[RPG • 0] Experium || 28 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •[Onbekend] • [onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 31 aug 2020 - 18:05 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Eerst staarde Jester hem alleen maar nietsziend aan. Daarna werd zijn blik nog afweziger, alsof hij helemaal in zichzelf keerde. Bezorgd hield Onyx hem in de gaten, zeker toen hij zijn gave tegen zichzelf gebruikte. Zou het hem lukken de stem in zijn hoofd te verslaan? En als dat zo was, hoelang lukte dat?
      De jongen had inmiddels zijn ogen gesloten. Hij wilde bemoedigend een hand op zijn schouder leggen, maar het leek hem beter om hem niet af te leiden. In plaats daarvan stond hij op en deed een paar passen van hem weg. Hij had geen flauw idee wat er precies in zijn hoofd omging. Maar stel dat Jester éven de failsafe kon doorbreken dan wilde hij wel dat de herinneringen bleven. En dus pakte hij zijn mondharmonica en begon zachtjes te spelen. Een simpele kamer waar Jester even niet door zijn gave werd lastiggevallen. Met zijn iNet nam hij het op. De melodie was maar kort, het was een simpele omgeving. Hij schrok op toen Jester op zijn knieën zonk en begon te schreeuwen. Een steek trok door hem heen en het kostte hem moeite om hem niet stevig in zijn armen te houden, door zijn haren te strijken en te zeggen dat ze er samen wel doorheen kwamen. Hij wist niet eens of dat wel mocht, nu ze gewoon vrienden waren. Of daar zelfs nog mee bezig waren.
      Toch hurkte hij bij de jongen neer. Wat gebeurde er als hij te hard tegen de failsafe vocht? Als Zebediah sterker was dan hij? Wat als zijn hoofd straks gewoon uit elkaar spatte? Onyx haalde diep adem en duwde het gruwelbeeld weg. Hij pakte zijn iNet, draaide het volume helemaal open en sloeg toch één arm om Jester heen in de hoop dat hij daar rustiger van zou worden.
      ‘Luister naar de muziek,’ zei hij indringend. ‘Ik breng je naar een plek waar je die kuthoofdpijn niet zal hebben.’
      Toch bijna vanzelf streek hij het vochtige haar van Jesters klamme voorhoofd en liet zijn eigen voorhoofd ertegen aan rusten toen de jongen iets rustiger werd.
      ‘Luister naar de muziek,’ zei hij nogmaals.
      Heel even sloeg Jester zijn ogen naar hem op. Onyx glimlachte bemoedigend, daarna zakten Jesters ogen weer dicht. Zijn lichaam werd slap en Onyx legde hem voorzichtig in het gras voor hij zelf ook neerzakte en zich mee liet voeren.
      Niet heel veilig, zo open en bloot buiten op het terrein. Maar…
      Zijn gedachten verstomden.
      Het meer en het grasveld losten op en maakten plaats voor een witte, bijna lege kamer. Er stond alleen een bureau met papier erop en twee stoelen bij een knappend haardvuur dat geen geur verspreidde.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Hij hoorde de melodie maar half en zich zoals normaal open stellen voor Onyx' gave ging al helemaal niet, maar ondertussen waren ze al een flink aantal weken verder. Het was niet eens nodig dat Jester zelf iets deed, ondanks dat hij uitzonderlijk zijn best gedaan zou hebben om ernaar te luisteren. Al na een paar seconden zakte hij weg, of hij dat nou wilde of niet.
      Hij stond in een witte kamer. Zo wit dat het pijn kon doen aan je ogen wit, maar het licht van het haardvuur was zacht en warm. Jester knipperde een paar keer met zijn ogen, terwijl hij langzaam zijn armen liet zakken. De pijn was weg. Iets anders ook, maar daar kon hij zijn vinger niet helemaal op leggen. Hij maakte er zich niet echt druk om, de euforie dat het commando van Zeb weg was groter dan zijn zorgen. Nu hij hier zo stond, was het voor het eerst ook voor hem overduidelijk hoe de puzzelstukjes van deze queeste in elkaar pasten.
      En ineens kon hij zich wel voor de geest halen wat Onyx had gezegd, máánden geleden. Hij had het gehad over een wereldreis en Jester had het niet gehoord. Niet kunnen horen, blijkbaar en het had hem dwars gezeten. Het gesprek erna ging dan wel weer beter, maar dat hij niet geluisterd had naar wat zijn vriend had gezegd voelde verkeerd. En nu wist hij het weer.
      Jester draaide zich om en tot zijn verbazing stond Onyx achter hem. In de droom. Dat was nieuw. 'Hé,' zei hij en hij vroeg zich af of de droom-Onyx ook terug kon praten. 'Als dat wereldreis-voorstel nog staat, I'm in..'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx stak zijn handen in zijn zakken. ‘Ik heb eerlijk gezegd al wat tripjes uitgedacht.’
      Of hij die nog steeds wilde doen, wist hij alleen niet zo goed. Tenslotte waren dat zijn laatste belevenissen geweest voordat hij ging sterven. Toen imaginaire Jester zijn hand had vastgehouden en hem had aangemoedigd om zijn polsen door te snijden.
      ‘Maar dat komt nog weleens.’
      Hij was al een tijdje bezig met zijn Disney-verrassing en ergens was het wel jammer dat dít nu hun eerste ervaring samen in een droom was, maar het was niet anders. Er waren belangrijkere dingen dan een poging te doen indruk te maken op je ex.
      ‘Ik heb geen idee wat er in je hoofd is omgegaan, maar ik dacht dat een ruimte als dit wel handig kon zijn. Mocht je dingen over jezelf hebben ontdekt dan kan je ze hier opschrijven – of opnemen – en bewaren. Ik weet niet precies wat er in dat hoofd van je gebeurt als we straks weer terugkeren, maar zo zijn je herinneringen in elk geval ergens veilig, dacht ik. En kan je me erover vertellen zonder dat je het gevoel hebt dat er een leeuw aan je hoofd knaagt. Ik bedoel – als je me erover wíl vertellen, natuurlijk.’
      Hij trok zijn schouders op.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Wow. Zo'n realistisch antwoord had hij niet verwacht. Het klonk gewoon alsof Onyx hier naast hem stond, in de droom. Maar hoe had hij kunnen weten wat Jester ging zeggen? En dan vervolgens zichzelf programmeren om dat antwoord te geven? Jester fronste lichtjes. 'Wacht... ben jij.. ook hier? In de droom?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ja, sinds kort kan ik iemand meenemen in een droom. Het was een idee van Nish en het lukte eigenlijk al vrij snel en sindsdien hebben we aardig wat plekken uitgeprobeerd. Ik wilde het je laten zien in een wat… flitsendere droom, maar goed. Dit is belangrijker. En vrij haastig in elkaar geflanst,’ gaf hij toe. ‘Maar je krijgt pas hoofdpijn als ik dat wil, zelfs al zou je je hoofd tegen de muur slaan.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      'Vet,' vond Jester en hij plofte in een van de stoelen neer. Dat het dan weer Nish moest zijn die hem geholpen had dat uit te vogelen zat hem wat minder lekker, maar hij vond dat hij niet mocht zeuren en dankbaar moest zijn dat Onyx dit trucje onder de knie had, want creperen van de pijn was heus zo lollig niet. Zijn blik gleed naar het haardvuur en de herinnering van net kwam weer terug op zijn netvlies.
      'Ik was zeven, denk ik,' begon hij zacht. 'De herinnering kwam zomaar naar boven toen ik de failsafe brak. Zebediah en ik, in de boomhut. Het regende pijpenstelen en de onweersbui zat echt recht boven ons, want de klappen waren zó hard en kwamen haast al voor de bliksem. We sliepen een nachtje daar ofzo. Ik was als de dood voor al dat enge gedonder, maar Cli- Zebediah niet. Hij trok me op schoot en hield me stevig vast, zodat ik niet bang zou zijn.' De herinnering zelf zou een fijne moeten zijn. Zijn broer die hem geruststelde en beloofde er altijd voor hem te zijn. In plaats daarvan proefde de beschrijving nu bitter op zijn tong. 'Hij zei dat broers dat voor elkaar deden,' sloot Jester kleintjes af. Het was raar om Zebediah te haten en zich tegelijkertijd te herinneren hoe veilig hij zich bij hem gevoeld had en hoeveel hij van hem hield. Broers. Nou, lekker was dat. Thanks, broer, voor die fucking failsafe.
      'Is hij... is hij echt mijn broer?' Jester keek met een frons naar Onyx op. 'Want als Dubois ook mijn vader is dan gooi ik mezelf van het dak van de school af ofzo. Gatver.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij trok me op schoot en hield me stevig vast.
      De woorden spookten voor de vierde keer door zijn hoofd en nóg kon hij het niet geloven. Zelfs al was Jester een kleine jongen geweest. Clive moest toen een jaar of dertien zijn geweest. Niet zó lang voordat hij naar school ging. Toen was hij vast ook al verknipt.
      Het idee maakte hem misselijk en hij wist dat het voor zijn vriend nog veel en veel erger was. Onyx was op de stoel tegenover die van Jester neergezakt.
      ‘Hij is niet je broer. Niet je biologische broer, in ieder geval.’ Hij keek Jester even peinzend aan. Cackle was zo erg niet. Beter dan Dubois. Maar toch, het was zijn méntor, ze brachten meer tijd met elkaar door dan met welke leraar dan ook. ‘Je vader is Cackle,’ zei hij toen maar gewoon. ‘Niet de grootste hufter op school, maar toch…’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Moet het wel weird zijn om dat te weten.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      'Cackle? Mijn mentor Cackl— ik praat al vijf jaar bijna iedere dag tegen mijn vader en ik had al die tijd geen idee omdat ze mijn fucking geheugen gewist hebben?' Jester kon het haast niet geloven. Het was ook niet te geloven. Wist Cackle wie hij was? Had hij het prima gevonden dat Experium twéé keer zijn geheugen gewist hadden en ervoor hadden willen zorgen dat een derde nooit meer nodig was? Of was Noah uit zijn leven gewist zoals Yrla bij Jester? Maar hoe kon je in hemelsnaam je eigen kínd vergeten? Dat niet missen— hoe kon je in hemelsnaam vijf jaar lang volhouden dat je je kind niet eens kénde?
      Om de een of andere reden voelde hij zich verraden. Zebediah had al zijn herinneringen mogen houden. Waarom hij niet? Maakte het zijn ouders gewoon niet uit, of had Dubois daar om een arrogante kutreden er een stokje voor gestoken?

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Blijkbaar. Of hij het wel weet, weet ik niet. Misschien hebben ze zijn herinneringen voor de zekerheid ook wel weggehaald. Het kan ook dat je hem de vorige keer met je ontdekking geconfronteerd hebt en dat je herinneringen daardoor weer gewist waren, dus vertrouwen zou ik ‘m in elk geval niet. Al is hij in elk geval niet zo beroerd als Dubois of fucking Maxwell.’
      Misschien was die laatste zíjn vader wel. Wist hij veel. Als hij verknipt genoeg was om met Zebediah samen te werken, was hij ook verknipt genoeg om zijn vader te kunnen zijn. En misschien die van Maaya ook wel.
      Het klonk hoe langer hoe aantrekkelijker om het verleden te laten rusten. Weten wie zijn ouders waren, waar hij vandaan kwam en of hij broers en zussen had, leverde hem waarschijnlijk alleen een berg boosheid en machteloosheid op waar hij geen flikker mee kon.
      ‘Ik denk dat we de droom zo moeten stoppen, aangezien je op de grond in het gras ligt. Voor je vingers eraf vriezen en zo. Ik zorg ervoor dat je alles wat gezegd is later hier kunt teruglezen, mocht dat nodig zijn.’ Hij keek zijn vriend een beetje spijtig aan. ‘Je kon nu in elk geval een beetje op adem komen. Het is een beetje ruk dat dat alles is wat ik kan doen. Maar hé, het was meer dan een paar weken geleden.’ Hij toonde de jongen een halve glimlach.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester knikte afwezig, met zijn gedachten ver weg. Hij kon het niet helpen om te zoeken naar dingen die anders waren. Tekenen dat Cackle wel zijn geheugen had en al die tijd al had geweten dat Jester eigenlijk Noah was. Zijn zoon. Maar zijn mentor was altijd afstandelijk. Hij gebruikte net zoals de andere docenten zelfs zijn gekozen naam niet eens, behalve op heel uitzonderlijke momenten.
      Kon iemand echt vijf jaar lang volhouden om zijn eigen familie niet te kennen? Of wist hij het gewoon ook niet meer? Jester wenste dat hij het kon testen. Gewoon iets, een manier om erachter te komen of zijn vader echt al jaren glashard tegen hem loog. Hoewel hij wel had geholpen met de rem op zijn gave. De kluis was de ideale oplossing niet, maar wel iets wat hij kon doen zonder dat er iemand anders achter kwam. Om hem stiekem te helpen, misschien.
      Hij was zichzelf gek aan het maken. Jester schudde de gedachten uit zijn hoofd en keek op. 'Het maakt niet uit. Dit was al... geweldig. Dankjewel. En die hoofdpijn gaat ook wel weer weg. Ik moet alleen—uit zien te vinden hoe ik mijn vader morgen zover ga krijgen om mijn gave niet te gebruiken.' Hij zond Onyx een bitter glimlachje en kwam overeind. 'Misschien meld ik me wel ziek. In ieder geval heb ik nog leesvoer verstopt liggen in het plafond.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Mijn vader.
      Onyx vond het maar akelig klinken. Hij sloot zijn ogen even, beeldde zich in dat hij de kamer uitwiste en een moment later bevonden ze zich weer op de grond. Hij ging overeind zitten en hoopte stilletjes dat Jester niet weer begon te schreeuwen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

De witte kamer, het warme haardvuur en de stoelen verdwenen toen Jester zijn ogen open deed. Hij had de kans niet om de sterren boven hem te zien, voor de bonkende pijn achter zijn ogen en slapen opflitste. Een zacht geluid dat midden hield tussen een kreun en een snik ontsnapte over zijn lippen en hij klemde zijn hoofd tussen zijn armen, alsof dat de pijn minder zou maken. Dat deed het niet. Scherpe steken doorboorden zijn schedel en als Jester niet had geweten dat dit enkel de rem op zijn gave was, zou hij zich afvragen of iemand niet gewoon een mes in zijn kop had gestoken en hij het alleen nog niet gemerkt had. Hij kon nergens anders meer aan denken, dan de ene na de andere golf die over hem heen sloeg. Zijn adem bleef steken in zijn keel en snikkend krulde hij zich op tot een balletje. Hij wist dat hij het moest stoppen, moest tegenhouden, maar zelfs gewoon nadenken deed pijn. Álles deed pijn.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Met een brok in zijn keel zag Onyx het aan. Was hij nog altijd in gevecht tegen de failsafe of kwam dit doordat hij zijn gave had overbelast? In beide gevallen hield het waarschijnlijk nog wel even aan. Pijnstillers waren het enige wat de vorige keer had geholpen. Dat – en slaap. Maar dat kon pas als hij in bed lag.
      Onyx was opgelucht dat hij in elk geval weer beide armen kon gebruiken. Jester woog amper wat en het kostte hem niet veel moeite om hem in zijn armen te tillen.
      ‘Als ik die zogenaamde klotebroer van je ooit nog zie, ruk ik z’n armen en poten eraf,’ gromde hij terwijl hij koers naar de campus zette. Hij hoorde de jongen snikken en kreunen bij iedere stap die hij zette en hij probeerde hem zo stabiel mogelijk vast te houden.
      ‘Zodra we thuis zijn, slik je een pak paracetamol en dan laat ik je slapen tot ver voorbij het middaguur. Fuck de lessen. Moeten ze maar niet van de achterlijke dingen met ons doen.’
      Aan één stuk door liep hij door naar de campus, waar iedereen al lang in bed lag. Hij ging de trap op, duwde met zijn elleboog de deurklink omlaag en ging Jesters kamer binnen. Er was een flauw licht van de televisie. Fox lag tv te kijken, met Azumi tegen zich aan.
      Onyx klemde zijn kiezen op elkaar, wenste dat hij vannacht bij Jester had kunnen blijven.
      Fox veerde overeind. ‘Wat de fuck heb je nu weer gedaan?’
      ‘Pak een zooitje pijnstillers, zeiknicht.’
      Het is je fucking éx die dit gedaan heeft.
      Maar hoe boos hij zich ook voelde – hij wist dat Fox niet de bron van die boosheid was. De jongen dook bij een kastje neer en slingerde de halve inhoud eruit voordat hij pijnstillers had gevonden.
      Onyx legde Jester voorzichtig op zijn bed neer.
      Fox kwam op de rand van het bed zitten met een glas water en een strip pijnstillers in zijn hand. Onyx’ maag kromp samen toen Fox zijn andere hand op die van Jester liet rusten en een kneepje gaf. Het liefst gaf hij de jongen een dreun voor z’n harses, maar dat recht had hij niet.
      ‘Hiermee voel je je vast snel beter,’ zei Fox op een geruststellende toon.
      Hij ergerde zich eraan – hij ergerde zich plotseling aan álles wat Fox deed, van zijn zachte, rustige stem tot de aanrakingen die heus niet nodig waren. Al bijna meteen voelde hij zich te veel in de kamer die niet meer de zijne was, maar hij was niet van plan om weg te gaan voordat Jester een beetje bedaard was. Als dat niet gebeurde, zou hij Fayr halen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij merkte maar half dat Onyx hem opgetild had en na een tijdje weer op zijn bed neerlegde. Fox was er nu ook, met zijn zachte en lieve stem. Het liefst wilde Jester alleen maar in elkaar duiken en hopen dat het maar snel voorbij ging. Maar ergens wist hij ook wel dat als hij die pijnstillers niet slikte, dat het een hele, hele lange nacht ging worden.
      De pijn hield uiteindelijk echt wel op. Daar ging hij voor zorgen. Hij kon overal voor zorgen, maar dan moest hij nu wel zijn hoofd loslaten. Met trillende vingers dwong Jester zichzelf om het glas aan te pakken en daarna de pijnstillers die Fox aangaf. Hij kon dit heus wel. Gewoon stapje voor stapje. Straks werd alles beter. Hij had het glas al vastgepakt. Dat was stap één. Nu moest hij nog— rustiger gaan ademhalen. Er dansten zwarte vlekken voor zijn ogen.
      Twee tellen in, één tel uit.
      Zijn wangen waren nat van de tranen, maar het werkte. Ongeveer. Het water was koud.
      Goedzo. De eerste heb je gehad. Nu de volgende. Straks is het voorbij. In het ritme van zijn hartslag knalde een stormram tegen zijn slapen. Opnieuw en opnieuw en Jester deed zijn best om niet ineen te krimpen. Straks had hij zijn herinneringen terug. Nog even geduld hebben. Het glas tikte tegen zijn tanden. Fox nam het meteen van hem aan zodra hij het tweede pilletje doorgeslikt had en Jester rilde.
      Nog even volhouden, daarna kwam alles goed.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Jesters handen voelden koud en Fox nam ze in de zijne en masseerde ze zachtjes tot zijn handen weer warm werden. Wat was er gebeurd? Achter zich kon hij Onyx voelen staan, die met zijn blik nog net geen gaten in zijn shirt brandde. Hij wenste dat de jongen wegging, hij vroeg zich af of hij wel een goede invloed op Jester had. Natuurlijk, hij had hem naar binnengedragen – en de aanblik daarvan gaf hem om een of andere reden nog steeds een bittere smaak – maar als hij nu een beetje bleef staan staren dan kon hij net zo goed ophoepelen.
      Na een tijdje keek hij over zijn schouder. ‘Je zou het raam dicht kunnen doen,’ merkte hij op toen de tocht langs zijn nek streek. ‘In plaats van vogelverschrikker te spelen.’
      Onyx keek hem met een dodelijke blik aan. ‘Jij zou ook weer naar je eigen House kunnen optiefen.’
      Toch zette hij een stap naar het raam en trok hem dicht.
      Fox liet Jesters handen los toen ze weer een beetje warm voelden. De jongen haalde zwaar adem, zijn ogen waren gesloten, maar de pijn tekende zich nog steeds af op zijn gezicht. Fox gleed naar achteren op het bed en begon Jesters schoenveters los te maken.

---

Every villain is a hero in his own mind.