[RPG • 0] Jungle • Speeltopic - Speeltopics

BEWARE! It's a jungle out there!

---

---

Ohio, 2000. Welcome to Jungle, fags and hags! We keren even terug in de tijd, waar alles simpeler was - of dat toch zo leek te zijn; toen Destiny's Child, P!nk en 'N Sync de plak zwaaiden in de hitparade en de eerste X-Men film in de bios draaide. Het fantastische jaar waarin men ons de enige echte Nokia 3310 schonk; het modernste staaltje der technologie! Wat een tijd om jong te zijn! In dit RPG volgen we de gay-scene van Cincinnati voornamelijk in hun natuurlijke habitat; de lokale gay-nachtclub "Jungle". Het is een veilige haven voor iedereen die niet aan "de norm" voldoet, een plek om vrienden te ontmoeten en plezier na te jagen of gewoon even alles los te laten.

---

---

Rollen 🌈 Samuel Elijah D'Amelio • 21 • M • 1• Mandalorian 🌈 Noah Flynn Green • 21 • M • 2 • Venustic 🌈 Jonathan Mori • 21 (18 really) • M • 1• Ulfa 🌈 Christopher "Chris" James Palmer • 28 • M • 1 • Ulfa 🌈 Gemma "Gem" Marlyn Cooper • 22 • V • 2 • Venustic 🌈 Rhett Harry Hayes • 25 • M • 3 • GoldenTrout 🌈 Jamal Casimir Douglas • 24 • M • 4 • Mandalorian 🌈 Maxwell Asheton • 27 • M • 4 • RainbowTrout 🌈 Percival II Antoine Bonnet • 23 • M • 4 • GoldenTrout 🌈 Charlie Christopher Simmons • 22 • M • 4 • Kurdt 🌈 Aleksander "Alec" Dąbrowski • 24 • M • 4 • Venustic 🌈 Michael "Mike" Jeffrey Munroe • 27 • M • 4 • Kurdt 🌈 Faith Maybelle Elliemay Haywood • 23 • V • 5 • Sommarmorgon 🌈 Jamie Dawson • 23 • M • 5 • GoldenTrout 🌈 Elle Holly Simmons • 24 • V • 6 • Necessity 🌈 Miguel Gabriel Rivera • 25 • M • 6 • Kurdt START: Het is een zwoele vrijdagavond, zowel binnen Jungle als daarbuiten, rond een uur of elf. Om middernacht gaat een inzamelactie van start om geld bijeen te sprokkelen zodat het community center twee slaapplaatsen bij kan bouwen om jongeren binnen de gemeenschap die het thuis moeilijk hebben een, tijdelijk, veilig onderkomen te bieden. Je kunt onder andere rainbow jelly-shots kopen, meebieden voor een date met de meest aantrekkelijke Jungle-gangers en er zijn kermisspelletjes in thema (denk aan ring toss maar dan penis toss,) waarvan de opbrengst naar het center gaat. Wie zich last minute nog kandidaat wil stellen als date kan terecht bij Chris. SKIP: Het is vrijdagavond 14 juli, omstreeks zeven uur. De zomerwarmte van die dag zindert nog aangenaam na en Sommige Jungle gangers zijn op de date die ze vorige week gescoord hadden, anderen kunnen in de club genieten van happy hour en de maandelijkse karaoke-avond. Deze keer is het thema hiervan; HELL. De Verrukkelijke Go-Go dancers zijn aangekleed -als je het zo kunt noemen- als duiveltjes, en de promo-cocktail van de avond is een Flaming Dragons Blood. Alle liedjes die gezongen worden moeten dus op één of andere manier aan het woord "hell" gelinkt kunnen worden.

[ bericht aangepast op 28 okt 2020 - 21:00 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Gemma had een lange dag achter de rug, ze was vannochtend al vroeg op haar werk aanwezig geweest en had de hele dag gespendeerd met de telefoon in haar hand. Ineens had idereen een afspraak nodig en had Gemma de hele dag namen en tijden in de aganda lopen krassen. Ze had nog net een broodje naar binnen kunnen werken tijdens de lunch, maar verder had ze geen moment stil gezeten. Toen Gemma thuis was gekomen had ze dan ook eerst een uur languit op de bank gelegen voordat ze uberhaubt verder ging met haar leven. Niet dat dat veel voor had gesteld, Gemma had een ovenlasagna in de oven geduwd en had deze op de bank opgegeten. Om haar dag nog een goede afsluiting te geven had Gemma besloten zich naar The Jungle te begeven waar de maandelijke karakoke avond plaats zou vinden. Gelukkiger dan dat kon je Gemma niet maken, Gemma was alles behalve een goede zangeres, maar met een paar drankjes achter de kiezen zong ze maar al te graag een paar nootjes op het podium. Het thema van vanavond was Hell, wat betekende dat alle nummers in iedergeval op een bepaalde manier gerelateerd moesten zijn aan hell en Gemma had de hele week al lopen brainstormen over welk nummer ze wou zingen. Vooral AC/DC was in haar lijstje met mogelijke nummers naar voren gekomen.
Inmiddels stond Gemma in haar eentje aan de bar met een biertje in haar hand, haar blik ging door The Jungle opzoek naar bekende gezichten. Haar blik bleek echter haken toen er een prachtige jongedame haar kant op kwam lopen, een kleine glimlach verscheen op Gemma haar lippen. "Hey jij! Zin om een liedje te zingen met mij? Ik mis nog een duet partner." zei de brunette, een glimlach sierde Gemma haar lippen toen ze deze woorden hoorden. 'Ik dacht dat je het nooit zou vragen,' zei Gemma terwijl ze een tikketlje voorover leunde. 'Wat dacht jij van Hotter than Hell,' zei Gemma. 'Van Kiss.' voegde ze er snel aantoe waarna ze haar wenkbrauw evenoptrok.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

Nog altijd verbaasd zat Noah naast Chris te kijken naar de kaartjes in zijn handen, Chris had kaartjes voor NSYNC voor hen gekocht, Noah had het totaal niet aan zien komen. Hij had gewoon gedacht dat ze naar een restaurantje zouden gaan of iets anders lowkeys zouden doen zoals midget golf of wat dan ook. Noah had zeker niet verwacht dat Chris hem mee zou nemen naar een concert van één van zijn favoriete artiesten. "Je vindt het niks he?" zei Chris nadat Noah wat verbaasde woorden over zijn lippen had weten te krijgen. 'Wat nee!' zei Noah snel waarna hij weer naar Chris keek die een beetje twijfel op zijn gezicht had staan. "Fuck... Wel, niks aan te doen.Dan halen we wel wat te eten. Chinees of McDo, waar heb je zin in?" voegde Chris er dan ook aantoe terwijl hij de auto in zijn achteruit zette om hem om te kunnen draaien. Noah keek de makelaar verbaasd aan, hoe kon Chris nou denken dat de chinees of de McDonalds een beter idee was dan een NSYNC concert. 'Nee Chris,' zei Noah snel terwijl hij verward om zich heen keek opzoek naar een manier om de auto een tweede keer een rondje te doen rijden.
"Hoef ik ons ook niet backstage proberen krijgen," zei Chris vervolgens, Noah zijn mond viel opnieuw open, hij kon zich niet eens voorstellen dat dat mogelijk was. Hij backstage bij NSYNC, Noah zou niet eens weten wat hij dan moest doen, waarschijnlijk zou hij helemaal stil vallen zodra hij voor Justin Timberlake of Joey Fatone stond. 'Wat..' Noah keek op naar Chris. 'Hou op met me hoor.' zei hij terwijl hij de kaartjes opnieuw bekeek. 'Je kan me nu echt niet vertellen dat we toch niet naar NSYNC gaan hoor.' zei Noah terwijl hij de kaartjes heen en weer zwaaide. 'Dat zou zonde zijn van de kaartjes,' zei Noah. 'En misschien wil ik ook best wel graag.' voegde hij er aan toe met een lichte grijns die zich op zijn lippen vormde.
'Nou ja zolang het met jou is, want eigenlijk ben jij natuurlijk gewoon de knappere versie van JT.'

[ bericht aangepast op 23 nov 2020 - 23:48 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

Eigenlijk had Alec de hele dag niets gedaan, hij had de hele dag vrij gehad en had deze vrije tijd gespendeerd door op de bank te hangen. Alec was alleen de bank afgekomen om de koelkast een paar keer open en dicht te doen en om zijn planten water te geven. Alec zijn appartement stond vol met planten elk klein hoekje aan vrije ruimte was ingenomen door planten. Dus het watergeven van zijn planten was nou ook niet een klusje wat hij binnen twee seconden klaar had. Na het uitvoeren van deze zware taken had Alec zich klaar gemaakt om zijn saaie dag nog een beetje op te leuken. Hij zou naar The Jungle gaan voor de maandelijkse karaoke-avond, niet dat Alec dan echt te vinden was op het podium. Hij was een goede danser maar wat zingen betrof hoefde je bij Alec echt niet aan te kloppen en hij zou dan ook voor geen goud op het podium te klimmen. Ondanks dat Alec niet op het podium zou staan had hij er toch voor gezorgd dat hij zich een beetje binnen het thema had gekleed. Hij had zich van top tot teen in zwart gekleed, gecombineerd met een rode duivels oortjes diadeem.
Inmiddels bevond Alec zich op de dansvloer met een wijntje in zijn handen, waar hij zijn weg over de dansvloer dansde opzoek naar een bekend gezicht tussen de grote menigte. Alec werd echter uit zijn gedachten getrokken door iemand die hem op zijn schouder tikte, Alec draaide zich direct om naar de brunet. "Hi there," groette de jongen vrolijk. "Junior, aangenaam." Net toen Alec zijn mond wou openen om zich voor te stellen pakte Junior hem aan zijn hand vast en trok hij hem langs alle mensen door naar een andere jongen. "JC, Hot Stuff, Hot Stuff, JC," stelde Junior de andere jongen aan hem voor. "Hij komt met ons dansen." Alec trok even zijn wenkbrauw op toen zijn nieuwe gezelschap dit zei, maar liet daarna een vriendelijke lach over zijn lippen rollen. 'Het is eigenlijk Alec, maar Hot Stuff hoor ik ook graag.' zei Alec terwijl hij naar de twee jongens glimlachte. Alec begon zich op de muziek te bewegen. 'Dus JC, is je vriendje hier altijd zo dwingend,' zei Alec tegen JC, maar luid genoeg zodat hun andere gezelschap het ook kon horen.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

"Wat..." stamelde de krullenbol, Chris verbazend dat hij niet in de gaten leek te hebben dat de makelaar hem voor de gek hield. "Hou op met me hoor. Je kan me nu echt niet vertellen dat we toch niet naar NSYNC gaan hoor." De jongen wapperde een keer met de tickets, waarbij hij aangaf dat het zonde zou zijn. Daar was Chris het echter ten stelligste mee eens, hij was er namelijk nog al laat bij geweest en had verscheidene keren moeten horen dat het concert volledig was uitverkocht vooraleer hij via wat contacten dan nog kaartjes wat weten te bemachtigen. Hij had niet zoveel moeite gedaan, om er nu de brui aan te geven. Bovendien deed het hem ontzettend goed dat hij de jongen naast zich klaarblijkelijk wel juist had weten in te schatten en de nagel op de kop had geslagen wat betrof de activiteit voor hun date. Meestal kreeg hij kop noch staart aan Noah. "En misschien wil ik ook best wel graag," bevestigde de krullenbol deze indruk. "Nou ja zolang het met jou is, want eigenlijk ben jij natuurlijk gewoon de knappere versie van JT." Op dit punt hield Chris het niet meer uit en gaf toe aan de bulderlach die hij al zo lang in had weten te houden. Gierend keek hij de student aan en schudde kort zijn hoofd, alvorens zijn gezicht dichter bij dat van de jongen te brengen. "Damn right I am," fluisterde hij geamuseerd. Hij drukte vluchtig zijn lippen nog een keer op die van hem, niet in staat zichzelf te bedwingen - niet wetend waarom hij dat zou willen of moeten. "Wel, dat was leuk - loop jij er altijd zo makkelijk in?" grinnikte het blondje. Hij haalde een hand door Noah's donkere krullen en legde deze vervolgens weer op zijn stuur. Hij zette zich goed in z'n stoel en veranderde - hopelijk voor de laatste keer dit maal- weer van rijrichting. "Dan moesten we maar eens gaan, NSNYNC wacht natuurlijk niet," deelde hij met een kleine grijns en knipoog mee. Eens ze goed en wel op weg waren legde Chris zijn rechterhand op Noah's knie. Racer zou hij nooit worden, maar hij was een degelijke chauffeur en wat hij misschien hier en daar miste aan vaardigheid maakte hij meer dan goed met zijn oplettendheid in het verkeer en goede reflexen. Hij kon prima met één hand sturen. "Ik heb het gevoel dat ik dit al zou moeten weten, maar vertel me wat je studeert?" vroeg hij aan de krullenbol, pogend een goed gesprek op gang te krijgen en tegelijk wat meer over zijn toch nog steeds ietwat mysterieuze date te weten te komen. Het gebeurde niet vaak, maar het blondje was oprecht nieuwsgierig.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

RHETT HARRY HAYES

Mijn vingers tikten afwezig tegen de not warme koffiemok aan terwijl mijn blik op de deur gericht bleef. Echter zat ik meer in mijn gedachten verzonken dan daadwerkelijk op de vele gezichten te letten die binnenkwamen. Normaal was ik zo goed als nooit nerveus voor dates, hoewel dit was geen date. Het was een.. Undate? Volgensmij bestond er geen term voor een gesprek met je ex… Na een kleine drie minuten richtte ik mijn blik op de warme beige mok met zwarte koffie. Mijn vingers stopten met hun nerveuze getik en vouwden zich om de kop welke ik naar mijn lippen bracht. Echter voordat ik de zwarte zaligheid kon sippen, zag ik een bekende rosse schijn vanonder mijn lippen, waardoor ik meteen opkeek. Alfie was aangekomen. Mijn mond die vast lichtjes open had gestaan dichtte ik en zond een klein waterig glimlachje naar de jongeman die zijn hand naar me opgestoken had. Ik zette mijn kop met wat klungelig geweld terug op het bordje waardoor er wat hete koffie op mijn vinger kletterde en een zachte ‘awsh’ van mijn lippen afrolde, waarna ik mijn hand lichtjes schudde om het brandplekje afgekoeld te krijgen. Ik keek weer op en spotte Alfie niet meer aan de deur waardoor ik haastig rondkeek en een zucht van opluchting slaakte toen ik hem aan de bar zag. Natuurlijk hij wilde vast ook een kopje koffie… Anders hadden we niet in een koffietent afgesproken. Ik nam het servetje van tafel en depte de ontsnapte koffiedruppels op van de tafel.
Alfie kwam ondertussen naar mijn tafeltje gewandeld en ik had welgeteld 5 seconden om te beenken hoe ik mijn ex moest begroeten. Ik kon opstaan en zijn hand schudden zoals ik vaak deed met belangerijke zakenpertners op het werk, maar dat was zo formeel als maar kon. Ik kon de jongeman namelijk ook met een foute pickupline begroeten zoals ik in the jungle deed. Hij deed zijn jas uit, dit was het moment om iets te zeggen-
"Het spijt me dat ik laat ben, ik moest-" Begon de jongeman wat gehaast, zijn wangen iets rood. Ik knipperde verbaasd, mijn woorden van een nerveuse -hey…- inslikkend. “Eh, Al-“ begon ik zacht al was de jongen zo in zijn eigen gedachten bezig dat hij zijn eigen fout al opmerkte door op zijn horloge te kijken. “Ik ben niet laat?" klonk mijn gesprekspartner verrast wat me mijn linkermondhoekje iets geamuseerd deed optrekken. “Je ben hier eerder goed optijd.” Sprak ik dan, mijn stem lichtjes schrapend, al was dit eerder een nerveus trekje door mijn eerdere woorden ingeslikt te hebben. De jonge Asheton telg leek even nerveus te zijn als mezelf, iets wat me vreemd genoeg gerust stelde. . "Hoe lang ben jij hier al?" vroeg de jongen wat verward waardoor ik voor het eerst echt zijn blik ving, zijn blauwgroenige ogen stonden groot en spraken boekdelen.
“Eh- een kleine tien minuten.” Sprak iets verward door zijn verwardheid. Eigenlijk zelf beseffend hoe verdomd vroeg ik hier was… Bijna een halfuur op voorhand van de afspraak. Deels was dit ook automatisme om vroeger op afspraken te zijn voor het werk, het was een grote verandering van de tijds als jonge gozer waar ik haast altijd te laat was. “Ik wilde zeker niet te laat zijn.” Floepte ik er dan maar bij alsof dat het feit dat ik hier al zo vroeg was normaliseerde.
Alfie was ondertussen bezig geweest met het koekje die bij zijn kop koffie kwam open te prutsen. Het verfrommel van het papiertje doorbrak de kleine stilte tussen ons. Mijn bruine kijkers waren als gehypnotiseerd gericht op het nerveuse geklungel van de jongeman voor me. Eens hij het koekje dan toch open wist te krijgen onthulde zich een nilla wafer, het koekje waarvan ik wist dat de zoetekauw voor me het niet wist te smaken. "Bah. Nilla Wafer." Na het nog maar uitspreken van wat ik wel had gedacht schoof Alfie het koekje mijn kant uit in een meer dan familiare manier, waarna hij naar mijn bord had gerijkt om het zoetje van mijn koffie te stelen. Het zo normale ritueel van toen we samen waren, zorgde door een verkraming in mijn borstkas. Een pijn naar hoe veel heimwee dit teweeg bracht naar vroeger, toen we nog samen waren. Een trieste glintereing verscheen in mijn ogen, terwijl ik mijn blik niet van de nilla waffer kon afhouden. Zelf was ik nooit een grote fan van de koekjes, ik had veel liever de koffie zelve dus had ik altijd met alle liefde mijn koekjes aan mijn toenmalig vriendje geschonken. Zelf als hij een koekje had dat hij wel kon smaken dan kreeg hij met alle liefde een tweede heerlijkheid toegeschoven. Of ik herinnerde me nog die keer dat we beiden nilla wafers hadden en Alfie zo treurig was, dat ik speciaal voor hem een stukje taart had besteld.
"Ik - God, Rhett, sorry? Ik dacht er niet bij na." Sprak Alfie na even, doorhebbend dat het stelen van de koekjes van je gesprekspartner eigenlijk niet hoorde. "Vind je Nilla Wafers nog steeds lekker? Anders eet ik hem zelf wel op. Oh -" Ik richtte mijn blik weer terug op Alfie die me mijn koekje terug schoof. Ik kon zien aan hem dat hij oprecht van zichzelf geschrokken was. "Hier, je koekje. Ik- het - sorry..." Ik wist niet of ik wilde lachen of mijn gevoelens wilde wegslikken, maar het zien van de jongeman die zijn gezicht nu beschaamd in zijn handen verborg…. Ik kon niet anders dan de jongen gerust stellen.

“Hey, het is okey echt waar.” Zei ik met een klein lachje. “Ik eet nog steeds nilla wafers, echt waar.” Mijn lippen krulden zich in een lichte speelse lach, waarna ik het geopende koekje naar mezelf toeschoof en het stukje zoetigheid in mijn mond stak. “Nu moet je wel het andere koekje eten.” Zei ik op een toon die hopelijk Alfie wat meer op zijn gemak stelde. “Nu hoop ik wel voor jou dat je niet nog een nilla wafer vindt.” Zei ik eens ik het ongeopende koekje van tafel plukje en iets van mijn stoel opstond zodat ik Alfies Rechterhand beet kon nemen en deze voorzichtig van zijn gezicht haalde zodat ik het mystery koekje in zijn hand kon toestoppen. Mijn bruine kijkers gleden van zijn hand naar zijn gezicht toe, welke nog wat rood stond. “Ik- ik ben blij dat we kunnen praten -met elkaar, nu.” Sprak ik waarna ik mezelf terug trok en zijn hand iets los liet zodat ik met mijn bips weer op mijn stoel zat.
Ik plaatste mijn ene hand weer rond mijn mok om iets om handen te hebben. “ Ik -ehm.” Ik slikte, nu ik aan het woord wist te komen, wisten de woorden me te ontgaan. Ik had nooit graag over mijn gevoelens gepraat, Alfie wist dit ook. En de jongeman was dan ook één van de weinigen waar ik vroeger mijn hart tegen kon luchtten. Waarom ging het nu dan zo verdomt moeilijk. “Ik wilde nog eens sorry zeggen van ehm in de club.” Met mijn vrije hand krabbelde ik wat over mijn achterhoofd. “Ik heb Jaime ook proberen te contacteren om mijn excuses aan te bieden, maar ik eh kreeg hem niet aan de lijn.” Mompelde ik voorzichtig. Ik slikte even, mijn blik op de zwarte koffie richttend. “Ik had niet zo mogen reageren die avond. H-het lag gevoelig.” Mijn longen voelden zwaar aan, maar ik had toch mijn excuses kunnen aanbieden. “M-maar daarvoor ben je niet hierheen gekomen.” Ik schraapte mijn keel en beet op mijn onderlip. “ Ik weet niet waar te beginnen om eh eerlijk te zijn…” Ik plaatste mijn vrije hand weer op het tafel, waar deze eenzaam bleef liggen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

JAMAL CASIMIR DOUGLAS 24 • Bisexual • The mystery • With Junior & Alec @ the dancefloor Met een korte zucht sla ik mijn glas whiskey achterover, de derde in een redelijk korte tijd. Mocht ook wel nadat deze week mij niets meer dan hoofdpijn had opgeleverd, oh en een retourtje naar LA waar ik gister van thuis kwam. Kort schud ik mijn hoofd en werp dan mijn blik de club in, dat er een thema was deze avond had ik even gemist, maar gelukkig viel ik niet heel erg op in de donkere outfit waar ik mij meestal in vertoon. Simpele zwarte schoenen en broek, met een zwart overhemd waar ik de bovenste knoopjes open heb gelaten. Het wordt toch wel warm in een club als je er al eventjes bent. Ik kijk pas op van mijn lege glas als iemand mijn pols pakt en kijk dan recht in het gezicht van Junior. Uh oh, zo te zien gaat hij me niet zomaar aan de bar laten zitten. "Kom op, genoeg gemopperd. Jij gaat mee dansen," sprak hij terwijl hij me mee sleurde door de menigte. Zoals ik al verwachte, geen keus. Al kan ik er wel even om lachen. Toen we eenmaal stil stonden sloeg hij zijn arm om mijn middel en ik trek geamuseerd mijn wenkbrauw wat op. "Turn that frown upside down, cowboy," plaagde hij, al was het nog wat voorzichtig. ''Nou goed, speciaal voor jou dan.'' lach ik zachtjes. "Ik weet wat!" bracht hij toen plotseling enthousiast uit, vlak nadat mijn woorden mijn mond hadden verlaten. "Iets waar iedereen blij van wordt. Blijf hier, niet weg gaan. Ik méén het JC, blijf." Met een lichte grijns schud ik mijn hoofd. ''Whatever you say..?'' breng ik uit en beweeg een beetje op de muziek terwijl ik rondkijk. Het duurde echter niet lang voor Junior terug was, dit keer met iemand anders aan zijn zij. "JC, Hot Stuff, Hot Stuff, JC," stelde hij ons aan elkaar voor en ik haal mijn wenkbrauw wat op. ''Hot stuff?'' lach ik, de jongen zag er inderdaad niet verkeerd uit maar qua naam leek het een beetje ver te gaan. "Hij komt met ons dansen." Ik weet enkel te knikken op deze woorden, wetend dat Junior geen tegenspraak wil hebben. 'Het is eigenlijk Alec, maar Hot Stuff hoor ik ook graag.' zei Alec en lachend schud ik mijn hoofd. ''Ik dacht al.'' grijns ik en beweeg weer lichtjes op de muziek. 'Dus JC, is je vriendje hier altijd zo dwingend,' Kort kijk ik naar Junior maar besluit dan het spel gewoon mee te spelen. ''Oh zeker, altijd al geweest. Een van zijn slechtere eigenschappen.'' zeg ik speels en por Junior even zijn zij. ''Of niet?'' plaag ik hem. ''Maar verder is er gelukkig niks mis met hem hoor,'' begin ik maar haal dan mijn schouders op, ''zover ik weet.'' eindig ik plagend.

---

El Diablo.

PERCIVAL 'the second' ANTOINE BONNET

---

Het geluid van stevige gitaren bulderde luid uit te boxen in the Jungle. Het thema van deze avond bleek hell te zijn, al voelde het ook voor mij de laatste dagen wel zo. Het was een kleine week geleden dat ik Max had ontmoet en nooit had verwacht dat deze man mijn zorgenloze leventje zo overhoop kon halen. Een kleine zucht verliet mijn lippen terwijl ik mijn glass rum even voor me hield. De kleur was roodkleurend door de felle lichten hier in de club, die het goudengoedje camoufleerde. Goudgekleurd pak, met gouden lokken die naar achteren gestreken waren en het meest arrogante joh dat ik in deze club al had zien passeren, toch was hij zo oprecht tegen me geweest diezelfde avond, Nog nooit had ik iemand gezoend die meer van me had verwacht dan een plezierige avond. Nee Maxwell Asheton had me gevraagd om hem de kans te geven me te leren kennen, en dat nadat hij diezelfde avond nog heel zijn leven had proberen af te liegen. De gouden ring die symbool stond voor een gebroken relatie, dat gouden achterste die schreeuwde 'I am gay but closeted' en zijn gouden woorden die me vroeg om hem 3 kansen te geven, 3 dates en dan kon ik gaan en staan waar ik wilde. Maar het ding is, ik wilde niets liever dan deze golden boy ook te leren kennen. Ik zette mijn glas weer onaangeroerd neer. Onze eerste date eergisteren was... uniek geweest. Maxwell had me naar een prachtig restaurant gebracht die net leek alsof we onderwater aan het dineren waren. Heel alleen echter, gewoon ons tweetjes. De jongeman wist me zeker te verbazen met alle moeite die hij had gedaan, echter was ik die avond ook amper iets wijzer geworden over de Asheton telg. Oh nee, nee ik was wel wat wijzer geworden. De jongeman noemde mij liever mentally Ill en een lanatic dan eerlijk toe te geven dat ik een kennis van hem was, laat staan een date. En zo is onze eerste date dus geëindigd, in een discussie en mij alleen achter latend in de straat omdat zijn imago belangrijker is dan zijn eigenzijn. "Idiot.' murmerde ik zacht in mezelf, terwijl ik dan toch ietswat geïrriteerd het glas rum tegen mijn lippen zette en een grote slok nam, en nog een en oops het glas was leeg -alweer-. Ik zette het ding terug op de tafel en zuchtte weer, waarna ik mijn hoofd op mijn hand liet rusten terwijl ik toekeek hoe twee meisjes gingen zingen. Ik wilde net mijn derde glas rum bestellen, toen een arm over mijn schouder gleed en ik opkeek naar Kai die me met een grijnsje aankeek. Ik wilde de jongeman vertellen dat ik niet echt in de mood was voor wat speels geflirt. "Er was net een snoepje op zoek naar je." klonk de jongen geamuseerd, zijn wenkbrauwen wiebelend. "Snoepje?" vroeg ik nu wel wat geïntrigeerd. " Meer uitleg graag?" vroeg ik de jongen die duidelijk uit was op iets "Wat krijg ik voor deze Informatie, Perce?" ofcrouce, Ik rolde met mijn ogen en draaide me nu naar de jongen toe. "De vraag is eerder wat je liever niet van mij krijgt als je de informatie van mij houd." kwam er waarschuwend maar honingzoet over mijn lippen. Kai snoof en haalde zijn arm van mijn schouder. "No Funn, heb je je moment van de maand joh? Maar het was een blonde kerel, niet zo aantrekkelijk die naar de vroeg. Hij is weer weg tho, de weirdo." Mijn adem stokte ven in mijn keel, waarna ik wet geld uit mijn zakken schooide en deze op de toog achterliet voor die twee glazen rum die ik binnenhad. "Excuse you, die blonde kerel is 'het' snoepje, wat jou smaak betreft boeit het me niet. EN YES I MIGHT VERY WELL BE ON MY PERIOD." En met die woorden nam ik mijn jasje en stormde ik de club uit, meedrammend op de tonen van Hotter then Hell. Eens buiten begroette de koele buiten lucht me, terwijl ik hastig om me heen keek. Opzoek naar een gouden glinstering of iets die me antwoord zou kunnen geven. Een teleurgesteld gevoel bekroop me dan ook toen ik niemand zag die ook maar op Maxwell leek. "Verdomme Kai, eikel." momeplde ik binnensmonds, kauwend op de binnenkant van mijn wang. Ik wilde me weer naar de club draaien, toen ik een glips opving van een bekend achterste. Dit keer gehuld in een beige short. "Max..." ik zette het op een snelwandelen, wat al snel naar een lopen overging. Eens de jongen binnen armbereik was greep ik hem beet en dit het eerste logische , ik trok de jongeman met me mee naar een steegje. " Gun je me niet eens een goeiedag meer?" siste ik tussen mijn kiezen door, dit keer Maxwel omdraaiend - en blij zijnds dat ik het effectief juist had en geen vreemde had meegesleurd in dit donkere steegje-. " Jij gaat je rug niet naar me omdraaien nu tot ik mijn zegje heb gehad en jij mij mijn verdiende eerlijke antwoorden heeft!" mijn onderlip trilde iets ik hield ik mijn rug toch recht.
"Waarom ben je hier ander heen gekomen, achter mij vragend om dan toch weer dat lafaarden pad te gaan nemen door je rug naar me toe te keren Maxwell? Weet je wel niet hoe hard je me gekwetst heb daarmee? Hoe oneerlijk het was dat ik je niet eens mocht vastnemen in het bijzijn van een ander? "

[ bericht aangepast op 22 nov 2020 - 12:34 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

JᗑMIΣ DᗑWSON ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁ SELF LOVE ISN'T SELFISH, IT'S IMPORTANT ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁ ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁ I'M STANDING IN THE ASHES OF WHO I USED TO BE ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

“IK kan dit niet, dit is me allemaal teveel”, waren de laatste woorden geweest die hij tegen Charlie had gezegd voor hij zijn fiets van het slot had gehaald. Het had gevoeld alsof de wereld en al zijn problemen opeens de aandacht naar hem had verschoven, en dat hij onder de druk was bezweken. Toen hij thuiskwam, had zijn hoofd zelfs zo erg gebonkt dat Jamie gelijk zijn bed in was gedoken zonder zijn moeder gedag te zeggen — iets wat hij voorheen standaard deed. Moederlief was komen controleren of alles wel goed ging, vervolgens geschrokken over de verwilderde staat waarin hij verkeerde, en hem bemoedigd te vertellen wat er aan de hand was. Het was 1 uur ‘s nachts geweest, en Jamie voelde zich net weer een 10—jarig kind; huilend in zijn moeders armen. Normaal gesproken poogde de jonge kok er zoveel mogelijk naar geen last aan haar been te zijn, maar het was in die desbetreffende duisternis dat de sluizen open waren gebarsten. Over de volgende dagen heen verspreid, stortte Jamie zich op school en werk — meer dan eerst. Zijn telefoon had hij uitgezet na de eerste contactpoging van Charlie, daar hij nog niet klaar was alles onder ogen te komen. Er was hem immers niet enkel een bloedneus verzorgd door iemand die hij als vriend rekende, zijn voormalige beste vriend had eveneens een bom van een liefdesverklaring bij hem neer gedropt alsof het niets was, en daarnaast voelde hij zich lullig hoe hij Alfie had achtergelaten bij Jungle. Maar nu de zoveelste dag achtereen werd aangebroken, stond hij vastberaden in het feit het uit te willen praten — dus zette hij zijn mobiel weer aan.       Het startscherm was pas net opgestart of Jamie kreeg meerdere berichten en gemiste oproepen binnen, waar hij verbluft doorheen scrolde. Charlie, Charlie, Charlie, Ben, mam, Rhett, Char— . . . Rhett? Hij rolde zijn ogen. Nu was Jamie niet iemand die lang een wrok koesterde, maar die roodharige man mocht wel een verdomd goede reden hebben voor zijn acties. Maar een ding tegelijkertijd; hij wilde het eerst uitpraten met Charlie. Terwijl hij op het groene telefoontje drukte, bedacht de jongen zich dat hij geen idee had hoe hij zoiets moest voorstellen — tot z’n voormalige vriend al had opgenomen en hij geneigd was tot improvisatie. Of hij vanavond tijd had om het uit te praten met hem.       Gelukkig deed de jongeman er alles behalve moeilijk over, en was hij nu — een paar uur later — op weg naar het park. Daar aangekomen, zag hij hem al zitten; nerveus wiegend op het houten bankje. Onbewust gleed er een kleine glimlach over zijn lippen heen, die hij snel van zijn gezicht haalde toen hij dichterbij kwam. Hoe moest hij hem in Godsnaam begroeten? Knuffel? Hand? Niets? In plaats daarvan legde hij zijn hand op Charlie’s schouder en kneep er zacht in, met een twinkeling in zijn ogen. Sukkel, sukkel, sukkel, je bent het nu al aan het verpesten!       “Sorry dat ik wat later ben, de bus kwam niet opdagen. Hopelijk heb je lang gewacht?” De jonge kok ging naast Charlie zitten en haalde zijn hand even door zijn haren. Hij vertelde er maar niet bij dat hij een stuk hiernaartoe was gerend, en hopelijk was dat ook niet te zien aan zijn verschijning. “En. . . bedankt dat je wilde komen. Ik weet dat het nogal last minute kwam, maar ik had even wat tijd voor mezelf nodig.. Het is niet iedere dag dat je beste vriend zo’n bom bij je neergooit.” Jamie grinnikte maar het had een nerveuze ondertoon en onrustig krabbelde hij aan de zijkant van zijn kaak.       "Charlie, I just want you to know that I'd never show you the door — you were such an important part of my life. And I was devastated when you left, it felt like a part of me had died. Now that you're back, I. . . I don't know, I was always wondering if I didn't hold you back somehow. You're wonderful. Really, really wonderful. . ." Het duurde even voor er iets op gezegd werd, en Jamie wilde net zijn mond openen toen Charlie al een antwoord terug aan het geven was. Eerlijk gezegd, lette Dawson allang niet meer op, want in plaats van zijn woorden waren het nu zijn lippen die de aandacht hadden gewonnen. Met elk woord dat hij sprak, voelde hij een tinteling door zijn lichaam heengaan. Het was zo goed om zijn stem weer te horen na al die jaren, het voelde alsof hij nooit was weggeweest. In pure impulsiviteit grepen zijn handen de kraag van Charlie’s vest vast, terwijl zijn donkere blik op zijn mond waren gefixeerd. Met een drang die niet meer te beteugelen viel, knalde hij zijn mond tegen de zijne aan, om deze vol verlangen samen te smelten. Zonder van plan te zijn om te stoppen, bewoog hij zijn andere hand hunkerend door de bruine lokken van zijn vriend.

[ bericht aangepast op 22 nov 2020 - 15:57 ]

---

[ heaven knows ]

MᗑXWΣLL ᗑSHΣTON ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁ TRAPPED IN MY MIND ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁ ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁ A GOLDEN CAGE IS STILL JUST A CAGE ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

ZIJN raadselachtige hersenspinsels waren niet voor lange duur, daar de man plots aan zijn arm meegetrokken werd. In eerste instantie had zijn beschermingsreflex ingekickt door degene een gebroken arm cadeau te doen, tot de bekende stem zijn gehoorgang betrad. Maxwell’s volledige systeem werd van het ene op het andere moment stilgelegd, waarbij hij zelfs niet om durfde te draaien. De individu in kwestie deed dat echter voor hem, terwijl hij “Gun je me niet eens een goeiedag meer” tussen zijn tanden door had gesist. Een dunne lijn als een grimas was samengeperst op zijn lippen, en hij keek toe hoe de jongeman hem de les las — duidelijk overstuur, maar met zijn rug gerecht. Meerdere protesten schoten door zijn hoofd heen, maar eens het moment daar kwam om iets uit te spreken, opende hij zijn mond als een vis op het droge. Niet in staat om iets te zeggen, zuchtte hij diep alvorens opnieuw een poging te wagen.       “Good evening, Percival, you look. . .” Delicious. “well—dressed tonight.” Dressed to kill even. Him, for starters. “Did you get my peace offering?” Een paar dagen geleden had de elite een fles Rum achtergelaten van een merk waar hij uitermate tevreden over was geweest. Hij had gehoopt dat dit als parley kon gelden in de ogen van de piraat, alleen bleek dat momenteel niet het geval te zijn. Met een koele blik gleden zijn waterblauwe poelen over de man voor hem heen — ondanks het feit dat hij er goed uitzag, was het helder dat hij onder het huidige tafereel had geleden. “And he told you, mhm? Not the best case scenario, I admit, just as our date night. I hadn’t planned on leaving you there, I’m sorry about that. Hopefully you arrived home safely.” Hoewel zijn gezicht uitdrukkingsloos was, scheen er een warme gloed in zijn expressie die enkel voor Percival gereserveerd was. Voor een enkel moment pauzeerde hij, nam hem zoveel mogelijk in zich op voor het geval alles alweer voorbij was, om daarna een waterige glimlach te tonen.       “You ask why I came? You really don’t know, Percival?” Maxwell voelde de warmte van Percy’s hand over zijn schouder naar zijn arm glijden en hij rilde onbewust. “Because I missed you.” Met een diepe zucht schudde hij de hand van zijn lijf af, keerde zich gefrustreerd om en haalde een hand door zijn blonde lokken. Hier, in het steegje, waren zijn emoties van slot en grendel gehaald. Het kostte hem een godsvermogen om niet gelijk het hazenpad te nemen, maar hij begreep dat hij hem een eerlijk antwoord verschuldigd was. “It’s strange, really — I don’t understand most people; they do things that don’t make sense. They say one thing and the next, do something else.” Met een expressie zo openhartig en tegelijkertijd onbegrijpelijk mogelijk staarde hij Percy weer aan — alsof de man weet had van alle geheimen van de wereld. “And you, you’re strange. Nine out of ten times I get confused about what you’re saying, but at the same time. . . you’re one of the sanest people I know.” Voorzichtig reikte hij uit naar zijn hand, alsof die weer weggetrokken zou worden, en haalde liefkozend zijn vingers eroverheen. Naar dit schouwspel kijkende, slikte hij een brok door zijn keel terwijl hij verder sprak, zachter en emotioneler dan eerst.       “I don’t want us to be merely ships that pass in the night, but it’s a double—edged sword, Perce.” Een verdrietige klank klonk door in zijn lage stem, op het punt te breken. “We’re polar opposites, like water and oil. If I continue this path, I will forever be my family’s disappointment. If we continue, you. . . You deserve better than me, let’s keep it at that. I didn’t lie when I said you’re exceptional, and worthy of love.” Aarzelend liet hij zijn vrije hand over de man zijn wang strijken, een spoor van genegenheid achterlatende.

(It's my 1000th post. Heck yeah #mercy.)

[ bericht aangepast op 22 nov 2020 - 20:23 ]

---

[ heaven knows ]

22      ⬧      Applied Sciences study      ⬧      With Jamie     

---

Een zachte zucht verliet mijn lippen terwijl ik mijn ogen afwezig over enkele voorbijgangers liet glijden. Ik leunde met mijn hoofd tegen het raam en keek voor de zoveelste keer naar het scherm van mijn telefoon, in de hoop dat daar iets op zou verschijnen. Niets. Ik wist van mezelf dat ik een ster was in het verpesten van dingen. Ik kon nooit iets fijns in mijn leven hebben zonder het compleet te verwoesten. Zo had ik dit keer mijn beste vriend eigenhandig uit mijn leven geholpen. Ik had hem sinds vrijdag talloze keren geprobeerd te bellen en ik had hem misschien wel vijftig berichtjes gestuurd. Ik wist dat ik het verpest had maar ik hoopte dat hij me toch nog één laatste kans zou gunnen. Ik had hem verteld hoe ik niet zonder hem kon en over hoe stom ik was geweest en dat ik me dood moest schamen dat ik hem al die jaren alleen had gelaten. De ene na de andere verontschuldiging maar geen antwoord. Geen eens een nietszeggende emoji of antwoord dat hij onze vriendschap wilde beëindigen. Eigenlijk had ik het na de vijfde keer al moeten laten rusten of had ik hem een berichtje moeten sturen dat hij het uit mocht zoeken. Maar zoiets zou ik nooit kunnen. Ik was schuldig en als ik ergens niet tegen kon was het wel een schuldgevoel. Dit schuldgevoel was zo intens dat ik al een aantal nachten amper sliep. Ik stond misselijk op en ik ging misselijk naar bed en volgens mij had ik al minstens drie dagen dezelfde hoodie aan. Gelukkig had ik weekend en mocht ik even heerlijk in zelfmedelijden zitten. Toch had ik ook de nodige verplichtingen, ik kon mijn moeder niet zomaar laten zitten omdat ik nooit een relatie in stand kon houden. Ze wist ook wel dat er iets niet helemaal klopte maar ze wist ook dat me veilig onder mijn dekens laten niets uithaalde. Ze had me nog flink gematst door me uit te laten slapen. Dit betekende echter wel dat ik met de bus moest, iets wat ik zoveel mogelijk probeerde te vermijden. Of ik mis hem op het nippertje, óf ik stap bij de verkeerde halte uit, óf ik word door de halve bus geslingerd omdat ik het evenwicht heb van een dronken zeester. Al deerde het me vandaag niet zo. Ik kon het best gebruiken om even goed door elkaar geschud te worden. Ik was mezelf flink zat aan het worden. Ik moest er met frisse moed weer tegenaan. Ik wist dat ik het nog altijd wel moeilijk zou krijgen. Ik zou Jamie ongetwijfeld tegen gaan komen nu we zo dichtbij elkaar woonde... daar moest ik maar mee leren dealen, life isn't fair that's just the way it is. Net toen ik voor de zoveelste keer mijn telefoon wilde controleren dacht ik dat ik waan beelden kreeg. Jamie zijn naam stond in beeld, hij belde... de eerste twee á drie seconden staarde ik verbluft naar het scherm alvorens ik met trillende handjes het groene hoorntje wegschoof. Net op dat moment besloot de buschauffeur over iets heen te rijden wat waarschijnlijk de hoogste verkeersdrempel ooit was, waardoor ik mijn telefoon op zijn kop op de grond liet vallen. Een lichtelijk geïrriteerde zucht verliet mijn mond alvorens ik zo snel mogelijk het ding probeerde op te rapen en vurig hoopte dat Jamie er nog was. Hoe slecht de dag ook begonnen was, alleen het horen van Jamie zijn stem liet de zon alweer schijnen. Zeker na zijn boodschap kon mijn dag niet meer stuk. Hij vroeg of ik het vanmiddag in het park met hem uit wilde praten. Natuurlijk wilde ik dat, ik had de afgelopen dagen niets anders gewild. Natuurlijk was ik het liefst meteen uit de bus gesprongen en ik had ik hem opgezocht maar helaas moest ik nog wat uurtjes helpen in de winkel. Ik had het in grove lijnen aan mijn moeder uitgelegd en natuurlijk had ze me iets eerder laten gaan. Nadat ik klaar was -was ik meteen naar het park gegaan en zat ik er nog net geen uur van tevoren al. Ik was graag vroeg, al was dit misschien wel een klein beetje overdreven. Maar goed, ik had mijn gedachten toch nergens anders bij kunnen houden. Ik kon enkel en alleen maar aan Jamie denken, nog erger dan tevoren. Zo erg was het nog niet dat ik zo vroeg was, nu kon ik nog even oefenen op wat ik zou zeggen. Mensen verklaarde me vast stuk voor stuk voor gek, gezien ik naarmate ik wat op gang was gekomen zinnen luidop uitsprak. Eerlijk gezegd maakte het me niet zoveel uit, ik wilde alleen maar dat het weer goed zat tussen Jamie en mij en ik zou er alles voor geven. Nadat ik de nodige voorbijgaande honden had geaaid, wat eten had gehaald en wat eekhoorns had gevoerd met het overgebleven eten zag ik Jamie in de verte aan komen en mijn hart maakte een sprongetje. Hoewel ik niet het beste zicht van de wereld had wist ik gewoon dat het Jamie was. Ik herkende hem nog altijd uit duizenden. Het loopje, zijn houding... Eenmaal hij dichterbij kwam stond ik half op en toen ik besefte dat Jamie niet voor de knuffel ging -ging ik lichtelijk ongemakkelijk weer zitten. “Sorry dat ik wat later ben, de bus kwam niet opdagen. Hopelijk heb je niet lang gewacht?” vroeg hij en ik keek hem enkel glimlachend en wat verbluft aan, alsof hij de tanden fee was. 'Eh, oh, nee joh! Ik moest hier toevallig toch al zijn.' Fucking serieus, Charlie? "Ik moest hier toch al zijn?" als Jamie me na al die jaren nog niet vreemd vond, zou hij dat nu wel vinden. Alsof ik de hele dag niets anders doe dan naar mensen loeren in het park... Way to go, Charlie. “En. . . bedankt dat je wilde komen. Ik weet dat het nogal last minute kwam, maar ik had even wat tijd voor mezelf nodig.. Het is niet iedere dag dat je beste vriend zo’n bom bij je neergooit.” na zijn eerste woorden knikte, ik begreep maar al te goed dat hij even wat tijd voor zichzelf nodig had. Tegelijkertijd was ik enorm opgelucht, had ik het dan toch niet volledig verpest? Echter toen de woorden van de bom tot me door dringen verscheen het schaamrood rond mijn wangen en richtte ik mijn blik even op de grond. Wat moest ik hier nou weer op antwoorden? Alle alarmbellen gingen af in mijn hoofd zoekend naar een passend antwoord. Deze leek niet te komen dus lachte ik maar wat nerveus en klonk er een zachte 'Sorry...'. "Charlie, I just want you to know that I'd never show you the door — you were such an important part of my life. And I was devastated when you left, it felt like a part of me had died. Now that you're back, I. . . I don't know, I was always wondering if I didn't hold you back somehow. You're wonderful. Really, really wonderful. . ." Bij het horen van mijn naam keek ik weer voorzichtig op en vond mijn blik meteen die van Jamie, alsof het twee puzzelstukjes waren die vastklikte en naarmate hij verder sprak zag ik enkele tranen verschijnen. Ik moest dan ook hard op mijn lip bijten om niet in tranen uit te barsten. 'Jamie i-ik... ik weet niet wat ik moet zeggen.' zei ik en lachte nogmaals nerveus. 'Ik was zo bang dat ik je voorgoed kwijt was... Ik was iedere dag bezig met te bedenken hoe ik daar ooit overheen zou moeten komen...' Biechtte ik op. Zoekend naar passende woorden liet ik mijn blik met een glimlach over Jamie heen en voor ik het wist werd ik iets naar hem toegetrokken en toen mijn ogen die van hem ontmoette waren zijn lippen al op die van mij geplant. Ik werd overspoeld door een gevoel waarvan ik nooit dacht dat ik het ooit zou voelen. Ik was van compleet miserabel naar on top of the world gegaan in tijdsbestek van een halve dag. En Jamie was de reden. In ging in op zijn zoen, en hoewel ik helemaal niet wist hoe dit soort dingen werkte leek het vanzelf te gaan. Onze lippen smolten perfect samen, alsof ze voor elkaar gemaakt waren. Ik voelde Jamie zijn hand door mijn lokken glijden en op mijn beurt liet van mijn hand zijn weg naar zijn nek. Alles in mijn lichaam wilde ervoor zorgen dat dit nooit meer hoefde te stoppen, dat we hier voor altijd zo samen in het park konden zitten, met dezelfde horde aan vlinders die allemaal vrolijk door mijn buik aan het fladderen waren. Die cliché die volkomen waar blijkt te zijn. Maar ik wist ook dat -dat niet realistisch was, dus met pijn in mijn hart maakte ik mijn lippen los van die van hem en keek ik hem lichtelijk verwilderd aan. 'What just happened...?' vroeg ik zacht en kon een nerveus lachje niet inhouden. Voor ik het wist bevonden Jamie zijn lippen weer op die van mij. "That just happened, and I'm about to do it again." was zijn antwoord en ik was hem voor door nu mijn lippen op die van hem te drukken. Het verliep weliswaar wat lomper dan wanneer Jamie het deed, maar de intenties waren oprecht. Iedere keer opnieuw maakte mijn hart een heuse salto en ik kon mijn enorme grijns niet meer voor me houden. Mijn handen verplaatsen zicht nu beiden naar zijn wangen toe alvorens ik onze lippen weer even van elkaar verwijderde voor wat ademruimte en liet mijn voorhoofd met een brede glimlach tegen die van Jamie rusten. Mijn emoties waren zo hoog opgelopen dat ik een hoofd als een tomaat had. "Instead of worrying, just take what you want. I know I will." was zijn volgende opmerking welke me zacht mijn hoofd liet schudden. 'Ben je nou gewoon met me aan het flirten, Dawson?' vroeg ik met een ondeugende twinkeling in mijn ogen. 'Ik houd je niet tegen,' haalde ik mijn schouders op alvorens ik mijn tanden weer wat in mijn lip zette. Ik kon mijn ogen niet langer meer van hem afhouden. Ik voelde me de gelukkigste man op aarde, ik had Jamie Dawson gezoend, eindelijk.

---

How far is far

---

Nog altijd verward keek Noah naar Chris die Inmiddels helemaal stuk ging naast hem. Chris had de auto stil gezet en lag volledig in een deuk, maar Noah was nogaltijd volledig ontwetend waarom het allemaal zo grappig was. Was het NSYNC concert dan toch een grap? Misschien was dat helemaal niet de date en gingen ze nu naar de film op een beetje dood naar een scherm te gaan staren. Of nog erger, Chris wou helemaal niet met hem op date en dit was het moment waarop Noah te horen kreeg dat hij de hele tijd aan het lijntje was gehouden. Meteen werd Noah bevangen door een stresserig gevoel, hij had zichzelf de hele tijd wel verteld dat hij Chris helemaal niet echt leuk vond en dat, mocht er wat gebeuren, hij zomaar over de makkelaar heen zou zijn, maar was dat wel waar?
"Damn right I am," zei Chris als reactie op Noah zijn vorige woorden dat Chris zo ongeveer de knappere versie van Justin Timberlake was, hierna duwde Chris Noah een vlugge kus op de lippen, wat de verwarring bij Noah enkel groter maakte. Betekende dit dan weer dat ze wel echt op date gingen?
"Wel, dat was leuk - loop jij er altijd zo makkelijk in?" zei Chris vervolgens, Noah keek zijn Justin Timberlake look-a-like vragend aan wachtend op een verklaring van wat er net was gebeurd. "Dan moesten we maar eens gaan, NSYNC wacht natuurlijk niet" voegde Chris aan zijn woorden toe terwijl hij de auto weer om wist te draaien zodat ze weer de juiste richting opreden. '
'Ik snap er niks meer van,' verzuchtte Noah terwijl hij zich achterover liet vallen in zijn stoel. 'Dus we gaan wel naar NSYNC?' vroeg hij zodat Chris de gehele situatie nu eindelijk kon verduidelijken. Hij keek nogmaals naar de kaartjes die hij nog altijd in zijn hand geklemd had, die zagen er toch echt redelijk echt uit.
Terwijl de twee verder reden in de richting waar ze net vandaan kwamen voelde Noah Chris zijn hand op zijn knie, even keek hij op naar de oudere man, een kleine glimlach verscheen op Noah zijn lippen. Dit voelde toch wel een beetje echt. "Ik heb het gevoel dat ik dit al zou moeten weten, maar vertel me wat je studeert?" vroeg Chris om de korte stilte te verbreken, een kleine lach rolde over Noah zijn lippen. Het was hem niet eens opgevallen dat hij dit nooit aan Chris had verteld, Noah wist wel dat Chris een makelaar was, maar kon zich ook niet herrineren of ze dit nou hadden besproken of dat hij dit van iemand had gehoord. 'Ik volg een major in educatie.' vertelde Noah. 'Maar wil eigenlijk heel graag bassischool meester worden.' Noah glimlachte klein, heel graag was zelfs misschien een understatement, Noah kon altijd al goed met kleine kinderen overweg en vond het ook enorm leuk om ze nog iets bij te brengen. 'Ik weet dat het niet heel goed betaald enzo, maar ik denk dat het belangrijkste is dat je je baan ook echt leuk vind en ik vind het gewoon heel leuk om met kinderen om te gaan.' verklaarde Noah waarna hij weer even tevreden naar Chris keek. 'Dan maar een man vinden met veel geld.' voegde hij er speels aan toe.
'En jij, waar komt jou passie voor...' heel even dacht Noah na, wat er ook alweer bij een makkelaar zijn hoorde. 'Huizen vandaan?'

[ bericht aangepast op 24 nov 2020 - 0:00 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

JᗑMIΣ DᗑWSON ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁ SELF LOVE ISN'T SELFISH, IT'S IMPORTANT ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁ ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁ I'M STANDING IN THE ASHES OF WHO I USED TO BE ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

MET geen verwachtingen ging hij het gesprek in, puur om aan te kijken hoe het gesprek zich zou ontwikkelen. Zodra zijn mond de zijne had gevonden, bewogen ze in soepele samenwerking met elkaar — alsof het z’n match made in heaven had geïdentificeerd. Wellicht was het ook altijd al zo geweest, zonder medeweten van Jamie’s bewustzijn zelf. Verbazend genoeg stemde Charlie zich vrij snel af, daar één van zijn handen naar de jonge kok zijn nek was gegleden. Een aangename rilling gleed door zijn lichaam heen, al was er eveneens een zweem van schuld te voelen. Hun eerste ontmoeting na zo’n lange tijd noemde hij niet bepaald foutloos gegaan — in de jongen zijn hoofd was het volkomen anders verlopen. Maar om nou net op dat moment te staan zoenen met één van je vrienden was toch wel een dikke faal in zijn boek, en wellicht iets om op te klaren met hem.       Echter, eer dat de magische kus verbroken was, keek Jamie hem met een specifieke vraag in zijn ogen aan. Zijn voormalige beste vriend had een verwilderde expressie, die niet geheel misplaatst was natuurlijk. Jamie’s manier van uitleg was daarom vrij rechttoe rechtaan geweest, hij functioneerde beter in acties dan woorden — het volledige tegenovergestelde van Charlie. Wat hij echter niet had verwacht was het gegeven dat de jongeman in kwestie na de woorden ditmaal zelf het initiatief had genomen hem te kussen. Nu zijn handen verplaatst lagen naar zijn wangen, en hun voorhoofden tegen die van elkaar aan rustte, konden ze enigszins bijkomen van de plotse wending in hun relatie.       “You never ceased to amaze me, Charlie”, ademde hij zwaar, grijnzend, als antwoord op de kus die zijn metgezel ditmaal gestart was.       “Ben je nou gewoon met me aan het flirten, Dawson?” Een ondeugende twinkeling schitterde in Charlie’s poelen, zijn wangen zo rood als een tomaat — en Jamie kon niets anders dan appreciatie opbrengen voor het huidige moment dat ze deelden.       “Took you long enough to notice — have been flirting with you since the beginning of our friendship.” Eens hij het hardop zei, merkte de surfer hoezeer het de oprechte waarheid was; hij zal altijd een speciaal plekje in zijn hart houden. De jongeman dronk de trekken van hem in, en kwam hierbij tot de ontdekking hoe bewonderend de diepte van zijn blik was geweest, hoe openhartig zijn woorden waren, en de aantrekkelijkheid van zijn mond hem had geroepen. Het was iets wat hij al jarenlang niet meer ervaren had, niet meer sinds Charlie uit zijn leven was verdwenen — alleen nu ze de weg terug naar elkaar hadden gevonden, voelde het alsof de puzzelstukjes in elkaar waren geklikt. Had hij altijd al een crush op zijn beste vriend gehad? Voor hij zichzelf kon tegenhouden, boog het culinaire wonder zich voorover en kuste hem teder, zo zoetjes dat het bijna onmerkbaar was. Een kort moment aanhoudend vooraleer hij stopte, zijn hand strelend door de bruine haren van zijn doelwit, om zo tegelijkertijd de prent in zijn herinneringen te bewaren. En terwijl hij opnieuw naar voren leunde om hun kus te vervolgen, deze keer zonder de bedoeling spoedig te stoppen, plaatste hij zijn andere hand naast Charlie op de achterleuning van het bankje — waardoor hij als het ware ingeboxt zat tussen Jamie en het ding.       Het continueerde op het tempo van een zwoel nummer, tot hij de intensiteit van de kus verdiepte — hunkerend en dringend. Voor het eerst ervoer hij een rust in zijn lichaam die hij niet gewoon was. Uitnodigend gleed zijn tong over de lippen van zijn crush heen, en duwde zich dichter tegen hem aan. Een zucht van verrukking ontsnapte alvorens de lip lock ten slotte toch werd beëindigd. Jamie maakte zijn vingers los uit zijn bruine haren, en keek hem met een lichte grijns ademloos aan.       “En, heb je al genoeg gehad?” Voor Jamie opnieuw de neiging had hem aan te vallen, schoof hij een stuk naar achteren om hen beiden wat ruimte te geven. “Luister, ik moet je iets toegeven”, begon hij, aarzelend, twijfelend of hij dit wel omhoog moest brengen, “Dat wat je zag vorige week, die kus?” Ditmaal was hij degene die lichtelijk begon te stamelen, niet wetende hoe hij het moest brengen gezien hij niets wilde pushen in een bepaalde richting. “Dat had niets te betekenen, ik bedoel, ik hielp enkel een vriend van een opdringerige kerel afkomen. Niet, wat je noemt, een perfecte timing, huh?” grinnikte hij schaapachtig, zijn afgang nog enigszins proberende te redden.

[ bericht aangepast op 27 nov 2020 - 22:50 ]

---

[ heaven knows ]

22      ⬧      Applied Sciences study      ⬧      With Jamie     

---

Miljoenen uitkomsten hadden de revue gepasseerd in mijn hoofd, maar op deze was ik zelf nooit gekomen. Mijn moeder had me allang afgeleerd om in sprookjes te geloven maar na vandaag moest ik haar misschien toch maar uit die droom helpen. Ik had verwacht dat hij me nooit meer wilde zien, en dat hij me dat vandaag in het park duidelijk kwam maken maar niets leek minder waar. Mijn hart sloeg over van de stress en eenmaal Jamie zijn lippen die van mij hadden geraakt leek hij helemaal op hol te slaan. Ik was spontaan helemaal opgewarmd en mijn hoofd kleurde zo rood als een biet. Gelukkig hield Jamie van groenten. Blijkbaar zat deze hele dag vol verassingen, wat ik namelijk ook nooit voor mogelijk gehouden had was dat ik het initiatief zou nemen Jamie nog eens te kussen. Ik, Charlie Simmons, de antisociale nerd. Ik was een paar dagen terug al bang geweest om alleen al oogcontact met hem te maken. Ik was dan ook flink verbaasd over mijn eigen actie en was stiekem ook wel een heel klein beetje trots op deze gewaagde actie. “You never ceased to amaze me, Charlie” was Jamie zijn antwoord, wat een nerveus lachje veroorzaakt, eentje die verdacht veel weg had van het gegiechel van een verliefd schoolmeisje. Dat was dan ook wel een exacte beschrijving van hoe ik me voelde. Niets leek er zoveel voldoening te geven dan wanneer de geen waar je al jaren lang een flinke crush op hebt je plotseling uit het niets ziet staan. Ik had verwacht dat ik compleet dicht zou slaan, zoals ik normaal gesproken deed in stressvolle situaties. Toch leek ik me verassend goed te redden. “Took you long enough to notice — have been flirting with you since the beginning of our friendship.” hoe onschuldig deze woorden ook klonken, op mij hadden ze aardig wat impact en brachten ze ook flink wat vragen met zich mee. Het was geen geheim dat ik niet zo vlot mee kwam als de rest op sociaal gebied als de gemiddelde puber destijds. Ik was niet zo bezig met flirten en meisjes (of in mijn geval jongens). Ik moest niet denken aan een relatie, ik had mijn handen al vol aan de relaties met mijn passies en familie. Toch had Jamie al die tijd in mijn hoofd rondgespookt en kon ik hem maar niet vergeten. Maar flirten met hem? Dat had ik nooit gedurfd. Het was me nooit opgevallen dat hij dat misschien wel met mij had gedaan, ik had altijd maar aangenomen dat -dat zijn normale gedrag was. Misschien waren zijn pogingen tot flirten juist wel de reden dat ik hem steeds moeilijker en moeilijker uit mijn hoofd kon krijgen. 'Het verbaasd me dat je dacht dat ik het eerder door zou krijgen, ik bedoel, ik ben nog altijd Charlie.' lachte ik, toch lichtelijk beschaamd. Jamie wist als geen ander dat ik veel kennis had van boeken maar dat ik over mensen nog het een en ander mocht leren. Des te meer ik me focuste op Jamie hoe aantrekkelijker zijn lippen werden en hoe meer heimwee mijn lippen naar die van hem kregen. Het plan om opnieuw mijn lippen op die van hem te drukken was er, alleen leek Jamie hetzelfde idee te hebben en zorgde hij voor de uitvoering. Jamie was altijd al meer van de acties geweest. Al deze gedachten waren al snel als sneeuw voor de zon verdwenen toen ik zijn vederzachte lippen tegen die van mij voelde. Ze smolten perfect samen en ik was plots al mijn zorgen kwijt. De hand die door mijn haren woelde zorgde voor een aangename rilling over mijn rug. Iedere aanraking bracht een stukje geborgenheid met zich mee en ik had me nog nooit eerder zo op me gemak gevoeld in iemand zijn armen. Naarmate Jamie de kus verdiepte kon ik niks anders dan me volledig aan hem over te geven. Nu dwaalde op mijn beurt mijn hand af naar zijn wilde bos haar en vlochten mijn vingers zich stevig door de lokken, dienend als wat houvast. Er was eerder vandaag een lichte vlaag van paniek door me heen gegaan zodra zijn lippen die van mij hadden geraakt. Puur omdat ik geen enkele ervaring had op het gebied van romantische relaties. Tuurlijk, ik had wel eens een date of twee gehad maar dat liep nooit goed af. Ik had ook wel eens iemand gezoend, maar dat voelde alsof ik mijn lippen tegen een plank aan had gedrukt. Dit was zo anders. Het was iets compleet nieuws maar toch voelde het ook zo vertrouwd en ik merkte al snel dat het allemaal vanzelf ging. Ik gooide mijn angsten aan de kant en ging zonder aarzelen in op zijn uitnodiging. Het was aardig druk geweest in het park maar elke vorm van geluid van buitenaf leek geblokkeerd. Ik had enkel nog oog voor Jamie. Er was een compleet nieuwe wereld voor me geopend en ik hoopte dat ik er nog vaak in rond mocht lopen. Zodra onze lippen weer afscheid van elkaar hadden genomen vonden mijn ogen Jamie zijn donkere poelen. Ik moest mijn best doen mezelf er niet meteen in te verliezen. “En, heb je al genoeg gehad?” echter was ik te druk met hem verliefd aan te kijken om hem meteen antwoord terug te geven. Eenmaal ik het door kreeg glimlachte ik naar hem en schudde ferm mijn hoofd. 'Ik denk niet dat ik daar ooit genoeg van kan krijgen.' lachte ik zacht. “Luister, ik moet je iets toegeven” begon Jamie en ik hield mijn hoofd iets schuin, aantonend dat ik luisterde. Ik zag dat hij wat moeite had met uit zijn woorden komen dus pakte ik voorzichtig zijn hand vast. “Dat wat je zag vorige week, die kus?” zodra hij de woorden uit had gesproken leek de wereld te stoppen met draaien en gleed er een schok door mijn lichaam. Mijn bezoekje aan de roze wolk leek van korte duur te zijn. Nee, nee, nee, hij ging me nu vast vertellen dat hij wat met Alfie had, of in ieder geval interesse in hem had. Hoe had ik zo stom kunnen wezen, hoe had ik er in kunnen tuinen dat Jamie me echt leuk vond. Nou ja, hoe had ik kunnen denken dat dit wat we nu deelde vaste prik zou blijven. Hij kon me misschien nog wel leuk vinden maar ik zou het nooit van Alfie kunnen winnen. Ik slikte de ontstane brok in mijn keel met de nodige moeite weg en knikte kort, bang voor wat er ging komen. “Dat had niets te betekenen, ik bedoel, ik hielp enkel een vriend van een opdringerige kerel afkomen. Niet, wat je noemt, een perfecte timing, huh?” ik slaakte een zachte zucht van opluchting en er leek maar één antwoord passend: nog een zoen. 'Don't worry, dat ben ik allang weer vergeten.' zei ik alvorens ik zijn beiden wangen nogmaals tussen mijn handen nam en een stevige zoen op zijn lippen drukte. 'Heel eerlijk gezegd ben ik alles een beetje vergeten.' zuchtte ik vol opluchting. Ik keek hem met een tevreden grijns aan en trok hem daarna spontaan in een omhelzing. 'Ik ben zo blij dat ik je weer terug hebt, je hebt geen idee.' fluisterde ik waarna ik hem weer losliet en zacht met mijn hand langs zijn wang streek. 'Het aanbod staat overigens nog steeds, je bent welkom in mijn appartement.' grijnsde ik veel betekenend, vurig hopend dat dit de start was van een nieuwe toekomst.

---

How far is far

PERCIVAL 'the second' ANTOINE BONNET

---

Even leek het alsof ik bijna een vuist mocht gaan ontwijken, tot de blonde dokter mijn stem bleek te herkennen. Ik kon merken hoe zijn spieren strak aanspanden, betrapt en niet wetende wat hij moest doen. Even verstrakte mijn grip om zijn schouder, kwaad, alsof ik hem zou willen breken, maar dat kon ik niet. Voor die luttele seconde dat mijn vingers in zijn schouders hadden gepriemd- een carnivoor die genadeloos zijn prooi zou oppeuzelen- liet ik hem nu gaan. losjes had mijn hand er nu gelegen, niet wetende wat ik moest doen. Eens Max zich dan ook omdraaide verloor ik mijn moed die ik had opgebouwd met de vele glazen rum die ik met tegenzin wat had binnengespeeld. Even opende Maxwell zijn mond alvorens zich te herpakken en ditmaal wel klank uit te stootten. “Good evening, Percival, you look. . .well—dressed tonight.” Ik fronste licht, van de dokter kijkend, naar mijn outfit die ik aanhad, waarna ik mijn blik kort op mijn schoenen bleef richten, alvorens ik mezelf nu ook herpakte en mijn rug rechtte. Ik had mijn begroeting gekregen, en... ik wist niet wat ik er van moest vinden. "Thanks..." mompelde ik,mijn hand van zijn schouder laten glijdend, waarna ik deze over elkaar heen sloeg en mijn kiezen even op elkaar drukte. Neen ik was niet tevreden met dit... Deze gelakte versie van de al gelakte blonde jongen was alles behalve hartelijk en lang duurde het niet voor ik besefte dat ik alweer tegen het gepolijste porseleinen masker van Max aan het praten was. En dat wilde ik niet, ik wilde niet het prachtig glanzend serviertje geserveerd krijgen waarvan de waarde alleen al het niet meer dulde dat ik het met een vinger aanraakte. Ik had Maxwel leren kennen met een immense barst in dat masker, en eens het gebroken was zag ik hoe oprecht en gevoelig hij wel was en hoe hij ook die dingen zou kunnen delen met mij. Alsof zijn gebroken scherven niet pasten in zijn totaal plaatje en ik mijn mijn brokstuk enigszins het passend puzzelstukje voor hem kon bieden. Heel even had ik van die romantische waanideeën gehad, maar dat leek voorbij te zijn nu.
Daardoor nam ik nu mijn denkbeeldige honkbal bat en wat klaar om dat versgelakte masker van hem terug te breken. “Did you get my peace offering?” Mijn groenige kijkers richtte ik weer op in zijn koelgrijze ogen en ik slikte even de krop wrok door waarna ik even diep in ademde voor ik antwoord haf. "Yeah, I did. I hurled it back in the Ocean and called it a day." mijn blik bleef strak gericht op die van hem. Dat was een absolute leugen, dat wist Max vast ook wel. Hij had verdorie een prachtmerk aan mijn kajuit geplaatst. Ik had er zeker een slok van genomen, de fles lag nu dan ook eenzaam op me te wachten naast mijn bed.
“And he told you, mhm? Not the best case scenario, I admit, just as our date night. I hadn’t planned on leaving you there, I’m sorry about that. Hopefully you arrived home safely.” de grimas op Maxwelss lippen, zijn gerechte rug... " Iemand die naar me vraagt maar niet binnenkomt, I knew it had to be you Maxwell." mompelde ik al verrade het krakje in mijn stem dat ik me alweer gekwetst voelde. "And I am alive right here arent I ?! Not thanks to you now." mijn stem verhefte zich iets, emotioneler dan ik wilde dankzij de rum -zijn rum- die ik vandaag binnen had. Mijn blik
“You ask why I came? You really don’t know, Percival? Because I missed you.” ik schudde mijn hoofd koppig, ik wilde het niet horen. "No,...You are such a coward, je kan wel een fles op mijn boot leggen maar aankloppen was vast een stapje te ver niet?" snoof ik weer, duidelijk kwaad, knipperend vechtend tegen die verdomde tranen. "Male it stop Maxwel" zuchtte ik waarna ik een hand door mijn krullen haalde, waarna Max de andere hand die nog op zijn hand rustte van hem af wist te schudden. Ik had een barst weten vrij te geven in zijn 'erfect' defensie systeem. “It’s strange, really — I don’t understand most people; they do things that don’t make sense. They say one thing and the next, do something else.” met zijn handen door zijn haren wist hij ook mijn frustraties luidop vrij te geven. Zijn blik richte hij terug op mij, niet de dokter Asheton, maar Max, goldenbooty Maxwell. Waar er weer een beetje leven in zijn blik schoot, oprechtheid en het liet me even ademloos staan. Zijn blik onbegrijpend naar me toe, al wist ik hem niets meer dan een antwoord te schenken dan mijn blik iets teleurgesteld, maar eens ook hoopvol naar hem aan te kijken.
“And you, you’re strange. Nine out of ten times I get confused about what you’re saying, but at the same time. . . you’re one of the sanest people I know.”Ik nam even een diepe teug adem en sloot mijn ogen kort vooraleer ik een stapje dichter zette. De blonde god nam voorzichtig mijn hand vast en liet zijn vingers zacht over de rug van mijn hand glijden, stelend. “I don’t want us to be merely ships that pass in the night, but it’s a double—edged sword, Perce.” ik richtte mijn blik strak op onze handen, horende hoe hij zijn woorden nu wel meende. “We’re polar opposites, like water and oil. If I continue this path, I will forever be my family’s disappointment. If we continue, you. . . You deserve better than me, let’s keep it at that. I didn’t lie when I said you’re exceptional, and worthy of love.” Ik schudde zacht mijn hoofd maar stopte toen ik zijn warme hand op mijn wang voelde. Mijn hoofd voelde zwaar aan in zijn aanrakingen waardoor ik mijn wang ook in hand hand liet rusten, het voelde te vertrouwd ookal wist ik dat zijn woorden een afscheid betekenden.
"I." begon ik, sloot kort mijn ogen en keek daarna vanonder mijn wimpers terug naar Mawell. "You are saying that i might be the sanest person you know, but yet you seem to stubborn to listen." zuchtte ik zacht, te laat die verloren traan tegen te houden, die van mijn wang in zijn handpalm rolde. "Don't you understand dat everything I do, I say is just screaming to keep trying? You promised me three dates with you, yet you stopped at only one date with the image of a person you want to be. " ik liet mijn hand uit te zijne glijden en bracht deze naar de hand die hij liefkozend op mijn wang had geplaatst.
"Don't let this be a goodbye yet Max- we deserve a second chance. Both you and me." ik verwijderde mezelf van zijn zachte aanraking en richtte mijn blik kort ter hemel. "Nothing fancy, nothing that makes me 'the weird guy' anymore. Just a hello when you're near, a drink and a talk, a real tal k with you Max. Thats all i ask for this." sprak ik oprecht. "After that i can still decide if i rather slap you in the face for that last date or give you a kiss." ik lachtte zacht, hopende dat hij zichzelf ook die kans ou geven. "And.. I know i am stuborn too, you confuse me hella lot too but i get to understand not to push you to quickly. And I won't if you don't give me anymore reasons to."

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

Voor hij het wist lachte Chris met de krullenbol mee; hij had in alle eerlijkheid geen idee waarom - maar de vreugde van de jongen was aanstekelijk. "Ik volg een major in educatie," kwam na een korte, niet onaangename stilte. Chris zweeg, hopend dat Noah hem hier meer uitleg over zou geven - hij wist namelijk niet goed wat hij zich hierbij moest inbeelden. Zijn gebed werd gehoord toen de jongen verder ging. "Maar wil eigenlijk heel graag bassischool meester worden." De makelaar voelde zijn wenkbrauwen omhoog kruipen bij deze ontdekking. Een brede glimlach verscheen om zijn lippen. Hij had er nog niet eerder bij stil gestaan maar nu hij deze informatie had klopte het plaatje ook echt. Hij zag heel goed in hoe de krullenbol naast zich het prima zou kunnen vinden met kinderen, en hen begeleiding zou willen én kunnen schenken. "Ik weet dat het niet heel goed betaald enzo, maar ik denk dat het belangrijkste is dat je je baan ook echt leuk vind en ik vind het gewoon heel leuk om met kinderen om te gaan." Het blondje knikte hevig. "Ik zie jou ook echt helemaal voor de klas staan," hoorde hij zichzelf zeggen, voor hij het wist. "Het plaatje klopt," voegde hij er, dit keer wel bewust, aan toe. Op automatische piloot streelde hij zijn duim over de knie van de student. "Dan maar een man vinden met veel geld." Chris' bulderende lach vulde de auto. Hij had de jongen kort aangekeken, verrast door deze uitspraak, voor hij zichzelf er aan herinnerd had de weg in de gaten te houden. Het was een knap staaltje humor, dat hij ergens niet van Noah verwacht had. Nog steeds lachend schudde hij kort zijn hoofd. Nee, als hij het voor het zeggen hadden kreeg zelfs de knapste, rijkste man geen kans om de krullenbol van hem af te snoepen. En hoewel hij het was de jongen betrof al eerder aan het verkeerde eind had gehad, was hij vrij zeker dat deze eerder het "love conquers all" type, in plaats van een gold digger was. "En jij, waar komt jou passie voor... huizen vandaan?" De makelaar grinnikte even in de pauze die de krullenbol liet vallen. Hij had het hem niet kwalijk genomen, indien hij werkelijk vergeten was wat de man deed om de kost te verdienen. Erg spannend was het namelijk niet. Maar het verdiende goed, en inmiddels was hij ook een kei geworden in zijn vak. Hij had zelfs durven zeggen dat hij het mettertijd graag gaan doen was. "Noodzaak," beantwoorde hij de vraag van Noah echter goudeerlijk. "Ik wist vrij vroeg dat ik op mannen viel en helaas heb ik niet de kans gekregen het aan mijn ouders te vertellen zoals ik dat had willen doen. Mijn vader zag me zoenen met een man en daarmee was de kous af - hij kon het niet verkroppen en zodra ik achttien was stond ik op straat." Hij haalde even zijn schouders op en likte kort zijn lippen. Het had hem veel tijd en moeite gekost zich hierover heen te zetten, maar uiteindelijk had hij besloten dat hij met treuren niet verder kwam. Hij hoefde niemand in zijn leven die hem niet wilde steunen, al was het een harde les geweest. "Het enige dat ik had was mijn versleten wagen en mijn studiefonds. Ik had graag journalistiek willen studeren, maar ik wist dat dat er niet in zat. Ik moest geld kunnen verdienen, en een dak boven mijn hoofd kunnen vinden. Mijn vader was ook aannemer en ik werkte in de schoolvakanties en weekend bij hem, toen ik nog thuis woonde. Met al het geld dat ik had heb ik een vervallen pand gekocht, en langzaam maar zeker zelf opgeknapt - waarna ik het met een flinke winstmarge kon doorverkopen." Een bepaald vuur vonkte in zijn ogen terwijl hij verder sprak. "Het is niet mijn droombaan, maar het is eerlijk werk en ik ben er goed in. Én ik heb het op eigen houtje voor mekaar gekregen. Ik denk niet dat ik mijn kantoor ooit om zou ruilen voor een andere job," besloot hij. Het was precies vanwege zijn eigen verleden dat Chris altijd enkele panden achter de hand hield voor het geval in het community center een jongere kwam aangestrompeld die net als hij de deur was gewezen. Het was hem goed gevaren, maar makkelijk was het niet geweest, en hij wenste het niemand toe. "Als dit te persoonlijk is hoef je niet te antwoorden, besef dat - maar mag ik vragen of jouw ouders je steunen?" vroeg de makelaar, een onmiskenbare bezorgdheid in zijn blik. Zijn eigen indruk was van wel, Noah had namelijk nog steeds die bepaalde onschuld over zich heen, iets kinds bijna - precies de goede hoeveelheid. Iemand die er alleen voor stond doorgaans niet.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.