[150] × Hatelist × Speeltopic 1 × - Speeltopics

×Hatelist×

×Verleden× Garvin High stond altijd bekend als een goede school, een van de beste zelfs. Het was een normale school met allerdaagse leerlingen en het allerdaagse gedrag. Toch was de status van deze school meer schijn. Ook hier waren de pesterijen. In de school lopen pesters, allemans vrienden en de gepesten rond. De school leek dan wel allemaal plezierig maar dat was niet de werkelijkheid. De harde werkelijkheid waren de pesterijen die vele leerlingen dagelijks troffen. Hierdoor ontstond de welbekende Hatelist. Een lijst gemaakt door de gepeste leerlingen over dingen die ze haten. Dit kon van televisie programma's tot de pesters gaan. De haat lijst was simpelweg een lijst van alle dingen die dood mochten. Wanneer een leerling ook echt van plan is al de leerlingen op de lijst neer te schieten verandert het ooit zo prachtige plaatje van de school in een nachtmerrie. Het bloedbad dat daar heeft plaatsgevonden is het enige waar ze het op het nieuws nog over konden hebben. Er zijn vele doden gevallen nog veel meer gewonden. Plaats Het verhaal speelt zich af op de school Garvin High, deze licht in het plaatsje Phoenix en behoort tot de staat Arizona. De school van deze leerlingen staat dus in het prachtige Amerika. Vakken Talen Je kan uit de talen Frans, Spaans en Duits kiezen Engels is verplicht Rekenen Je kan kiezen uit rekenen, economie en wiskunde Je bent verplicht één van deze vakken te kiezen Sport Je kan kiezen uit atletiek, zwemmen, rugby, lacrosse en basketbal Menswetenschappen Je kan kiezen uit natuurkunde, scheikunde en biologie Ook hier ben je verplicht er één te kiezen

"Are we going to die?"

"No, we will survive"

×Wat spelen wij?× Wij spelen de leerlingen op Gravin High, twee jaar later. Er zijn leerlingen en docenten die nog steeds lichamelijke schade over hebben gehouden aan de schietpartij. Ook zijn er nieuwe leerlingen op school die alleen vrezen dat er noet nog een keer hetzelfde zal gebeuren. Kortom heeft iedereen zo zijn littekens -letterlijk en figuurlijk- aan de schietpartij over gehouden. Wij spelen de leerlingen en de docenten en volgen in deze RPG hoe de leerlingen hier op hun manier mee dealen. Of je nu je vriendin verloren bent in de schietpartij, er zelf bij gewond bent geraakt, er niks mee te maken hebt gehad of degene was die de schietpartij probeerde te stoppen. Iedereen moet er op zijn of haar manier mee zien te dealen en wanneer de roddel rond gaat dat er weer een nieuwe lijst is groeit de wanhoop met de dag.

×Info× Ieder leerling heeft een kamer op school, hier slapen ze met zijn drieën in. Iedereen heeft dus 2 kamergenootjes tenzij je kamer niet vol zit. De kamers zijn best luxe en meer dan groot genoeg voor 4 leerlingen maar om de leerlingen meer ruimte de gunnen hebben ze besloten de kamers voor 3 leerlingen te maken. De kamer De keuken: Het is een grote keuken voor in de studentenkamer. De keuken is groot genoeg om zelf eten in te koken zodat de leerlingen niet ongezond hoeven te eten. De slaapkamers: Je hebt grote slaapkamers en er wordt verwacht dat je met zijn tweeën in één tweepersoons bed slaapt. Er ligt altijd een matras onder het bed waardoor logé's gemakkelijk kunnen blijven. Dit is echter niet de bedoeling en is ook alleen in de weekenden toe gestaan. In de vakanties mag je naar je familie toe om in je eigen slaapkamer te slapen. De badkamer: In verhouding met de rest van het huis is deze wat kleiner, maar groot genoeg. Je kan er douchen, je make-up opdoen en naar de wc. Er hangt een toilet voor de mannen en de vrouwen, deze worden dan ook graag gescheiden gehouden. Zodat een vrouw niet op een toilet hoeft te gaan zitten die helemaal onder de plas zit. De woonkamer: In de woonkamer staat een bank waar ze 's avonds met zijn allen op kunnen hangen. Ook staat er een eettafel waar je je huiswerk kunt maken en op kunt ontbijten en avond eten. Er wordt van je verwacht dat je gewoon op school in de aula luncht. Het zwembad: Deze is beschikbaar voor alle leerlingen en ligt in de tuin achter het gebouw met kamers. In de tuin staat ook een schuurtje hierin staan alle benodigheden voor bij het zwembad. Bijvoorbeeld ligbedjes, zwembanden/luchtbedden en wat reserve handdoeken. Uniforms: Er zijn geen uniforms op de school maar er wordt van je verwacht dat je je degelijk kleed doe je dit niet mogen docenten je terug sturen naar je kamer om andere kleren aan te doen. In het weekend mag je alle kleren dragen die je wilt. Lunchpauze: in de lunchpauze wordt van alle leerlingen verwacht dat ze in de aula zitten en is het verboden om in de gangen te lunchen, dit is voor eigen veiligheid. Zo mag je ook niet alleen zitten, door deze regel proberen ze te voorkomen dat er niet nog een keer een schietpartij voorkomt.

"How could we ever trust someone again?"

×Lijstje× × Naam / / Bijnaam / / Betekenis ×Geboortedatum / / Sterrenbeeld / / Leeftijd × Reputatie / / Staat op hatelist? × Vakken / / Klas × Innerlijk / / Karaktereigenschappen × Uiterlijk / / Beschrijving / / Foto's × Verleden / / Familie / / Schietpartij ervaring × Relatie's / / Vrienden × Extra / / Allergieën / / Angsten / / Huisdieren

×Roles× ×Naam×Reputatie×Hatelist×Username×Pagina× ×Leerlingen× Vrouwelijke leerlingen × ×Populair× ×QueenOfHearts× ×Anaïs Catherine Dawn Westwood×Badass×Ja×WiseHeart×1.5 ×Julie "Juul" Valentine×Populair×Ja×Douceur×1.6 × ×Allemans vriend× ×JoSnape× ×Reese Isabelle Jacobs-Chamberlain×Jock× ×Camhanaich×1.4 ×Rose Mary Gregor×Populair/Hate×Ja×Feniks×1.4 ×Arianna Luciana Allegria×Populair× ×Surrexit× ×Cassandra Kiani Morgan×Populair×Ja×Valor×1.4 × ×Nerd× ×Phenelope× ×Mary Florence Williams×Nerd×Nee×Unstoppable_xx×1.3 × ×Nerd/gepest× ×MyDreams× × ×Populair× ×Sunrises× × × ×LearnToPlay× × × ×Grimmlove× Mannelijke leerlingen × ×Populair× ×Phenelope× ×Jacob Nils Prince×Nerd×Nee×Feniks×1.5 ×Alexander "Alex"Henderson×Populair×Nee×Douceur×1.4 × ×Populair× ×Ravi× × ×Populair× ×MyDreams× ×Christian Benjamin Donovan×Niet opvallend× ×DSprayberry×1.3 × × × Ruelle× ×Olle Jay Marland× ×Sugar_Coated× × × ×Dr_Bones× × × ×greenlight22× × × ×LearnToPlay× Overig: ×Rol×Naam×Hatelist×Username×Pagina Vrouwelijk Schoolpsycholoog×Julia Upton×Nee×Westwick×1.4 Lerares×Kaatje Eden Black× ×Unstoppable_xx×1.6 Mannelijk

"The hate list is something awful"

×Regels× ×Sluit niemand buiten in de RPG ×Schrijf minimaal 150 woorden, dit moet makkelijk haalbaar zijn. ×Geen perfecte personages, niemand is perfect. ×Alleen ik, Feniks maak nieuwe topics aan. ×Graag jongens en meiden gelijk houden. ×Wees aardig tegen elkaar, geen ruzie buiten de RPG ×Veel plezier! Lijst met bezette faceclaims Magdalena Zalejska Elizabeth Turner Grace Hartzel Tassia Boatman Ebba Zingmark Baskin Campion Scarlett Leithold Kiko Mizuhara Avan Jogia Jake Cooper Lucky Blue Smith Sean O'donnel Bryden Jenkins Darwin Gray

×Over de schutter× De jongen heette Daniël Stamford, hij had een vriendin en een familie die van hem hield. Daniël werd op school veel gepest en hierdoor startte hij met zijn vriendin de Hatelist. Deze werd verder geschreven onder alle gepestte leerlingen. Daniël werd steeds stiller en sloot zich van de buitenwereld af. Hij begon steeds meer over de dood te praten -als hij al praatte. Hij ging steeds minder naar school en op een dag niet meer daarom was het voor iedereen een verrassing dat hij 18 juli de aula binnenstormde met twee pistolen in zijn hand. Hij begon als een razende om zich heen te schieten. Toen de politie kwam is de jongen uit het raam gesprongen en te pletter gevallen. Later is gebleken dat door het gepest hij in een depressieve circkel is beland. Hij was al lang van plan zichzelf van het leven te beroven maar niet in zijn eentje, hij zou al zijn pesters net zich meenemen. Hij had het hele plan uitgedacht, op zijn kamer zijn allerlei spullen gevonden die er op wezen dat dit een lang voorbereid plan is geweest. Hij had aan alle details gedacht.

×Topics× Praattopic 1! Rollentopic 1! Speeltopic 1!

×Klas/Grades× Freshman - grade 9 - derde middelbaar - 14/15 jaar Sophomore - grade 10 - vierde middelbaar - 15/16 jaar Junior - grade 11 - vijfde middelbaar - 16/17 jaar Senior - grade 12 - zesde middelbaar - 17/18 jaar Begin De herfstvakantie is voor bij en alle leerlingen gaan weer naar school, de een blij om zijn vrienden te zien, de ander vechtend tegen zijn emoties bij het zien van de school. Het is de dag dat de hatelist voor een tweede keer gemaakt wordt. Het is de dag waarvan aan het einde van de dag de roddel rondgaat dat er aan een tweede hatelist word gewerkt. Hoe reageren de leerlingen en wie staan er op de lijst?

[ bericht aangepast op 8 sep 2016 - 7:35 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

In mijn eentje liep ik door de gangen, alweer alleen, altijd alleen. Mijn voeten leidde me naar mijn kluisje snel prop ik mijn jas en wat boeken erin, ik zucht even wat zag ik op tegen weer een jaar school en weer een jaar pesterijen. Het enige positieve aan deze hele school was Mary en Daniel. Daniel was zijn voorbeeld, hij had de wereld ontdaan van een paar pestkoppen. Nu waren ze verdwenen, weg, het perfecte einde voor hun minder perfecte zelf. Snel stuurde hij Mary een berichtje. Hee lieverd, waar spreken we zo af? Ik had het eerste verlof dus ben nu nog vrij Xx Mary, zijn wereld draaide om het hare heen. Ze leken samen wel een te zijn maar toch ieder zichzelf. Ik glimlachte even bij de gedachte aan het meisje van zijn dromen. Samen waren ze begonnen aan een tweede hatelist, er stond nog niemand op maar dat zou vast niet lang meer duren. De eerste schooldag zou ook zijn eerste pesters met zich meenemen. Ik heb je gemist, ik wacht op je in de aula, heb jij al namen voor op de lijst? Weer stuurde hij Mary een berichtje. Of althans dat dacht ik toen ik zag naar wie het berichtje werkelijk had gestuurd kon ik mijn kop wel in het zand steken. Alexander zou het hier niet bij laten zitten. Ik keek om me heen en zag dat er geen uit weg was. De jongens wc maar ik vertikte het om daarheen te gaan en dus wachtte ik. Ik wachtte op de reactie van Alexander.

[ bericht aangepast op 14 sep 2016 - 16:22 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Hoe laat is het nu??? Welke lessen zijn begonnen?

---

Never grow up, it's a trap.

. 'Don't judge a book on it's cover' hoorde ik iemand net hard genoeg zeggen en ergens wakkerde het de woede in me weer aan. Zeker toen ik de stem en het gezicht herkende van de jongen die er niet eens bij was. Mijn hand balt zich tot een vuist en ik leg hem snel op mijn schoot om het niet gelijk te laten merken. 'Grappig dat jij degene bent die het zegt... Was jij erbij? Nee. Rose Gregor is een monster en het is niet mijn probleem dat ze jou zo makkelijk om haar vinger kon winden omdat je er niet bij was. Gregor heeft meegeholpen aan die lijst en die lijst heeft hiervoor gezorgd...' zeg ik met enige kalmte. Ik leun wat naar hem toe vanuit mijn stoel. 'Gregor is geen fucking held, al wil ze het zelf nog zo graag. Deal with it.' sis ik voor ik me omdraai. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk strak voor me uit, tot ik mijn mobiel weer hoor trillen.
Snel pak ik hem en lees het berichtje. "Sorry, ik wilde niet... Misschien is dat inderdaad wel beter ja" Ik rol met mijn ogen en stop hem weer weg zonder erop te antwoorden. Die meid zal het wel zien, zeker als mijn woede van nu blijft hangen. Ik kijk op als ik Garreths stem opeens hoor. ‘Gaat het een beetje, Cassandra?’ vraagt hij en ik knik. 'Ja hoor.. Die meid slaat niet heel hard.' zeg ik luchtig en geef hem een klein glimlachje, voor ik net als Amber weer aan mijn werk ga. Ik pak wederom mijn telefoon en open mijn gesprek met Garreth. "Betere vraag is... Gaat het met jou?" stuur ik hem snel voor ik hem weer wegstop en naar de volgende opgave kijk.

[ bericht aangepast op 14 sep 2016 - 10:41 ]

---

El Diablo.

FantasyQueen schreef:
Hoe laat is het nu??? Welke lessen zijn begonnen?

Het eerste lesuur (wiskunde) is nu bijna aan zijn einde

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

QUOTE

Ik kijk even fronsend om me heen als ik de school binnen stap, ondanks dat het eerste uur nog niet voorbij is krioelt al van de mensen in de aula. Aangezien ik niemand zie die me bekend voorkomt loop ik richting de gang, om alvast op weg te gaan naar mijn lokaal. Net als ik mijn rugtas van mijn schouder op de grond laat vallen, hoor ik het overbekende geluidje dat mijn telefoon maakt als er een berichtje binnenkomt. Met een diepe zicht buk ik om mijn mobiele telefoon uit het voorvak van mijn tas te vissen. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik naar de afzender, het kwam van Jacob, een jongen waar ik eigenlijk zelden contact mee had. Hee lieverd, waar spreken we zo af? Ik had het eerste verlof dus ben nu nog vrij Xx Er verscheen een grijns op mijn gezicht toen ik het las, het was overduidelijk niet voor mij bedoeld. Even overwoog een berichtje in dezelfde trant naar hem terug te stuurde, maar liet dat idee voorbij gaan. Al snel volgde een tweede berichtje en eigenlijk ging ik ervan uit dat Jacob had gezien dat hij het vorige berichtje naar de verkeerde had gestuurd en lachte even. Ik heb je gemist, ik wacht op je in de aula, heb jij al namen voor op de lijst? Ik liet mijn blik meermaals over de korte tekst gaan. Als hij bedoelde wat ik dacht dat hij bedoeld, dan was hij behoorlijk achterlijk bezig. Ik schoof mijn telefoon in mijn broekzak en hing mijn tas weer om mijn schouder. Met grote passen liep ik terug naar aula. Met mijn ogen samengeknepen keek ik de aula door, vrij snel zag ik Jacob staan en liep naar hem toe. Toen ik bij hem was aangekomen keek ik hem vragend aan. 'Welke lijst?'

---

chaos makes the muse

Sneller dan ik zelf had verwacht kwam Alexander op me afstormen, ik probeerde mijn kalmte te bewaren maar kon met moeite de angstige blik van mijn gezicht houden. "Welke lijst?" vroeg hij, ik beet op de binnen kant van mijn wang op zoek naar een snelle smoes, ik dacht over van alles na nu leek de smoes die ik verzonnen had niet echt iets voor mij en Mary maar zo snel kon ik niets beters verzinnen en dus vertelde ik de door mij verzonnen smoes. "Owhh, haha heb jij dat berichtje gekregen, hij was voor Mary bedoeld. We geven samen een feestje en we wisten nog niet zo goed wie we uit moesten nodigen en dus maakte we een lijst met alle namen, we zijn nog niet veel verder gekomen dan Mary en ik zelf" ik grijns erbij al heb ik nogal veel moeite om mijn lippen in een glimlach te trekken, het zweet breekt me aan alle kanten uit en ik voel me een beetje beklemmend. Ik keek Alexander recht in zijn ogen aan om te zorgen dat hij me gelooft. Helaas was ik een verschrikkelijke leugenaar, toch voelde ik mijn gezicht geen spier vertrekken. In mijn hoofd prevelde ik snel een gebedje in de hoop dat Alexander niks zou opmerken. "Je mag wel komen als je wilt?" probeerde ik het onderwerp een andere kant op te lijden, het gesprek moest van de lijst naar het feestje woorden verplaatst, over onnozele dingen praten ging me beter af dan over de belangrijke dingen. "Er komen ballonnen, en zitzakken, natuurlijk ook veel eten en drinken, het wordt vast gezellig. Ik zal je wel op de lijst zetten je zult de uitnodiging vanzelf wel in de brievenbus zien liggen" ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan, wie stuurde tegenwoordig nog uitnodiging met de post. Ik probeerde mijn gezicht nog altijd hetzelfde te houden maar merkte dat mijn mond toch een beetje vertrok bij de laatste leugen. Ongemakkelijk begon ik met mijn voet te draaien en mij aandacht op iets anders dan Alexander te vestigen. Ik deed net alsof ik een berichtje van Mary had en keek snel op mijn telefoon. "Ahww gast sorry, Mary staat buiten te wachten ik moet naar haar toe." en ik maakte aanstalten om weg te komen.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

---

Een heel duidelijk hoorbare zucht rolde over Christopher zijn lippen toen hij hoorde dat Cassandra Rose een monster noemde. Een monster dat kon ze niet menen, het was misschien niet goed geweest van Rose om die hele hate list te maken, maar ze was zeker geen monster. Christopher had er nooit echt met Rose over gesproken, maar Christopher wist wel bijna zeker dat het nooit haar bedoeling was om echt iets te doen met de lijst. 'Ik was er inderdaad niet bij, maar ik weet zeker dat Rose nooit van plan was jullie dit aan te doen en ik wil alleen zeggen dat je haar misschien net iets meer zou begrijpen als je haar een kans geeft. Om alles uit te leggen of zo.' Zei Christopher, waarna hij zijn schouders ophaalde. Christopher bleef er heel rustig onder, want hij wist dat het geen nut had om zijn stem te verheffen. Bovendien was Christopher sowieso niet zo'n fan van ruzie hij zou het zoveel liever vermijden, maar ja hij kon in dit geval niet Rose zomaar een monster laten worden genoemd. Dat was gewoon buiten gewoon onbeschoft. 'Ik zeg zeker niet dat ze een held is en een held zijn word ook zwaar overschat, maar Rose is zeker geen monster.' Zei Christopher, waarna hij zijn blik weer naar zijn schrift wende omdat meneer Faulkner binnen kwam lopen. Hij vertelde zijn leerlingen dat er 'niks' aan de hand was. Als of hij ze dat wijs kon maken, als ze een stelletje vijf jarigen waren misschien wel, maar dat waren ze niet. Ze waren tieners, al op weg naar volwassenheid of jong volwassenheid. Ze wisten wel beter en je sloeg echt niet iemand zomaar, maar oké. Iedereen hield zich er voor de rest stil over en ging verder aan hun werk of deed in ieder geval als of ze aan het werk gingen. Christopher zelf deed ook als of hij deed deed, maar in werkelijkheid kon hij niet meer werken. Christopher zijn gedachten die normaal gesproken al prop vol zaten en geen moment rust hadden werkten nu op volle toeren. Hoewel de jongeman volledig buiten het gebeuren van net stond dacht hij toch er wel over na, maar daarnaast dacht hij ook na over alles wat ervoor was gebeurt. Niet met hem, nee zo bijzonder vond Christopher dat niet. Alles wat er voor dat hij hier op school was gekomen was gebeurt en vooral aan de jongen die door deze gangen had gelopen. Daniel, Christopher wist niet wat hij van hem moest vinden. Ergens kon Christopher zijn suïcidale gedachten begrijpen, maar waarom de jongeman nou zoveel mensen daar bij mee moest nemen kon hij nooit begrijpen. Ze konden hem nog zo gepest hebben, Christopher was er van overtuig dat hij nooit, maar dan ook nooit iemand van het leven zou kunnen beroven. Christopher was dan ook de persoon die altijd maar al te hard probeerde mensen de mooie dingen van het leven te laten zien, dat terwijl hij de mooie dingen zelf niet eens echt zag. Of hij zag ze we, maar zag niet hoe die er voor hem waren, als of hij ze niet had, maar anderen wel.
Christopher werd uiteindelijk uit zijn diepe gedachten gangen gehaald toen de bel luid door niet alleen het lokaal, maar door de hele school heen klonk. Meteen sprong Christopher op van zijn stoel, vrij eindelijk vrij. Nou ja hij was niet letterlijk vrij, zijn eerste uur van de dag zat er nog maar op, maar hij was vrij tot dat het uur na dit uur afliep. Nu had Christopher een tussenuur, pas dat uur daarna had de jongeman zijn biologie les. Zijn tussenuur betekende voor Christopher dat hij even tijd had om iets anders te doen. Snel gooide Christopher zijn boeken in zijn tas, om naar buiten toe te vluchten. Naar buiten de natuur in, alhoewel Christopher ging niet te ver gewoon een eindje. Misschien plofte hij ook wel direct in het glas neer en viste hij zijn boek uit zijn tas, het deed er niet toe zolang hij de buitenlucht maar in kon ademen. Christopher kon zich net iets bedenken waar hij op het moment meer behoefte aan had.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Julia Upton
Schoolpsychologe
I want to inspire people. I want someone to look at me and say: 'because of you, I didn't give up''.

Garreth mompelt een bedankje, maar aan zijn hele houding kan ik merken dat hij liever buiten het klaslokaal blijft. Voor ik kan door kan vragen, draait hij zich echter om en keert terug naar het lokaal. Het rumoer dat de ruimte uitkomt vertelt me dat het incident nog al wat heeft losgemaakt bij de studenten. Opnieuw schiet er een gedachte door mijn hoofd die me doet twijfelen aan mijn vakbekwaamheid. Als mijn gesprek met Rose beter was verlopen vanmorgen, zou ze dan ook een klap verkocht hebben aan haar medestudente? Even schud ik mijn hoofd, alsof ik op die manier de negatieve gedachte kan verdringen. Even haal ik diep adem, waarna ik begin te lopen. Het gebouw is rustig, de lessen zijn in volle gang en ik kom behalve de conciërge niemand tegen. Ergens had ik verwacht dat ik de studente zou kunnen vinden in de aula, maar ook deze is uitgestorven. Ik besluit naar buiten te lopen, misschien dat ik haar daar kan vinden. Het duurde even voor ik het plein volledig had gescand met mijn ogen omdat er buiten ontzettend veel leerlingen rondliepen en op de bankjes zaten. Toen ik de zoektocht bijna wilde opgeven, zag ik Rose zitten. Op een bankje dat zijn beste tijd gehad had, zat ze met opgetrokken knieën voor zich uit te staren. Vluchtig liep ik naar haar toe, alsof ik bang was dat ze elk moment zou kunnen verdwijnen. Ze merkte me niet direct op toen ik bij haar kwam staan en zonder haar toestemming te vragen, liet ik mezelf naast haar op het bankje zakken. Mijn crèmekleurige, kanten jurkje streek ik glad toen ik ging zitten. 'Rose,' zei ik op kalme toon, om de aandacht van het meisje te trekken. 'Ik hoorde van Garreth.. meneer Faulkner bedoel ik, wat er is gebeurd. Wat vervelend voor je dat je in die situatie terecht kwam,' zei ik haar en hoewel ik baalde van mijn verspreking, hoopte ik dat ze het vertrouwen in mijn stem hoorde. Ik vond het oprecht heel vervelend voor haar wat er was gebeurd. Ik wist dat haar medestudenten haar wantrouwden en zagen als een emotioneel labiel meisje en dat vond ik verschrikkelijk voor haar. 'Vind je het fijn om even je hart te luchten? Ik heb alle tijd voor je en meneer Faulkner vindt het niet erg als je de rest van de les mist,' ging ik rustig verder. Hoewel ik Garreth niet had horen zeggen dat Rose niet meer naar de les hoefde te komen, had ik besloten dat dit op het moment de beste oplossing was voor haar.

---

I was an angel living in the garden of evil

We were just two outsiders, this was never meant to happen I still miss him, every second of the day

Ik dacht aan van alles en nog wat, vooral over dat het feit dat ik Cassandra had geslagen. Nu dacht iedereen officieel dat ik een freak was, maar aan de andere kant was ik dat niet ook. Naar alles een tijd lang te hebben genegeerd schoot ik nu uit mijn slof, een cruciaal moment. Ik was te die in gedachten verzonken en merkte dan ook niet direct op dat er iemand naast me was komen zitten. Pas toen de schoolpsychologe begon te praten had ze mijn aandacht. 'Rose, ik hoorde van Garreth.. meneer Faulkner bedoel ik, wat er is gebeurd. Wat vervelend voor je dat je in die situatie terecht kwam' haar stem klonk kalm en vertrouwd maar toch zo ver weg. Ik keek met op met mijn betraande ogen en zag het gezicht van Julia Upton in vage vlekken voor me. Ik dacht aan hoe ik vanochtend het gesprek had afgekapt. Als ik dat niet had gedaan was ik misschien niet in de les geweest, als ik dat niet had gedaan had ik Cassandra misschien wel niet geslagen. Ik voelde een traan over mijn wang rollen, pas toen hij bijna bij mijn kin was veegde ik hem weg. 'Vind je het fijn om even je hart te luchten? Ik heb alle tijd voor je en meneer Faulkner vindt het niet erg als je de rest van de les mist,' zei ze weer met haar kalmerende stem. Ik wou niets liever dan weg blijven uit de les wiskunde, Cassandra nu onder ogen komen leek geen optie te zijn. Aan de andere kant was het misschien wel goed om even te praten met de dame voor me. Er zat een flinke brok in mijn keel en dus lukt praten niet het enige wat ik deed was knikken en voor me uit staren. Hoe kon de wereld zo veel kleur bevatten terwijl ik één groot zwart gat was. Ik haalde een diepe teug adem naar binnen en blies hem toen rustig uit. Weer haalde ik opnieuw adem, deze keer kwam er een harde snik mee. Deze snik leek de druppel te zijn want ik barstte in huilen uit. Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen, ze hadden geen tijd om ergens te blijven hangen want ze raakten bijna meteen de grond alweer. Ik hield mijn vuist voor mijn mond in de hoop het geluid wat te dempen, de knokkels van mijn vuist duwde pijnlijk tegen mijn mond aan toch leek het allemaal zo te horen. Het leek alsof ik het pad volgde dat voor me was uitgestippeld, het probleem was alleen dat ik het pad wilde veranderen en dus besloot ik een eigen weg te maken door het hoge veen heen, op weg naar mijn eigen beslissingen. De afslag die ik had genomen -of althans in mijn gedachten- werd ook in werkelijkheid uitgevoerd want ik voelde mijn hoofd op de schouder van de schoolpsychologe belanden om daar de laatste tranen te laten belanden.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

"Alexis, Lena ik vind het heel lief dat jullie me willen troosten maar ik ben liever even alleen, oké" Zei Rose, waarna ze opstond en wegliep. Ik keek er even na, haalde mijn schouders op, en liet mij toen voorzichtig van het muurtje zakken. Toch deed het nog pijn, mijn gezicht trok even. 'Ik ga maar weer naar mijn broer, die dacht waarschijnlijk dat ik al een half uur geleden terug was' grinnikte ik. Ik zei het meisje - Lena- gedag, en hupste weer vrolijk naar binnen. Iemand hield de deur voor mij open. 'Dank je' Glimlachte ik naar de jongen, en hij beantwoordde mijn glimlach. Ik hupste weer verder, de aula in. Ik liet mijn blik weer over de aula gaan. Ik zag Alexander en Jacob staan. Ik glimlachte en zwaaide even naar Alexander, geen idee of hij het zag, maar voor het geval dat. Ik kon mijn broer niet zo snel vinden, en een beetje verloren stond ik aan de rand van de aula. Ik zag ook niemand van het populairste groepje van school waar ik en mijn broer bij horen. Ik zucht even. Dan laat iemand me vanachter schrikken. Als ik me omdraai zie ik dat het Andrew is. 'Andrew, klootzak, je weet dat ik het niet leuk vind als je me laat schrikken!' snauw ik hem toe, en geef hem een mep op zijn borstkas. Hij grinnikt maar en beetje. 'Kreng' mompel ik. 'Wat zei je?' vraagt hij, met een geniepig lachje. 'Helemaal niets' antwoord terwijl ik weg begon te hupsen. Aangezien Andrew niet op krukken liep was hij veel sneller dan mij. Hij pakt me vast waardoor ik niet verder kon en trekt me tegen zich aan. 'Wat zei je net?' 'Niks dat zeg ik toch?' Grinnikte ik. Hij prikte in mijn zij, en een gilletje ontsnapte uit mijn mond aangezien ik daar niet tegen kan. 'Oke oké stop voor je weer prikt ik zei dat je een kreng was ' grinnik ik. Hij prikte nog een keer in mijn zij voor hij mij los liet. 'Zullen we naar buiten?' vraag ik. Andrew knikt, en gezamenlijk naar buiten. Als we buiten zijn zie ik iets verderop Christopher. 'CHRISTOPHERTJEEEEE' roep ik keihard over het plein. Ik hups op hem af, op mijn snelst, voor zover het kan met krukken. Als ik bij hem aan kom, vlieg ik door de kleine snelheid die ik heb tegen hem aan. Ik grinnik, en Andrew stopt vlak achter me. 'Nou, Hai Chrisie' Grinnik ik.




Andrew 'Andy' Eric Johnson

[ bericht aangepast op 15 sep 2016 - 17:48 ]

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

QUOTE

Toen ik de vraag had gesteld keek ik Jacob strak aan, ik dacht een angstige blik op zijn gezicht te zien, maar kon dat niet met zekerheid zeggen. Het duurde lang voor hij antwoord gaf, te lang voor een oprecht antwoord naar mijn idee. "Owhh, haha heb jij dat berichtje gekregen, hij was voor Mary bedoeld. We geven samen een feestje en we wisten nog niet zo goed wie we uit moesten nodigen en dus maakte we een lijst met alle namen, we zijn nog niet veel verder gekomen dan Mary en ik zelf" Een ongemakkelijke grijns ontstaat op zijn gezicht. Ergens klinkt hetgene wat hij zegt redelijk aannemelijk, maar zijn nerveuze houding geeft me toch een lichte argwaan. Zonder een spier te vertrekken kijkt Jacob me recht aan. "Je mag wel komen als je wilt?" Vroeg hij plotseling, wat mij mijn wenkbrauwen liet optrekken. "Er komen ballonnen, en zitzakken, natuurlijk ook veel eten en drinken, het wordt vast gezellig. Ik zal je wel op de lijst zetten je zult de uitnodiging vanzelf wel in de brievenbus zien liggen" Ik keek hem verrast aan, aan de dingen die hij zei kon ik bijna afleiden dat hij niet eerlijk was. Jacob staarde naar zijn telefoon. "Ahww gast sorry, Mary staat buiten te wachten ik moet naar haar toe." Ik zag hoe Jacob aanstalten om weg te gaan en ruw legde ik mijn hand om zijn schouder en keek hem spottend aan. 'Ballonnen?' Even sloot ik mijn ogen. 'Je gaat toch niet werkelijk denken dat ik dit zo makkelijk ga geloven? Als jij bezig bent waar ik denk dat jij mee bezig bent, dan werk ik je zwaar de nesten in.' Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Ik wist niet veel over Jacob, wel dat hij eerst populair was geweest en zelfs een van Daniels pesters. Dus ergens leek het me onwerkelijk dat hij met een tweede lijst bezig was, maar uitsluiten kon ik het niet.

---

chaos makes the muse

Ik werd ruw bij mijn schouder vast gepakt, Alexander liet me dus niet met mijn leugen wegkomen. Ik liep weer terug naar de plek waar ik had gestaan en keek hem aarzelend aan wachten op wat hij ging zeggen. 'Ballonnen?' vroeg hij. Even sloot hij zijn ogen waarna ik hetzelfde deed, ballonnen ook al één van die dingen die niet klopte aan het leugen. Welke tiener wil nog ballonnen op zijn vakantie, een kleine zucht ontsnapte aan zijn lippen. Snel werkte een tweede smoes zich naar boven toe en ontsnapte door zijn mond. "Ja, ballonnen zijn heel leuk, natuurlijk wel die met helium anders is er geen zak aan. We wouden iedereen zo'n ballon geven, vonden we lachen dan kon iedereen met zo'n piepstemmetje praten, je weet toch wel wat ik bedoel" weer grijns ik even, het verhaal moest geloofwaardig overkomen en ik zou mijn verhaal aan dat van Mary moeten gelijkstellen. "Dat is toch lachen" ik geef hem een knipoog "het was Mary' idee geweest" probeerde ik nog. 'Je gaat toch niet werkelijk denken dat ik dit zo makkelijk ga geloven? Als jij bezig bent waar ik denk dat jij mee bezig bent, dan werk ik je zwaar de nesten in.' Hij geloofde het dus nog niet, denk na Jacob. Nu pas had ik door wat een vreselijke kwaliteit het was om niet te kunnen liegen. Mijn gedachten ratelde op volle toeren, nog meer smoezen. Er kwam helaas niks naar boven drijven en dus zou ik het mijn fantasie moeten doen. Improviseren, dat zou moeten want de stilte die nu was gevallen was al aan de lange kant. Ik zette grote ogen op. "Waar zie je me voor aan?" deze keer voelde ik mijn zenuwen opkomen, ik zat mijn vingers in allerlei onmogelijke vormen te draaien en draaide weer rondjes met mijn voet. Mijn zenuwen waren aan alles te zien, ik kon mijn gedachten niet langer voor me houden en een snelle zin ontsnapten aan mijn lippen. "Al had de hatelist wel iets" zodra ik me realiseerde wat ik zonet had gezet werd mijn gezicht alleen maar roder. Ik wist dat goed praten waarschijnlijk geen zin meer had en voor alleen maar meer versprekingen zou zorgen toch waagde ik de gok. "Ik bedoel natuurlijk dat het goed is om je frustraties van je af te schrijven al is het een dom idee om iedereen neer te knallen, alhoewel aan de andere kant ben je dan wel van ze af" dit ging helemaal de verkeerde kant op, mijn tweede verspreking "Maar het blijft natuurlijk belachelijk en mag zeker niet" mijn gezicht moest ondertussen al de kleur van een tomaat hebben want meer schaamte kon er echt niet bij. Het was overduidelijk, ik was bezig aan een tweede lijst.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

---

In de tussentijd had Christopher zijn oordopjes in zijn oren gedrukt, het was niet eens als of Christopher zo'n hele grote muziek was. Het viel wel mee, maar op de momenten dat zijn brein overuren werkte kon het hem wel goed afluisteren. Dan prefereerde Christopher klassieke muziek boven andere muziek, want het was rustgevend. Christopher kon dan wel een of ander up tempo nummer gaan luisteren, maar daar werd je niet bepaald rustig van. Vooral liedjes met tekst leiden hem dan vaak af, want dan ging hij naar de tekst luisteren en weer over de tekst nadenken dus het zou hem niet echt helpen. Daarom luisterde Christopher vaak naar klassieke muziek dan naar pop liedjes, hoewel hij dat ook wel leuke muziek kon vinden.
Zodra Christopher buiten was gekomen had hij zijn tempo verminderd en was hij rustig gaan lopen in plaats van snel naar boven toe lopen. Christopher liep rustig het plein op, maar ging al snel over naar het soort kleine parkje wat bij de school lag. De jongeman wandelde rustig over het pad heen totdat hij ineens zijn naam hoorde. Alhoewel zijn naam, het was zeker wel zijn naam, maar Christopher erkende het niet meer volledig als zijn naam. In zijn hoofd noemde hij zich zelf nog altijd Christopher, maar als iemand het zei had hij juist vaak weer niet door dat er tegen hem werd gesproken. Iedereen kende hem als Chris, behalve zijn ouders dan en zijn leraren die hem ook bij de volledige naam noemden. Christopher, eigenlijk vond Christopher het helemaal niet een mooie naam het was te lang en het klonk te chique. Vandaar dat hij ook altijd tegen iedereen zei dat het gewoon Chris was. Deze keer luisterde Christopher echter wel naar de benaming en draaide zich langzaam om naar de richting waaruit geroepen werd. Alexis kwam naar Christopher toe gerend, voor hoever ze dat kon met haar krukken, de jongedame omhelsde Christopher kort en Christopher deed maar het zelfde. Kort dan, want heel erg van de omhelzingen was Christopher niet, fysiek contact was zijn ding niet. 'Hey.' Zei Christopher terwijl hij een van zijn oordopjes uit zijn oor trok, de andere hield hij in zijn hoor. Het strijkorkest klonk nog steeds vredig door zijn linker oor en zorgde er voor dat Christopher niet doordraaide. Of tenminste dat hij Alexis en haar broer die Christopher nu pas zag niet meteen weg stuurde, want om heel eerlijk te zijn had Christopher hier niet eens zoveel behoefte aan. Hij was naar buiten gegaan in de hoop niemand tegen te komen en even alleen te zijn met zijn gedachten, maar dat was duidelijk niet gelukt. Christopher moest het er mee doen, want hij kon geen mensen weg sturen zo was hij gewoon niet. Dat zou gemeen zijn dus daarom zette hij een glimlach op en richtte hij zich weer naar het tweetal. 'Dus hoe was jullie vakantie?' Vroeg hij terwijl hij zijn handen in de zakken van zijn broek duwde. Heel erg warm was het op deze herfst dag niet, toch droeg Christopher geen jas. Hij had er geen aan gedaan vanochtend, maar droeg wel een dikke trui dus het viel te doen. Zolang hij bleef bewegen dan, anders zou hij misschien nog wel redelijk snel koud kunnen worden.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Ik kreeg een korte knuffel van Christopher terug. 'Hey' antwoordde hij. Dus hoe was jullie vakantie?' Vroeg hij. 'Mijn vakantie ging, mijn ouders wilden mij niet uit laten gaan vanwege deze rot dingen' zei ik, terwijl ik mijn krukken omhoog stak. ' Dus ik heb de gehele tijd tv lopen kijken, lezen en slapen' Vervolgde ik. 'Andrew daarin tegen heeft meisjes gefikst' Grinnikte ik, terwijl ik een hou-je-mond-blik kreeg van Andrew. 'Zoveel waren het er niet eens, 4 maar ofzo' antwoordde Andrew. Ik grinnikte weer. 'En hoe was jouw vakantie? Ook meisjes gefikst?' vroeg ik aan Chris, met een glimlach, zodat hij door zou hebben dat het een geintje was. Ik vond hem niet echt het type voor One Night Stands, wel om naar een club te gaan, maar dus niet om een meisje mee naar huis te nemen. Maar goed, schijn kan bedriegen, zoals ik met de schietpartij mee heb gemaakt. Ik wist dat Daniel niet helemaal 100% was, maar dat het zo erg was had waarschijnlijk niemand aan zien komen.

[ooc] Sorry, kort stukje, maar heb het druk

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Julia Upton
Schoolpsychologe
I want to inspire people. I want someone to look at me and say: 'because of you, I didn't give up''.

De emotie die opkwam bij de donkerharige studente overdonderde me. Ik had altijd het gevoel dat ze de grootst mogelijke moeite deed om niet met mij in contact te komen. Altijd kreeg ik het gevoel als ze een hekel aan me had en daarom niks met me wilde delen. Het feit dat ze huilde waar ik bij was, leek een enorme doorbraak te zijn. Ik bleef even zwijgen omdat ik niet goed wist wat ik kon zeggen. Daarbij vond ik het goed dat ze eindelijk haar emoties de vrije loop liet gaan. Na een ogenblik van tranen, liet ze haar op mijn schouder zakken en huilde zacht verder. 'Het is goed, meisje. Gooi het er maar uit,' mompelde ik, waarna ik zachtjes over haar haar streek. Ik vroeg me af of ze iemand in haar omgeving had die haar kon troosten en bij wie ze haar hart kon luchten. Even bleef ik zo zitten terwijl ik zachtjes door haar haar streek. 'Even diep adem halen, meisje. En vertel me dan maar eens wat er allemaal in je omgaat. Misschien kan ik je wel helpen,' zei ik haar toen met een vriendelijke glimlach.

---

I was an angel living in the garden of evil