[RPG • 0] Experium || 17 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 9 mei 2020 - 15:00 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij zat met Maaya in de bibliotheek, toen hij het berichtje van Fayr kreeg. "Ah kut!" riep hij keihard. Direct had hij alle ogen van de zaal op hem gericht en woest keek Romeo terug, waardoor de meeste alweer wegkeken. Daar gingen zijn plannen. Hij had zijn plan naar de volgende stap door willen drukken vanavond en nu zei Fayr af! Grommend liet hij zijn vingers boven de toetsen hangen, maar stopte uiteindelijk zijn iNet terug in zijn zak. Hij zou straks wel terug appen, nu voelde hij een woede onder zijn huid sidderen, die ervoor zou zorgen dat hij alles in de soep zou laten lopen. Hij keek naar Maaya die naast hem zat en hem met opgetrokken wenkbrauw toekeek.
      "Kennen we iemand met een leuke gave?" vroeg hij Maaya. "De Panthers hebben vanavond een feestje. Zin om te party crashen?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij stond onderaan de trap op haar te wachten. Zijn sokken, nachtkastje en lamp had hij zelf al terug geflitst naar de campus. Wat zeker niet makkelijk was geweest. Het bed daarentegen was veel te groot voor de smalle trap die van het dak leidden en hij had geen flauw benul hoe hij dat alleen zou moeten doen. Merrin en hij waren dit keer sneller klaar geweest dan gisteren, omdat ze al beter de oefeningen kenden die moesten gebeuren. En het was gezelliger geweest dit keer. Het was bijna bijzonder de noemen. Hij had een koetjes en kalfjes gesprek met Merrin gehad over van alles. Zijn verjaardag vandaag, het feestje van 8102 vanavond - wat dat precies inhield, enzovoort. Het was vreemd om met Merrin te praten, wetende wat hij geflikt had. Maar Yrla had het idee dat het nog wel een keer voor hem zou komen, zodra Merrin zijn geheugen terug had.
      "Yrla!" Een grijns op zijn gezicht verscheen, toen hij Vienna aan zag komen lopen. "Precies op tijd! Gaat u voor madame," Hij boog lichtjes voor haar en wees naar de trap. Hij wilde achter haar omhoog klimmen, maar het meisje hield hem tegen. "Als jij nu beneden blijft staan en me verteld hoe dicht ik bij de grond ben, oké? Anders laat ik straks je bed donderen ben ik bang." Yrla knikte. Hij bleef staan op zijn plek en keek hoe Vienna omhoog klom, in haar jurk....
      "Hee Vien. Leuk uitzicht!" grapte hij, toen de wind grip kreeg op haar jurk. Vienna stuurde hem alleen een middelvinger terug en hij moest lachen om haar reactie. Uiteindelijk verdween ze op het dak. En niet veel later kwam zachtjes zwevend zijn bed tevoorschijn. "Ja kom maar!" riep hij naar boven.

[ bericht aangepast op 2 mei 2020 - 18:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Nou Peter kan een lading spinnen loslaten? Dan maken we er een Halloween party van. Als we een paar andere leerlingen zoeken bij wie Damon de angst omhoog kan laten komen, dan kun jij die eruit trekken en dan bekogelen we onze vrienden met angstkogels. Ik trakteer het feestvarken wel op een mooie hallucinatie.’ Ze grijnsde scheef. ‘Waarschijnlijk werkt Onyx me al wel weer meteen de deur uit en we moeten oppassen dat je het niet bij je liefje verpest. Maar die is vast naïef genoeg om te geloven dat je die lading angst per ongeluk hebt losgelaten. Noem het mijn opgekropte angst van gisteren – je lult je er vast wel uit.’

[ bericht aangepast op 2 mei 2020 - 19:23 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Zolang ik maar niet in beeld kom, heeft niemand ook maar in de gaten dat ik er iets mee te maken heb. Die spinnen zijn gewoon verschrikkelijk eng." Hij kon het vanaf buiten doen als hij het wilde of met een kap op. Het maakte niet uit, zolang Fayr en Vienna maar niet in de gaten hadden dat hij er was, was alles goed. "Kunnen we niet jouw gave combineren met die van Damon? Heb je ooit geprobeerd een hallucinatie los te laten op een ruimte?" Als ze die ruimte doodeng konden maken, dan was er niets aan de hand. En Damon hield van angst verspreiden, hij kon zijn dementor geluk op. En stiekem hoefde hij dan niet aan te pas te komen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Maaya dacht daarover na. ‘Ik zou niet weten hoe, ik heb contact nodig. Tot nu toe, ik zoek nog naar een manier om het zonder te doen maar zo ver ben ik nog niet. Misschien lukt het als ik jou of Damon aanraak en jullie het dan verspreiden?’ Het was allemaal giswerk, maar een interessant experiment was het wel. ‘Kan een van jullie wel meerdere mensen beïnvloeden?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire keek Jester geamuseerd aan. ‘Je denkt toch niet dat dit de enige school voor mensen met gaven is? Welnee. Voordat jij kwam, is de helft van de leerlingen zelfs naar een andere locatie vertrokken. Er zouden nog wel tien van zulke onderzoekscentra kunnen zijn. Er kan net zo goed een schoonmaakster zijn met een gave, of een van de docenten. Die doen zich wel voor als personen zonder gaven, maar ze liegen wel over meer dingen.’ Hij had zijn stem laten dalen zodat hij er zeker van was dat niemand hen kon horen.
      Jesters theorie over de Rhino vond hij niet echt sterk – bij zowel Zebediah als Jester werkte het op een andere manier, dus het was alleen maar waarschijnlijker dat ze er nu wél eens een telepathische brug voor gebruikten. Tot slot was het zinloos om een reeds werkend experiment te herhalen. Hij hield zijn mening echter maar voor zichzelf, het was niet belangrijk, niet op dit moment. Hij zou zelf eens gaan onderzoeken hoe ver die Rhino kon gaan als hij het gevoel bleef houden dat er mensen onder invloed stonden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam was met Onyx meegelopen naar dezelfde plaats waar ze gisteren hadden gezeten. De jongens hadden niets tegen elkaar gezegd terwijl ze daarheen liepen, hoewel Adam dat niet per se vervelend vond. Gisteren had Fox aan één stuk door gepraat en hij vond de rust die er van Onyx uitstraalde dan ook wel fijn. Adam zakte in het gras naast Onyx neer en keek hem toch een beetje nieuwsgierig aan, benieuwd waar hij over wilde praten. Weer over zijn herinneringen? Er was niet zo heel veel meer wat hij daar over kon vertellen.
      ‘Je had gelijk gisteren,’ begon Onyx. ‘Over Jesters gevoelens voor mij.’
      ‘Heb je het hem gevraagd?’ vroeg Adam verwonderd.
      ‘Ja.’
      Adam keek hem peilend aan. ‘Heeft het jullie vriendschap beïnvloed?’
      ‘Ik denk het.’ Er kwam een scheve grijns om zijn mond. ‘Ik heb ontdekt dat ik ook meer voelde. Dus bedankt voor je openheid gisteren. Anders had ik misschien de liefde van mijn leven misgelopen.’
      Het sarcasme in Onyx’ stem bij de laatste zin ontging hem niet, maar de blik in zijn ogen was zacht en even kon Adam zich niet meer voorstellen dat hij de jongen ooit eng had gevonden.
      ‘Ik ben blij dat ik je dat zetje kon geven,’ zei Adam met een glimlach.
      ‘Ja, dat zal.’ Hij rolde met zijn ogen, al lag er een zweem van een grijns om zijn lippen. ‘Je bent de eerste die ervan weet. Voel je vereerd.’
      Dat deed hij inderdaad, het voelde surreëel dat híj de eerste was die van hun relatie op de hoogte was. ‘Ik ben blij voor jullie.’
      ‘Nou, daar was het ons om te doen.’ Hij snoof. ‘Goed – nu de serieuze shit. Hoe gaat het, na gisteren?’
      Adam haalde zijn schouders op. ‘Ik probeer er maar niet te veel aan te denken en me op leukere dingen te concentreren.’
      ‘En? Lukt dat?’
      ‘Soms. Soms… flitsen er dingen door mijn hoofd. Maar dan forceer ik mijn gedachten een andere kant op. Ik heb van mijn mentor een noodknop gekregen zodat ik niet meer in de tijd verdwaald kan raken, dus daar ben ik heel blij mee. En ik ben blij dat Agami haar naam heeft verdiend. En hierna ga ik rolstoelbasketballen met Merrin.’
      Onyx knikte langzaam. ‘Dat is heel goed.’
      Hij was even stil. Het was alsof hij opeens niets meer te zeggen had en Adam keek hem afwachtend aan. Er was vast wel meer waar hij over wilde praten, toch?

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Wat?" Jester staarde Fire verbijsterd aan. "De helft is overgeplaatst?" Hij floot zachtjes. "Damn. Oké, goed punt." Het was geen fijn idee dat de mensen die hier rondliepen ook een gave zouden kunnen hebben. Straks had Gerrit er ook eentje. Zo'n creepy ding, zoals de meeste van de Rhino's. Hij had er in ieder geval genoeg plezier in om strafwerk uit te delen.
      Jester probeerde dat stukje informatie nog even te parkeren en terug te komen op Dezi. "Oké, stel dat er iemand in de staf zit die het ook kan. Waarom? Welk motief hebben ze om het leven van 8175 en Merrin tot een levende hel te maken? Ze dóód te willen? En hoe zouden ze dat gedaan hebben, wat is de opdracht die ze moest uitvoeren? In het hypothetische geval dat die iedere dag versterkt kon worden." Als Jester zelf geen good-guy geweest was, hadden letterlijk alle pijlen naar hem gewezen. Hij schudde zijn hoofd en besloot het hier maar bij te houden. Als Fire echt iets voor Dezi voelde, dan kwam het vast hard aan als ze zomaar doordraaide. Hij zou ook zoeken naar redenen.
      "In ieder geval, ze heeft 8175 iets aangedaan wat nooit had moeten gebeuren en die jongen denkt nu dat er met Fox iets vergelijkbaars is gebeurd. En tot op bepaalde hoogte is dat waar."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx aarzelde. Adam was in een redelijk goed humeur, moest hij nu echt Fox ter sprake gaan brengen? Hij wist echter dat hij de herinnering aan Fox op dit moment nog verdrong, maar het zou terugkomen. Waarschijnlijk als hij alleen was. Dus hij wilde het nu inderdaad aanhalen, al wist hij niet zo goed hoe. Jester was beter in een voorzichtige benadering. Een directe was meer Onyx’ ding.
      Zijn blik dwaalde af naar Adams verbonden arm. ‘Hoe gaat het met je arm?’
      Adam keek een beetje ongemakkelijk weg. ‘Het gaat wel weer over.’
      ‘Ik heb het in het verleden ook gedaan,’ gaf hij toen toe. Er zat een knoop in zijn maag – het was iets wat hij nog nooit aan iemand had toegegeven. ‘Mezelf pijn doen zodat pijn de herinneringen wegdrukt. Ik sloeg tegen muren, net zolang tot het bloed de stenen kleurde en een heler mijn vingers en knokkels moest genezen.’
      Adam draaide zijn gezicht opzij en staarde hem met grote ogen aan.
      ‘Ik wilde je laten weten… Dat je niet de enige bent met trauma’s, Adam.’ Er kwam een vreugdeloos lachje over zijn lippen. ‘Ik zit er vol mee. En ik… Ik had geen Jester die rustig met me praatte, geen Merrin die me een knuffel gaf. Ik had niemand. Ik wílde ook niemand. Ik vertrouwde toch niemand meer – en dat is heel lang zo geweest. Jaren. Tot Yrla in het ziekenhuis lag en ik bevriend raakte met Jester.’
      Adam keek hem aan. Zijn groenbruine ogen stonden vol medeleven. ‘Wat erg,’ zei hij zacht. ‘En wat fijn dat je nu wel weer iemand in je hart hebt toegelaten. Mag ik – mag ik vragen wat er gebeurd is?’
      Liever niet. Maar als hij wilde dat de jongen zich volledig voor hem openstelde zodat hij hem echt kon helpen, moest hij dat zelf ook doen.
      ‘In mijn eerste… anderhalf jaar hier had ik een vriendin. We waren onafscheidelijk, deden alles samen. Dat was eigenlijk al vanaf het eerste moment, we hebben altijd al gedacht dat we elkaar al voor Experium kenden.’ Hij dacht aan het litteken dat hen verbond, maar hield dat voor zich. ‘Destijds waren er verschillende klassen, maar er waren nog niet echt afdelingen. Dat kwam na anderhalf jaar. Ik werd een Panther, zij werd een Rhino. En hoewel er heel veel leerlingen waren die hun vriendschappen behielden, ondanks de verschillen in afdelingen, wilde zij dat niet. Van de ene op de andere dag was onze vriendschap over. Ik begreep het niet – het maakte me kapot.’ Hij staarde voor zich uit, voelde zich te kwetsbaar om de jongen aan te kijken. ‘Het maakte me ontzettend kwaad. Al helemaal toen ze een relatie kreeg met een Buffalo. Ik zag in dat het bullshit was, de reden die ze me had gegeven. Uit woede ging ik een hun relatie saboteren. Ik stuurde ze nachtmerries, zorgde ervoor dat ze krankzinnig werden zodat ze niet meer in slaap konden vallen. En het werkte – haar vriend maakte het uit. Natuurlijk maakte het haar woest en ze nam wraak. Haar gave is hallucinaties opwekken.’ Hij beet op de binnenkant van zijn wang. ‘Ze stond gisteren tegenover Jester in de arena. Ze heeft haar gave op mij geperfectioneerd.’
      Vanuit zijn ooghoeken keek hij opzij. Toen hij de meelevende blik van Adam zag, keek hij vlug weer weg. Medeleven was niet de reden dat hij hem dit vertelde.
      ‘Ik hoorde wat ze zei,’ antwoordde Adam zacht. ‘Over kruisigen, levend begraven… Heeft ze dat allemaal echt gedaan?’
      ‘Ja,’ mompelde hij. ‘Iedere dood die je kan bedenken, ben ik weleens gestorven. Op een gegeven moment wist ik niet meer wat echt was of niet. Die hallucinaties gingen een eigen leven leiden. Zelfs wanneer zij niet in de buurt was, geloofde ik soms dat het klaslokaal in brand stond, of dat er Panthers waren die me in mijn slaap wilden omleggen – vooral omdat haar afdelingsgenoot iemands gedachten kon beheersen. Ik zag overal gevaren, ik werd hartstikke paranoia. Tijdens gym moesten we eens met de touwen aan de slag en ik was ervan overtuigd dat een van mijn afdelingsgenoten zich daaraan had opgeknoopt toen ik de gymzaal binnenstapte. Dat had ze me eens in een hallucinatie laten zien, dus toen ik later echt dat touw zag, triggerde het die herinnering en beleefde ik het opnieuw.’
      Hij zweeg even, keek Adam toen indringend aan. Begreep hij nu waar hij heen wilde?
      ‘En toen?’ vroeg Adam zacht. ‘Kreeg je toen een paniekaanval?’
      ‘Ja – maar ik had geleerd om die binnen in me te houden. Anderen merkten het vaak niet eens – want Onyx was toch een rare, daar lopen we toch al met een boog omheen. Niemand keek ervan op als ik eens op tilt sloeg en ze wisten ook wel beter dan tegen me te praten als ik “zo’n bui” had. Maar hier,’ hij tikte tegen zijn hoofd. ‘Gebeurde alles wel. Ik kropte de frustratie op, tot het te veel werd en ik iemand om niks naar de keel vloog.’ Hij staarde weer in de verte. ‘Je begrijpt wel waarom ik geen vrienden had. En ik zei tegen mezelf dat dat prima was, want dit hele trauma was tenslotte ontstaan door de enige vriend die ik ooit had gehad. Het ging jaren zo door. Zij terroriseerde mij overdag, ik deed hetzelfde bij haar in nachtmerries. We sliepen allebei niet meer, we wisten dat we op het punt stonden om ons verstand te verliezen. Uiteindelijk stopte ze er op een dag mee. Ik ook – ik was het moe. Zo’n anderhalf jaar geleden hielden we een stilzwijgende wapenstilstand omdat we het anders niet zouden overleven. Toen kreeg ik pas een beetje adempauze, praatte ik af en toe met mensen. Vriendschappen waren het nooit, niet echt, maar ik zat niet altijd alleen, ik voerde soms een gesprek, voelde me steeds iets minder krankzinnig worden naarmate ik meer menselijk contact had. Dezi, Yrla, Jester… Die waren niet zo bang aangelegd. Konden af en toe wel een grapje maken, kwamen nog wel eens naast me zitten.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Maar pas toen Yrla weg was en Jester ontdekte dat hij rampzalig was in zijn eentje, groeide er tussen ons ook iets wat op vriendschap leek.’ Hij grinnikte. ‘En dat heeft zo’n enorme softie van me gemaakt dat ik hier nu naast jou zit en je dingen vertel die ik zelfs Jester niet verteld heb. Omdat jij weet wat het is om een trauma mee te maken. Om dingen te herbeleven. Ik wilde je laten weten dat je niet de enige bent, Adam. Dat je niet krankzinnig bent. En ook… Dat je soms dingen zult zien die niet echt waar zijn, dat het heden en het verleden soms met elkaar zullen vermengen. Het houdt zulke herbelevingen niet tegen – maar het helpt je soms wel om het achteraf te relativeren.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire had ook geen antwoorden – hij had alleen maar vragen. Hij kon niet bedenken waarom een staflid zou willen dat er zoiets vreselijks met een naamloze en zijn vriend gebeurde, maar hij kon ook niet bedenken waarom Dézi zoiets zou willen. Hij moest het maar laten rusten en hopen dat het bij één incident bleef.
      ‘Ik heb Fox gezegd dat hij de jongen tijd moet geven, maar ik weet niet of hij zal luisteren. Hij heeft het gevoel dat hij nu allemaal vrienden is kwijtgeraakt. Waarschijnlijk wil hij alles uit de kast halen om hun te laten zien dat het nooit zijn bedoeling was om de jongen te kwetsen en waarschijnlijk doet dat alleen maar meer kwaad dan goed.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Jester humde wat. "Daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben." Hij viel stil en keek over het terrein uit. "Over meer kwaad dan goed gesproken, hoelang zit Tony's gave al op slot?" Of met andere woorden: hoelang zouden ze nog hebben om die jongen te overtuigen dat het allemaal slechts een nare droom van Onyx geweest was.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij schudde zijn hoofd. "Sorry, maar ik kan maximaal 1 a 2 personen tegelijk beïnvloeden. Anders worden alle emoties me teveel." Het zou wel grappig zijn als hij een hele kamer angst aan kon jagen. Misschien moest hij een manier verzinnen om dat voor elkaar te krijgen. Hij had sinds dat hij emoties sturen op afstand onder de knie had, allang niet veel nieuws meer ontwikkeld aan zijn gave. Misschien moest hij zijn gave eens uitbreiden om te zien of hij een hele kamer vol mensen kon beïnvloeden. Hij keek naar het roodharige meisje naast hem.
      Hm... Maaya haar gave was wel interessant en misschien hadden Zeb en hij er wel wat aan als ze die ontwikkelde. "Daar kan ik je misschien wel mee helpen," zei hij met een sluwe grijns. Er kwamen tientallen ideeën in zijn hoofd op waar hij Maaya's gave voor kon gebruiken, sommigen werden ook al afgekeurd, maar er bleef genoeg over. Hij boog voorover naar Maaya. Hij stond op en bood Maaya een hand aan. "Maar je moet beloven dat dit tussen ons blijft. Alleen Zebediah weet dat ik dit kan en dat wil ik ook graag zo houden."

[ bericht aangepast op 3 mei 2020 - 12:33 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Uiteindelijk hadden ze Yrla zijn bed weer op zijn plek staan. "Dankjewel Vienna," zei Yrla, terwijl hij op zijn eigen bed plofte. Vienna plofte uitgeput neer op het andere bed, waar ook Fersephone zat. Het meisje zag nog altijd bleek, hoestte nog veel. Al had ze meer kleur op haar wangen dan gisterenmiddag. Ze had zich in haar eigen dekens gewikkeld, die ze van haar slaapkamer naar hier gesleept had. "Hebben jullie al nagedacht over een naam voor 8102?" Vienna zelf zat te twijfelen tussen een aantal. Gek genoeg was het voort 8102 veel makkelijker een naam te bedenken dan voor Merrin, maar misschien kwam het omdat haar gave meer bekend was. Ook in films en boeken enzo. "Ik heb er al een," zei Yrla grijnzend. "Maar ik vertel hem pas vanavond." Vienna keek naar het meisje naast haar. "Kijk niet naar mij. Mijn hoofd is net een plumpudding vandaag. Ik heb nog geen idee." Vienna grinnikte, keek toen naar Yrla en bedacht zich iets. "Oh, Yrla. Wat stom! Ik had nog een cadeautje voor je. Wacht, ik ga hem even halen." En daarmee verdween ze uit de kamer.

[ bericht aangepast op 3 mei 2020 - 12:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam had deze openheid niet van Onyx verwacht, maar het betekende veel voor hem dat hij hem zo in vertrouwen nam. Zeker als hij nu zelfs dingen had gezegd die Jester niet wist. Als hij hoorde wat Onyx allemaal meegemaakt had en hoe lang dat allemaal had geduurd en hoe lang hij alleen was geweest, dan schaamde hij zich bijna voor zijn eigen trauma. Hij dacht over zijn laatste woorden na. Dat hij vaker een herbeleving zou krijgen, dat de herinnering vaker getriggerd zou worden.
      ‘Je zei dat je de werkelijkheid en het verleden soms door elkaar haalde…’ begon hij aarzelend. ‘Denk je – denk je dat dat gisteren bij mij is gebeurd? Denk je dat – dat Fox me niet echt heeft aangerand?’ Zijn stem sloeg over. Hij wist niet of hij dat heel graag wilde geloven of dat hij juist bang was dat het wél was gebeurd en Onyx dat niet geloofde.
      ‘Ik was er niet bij,’ antwoordde Onyx. ‘Dus ik kan het niet zeker weten. Ik kan alleen zeggen dat het mij weleens is gebeurd dat ik dacht dat mij iets overkwam terwijl dat achteraf alleen een herinnering bleek te zijn.’
      Adam sloeg zijn armen om zijn knieën. ‘Maar het voelde zo echt…’
      ‘Ja,’ mompelde Onyx. ‘Het voelt altijd echt. Vaak merk je pas dat het niet echt was als je op de details gaat letten. In hoeverre heeft hij je aangeraakt? Kon jij hem van je af trappen als er nog een hand vastzat in je broek? Herinner je je daar iets van? Ik herinner me vaak geen details. Alleen maar vage beelden en vooral sterke gevoelens. Angst. Woede.’
      Adam beet op zijn lip. Hij vond het eng dat hij geen onderscheid kon maken tussen wat echt en wat niet echt was.
      ‘Alleen Fox en jij waren erbij. Maar ik kan je wel vertellen dat Fox totaal in paniek onze kamer binnenviel en huilde omdat je in paniek was geraakt en jezelf aan het pijnigen was. Hij was echt heel erg bezorgd om je. Dat neemt niet weg dat Fox dingen heeft gedaan die niet door de beugel konden. Hij heeft je gemanipuleerd en hij heeft geprobeerd zijn zin door te drijven. Dat was fout – maar net zoals jij en ik, heeft ook hij een behoorlijk heftig trauma doorgemaakt. Het heeft bij hem ook sporen nagelaten. Misschien dat je hem uiteindelijk de kans wil geven om naar zijn kant van het verhaal te luisteren.’ Onyx hield even zijn blik vast. ‘Ik denk dat hij heel manipulatief bezig was en dat dat er al voor heeft gezorgd dat je herinnering aan Dezi aan het losweken was… want zij heeft je ook een hoop gemanipuleerd, nietwaar?’
      Adam sloeg zijn ogen neer. Dat was absoluut waar. Ieder woord dat ze had gezegd was manipulatief geweest. Maar toch… Hoe kon hij er zeker van zijn dat het niet weer was gebeurd?
      ‘Je hoeft er nu niets mee te doen,’ zei Onyx. ‘Het is gewoon goed dat je weet dat er ook een kans is dat het níét is gebeurd zoals je vreest.’
      ‘Maar dan heb ik hem van iets heel ergs beschuldigd,’ mompelde Adam.
      ‘Hij was er inderdaad overstuur door, maar hij had ook wel door dat je een paniekaanval had.’
      Adam tuurde naar zijn handen. Hij wist niet wat hij voelde. Opluchting, angst, schuld, boosheid? Alles leek door hem heen te woeden.
      ‘Je hoeft vandaag geen antwoorden te vinden. Weet gewoon dat ons brein soms nare dingen met ons doet. Dat is alles wat ik je wilde zeggen. Bij mij duurde het een tijd voor ik me dat realiseerde. Misschien dat het jou zal helpen.’ Onyx kwam overeind. ‘Kom op, genoeg zware praat. Ga lekker met Merrin basketballen, dat zal je goed doen. Praat er met hem over. Ik deed dat nooit – maar jij hebt wel iemand die naar je luistert.’
      Adam glimlachte kleintjes. Ja – dat was waar. Hij hoefde het niet helemaal alleen te doen. Hij had vrienden, net zoals Jester gisteren had gezegd. Merrin, Agami, Onyx, Jester… Ze probeerden hem allemaal te helpen.
      Hij kwam overeind en ging op zoek naar Merrin.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire keek Jester aan. ‘Ik mag toch hopen dat jullie niet zo vaak met een bezem tekeergaan dat je je het precieze moment niet meer kan herinneren waarop je dat met mijn afdelingsgenoot hebt gedaan?’

---

Every villain is a hero in his own mind.