Gedurende het diner bleef Denise Melanie aanstaren. Er was iets vreemds. Alsof zij een spreuk over haar neef had uitgesproken. Rune nam nooit iemand mee naar zijn huis.
Verder was het eten wel lekker. Toch, was het niet genoeg om te voorkomen dat er een belediging aan Denise's lippen ontsnapte.
'Smaakt het?', ging Melanie na.
'Ik had liever dat we pizza hadden gehaald', floepte Denise eruit.
'Denise, toe nou', fluisterde Rune wanhopig.
Gelukkig was Melanie niet zo snel beledigd. 'Fijn dat je zo eerlijk bent', was alles wat zij zei. De beleefde glimlach was niet van haar gezicht te krijgen.
'Geen dank, ik meen het', zei Denise met volle mond.
'Normaal gesproken is ze nooit zo.' Rune was kennelijk niet zo gecharmeerd van haar tafelmanieren.
'Normaal... is Olivier hier. Waar is hij? Ik heb hem de hele dag al niet gezien', merkte Denise plotseling op.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
'Nee', loog Denise.
'Puur hypothetisch dus', luidden Oliviers sarcastische gedachten. Hij nam het haar niet kwalijk. Denise was altijd gesloten geweest. De problemen die zij had kon ze uiteindelijk zelf oplossen. Daardoor veroorzaakte ze liever geen paniek. Maar hij wilde het gewoon weten.
'Luister, als je ergens mee zit, dan kun je dat altijd vertellen', wilde Rune laten weten.
'Waarom denk je dat? Ik red me prima zelf', kaatste Denise terug, bang dat hij misschien iets zou ontdekken.
'Met Melanie, je leek een beetje overstuur', legde Rune uit.
Denise ontspande. Hij wou dus zich met haar zaken bemoeien. 'Oh. Ik houd gewoon niet van vreemdelingen in huis'
