[RPG • 0] Experium || 17 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 9 mei 2020 - 15:00 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Maaya haalde haar schouders op. ‘Ik zou niet weten tegen wie ik het zou moeten doorlullen.’ Toch wel een tikkeltje nieuwsgierig keek ze hem aan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx trof Fayr met een boek op de bank aan. Dat kwam mooi uit. Hij plofte naast haar neer. ‘Maandag kwam het er niet van, maar ik heb nog steeds je hulp nodig.’ Er was verder niemand, maar door de grote ramen vond hij het toch niet prettig om er hier met haar over te spreken. Het was zijn grootste zwakte, niemand hoefde daar verder iets over te weten. ‘Kun je mee naar mijn kamer komen? Niemand anders hoeft ervan te weten.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fayr keek verrast op uit haar boek toen Onyx naast haar neer plofte op de bank. De rust deed haar eigenlijk wel goed, met Fersephone die zich nu zo beroerd voelde, was het net op eieren lopen om zelf niet ook ziek op bed te belanden.
      "Maandag?" herhaalde ze even verward, tot de herinnering ook bij haar weer naar boven kwam. "Oh, ja dat is waar ook. Natuurlijk," knikte ze en boog zich opzij om de bladlegger van het tafeltje naast de bank te pakken. Ze had geen idee hoe ze Onyx nu kon helpen, maar proberen kon altijd. Hoewel ze hem best wel even waarschuwde dat ze niet heel veel kon doen, op het moment. Het voelde een tikje onwennig om mee te gaan naar zijn kamer, maar het was ook Jesters kamer en Onyx was wel het type die gesteld was op privacy. Eigenlijk was ze ook wel een beetje benieuwd.
      Ze deed de deur achter zich dicht. "Hoe kan ik je helpen?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

"Kom op dan. Ik ga je leren hoe je op afstand een hallucinatie kan afvuren op iemand. Het zal even wat tijd kosten, maar dan heb je ook wat." Hij trok Maaya uit haar stoel en keek haar met een grijns aan. Hij liep van het meisje weg en wachtte tot ze hem zou volgen. Heel even twijfelde hij of hij deze kennis wel met Maaya wilde delen, maar uiteindelijk waren ze nu dichter naar elkaar aan het groeien door hun gezamenlijke plannen voor de Panthers. En hij kon haar prima gebruiken, misschien om straks ook Vienna te misleiden. Hij stapte de gang in en keek om zich heen. Hij liet zijn schild iets zakken en direct ving hij de emoties in de buurt om hem heen op. Als hij zich concentreerde, kon hij de emoties er beter uitpikken. Uiteindelijk vond hij wat hij zocht, twee vechtende Elephants. Er waren twee meiden ruzie aan het maken en de een was tegen de ander aan het schreeuwen.
      "Mijn gave werkt zoals die van jou. Ik moet iemand aanraken om emoties te beïnvloeden. Pas als ik iemand aanraak, voel ik wat diegene voelt en kan ik er controle over hebben. Dat is althans wat ik iedereen laat denken," zei hij met een grijns. Hij wees Maaya op de aanwezigheid van de twee meiden verderop. Zelfs Maaya moest kunnen zien dat ze woest op elkaar waren. "Ik kan hun emotionele aanwezigheid voelen, wat betekent dat ik het ook kan manipuleren. Let op het linkermeisje, met het blonde haar." Eigenlijk was het heerlijk om een keer op te kunnen scheppen over wat hij kon doen. "Ik voel haar woede hier, dat betekent dat ik die woede kan omvormen. Ik kan haar nog woester maken," Het blonde meisje begon ineens harder te schreeuwen, met tranen in haar ogen. "Ik kan hem ook verlichten." Ineens keek het meisje timide naar haar vriendin tegenover haar. Zelfs Maaya moest het verschil zien. "En natuurlijk kan ik het wegnemen, zoals ik bij jou deed. Maar ik hoef daar tegenwoordig niemand meer voor aan te raken. En eventueel scheppen als ik het wil." Hij keek grijnzend om naar Maaya. "Dus wat ik kan, dat kan jij ook. We moeten alleen een manier vinden hoe jij de aanwezigheid van een persoon kan vinden in de ruimte. Al kunnen we misschien een stapje kleiner beginnen. Ik heb een idee. Zin om te kijken of het werkt?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze kwam Fayr en Onyx tegen op de trap. Ze keek die twee verbaasd achterna, maar besteedde er niet veel aandacht aan. Snel rende ze naar haar kamer waar ze haar cadeautje vandaan haalde en haastte zich toen weer de trap op. Toen ze terugkwam, was alleen Yrla nog in de kamer. "Waar is Phone?" vroeg het meisje nieuwsgierig. Yrla keek naar haar op. "Terug naar haar kamer. Ze gaat slapen, ze wil het eerste gedeelte van de naamceremonie erbij zijn." Vienna liep dichterbij en overhandigde de zak met het cadeautje erin. Ze voelde een blos naar haar wangen stijgen. "Het is misschien niets bijzonders, maar ik dacht dit is altijd goed." Yrla pakte het cadeautje met een kleine glimlach van haar over en haalde het papier eraf. Zodra hij de fles in zijn handen had, keek hij er met een verdrietige glimlach naar. En Vienna raakte lichtelijk in paniek. Misschien had ze dit niet moeten doen. "Je vindt het niets he?" vroeg ze onzeker. "Het spijt me."
      Yrla schudde in plaats daarvan met een lachje zijn hoofd. "Vien. Ik vind het geweldig." Hij zette de fles even weg naast zijn nachtkastje en keek toen met zo'n verdrietige blik naar haar op dat het haar raakte. "Je bent de enige die vandaag er überhaupt over nagedacht heeft om me iets te geven." Hij ging even met zijn hand door zijn haren en zuchtte eens diep. "Misschien verdien ik het ook wel niet." Die klap zorgde ervoor dat ze de tranen zich langs de rand van haar ogen verschenen. "Yr..." zei ze machteloos. Het was verschrikkelijk hem zo te zien. Ze kende een zelfverzekerde Yrla, die altijd vrolijk was. Die er altijd voor haar was geweest. En nu zag ze daar aan de andere kant van de kamer niets anders dan een hoopje ellende zitten.

[ bericht aangepast op 3 mei 2020 - 14:29 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam had Merrin gebeld om te horen waar hij was. Toen hij vertelde nog in de gymzaal te zijn, ging Adam daar ook naartoe. Bij de ziekenzaal vroeg hij of ze een rolstoel hadden die hij even mocht gebruiken om met zijn vriend te kunnen basketballen. Na een vriendelijke glimlach van de zuster kreeg hij die mee als hij beloofde hem over een uurtje terug te brengen. Hij rolde het ding naar de gymzaal toe en was blij dat hij even afleiding had van alles wat hij net van Onyx had gehoord, want hij wilde nu even helemaal niet denken aan Fox en wat die wel of niet had gedaan. Zodra hij de kleedkamer door was, ging hij in de rolstoel zitten en rolde hij naar Merrin toe en reed een rondje om hem heen.
      'Mijn armen voelen nu al moe,' zei hij met een scheve grijns. 'Jij bent straks vast super gespierd.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx knikte naar het tafeltje in de hoek en ging er toen aan zitten. Fayr nam ook plaats.
      ‘Niemand weet dit,’ zei hij. Gewoontegetrouw wilde hij er een dreigement op laten volgen dat duidelijk maakte wat hij wel niet allemaal met haar zou gaan doen als ze er iemand anders iets over vertelde, maar hij slikte die zin in. Iets met een team zijn ofzo. Bovendien dacht hij dat hij ondanks zijn gezoen met Jester nog steeds wel een reputatie had dat je hem niet zomaar moest fucken. ‘Wat ik graag zo wil houden,’ zei hij er toch maar met een veelbetekenende blik achteraan. Het voelde gewoon beter. Hij draaide de palm van zijn hand naar haar toe. ‘Zie je dat litteken? Waarschijnlijk is dat het overblijfsel van een bloedband. Waardoor ik de pijn voel van degene met wie ik dat bloedband heb gesloten en andersom. Ik wil dus dat die band verbroken wordt, dat mijn bloed gezuiverd wordt – weet ik veel. Denk jij dat je het kunt… herstellen?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya keek hem met een zuinig gezicht aan. Ze gaf niet graag toe dat ze van iemand anders zijn kunnen onder de indruk was en deed het nu ook maar gewoon niet. Stel dat er inderdaad een manier was om zónder aanraking iemand te kunnen beïnvloeden… dat zou haar zo veel meer mogelijkheden geven! Even kroop er een grijnsje om haar lippen. ‘Nou, vooruit. Laat maar horen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fayr knikte ernstig. Verrast was ze wel, dat hij dit met haar deelde. Het leek een ongewone keuze voor zo'n afgesloten jongen als Onyx, die jaren alles helemaal alleen had gedaan. De waarschuwing die hij er na enige twijfeling alsnog achteraan gooide, voelde dan ook meer op zijn plek dan de bekentenis die erop volgde. Fayr fronste haar wenkbrauwen en leunde ietsje naar voren. Het litteken zat op de muis van zijn hand, bobbelig en ruw, maar ook oud. Duidelijk iets wat er al jaren zat, hoewel het duidelijk niet goed geheeld was.
      "Jij voelt... de pijn die de ander ook voelt?" vroeg ze voorzichtig. Fayr had de neiging haar hand uit te steken naar het litteken, maar onder Onyx' donkere blik deed ze het toch maar niet. Hij leek anders, de laatste tijd, maar ze was de vroegere Onyx nog lang niet vergeten. "Normaal gesproken zou je Phone nodig hebben om iets te breken," mompelde ze. "Maar een bloedband is niet... lijkt me niet de natuurlijke orde. Ik kan het altijd proberen." Ze richtte haar blik weer op naar Onyx ijzige ogen.
      "Phone is ziek," zei ze verontschuldigend. "Dus ik heb niet heel veel energie en ik heb Merrin ook beloofd om hem te helpen met zijn verlamming. Maar ik kan in ieder geval wel voor je kijken of het iets is dat ik op zou kunnen lossen?" Ze stak haar hand vragend uit, hoewel ze hem boven die van Onyx liet zweven en wachtte tot hij toestemde.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

      Er schoot een steek van spijt en schuld door zijn borst. Hij verdiende het, ook. Jester klemde zijn kaken strak op elkaar en dwong zichzelf om Fire in zijn ogen aan te blijven kijken. "Ik bedoelde," zei hij, "of hij een waarschuwing heeft gekregen. Of Experium er al van weet en zo ja, hoelang. Hoeveel tijd ik nog heb om het recht te zetten." Fire's ogen flikkerden. Jester probeerde zich maar voor te stellen dat de zijne hetzelfde deden. "Dat Toernooi is me niet in koude kleren gaan zitten, Legolas."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx gaf een knikje. Merrins herstel was op dit moment belangrijker, natuurlijk moest ze daar haar energie voor bewaren. Maar als ze helemaal niets voor hem kon betekenen, dan hoorde hij dat graag. Dan kon hij op zoek naar een andere manier om ervan af te komen. ‘Het heeft geen haast,’ zei hij. ‘Het zit er tenslotte al even.’ Inmiddels was het bondgenootschap toch al gesloten, dus dat haalde de druk ook al omlaag.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire vond het geen heel gepast moment om elkaar met bijnamen aan te spreken, maar hij zei er niets van. 'Afgelopen donderdag werkte zijn gave tot twee keer toe niet bij zijn mentor in de buurt. Ik verwacht dat hij morgen een vermaning krijgt en dan nog een week om het op te lossen, maar helemaal zeker ben ik er niet van. Je weet het maar nooit, hier. Hoe eerder het is opgelost, hoe beter.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Opluchting schoot door hem heen —tijd, hij had tijd — en het koste moeite om dat te verbergen. "Donderdag," herhaalde hij. "Oké." Dat betekende dat hij nog een paar dagen had om zijn gave wat rust te geven, de verdomde hoofdpijn in zijn kluis op te sluiten en een plan te bedenken. Alweer een plan, de laatste tijd maakte hij er meer dan hij ooit in heel jaar gemaakt had- want het verschil tussen plannen en plannetjes was een hele hoop problemen die bij de eerste altijd opgelost moesten worden en door het tweede juist werden veroorzaakt.
      Jester maakte liever plannetjes dan plannen, maar een mens kon niet alles krijgen in het leven.
      "Klinkt zaterdag acceptabel? Tegen die tijd heb ik er nog weer een gaveles opzitten, die hopelijk normaler verloopt dan die van vandaag."

[ bericht aangepast op 3 mei 2020 - 18:47 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Voor de tweede keer die dag verzamelde Fayr de zinderende energie onder haar vingertoppen, net genoeg om te onderzoeken wat er speelde, waar haar gave precies op zou reageren en wat er te repareren viel. Ze mompelde nog iets in de trant van een bevestigend antwoord toen Onyx zei dat het geen haast had en raakte toen heel licht het litteken aan.
      In eerste instantie leek het haast haar gave te willen ontwijken. Fayr deed haar ogen dicht om zich beter te kunnen concentreren. Er zat daar zeker iets. Verwrongen en oud, ingesleten in de essentie van wie hij was. Het zat er al een hele tijd en nu ze de energie van het litteken gevonden had, herkende ze het overal om zich heen. Maar anders dan bij alle anderen, ging het verder dan alleen in Onyx' lichaam. Voor het eerst in haar leven, voelde ze een dunne connectie van haar patiënt vandaan lopen, weg van hun eigen lichaam. Haast als een dunne draad, die verder en verder van hem af gerold was en ergens in de verte verdween.
      Ze zou een hele hoop moeten herstellen om dit weer terug te brengen naar de oorspronkelijke staat. Voor... voor die bloedband. Maar eerst moest die draad kapot.
      Fayr trok haar hand weer terug en zette haar gedachten even op een rij. "Er zit inderdaad iets," begon ze. "Ik voel het overal en ik denk dat ik het ook wel herstellen kan. Maar, om het inderdaad te beschrijven als een band, er is iets dat jou verbindt met iemand anders. En voor ik iets kan herstellen... moet dat eerst verbroken worden. Met Phone, misschien."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna was voor hem op de grond op haar knieën gaan zitten. Hij keek naar het meisje. "Kijk me niet zo aan, alsjeblieft." De medelijden in haar ogen kon hij echt niet hebben, die verdiende hij niet. Hij had een ander iemand er aan toe gezet zichzelf pijn te doen. Degene die dat wisten haatten hem erom, en hij gaf hen gelijk. Hoewel hij het had proberen te willen ontkennen en hij vanmorgen door de grap van Jester en Vienna voor even was vergeten, maakte dat geen verschil. "Yr, wat is er aan de hand?" Hij schudde zijn hoofd. Hij had geen idee hoe hij zich voelde, behalve dat de schuld aan hem knaagde. Vandaag, zijn verjaardag, bewees maar eens hoe erg hij het verpest had. Terwijl hij met veel had moeten vieren, zat hij hier zielig op zijn kamer. De enige die dacht aan een eventuele gift was alleen Vienna geweest. Jester had dan wel een grap uitgehaald, en het voelde wel als vanouds. Maar toch, er was iets wezenlijk anders. Zelfs met Fersephone was het anders, maar zij was net als Vienna niet op de hoogte van wat hij gedaan had. Wat zouden ze doen? Zouden ze hem de rug toewijzen als ze wisten dat hij iemand wijs had gemaakt dat hij vervolgd kon woorden voor zijn homo-zijn? Dat hij eigenlijk iemand had bedreigd met de dood? Het leek zo belachelijk als hij er achteraf over nadacht. Hij begreep zichzelf niet.
      "Is het zo erg?" Vienna gaf hem een kleine glimlach. Blijkbaar had zijn zwijgen al voor hem geantwoord. Vienna kende hem te goed. Hij voelde hoe het meisje hem in een knuffel trok en Yrla sloeg zijn armen om haar heen. "Je weet dat je bij mij kan komen als je iets kwijt moet he, Yr?" Hij antwoordde niet, waardoor Vienna hem weer losliet. "Hoorde je wat ik zei?" Hij glimlachte even naar haar. "Ja, ja, ik hoorde je." Als er echter iets was waar hij slecht in was dan was het praten, praten over wat er gebeurd was, over wat hij voelde. Hij loste het zelf allemaal wel op. Vienna liet zich echter niet zo snel afschepen, ze nam zijn gezicht vast en keek hem streng aan. "Ja, ook doen. Jij hebt zoveel voor mij gedaan, ik kan dat best terugdoen." Ze had het echter verkeerd. Hij had geen hulp nodig, de jongen beneden, die had hulp nodig. Hij had het zelf verpest, dus moest hij zelf ook maar de gevolgen dragen. Maar hij schonk haar toch een glimlach. "Ik weet het, Vien. Komt wel goed." Ze keek hem even peilend aan en Yrla trok haar snel terug in de knuffel van eerder. Die voelde ergens toch wel goed.. Stiekem...

---

It's never gonna happen, Guys.