[RPG • 0] Experium || 24 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:50 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Met zijn drieën liepen ze naar de eetzaal toe. De anderen bleken het nog druk te hebben met van alles, maar Adam had flinke honger. Het was een emotionele middag geweest en hij had zijn lunch ook behoorlijk ingekort. Terwijl ze in de rij stonden te wachten keek hij om zich heen. Dezi zat nog niet aan hun gebruikelijke tafel. Zou hij toch daar gaan zitten? Zijn blik dwaalde naar de Lions af. Fox en Emil zaten er al, net als Heidi en hun naamloze. Opeens zag hij haar zitten, een paar meter achter hun bondgenoten. Dezi was bij de Rhino’s aangeschoven. Adam klemde zijn kiezen op elkaar. Wat voor bewijs hadden ze nog meer nodig dat ze helemaal niets veranderd was? Het idee dat ze nu zou samenspannen met de Rhino’s, zorgde voor een steek in zijn buik. Konden ze nog met zijn drieën aan tafel gaan zitten? Of was het slimmer om bij de Lions aan te sluiten? Fire had in elk geval een indrukwekkende gave, die zou hen wel beschermen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Maar die lichtgewichtjes zijn wel bijzonder aantrekkelijke wandelende lunches," reageerde Damon grijnzend. Hij had het gesprek al even aangehoord en snapte niet helemaal waarom de Panther nu bij hen erbij zat. Je hoorde Damon niet klagen ofzo. Gisteren had hij zijn tanden in bijna twee hele afdelingen mogen zetten en hij had er wel zin in om die bingokaart eens vol te maken. Hij grijnsde naar het meisje en stak zijn hand uit. "Volgens mij hebben wij elkaar nog nooit formeel ontmoet," zei hij gladjes. "Ik ben Damon."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Nenya was de laatste die haar dienblad van Yara kreeg en ze draaide zich naar de twee jongens toe. "Wat hebben jullie gedaan vandaag?" vroeg ze, in een poging om de enigszins ongemakkelijke sfeer te doorbreken. Nu was ze wel heel erg het derde wiel aan de wagen en volgens haar hadden ze dat alledrie wel door. Toch wilde Nenya het van zich af kunnen laten glijden. Dit waren toch ook gewoon haar vrienden? Dan moest het niets uitmaken of Adam en Merrin nu iets met elkaar hadden. Met iets meer zelfverzekerdheid liep ze voor de twee jongens uit naar hun tafel en ging zitten.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Eigenlijk was Vienna hem nog nooit eerder opgevallen. Ze had altijd wat gewoontjes geleken. Dat ze met Fox bleek te daten was dan ook een verrassing geweest – denkende aan de twee jongens met wie hij een relatie had gehad, hield hij toch wel van excentrieke personen.
      Sinds de kus van gisteren merkte hij echter dat hij steeds vaker aan haar terugdacht en gek genoeg hadden Fox’ woorden hem een enorme opluchting bezorgd. Hij wist nog niet helemaal of hij er werk van zou gaan maken – waarschijnlijk moest je energie in een vriendin steken en zo en hij wist niet helemaal of hij daar wel zin in had. Eigenlijk had hij nooit om meisjes gegeven. Het leek hem zo veel gedoe. Maar toch… Gisteren was dat toch ietsje anders geweest. Buiten zijn afdeling om sprak hij eigenlijk met weinig meiden en wel, de meiden van zijn eigen afdeling waren nou niet heel interessant. Er waren er drie die nauwelijks praatten en de andere twee… die waren een stuk gezelliger, maar staken ook hun tong in alles wat ze maar tegenkwamen.
      Voor de eerste keer sinds Tuuli er niet meer was, had hij gewoon gezellig met een meisje kunnen praten; eerst met Nenya en daarna met Vienna. Beide meiden wilde hij eigenlijk wel beter leren kennen. Niet alleen die meiden trouwens – hij had het ook gezellig gehad met Yrla en Adam. Wat dat betreft vond hij de bondgenootschap met die Panthers een hele verrijking voor zijn sociale leven.
      Emil werd ruw uit zijn gedachten gehaald toen Fox opeens begon te vloeken. Lichtjes fronsend draaide hij zijn hoofd opzij.
      ‘Die fucking kuthoer is terug,’ brieste hij. Er trok een donkere gloed over zijn ogen en Emil zwoer dat zijn hoektanden langer werden. Er kroop een rilling langs zijn rug. Zijn gedachten schoten terug naar de vorige avond en zijn ademhaling versnelde zich. Hoewel er gisteren openheid was geweest, was er iets wat hij niemand had durven vertellen en een glimp van een transformatie triggerde die herinnering opnieuw.
      Hij gaf de jongen een subtiele elleboogstoot, al merkte hij dat Fire ook al zijn ogen op hem gericht had. Fox’ vingers hadden zich om het glas verkrampt, het zou hem niet verbazen als hij die straks stuk kneep.
      Emils blik schoot naar voren om te zien wat Fox zo van streek maakte. Het was de tafel van de Rhino’s waar hij naar keek. Nu lag dat natuurlijk erg gevoelig – zeker sinds gisteren – maar toch voelde zijn reactie wat ongewoon. Hij wilde net vragen wat er aan de hand was toen hij Dezi zag. Hij dacht aan het afgrijselijke verhaal dat hij gisteren had gehoord. Was dat de reden dat Fox op het punt stond om haar aan te vliegen? Hij had gisteren gezien dat Adam Fox had getroost nadat hij zijn herinneringen had herbeleefd. Als ze echt zo close waren, begreep hij wel dat hij het vreselijk vond dat ze terugkwam. En dan zat ze ook nog eens bij de Rhino’s…

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nieuwsgierig bekeek ze Damon. Knap was hij wel, met zijn lichtblauwe ogen en scherpe gelaatstrekken. Zijn stem had een spottende ondertoon, al had ze het gevoel dat dat niets met haar te maken had. Had ze hem vroeger ook aantrekkelijk gevonden? Had ze ooit met hem gezoend – of meer? Het was een vreemd idee dat ze niet wist of ze ooit een intieme relatie had gehad.
      ‘Dezi,’ antwoordde ze. Zijn hand voelde koud, wat ze wel prettig vond. ‘Hebben we al eens eerder gesproken?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam durfde niet te zeggen dat hij liever bij de Lions wilde zitten. Ergens vond hij ook dat hij zich moest vermannen. Hij wilde niet dat Merrin hem een watje vond en dus nam hij tegenover Agami plaats. Vandaar had hij ook vrij zicht op Dezi zodat ze hem niet kon verrassen.
      ‘We zijn naar de sportzaal geweest,’ antwoordde Adam. ‘Om te boksen.’ Hij vervolgde op iets zachtere toon: ‘Ik heb al eens leren boksen, ontdekte ik.’ Hij glimlachte even bij de gedachte aan de blonde jongen. Door al het gedoe van vandaag had hij er niet heel veel bij stilgestaan, maar nu werd hij toch wel weer nieuwsgierig naar hem. ‘En Fersephone heeft het aan Merrin geleerd.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Damon stootte een spottend lachje uit. "In dat geval heb ik blijkbaar niet zoveel indruk gemaakt, hmm?" Hij liet zijn blik nog eens over haar heen glijden en voelde zijn gave al door zijn borst vloeien, traag en stroperig. Veel minder soepel dan gisteravond natuurlijk, nu hij zijn gave zo uitbundig had laten vieren. Voor de komende vier dagen zat hij wel goed. Maar meer was altijd beter en nu het weekend was, keek zijn mentor ook niet steeds op zijn vingers mee. Hij zat al sinds vanochtend uitstekend in zijn vel, iets waar hij wel aan wennen kon.
      Hij liet haar hand los voordat zijn gave alsnog via zijn arm naar haar zou doorlopen. Die bingokaart haalde hij later wel, hij had zo het idee dat midden in de eetzaal net als de anderen even genieten van zijn portie 'voedsel' niet zo gewaardeerd zou worden. Vooral niet door de camera's die overal meekeken.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

      "Boksen? Cool," reageerde Agami. Echt heel enthousiast klonk het niet, betrapte ze zichzelf er al op. "Wow, je herinnerde je weer iets?" Agami leunde nu wel enthousiast naar voren. "Door muscle-memory misschien?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ik kan me niet voorstellen dat ik een ontmoeting met jou zou vergeten,’ zei ze terwijl ze haar blik nog eens over hem heen liet glijden. Ja… Hij was echt wel een leukerd. ‘Maar ik ben helaas al mijn herinneringen kwijt.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Ja,’ zei hij met een glimlach. Agami’s interesse deed hem wel goed en hij probeerde zich weer te herinneren wat er precies was gezegd. ‘Volgens mij werd ik gepest.’ Zijn mondhoeken zakten weer wat naar beneden. Misschien was hij daarom wel zo naar Merrin toegetrokken. Had hij onbewust geweten hoe hij zich voelde. ‘Een vriend heeft me toen leren boksen, zelfs al bakte ik er niks van.’ Hij dacht weer aan hoe natuurlijk het had gevoeld. ‘Maar hij moet het me toch hebben geleerd, want het ging vandaag best lekker.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Dat is onhandig. Waar heb je ze voor het laatst gezien? Misschien kan ik helpen zoeken." Damon grinnikte en blikte even naar de overkant van de tafel waar Maaya zat. Die vond het vast geen goed plan als hij zijn gave losliet straks. Hij zag wel wat ze aan het doen was. De Panther zo binnenhalen en vervreemden van haar eigen afdeling. Slim was het wel hoor. Hij vond het prima om Dezi aan hun kant te hebben.
      Maar hij vond het nog leuker om zijn eigen plannetjes door te zetten. Maaya zag maar hoe ze het oploste. Misschien als hij het goed speelde kreeg hij het zelfs vandaag nog wel voor elkaar. Hij was heel benieuwd wat voor effect zijn gave zou hebben op iemand die haar herinneringen niet meer had. Eenmaal vergeten was het weg. Of iedereen had altijd een ontzettend gelukkige jeugd gehad, maar dat betwijfelde hij zeer. Zou ze dan immuun zijn? Of ging zijn gave dan inspelen op alle kleine details die ze nu vandaag weer meegemaakt had? Oh, hij stond te popelen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

      "Gaaf man!" Agami keek even vlug rond of inderdaad niemand zou kunnen opvangen wat ze hier zeiden, want Experium vond het vast niet goed dat Adam zich allerlei dingen kon herinneren. "En hoe... herinnerde je dat dan?" vroeg ze nieuwsgierig. "'Zie' je dat dan gewoon ofzo? Of 'weet' je het gewoon zomaar weer?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

En toen was ze weer alleen. Safira hield er niet van om alleen te zijn, hoewel anderen niet wisten dat zíj er was, gaf ze zichzelf soms nog wel de illusie dat anderen haar gezelschap op prijs stelden. Het gaf haar het gevoel dat ze bestond, ook in de ogen van anderen. En het hielp tegen de verveling. Na het lange gevangenzitten had ze nog meer dan genoeg energie, dus ze besloot eens rond te kijken in de kamer.
      In Jesters ogen was ze toch een huisdier. Ze kon net zo goed eens kijken of hier iets te interessants te vinden viel. Waar zou men iets verbergen? Onder een berg kleren? In de sokkenla? Enthousiast wurmde ze de kastdeur en lades open en slingerde de inhoud op de grond. Jester had in elk geval wat te doen straks. Ze grinnikte inwendig. Bezigheidstherapie ofzo. Kon ie vast gebruiken.
      Toen de grond vol lag met onderbroeken en sokken en de laden helemaal leeg waren, ging ze verder met de gewone stapel kleren. Stiekem vond ze het wel leuk om er gewoon een rotzooi van te maken en dus haalde ze beide kasten helemaal leeg en kroop daarna onder het bed. Opwinding golfde door haar heen toen ze onder een van de bedden een vloerkluis vond. Ze rommelde aan het slot, maar kreeg het tot haar frustratie niet los en stortte zich toen maar op de bureaus.
      Niks. Weer niks.
      Ergens onder in een laatje vond hij een paar lugubere tekeningen van een roodharig meisje dat op duizend manier doodging en ze keek er even met haar ogen knipperend naar. Dat moest Onyx’ bureau zijn. Ze sprong op het bureaublad en keek om zich heen. Hadden die jongens nou écht niets te verbergen? Haar ogen gleden langs het plafond. Die platen zaten vast los. In sommige zaten zelfs gaten. Daar zou zij iets bewaren. Ze vloog omhoog en tikte een paar keer met haar kop tegen de gipsplaat totdat het opzij schoof. Zodra er een gat was ontstaan, wurmde ze zich erdoorheen. Even moest haar blik wennen aan de duisternis, maar dat gebeurde al snel. Ze liep over de plafondplaten verder, snoof diep en zag toen de contouren van iets.
      Papieren, met een wat hardere kaft eromheen.
      Bingo.
      Dat konden alleen maar geheimen zijn.
      Ze pakte het in haar bek vast, keerde terug naar het gat en landde even later op het bed. Het was een bruin dossier, links bovenin stond een labeltje met het nummer 4184.
      Als ze had kunnen fluiten, had ze dat gedaan. Nu kwam er alleen een opgewonden piepje uit. Was dit het dossier van Jester? Dat moest wel, Onyx’ leerlingennummer was veel lager. Het kostte haar wat moeite, maar ze slaagde erin om het dossier met haar nagel open te slaan en begon toen te lezen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Wauw, wat een humor.’ Dezi snoof. Dat was een afknapper. Ze zag dat Maaya een mondhoek optrok, waardoor het een beetje voelde alsof ze Dezi’s kant koos in plaats van die van Damon. Haar blik dwaalde af naar de tafel van de Panthers. Er zaten twee jongens en een meisje. Geen van drieën deed een lampje branden, al zagen deze jongens er ook wel knap uit. Ze glimlachte even toen de kleinste van de twee naar haar keek, al draaide die gelijk zijn hoofd weg. Verlegen? Of… waren twee van hen de jongsten over wie Jester gepraat had? Had ze hen aangevallen? Dan moest hun haar excuses aanbieden. Was dat verstandig om nu te doen? Het leek haar beter van niet en dus besloot ze maar zitten, hoewel haar ogen er toch steeds opnieuw naartoe getrokken werden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam was even stilgevallen doordat Dezi plotseling naar hem had gekeken. De glimlach die ze hem had getoond deed hem denken aan haar zoete glimlachjes op het bal en hij had direct geen eetlust neer.
      Herinneringen drukten tegen zijn bewustzijn.
      Ander onderwerp, Adam.
      Terug naar de herinnering van middag. Hij kon zich beter daarop focussen.
      Na een diepe ademteug zei hij: ‘Ik stond opeens op een zolder in plaats van in de sporthal, en Merrin en Fersephone waren verdwenen. Er was een jongen die zei dat ik als een oud omaatje sloeg… Ik weet niet hoe hij heet of hoe lang we met elkaar bevriend waren – als we dat al waren – ik herinner me alleen wat ik toen zag, maar ik weet niet wat ik op dat moment dacht.’

---

Every villain is a hero in his own mind.