[RPG - [16+] - 100 ] Animal hotel [Speeltopic] - Speeltopics

28 feb 2020 - 22:34 Frisk is offline

Frisk 8318

Animal hotel [16+]
Rollen Praat Speel

@Liesje

De grootstad Nixton wordt geteisterd door geweld en criminaliteit. Onder de grote, felle neonlichten en tussen al de toeristische trekpleisters in loert het gevaar. Niet enkel in de donkerste steegjes, maar ook in de luxe en het rijke nachtleven.
Animal Parade is de invloedrijkste bende van het moment: in enkele jaren uitgegroeid van een groepje pooiers tot een heel imperium in de drugs- , wapen- en mensenhandel. Zowat overal hebben ze wel iets te zeggen, er is geen tak in de criminaliteit die ze onberoerd hebben gelaten, en toch blijft de top totaal onaanraakbaar. Of toch tot nu.

Nothing could kill me like you do
Herwerking van Animals & Hotel Aphrodite

Op de ochtend van zondag 15 maart, net voor de lente begint, wordt het lijk gevonden van Mason Kingsley (26), doodgeschoten en achtergelaten in een van de kamers van Hotel Aphrodite: luxebordeel, nachtclub en dé uitvalbasis van Animal Parade. De jongeman stond zelf hoog aangeschreven in de bende en zijn dood, in het midden van hun thuis, is een zware klap voor de bende. Is dit het begin van hun einde?

⋅⋅⋅⋅⋅ DISCLAIMER

Deze RPG is [16+]: seks, geweld, drugs, donkere gedachten etc. zijn zeker toegelaten en zullen waarschijnlijk ook aan bod komen. Mocht je zelf te maken hebben gehad met iets wat hier aan bod komt, dan wil ik je als eerste al mijn steun aanbieden. Het raakt me oprecht dat je dat hebt moeten meemaken en ik hoop en geloof in jou dat je het leven krijgt dat je verdient. Ten tweede is het misschien een beter idee om hier dan niet veel verder te lezen.

Het is allerminst mijn bedoeling om welk van deze onderwerpen dan ook te romantiseren. Criminaliteit in deze vorm en mate is afschuwelijk en onmenselijk, en er bestaat geen enkel excuus voor. De vrouwen in dit topic worden verschrikkelijk behandeld en verdienen stuk voor stuk een beter leven. In geen enkel opzicht wil ik misbruik en mishandeling romantiseren of goed praten, en ik keur dit in elke vorm af. Hell, ik sta op de eerste rij om er recht tegenin te gaan.

Daar komt dan ook bij dat dit fictie is. Dat het niet verboden is om over deze onderwerpen te schrijven en re RPG'en, en het lijkt me dan ook enorm interessant om verschillende aspecten ervan te zien verschijnen. Ik zie het graag wat realistisch, en niet in de stijl van fifty shades of cringe (geen aanval op de boeken en de fans van de boeken, gewoon een woordgrapje!), maar het is en blijft fictie. De deelnemers schrijven vooral wat zij willen en hoe zij het zien, en dit is allemaal bedoeld om plezier te vinden in het schrijven en lezen van de posts.
teksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

⋅⋅⋅⋅⋅ BENDE

De bende is begonnen als een naamloze pooierbende die jonge meisjes in hun macht kreeg, om ze vervolgens uit te buiten en te verkopen. Er was toen niet zo heel veel structuur en zowel de jongens, als de meisjes kwamen en gingen. Pas de laatste 5 jaar is er structuur en hiërarchie ontstaan, en sindsdien is de bende enorm gegroeid. Ze houden zich met van alles bezig, maar in het hotel is (luxe)prostitutie en drugs nog altijd de hoofdbezigheid.

DE MASKERS
Je herkent de leden van de bende aan hun dierenmaskers (vandaar ook de naam). Deze zijn erg hightech, zodat ze niet zomaar afvallen, niet de zwaar zijn, de stem eventueel wordt vervormd, etc. Alle maskers van hetzelfde dier zien er hetzelfde uit en zijn een grijzig wit, maar de eigenaars zijn vrij om deze aan te passen. Het is ook volledig vrij te kiezen in hoeverre je je eigen identiteit beschermt, maar als je van uit de bende spreekt, moet je het masker dragen. Daartegenover staat dan ook dat als je iets doet wat de bende niet goedkeurt met het masker aan... Wel, dat mag je zelf invullen.

The lion, the wolf and the pig
De drie (mannelijke) leiders van de bende zijn degenen die vijf jaar geleden begonnen zijn met het uitbreiden van hun macht en de hiërarchie in de bende brachten. Ze zijn de eigenaars van het hotel en er dan ook nog altijd goed mee bezig. Ze hebben elk hun eigen taken, maar werken goed samen om alles in goede banen te leiden. Natuurlijk hebben ze ook heel wat mensen onder hen die ook heel wat te zeggen hebben en vaak ook in associatie werken, en niet perse in opdracht van.
Naar de buitenwereld toe lijken ze ook elk hun eigen karakter en taak te hebben: ~~de ene de grote leider~~ (ik heb hier zelf een idee voor, dus ik ga even zien) (pig), de andere de onderhandelaar (lion), de derde de vuisten (wolf). Ook zonder masker houden ze zichzelf echter bezig met hun meisjes en andere handeltjes in het hotel.
De rest van de bende is opgedeeld in twee grote groepen: the rabbits (konijnenmasker) en the cats (kattenmasker).

The rabbits
De konijnen of the rabbits zijn de brute kracht van de bende. De straatschoffies die de stad echt terroriseren. In heel de stad zijn ze ondertussen met duizenden, waar ze overvallen plegen, het vuile werk doen bij de deals en een acute dreiging zijn.
In het hotel zijn ze ook eerder de jongens die zich bezighouden met het grove geweld. Ze zijn de dreigende spierbundels die op de eerste rij staan om te zien of alles wel netjes verloopt. Ze houden zich vooral bezig met de meisjes, drugs, wapens etc.
Dit wil natuurlijk niet zeggen dat het allemaal domme krachten zijn. De meesten in de hogere rangen hebben wel een goed brein in hun hoofd zitten en weten dat te gebruiken ook. Ze werken nauw samen met de leiders en de cats, en zullen sommige skills zeker ook zelf kunnen.

The cats
De katten of the cats zijn de maatpakken en stropdassen van de bende. Ze zijn meer bezig achter de schermen en gebruiken minder makkelijk en minder vaak grof geweld. Ook van hen zijn er zeker wat honderden verspreid over de stad, waar ze zich bezighouden met afpersen, fraude en het witwassen van de buit.
In het hotel zelf zitten zij ook gemakkelijk meer achter de schermen. Ze zorgen voor de IT en onderhouden de contacten met hoogstaande en vooral superrijke klanten. De hoogste top is echter nog steeds afkomstig uit de pooierbende en het is dan ook niet vreemd dat deze cats zich ook nog bezighouden met hun meisjes.
Dit wil natuurlijk niet zeggen dat de cats allemaal omhooggevallen ijdeltuiten zijn. Ze zijn niet vies van geweld en kunnen prima hun eigen zaakjes regelen. Ze werken nauw samen met de leiders en de cats, en zullen sommige skills zeker ook zelf kunnen.

Het belangrijkste onderscheid is vooral naar de buitenwereld toe: staat er een cat voor je deur, dan is onderhandeling nog mogelijk of ben je al je geld kwijt. Staat er een rabbit voor je deur, bereid je dan voor op een bezoekje aan het ziekenhuis. In de hoogste rangen van de bende is dit onderscheid er wat minder, of toch onder elkaar.

⋅⋅⋅⋅⋅ HOTEL

Hotel Aphrodite is geen echt hotel, maar bestaat uit twee componenten:
Een luxueus bordeel, bedoeld voor de hoogste klasses in de maatschappij, en een nachtclub voor rijke jongeren die zich een avondje van niets willen aantrekken, en los gaan met drank, drugs en meisjes.
tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteks

⋅⋅⋅⋅⋅ NIXTON

De stad Nixton is een fictieve stad in de Verenigde staten, ergens in Maine. Het is vergelijkbaar met New York en Chicago, en is niet enkel gekend voor haar toeristische trekpleisters en luxe nachtleven, maar ook voor de corruptie en natuurlijk de bende.

⋅⋅⋅⋅⋅ MASON

Mason Kingsley was 26 jaar op het moment dat hij stierf. Hij behoorde tot één van de eerste rabbits en had dan ook een hoge rang binnen de bende. Hij had 1 meisje in het hotel zitten op het moment van de moord, en hield zich verder graag bezig met drugszaken.
Qua karakter was hij niet altijd de gemakkelijkste. Hij was niet dom, helemaal niet, maar dacht niet altijd even goed na voor hij iets deed. Hij was opvliegend, sadistisch en een tikkeltje narcistisch. Hij was echter ook loyaal en trouw, en beschermde zijn meisje tegenover anderen - al had ze vooral bescherming tegenover hem nodig. Hij stond klaar voor zijn vrienden en voor de bende, en was altijd wel in voor een vrolijke avond. Hij had een aanstekelijke lach.

Just survive somehow

⋅⋅⋅⋅⋅ ROLLEN

MEISJES - 7
Vrouwelijke bendeleden bestaan, maar komen eigenlijk niet erg hoog. Het kan wel zijn dat een meisje dat al lang meedraait meer privileges heeft gekregen en uiteindelijk een soort van plekje in de bende heeft gekregen, maar ze zal altijd moeten knokken voor dat plekje. En dit zijn er niet veel.

♀ Virago - Dani Reina Verdad - 25 - Juve - 2
♀ Reeses - Luna Margaret Hale - 19 - Juve - 4
♀ Luftmensch - Mila Addison - 24 - Ravi - 3
♀ Serotin - Inez Elizabeth Castillo - 22 - Roman - 3
♀ Klaus - Evelyn "Evie" Kay - 23 - Pooier - 4
♀ Millay - Montana "Bambi" Byrd - 21 - Ty - 4
♀ Velns - Naam - Leeftijd - pooier - pagina

JONGENS - 7
Alle mogelijke ideeën die je maar kan bedenken: bring 'em on. De meesten zullen gewelddadig en agressief zijn, maar probeer er wat afwisseling in te maken. Soms maken de kleine dingetjes een personage al uniek. Ook andere ideeën qua rollen, zoals infiltranten of zo, zijn welkom om te bespreken!

♂ Luftmensch - Juvenalis Pipindorio - 27 - Pig - 4
♂ Woundmate - Ravi Rios - 29 - Lion - 3
♂ Darby - Tyron Price - bijna 29 - Wolf - 2
♂ Mandolorian - Roman Damario Sanchez - 27 - Rabbit - 2
♂ Balloo - Naam - Leeftijd - Cat - pagina
♂ Preservation - Ace Brennan - 27 - Special kitty - 4
♂ Velns - Naam - Leeftijd - pooier - pagina
teksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

BEGIN
Het is zondag 15 maart. Het hotel is vandaag erg rustig. Er waren maar enkele klanten die waren blijven overnachten, en die zijn allemaal vertrokken. Het is 11u. 's ochtends, de club is nu zo'n 6 uur dicht en de meesten worden stilletjes aan wakker. Kies maar wie Mason vindt (: Die avond is de club normaal dicht (elke zondagavond), maar het 'hotel' wel nog open. Dit is een beetje een rustdag voor iedereen, tenzij die nog taken buiten het hotel en de club heeft. Er worden ook klusjes en dergelijke gedaan, maar op zich valt dat mee omdat er ook extern personeel is.

⋅⋅⋅⋅⋅ REGELS

[ bericht aangepast op 16 maart 2020 - 22:38 ]

Mijn brein breint zoals het breint.

1 maart 2020 - 12:38 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Dani Reina Verdad

"I knew my innocence was lost when I realised I was no longer afraid of the darkness surrounding me. .
Instead, I discovered, I fear the darkness that hides inside me."

• Twenty-five • Bedroom • Mason —> Roman •

Met een frons werd er op Dani neergekeken en daar waar ze normaliter enkel een uitdagende blik terug geworpen zou hebben, bleef deze nu uit. Zachtjes sloeg Roman een arm om haar heen, maar een kalmerend effect leek het voor nu nog niet te hebben. Bij het horen van haar woorden verschijnt de uitdrukking op zijn gezicht en leid Roman haar naar de bank die op zijn slaapkamer staat.
"Ehm," is zijn allereerste, ietwat zoekende, reactie. "Oké, blijf hier."
Dani volgt hem met haar blik als hij de slaapkamer verlaat, alvorens het glas whiskey in dat hij vasthield in haar handen te drukken. Vanwege het trillen van haar handen vertrouwde de brunette het glas niet in haar handen en plaatste ze deze op een stevigere ondergrond — een klein tafeltje vlak naast de bank. Vervolgens schoof ze naar het randje van de bank, plaatste haar ellebogen op haar knieën en stak haar vingers in haar nog natte haren van het douchen. Bij het sluiten van haar ogen werd duidelijk hoe diep het beeld van eerder op zich op haar netvlies gebrand had en zag ze nog altijd het levenloze lichaam van Mason voor zich — de koperen geur opnieuw dringend in haar neusgaten. Dani huiverde, rolde haar schouders lichtjes en deed haar uiterste best haar racende hart onder controle te krijgen.
Hoe? Wie? Wanneer?
Verschillende vragen schoten door haar hoofd, de enige die ze zelf van een antwoord kon voorzien was waarom? Mason was niet de leukste in het hotel en zelfs Dani had op sommige momenten beter geweten dan zijn grenzen op te zoeken — de straffen daarvoor leken geregeld nog bruter dan anders. Maar iemand doden was echter een heel ander niveau, niet onbekend weliswaar in deze wereld, maar toch.
Bij het horen van naderende voetstappen en een deur die gesloten word kijkt de brunette weer op. Roman knielt voorzichtig voor haar neer, zijn hand geruststellend op haar knie. "You oke?" Heel even glijdt haar blik over zijn gezicht heen, zoekende naar antwoorden op de vragen die ze had, of een spoor van wat dan ook dat ze graag wilde zien. Licht schudde ze haar hoofd.
"Nog niet," klonk het hees — haar stem nog altijd onvast. "We lossen het op, don't worry," mompelde Roman, waarna hij opstond en een graai deed naar de fles whiskey op tafel, in plaats van het nog half gevulde glas. Ze kon wel voorstellen waarom, alcohol had de gewoonte gevoelens te doven, maar de brunette twijfelde deze keer of het een middel was tegen het beeld wat maar niet uit haar hoofd wilde gaan. "Heb je iets nodig?"
"Wat gaat er gebeuren?" vroeg ze zonder antwoord te geven op zijn vraag terwijl ze fles whiskey uit zijn hand pakte. "Hoe gaat dit opgelost worden? En wie.." De vraag wie het gedaan kon hebben stierf weg op haar lippen. De zaken van de jongens ware die van de meisjes niet, andersom was dit natuurlijk een heel ander verhaal, maar nu leek het toch wel op zijn plaats als ze er naar vroeg. Met haar hart nog altijd in een versnelde slag, sloot Dani kort haar ogen terwijl ze een slok nam uit de fles drank in haar hand. Het was geen medicijn voor wat ze gezien had, maar hopelijk wel een tegen een opkomende paniekaanval.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

1 maart 2020 - 13:17 Novilunium is offline

Novilunium 1529

A C E - B R E N N A N
I must also have a dark side if I am to be whole

Weinig nachtrust is niets nieuws voor Ace, niets waarmee hij niet om weet te gaan. Om drie uur in de nacht het licht uit doen om de ogen weer te openen om acht uur in de ochtend is zo'n gewoonte dat hij zelfs op zondag niet veel langer kan blijven liggen. De afgelopen drie uur heeft hij dan ook besteed aan het doornemen van een — voor de verandering — niet aan Animal Parade gerelateerde zaak. Zijn maag dwingt hem nu eindelijk zijn kamer te verlaten.
Bij het betreden van de keuken blijkt dat hij niet de enige is met behoefte aan eten, in Juve zijn geval is dat echter niets nieuws. Hoe zijn vriend het doet of waar hij het laat is een raadsel, vooral nu hij slechts een zwarte joggingbroek aan heeft en het voor elkaar krijgt er niet uit te zien als het varken wat hij in masker vertegenwoordigt. Zelf is Ace al gehuld in een zwarte pantalon met eenzelfde kleur blouse, iets wat voor hem doorgaat als casual omdat het zondag is. Zijn masker heeft hij losjes vast met links, altijd voorbereid zichzelf te verhullen mocht dat nodig zijn.
"Morgen," groet Juve, zijn stem nog schor van slaap. Hij neemt de laatste hap van zijn appel en deponeert de overblijfselen van zijn ontbijt in de prullenbak en gootsteen. "Ben je hier al van gisteren of pas ergens deze nacht?"
"Nacht. Rapporten van de Mendes zaak moesten nog klaar," bromt hij met zijn weinig veranderlijke timbre. 'Moesten' betekend in dit geval dat hij het zelf gewoonweg niet tot een ander moment had kunnen laten liggen. Juve gaat zijn handen staan wassen en Ace eigent zich eveneens een appel toe vanaf de fruitschaal.
"En wat heeft afgelopen nacht jou gebracht?" vraagt hij, de appel kort oppoetsend langs de stof van zijn blouse. Juve zijn telefoon trilt juist op het moment dat Ace een hap neemt en eveneens een geluidje hoort achter zich, vanuit de deuropening waardoor hij zelf zojuist is binnengekomen. Met een geoefende beweging heeft hij zijn masker op, er niet happig op risico's te nemen. Vertrouwen is niet iets wat hem gemakkelijk komt en al helemaal niet met alle consequenties die het heeft voor zowel zijn werk als rol binnen Animal Parade mocht iemand hem willen verlinken.

Marrow deep, soul deep, essence deep

1 maart 2020 - 14:53 Frisk is offline

Frisk 8318

⁎❅⁎ Mila Addison ⁎❅⁎
24 - Ravi's room - With Ravi - Outfit

This is tough, but so am I

Ze bleef naar hetzelfde punt op de vloer kijken, toen hij dichterbij kwam. Ze merkte wel hoe hij stapte, als een kat - een leeuw - naar zijn prooi, wetende dat die toch niet meer kan ontsnappen. Ze ademde diep in, trok zichzelf weer uit de put die sinds de nacht ervoor extra diep leek te zijn, en keek op toen hij voor haar stond. Ze moest haar hoofd bijna helemaal in haar nek leggen, maar ze was het hoogteverschil nu wel al gewoon.
Ze had zich bijna min of meer hersteld, en probeerde te accepteren wat ze verwachtte dat er ging gebeuren. Toch voelde ze de spanning in haar schouders toenemen toen hij haar polsen vastpakte, hoe zacht hij het ook deed. Ze ontspande echter weer, werd zelfs een tikkeltje week, bij zijn volgende woorden. Alsof de vermoeidheid nu pas echt toesloeg nu ze de toestemming had om te rusten.
"Je hebt morgen de gehele dag vrij, oké?"
"Oké, Ra-ah." Zijn naam ging over in een zucht toen hij haar armen optilde en ze op haar tenen werd getrokken. Ze kreunde bijna onhoorbaar, haar stramme spieren protesteerden. Zij deed dat echter niet, en liet hem doen, al ademde ze pas weer goed in toen ze min of meer weer goed op haar benen stond.
"Als ze niet extra betalen, laat het je me weten als ze je zo behandelen." Mila beet op haar lip, omdat ze bijna een sarcastisch lachje had laten ontsnappen. Het kwam bijna automatisch, al herinnerde dit haar aan de scherpe realiteit. Het maakte hem niet uit, zij maakte hem niet uit, enkel als ze te weinig opbracht. Ze knikte maar en keek naar zijn handen om haar polsen. Het zou hem niet eens moeite kosten om ze te breken, zo dun en klein leek ze in zijn grip. Ze gilde dan ook kort en geschrokken, toen hij haar plots naar voren trok.
Ze keek op, haar ogen iets groter door de schok, en voelde zijn lippen op die van haar, bezitterig, claimend. Ze sloot haar ogen, haar hart bonkte als een gek in haar borstkas, en ging er in mee. Wat kon ze anders? Tegen die kracht had ze geen keuze, geen andere optie, al helemaal als ze zich zo klein voelde als die morgen. Ze voelde hoe hij haar polsen losliet en haar gezicht omvouwde. Vanzelf legde ze haar handen op zijn onderarmen, klemde zich lichtjes vast met haar kleine, slanke vingers, alsof ze anders niet recht kon blijven staan. Dat zou nog best kunnen ook.
En dan was hij weer weg, en kreeg Mila weer de kans om te ademen. Ze wist niet of die kleine schok in haar borstkas opluchting of teleurstelling was, maar negeerde het en opende haar ogen. Ze likte even over haar lippen en probeerde zich te focussen op zijn woorden. Ze had het gemist. Fuck. Ze knipperde en fronste dan toen de woorden toch binnenkwamen. Ze snapte niet goed wat er mis was met haar pyjama, niet in vergelijking met haar kleren die op de grond waren gevallen, en al helemaal niet omdat ze niet veel had om te tonen. Toch niet met een shirt. Maar ze wist beter dan te protesteren en knikte. Ze draaide zich al naar de kast, wankelde één stap en wist dan haar evenwicht te hervinden. Ze keek hem nog even aan toen hij nog wat zei.
"Ik wil je straks nog steeds spreken, over dit alles. Begrepen, kleintje?" Ze sloeg haar ogen weer neer en knikte opnieuw.
"Ja, Ravi," antwoordde ze met een schorre stem. Ze kuchte even, terwijl ze zich terug naar de kast draaide.

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 14:53 ]

Mijn brein breint zoals het breint.

1 maart 2020 - 15:00 Reeses is offline

Reeses 1333

LUNA MARGARET HALE
▢ Outfit ▢ 19 years old ▢ Juve's girl ▢ Kitchen --> with Juve and Ace ▢

Al een poosje lag Luna naar de lichtgevende rode cijfers van haar wekker te staren, zonder ze daadwerkelijk te zien. Ook vannacht had Luna weer slecht geslapen - pas vroeg in de ochtend lag ze in bed, waar ze veel had liggen woelen en draaien en alles bij elkaar had Luna hooguit drie of vier uurtjes geslapen. Luna stapte uit bed en maakte haar weg richting de badkamer. Ze draaide de kraan open en stapte onder de warme waterstraal. Het warme water voelde fijn aan, maar hoe goed Luna zich ook waste, het jonge meisje bleef zich vies, goedkoop en gebruikt voelen.
Omdat het zondag was hield Luna het simpel bij een trui en een legging. Ze had ook geen zin om make-up op te doen en haalde daarom alleen een borstel door haar haren. Haar bleke gezicht en de kringen onder haar ogen negeerde ze voor het gemak. Vervolgens maakte Luna haar weg naar beneden, richting de gezamenlijke leefruimte en keuken. Erg veel trek had ze niet, maar een kop thee ging er nog wel in. In de keuken merkte ze Juve op, in gezelschap van de mysterieuze man met het kattenmasker – een ander soort kattenmasker dan de andere jongens droegen. “Morgen,” mompelde Luna bij wijze van groet en maakte vluchtig haar weg richting het keukenblok, nerveus wordend van de twee heren. Hoewel het de laatste tijd iets beter ging tussen haar en Juve, voelde ze geen enkele behoefte aan zijn gezelschap. Datzelfde gold voor de tweede man, hoewel hij haar nog nooit kwaad had gedaan. In tegendeel, hij had haar zelfs een paar keer geholpen bij lastige of zelfs agressieve klanten. Maar waarom hij dat deed, was voor Luna een groot een raadsel. Voor zover ze wist, deed hij dat niet bij de andere meisjes. Een zucht verliet haar lippen, terwijl ze de waterkoker vulde.

[ bericht aangepast op 3 maart 2020 - 7:12 ]

1 maart 2020 - 16:41 Vanth is offline

Vanth 23147

Roman Damario Sanchez
27 • Rabbit • Outfit > Grey sweatpants • With Dani

"Nog niet," had het hees geklonken van haar kant, waarop ik simpelweg had geknikt en me verder niet had verroerd van mijn plek. Ik nam ondertussen nog een slok en vroeg of ze wat nodig had. "Wat gaat er gebeuren?" vroeg ze terwijl ze de fles uit mijn hand pakte. "Hoe gaat dit opgelost worden? En wie.." Ik zucht even en kijk stilletjes toe hoe ze ook een slok uit de fles neemt. Normaal waren dit soort dingen geen zaken waar de meisjes in betrokken werden, maar wellicht dat het haar iets zou helpen. Ik zou er niet te diep op in gaan, natuurlijk. Deels omdat ik het ook zelf niet helemaal zeker weet, dit zijn dan weer niet zaken die dagelijks voorkomen. ''Ik voel een storm aan vergaderingen en wantrouwen opkomen.'' mompel ik en schud mijn hoofd. Ik pak mijn glas er nu bij en neem een grote slok. ''Maar het zal wel opgelost worden, je weet dat het hier niet bekend staat om losse eindjes.'' vervolg ik dan. Nee, zaken hier werden meteen zo snel mogelijk opgelost. We leken de juiste mensen te hebben op elk moment, maar toch heb ik het gevoel dat dit nog eens een staartje kon krijgen.
Ik laat mijn blik langzaam over haar gaan en kom dan gelijk tot de conclusie dat ze zo niet de werkvloer op kan. Dat zou nog wat worden. ''Neem de dag vrij morgen, ja?'' zeg ik dan. Ze was zeker niet mijn meisje en dus niet mijn verantwoordelijkheid, maar ik kan ook zien dat dit niet goed zou gaan. ''Ik regel het wel.'' vervolg ik dan. Misschien zou ik Inez inzetten als vervanging, dat zou ook tijd worden. Mijn geduld met het meisje raakte namelijk ook langzaamaan op, nou ja, langzaamaan?
Ik sla mijn arm om Dani heen en speel langzaam mijn vingers over haar huid. ''Heb je honger? Meer drank nodig? Iets anders..?''

[ bericht aangepast op 1 maart 2020 - 16:42 ]

El Diablo.

1 maart 2020 - 18:49 LordJohn is offline

LordJohn 10835

Montana "Bambi" Byrd

21 — Ty's girl — Inez — her room

Montana's oogleden gingen maar moeizaam open toen enkele zonnestralen zich door de gordijnen wisten te duwen. Ze was tot vijf uur vannacht bezig geweest met haar laatste klant, en daarna moest en zou ze zich douchen. Het maakte haar niet uit hoe lang ze in dit hotel verbleef, ze voelde zich smerig nadat haar klanten weg waren gegaan. Toen ze uiteindelijk tegen de ochtend de kamer weer in kwam, had ze Inez op bed zien liggen en horen huilen. Hoewel Montana normaal gesproken wel toenadering zocht en het nieuwe meisje gerust wilde stellen, kon ze het vannacht echt niet aan. Ze was doodmoe en wilde meteen gaan slapen.
Op de gang hoorde ze allemaal gerommel, maar dat was niet ongewoon. Gapend draaide Montana zich nog een keer om in bed en ze kneep haar ogen dicht, hopend nog wat meer slaap te pakken dan de amper vijf die ze nu had gekregen. Ze was doodop. Toch kreeg ze het niet voor elkaar en sloeg ze uiteindelijk gefrustreerd de deken van haar benen af. Even keek ze opzij naar het andere bed in de kamer, waar Inez nog altijd op lag. Montana vroeg zich continu af of ze wel genoeg slaap kreeg en zich staande kon houden in dit huis, maar opende haar mond niet.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

1 maart 2020 - 21:44 Perseid is offline

Perseid 8184

Inez Castillo
Some girls are just made of sugar and spice and everything nice

Roman's girl • with Montana • her bedroom

♡ ♡ ♡

Sommige nachten waren slechter dan andere.
De beste waren wanneer ze na uren tegen het plafond te hebben gestaard wegdommelde in een droomloze slaap; als ze eindelijk te moe werd om gespitst te blijven op elke, kleine verandering in de kamer om haar heen. Het geluid van de meisjes die kwamen en gingen, soms met elkaar praatten, in hun bed doken of er juist met frisse tegenzin uit kropen. Het is nooit stil. Hetgeen dat die nachten de beste maakte, echter, was het feit dat vlak voordat Inez volledig wakker was — zich in dat niemandsland tussen slapen en waken bevond — de rumoer om haar heen haar deed denken aan thuis. Aan Laritza en Romana die ruziën over onzinnige dingen als kledingstukken en het getik van haar moeders hoge hakken door het kleine huis.
De slechtste waren wanneer de slaap helemaal niet kwam en de realiteit van de situatie haar urenlang in het donker aanstaarde en er geen enkel lawaai vertrouwd klonk. Vannacht was zo'n nacht geweest.
Inez ligt daarom nog altijd opgekruld in een klein bolletje tussen de dekens van het bed waarop ze de eerste ochtend wakker werd. Bijna drie maanden geleden. Het is zondag vandaag. Op zondag slapen de meiden uit.
Inez hoort hoe de jongedame in het bed naast het hare gefrustreerd de dekens wegtrapt, ademt diep in en dwingt zichzelf overeind om een nieuwe dag onder ogen te zien.
Haar krullende lokken zijn vettig, haar donkere ogen roodomrand en wanneer ze haar droge lippen bevochtigd om Montana te woord te kunnen staan, proeft ze zout.
‘Zal ik ontbijt voor je maken?’ vraagt de latina haar desondanks met een lieve glimlach. Het is beter dan de nutteloze andere vragen die ze automatisch zou willen stellen aan het meisje dat niet veel ouder dan zijzelf kan zijn. Inez zwaait haar benen over de bedrand, haar afgekloven vingers in elkaar verstrengelend.

Feel the fire, but do not succumb to it.

2 maart 2020 - 16:08 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

RAVI RIOS

•••

Lion • @ Bedroom • & Mila

'Ja, Ravi.'
Ravi knikt eenmalig, waarna hij koers zet richting de badkamer — knipperend tegen het licht wat automatisch aanspringt. Neuriënd grijpt hij zijn tandenborstel bij elkaar, hetgeen langer duurt dan gemiddeld. Ravi zoekt tussen potjes haargel, vissend naar tandpasta — uiteindelijk vindend achter een haarborstel.
Terwijl hij met zijn vrije hand door zijn haren gaat, poetst hij zijn tanden schoon — oplettend alle gaatjes en hoekjes te raken. Ravi vindt uiterlijke schoon belangrijk — dat is absoluut geen geheim — maar iets in Roman's bericht laat hem sneller door gaan, veel sneller dan normaal gesproken. Ergens heeft hij het gevoel dat het goed fout zit, erg goed fout — en dat is lang geleden. Binnen AP gaat er weinig echt fout — maar als het fout gaat. . . Ravi schudt zijn hoofd heen en weer.
Vloekend gooit hij zijn tandenborstel in de gootsteen als de kraan niet snel genoeg gaat, zorgen voor later. Alsnog neemt hij de tijd om parfum op te spuiten — een gewoonte die niet te onderdrukken valt. Uiteindelijk sluit hij af met een hand vol met haargel, die hij door zijn haren heen smeert.
'Ik zie er verschrikkelijk uit,' mompelt hij geïrriteerd — wanneer hij de slaapkamer terug binnen wandelt. Mila kijkt hem afwachtend aan, een vogeltje onder invloed van een leeuw. 'Dat shirt mag je weggooien,' gromt hij daarna — knikkend naar het shirt wat Mila draagt, een gloednieuw exemplaar.
'En zorg ervoor dat je al je spullen weer meeneemt.'
Ravi beent op het linkse nachtkastje af, zijn portemonnee en telefoon daar vanaf graaiend — hetgeen hij in zijn broekzak laat verdwijnen. Wanneer hij omdraait, knort zijn maag plotseling luid. Ravi zucht klagelijk — hatend dat hij niet rustig kan ontbijten.
'Mocht je Inez zodadelijk zien, zeg dan dat ze huevos rancheros maakt.' Ravi opent de deur richting de gang, Mila op haar kont slaande terwijl hij langs haar loopt. 'Opschieten, kleintje. We kunnen onze precious Roman niet laten wachten.'

Oh that boy
has got the Devil inside of him.

•

2 maart 2020 - 21:21 LordJohn is offline

LordJohn 10835

Montana "Bambi" Byrd

21 — Ty's girl — Inez — her room

Het was stil in de kamer en Montana had gedacht dat Inez eindelijk in slaap was gevallen, ondanks haar huilbuien. Toch had ze amper de mogelijkheid om overeind te komen en haar shirt recht te trekken toen ze Inez' stem hoorde.
'Zal ik ontbijt voor je maken?' Het meisje kwam overeind en zat rechtop op de rand van haar bed. Montana haalde haar hand door haar wilde krullenbos en glimlachte kort naar Inez.
'Eh, ja, is goed,' antwoordde ze. Montana rekte zich even uit en voelde hoe haar spieren wat protesteerden. Ugh. Hier had ze vooral een hekel aan: spierpijn. Sommige klanten wilden maar al te graag van alles uitproberen. Als het betekende dat ze extra geld binnenbracht, ging Montana er vaak in mee. Even aarzelde ze toen ze haar beha oppakte, haar slaapshirt over haar hoofd trok en de beha aantrok. Preuts was ze allang niet meer. Alle jongens van de bende hadden alles van haar wel zo'n beetje gezien, en de meisjes waren ook wel wat gewend. Inez misschien nog wel het minst van allemaal. 'Gaat alles goed?' vroeg ze uiteindelijk toch maar.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

3 maart 2020 - 0:31 Perseid is offline

Perseid 8184

Inez Castillo
Some girls are just made of sugar and spice and everything nice

Roman's girl • with Montana • her bedroom

♡ ♡ ♡

Het is één van de weinige dingen die ze in zekere zin heeft bijgedragen gedurende haar verblijf in het hotel. Koken. De enige doodgewone bezigheid waarin ze zichzelf compleet kan verliezen, tevens de hoofdreden waarom Inez nog geen kilo's aan lichaamsgewicht is kwijtgeraakt. Eten is een soort schrale troost, een warme knuffel voor haar ziel, vooral op de dagen wanneer ze zich het meest eenzaam voelt.
Montana glimlacht naar haar. Het is een kleine omkrulling van haar mondhoeken, maar volstaat erin om haar het gevoel te geven dat het meisje haar aanbod in zekere mate kan waarderen. ‘Eh, ja, is goed.’
Inez veert verder overeind, laat haar blik onbewust over haar donkerharige kamergenote dwalen en beseft zich dan dat deze zich zonder enige omhaal voor haar neus ontkleed. Ze weet niet hoe snel ze haar kijkers neer moet slaan, plotseling enorm geïnteresseerd in de vloer tussen hen in, de poederroze kleur in haar wangen zo goed en kwaad als dat lukt negerend. Hoewel Inez in haar korte tijd genoeg bizarre taferelen heeft gezien, voelt het nog altijd alien om met elkaar om te gaan op de manier die ze hier gewoon lijken te zijn. Het is niet dat Inez zich voor haar eigen lichaam schaamt, of zich opgelaten voelt door naaktheid in het algemeen — maar het idee dat ze als vreemdelingen bij elkaar zijn gedwongen en daarom maar weinig waarde dienen te hechten aan privacy geeft haar de rillingen.
‘Gaat alles goed?’ is de gedoodverfde vraag die haar uiteindelijk opnieuw doet opkijken. Ze heeft haar eigen spiegelbeeld al in geen dagen bekeken. Elke nacht draait ze haar kussen om en om zodat ze niet op de natte kant hoeft te liggen. Sommige meiden sissen haar weinig sympathiek toe dat ze haar bek moet houden en gaan slapen. Het is een solidariteitsvraag waar niemand eigenlijk een eerlijk antwoord op wil krijgen.
‘Het kan altijd slechter, niet waar?’ oppert ze daarom luchtiger dan ze zich voelt. Het is geen leugen, daarom struikelt ze er niet over, maar glimlachen doet ze er ook niet bij. Er is helemaal niets grappigs aan deze situatie.
Inez klimt overeind op haar blote voeten en pakt aarzelend een trui die niet van haar is, maar wel verhuld dat ze onder het t—shirt waarin ze heeft geslapen geen BH aanheeft. Ze trekt de donkerblauwe stof over haar hoofd, schuift haar voeten in de sneakers die wél van haar zijn en draait zich vervolgens wederom in Montana's richting.
‘Ik hoop dat je trek hebt. Op zondagen is een Cubaans ontbijt traditie,’ grijnst ze breeduit, haar arm zonder nadenken door die van Montana hakend voor ze koers zet richting de keuken.

Feel the fire, but do not succumb to it.

3 maart 2020 - 15:51 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Dani Reina Verdad

"I knew my innocence was lost when I realised I was no longer afraid of the darkness surrounding me. .
Instead, I discovered, I fear the darkness that hides inside me."

• Twenty-five • Bedroom • Mason —> Roman •

"Ik voel een storm aan vergaderingen en wantrouwen opkomen," klonk het mompelend vanuit Roman. Met de fles nog altijd in haar hand geklemd keek Dani de jongen voor haar aan. Ergens voelde het een tikkeltje vreemd om nu zo bij hem te zitten, meestal was de spanning om te snijden en ging een discussie hen amper uit de weg, waarbij het bijzonder hoog kon oplopen. Ze waardeerde de kalmte echter die er nu leek te hangen, hopende mede dat ze deze eveneens voor haarzelf ook wist te herpakken. ''Maar het zal wel opgelost worden, je weet dat het hier niet bekend staat om losse eindjes.''
Toegegeven, daar had Roman een punt. De zaakjes in dit Hotel — bij hun weten, of niet — werden nooit onopgelost gelaten, maar dat er nu een wantrouwende sfeer ging heersen was één ding zeker. Degene die het gedaan had kon nooit ver weg zijn en een naar gevoel bekroop haar bij het idee dat de persoon in kwestie zich wellicht nog onder hen bevond. Licht vertrok haar gezicht even terwijl Dani de fles alcohol wegzetten. De whiskey gaf haar niet direct de voldoening die ze nodig had en ze betwijfelde dan ook of er überhaupt wel iets was op dit moment wat haar volledig kon kalmeren. Roman merkte haar onrust op — de rand van hysterie nog altijd dreigend dichtbij.
''Neem de dag vrij morgen, ja? Ik regel het wel."
Dani glimlachte zwakjes. Normaliter zou ze er niet over aarzelen en nam ze een vrije dag gretig met beide handen aan, nu betwijfelde ze ergens of juist die afleiding misschien wel kon uit helpen — mocht ze er überhaupt toe in staat zijn. Het was ook nog maar de vraag hoe Juve er over dacht, al had ze ergens niet het idee dat hij haar nu zou dwingen te werken. "Ik zal even kijken," hoorde ze zichzelf uitbrengen terwijl ze toestond dat Roman een arm om haar heen sloeg in een geruststellend gebaar. Zijn vingers streelde zacht de blote huid van haar arm en voor een paar tellen was ze geneigd tegen hem aan te zakken en haar ogen te sluiten, tot ze opnieuw geteisterd werd met het beeld van eerder. Dani kreeg de rust nog lang niet gevonden.
"Heb je honger? Meer drank nodig? Iets anders..?''
Bij het denken aan eten draaide haar maag zich om en bouwde de spanning zich op in haar lijf. Resoluut schudde ze haar hoofd en werd bevangen met een nieuw gevoel van onrust en angst. "Ik weet het niet," bracht Dani uit en dwong zichzelf overeind van de bank. De drang om te gaan ijsberen werd groot en haar vingers gleden opnieuw tussen haar haren in.
"Hoelang blijft hij daar liggen?" vroeg ze Roman ondertussen, terwijl ze een spoor trok van hem op de bank naar de deur van zijn slaapkamer — waar even luisterde of ze iets hoorde op de gangen. "Moeten we de andere niet halen? Hij moet daar weg, als een van de andere meisjes hem vindt.." Oh god, ze moest er niet aan denken als Inez hem gevonden zou hebben, of een van andere nieuwelingen. Als Dani er al van in paniek kon raken, dan wilde ze de reacties van hen niet eens weten — laat staan erover nadenken.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

3 maart 2020 - 17:38 Kefe is offline

Kefe 5051

"The l o n e wolf."

TYRONE

PRICE

De slechte nachten bleven maar opbouwen voor Tyrone, dus hij was oprecht aan het aftellen tot zijn zusjes eindelijk weer eens thuis waren. Zolang ze nog bij hem zouden wonen, zou hij zich veel te veel zorgen maken om hen. Het werk dat hij deed zorgde er uiteraard voor dat hij een groot gevaar van dichtbij maakte, dag in en dag uit. Sinds de tweeling op een skitrip waren met school, lag hij nachten wakker, zo ook vandaag. Het was vijf uur geweest toen hij eindelijk richting Animal Hotel was vertrokken om zichzelf daar maar wat af te laten leiden.
Het was veel te vroeg geweest toen hij naar de sportschool was vertrokken, maar hij had wat nodig om zichzelf af te leiden. Die opgebouwde frustratie in tegenstelling tot de vreselijke vermoeidheid maakte het leven op dit moment niet gemakkelijk. Ty merkte dan ook dat hij onwijs prikkelbaar was de laatste dagen, waardoor hij er wat meer moeite mee had om onder de mensen te zijn.
Na even wat op de simpele apparaten te hebben gestaan, raakte Ty alweer verveeld. Het was dan ook niet moeilijk wat hij ging doen, gezien het haast een dagelijkse bezigheid was geworden — de bokszak. Zijn handen waren snel ingetapet, en binnen luttele seconden was hij enkele combo’s aan het uitoefenen op de zak. Ty had geen idee hoe lang hij bezig was, maar toen hij zijn ringtone hoorde vanuit zijn nabijgelegen tas klonk er een diepe zucht vanuit de man. Echt zin om te zien wat er gaande was had hij niet, maar veel keus had hij ook niet in zijn bezit.
Met een trage pas maakte hij zijn weg, en las hij het berichtje dat Roman gestuurd had. Een klein berichtje was het zeker, maar er zat al genoeg drama achter verstopt, waardoor hij er even naar staarde. En staarde. En staarde, tot hij gefrustreerd genoeg was richting Mason om nog even een paar goede uithalen tegen de zak te geven, voor hij zijn hoodie aandeed en dichtritste.
Binnen enkele seconden stond een aardig bezwete Ty dan ook buiten de sportschool, en maakte hij zijn vertrouwde, korte route naar Animal Hotel. Vol grommen en mompelend maakte hij zijn weg dan ook erheen en vervolgens naar binnen. Ty besloot de tijd nog even te nemen om al zijn spullen in de kamer te droppen waar hij vannacht “geslapen” had. Nogmaals staarde hij naar het berichtje, maar veel meer informatie verscheen er niet helaas.
Zwijgzaam en doelgericht maakte Ty zijn weg dan ook richting Mason’s kamer, die hij zonder twijfel opende. Wanneer hij de doek zag die op de grond te vinden was, met verse rode plekken erin was het raden uiteraard niet al te moeilijk meer. De geur die zijn neus binnendrong was aardig bekend, waardoor het allemaal niet veel beter werd. ‘Hmm.’ Ty krabte zacht aan zijn baard, waarna hij de kamer weer uitliep, en bij de kamer van Ramon aanklopte. Gezien hij er stemmen hoorde, en de deur op een kier stond opende hij deze. Dani merkte hij als eerste op, gezien die leek te ijsberen. Had Roman het haar verteld? Had zij Mason gevonden? ‘Wat is er aan de hand?’
‘Wie en wat?’ vroeg Ty vervolgens, al wist hij ook niet zo goed wat te vragen waren die hij precies zou moeten stellen. ‘Waar zijn Juve en Ravi? Is Ace ingelicht?’ Teveel vragen kwamen er in zijn hoofd op, maar welke de juiste waren om te stellen wist hij niet zozeer. Ty was meestal degene die zoiets aan had gericht, het oplossen was niet zozeer zijn ding. ‘Wie weet ervan?’
Ongewild gleed Ty’s blik echter richting Dani, die niet helemaal oké leek te zijn. Ook daarop wist hij niet goed wat te doen, maar hij haalde hieruit dat zij Mason in ieder geval zonder laken had gezien. Nou ja, degene onder het doek. Ty nam automatisch aan dat het Mason was, maar oprecht zeker was hij uiteraard ook weer niet.

I'm your little ray of pitch black.

3 maart 2020 - 17:45 LordJohn is offline

LordJohn 10835

Montana "Bambi" Byrd

21 — Ty's girl — Inez — her room — outfit

'Het kan altijd slechter, niet waar?' antwoordde Inez op een luchtige toon. Montana geloofde geen woord van die opmerking, maar reageerde er verder niet echt op. Ja, in principe kon het slechter, maar in dit hotel werken was niet echt een ideale situatie. Snel greep ze naar een dik elastiek waar ze haar enorme bos krullen mee in toom probeerde te houden. Ze zou hier straks wel meer aandacht aan besteden, maar nu had ze honger.
'Ik hoop dat je trek hebt. Op zondagen is een Cubaanse ontbijt traditie.' Nog voor Montana wat kon zeggen en kon beamen dat ze echt honger had, had Inez haar arm al door die van Montana gehaakt. Het verbaasde haar wel. Inez was nooit zo fysiek, zeker niet met andere meisjes. Toch vond Montana het echt niet erg. Het was juist wel leuk om te zien dat ze zich misschien iets meer op haar gemak ging voelen.
'Ik heb écht honger,' reageerde ze toen met een kleine grijns rond haar lippen. Ze was tot tegen de ochtend bezig geweest, maar had het na haar shift niet op kunnen brengen om nog naar de keuken te sloffen om eten te maken. Ze was juist maar direct onder de douche gesprongen en had zich daarna verscholen onder haar deken. Nu kon ze nog maar net één voet voor de ander krijgen zonder in te storten. 'Wat ga je maken?'

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

4 maart 2020 - 13:38 Frisk is offline

Frisk 8318

▣◈▣ JUVENALIS ▣◈▣
27 - Keuken leefruimte - With Ace - zwarte joggingbroek

Met een half oor luisterde Juve naar Ace's antwoord. Het was niet dat het hem niet interesseerde, hij was gewoon nog wat wakker aan het worden. Hij knikte begrijpend, maar ging er niet verder op in. Mocht er iets belangrijks voor AP bovenkomen, dan zou hij het vast wel te horen krijgen van de zwarte kater.
"En wat heeft afgelopen nacht jou gebracht?" Juve draaide zich om en zag nog net Ace's gezicht onder het masker verdwijnen. Weinig onder de indruk keek hij over diens schouder heen en zag Luna de keuken binnenkomen. Met weinig woorden glipte ze langs hen heen, maar dat stoorde Juve niet echt. Hij was redelijk genoeg om niet te veel vriendelijkheid van haar te verwachten. Zolang ze zich maar gedroeg. Hij knikte eventjes naar haar en richtte zich weer op Ace. Het berichtje op zijn gsm keek hij zo wel na, het was ochtend.
"Nieuws. Familie," antwoordde hij. Hij liep naar Luna en de waterkoker, pakte een extra kopje en een zakje thee - Juve was geen koffiedrinker - en deponeerde het ernaast. De boodschap zou zo wel duidelijk genoeg moeten zijn, dus draaide hij zich weer om. Voor de rest negeerde hij haar aanwezigheid een beetje, het maakte niet echt uit dat ze zijn achtergrond kende. Hij had niets te verbergen, zijn familie was groot en sterk genoeg, en Luna zou nu niet bepaald een bedreiging kunnen vormen.
"Ik krijg er nog een zusje bij," schokschouderde hij. Hij gaf echt wel om al zijn zussen en broers, maar dit was nummer tien en op zich kon het hem niet zo heel veel schelen welk geslacht het was. Hij wist al wel dat er een baby op komst was, en nu bleek het dus een meisje te zijn. De laatste, goddank.
"Oh, en één van mijn neven zit vast in Nixton County, dus dat moet ook even geregeld worden," vervolgde hij, zodra hij zich dat ook herinnerde. Hij zei er natuurlijk niet bij dat hij wilde dat Ace er eens zou inkijken, maar dat was zo ook wel duidelijk. Hij haalde opnieuw zijn schouders op en krabde eens aan zijn arm.
Hij liep weer naar het aanrecht en pakte zijn telefoon er even bij. Fronsend las hij het berichtje. Waar ging dat nu weer over? Nog wat lui van de nacht, tikte hij maar gewoon een berichtje terug. Het was eerder als grap bedoeld, maar Juve wist dat Roman hem niet zomaar iets zou sturen en verwachtte dat dit nog wel eens lelijk zou tegenvallen.

To Roman:
Als hij in zijn eigen kots is gestikt, ruim ik het niet op.

Mijn brein breint zoals het breint.

4 maart 2020 - 13:59 Frisk is offline

Frisk 8318

⁎❅⁎ Mila Addison ⁎❅⁎
24 - Hallway / Mason's room - With Ravi - Outfit + Ravi's shirt

This is tough, but so am I

Verward keek ze toe hoe Ravi zijn badkamer in verdween. Hij leek gehaast, een zeldzaamheid in de ochtend, en ze vroeg zich af wat er in hemelsnaam in dat bericht stond. Ze zuchtte, het waren haar zaken niet en hij zou het zeker niet aan haar neus hangen. Ze opende zijn kast en nu Ravi uit het zicht was en ze wat kalmeerde, trok ze toch even een wenkbrauw op. IJdeltuit.
Ze zocht naar een oud shirt, maar vond dat niet, en pakte toen maar een nieuw dat ze meteen over haar hoofd trok. Het kwam tot onder haar billen en met tegenzin keek ze in één van de spiegels in de kast. Ze zag er twaalf uit. Twaalf en verschrikkelijk. Ze stak haar tong even uit naar haar spiegelbeeld en draaide haar lange, warrige haren in een dikke knot. Dat was een tikkeltje beter. Ze sloot net de kast weer voorzichtig, toen Ravi de badkamer uitliep in een recordtijd voor zijn doen. Verbaasd en afwachtend keek ze hem aan.
"Dat shirt mag je weggooien," gromde hij. Ze fronste en keek nog eens naar beneden. Prima shirt, dus het moest aan haar liggen. Dat kwetste haar, toch een beetje, en als stiekeme wraakactie besloot ze het t-shirt inderdaad weg te gooien. In haar kleerkast om precies te zijn. Die werd de laatste tijd toch nog maar zelden gecontroleerd, en al helemaal niet door Ravi zelf. Die werd er pas bijgehaald als er iets gevonden werd, en dat was ook al eeuwen geleden. Nu controleerde Mila haar kast zelf elke dag twee keer, in het geval Rosalie zich ermee moeide. Of ze vermoedde toch dat zij het was, want die bitch was verdomd geniepig.
"En zorg ervoor dat je al je spullen weer meeneemt." Zwijgend luisterde ze naar hem en raapte ze haar spullen op. Ze vergat hierbij haar oorbellen, die ze eerder had uitgedaan en op het nachtkastje had gelegd, en volgde hem naar de deur. Haar gezicht verstrakte een beetje toen hij Inez vermeldde, maar ze probeerde dat niet te laten merken. Het was ook gewoon echt stom, ze mocht het meisje in principe wel. Heel graag zelfs, maar op één of andere manier trok ze de aandacht van heel wat jongens en mannen hier, inclusief Ravi. En dat kon haar blijkbaar toch wel wat schelen.
Ze sprong een beetje op toen hij haar op haar kont sloeg - niet hard, gelukkig - en volgde hem gedwee. Ze liep meteen door naar haar eigen kamer, waar haar twee kamergenoten nog in slaap lagen. Ze glipte de badkamer in en waste haar gezicht, zodat al haar make-up er eindelijk af was. Douchen had ze die nacht genoeg gedaan. Net toen ze het shirt over haar hoofd wilde trekken, herinnerde ze zich haar oorbellen. De ringen waren redelijk groot en blinkend, en Ravi zou ze vast opmerken. En ze stond momenteel niet echt op goede voet. Shit.
Snel liep ze haar kamer weer uit, nog steeds in haar pyjama en het te grote shirt, en wandelde snel terug richting Ravi's kamer. Ze stopte echter, toen ze hem in de deuropening bij Mason zag staan. Misschien kon ze snel langs hem heen glippen, hij leek bezig te zijn met iets. Ze kwam wat dichterbij en wierp heel snel een blik op de deuropening. Veel kon ze niet zien, daarvoor was de man veel te groot, maar de stilte gaf haar de kriebels en onwillekeurig bleef ze staan.

Mijn brein breint zoals het breint.

Index RPG Actieve Topics Zoek