Casper Ainsworth
>> Aan de oever van The Great Lake, Hogwarts <<
Gezeten op de rotsen, staarde Casper uit over het stille meer. Een meesterlijk gitaarsolo klonk door zijn koptelefoon, op zon volume dat er een brullende draak naast hem kon staan zonder dat hij het doorhad. Echt nodig was het niet; momenteel was er toch geen hond op het Hogwarts-terrein. Maar het was nou eenmaal een gewoonte.
Hij trok een stukje brood los en stak het uit naar Sage, die het gelijk tussen haar pootjes nam en begon te knabbelen.
Nog even en dan is het t gedaan met de rust, meid.
De witte rat keek hem een tel aan en ging toen rustig verder met zijn lunch.
Casper gaf het niet graag aan zichzelf toe, maar hij vond het niet zo heel rampzalig dat er weer wat mensen terugkwamen. Het was hier nou eenmaal teringsaai in je eentje. Negentig procent van de dag ergerde hij zich aan alles met een menselijk hoofd, maar die overige tien procent
kon hij het best hebben.
Al sloeg hij die eerste uren net zo lief over. Hij hoefde niet te horen wat iedereen tijdens zijn vakantie had gedaan terwijl hij hier op een fucking steen naar het water zat te kijken. Toegegeven hij had wel wat meer gedaan. Hij was een paar keer naar Hogsmeade geweest, was op een freaking
auto gestuit in the Forbidden Forest en was in het meer geflikkerd toen hij in zijn eentje een fles drank wegdronk om de sterfdag van zijn ma te gedenken, maar hij had toch ook wel verdomd veel tijd op deze rotsen doorgebracht.
Niet door haar, bromde hij toen Sage hem aanstaarde. Als ze wenkbrauwen had gehad, had ze die vast opgetrokken. Ga dan maar je eigen vreten zoeken. Hij gooide het restant van de mueslibol in het meer en stak in plaats daarvan een sigaret op.
Heel even was het alsof er een schim naast hem zat en hij haar lach kon horen. Toen hij opzij keek, was er echter niemand. Hij nam een stevige hijs en liet de rook de zeurende leegte in zijn borst vullen. Zijn blik flitste naar de bijna lege fles drank die half onder een lage struik lag.
Echt niet dat jij vanavond dronken aan het feestmaal verschijnt, gast. Het wordt tijd dat je weer afkickt voor je echt op het bodem van het meer ligt.
Het feit dat hij dit jaar achttien was geweest in de vakantie, had de boel heel wat dragelijker gemaakt. Zo met niemand om hem heen was dronken worden een stuk verleidelijker dan wanneer er van die irritante teringlijers waren die dat hét moment vonden om de psycholoog uit te hangen.
Sage klom weer op zijn been en hij streek over haar witte vacht.
t Zal me benieuwen of ze dr is, zei hij.
Hij hoopte van niet. Toen ze had gezegd dat ze misschien wegging had hij dat ronduit klote gevonden, maar hij hoopte nu dat ze ergens ver weg in Kazachstan zat.
Sage keek op.
Waarom ga je hier dan steeds heen? Waar je altijd met haar zat?
Hij klemde zijn kiezen op elkaar. Ik tief je in het water als je zo doorgaat.
De rat begon zich onverstoorbaar te wassen.
Het feit was dat hij het antwoord niet echt wist. Hij wist niet waarom hij hier steeds terugkwam, want het was weken of maanden geleden dat hij zei dat hij dr kutkop niet meer hoefde te zien.
Om niks.
Hij wierp Sage een laatste boze blik toe, schudde het beest van zijn been en kwam overeind. Je loopt maar terug naar het kasteel.
Hij gooide het stompje van zijn sigaret weg en klom over de rotsen terug naar het grasveld dat hem van het pad scheidde dat hem naar het kasteel zou brengen.
[ bericht aangepast op 4 mei 2021 - 15:47 ]
Every villain is a hero in his own mind.
Slughorn
