[RPG • 0] Experium || 38 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • [Onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 7 feb 2021 - 0:11 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Sorry," zei hij zachtjes. Hij had het gevoel dat hij om een of andere reden Nish teleurstelde. Terwijl hij voor de verandering gewoon een keer voorzichtig wilde zijn. Een foute beslissing zou hij namelijk niet alleen zelf betaald krijgen. Vienna zou er vast ook aan moeten geloven of Nish zelf of Phone.
      En toch speelde zijn maag op. Hij vond het vervelend dat hij Nish teleurstelde. "Ik hoop dat ik kan slapen," zei hij met een kleine glimlach. Hij was op het moment nog klaarwakker, ondanks het feit dat hij zich moe voelde en regelmatig gaapte. "Bel me als er iets is oké?" Zei hij toch nog niet heel gerust. "Waarschijnlijk twee keer, ik ben een diepe slaper," zei hij grijnzend.
      "Slaap lekker." De woorden voelden ietwat vreemd aan in zijn mond. Het was niet vaak dat hij iemand zo welterusten wenste met echt een belletje net voor het slapen gaan. Of misschien omdat hij wist dat Nish waarschijnlijk geen oog dicht zou doen.

[ bericht aangepast op 6 feb 2021 - 21:00 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      Hitte schoot naar zijn wangen. 'Dat het niet mocht betekent niet per sé dat ik het niet deed,' gaf hij schaapachtig toe en hij haalde een hand door zijn haren. 'Ik miste je. De standaard was leeg maar hij lag nog onder het luik. Maar ik heb heel voorzichtig gedaan hoor, erewoord.' Hij keek toe hoe Onyx de snaren stemde, ondanks dat ze het eigenlijk niet eens nodig leken te hebben. 'Hoe wist je dat erop gespeeld had?'
      Een tinteling trok door zijn borst toen Onyx hem aankeek, en groeide met de woorden die zijn vriend uitsprak. Hij kwam een stukje overeind om zachtjes een kus tegen Onyx' lippen te drukken over de gitaar heen. 'Ik hou van je. Je hoeft niet alles aan me te geven. Maar als je alles met me wil delen? Scary Vibes, ik wil niks liever. Ik wil jou.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het leek wel alsof er lava door zijn aderen stroomde. Door de kus, door de woorden. Voorzichtig zette hij de gitaar weg en draaide zich naar Jester toe. Zijn hand vond een weg in zijn krullen en hij keek naar zijn gezicht, die in de gloed van het kampvuur baadde. Daarna plaatste hij zijn lippen op die van zijn vriend en kuste hem. Lang. Er was zo veel wat hij voelde en er waren zoveel dingen die hij wilde zeggen maar waar geen woorden voor bestonden en daarom hoopte hij dat Jes er op deze manier wat van kon proeven. Het verlangen om de jongen nog dichter bij zich te hebben raasde door hem heen. Hij wilde hem ook. Hij wilde dat Jes voor altijd de zijne bleef.
      Lichtelijk buiten adem verbrak hij de kus en liet zijn voorhoofd tegen dat van Jester rusten. Zijn hart ging zo wild tekeer dat Jester het bijna wel moest horen. Even zeiden ze gewoon niets en hoorden ze alleen het knappen van het hout. Hij koesterde het moment en de diepe vrede die hij voelde.
      Uiteindelijk trok hij zich ietsje terug en reageerde toen op Jesters vraag.
      ‘Heb je je nooit afgevraagd wat mijn bijwerking is?’
      Hij had het kunnen lezen, gisteren. Jester had zijn dossier in handen gehad.

---

Every villain is a hero in his own mind.

De kilte van de nacht prikte tegen zijn huid, maar vanbinnen gloeide hij alsof iemand de verwarming op standje crematie had gezet. Het gele licht van de vlammen weerkaatste in Onyx' ijsblauwe ogen en de raceautootjes in zijn bloed waren ieder concept van "remmen" en "dodelijke hoeveelheid G-krachten" vergeten, zo leek het.
      'Ik weet dat je gave zich tegen je kan keren,' zei hij, een tikje ademloos. 'Maar dat bedoel je niet, of wel? Echt je bijwerking weet ik niet, nee.' Het was geen desinteresse dat hij er nooit naar gevraagd had ofzo, Jester had het zelf ook nauwelijks over zijn eigen als hij het kon helpen. Liever even de kiezen op elkaar dan dat de hele school wist hoe ze hem subtiel dwars konden zitten, weetjewel. Natuurlijk wist hij heus wel dat Onyx er eentje had (of moest hebben) en was hij daar ook best nieuwsgierig naar geweest, maar er rechtuit naar vragen was nou niet het toppunt van beleefdheid.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ik had niet alleen een bloedband met Maaya,’ vertelde Onyx. Hij zette zijn gitaar weer op zijn schoot en streek over de gladde buitenkant. ‘Ook met mijn instrumenten – maar vooral met mijn gitaar.’ Hij maakte zijn blik los van het instrument om Jester weer aan te kijken. ‘Het werkt als een soort voodoo. Als iemand mijn instrumenten beschadigt, voel ik dat. Daarom bewaar ik ze het liefst in de kluis. Maar het is meer dan alleen een connectie van pijn. Toen jij zes weken geleden op mijn gitaar speelde, voelde ik dat. Alsof er snaren door mijn lichaam lopen die ook trilden. Ik hoorde de noten die je speelde en ik denk ook vlagen van wat jij toen voelde.’ Hij dacht terug aan dat moment. ‘Ik wilde toen net een mes op mijn polsen zetten,’ zei hij zacht. ‘Toen je begon te spelen. Uiteindelijk heb ik daar nog een paar uur mee gewacht. Ik spon dromen over ons – over een leven na Experium en daarmee heb ik mezelf uiteindelijk in slaap gebracht.’
      Wie weet was hij wel niet op dat idee gekomen zonder Jesters gitaarspel en had hij er in de middag al een einde aan gemaakt. Misschien was het wel zijn gitaar geweest die zijn leven had gered. Hij schraapte ongemakkelijk zijn keel.’
      ‘Maaya heeft één keer op mijn gitaar gespeeld – en prettig vond ik het niet. Maar ik weet zeker dat het anders is als jij erop speelt.’ Hij voelde de warmte weer naar zijn gezicht trekken. Het was een vorm van intimiteit die hij alleen met Jester wilde delen. Waarvan hij wilde dat zijn vriend ook daarmee de eerste – en de enige – zou zijn.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Zal ik doen,’ antwoordde Nish – zelfs al was het alleen maar zodat Yrla er beter door zou slapen. ‘Laat jij het ook weten als hij bij jullie herrie schopt?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Natuurlijk." Hij knikte, ondanks dat Nish het niet kon zien. "Slaap lekker," zei hij nogmaals. Yrla hing op en legde zijn iNet aan de kant. Nog steeds kon hij niet helemaal het gevoel van zich afschudden dat hij Nish teleurgesteld had, waardoor hij zich wakkerder voelde dan de bedoeling was. Yrla legde zijn hoofd op zijn kussen, maar de slaap wilde (verrassend genoeg) nog niet echt komen.

---

It's never gonna happen, Guys.

      'Je kon... voelen wat ik speelde?' Jester keek met een nieuw ontzag naar de gitaar en floot zachtjes. Damn, dan was het maar beter dat hij niet vaker aan het ding had gezeten. Zelfs de beste leugens in de wereld hadden hem niet kunnen redden. Een lichte glimlach krulde om zijn lippen en hij zocht Onyx' blik. 'Dit bewijst wel dat we echt de Lion King samen moeten kijken, want de muziek die ik speelde was de main theme uit die film.' Hij trok even schaapachtig een schouder op. 'Ik heb het in mijn eerste jaar mezelf aangeleerd, het makkelijkere stuk in ieder geval, voor ik overstapte op de sax. Vond het altijd al een fijn stuk.'

[ bericht aangepast op 6 feb 2021 - 22:53 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Het kwam me al bekend voor,’ zei hij met een zwakke glimlach. Misschien moesten ze het inderdaad maar doen samen en was het juist weer een stukje heling.
      Onyx overhandigde de gitaar aan zijn vriend. Hij had nog nooit iemand gitaarles gegeven, dus eigenlijk wist hij niet eens zo goed hoe hij dit moest doen. Hij wees aan waar Jester zijn vingers neer moest zetten voor de eerste noten en was benieuwd hoeveel Jester er zou spelen voordat hij de melodie van Let it Go herkende. Van de meest makkelijke Disneyliedje was dat er eentje geweest die wat minder verschrikkelijk was dan de rest, maar alsnog zou het nog wel een week in zijn kop blijven hangen. Maar er nu een beeld van hebben waarbij Jes op zijn gitaar speelde, dat zou een hoop goedmaken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Voorzichtig pakte Jester de gitaar van zijn vriend aan, met nog meer zorg dan hij dat eerst gedaan had. Nu hij wist dat een beschadiging Onyx fysieke pijn op zou leveren was de druk om echt niks fout te doen wel een beetje groter dan eerst. Nog steeds ging er een vreemde rust van het instrument uit (of misschien verbeeldde hij zich dat alleen maar) en ontspande hij zich iets toen zijn vingers langs de snaren gleden. Onyx wees geduldig aan waar hij zijn vingers moest plaatsen voor de eerste noten en Jester deed hem zo goed mogelijk na, voor hij het voorzichtig voor een eerste keer achter elkaar probeerde te spelen.
      Natuurlijk klonk het niet zo goed als wanneer Onyx het gedaan zou hebben, maar de noten klonken opzich best oké en met de eerste vier klonk het opeens zelfs nog bekend ook. Jesters hoofd schoot omhoog. 'Wacht--is dit Let it Go uit Frozen?' vroeg hij verbaasd. Hij speelde de eerste vier nog eens en dit keer ietsje sneller, en met de vijfde erachteraan, waarna er geen twijfel meer bestond. 'Echt wel, dit is het intro van Let it Go!'

[ bericht aangepast op 7 feb 2021 - 0:05 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het rook om een of andere reden altijd een beetje muf in Klaus zijn kamer. Dat kwam waarschijnlijk, omdat hij ook soms dode dingen mee nam naar binnen. 8167 was er niet altijd vrolijk mee, maar de jongen durfde maar weinig te zeggen tegen Klaus die zijn dode wezens altijd vol fascinatie liet zien. "Hi," begroette Evelin hem zachtjes. Klaus reageerde nauwelijks op het feit dat ze er was. Hij keek naar het bewegende ding op zijn nachtkastje, dat langs zijn lamp aan het snuffelen was. Tot haar afschuw zag Evelin dat het een muis was, een dode levende muis. Er vielen gaten in de vacht van het beestje en Evelin kon een deel van zijn kaak zien. Een rilling liep over haar rug, maar ze negeerde het beestje. In plaats daarvan plofte ze op Klaus zijn bed. De jongen had nog steeds niet laten merken of hij haar gezien had, maar Evelin wist wel beter. Het bleef enige tijd stil tussen hen, tot Klaus ineens sprak.
      "Denk je dat het beseft dat het dood is? Of zou het weer verdergaan met zijn doel te overleven?" Evelin keek even weer terug naar het muisje, dat nu verder over het bureau kriebelde en erachter verdween. Kriebels trokken over haar rug. Ze zou niet graag 8167 zijn, wetende dat er een dooie muis rond liep in de slaapkamer. "Wel, het enige wat hij zijn hele leven heeft gedaan, is voedsel gezocht en zich voortgeplant toch? Dus ik denk dat hij uit gewoonte eerder daarop terug pakt, het instinct om te overleven." Klaus keek met een kleine glimlach op zijn gezicht over zijn schouder naar haar. "Maar dat is nu juist het punt, het is dood." Evelin keek even naar de jongen en zocht angstvallig naar een antwoord. Op momenten als deze wist ze nooit zo goed wat hij nu precies wilde horen.
      "Waar wilde je over praten?" Verbaasd keek Evelin naar de jongen die onder zijn zwarte pony naar haar keek. Ze had nog geen woord gezegd, had er zelfs niet echt over willen praten. "Hoe..?" wist je dat?. Ze maakte haar zin niet eens af, wetende dat ze zich versproken had. Ja, ergens wilde ze het kwijt van die avond, maar ze had Klaus er niet lastig mee willen vallen. "Je brengt nogal een negatieve energie mee naar binnen." Klaus draaide zijn hoofd weer van haar weg en met een fluitje liet hij het dode muisje in zijn richting komen. "De laatste tijd ga je me dan vaak uit de weg, dus je wilt praten." Evelin was even verbluft door zijn directheid. Ze ging nu bijna een jaar met hem om, dus ze had verwacht dat ze er wel een keer aan zou wennen. Maar om een of andere reden bleef het elke keer een verrassing met Klaus. Ze aarzelde. Ze had al iemand deze avond deze avond weggejaagd. Ze wilde niet nog iemand wegjagen door met haar gevoel op de proppen te komen. Toen Evelin echter opkeek om tegen Klaus te zeggen dat het misschien niet slim was dat ze dat deelde, keek ze op in twee grote open ogen die haar vriendelijk aankeken.
      "Vind je me irritant?" flapte ze plotseling uit.

[ bericht aangepast op 7 feb 2021 - 11:14 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Ben je dat dan?" Ze werd even door zijn vraag uit het veld geslagen. "Ik denk het niet? Soms misschien." Klaus haalde zijn schouders op, alsof hij daarmee wilde zeggen Nou, daar heb je je antwoord. Evelin wist niet zo goed wat ze met dat antwoord moest, het gaf haar niet de voldoening op de vraag die in haar hoofd spookte. "Maar dat vroeg ik niet," probeerde ze nogmaals. "Ik vroeg of jij me irritant vond." Ze was lichtelijk zenuwachtig door de vraag merkte ze. Als de enige persoon die echt nog haar vriend was haar ook irritant vond, dan wist ze niet meer wat ze moest doen.
      "Is mijn mening belangrijk?" Ietwat geïrriteerd keek Evelin naar Klaus. Anders zou ze het niet vragen toch? "Ja," antwoordde ze alleen. Het bleef even stil tussen hun twee en Evelin had er al bijna spijt van dat ze het gevraagd had. Misschien had ze maar niet met Klaus moeten praten. "Nee, ik vind je niet irritant. Ik denk alleen dat je soms wat... verloren bent." Evelin keek met een opgetrokken wenkbrauw naar Klaus. Wat bedoelde hij daar nu weer mee?
      Voor ze er echter naar kon vragen, stond hij plots op en stond hij vlak naast haar. Zijn beweging was zo plotseling dat Evelin opgesprongen was van de schrik. "Kom. We gaan lopen, dat is goed voor je Chakra's." Evelin voelde hoe Klaus zijn hand om de hare vouwde en perplex liet ze zich overeind trekken door de jongen. De jongen trok een van zijn vesten van de deur en stopte die in Evelin haar hand, waarbij hij een ander voor zichzelf pakte. Zonder haar los te laten, liep hij naar beneden. De wind greep meteen om haar heen, toen ze eenmaal buiten waren. Een rilling liep over haar huid, maar ze liet zich meeslepen door haar vriend.

[ bericht aangepast op 7 feb 2021 - 11:34 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Blijkbaar is mijn absolute gehoor besmettelijk,’ antwoordde Onyx met een flauwe grijns. Hij leidde zijn vriend door de rest van het lied heen en hielp hem af en toe met de stand van zijn hand. Dat Jes een goed geheugen had, wist hij al, en na een paar keer oefenen had de jongen het overgrote deel van de grepen onder de knie. Onyx keek naar Jesters gezicht terwijl hij geconcentreerd naar beneden keek. Zijn krullen vielen net niet voor zijn ogen. Hij voelde vanbinnen hoe de aarzeling steeds minder werd. Het kriebelde warm en de idiote gedachte dat Jester zijn ziel streelde kwam in hem op. Tintelingen verspreidden zich door zijn hele lijf en wakkerde een verlangen aan die zijn wangen verhitte. Hij sloot zijn ogen en keerde een beetje naar binnen, voelde de trillingen in zijn lijf, de warmte. Vloeibaar geluk leek door zijn aderen te stromen omdat ook de laatste muur was neergehaald, omdat hij zich helemaal voor de jongen naast hem had opengesteld en dat met geen spoortje angst gepaard ging.
      Toen het lied ten einde kwam en de laatste noten wegstierven, zat er een brok in zijn keel. Bij het openen van zijn ogen merkte hij dat er een waterig waas overheen lag en even wist hij niet wat hij moest zeggen. Hij had dit effect niet verwacht – had het waarschijnlijk ook nooit durven doen als hij dat wel geweten had – en stilletjes staarde hij naar zijn handen in de hoop dat Jes de tranen in zijn ogen niet opmerkte.

[ bericht aangepast op 7 feb 2021 - 12:19 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Wat zou Jester over geesten weten?’ vroeg Emil zich af. Hij vond het geen type die zich daar nou zo mee bezighield. Er was wel een jongen bij de Buffalo’s die een gave had met doden, maar die kende hij verder niet. Het waren hun rivalen, wie weet zond ie straks wel nog veel meer geesten. ‘Of zou hij zijn gave erop kunnen gebruiken? Haar wegsturen?’ Zijn ogen verwijdden zich bij die ingeving. Misschien kon hij dat inderdaad wel!

---

Every villain is a hero in his own mind.

Een golf van euforie rolde door hem heen met dat hij ook de laatste noten goed aansloeg en hij keek enthousiast op naar Onyx naast hem. De laatste minuut was hij heel stil geweest en geen aanwijzingen meer gegeven en Jester was zo geconcentreerd geweest op het spelen dat hij het niet eens gemerkt had. Zijn vriend staarde naar stilletjes naar zijn handen en zei niets.
      'Onyx?' vroeg Jester zacht. 'Alles oké? Moet ik stoppen?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.