[RPG - 50] The Loving Rose 16+ [Speeltopic] - Speeltopics

      ‘Wat, ben ik niet aantrekkelijk meer? Of is het gewoon een excuus om me uit de kleren te krijgen?’
Juliette's wangen kleuren een lichtroze wanneer hij zijn wenkbrauwen naar haar wiebelt en in twee seconden al ontkennende geluiden uit haar mond weet te krijgen — totdat hij in lachen uitbarst en er daarmee voor zorgt dat haar ogen opgelucht richting het plafond rollen. Jongens.
      ‘Geintje, Ves, geintje. Ik ga douchen.’
Ze salueert de opgewekte jongeman nog voor haar ogen terugdwalen naar Vester, welke een geheel stuk chagrijniger in de situatie staat. Als blikken eens konden doden. . .
      ‘Timo, geen verwachtingen van eten bij je terugkomst. Ik heb Juliette nodig. . . En doe wat aan je haar, pik.’
      ‘Hij kan toch echt wel een beetje eten gebruiken,’ oppert ze nog, alhoewel Jules weet dat Ves maar al te goed beseft dat Timo geen vinger naar haar zou uitsteken — of andersom.
      Zijn humeur lijkt echter een verandering te maken wanneer hij haar nog eens dichter naar zich toe trekt, waardoor ze haar voorhoofd zonder enige moeite tegen het zijne kan leggen. Hij is warm, maar hij ruikt nog steeds naar sterke drank.
      ‘Ik heb niet geslapen vannacht. Ik had je geen extra taken moeten geven, jongedame. Vanaf nu negeer je het als ik nogmaals zoiets zeg, oké?’
Juliette kijkt hem peilend aan, maar knikt uiteindelijk waardoor ze zijn wenkbrauwen over haar huid voelt gaan.
      ‘Weet je nog steeds zeker dat je geen vampier bent? Al zolang ik je ken heb ik je amper een oog dicht zien doen.’
Haar serieus bedoelde woorden, worden overschaduwt door de kleine glimlach om haar lippen. Met zijn lippen zo dicht bij haar nek en de verlangende suggesties die ze achterlaten — is ze vrijwel zeker dat hij haar bonzende hartslag onmogelijk niet kan horen.
      ‘Ga je mee naar bed, Jules? Ik wil je. . .’
Juliette ademt scherp in — scherper dan bedoeld — voor ze een van haar handen op zijn achterhoofd legt en haar ogen voor een moment sluit. Het is niet meer dan een vraag; een vraag die ze gemakkelijk zou kunnen afwijzen. Met de spanning in haar onderbuik en de hitte die ze nu al in haar wangen voelt branden geen onverstandige keuze. Het is een Godswonder dat hij haar überhaupt nog wil — met al haar mankementen. Er zijn tientallen meiden te vinden die met een vingerknip hier en nu haar plek in zouden nemen.
      ‘O — ké.’
De aarzelende instemming zorgt ervoor dat ze iets naar achter leunt zodat ze zijn gezicht kan zien. Vermoeid en vooral veel zorgelijker dan ze hem liever zou zien.
      ‘Maar daarna ga je slapen.’
Onderhandelen met de Gambler King zou een onbegonnen zaak zijn — mocht zijzelf niet weten hoe alle deals werken.

      Opgelaten zoals ze zich altijd voelt wanneer iemand haar optilt — glijden haar ogen in de eerste instantie door de slaapkamer waarin ze zich nu bevinden. Het is een onpersoonlijke ruimte, zonder veel meer dan de benodigdheden, maar het bed is comfortabel genoeg. Juliette deelt haar eigen kamer met Sophia, sinds de nieuwe indeling. Niet dat het haar heel veel uitmaakt met wie ze deze moet delen — de meeste meisjes zijn vriendelijk genoeg om fijne kamergenoten te zijn. Voor nu is ze echter blij dat Vester voor een andere kamer gekozen heeft.
      De man die ze nu voor zich heeft is een geheel ander soort dan de man in de bar beneden — of die aan de goktafels. Dezelfde, speelse blik speelt echter in zijn ogen wanneer ze zijn kus beantwoord, haar handen tegen zijn borstkas gedrukt. Het is automatisme: het idee dat ze hem weg kan duwen wanneer ze weer eens terugdeinst. Maar dan kijkt hij omlaag en is er ruimte in zijn ogen voor serieusheid.
      ‘Zeg stop als ik te ruw doe.’
Dat is iets waarin hij verschilt van de andere mannen die in haar leven zijn geweest. Ze geloofd niet dat Vester haar ooit opzettelijk pijn zou doen. Niet na alles wat er is gebeurt. Voor een klein moment laat ze zich terugvallen in de kussens, waarbij ze haar ogen sluit en diep ademhaalt. Het is niet haar hoofd dat hem niet gelooft — het is haar lichaam dat instinctief reageert op de kleinste bewegingen.
      ‘Als ik je niet zou willen, zou ik nooit met je zijn meegegaan.’
Juliette veegt haar lokken uit haar gezicht, voor ze haar vingers rondom zijn gezicht vouwt en hem daarmee dichter naar zich toe trekt voor een nieuwe kus. Om de score te verevenen, trekt ze ook net zo lang aan zijn shirt tot ze de zoen moet onderbreken om hem over zijn hoofd te krijgen. Het gedrocht dat naar alcohol stinkt krijgt een plek ergens in de hoek van de ruimte, waardoor haar ogen als vanzelf over zijn ontblote bovenlichaam glijden.
      ‘Ik had zoveel meer uit die deal kunnen halen.’
Haar wangen gloeien opnieuw als haar ogen ondeugend terug naar zijn gezicht kruipen, waarbij ze haar blouse al over haar eigen hoofd trekt. Ondanks dat ze nog altijd wat verlegen is als het op haar eigen lichaam aankomt, laat ze haar BH eveneens naast zich op de grond vallen. Haar vingers dwalen omlaag, naar zijn heupen, waar ze in het midden al wordt begroet door een voelbare erectie.
      ‘Oh, Ves. Kijk niet zo.’
Ze duwt haar handen tegen zijn gezicht om aan zijn starende ogen te ontkomen waarbij ze zelfs haar nerveuze lach niet kan inhouden.

      Vester is de koning van elk spel.
Juliette heeft nog nooit iemand gezien die zich zo snel meester maakt in onbekende variaties. In feiten heeft ze hem nog nooit onopzettelijk zien verliezen — en is haar hulp daarbij slechts een minieme bijdrage geweest. Vester Benedict is een solo speler — en Jules allesbehalve een gokker. Ze is simpelweg iemand die het bord omhoog houd — zonder er zelf ooit een stap op te wagen. Of — dat probeert ze.
      Met hetzelfde, opgelaten gevoel dat ze al bij zich draagt sinds ze naar boven zijn verhuisd ondergaat ze zijn sturingen. Zijn aanrakingen zijn verlangend en hongerig — waardoor ze bijna zou denken dat hij al die tijd heeft drooggestaan. Een ridicule gedachte, welke haar verhitte gezicht direct naar de achtergrond verbant.
      Juliette weet zichzelf redelijk kalm te houden — tot ze machteloos op haar buik ligt en haar broek met enige, ruwe noodzaak van haar heupen wordt gestroopt. De realiteit wikkelt zich op een tergend tempo rondom de kwade herinneringen uit een pijnlijk verleden.
      ‘Ik zal je eens leren hoe we het hier echt doen, meisje van me.’
Er trekt een siddering over haar ruggengraat omlaag wanneer ze zijn vingers in haar lokken voelt, ervoor zorgend dat haar gezicht zich onvrijwillig tot het plafond richt. Met een hartslag die driemaal zijn normale ritme passeert — duwen haar trillende vingers zich in een handvol beddengoed om te voorkomen dat het verdovende gevoel de rest van haar ledematen bereikt.
      Het is Vester. Het is Vester. Het is Vester.
Maar het is niet de Vester van de voorgaande twee keren — waarbij ze zoveel geduld benodigd had dat ze dacht dat hij haar uit frustratie de deur zou wijzen, of erger. . .
      Zelfs de terugblik aan het genot dat hij teweeg bracht na — wat voelde als een eeuwigheid — in haar persoonlijke Hel, weet niet te voorkomen dat haar ogen zich langzaam beginnen te vullen met tranen.
      ‘Ves—’ ze schraapt haar keel om haar stem niet te laten overslaan, ‘alsjeblieft — kijk me aan.’
Wanneer hij, voor haar gevoel, niet snel genoeg reageert draait ze zichzelf op haar knieën om — haar koude handen daarbij om zijn schouders klemmend. Juliette's ogen staan groot en verwilderd — als een hert dat rechtstreeks in een paar koplampen staart — met een ademhaling waar een marathonloper jaloers op zou zijn.
      ‘Jules.’
Zijn handen vouwen zich rondom haar gezicht welke zo'n tien graden warmer voelen — de diepe frons terug boven zijn ogen. Ze kan zichzelf wel vervloeken om haar domme reactie, willens en wetens dat hij slechts één klein ding van haar wilde.
      ‘Het spijt me.’
Juliette spuugt de woorden tussen hen in, haar blik op de dekens tussen hun knieën in gericht.
      ‘Ik wilde je niet bang maken.’
Hij tikt net zo lang tegen haar kin tot ze opnieuw naar hem kijkt. Er is geen nijd te vinden in zijn ogen — noch ergernis. Misschien is hij zelfs opgelucht dat haar ogen niet meer tranen. Dat was de eerste keer wel anders.
      ‘Het was gewoon. . . overweldigend.’
Vester's mond is warm en geruststellend tegen haar voorhoofd. Ze voelt zich zo'n ongelooflijke lafaard af en toe. Wanneer haar hartslag niet langer het tempo van een racepaard heeft, laat ze haar vingers ontdooien uit hun muurvaste greep rondom zijn schouders en glijden ze tergend langzaam opnieuw naar beneden. Wanneer ze hem kan zien — en de blik in zijn ogen pleit voor de jongeman die ze kent als Vester — hoeft ze zichzelf er niet aan te herinneren wie het is die haar in zijn macht heeft.
      ‘Ik weet niet hoe jullie het echt doen — maar er zijn meerdere wegen naar Rome.’
Als zijn erectie al had afgenomen door het gehele voorval — is daar niets meer van te merken wanneer ze hem in haar handen houd. Ze zou zich verontschuldigen voor haar koude aanraking — maar ze slikt haar excuses in wanneer ze hem naar adem hoort happen.
      Gericht glijden haar toppen over zijn meest gevoelige bezit — iets dat zowel haar zenuwen kalmeert als de sfeer opnieuw weet aan te wakkeren. Ze gebruikt een hand om zijn aandacht te behouden, terwijl de andere met enige moeite haar laatste kledingstuk van haar onderlichaam te duwen.
      Vester zoekt naar een mogelijkheid om de controle te heroveren — maar een kneepje in zijn kloppende lid weet te voorkomen dat hij haar achterover duwt en de geluiden die hij daardoor produceert zijn als muziek in haar oren.
      Al snel ruilt Juliette haar handwerk in voor de omgeving van haar bovenbenen, welke ze voor hem opent wanneer ze zich op haar rug laat zakken — echter niet zonder zijn handen te pakken en hem daarmee naar zich toe te trekken. Ze vertrouwd zijn duivelse mond namelijk voor geen centimeter.