[RPG - 50] The Loving Rose 16+ [Speeltopic] - Speeltopics

      Gevoelig en enigszins afgemat van de inspanning — houdt Juliette zich stil in de nasleep van hun intieme moment. Zijn woorden zijn even warm als zijn mond, welke ze met gesloten ogen over haar gezicht kan voelen dwalen.
      ‘'Als ik wakker ben, wil ik je weer.’
Ze opent haar blauwe ogen pas als ze zijn blik op haar huid kan voelen branden en reageert met een lome glimlach die haar mondhoeken voorzichtig omhoog trekt.
      ‘Blijf bij me?’
Juliette's lippen zijn nog van elkaar geweken van de kus wanneer ze één van haar handen optilt om deze door zijn donkere, woeste lokken te duwen.
      ‘Altijd.’
Haar vingers blijven in zijn hete nek liggen, waarbij ze iets naar voren leunt om haar lippen over zijn kaak te laten glijden, naar zijn kin en vervolgens Vesters onderlip. Met gesloten ogen laat ze haar handen omlaag glijden, naar de harde spieren van zijn buik, waar ze hen laat liggen.
      ‘Ik heb me heel lang nergens meer thuis gevoeld. . .’ Juliette knippert meermaals en verplaatst haar blik van het beddengoed terug naar Vesters gezicht. ‘Maar bij jou voel ik me veilig.’
Ze brengt haar hand opnieuw omhoog om zijn gezicht ermee te strelen. De plek waar hij normaliter fronst — de ronding van zijn neus, de rand van zijn bovenlip, de lijnen van zijn kaak, de kwetsbare huid van zijn keel, de kloppende hartslag in zijn nek.
      ‘Ik hou van je, Vester Benedict.’

      Vester heeft zich overgegeven aan de slaap — maar Juliette zelf is nog klaarwakker.
Haar ogen glijden over het plafond, dat leeg is op de lampen na, terwijl één van haar handen terloops met de zachte haren op zijn achterhoofd spelen. Zelfs als ze dat zou willen, zou ze met een onmogelijkheid los kunnen komen uit zijn greep. Zijn ademhaling is warm en kriebelig tegen haar huid, een herinnering aan hoe kwetsbaar hij is op dit moment. Juliette probeert te vergeten waar ze zich bevinden, in welke samenloop van omstandigheden, om te doen alsof het ergens ver weg van alle ellende is — een eigen huis, een nieuwe start. Ze vraagt zich af wat ze zou doen als ze geen barren zou schoonmaken of smalltalk zou gebruiken om Godenloze avonden te vullen. Lerares zijn? Rondlopen op een basisschool? De blondine voelt een waterig glimlachje opkomen bij dat idee.
      Hoe lang is het inmiddels geleden dat ze haar Middelbare Schooldiploma heeft gekregen? Drie jaar? In al die tijd is er niets van haar ooit—zo—levendige dromen terecht gekomen. Het is net alsof alles heeft stilgestaan.

• • • • • • • • • • • • • • • • • • •

      Wanneer Juliette ontwaakt — kan ze zichzelf wel voor haar kop slaan omdat ze in slaap is gevallen. Een snelle scanning van de ruimte doet haar echter vermoeden dat er niet veel tijd is verstreken, waardoor ze iets meer tot rust komt en zich rustig houdt tussen de dekens. Haar aandacht gaat vrijwel direct uit naar Vester, welke nog geen milimeter lijkt te hebben bewogen in de tussentijd.
      Met haar handen over haar gezicht gevouwen slaakt ze een diepe zucht. Vester maakt het haar te makkelijk om niet op haar hoede te zijn.

      Van het ene op het andere moment is Juliette in worsteling met een verkrampte Vester — waardoor ze zowel haar eigen paniek de kop in moet drukken, als de gehele situatie opnieuw inschatten.
      ‘Ik wil niemand meer aan je zien komen — begrepen?’
Wanneer hij is gestopt met voelen, richten haar verwilderde ogen zich op — verward en nadenkend. Juliette weet als geen enkel ander hoe slecht Vester kan slapen en dat het gebrek eraan vaker zijn tol begint te eisen. Maar zo'n heftige reactie heeft ze nog niet gezien terwijl ze bij hem was. Jules veegt haar lokken langzaam achter haar oren en kijkt toe hoe hij zich hersetteld naast haar. Hij moet wel over haar hebben gedroomd. . .
      ‘God, hoe lang heb ik geslapen?’
Er kruipt een waterige glimlach over haar gezicht als hij haar opnieuw naar zich toetrekt, waarbij ze haar schouders lichtjes ophaalt ten teken van antwoord.
      ‘Mijn telefoon ligt nog op mijn slaapkamer en deze ruimtes hebben naast luxe niet heel veel praktische zaken.’
Haar blauwe ogen glijden heel even over zijn gezicht, maar dan richt ze deze opnieuw op het plafond en slaakt ze een diepe zucht.
      ‘Ik moet zo gaan, Ves. Ik heb Anna beloofd dat ik haar wat bartaken zou leren.’
De nieuwe jongedame blijkt al net zo'n onhandig persoon te zijn als zij en Juliette weet als geen ander hoe lastig het kan zijn tijdens je eerste maanden. Bovendien kan het geen kwaad om een vriendelijk gezicht te kennen binnen deze muren.
      ‘Oh — oh, voor ik het vergeet—’ Jules' plotselinge enthousiasme zorgt ervoor dat ze zich loswerkt uit Vesters ijzeren greep om vervolgens half struikelend richting haar afgedankte jeans te snellen. Het pakje kaarten is er echter uitgegleden waardoor ze deze wat verderop pas vindt en daarna terugkeert naar het bed. Met de lakens opnieuw zedelijk over haar naakte huid heen geslagen — kijkt ze hem met een grijns van oor tot oor aan.
      ‘Ik dacht dat ik misschien wat reclame kon maken vanachter de bar voor de goktafels.’
Ze haalt de kaarten uit het pakje en gooit deze vervolgens over het bed waarna ze met een gezicht van opperste concentratie de kaarten wat schudt.
      ‘Het zijn glow in the dark kaarten en bij elk, speciaal drankje krijg je er één als uitnodiging voor een gratis spel.’
Juliette doet haar best om één van de simpele trucs die ze wel eens heeft afgekeken bij Vester na te bootsen (en negeert daarbij de twee kaarten die wegvliegen), voor ze hem afwachtend aan kijkt.
      ‘Kijk— kijk moet je zien.’
Zonder waarschuwing trekt ze de dekens van hen af waarna ze deze bovenop hen gooit zodat hij de kaarten kan zien kleuren in hun neon—onderlaag.