[RPG • 0] Experium || 17 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 9 mei 2020 - 15:00 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Agami!" begroette hij haar zodra ze binnen kwam. Hij rolde haar kant op. "Je bent precies op tijd! We hadden een derde speler nodig!" zei hij met een grijs. Hij rolde even een rondje om het meisje heen en ging toen in de richting van waar hij de bal op de grond had gegooid. Hij plukte het ding met enige onhandigheid van de grond af, maar gooide hem daarna door naar Agami. "Je bent wel in voor een spelletje toch?"

---

It's never gonna happen, Guys.

'Ja. Ze denkt dat ze het wel kan fiksen met hulp van Persephone. Die moet het dan eerst breken en dan herstelt zij het weer. Maar die ligt er nu voor pampus bij, dus dat zal even duren.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘We waren een wedstrijdje aan het doen, de verliezer moet een maand lang de was doen. Dus jij moet maar zeggen wie er als eerste over de finish is.’ Hij greep het rechterwiel aan de voorkant vast en trok hem naar achteren zodat hij een kwartslag draaide. Het zou best even duren voordat je hier handigheid in kreeg, vermoedde hij. Hopelijk kon Merrin snel weer lopen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Agami

      Agami grinnikte. "Het eerste potje basketbal waar er een oneven aantal spelers nodig is," zei ze en zette haar tas langs de muur neer. "Oké, waar is de finishlijn?" Ze keek de jongens even afwachtend aan. "Ik hoop niet de muur, anders zijn jullie allebei plat als een dubbeltje daarna," lachte ze.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

      Jester plofte op zijn eigen bed neer en trok het bovenste laatje van zijn nachtkastje open om de oplader van zijn iNet eruit te vissen. "Da's eigenlijk best goed nieuws toch? Phone knapt met een weekje heus wel op en dan kan de tweeling het fixen." Hij grijnsde. "Sayanora Psycho Bitch."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Ja daar was ik ook bang voor,' grinnikte Adam. 'Dus het idee was tot de die rode lijn daar.' Hij wees naar achteren. Net waren ze min of meer gelijk aangekomen, dus één race was wel genoeg, dan konden ze daarna echt met de bal gaan gooien. Hij reed zijn rolstoel terug naar de startlijn terwijl Agami naar de finish liep en terwijl Merrin zijn stoel naast die van hem zette, zocht Adam naar een manier om hem af te leiden zodat hij nét een beetje voorsprong zou hebben. Hij boog zich naar Merrin toe en zei zacht: 'En als je nou verliest, vertel ik je als troost een geheimpje dat níémand anders nog weet.'

[ bericht aangepast op 5 mei 2020 - 10:30 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx grijnsde. 'Kan ik haar eindelijk ook fysiek pijn doen.' Hij legde één voet op de stoel waar Fayr net nog had gezeten. 'Met Maneur heb ik vandaag trouwens de doelstellingen voor de volgende periode doorgenomen. We gaan proberen of ik ook zonder mijn instrumenten iemand in slaap kan krijgen door de melodie te neuriën in plaats van het te spelen — en of ik op die manier ook dromen kan sturen. Dus als Maaya met haar wraakplan 2.0 komt aanzetten, kan ik me straks misschien ook eindelijk eens te weren. Zou toch chill zijn als ze in slaap valt zodra ze me een hallucinatie geeft. Met een mooie nachtmerrie als bonus, natuurlijk.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Agami

De rode lijn klonk inderdaad een stuk verstandiger. Agami ging er precies midden op zitten en keek toen weer naar de twee jongens aan de andere kant van de gymzaal. Adam fluisterde nog net iets tegen Merrin en het viel haar even op hoe vrolijk hij eruit zag en er stroomde een warm gevoel door haar heen.
      "Heren, zijn jullie er klaar voor?" vroeg ze, op zo'n overdreven manier als sportcommentators altijd deden. "De grote-rolstoelen race gaat zodadelijk beginnen! In drie, twee, een, GO!"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

      Jester schudde snuivend zijn hoofd. "Da's het eerste waar je aan denkt, natuurlijk," zei hij met een lach. Hij schopte zijn schoenen uit en trok zijn benen onder zich. "Maneur in de majeur vandaag, blijkbaar. Dat klinkt megacool! Heb je het al getest? En als je iemand dan in slaap neuriet, loop je dan nog het risico dat het bij jou ook gebeurt? Je kan de muziek- of de melodie natuurlijk nog wel horen, maar het is wel weer anders dan als het met een instrument is. Daarover trouwens, denk je dat je nog een soort immuniteit kan ontwikkelen als je het deuntje voor jezelf maar vaak genoeg hoort? Dat het dan bij jou niet meer werkt? Of is het meer als een toverspreuk in Harry Potter, want in dat geval blijft het een kwestie van opperste concentratie." Enthousiast keek hij Onyx aan, nog net niet stuiterend van enthousiasme als een klein kind. Hij hield gewoon van gaves en uitvinden hoe die werkten en Onyx die nieuwe dingen leerde wás megacool.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij had er klaar voor gestaan, hij had zijn handen al op zijn wielen staan. Maar precies op het moment dat Agami vroeg of ze er klaar voor waren, begonnen zijn handen te tintelen. Hij keek er een beetje verbaasd naar. Een duizeling overviel hem, maar voor zijn ogen zag hij zijn handen van vorm veranderen. Van een lichtgetinte huid, zoals bij Adam, naar kleine handen met korte vingers. Als laatste veranderden ze zich in duidelijk vrouwenhanden, met lange, slanke vingers. Die drie verschillende handen liepen elkaar in rap tempo elkaar af, waardoor het nog meer duizelde voor zijn hoofd. Hij merkte niet eens dat Adam allang vertrokken was, dat de jongen zonder omkijken over de middellijn kwam. Hij deed geen aanzet hem te volgen, de kamer om hem heen draaide te hard. En op gegeven moment was de gymzaal verdwenen.

Hij was laat deze ochtend. Jester had zijn spullen weer eens met tape aan de grond geplakt, waardoor hij eerst die los had moeten peuteren voor hij naar de eetzaal kon gaan. Gelukkig was hij altijd vroeg wakker en had hij er uitgebreid de tijd ervoor gehad. Maar 7223 vond het nooit prettig als hij met de anderen aan tafel moest eten. Hij probeerde dit altijd zoveel mogelijk te ontwijken, zodat hij niet alleen Jester kon ontlopen, maar ook Dezi en Onyx. Onyx liet hem dan vaak wel met rust, maar hij was net als Dezi eng. Hun gaven waren eng, maar hun gedrag was vaak nog veel enger, onvoorspelbaar. Als hij in de ochtend naast mensen moest zitten, dan was het vaak Fersephone of Fayr. Zij waren altijd het minst erg. Al durfde hij de laatste tijd soms ook stiekem naast Vienna te gaan zitten. Nu Yrla in het ziekenhuis lag, had hij niets om voor te vrezen in haar buurt.
      Deze ochtend zat er echter een nieuw meisje aan tafel. Het was een kwestie van tijd geweest dat er nieuwelingen kwamen. Hun house kwam drie personen te kort. Misschien, misschien konden ze de pesterijen nu naar haar verplaatsen in plaats van hem. Nee, nee. Dat was niet eerlijk om te denken. Hij ging naast het meisje zitten en mompelde een zachte hoi. Net op het moment dat hij naar haar nummer wilde vragen en vragen wat ze hier kwam doen, klonk Dezi haar schelle stem al over de tafel. "Oh, nieuw ding. Niet naast hem zitten. Straks wordt je nog aangestoken met het kneuzenvirus. Dan blijf je voor altijd een Naamloze." 7223 voelde hoe een enorme schaamte hem overviel en haar opmerking deed hem meer pijn dan hij haar zou laten zien. Zijn haar was natuurljk roze gekleurd en hij hoopte maar dat de blauwe strengen ertussendoor het meisje niet opvielen.

Een aantal beelden volgden zich op na deze. Grappen die Jester en/of Yrla met hem uitgehaald hadden, de zeldzame momenten met zijn zus, de uren in de bibliotheek die hij gespendeerd had, of de vlucht naar de wc. Dagen overvielen hem in zijn hoofd, dagen die vaak hetzelfde eruit zagen, die hem wanhopig lieten zoeken naar een manier om met zijn gave om te gaan. Dagen waarin hij gemotiveerd was om iets te vinden, maar ook dagen dat hij het even niet meer zag zitten en niet anders wilde dan opgeven. Al deze dagen hadden een ding gemeen; hij voelde zich ontzettend alleen.

[ bericht aangepast op 5 mei 2020 - 11:26 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam draaide zijn rolstoel zodra hij over de finish was. Merrin was inderdaad ietsje later begonnen als hij en hij grijnsde zelfingenomen. Toen hij zich echter omgedraaid had, zag hij dat Merrin nog steeds bij de startstreep stond. Onmiddellijk wilde hij uit zijn stoel springen en naar hem toe rennen om te vragen wat er aan de hand was, maar hij weerstond die neiging en rolde terug naar zijn vriend, bang dat hij anders te paniekerig overkwam. ‘Hé,’ zei hij. Hij zette zijn stoel voor die van Merrin neer. Zijn knie raakte die van zijn vriend, waardoor zijn hele been begon te tintelen. Hij negeerde het gevoel en legde een hand op Michiels knie. ‘Hé, wat is er? Je bent toch niet spontaan in slaap gevallen hè?’ Het grapje kwam aarzelend over zijn lippen, hij vond het moeilijk om in te schatten wat er nu in Merrin omging.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij werd teruggetrokken in het hier en nu door Adam. Zijn vriend zat tegenover hem en direct voelde hij zich al een stukje minder alleen. Al bleef het nare gevoel van de herinneringen hangen. "Duizelingen, sorry," deed hij het echter af. Hij begreep de herinneringen zelf nog niet zo goed, of hij had er gewoon een naar gevoel bij. Hij wilde Adam er nu niet mee lastig vallen. Precies nu alles zo goed ging en hij weer vrolijk naar hem keek. "Maak je geen zorgen, het is alweer weg," zei hij met een kleine glimlach. "Kunnen we de race opnieuw proberen?"
      Even keek hij terug naar zijn handen, maar de tinteling was opgehouden. En hij keek toch echt tegen zijn eigen vingers aan. Was zijn gave langzaam aan het ontsnappen? Was dat wat er gebeurde? Hij voelde het gonzende gevoel van zijn gave nog steeds onder zijn vingers. En zoals hij geoefend had met Adam stopte hij het gonzende gevoel weg in het onzichtbare doosje. Direct voelde hij zich een stuk beter.

---

It's never gonna happen, Guys.

Agami

      "Merrin? Gaat alles wel goed?" Agami was ondertussen overeind gekomen en net als Adam naar de jongen toegesneld. Hij was helemaal niet van zijn plek gekomen en zag er een beetje bleek uit. Adam was al tegen hem aan het praten, met een hand op zijn knie.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam had het gevoel dat er wel meer aan de hand was dan alleen de duizelingen, want er was iets aan zijn houding veranderd. Hij kon zijn vinger er niet goed op leggen en besloot het dan ook te laten rusten, het was duidelijk dat hij er nu niet verder bij wilde stilstaan, net zoals er dingen waren waar Adam nu even niet aan wilde denken.
      ‘Natuurlijk, we doen het gewoon nog een keer,’ zei Adam. Hij gaf een kneepje in zijn knie, liet hem los en nam naast hem weer de startpositie in. Nadat ook Agami ervan was verzekerd dat Merrin weer verder kon gaan, liep ze terug naar de finishlijn en telde ze opnieuw af. Adam hield zijn handen klaar om zijn wielen vooruit de duwen, maar toen Agami het startsein gaf, verzekerde Adam zich er toch even van dat ook Merrin meedeed voor hij zo snel mogelijk naar de overkant probeerde te komen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx grinnikte om Jesters enthousiasme. 'Zo ver ben ik nog niet man. Ik heb nog niks geprobeerd, tot dusver is het alleen maar theorie.' Hij kwam overeind en ging overdwars naast Jester op het bed zitten. 'Maar jij ziet eruit als een zeer gewillig proefkonijn,' grijnsde hij.

---

Every villain is a hero in his own mind.