[RPG • 0] Experium || 28 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •[Onbekend] • [onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 31 aug 2020 - 18:05 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Got you, master Frodo, stuurde hij terug.
      Met een optimistische grijns kwam hij weer onder de dekens vandaan. Dat Jester iets wilde uitvogelen en hem daarvoor vroeg en niet Fox, gaf hem genoeg adrenaline om het komende uur toch niet in slaap te kunnen vallen. Hij knipte het nachtlampje aan – jammer dan voor Adam – en trok weer kleren aan.
      Aangezien Jester meestal niet zo heel goed voorbereid was op de kou, pakte Onyx ook een dikke trui met een capuchon die zelfs hém groot viel en dat Jes zo ongeveer als slaapzak kon gebruiken, en ging de kamer uit.
      Een kwartier later had hij Jes gevonden.
      ‘Hier, Kleintje.’ Hij gooide de trui over hem heen. ‘Andere opwarmmogelijkheden leken me nog wat te intiem en als je straks zit te klappertanden kan zelfs ik je hersenspinsels niet meer volgen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Jester ving de trui met een grijns op en trok hem over zijn hoofd. 'Jemig, hebbie rekening gehouden met vier van mij ofzo?' lachte hij, terwijl hij zo ongeveer verdronk in de kilometers zachte fleece. De zoom van de trui viel tot op zijn knieën. 'Ik zat letterlijk net smachtend na te denken over een dikkere jas, je bent een held.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Je noemt iemand niet zomaar Samwise hè? Ik moet dan wel verwachtingen waarmaken.’ Hij plofte naast zijn vriend neer. ‘En ja, dit is een multifunctionele trui. Kun je ook nog in kamperen en zo.’
      Vroeg of laat móést iemand immers weleens genoeg krijgen van Fóx als kamergenoot, toch? Zeker als je jaren met hém op een kamer had gelegen.
      ‘Nou, brandt los met je mysterie.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Jester liet zich ook weer op het bankje neerzakken en zette zijn hakken op het randje, zodat hij de trui tot zelfs over zijn knieën kon trokken. 'Oké. De korte samenvatting: ik wil het broertje van Zebediah vinden.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Broertje van Zebediah? Waar, hier op school?
      'Samenvattingen zijn niet echt jouw ding, gast. Doe nu maar de gewone Jes-versie.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

      'Eigenlijk is het vooral spanning opbouwen. Foreshadowing, weetjewel?' Hij grijnsde. 'Aan het eind valt alles op zijn plek. In ieder geval, op de vrijdag des onheils ben ik dus op volle snelheid en op blinde piloot de nacht in gerend. Slecht idee, zeker als je mij bent. Mocht je ooit het verlangen hebben hetzelfde te doen, raad ik je dat ten zeerste af, tenzij je een spoor van kiezelsteentjes achterlaat á la Hans en Grietje. Geen broodkruimels, want iedereen weet dat de vogels die opvreten en dan zit je alsnog in de penarie.
      Het is nou niet echt staatsgeheim dat mijn voorbereiding om het niet koud te krijgen in de herfst wel eens beter kan, maar ik moet toegeven dat met een kapotte bloes verdwalen in het bos wel een nieuw dieptepunt is. Die blinde piloot was nogal letterlijk, want het was eigenlijk te donker om iets te kunnen zien en ik had ook nog iets anders afleidends aan mijn hoofd, dus dat hielp niet. Dat alles zorgde ervoor dat ik uiteindelijk tussen één en twee 's nachts pas in het midden van het Demsterwold weer enigszins houvast kreeg op het feit dat ik inderdaad midden in het bos was, en dat er wel betere plekken waren om te zijn op dat tijdstip en met de bijbehorende temperatuur van eind september, maar dat het concept 'terug' niet tot de mogelijkheden behoorde.
      Ondertussen begin je je vast af te vragen waar dit verhaal in hemelsnaam heen gaat, want heel gezellig is het nog niet en mysterieus ook niet. Komt nog. Voel je alsjeblieft niet schuldig voor de dark origine van deze queeste, ik ben eroverheen, jij bent eroverheen en we leven nog lang en gelukkig. Ready for the interesting bit?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ik…’ Een vlaag van woede trok door Onyx heen en hij ademde scherp in. ‘Bedoel je dat je die nacht níét bent teruggegaan naar de campus? Dat Yrla mij doodleuk vertelde dat je thuis was, terwijl je fucking dóód had kunnen vriezen?!’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      'Yrla heeft gezegd dat ik thuis was?' Jester schudde verward zijn hoofd. 'Dat is niet—ik ben de hele nacht in het bos gebleven. Hij had wel een berichtje gestuurd of hij kon helpen, maar dat zag ik pas rond half vier. En tegen die tijd had ik mezelf al een soort van gered en locatie doorgeven is best moeilijk als je dus niet weet waar je bent. En omdat ik toch niet meer dood aan het gaan was had ik ook niet heel veel zin in andere— heb je Yrla gevraagd of ik terug was?' onderbrak Jester zichzelf, die even moeite had met zowel de volgorde van zijn verhaal (#no spoilers) als het feit dat Onyx net gezegd had dat Yrla had beweerd dat Jester thuisgekomen was.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ja.’ Hij zwoer dat hij dat zondag ook al had gezegd, al had hij toen héél veel gezegd en hij begreep wel dat Jester toen op andere dingen gefocust was geweest. ‘Zo’n één à twee uur nadat ik… dat alles tegen je zei, kwam ik tot bezinning en raakte ik paniek omdat ik wist dat je amper wat aanhad en het al eerder op de avond ijskoud had. Dus ik stuurde hem een berichtje of je al terug was, want zo niet dan had ik iedereen uit z’n bed getrokken om je te vinden, maar Yrla zei dat je al terug was gekomen en dus liet ik het zo.’ Hij slikte moeizaam. ‘Maar als je geen plek had gevonden om warm te worden, dan… dan had je kunnen doodvriezen terwijl ik erop vertrouwde dat Yrla… dat Yrla ervoor gezorgd had dat je veilig was.’ Er kwam een bittere smaak in zijn mond bij de gedachte dat Yrla hem gewoon dóód had kunnen laten gaan. Ze waren er fucking met twee afdelingen op uit getrokken om hém te vinden, terwijl hij het verdiend had om te sterven, terwijl Jes die nacht wel nooit meer wakker had kunnen worden en er geen haan naar gekraaidhad. Ja, een fucking berichtje sturen en het vervolgens oké vinden dat daar urenlang geen antwoord op kwam. ‘Wat een lul – hij heeft zelfs voor fucking Maaya nog meer moeite gedaan.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Het duurde even voordat Jester aarzelend zijn mond weer open trok. 'Nou— uhm, die angst was eigenlijk wel soort van gegrond?' Een tikje onzeker kauwde hij op zijn lip. 'Na mijn wilde sprint vond ik uiteindelijk een boomhut. Random in het midden van het bos. Om tegen de wind wat beschut te zijn ben ik daarin gaan zitten, maar stoppen met bewegen was oerstom. Na een uur of wat begon ik weg te zakken en halverwege bedacht ik me nog dat ik eerder nog had zitten rillen en klappertanden, maar toen niet meer. Da's best problematisch, weetje. Tweede fase van hypothermie, richting drie. En dan te bedenken dat ik Fire had weggestuurd toen die achter me aankwam. Spijt als haren op m'n hoofd.' Hij keek op naar Onyx, maar twijfelde over wat hij daarna ging zeggen.
      Ergens had hij de aandrang Yrla te verdedigen, maar het was wel waar dat Yrla behalve een berichtje niets had gedaan. Zónder die deken had hij dat bericht niet eens gelezen en was hij doodgevroren voordat Yrla het zelfs maar door had gehad. Daarna had hij Yrla's hulp inderdaad zelf afgewezen, maar daarvoor... En daar kwam bij dat Onyx momenteel wel erg giftig uit zijn ogen keek en daar durfde Jester eigenlijk niet tegenin te gaan.
      'Maar ik leef nog,' zei hij uiteindelijk toch.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx snoof verbitterd. Zijn schouders waren stijf van de woede die hij in toom probeerde te houden. Het was geen ongegronde angst geweest. Jes was er écht bijna niet meer geweest. Lang niet iedereen wist van Jesters bijwerking, maar Yrla wel. Hij – hij kon er gewoon niet bij met zijn gedachten. Dat hij niks gedaan had. Dat hij Jester zo aan zijn lot had overgelaten – nog wel na zo’n avond. Hij wendde zijn gezicht af, zijn kaken strak en haalde een paar keer diep adem om zichzelf weer onder controle te krijgen. Jester had niets aan zijn woede.
      ‘Vertel maar verder over Zebediahs broertje,’ gromde hij. ‘Voor ik naar de campus been om zijn kop in tweeën te splijten.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      'Bijna. Je moet eerst— alle puzzelstukjes hebben die ik maar niet aan elkaar kan leggen. Want het punt is, ik leef nog. Ik zat tegen een van die muren aan, bedacht me dat ik zo ongeveer aan het bevriezen was en het volgende wat er in me opkomt is dat er dekens in de kist liggen. Er stond een kist midden in die hut, met een dik, roestig slot erop. Gelukkig hoefde ik niet moeilijk te doen met stomme sleutels omdraaien en m'n vingers te gebruiken, want daar heb ik natuurlijk m'n gave voor. Ik kreeg het slot open en er zaten inderdaad dekens in.
      'Van die hele zachte en warme. Passieve opwarming hoort eigenlijk alleen maar bij fase één en twee, maar met een beetje voorzichtig bewegen en heel veel dekens kwam ik er uiteindelijk ook. Tegen die tijd las ik het berichtje van Yrla ook en stuurde ik nog wat terug. Dus de eerste vreemde zaak is het vinden van die boomhut, de tweede vreemde zaak is dat ik wíst dat er dekens in die kist zaten. Het was geen gok, ik was er net zo zeker van als dat je soep eet met een lepel en niet met een mes.
      'Tegen de tijd dat het licht werd kon ik ook de rest van de hut zien en specifiek de muur tegenover me. Er stond een symbool in het hout gesneden, met twee namen erbij. Er lag een stapel strips in een kist in de hoek en zelfs een boek—compleet verweerd en een beetje triest door het weer—op een plank. Ik heb thuis dezelfde, Norse Gods van Neil Gaiman. Puzzelstukje vier, vijf en zes.
      'Anyhow, uiteindelijk liep ik Fox tegen het lijf toen ik terug probeerde te komen en ben zo het bos uit geraakt. Maar het ding is, toen ik vorige week met Fox ben gaan zoeken naar de hut, konden we hem niet vinden. Nergens. We zijn drie keer wezen zoeken —en mind you, Fox kent het bos van onder tot boven— en bij de laatste keer heeft Fox me ergens in de middle of nowhere achtergelaten. Moet jij eens raden waar ik nog geen tien minuten later tegenaanliep.'
      It was at this moment, he knew: he fucked up.
      Tot zover stak het verhaal eigenlijk verdomd logisch in elkaar en met het stukje foreshadowing dat hij gegeven had, vond hij het idee dat voor een halve seconde door zijn hoofd flitste, helemaal zo aangenaam niet. Het koste bijzonder veel moeite om zijn hoofd erbij te houden en na even proberen gaf hij het maar op. Alle puzzelstukjes bij elkaar klonken als...
      Als...
      Nouja, iets wat zich als een dik, strakgetrokken elastiek om zijn borst wond.
      Aangenaam was het niet.
      'Dat was puzzelstukje zeven. Nu kom ik tot de clou. Zebediah en Fox hebben bijna een jaar iets gehad. En een nieuwtje over de Rattenkoning waar ik in alle eerlijkheid stikjaloers op ben, is dat hij zijn herinneringen heeft. Lijkt te hebben. Of misschien heeft hij het levensverhaal van iemand anders gejat-' om de een of andere reden klonk Jester dat als muzíek in de oren, 'maar in ieder geval is dat puzzelstukje acht. Hij heeft Fox zijn echte naam verteld. Clive. Meneer-ik-help-jullie-allemaal-naar-de-tering zei dat ie op het terrein van Experium was opgegroeid en dat er al vanaf jongs af aan experimenten op hem zijn uitgevoerd.
      'En als dat waar is,' zei Jester, met een extra vleugje zelfvertrouwen flink aangezwengeld door verontwaardiging en ook een vonkje woede, 'daalt mijn waardering van Dubois zo diep dat als ik een cent kreeg voor iedere meter, ik een miljardair zou zijn. Want shitty opvoeding is de sleutel tot shitty kinderen en in het ergste geval tot het Zebediah-probleem.
      'Maar back to the point hij heeft Fox verteld over een boomhut die hij gebouwd had in het bos. Samen met zijn broertje.' Jester trommelde even op zijn benen. 'Puzzelstukje negen. En Fox dacht nu al een jaar of wat dat het dikke vette leugens waren, tot ik met die boomhut aan kwam zetten waar op de muur eerst 'Clive' in gegraveerd stond, en daaronder 'Noah'. Nogal een mindfuck en we zijn toen eigenlijk meteen weer weggegaan, maar Noah is het laatste en tiende puzzelstukje. En ik krijg het maar niet uit mijn hoofd. Het vóélt belangrijk, weetje? Dus ik dacht, en daar komt de onmogelijke queeste, wat als wij die Noah proberen te vinden? Mijn eigen herinneringen kan ik dan wel niet bij, maar de zijne moeten geen probleem zijn. En dossiers stelen om echte namen op te zoeken is al een begin van een concreet plan dus misschien moet ik mijn definitie van onmogelijk iets aanpassen of een ander woord kiezen om de queeste te beschrijven.'
      Hij keek Onyx opgelucht aan, nu het hele verhaal eruit was. 'Dus in plaats van moord met voorbedachte rade plegen, wil je me helpen zoeken naar Noah?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Noah.
      In een flits zag hij het dossier weer voor zich.
      Noah Cackle.
      Opgegroeid op het terrein, met een ander kind met psychopathische ouders. Het was nauwelijks een puzzel te noemen.
      Het idee dat Zebediah en Jes vroeger samen een freaking boomhut hadden gemaakt, maakte hem misselijk. Vooral omdat die lul Jesters geheugen had gewist.
      ‘Tering…’ zuchtte hij en hij haalde een hand door zijn haren. Hij wist dat hij de waarheid over Jesters afkomst toch eens had moeten onthullen. Eerst was hij door hun ruzie in beslag genomen, maar nu… Nu was er geen weg meer omheen.
      ‘Ik ken Noah wel,’ zei hij en hij staarde naar het meer voor zich. ‘Razendknap. Best slim, zo af en toe. De beste vriend die ik ooit gehad heb. Beste ex ook, overigens. Meestal wel snel van begrip, behalve als jeugdvriendjes hun geheugen blokkeren.’ Hij keek even opzij. ‘Jij bent Noah, Jes. Daarom wist je onbewust de weg. Daarom kon je de dekens vinden. Ik heb het gelezen in je dossier, voordat je gemanipuleerde brein met een berg tegenwerpingen komt.’

[ bericht aangepast op 12 sep 2020 - 0:53 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Safira was blij dat ze er op deze manier toch nog een beetje voor Fox kon zijn. Wat er precies door hem heen ging, wist ze niet, maar hij had een verdrietige uitdrukking op zijn gezicht gehad. Het maakte haar ook droevig, omdat ze niet met hem kon praten zoals ze dat vroeger kon. Afleiding bieden door een film bleek een goede zet – al helemaal toen Fox opeens een stuk opgetogener was en een manier bedacht waarop ze konden communiceren. Of het écht slim was wist ze niet, maar het was zo fijn dat iemand nu echt tegen haar sprak en ook geloofde dat ze het hoorde dat ze waarschijnlijk tranen in haar ogen had gekregen als dat mogelijk was geweest.
      Ze kroop dicht tegen Fox aan terwijl hij de filmtitels opnoemde. Haar maakte haar niet uit wat ze keken, al waren het vroeger vooral slechte zombiefilms geweest waar ze naar keken – en om lachten. Het enthousiasme in zijn stem horen terugkeren deed haar goed en eens temeer was ze ontzettend blij met hoe de dingen nu waren: ze was ver bij Dezi’s invloed vandaan, deelde een kamer met haar beste vriend en met een jongen die ook gewoon vrolijk tegen haar praatte.
      Ook Jester leek weer een beetje op te krabbelen uit dat diepe dal waarin hij had gezeten. Dat was fijn – zelfs al behield ze een beklemmend gevoel in haar borst, iedere keer dat ze aan de jongen dacht. Zebediah wilde hem dood hebben.
      Zat die opdracht nog steeds ergens in Dezi’s brein verstopt? Of was hij toch niet zo goed blijven hangen als Zebediah had gehoopt?
      ‘Hé we zijn al bij de K, hoor. Je neemt me toch niet in de maling hè?’
      Safira keek op. Op meer dan één ding focussen was moeilijk. Ze dacht aan alle avonden dat ze samen onder de dekens van Fox’ bed film hadden gekeken. Iedereen had geloofd dat ze wat met elkaar hadden, maar Fox’ was tot over zijn oren verliefd geweest op haar afdelingsgenoot en Safira had ook niet zulke gevoelens voor hem.
      Ze waren gewoon beste vrienden.
      Ze was altijd een beetje een buitenbeentje op haar afdeling geweest. De meiden waren allemaal van die tutjes die alleen maar met jongens bezig waren, en met hun make-up en haar en meer van dat soort hersenloze dingen. Nish en Kris waren de enigen met wie ze wel goed kon opschieten, maar daar was ook geen speld tussen te krijgen en ze had zich altijd een beetje het vijfde wiel aan de wagen gevoeld. Zeker toen ze vraagtekens bij hun vriendschap begon te zetten en ze zich afvroeg of ze niet iets heel anders voor elkaar voelden.
      Inmiddels wist ze dat dat waar was, dat in ieder geval Nish verliefd op zijn beste vriend was geweest en dat hij daarmee hun vriendschap uiteindelijk verpest had. Ze had het dan wel allemaal via Yrla meegekregen toen die zijn hart bij Dezi luchtte, maar de grote lijnen kon ze zich nog wel herinneren.
      Met gemengde gevoelens dacht ze aan die tijd terug. Zelf was ze toen nog niet op Yrla verliefd geweest, maar tegen het einde van hun relatie voelde ze wel wat en het had haar altijd een nare smaak in haar mond gegeven, vooral doordat ze betwijfeld had of Dezi überhaupt écht van iemand behalve zichzelf kon houden.
      Ze drukte de gedachte aan Dezi weg en hoorde Fox toevallig net de Maze Runner zeggen. Wild kwispelde ze met haar staart en keek naar hem op. De verfilming was niet al te best als je het boek ernaast hield, maar evengoed was het een favoriet van hen en hadden ze het wel honderd keer gekeken.
      ‘De Mazerunner dus? Hmm – ik weet eigenlijk niet of ik die weleens heb gezien.’
      Er trok een steek door haar heen. Al die herinneringen was hij kwijt. Hij had geen flauw idee dat hij hem al talloze keren gezien had, dat hij een klein crushje op Newt had gehad en dat hij steevast op hetzelfde moment schrok en dan soms zelfs spontaan in een kip of een cavia was veranderd.
      Ze hadden zo veel tijd samen doorgebracht. Ze kon niet wachten om hem erover te vertellen, om wat herinneringen los te peuteren, met of zonder Jesters hulp.
      Ooit zou hij zich haar weer gaan herinneren – en hopelijk kon hij haar dan helpen om uit dit vreselijke lijf vandaan te komen.

[ bericht aangepast op 12 sep 2020 - 18:10 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jij bent Noah, Jes.
      Hij was wat?
      Jij bent Noah, Jes.
      Zijn naam, was Jester. Jester Madcap, als je pietluttig was.
      Jíj bent Noah.
      Wie?
      Noah. Het broertje waar Zebediah Jester's boomhut mee gebouwd had. Die ene die hij wilde vinden, want als ze zijn herinneringen terug konden krijgen, konden ze die misschien tegen Zebediah gebruiken. Of Clive. Rattenkoning klonk nog altijd het beste van allemaal. En Onyx had net iets belangrijks gezegd en het kostte bovenaards veel moeite om zich te kunnen bedenken wat het in hemelsnaam geweest was.
      Jij bent Noah, Jes. Daarom wist je onbewust de weg.
      Jester staarde naar Onyx en Onyx staarde waarschijnlijk terug, maar Jester had het te druk met in de war zijn om het te merken. Iedere keer had hij even een heldere gedachtengang te pakken en daarna was het zomaar weer weg. Een keihard doodlopend eind en daarna begon hij aan de andere kant weer van voren af aan om het maar van die richting aan elkaar te knopen en raakte hij daarna wéér de draad kwijt. Wat had Onyx precies gezegd?
      Hij kende Noah. Wist meteen wie het was. Dat was handig. Jester wilde ook weten wie het was. Noah hoorde bij de boomhut van Zebediah. De boomhut in het bos, met de strips, het boek over Noorse Mythen net zoals het zijne en de dekens in de kist. Zijn boomhut. Daar hoorde het allemaal aan vast.
      Onyx kende Noah. Razendknap. Dat beoordeelde Jester zelf wel en hij zag ook niet helemaal in hoe dat nou relevant was. Best... slim ook. Vast wel, als je met Zebediah optrok moest je behalve een compleet gebroken moreel kompas wel ergens hersenen in je kop hebben. Dus het rijtje was knap, slim en Onyx' beste vriend.
      Jester was Onyx' beste vriend.
      Of Adam, maar die was eerder als een broertje voor hem. Dat zag je aan alles, hoe Onyx met die jongen omging. Voor hem wilde zorgen. Weinig mensen hadden dat voor elkaar gekregen van- hij was aan het afdwalen.
      Het rijtje. Het rijtje dat steeds wegwaaide, net buiten zijn bereik.
      Bloody hell, concentreer je. Straks zit je Onyx vijf minuten lang aan te staren en heb je nog geen idee wat de fuck hij net gezegd heeft.
      Onyx kende Noah. Dat was goed. Heel goed. Knap, best slim en Onyx' beste vriend. Beste ex, ook.
      Had Onyx voor hem dan een andere relatie gehad? Jester had eigenlijk altijd gedacht van niet.
      Meestal wel snel van begrip, had Onyx gezegd. Meestal wel snel van begrip, behalve als jeugdvriendjes hun geheugen blokkeerden. Ha, Jester had ook al een blokkade op zijn geheugen. Een dubbele zelfs, ook eentje om ervoor te zorgen dat hij het niet eens zou proberen om zijn herinneringen weer terug te krijgen. Best kut, maar je moest toegeven dat de overeenkomst wel ironisch was. Iemand wilde duidelijk graag dat die Noah niet meer weten zou wie hij was en (vooral, waarschijnlijk) niet meer wist wie Zebediah was. Dan zaten ze nu in ieder geval op een goed spoor. Misschien was het Zebediah zelf wel, die als jeugdvriendje het geheugen had geblokkeerd. Geen zwakke plekken hebben die tegen hem konden worden gebruikt. Slim.
      Jij bent Noah, Jes.
      Blokkade op zijn geheugen. Grappig, die had hij ook.
      Jij bent Noah, Jes.
      Ex van Onyx. Ook check.
      Jij bent Noah, Jes.
      Beste vriend van Onyx. Hé, misschien moest hij er een bingokaart van maken.
      Jij bent Noah, Jes.
      Best slim af en toe. En razendknap, als je Onyx moest—
      Jij bent Noah, Jes. Daarom wist je onbewust de weg. Daarom kon je de dekens vinden. Ik heb het gelezen in je dossier, voordat je gemanipuleerde brein met een berg tegenwerpingen komt.
      Was hij—
      Oké. Hold the fuck up. Dat is het méést vergezochte wat ik ooit heb gehoord. En ik zit in je hoofd, dus ik heb heel wat bullshit aangehoord.
      Ben ik—
      Je bent een onmogelijke missie gestart, een queeste om jezélf te vinden? Wattefuck voor anti-climax is dat?
      Ik wist waar die dekens lagen. Maar ik herinner me—
      Niks. Je herinnert je niks. Punt uit. Wat er ook gebeurd is daar, je bent het met een reden vergeten.
      Ik ben Noah?
      Je naam is Jester. Je nummer, is 4184. Laat. Het. Los.
      Míjn lievelingsboek lag daar. Ík vond de boomhut, en alleen als ik niet nadacht. Ík wist dat die dekens überhaupt bestonden.
      Genoeg.
      Ik ben daar eerder geweest.
      Je laat het verleden met rust. Je kan er niet aan denken, je wil er niet aan denken, niets van wat jij je niet kan herinneren is relevant. Vergeet het. Laat het los. Breng het nooit meer terug.
      Jawel. Het is wel relevant. Ik wil het weten. Ik kan er verdomme wel dégelijk aan denken, ik wíl eraan denken en ik wil het al helemaal nóóit vergeten. En als ik het zeg, dan kan ik dat. Dit is de failsafe in mijn hoofd en Zebediah heeft hem daar gestopt. Onyx heeft gelijk. En alles wat Zebediah maakt, dat kan ik breken. Want mijn gave kan precies wat de zijne kan.
Dus breek. Ga kapot. Ga weg. Versplinter tot er niets meer van over is en ga op in stof als de fucking Avengers na Thanos. Ik luister niet naar jou. De enige die in mijn hoofd loopt te kloten, dat ben ik. Dus. Je.Breekt.
      En met het geluid van versplinterend glas, schoten alle puzzelstukjes als magneten naar de plekken waar ze hoorden. In de verte klonk gebrul, maar nu was alles nog stil. Jester had zijn ogen dichtgedaan, besefte hij toen hij ze weer open deed. Hij staarde naar het gras en zand onder zijn voeten nu, en het gebrul kwam dichterbij.

Het was pikkedonker in de boomhut, maar wind en regen sloegen door de deur en het raam naar binnen alsof ze wraak wilden nemen dat er een dak gebouwd was op de hut. Bliksem schoot door de hemel, direct gevolgd door een donderende klap die hem deed trillen tot in zijn botten. De angst kon hij proeven achterin zijn keel en hoewel hij heel hard probeerde om niet te huilen, liepen de tranen alsnog over zijn wangen.
      Iemand schoof dichterbij en trok hem op schoot. Sloeg zijn armen om hem heen en woelde door zijn krullen. ‘Zolang ik bij je ben, gebeurt er echt niets.' Zebediah's stem klonk zacht, geruststellend. 'Daar zorg ik wel voor. Ik zal er altijd voor je zijn, Uk. Dat doen broers voor elkaar, toch?' De oudere jongen liet hem even voorzichtig een stukje los om hem aan te kunnen kijken. Zijn zwarte ogen glommen in het kleine beetje licht terwijl hij de tranen van Jester's wangen veegde en naar hem glimlachte. 'Wij twee tegen de hele wereld, weet je nog?'
      En Jester begroef zijn gezicht in Zebediah's borst terwijl de volgende klap door de hemel scheurde, maar alles voelde alweer een stukje beter. Minder eng. Minder donker en minder hard. 'Wij tegen de wereld,' herhaalde hij zachtjes en rust spoelde langzaam over hem heen. Want hij was veilig.


Jester snakte naar adem toen het beeld van de hut verdween en weer plaats maakte voor de grond onder zijn voeten. Zijn hoofd duizelde en hij zat ondertussen op zijn knieën in het koude gras, zijn handen tegen zijn slapen gedrukt. Voor een van de weinige keren merkte hij de kou niet eens, de herinnering veel belangrijker dan al het andere. Een stuk van zijn verleden. Met... met Zebediah. Jester wist niet eens wat hij ermee moest, waar de herinnering te laten nu hij hem terughad. Het tegen Onyx zeggen, dat zeker.
      Maar voor hij dat kon doen, haalde de tsunami van pijn hem in en werden al zijn gedachten overstemd door een luide kreet.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.