn hand naar de man uit. ‘Ik ben Roman, een vriend van uw zoon.’

[ bericht aangepast op 3 mei 2021 - 15:49 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Cole Esworthy
>> Op het perron met Lee

Cole overwoog zijn antwoord. Lee was nieuwsgierig genoeg om meteen antwoorden te willen horen als hij zou zeggen hoe zijn vakantie werkelijk was geweest, maar hij had ook geen zin om te doen alsof er niets was; hij wilde het Lee toch wel vertellen. 'Bizar, eigenlijk. Het begon vrij relaxed, maar mijn ouders kwamen een paar weken geleden nog even met een nogal schokkend nieuwtje.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Mavis Keegan
>> Met Rafaël op het perron <<

'Oh, je kunt je lol weer heel goed op, hoor,' zei ze grijnzend. 'Nu Fred en George officieel hun winkel hebben geopend, is het nog veel makkelijker om aan voorraden te komen. En,' zei ze, terwijl ze hem met een trotse blik in haar fonkelende ogen aankeek, 'Lee en ik zijn benoemd tot officiële verkopers op Zweinstein.' Ze wiebelde met haar wenkbrauwen. 'Ik ga er dit jaar een leuk zakcentje aan verdienen.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Nomad Morphew
>> Op het perron met Roman, zijn ouders en zijn broertje <<

Lenin antwoordde niet en nam de hand ook niet aan. Hij snoof enkel en keek naar Nomad, die kort de blik van zijn vader opving, zijn ogen toen neersloeg en zei: 'Roman Keegan.'
Hij zag zijn vader de naam 'Keegan' geluidloos met zijn lippen vormen. Met een frons nam hij uiteindelijk kort - maar behoorlijk stevig - de hand van Roman aan. Hij zei niets en liet zijn hand vrij snel weer los, maar Nomad was toch enigszins opgelucht - een goedkeuring was misschien overdreven, maar Roman was in ieder geval niet direct afgekeurd door z'n pa.

[ bericht aangepast op 3 mei 2021 - 16:31 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Een schokkend nieuwtje, nog wel. Dat klonk niet heel leuk.
      ‘Ze zijn stiekem toch tovenaars? Ze krijgen een baby?’ Zijn ogen werden groot. ‘Ze willen toch niet emigreren hè? Het wordt een doodsaai jaar zonder jou! Al stond je dan hier vast niet met je koffers enzo. Oké ik ben niet zo goed in raden, zeg het maar gewoon!’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nou, is dat even een gezellige vent.
      Roman hield die woorden maar voor zich, al zat er een naar gevoel in zijn maag. Nomad was nou niet echt iemand die snel zijn ogen neersloeg, maar hier naast zijn vader leek hij wel een heel ander mens. Hij was blij dat Lee niet al op hem afgestormd was, want die had waarschijnlijk alleen een ijzige wind over zich heen gekregen en die jongen was al zo gevoelig. Nomad zag er in elk geval wel uit alsof hij iets van zijn positiviteit kon gebruiken.
      ‘Loop je mee? We gaan zo vertrekken.’

---

Every villain is a hero in his own mind.