[150] × Hatelist × Speeltopic 1 × - Speeltopics

×Hatelist×

×Verleden× Garvin High stond altijd bekend als een goede school, een van de beste zelfs. Het was een normale school met allerdaagse leerlingen en het allerdaagse gedrag. Toch was de status van deze school meer schijn. Ook hier waren de pesterijen. In de school lopen pesters, allemans vrienden en de gepesten rond. De school leek dan wel allemaal plezierig maar dat was niet de werkelijkheid. De harde werkelijkheid waren de pesterijen die vele leerlingen dagelijks troffen. Hierdoor ontstond de welbekende Hatelist. Een lijst gemaakt door de gepeste leerlingen over dingen die ze haten. Dit kon van televisie programma's tot de pesters gaan. De haat lijst was simpelweg een lijst van alle dingen die dood mochten. Wanneer een leerling ook echt van plan is al de leerlingen op de lijst neer te schieten verandert het ooit zo prachtige plaatje van de school in een nachtmerrie. Het bloedbad dat daar heeft plaatsgevonden is het enige waar ze het op het nieuws nog over konden hebben. Er zijn vele doden gevallen nog veel meer gewonden. Plaats Het verhaal speelt zich af op de school Garvin High, deze licht in het plaatsje Phoenix en behoort tot de staat Arizona. De school van deze leerlingen staat dus in het prachtige Amerika. Vakken Talen Je kan uit de talen Frans, Spaans en Duits kiezen Engels is verplicht Rekenen Je kan kiezen uit rekenen, economie en wiskunde Je bent verplicht één van deze vakken te kiezen Sport Je kan kiezen uit atletiek, zwemmen, rugby, lacrosse en basketbal Menswetenschappen Je kan kiezen uit natuurkunde, scheikunde en biologie Ook hier ben je verplicht er één te kiezen

"Are we going to die?"

"No, we will survive"

×Wat spelen wij?× Wij spelen de leerlingen op Gravin High, twee jaar later. Er zijn leerlingen en docenten die nog steeds lichamelijke schade over hebben gehouden aan de schietpartij. Ook zijn er nieuwe leerlingen op school die alleen vrezen dat er noet nog een keer hetzelfde zal gebeuren. Kortom heeft iedereen zo zijn littekens -letterlijk en figuurlijk- aan de schietpartij over gehouden. Wij spelen de leerlingen en de docenten en volgen in deze RPG hoe de leerlingen hier op hun manier mee dealen. Of je nu je vriendin verloren bent in de schietpartij, er zelf bij gewond bent geraakt, er niks mee te maken hebt gehad of degene was die de schietpartij probeerde te stoppen. Iedereen moet er op zijn of haar manier mee zien te dealen en wanneer de roddel rond gaat dat er weer een nieuwe lijst is groeit de wanhoop met de dag.

×Info× Ieder leerling heeft een kamer op school, hier slapen ze met zijn drieën in. Iedereen heeft dus 2 kamergenootjes tenzij je kamer niet vol zit. De kamers zijn best luxe en meer dan groot genoeg voor 4 leerlingen maar om de leerlingen meer ruimte de gunnen hebben ze besloten de kamers voor 3 leerlingen te maken. De kamer De keuken: Het is een grote keuken voor in de studentenkamer. De keuken is groot genoeg om zelf eten in te koken zodat de leerlingen niet ongezond hoeven te eten. De slaapkamers: Je hebt grote slaapkamers en er wordt verwacht dat je met zijn tweeën in één tweepersoons bed slaapt. Er ligt altijd een matras onder het bed waardoor logé's gemakkelijk kunnen blijven. Dit is echter niet de bedoeling en is ook alleen in de weekenden toe gestaan. In de vakanties mag je naar je familie toe om in je eigen slaapkamer te slapen. De badkamer: In verhouding met de rest van het huis is deze wat kleiner, maar groot genoeg. Je kan er douchen, je make-up opdoen en naar de wc. Er hangt een toilet voor de mannen en de vrouwen, deze worden dan ook graag gescheiden gehouden. Zodat een vrouw niet op een toilet hoeft te gaan zitten die helemaal onder de plas zit. De woonkamer: In de woonkamer staat een bank waar ze 's avonds met zijn allen op kunnen hangen. Ook staat er een eettafel waar je je huiswerk kunt maken en op kunt ontbijten en avond eten. Er wordt van je verwacht dat je gewoon op school in de aula luncht. Het zwembad: Deze is beschikbaar voor alle leerlingen en ligt in de tuin achter het gebouw met kamers. In de tuin staat ook een schuurtje hierin staan alle benodigheden voor bij het zwembad. Bijvoorbeeld ligbedjes, zwembanden/luchtbedden en wat reserve handdoeken. Uniforms: Er zijn geen uniforms op de school maar er wordt van je verwacht dat je je degelijk kleed doe je dit niet mogen docenten je terug sturen naar je kamer om andere kleren aan te doen. In het weekend mag je alle kleren dragen die je wilt. Lunchpauze: in de lunchpauze wordt van alle leerlingen verwacht dat ze in de aula zitten en is het verboden om in de gangen te lunchen, dit is voor eigen veiligheid. Zo mag je ook niet alleen zitten, door deze regel proberen ze te voorkomen dat er niet nog een keer een schietpartij voorkomt.

"How could we ever trust someone again?"

×Lijstje× × Naam / / Bijnaam / / Betekenis ×Geboortedatum / / Sterrenbeeld / / Leeftijd × Reputatie / / Staat op hatelist? × Vakken / / Klas × Innerlijk / / Karaktereigenschappen × Uiterlijk / / Beschrijving / / Foto's × Verleden / / Familie / / Schietpartij ervaring × Relatie's / / Vrienden × Extra / / Allergieën / / Angsten / / Huisdieren

×Roles× ×Naam×Reputatie×Hatelist×Username×Pagina× ×Leerlingen× Vrouwelijke leerlingen × ×Populair× ×QueenOfHearts× ×Anaïs Catherine Dawn Westwood×Badass×Ja×WiseHeart×1.5 ×Julie "Juul" Valentine×Populair×Ja×Douceur×1.6 × ×Allemans vriend× ×JoSnape× ×Reese Isabelle Jacobs-Chamberlain×Jock× ×Camhanaich×1.4 ×Rose Mary Gregor×Populair/Hate×Ja×Feniks×1.4 ×Arianna Luciana Allegria×Populair× ×Surrexit× ×Cassandra Kiani Morgan×Populair×Ja×Valor×1.4 × ×Nerd× ×Phenelope× ×Mary Florence Williams×Nerd×Nee×Unstoppable_xx×1.3 × ×Nerd/gepest× ×MyDreams× × ×Populair× ×Sunrises× × × ×LearnToPlay× × × ×Grimmlove× Mannelijke leerlingen × ×Populair× ×Phenelope× ×Jacob Nils Prince×Nerd×Nee×Feniks×1.5 ×Alexander "Alex"Henderson×Populair×Nee×Douceur×1.4 × ×Populair× ×Ravi× × ×Populair× ×MyDreams× ×Christian Benjamin Donovan×Niet opvallend× ×DSprayberry×1.3 × × × Ruelle× ×Olle Jay Marland× ×Sugar_Coated× × × ×Dr_Bones× × × ×greenlight22× × × ×LearnToPlay× Overig: ×Rol×Naam×Hatelist×Username×Pagina Vrouwelijk Schoolpsycholoog×Julia Upton×Nee×Westwick×1.4 Lerares×Kaatje Eden Black× ×Unstoppable_xx×1.6 Mannelijk

"The hate list is something awful"

×Regels× ×Sluit niemand buiten in de RPG ×Schrijf minimaal 150 woorden, dit moet makkelijk haalbaar zijn. ×Geen perfecte personages, niemand is perfect. ×Alleen ik, Feniks maak nieuwe topics aan. ×Graag jongens en meiden gelijk houden. ×Wees aardig tegen elkaar, geen ruzie buiten de RPG ×Veel plezier! Lijst met bezette faceclaims Magdalena Zalejska Elizabeth Turner Grace Hartzel Tassia Boatman Ebba Zingmark Baskin Campion Scarlett Leithold Kiko Mizuhara Avan Jogia Jake Cooper Lucky Blue Smith Sean O'donnel Bryden Jenkins Darwin Gray

×Over de schutter× De jongen heette Daniël Stamford, hij had een vriendin en een familie die van hem hield. Daniël werd op school veel gepest en hierdoor startte hij met zijn vriendin de Hatelist. Deze werd verder geschreven onder alle gepestte leerlingen. Daniël werd steeds stiller en sloot zich van de buitenwereld af. Hij begon steeds meer over de dood te praten -als hij al praatte. Hij ging steeds minder naar school en op een dag niet meer daarom was het voor iedereen een verrassing dat hij 18 juli de aula binnenstormde met twee pistolen in zijn hand. Hij begon als een razende om zich heen te schieten. Toen de politie kwam is de jongen uit het raam gesprongen en te pletter gevallen. Later is gebleken dat door het gepest hij in een depressieve circkel is beland. Hij was al lang van plan zichzelf van het leven te beroven maar niet in zijn eentje, hij zou al zijn pesters net zich meenemen. Hij had het hele plan uitgedacht, op zijn kamer zijn allerlei spullen gevonden die er op wezen dat dit een lang voorbereid plan is geweest. Hij had aan alle details gedacht.

×Topics× Praattopic 1! Rollentopic 1! Speeltopic 1!

×Klas/Grades× Freshman - grade 9 - derde middelbaar - 14/15 jaar Sophomore - grade 10 - vierde middelbaar - 15/16 jaar Junior - grade 11 - vijfde middelbaar - 16/17 jaar Senior - grade 12 - zesde middelbaar - 17/18 jaar Begin De herfstvakantie is voor bij en alle leerlingen gaan weer naar school, de een blij om zijn vrienden te zien, de ander vechtend tegen zijn emoties bij het zien van de school. Het is de dag dat de hatelist voor een tweede keer gemaakt wordt. Het is de dag waarvan aan het einde van de dag de roddel rondgaat dat er aan een tweede hatelist word gewerkt. Hoe reageren de leerlingen en wie staan er op de lijst?

[ bericht aangepast op 8 sep 2016 - 7:35 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

We were just two outsiders, this was never meant to happen I still miss him, every second of the day

Langzaam haalde ik mijn hoofd van de schouder van de psychologe af, ik was er zelf van geschrokken dat ik mijn hoofd er überhaupt had neergelegd. Ik keek de schoolpsychologe lang in de ogen aan al ging dat moeilijk omdat mijn ogen nog vol tranen stonden. Julia was duidelijk ook verbaasd al probeerde ze dat te maskeren, als er iets is wat ik aan de schietpartij had overgehouden was het mensenkennis, of iets specifieker gezegd emoties lezen. 'Het is goed, meisje. Gooi het er maar uit, even diep adem halen, meisje. En vertel me dan maar eens wat er allemaal in je omgaat. Misschien kan ik je wel helpen,' zei ze rustig. Ik knikte even maar zei niet veel, nog niet. Het gevoel van verdriet was nog steeds niet helemaal verdwenen en er waren niet veel mensen met wie ik praatte, nooit gedaan overigens. Ik praatte alleen tegen Daniel, mijn broer en heel af en toe met mijn moeder. Mijn broer had me verstoten, ook hij dacht dat ik wat met de schietpartij te maken had gehad. Daniel was dood en mijn moeder zag ik zelden. Ik zag haar vaak ook niet in de vakantie's ik was niet meer zo welkom thuis na de gebeurtenis, nu hield mijn moeder nog wel van me maar mijn vader en broer absoluut niet. Ik zuchtte even en begon toen voor het eerst in tijden een verhaal, over mijn gevoelens. "I-ik weet het niet..., het is mijn fout maar eigenlijk niet. Snapt u wat ik bedoel?" Ik keek de vrouw vragend aan met mijn nog steeds betraande gezicht. Bij ieder woord dat ik had gezegd was er iets van een last van me afgevallen. Het hielp, al was het niet veel, het hielp. Als ik zou kunnen praten was Cassandra negeren vast een stuk gemakkelijker en de gebeurtenis vergeten vast ook. Ik dacht aan Magdalene die het altijd voor me opnam en er voor me probeerde te zijn, toch voelde het nep. Dat had ze dan wel nooit tegen het meisje gezegd maar ook ik wist dat als er niks was gebeurd bij de schietpartij we nog steeds vijanden waren. Waarschijnlijk was ze dan samen met Cassandra mij aan het treiteren gegaan. Niks aan dezs wereld leek logisch of te kloppen, de wereld waarin ik leefde was nep en dat voelde vreselijk. "Geloof me Lena is een schat, maar zonder de schietpartij zouden we vijanden zijn geweest, net zoals met Cassandra nu. De wereld klopt gewoon niet, en dus doe ik dat ook niet. Ik klop niet zonder de personen van wie ik hou." Wacht had ik dat zonet allemaal hardop gezegd, mijn mond klapte abrupt dicht en sloeg mijn hand ervoor om te zorgen dat hij niet nog een keer opende, ik had teveel gezegd, veel te veel. Ik liet mijn leven graag een beetje mijn leven en nu had ik voor het eerst in tijden echt iets over mijn leven verteld.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

---

Alexis begon enthousiast een verhaal te horen, wat er voor zorgde dat Christopher zijn lippen een beetje dromerig omhoog krulden. Hij voelde zich gewoon nog wel wat moe dus erg actief was hij op het moment niet. Vandaar dat hij niet enthousiast met Alexis mee deed terwijl hij dat in andere situaties misschien wel had gedaan, vandaag niet. Daarom luisterde hij met zijn dromerige glimlach naar de jongedame. De glimlach was trouwens een redelijk normaal ding, Christopher had vrijwel altijd een nonchalante glimlach op zijn gezicht. Iets wat er voor zorgde dat Christopher er nog vriendelijker en onschuldiger uit zag. Wat waarschijnlijk ook echt wel waar was, Christopher was erg onschuldig. Hij zou nog geen vlieg kwaad kunnen doen. Alexis vertelde Christopher dat ze zelf niet heel erg veel had gedaan, omdat ze van haar ouders niet weg had gemogen vanwege haar krukken. 'Dat is jammer.' Merkte Christopher op, waarna hij een hand door zijn warrige krullen heen haalde. Zijn krullen leken vrijwel altijd warrig. De jongeman deed dan ook vrij weinig met zijn haar over het algemeen. Dus dat kwam waarschijnlijk daar door. Hierdoor leek het het grootste deel van de tijd als of Christopher net uit bed kwam, vandaag voelde hij zich ook als of hij net uit bed kwam. Als of het nog maar 1 seconde geleden was dat hij wakker was geworden en dat hij elk moment weer inslaap kon doezelen. Dit was echter iets wat Christopher niet snel zag gebeuren, hoewel het gevoel over hem heen hing waren zijn gedachten juist vol op actief, dus op die manier zou hij nooit echt in slaap kunnen vallen. Geen vredige slaap tenminste. Alexis vertelde Christopher ook nog dat haar broer die nog altijd bij hen stond met vier meisjes was geweest. Of eigenlijk vertelde zij dat hij met een paar meisjes was geweest in de vakantie en Andrew voegde er aan toe dat het er niet zo veel waren, 'maar' vier volgens hem. Nou voor Christopher zouden vier echt niet weinig zijn, één meisje zou al veel zijn. Het was niet eens echt als of er geen meisjes waren die Christopher leuk vonden, dat viel eigenlijk nog wel mee. Veel meisjes hielden wel van het mysterieuze randje wat de jongeman over zich heen had liggen. Elke keer dat ze dachten te weten wat er in Christopher zijn hoofd om ging deed hij weer wat onverwachts. Christopher mocht dan niet het badboy type zijn waar veel meisjes voor vielen, hij werd zeker interessant gevonden. Over het algemeen gebruikte Christopher dit echter niet, want hij behandelde vrouwen met respect. Niet voor maar één avond, om ze daarna af te danken, dat was niet bepaald Christopher zijn ding. 'Vier doe maar gek.' Mompelde Christopher terwijl hij heel even op zijn mobiel keek om een bepaald nummer wat nog steeds speelde over te slaan. In de tussentijd vroeg Alexis hoe zijn vakantie was, ook vroeg de jongedame of hij nog met meisjes was geweest. Christopher zijn dromerige glimlach werd even wat groter, want dat was toch geen serieuze vraag? Natuurlijk was hij niet met een meisje geweest, alhoewel het zou best kunnen, maar dan zou het voor een langere tijd zijn. Het was echter niet het geval geweest. Wat Christopher wel over zijn vakantie kon vertellen wist hij eigenlijk niet, hij kon de jongedame in ieder geval niet de waarheid vertellen. Hij kon het casual houden en zeggen dat hij niet veel had gedaan, wat de waarheid was, ook zou Christopher kunnen zeggen dat hij zich er niet veel meer van kon herinneren. Dan zou hij wel klinken als een of ander feestbeest, dan klonk het in Alexis haar oren waarschijnlijk als of hij elke avond uit was gegaan, maar aan de andere kant klonk dat totaal niet realistisch. Dat was Christopher niet, niet dat Christopher vies was van een feestje, maar elke avond nee dat hoefde van hem ook niet. 'Het was oké, ik heb ook niet bepaald veel gedaan.' Zei Christopher uiteindelijk over zijn vakantie, het was de waarheid en het was ook een antwoord waar niet echt op door gevraagd kon worden. Niemand ging dan nog vragen wat Christopher dan wel had gedaan, want niet veel was vaak een beetje televisie kijken een enkele keer afspreken met vrienden. Niet veel was het niet waard om door te vragen.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Julia Upton
Schoolpsychologe
I want to inspire people. I want someone to look at me and say: 'because of you, I didn't give up''.

'I-ik weet het niet..., het is mijn fout maar eigenlijk niet. Snapt u wat ik bedoel?' vroeg Rose me en toen ze me aankeek, glinsterende de tranen op haar gezicht. Ondanks de tranen die nog altijd op haar gezicht lagen, leek het alsof ze meer ontspannen was. Alsof het uitspreken van de woorden had geholpen om haar last iets te verlichten. Ik knikte even, al begreep ik niet precies wat ze moest voelen. Ik hoopte maar dat mijn zwijgende geknik haar genoeg aanmoedigde om verder te spreken. Het duurde niet lang voor ze verder sprak. "Geloof me Lena is een schat, maar zonder de schietpartij zouden we vijanden zijn geweest, net zoals met Cassandra nu. De wereld klopt gewoon niet, en dus doe ik dat ook niet. Ik klop niet zonder de personen van wie ik hou," vervolgde ze, waarna ze haar mond sloot en deze bedekte met haar hand. Het tafereel deed me denken aan iemand die de clue van een film verteld had en nu spijt had van de opmerking. Ik wierp haar een medelevende glimlach. Daarna ademde ik even diep ik en dacht na over wat ik kon zeggen om haar gerust te stellen. 'Alles wat je me verteld, blijft tussen ons, Rose. Dat vertel ik je altijd en daar blijf ik je gewoon aan herinneren. Voor ik mijn vak uit mocht oefenen, heb ik een eed moeten afleggen waarin ik beloofde dat alle informatie die ik krijg, geheim is. Je komt echt niet in de problemen door iets wat je me vertelt. Als ik me niet vergis, merk ik dat het je een beetje oplucht door hierover te praten. Dat is goed. Het is belangrijk om je te uiten en te leren om te gaan met je gevoelens. Ik wil je graag helpen,' zei ik rustig. Kort raakte ik met mijn vingertoppen haar onderarm aan. 'Ik begrijp je helemaal wanneer je zegt dat je niet compleet bent zonder de personen van wie je houdt. Ik heb niemand verloren tijdens een schietpartij, maar ik verloor mijn moeder vijf jaar geleden. Kort daarna verbrak mijn toenmalige vriend onze relatie van zes jaar. Ik wist niet meer hoe ik moest functioneren en het voelde net alsof ik alles opnieuw moest leren. Ik heb in die tijd veel gehad aan de gesprekken die ik voerde met mijn vader. Heb jij iemand in je omgeving met wie je over dit alles kan praten?' vroeg ik. Ik hoopte dat ze me meer zou vertrouwen nu ik een persoonlijk verhaal over mezelf had verteld. Daarbij was ik benieuwd of het meisje een goed netwerk had en met iemand kon praten over alles wat haar bezig hield.

---

I was an angel living in the garden of evil

Alexis was begonnen met een enthousiast verhaal tegen Chris te vertellen, en ik grijnsde verontschuldigend naar hem. Alexis was een kletskous. Toen ze zei dat ik veel meisjes had gefixed, antwoordde ik een beetje beledigend dat het er naar vier waren. Toen Alexis weer vroeg wat Chris gedaan had, was het enige wat hij zei 'Het was oké, ik heb ook niet bepaald veel gedaan.' Lekker enthousiast dus weer. 'Heb jij zo scheikunde of heb je nog een tussen uur?' Vroeg ik aan Chris toen Alexis eindelijk haar mond hield. Ik en Alexis waren veel te vroeg op school, we hoefde pas het derde uur aanwezig te zijn, wanneer we bio zouden hebben. Daarna hadden we nog 2 uur sport volgens mij. Dan konden ik en Arrowin al naar huis. Morgen hadden we ook al weer veel tussenuren, dus ons rooster was wel fijn, maar ik zou het liefst wel de lessen aan het begin van de dag willen hebben, zodat ik de rest van de dag zelf kon invullen.

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

We were just two outsiders, this was never meant to happen I still miss him, every second of the day

Voorzichtig keek ik de vrouw voor me weer aan, ik praatte nooit. "Alles wat je me verteld, blijft tussen ons, Rose. Dat vertel ik je altijd en daar blijf ik je gewoon aan herinneren. Voor ik mijn vak uit mocht oefenen, heb ik een eed moeten afleggen waarin ik beloofde dat alle informatie die ik krijg, geheim is. Je komt echt niet in de problemen door iets wat je me vertelt. Als ik me niet vergis, merk ik dat het je een beetje oplucht door hierover te praten. Dat is goed. Het is belangrijk om je te uiten en te leren om te gaan met je gevoelens. Ik wil je graag helpen" ik haal voorzichtig mijn hand weg en knik even. Ik begrijp je helemaal wanneer je zegt dat je niet compleet bent zonder de personen van wie je houdt. Ik heb niemand verloren tijdens een schietpartij, maar ik verloor mijn moeder vijf jaar geleden. Kort daarna verbrak mijn toenmalige vriend onze relatie van zes jaar. Ik wist niet meer hoe ik moest functioneren en het voelde net alsof ik alles opnieuw moest leren. Ik heb in die tijd veel gehad aan de gesprekken die ik voerde met mijn vader. Heb jij iemand in je omgeving met wie je over dit alles kan praten?' De tranen wellen opnieuw op, iedereen heeft iemand verloren. Velen door mij en Daniel anderen niet. Ik zucht even en praat dan verder, ik zal ooit moeten gaan praten toch? Ik schud heel even mijn hoofd. "Nee, ik heb niemand om mee te praten. Maar ik hoef ook niet te praten, dat kan ik niet. Dat is niet eerlijk tegenover Daniel, het zijn onze geheimen, nog steeds." Ik houdt mijn blik stevig op de grond gericht. De stoeptegels zijn hier iets groener en bedekt met een dun laagje viezigheid. Het zijn de stoeptegels waar als je erop rent je hard op je bek gaat. Echter kwam haast niemand hier en gebeurde dat dus ook nooit. Daniels eerste schooldag, hij was er wel gaan rennen en gevallen. Zij was degene die hem had geholpen weer overeind te komen en gezegd had dat hij hier niet moest redden, toen al had ze de jongen fascinerend gevonden. "Daniel was anders dan alle anderen hier, hij mag dan wel mensen dood hebben geschoten, hijzelf is ook in de strijd gestorven. Vele zien hem als de moordenaar maar ook hij was slachtoffer, net zoals iedereen hier. Daniel was anders, dat was niet mijn Daniel" ik schudde met mijn hoofd, weer kroop er een traan naar beneden toe. Je zou zeggen dat ze ondertussen wel op zouden zijn. Daniel maakte nog steeds veel emoties bij mij los, meer dan ik zou willen.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

QUOTE

"Ja, ballonnen zijn heel leuk, natuurlijk wel die met helium anders is er geen zak aan. We wouden iedereen zo'n ballon geven, vonden we lachen dan kon iedereen met zo'n piepstemmetje praten, je weet toch wel wat ik bedoel" Terwijl Jacob het verhaal met een grijns rond zijn lippen verteld, kijk ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Dat is toch lachen" Jacob knipoogt naar me en ik voel een zucht tussen mijn lippen ontsnappen. "Het was Mary's idee geweest." Voegt hij nog toe. Hij zweeg en ik krijg het idee dat hij op zoek was naar een goede smoes om zich hier uit te kunnen lullen. Jacob zette grote ogen op. "Waar zie je me voor aan?" Aan zijn hele houding zag ik dat hij zenuwachtig was. De rare bewegingen die zijn vingers maakten en het onophoudelijke draaien van zijn voer. Nog altijd keek ik hem strak aan, alsof ik dacht dat ik op die manier de waarheid wel uit de jongen zou krijgen. Ik zag hoe hij opnieuw zijn mond opende en luisterde aandachtig naar wat hij te zeggen had. "Al had de hatelist wel iets" Ik voelde hoe mijn mond een stukje openzakte van verbazing. Jacob's gezucht kleurde rood. "Ik bedoel natuurlijk dat het goed is om je frustraties van je af te schrijven al is het een dom idee om iedereen neer te knallen, alhoewel aan de andere kant ben je dan wel van ze af" Mijn verbazing zette zich om in verontwaardiging, en met een vlaag van walging keek ik hem aan. Ergens was ik nieuwsgierig naar de manier waarop hij zich hier uit zou proberen te praten, want na die laatste zin zou dat nog een hele opgave worden. "Maar het blijft natuurlijk belachelijk en mag zeker niet." Zover het nog mogelijk was, werd het gezicht van Jacon nog roder. 'Het is inderdaad belachelijk. En ik vraag me oprecht af hoe jij op het achterlijke idee bent gekomen om er opnieuw een te beginnen.' Ik hoorde hoe kalm en koud mijn stem klonk. Met een ijzige blik keek ik hem aan. 'Ben je nog wel helemaal goed in je hoofd? Want als ik dit zo hoor, begin ik daar hard aan te twijfelen, Jacob.'

---

chaos makes the muse

"Het is inderdaad belachelijk." ik zuchtte in mezelf, Alex trapte in mijn leugen wonder boven wonder. "En ik vraag me oprecht af hoe jij op het achterlijke idee bent gekomen om er opnieuw een te beginnen." Met geschrokken ogen keek ik de jongen aan, had hij me dan toch door gehad. Waarom ben ik ook zo'n slechte leugenaar, Mary kom alsjeblieft, ik heb je nodig. Mary is altijd de liegende helft van ons koppel geweest, we vormden gewoon een perfect team. Ik probeerde het toch nog op een manier goed te praten. "Wat! Waarom zouden wij een nieuwe Hatelist willen beginnen?" Ik probeerde zo overtuigend mogelijk over te komen maar de twijfel in mijn stem was duidelijk hoorbaar, althans voor de mensen die mij een beetje kende. "Ben je nog wel helemaal goed in je hoofd? Want als ik dit zo hoor, begin ik daar hard aan te twijfelen, Jacob." Ik schudde mijn hoofd terwijl ik tegelijkertijd ook knikte. Ik was op heterdaad betrapt en ik kon het niet veranderen zonder het alleen maar erger te maken. Ik heb alleen Mary nodig, nu op dit moment, mijn liegende wederhelft. Je kan het hier toch niet bij laten zei een stemmetje in mijn achterhoofd weer schudde ik zachtjes mijn hoofd, een allerlaatse keer dan. Daarna zou ik opgeven, er viel niks meer aan te doen. "Alex, ik stond zelf op die Hatelist. Ik was populair en weet wat je moet doen om die status te houden. Ik weet niet of jij wel helemaal goed bij je hoofd bent als je mij verdenkt van de nieuwe hatelist" het klonk oprecht waar ik zelf ook een beetje van te kijken stond. Na vele slechte leugens te hebben bedacht had ik nu de verdraaide waarheid vertelt en dat had effect op mijn overtuigingskracht. Tenminste ik vond dit heel wat overtuigender klinken dan alle smoezen van eerder bij elkaar. "Daniel was gek in zijn hoofd, ik niet. Ik ben wel de laatste die mensen gaat neerknallen" ik overtuigde bijna mezelf hiervan, hopelijk was dit de manier om ook Alex aan de twijfel te brengen.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

---

---

'Ja hoor.. die meid slaat niet heel hard,' is Cassandra’s reactie. Tijd om uit te vogelen of ze de waarheid spreekt gun ik mijzelf niet. Ik knik naar haar als bevestiging dat ik haar antwoord gehoord heb. Nonchalant stop ik mijn handen weer in mijn tas en doe een poging te lijken alsof ik druk naar iets op zoek ben--- een ideale dekmantel om even een paar seconden niet op de klas te hoeven letten. De pauzes in mijn ademhaling zijn inmiddels al wat vertraagd: een teken dat de pillen hun beloofde effect achterlaten. Ik frons naar een halfleeg waterflesje dat in een zijvakje van mijn rugtas zit, afvragend hoe Julia de situatie op dit moment aanpakt. Ze is goed in haar werk, dat weet of vermoedt iedereen wel op Garvin. De rustige toon in haar stem wanneer ze praat -- ik zal die nooit van mijn leven na kunnen doen, al zou ik het willen. Andere psychologen laten mij gewoonlijk koud. Na Irak ging het allemaal bergafwaarts. Misschien is dat niet het juiste woord: het voelde meer alsof mijn brein een stijle berg afrolde en vervolgens te pletter viel in een diep dal. De val, zoals ik zweefde zonder dat er een einde in zicht leek te zijn, was beangstigend en tegelijkertijd vredig. Pas als je contact maakt met de grond, dan weet je dat er iets mis is. It’s never the fall that kills you-- it’s the landing. Rond die tijd kreeg ik met meerdere psychologen te maken. Allemaal zielloze, lijkwitte marionetten wiens ogen nooit leken te knipperen. De enige dingen die bewogen, waren hun monden en hun vingers, die met een zojuist scherp geslepen potloodje wat nutteloze notities maakten op een blocnote. Het was hun werk, maar niet hun doel, om urenlang naar levensverhalen te luisteren. Uit mij kregen ze hooguit twee woorden. Julia lijkt precies het tegenovergestelde te zijn van die zombies waar ik mee opgezadeld werd. Misschien is het gewoon pure pech dat ik precies die twee toegeschreven kreeg. Of wellicht is zij inderdaad zo’n speciaal geval. Mijn gedachten hebben mij waarschijnlijk maar voor iets minder dan een minuut bezig gehouden, wanneer mijn telefoon weer een berichtje van Cassandra aankondigt: Betere vraag is... Gaat het met jou? Geen betere vraag. Voor mij niet tenminste, aangezien ik minder dan nul procent behoefte heb om er eerlijk antwoord op te geven. Toch waardeer ik het feit dat ze de vraag stelt, in tegenstelling tot de andere leerlingen, waarvan sommigen onderuitgezakt op hun stoel zitten en hun mond niet opendoen tenzij ze moeten gapen. Best. is mijn korte antwoord. Het is niet nors bedoelt-- ik kan gewoonweg geen langere leugen verzinnen. De rest van de les verloopt gelukkig snel en moeiteloos, op een paar wijsneuzen na die naar mijn bureau komen om nogmaals te bewijzen dat ze slimmer zijn dan de lesmethode.

---

Hufflepuffs are particularly good finders.

---

Deze keer was het Andrew die iets vroeg aan Christopher en niet Alexis die de hele tijd al had staan praten tegen Christophe. Andrew vroeg aan Christopher of hij zo meteen scheikunde had. Christopher schudde zijn hoofd. 'Nee ik heb een tussenuur, dus ik dacht ik schep wat frisse lucht.' Zei Christopher waarna hij het volume van zijn muziek nog een klein beetje luider zette, omdat hij zich realiseerde dat er niet heel veel meer was wat hij aan het tweetal te melden had. Hij kon ze niks vertellen over zijn vakantie, helemaal niks en Christopher kende beide nog niet goed genoeg om een gesprek over iets anders dan de standaard koetjes en kalfjes te hebben. 'Daarna heb ik bio.' Zei Christopher, waarna hij heel even nadacht over de boeken die hij in zijn kamer had zitten. 'Nu we het daar over hebben, ik weet bijna zeker dat ik mijn bio boek ben vergeten. Ik zal het even uit mijn kamer halen, maar ik zie jullie later wel.' Zei Christopher tegen het tweetal waarna hij naar ze glimlachte en met dit excuus verliet. Excuus, hij probeerde eigenlijk gewoon bij ze vandaan te komen. Het klonk misschien had en gemeen, maar dat was wel echt de waarheid geweest. Het lach echt niet aan Alexis en Andrew, het was gewoon het punt dat hij even alleen wou zijn. Christopher, die normaal gesproken best wel sociaal was, had vandaag gewoon echt geen behoefte aan wat voor gezelschap dan ook. Als hij daarvoor een beetje van zijn buiten tijd op moest geven, dan moest dat maar.
Christopher was echter echt zijn biologie boek vergeten, dus die zou hij eerst even ophalen uit zijn kamer. Christopher viste de kamer sleutels uit het voorvakje van zijn tas terwijl hij naar het gebouw terug liep. Een gekwelde zucht rolde over Christopher zijn lippen heen, helemaal niet enthousiast over de dag. Hoe kon hij, hij was gewoon moe en wou zo graag ergens neerstrijken om in slaap te vallen. Tegelijk wou Christopher zich zelf zo lang mogelijk wakker houden, bang dat er iets zou gebeuren als hij in slaap viel, iets met hem. Daarom kon hij niet naar bed gaan in zijn tussenuur, maar hij kon ook niet zijn opgewekte zelf zijn. Het was als of de halve school het vandaag had, want een glimlach had hij vandaag nog net zo vaak gezien en dat hielp nou niet helemaal met Christopher zijn humeur. Alexis was vrolijk geweest, Christopher had zich zelf aan haar op kunnen laden, maar had dat afgeslagen om alleen te zijn. Toen Christopher bij zijn kamer was had hij al spijt van zijn actie, om het tweetal van net zo makkelijk af te wimpelen, maar tegelijk wou hij ook niet weer naar ze terug dus liep hij zijn kamer binnen. De deur viel achter hem in het slot en zijn tas smeet Christopher op de grond terwijl hij verder naar binnen liep, zijn doel was nou nog niet meteen zijn biologie boek, want de jongeman had nog een heel uur. Hij zou zich in dat uur wel bezig moeten houden dus liep hij eerst naar de keuken in de kamer waar hij doelloos door de kastjes heen zocht.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Ik heb net de opgave af als het kleine lichtje op mijn telefoon weer begint te branden. Ik vis hem weer van tafel en lees het korte berichtje. "Best." Ik knik lichtjes en stop mijn telefoon weer weg. Ik werp een blik op de klok en zie dat er nog maar een kleine vijf minuten over zijn. Ik sluit mijn boeken dan ook langzaam en stop ze in mijn tas, waarna ik wat mijn mijn mobiel klooi.
Niet veel later galmt het geluid van de bel door mijn oren en ik kijk toe hoe iedereen het lokaal verlaat, tot ik zelf ook langzaam op sta. Met diezelfde langzame pas en een lichte beweging in mijn heupen loop ik naar de deur die ik sluit, voor ik met hetzelfde loopje richting Garreth loop. Ik stop achter hem en laat mijn handen lichtjes over zijn armen glijden tot zijn schouders, die ik zachtjes masseer. 'Weet je zeker dat je je goed voelt?' vroeg ik toen maar zachtjes, maar niet op een toon die echt een antwoord eiste. Ik glimlach lichtjes en kijk naar hem, waarna ik een zachte kus in zijn nek plaats.

[ Valor >>> Cotrona ]

[ bericht aangepast op 20 sep 2016 - 16:40 ]

---

El Diablo.

Julia Upton
Schoolpsychologe
I want to inspire people. I want someone to look at me and say: 'because of you, I didn't give up''.

Kort schudt ze haar hoofd, maar het word me niet meteen duidelijk of die non-verbale boodschap voor mij bedoeld is. "Nee, ik heb niemand om mee te praten. Maar ik hoef ook niet te praten, dat kan ik niet. Dat is niet eerlijk tegenover Daniel, het zijn onze geheimen, nog steeds,' zegt ze zonder me aan te kijken. Even volg ik haar blik, alsof ik verwacht echt iets te zien op de grond. De groen aangeslagen tegels kunnen mijn aandacht echter niet lang vasthouden en ik laat mijn blik weer terug naar Rose glijden. "Daniel was anders dan alle anderen hier, hij mag dan wel mensen dood hebben geschoten, hijzelf is ook in de strijd gestorven. Vele zien hem als de moordenaar maar ook hij was slachtoffer, net zoals iedereen hier. Daniel was anders, dat was niet mijn Daniel,' vervolgde ze en opnieuw schudde ze haar hoofd. De manier waarop ze zijn naam uitsprak, vertelde me meer dan de tranen die over haar wang naar beneden gleden. Ze sprak zijn naam uit met een zachtheid die verder niet in haar stem terug te horen was. Het werd me duidelijk dat ze veel om hem had gegeven, veel meer dan ik in eerste instantie had gedacht. Even dacht ik zorgvuldig na voor ik sprak. Het meisje was op dit moment kwetsbaarder dan ik haar ooit had gezien en het laatste wat ik wilde was een verkeerde opmerking maken. 'Ik hoor hoeveel Daniel voor je betekende. En ik ben het met je eens. Hoewel het natuurlijk vreselijk is wat hij heeft gedaan, was hij vooral een slachtoffer. Hij was een zoon en een vriend. Hij betekende duidelijk veel voor je en daar hoef je je niet voor te schamen. Ik wil je graag helpen met je rouwverwerking, maar dan is het van belang dat je met me wilt praten. Lukt dat denk je?' vroeg ik haar met een vriendelijke glimlach.

---

I was an angel living in the garden of evil

'Nee ik heb een tussenuur, dus ik dacht ik schep wat frisse lucht.' antwoord hij. Ik knikte begrijpend. 'Daarna heb ik bio.' vervolgde hij. 'Wij ook' zuchtte ik. 'Nu we het daar over hebben, ik weet bijna zeker dat ik mijn bio boek ben vergeten. Ik zal het even uit mijn kamer halen, maar ik zie jullie later wel.' zei hij, Waarnaar hij met een glimlach afscheid van ons nam. 'Wauw, lekker slim weer van hem' Grinnikte Alexis. Ik knikte als antwoord. Nou wat zullen we nu gaan doen?' vroeg ze. 'Eerlijk antwoord? Ik heb werkelijk geen idee, waar wil je heen?' Vroeg ik. 'Naar huis naar mijn bed' antwoordde ze. 'Joh je meent het' antwoord ik. 'Laten we maar gewoon naar binnen gaan' stelde ik voor. De bel ging, hij stond zo hard dat hij nog een paar straten verderop te horen was leek mij. 'Laten we maar even naar binnen gaan, kijken wie er gezellig genoeg is om mee te praten' zei Alexis. 'En interessant genoeg ofcourse' vervolgde ze. Ik grijns. Als we binnenkomen in de aula zie ik dat Jacob en Alexander nog steeds samen zitten. Jacob ziet er nerveus uit, in tegenstelling tot Alexander, die boos lijkt. "Zullen we naar alex en Jacob? " stel ik voor. "Sure" antwoord Alexis, ze trekt even een gezicht, aangezien ze Jacob niet echt mag. Samen lopen we naar de twee jongens toe. "Eyo" zeg ik tegen beide jongens. "Hey bijna-naamgenoot" grinnikt Alexis tegen Alexander. "hai...Jacob" zegt ze daarna, de woorden met moeite over haar lippen krijgend. Ze doet haar best om aardig te klinken, en waarschijnlijk klinkt het ook zo voor Jacob, maar waarschijnlijk merkt Alexander -en ik sowieso- dat het haar moeite kost om aardig te klinken en blijven.

[ bericht aangepast op 21 sep 2016 - 10:50 ]

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

We were just two outsiders, this was never meant to happen I still miss him, every second of the day

Even viel er een korte stilte maar de psychologe verbrak deze met haar kalme stem die de rust over iedere leerling zou doen neerkomen. Bij mij deed hij echter de paniek opvlammen, rustige stemmen betekende ernstige onderwerpen en dit betekende vaak iets waar ik het niet over wou hebben. "Ik hoor hoeveel Daniel voor je betekende." Een korte knik van mijn kant, is het heel raar dat mijn vriend veel voor me betekende? "En ik ben het met je eens. Hoewel het natuurlijk vreselijk is wat hij heeft gedaan, was hij vooral een slachtoffer. Hij was een zoon en een vriend. Hij betekende duidelijk veel voor je en daar hoef je je niet voor te schamen. Ik wil je graag helpen met je rouwverwerking, maar dan is het van belang dat je met me wilt praten. Lukt dat denk je?" bedenkelijk keek ik op, weer keek ik haar recht in de ogen aan. Ze leek oprecht te zijn, maar de angst van praten greep me bij de keel en dus wendde ik mijn gezicht vlug af. Praten was niet echt mijn ding, nooit geweest. Nooit, tot Daniel kwam... toch merkte ik aan dit korte gesprek al dat ik me opgelucht begon te voelen maar ook een verrader en die kant overheersde. Ik haalde mijn schouders op. "Misschien" mompelde ik er achteraan, zo was het duidelijk wat ik met de schouders probeerde te zeggen. Gebarentaal, dat zou ik moeten gaan studeren, gebaren waren mijn manier van praten. Mijn mond leek op een dag maar zeven keer open te gaan. "Misschien nooit..." voegde ik er heel wat zachter aan toe. Ik werd uit mijn gedachten en woorden getrokken toen de bel ging, mijn hoofd vloog omhoog en nieuwe gedachten voltrokken zich aan mijn brein. Wat had ik het tweede uur? Zat ik bij Cassandra? Kon ik door mijn tweede uur aan dit gesprek ontsnappen? Mijn brein maakte overuren maar met resultaat. Ik vloekte even in mijzelf toen ik erachter kwam dat ik een tussenuur had. En weer begon mijn brein te zoeken naar de juiste smoes om me hieruit te werken. "Sorry mevrouw, ik zou huiswerk uitleg voor Biologie krijgen, ik moet weg. Toch bedankt hoor" ik glimlachte even en rende vervolgens weg, ik gleed bijna over de groene drek uit maar kon me nog net staande houden. Ik viste mijn tekenblok uit mijn tas en besloot er even voor te gaan zitten.

[ bericht aangepast op 20 sep 2016 - 22:24 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Julia Upton
Schoolpsychologe
I want to inspire people. I want someone to look at me and say: 'because of you, I didn't give up''.

Ik kon mezelf wel een klap verkopen omdat ik werkelijk gedacht had dat ik een ingang had gevonden bij Rose Gregor. Toen het meisje haar schouders ophaalde en 'misschien' mompelde, werd me al snel duidelijk dat ze me niet vertrouwde. Het werd tijd dat ik ging inzien dat een kalme stem en een vriendelijke glimlach geen wonderformule waren voor het beoefenen van mijn vak. Ik merkte hoe we beiden opschrokken toen de bel ging. Het schelle, harde geluid vulde de lucht als vervuiling en ik wist dat de studente nu een excuus had om weg te vluchten. Ik hoefde niet lang te wachten voor ze een excuus bedacht had ik opstond. 'Sorry mevrouw, ik zou huiswerk uitleg voor Biologie krijgen, ik moet weg. Toch bedankt hoor,' zei ze vluchtig, met een glimlach die opgeplakt leek. Ik weerhield mezelf ervan mevrouw te verbeteren met dokter, omdat ik wist dat ik er niks mee zou bereiken. Sommige studenten noemden me dokter, anderen mevrouw, het eerste voelde prima, het tweede zorgde ervoor dat ik me oud voelde. Ik wierp haar een glimlach toe, die ze niet meer zag omdat ze het op het rennen had gezet. Met een zucht stond ik ook op. Op mijn hoge hakken bewoog ik me voorzichtig over de groen aangeslagen tegels. Ik viste mijn telefoon uit mijn tas en typte snel een berichtje naar Garreth. Hij zou zich vast afvragen hoe ik het ervan af had gebracht met Rose. To: Garreth: Ik heb mijn best gedaan, maar ondanks een lieve glimlach, liet ze weinig los. Ik kan wel een knuffel gebruiken. Ben zo bij je Ik begon langzaam te lopen en begroette vriendelijk de studenten die ik herkende. Het ontging me niet dat menig mannelijk student uitgebreid de tijd nam om naar mijn lichaam te kijken terwijl ik voorbij liep. Ik liep via het koffieautomaat, waar ik twee grote bekers met koffie vulde, naar het lokaal van Garreth. Hij had hooguit tien minuten voor er nieuwe studenten zouden binnen druppelen, dus duwde ik met mijn elleboog de deurklink naar beneden zonder te kloppen. 'Lieverd, ik heb koffie!' riep ik vrolijk toen ik het lokaal binnenstapte. Direct zag ik dat hij niet alleen was. Van schrik glipten de bekers bijna uit mijn handen toen ik zag wie er dichtbij de wiskundedocent stond.

---

I was an angel living in the garden of evil

Ik kijk even op als ik zie dat Alexis en Andrew onze kant op komen gelopen. Alexis zegt even hoi waarna ik haar een hallo teruggeef en er een korte stilte valt. In deze stilte is de beweging van mijn schoen op de grond nog beter te horen en lijkt het wel alsof de hele wereld in een diepe slaap is gevallen, ondanks -het geluid of juist geen geluid besluit- dat ik de stilte wel rustgevend vindt besluit ik de stilte te doorbreken. "Jullie komen perfect getimed ik wou net weg gaan maar dat mocht niet van de jongeman naast mij, jullie worden mijn aflossing oké?" Het mag dan als een vraag gesteld zijn dat was het niet, het was meer een besluit dat ik op dat moment nam. Ik ademde even diep in en uit en keek ze toen even aan, waarom waren ze er eigenlijk bij komen staan hadden ze niks beters te doen of.... aan de andere kant was hij wel de laatste die daarover mocht oordelen. Ook ik stond hier in de aula te wachten op het lesuur dat ik les had. Ik wapperde even met mijn hand voor mijn gezicht het was nog goed warm voor de tijd van get jaar of, ik had het warm van de ondervraging. Ik mag dan een man zijn ook mannen hebben deo in hun tas en dus vis ik deze er uit en spuit deze onder mijn oksel. "Nou jongens doei dan en Alexander ik euhmmm zie je nog wel een keer" voor de tweede of derde keer (ik kan de tel al niet meer bijhouden) probeerde ik weg te komen uit het gesprek en dus wachtte ik ook nu op het moment dat ik weer zou worden teruggetrokken voor de volgende lading vragen. Voetje voor voetje schoof ik van hen af.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."