[RPG • 0] Experium || 05 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Meisjes: • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo Meisjes: • Maaya

Buffalo's Jongens: • Meisjes: •

Rooster

---

Speeltopic 1: Klik ^^
Speeltopic 2: Klik ^^
Speeltopic 3: Klik ^^
Speeltopic 4: Klik^^

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 16 maart 2020 - 12:36 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Eigenlijk wilde hij niet dat Michiel weg ging. Hij zorgde ervoor dat het iets rustiger was in zijn hoofd, doordat hij zo lief was voelden Yrla's woorden als een leugen en kon hij zichzelf even laten geloven dat Michiel hem niet zou haten als hij erachter kwam. De angst zou echter weer terugkomen zodra hij alleen was. Toch had hij een zere keel van het opgekropte verdriet en dus stemde hij zachtjes toe.
Hun vingers raakten elkaar lichtjes toen Michiel hem even later het glas aanreikte en ondanks alles wat Yrla gezegd had, voelde hij iets warms in zijn buik en kropen zijn mondhoeken weer omhoog in een glimlachje.
'Dank je.' Hij nam voorzichtig een paar slokken water en voelde zich weer ietsje bedaren, zelfs al zag hij er tegenop om straks naar de les te gaan.
Michiel leek dat aan te voelen, want hij begon over iets anders te praten en slaagde er zo in om hem een beetje af te leiden, zodat hij redelijk rustig was toen ze tien minuten later in het lokaal gingen zitten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx

'Waarom doe je dat dan niet bij hem?' vroeg Onyx zich af. 'Niemand heeft hem toch gemist, de afgelopen maanden...'
Er ging een zoemer die het einde van het ontbijt aankondigde en Onyx kwam overeind.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Denk dat ik toch te kleinzerig ben voor moord," verzuchtte Jester en kwam ook overeind. "Maar anders..." Hij trok met zijn duim een lijn over zijn keel en glimlachte weer. De twee jongens liepen samen naar het lokaal van hun eerste les en hoewel Onyx er wonderbaarlijk in geslaagd was het scherpe randje van Jesters humeur af te halen en de irritatie in zijn borst weer gezakt was naar een zacht gloeien, maakte Jester zich nog steeds zorgen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

Adam was er tijdens de lessen maar half met zijn aandacht bij. Hij dacht niet na over de lesstof: hij dacht alleen maar na over hoe het nu verder moest tussen Michiel en hem. Hij wilde Michiel niet met zijn weerzinwekkendheid besmetten, hij wilde niet dat mensen zouden denken dat hun vriendschap de gewone grenzen oversteeg zodat ze beiden zo'n fatale injectie toegediend zouden krijgen, of de beschuldigingen nu terecht waren of niet. Maar hoe? Hoe kon hij die afstand tussen hemzelf en Michiel scheppen? Hoe kon hij aan zichzelf werken, hoe kon hij ervoor zorgen dat hij álleen nog vriendschappelijke gevoelens had?
Hij wist het nog steeds niet, en de vragen bleven maar door zijn hoofd spoken. Hij wenste dat hij zijn gedachten met iemand kon delen, maar met wie? Moest hij toch open kaart met Michiel spelen en vertellen wat hij voelde en waar hij zo bang voor was? Als hij niet meer tegen zijn gevoelens hoefde te vechten, zouden ze dan minder worden? Of zou dan de héle school het zien, in plaats van alleen Yrla? En wat als Michiels tolerantie ook haar grenzen had? Als hij geen kamer meer met hem wilde delen, als hij hem zou kwijtraken? Hij wist dat zijn vriend het fijn vond om een vriend te hebben, hij wilde niet dat hij ervan overtuigd raakte dat Adam om dubieuze redenen met hem bevriend was, omdat hij stiekem naar zijn lichaam verlangde. Het zou Michiels beeld van hem voor altijd veranderen. Hun vriendschap zou dan voorgoed kapot zijn. En als Adam een subtielere manier kon bedenken om afstand te creëren en hij écht over zijn gevoelens heen kon stappen, dan kon hij het daarna altijd weer proberen goed te maken. Dan waren de brokstukken misschien nog te lijmen. Dat was de beste manier... Maar hóé moest hij dan die afstand creëren als Michiel de hele tijd zo lief was, als hij de enige was die hem op de een of andere manier zijn ellende kon laten vergeten?

Het kwam niet echt als een verrassing toen mevrouw Margeaux hem aan het einde van de les bij zich riep.
'Ga maar alvast naar de kantine,' zei hij tegen Michiel. 'Het gaat vast over mijn gavetraining morgen. Ik kom zo wel.' Hij slaagde erin om Michiel een glimlach te laten zien die hem vertelde dat hij het wel even alleen redde.
Toen alle leerlingen het lokaal hadden verlaten, keerde Adam zich naar zijn mentor toe.
'Je was erg afwezig vandaag,' zei ze. Er klonk bezorgdheid door in zijn stem.
'Het is niks,' mompelde hij. 'Ik heb slecht geslapen.'
'Zenuwen voor het bal?' vroeg ze met een knipoog.
Het bal. Daar had hij niet eens meer aan gedácht. Het kon hem op het moment ook niets schelen. Anders ging ie wel alleen.
Margeaux' gezicht werd weer serieus. 'We hebben volgende week je echte grote reis gepland staan. Je moet je dan wel kunnen focussen. Zorg er dus voor dat je voldoende slaapt en probeer stressvolle situaties uit de weg te gaan.'
Stressvolle situaties uit de weggaan. Wel ja.
Zich voor eeuwig op de wc opsluiten, betekende dat.
Toch knikte hij braaf. 'Het komt wel goed,' zei hij. 'Ik zal komend weekend goed uitrusten.'
Ze schonk hem een glimlach. 'Goed zo jongen. Ontspan, geniet en rust uit.'
Adam onderdrukte een zucht, zei mevrouw gedag en liep toen het lokaal uit.

[ bericht aangepast op 17 maart 2020 - 19:18 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Alle rotzooi die Yrla aan het beramen was, zou Jester geenszins tegenhouden om zijn ronduit awesome plannen uit te voeren. Dus zodra de bel ging die het einde van de les aankondigde, schoot hij overeind. Met een vaag excuus dat hij nog even snel een boek moest halen uit de bibliotheek (bij nader inzien had hij wel een beter alibi kunnen verzinnen, maar achteraf was altijd makkelijker praten), sprintte hij haast het lokaal uit en liet Onyx bij de rest van de Panthers achter.
      Daar kwam zijn vriend ook wel weer overheen. Voor de eetzaal sloeg hij linksaf, liep de gang door en ging nog eens links, voordat hij bij een kale deur uitkwam. Het bordje dat erop geplakt zat wees op groen en Jester klopte beleefd twee keer.
      "Ja?" kwam een brommende stem vanachter de deur.
      Jester duwde de klink naar beneden. "Gerrit, een hele goede middag."
      "Madcap, wat mot je?" Gerrit was altijd al een man van weinig woorden (of in ieder geval bij Jester) en één van de weinige mensen die geen student was en hem wél aansprak met zijn naam. Op een gegeven moment kwam een mens toch op first-name-basis met de ander als je haast wekelijks van elkaars gezelschap mocht genieten. Bovendien, Jesters pranks leverden Gerrit nooit zóveel zooi op. Dat was ook een flinke plus.
      Dit alles wilde niet zeggen dat de twee vrienden waren. Verre van.
      "Ik hoopte je speaker te mogen lenen, Gerrit," zei Jester zakelijk.
      Hij kreeg een boze blik terug.
      "In ruil voor... een maand verlost van mijn aanwezigheid?"
      Gerrit snoof minachtend.
      Jester slaakte een zucht, groef in zijn zakken naar het briefje van twintig dollar en schoof het over de tafel. "Goed punt."
      De man pakte het geld aan en gebaarde met een rukje van zijn hoofd naar de speaker in de hoek van het kleine kantoortje. Jester zond de man een vrolijke glimlach, beloofde plechtig dat hij het ding ongeschonden weer terug zou brengen en maakte dat hij wegkwam voordat Gerrit met strafwerk aan kon komen zetten, gewoon omdat Jester hem irriteerde. Ondertussen groef hij alvast naar het snoertje waarmee hij zijn iNet aan het ding kon connecten en bleef in de hal staan.
      De meeste studenten waren ondertussen al naar binnen. Mooi. Jester zocht op zijn iNet naar het juistje liedje, stak even kort zijn hoofd om de hoek om te zien of Onyx inderdaad in de zaal zat (best jammer als de uitverkoren persoon niet aanwezig was tijdens zijn geweldige aanzoek), zag dat zijn vriend al aan een tafel zat, en grijnsde. Showtime.
      Jester drukte op play en draaide de volumeknop helemaal naar boven. Heel even gebeurde er niks, voordat de eerste tonen keihard door de hal schalden. Perfect. Hij tilde de speaker hoog boven zijn hoofd en liep grijnzend de eetzaal in.

[ bericht aangepast op 17 maart 2020 - 19:29 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

Onyx keek een beetje geïrriteerd over zijn schouder toen er plotseling zeikmuziek door de lunchzaal galmde. Natuurlijk was er weer een idioot die dacht dat dit een originele manier was om iemand naar het bal te vragen. Toen hij echter zag dat het Jester was, verdween de irritatie en leunde hij met eenzelfde grijns naar achteren. Hij was benieuwd voor wie hij al die moeite deed, en zijn ogen gleden even langs de meisjes die al aan tafel zaten. Het was vast iemand van een andere afdeling op wie hij indruk wilde maken, want niemand liep warm voor die wijven van hun afdeling - of misschien was dit een poging om na de armzalige aanzoeken van Kneus en hun geesteszieke afdelingsgenoot te laten zien dat de Panthers nog wel een klein beetje stijl hadden. Net als een paar anderen begon hij dan ook te fluiten en joelen om de spanning op te voeren voor wie deze verschrikking dan ook onder ogen moest komen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

De hele school zat ondertussen naar hem te kijken, al fluitend en joelend. Als iemand hem nu gevraagd zou hebben waarom hij nu Onyx vroeg voor het bal (jeweetwel, even zo'n recordscratch, de tijd bevriest en je hebt een gesprekje met jezelf over je motieven, breekt door de fourth wall heen, et cetera), dan had hij daar niet echt een goed antwoord op. Moeilijk te zeggen. Hij wist wel dat hij het enorm leuk vond en dat was reden genoeg.
      de jongen in kwestie leek zich nog van geen kwaad bewust en joelde zelf enthousiast mee. Het kostte moeite om de punchline van zijn actie niet al weg te geven door alleen maar naar Onyx te blijven kijken. Maar de gezichten van de anderen waren ook heel veel waard. Breed grijnzend zette hij de boombox op de tafel van de Panthers en klom er zelf ook bovenop. Onderweg gaf hij nog een flinke draai aan de volumeknop zodat hij er nog overheen zou kunnen komen en het geluid zwakte af tot achtergrondmuziek. Ook het gejoel stierf wat weg.
      "Mijn beste Onyx," zei hij zwierig. "Wil je mij de enorme eer doen om met mij naar het bal te gaan?" Jester maakte een diepe buiging en stak zijn hand naar de jongen uit met een grijns van oor tot oor.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

Oh. Óh.
Onyx had een paar tellen nodig om te beseffen dat híj Onyx heette en dat deze hele circusact voor hém was. Hij keek op naar de jongen die voor het eerst in zijn leven boven hem uittorende en zo breed grijnsde dat zijn mondhoeken bijna dreigden uit te scheuren. Onyx leunde nonchalant naar achteren terwijl hij Jester daar even lekker met uitgestoken hand liet staan.
'Ik weet niet... Als je me nou een lapdance had gegeven dan had ik het wel geweten.'
Er flikkerde even iets in Jesters ogen. Een klein breukje in zijn zelfverzekerdheid. Was hij teleurgesteld? Omdat hij zich nu voor lul voelde staan of omdat hij echt geen betere date had kunnen bedenken? Nou ja - eerlijk gezegd wist hij zelf ook niet met wie hij ánders naar het bal had willen gaan. Hij was niet bepaald van plan geweest iemand te vragen. Zijn grijns werd groter toen die van Jester iets afnam, en toen greep hij Jesters hand vast en liet zich op de tafel trekken.
'Ja Madcap, natuurlijk wil ik met je naar het bal,' zei hij met een knipoog.

[ bericht aangepast op 17 maart 2020 - 20:38 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

De. Stress. Dat ene moment dat hij op de tafel stond en moest wachten op Onyx' antwoord voelde langer dan een hele geschiedenisles met Sogat en Jester begreep eigenlijk niet waarom het zo raar voelde om daar te staan. Laten we wel wezen, Jester had heel wat rare dingen uitgespookt en social anxiety daar deed hij dus niet aan, maar voor het eerst kon hij ergens wel begrijpen waarom de spotlight niet voor alle mensen was weggelegd.
      Zeker toen Onyx niet meteen 'ja' zei.
      Gelukkig deed die smiegt het een paar seconden later alsnog en werd Jester van de rest van zijn zorgen verlost.
      Jester grijnsde terug en was de opluchting alweer vergeten voordat hij besefte dat hij überhaupt opgelucht was. "Mooi, anders had ik mijn hele script moeten omgooien," zei hij en wiebelde met zijn wenkbrauwen. Over een script gesproken, de volgende stage direction was...
      Toegegeven, Onyx was lang. Écht lang. En Jester was ongeveer het tegenovergestelde, maar hij kon moeilijk op de boombox gaan staan als opstapje, want die wilde Gerrit ongeschonden terug. Bovendien zou dat de verrassing verpesten en een dosis serieusheid aan het moment toevoegen die Jester er helemaal niet bij hoefde te hebben. Gelukkig hadden talloze meiden die op lange jongens vielen daar al decennia lang een oplossing voor. Zonder ook maar iets van een waarschuwing te geven, trok Jester onder toeziend oog van de hele school Onyx aan zijn kraag naar beneden en drukte zijn lippen op de zijne.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

Nou - Jester hield wel van verrassingen vandaag. Onyx was nogal overrompeld door de kus, maar om nou te zeggen dat hij het erg vond... Nee, niet echt.
Echt niet, eigenlijk.
Toen Jester zijn gezicht iets terugtrok, hief Onyx een hand en vlocht zijn vingers door Jesters rode krullen terwijl hij hem uitdagend aankeek. Hij grijnsde en zei zachtjes: 'Is dit alles, kleintje? Durf je ook een echte kus?'
Hij bracht zijn mond weer dichter naar die van zijn vriend, maar drukte zijn lippen nu slechts lichtjes tegen die van de ander en streek met het puntje van zijn tong langs Jesters onderlip. Zijn hart bonsde onverwacht zwaar in zijn borst, ergens was er toch wel een miniem zweempje zorg dat Jester dit te ver vond gaan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

- te vroeg -

[ bericht aangepast op 18 maart 2020 - 11:54 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Goh, life lesson learned, gordijnen dichtdoen was dus niet een sterk punt van Onyx, maar zoenen kon 'ie wel. Tikje zorgwekkend dat Jester dat kon opmerken- want laten we even eerlijk zijn, de meeste mensen zoenen niet met hun kamergenoten. Of vrienden. Drie keer. En zouden stiekem een vierde keer helemaal niet zo erg vinden, hoewel hij er wel een betere plek voor kon bedenken dan op een tafel, midden in de aula met Taylor Swift op de achtergrond. Oh, en de honderd studenten die hen stonden aan te gapen. Daar kon hij ook wel zonder, een volgende keer.
      Als die volgende keer er al kwam en dat was een twijfelachtige toekomst.
      Toen Onyx hem weer losliet moest Jester alle zeilen bijzetten om nog wat nuttigs over zijn lippen te krijgen. En rood worden is als eerste niet je ding en ten tweede nergens voor nodig, dus dat gebeurt ook helemaal niet.
      "Goede goden, iedere keer dat ik denk dat ik je écht te pakken heb, kom je weer met iets ergers op de proppen zetten." Jester schudde lachend zijn hoofd en sprong van de tafel af. Niemand hoefde te weten dat zijn hart net ietsjes vreemder aanvoelde dan normaal. Hij ging vast niet dood na drie kussen van Onyx. Hij pakte de boombox weer van tafel. "Ben zo terug, eerst deze terugzetten waar 'ie hoort anders kan je straks stukjes Jester van het plafond schrapen, met de groetjes van Gerrit!" zei hij en draaide de volume knop weer zo hard als hij kon voordat hij de zaal weer uit wandelde, de boombox nog steeds hoog in de lucht.
      Korte inventarisatie: wie wisten er eigenlijk allemaal dat hij niet alléén op meisjes viel?

[ bericht aangepast op 17 maart 2020 - 22:40 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

Ze had met een grijns op haar gezicht gezeten, zodra Jester binnen kwam. Ze schudde zachtjes haar hoofd, typisch Jester. Toen de rest begon te joelen, deed Vienna uitbundig mee. En dan was daar het moment van vragen. Die blik, die blik van Onyx was alles. Je zag bijna letterlijk het kwartje vallen en Vienna schoot in de lach door zijn gezicht.
      Het feit dat de jongens elkaar een tweede keer zoende, verraste haar dit keer niet meer. Maar het ging nu wel te ver om nog echt een grapje te zijn. Op het moment dat Jester terug was vroeg ze met een grijns. "Hee jongens, wanneer is dit nu een keer iets officieel?" Vroeg ze met een grijns.

[ bericht aangepast op 18 maart 2020 - 11:55 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx

Met een zelfvoldane grijns zakte Onyx weer op de bank neer. Had ie Jester toch mooi weer even afgetroefd. En was het er toch ooit nog eens van gekomen - na drieëntwintig jaar had ie ook eens met iemand gezoend. Vroeger had het hem nooit wat geïnteresseerd, maar toen waren zijn sociale contacten sowieso beperkt tot af en toe eens naar iemand snauwen of iets grommen. Nadat Maaya hem een mes in de rug had gestoken, had hij geen interesse meer gehad in wat voor vorm van vriendschap dan ook, maar sinds Jester meer naar hem toe getrokken was doordat Yrla in het ziekenhuis lag, had hij blijkbaar stilletjes aan weer een vriendschap toegestaan zonder dat hij zich daar heel bewust van was geweest. En tot nu toe had hij geen spijt, al wist hij niet echt of elkaar op de tafel zoenen nou onderdeel van een normale vriendschap was of niet. Yrla en Jester had ie het nooit zien doen. Maar ja, dat was dan ook kapot.
En de meiden ook niet.
Maar ach. Wie weet wat die in hun kamer uitvraten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fox

De rij schoot niet heel erg op, vooral omdat er een Panther op de tafel een liefdesverklaring aan het geven was waar natuurlijk iedereen naar moest staren. Een beetje verontrust keek hij of het niet wéér aan Vienna gericht was – of aan zíjn beoogde date – maar nee. Blijkbaar was het bedoeld voor de creep, die er de afgelopen tijd overigens wat minder creepy uitzag.
Toen de muziek weer wat zachter werd gezet en hij weer naar voren keek, zag hij dat Vienna’s waakhond slechts een paar passen voor hem stond. Nou, kwam dat even mooi uit! Iedereen was nu toch afgeleid. Hij glipte langs de paar mensen voor hem heen en ging naast de jongen staan.
‘Hé,’ zei hij en hij leunde ietsje naar hem toe. Op subtiele fluistertoon vroeg hij: ‘Zeg, die vriend van jou hè? Die nieuwe… Heeft die al een date voor het bal?’

---

Every villain is a hero in his own mind.