[Rpg • 0] Experium || 19 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx wist niet hoe lang hij al voor zich uit zat te staren. Een uur? Twee uur? Zijn maag knorde en zijn keel deed pijn – hij had de hele dag nog niets gegeten of gedronken. Onderhand moest het wel etenstijd zijn. Hij wist niet hoe het nu verder moest. Hij was geneigd om hier te blijven zitten. Maar wat dan? Wachten totdat Jester terugkwam om zijn excuses aan te bieden, te zeggen dat hij het niet meende? Als hij er twee uur voor nodig had om spijt te krijgen van wat hij gezegd had, betwijfelde hij of de jongen het überhaupt meende. Het zou lang duren voordat Onyx hem weer zou vertrouwen – en waarom zou hij dat risico nemen? Voor Yrla had hij ook niet gevochten, waarom wel voor hem? Als hij die hoop toestond, deed hij zichzelf alleen maar meer pijn.
      Hij dacht terug aan zijn gesprek met Fire, afgelopen maandag. Toen de jongen had gezegd dat Jester hem nodig had. Voor wat dan? Zijn anker was hij geweest. Een kleerhanger om zijn theorieën aan op te hangen. Dat was alles. Gewoon een stuk papier waarop hij zijn hersenspinsels neerkladde en dat toevallig af en toe wat zinnigs terugzei.
Hij dacht terug aan hoe de avond verder was verlopen, hoe Jester hem hier had opgezocht, hem ertoe had overgehaald om met hem te delen wat hem in zijn diepste wezen bezighield. Hij had het gedaan – hij had zijn hart gelucht. Zich helemaal opengesteld. En voor wat? Drie dagen later schreeuwde Jester dat hij kon oprotten. Dat ze geen vrienden meer waren.
      Het voelde alsof hij een of ander project was geweest. De onbereikbare Onyx uitkleden. Figuurlijk – en zelfs bijna letterlijk. Hij was gewoon een uitdaging geweest. Jester hield ervan om de controle over dingen te hebben. Onyx was de enige die ongrijpbaar voor hem was en dus was dat zijn nieuwe uitdaging geworden toen Yrla weg was. Onyx had hem zijn zwaktes getoond, had over zijn angsten gesproken, had hem binnengelaten. Had gezegd dat hij van hem hield.
      En de dag erna smeet Jester hem aan de kant. Doel behaald.
      Hij kon weer door naar de volgende.
      Die inpakken met zijn praatjes over vasthoudend zijn als kauwgom in zijn haren, liedjes over vriendschap zingen en doen alsof diegene meer was dan een stuk vuilnis waar iedereen met een boog omheen liep.
      En als die weer wat eigenwaarde had teruggevonden dan stak hij hem een mes in de rug. Jij wilt nog vrienden zijn? Flikker toch óp.
      Het waren de enige woorden die hij zich op het moment nog kon herinneren, ze leken de rest van de conversatie compleet op te slokken. Onyx had zich als een teamplayer willen opstellen. De zwaksten beschermen. Had daar een offer voor moeten brengen. Tijdelijk. Tot ook zij gesterkt waren.
      En Jesters reactie?
      Dat hij maar moest opflikkeren.
      Hij balde opnieuw zijn vuisten, staarde naar de open geschaafde huid van zijn knokkels.
      Nee, hij zou zich hier niet gaan verstoppen. Als Jester geen vrienden meer wilde zijn tyfde hij zelf maar een eind op. Hij was misschien alleen – maar dat was hij altijd al geweest, op de afgelopen weken na. Dat kon hij heus wel weer aan.
      Maar hij liet zich niet zijn plek in de eetzaal ontzeggen, of zijn bed. Vanaf nu was Jester gewoon lucht voor hem. Hij zou alle herinneringen uit zijn gedachten verdringen. Hun zoenen. Tegen hem aan in slaap vallen. De plannen die ze smeedden om de Zuivering zo goed mogelijk te doorstaan. Het bal. Niets daarvan was echt, het was net als een illusie van Maaya. Toneelspel. Bedoeld om pijn te creëren, om macht over een ander te hebben.
      Maar hij zou de pijn omarmen, er lering uit trekken. En deze keer zou hij er écht voor zorgen dat zoiets hem nooit meer gebeurde. Hij was beter af alleen, dat was nu wel duidelijk.
      Hoe meer vertrouwen hij weggaf, hoe harder hij het terug in zijn gezicht gesmeten kreeg.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij stond hijgend tegen de wachttoren aan. Het rennen had hem uitgeput, maar het had nog niet de voldoening gegeven dat hij had gewild. Even liep hij met de schaduw mee van de toren en keek om zich heen. Er was niemand te zien. Even nam hij een diepe hap lucht en zette het toen op een schreeuwen. Hij schreeuwde een lange haal, gooide al zijn adem erin. Hij balde zijn handen tot vuisten, terwijl hij omhoog naar de lucht keek en zijn longen eruit schreeuwde. Het bracht de onrust in zijn lichaam iets tot bedaren.
      Zijn emoties raasden nog altijd door hem heen, de schuld, de spijt, de haat, maar vooral ook de doodsangst. Hoewel hij het niet aan Jester of Onyx had laten zien, was hij doodsbang voor zijn confrontatie met Zebediah zaterdag. Ook omdat hij zichzelf niet bij elkaar had. Als Zebediah dit zou zien, had hij van alles om tegen hem te gebruiken. Yrla moest zichzelf bij elkaar rapen. En daarvoor moest hij van dat schuldgevoel af, maar hoe?! Hij hielp Merrin op het moment, hij had hem de waarheid verteld, een waarheid die hij niet onder ogen had willen zien. De waarheid die hem gewoon vertelde dat hij een enorme klootzak was, dat hij misbruik gemaakt had van iemand die niets tegen hem kon beginnen, dat hij die persoon aangezet had tot het haten van hemzelf, zo erg dat hij zichzelf had willen vermoorden. En nog erger, hij had ervan genoten. Hij had het heerlijk gevonden om de jongen zo te zien krioelen onder zijn haat, onder zijn macht.
      Hij was een verschrikking. Een absolute nietsnut. Hij was geen haar beter dan welke Rhino dan ook. Iedereen had het recht hem te haten, hij haatte zichzelf ook. Misschien had iedereen gewoon moeten zijn zoals Onyx, dan was het allemaal een stuk makkelijker geweest. Als ze niet aardig tegen hem waren. Hij verdiende het niet... Jester kon hem niet vergeven, kwam alleen naar hem toe als hij hem nodig had. Maar hij kon het nog altijd zien in die ogen. Yrla had geprobeerd hem de ruimte te geven, omdat hij nu ook met Onyx was. Met het naamfeestje en de grap leken dingen heel even als vanouds. Maar ondanks dat het feestje leuk was geweest en Jester het vertrouwen in hem had gehad voor de arena. Elke keer voelde het weer alsof hij op de test moest, dat hij zich keer op keer moest bewijzen. Misschien moesten ze gewoon iets leuks gaan doen. Zou dan het eindelijk over zijn?
      En daarnaast had hij nog Vi. Hij had het meisje verwaarloost de afgelopen tijd. Terwijl Vienna zo kwetsbaar kon zijn, had hij haar in de steek gelaten. Hij had haar laten zwemmen, had niets voor haar kunnen doen toen Maaya haar aanviel met de hallucinatie en had het zelfs nog erger gemaakt.
      Dus in plaats van zijn vrienden te beschermen, had hij ze verwaarloost en tegelijkertijd een onschuldig iemand pijn gedaan in het proces. Hij was een monster...
      Machteloos zakte Yrla door zijn knieën heen. Hij zette zijn handen in het gras, keek nogmaals om zich heen om er zeker van te zijn dat hij alleen was. Niemand hoefde dit te zien, niemand hoefde ook maar een greintje medelijden met hem te krijgen. Want die verdiende hij niet. En toen waren ze opeens daar, de tranen. Dikke, dikke tranen. Ze bleven ongegeneerd stromen, woelden wreed op aan de rand van zijn ogen. Woest op zijn tranen, op zijn zwakte keek hij naar de grond en begroef zijn vingers in het gras, tot ze pijn deden. Hij probeerde niet te snikken, maar liet de tranen geluidloos over zijn wangen stromen. Al kon hij af en toe niet voorkomen dat er een geluid uit zijn mond kwam.

[ bericht aangepast op 20 mei 2020 - 21:04 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx schrok zich wezenloos toen er opeens iemand begon te schreeuwen. Hij kwam overeind en liep naar de ingang, zag tot zijn ongeloof dat het Yrla was. Even staarde hij er verbijsterd naar terwijl de jongen naar beneden zakte. 'Tering, moet ik een hartaanval krijgen ofzo,' bromde hij. Hij klom naar beneden, zijn vingers deden pijn bij de beweging. Hij sprong de laatste treden naar beneden en keek op Yrla neer. Nee maar. Hij zat hier te janken. Onyx wilde weglopen, maar kon het toch niet over zijn hart verkrijgen, zelfs al wist hij dat Yrla niet wilde dat hij hem zo zag. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij. Aarzelend zakte hij door zijn knieën.

[ bericht aangepast op 20 mei 2020 - 21:56 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Hij stond met een flits overeind. En veegde haastig de tranen van zijn wangen, al waren die niet van plan te stoppen. Hij had gedacht dat hij alleen was, en nu precies van alle mensen moest juist ónyx hem vinden. Bij het horen van zijn vraag, begon de jongen te lachen als een boer met kiespijn. Er was geen greintje humor in zijn lach te vinden. Ach, Onyx kon hem nog moeilijker nog rotter laten voelen. Alhoewel, misschien wilde hij dat wel.
      "Wat is er gebeurd?" Vroeg hij lachend. Nu Onyx er was had hij een punt zijn woede op te richten. "Wat denk je zelf idioot? Ik heb mijn vrienden verwaarloosd, ze pijn gedaan. Ik heb Dezi niet tegengehouden toen ze iemand de rolstoel in jaagde. Daarbij een of ander joch bijna de dood in gejaagd, hem laten denken dat hij niet mocht zijn wie hij is. En ik genoot ervan," zei hij bijna waanzinnig. Het was verschrikkelijk, maar gek genoeg opluchtend om het zo op te sommen. "En ik haat mezelf erom. Dus ik geef je groot gelijk dat jij dat ook doet."

---

It's never gonna happen, Guys.

Yrla's tirade deed hem niet veel. Of misschien juist wel, het voelde wel goed. Alsof hij niet de enige was die zich op het moment rukker dan ruk voelde. 'Als ik je gehaat had, had ik nu wel over je heen gepist in plaats van je gevraagd wat er is,' merkte Onyx op. Wat Yrla Adam had aangedaan was in zijn ogen onvergefelijk, maar haatte hij Yrla erom? Nee. Hij had geen donkere fantasieën over hem, voelde niet het verlangen om hem pijn te doen. Hij voelde haat voor Maaya. Voor Dezi. Voor Jester. Maar niet voor Yrla. 'Maar oké. Ik kan erin komen dat je jezelf haat. Wanneer is dat begonnen dan?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Tegen Onyx schreeuwen had geen zin. Hij had namelijk een punt met zijn opmerking. Boos zou de jongen er toch niet om worden. Waarom eigenlijk niet? Het frustrerende Yrla.... Mokkend ging Yrla op het gras zitten. Ach, wat had hij te verliezen? Onyx had hem nu toch al zo gezien. "Sinds Dezi haar aanval. Sinds ik Merrin in dat bed heb zien liggen. En de laaste keer dat ik 8175 langs het meer zag zitten en zichzelf.." Hij slikte een brok in zijn keel weg. "Pijn zag doen, werd het alleen maar erger. Net als vandaag. Merrin deed zo aardig, ik kon het niet hebben," zei hij zacht.

[ bericht aangepast op 20 mei 2020 - 22:48 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx wist dat hij moest weglopen. Wat kon hem de sores van Yrla schelen? Toch zakte hij naast de jongen op de grond neer. Natuurlijk wist hij hoe het voelde, die zelfhaat. Die boosheid. Die spijt. Hij stond er eerlijk gezegd versteld van dat het de jongen zo dwarszat. Het was de eerste keer dat hij echt berouw zag. Niet dat dat hem verbaasde — Yrla was net zo gesloten als hij. Maar hij voelde zich toch een beetje schuldig. Misschien had Jester toch —
      Nee, hij wilde niet aan Jester denken. Die vertelde alleen maar leugens.
      'Ik voel me niet veel anders,' gaf Onyx toe. 'Door Dezi's aanval. Maar ja. We kunnen niet veranderen wat we hebben gedaan.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

"Dan hoe ga je ermee om?" Vroeg hij wanhopig."Ik he geprobeerd het te ontkennen, te vergeten. Maar dat lukt me niet." Hij rilde even. Misschien lag het aan het feit dat hij niet zo zwaar aan de mening van Onyx hechtte dat hij dit wel aan Onyx kon vertellen en niet aan Jester. Of misschien was Onyx gewoon de betere persoon om hierover mee te praten. Omdat Onyx ook wel eens fout zat en Jester het heilige boontje zelve was. "Ik heb mijn excuses aan ze aangeboden, niet verwachten dat ze me zouden vergeven. En heb die belofte aan Merr dat ik hem zou helpen." Yrla keek niet naar Onyx, maar staarde voor zichzelf uit. "Ik weet niet eens of ik mezelf kan vergeven..." Gaf hij heel zachtjes toe.

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx leunde iets naar achteren en staarde omhoog naar de lucht. ‘Ik weet het niet. Ik heb nooit geprobeerd om mezelf te vergeven, ik heb dingen nooit lichter gemaakt dan ze zijn. De volgende keer moet ik het gewoon beter doen. Ik heb Dezi over het randje gedreven, daardoor zitten die twee kleinen met een trauma. Nóg een trauma,’ bromde hij. ‘Dus ik probeer ze dan maar tegen meer shit te beschermen. Hun twee een beetje meer dan de rest. En wie weet, misschien heb ik op een dag genoeg gedaan om de balans op te maken. En zo niet…’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Dan heb ik het in elk geval geprobeerd.’

[ bericht aangepast op 20 mei 2020 - 23:32 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Hij dacht na over Onyx woorden. Hij wilde niet door het leven met deze schuld, maar misschien had hij geen andere keuze. Echter, Onyx kon niemand vergeven en blijkbaar inclusief hemzelf. Maar het idee van Onyx om een soort counteractie te doen beviel hem wel. Het was wat hij nu al Merrin deed, misschien moest hij een manier vinden voor de andere jongen....
      Hij knikte op Onyx woorden. "Dat kan ik wel proberen." Zei hij bedachtzaam. Misschien zou het hem helpen, en om een of andere reden voelde het idee dat hij er een soort van oplossing voor had al als een hele opluchting. "Bedankt Onyx," zei hij oprecht. Dit had hij nooit verwacht zo'n gesprek te hebben, niet met Onyx. Hij keek even opzij. Wat deed de jongen eigenlijk hier op zo'n afgelegen plek?
      "En wat doe jij eigenlijk hier?" Hij keek even Onyx aan en veegde de laaste sporen van tranen van zijn wangen. Nu hij rustiger was, kwam zijn maag weer tot leven. Het maakte een diepe grom. Onyx maag reageerde op de zijne. "Al hoef je niet de vraag te beantwoorden als je niet wil. Ik kan ons ook eten halen, ik heb niet zoveel behoefte aan de eetzaal." En hij had een vaag vermoeden okk Onyx Niet.

[ bericht aangepast op 20 mei 2020 - 23:58 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx

Onyx had niet zoveel zin om nu met zijn eigen drama aan te komen, maar iedereen zou het binnenkort toch weten.
'Jester was weer toe aan een nieuwe vriend. Dus ja ' Hij haalde zijn schouders op, probeerde de indruk te wekken dat het hem niets deed. Wat natuurlijk allesbehalve overtuigend was, gisteren had hij voor wat het eerst in zijn leven voelde gehuild omdat hij Jester had zien sterven. 'Ziet ernaar uit dat deze freak voldoende sociale vaardigheden heeft ontwikkeld en het tijd is voor zijn volgende project Hopeloos.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Hij trok een wenkbrauw op bij het horen van die woorden. Hij wilde grijnzend vragen trouble in paradise?, maar deed dat niet. Onyx had hem ook niet belachelijk gemaakt of gegrapt. "Je hebt ruzie met Jes?" Hij keek Onyx even peilend aan, niet zeker wetend of hij een grapje maakte bij die laatste opmerking of dat hij serieus was. En dus ging hij er zelf ook quasi serieus op in. "Wel, je zit nu wel hier naast mij, dus sociaal genoeg," zei hij met een grijns. "Maar ik snap niet wat je bedoelt met het volgende project Hopeloos."

---

It's never gonna happen, Guys.

Yrla’s vraag om verduidelijking joeg een steek door zijn hart. Jester had meteen begrepen wat hij bedoelde. Aan een half woord had hij meestal wel genoeg. Het liet hem eens temeer zien hoe veel hij van zichzelf aan de jongen had blootgegeven dat ze soms elkaars zinnen konden afmaken. In een flits was hij weer terug in zijn bed, met Jester naast hem. Hij kon de stoppels op zijn kaak onder zijn vingertoppen voelen.
      Ik hou van je.
      Hij haalde diep adem.
      Ergens wilde hij zijn gevoelens in een diep gat begraven, tegelijkertijd voelde het zo erg alsof hem onrecht was aangedaan dat hij het maar moeilijk binnen kon houden.
      ‘Het was mijn schuld. De hallucinatie gisteren,’ begon Onyx toen. Hij staarde in de verte. ‘Maaya en ik haten elkaar al jaren. Ik heb ooit haar relatie gesaboteerd en nu wilde ze bij mij hetzelfde doen. Jester wist ervan.’ Hij beet op de binnenkant van zijn wang. Waarom deed hij het wéér? Opende hij zich weer naar iemand? Eerst Jester, toen Adam, toen Persephone… Nu zelfs Yrla? Maar hoe zeer hij ook alleen wilde zijn, móést zijn, diep vanbinnen wilde hij dat helemaal niet. Zelfs al had Jester hem laten vallen, het waren evengoed een paar weken geweest waarin hij zijn bestaan niet per se vervloekte. En wat had hij te verliezen? Hij zou zijn voornemen doorzetten. Hij zou weer gewoon de stille Onyx worden die hij al die tijd was geweest. Maar misschien verdienden de anderen een verklaring voor wat er gisteren was gebeurd. Ja – daarom vertelde hij het. ‘Ik zei dat Jester haar doelwit zou worden als wij closer werden. Het maakte Jester niet uit. Hij had het ervoor over. We verzonnen zelfs een manier waarop hij zich tegen de hallucinaties kon weren.’ Weer een diepe zucht. ‘Dus daarom pakte Maaya maar de rest van de afdeling. Het was een waarschuwing voor mij. Ze zou mijn afdelingsgenoten gaan terroriseren totdat ik mijn relatie met Jester opgaf. Natuurlijk pakt ze daarvoor niet jou, of Persephone, maar Merrin en de nieuwe.’ Hij keek even opzij, naar Yrla. ‘Ik had al een schuld bij hen openstaan. Dus ik gaf toe, zei dat ik mijn relatie met Jester zou beëindigen. Tenslotte hadden we pas twee dagen wat, zóveel was er nou ook niet veranderd. In elk geval totdat die twee zich zelf konden verweren tegen haar. Daar had ik al ideeën voor, maar dat kost tijd.’ Zijn schouders verstrakten. ‘Maar ja. Dat paste allemaal niet in Jesters plannen en dus verbrak hij de vriendschap. Ik was net als jou – maar dan een gradatie erger. Terwijl híj degene is die me wegduwt. Ik dacht dat we elkaar gewoon nog konden blijven steunen als vrienden. Gewoon – zoals voor dinsdag.’ Zijn kaak verstrakte. Hij had het écht niet aan zien komen. Wel dat Jester het moeilijk zou vinden om het fysieke contact weer te beperken, maar hij had gedacht dat hij het op zijn minst zou begríjpen. Maar dat hij hem helemaal in de steek liet? Kauwend op zijn lip haalde hij een paar keer diep adem terwijl hij zijn ogen weer voelde branden. ‘Ik was altijd al bang geweest voor dit moment. Dat wist hij. Hij zei dat hij er altijd voor me zou zijn, maar op het moment dat ik mijn schuld wil inlossen bij die twee jonge jongens en het daardoor éven niet gaat zoals Jester het zou willen, is het klaar. Ik voel me fucking verraden. Ik wilde überhaupt geen vrienden omdat ik al eens gigantisch in de steek ben gelaten, maar Jester haalde me met zijn mooie praatjes en loze beloftes over.’
      En toen gaf ik hem alles wat ik had. Vertrouwde hem. Brak toen ik dacht dat hij stierf. Zei dat ik van hem hield. En zodra hij het had, gaf hij het bij de eerste de beste tegenslag op.
      ‘Dus ja,’ vatte hij zijn gedachten samen. ‘De creepy Onyx stelde zich helemaal open, Jester heeft dat rare brein gekraakt en het mysterie opgelost. De lol was ervan af en nu wordt het voor hem weer tijd voor een nieuw persoon waar hij zijn zinnen op kan zetten. Een Lion, gok ik.’ Hij boog zijn hoofd, staarde even naar zijn gezwollen vingers. ‘Dus ik ben er klaar mee. Vrienden hebben. Twee keer geprobeerd, twee keer keihard op m’n bek gegaan. Dan maar een lone wolf.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij had rustig zitten luisteren, verbaasd dat Onyx echt wat ook aan hem terug vertelde. Was dit wat Jester zag als hij met Onyx in gesprek was? De jongen naast hem leek echt gekwetst en voor het eerst in de tijd dat hij Onyx kende, zag hij de emoties op zijn gezicht staan, het verdriet, de woede. Hij begreep Onyx niet helemaal in zijn verhaal, maar hij moest wat terug zeggen toch? "Laat me raden," zei hij met een zucht. "Je hebt je niet van tevoren verantwoord bij Jester dat dit het plan was?" Dat probleem had hij ook meermaals met Jester gehad in het verleden. Elke keer dat Yrla iets deed op eigen houtje en daarvoor in problemen kwam of iets deed wat Jester niet vond kunnen, hadden ze ruzie. Hij dacht Onyx woorden nog eens over na. "En hoe kan je erger zijn dan ik? Ik pakte zoals jij zei de onschuldigen eruit. Jij beschermt ze tegen Maaya, die doodeng is."
      Maaya had gezegd dat hij Onyx misschien niet zo goed kende als hij dacht. En om een of andere reden begon hij het meisje gelijk te geven. Deze kant van Onyx had hij nog nooit gezien, hij wist niet dat Onyx net zo beschermend was als hij. Hij gaf namelijk zelfs zijn relatie op om Merrin en 8175 te beschermen. Onyx had echter het nooit laten blijken, dat hij net zo beschermend was. Dat hij ook maar iets om de andere Panthers gaf. En opeens begon hij zich af te vragen hoe zij tegenover elkaar stonden...

[ bericht aangepast op 21 mei 2020 - 10:35 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Nee. En ik snap dat hij dat niet leuk vindt, maar het liep nu eenmaal zo. Hij mag daar best boos over zijn, maar het slaat nergens op dat hij daar zó kwaad over is. Ik heb wel ergere dingen gedaan en hoewel hij het daar niet mee eens was, was het nooit een reden om de vriendschap op te geven. In tegendeel.’ Hij keek Yrla van opzij aan. Het feit dat ze makkelijk met elkaar praatten, gaf hem een wrang gevoel. Hij wilde geen vrienden met Yrla worden. Met niemand meer. ‘Hoe hij het erger kan vinden dan wat jij deed weet ik niet. En zelfs jou wilde hij een nieuwe kans geven. Voor zo ver je waarde aan zijn woorden kan hechten, dan.’ Hij snoof. ‘Waar ik dus maar niet te veel van zou verwachten.’

---

Every villain is a hero in his own mind.