[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Cole • Catan • Rafael • Beater/Prefect • Slughorn • • • • Margo • Chaser• Klaar • Jordyn • Beater• Peitho • Kyra • Chaser/Prefect • Morrigann • •

Ravenclaw • Nomad • Catan • Roman • Keeper/Headboy • Croweater • Noah • Trijn • • • Blythe • Chaser• Catan • Isabella • Slughorn • Jemina • Morrigann • •

Slytherin • Casper • Croweater • Mosh • Seeker • Croweater • Marcus • Beater • Schumacher • • • Prudence • Trijn • Lene • Keeper • Klaar • Daphne • Croweater • Zoya • Head girl • Peitho •

Hufflepuff • Lee • Chaser • Croweater • Theo • Chaser/Prefect • Schumacher • • • • Mavis • Beater • Catan • Rosalie • Slughorn • Tilly • Catan • Maddie • Trijn • Novalie • Prefect •Peitho

[ bericht aangepast op 4 mei 2021 - 10:59 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Kyra was onkarakteristiek stil terwijl ze samen met Novalie en Isabella over het platform liep. De afgelopen dagen had ze bij de tweeling doorgebracht en de rust die het mee had gebracht was verrassend fijn. De meeste van haar andere vrienden waren behoorlijk out there en ze had in alle eerlijkheid meer naar haar zin gehad dan ze had verwacht.       Haar ogen skipten express over alle gezinnetjes die afscheid namen van elkaar terwijl haar tanden in haar onderlip drukten. Hoewel haar vader vrijwel altijd te druk was om haar af te zetten bij het treinstation, had haar moeder haar altijd uitgezwaaid. Het was ook wel duidelijk dat er niet veel aanleiding nodig zou zijn om haar alsnog van Hogwarts te halen.       Net toen Kyra de twee zussen wilde vertellen dat ze op zoek ging naar Jordyn – ze wilde haar beste vriendin nog even zien voor ze de hele middag prefect zaken moest doen – gebeurde er van alles tegelijk. Meerdere dingen vlogen door de lucht, van kledingstukken tot dieren en levende personen. Dit ging niet bepaald helpen met haar missie om Isa te overtuigen dat echt niet alle jongens idioten waren. Hoewel, het merendeel was dat wel maar idioten konden ook leuk zijn.       “Lee jij sufkop,” mompelde Kyra terwijl ze begon met het oprapen van Isa’s kledingstukken. Dit was typisch Hogwarts, chaos vanaf het allereerste moment. Haar aandacht werd al snel afgeleid door één van de zogeheten idioten – Mosh.       Kyra stevende op het drietal en gaf de lange jongen een zachte klap op zijn achterhoofd. “Mosh, does lief. Als dit je nieuwe manier is om in iemands broek te komen dan ga je lang droog staan dit jaar.” Ze trok een wenkbrauw op. “Nou, hophop, geef terug dat ding. Er liggen waarschijnlijk al genoeg onder je bed te verstoffen, en anders heeft Daphne vast nog wel een voor je.”

[ bericht aangepast op 2 mei 2021 - 21:52 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

‘Ah come on, dude. Wil je me nou dit ene kleine kusje afnemen? Gun deze jongen ook een pleziertje, ik heb me net twee maanden voorbeeldig gedragen.’ Hij grijnsde naar zijn vriendin en tuitte zijn lippen daarna naar Isabella. ‘Of kom je liever vannacht een kusje halen?’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen.

[ bericht aangepast op 2 mei 2021 - 19:29 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie had haar arm in die van Cole gehaakt. Het was alsof ze weer voor het eerst naar Hogwarts ging. Haar ouders liepen als zenuwachtige bijtjes rond om haar te zoemen en zelf voelde Rosalie daardoor ook de spanning stijgen. Vanwege de drukte op het perron had Rosalie de bezweringen die haar normaal hielpen met "kijken" niet uitgesproken. Het zou haar hoofd veel te overspoelen, waardoor ze nu volledig afhankelijk was van Cole en van Ravi. Rosalie kon de kleine uil op haar schouder voelen zitten en had hem net al een waarschuwend kreetje horen geven, toen ze door de muur gingen voor perron 9 3/4. Iets wat uitermate verwarrend moest zijn geweest voor de kleine uil, aangezien Rosalie normaal tegen een muur opbotste natuurlijk.
      De enige manier dat ze wist dat ze door de muur waren gegaan, was dan ook Cole geweest die haar gewoon verder getrokken had. En voor een moment had ze even de kou en de wisseling tussen sporen gevoeld. Het geluid om haar heen was een chaos. Rosalie hoorde anderen van elkaar afscheid nemen, ze hoorde mensen elkaar weer begroeten en het brommen van de trein. De scherpe geur van de rookwolk drong Rosalie haar neus binnen en pas op dat moment besefte het meisje pas echt dat ze weer terug ging naar Hogwarts.
      Ze had het kasteel twee jaar lang moeten missen. Ergens vond ze het spijtig dat ze de aanblik van Hogwarts zou missen, dat ze het niet meer kon zien. Maar er waren vast andere avonturen te beleven. "Heb je alles?" vroeg ze haar moeder nerveus aan haar vragen. Rosalie knikte in de richting waar het geluid vandaan kwam. "Weet je het zeker dat je dit wilt? We kunnen nu nog terug naar huis." Rosalie haar ouders vonden het maar niets dat ze terugging naar de school waar ze blind was geworden, zeker niet nu ze niets zag. Maar Rosalie was vastberaden. Ze wilde niets liever dan gewoon weer les volgen met anderen en waar kon dat beter dan op Hogwarts. "Mam, ik red me wel. En ik heb Cole toch? En Tilly. Zij zullen me helpen," stelde ze haar moeder gerust. Rosalie werd verrast door ineens een onverwachte knuffel, haar moeder aan haar geur te ruiken en dankbaar knuffelde ze haar terug. Ze was blij dat haar ouders haar deze kans wilde geven. "Als het niet gaat, moet je ons schrijven. Dan komen we je halen." Rosalie liet haar moeder los en knikte. "Natuurlijk mam."
      Rosalie haar ouders namen ook nog even afscheid van Cole, voor ze verder het perron opliepen. Het kwam nu zo dichtbij. "Ik ben zenuwachtig," zei ze zachtjes tegen Cole naast haar. Ze was zo dankbaar dat hij er was. Zonder hem zou ze haar weg op het perron nooit gevonden hebben. Ze merkte wel dat hij haar ietwat dichtbij hield en ondanks dat botste Rosalie toch regelmatig tegen iemand op, zo vol was het perron. "Zie je al bekenden?" vroeg ze aan hem.

[ bericht aangepast op 2 mei 2021 - 19:36 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Zijn hoofd werd haast nog vier tinten roder, als hij Mosh zijn zin hoorde, en met zijn eigen stomme kop keek hij dan nog eens naar zijn kruis. Ieder jaar is hij die gozer meer en meer beginnen haten, en nu begon het kookpunt toch geleidelijk aan dichter te komen. Hij bromde een paar woorden, maar voelde zich steeds niet sterk genoeg om in tegenreactie te gaan. In zijn hoofd galmde enkel het woord 'sul'. Hij kauwde wat op zijn onderlip terwijl de situatie ondertussen wat kalmer begon te worden.

[ bericht aangepast op 2 mei 2021 - 13:46 ]

"Ik wil gewoon mijn bh terug," zei ze nu iets zelfverzekerder, al had de vraag van Mosh haar rode oortjes bezorgd. Ze hield haar hand op voor de jongen. Dat Kyra zo voor haar opkwam, deed Isabella enorm goed. Ze stond er niet alleen voor en Mosh kon dan wel vervelend zijn, maar uiteindelijk moest hij hem wel gewoon teruggeven toch? "En ga iemand anders om kusjes vragen," wist ze er toch nog lichtelijk geirriteerd eruit te krijgen.

[ bericht aangepast op 2 mei 2021 - 19:36 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Prudence

Haar mondhoeken krulden lichtjes omhoog, terwijl ze met gretige stappen het perron opwandelde. Menige mensen keken om naar haar door het geluid van haar naaldhakken, en ze kon het niet laten van even speels met haar haar te schudden. Ze knipoogde naar een willekeurige vijfdejaars, terwijl ze haar felrode lippen even naar hem tuitte. De jongen zijn hoofd veranderde natuurlijk meteen in een aardbei, aangezien hij vol met pukkels stond in zijn gezicht. Die zou vast een natte droom hebben vannacht.
Ze grijnsde zelfvoldaan haar tanden bloot, en het viel haar op dat er iets aan de hand was. De nerd van de school had het blijkbaar ook opgemerkt, en nieuwsgierig volgde ze hem snel. 'Oh.' Een duivelse grijns ontstond op haar gezicht, terwijl ze haar armen zelfvoldaan over elkaar sloeg. 'Hm, dat ziet er nu niet echt mijn maat uit. Ik krijg er net mijn tepel in.' Ze tikte wat met de hak van haar schoen. 'En ook niet echt mijn stijl.' Wat een vies goedkoop ding. Ze kon haar plezier dan ook niet op als Mosh de asshole bleef uithangen. Daphne zou dit ook moeten zien.

[ bericht aangepast op 2 mei 2021 - 13:59 ]

‘En ik wil de nieuwste bezem. Zo werkt het leven niet, schat. Maar goed… Als jij nou een andere kus voor mij fikst, wil ik wel wat water bij de wijn doen.’ Hij knikte naar Lee. ‘Maar niet van die flikker daar.’ Hij keerde zich naar Prudence toen die bij hen kwam staan en grijnsde. 'Hé er zijn mannen die een handjevol ook wel fijn vinden, in plaats van een hele emmer.'

[ bericht aangepast op 2 mei 2021 - 19:31 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Prudence

Ze keek meteen geamuseerd op naar hem. 'Ik heb je anders nog nooit horen klagen over mijn twee prachtexemplaren.'
Ze schudde even met haar borsten terwijl ze hem een uitdagende blik werpte.

'Oh ik kan met elk tietje overweg, maar krullenbol daar begint vast het liefst klein.' Hij knikte naar Noah.

[ bericht aangepast op 2 mei 2021 - 19:31 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Cole Esworthy

Het afscheid met zijn ouders, voordat Rosalie en hij door het hek waren verdwenen, was anders geweest dan voorgaande jaren. Zijn moeder had gehuild, wat ze sinds zijn eerste schooljaar niet meer gedaan, en zijn vader had hem omhelsd. Die was meestal niet zo van het fysieke contact, maar vandaag was een uitzondering.
Cole was blij dat hij Rosalie aan zijn zijde had - eindelijk weer - want hoewel hij het niet graag toegaf, kon hij de steun ook wel gebruiken. Het was idioot hoeveel impact het op hem had gehad toen zijn ouders hem een paar weken geleden hadden verteld dat ze hem hadden geadopteerd. Het voelde bijna alsof het zijn hele identiteit had weggehaald. Waarom hadden ze het hem nu verteld? Waarom op dit moment, nu met het oprukken van Jeweetwel bloedstatus ineens belangrijker leek te zijn dan ooit? Hij was altijd een dreuzeltelg geweest. Hij was modderbloedje genoemd, er werd op hem neergekeken, en tegelijk had het hem ook vriendschappen opgeleverd. Het had zijn identiteit bepaald.
En nu wist hij niet of hij een dreuzeltelg was, of een halfbloed, of misschien zelfs een volbloed. Hij had geen flauw idee wie zijn ouders waren, waarom ze hem hadden afgestaan... Hij had niet meer informatie dan 'We hebben je uit een weeshuis opgehaald'. Dat was het. Daar moest hij het mee doen.
Rosalie's vraag haalde hem uit zijn gedachten. Het bracht hem weer in het hier en nu - perron negendriekwart, bomvol met leerlingen van Zweinstein, en hun ouders. 'Een paar mensen,' zei hij, terwijl hij om zich heen keek. Er was een tafereel rondom Mosh waar hij zich liever niet mee bemoeide; Lee stond daar ook, maar die zou hij later wel spreken. Hij had het gevoel dat hij dan moest vertellen over de situatie rondom zijn ouders, en dat moment wilde hij nog even uitstellen. Hij wilde eerst het enigszins ongemakkelijke en emotionele afscheid van zijn ouders even verwerken. 'Volgens mij zie ik Tilly. Zullen we daarheen gaan?'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Mavis Keegan

'Jeez, Lee, ik weet dat je van opschudding houdt, maar je bent er dit jaar wel héél vroeg bij,' zei Mavis. Lee stond bekend om zijn onhandigheid en dat was nu maar weer eens gebleken. Mosh had uiteraard direct weer op de situatie ingespeeld en ook Prudence was er als de kippen bij om haar mooie lichaam te showen. Jammer van haar arrogante kop. 'Kunnen we straks niet iets met Mosh' ondergoed doen, bij het feestmaal vanavond? Zou goeie payback zijn.' Ze wiebelde met haar wenkbrauwen.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Kyra was lichtelijk trots op Isa dat ze voor zichzelf opkwam. Soort van. Er kon nog behoorlijk wat meer pit in, maar dit was al heel wat meer dan ze van haar verwacht had.       Haar op één na minst favoriete Slytherin kwam zich er ook mee bemoeien. Kyra keek van de BH in Mosh’ handen, naar Prudence, en vervolgens ongegeneerd naar Prudence voorgevel. Ze trok een wenkbrauw op en klakte met haar tong. “Je moet dan toch maar even een bezoekje brengen aan de dokter, Prudie.”       Mosh stond nog steeds met Isa’s beha te zwaaien en zonder pardon wikkelde ze haar vingers rondom de stof van zijn shirt om hem zo een stuk naar te sleuren. Vanwege het lengteverschil moest ze nog steeds iets op haar tenen staan om haar gezicht dichterbij de zijne te brengen, tot enkele centimeters afstand. Zonder zijn blik los te laten, peuterde ze de roze beha uit zijn vingers met haar vrije hand. “Dankjewel,” antwoordde ze liefjes, waarna ze het kledingstuk naar Isa gooide. “Je moet het misschien wel even desinfecteren, je weet maar nooit wat Mosh allemaal met zijn handen heeft uitgespookt.”

[ bericht aangepast op 2 mei 2021 - 21:57 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

‘Waar dacht je aan?’ vroeg Lee, nog een beetje afwezig om zich heen kijkend om te zien of hij geen van zijn spullen vergeten was. ‘Wacht – waar is Roger?’
      Hij ritste de grootste tas open en zocht in paniek naar de miniterrarium waar zijn pad in zat. De met groen gevulde glazen theepot was echter nergens te vinden.
      ‘Ik ben hem toch niet vergeten?’ Hij draaide zich naar zijn vriendin toe. ‘Ik kan toch geen heel jaar zonder Roger?’
      Hij zocht om zich heen naar Roman. Als iemand met een magische oplossing kon komen was hij het wel. Hij liet Mavis, zijn bagage en het drama op de achtergrond achter zich en rende naar het groepje Prefects toe, waar zijn vriend zich ook bevond. ‘Ik ben Roger kwijt! Ik bedoel – met pot en al! Misschien heeft iemand hem gestolen!’ Zijn gedachten schoten naar Daphne. Zou dat niet typisch wat voor haar zijn? Zijn pad aan de rails vastbinden zodat de trein er straks overheen reed!
      ‘Ik heb hem, Lee,’ antwoordde Roman. ‘Je had hem op de keukentafel laten staan.’
      ‘Oh.’ Zijn wangen gloeiden van schaamte. ‘Oeps.’
      ‘Maar goed ook, gezien je acrobatenkunsten.’ De jongen gaf hem een knipoog. ‘Sommigen zouden dat een vooruitziende blik noemen.’
      ‘Ja.’ Lee knikte overtuigd. Ja, dat klonk beter dan “domheid”. Hij pakte de glazen theepot van zijn vriend aan.
      ‘Voorzichtig doen hè?’
      Lee knikte ernstig, drukte Roger in de theepot stevig tegen zich aan en liep terug naar Mavis. ‘Je broer had hem,’ zei hij opgelucht. Hij haalde het dekseltje van de pot en streek met zijn vingers over de ruwe paddenhuid. ‘Sorry meneertje. Je baas is af en toe een beetje een zeef. Zeker als hij grootste dingen van plan is. Maar daar weet jij alles van.’ Hij grijnsde samenzweerderig naar de pad, aan wie hij het liedje dat hij wilde gaan zingen al voorgedragen had. Zelfs bij Mavis en Roman had hij dat niet gedurfd. Roger had er in ieder geval enthousiast om gekwaakt. Nu maar hopen dat Nomad het ook leuk vond.
      En dat die zijn mislukte salto door de lucht niet had gezien, maar die kans leek hem vrij klein. In elk geval leek het hem verstandig om maar niet zijn kant op te kijken. In plaats daarvan keek hij Mavis weer aan. ‘Poging twee voor het wraakplan. Wat voor spannends denk jij met Mosh’ ondergoed te kunnen doen?’

[ bericht aangepast op 2 mei 2021 - 19:32 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nomad Morphew

Nomad's hart klopte in zijn keel. Het korte oogcontact dat hij met Lee had gehad, was snel verboken toen Lee een flinke chaos had veroorzaakt waar Mosh nu van profiteerde. Het had in ieder geval ook voor chaos in Nomad's hoofd gezorgd. Hij had zijn blik direct weer afgewend, en deed nu zijn uiterste best om het tafereel dat nu plaatsvond te negeren.
Eén blik op zijn vader zegde echter wel genoeg. De donkere blik in zijn ogen gleden wél over de menigte, en bleven hangen op de plek waar Nomad zojuist Lee nog had zien staan. Nomad weigerde echter toe te geven en volgde zijn blik niet. Hij keek star voor zich uit, tot zijn moeder haar hand op zijn schouder legde.
'We verwachten tussentijds wel een brief over je voortgang te ontvangen,' zei ze streng. Ook zij negeerde het voorval dat een paar meter verderop plaats had gevonden. 'Cijfers zoals vorig jaar is geen optie. Het móet beter - je bent een Mórphew.'
Het was verre van de eerste keer dat die vier woorden tegen hem gezegd werden en hij wist dat het niet de laatste keer zou zijn. Hij knikte kort, maar keek haar niet aan.
Zijn vader pakte hem kort maar stevig vast bij. Een pijnscheut trok door zijn bovenarm, en voor een milliseconde vertrok Nomad's gezicht. Daarna kreeg hij die weer in de plooi, al keek hij nu wel zijn vader aan. 'Je bent een Morphew,' herhaalde die toen. Een rilling trok over Nomad's ruggengraat. Deze woorden hadden veel meer beteknis dan die van zijn moeder, die ermee strooide. Zijn vader zei het minder vaak - maar de aanleiding was vaak een stuk steviger.
'Dat weet ik,' mompelde Nomad.
Zijn moeder had dit moment tussen zijn vader en hem gemist en praatte door over dat het al een schande was dat hij in Ravenklauw terecht was gekomen, en dat hij wel beter zijn best kon doen om dan de eer van zijn familie nog een beetje te herstellen. Nomad liet het langs zich heen gaan.
Zoya stond niet ver bij hen vandaan, instructies te geven aan haar broertje. Een paar weken geleden stond ze ineens voor hun deur. Nomad en zij kenden elkaar al vanaf hun eerste levensjaar. Hun ouders waren altijd goed met elkaar bevriend geweest en hingen rond in dezelfde kringen. Nu haar vader was gedood door Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden, waren zijn ouders anders naar de familie Crawfort gaan kijken. Zijn vader had echter zijn slag wel weten te slaan uit het bezoekje van Zoya en Ezra, die Nomad duur was komen te staan.
Nomad had Lee nog zo gezegd dat hij niet zo van schrijven hield, en dat ze elkaar wel weer zouden zien na de zomer. Hij had kunnen weten dat die idioot subtiliteit niet begreep, want dat paste niet bij zijn persoonlijkheid. En Nomad had ook nooit moeten reageren, hoe kort zijn reacties ook waren. Het had Lee waarschijnlijk gestimuleerd om meer brieven te sturen, waarvan er eentje was onderschept door zijn vader. Het had een kettingreactie op gang gebracht. De pijn in zijn arm gloeide na.
Vita was inmiddels een preek begonnen tegen Duncan, Nomad's broertje. Ze gaf hem eenzelfde speech als ze had gegeven in Nomad's eerstejaar: dat hij goed zijn best moest doen, dat hij goed moest blijven trainen met vliegen - 'Wie weet levert het je volgend jaar een plek in het zwerkbalteam op' - en bovenal, met wie hij wel en niet om moest gaan. Het had bij Nomad een soort allergische reactie opgewekt waardoor hij juist recalcitrant was geweest. Hij had zijn bezem alleen tijdens vlieglessen aangeraakt, sloeg soms een uurtje Geschiedenis van de Toverkunst over en was bevriend geraakt met mensen die in de ogen van zijn familie niet als volwaardig werden beschouwd. En onbewust had hij zijn familie natuurlijk de meeste schande toegebracht door niet in Slytherin te worden ingedeeld. Het eerste jaar had hij dat nog wel grappig gevonden - tot hij de gevolgen ervan had ondervonden. Sindsdien zweeg hij het liefst over zijn leven - over zijn familie had hij het niet tegen zijn vrienden, en zijn familie wist weinig over zijn tijd op school.
Het had prima gewerkt. Hij hield net genoeg contact met volbloed tovenaars in zijn jaarlaag om zijn familie tevreden te houden, maar verder leidde hij een soort dubbelleven. Hij had genoeg aan de kleine groep vrienden die hij verzameld had en bij zijn familie leken de meesten van hen niet te bestaan. De enige die zijn dubbelrol een beetje kende, was Zoya, maar die had zich altijd wijselijk stilgehouden.
Behalve deze zomer. Hij wist hoe intimiderend Lenin kon zijn, maar toch nam hij het haar ergens kwalijk dat ze haar mond niet gehouden had. Dat had zijn leven een stuk makkelijker en minder pijnlijk gemaakt.
Toen Lenin zich kort met Vita en Duncan bemoeide, durfde Nomad het aan om heel kort te blikken op het tafereel dat zich achter hem plaatsvond. Mosh had niet langer een beha in zijn handen, en Lee leek al met Mavis in gesprek te zijn. Hij keek niet zijn kant op, en dat was maar goed ook. Het laatste wat er nu moest gebeuren, was dat Lee besloot een praatje met hem te maken.

[ bericht aangepast op 2 mei 2021 - 15:52 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Mosh pruilde. ‘Die Kyra toch, altijd zo streng. Heb jij geen dictatorbijeenkomst?’ vroeg hij, doelend op de prefect-badge die op haar borst was gespeld.

[ bericht aangepast op 2 mei 2021 - 19:33 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.