[150] × Hatelist × Speeltopic 1 × - Speeltopics

×Hatelist×

×Verleden× Garvin High stond altijd bekend als een goede school, een van de beste zelfs. Het was een normale school met allerdaagse leerlingen en het allerdaagse gedrag. Toch was de status van deze school meer schijn. Ook hier waren de pesterijen. In de school lopen pesters, allemans vrienden en de gepesten rond. De school leek dan wel allemaal plezierig maar dat was niet de werkelijkheid. De harde werkelijkheid waren de pesterijen die vele leerlingen dagelijks troffen. Hierdoor ontstond de welbekende Hatelist. Een lijst gemaakt door de gepeste leerlingen over dingen die ze haten. Dit kon van televisie programma's tot de pesters gaan. De haat lijst was simpelweg een lijst van alle dingen die dood mochten. Wanneer een leerling ook echt van plan is al de leerlingen op de lijst neer te schieten verandert het ooit zo prachtige plaatje van de school in een nachtmerrie. Het bloedbad dat daar heeft plaatsgevonden is het enige waar ze het op het nieuws nog over konden hebben. Er zijn vele doden gevallen nog veel meer gewonden. Plaats Het verhaal speelt zich af op de school Garvin High, deze licht in het plaatsje Phoenix en behoort tot de staat Arizona. De school van deze leerlingen staat dus in het prachtige Amerika. Vakken Talen Je kan uit de talen Frans, Spaans en Duits kiezen Engels is verplicht Rekenen Je kan kiezen uit rekenen, economie en wiskunde Je bent verplicht één van deze vakken te kiezen Sport Je kan kiezen uit atletiek, zwemmen, rugby, lacrosse en basketbal Menswetenschappen Je kan kiezen uit natuurkunde, scheikunde en biologie Ook hier ben je verplicht er één te kiezen

"Are we going to die?"

"No, we will survive"

×Wat spelen wij?× Wij spelen de leerlingen op Gravin High, twee jaar later. Er zijn leerlingen en docenten die nog steeds lichamelijke schade over hebben gehouden aan de schietpartij. Ook zijn er nieuwe leerlingen op school die alleen vrezen dat er noet nog een keer hetzelfde zal gebeuren. Kortom heeft iedereen zo zijn littekens -letterlijk en figuurlijk- aan de schietpartij over gehouden. Wij spelen de leerlingen en de docenten en volgen in deze RPG hoe de leerlingen hier op hun manier mee dealen. Of je nu je vriendin verloren bent in de schietpartij, er zelf bij gewond bent geraakt, er niks mee te maken hebt gehad of degene was die de schietpartij probeerde te stoppen. Iedereen moet er op zijn of haar manier mee zien te dealen en wanneer de roddel rond gaat dat er weer een nieuwe lijst is groeit de wanhoop met de dag.

×Info× Ieder leerling heeft een kamer op school, hier slapen ze met zijn drieën in. Iedereen heeft dus 2 kamergenootjes tenzij je kamer niet vol zit. De kamers zijn best luxe en meer dan groot genoeg voor 4 leerlingen maar om de leerlingen meer ruimte de gunnen hebben ze besloten de kamers voor 3 leerlingen te maken. De kamer De keuken: Het is een grote keuken voor in de studentenkamer. De keuken is groot genoeg om zelf eten in te koken zodat de leerlingen niet ongezond hoeven te eten. De slaapkamers: Je hebt grote slaapkamers en er wordt verwacht dat je met zijn tweeën in één tweepersoons bed slaapt. Er ligt altijd een matras onder het bed waardoor logé's gemakkelijk kunnen blijven. Dit is echter niet de bedoeling en is ook alleen in de weekenden toe gestaan. In de vakanties mag je naar je familie toe om in je eigen slaapkamer te slapen. De badkamer: In verhouding met de rest van het huis is deze wat kleiner, maar groot genoeg. Je kan er douchen, je make-up opdoen en naar de wc. Er hangt een toilet voor de mannen en de vrouwen, deze worden dan ook graag gescheiden gehouden. Zodat een vrouw niet op een toilet hoeft te gaan zitten die helemaal onder de plas zit. De woonkamer: In de woonkamer staat een bank waar ze 's avonds met zijn allen op kunnen hangen. Ook staat er een eettafel waar je je huiswerk kunt maken en op kunt ontbijten en avond eten. Er wordt van je verwacht dat je gewoon op school in de aula luncht. Het zwembad: Deze is beschikbaar voor alle leerlingen en ligt in de tuin achter het gebouw met kamers. In de tuin staat ook een schuurtje hierin staan alle benodigheden voor bij het zwembad. Bijvoorbeeld ligbedjes, zwembanden/luchtbedden en wat reserve handdoeken. Uniforms: Er zijn geen uniforms op de school maar er wordt van je verwacht dat je je degelijk kleed doe je dit niet mogen docenten je terug sturen naar je kamer om andere kleren aan te doen. In het weekend mag je alle kleren dragen die je wilt. Lunchpauze: in de lunchpauze wordt van alle leerlingen verwacht dat ze in de aula zitten en is het verboden om in de gangen te lunchen, dit is voor eigen veiligheid. Zo mag je ook niet alleen zitten, door deze regel proberen ze te voorkomen dat er niet nog een keer een schietpartij voorkomt.

"How could we ever trust someone again?"

×Lijstje× × Naam / / Bijnaam / / Betekenis ×Geboortedatum / / Sterrenbeeld / / Leeftijd × Reputatie / / Staat op hatelist? × Vakken / / Klas × Innerlijk / / Karaktereigenschappen × Uiterlijk / / Beschrijving / / Foto's × Verleden / / Familie / / Schietpartij ervaring × Relatie's / / Vrienden × Extra / / Allergieën / / Angsten / / Huisdieren

×Roles× ×Naam×Reputatie×Hatelist×Username×Pagina× ×Leerlingen× Vrouwelijke leerlingen × ×Populair× ×QueenOfHearts× ×Anaïs Catherine Dawn Westwood×Badass×Ja×WiseHeart×1.5 ×Julie "Juul" Valentine×Populair×Ja×Douceur×1.6 × ×Allemans vriend× ×JoSnape× ×Reese Isabelle Jacobs-Chamberlain×Jock× ×Camhanaich×1.4 ×Rose Mary Gregor×Populair/Hate×Ja×Feniks×1.4 ×Arianna Luciana Allegria×Populair× ×Surrexit× ×Cassandra Kiani Morgan×Populair×Ja×Valor×1.4 × ×Nerd× ×Phenelope× ×Mary Florence Williams×Nerd×Nee×Unstoppable_xx×1.3 × ×Nerd/gepest× ×MyDreams× × ×Populair× ×Sunrises× × × ×LearnToPlay× × × ×Grimmlove× Mannelijke leerlingen × ×Populair× ×Phenelope× ×Jacob Nils Prince×Nerd×Nee×Feniks×1.5 ×Alexander "Alex"Henderson×Populair×Nee×Douceur×1.4 × ×Populair× ×Ravi× × ×Populair× ×MyDreams× ×Christian Benjamin Donovan×Niet opvallend× ×DSprayberry×1.3 × × × Ruelle× ×Olle Jay Marland× ×Sugar_Coated× × × ×Dr_Bones× × × ×greenlight22× × × ×LearnToPlay× Overig: ×Rol×Naam×Hatelist×Username×Pagina Vrouwelijk Schoolpsycholoog×Julia Upton×Nee×Westwick×1.4 Lerares×Kaatje Eden Black× ×Unstoppable_xx×1.6 Mannelijk

"The hate list is something awful"

×Regels× ×Sluit niemand buiten in de RPG ×Schrijf minimaal 150 woorden, dit moet makkelijk haalbaar zijn. ×Geen perfecte personages, niemand is perfect. ×Alleen ik, Feniks maak nieuwe topics aan. ×Graag jongens en meiden gelijk houden. ×Wees aardig tegen elkaar, geen ruzie buiten de RPG ×Veel plezier! Lijst met bezette faceclaims Magdalena Zalejska Elizabeth Turner Grace Hartzel Tassia Boatman Ebba Zingmark Baskin Campion Scarlett Leithold Kiko Mizuhara Avan Jogia Jake Cooper Lucky Blue Smith Sean O'donnel Bryden Jenkins Darwin Gray

×Over de schutter× De jongen heette Daniël Stamford, hij had een vriendin en een familie die van hem hield. Daniël werd op school veel gepest en hierdoor startte hij met zijn vriendin de Hatelist. Deze werd verder geschreven onder alle gepestte leerlingen. Daniël werd steeds stiller en sloot zich van de buitenwereld af. Hij begon steeds meer over de dood te praten -als hij al praatte. Hij ging steeds minder naar school en op een dag niet meer daarom was het voor iedereen een verrassing dat hij 18 juli de aula binnenstormde met twee pistolen in zijn hand. Hij begon als een razende om zich heen te schieten. Toen de politie kwam is de jongen uit het raam gesprongen en te pletter gevallen. Later is gebleken dat door het gepest hij in een depressieve circkel is beland. Hij was al lang van plan zichzelf van het leven te beroven maar niet in zijn eentje, hij zou al zijn pesters net zich meenemen. Hij had het hele plan uitgedacht, op zijn kamer zijn allerlei spullen gevonden die er op wezen dat dit een lang voorbereid plan is geweest. Hij had aan alle details gedacht.

×Topics× Praattopic 1! Rollentopic 1! Speeltopic 1!

×Klas/Grades× Freshman - grade 9 - derde middelbaar - 14/15 jaar Sophomore - grade 10 - vierde middelbaar - 15/16 jaar Junior - grade 11 - vijfde middelbaar - 16/17 jaar Senior - grade 12 - zesde middelbaar - 17/18 jaar Begin De herfstvakantie is voor bij en alle leerlingen gaan weer naar school, de een blij om zijn vrienden te zien, de ander vechtend tegen zijn emoties bij het zien van de school. Het is de dag dat de hatelist voor een tweede keer gemaakt wordt. Het is de dag waarvan aan het einde van de dag de roddel rondgaat dat er aan een tweede hatelist word gewerkt. Hoe reageren de leerlingen en wie staan er op de lijst?

[ bericht aangepast op 8 sep 2016 - 7:35 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

We were just two outsiders, this was never meant to happen I sitll miss him, every second of the day

Er klom een kleine glimlach omhoog toen ze in ging op mijn vraag over haar vakantie, mijn mondhoeken vertrokken dan ook toen haar verhaal niet langer dan een minuut bleek te duren. 'Maar ik wil het graag nog even over jou hebben. Ik merk dat je wat gespannen bent en je antwoord klinkt niet helemaal oprecht. Je hoeft je niet beter voor te doen dan dat je bent, Rose, dat weet je. Ik heb beroepsgeheim en ik mag dus niks aan anderen vertellen over je. Je kunt me vertrouwen,' dat was waarmee ze haar vakantie verhaal vervolgde. Ik keek haar ernstig aan, waarom werd ik door de dokter verplicht naar de schoolpsychologe te gaan. Ik snapte überhaupt niet wat sommige leerlingen hier vrijwillig deden, ik had misschien wel net zoveel trauma's aan deze plek als aan de schietpartij. Ik kon me maar al te goed herinneren hoe ik in het begin werd gedwongen hier naar toe te gaan. Ik moest simpelweg de kleine ruimte binnen geduwd worden anders kregen ze mij niet binnen. Het was ook belachelijk dat ik naar de psychologe toe moest want ik kon er zelf ook wel overheen komen, het ging zelfs al een heel stuk beter dan eerst. Mijn blik gleed weer naar de klok die achter tegen de muur aan hing, gefascineerd keek ik hoe de seconde wijzer draaide en langzaam minuten vormde. Dat was wat ik hier meestal deed, kijken hoe de minuten verstreken en de vragen ontwijken die de psychologe op me afvuurde. Ik had niks met de schietpartij te maken gehad en ik heb nog steeds geen moordgedachten dus waarom zou ik ze moeten beantwoorden. 'En je hebt mijn tweede vraag niet beantwoordt,' herinnerde ze me eraan. Ik voelde mijn spieren verstrakken en een woedende blik over mijn gezicht trekken, verkeerde vraag gesteld. Tel tot tien en als dat niet genoeg is tot honderd, al tel je tot tienduizend wordt niet boos dan zit je hier alleen maar langer, de woorden maalden door de wegen van mijn brein. Ik begon met tellen, telde met de klok mee en al snel waar ook de honderd seconden te kort. Bij de duizend voelde ik de uitdrukking op mijn gezicht verzachten en pas bij de tweeduizend voelde ik alle woede wegebben. Er was ondertussen heel wat tijd verstreken, maar je moest ook maar geduld hebben met leerlingen als ik. Ik keek haar weer aan en sprak deze keer de verdraaide waarheid, als ze niet in de halve trapte dan maar in de verdraaide waarheid. "Het gaat beter, ik heb in de vakantie bijna niet aan hem gedacht." In haar hoofd gingen alle alarmbellen af, hoe kon ze dat zeggen, ze dacht iedere seconde van de dag weer aan de jongen die haar hart mee de dood in had genomen. Toch vertrok ze geen spier, ze moest de waarheid vertellen, of althans zo moest het lijken. De verdraaide waarheid is namelijk deels waar. Als je de hele week gedronken moest hebben om al je gedachten uit te schakelen, maar je er ook niet aan dacht sprak je de waarheid. "Er staat iemand op me te wachten" zeg ik snel ik schuif mijn stoel naar achteren toe en sta op. Het was de manier om onder dit gênante gesprek uit te komen, had een hekel aan over mijn gevoelens praten en dit deed ik dan simpelweg ook niet. Diegene die het probeerde werd maar al te snel door mij afgekapt of ik maakte dat ik wegkwam, wat nu ook gebeurde. "Bedankt" ik stak mijn hand uit wippend van de ene op de andere voet. Ik moest hier weg zien te komen.

[ bericht aangepast op 9 sep 2016 - 19:36 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Ik heb mijn armen strak om de zij van mijn broer geslagen. Samen zitten we op zijn scooter, terwijl mijn haar wat onder de helm uitkomt vrolijk wappert in de wind. Ik kir het uit van plezier. Ik hoor mijn broer keihard lachen, terwijl hij er nog wat gas bij doet. 'Niet zo hard gek' roep ik tegen de wind in. 'Ik ga nog niet eens mijn normale tempo aanstelster' Roept hij grijnzend terug, maar neemt toch wat gas terug. Ik grinnik. We rijden het schoolplein op richting de stalling waar de scooters staan. Andrew stapt af en geeft mij eerst mijn rugtas en dan mijn krukken aan. Zwierig zwaai ik de tas op mijn rug. Ik stap eerst van de scooter af, voordat ik mijn krukken pak. Doordat mijn been eerst een kwartier stil heeft gezeten, en nu plots mijn gewicht moet dragen, trek ik een gezicht. 'Pak dan ook eerst je krukken aan voor je afstapt, idioot' Zegt Andrew bezorgd. 'Het gaat al' antwoord ik, terwijl ik mijn armen door de bovenste ring van de krukken heen steek. Andrew en ik hebben gelukkig dezelfde klassen, afgezien van het feit dat ik wel zwem en hij niet. Hij speelt daar in tegen basketbal, en ik weer niet. Niet dat ik het kan vanwege mijn been. Andrew heeft geluk gehad, soort van. Hij is in zijn buik geschoten, waardoor hij niet met krukken hoeft te lopen en dus gewoon kan sporten. Ik kan wel sprinten en zwemmen, maar ben daarna doodop. Ik kijk naar de ingang van de school Gegil overal, knallen die overal vandaan lijken te komen. Vanuit het raam van de bieb kan ik de mensen in de buurt van de ingang naar buiten zien rennen. Een jongen strompelt naar buiten, hij heeft zijn hand op zijn wang en buik. Hij struikelt het trapje af. Hij valt, maakt nog een schokkende beweging, en dan zie ik de greep op zijn buik en wang verslappen en weet ik dat dit foute boel is. Ik slaak een gil, als de deur word opengegooid met een knal, ik draai me om en sta oog in... 'Alexis? Alexis?' Ik schrik op uit mijn gedachten en merk hoe ik sneller adem dan normaal, alsof ik een wedstrijd gesprint heb. 'Wat?' 'Je staarde als een zombie naar de ingang, kom we gaan naar binnen' zegt Andrew. Ik zucht, en knik. Ik hups achter hem aan. In de gangen duwt hij mensen voor mij aan de kant en hij snauwt iemand af omdat die een beweging maakte om mij om te duwen, een freshman zo te zien, aangezien de rest weet dat ze niet met de Johnson-tweeling moeten kloten. Zodra we bij onze kluisjes zijn, haalt Andrew mijn sportkleding uit mijn tas en duwt het samen met die van hem in een van onze kluisjes. 'En waar gaan we nu naartoe?' Vraag ik. 'Aula? Of wil je naar een docent ?' vraagt hij. 'Doe maar aula' antwoord ik. Ik hups achter Andrew aan terwijl hij weer alle mensen aan de kant jaagt.



[OOC1] Ik doe Alexis en Andrew om en om, als ze samen zijn, zodat ik niet twee keer dezelfde gebeurtenissen hoef te typen haha, dus volgende post word Andrew.

[OOC2] Feel free to join the twins in de aula <3

[ bericht aangepast op 9 sep 2016 - 17:30 ]

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Magdalene Alexa Williams

Ik zat maar wat. Beetje op mijn telefoon te kijken, beetje te kijken wie er langs kwamen, beetje te kijken of Chris er aan komt zodat ik snel weg kan duiken voordat hij langs mijn tafel loopt... Het was allemaal 1 grote rot gebeurtenis, die kogelschoten in wie en wat. Een paar mensen zitten nu in een rolstoel met been, andere zonder. Een paar meiden van vorig jaar heb ik niet meer gezien, een paar hebben besloten uit angst de school te vertrekken... Anderen zijn omgekomen... Overleden... Dood... Net zoals Charlie, ik had haar zo graag nog 1 keer in mijn armen willen sluiten. Een knuffel en samen lachen, maar ik zag haar niet meer... Ik had haar niet in de gaten en door mijn schuld is Charlie dood. Ik dacht aan Rose, die nu bij de school psycholoog was. Ik stond op en liep naar het ene kleine kamertje, waar ik op de deur klopte en wachtte tot iemand zei dat ik binnen mocht komen, zoals Rose. Of de Meesteresse in Meesteressen, mevrouw Upton. Ik bewonderde hoe ze met de leerlingen kon spreken...'Mag ik binnen komen?'

[ bericht aangepast op 9 sep 2016 - 17:31 ]

---

We are all mad here...

Juliette ''Juli'' Mariette Blackwood

Ik bekeek mezelf in de spiegel, ik had helemaal geen verwondingen. Ik zag vele die ernstig verwond waren, van binnen en buiten. Ik was er niet eens bij, ik was de nieuweling op de school. Ik heb natuurlijk van de ramp gehoord, een week van te voren was ik bang. Niemand kende me hier, en misschien schuilt er een nieuwe duivel rond. Ik werd nerveus van mijn gedachten en nam mezelf voor er niet meer over te spreken... Of op zijn minst er over na te denken... Wat gebeurd is in de tijd dat ik er niet was is gebeurd, je kunt de tijd niet aanpassen. Kun je het lot dan wel aanpassen? Kun je zelf bedenken hoe je eindigt in de ogen van een ander... Ik sloot mijn kluisje en liep door naar de aula, ik zag net een paar mensen weggaan... Mooi zo, hoe minder mensen me zien hoe minder nerveus ik ben... Ik zie een tweeling, die me wel aardig lijkt. Ik loop op ze af en begroet ze verlegen. Ik was nooit een ster in zelfvertrouwen geweest. 'Hallo... Eehm, ja... Hoi.''

[ bericht aangepast op 9 sep 2016 - 17:40 ]

---

We are all mad here...

(Op mobiel daarom geen foto en andere kleine dingetjes )

Andrew Johnson
Ik ben net met Alexis een discussie aan het voeren over wat de beste manier bij atletiek is om te starten als ik plots een stem achter me hoor. 'Hallo...Eehm, ja...hoi'. Ik kijk het meisje aan en bestudeer haar. Half lang haar, rode lippen, mooi lichaam. Ik trek een sexy grijns. "Hey daar dame, kom erbij, ben je nieuw hier op school?" Ik krijg daarop een mep van Alexis met een kruk tegen mijn achterhoofd. "Sorry sorry ik stop al" roep ik terwijl ik mijn armen de lucht insteek. Ik grijns richting Alexis. "Hey ik ben Alexis en deze idioot is mijn tweelingbroer Andrew, helaas" grinnikt ze. " dankje" antwoord ik " dan weet ik ook weer hoeveel liefde ik van je kan verwachten" Ze steekt haar tong uit. "Wat is je vakkenpakket ? "Vraag ik aan het meisje. Ik hoor Alexis een grinnik slaan die ze probeert te onderdrukken. Ik hoop niet dat het meisje ons raar vind, -niet dat we ons er iets van aantrekken- maar ze is wel nerveus en straks maakt Alexis het nog erger met haar gegiechel. "Ik ben even een beker water halen bij het waterkraantje" ik wil opstaan om Alexis te helpen. "Nee ga jij maar met je nieuwe vriendin kletsen, zover is het niet dus ik kan zonder krukken" "Alexis neem dan gewoon 1 kruk mee" zeg ik. Ze zucht maar pakt alsnog een kruk. "Ik ben zo terug" zegt ze terwijl ze weghupt. "Dus waar waren we? " zeg ik, terwijl ik me met een sexy wenkbrauw wiebel terug omdraai naar het meisje

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Juliette ''Juli'' Mariette Blackwood

"Hey daar dame, kom erbij, ben je nieuw hier op school?" Hij krijgt daarop een mep van een meisje met een kruk tegen zijn achterhoofd. "Waarmee stop je, en deed dat geen pijn?" Ik kijk hem en daarna het meisje aan. "Hey ik ben Alexis en deze idioot is mijn tweelingbroer Andrew, helaas" grinnikt het meisje. "Aangenaam, ik ben Juliette. Jullie lijken me aardig." antwoord ik. Ik volg even niet het gesprek tussen Alexis en Andrew."Wat is je vakkenpakket ? " Ik kijk bedenkelijk, ''Frans, Spaans, Engels, atletiek, zwemmen, Wiskunde, scheikunde.'' Ik wilde net vragen wat hen vakkenpakket was, tot dat het meisje water ging halen en er weer een gesprek tussen die twee volgde.
"Nee ga jij maar met je nieuwe vriendin kletsen, zover is het niet dus ik kan zonder krukken"
"Alexis neem dan gewoon 1 kruk mee" "Ik ben zo terug" zegt ze terwijl ze weghupt met een kruk.
"Dus waar waren we? " zegt Andrew, terwijl hij met zijn wenkbrauw wiebelt naar mij. 'Je had een gesprek met je zus, ik wou je vragen wat je vakkenpakket was. Deed die kruk echt geen pijn?' Ik grinnik in mezelf, maar durf het niet te laten merken. Zo meteen voelt hij zich ongemakkelijk door de ''kruk aanval'' van zijn zus. Eigenlijk zijn ze wel aardig, ik zou graag met ze bevriend zijn.

(HINT HINT)

[ bericht aangepast op 9 sep 2016 - 18:40 ]

---

We are all mad here...

Julia Upton
Schoolpsychologe
I want to inspire people. I want someone to look at me and say: 'because of you, I didn't give up''.

De stilte duurt lang en geeft me een ongemakkelijk gevoel. Hoewel Rose geen geluid maakt, lijken alle omgevingsgeluiden versterkt te zijn. Ik hoor het tikken van de klok, het geluid van het verkeer buiten het gebouw en de pratende studenten in de hal. Uit ervaring weet ik dat stiltes niet eng zijn en dat ze juist helpen om je cliënt aan het praten te krijgen, maar toch heb ik me er altijd ongemakkelijk bij gevoeld. Alsof ik elke stilte die valt moet opvullen omdat ik anders mijn werk niet goed doe. Na wat lijkt een eeuwigheid leek te duren, verbrak Rose de stilte. 'Het gaat beter, ik heb in de vakantie bijna niet aan hem gedacht,' zei ze zacht. Met een frons tussen mijn wenkbrauwen keek ik haar aan. Opnieuw wilde ik niet oordelen, maar ik wist dat dit niet kon kloppen. De jonge vrouw tegenover haar kon echter zo goed liegen dat ik bijna ging twijfelen aan mijn inschattingsvermogen. Toch besloot ik dat het niet waar kon zijn dat ze niet aan Daniël, de aanstichter van de schietpartij en een dierbare vriend van haar, gedacht had. 'Er staat iemand op me te wachten,' zegt ze dan snel, waarna ze haar stoel naar achteren schuift en gaat staan. 'Ik snap dat dit een heel pijnlijk onderwerp voor je blijft, Rose. Dat kan ik ook niet bij je wegnemen, maar het is belangrijk dat je naar onze afspraken blijft komen, dat kan je helpen tijdens je rouwproces,' vertelde ik haar op kalme toon. Ik wist dat het geen zin had wat ik zei, Rose had besloten zich voor me af te sluiten en er was meer voor nodig om bij haar door te dringen dan een kalme toon in mijn stem en een glimlach. . 'Bedankt,' zei ze vervolgens met uitgestoken hand. Even pakte ik haar hand vast. Ze moest voelen hoe koud mijn hand was en daarom liet ik haar snel weer los. 'Jij bedankt, Rose. Ik vind het moedig van je dat je vandaag bent gekomen. Ik wil je vragen om de komende week dagelijks op te schrijven welke gedachtes er door je heen gaan en hoe je je hierbij voelt. Het hoeft maar een paar regels per dag te zijn, als het maar een goede samenvatting is. Tijdens onze volgende afspraak komen we er op terug,' zei ik haar toen. Ik hoopte dat het meisje zich beter op papier kon uitdrukken dan in een gesprek en dat dit misschien de manier was om meer zicht te krijgen op haar gedachtes en gevoelens. 'Je kunt gaan,' zei ik daarna vriendelijk. Het was me duidelijk dat ze geen seconde langer wilde blijven en ik wist dat je vertrouwen niet kon afdwingen.

---

I was an angel living in the garden of evil

---

'Wiskunde' mompelde Christopher tegen zich zelf. Wiskunde jaar dat was zijn eerste lesuur, mooi dat de jongeman zich dat nog wist te herinneren. De eerste dag naar de herfstvakantie en ook de eerste dag dat Christopher weer 'wakker' was. Hoewel Christopher zich op het moment dingen vaak niet realiseerde was hij nu achteraf wel blij dat zijn depressieve periode in de vakantie was gevallen. Depressieve periode, het klonk nu net als ongesteldheid en als of het op een gelijdelijke manier steeds weer langs kwam. Dat kwam het niet, dat kwam het totaal niet. Het kon elk moment komen en het kon elk moment ook weer ophouden. Christopher zijn periode's waren vaak maar kort, hij ging van het ene naar het andere in slechts een week, soms ook wel een maand er zat geen logica in. Het punt was dat er ook mensen waren die hadden juist periode's van half jaren, maar helaas was dit voor Christopher niet het geval. Christopher wist eigenlijk niet wat hij liever zou hebben. Het deed er ook niet toe, Christopher was nu 'wakker'. Hij was nu 'normaal'.
Een zucht rolde over Christopher zijn lippen heen terwijl hij zijn boeken in zijn rugzak duwde. Hij keek nog een keer in de spiegel waarna hij een hand haalde door zijn blonde krullen. Hij duwde ze een beetje naar achteren, wetend dat ze zometeen wel weer over zijn voorhoofd heen zouden hangen. Het deed er niet toe, zo zag het er altijd uit, als of hij net uit bed kwam. Wat deze keer eigenlijk ook wel waar was. Christopher kwam nog maar net uit zijn bed, was op het laatste moment wakker geworden. Op zijn weg naar buiten toe viste Christopher nog een appel uit de fruitschaal, wonder boven wonder hadden ze al eten ter beschikking wat er voor zorgde dat Christopher dus een appel kon eten. Dat was ook meteen het enige wat Christopher had voor ontbijt, maar daar kon Christopher wel op leven. Hij kon er op leven tot zijn lunch in ieder geval. Christopher hoefde niet heel veel te eten om zich goed te voelen.
Rustig liep Christopher naar het school gebouw, hij liep met opzet een beetje om zodat hij de zon nog even goed op zijn huid kon voelen. Hoewel het herfst was droeg Christopher ook geen jas. Hij genoot er van om even buiten te zijn, hij was de hele vakantie niet buiten geweest en Christopher had het gemist. Echter was het genot van de zon al binnen een paar minuten voorbij, want toen moest Christopher naar binnen indien hij niet te laat wou komen voor zijn les wiskunde. Bijna binnen rolde er opnieuw een zucht over Christopher zijn lippen, de jongeman kon echt niet zeggen dat hij een heel groot hekel had aan school, maar vandaag was het hem gewoon niet. De jongeman voelde zich nog steeds moeïg ook al had hij bijna de hele vakantie geslapen, het voelde als of zijn oogleden elk moment weer dicht konden vallen. Christopher had zich zelf vanochtend dan ook echt moeten dwingen om uit zijn bed te komen, maar het was gedaan en binnen een paar seconden kon hij niet meer terug keren. Dan zat hij in het wiskunde lokaal en dan was alles weer normaal, zoals Christopher altijd deed als of alles normaal was. Als of hij normaal was. Dit kwam onder andere ook, omdat Christopher maar al te goed was wat er op deze school was gebeurd. Hij was er op het moment niet en dus had de gebeurtenis nooit echt impact op Christopher gemaakt. Het punt was alleen dat het op de rest van de school wel impact had gemaakt en veel ook. In Christopher zijn ogen hadden hun het erger dan hij het had en had de jongeman dan ook helemaal geen reden om te zeuren. Daarom hield hij zijn mond gesloten over zijn stoornis tegen over iedereen, zelfs de mensen die hij door en door leek te vertrouwen.
Uiteindelijk kwam Christopher bij het wiskunde lokaal aan, de deur stond nog open, want inderdaad betekende dat hij op tijd was en naar binnen kon lopen. Veel van de leerlingen zaten er er al, wat er voor zorgde dat de achterste twee rijen, Christopher zijn favoriete rijen volledig bezet waren. Vandaar dat de jongeman uiteindelijk plaats nam in de rij bij het raam ergens in het midden. Christopher zette zijn tas op tafel en viste de boeken die hij nodig had voor de les er uit om ze op zijn tafel neer te gooien. Zodra Christopher zijn spullen op tafel lagen zette zijn zijn tas op de grond, maar de jongeman stond ook meteen weer op om naar de leraar voor aan in het lokaal toe te lopen. 'Kan ik nog even naar de wc.' Vroeg Christopher.

[ bericht aangepast op 9 sep 2016 - 20:16 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

Welgeteld drie proefwerken kan ik nakijken voordat de cijfers en formules door elkaar beginnen te dansen. Ik sluit mijn ogen. Terwijl een tweede, geïrriteerde zucht door mijn lippen vliegt, breng ik mijn rechterhand naar mijn voorhoofd om die langzaam te masseren. De bonkende pijn lijkt voorlopig nog niet weg te gaan-- dit belooft een zware dag te worden. Misschien zelfs zo’n zeldzame die een kop koffie waard is, waar ik een ware hekel aan heb. Voetstappen worden hoorbaar in de gang wanneer de eerste paar leerlingen het schoolgebouw binnenstrompelen. Via het raampje in de deur zie ik een paar glimpen van langslopende tieners. De meeste gezichten herken ik, sommigen zijn nieuw. Wat in hun hoofden heeft afgespeeld toen ze besloten naar Garvin High te gaan, durf ik niet te raden. Hopelijk worden ze niet al te ruw behandeld door hun klasgenoten. Ik word weggetrokken uit mijn gedachten door een klop op de deur. Cassandra verschijnt, mooi als altijd, en ik weet ondanks mijn humeur een grijns op mijn lippen te toveren. ''Hey, hey..’’ groet ze. 'Hoe is het?' Een simpele vraag. Ik heb geen idee of ze serieus nieuwsgierig is naar het antwoord, maar weet toch snel een antwoord te verzinnen terwijl ik naar achter leun in mijn bureaustoel. ‘’Kan niet beter.’’ Mijn stem en gelaatsuitdrukking verraden dat dat niet eens in de buurt komt van de waarheid: de woorden zijn opgezadelt met een duidelijk sarcasme en ik heb mijn wenkbrauwen opgehaald. Door haar plotselinge aanblik lijkt de hoofdpijn iets meer te tolereren te zijn. Ik kan het niet laten om mijn blik een tel op haar kont te laten rusten, voordat mijn ogen teruggaan naar haar gezicht. ‘’Ik zou maar oppassen dat je de les niet uitgestuurd wordt met zo’n kort rokje, princess,’’ mompel ik plagerig en maak snel een stapeltje van de toetsblaadjes door ze verticaal tegen de tafel aan te laten vallen. Tot mijn irritatie beginnen de eerste leerlingen het lokaal al binnen te stromen, dus ik schiet nog een snelle, onopvallende knipoog in haar richting.

[ bericht aangepast op 9 sep 2016 - 20:14 ]

---

Hufflepuffs are particularly good finders.

We were just two outsiders, this was never meant to happen I still miss him, every second of the day

'Jij bedankt, Rose. Ik vind het moedig van je dat je vandaag bent gekomen. Ik wil je vragen om de komende week dagelijks op te schrijven welke gedachtes er door je heen gaan en hoe je je hierbij voelt. Het hoeft maar een paar regels per dag te zijn, als het maar een goede samenvatting is. Tijdens onze volgende afspraak komen we er op terug,' ik wierp haar een glimlach toe, ze had waarschijnlijk wel door dat ik weg wou. Dat was dan ook nog al duidelijk te merken, maar toch was ik er dankbaar voor dat ze het ook werkelijk toestond. "Ik zal het proberen" antwoorde ik zachtjes, op een vreemde manier kon ik hier nooit hardop praten alles ging stilletjes. Net als het tikken van de klok, en het schuiven van kleding op stoelen. 'Je kunt gaan,' zei ze daarna vriendelijk. Ik verbreedde mijn glimlach iets en wierp haar een dankbaar knikje toe, waarna ik aanstalten maakte om naar de deur toe te lopen. Toen ik nog geen stap had gezet hoorde ik geklop op de deur met de vraag of ze mocht binnenkomen. Angstig keek ik om me heen, als Magdalena nu binnen zou komen wou Julia dadelijk ook nog weten hoe het met onze vriendschap was. Dus snelde ik naar de deur trok deze open en duwde het meisje de gang op. "Ik ben er al" riep ik, waarna ik haar aan haar hand mee de trappen af trok. Ik was maar al te gelukkig dat ik uit het bestikkende kantoortje weg was. Ik hapte naar adem, de lucht die in de school hing rook anders dan die in het kantoor. In het kantoortje rook het naar oude boeken, in de school naar het zeep waarmee de schoonmakers iedere avond de school schoonmaakte. "Zullen we nog maar even in de aula gaan zitten? We hebben nog tien minuten voor de eerste les, wat heb jij als eerste vak?" ik wachtte niet op het antwoord van het meisje en trok haar gewoon mee naar de aula waar ik al een paar kinderen zag staan. Een paar kinderen die waarschijnlijk ook een hekel aan mij hadden, dat had iedereen hier zo'n beetje behalve Magdalena. Ik liep naar de banken die in de ruimte stonden toe en plofte erop neer. Onder mijn gewicht schoof hij een stukje naar achteren door en kwam daar tot stilstand. Door de wrijving van de grond en de poten van de bank ontstond er een schelle piep en ik kneep mijn ogen dicht, alsof dat het geluid kon dempen en de blikken van de andere leerlingen -die waarschijnlijk allemaal keken- kon verminderen. Probeer je een keer onopvallend te doen, gebeurt er zoiets, dit had die bank nog nooit bij mij geflikt, ik stond eruit op gaf er een schopje tegenaan en ging hardnekkig op een ander bank zitten.

[ bericht aangepast op 9 sep 2016 - 20:33 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Leonoor Elisebeth Cain
''Can I Tell You A Story? Please?''

Ik huppelde met een banaan in mijn hand door de gangen. Ik voelde me blij, vrolijk, geweldig. Ik had de rotzooi op deze school niet meegemaakt, gelukkig... Anders kon ik dood gaan. Of anders had Vincent het wel gedaan als ik een hapje nam van zijn favoriete toetje. Ik hoorde ineens iemand achter me tegen iemand praten, terwijl ze allebei naar me keken... 'Huppellepup!' Ik draaide me om en duwde de jongen tegen de kluisjes. Meteen werd ik chagrijnig en liep ik door voordat ik me helemaal liet gaan, ik wilde geen ruzie schoppen op de eerste dag na de vakantie. Ik heb de hele tijd binnen gezeten met Cato om mijn Engels voor dit schooljaar te verbeteren, met Vincent een Spaans spelletje gespeeld om mijn Spaans weer wakker te schudden en natuurlijk met Francisco Frans geleerd om me zo meteen weer te herinneren aan onze leuke vakantie in Frankrijk. Ik hield van mijn familie, mijn leven... Alleen waren mijn emotie anders. Ik kon niet anders dan ze volgen, zei waren de baas... Ik was hun marionet... Ik liep naar mijn kluisje waar ik de boeken die ik pas later nodig had in legde. Zoals vele heb ik geen spiegel in mijn kluisje. Ik had een familie foto er in gehangen zodat ik ze nooit zou vergeten. Ik wilde nou eenmaal niks vergeten, want degene die mij kennen weten dat ik erg vergeetachtig ben. Ik bekeek ze, mijn blik viel op de kleine Aiglentine. Ze is de jongste in de familie, ze had net haar voortand eruit op deze foto. Francisco had het ongeluk dat zijn beugel na de foto er uit moest, niet voor. Ik sloot mijn kluisje en liep het wiskunde lokaal in, net op dat moment vroeg een jongen of hij naar de wc mocht. 'Nee, misschien straks.' Ik grijns en twijfel of ik naast hem mag zitten, dus besluit het hem vriendelijk te vragen. 'Is deze plek nog vrij, zo ja mag of kan ik daar zitten?'

@ De Speler van Christopher.

[ bericht aangepast op 10 sep 2016 - 9:22 ]

‘’Kan niet beter.’’ zegt hij, maar zijn stem en gelaatsuitdrukking verraden hem. Ik schud mijn hoofd met een klein lachje. 'Liar' zeg ik en knipoog speels. Ik zie zijn blik even naar mijn kont gaan en dan weer terug naar mijn gezicht, waar een kleine grijns al plaats heeft gemaakt. Mannen... Nou ja, can't blame him. Ik kan zeker niet klagen over mijn lichaam.
‘’Ik zou maar oppassen dat je de les niet uitgestuurd wordt met zo’n kort rokje, princess,’’ mompelt hij plagerig waardoor mijn grijns wat breder en speelser wordt. Ik wou net wat zeggen als de eerste leerlingen binnenkomen en kan nog net een geïriteerde zucht inhouden. Dan maar na de les. Ik had een vrij uur en hij volgens mij ook. Bijles is nodig niet? Dat ik een negen sta voor wiskunde maakt niet uit. Ik glimlach nog even speels naar hem als ik de knipoog zie en neem dan plaats voorin, voor zijn bureau. Snel pak ik mijn mobiel en open het gesprek met hem. Maar u gaat me er niet uitsturen, toch sir? Ik heb trouwens nog wat bijles nodig, tweede uur? Ik grijns en stop mijn mobiel weer weg, waarna ik mijn jasje uit doe en hem in mijn tas stop. Ik kijk weer naar hem en trek mijn shirtje rechter en iets naar beneden, wat net wat cleavage toont. Maar niet te opvallend. God bless curves eh? Ik grinnik zachtjes en blader langzaam door mijn boek.

---

El Diablo.

Let it hurt. Let it bleed. Let it heal. Let it go.

Terwijl ik het laatste stukje richting school liep pakte ik mijn mobiele telefoon uit mijn broekzak en opende de camera. Vluchtig wierp ik een blik in de camera, tuitte kort mijn lippen en toen ik had besloten dat mijn make-up nog prima zat liet ik de telefoon in mijn handtas glijden. Met mijn hand duwde ik tegen de deur die me de school in zou leiden. Kort keek ik naar de perfect gemanicuurde vingernagels. Een zucht rolde over mijn lippen en met een zelfverzekerde houding wandelde ik voetje voor voetje de school binnen. Vrijwel meteen voelde ik de drukte op me af komen. Ik focuste me op het tikkende geluid dat de hakken van mijn schoenen maakte op de vloer terwijl ik richting de kantine liep. Even wist ik niet zo goed wat ik moest, ik had nog niemand gezien van het groepje waar ik weleens mee omging, op dit moment waren er vooral mensen die ik niet of nauwelijks kende. Op een aardig tempo wist ik me tussen een groepje mensen door te werken, al vergde dit zeer weinig moeite. Zonder te kijken naast wie ik neerplofte liet ik me op een van de bankjes vallen. Met een zucht laat ik mijn tas op de grond zakken terwijl ik mijn agenda er uit vis om even op mijn rooster te kijken. Ik had zo geen zin in dit jaar, de vakantie was in mijn ogen, en waarschijnlijk in de ogen van de meeste aanwezigen hier, veel te snel voorbij gegaan. Even keek ik om me heen en mijn liet mijn blik even rusten op degene waar ik naast was gaan zitten. Het was Rose. Rose Mary Gregor. Ik wist dondersgoed wie het was, en op de een of andere manier had ik altijd iets van medelijden gevoeld als ik in haar buurt was, en dat gevoel had ik zelden. Ik glimlachte kort naar haar en richtte mijn blik toen weer voor me. 'Leuke vakantie gehad?' Vroeg ik aan haar. Ik verbaasde me over mijn eigen vraag, maar er was hier niemand die ik goed kende en ik had behoefte aan een gesprek, hoe kort en oppervlakkig ook.

"Sometimes you just have to pretend like you don't care."

[ bericht aangepast op 9 sep 2016 - 20:39 ]

---

chaos makes the muse

Magdalene Alexa Williams

Ik wist eigenlijk wel dat Rose daar liever niet was, om verschillende redenen die ik ook door heb gemaakt. Ik geef haar een flesje cola, en glimlachte. 'Was het zo erg dat je de stikkende lucht dit keer kon proeven?' Op een gegeven moment kwam er ineens een meisje naast ons neerploffen. 'Leuke vakantie gehad?' Zei ze tegen Rose, waar ik meteen lichtelijk jaloers van werd. 'Eeehm, hallo.' Ik zwaaide naar haar en boog naar voren zodat ik het meisje beter kon zien, ze was eigenlijk best wel mooi. 'Rose heeft net een erg - bestikkende ervaring door gemaakt.' Ik moest mijn lach inhouden, anders zouden ze me achtervolgen met ''zelf lol''. Ik ging met mijn benen over elkaar zitten kijkend en of afwachtend wat Rose zou gaan zeggen. Ik wist niet wat ik met de al populaire Julie Valentine aanmoest. Ze was boven mijn niveau had ik het gevoel... Net zoals Rose...

---

We are all mad here...

We were just two outsiders, this was never meant to happen I still miss him, every second of the day

'Leuke vakantie gehad?' vroeg een meisje met blonde haren aan me. Ik trok een wenkbrauw op en knipperde een paar keer, sinds wanneer begon een vreemde zomaar tegen me te praten. Iedereen hier wist dondersgoed wie ik was en iedereen hier begon daarom niet zomaar een praatje met me, of op Magdalena na maar die had ik zo'n beetje van de dood gered. Ik weet nog wel waarom ze op de lijst stond. Ze pestte me vroeger altijd we hadden een vete waar de hele school vanaf wist. Magdalena was degene die mij mijn bijnaam had gegeven; Bedorven Roos. Ik werd door sommige leerlingen nog zo genoemd, we hadden zelfs een keer in de aula gevochten. Ze had me mijn Mp4 ontnomen en kapot gegooid. We waren alles behalve vriendinnen. Ik had haar op de lijst gezet door haar bijnaam die ze aan me had gegeven en omdat ze me iedere minuut van de dag pestte. Omdat ze Daniel iedere dag weer met mij treiterde, iedereen op de school stond hoger op de populaire lijst dan ik stond. Ik stond onderaan nog lager dan de losers, nog lager dan iedereen die bestond. Door mij werd ook Daniel gepest, mijn accent was een probleem, mijn kledingstijl, simpelweg alles. Magdalena was degene die dat er het beste in kon wrijven. Tijdens de schietpartij was Lena ook een van de leerlingen waar ik voor ben gesprongen. Ik had haar leven gered en zij nu mijn sociale status. "Mwahh... ging wel, teveel gefeest en jij?" ik antwoorde weer zachter dan verwacht, waarom, ik was niet verlegen. Zodra het over mijn gevoelens ging werd ik gewoon stiller, of zodra het over Daniel ging. Ik merkte dat ik zonet de waarheid tegen het meisje had verteld, iets wat ik normaal niet snel deed, zelfs niet tegen mijn psychologe. "Mag ik je vragen hoe je heet?" ik tuitte mijn lippen om te laten zien dat ik dit een ongemakkelijke vraag vond, maar hoe moest ik weten wie dit meisje was. Ze zag er mooi uit, haar blonde haar sierde haar gezicht perfect. Ik begon een pluk van mijn om mijn vinger te draaien en draaide mijn gezicht even naar Lena waarna ik me ogen groot maakte dat ze me moest redden uit deze situatie. Ik was slecht in contact leggen en als het aan mij lag zou ik het hele jaar alleen in de gangen hebben gezeten maar natuurlijk was dat weer verboden op deze rot school en werd ik hoogst waarschijnlijk op geen andere scholen meer toegelaten. Ik zuchtte en draaide me weer naar het meisje toe. Ik glimlachte naar het meisje waarna ik mezelf en Lena besloot voortestellen. "Hallo, ik ben Rose en dit is Lena" ik wees even naar Lena "ik bedoel Magdalena, ik noem haar altijd Lena" ik voelde mijn wangen een kleurtje krijgen. Ik had al meer gepraat in deze twee minuten dan ik normaal in een heel uur deed.

[ bericht aangepast op 9 sep 2016 - 20:57 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."