[150] × Hatelist × Speeltopic 1 × - Speeltopics

×Hatelist×

×Verleden× Garvin High stond altijd bekend als een goede school, een van de beste zelfs. Het was een normale school met allerdaagse leerlingen en het allerdaagse gedrag. Toch was de status van deze school meer schijn. Ook hier waren de pesterijen. In de school lopen pesters, allemans vrienden en de gepesten rond. De school leek dan wel allemaal plezierig maar dat was niet de werkelijkheid. De harde werkelijkheid waren de pesterijen die vele leerlingen dagelijks troffen. Hierdoor ontstond de welbekende Hatelist. Een lijst gemaakt door de gepeste leerlingen over dingen die ze haten. Dit kon van televisie programma's tot de pesters gaan. De haat lijst was simpelweg een lijst van alle dingen die dood mochten. Wanneer een leerling ook echt van plan is al de leerlingen op de lijst neer te schieten verandert het ooit zo prachtige plaatje van de school in een nachtmerrie. Het bloedbad dat daar heeft plaatsgevonden is het enige waar ze het op het nieuws nog over konden hebben. Er zijn vele doden gevallen nog veel meer gewonden. Plaats Het verhaal speelt zich af op de school Garvin High, deze licht in het plaatsje Phoenix en behoort tot de staat Arizona. De school van deze leerlingen staat dus in het prachtige Amerika. Vakken Talen Je kan uit de talen Frans, Spaans en Duits kiezen Engels is verplicht Rekenen Je kan kiezen uit rekenen, economie en wiskunde Je bent verplicht één van deze vakken te kiezen Sport Je kan kiezen uit atletiek, zwemmen, rugby, lacrosse en basketbal Menswetenschappen Je kan kiezen uit natuurkunde, scheikunde en biologie Ook hier ben je verplicht er één te kiezen

"Are we going to die?"

"No, we will survive"

×Wat spelen wij?× Wij spelen de leerlingen op Gravin High, twee jaar later. Er zijn leerlingen en docenten die nog steeds lichamelijke schade over hebben gehouden aan de schietpartij. Ook zijn er nieuwe leerlingen op school die alleen vrezen dat er noet nog een keer hetzelfde zal gebeuren. Kortom heeft iedereen zo zijn littekens -letterlijk en figuurlijk- aan de schietpartij over gehouden. Wij spelen de leerlingen en de docenten en volgen in deze RPG hoe de leerlingen hier op hun manier mee dealen. Of je nu je vriendin verloren bent in de schietpartij, er zelf bij gewond bent geraakt, er niks mee te maken hebt gehad of degene was die de schietpartij probeerde te stoppen. Iedereen moet er op zijn of haar manier mee zien te dealen en wanneer de roddel rond gaat dat er weer een nieuwe lijst is groeit de wanhoop met de dag.

×Info× Ieder leerling heeft een kamer op school, hier slapen ze met zijn drieën in. Iedereen heeft dus 2 kamergenootjes tenzij je kamer niet vol zit. De kamers zijn best luxe en meer dan groot genoeg voor 4 leerlingen maar om de leerlingen meer ruimte de gunnen hebben ze besloten de kamers voor 3 leerlingen te maken. De kamer De keuken: Het is een grote keuken voor in de studentenkamer. De keuken is groot genoeg om zelf eten in te koken zodat de leerlingen niet ongezond hoeven te eten. De slaapkamers: Je hebt grote slaapkamers en er wordt verwacht dat je met zijn tweeën in één tweepersoons bed slaapt. Er ligt altijd een matras onder het bed waardoor logé's gemakkelijk kunnen blijven. Dit is echter niet de bedoeling en is ook alleen in de weekenden toe gestaan. In de vakanties mag je naar je familie toe om in je eigen slaapkamer te slapen. De badkamer: In verhouding met de rest van het huis is deze wat kleiner, maar groot genoeg. Je kan er douchen, je make-up opdoen en naar de wc. Er hangt een toilet voor de mannen en de vrouwen, deze worden dan ook graag gescheiden gehouden. Zodat een vrouw niet op een toilet hoeft te gaan zitten die helemaal onder de plas zit. De woonkamer: In de woonkamer staat een bank waar ze 's avonds met zijn allen op kunnen hangen. Ook staat er een eettafel waar je je huiswerk kunt maken en op kunt ontbijten en avond eten. Er wordt van je verwacht dat je gewoon op school in de aula luncht. Het zwembad: Deze is beschikbaar voor alle leerlingen en ligt in de tuin achter het gebouw met kamers. In de tuin staat ook een schuurtje hierin staan alle benodigheden voor bij het zwembad. Bijvoorbeeld ligbedjes, zwembanden/luchtbedden en wat reserve handdoeken. Uniforms: Er zijn geen uniforms op de school maar er wordt van je verwacht dat je je degelijk kleed doe je dit niet mogen docenten je terug sturen naar je kamer om andere kleren aan te doen. In het weekend mag je alle kleren dragen die je wilt. Lunchpauze: in de lunchpauze wordt van alle leerlingen verwacht dat ze in de aula zitten en is het verboden om in de gangen te lunchen, dit is voor eigen veiligheid. Zo mag je ook niet alleen zitten, door deze regel proberen ze te voorkomen dat er niet nog een keer een schietpartij voorkomt.

"How could we ever trust someone again?"

×Lijstje× × Naam / / Bijnaam / / Betekenis ×Geboortedatum / / Sterrenbeeld / / Leeftijd × Reputatie / / Staat op hatelist? × Vakken / / Klas × Innerlijk / / Karaktereigenschappen × Uiterlijk / / Beschrijving / / Foto's × Verleden / / Familie / / Schietpartij ervaring × Relatie's / / Vrienden × Extra / / Allergieën / / Angsten / / Huisdieren

×Roles× ×Naam×Reputatie×Hatelist×Username×Pagina× ×Leerlingen× Vrouwelijke leerlingen × ×Populair× ×QueenOfHearts× ×Anaïs Catherine Dawn Westwood×Badass×Ja×WiseHeart×1.5 ×Julie "Juul" Valentine×Populair×Ja×Douceur×1.6 × ×Allemans vriend× ×JoSnape× ×Reese Isabelle Jacobs-Chamberlain×Jock× ×Camhanaich×1.4 ×Rose Mary Gregor×Populair/Hate×Ja×Feniks×1.4 ×Arianna Luciana Allegria×Populair× ×Surrexit× ×Cassandra Kiani Morgan×Populair×Ja×Valor×1.4 × ×Nerd× ×Phenelope× ×Mary Florence Williams×Nerd×Nee×Unstoppable_xx×1.3 × ×Nerd/gepest× ×MyDreams× × ×Populair× ×Sunrises× × × ×LearnToPlay× × × ×Grimmlove× Mannelijke leerlingen × ×Populair× ×Phenelope× ×Jacob Nils Prince×Nerd×Nee×Feniks×1.5 ×Alexander "Alex"Henderson×Populair×Nee×Douceur×1.4 × ×Populair× ×Ravi× × ×Populair× ×MyDreams× ×Christian Benjamin Donovan×Niet opvallend× ×DSprayberry×1.3 × × × Ruelle× ×Olle Jay Marland× ×Sugar_Coated× × × ×Dr_Bones× × × ×greenlight22× × × ×LearnToPlay× Overig: ×Rol×Naam×Hatelist×Username×Pagina Vrouwelijk Schoolpsycholoog×Julia Upton×Nee×Westwick×1.4 Lerares×Kaatje Eden Black× ×Unstoppable_xx×1.6 Mannelijk

"The hate list is something awful"

×Regels× ×Sluit niemand buiten in de RPG ×Schrijf minimaal 150 woorden, dit moet makkelijk haalbaar zijn. ×Geen perfecte personages, niemand is perfect. ×Alleen ik, Feniks maak nieuwe topics aan. ×Graag jongens en meiden gelijk houden. ×Wees aardig tegen elkaar, geen ruzie buiten de RPG ×Veel plezier! Lijst met bezette faceclaims Magdalena Zalejska Elizabeth Turner Grace Hartzel Tassia Boatman Ebba Zingmark Baskin Campion Scarlett Leithold Kiko Mizuhara Avan Jogia Jake Cooper Lucky Blue Smith Sean O'donnel Bryden Jenkins Darwin Gray

×Over de schutter× De jongen heette Daniël Stamford, hij had een vriendin en een familie die van hem hield. Daniël werd op school veel gepest en hierdoor startte hij met zijn vriendin de Hatelist. Deze werd verder geschreven onder alle gepestte leerlingen. Daniël werd steeds stiller en sloot zich van de buitenwereld af. Hij begon steeds meer over de dood te praten -als hij al praatte. Hij ging steeds minder naar school en op een dag niet meer daarom was het voor iedereen een verrassing dat hij 18 juli de aula binnenstormde met twee pistolen in zijn hand. Hij begon als een razende om zich heen te schieten. Toen de politie kwam is de jongen uit het raam gesprongen en te pletter gevallen. Later is gebleken dat door het gepest hij in een depressieve circkel is beland. Hij was al lang van plan zichzelf van het leven te beroven maar niet in zijn eentje, hij zou al zijn pesters net zich meenemen. Hij had het hele plan uitgedacht, op zijn kamer zijn allerlei spullen gevonden die er op wezen dat dit een lang voorbereid plan is geweest. Hij had aan alle details gedacht.

×Topics× Praattopic 1! Rollentopic 1! Speeltopic 1!

×Klas/Grades× Freshman - grade 9 - derde middelbaar - 14/15 jaar Sophomore - grade 10 - vierde middelbaar - 15/16 jaar Junior - grade 11 - vijfde middelbaar - 16/17 jaar Senior - grade 12 - zesde middelbaar - 17/18 jaar Begin De herfstvakantie is voor bij en alle leerlingen gaan weer naar school, de een blij om zijn vrienden te zien, de ander vechtend tegen zijn emoties bij het zien van de school. Het is de dag dat de hatelist voor een tweede keer gemaakt wordt. Het is de dag waarvan aan het einde van de dag de roddel rondgaat dat er aan een tweede hatelist word gewerkt. Hoe reageren de leerlingen en wie staan er op de lijst?

[ bericht aangepast op 8 sep 2016 - 7:35 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

late MT

---

I rotten to the core, who could i ask for more?

We were just two outsiders, this was never meant to happen I still miss him, every second of the day

Dankbaar pakte ik een pen uit Lena's etui, ik koos zwart. Sinds de schietpartij is het de kleur die het beste bij me leek te passen, het was dezelfde kleur als hoe ik me vanbinnen voelde. Zwart, van een enorme donkere leegte. Vroeger, dat waren pas mooie tijden, toen ik en Daniel nog gelukkig waren samen, de tijd voordat ik het zwarte gat in me binnen dook. Voordat ik veel te laat door had wat er gebeurde en voordat ik ruw uit mijn werkelijkheid van het zwarte gat werd getrokken. Ik knipper een paar keer, ik mis hem, ik mis hem nog steeds. Al vind de hele school hem een lopende moordenaar, deze jongen blijft de jongen waar ik ooit van hield en altijd van zal blijven houden. Ik klikte de pen op en maakte een zwarte draaikolk om te testte of hij het deed, misschien ook een beetje om te zien of het de zwart was, de zwart van hoe ik me voelde. Daniel was altijd mijn licht in die donkere diepte geweest, nu was er alleen nog zwart. Zwart en wit, dat waren de kleuren die ik nog enigszins kon hebben. Ik keek voor me en zag dat Cassandra zich naar Amber toe draaide en begon te praten. Of smiespelen, het was meer smiespelen dan praten. Ik wist zelf heel erg goed waarover, het onderwerp was simpel; mij. Ik vingen een paar woorden op, genoeg om te begrijpen waar ze het over hadden. Tranen welde in mijn ogen op en ik knipperde een paar keer. Mijn ogen bleven vol met tranen staan, toen de eerste traan het papier raakte veegde ik de rest ruw af en balde mijn handen tot vuisten. Wat was er mis met dat kind, waarom deed ze zo, ik had niks gedaan. Eigenlijk had ik heel veel gedaan, meer dan dat ze zelf had gedaan, ik had drie mensen gered die er anders aan waren gegaan. Ik had niet stil staan toekijken en glimlachen, ik vond het alles behalve leuk wat Daniel had gedaan. Ik was niet schuldig. Ik schoof mijn stoel haastig achteruit en deze kwam met een harde bons op de grond. Ik sloot mijn ogen even, probeerde tot tien te tellen maar ik kwam tot de vijf toen mijn woede tot uiting kwam. Mijn harde vuist belandde met een doffe klap op het hoofd van Cassandra. Aarzelend keek ik van mijn vuist terug naar Cassandra, ik rende het lokaal uit, ik moest daar wegkomen en snel ook. Ik klapte de deuren van de school open en zoog de frisse lucht naar binnen toe. Ik voelde mijn knieën knikken, ik zakte door de mijn benen heen en belandde huilend op de grond. Met lange uithalen en stromende tranen zat ik daar voor de deur op het schoolplein. Ik ademde diep in en uit en probeerde mijn rust te hervinden maar in mijn hoofd bleef de woede kolken. Het zwarte gat was veranderd in een draaikolk van woede, in mijn hoofd zag ik de hatelist voor me en schreef onderaan de lijst Cassandra er nog een keer bij, met nog veertien uitroeptekens erachter. Ik merkte dat mijn tranen opdroogde en besloot een rustigere plek op het schoolplein op te zoeken, het hoekje langs de deur leek gemaakt voor dit soort gelegenheden. Daar zat ik in mijn eentje, met uitgelopen make-up en een nat t-shirt, opgetrokken knieën met mijn hoofd in mijn schoot, te denken over alles wat met Daniel te maken had.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

---

De jongedame naast Christopher besloot haar mond weer te openen. Christopher keek even op naar haar, om te luisteren naar wat ze zei. Ze merkte op dat het briefje wat op de deur was geplakt kinderen moest helpen. Het was duidelijk een sarcastische opmerking, een opmerking waarop Christopher niet reageerde puur omdat hij niet wist wat hij tegen haar zou moeten zeggen. Hij had niks zinvols aan haar opmerking toe te voegen, het was ook niet echt een opmerking waar Christopher op kon reageren en daarom liet hij de jongedame maar gewoon praten. Het leek misschien een beetje lullig als of hij haar negeerde, maar er viel gewoon niet veel te zeggen en dan kon Christopher maar beter zijn mond houden.
Snel daarna zei meneer Faulkner dat ze bij hoofdstuk drie waren, het hoofdstuk over kansberekeningen. De man besloot niks aan zijn leerlingen uit te leggen en ze eerst zelf te laten stoeien met de opdrachten. Christopher pakte een pen uit zijn etui en keek daarna naar de opengeslagen pagina voor hem. Oké kansberekeningen, dat zou moeten lukken. Christopher veranderde van houding en ging net iets meer vooruit zitten om de vraag goed te kunnen lezen. Zonder echt erg in te hebben kauwde de jongeman op de achterkant van zijn pen, iets wat hij wel vaker deed als hij erg geconcentreerd was. Na een paar opdrachten keek Christopher even op, om te kijken naar de leerlingen in het klaslokaal, het was alweer een tijdje geleden dat Christopher op school was geweest. Daarom moest de jongeman zich nog een klein beetje oriënteren op wie er in de les was. Net op het moment dat Christopher zijn blik belande op de op eena voorste rij van de klas schoot er een meisje uit haar stoel op in die exacte rij. Het was Rose, Christopher was best wel goed bevriend met Rose en hield dan ook zijn adem in toen h ij de jongedame zag gaan. Al snel belande haar vuist in Cassandra, wie voor Rose zat, haar gezicht. Christopher kon bijna de schok door het klas lokaal heen horen gaan. Ook Christopher keek naar de jongedame die snel het lokaal uit stormde. Al snel vroeg Christopher zich dan weer af of er iemand achter haar aan moest gaan, of hij achter haar aan moest gaan? Kon hij achter Rose aan gaan, was hij daar wel de juiste persoon voor? Zou er niet een beste vriendin van Rose moeten zijn die haar nu achter na stormde of moesten ze de jongedame even laten? Christopher had geen flauw idee, maar bleef zelf wel op zijn plaats zitten. Zijn pen had hij neergelegd, nog steeds kijkend naar de deur als of de jongedame daar zomenteen weer uit tevoorschijn kon komen. Hierna keek Christopher naar de leraar, die dan maar de persoon zou moeten zijn die iets moest doen. Hij was de leraar, de leidinggevende hij moest de andere leerlingen de opdracht geven om verder te gaan met hun werk. Tenminste Christopher vermoedde dat dat de opdracht zou zijn die ze kregen. Door gaan als of er niks aan de hand was.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Ik luisterde toen ik terug was naar het gesprek tussen Andrew en het meisje, dat blijkbaar Juliette heette,en een paar vakken hetzelfde had als mij en Andrew. Toen ze zei dat ze aan Atletiek deed en aan zwemmen veerde ik op. 'Dat doe ik ook!' Ik hoorde Andrew mompelen 'Dat heb ik al gezegd'. Toen Andrew begon over de schiet partij, voelde ik mij ongemakkelijk, aangezien het aan mij duidelijk te zien was dat ik geraakt was in de schietpartij. Ik keek om mij heen, en zag een zwarte flits naar buiten rennen. 'Ik ga naar buiten, en ja ik neem mijn krukken en tas zelf mee' zei ik tegen Andrew. Ik slingerde mijn tas op mijn rug, gaf een kus op de kruin van Andrew, glimlachte naar Juliette, zei ze beiden gedag en hupste naar buiten. Mijn krukken maakte een klikkend geluid, en ik hupste langs verschillende lokalen, zoals een wiskunde lokaal, een Engels lokaal, en een scheikunde lokaal. Toen ik bij de deur kwam, had ik een beetje moeite met hem openduwen, maar het lukte me uiteindelijk wel. In mijn buurt zat een meisje op een muurtje, met haar knieën opgetrokken en een wezenloze blik. Nu pas zie ik dat het Rose is. Even twijfel ik, maar dan hups ik dichterbij , En zodra ik bij haar ben ga ik naast haar zitten. Ik moet een beetje aan het been waar ik met 2 kogels in ben geraakt goed leggen. Dan leg ik aarzelend mijn hand op haar schouder. 'Hey wat is er, waarom huil je?' vraag ik bezorgd, Ik kan er niet tegen als mensen huilen, tijdens de schietpartij heb ik genoeg gehuil gehoord voor de rest van mijn leven.

[ bericht aangepast op 12 sep 2016 - 21:09 ]

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Magdalene Alexa Williams

Ik volgde zoals gewoonlijk niet alles meer. Het gebeurde zo snel, dus ik moest het even begrijpen. Cassandra kreeg een klap door geroddel, goede zet van Rose, daarna rende Rose weg waarnaar ik er achter aan rende, dat ik was vriendinnen doen. Zo gaat het in films ook, alleen is dit geen film. Dit is realiteit. Ik rende achter haar en riep een paar keer haar naam, maar hoorde alleen een deur klappen. Dat was de buitendeur, dat wist ik wel, ik rende en deed hem open. Ik riep nog een paar keer Rose. Ik zag haar, door de tranen heen zag ik haar ogen die woede uitstraalde, maar licht verdriet met zich mee spoelde. Ik kroop naast haar en sloeg een arm om haar heen en keek toen naar het andere meisje. 'De volgende keer verpest je haar arrogante neus, oké?' Dat was het enige wat ik kon zeggen tegen mijn huilende vriendin en tegen het meisje naast haar...

[ bericht aangepast op 13 sep 2016 - 16:59 ]

---

We are all mad here...

We were just two outsiders, this was never meant to happen I still miss him, every second of the day

Ik keek van het ene meisje naar het andere . Mijn blik ging op en neer, ik voelde me een beetje ongemakkelijk onder al deze aandacht en voelde dan ook kleur op mijn wangen komen. Lena probeerde een grap te maken al kwamen de woorden maar half aan, ik kon er niet om lachen. De hele school was tegen mij, Lena was dan wel mijn vriendin. Dat was ze niet, het was een soort van haar plicht geworden nadat ik voor haar was gesprongen. Ik kon nu niet echt zeggen dat het mijn beste vriendin was, dat kon ik overigens van niemand. Of ze haatte me of het was iemand die bang was dat ik het werk van Daniel afmaakte en dus aardig tegen me deed. Ik zuchte en veegde ruw mijn tranen af. "Niks aan de..." er kwam een luide snik tussen mijn woorden door "aan de hand." Ik wierp het meisje naast me een glimlach toe, wie was ze? Mijn blik gleed langs haar naar beneden, bij haar been bleef hij hangen. Als gehypnotiseerd staarde ik ernaar, ik kon mijn pols niet meer of amper bewegen door de schietpartij. Dat was niks, het was deels mijn fout geweest. Dit meisje had niks gedaan maar was wel gewond. "Sorry" mompelde ik nog steeds kijkend naar haar been "ik wist het echt niet" ik zei het zo zachtjes dat als ik niet had geweten dat ik het had gezegd het niet had gehoord. Onder de aandacht van de twee meisjes naast me voelde ik me nogal akward. De tranen stroomden mijn ogen weer binnen. Dat was het stomme, ik was niet zielig, alles behalve zielig maar ik voelde me zo zielig door de aandacht die ik kreeg. "Lena, zeg me alsjeblieft dat Cassandra geen pijn heeft" ik keek het meisje bijna smekend aan. Ik voelde me schuldig, die klap was terecht maar tegelijkertijd zo onterecht als wat. Ik winde een pluk haar om mijn vinger en begon eraan te trekken. Zo hard als ik kon, de pijn voelde op een vreemde manier goed. Alsof dit was wat ik verdiende en niks anders. "Deed het pijn?" Ik keek weer naar het been van het meisje, wie was ze? Ik kon mijn blik er niet vanaf houden, mijn fout. Ik was medeplichtig, mijn fout, alles is mijn fout.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

---

---

Het gebeurt allemaal in een flits, gevolgd door een verlangzaamde waas. Het ene moment ben ik door een antwoordenboekje aan het bladeren, waar, volgens een leerling, een desastreuze fout in staat, het andere moment verschuift mijn aandachtspunt naar de gevallen stoel. Voordat ik de kans krijg om Rose achteloos te vragen het meubelstuk weer op te rapen of haar gebalde vuist überhaupt op te merken, heeft ze die al kennis laten maken met Cassandra’s hoofd. De schok gaat door het lokaal als een voelbare geluidsgolf en blijkt al snel de trigger te zijn waar ik vaak voor gewaarschuwd ben. Het lijkt even alsof ik een toeschouwer wordt die de scène aanschouwd. Mijn ogen nemen een man waar die opeens los is van de zwakke marionettentouwtjes die aan zijn ledematen hingen. Hij heeft nog door dat hij zo snel als zijn lichaam het toelaat in zijn tas moet graaien naar zijn voorgeschreven kalmeringspillen om de situatie in de hand te houden, maar doet dit niet. De wenkbrauwen boven zijn ogen, waar de gewoonlijke twinkeling verdwenen is, vormen langzaam een frons. Even is hij weer terug in het Midden-Oosten, wat hij ervaren heeft als de hel. Het gaat mis, al ben ik mij daar nog niet bewust van. Dan wordt ik weer teruggetrokken naar het lokaal, ditmaal als de man zelf-- net op tijd om Rose het lokaal uit te zien snellen, gevolgd door Magdalene. “GREGOR! WILLIAMS! Kom als de sodemieter terug! ” hoor ik mezelf schreeuwen, zonder ook maar een sprankje aarzeling in mijn stem. Even kijk ik naar Cass, maar mijn instincten - die nog niet van zijn militaire invloeden af zijn - gillen dat ik achter de gevluchte meiden aan moet gaan. Mijn voeten bewegen naar de deur terwijl mijn hand naar de leerlingen wijst. ‘’Waag het niet om ook maar van jullie stoelen af te komen.’’ Ik vlieg de klas uit, maar kom er al snel achter dat ik zal falen om de meiden te volgen door de voorsprong die ze hebben gekregen. De adrenaline die woest door mijn aderen stroomt maakt langzaam plaats voor een verdoofd gevoel. Ik weet mijn adem na wat gehoest weer van mijzelf te maken en leun met beide handen tegen een kluisje, starend naar de vloer. Er racet iets door mijn gedachten wat ik eerst maar niet te pakken kan krijgen. Geen agressie of paniek---- angst. Niet voor de school vol littekens en al helemaal niet voor haar leerlingen, maar voor mijzelf.

[ bericht aangepast op 13 sep 2016 - 7:50 ]

---

Hufflepuffs are particularly good finders.

Vanaf het grapje gebeurde alles vrij snel. Rose's stoel kwam met een klap op de grond en ik draai mijn hoofd naar haar toe. Ik wil net mijn wenkbrauw ophalen als ik haar vuist tegen de zijkant van mijn hoofd voel. Pijn deed het niet echt, maar het zorgde er wel voor dat de woede door mijn lichaam begon te razen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Ambers geschokte gezicht en ik grom zachtjes. Die meid had zijn probleem als ik haar verschrikkelijke psycho gezicht zo zie... Ik krijg nog net mee hoe Garreth vanuit de deurpost iets schreeuwt en vervolgens het lokaal uit loopt.
Ik schud mijn hoofd en rol met mijn ogen. 'Ik zei toch dat die meid een fucking psycho was..' zeg ik voor ik me naar mijn telefoon keer. Een paar van het populaire groepje zie ik nog net knikken, waarna een paar bevestigende antwoorden hun monden verlaten. Ik open een chat met Rose en laat mijn vingers razendsnel een berichtje op het scherm tikken. "Jij hebt echt zo'n probleem de volgende keer dat ik je zie Gregor." Ik verstuur het zonder er ook maar enige spijt van te hebben en open daarna maar gewoon Instagram.

---

El Diablo.

Alicia Diana Jackson Leerling || FaceClaim: Ryan Newman Ik sta op uit bed en kijk naar de klok, de eerste les zou nu begonnen moeten zijn. Ik stap uit bed en trek mijn kleren aan. Als ik mijn kamer uit wil lopen vallen mijn ogen op een foto waar ik samen met mijn broer op sta. Ik mis hem enorm, het was als de dag van gisteren dat hij mijn leven redde en dat dat zijn leven koste, het is gewoon verschrikkelijk. Ik loop naar de badkamer waar ik mijn haar goed doe en een beetje make-up doe. Ik loop naar beneden en pak een boterham, ik heb echt honger. Ik pak mijn rugzak en loop de deur uit. Als ik op school aankom loop ik naar de aula, ik wacht wel tot het eerste lesuur voorbij is, ik mag toch de eerste les overslaan, omdat mijn oom en tante gisteren trouwde. Ik ga op een bankje zitten en pak mijn telefoon, dan kan ik tenminste iets doen.

Julia Upton
Schoolpsychologe
I want to inspire people. I want someone to look at me and say: 'because of you, I didn't give up''.

Het duurde niet lang voordat ik de kleine ruimte waarin ik me bevond beklemmend en benauwend begon te vinden. Hoewel ik de hele vakantie had volgehouden mijn woning niet te verlaten, voelde mijn kamtoor na twee uurtjes al te klein. Na mezelf ervan verzekert te hebben dat ik voorlopig geen afspraken had, besloot ik om koffie te gaan halen op de campus en even naar buiten te wandelen. Het weer wwas goed voor deze tijd van het jaar en ik merkte dat de buitenlucht vrijwel altijd voor frisse energie zorgde. Ik vergrendelde mijn computer, pakte mijn rugzak van de grond en verliet toen mijn kamer. De ruimte sloot ik zorgvuldig af met mijn sleutel, alsof er waardevolle schatten in het kleine kamertje lagee. Toen ik langs de lokalen liep, dacht ik na over het gesprek van eerder vanmorgen met Rose. Ik kon de gedachte van falen maar niet van me afzetten en baalde dat het zo stroef was gelopen. Ik schrok op uit mijn gedachten toen een van de deuren van de lokalen opende toen ik er vlakbij was. Tot mijn verbazing zag ik Rose Gregor op hoge snelheid het lokaal verlaten, met Magdalena Williams in haar kielzog. Garreth, de collega met wie ik tijdens het derde uur koffie zou drinken, kwam kort na de meisjes het lokaal uit. Zijn houding straalde wode uit, maar leek plaats te maken voor een anere emotie. Even leek hij angstig te zijn, maar ik stopte de gedachte direct weg. Op de een nof andere manier zocht ik als psychologe en gevoelsmens altijd overal iets achter. Waarschijnlijk was er in het lokaal iets voorgevallen en baalde hij ervan dat de meisjes de benen hadden genomen. Ik liep naar hem toe en toen ik dichtbij genoeg stond, raakte ik even zijn bovenarm aan met mijn vingertoppen. ' Garreth, lieverd, wat is er gebeurd?' vroeg ik hem op kalme toon. Ik betrapte mezelf erop dat ik mijn therapeutische manier van spreken inzette, in de hoop dat hij me zou vertellen wat er was gebeurd. Het was niet eens zo zeer dat ik nieuwsgierig was, ik wilde nou eenmaal gewoon graag helpen. ' Als je wilt ga ik wel even met die meiden praten, dan kun jij verder met je les,' zei ik vervolgens, waarna ik hem met een glimlach aankeek.

---

I was an angel living in the garden of evil

"Niks aan de..." er kwam een luide snik uit het meisje haar mond "aan de hand." Ze bekeek me en haar blik bleef hangen bij mijn benen. Ik was het wel gewend dat mensen mij aan staarde dus liet het begaan. "Sorry" mompelde ze ineens. Verbaasd keek ik haar aan. Ik wilde vragen waarom sorry, maar ze vervolgde al weer "ik wist het echt niet". Toen wist ik waar ik haar weer van kende. Rose, de vriendin van Daniel, de schutter. In tegenstelling tot andere mensen had ik geen hekel aan Rose, omdat ik wist dat ze niks had kunnen doen. Vlak voor ik bewusteloos raakte zag ik dat ze voor iemand sprong, maar daarom dacht ik dat ze dood was, maar blijkbaar niet. Ik sloeg een arm om haar heen. De tranen stonden alweer in haar ogen. "Lena, zeg me alsjeblieft dat Cassandra geen pijn heeft" wende ze zich tot het andere meisje dat erbij was gekomen. 'Cassandra? Wat heb je met haar gedaan?' grinnik ik. Ik kan wel overweg met Cassandra, maar echt heel goede vriendinnen zijn we niet. Toen begon Ze heel hard aan een lok te trekken. Ik keek haar verbaasd aan maar zei er niks van. "Deed het pijn?" vroeg ze ineens weer aan mij. Hier moest ik over na denken. 'Ja het deed wel pijn, maar ik ben bewusteloos geraakt, en daarna ben ik waarschijnlijk nog een keer in mijn been geraakt. Later toen ik weer bij bewustzijn kwam bleek dat ik in totaal 3 keer in mijn benen ben geraakt, en 2 keer in mijn heup, daarom moet ik nog op krukken lopen. Ik zit wel in het zwemteam en het Atletiek team van de school, maar voor lange afstanden heb ik nog krukken nodig' Antwoord ik, Terwijl ik een achteloze zwaai maakte naar de krukken die naast mij stonden. 'Mijn broer is maar 2 keer geraakt, in zijn buik en in zijn zij, hij zit in het basketbal team' Het verbaasde me al niet meer hoe luchtig en achteloos ik over de schietpartij praatte. Doordat ik zoveel erover heb gepraat, is het heftige gevoel bij mij afgestompt. Toen bedacht ik me dat ze mijn naam misschien niet eens kent. 'Ik ben trouwens Alexis Arrowin Johnson, en mijn minder knappe wederhelft, oftewel mijn broer, is Andrew Eric Johnson' Grinnikte ik, terwijl ik mijn hoofd wat naar achter deed en mijn ogen sloot om van de zonnenstralen te genieten die doorgebroken waren.

[ bericht aangepast op 13 sep 2016 - 17:01 ]

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Magdalene Alexa Williams

ik volgde Rose haar woorden, ik wist niet wie dat meisje naast haar was. 'Laten we zeggen dat Rose hard kan slaan.' Alleen weet ik wel iets anders, ik heb ooit haar broer gezien. 'Ben jij het zusje van je broer?' Ja, dat klopte niet. Die zin klopte niet, ik werd lichtrood en keek om me heen. 'Ik weet niet, volgens mij niet. Ik vond het wel leuk om te zien. Amber keek geschokt naar haar en vond het volgens mij niet leuk. Cass had volgens mij toch geen pijn. Ze is alleen zo arrogant als altijd en vond je weer... nee... het is gemeen als ik het zeg... Ik keek naar ''het zusje van je broer.'' Volgens mij was de bijnaam voor haar al klaar. Nu alleen nog haar hele naam. Ik was volgens mij ook doof, want haar naam had ze blijkbaar al verteld. 'Of als je het had gezegd... Ik ben dus blijkbaar half dood...'

[ bericht aangepast op 13 sep 2016 - 17:09 ]

---

We are all mad here...

---

Er waren momenten waarop Christopher juist wou dat hij er bij was geweest, bij de schietpartij. De hele school leek er door verbonden, iedereen wist waar de ander door heen ging. Natuurlijk bleef het allemaal een akelig gebeuren, maar als nog op een bepaalde manier voelde Christopher door zijn afwezigheid een bepaalde buitensluiting. Een buitensluiting die er in werkelijkheid helemaal niet was, hij was inmiddels al lang niet meer echt nieuw op de school en Christopher kon het met vele mensen we vinden. Allen als het over dat onderwerp ging klapte de jongeman dicht, niet dat het heel erg vaak over de schietpartij ging, een groot deel van de school leek het gebeuren te ontwijken. Iets wat Christopher ergens ook wel kon begrijpen, velen van hen waren iemand kwijt geraakt en dat was dan misschien ook wel te pijnlijk om over te praten.
Nadat Rose uit het lokaal was gerend was er inderdaad iemand die de jongedame achterna was gerend, Magdalene. Dat was voor Christopher wist wel Rose haar beste vriendin, dus waarschijnlijk was het uiteraard passender voor de jongedame om Rose achter na te rennen dan wanneer Christopher het deed. Een paar seconden later was er echter nog iemand die opsprong, niet een leerling. Nee het was de leraar. Die vloog naar de deuropening en riep de twee leerlingen achterna dat ze terug moesten komen, als of dat zou helpen. Dat deed het dus ook niet, daarom vertelde de de man zijn leerlingen dat ze niet van hun stoel mochten komen, iets wat op nieuw waarschijnlijk niet echt hielp. Ze waren pubers en er was net iets losgebarsten iedereen zou hier over moeten praten met iedereen. Wat waarschijnlijk zou resulteren tot mensen die naar de andere kant van de klas toe liepen. Dat was echter nog niet meteen het geval, het bleef nog even helemaal stil. Tot Cassandra haar mond open trok en Rose een psycho noemde. Iets wat Christopher dan toch niet kon laten gaan zonder er iets over te zeggen, want ja Rose bleef een vriendin en Christopher kon niet zomaar deze jongedame rare dingen over haar kunnen laten zeggen achter haar rug. Zelf al had Rose haar net om een of andere, voor Christopher nog onbekende, reden geslagen. 'Don't judge a book on it's cover' Mompelde Christopher hard genoeg voor de jongedame om het te horen. Christopher was niet de persoon om ruzie te zoeken dus zijn woorden waren ook totaal niet bedreigend ofzo. Het punt was alleen dat Christopher vond dat Cassandra snel oordeelde. En natuurlijk was hij er niet altijd bij geweest en kende hij geen details, maar voor zo ver Christopher wist had Cassandra nooit de moeite gedaan om te weten te komen wie Rose was en wat er echt was gebeurd. Net zoals een groot deel van de klas of de school trouwens, want Christopher wist best hoe mensen over de jongedame dachten. Dingen waar Christopher zich zoals altijd zo ver mogelijk van verwijderde.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

We were just two outsiders, this was never meant to happen I still miss him, every second of the day

Ik besloot mijn blik van het been los te maken toen het meisje antwoord gaf. Het deed veel pijn, althans dat zij ze en ik geloofde haar op haar woord. Even dacht ik aan de drie kogels die ik had opgelopen. Eén in mijn zij waardoor ik af en toe nog mank liep, één in mijn buik, hier had ik eigenlijk niet heel veel last van behalve dan dat ik wat minder at, maar dat zou ook door andere dingen kunnen komen. Als laatste had ik ook nog een kogel in mijn pols, deze kon ik nu nog maar met moeite bewegen en op sommige dagen zelfs niet. Toch bleef ik hem trainen, ik was altijd een hele goede zwemster geweest en ik was van plan weer aan de top te komen en daar was training voor nodig. Ik wierp het meisje een triest glimlachje toe toen ze zichzelf voorstelde. "Ik ben Rose, Rose Gregor, de naam waarvan iedereen gehoord heeft" ik keek het meisje even in haar ogen aan en wendde toen snel mijn blik af. Magdalene probeerde de situatie nog een positieve draai te geven maar ik voelde me alleen maar schuldig tegenover Cassandra. Alsof Cassandra mijn gedachten kon lezen liet mijn mobiel een piepje horen en begon te trillen. Ik zette mijn telefoon aan en keek even van wie ik een berichtje had, Cassandra. "Jij hebt echt zo'n probleem de volgende keer dat ik je zie Gregor." Opnieuw sprongen de tranen in mijn ogen, Cassandra was overduidelijk niet blij. Ik probeerde het berichtje door mijn tranen heen te lezen maar ik zag alleen nog maar vlekken. Ruw veegde ik de tranen weg en las snel het berichtje, en nog een keer, en nog een keer. Langzaam drong door wat ze bedoelde, althans wat ik dacht dat ze bedoelde. "Sorry, ik wilde niet... Misschien is dat inderdaad wel beter ja" Ik las ook mijn bericht nog een keer en kon er zelf maar weinig uit op maken, laat staan Cassandra. Toch verstuurde ik het, misschien was het beter om een beetje vaag te blijven. Het was ook mijn schuld, ik snapte dat ze een hekel aan me had maar je kon te ver gaan. "Alexis, Lena ik vind het heel lief dat jullie me willen troosten maar ik ben liever even alleen, oké" ik liep weg op zoek naar een plekje waar ik ook daadwerkelijk alleen kon zitten, deze was nog moeilijker te vinden dan gedacht. Overal zwierven leerlingen over het schoolplein heen en elke simpele zitplaats leek bezet te zijn. Na een tijdje zoeken vond ik een verrot bankje waar ik op neer plofte, mijn knieën optrok en dacht. Ik deed niet meer niet meer ik dacht na over wat ik nu weer allemaal had gedaan en dacht na over hoe ik het allemaal weer kon oplossen. Het laatste was simpel, ik kon het niet oplossen, Cassandra had een hekel aan me en dat moest ik gewoon accepteren, nooit zal ik nog een keer achter haar gaan zitten. De roddels van het meisje zou ik niet meer hoeven te horen.

[ bericht aangepast op 13 sep 2016 - 18:07 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

---

---

De gang was leeg geweest toen ik het lokaal verliet. Ik had verwacht dat dat nog wel even het geval zou blijven en draai mijn hoofd dan ook lichtelijk geschrokken in Julia’s richting wanneer haar vingers naar mijn arm uitreiken. De plotselinge aanraking is onschuldig bedoeld, maar ik merk dat ik de controle over mijn lichaam nog niet compleet terug heb en deins onopvallend een paar centimeters achteruit. ‘’Garreth, lieverd, wat is er gebeurd?’’ vraagt ze-- de kalme ondertoon in haar stem lijkt precies op het juiste moment naar boven te komen. Ik voel hoe er een peinzende frons op mijn voorhoofd verschijnt terwijl ik een poging doe een antwoord te formuleren. Met kleine gebaren probeer ik uit mijn woorden te komen. Mijn rechterhand weigert te stoppen met trillen. Toch weet ik snel mijn normale, zogenaamd onbezorgde stem weer terug te vinden. ‘’Gregor--- Rose. Ze sloeg Cassandra Morgan plotseling en smeerde ‘em toen.’’ Ik pauzeer voor een paar korte seconden om een hoest uit mijn keel te laten ontsnappen. ‘’Geen idee wat haar precies bezielde.’’ Spanningen tussen leerlingen zijn niet zeldzaam (al helemaal niet sinds de schietpartij), maar ik was mij voorheen niet bewust van de ernst ervan. Als ik eerlijk ben, vermijd ik andermans problemen het liefst, zelfs die van leerlingen. Dat schijnt de enige manier te zijn om te voorkomen dat ik meegetrokken wordt in een stroom van negatieve consequenties. ‘’Als je wilt ga ik wel even met die meiden praten, dan kun jij verder met je les.’’ Ik knik dankbaar voordat ik voldoende tijd heb genomen om over haar aanbod na te denken. Verder met de les. Ik heb een glas whiskey nodig, desnoods een sigaret--- geen klas vol leerlingen waar ik toch mijn tijd aan verspil. Nogmaals knik ik, ditmaal sneller, en maak aanstalte de gang te verlaten. ‘’Bedankt,’’ mompel ik, waarna ik me omdraai en mijn terugreis naar het lokaal begin. Langzaam realiseer ik dat het niet Rose’s plotselinge actie geweest was die mij zo had laten schrikken, maar mijn reactie erop. De uitbarsting was compleet onnodig geweest, en toch had ik me laten gaan--- toch had ik de jarenlange opgekropte furiositeit mijn brein laten overnemen. Waarom juist nu? Ik kan geen antwoord geven op die vraag en wil het incident het liefst vergeten, wegsnijden uit mijn herinnering. Mijn benen dragen mij terug naar het klaslokaal. Even blijf ik staan vlak voor de deuropening. Het voelt alsof mijn ogen in de korte tijd dat ik weg ben geweest een stuk dieper in hun kassen zijn komen te liggen. Met tegenzin loop ik de klas weer binnen en kan mezelf ditmaal wel overhalen om het doosje met pillen uit mijn rugtas te halen. ‘’Niks aan de hand jongens, ga gewoon verder met wiskunde,’’ weet ik de leerlingen toe te spreken. Zonder water verdwijnt er een pilletje in mijn mond. ‘’Gaat het een beetje, Cassandra?’’ vraag ik vervolgens, mij tot de leerlinge wendend.

---

Hufflepuffs are particularly good finders.