November 2016
Fox
Fox keek met knipperende ogen naar Kris op. ‘Alsjeblieeeeft?’
Met een grom duwde Kris hard zijn lippen tegen die van hem. Vurige vlinders raasden door hem heen. Hij had altijd gelezen dat verliefdheid afzwakte, maar bij hem leek het alleen maar heviger en heviger te worden.
‘Je weet dat ik hele andere dingen wil geven als je me zo aankijkt.’
Fox grinnikte. ‘Dat mag later vanavond.’
Kris liet zijn handen in Fox’ achterzakken glijden en trok hem tegen zich aan. ‘Zoals je kunt voelen, vindt iemand dat veel te lang duren.’ Hij liet zijn voorhoofd tegen dat van Fox rusten en keek hem aan. Zijn ogen waren bloedrood.
Hoewel één blik vaak genoeg was om hem over te streep te krijgen, beleefde Fox er steeds meer plezier in om Kris juist te laten wachten.
‘Eén liedje.’
‘Geen zeiknummer. En géén fucking Disney.’
‘Ik neem iets wat zelfs jij kan meezingen.’
‘Als ik verdomme ook nog moet zingen dan –‘
Fox snoerde hem de mond met een zoen en legde daarna zijn handen tegen Kris’ borst. ‘Ik hou van je.’
Kris gaf hem een tik op zijn neus. ‘Dat is geen manier om je zin te krijgen.’
‘Wedden van wel.’ Hij grijnsde naar Kris en liep toen half dansend – en tegen iets te veel mensen opbotsend – naar de dj. ‘Kun je Paradise by the Dashboard Lights opzetten?’
Eén liedje, had ie gezegd. Daar moest ie dan wel gebruik van maken – dus hij koos een nummer van bijna tien minuten. Swingend en zingend liep hij terug naar Kris die hij bij zijn handen pakte en verder de dansvloer optrok. Kris hield dan misschien wel niet van dansen, maar op de momenten dat Fox hem overhaalde maalde hij niet om Fox’ gekke pasjes en deed hij gewoon mee. Voor hem. Het vulde hem met warmte – hij had nooit gedacht dat je zo vreselijk veel van iemand kon houden.
Fox vergat iedereen om hem heen, hij zag alleen Kris en zijn heerlijke lach en zijn maffe, maar o zo mooie ogen. Ze zongen met de tekst mee, verstrengelden hun vingers en lieten elkaar dan weer los om te dansen. Ergens op de achtergrond hoorde hij ook anderen mee zingen, maar het waren Kris’ woorden waar hij op gefocust was toen ze bij het tweede stuk geraakten;
“Do you love me? Will you love me forever? Do you need me? Will you never leave me?
Will you make me so happy for the rest of my life? Will you take me away and will you make me your wife?”
Hoewel ze het gekscherend zongen, zag hij iets veranderen in Kris’ blik. Een kwetsbaarheid die hij niet vaak had gezien. Hij sloeg een arm om Fox heen en trok hem tegen zich aan. Er gleed kippenvel over zijn lijf toen Kris een krul voor zijn ogen wegveegde. Teder raakten zijn lippen die van Fox. Fox voelde zijn knieën week worden.
‘Ik geloof inderdaad dat ik voor eeuwig van je kan houden, Foxie.’ Hij streelde zijn wang. ‘Al die vragen – zijn een keiharde ja voor mij. Ik hou onmogelijk veel van je, ik zou niet zonder je willen en ik wil niets liever dan je gelukkig maken. En ooit, op een dag, haal ik je hier vandaan en maak ik je de mijne.’
De tranen sprongen in Fox’ ogen. Hij klampte zich aan zijn vriendje vast. ‘Je bent al de mijne,’ zei hij. ‘Je zal altijd de mijne zijn.’
Kris toonde hem een glimlach die zijn hart in vuur en vlam zette. Hij kuste zijn jukbeen, waar een enkele traan naar beneden was gegleden. Daarna sloeg Kris weer stevig zijn armen om hem heen. Fox sloot zijn ogen en smolt tegen hem aan.
Voor veel en veel langer dan één liedje.
[ bericht aangepast op 11 aug 2020 - 9:27 ]
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
